vickokka
Member
- Μηνύματα
- 1.249
- Likes
- 1.967
- Ταξίδι-Όνειρο
- παντου
Victoria + Istanbul = Love
Αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε μόλις 15 μήνες μετά την πρώτη μου ταξιδιωτική εμπειρία στην πανέμορφη, μοσχομυριστή, ποικιλόχρωμη, κοσμο πλυμμηρισμένη, αγαπημένη Κωνσταντινούπολη…..
Δεν ξέρω αν θα είναι μια συνηθισμένη ιστορία, καθώς δεν πρόκειται να κάνω λεπτομερή περιγραφή όλων των σημείων που βρέθηκα, αλλά περισσότερο θα είναι μια περιγραφή του προγράμματος που ακολουθήσαμε εγώ και η Κ. η φίλη μου , που την ευχαριστώ που με εμπιστεύθηκε 100% για όλη τη διοργάνωση και εκτέλεση αυτού του ταξιδιού, από το κλείσιμο εισιτηρίων, ξενοδοχείου, μέχρι και όλο το καθημερινό μας πρόγραμμα.
-Τα εισιτήρια κλείστηκαν με Turkish Airlines ένα περίπου μήνα πριν το ταξίδι στην τιμή των 139 ευρώ. Απόλυτα ευχαριστημένη με την εταιρεία.
-Το ξενοδοχείο κλείστηκε μέσω του www.olotels.com και είναι το And Hotel, στον πεζόδρομο Yerebatan Caddesi, απέναντι από την Αγία του Θεού Σοφία, 3 αστέρων , πολύ καθαρό, με πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια με free wifi,υπέροχα πουπουλένια παπλώματα, αφού είναι προσφάτως ανακαινισμένο και με καλό πρωινό. Η τιμή στο www.booking.com ήταν 135 ευρώ και εμείς το κλείσαμε στα 48 ευρώ, χωρίς κανένα πρόβλημα, μάλιστα μας βρήκαν από το olotels και twin room μετά από άμεση επικοινωνία μαζί μας ενώ στο site δεν υπήρχαν διαθέσιμα. Συστήνω και το site και το ξενοδοχείο…
-Εκείνο που δεν συστήνω κι αν μπορείτε να αποφύγετε για να μην βρεθείτε προ δυσάρεστων εκπλήξεων, είναι να αλλάξετε τα ευρώ σε λίρες στο ανταλλακτήριο του αεροδρομίου….θα δείτε αργότερα το γιατί!
- στο διάστημα μέχρι την αναχώρηση, συμβουλεύτηκα πολλά σχετικά sites και τα καλύτερα αυτών είναι:
www.tripadvisor.com
www.istanbulcityguide.com
istanbuleats.com
www.frommers.com
www.istanbulview.com
www.turkeytravelplanner.com
www.fodors.com
www.timeout.com
angelisand theistanbul.com
Πολύ χρήσιμη επίσης ήταν η εφαρμογή Triposo City Guides για την Istanbul που κατέβηκε στο ipad και χρησιμοποιήθηκε αρκετά αφού εκτός από οδηγίες για διασκέδαση, αξιοθέατα , δραστηριότητες είχε και χάρτες και λεξιλόγιο.
1η μέρα
Η πτήση έφυγε χωρίς καθυστέρηση στις 10:05 και η διαδρομή φαινόταν μια χαρά από τις θέσεις 7D και 7E. Mετά από 50 περίπου λεπτά πτήσης συνοδεία φαγητού, φτάσαμε στη συννεφιασμένη Πόλη αλλά δεν μας πτόησε καθόλου ο καιρός, πήραμε αμέσως το μετρό και κατεβήκαμε στον τερματικό σταθμό Aksaray απ’ όπου πήραμε ένα ταξί. Ο οδηγός δεν ήξερε λέξη αγγλικά, τι έκπληξη, και αφού μας ζήτησε το τηλέφωνο του ξενοδοχείου, τηλεφώνησε από το κινητό του και συνεννοήθηκε για το δρομολόγιο. Σε 12 λεπτά και με πολύ κίνηση είχαμε φτάσει, και πήραμε την κάρτα για το δωμάτιό μας που είχε και θέα στην Αγία του Θεού Σοφία. Αυτό μας έφτιαξε πιο πολύ τη διάθεση, όχι πως είχαμε, αλλά δεν περιμέναμε πως θα μας έδιναν δωμάτιο με θέα με την τιμή που κλείσαμε!!
Αμέσως πήγαμε να επισκεφτούμε το ωραιότερο αρχιτεκτόνημα του Sultanahmet και με τα εισιτήρια που είχαμε κλείσει από το internet,αποφύγαμε τις ουρές, και μπήκαμε στον ναό. Δεν το λέω μουσείο γιατί για μας εξακολουθεί να είναι ιερό μέρος. Συγκίνηση και μερικά δάκρυα μας έκαναν παρέα κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας. Μείναμε γύρω στη μισή ώρα και μετά πήραμε το δρόμο για το Eminonu,περπατώντας μέσα από το Sirkeci, μια πολύ ωραία περιοχή, που δεν είχα επισκεφθεί την πρώτη φορά. Να σημειώσω ότι το περσινό ταξίδι το είχα κάνει με πρακτορείο και δεν είχα την ευκαιρία και την ευλογία να περπατήσω την Πόλη…..βέβαια όπως θα διαβάσετε, φέτος , λόγω κακοτυχίας και συγκυριών το παρακάναμε με το περπάτημα, σε σημείο αναισθησίας των κάτω άκρων και εξάντλησης σε βαθμό κακουργήματος!
Όλο το Sirkesi περπατιέται πολύ ευχάριστα και βλέπεις ωραία κτίρια, τζαμιά, μαγαζάκια με σουβενίρ, καλύτερης ποιότητας από ότι στο Μεγάλο Παζάρι, παραδοσιακά εστιατόρια και γενικά είναι όμορφο μέρος και για διαμονή.
Φτάσαμε στο Eminonu και πήγαμε καρφί (τρόπος του λέγειν, αφού προσπαθούσαμε να αποφύγουμε όλους τους υποψήφιους γαμπρούς και πωλητές χιλάδων ειδών) να φάμε balik ekmek το γνωστό σάντουιτς με το σκουμπρί στα κάρβουνα , που συνοδευμένο από μία παγωμένη Efes ήταν ταμάμ!! Χαζεύοντας την κίνηση στη γέφυρα του Γαλατά που σου παίρνει τα μυαλά, και περνώντας φανάρια και γραμμές τραμ, πήγαμε στο Saray να φάμε το πρώτο μας καζάν ντιπί. Κάτσαμε έξω και σκεπαστήκαμε με τις υπέροχες εσάρπες που υπήρχαν στις καρέκλες και περίμεναν όποιον κρυώνει να τις ρίξει στους ώμους του. Κι εγώ η άσχετη άρχισα να ρωτάω ποιος την είχε ξεχάσει…..ευτυχώς κανείς δε με κατάλαβε.
Φάγαμε το γλυκό μας και μετά, το καταπληκτικό μου τεφτέρι - οδηγός, με σημειώσεις και οδηγίες για όλο το ταξίδι, έλεγε βόλτα στο Αιγυπτιακό Παζάρι, όπου άρχισε ο πόλεμος! Άρχισαν τα κυνηγητά και τα:΄’Μαρίαααααα, Σοφίαααααα, Ελένηηη…..’’ Εγώ συνηθισμένη από πέρισυ τους απέφευγα με άγριο βλέμμα και κρύο χαμόγελο ενώ η φίλη μου, έπεσε θύμα 2-3-4 φορές, και σταμάτησε να της μιλήσουν και να την ζαλίσουν… τέλος πάντων, από κει αγοράσαμε τα μπαχαρικά μας, και κάνοντας μια βόλτα έξω από την αγορά, βρήκαμε λουκούμια σε καλύτερη τιμή απ’ ότι στα μαγαζάκια μέσα και τα ψωνίσαμε από κει. Το μαγαζάκι είχε το όνομα Osmanlioglu και είχε μεγάλη ποικιλία σε λουκούμια και ξηρούς καρπούς, που οι ντόπιοι τους έπαιρναν με τα κιλά!!
Μετά, κι αφού είχε πάει 5 μιση και είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι, και να ανάβουν χιλιάδες φώτα σε αυτή την μαγευτική πολιτεία, που σε καθηλώνει με τα χρώματά της (ναι στην Πόλη γίνεσαι και ρομαντικός!!) αποφασίσαμε πως αντέχαμε ακόμα, για μια βόλτα και στο Μεγάλο Παζάρι. Αγοράσαμε την κατάδική μας Istanbulkart από ένα περίπτερο και την φορτίσαμε με τις πρώτες 10 λίρες. Μπήκαμε στο τραμ με κατεύθυνση το Beyazit και εκεί η φίλη μου τα είδε όλα…..άρχισαν τα όργανα σκέφτηκα…τέτοιο στρίμωγμα καιρό είχα να δω, καθώς και τόσους άντρες μαζεμένους σε τόσο στενό χώρο!! Η Κ. άρχισε να λέει πως δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στην έξοδο , τους κοίταζε όλους γύρω της τρομοκρατημένη, κι εγώ ατάραχη, όταν φτάσαμε άρχισα να σπρώχνω προς τα έξω τον κόσμο και τελικά τα καταφέραμε και βγήκαμε….
Δεύτερος πόλεμος με τους μικροπωλητές και τους μαγαζάτορες μέσα…η βόλτα δεν κράτησε πάνω από μία ώρα, 2 ψιλοπράγματα πήραμε και είπαμε να το πάρουμε με το πόδι ως το ξενοδοχείο, όπου φτάσαμε μετά από 10 λεπτά! Τα πόδια είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται….και το στομάχι το ίδιο!! Ακολούθησαν τα σχετικά μπάνια, λουσίματα, μακιγιάζ και καθόλου ξεκούραση και στις 9 βουρ για φαγητό. Καθώς ήταν το πρώτο βράδυ και είχαμε ξυπνήσει από τις 6, περιοριστήκαμε στο Sultanahmet και δεν πήγαμε προς Taksim.
Από το ξενοδοχείο ως το εστιατόριο Khorasani που ήταν στο πρόγραμμα για απόψε, προσπάθησαν να μας σταματήσουν πάνω από 20 άτομα, για να ψωνίσουμε κάτι, να φάμε κάτι ή να παντρευτούμε κάποιον….τελικά μετά από μικρό και ευχάριστο περίπατο φτάσαμε στο εστιατόριο πού αν και σε τουριστική περιοχή, είχε πολύ καλό φαγητό, σέρβις και ατμόσφαιρα. Φάγαμε μαντί και 2 κυρίως πιάτα με κρέας, όλα πολύ νόστιμα και πραγματικά ευχαριστηθήκαμε το πρώτο μας δείπνο. Μετά από το τσάι που μας κέρασαν είπαμε να πάμε στα δρομάκια πίσω από την πλαϊνή πλευρά της πλατείας για βόλτα, και κανένα ναργιλέ. Αφού περάσαμε την πλατεία του Ιπποδρόμου για τις απαραίτητες φωτογραφίες, και μια μικρή περιπλάνηση στα σοκάκια, φτάσαμε στον πεζόδρομο Akbiyik με διάφορες pub και μπαράκια με ναργιλέδες. Καθήσαμε σε ένα, και μέσα σε 10 λεπτά αρχίσαμε να ρουφάμε κι εμείς, όπως και οι άλλοι δίπλα μας…..περάσαμε ένα ήσυχο βραδάκι και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξάπλα, αφού το πρωί το ξυπνητήρι θα χτυπούσε στις 8.
2η μέρα
Ο ήλιος μας χτύπησε στο μάτι και σηκωθήκαμε πριν το ξυπνητήρι, εντελώς άχρηστο στο ταξίδι μας, αφού με τους ρυθμούς μας το βγάλαμε νοκ άουτ! Φάγαμε ένα πολύ ωραίο πρωινό και κάνοντας 20 βήματα από το ξενοδοχείο φτάσαμε στο Yerebatan Sarnici, δηλαδή στο Υδραγωγείο, όπου είχαμε προγραμματίσει επίσκεψη νωρίς για να αποφύγουμε ουρές. Μαγευτήκαμε από το χώρο αυτό, τη μουσική, τα νερά , το θέαμα γενικά και μετά από φωτογραφίες δίπλα στη Μέδουσα, βγήκαμε πάλι στην επιφάνεια και πήγαμε προς τη στάση του τραμ.
Τα τραμ περνούσαν κάθε 5 λεπτά, οπότε αν κάποιο ήταν γεμάτο, περιμέναμε το επόμενο…έτσι μετά από υπέροχη διαδρομή, περάσαμε τη γέφυρα του Galata χαζεύοντας τους εκατοντάδες ψαράδες που είναι εκεί μέρα-νύχτα, και φτάσαμε στον τερματικό στο σταθμό Kabatas για να πάρουμε το funikuler για την πλατεία Taksim. Εκεί είδαμε πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών, με σημαίες στο χέρι, να καταθέτουν στεφάνια στο άγαλμα του Κεμάλ Ατατούρκ και μάθαμε πως ήταν η επέτειος από το θάνατό του. Αφού περάσαμε τα φανάρια που σου δείχνουν σε πόσα δευτερόλεπτα θα ανάψει το πράσινο για να περάσεις, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την υπέροχη Istiklal,και να σταματάμε κάθε 3 και λίγο για χάζι και μικροψώνια. Εντάξει η λεωφόρος αυτή δεν περιγράφεται, είναι τόσα τα κτίρια, τα καταστήματα, τα εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία, κλασσικά και μοντέρνα, είναι τόσα τα συναισθήματα που γεννιούνται, που πρέπει κάποιος να την περιδιαβεί πολλές φορές για να την μάθει και την θαυμάσει….Επισκεφθήκαμε τον ορθόδοξο ναό της Αγίας Τριάδας και ανάψαμε τα κεράκια μας, καθώς άρχισε το ψιλόβροχο, που όμως δεν μας ενόχλησε καθόλου. Αγόρασα και μια διάφανη ομπρέλα από έναν πλανόδιο με 5 λίρες και προχωρήσαμε τη βόλτα μας. Σε λίγο όλη η οδός ήταν γεμάτη από τέτοιες ομπρέλες!! Πάλι πρωτοπόρησα! Μπαίναμε και βγαίναμε στα καταστήματα για κανένα δίωρο….
Όταν μας χτύπησε η δίψα και η όρεξη και καφέ, διαλέξαμε το πολύ όμορφο και με εξαιρετικό σέρβις και wifi House Café και ήπιαμε καφέ και τσάι συνοδεία λουκουμιού, και ξεκουραστήκαμε. Σε λιγάκι ήμασταν πάλι έτοιμες για περπάτημα, και στο δρόμο αφού θαυμάσαμε το παραδοσιακό τραμ που περνούσε και το Galatasay Licesi, κατηφορίσαμε για να φτάσουμε στον πύργο του Γαλατά. Έβρεχε αρκετά κι έτσι δεν ανεβήκαμε να θαυμάσουμε τη θέα….αρχίσαμε πάλι να ανηφορίζουμε και σταματήσαμε στο πολύ ωραίο Home Spa, ένα μικρό κατάστημα μιας Αμερικανίδας που μένει χρόνια στην Πόλη, με χειροποίητα σαπούνια, πετσέτες για χαμάμ και όχι μόνο, αφρόλουτρα, που το συνιστώ σε όσους θέλουν να βρουν ποιοτικά σαπούνια σε καλές τιμές, αφού μέσα στα Παζάρια τα βρήκαμε πολύ ακριβότερα.
Άρχισε να δυναμώνει η βροχή και το στομάχι να διαμαρτύρεται και ανηφορίζοντας την Istiklal και με συνοπτικές διαδικασίες μπουκάραμε στο Konak Kebap για φαγητό. Αυτό το συγκεκριμένο δεν ήταν στο πρόγραμμα αλλά η βροχή δεν μας άφησε περιθώρια να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα, πάντως το εστιατόριο ήταν μια χαρά, περιποιημένο με νόστιμο σις κεμπάπ και νόστιμο αλλά λίγο βαρύ pide.Φάγαμε και ξεκουραστήκαμε αρκετά κι όταν ο οργανισμός μας ζήτησε καφεδάκι για την χώνεψη, φτάνοντας στην πλατεία Taksim μπήκαμε στο ξενοδοχείο Taxim Hill και κάτσαμε στο πολύ όμορφο καφέ που έχει στο ισόγειο. Ασχοληθήκαμε λίγο με το internet απολαμβάνοντας τον καφέ μας, γιατί το πρόγραμμα ήταν γεμάτο για το υπόλοιπο της ημέρας.. και της νύχτας…
Με πόδια διαμαρτυρόμενα από το περπάτημα, πήραμε τα σχετικά μέσα και φτάσαμε στο ξενοδοχείο γιατί στις 7 είχαμε συνάντηση με έναν φίλο από το Foursquare. Αυτά τα απρόοπτα των ταξιδιών είναι τα πιο ωραία! Κι εμάς μας συνέβησαν αρκετά….πήγαμε λοιπόν σε μια pub στο Sirkeci , για μπύρα και τσάι και δώσαμε ραντεβού για το βράδυ για νυχτερινή εξόρμηση…..
Ακολούθησαν οι κλασσικές γυναικείες προετοιμασίες με 2 τρελές να τρέχουν στο δωμάτιο πάνω κάτω και να δοκιμάζουν ρούχα, παπούτσια κ.λ.π.
Ετοιμαστήκαμε τελικά και αφού δεν πεινούσαμε πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο Marmara Pera (ακριβώς δίπλα στο Pera Palace) και στις 11 ήμασταν εκεί για να απολαύσουμε ένα πρώτο ποτό στο Υπέροχο bar Mikla στον 17ο όροφο με πανοραμική θέα στην Πόλη, στην παλιά πόλη με τα τζαμιά της αλλά και τη θέα από την άλλη πλευρά του bar,με το μάτι να φτάνει ως τη γέφυρα του Βοσπόρου και την Ασία!! Το περιβάλλον είναι πολύ όμορφο, έχει ωραίο κόσμο, και τα ποτά και κρασιά είναι εξαιρετικά. Και το καλοκαίρι που είχα πάει πρώτη φορά στη βεράντα του είναι ακόμα καλύτερα….Να πάτε!!....Ηρθε και ο φίλος μας και περάσαμε αρκετή ώρα εκεί ώσπου έκλεισε γύρω στη μία και κατευθυνθήκαμε πάνω στην Istiklal στο γνωστό club 360, στον τελευταίο όροφο ενός παλιού κτιρίου με γραφεία, με επίσης πανοραμική θέα αλλά διαφορετική μουσική και κόσμο!! Κι εκεί περάσαμε ωραία, με χορό και ποτό και κοιτάζοντας ανά διαστήματα έξω, την θέα με τα νυχτερινά φώτα και τις φωτιές που είχαν ανάψει σε βαρέλια στην ταράτσα του κλαμπ για να ζεσταίνονται όσοι βγαίνουν να καπνίσουν έξω!
Στις 3μιση γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με το στομάχι να φωνάζει πως πεινάει κι εμάς τις μουρλές στο κρεβάτι να λέμε γιατί δεν φάγαμε κάτι νωρίτερα που ήμασταν στο κέντρο, και να τρώμε λουκούμια μπας και χορτάσουμε!!!
Την άλλη μέρα το ξυπνητήρι θα χτυπούσε στις 8 μιση!!!
3η μέρα
Ξημέρωσε η ονομαστική μου γιορτή και πριν καν τις 8, με ταλαιπωρημένα κορμιά, πόδια και πρόσωπα, ξυπνήσαμε……δεν ήταν ο Ιμάμης, αυτός το έριχνε στην προσευχή κατά τις 5 το πρωί, κι εγώ δεν τον άκουσα κανένα πρωινό….μάλλον ήμουν τέζα. Ήταν μάλλον η αγωνία να μην χάσουμε χρόνο, που μας έκανε να σηκωνόμαστε κάθε μέρα μαζί με τις κότες, αυτές ναι, τις άκουγα κάθε πρωι!!!!
Κυριακή λοιπόν και ημέρα της γιορτής μου, είχαμε αποφασίσει να πάμε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο...ήλπιζα να συναντήσουμε τον Πατριάρχη, μπας και μας δώσει και μια ευχή, αλλά μπαααααα……..αφού φάγαμε πρωινό σαν να είχαμε να φάμε μέρες, πήγαμε στη στάση του τραμ, είδαμε όμως τη στάση κλειστή με κόκκινες ταινίες και αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι στο καλό συμβαίνει. Βρήκαμε έναν αστυνομικό και ρωτήσαμε κι αυτός μας είπε τη μαγική λέξη που μας στοίχειωσε εκείνη τη μέρα: Μαραθώνιος!!!! Αυτή ήταν η αιτία που εκείνη την Κυριακή από τις 8 ως τις 18 δεν υπήρχε τραμ, ταξί και αυτοκίνητο να κυκλοφορεί σε όλο το ιστορικό κέντρο.
Και αφού είπε σε 2 ξενυχτισμένες και ταλαιπωρημένες κορασίδες να πάνε μέχρι το Beyazit με τα πόδια για να βρουν ταξί, αυτές οι χαζές αντί να αλλάξουν το πρόγραμμα, λες και είχαν τάμα, έσυραν τα πόδια τους ως εκεί και πήραν ένα ταξί με την ελπίδα να φτάσουν στο Πατριαρχείο και να προλάβουν και την λειτουργία!!!
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχααχααχαχαχαχαχα!!!
Ο Γολγοθάς μόλις άρχισε….ο ταξιτζής αφού μας εξήγησε πως ο παραλιακός από Eminonu ως το Φανάρι ήταν κλειστός και πως θα κάναμε γύρο, μετά από 15 λεπτά περίπου, σταμάτησε σε μια περιοχή κοντά στα τείχη και αφού είδαμε πως ο δρόμος από κει και μετά ήταν επίσης κλειστός, μας είπε πως σε 5 λεπτά περπάτημα θα φτάναμε! Και έβγαλε και το χέρι του από το ταξίμετρο που το έκρυβε τόση ώρα και είδαμε 58 λίρες!!! Τι λες καλέ!!! 40 του δώσαμε και πολλές του ήταν, αλλά δεν ήθελα να βρίσω, μέρα που ήταν…..
Δώσαμε τόπο στην οργή και είπαμε να περπατήσουμε τα 5 λεπτά να φτάσουμε στον προορισμό μας!!!χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχαχα!!!
Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν οι ξενυχτισμένες και ταλαιπωρημένες κορασίδες και Πατριαρχείο δεν βλέπουν!! Όχι 5 λεπτά, αλλά 5 χιλιόμετρα περπάτησαν, με Μαραθωνοδρόμους να τις προσπερνούν, με ψιλόβροχο να τις μουσκεύει, με τα πόδια να πονάνε, με το να σταματάνε κάθε 3 και λίγο και να ρωτούν κάτι παππούληδες που είχαν αράξει σε κάποια καφενεία που είναι το Patricane …..με με με φοβερή κούραση και ταλαιπωρία αλλά και κουράγιο που έδινε η μία στην άλλη….και με πολύ γέλιο για την κατάστασή τους και όλα όσα συνέβαιναν!!
Φτάσαμε τελικά, αφού περιπλανηθήκαμε στο Φανάρι, αλλά φυσικά δεν προλάβαμε ούτε τη Θεία Λειτουργία ούτε τον Πατριάρχη. Ήμασταν όμως το ίδιο χαρούμενες και νοιώσαμε το ίδιο όμορφα. Δεν είχε πολλούς επισκέπτες, πώς να έφταναν άλλωστε….
Βγάινοντας από το Πατριαρχείο είπαμε να κάτσουμε να πιούμε ένα δυναμωτικό χυμό σε ένα γωνιακό καφέ ,αφού ο δικός μας Μαραθώνιος θα συνεχιζόταν με περπάτημα μέχρι το Eminonu, γιατί δεύτερος προορισμός μας σήμερα ήταν η Ασία!! Θα πηγαίναμε Kadikoy. Μέχρι εδώ ταμάμ, την σωματική ταλαιπωρία την είχαμε αποφασίσει, μέχρι που ήρθε και η ψυχική. Αφού ήπιαμε τον ωραίο μας χυμό ρόδι – πορτοκάλι , μας βγήκε λίγο ξυνός!
Πήγα μέσα στο καφέ να πληρώσω δίνοντας ένα 100 λίρο αφού δεν είχα άλλα ψιλά. Το έδωσα και περίμενα τα ρέστα!!
Χαχαχααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!
Εδώ άρχισαν τα πολλά γέλια και τα νεύρα μαζί………………………………..
Άρχισε ο ιδιοκτήτης να κοιτά μία το 100λιρο και μία εμένα, μετά το έδειξε και σε έναν άλλο κύριο κι άρχισαν κι οι 2 μαζί να κοιτούν μία το χαρτονόμισμα και μία εμένα. Σε λίγο φώναξαν κι έναν τρίτο και τα ίδια. Μήπως να κόψουμε και εισητήριο βρε παίδες ?Ή δεν έχουν ρέστα σκέφτηκα ή το χειρότερο είναι πλαστό!!
Τίποτα από τα 2 δεν συνέβαινε. Άρχισαν να με ρωτούν που το βρήκα κι ο ένας που το κρατούσε έκανε μία κίνηση να το σκίσει!! Λέω τι έχει ? πλαστό είναι? Γιατί εγώ το έφερα από την Ελλάδα πεσκέσι!
Κι άρχισαν οι άνθρωποι να εξηγούν στην καταταλαιπωρημένη σωματικά αλλά τώρα και ψυχικά κορασίδα, πως αυτό το 100λιρο είναι για το μουσείο, γιατί έχουν να το δουν τα ματάκια τους καμμιά εικοσαριά χρόνια!! Η κορασίδα, τους παρακολουθούσε με αποσβολωμένο ύφος, και κοιτούσε μια τον ένα μια τον άλλον και όλους όσους ήρθαν να θαυμάσουν το μουσειακό κομμάτι και δεν ήξερε τι να κάνει. Στο τέλος ήρθε ένας νεαρός Έλληνας της Πόλης και της εξήγησε πως αυτό το χαρτονόμισμα δεν κυκλοφορεί εδώ και πολλάαααα χρόνια και την ρώτησε πού το βρήκε. Η εξαπατημένη κορασίδα εξήγησε πως της το έδωσαν στο ανταλλακτήριο συναλλάγματος στο αεροδρόμιο της Αθήνας και μετά έμειναν κάγκελο όλοι οι παρευρισκόμενοι. Με το αρχαίο νόμισμα στο χέρι και το κινητό στο άλλο , πήραμε, οι φιλενάδες το δρόμο για το Eminonu , καλώντας το γραφείο συναλλάγματος και φωνάζοντας πως αυτό που συνέβη είναι ανήκουστο και επειδή εγώ την είχα ακούσει για τα καλά σήμερα, τους πήρε ο Πολίτικος αέρας και τους σήκωσε. Με ρώτησαν μήπως έκανα ανάληψη από καμιά τράπεζα και το πήρα από εκεί, χαχαχαχααχααχα!!
Αφού δεν κυκλοφορεί μια εικοσαετία , πώς να το πάρω από ATM. Τους είπα βέβαια πως στην επιστροφή θα τους το επέστρεφα να το δώσουν σε κανένα μουσείο και να δώσουν κι εμένα τα αντίστοιχα ευρώ, γιατί δεν θα είχαμε καλά ξεμπερδέματα!! Έτσι κι έγινε.
Από τα νεύρα μας κάναμε άλλα 4 χιλιόμετρα σε μισή ώρα και παρέα με βροχή αλλά χωρίς ομπρέλα, φτάσαμε στο Eminonu και πήγαμε να φορτίσουμε την Istanbulkart με λίγες λίρες γιατί είχε αδειάσει. Είχαμε κι οι δυο μας από 100 λιρα χαρτονομίσματα, έλα όμως που το μηχάνημα δεν έπαιρνε 100 , αλλά μόνο 10,20,50 λίρες. Θελήσαμε να χαλάσουμε σε ένα κοντινό περίπτερο. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!! Όχι, αυτή τη φορά ήταν εντάξει το άλλο 100λιρο, αλλά δεν μας χάλαγε κανείς. Ρωτήσαμε και τους ελεγκτές των εισητηρίων, λέγοντάς τους πως θέλουμε να φορτίσουμε την κάρτα για να πάμε στο Kadikoy, αλλά κοίταξαν τις τσέπες τους κι ούτε αυτοί είχαν να χαλάσουν. Μετά πρέπει να είχαμε πάρει ένα πολύ αξιοθρήνητο ύφος, για κλάματα δηλαδή, γιατί μόλις μας είδε έτσι ο ελεγκτής, πήγε και πήρε κάτι κλειδιά και άνοιξε το μηχάνημα για τις κάρτες με τα χρήματα, και έβγαλε χρήματα να μας χαλάσει!! Αυτή ήταν μία μόνο από τις πολλές στιγμές στο ταξίδι, που η φιλοξενία των Τούρκων , η θέληση και όρεξη να εξυπηρετήσουν τον επισκέπτη, και η ζεστασιά τους, μας σκλάβωσε πραγματικά.
Το καραβάκι για το Kadikoy έκανε γύρω στα 20 λεπτά, και πιάσαμε κουβέντα μ’ ένα ζευγάρι νεαρών Τούρκων που μιλούσαν πολύ καλά αγγλικά, ρωτώντας πως θα βρούμε το εστιατόριο Ciya,που ήταν ο ένας λόγος του περάσματος στην Ασία. Ο άλλος ήταν το Optimum Outlet που θέλαμε να πάμε μετά το φαγητό για ψώνια. Το ζευγάρι ήταν πολύ φιλικό και φιλόξενο και μας είπε να τους ακολουθήσουμε βγαίνοντας από το καραβάκι , και μας πήγε σχεδόν έξω από το εστιατόριο αφού μας επιβεβαίωσε πως στο outlet θα φτάναμε με το μετρό μέχρι τη στάση Yenisahra. Παρά την απίστευτη κούραση των κάτω άκρων κάναμε μία βόλτα στα στενάκια μέσα στο Kadikoy , είδαμε 2 ορθόδοξες εκκλησίες, μία ελληνική και μία αρμένικη, και μετά πήγαμε στο Ciya Sark Sofrasi, την αποκάλυψη του ταξιδιού από πλευράς γεύσεων και αρωμάτων!! Όποιος πάει στην Πόλη και δεν φάει εκεί, χάνει. Όλα τα φαγητά του ήταν σπιτικά, απλά μαγειρεμένα, πολύ νόστιμα και μερικά πρωτότυπα. Δοκιμάσαμε γεμιστά κρεμμύδια πραγματικά νόστιμα καθώς κ κεφτέδες και νταλμαδάκια. Κι εδώ έφαγα φύκια πρώτη φορά τη ζωή μου, τόσες φορές που τα είχα φάει παρέα με μεταξωτές κορδέλες δεν μου άρεσαν, εδώ ήταν μούρλια!
Πραγματικά ευχαριστηθήκαμε φαγητό και μετά πήγαμε για καφεδάκι τούρκικο και σιροπιαστά στο ζαχαροπλαστείο Erol, όλα ήταν νόστιμα και φρέσκα... Μέσα το ζαχαροπλαστείο είναι σαν ζωγραφιά, γεμάτο βάζα με χρωματιστά κουφέτα και πολύχρωμες χειροποίητες καραμέλες, εκτός από τα διάφορα πολίτικα γλυκά.
Η ώρα είχε πάει 3 και αυτή η Μαραθώνια ημέρα είχε πολλά ακόμα στο πρόγραμμα. Έτσι πήραμε το μετρό για Yenisahra και όταν φτάσαμε αντικρίσαμε το Optimum Outlet στα 500 μέτρα περίπου, μετά από μία γέφυρα. Περάσαμε 3 ευχάριστες ώρες εκεί με χάζι και λίγα ψώνια και σε κάθε μαγαζί που βρίσκαμε κάθισμα αράζαμε για λίγα λεπτά γιατί τα πόδια απλά δεν τα νοιώθαμε πια! Είχε ήδη σκοτεινιάσει όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς την Ευρώπη, και αφού αλλάξαμε το μετρό, σε καραβάκι και αυτό σε τραμ φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 7μιση το βραδάκι. Ο δικός μας Μαραθώνιος της ταλαιπωρίας είχε τελειώσει. Μετά από τόση κούραση είπαμε να μην πάμε πάλι προς Taksim αλλά να πάμε σαν καλά κορίτσια να φάμε κάτι πρόχειρο εκεί κοντά στο ξενοδοχείο και να γυρίσουμε νωρίς για νανάκια. Μάλιστα, ας πούμε πως το πρόγραμμα της Κυριακής δεν μας έβγαινε με τίποτα.
Συρθήκαμε λοιπόν σε ένα δρομάκι στο Sultanahmet γεμάτο εστιατόρια και κάτσαμε στο πρώτο που βρήκαμε μπροστάς μας, μέγα λάθος από άποψη φαγητού. Το μέρος λέγεται Cosy και σας λέω να μην πατήσετε το πόδι σας εκεί, όχι πως το φαγητό δεν τρώγεται, μια χαρά τρώγεται. Αλλά οι μερίδες είναι βρεφικές, το σέρβις αργό, και οι τιμές στα ύψη. Το καλό που προέκυψε εκεί και που μας ομόρφυνε τη βραδυά, ήταν ότι στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια παρέα 3 Ελλήνων νεαρών που είχαν έρθει στην Πόλη, για τι άλλο??? Για να τρέξουν στο Μαραθώνιο!!!! Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα, και μετά το φαγητό βρεθήκαμε στο κοντινό και εκπληκτικό ζαχαροπλαστείο Hafiz Mustafa, να τρώμε γλυκά, κέρασμα για τη γιορτή μου, και να χασκογελάμε με τα σημερινά μας κατορθώματα και παθήματα. Μετά από τόση κούραση, άλλοι λόγω τρεξίματος και άλλοι λόγω περπατήματος, θα έπρεπε να την πέσουμε για ύπνο. Αλλά η παρέα είχε όρεξη για μπύρα και ναργιλέ και βρεθήκαμε σε ένα άλλο πολύ όμορφο μαγαζί, το Palatium, απέναντι από το Four Seasons Hotel , δίπλα στο Arasta Bazzar. Το μέρος αυτό είχε πολύ ωραία διακόσμηση, πάτωμα με τζάμι σε ορισμένα σημεία που εμείς ούτε καν το προσέξαμε έτσι που σερνόμασταν από την κούραση και ωραίο φαγητό και ναργιλέ. Ρίξαμε τα κορμιά μας σε κάτι τεράστια πουφ και ντουμανιάσαμε το μαγαζί!! Τόσο γέλιο είχα χρόνια να κάνω. Στη μιάμιση περίπου πήραμε το δρόμο του γυρισμού, και αφού αποχαιρετιστήκαμε με την παρέα, πήγαμε στο ξενοδοχείο, και γίναμε χαλκομανεία με τα στρώματα.
4η μέρα
Ξυπνήσαμε γύρω στις 8 μιση, μέγας άθλος για μας, και μετά τον ανεφοδιασμό με πρωινό πήγαμε στο Μπλε Τζαμί. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο, και μας άρεσε πολύ αυτή η επίσκεψη. Στραβολαιμιάσαμε στην προσπάθεια να κοιτάξουμε όσο δυνατόν περισσότερα από τα φημισμένα κεραμικά μπλε πλακάκια Iznik που το κοσμούν, 20.000 κομμάτια, αλλά το ευχαριστηθήκαμε πραγματικά. Βγαίνοντας, κάναμε μια μικρή βόλτα στο παρακείμενο Arasta Bazaar, που ξεχώριζε από τα άλλα παζάρια και είχε πολύ ωραία είδη από χαλιά, κοσμήματα μέχρι σαπούνια και δερμάτινα είδη.
Κατόπιν πήραμε τα μέσα και φτάσαμε στην Istiklal για μία τελευταία βόλτα στο δρόμο που δε χορταίνεται με τίποτα. Μετά από λίγα ψώνια, και αφού στρίψαμε αριστερά στο Galatasaray Licesi , ανεβήκαμε στην ταράτσα του κτιρίου όπου στεγάζεται και το Ινστιτούτο Γκαίτε, και βρεθήκαμε στο πολύ μοντέρνο και με καταπληκτική θέα bar Litera. Εκεί απολαμβάνοντας μια υπέροχη, χειροποίητη λεμονάδα κοιτάζαμε την Πόλη από ψηλά και σχεδιάσαμε τα επόμενα βήματά μας.
Με το μετρό κατεβήκαμε στη στάση Osmanbey και βρεθήκαμε να περπατάμε στους δρόμους του Nisantasi , με πολύ ωραία κτίρια, καταστήματα και εστιατόρια. Χωθήκαμε να χαζέψουμε το εμπορικό κέντρο City, αλλά δεν κάτσαμε και πολύ αφού από το πρόγραμμά μας, δεν μπορούσε να λείψει βόλτα στο Ortakoy. Θέλαμε να περάσουμε και κάποιο βράδυ εκεί αλλά δεν τα καταφέραμε, όμως και το μεσημεράκι που φτάσαμε εκεί με ταξί, ήταν ηλιόλουστο και με αρκετή κίνηση. Κάναμε μια στάση για Kumpir , την τεράααααστια ψητή πατάτα με γέμιση ό,τι βάλει ο νους σου και την απολαύσαμε στα παγκάκια δίπλα στις καντίνες μαζί με άλλους Τούρκους.
Κατόπιν κατεβήκαμε κοντά στην προκυμαία για να απολαύσουμε το τζαμί του Ortakoy , το οποίο λόγω επισκευών είναι καλυμμένο με μουσαμάδες, αλλά είναι κι έτσι πολύ όμορφο, σαν ένα στολίδι ακριβώς κάτω από την επιβλητική γέφυρα του Βοσπόρου. Η θέα σου κόβει την ανάσα εδώ και αξίζει σίγουρα μια βόλτα σ’ αυτό το κομμάτι της Πόλης.
Μετά το φαγητό ο οργανισμός ζήτησε ξεκούραση και καφέ ή τσάι κι έτσι μπήκαμε στο House Cafe της περιοχής, βρήκαμε ένα τραπέζι με θέα στη γέφυρα του Βοσπόρου και απολαύσαμε ένα καφέ κι εγώ ένα υπέροχο τσάι με φρέσκο τζίντζερ. Ήταν μία απόλυτα χαλαρωτική εμπειρία με ωραία θέα σε πολύ όμορφο περιβάλλον.
Στη συνέχεια πήραμε ταξί για το Kabatas και από κει με τα μέσα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για το τελευταίο μας βράδυ. Μέσα στα γέλια από τις όμορφες αναμνήσεις, άρχισε να φυτρώνει και μια μικρή στενοχώρια που το ταξίδι τελείωνε και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω για ….ξεκούραση!
Το βραδάκυ ανεβήκαμε πάλι στην Istiklal και πήγαμε για φαγητό στο Gani Gani.Το δεύτερο μικρό διαμαντάκι του ταξιδιού! Αντικρίσαμε ένα εστιατόριο που έμοιαζε με παραδοσιακό, παλιό τουρκικό σπίτι, με ζεστή διακόσμηση και άψογο σέρβις. Κανένας δεν μας ενόχλησε με άσκοπα γέλια και σχόλια και απολαύσαμε πραγματικά τουρκική κουζίνα με την ησυχία μας. Πολύ νόστιμο φαγητό υπό τους ήχους της μουσικής και των νερών από το εσωτερικό σιντριβάνι που υπάρχει μέσα στο εστιατόριο. Μετά από τέτοια απόλαυση είπαμε να κάνουμε την τελευταία μας γευστική αμαρτία, με γλυκό στο Inci όμως το βρήκαμε κλειστό κι έτσι χωρίς να πτοηθούμε καθόλου, αφού την είχαμε αποφασίσει την αμαρτία, μπήκαμε στο Mado , για γλυκό και φανταστικό παγωτό. Όλες οι γεύσεις που δοκιμάσαμε ήταν μούρλια, με αυτή του αμυγδάλου και του φιστικιού να παίρνουν όλα τα βραβεία.
Τελευταίο βράδυ χωρίς ποτό δεν γίνεται κι έτσι αφού ψάξαμε αρκετά στα κάθετα στενάκια της Istiklal, χωρίς να βρούμε κάτι να μας συγκινεί, αφού ήταν Δευτέρα και κυκλοφορούσε λίγος κόσμος, κατεβήκαμε ως το Marmara Pera Hotel και ανεβήκαμε στον 17ο όροφο στο γνωστό μας bar Mikla. Ήπιαμε τουρκικό κρασί θαυμάζοντας για άλλη μια φορά την Πόλη από ψηλά και κατά τη μία γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο. Την άλλη μέρα είχαμε το υπόλοιπο πρόγραμμα να εκτελέσουμε!
5η μέρα
Ξημέρωσε και η τελευταία μέρα και μετά το πρωινό, αφήσαμε τις βαλίτσες στον ειδικό χώρο του ξενοδοχείου και αρχίσαμε να κάνουμε την τελευταία μας βόλτα στο Sirkeci. Ψωνίσαμε τα τελευταία δωράκια και κατεβήκαμε στο Eminonu όπου επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοιάριο της εταιρίας Turyol για την κρουαζιέρα στο Βόσπορο. Ήπιαμε και το τσαγάκι μας με μόνο 1 λίρα και ζεσταθήκαμε λιγάκι γιατί στο κατάστρωμα φυσούσε αρκετά. Όλη η μιάμιση ώρα που διήρκησε η κρουαζιέρα μας κράτησε με τις φωτογραφικές μηχανές στα χέρι, να αποτυπώνουμε όμορφα τοπία, πανέμορφα παλαιά αλλά και μοντέρνα σπίτια και φυσικά τις 2 τεράστιες γέφυρες που ενώνουν την Ευρώπη με την Ασία. Το πόσο όμορφη είναι αυτή η πόλη σε καθηλώνει!
Το μεσημεράκι γυρνώντας στο Sirkeci , και με μια μικρή στάση στην Αιγυπτιακή Αγορά για αγορά ξηρών καρπών, καθήσαμε σε ένα πολύ συμπαθητικό εστιατόριο, για ντολμαδάκια σπιτικά και ποικιλία κρεατικών.
Η τελευταία μας στάση πριν την αναχώρηση για το Ataturk, μας οδήγησε στο καταπληκτικό ζαχαροπλαστείο Hafiz Mustafa, όπου σχεδόν ξοδέψαμε τις τελευταίες λίρες για να απολαύσουμε καζάν ντιπί και προφιτερόλ αλλά και να ψωνίσουμε γλυκάκια για όσους τα περίμεναν στο σπίτι.
Απόλυτα χορτασμένες, μαγεμένες και γεμάτες από φανταστικές εικόνες και αναμνήσεις, πήραμε ένα ταξί από το ξενοδοχείο ως το Aksaray και από κει το μετρό ως το αεροδρόμιο. Το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του, ο γυρισμός ήταν καλός και εμείς ακόμα θυμόμαστε και χαμογελάμε με τις απίστευτες στιγμές που ζήσαμε.
Last edited by a moderator:
, παντα τετοια όμορφα ταξιδάκια να κάνεις....
