ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

[Pandora]

Με τέτοιες περιγραφές, τύφλα να΄χουν οι φωτο...

Αψογος, Γιώργο !...

Αυτά είναι ταξίδια...

 

[tripdreamer1975]

Τί, δεν έχει άλλο?

 

[varsa]

υπομονη... ειπαμε πεταξε στην Κουβα, και εχει και χαλια ιντερνετ...

 

[CakeNet]

Για άλλη μια φορά πανέμορφη περιγραφή Γιώργο!

Περιμένουμε και την συνέχεια...σαφώς και έχουμε και μέλλον και σαφώς περιμένουμε και την Νέα Υόρκη...μετά της ερημιές βέβαια!

 

[Yorgos]

Το πρωινό στο Strater ήταν πέντε αστέρων και για μια φορά ήταν καλό που ξυπνήσαμε αργά, αλλά η πρωινή βόλτα στο Durango ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσα από το αναμενόμενο, η πόλη το βράδυ φαινόταν πολύ πιο όμορφη. Ίσως πάλι απλά να φταίει το ότι δεν μπορούσα να περιμένω για να φτάσουμε στο Taos.

Tο όλο ταξίδι προγραμματίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπέσουμε με την ετήσια… λαοσύναξη και γιορτή των απανταχού Ινδιάνων των ΗΠΑ (και όχι μόνο), το περίφημο PowWow, που θα λάμβανε χώρα στο Taos, ή μάλλον σε μια κοιλάδα στα περίχωρα της πόλης. Η αλήθεια είναι πως ήμασταν προετοιμασμένοι για λίγο κιτς, αρκετή εμπορευματοποίηση και ίσως λίγο φολκλόρ και μάλλον ήμασταν προετοιμασμένοι για την απογοήτευση του ταξιδιού, αν κι ενδόμυχα εγώ τουλάχιστον - που επέμενα στο να «χτιστεί» όλο το ταξίδι γύρω από το PowWow - έλπιζα να είναι από τα από τα δυνατότερα σημεία του.

Η διαδρομή μέχρι το Τάος ήταν μάλλον αδιάφορη, ειδικά μετά τα τοπία των προηγούμενων ημερών, χώρια που η ζέστη ήταν απωθητική. Φτάσαμε στο χώρο του PowWow γύρω στις 4. Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν παλιά αυτοκίνητα με Ινδιάνους οδηγούς να συνωστίζονται σε μια είσοδο πάρκινγκ-φάρμας με δυο μεγάλες ξύλινες πόρτες. Μπήκαμε μέσα και δυο νέοι Ινδιάνοι μας υπέδειξαν πού να παρκάρουμε μέσα στο χωράφι που είχε μετατραπεί σε χώρο παρκαρίσματος. Στη μέση του… χωραφιού υπήρχε ένας μεγάλος κύκλος γκαζόν, περιμετρικά του οποίου είχαν στηθεί μερικές δεκάδες σκηνές. Βγαίνοντας από το αμάξι ακούσαμε ένα τραγούδι από άναρθρες αλλά ρυθμικότατες κραυγές, συνοδευόμενο από το κυμβαλισμούς με φοβερή ένταση. Πλησιάζοντας είδαμε ένα απίστευτο θέαμα: Κάτω από κάθε σκηνή κάθονταν Ινδιάνοι σε κυκλικούς σχηματισμούς, έχοντας στη μέση τεράστια ταμπούρλα. Ήταν χωρισμένοι ανά φυλές, με κάθε περιοχή ή πολιτεία να καταλαμβάνει και από μία σκηνή, ενώ ήταν όλοι τους ντυμένοι παραδοσιακά με φτερά στα μπατζάκια των δερμάτινων παντελονιών τους, εκπληκτικά πολύχρωμες στολές με χρυσά νομίσματα να κρέμονται στο πέτο τους, άλλοι είχαν τατουάζ, άλλοι φορούσαν «περικεφαλαίες» από φτερά, κάποιες γυναίκες είχαν φούστες με κρόσσια, άνδρες με γιλέκα από βούβαλο κρατούσαν σκήπτρα και μαγκούρες με κέρατα ζώων. Η Σκηνή η οποία «τραγουδούσε» αποτελούσε το κέντρο της προσοχής, ενώ δυο οργανωτές τους παραχωρούσαν ένα μικρόφωνο το οποίο τοποθετούσαν πάνω από το ταμπούρλο και γύρω του άρχιζαν να τραγουδούν ρυθμικά σε ένα ρυθμό που προκαλούσε ανατριχίλα. Το τραγούδι τους κράτησε περίπου πέντε λεπτά, οπότε και καταχειροκροτήθηκαν από τις υπόλοιπες ομάδες/σκηνές και οι διοργανωτές μεταφέρθηκαν στην επόμενη σκηνή. Τους παρουσίασαν (αν θυμάμαι καλά ήταν Απάτσι από το Κολοράντο) κι άρχισαν κι αυτοί με τη σειρά τους. Το να βλέπεις καμιά εικοσαριά Ινδιάνους να τραγουδούν σε απόλυτο συγχρονισμό σε ένα ερημικό τοπίο στη μέση του πουθενά, ντυμένους παραδοσιακά και να βρίσκονται σε έκσταση παίζοντας ένα εκκωφαντικό αλλά εθιστικό ταμπούρλο ήταν ίσως η δυνατότερη εικόνα που έχω από τις ΗΠΑ μαζί με το απίθανο gospel στο Χάρλεμ.

Και μετά… σταμάτησαν! Ο οργανωτής είπε κάτι σε μια γλώσσα που φυσικά δεν καταλάβαμε κι όλοι σηκώθηκαν και φάνηκε να κάνουν διάλειμμα. Ρώτησα ένα Ινδιάνο (έτσι κι αλλιώς οι λευκοί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα) και μου έγνεψε φιλικά να δω ένα πρόγραμμα που ήταν κολλημένο στον τοίχο, το οποίο υποδείκνυε πως μόλις είχε ολοκληρωθεί ο «Διαγωνισμός Ταμπούρλου», ακολουθούσε «Διάλειμμα για Μεσημεριανό» κι αργότερα θα γινόταν η «Μεγάλη Είσοδος». Μεγάλη Είσοδος! Καλό ακούγεται αυτό, σκέφτηκα, ενώ προσπαθούσα να συνέλθω από το θέαμα των εκατοντάδων Ινδιάνων που έκαναν πικνίκ κάτω από έναν απειλητικά μολυβί ουρανό. Πήγαμε κι εμείς για μεσημεριανό, παίρνοντας θέση σε μια μεγάλη ουρά μεγαλόσωμων Ινδιάνων. «Από πού είστε εσείς, παιδιά;», μας ρώτησε ένας φιλικότατος τυπάς που γούρλωσε τα μάτια όταν του είπαμε ότι η περίεργη γλώσσα που μιλούσαμε είναι ελληνικά. Η αλήθεια είναι πως οι λευκοί ήταν ελάχιστοι και οι μόνοι ξένοι που είδαμε ήμασταν… εμείς και δυο Γερμανίδες με καυτά σορτς.

Οι Γερμανίδες μπορεί να ήταν καυτές, αλλά ο ουρανός δε μας τα έλεγε και πολύ καλά. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες άρχισαν να πέφτουν πάνω μας με τη δύναμη ενός ισχυρότατου ανέμου που δεν έχω ιδέα από πού ήρθε. Οι Ινδιάνοι δε φαινόταν να σκιάζονται και πολύ αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να δείχνει καρέκλες κι εμείς ακόμη στεκόμασταν στην ουρά για το μεσημεριανό, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μούσκεμα. Το σκεφτήκαμε να γυρίσουμε στο αμάξι, αλλά ήταν κρίμα να μη φάμε αφού το μεγαλύτερο μέρος της ουράς το είχαμε κάνει ήδη και στο κάτω-κάτω οι περισσότεροι Ινδιάνοι δεν πολυασχολούνταν με τη βροχή, μερικοί μάλιστα συνέχισαν να τρώνε καθισμένοι στο έδαφος. Αυτός που σίγουρα δε μάσαγε με τίποτα ήταν ο θηριώδης Ινδιάνος ψήστης που ακάθεκτος συνέχιζε να βάζει κομμάτια βούβαλου στην ψησταριά του. Ήρθε η σειρά μας, μας σέρβιραν κι εμάς βούβαλο (!), σαλατίτσα με παντζάρια, ψωμί, λίγα μακαρόνια και κάτι περίεργα γλυκά σε πλαστικό πιατάκι κι όταν ρώτησα που πληρώνουμε μου γνωστοποίησαν πως είναι “free of charge, this is on the community”. Όσο πάει τη συμπαθώ και περισσότερο αυτή την community…

Βλέποντας ότι εξακολουθεί να βρέχει πολύ δυνατά αποφασίσαμε να φάμε στο όρθιο κάτω από τη σκηνή μέχρι να κοπάσει η βροχή. Εκεί γνωρίσαμε κι ένα ωραιότατο ζευγάρι Ινδιάνων. Ο τύπος ήταν Pueblo και η εκθαμβωτική κοπέλα του ανήκε στη φυλή των Navajo. Το παλικάρι μιλούσε γιαπωνέζικα, εβραϊκά, ισπανικά μεταξύ άλλων, ήταν πρώην δάσκαλος και νυν επαγγελματίας χορευτής και η συζήτηση μαζί του ήταν πολύ ευχάριστη. Μας εξήγησε πως ήμασταν τυχεροί που βρισκόμασταν στο συγκεκριμένο PowWow, αφού κατ’ αυτόν είναι το καλύτερο στη χώρα, μας μίλησε για το πώς οι Pueblo έκαναν τη ζωή των Ισπανών πατίνι και κατάφεραν να αποφύγουν το δράμα του αλκοολισμού που κατέστρεψε άλλες κουλτούρες όπως αυτή των Σιου, πως ο ίδιος ξεκίνησε να πηγαίνει σε PowWow από μικρή ηλικία με τον πατέρα του και πως ο χορός που θα κάνουν στη «Μεγάλη Είσοδο» έχει πολύ απλά βασικά βήματα, αλλά ο καθένας προσθέτει δικές του κινήσεις. «Αυτό που θα δείτε εδώ σε λίγο θα σας αφήσει άφωνους», μας είπε όλο ενθουσιασμό. Αυτό που με ανησυχούσε πάντως, ήταν η βροχή. «Κοίταξε, όσο κι αν βρέχει, εμείς θα χορέψουμε τουλάχιστον μέχρι τα μεσάνυχτα. Άλλωστε ο σκοπός της όλης τελετής αυτός ήταν: λόγω έλλειψης νερού, οι Ινδιάνοι μαζεύονταν για να κάνουν το χορό της βροχής, παρακαλώντας τη φύση να τους χαρίσει νερό. Αφού καταφέραμε σήμερα να βρέχει στην έρημο καλοκαιριάτικα, μάλλον κάτι κάνουμε σωστά, έτσι δεν είναι;», με ρώτησε με νόημα.
Η βροχή χαλάρωσε για λίγο, γυρίσαμε στο αμάξι για να αλλάξουν μπλουζάκι οι άλλοι προς αποφυγή κρυώματος και αποφασίσαμε στη μιάμιση ώρα που μας απέμενε να πάμε να δούμε το Taos Pueblo, τον πιο ζωντανό παραδοσιακό οικισμό Pueblo στην Αμερική. Το βρήκαμε πολύ εύκολα, αλλά ήταν κλειστό, αφού φτάσαμε αργά και όλοι φαίνεται να πήγαν στο PowWow. Ο τύπος στην είσοδο πάντως μας άφησε να μπούμε στην κοινότητα (και δωρεάν μάλιστα) με τη δέσμευση πως δε θα βγάζαμε φωτογραφίες. Η αρχιτεκτονική θυμίζει κάτι από Μάλι ή Σουδάν, η κεντρική πλατεία είναι τεράστια αλλά δυστυχώς δε μπορέσαμε να τη δούμε σε πλήρη λειτουργία, ενώ η εκκλησία είναι από τις πιο περίεργες που έχω δει. Περπατήσαμε λίγο τα στενάκια κι επιστρέψαμε στο PowWow, αφού θα άρχιζε πάλι η τελετή.

Τελικώς δεν άρχισαν στην ώρα τους, οπότε είχαμε χρόνο να φάμε παγωτό, να ψωνίσουμε μπλουζάκια με ινδιάνικο περιεχόμενο και μπόλικη ειρωνεία (ειδικά για τον αποδεκατισμό των αυτοχθόνων από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους), αλλά οι πιο όμορφες εικόνες ήταν γύρω από τον «τελετουργικό κύκλο»: Ινδιάνοι που φορούσαν τις παραδοσιακές στολές τους για να ξεκινήσουν το χορό, μια υπέργηρη μαμά που έφτιαχνε τις πλεξούδες της κόρης της, ένα γκρουπ που έκανε «προθέρμανση» για τους τελετουργικούς ψαλμούς, το ζεύγος των δύο «σοφών» που κάθονταν αγέρωχοι μπροστά από το κέντρο του κύκλου, όλα αυτά κάτω από έναν ουρανό με φανταστικά σύννεφα κατά το ηλιοβασίλεμα μας έδωσαν την ευκαιρία να βγάλουμε καταπληκτικές φωτογραφίες. Οι Ινδιάνοι όχι απλά δεν είχαν πρόβλημα, αλλά ψιλογούσταραν κιόλας, άλλωστε οι λευκοί ήταν ελάχιστοι και δεν υπήρχε η αίσθηση της ατμόσφαιρας του τσίρκου, κάθε άλλο, όλα έμοιαζαν με έναν τεράστιο εορτασμό θρησκευτική φύσεως.

Πήραμε θέσεις όσο πιο κοντά μπορούσαμε, άλλωστε θέσεις για τους θεατές δεν υπήρχαν, με δεδομένο πως το PowWow είναι σχεδιασμένο για τους συμμετέχοντες, αφού έτσι κι αλλιώς όλοι με κάποιο τρόπο συμμετέχουν. Η τελετή της «Μεγάλης Εισόδου» ξεκίνησε με την παρουσίαση του αντικυβερνήτη της Αριζόνα, του προέδρου της κοινότητας του Taos (που μίλησε στη γλώσσα των Pueblo), του γηραιότερου παρόντα Ινδιάνου και άλλων προσωπικοτήτων και μετά… παρέλαση μπροστά στους γηραιότερους της φυλής, χορός, κυμβαλισμοί και απίστευτο χρώμα σε ατμόσφαιρα κατάνυξης. Γέροι, νέοι, παιδιά, γυναίκες, Σιου, Απάτσι, Pueblo, Navajo όλοι με τάξη αρχίσουν να παρελαύνουν μπροστά μας, ενώ τα τύμπανα συνεχίζουν να παίζουν ρυθμικά και το τραγούδι προσδίδει ένα τόνο ανατριχίλας. Περιμέναμε κάτι κιτς και βρεθήκαμε μπροστά σε αρχέγονες εικόνες και ήχους, καλύτερα δε γινόταν. Οι στολές κάθε φυλής ήταν πολύ διαφορετικές, αλλά ο βηματισμός και ο χορός ήταν ομοιογενής. Ορισμένοι χορευτές βρίσκονταν σε trance πριν καλά-καλά φτάσουν στο κέντρο του κύκλου, ανάμεσά μας και ο φίλος που γνωρίσαμε κάτω από τη σκηνή του φαγητού με την κοπέλα του, ντυμένος με φτερά, ένα τεράστιο κολιέ με δόντια ζώων, πολύχρωμο μοϊκανέζικο κούρεμα κι ένα χορό σε έκσταση, το παλικάρι φαινόταν ότι ζούσε γι’ αυτό. Δεν έχει νόημα να κάτσω να περιγράψω τι είδαμε τις επόμενες δύο ώρες, αλλά φύγαμε λίγο πριν νυχτώσει, προκειμένου να βρούμε το ξενοδοχείο μας πριν νυχτώσει.

Περάσαμε στα γρήγορα από την πόλη του Τάος, στο κεντρικό κομμάτι της οποίας ακόμη και τα μοντέρνα κτίρια έχουν κτιστεί με τεχνοτροπία ανάλογη του Taos Pueblo, και φτάσαμε στη διπλανή πόλη, όπου είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ένα φτηνό μοτέλ, το οποίο αποδείχθηκε τεράστιο στούντιο με κουζίνα και ινδιάνικη αρχιτεκτονική. Απέναντί μας υπήρχε Walmart, για τα οποία τόσα είχα ακούσει και ήθελα να τα δω από κοντά. Βέβαια για τις κατηγορίες σχετικά με τις αμαρτίες του συγκεκριμένου γίγαντα δεν έμαθα τίποτε, όμως ο τρόπος λειτουργίας έχει ενδιαφέρον, όπως και η πολιτική τιμών. Καληνυχτίσαμε τον θλιβερά υπέρβαρο συμπαθέστατο ρεσεψιονίστ και πήγαμε για ύπνο συζητώντας το θέμα της παχυσαρκίας στις ΗΠΑ (το οποίο είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σοκαριστικό στην κοινότητα των αυτοχθόνων).

 

[Yorgos]

H επόμενη είναι η ημέρα του ράντσου. Μετά από επιμονή των άλλων δύο, είπαμε να πάμε σε ένα «ράντσο» όπου θα μπορούσαν να κάνουν ιππασία. Ψάξαμε πολύ στο ίντερνετ, αλλά δυστυχώς τα μοναδικά ράντσα που θύμιζαν πραγματικό ράντσο (με κοπάδια, λίμνες, στάβλους κλπ) έθεταν ένα μίνιμουμ διαμονής τριών ημερών, οπότε επιλέξαμε ένα στη Σάντα Φε. Η αρχική μου εντύπωση από την ιστοσελίδα του ράντσου ήταν πως επρόκειτο για πολυτελές ξενοδοχείο με κάποιες δραστηριότητες (π.χ. ιππασία) στις μεγάλες εκτάσεις που περιελάμβανε, με πολλά λούσα και διακόσμηση φάρμας.

Όπως και να έχει, πριν πάμε στο ράντσο περάσαμε από την πόλη του Τάος ώστε να τη δούμε και με το φως της ημέρας (χαριτωμένη, αλλά πολύ τουριστική) και στη συνέχεια από την πρωτεύουσα του Νιου Μέξικο, τη Σάντα Φε (ακόμη πιο τουριστική, αλλά πανέμορφη αποικιακή αρχιτεκτονική). Η Σάντα Φε θυμίζει πολύ ισπανικές ή μεξικάνικες πόλεις, αλλά στο πιο τουριστικό και αμερικάνικο. Μας έδωσε την εντύπωση πολύ πλούσιας πόλης, τουλάχιστον στο κέντρο της, διότι στα προάστια διαβάσαμε πως έχει πολλή φτώχεια, συμμορίες κλπ, αλλά είναι κάτι που δε συναντήσαμε.

Ε, πέρασε η ώρα και πήγαμε και στο πεντάστερο ράντσο. Καταλάμβανε μια μεγάλη έκταση με αραιά πεύκα και το όλο συγκρότημα χτίστηκε πάνω στις εγκαταστάσεις ενός παλαιότατου ράντσου. Ο Χ και ο Α πήγαν για ιππασία με την εκπαιδεύτρια του ράντσου, μια ξανθιά γυναικάρα με καπέλο, μπότες και σπιρούνια, που πάντως χρέωνε ένα διαστημικό ποσό για μια ώρα ιππασίας (γύρω στα 120$). Με δεδομένο πως ιππασία έχω κάνει πολλές φορές, πως στη διπλανή Σάντα Φε κόστιζε μόλις 30$, στην Κούβα κάνει 15$ κι έχω κάνει ιππασία πολλές φορές, το απέφυγα. Ο Χ και ο Α που πήγαν πάντως το καταδιασκέδασαν, αν και υποψιάζομαι πως μέρος της γοητείας της όλης εμπειρίας ήταν η εκπαιδεύτρια…

Το δωμάτιο ήταν ενοχλητικά υπερπολυτελές, με τρίπατα στρώματα, τεράστιες διαστάσεις και μπαλκόνι με θέα στους λόφους της Σάντα Φε, αλλά να πω την αλήθεια ψιλοβαρέθηκα, για μένα δεν έπαυε να είναι ένα ξενοδοχείο. Πήγαμε για μπάνιο, σάουνα, μπάσκετ στην πισίνα και το βράδυ φάγαμε καταπληκτικά (και πάμφθηνα, είναι η αλήθεια) BBQ Ribs με αργό σέρβις το οποίο εκνεύρισε τους άλλους πελάτες αλλά εμάς μας ήρθε κουτί, άλλωστε για ρηλάξ πήγαμε. Η όλη διαμονή στο ράντσο ήταν ένα άνετο αλλά αχρείαστο διάλειμμα για μένα, αξιόλογη εμπειρία για τους άλλους, που στο κάτω-κάτω έκαναν κι όλη την οδήγηση επί δύο εβδομάδες χωρίς διακοπή.

Το πρωινό ήταν πολύ καλό, δεν ίσχυε το ίδιο όμως για την αμοιβή και τις συνθήκες εργασίας για το Μεξικάνο που μας έφτιαξε τις ομελέτες όμως, σύμφωνα με τα όσα μου εκμυστηρεύθηκε στα ισπανικά (“el pago mal, el trato peor” δηλαδή «η αμοιβή κακή, η αντιμετώπιση χειρότερη»). Φεύγοντας περάσαμε από το παλιό κομμάτι της πόλης του Τάος και πήραμε και πάλι το αμάξι και πήραμε το μακρύ δρόμο για το εθνικό πάρκο White Sands.

Ξέραμε ότι η διαδρομή θα είναι πολύ μονότονη, άλλωστε τα τοπία στο Νιου Μέξικο δε διακρίνονται ούτε για την ποικιλία ούτε για την ομορφιά τους. Είπαμε να «σπάσουμε» το ταξίδι λίγο έξω από την Αλμπουκέρκη για να επισκεφθούμε το Petroglyphs National Monument, αφού ήταν στη μέση της διαδρομής και από πετρογλυφικά δεν είχαμε δει σχεδόν τίποτε. Η στάση αποδείχθηκε μια μπαρούφα, τα πετρογλυφικά δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά τουλάχιστον κάναμε hiking και, παρότι κάτω από τον ήλιο της ερήμου, ξεπιαστήκαμε και νιώσαμε ζωντανοί. Είχε προειδοποιητικές ταμπέλες για κροταλίες, αλλά δυστυχώς δεν είδαμε κανέναν, αποτυχία σκέτη… Με τη διαδρομή τόσο βαρετή και τα CD μας χιλιοπαιγμένα, αρχίσαμε να παίζουμε παιχνιδάκια του στιλ «πόσους Έλληνες παρουσιαστές ειδήσεων μπορείς να βρεις σε 200 δευτερόλεπτα» και «20 ερωτήσεις» όπου το ζητούμενο πρόσωπο ήταν από Γερμανοί επιστήμονες μέχρι… ο Κωνσταντίνος Βεδουράς.

Με τα πολλά… πέρασαν οι ώρες και φτάσαμε επιτέλους στο White Sands. Όπως υποδηλώνει και το όνομα, πρόκειται για έρημο με κατάλευκη άμμο στη μέση της χωματώδους ερήμου του Νιου Μέξικο. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα και πολλά πράγματα διότι έχω πάει πολλές φορές σε έρημο από το Ιράν μέχρι τη Βολιβία και δεν είχα την απαίτηση να εντυπωσιαστώ. Λάθος! Το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό, η αντίθεση της κατάλευκης άμμου με τον ουρανό και το γύρω τοπίο, το μέγεθος των αμμόλοφων, η αίσθηση απαλότητας της άμμου (σαν πούδρα ήταν), αλλά ειδικά το ηλιοβασίλεμα στους αμμόλοφους και η απομόνωση ήταν κορυφή. Για άλλη μια φορά πάθαμε την πλάκα μας με την αμερικάνικη οργάνωση στα εθνικά πάρκα: καταπληκτικά φυλλάδια, διαδραστικά παιχνίδια για τους “junior rangers”, απόλυτη καθαριότητα, εξαιρετικές πληροφορίες on site κι ένα μικρό αλλά περιεκτικότατο μουσείο που εξηγεί τη γεωλογία, την πανίδα και την ιστορία του χώρου, κι όλα αυτά σε προσιτότατες τιμές, κρίμα που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν τα τιμούν όσο θα μπορούσαν, η πλειοψηφία των επισκεπτών είναι ξένοι (όπως σχολίαζε εχθές και ο ιδιοφυής Bill Maher, για μένα το μεγαλύτερο ταλέντο στα ΜΜΕ παγκοσμίως) .

Μετά από σκαρφάλωμα και… τσουλήθρα στους αμμόλοφους, σουρεαλιστικές φωτογραφίες και ολίγο διαλογισμό, κατευθυνθήκαμε για το Las Cruces, όπου θα περνούσαμε το βράδυ, κερδίζοντας λίγο χρόνο στο δρόμο για το καουμπόικο Tombstone. Το Las Cruces το βρήκαμε, το ξενοδοχείο μας παίδεψε λίγο παραπάνω, αλλά το να βρούμε φαγητό βραδιάτικα ήταν ακόμη πιο δύσκολο: το ατμοσφαιρικό εστιατόριο-αντίκα με αίθουσα φαντασμάτων όπου θέλαμε να δειπνήσουμε στη γειτονική Mesilla ήταν κλειστό (τι ώρα κλείνουν εκεί; Στις 9:30;; Νεκρή ήταν η πόλη…) και η μόνη επιλογή στο Las Cruces ήταν ένα Applebee’s, όπου έμαθα ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα και στην Ελλάδα. Χάλι μαύρο το φαγητό, χαριτωμένη η Μεξικανή σερβιτόρα, είδαμε και λίγο μπέηζμπολ στην τηλεόραση και γυρίσαμε ξεροί. Πολλά «άδεια» χιλιόμετρα είχε η σημερινή ημέρα, ευτυχώς το White Sands ήταν υπεράνω προσδοκιών και την έσωσε. H επόμενη όμως θα ήταν μέρα-αποκάλυψη...

 

[CakeNet]

Περιμένουμε τα της επόμενης μέρας λοιπόν!

 

[StellAnna]

Tώρα τι να πει κάποιος με αυτά που γράφεις Χόρχε?
Τι μπορεί να σημειώσει?
Εγώ μένω άφωνη και στοχάζομαι
Προσπαθώ να αναπλάσω τις εικόνες που μας έδωσες.
Σε ευχαριστώ πολύ... πάρα πολύ...
Υπέροχο και πρωτότυπο οδοιπορικό

 

[Yorgos]

Μετά από το χειρότερο πρωινό του ταξιδιού (το οποίο λεγόταν και “bright side breakfast” υποθέτω επειδή… “look at the bright side; at least you didn’t vomit” ;; ) πήγαμε μια βόλτα στη χαριτωμένη αποικιακή κεντρική πλατεία της Mesilla και φύγαμε για το Tombstone. Για δεύτερη συνεχόμενη μέρα η διαδρομή ήταν βαρετή, αλλά αυτή τη φορά πιο σύντομη.

Το Tombstone εκ πρώτης άποψης έδειχνε ένα αδιάφορο χωριουδάκι με κάποια ξύλινα καουμπόικα κτίρια, ή τουλάχιστον αυτό είναι ό,τι βλέπει κανείς αν κρίνει από τα 500 μέτρα της εθνικής που περνούν από την άκρη του χωριού… η υπόλοιπη πόλη είναι όλα τα λεφτά…

Μείναμε σε ένα μοτέλ στον κεντρικό δρόμο, τα δωμάτια του οποίου είχαν ως θέμα –τι άλλο; - τη μονομαχία του ΟΚ Corral, όπου ο θρυλικός Whyatt Erpe με την παρέα του «καθάρισε» σε πιστολίδι τη συμμορία που λυμαινόταν την πόλη. Όπως ήταν λογικό, το χωριιουδάκι «έχτισε» πάνω στη γνωστότερη μονομαχία της Άγριας Δύσης και πλέον αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο, έστω και όχι τόσο γνωστό.

Αυτή τη φορά ξεχάσαμε να αλλάξουμε την ώρα (το Νιου Μέξικο βρίσκεται σε άλλη ζώνη από την Αριζόνα) κι έτσι χάσαμε την… τουριστική αναβίωση μονομαχίας στο OK Corral, καλύτερα! Κάναμε μια βόλτα πίσω από τον κεντρικό δρόμο κι εντυπωσιαστήκαμε: οι πίσω δρόμοι φαίνεται να μην έχουν αλλάξει καθόλου από τα τέλη του 19ου αιώνα, ξύλινα κτίρια, παλιά σαλούν, αρχαίο φωτογραφείο, κάρα με άλογα, ο σερίφης της πόλης κυκλοφορεί με το πιστόλι του (και δεν είναι τουριστικός… κανονικός σερίφης είναι!), οι ντόπιοι έχουν προφορά και μουστάκια γουέστερν, άσφαλτος δεν υπάρχει κι ακόμη και για σκουπιδοτενεκέδες χρησιμοποιούν βαρέλια.

Επισκεφθήκαμε το παλιότερο μπουρδέλο/σαλούν/καζίνο της περιοχής (Bird Cage Theatre) που πλέον έχει μετατραπεί σε μουσείο. Την ξενάγηση μας την έκανε ένας υπέργηρος τυπάς με μυθικό μουστάκι, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ προφορά, no-nonsense αντιμετώπιση και νοοτροπία ρεμπέτη. Το μουσείο ήταν όλα τα λεφτά, μπορούσε να δει κανείς από όπλα, τραπέζια τζόγου, ένα υπόγειο σαλούν με τα «ιδιαίτερα δωμάτια» όπου οι καουμπόηδες πήγαιναν με τις «χορεύτριες» που τους ψυχαγωγούσαν στην «αίθουσα χορού», άμαξες, φέρετρα, κάρα, ελιξίρια που πουλούσαν οι απανταχού κομπογιανίτες, παλιά πορτρέτα, πίνακες και λοιπά αντικείμενα. Χρυσωρυχείο!

Βγήκαμε και πήγαμε σε ένα παλιό σαλούν απέναντι για να φάμε. Όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις σε όλο το ταξίδι, το φαγητό ήταν μάλλον αδιάφορο, η διακόσμηση όμως ήταν όλα τα λεφτά. Η πολλή ζέστη μάλλον χτύπησε τους δυο οδηγούς μας στο κεφάλι, οπότε γυρίσαμε για σιέστα στο μοτέλ για να ξαναβγούμε όταν πια ο ήλιος είχε πέσει αρκετά. Πριν τη σιέστα ρίξαμε μια ματιά στο διπλανό οπλοπωλείο, όπου εκτός από την πληθώρα όπλων προς πώληση, μπορούσε κανείς να «θαυμάσει» και ανέκδοτα κατά του Ομπάμα. Ένα από αυτά, αναρτημένο στον τοίχο έλεγε: Ο πρόεδρος Ομπάμα πάει σε ένα σχολείο στην Οκλαχόμα και στη μέση της ομιλίας του στα παιδιά χτυπάει παλαμάκια ανά 10 δευτερόλεπτα. «Βλέπετε; Κάθε φορά που χειροκροτώ ένας Αμερικανός πεθαίνει από χρήση όπλων». Ένα παιδάκι σηκώνεται και του λέει «Ε, τότε σταμάτα να χειροκροτάς βρε ηλίθιε!». Προφανώς σε αυτό το μέρος της χώρας η οπλοκατοχή είναι θέσφατο…

Η βραδινή βόλτα μετά τη σιέστα ήταν όλα λεφτά. Η πόλη ήταν άδεια, οι έτσι κι αλλιώς λίγοι τουρίστες είχαν φύγει, τα μαγαζιά είχαν κλείσει και μόλις δυο σαλούν αναλάμβαναν να ψυχαγωγήσουν… εμάς, που ήμασταν και οι μόνοι που κυκλοφορούσαν στα χωμάτινα δρομάκια. Ο φωτισμός ήταν μαγικός, η τράπεζα με τα ξύλινα ταμεία από άλλη εποχή, η συμμετρία των ξύλινων κτιρίων ιδανική και οι φωτογραφικές πήραν φωτιά. Μετά πήγαμε και σε ένα σαλούν όπου ο καουμπόης μπάρμαν το’ κλεισε κατά τις 12 διότι έπρεπε να γυρίσει στο γειτονικό Bisbee, το οποίο θα επισκεπτόμασταν κι εμείς την επόμενη. Γυρίζοντας στο μοτέλ θαυμάσαμε για άλλη φορά την ερημιά και την ατμόσφαιρα Λούκυ Λουκ. Η επιλογή του Tombstone αποδείχθηκε κορυφαία, ήταν από τα χάιλαϊτς του όλου ταξιδιού. Πραγματικά απίστευτο μέρος, από αυτά που σε κάνουν να ταξιδεύεις στο χρόνο.

 

[stellina]

δηλωνω φαν ιστοριών by yorgos!
κι αααλλοο, κι ααλλλο

 

[varioAthens]

Μετά από 5 εβδομάδες αποχής από το travelstories, μια ιστορία από το Yorgo ήταν ότι καλύτερο για την επανένταξή μου!!!

 

[Yorgos]

Ιδού και μια από το Monument Valley.