ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

[Yorgos]

Το άλλο πρωί περάσαμε από το World Trade Center, όπου δεν είχε και τίποτε να δει κανείς, ένα εργοτάξιο είναι πλέον. Στη συνέχεια πήγαμε να πάρουμε το βαρκάκι για το Άγαλμα της Ελευθερίας. Ευτυχώς είχαμε κάνει κράτηση στο διαδίκτυο, οπότε δε χρειάστηκε να κάνουμε εκείνη την επική ουρά, ενώ η αγένεια των ντόπιων έκανε για άλλη μια φορά την εμφάνισή της, τόσο στο μέρος όπου φάγαμε το πρωινό μας, στα πρόσωπα των εργαζομένων, όσο και στο δρόμο. Η διαδρομή με το καραβάκι μας φάνηκε αδιάφορη, έστω κι αν προσφέρει κάποιες φωτογραφικές ευκαιρίες. Το ίδιο ισχύει και για το Άγαλμα της Ελευθερίας που είναι… ένα άγαλμα (και μάλλον χονδροειδές, τύφλα να’ χει η άχαρη σιδεράτζα του Άιφελ). Όχι πως περιμέναμε να δούμε και κάτι το φοβερό, αλλά μάλλον χάσιμο χρόνου ήταν. Τουλάχιστον παρουσιάζει μια φωτογένεια. Και δεν έβρεχε. Α, δεν έκανε και σεισμό (μάταια ψάχνω να βρω κάτι αξιόλογο).

Αντίθετα, το Ellis Island ήταν πραγματικά συγκινητικό. Για μένα ήταν από τα highlights όλου του ταξιδιού στις ΗΠΑ. Για μια χώρα που εν μέρει χτίστηκε πάνω στον ιδρώτα των μεταναστών, το να διαθέτει ένα τέτοιο μουσείο και σ’ ένα σημείο τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της παγκόσμιας μετανάστευσης όπως το νησί Έλις, είναι τουλάχιστον πρέπον. Η άφιξη στο νησί γίνεται με το ίδιο καραβάκι που πηγαίνει και στο Άγαλμα της Ελευθερίας, αλλά ευτυχώς οι ουρές είναι κάπως μικρότερες, αφού πολλοί επιλέγουν να δουν μόνο το άγαλμα κι έτσι το Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών έχει λιγότερους επισκέπτες. Ο επισκέπτης ξεναγείται (με guiding headphones) στο κτίριο υποδοχής χιλιάδων μεταναστών από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Η χρονική αλληλουχία είναι άψογη (από το πώς αποβιβάζονταν κατάκοποι, τι τραβούσαν για να συνεννοηθούν με τους μέτριους διερμηνείς, πώς ένιωθαν στη θέα της τεράστιας αίθουσας, ιατρικός έλεγχος κλπ), αλλά το φωτογραφικό υλικό δεν παίζεται: ασπρόμαυρες φωτογραφίες μεταναστών με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ πρόσωπα, ενδυμασίες και βλέμματα (τσολιάδες, Ουκρανές, εξωτικοί Ασιάτες) δείχνουν από τι είναι φτιαγμένη η σημερινή Αμερική. Οι προσωπικές διηγήσεις ήταν όλα τα λεφτά, μπαίνεις στη διαδικασία της επαφής με τα πάθη, τα όνειρα και την κουλτούρα του κάθε μετανάστη. Από τα στοιχεία που μου έμειναν είναι πως απελαύνονταν μόλις το 1% των αφιχθέντων (αλλά γι’ αυτό το 1% ο χωρισμός των οικογενειών ήταν σπαρακτικός), πως η αντιμετώπιση των μεταναστών ήταν πολύ καλύτερη από αυτό που περίμενα και ειδικά για τα δεδομένα της εποχής, τα τρελά κέρδη των εταιρειών μεταφοράς μεταναστών και οι μισθοί πείνας, καθώς και το ότι από το 1600 στις ΗΠΑ έφτασαν 60 εκατομμύρια μετανάστες!

Για όποιον έχει προσπαθήσει να μπει έστω και ένα δευτερόλεπτο στην ψυχολογία ενός μετανάστη, το μέρος είναι inspiring και touching ταυτόχρονα. Κάτσαμε τρεις ώρες και δε βαρεθήκαμε στιγμή. Πραγματικά φανταστική παρουσίαση.

Μετά την επιστροφή με το καραβάκι, φτάσαμε στο St. Paul’s Cathedral, τον τρίτο μεγαλύτερο ναό στον κόσμο, ο οποίος ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί πλήτως (είναι μοντέρνος). Είναι στο αγαπημένο μου στιλ (γοτθικό) αλλά δυστυχώς απογοητεύει. Παρότι επιβλητικός (δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς με τέτοιο μέγεθος) και χωρίς πλήθη τουριστών, δυστυχώς είναι κιτς. Σε αυτό το συνήθη αχταρμά στον οποίο καταλήγουν πολλές προσπάθειες των Αμερικανών να μιμηθούν κάτι από το εξωτερικό, ο επισκέπτης καταλήγει να δει απομιμήσεις πλακών από το ναό της Κομποστέλα που αναφέρονται στο μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου, βυζαντινές εικόνες, αραβικής τεχνοτροπίας, πλακάκια που μάλλον τα αντέγραψαν από τη Σεβίλλη, μαρμάρινες κολώνες που το «παίζουν» Βατικανό, ένας αχταρμάς χωρίς προσωπικότητα και λόγο ύπαρξης, πολύ μέγεθος, λίγο απ’ όλα

Σχετικά κοντά βρίσκεται και το Πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο και πήγαμε να δούμε. Δυστυχώς, επειδή ήταν καλοκαίρι, οι «πραγματικοί» φοιτητές έλειπαν και το campus ήταν γεμάτο από κινεζάκια που έκαναν summer courses, υποθέτω Αγγλικά. Οι χώροι πάντως ήταν καλούτσικοι, αλλά δεν είδαμε το πανεπιστήμιο σε κανονικές συνθήκες. Θα ήθελα να το δω με τους «κανονικούς» φοιτητές του κι όχι ως φροντιστήριο Αγγλικών για νεόπλουτους Κινέζους. Η επίσκεψη στο διαβόητο Berkley της Καλιφόρνια πριν από δέκα χρόνια μου είχε αφήσει ανεξίτηλες εντυπώσεις, δυστυχώς δε συνέβη το ίδιο στο Columbia, αλλά αυτό έχει να κάνει με το δικό μας timing κι όχι με το ίδρυμα.

Φάγαμε σε ένα ινδικό εστιατόριο σε μια γειτονική upmarket περιοχή. Η τιμή ήταν πολύ καλή, το φαγητό tandoori αρκετά καλό (υπάρχει κακό ινδικό; Προφανώς κάποια είναι πολύ καλύτερα από άλλα, αλλά σε αντίθεση ας πούμε με τα κινέζικα, είναι δύσκολο να φας ΚΑΚΟ ινδικό φαγητό), το service μια χαρά, αλλά…βαρύναμε! Αυτά τα γλυκάκια με το τυρί μου πέσανε λίγο βαριά… Επιστρέψαμε στο hostel μας για να κάνει ο Α ένα από αυτά τα απίστευτα αποτελεσματικά power naps στα οποία έχει συνηθίσει τον οργανισμό του. Εγώ αδυνατώ να κοιμηθώ μόλις 90 λεπτά και να ξυπνήσω φρέσκος, την ίδια ώρα που Α φορτίζει τις μπαταρίες του ακόμη και με εικοσιπέντε λεπτά ύπνου (και ροχαλητού…). Πήγα να πάρω τα άπλυτα από το… φολκλόρ πλυντήριο στην καρδιά του Χάρλεμ και γύρισα για να ξυπνήσω τον Α για να πάμε στο κέντρο.

Για πανοραμική θέα πήγαμε στο Top of the Rock, το roof garden του Chrysler Building. Όχι πάντως επειδή το LP λέει πως είναι «πιο αυθεντική επιλογή»
και «με λιγότερο κόσμο από το Empire State Building», κανένα εκ των οποίων φυσικά δεν ισχύει. «Αυθεντική» επιλογή δε μπορεί να είναι, διότι δε μιλάμε για κάτι «ντόπιο», «ανεξερεύνητο»…ένα μοντέρνο τεράστιο κτίριο είναι, που χρεώνει τους τουρίστες για τη θέα που προσφέρει. Κι από την ώρα που το LP δίνει αυτό το…insider tip (τρομάρα του), προφανώς προκαλεί μεγαλύτερες ουρές από το Empire State, αφού οι περισσότεροι τουρίστες συμβουλεύονται το LP: και τις δύο φορές που περάσαμε το Top of the Rock είχε διπλάσιες ουρές. Όπως και να έχει, αν κάνεις κράτηση μέσω διαδικτύου, το θέμα της ουράς εξαφανίζεται, αφού έχοντας το ηλεκτρονικό εισιτήριο στο χέρι δε χρειάζεται να περιμένεις.

Ανεβήκαμε λοιπόν στον τελευταίο όροφο για να δούμε την περίφημη θέα, η οποία όντως είναι πολύ εντυπωσιακή. Μας κόστισε 18$ αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο. Αυτό που εντυπωσιάζει πιο πολύ απ’ όλα είναι η πράσινη όαση του Central Park μέσα σε μια ζούγκλα από ουρανοξύστες. Φαίνεται σουρεαλιστική η ωριμότητα διατήρησης ενός πραγματικού πνεύμονα τέτοιας έκτασης σε μια πόλη τόσο cramped όπως η Νέα Υόρκη. Πήγαμε απόγευμα προς σούρουπο ώστε να δούμε το ηλιοβασίλεμα κι η επιλογή ήταν διάνα. Όχι τόσο για το ηλιοβασίλεμα, όσο για τις εναλλαγές των χρωμάτων: άλλα χρώματα πριν δύσει ο ήλιος, άλλα κατά τη δύση και το τοπίο γίνεται πιο μαγικό όταν πλέον τα φώτα των γραφείων και διαμερισμάτων από τους ουρανοξύστες φαίνονται σα χιλιάδες πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.

Περάσαμε πάλι από την Times Square… το γνωστό τουριστικό πανηγυράκι. Η επίσκεψη στο Meatpacking ήταν μάλλον πέρασμα, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά αυτό που οι οδηγοί περιγράφουν ως το πιο “in” μέρος στη Νέα Υόρκη, τη νέα “hip” γειτονιά για «ντόπιους» μου φάνηκε πάλι ως ένα από αυτά τα μυστικά που παύουν να είναι μυστικά από την ώρα που γράφονται σε έναν οδηγό, με μυριάδες υπέρβαρες Αγγλίδες να τσιρίζουν κραδαίνοντας τουριστικούς οδηγούς στο χέρι και μετατρέποντας το μέρος σε Φαληράκι. Ήπιαμε ένα ποτάκι για να ξαποστάσουμε, αφού την επόμενη θα πηγαίναμε στην Ουάσιγκτον για δυο μέρες, προτού επιστρέψουμε στη ΝΥ για τις τελευταίες μας νύχτες στις ΗΠΑ.

 

[taver]

Μετά την επιστροφή με το καραβάκι, φτάσαμε στο St. Paul’s Cathedral, τον τρίτο μεγαλύτερο ναό στον κόσμο, ο οποίος ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί πλήτως (είναι μοντέρνος). Είναι στο αγαπημένο μου στιλ (γοτθικό) αλλά δυστυχώς απογοητεύει. Παρότι επιβλητικός (δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς με τέτοιο μέγεθος) και χωρίς πλήθη τουριστών, δυστυχώς είναι κιτς. Σε αυτό το συνήθη αχταρμά στον οποίο καταλήγουν πολλές προσπάθειες των Αμερικανών να μιμηθούν κάτι από το εξωτερικό, ο επισκέπτης καταλήγει να δει απομιμήσεις πλακών από το ναό της Κομποστέλα που αναφέρονται στο μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου, βυζαντινές εικόνες, αραβικής τεχνοτροπίας, πλακάκια που μάλλον τα αντέγραψαν από τη Σεβίλλη, μαρμάρινες κολώνες που το «παίζουν» Βατικανό, ένας αχταρμάς χωρίς προσωπικότητα και λόγο ύπαρξης, πολύ μέγεθος, λίγο απ’ όλα

Μήπως ήθελες να γράψεις St Patrick's?

 

[mfish]

Πολυ ωραια και η σημερινη διηγηση...ιδιαιτερα το κομματτι για το Ellis Island...

 

[KIKI]

βρε τωρα κατάλαβα τι εχανα τοσες ημερες..
Αφοσιωθηκα στις αναμνησεις και στο γραψιμο για τη Κουβα και την αγαπη μου την Αβανα και τωρα πηρα είδηση οτι ο Γιωργος εγραφε για τη καψουρα μου τη Νεα Υορκη ....

Χορχε , γραφεις φοβερα ...εχω ξετρελλαθει με τις πολιτειες που γυρισες , αλλά μου αρεσει πολυ και η αναφορα σου για τη Νεα Υορκη ....αν γραφεις τοσο ενδιαφεροντα πραγματα για μια πολη που δεν σε πολυενθουσιασε , φανταζομαι τι θα εγραφες αν σου αρεσε κιολας !!!!

 

[Yorgos]

Πρωί-πρωί πήραμε ταξί για την Chinatown, απ’ όπου θα παίρναμε το λεωφορείο για την Ουάσιγκτον. Το διαβόητο Chinatown bus μας κόστισε μόλις 35$ μετ’ επιστροφής, οπότε δεν είχαμε και τίποτε φοβερές απαιτήσεις. Έχοντας συνηθίσει τους σταθμούς λεωφορείων στην Κίνα, δε μας εξέπληξε ούτε το ότι κανείς δε μιλούσε Αγγλικά, ούτε το ότι ο σταθμός ήταν θεοβρώμικος με τους Κινέζους να φτύνουν ροχάλες στο πάτωμα και να κολλάνε τις μύξες τους στα τζάμια, ούτε το ότι το λεωφορείο άργησε να έρθει μια ημέρα και ότι στο δρόμο σταμάτησε σε βενζινάδικο με ιδιοκτήτη Κινέζο και σε κινέζικο εστιατόριο. Αυτό που μας εξέπληξε ήταν πως ήταν άνετο με πολύ λίγους επιβάτες και πως μπορέσαμε να κοιμηθούμε.

Η διαδρομή ήταν καταπράσινη και πολύ όμορφη, αλλά έβρεχε καταρρακτωδώς και ο ουρανός ήταν γκρι, ειδικά το πέρασμα από την όχι και τόσο όμορφη Φιλαδέλφεια ήταν λίγο καταθλιπτικό, ωστόσο το πράσινο μας αποζημίωσε.

Λίγο η βροχή, λίγο η καθυστερημένη αναχώρηση, λίγο οι στάσεις για να πάρει τη μίζα του από τους άλλους Κινέζους ο αγενής οδηγός, φτάσαμε λίγο αργότερα από το αναμενόμενο στην πρωτεύουσα. Το καλό πάντως ήταν πως η βροχή είχε μόλις σταματήσει. Το κέντρο της DC φαινόταν πολύ προσεγμένο, ενώ ο Αιθίοπας ταξιτζής που πήραμε για το ξενοδοχείο ήταν ευγενέστατος και πολύ ωραίος τύπος. Για ξενοδοχείο είχα κλείσει ένα μικρό ιστορικό ξενοδοχειάκι στο κυριλάτο κομμάτι με τις πρεσβείες, που μας προέκυψε φτηνό κι αξιοπρεπέστατο, με καλό σέρβις, αλλά λίγο μάπα πρωινό. Η περιοχή είναι καταπράσινη και με πανέμορφες βίλες, πολλές εκ των οποίων στεγάζουν πρεσβείες, αλλά εμείς επιλέξαμε να την αφήσουμε γι’ αργότερα προκειμένου να προλάβουμε το Space & Air Museum, για το οποίο τόσα καλά είχα διαβάσει στο ίντερνετ, κάποιοι μάλιστα επέμεναν πως από μόνο του αποτελεί καλό λόγο επίσκεψης της πόλης. Πήγαμε να πάρουμε το αξιοπρεπέστατο μετρό της πόλης, αλλά λόγω «ασθένειας κάποιου επιβάτη» (δηλαδή αυτοκτονίας, τουλάχιστον στη Βιέννη αυτό εννοούν όταν λένε «wegen Krankenheit») το μετρό ήταν προσωρινά κλειστό, οπότε πήραμε ταξί και πάλι.

Για το μουσείο δεν έχω να πω και πολλά. Μάλλον δεν είμαι και το ενδεδειγμένο άτομο για τέτοιου είδους μουσεία διότι ούτε τα αυτοκίνητα με ενδιαφέρουν (δεν ξέρω να τα ξεχωρίζω κιόλας, δεν ξέρω καν ποια μάρκα είναι το καθένα, για μένα τα αμάξια χωρίζονται σε μπλε, κόκκινα, λευκά κλπ…), ούτε τα αεροπλάνα (τα βαριέμαι), ούτε τα διαστημόπλοια και γενικώς η τεχνολογία δε με τραβάει. Τότε τι πήγες να κάνεις εκεί ρε φίλε, θα ρωτήσει κανείς εύλογα. Ε, πήγα κι εγώ να δω «ένα από τα κορυφαία μουσεία στις ΗΠΑ» ελπίζοντας πως αν όχι το αντικείμενο, τουλάχιστον η παρουσίαση θα με ενδιέφερε. Δεν είναι και λίγες οι φορές που ένα μουσείο φαινομενικά αδιάφορο σου προκαλεί το ενδιαφέρον να μάθεις περισσότερα για κάποιο θέμα. Δεν είναι έκπληξη το ότι σκυλοβαρέθηκα στο μουσείο, έκπληξη είναι το ότι δεν άρεσε ούτε στον Α! Τουλάχιστον είδαμε διαστημόπλοια, πετρώματα από το διάστημα, μερικές φωτογραφίες από προσσελήνωση, ελικόπτερα, κάποιες παρουσιάσεις για το διαπλανητικό σύστημα και –το πιο ενδιαφέρον κατ’ εμέ- την ιστορία του αεροπλάνου και ορισμένα μοντέλα πτητικών μηχανών των αδερφών Ράιτ. Εκπαιδευτικό ας πούμε πως ναι, ενδιαφέρον οπωσδήποτε όχι. Πριν φύγουμε, μπήκαμε σαν τα μωρά και σε ένα flight simulator… τελείως βαρετό μου φάνηκε, δεν είναι για μένα τα αεροπλανάκια, πλέον το εμπέδωσα.

Φάγαμε κάτι πλαστικατζούρες σε ένα από τα αρκετά ταχυφαγεία του μουσείου και βγήκαμε έξω. Ο καιρός ήταν άψογος, ο ήλιος έδυε, ο κόσμος έπαιζε μπέηζμπολ στο απέραντο γκαζόν και γενικώς το όλο κομμάτι με τα ατέλειωτα –και ολίγον κιτς- μνημεία προσφερόταν για βόλτα. Ξεκινήσαμε από το Καπιτώλιο που είναι φοβερά φωτογενές και προσφέρεται για ωραίες φωτογραφίες, αλλά σαν της Αβάνας δεν είναι με τίποτε (και πάλι τα άκουσα από τον Α για τον «τοπικισμό» μου). Συνεχίσαμε προς τον οβελίσκο, περνώντας από μνημεία προς τιμή προέδρων, βετεράνων πολέμων και εξεχόντων προσωπικοτήτων. Περνώντας το ένα μνημείο μετά το άλλο αναρωτιέται κανείς αν η Ουάσιγκτον είναι ένα κιτς συνονθύλευμα μνημείων ή μια μικρή Disneyland πολιτικής ιστορίας, αλλά όπως και να έχει η βόλτα είναι πολύ ευχάριστη και δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει την άπλα, το πράσινο, τα σκιουράκια και τα δέντρα περπατώντας σαν άνθρωπος, κάτι που γίνεται ακόμη πιο εκτιμητέο αν έρχεσαι από τη ζούγκλα από ατσάλι και γυαλί της ΝΥ.

Τα πόδια μου έβγαλαν φουσκάλες αλλά η θέα από το μνημείο Λίνκολν ήταν πέντε αστέρων. Δεν είναι μόνο η ευθυγράμμιση με την τεχνητή λίμνη, τον οβελίσκο και το Καπιτώλιο, αλλά –κυρίως- η αίσθηση του οικείου από τις τόσες σκηνές αμερικάνικων ταινιών που έχουν γυριστεί εκεί. Η σκηνή στο Forrest Gump για παράδειγμα όπου η κοπέλα του διασχίζει τη λίμνη για να φτάσει κοντά του την ώρα που ο ίδιος βγάζει αντιπολεμικό λόγο είναι από τις πρώτες που σου έρχονται στο μυαλό. Επιμένω πως πολλά πράγματα στο αστικό κομμάτι των ΗΠΑ δεν είναι ούτε όμορφα ούτε εντυπωσιακά, απλά η κινηματογραφική και τηλεοπτική εξοικείωση μαζί τους τα κάνει larger than life, έστω κι αν αρχιτεκτονικά, τεχνικά ή οπτικά είναι μάλλον μέτρια. Ίσως το ότι δεν εκτιμώ τον αμερικάνικο κινηματογράφο να μου στέρησε και μέρος της μαγείας που άλλοι βρίσκουν σε μέρη όπως η ΝΥ, το LA και η DC.
Η δύση του ηλίου πάντως ήταν μαγική και κάτσαμε κάμποση ώρα στα σκαλάκια μπροστά από το άγαλμα του Λίνκολν να χαζεύουμε το θέαμα. Θέλαμε να πάμε μέχρι το νησάκι για το μνημείο του Roosevelt, αλλά ήμασταν ήδη πτώματα και μάλλον είχαμε πάθει κι ένα overdose από Αμερικανούς προέδρους, οπότε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο, άλλωστε μας έμενε ολόκληρη η αυριανή ημέρα στην πρωτεύουσα.

Την επόμενη ξυπνήσαμε σχετικά χαλαρά, πήραμε το μετρό μέχρι το Κογκρέσο και πήγαμε να επισκεφθούμε τη βιβλιοθήκη του. Στην είσοδο είδαμε μια θεά, προφανώς εργαζόμενη στο Κογκρέσο: ξανθιά με ατέλειωτες γυμνασμένες γάμπες και αγγελικό πρόσωπο. Μάλλον καλά τα περνάνε οι πατέρες του έθνους…

Η βιβλιοθήκη του Κογκρέσου είναι ένα πανέμορφο κτίριο με πολλούς συμβολισμούς, φοβερή λεπτομέρεια, όχι και τόσο διακριτική πολυτέλεια και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Το τουρ που μας έκανε ο (εθελοντής παρακαλώ) συνταξιούχος ξεναγός ήταν πολύ ενημερωτικό και πραγματικά άξιζε τον κόπο. Πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς προσέχουν και τονίζουν την ιστορία που έχουν οι άνθρωποι. Επίσης μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες για ορισμένους Αμερικανούς προέδρους, ειδικά για το Τζέφερσον θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα.

Συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι το πανεπιστήμιο Georgetown, περνώντας από περιοχές με ξύλινες μονοκατοικίες, όμορφους κήπους, μεγάλα πάρκα και ποδηλατόδρομους. Το πανεπιστήμιο –παρότι όχι σε πλήρη λειτουργία λόγω καλοκαιριού- ήταν πολύ εντυπωσιακό, με παλιές αίθουσες, έπιπλα εποχής και ατμόσφαιρα εκείνων των ιδρυμάτων που στη Βρετανία τα λένε “red brick universities”, θέλοντας να τα διαφοροποιήσουν από τα μοντέρνα χωρίς ιστορία πανεπιστήμια.

Περπατώντας προς την οδό Kalorama συνειδητοποιεί κανείς πόσο διαφορετική πόλη είναι η Ουάσιγκτον (το κέντρο της τουλάχιστον, διότι τα προάστια είναι άλλη ιστορία) από τη Νέα Υόρκη. Έχει έναν αέρα ευρωπαϊκό, είναι χάρμα για περπάτημα, είναι φοιτητούπολη όπου κυκλοφορούν χίπηδες, γιάπηδες, πρέσβεις κι όχι τουρίστες και businessmen σε άναρχο πανικό. Πρέπει να περπατήσαμε πάνω από 25 χιλιόμετρα, ώρες ολόκληρες, καταλήγοντας στην περιοχή με τις πρεσβείες και πάλι, βλέποντας απίθανα αμάξια, τζαμιά, κηπουρούς με ROLEX, την ελληνική πρεσβεία δίπλα στην τουρκική και γενικότερα ένα διπλωματικό φέουδο. Φορούσα μια μπλούζα που αγόρασα στην Τανζανία, γραμμένη στα Σουαχίλι και κάποιος με ρώτησε σε ποια γλώσσα είναι και μόλις του απάντησα είπε το αμίμητο… «Σουαχίλι; Κάπου στην Ανατολική Ευρώπη δεν το μιλάνε αυτό;». Λίγα λεπτά αργότερα περνάει ένας νεαρός τζόγκερ που όχι μόνο ήξερε σε ποια γλώσσα ήταν η φράση, αλλά μιλούσε και λίγα Σουαχίλι επειδή «του άρεσαν και τα έμαθε». Απ’ όλα βρίσκεις…

Το βράδι είπαμε να πάμε σε ένα αιθιοπικό εστιατόριο για δείπνο, αλλά η διαρρύθμισή του δεν άρεσε στον Α (έπρεπε να τρως σκυφτός, αφού αντί για καρέκλες είχε ψηλά σκαμπό και πολύ χαμηλά τραπέζια), οπότε συμβιβαστήκαμε με ένα λατίνικο αχταρμά, όπου ο Ουρουγουανός σερβιτόρος έριξε και μισή κανάτα νερό πάνω στη φωτογραφική μου μηχανή και τη χάλασε μια και καλή. Να ήταν τουλάχιστον και καλό το φαγητό… το είχαν εκτελέσει το ceviche…

 

[ioanna karagianni]

Καταπλικτικό και το σημερινό κομμάτι, ευχαριστούμε

 

[Yorgos]

Μετά από μια σύντομη στάση για να βγάλει ο Α μια φωτογραφία το Λευκό Οίκο, πήγαμε να πάρουμε το Chinatown Bus για την επιστροφή στη Νέα Υόρκη. Εννοείται πως κανείς στα γραφεία της εταιρείας δε μιλούσε Αγγλικά, αλλά το λεωφορείο ήρθε στην ώρα του… Αυτή τη φορά η πατάτα ήταν δική μου… Μας πήρε ο ύπνος στο λεωφορείο κι όταν ξύπνησα μερικές ώρες αργότερα μπαίναμε σε μια πόλη με ουρανοξύστες, πολύ υγρό στοιχείο και φυσικά μια Chinatown, όπου κάναμε στάση. Ε, θεώρησα κι εγώ πως είμαστε στη Νέα Υόρκη, για να ανακαλύψω πως κατεβήκαμε…στην Chinatown της Φιλαδέλφεια! Μικρό το κακό διότι πήραμε το επόμενο λεωφορείο αφού φάγαμε προψημένα σάντουιτς στο απέναντι σούπερ μάρκετ και αποφύγαμε δυο τρεις μαύρους που ήθελαν να τους χαρίσουμε «κανα-δυο δολάρια». Όπως είπε κι ο Α… «την είδαμε και τη Φιλαδέλφεια: μιλήσαμε με τους ντόπιους (δυο ζητιάνους), φάγαμε το παραδοσιακό της φαγητό (δυο σάντουιτς της κακιάς ώρας) και περπατήσαμε τους δρόμους της (το σούπερ μάρκετ ήταν απέναντι από το σταθμό των λεωφορείων).»

Μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα φτάσαμε στη Νέα Υόρκη με τους ουρανούς να έχουν ανοίξει και να ρίχνουν καρεκλοπόδαρα. Έπρεπε να πάμε σε άλλο ξενοδοχείο, αφού είπαμε να αφήσουμε το hostel για κάτι λίγο πιο κεντρικό και πήραμε ταξί αφού με τέτοια βροχή κατά τον Α ήταν αδύνατο να πάρουμε το μετρό με τις βαλίτσες μας. Ο Κορεάτης οδηγός που μας έλαχε ήταν απίστευτη μορφή… Έτρωγε από το ταπεράκι του πάνω στο τιμόνι, στα φανάρια έβγαινε έξω για να φτύσει σε κάδους, τα Αγγλικά του ήταν «καμ γουιθ μι για να τη βρεις» μετά από 25 χρόνια (!) διαμονής στη Νέα Υόρκη, το ξενοδοχείο δεν το έβρισκε με τίποτε και η φάτσα του όταν του είπα πως έχω πάει στη Βόρειο Κορέα ήταν για πορτρέτο…

Ευτυχώς που ήταν τέτοιο όργιο ο άνθρωπος και γελάσαμε και λίγο διότι η διαδρομή μας πήρε δύο ώρες (!) με μια απίστευτη κίνηση τους δρόμους, σαφώς επιβαρυμένη από τη βροχή που συνέχιζε να πέφτει. Όπως γίνεται κάθε φορά που επισκέπτομαι για πρώτη φορά μια πόλη όπου ξέρω πως θα μπορούσα να βρω δουλειά, σε όλη τη διαμονή στη Νέα Υόρκη σκεφτόμουν κατά πόσον θα ήθελα ή θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν βρεθήκαμε με τον Α να συζητούμε το τι είναι αυτό που «τραβάει» τόσο κόσμο στη Νέα Υόρκη, μια πόλη δύσκολη, άσχημη, με υψηλότατο κόστος ζωής, πολύ άγχος, σχετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο και όπου ακόμη και απλά πράγματα όπως το να πας από το Α στο Β σε ώρα αιχμής μετατρέπονται σε μαρτύριο. Είχαμε μπροστά μας έναν Κορεάτη οδηγό ταξί που περνά 14 ώρες την ημέρα στο τιμόνι σε αφιλόξενους δρόμους, χωρίς να έχει μάθει καν τη γλώσσα σε υποφερτό επίπεδο, που πληρώνεται πολύ λίγο για κάποιον που μέχρι και τα γεύματά του τα τρώει οδηγώντας (ο ίδιος μας εξήγησε τα του μισθού του και δεν ήταν ευχάριστα) και γυρνά στο σπίτι του άγρια μεσάνυχτα χωρίς να βλέπει την οικογένειά του σχεδόν ποτέ, αφού δουλεύει επταήμερο. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος ένιωθε ευτυχής που ζούσε σε μια πόλη σαν τη Νέα Υόρκη. Some like chocolate, others prefer vanilla που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αλλά εγώ μάλλον δε θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένος σε μια τέτοια πόλη και ειδικά έχοντας ζήσει σε Κομποστέλα, Βιέννη, Ινδονησία και Αβάνα η σύγκριση είναι σαφέστατα εις βάρος του Μεγάλου Μήλου (που πάντως μου φάνηκε πολύ πιο ενδιαφέρον, ασφαλές κλπ από την πόλη όπου σπούδασα στην Αγγλία για να πούμε την αλήθεια). Βέβαια ποτέ μη λες ποτέ…

Τέλος πάντων, φτάσαμε μούσκεμα στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών, με κακό σέρβις, το ίντερνετ λειτουργούσε μόνο στο ισόγειο, το δωμάτιο είχε ένα (!) και πολύ μικρών διαστάσεων κρεβάτι και γενικώς ήταν σκέτη καταστροφή σε σχέση με το συμπαθέστατο και φτηνότατο hostel του Χάρλεμ που ήδη αρχίσαμε να αναπολούμε. Τουλάχιστον υποτίθεται πως ήμαστε σε πιο κεντρική γειτονιά.

Πήγαμε μέχρι την Times Square, όπου δε βρήκαμε και τίποτε το ιδιαίτερο από πλευράς εισιτηρίων για το θέατρο και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στην Αστόρια. Πάλι άνοιξαν οι ουρανοί ενώ κι ο αέρας ήταν πολύ δυνατός, θύμιζε προοίμιο τυφώνα. Ευτυχώς βρήκαμε ένα μαγαζάκι όπου αγοράσαμε από μια Ινδή ομπρέλες για 3$ και μπορέσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Περπατήσαμε πολύ αλλά μάλλον κάποιο επεισόδιο χάσαμε διότι η ελληνική παρουσία στη γειτονιά ήταν υποτονική. Βρήκαμε πάντως ένα κυπριακό εστιατόριο ονόματι «Ζήνων» που ήταν σκέτη αποκάλυψη. Φοβερό! Με το μενού των 18.95$ ανά άτομο σκάσαμε στο φαγητό με εκπληκτικά συκωτάκια, ατέλειωτα πιάτα με σάλτσες, χαλούμια, φοβερή ποικιλία τυριών και μη μιλήσω καν για τα λουκάνικα και τα γλυκά. Έσκασα. Ήταν μακράν το καλύτερο φαγητό που φάγαμε σε ολόκληρο το ταξίδι, σε ωραία ατμόσφαιρα, με καταπληκτικό σέρβις, αλλά κυρίως φαγητό ποιότητας, σπιτικό και καλομαγειρεμένο. Εύγε στην Κύπρο, την οποία δεν έχω ακόμη φιλοτιμηθεί να επισκεφθώ, σε αντίθεση βέβαια με τον Α που είναι Κύπριος και συγκατοικεί και με την Κύπρια της καρδιάς του, οπότε το κατέχει το άθλημα της κυπριακής κουζίνας. Πόντος για την Κύπρο στην καρδιά της Νέας Υόρκης…

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο με το μετρό, το οποίο μάλλον λειτουργεί όλο το 24ωρο (!). Η δε Metrocard εβδομάδας που αγοράσαμε αποδείχθηκε φοβερό value for money, για ένα μετρό που είναι αξιόπιστο αν και σου παίρνει λίγο καιρό να το συνηθίσεις.

 

[NTINA]

Αν και τα μάτια μου αυτή τη στιγμή

βλέπουν μόνο πουλάκια,το έβγαλα μονορούφι τέτοιο οδοιπορικό,
σου λέω ότι άξιζε τον κόπο.
Το μουσικοχορευτικό ήταν όλα τα λεφτά.
Όχι ότι οι άλλες σκηνές δεν άξιζαν ,αλλά είναι κάτι που δεν έχω δει και θέλω τρελά να το βιώσω έστω και για λίγο.

 

[zaniko]

Αριστούργημα η διήγηση του οδοιπορικού σας! Πειράζει που απο ΝΥ δε θα πάρω; Καλά κυπριακά εστιατόρια έχουμε και στο Ατήνα, κινέζους με παρόμοιες συνήθειες ως προς τις στοματορρινικές εκκρίσεις τους επίσης έχουμε, τα λοιπά μου φάνηκαν ελάχιστα προκλητικά. Εκτός από τη Gospel εμπειρία που με ξετρέλανε!!
Ο Νότος όμως!.. Με ξεκούνησες για τα καλά Γιώργο!

 

[tita]

πολύ ωραία αφήγηση! Μου θύμισες όλα αυτά που επισκέφτηκα όταν πήγα στη ΝΥ και μερικά τα είχα ήδη ξεχάσει, και χαίρομαι που και άλλος έχει τις ίδιες απόψεις με εμένα για τα ίδια μέρη!

 

[CakeNet]

Για άλλη μια φορά, άψογη η περιγραφή σου Γιώργο...διάβασα μια χορταστική δόση από τις 3 τελευταίες καταχωρήσεις σου και περιπλανήθηκα μαζί σας στην Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον!

 

[Yorgos]

Την τελευταία μας μέρα στις ΗΠΑ είχαμε μάλλον βεβαρημένο πρόγραμμα, αφού θέλαμε να δούμε πολλά πράγματα, ξεκινώντας από τον ΟΗΕ. Με το που μπήκαμε βρήκαμε αμέσως τουρ, πράγμα το οποίο ήταν ευχάριστη έκπληξη. Δεν μπορώ να πω πως έμαθα και τίποτε καινούριο, αφού λόγω σπουδών το θέμα το ψιλοκατέχω και μάλλον στα μάτια των υπολοίπων επισκεπτών του τουρ πρέπει να ήμουν το εκνευριστικό σπασικλάκι που απαντούσε όλες τις ερωτήσεις της Ουζμπέκας ξεναγού. Πάντως το τουρ ήταν ενδιαφέρον αν και ολίγον σύντομο, παρά το ότι μας έσπασαν τα νεύρα ένα ζευγάρι Βρετανών που μονολογούσαν πως το έργο τέχνης από ελεφαντοστό που δώρισε η Κίνα στον ΟΗΕ «είναι προϊόν εγκλήματος» (δεν ήταν ο βασιλιάς Γεώργιος αυτός που σκότωνε για πλάκα δεκάδες ελέφαντες στην Αφρική; )και πως η Κούβα δε θα πρέπει να είναι μέλος του ΟΗΕ (ενώ η Μεγάλη Βρετανία θα πρέπει να έχει το βέτο ώστε να μπλοκάρει όποιο ψήφισμα δεν της γουστάρει χάρη στη φανταστική της δημοκρατική παράδοση; ). Για άλλη μια φορά άρχισα να σκέφτομαι πώς θα είναι η ζωή μου στην πόλη αυτή αν προσληφθώ από τον ΟΗΕ. Πήρα και μια αίτηση εργασίας αλλά ακόμη δεν την έχω συμπληρώσει. Όταν θα έρθει η ώρα να φύγω από την Αβάνα θα γίνει κι αυτό.

Την ώρα που περάσαμε στην αίθουσα της ολομέλειας, στο βήμα μιλούσε ο υπεύθυνος της Χιλής, απορρίπτοντας το ενδεχόμενο στρατιωτικής παρέμβασης στην Ονδούρα. Στα έδρανα των επισκεπτών/παρατηρητών, οι μισοί παρακολουθούσαν προσεκτικά και οι υπόλοιποι έβλεπαν ταινίες στα λάπτοπ τους ή έστελναν μηνύματα από το κινητό τους.

Ολοκληρώνοντας την αξιόλογη επίσκεψη στον ΟΗΕ, αποφασίσαμε δημοκρατικά να χωρίσουμε ώστε να δει ο καθένας αυτά που ήθελε. Ο Α λοιπόν κατευθύνθηκε προς το αεροπλανοφόρο Intrepid (όπου κι εν τέλει έκατσε δυόμιση ώρες, το βρήκε πολύ ενδιαφέρον), την ώρα που εγώ κατευθύνθηκα και πάλι προς το Χάρλεμ, την πιο ενδιαφέρουσα από τις περιοχές που επισκεφθήκαμε στη Νέα Υόρκη και ήθελα να την «ρουφήξω» όσο περισσότερο γινόταν πριν φύγουμε.

Αρχικά πήγα στο ιστορικό θέατρο Apollo, όπου μου είπαν πως η μόνη περίπτωση να μου επιτραπεί η είσοδος θα ήταν στις 4 το απόγευμα που υπήρχε προγραμματισμένο τουρ. Συνέχισα λοιπόν με τα πόδια για να πάω μέχρι τα διαβόητα γηπεδάκια μπάσκετ της οδού 155, σε ένα κάπως πιο κακόφημο κομμάτι του Χάρλεμ. Είχα διαβάσει πως η περιοχή γίνεται λίγο πιο “rough” μετά την οδό 135, αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία, θεωρώντας πως για είκοσι τετράγωνα διαφορά δε θα άλλαζε δραστικά το πανόραμα μιας γειτονιάς. Εμ, μάλλον έκανα λάθος… Είναι φοβερό αυτό στη Νέα Υόρκη, το πόσο καλά οριοθετημένες είναι οι περιοχές. Διαβάζεις π.χ πως η Chinatown ξεκινά εκεί και όντως 3 τετράγωνα παραπέρα δε βλέπεις ούτε έναν Κινέζο, η δομινικάνικη γειτονιά στο ξεκίνημα του Χάρλεμ είναι τίγκα στους Δομινικανούς, αλλά την προφορά τους δεν την άκουσα πουθενά αλλού στην πόλη.

Αρχίζω λοιπόν τον πολύ μακρύ δρόμο… Μέχρι την 130 όλα ρολόι, μετά οι εικόνες θύμιζαν λίγο Αβάνα… Απεριποίητα σκαλάκια μπροστά από χιλιοβασανισμένα κτίρια με σκουριασμένες σκάλες, με μεγάλες ομάδες μαύρων να κάθονται και να πίνουν μπύρες. Όπως και στην Αβάνα, αναρωτιέσαι πώς γίνεται όλοι αυτοί να μη δουλεύουν σε μια πόλη που όλοι τρέχουν σαν παλαβοί. Χαμηλωμένα παντελόνια, μπράτσα με τατουάζ, μάγκικα βλέμματα και συνειδητοποιώ πως είμαι ο μόνος λευκός όσο πάει το μάτι μου. Ένα πιτσιρίκι γύρω στα 14 μου φωνάζει από απέναντι “Get off my block, sucker!” και συγκεντρώνω περισσότερα βλέμματα από όσα θα ήθελα, αλλά συνεχίζω, περνώντας δίπλα από μια διαφήμιση για κλαμπ με γκέη μποντιμπιλνταράδες (στο Χάρλεμ!) να χαϊδολογιούνται αισθησιακά και το χέρι του ενός να σφίγγει τα απόκρυφα του άλλου. Μάλιστα…

Συνεχίζω, περνάω από ένα πάρκο όπου καμιά 40αριά μαύροι νεαροί τσακώνονται σε έντονο ύφος και λέω να πάω από το απέναντι πεζοδρόμιο, μη μπλέξω και χωρίς λόγο, εγώ μπασκετάκι πάω να δω. Με το που περνάω μπροστά από άλλη μια κουπαστή όπου με κοιτάνε με υφάκι τρεις μαντράχαλοι, ένας σηκώνεται, με πλησιάζει και με ρωτάει “What’ ya doin’ here, white boy?”. Απαντάω “Headin’ to 155 to shoot some hoops” με φυσικότητα, λες και πηγαίνω στα ανοιχτά γηπεδάκια της οδού 23 στη γειτονιά μου στην Αβάνα… “That ain’t a place for no white boyz” λέει αυτός με προφορά αμερικάνικης ταινίας πάλι. Τον ευχαριστώ για τη συμβουλή (εισέπραξα δολοφονικό βλέμμα…) και συνεχίζω, βλέποντας δυο νεαρούς να με πλησιάζουν με βήμα ταχύ. Δεν ξέρω αν έψαχναν εμένα, αλλά μπαίνω σε ένα μαγαζάκι να πάρω ένα χυμό. Φτηνοί οι χυμοί και το μπουκάλι γυάλινο, χρήσιμο αυτό. Ρωτάω τον τυπά στο γκισέ αν είναι “ΟΚ” να πάω μέχρι τα γηπεδάκια της 155 ή θα με κράξουν επειδή είμαι λευκός. “H γειτονιά έχει ηρεμήσει πολύ μωρέ, τα τελευταία χρόνια ούτε πολλούς πυροβολισμούς έχουμε, ούτε φασαρίες, είναι cool, τώρα άμα μπλέξεις με τίποτα homeboys, τι να σου πω, όπως παντού είναι”, λέει. Μας φώτισες. Έχω περπατήσει τόση ώρα, κρίμα είναι να μην πάω ρε γμτ, σε 10 λεπτάκια θα είμαι εκεί. Δε γουστάρω που πάω μόνος μου, αλλά λέω ας πάω και στον επόμενο τσαμπουκά κάνω μεταβολή, μην μπλέξω τελευταία ημέρα στις ΗΠΑ, τόσο καλά μας πήγε το ταξίδι μέχρι στιγμής, πράγμα περίεργο αναλογιζόμενος τη γκαντεμιά που με κυνηγάει στα τελευταία ταξίδια.

Πίνω λίγο από το χυμό μήλου και προχωράω. Στην 152 εμφανίζεται μπροστά μου μπάστακας ο δίμετρος που είχα δει και πριν. “Δε σου είπα ότι δεν είναι γειτονιά για white boys εδώ; You lookin’ for troublez? I don’t think so… you look like a smart kid to me. Do ya’self a fava and get a bus back”. Κώλωσα. Δε κατάλαβα αν είχε πρόβλημα μαζί μου ή αν ειλικρινά ήθελε να με προειδοποιήσει, αλλά μάλλον δεν είναι γραφτό μου να πάω σε αυτά τα γηπεδάκια. Πιο πολύ κώλωσα που με κοιτάνε όλοι οι «παρκαρισμένοι» μπροστά στις εισόδους των σπιτιών.

Με χαμηλωμένο το κεφάλι παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Καπνίζω ένα τσιγάρο και τα βάζω με τον εαυτό μου. «Έπρεπε να συνεχίσω», λέω αλλά μάλλον ούτε εγώ δεν το πιστεύω. Δεν είναι μόνο ότι θα μπορούσα να μπλέξω, αλλά το ότι αν έμπλεκα μετά από τόσες προειδοποιήσεις θα ένιωθα διπλά ηλίθιος. Το μωρό μέσα μου θέλει να συνεχίσει, αλλά υπερίσχυσε η λογική. Στο δρόμο προς τα πίσω (πάλι με τα πόδια πήγα) δεν είδα να με στραβοκοιτάει κανένας, αλλά πλέον είναι αργά: δε θα πάω στα γηπεδάκια της 155. Ας το πάρω απόφαση.

Η εναλλακτική είναι τα γηπεδάκια στο κέντρο, τα οποία όμως υποτίθεται πως είναι πολύ τουριστικά. Δεν υποτίθεται από ό,τι διαπίστωσα, αλήθεια είναι. Τουριστικά υπό την έννοια πως το κοινό είναι κατά 75% ξένοι, με φωτογραφικές μηχανές, γκομενίτσες από την Αγγλία κλπ. Το μπάσκετ που παίζεται είναι χαμηλού επιπέδου και υπερβολικά physical. Τα σκριν θυμίζουν προσπάθεια κατεδάφισης του αντιπάλου, η άμυνα εκτός περιμέτρου είναι overplay με τραβήγματα φανέλας, σώβρακου και ό,τι άλλου προεξέχει και ΟΛΕΣ (μα όλες) οι επιθέσεις είναι τρίποντα από το γάμα του Καραγκιόζη. Ούτε ένας συνδυασμός, ένα pick n’ roll, ένα high-low, μια λόμπα, τίποτε. Όλος ο αγώνας είναι να καταφέρεις να πάρεις τη μπάλα (κατόρθωμα με αυτά τα μαρκαρίσματα κατς) και να βαρέσεις ελπίζοντας πως δε θα κάνεις airball. Ακόμη κι η ατομική τεχνική είναι μηδέν εις το πηλίκον, κακό κοντρόλ, λάθη στα κατεβάσματα, δεξιά lay-ups με δεξί χέρι, τίποτε απολύτως.

«Έτσι χάλια παίζουνε πάντα;», ρωτάω ένα μεσήλικα μαύρο ράστα δίπλα μου, που φαίνεται να ξέρει τους παίκτες. «Όχι, έχει και καλούς», λέει. Πιάνουμε κουβέντα κι όταν μαθαίνει πως είμαι από το Greece μου συστήνει έναν πενηντάρη που ρίχνει σουτάκια με τα εγγόνια του στο διπλανό καλάθι. Είναι ο πατέρας του Σμους Πάρκερ, πρώην παικταρά του Άρη και μετέπειτα βασικό πλέη μέηκερ των Lakers, δίπλα στον Κobe Bryant! Πιάσαμε κουβέντα για λίγο, μου έλεγε για τις εμπειρίες του Σμους στην Ελλάδα (“Greek fans? Madhouse man, complete madness!”), για τον Ομπράντοβιτς, τα trades στο ΝΒΑ και ας πούμε πως ξεχαρμάνιασα λίγο.