Alexandros_T
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 373
- Επόμενο Ταξίδι
- όπου δεν έχω πάει
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
Μια καταπληκτική εμπειρία 15 ημερών τον Αύγουστο του 2006, σ' αυτή τη χώρα της φυσικής πανδαισίας.
Το ταξίδι δεν περιείχε καθόλου παραμονή στο Caracas που έτσι κι αλλιώς θεωρείται σχετικά επικίνδυνο αν δεν ξέρεις που να κινηθείς. Γενικά μας συμβούλεψαν να αποφύγουμε απερίσκεπτες μετακινήσεις σε μεγάλες πόλεις καθώς ο κίνδυνος ένοπλης ληστείας απειλεί ακόμα και τους ντόπιους. Παρ' όλα αυτά οι άνθρωποι που συναντήσαμε στις περιοχές που πήγαμε ήταν φιλήσυχοι, αξιοπρεπείς και δεν είδαμε ζητιάνους πουθενά. Απλώς συχνά αισθάνεσαι ντόπια βλέμματα στραμμένα πάνω σου λες και είσαι εξωγήινος. Προφανώς η κατάσταση διαφέρει στις φαβέλες που είναι διάσπαρτες στους λόφους γύρω απ' το Caracas κι όπως φαντάζεστε δεν πας εκεί μόνος. Η άφιξή μας μετά από περίπου 16 ώρες πτήσεων (μαζί με την εσωτερική πτήση Caracas-San Tomé-Barcelona) ήταν η αρχή ενός πανέμορφου ταξιδιού, πολύ πιο αυθεντικού σε σχέση με κάθε άλλη χώρα που έχω επισκεφτεί.
Οι εικόνες είχαν ήδη αρχίσει... Το lodge καθώς και το "γραφείο" στο οποίο εμπιστευτήκαμε το ταξίδι μας ανήκει σε ένα Σκωτσέζο ονόματι Chris, που ζει μόνιμα εκεί έχοντας κάνει και οικογένεια. Το κατάλυμμα έχει ανέσεις κατασκήνωσης και φιλοξενεί νεαρόκοσμο και φοιτητές κυρίως από Ευρώπη, που κάνουν φτηνές διακοπές (20$ τη μέρα) κοιμούνται σε χαμάκες, μαθαίνουν ισπανικά και ίσως κάνουν και την 11ήμερη περιπέτεια με cayak στον Ορινόκο. Εμείς λοιπόν εκτός από γέροι (ήμουν 34) αισθανόμασταν και χλιδάτα κορόιδα για τα 1400euros το κεφάλι που σκάσαμε στον Chris, για να πάμε στους προορισμούς που θέλαμε. Τελικά μάλλον άξιζε every penny. Το "οίκημα" ξύλινο, ανοιχτό, κοινόχρηστες τουαλέτες - not bad at all. Για μας κρεβάτια και private room (ανοιχτό). Αντάξιο του καταβληθέντος αντιτίμου. Προνομιακή ήταν και η αντιμετώπισή μας καθώς δε μας είπαν πως οι κανόνες του "σπιτιού" περιλάμβαναν τη συμβολή του καθενός στο πλύσιμο του πιάτου του και γενικά στη διατήρηση του χώρου στα επίπεδα που τον βρήκε. Με ντροπή το καταλάβαμε τις επόμενες μέρες και νιώσαμε για άλλη μια φορά Ελληνάρες χωρίς ίχνος στοιχειώδους παιδείας σε θέματα που αφορούν το κοινωνικό σύνολο κι όχι μόνο την πάρτη μας.
Αλλά μη σας κουράζω μ' αυτά. Ξυπνήσαμε με μια εκπληκτική θέα της παραλίας με την κόκκινη άμμο Playa Colorada και την οργιώδη βλάστηση του Mochima National park που την περιέβαλλε. Εκδρομή με cayak σε κοντινά νησάκια. Μου βγήκαν τα χέρια καθώς ήμουν σε διπλό cayak με τη Μαρία που δεν είχε ξαναπιάσει κουπί. Τα νησάκια υπέροχα. Πρώτη επαφή με iguana και τα άπειρα πολύχρωμα ψάρια των τροπικών νερών. Είδα πολλά μεγάλα χαριτωμένα parrot fishes με το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα τους και την αχόρταγη όρεξή τους για τη γεύση των κοραλιών.
Την επόμενη μέρα γεμίσαμε βενζίνη (1$ τα 30 λίτρα!!!!!) και ξεκινήσαμε με ένα παλιό Land Rover το 5ωρο ταξίδι οδικώς για το δέλτα του ποταμού Orinoco. Φτάνουμε σε ένα σταθμό στο ποτάμι όπου μας παραλαμβάνει μηχανοκίνητη βάρκα που θα μας οδηγήσει μετά από μία ώρα στο κατάλυμά μας. Η θέα του απέραντου και δαιδαλώδους συμπλέγματος των τεραστίων διαστάσεων παραποτάμων που σχηματίζουν το δέλτα έμοιαζε βγαλμένη από ταινία. Το ίδιο και οι τρεις μέρες που μείναμε στο δέλτα του Orinoco, απερίγραπτα εξωπραγματικό τοπίο, μένοντας σε ένα λιτό και ειδυλλιακό (όπως και ακριβό) lodge πάνω σε πασσάλους στις όχθες του ποταμού. Οι συνθήκες εντελώς γήινες. Πλύσιμο με πράσινο οικολογικό σαπούνι και καφετί νερό απ το ποτάμι φυσικά. Το βράδι η γεννήτρια σβήνει και τα κεράκια περιτριγυρίζονται από τα χιλιάδες τροπικά κουνούπια με τα εξωτικά ονόματα puri-puri κλπ. που επιτίθενται αδίστακτα κολλώντας στο πασαλειμένο με εντομοκτόνα δέρμα. Κι εγώ που έχω την τύχη στην Ελλάδα να μη θεωρούμαι γλυκοαίματος εδώ έχω γίνει σουρωτήρι και δε με προστατεύει ούτε το αυτοσχέδιο εντομοαπωθητικό. Λέγεται ότι σιχαίνονται τη βιταμίνη Β12 την οποία ανακατέψαμε με baby oil και απλώσαμε παντού πάνω μας αλλά στη δική μου περίπτωση μάλλον την πίνουν για χωνευτικό.
Ο ιδιοκτήτης του Delta Lodge, ένας Παλαιστήνιος, που ως αντάλλαγμα για την ινδιάνικη γη που του παραχωρήθηκε, χτίζει σχολεία και γενικά βοηθά τις γειτονικές οικογένειες των ινδιάνων του ποταμού. Οι ινδιάνοι Warao του Orinoco ζουν στις όχθες του ποταμού όλη τους τη ζωή αυτάρκεις στην τροφή και τα φάρμακα που τους δίνει το πλούσιο οικοσύστημα. Φυσικά μαθαίνουν να κολυμπούν πολύ πριν μάθουν να περπατάνε και τα παιδιά έχουν μεγάλη άνεση στη μετακίνηση με τα canoe. Καμία σχέση με τα τρίκυκλα ποδηλατάκια που είχαμε κι εμείς μικροί. Κάθε πρωί έρχονταν στο lodge για να τους φωτογραφίσουμε και να τους δώσουμε κανένα bolivar (το τοπικό νόμισμα. 1 euro= 2900 old Bolivares) αγοράζοντας κολιέ με χάντρες από σπόρους κι άλλα απλά χειροτεχνήματα. Παρά την -περιορισμένη ακόμα ευτυχώς- εμφάνιση του τουρίστα οι Warao δεν έχουν διαβρωθεί και τα χρήματα δε φαίνονται απαραίτητα στη ζωή τους. Εξαίρεση στη διάβρωση ίσως αποτελεί η TV και το DVD που υπάρχουν σε μερικές απ' τις χωρίς τοίχους καλύβες των ινδιάνων. Μπορεί ο ηλεκτρισμός να απουσιάζει όμως η προπαγάνδα του Hugo Chávez φτάνει άνετα στη ζούγκλα. Επίσης η Pepsi Cola δικαιωματικά αξίζει τον τίτλο του εθνικού ποτού στη χώρα, εκτοπίζοντας ίσως και την πολύ καλή τοπική μπύρα Polar Beer (με σήμα την πολική αρκούδα)
Εκτός απ' το "αξιοθέατο" των ανθρώπων, περπατήσαμε στη λασπώδη ζούγκλα και κολυμπήσαμε στα αδιαφανή νερά του Orinoco, στα ίδια που ψαρεύαμε piranhas (προφέρονται πιράνια. Μην το λέτε σαν αμερικανάκια). Είδαμε αρκετά ζώα. Ροζ δελφίνια, μαϊμούδες, παπαγάλους γεράκια και άλλα πτηνά, φίδια κι ένα σκορπιό που επιμέναμε πως τον είχαν μισθώσει για τους τουρίστες
Αλλά και το lodge είχε τα δικά του pets. Ένα συμπαθέστατο τάπηρο που ερχόταν πρωί-βράδυ και "τιμούσε" το καρπουζάκι (Tapir - Wikipedia, the free encyclopedia). Μια ταραντούλα, ένα δύστυχο puma σε αιχμαλωσία, ένα αστείο τρωκτικό, κάτι σαν ποντικός αλλά με σουλούπι συμπαθητικό, σαν τον mickey mouse. Τον μικρό αλιγάτορα συγκάτοικό μας δεν τον είδαμε, μόνο μερικούς φίλους του, σε ένα νυχτερινό safari. Επίσης έζησα και κατέγραψα κάποιες απ' τις ομορφότερες ανατολές και δειλινά που έχω δει ποτέ.
Αφήνουμε το lodge και το δέλτα και από ξηράς πλέον κατευθυνόμαστε προς την πόλη Ciudad Bolivar, (5-6 ώρες διαδρομή) αφού διασχίσαμε με ferry-πλατφόρμα τον Orinoco, στο San Felix, σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό με εμπορικά πλοία που τον διασχίζουν.
Στη σύντομη διαδρομή του ferry συνέβη ένα περιστατικό με έναν απειλητικό τύπο που "κρεμασμένος" στο παράθυρο του αυτοκινήτου μας γύρευε τσαμπουκά. Ο πιτσιρικάς οδηγός μας δεν του έδωσε καμία σημασία, ούτε καν τον κοίταξε στα μάτια κι έτσι απομακρύνθηκε μετά από λίγο. Ήταν απ' τις στιγμές που ανακαλέσαμε τις κακές φήμες για την επικινδυνότητα της χώρας (κυρίως του Καράκας) αλλά και τις συμβουλές των ντόπιων, τις ιστορίες για ένοπλες ληστείες σε βάρος τους, τα σπίτια ή τις παράγκες με σιδερόφραχτα παράθυρα (κάγκελα ακόμα και στην εξωτερική μονάδα του κλιματιστικού!).
Δεν τα λέω για να τρομάξω κανέναν. Λίγη προσοχή χρειάζεται όπως παντού. Άλλωστε η χώρα έχει τόσο όμορφη φύση που δε σου λείπει το νυχτοπερπάτημα σε σκοτεινούς δρόμους κάποιας πόλης. Αυτό καλύτερα παρέα με κάποιον ντόπιο.
Προσεχώς η συνέχεια με Canaima (Grand savana), Angel falls και Islas Los Roques
Το ταξίδι δεν περιείχε καθόλου παραμονή στο Caracas που έτσι κι αλλιώς θεωρείται σχετικά επικίνδυνο αν δεν ξέρεις που να κινηθείς. Γενικά μας συμβούλεψαν να αποφύγουμε απερίσκεπτες μετακινήσεις σε μεγάλες πόλεις καθώς ο κίνδυνος ένοπλης ληστείας απειλεί ακόμα και τους ντόπιους. Παρ' όλα αυτά οι άνθρωποι που συναντήσαμε στις περιοχές που πήγαμε ήταν φιλήσυχοι, αξιοπρεπείς και δεν είδαμε ζητιάνους πουθενά. Απλώς συχνά αισθάνεσαι ντόπια βλέμματα στραμμένα πάνω σου λες και είσαι εξωγήινος. Προφανώς η κατάσταση διαφέρει στις φαβέλες που είναι διάσπαρτες στους λόφους γύρω απ' το Caracas κι όπως φαντάζεστε δεν πας εκεί μόνος. Η άφιξή μας μετά από περίπου 16 ώρες πτήσεων (μαζί με την εσωτερική πτήση Caracas-San Tomé-Barcelona) ήταν η αρχή ενός πανέμορφου ταξιδιού, πολύ πιο αυθεντικού σε σχέση με κάθε άλλη χώρα που έχω επισκεφτεί.
Οι εικόνες είχαν ήδη αρχίσει... Το lodge καθώς και το "γραφείο" στο οποίο εμπιστευτήκαμε το ταξίδι μας ανήκει σε ένα Σκωτσέζο ονόματι Chris, που ζει μόνιμα εκεί έχοντας κάνει και οικογένεια. Το κατάλυμμα έχει ανέσεις κατασκήνωσης και φιλοξενεί νεαρόκοσμο και φοιτητές κυρίως από Ευρώπη, που κάνουν φτηνές διακοπές (20$ τη μέρα) κοιμούνται σε χαμάκες, μαθαίνουν ισπανικά και ίσως κάνουν και την 11ήμερη περιπέτεια με cayak στον Ορινόκο. Εμείς λοιπόν εκτός από γέροι (ήμουν 34) αισθανόμασταν και χλιδάτα κορόιδα για τα 1400euros το κεφάλι που σκάσαμε στον Chris, για να πάμε στους προορισμούς που θέλαμε. Τελικά μάλλον άξιζε every penny. Το "οίκημα" ξύλινο, ανοιχτό, κοινόχρηστες τουαλέτες - not bad at all. Για μας κρεβάτια και private room (ανοιχτό). Αντάξιο του καταβληθέντος αντιτίμου. Προνομιακή ήταν και η αντιμετώπισή μας καθώς δε μας είπαν πως οι κανόνες του "σπιτιού" περιλάμβαναν τη συμβολή του καθενός στο πλύσιμο του πιάτου του και γενικά στη διατήρηση του χώρου στα επίπεδα που τον βρήκε. Με ντροπή το καταλάβαμε τις επόμενες μέρες και νιώσαμε για άλλη μια φορά Ελληνάρες χωρίς ίχνος στοιχειώδους παιδείας σε θέματα που αφορούν το κοινωνικό σύνολο κι όχι μόνο την πάρτη μας.
Αλλά μη σας κουράζω μ' αυτά. Ξυπνήσαμε με μια εκπληκτική θέα της παραλίας με την κόκκινη άμμο Playa Colorada και την οργιώδη βλάστηση του Mochima National park που την περιέβαλλε. Εκδρομή με cayak σε κοντινά νησάκια. Μου βγήκαν τα χέρια καθώς ήμουν σε διπλό cayak με τη Μαρία που δεν είχε ξαναπιάσει κουπί. Τα νησάκια υπέροχα. Πρώτη επαφή με iguana και τα άπειρα πολύχρωμα ψάρια των τροπικών νερών. Είδα πολλά μεγάλα χαριτωμένα parrot fishes με το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα τους και την αχόρταγη όρεξή τους για τη γεύση των κοραλιών.
Την επόμενη μέρα γεμίσαμε βενζίνη (1$ τα 30 λίτρα!!!!!) και ξεκινήσαμε με ένα παλιό Land Rover το 5ωρο ταξίδι οδικώς για το δέλτα του ποταμού Orinoco. Φτάνουμε σε ένα σταθμό στο ποτάμι όπου μας παραλαμβάνει μηχανοκίνητη βάρκα που θα μας οδηγήσει μετά από μία ώρα στο κατάλυμά μας. Η θέα του απέραντου και δαιδαλώδους συμπλέγματος των τεραστίων διαστάσεων παραποτάμων που σχηματίζουν το δέλτα έμοιαζε βγαλμένη από ταινία. Το ίδιο και οι τρεις μέρες που μείναμε στο δέλτα του Orinoco, απερίγραπτα εξωπραγματικό τοπίο, μένοντας σε ένα λιτό και ειδυλλιακό (όπως και ακριβό) lodge πάνω σε πασσάλους στις όχθες του ποταμού. Οι συνθήκες εντελώς γήινες. Πλύσιμο με πράσινο οικολογικό σαπούνι και καφετί νερό απ το ποτάμι φυσικά. Το βράδι η γεννήτρια σβήνει και τα κεράκια περιτριγυρίζονται από τα χιλιάδες τροπικά κουνούπια με τα εξωτικά ονόματα puri-puri κλπ. που επιτίθενται αδίστακτα κολλώντας στο πασαλειμένο με εντομοκτόνα δέρμα. Κι εγώ που έχω την τύχη στην Ελλάδα να μη θεωρούμαι γλυκοαίματος εδώ έχω γίνει σουρωτήρι και δε με προστατεύει ούτε το αυτοσχέδιο εντομοαπωθητικό. Λέγεται ότι σιχαίνονται τη βιταμίνη Β12 την οποία ανακατέψαμε με baby oil και απλώσαμε παντού πάνω μας αλλά στη δική μου περίπτωση μάλλον την πίνουν για χωνευτικό.
Ο ιδιοκτήτης του Delta Lodge, ένας Παλαιστήνιος, που ως αντάλλαγμα για την ινδιάνικη γη που του παραχωρήθηκε, χτίζει σχολεία και γενικά βοηθά τις γειτονικές οικογένειες των ινδιάνων του ποταμού. Οι ινδιάνοι Warao του Orinoco ζουν στις όχθες του ποταμού όλη τους τη ζωή αυτάρκεις στην τροφή και τα φάρμακα που τους δίνει το πλούσιο οικοσύστημα. Φυσικά μαθαίνουν να κολυμπούν πολύ πριν μάθουν να περπατάνε και τα παιδιά έχουν μεγάλη άνεση στη μετακίνηση με τα canoe. Καμία σχέση με τα τρίκυκλα ποδηλατάκια που είχαμε κι εμείς μικροί. Κάθε πρωί έρχονταν στο lodge για να τους φωτογραφίσουμε και να τους δώσουμε κανένα bolivar (το τοπικό νόμισμα. 1 euro= 2900 old Bolivares) αγοράζοντας κολιέ με χάντρες από σπόρους κι άλλα απλά χειροτεχνήματα. Παρά την -περιορισμένη ακόμα ευτυχώς- εμφάνιση του τουρίστα οι Warao δεν έχουν διαβρωθεί και τα χρήματα δε φαίνονται απαραίτητα στη ζωή τους. Εξαίρεση στη διάβρωση ίσως αποτελεί η TV και το DVD που υπάρχουν σε μερικές απ' τις χωρίς τοίχους καλύβες των ινδιάνων. Μπορεί ο ηλεκτρισμός να απουσιάζει όμως η προπαγάνδα του Hugo Chávez φτάνει άνετα στη ζούγκλα. Επίσης η Pepsi Cola δικαιωματικά αξίζει τον τίτλο του εθνικού ποτού στη χώρα, εκτοπίζοντας ίσως και την πολύ καλή τοπική μπύρα Polar Beer (με σήμα την πολική αρκούδα)
Εκτός απ' το "αξιοθέατο" των ανθρώπων, περπατήσαμε στη λασπώδη ζούγκλα και κολυμπήσαμε στα αδιαφανή νερά του Orinoco, στα ίδια που ψαρεύαμε piranhas (προφέρονται πιράνια. Μην το λέτε σαν αμερικανάκια). Είδαμε αρκετά ζώα. Ροζ δελφίνια, μαϊμούδες, παπαγάλους γεράκια και άλλα πτηνά, φίδια κι ένα σκορπιό που επιμέναμε πως τον είχαν μισθώσει για τους τουρίστες
Αλλά και το lodge είχε τα δικά του pets. Ένα συμπαθέστατο τάπηρο που ερχόταν πρωί-βράδυ και "τιμούσε" το καρπουζάκι (Tapir - Wikipedia, the free encyclopedia). Μια ταραντούλα, ένα δύστυχο puma σε αιχμαλωσία, ένα αστείο τρωκτικό, κάτι σαν ποντικός αλλά με σουλούπι συμπαθητικό, σαν τον mickey mouse. Τον μικρό αλιγάτορα συγκάτοικό μας δεν τον είδαμε, μόνο μερικούς φίλους του, σε ένα νυχτερινό safari. Επίσης έζησα και κατέγραψα κάποιες απ' τις ομορφότερες ανατολές και δειλινά που έχω δει ποτέ.
Αφήνουμε το lodge και το δέλτα και από ξηράς πλέον κατευθυνόμαστε προς την πόλη Ciudad Bolivar, (5-6 ώρες διαδρομή) αφού διασχίσαμε με ferry-πλατφόρμα τον Orinoco, στο San Felix, σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό με εμπορικά πλοία που τον διασχίζουν.
Στη σύντομη διαδρομή του ferry συνέβη ένα περιστατικό με έναν απειλητικό τύπο που "κρεμασμένος" στο παράθυρο του αυτοκινήτου μας γύρευε τσαμπουκά. Ο πιτσιρικάς οδηγός μας δεν του έδωσε καμία σημασία, ούτε καν τον κοίταξε στα μάτια κι έτσι απομακρύνθηκε μετά από λίγο. Ήταν απ' τις στιγμές που ανακαλέσαμε τις κακές φήμες για την επικινδυνότητα της χώρας (κυρίως του Καράκας) αλλά και τις συμβουλές των ντόπιων, τις ιστορίες για ένοπλες ληστείες σε βάρος τους, τα σπίτια ή τις παράγκες με σιδερόφραχτα παράθυρα (κάγκελα ακόμα και στην εξωτερική μονάδα του κλιματιστικού!).
Δεν τα λέω για να τρομάξω κανέναν. Λίγη προσοχή χρειάζεται όπως παντού. Άλλωστε η χώρα έχει τόσο όμορφη φύση που δε σου λείπει το νυχτοπερπάτημα σε σκοτεινούς δρόμους κάποιας πόλης. Αυτό καλύτερα παρέα με κάποιον ντόπιο.
Προσεχώς η συνέχεια με Canaima (Grand savana), Angel falls και Islas Los Roques
