Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία, στα Τρίκαλα, που θεωρώ πως είναι το best case scenario επαρχίας για διάφορους λόγους. Από τα 16 μου, ήθελα απλά να φύγω. Το χειμώνα στις 10 τελείωνα το φροντιστήριο (στην κεντρικότερη οδό της πόλης) και δεν υπήρχε ψυχή έξω, με έπιανε κατάθλιψη. Πανελλήνιες...
Λέγοντας για τζάμια, κατάλαβα ότι μεγάλωσα γιατί δεν κοιμάμαι πλέον εύκολα στο πάτωμα του αεροδρομίου και στα παγκάκια, γιατί θα πάρω ταξί ~10 ευρώ αντί να περπατήσω μια ώρα ανηφόρα με σάκο ίσα με τα κιλά μου και γιατί έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου τζάμια. Στα 28 μου.
Άμα πας σε μεγάλες/αστικές παραλίες δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
Θα πρέπει καλύτερα να "κυνηγάς" κολπίσκους, που έχει αν μην τι άλλο αρκετούς.
Δύο τέτοιοι που μου έρχονται στο μυαλό με τέλειο νερό και χωρίς συνωστισμό στα νότια είναι η Cala Ambolo στο Αλικάντε και η Cala Enmedio (η αγαπημένη...
Εντάξει βλέπεις φώτο από βόρεια Ισπανία, το τοπίο, οι θάλασσες είναι πιο άγριες. Στη νότια Ισπανία και στις Βαλεαρίδες μια χαρά "ελληνικές" θάλασσες έχει, μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Έχεις γράψει μιλάμε (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Ναβάρρα και Αραγονία τα μεγάλα μου απωθημένα. Μαζί με τη Μούρθια, οι δύο ΑΚ της ηπειρωτικής Ισπανίας που δεν έχω πάει ακόμη. Αγαπάμε ισπανικά χωριουδάκια παρεπιπτόντως!
(Σύμφωνα με το βιδεο παντα)
Στην Ιαπωνία το μεσημεριανό στα σχολεία είναι μια διδακτική διαδικασία. Τα παιδάκια μαθαίνουν να σερβίρονται μόνα τους, φυτεύουν τις πατάτες μόνα τους, καθαρίζουν και τακτοποιούν μόνα τους και ανακυκλώνουν τα προϊόντα που χρησιμοποιούν. Όχι σαν εμάς τα γομάρια :haha: