ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

[ΕΡΣΗ]

Ακομη μια εξαιρετικη αφηγηση απο τον Γιωργο! Αληθεια φωτογραφια σου να παιζεις polo εχουμε ποτε ελπιδα να δουμε απο καμια Αργεντινη καποτε, ισως;

 

[Yorgos]

Πόλο δεν παίζω, έχω μια από τη Βενεζουέλα όπου πήρα οικειοθελώς το πιο "άγριο" άλογο... Καλά να πάθω, αφηνίασε και άρχισε να τρέχει σε full speed προς την Κολομβία, μπορεί και να περάσαμε και τα σύνορα, εγώ να προσπαθώ να το σταματήσω με το ένα πόδι να κρέμεται κι αυτό μου έριξε μια με το κεφάλι του... τελικά το σταμάτησε ένας Βενεζουελάνος (ρίχνοντάς του μπουνιές στο κεφάλι) που δε σταμάτησε να γελάει με το χάλι μου, ήθελα να κάνω και τον Κλιντ Ήστγουντ ο γελοίος...

Εννοείται πως η φωτό δε θα μπει ΠΟΤΕ στο ίντερνετ. ΝΥ από την Πέμπτη πλέον.

 

[ΕΡΣΗ]

Αυτο θα ηθελα να το δω: να σε κουτουλησει αλογο, ενω εισαι καβαλα πανω του!

 

[LULLU]

αλλη μια αφγηση οπως πρεπει ...νασε παντα καλα...

 

[Yorgos]

Οι ώρες στο αεροδρόμιο περνούσαν αργά, ώσπου αποφάσισα να ξανακάνω ένα τηλέφωνο στο ξενοδοχειάκι που είχαμε κλείσει στη Νέα Υόρκη. Το είχαμε κλείσει μέσω του bookinhotels.com, το οποίο είχα ξαναχρησιμοποιήσει παλιότερα χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά επειδή διάβασα ανησυχητικά πράγματα για το συγκεκριμένο σάιτ λίγες ημέρες πριν το ταξίδι, είχα ήδη πάρει το ξενοδοχείο να βεβαιωθώ πως η κράτηση είχε γίνει, πράγμα το οποίο μου επιβεβαίωσαν. Ε, λίγες ώρες πριν πετάξουμε αποφάσισα να τους ξαναπάρω, να ρωτήσω κιόλας αν θα μπορούσαμε να κάνουμε early check-in.

“Mα η κράτησή σας μόλις ακυρώθηκε από το bookinhotels”, μου είπε η ρεσεψιονίστ… και κάπου εκεί ξεκίνησε μια οδύσσεια για να πάρουμε τα λεφτά μας πίσω από το συγκεκριμένο σάιτ, τουρκικών συμφερόντων, που εδώ και κάμποσο καιρό αποφάσισε να ακυρώνει ΟΛΕΣ τις κρατήσεις που κάνει λίγες ώρες πριν την άφιξη των πελατών στο ξενοδοχείο, τσεπώνοντας φυσικά τα χρήματα και θεωρώντας πως όλο και κάποιος θα βαρεθεί να μπει στη διαδικασία της άρνησης πληρωμής. Μακριά από το bookinhotels λοιπόν, μιλάμε για καλοστημένη αλλά καραμπινάτη απάτη, αν ψάξει κανείς λίγο στο tripadvisor θα δει πως πια υπάρχουν χιλιάδες θύματα τους τελευταίους μήνες…

Τέλος πάντων, άρχισα να ψάχνω για άλλο ξενοδοχείο, το οποίο με πίεση χρόνου και το περιορισμένο μπάτζετ που είχαμε δεν ήταν κι εύκολο. Τελικώς… 10 λεπτά πριν μπούμε στο gate βρήκα κάτι φτηνό… στο Χάρλεμ! «Καλά, είναι ασφαλής γειτονιά αυτή;», με ρώτησε ο Α, που ήδη έτρεμε μην κολλήσει τη γρίπη στο gate, μην πέσει το αεροπλάνο («ποια είναι αυτή η Delta; Η μεγαλύτερη στον κόσμο; Εγώ πάντως πρώτη φορά την ακούω, να δεις που θα πέσουμε, στα έλεγα εγώ!») και το τελευταίο που μου έλειπε ήταν η μουρμούρα για το Χάρλεμ, οπότε αποφάσισα να του το ξεκόψω με τη μία: «Καλά πλάκα κάνεις; Μιλάμε για ΚΟΡΥΦΑΙΑ γειτονιά!», είπα με στόμφο. Κορυφαία, όντως…

Αφού πήραμε τις βαλίτσες μας από το μετριότατο terminal του JFK, πήραμε ταξάκι για το κέντρο διότι δεν κλείσαμε μάτι στην πτήση και φτάσαμε 7 το πρωί στη ΝΥ, πτώματα. Ο καιρός είναι άψογος, αλλά η πόλη φαίνεται κακάσχημη, ακόμη κι όταν ανεβαίνουμε αυτή τη διαβόητη γέφυρα με την ωραία θέα, εμένα χάλια μου φαίνεται, για τον Α δεν το συζητάμε καν, καλά επέμενε αυτός να πάμε στο Yellowstone. Ο Α. ρώτησε τον ταξιτζή για τη γειτονιά μας, αν ήταν ασφαλής κι ο Αιγύπτιος απάντησε «This used to be a piece of shit, but now it’s a piece of cake, man». Βγήκαμε από το ταξί και η εικόνα θύμιζε κάτι από τις βόλτες του Booker (πού το θυμήθηκα αυτό τώρα; Με το Richard Grieco, ξέρετε) στις κακόφημες γειτονιές της ομώνυμης σειράς: ομίχλη, φύλλα από χαρτόκουτα να στροβιλίζονται στον άδειο δρόμο, ένας άστεγος φαρδύς πλατύς να κοιμάται σε μια ξεφτισμένη και μουτζουρωμένη από γκραφίτι σκάλα-είσοδο… «Ρε, αυτή είναι η κορυφαία γειτονιά;», ρωτάει ο Α. «Ε, καλά, Σάββατο είναι, εχθές ήταν Παρασκευόβραδο και κάποιοι μέθυσαν και τους πήρε ο ύπνος στο δρόμο, ρε παιδί μου, πώς κάνεις έτσι;», προσπάθησα να τον καθησυχάσω, παρατηρώντας ένα χέρι που κρεμόταν από μια μεταλλική εξωτερική σκάλα 10 μέτρα από πάνω μας… Μάλλον δεν ήταν μεθυσμένος εκείνος (...), αλλά ευτυχώς ο Α. δεν τον είδε.

Μπήκαμε στο hostel, όπου ο «άντε γεια» μαυρούλης στη ρεσεψιόν δεν έβρισκε την κράτησή μας, τελικά τη βρήκε, αλλά το check-in ήταν στις 2 κι εμείς άυπνοι… Ε, πάμε μια βόλτα στη γειτονιά να φάμε κι ένα πρωινό, πρότεινα. Ο ρεσεψιονίστ, που ήταν σαν καρπαζοεισπράκτορας gangster movie του ’80 μας είπε πως θα’μαστε ΟΚ, αν και η γειτονιά «δεν είναι και για πολλά-πολλά». Πράγμα το οποίο το καταλάβαμε ξαναβγαίνοντας έξω και θαυμάζοντας άλλον έναν άστεγο, φαρδύ-πλατύ μπροστά στο πεζοδρόμιο του χόστελ… «Ρε συ, εγώ πάντως νιώθω στόχος εδώ», λέει ο Α την ώρα που περνάμε δίπλα από μια δεκαμελή παρέα που μας στραβοκοιτάει στη γωνία κι εγκαταλείπω την προσπάθεια να τον μεταπείσω, αλλά βλέπω ένα Starbucks στον γεμάτο σκουπίδια δρόμο και προτείνω να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι… Τρομερό Starbucks μιλάμε! Στο ένα από τα…δύο συνολικά τραπέζια καθόταν ένας τεράστιος μαύρος (μάλλον τρελός) που φώναζε μόνος του βρισιές χτυπώντας το τραπέζι, ενώ ένα τελειωμένο πρεζάκι δίπλα μας προσπαθούσε να φτιάξει τον καφέ του επί ένα δεκάλεπτο, μην καταφέρνοντας να βρει το κουμπί στην καφετιέρα, με το βλέμμα καρφωμένο στον τοίχο, μου θύμισε ένα στίχο από τις «Τρύπες»: «Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο, τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει, θα περιμένω, θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ θα περιμένω…».

 

[CakeNet]

Welcome to New Yorkkkkk!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Φοβερη αφιξη!

 

[ioanna karagianni]

Αντε πάλι στην αγωνία, κι εγώ που νόμιζα ότι τώρα που φτάσατε στον "πολιτισμό" θα ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα, μήπως να γυρίζατε στις ερημιές;

 

[go2dbeach]

St John κοιτάμε τώρα, από τα λίγα που θέλουμε και έχει στο όνομά του "US" USVI...

Καλα συνυπογραφω φιλε Gts..
Απλα αυτο που περιγραφει ο Yorgos ειναι ΤΟ ταξιδι στις ΗΠΑ! Παω στοιχημα οτι και η πολυγραμμενη ΝΥ που θα μας αφηγηθει θα ειναι εξω απο τα συνηθισμενα. Ευγε Yorgo περιμενουμε τη συνεχεια!

 

[Yorgos]

Μασουλάμε τα -χάλια- σάντουιτς σιωπηλά, άλλωστε είμαστε πολύ κουρασμένοι και άυπνοι. Αποφασίζω να σπάσω τον πάγο μασουλώντας. «Κοίτα, άσε να μείνουμε σήμερα εδώ κι άμα δούμε ότι παραείναι ζόρικα, αλλάζουμε, ας ξεφύγουμε και λίγο από το μπάτζετ». Ο Α. έχει αναθαρρήσει με το σάντουιτς και το παίρνει απρόσμενα στωικά: «Τι να σου πω, εσύ έμενες και σε κωλογειτονιά με συμμορίες στην Αγγλία, εγώ σαν εμπειρία το βλέπω…. Ας μείνουμε και βλέπουμε». Μπράβο! Περίμενα ότι θα με κρέμαγε!

Αποφασίζουμε να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για να μη χάσουμε τη μέρα. Κατεβαίνουμε στο μετρό όπου είναι όλο φάτσες: ζητιάνοι, κάτι Πορτορικάνοι με μπαντάνες, μια γριά αργοπεθαίνει και φυσικά τίγκα στο σκουπίδι συν δύο αρουραίοι. Εξυπακούεται πως είμαστε οι μόνοι λευκοί στο σταθμό και η φάση είναι πολύ ντεκαντάνς, αλλά έχει την πλάκα της κι αρχίζουμε να γελάμε με το όλο σκηνικό. «Θα σε πνίξω ρε άχρηστε», μου λέει ο Α χαμογελώντας «που είναι και ΚΟΡΥΦΑΙΑ γειτονιά το Χάρλεμ!». Εγώ πάλι σκέφτομαι τη μαμά του Χ: «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτε παλιογειτονιές…».

Κατεβήκαμε πρώτα κοντά στο Central Park ώστε να περάσουμε από το ξενοδοχείο που… δε μας έστειλε το bookinhotels.com και να τους τα πούμε ένα χεράκι για να μάθουν να συνεργάζονται με απατεώνες. Άλλη πόλη! Φαρδείς δρόμοι, πολλοί οι καλοντυμένοι, πολύ πράσινο στο κεντρικό πάρκο, joggers, παγωτάκια και φύλακας έξω από το κτίριο όπου μένει η Yoko Ono. Είδαμε ευθείς δρόμους, ορθογώνια αρχιτεκτονική και φτάσαμε και στο μουσείο το οποίο ακόμη δεν είχε ανοίξει, ωστόσο ήδη υπήρχε ουρά απέξω. Έκανε πολλή ζέστη κι εμείς ψιλοκοιμόμασταν μετά την άυπνη πτήση, οπότε είπαμε να περιμένουμε να ανοίξουν οι πόρτες, να φύγει το τσούρμο και να μπούμε μετά για έκδοση εισιτηρίων. Με το που άνοιξαν οι πόρτες πάντως η ουρά εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού, ενδεικτικό της αμερικάνικης αποτελεσματικότητας. Ακριβούτσικο το μουσείο, αλλά λες δε βαριέσαι, ας το δούμε κι αυτό.

Στην αρχή βλέπεις αυτούς τους τόσο οικείους σκελετούς δεινοσαύρων κι έπειτα έχει μπόλικες συλλογές από θαλάσσια και άλλα όντα. Επίσης έχει κομμάτια αφιερωμένα στη γεωλογία, το διάστημα, τις επιστήμες κλπ. Ψιλοκοιμόμασταν και κάθε μισή ωρίτσα κάναμε κι από μια δεκάλεπτη σιέστα, αλλά γυρίσαμε τα κομμάτια που μας ενδιέφεραν. Να πω την αλήθεια η όλη παρουσίαση του γαλαξία, του διαστήματος και λοιπών δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον και τα ζώα (ταριχευμένα και μη) επειδή τα έχω δει και ζωντανά δε με ξετρέλαναν, άλλωστε αν δεις κάτι στη φύση μετά δύσκολα θα σε εντυπωσιάσει ένα καχέκτυπό του πίσω από ένα τζάμι, ανάμεσα σε μυριάδες σχολεία που τσακώνονται τσιρίζοντας για το ποιος θα βγει φωτογραφία δίπλα στον ιπποπόταμο.

Είδαμε πως υπήρχε ανθρωπολογικό κομμάτι (και μάλιστα τεράστιο) και είπαμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο εκεί. Λοιπόν, η γνώμη μου είναι πως το ανθρωπολογικό κομμάτι ειδικά είναι ολίγον αχταρμάς. Όλες οι φυλές του Ισραήλ μαζί, χωρίς γεωγραφική ή χρονολογική σειρά, με ενδιαφέρουσες μακέτες αλλά επιφανειακή παρουσίαση (δυο φράσεις για κάθε πολιτισμό, κι αυτές παιδιάστικες, λες και απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι οι Έλληνες δεν κυκλοφορούν με τήβεννο πλέον), κάπου μπλέκεται το μυθολογικό με το ιστορικό, τους Ίνκας τους ξεχάσανε (!), το αρχαιολογικό κομμάτι είναι για τα μπάζα… Η εντύπωση που μου έδωσε είναι ότι φτιάχτηκε:
α) για παιδάκια
ή β) ώστε να περνάς, να βλέπεις λίγο απ’ όλα και να βγάζεις και καμιά φωτογραφία δίπλα στο ομοίωμα κανενός Κοζάκου, Μάγια ή Ρωμαίου.

Χάρηκα που πήγαμε και το είδαμε και μου έφυγε η περιέργεια, αλλά μάλλον απογοητεύτηκα, τζίφος το μουσείο. Για τον Α που τα περισσότερα από τα ζωάκια δεν τα είχε δει… εν ζωή ήταν κάπως πιο ενδιαφέρον. Κάναμε μια βολτίτσα στις παρυφές του Central Park αλλά το μυαλό μας ήταν στις νοτιοδυτικές πολιτείες, τα άγρια τοπία και τις καουμπόικες πόλεις… Τα υπόλοιπα ωχριούσαν μπροστά τους, μάλλον ξενέρωτη μας φάνηκε η πόλη. Βέβαια δεν είχαμε κοιμηθεί και δεν είχαμε φάει, ίσως μέρος της ξενέρας να ήταν κι αυτό, οπότε γυρίσαμε στο Χάρλεμ, κάναμε μια αποτυχημένη προσπάθεια για check-in (πάλι νωρίς ήταν!) και κάτσαμε να φάμε πάνω στην οδό Amsterdam.

Ξαφνικά το Χάρλεμ είχε ζωή! Πλέον δεν ήταν 8 το πρωί ώστε να βλέπεις μόνο τους άστεγους και τους ναρκομανείς, αλλά η όλη γειτονιά βρίσκεται σε πλήρη οργασμό κι είναι πολύ πιο ανθρώπινη: απίθανες μαύρες γιαγιάδες με λευκές περούκες και χρωματιστές ομπρέλες να συζητάνε στη μέση του δρόμου, «υπαίθριοι» καλλιτέχνες προσπαθούν να βγάλουν τα ως προς το ζην, μικροπωλητές σε κάθε πεζοδρόμιο, ρακοσυλλέκτες, μαύρες γκομενάρες ντυμένες σαν να βγήκαν από κλιπάκι του Daddy Yankee με γαλάζια σουτιέν και λεοπαρδαλέ κάλτσες, Δομινικάνοι με μπλουζάκια που υποδηλώνουν την εθνικότητά τους, ράπερ με αλυσίδες των δεκαεννιά κιλών να κρέμονται πάνω στο wife-beater τους, μεθύστακες, manic street preachers, φραντσισκάνες μοναχές, μπασκετμπολίστες, νάνοι, κουστουμαρισμένοι, ό,τι να' ναι αλλά πάντα σε νέγρικη απόχρωση… Κι εμείς να τα θαυμάζουμε όλα αυτά σε ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο όπου μας σερβίρει σε ένα εστιατόριο με γαλλικό όνομα ένας σερβιτόρος που προσποιούταν και γαλλική προφορά, μπας και το κάνει πιο σικ και δεν καταλάβουμε ότι και τα 15$ που πληρώσαμε πολλά είναι (αλλά για το απίστευτο people watching μπροστά μας άξιζε τον κόπο). Δυο ξανθιές κάθονται μπροστά μας και μπανίζουν μουλάτους, λευκούς, λατίνους και μαύρους, ενώ το κουτσομπολιό είναι στιλ Sex & The City. Καλά, πάμε για ύπνο…

Επιτέλους μας δώσανε το δωμάτιό μας στο hostel. Πολύ καλό! Ολοκαίνουριο, με δυο παράθυρα να βλέπουν την…καταπληκτική γειτονιά μας, νέο παρκέ, flat τηλεόραση, δωρεάν wi-fi, μεταμοντέρνο μπάνιο κι όλα αυτά για 55 ευρώπουλα δια δύο. Ε, μετά…κοιμηθήκαμε, πρέπει να ήταν 15:30…

Όταν ξύπνησα (γιατί αν περίμενα από τον Α να ξυπνήσει σώθηκα…) είχε πλέον ξημερώσει! Κοιμηθήκαμε ένα δεκαπεντάωρο τόσο πτώματα που ήμασταν… και ήταν Κυριακή κι ήθελα να δούμε και κανένα γκόσπελ, κατά προτίμηση όχι σε lonelyplanetίστικη τουριστική εκκλησία… Πλένω το κεφάλι μου, προσπαθώ να ξυπνήσω την Ωραία Κοιμωμένη και μια νέα μέρα ξεκινά… Και τι ξεκίνημα!

 

[CakeNet]

Τι ξεκίνημα; ...περιμένουμε την συνέχεια!

 

[ioanna karagianni]

Τι θα πει "Και τι ξεκίνημα" ;; εδώ κρεμόμαστε από τα δάκτυλα σου για την συνέχεια δεν χρειάζεται να μας εξάπτεις και άλλο το ενδιαφέρον είναι ήδη υψηλό. Για λέγε για λέγε.