Βενεζουέλα Venezuela (un)discovered

[traveladdict]

..Νοεμβριο 2001 πηγα και εγω.....με το ιδιο ξεναγο, ιδιο οδηγο και ιδια καμπ!!!!!!!!!

Δεν το πιστεύω, παρά τρίχα θα συναντιόμασταν! Πήγα τα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Έκλεισα το τουρ από το jakera.com κατευθείαν, μας ζήτησε τότε γύρω στις 500.000 δρχ, το άτομο, αλλά ήταν τόσο απατεώνας, που πληρώσαμε από 250.000 ακόμα το άτομο, για να μας πάει στην Κανάιμα αξιοπρεπώς, γιατί είχαμε τρελαθεί στη σαλάτα και στη στρωματσάδα. Όχι ότι είδαμε κάποια βελτίωση, αλλά τελικά περάσαμε φανταστικά, γιατί είμασταν 2 άτομα και είμασταν αποφασισμένοι να περάσουμε καλά.
Τον Κρις τον θυμάμαι πολύ καλά, αλλά τον οδηγό δεν τον θυμάμαι καθόλου. Στο γκρουπάκι είμασταν με κάτι ολλανδούς και ένα ζευγάρι από την Ισπανία, που πέρασαν χάλια, γιατί δεν τους άρεσε καθόλου η Βενεζουέλα.

 

[LULLU]

Δεν το πιστεύω, παρά τρίχα θα συναντιόμασταν! Πήγα τα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Έκλεισα το τουρ από το jakera.com κατευθείαν, μας ζήτησε τότε γύρω στις 500.000 δρχ, το άτομο, αλλά ήταν τόσο απατεώνας, που πληρώσαμε από 250.000 ακόμα το άτομο, για να μας πάει στην Κανάιμα αξιοπρεπώς, γιατί είχαμε τρελαθεί στη σαλάτα και στη στρωματσάδα. Όχι ότι είδαμε κάποια βελτίωση, αλλά τελικά περάσαμε φανταστικά, γιατί είμασταν 2 άτομα και είμασταν αποφασισμένοι να περάσουμε καλά.
Τον Κρις τον θυμάμαι πολύ καλά, αλλά τον οδηγό δεν τον θυμάμαι καθόλου. Στο γκρουπάκι είμασταν με κάτι ολλανδούς και ένα ζευγάρι από την Ισπανία, που πέρασαν χάλια, γιατί δεν τους άρεσε καθόλου η Βενεζουέλα.

....
.. και εμεις ζησαμε τη τονοσαλατα απο εμας εμαθε , ασε που οι ντοματες ηταν και δικες μας !!!! μεγας ψευτης και απατεωνας... ασε που τη δευτερη μερα σε ενα καμπ ειχε μονο σκηνες για 10 ατομα , οι υπολοιποι τη βγαλαμε σε καθισματα..εγω στη καροτσα ενος αγροτικου!!!!!!!!!! παρ ολα αυτα ομως και οι 15 αγαπησαμε τη χωρα , τους καταραχτες και το los roches....

 

[agelika2]

ανυπομονώ για τη συνέχεια

Πότε θα συνεχίσεις την Ιστορία σου Αλέξανδρε?Τι λες αν το ταξίδι το έκανα με οργανωμένο πρακτορείο μια και τα Αγγλικα τα δικά μου δεν ειναι παρα πολυ καλα,του δε αγαπημενου μου ανύπαρκτα?

 

[Alexandros_T]

Venezuela Part 2

Επόμενος σταθμός με διανυκτέρευση στην πόλη Ciudad Bolivar, σε ένα από τα πολλά lodges που λειτουργούν ως αφετηρίες για την πτήση προς Canaima και τον καταρράκτη Angel. Μια ολιγόωρη ανάπαυλα από την κούραση του ταξιδιού δίπλα στην πισίνα, συντροφιά με τα pet του lodge, μαιμούδες που έτρεχαν παντού ακροβατόντας ακόμα και στο σχοινί της μπουγάδας κι ένα ζευγάρι αντίζηλα πτηνά, ένα toucan κι έναν πράσινο παπαγάλο. Τα μάτια γλάρωσαν νωρίς και πουρνό-πουρνό αναχωρήσαμε με μια μικρή αποσκευή μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, αφήνοντας το backpack πίσω στο κατάλυμα. Στο αεροδρόμιο όμως πληροφορηθήκαμε πως οι πτήσεις έχουν αναβληθεί και πως η αίθουσα ήταν κλειστή για το κοινό γιατί περίμεναν τον πρόεδρο, σύντροφο Chavez. Μετά από ώρες διαπραγματεύσεων και ακόμα περισσότερες αναμονής σε μια παράπλευρη πύλη του αεροδρομίου, τελικά επιβιβαστήκαμε στο πενταθέσιο αεροπλανάκι μας μαζί με σακιά πατάτες και άλλες προμήθειες. Τη θέα της απέραντης ζούγκλας διακόπτει μόνο κάποιο φιδίσιο σχήμα ποταμού και μετά από μία περίπου ώρα αντικρίζουμε ένα πλατύ σύμπλεγμα καταρρακτών που θυμίζει ταινία Indiana Jones. Προσγειωνόμαστε στo χωμάτινο αεροδιάδρομο, στο χωριουδάκι που λέγεται Canaima. Το χωρίο δεν είχε πολλά να επιδείξει εκτός από κάποιες βόλτες στους καταρράκτες που είδαμε απ' το αεροπλάνο και μια βραδινή χοροεσπερίδα των ινδιάνων του χωριού σε μια μεγάλη κοινοτική αίθουσα. Την επόμενη ημέρα αρχίζει το τουριστικό adventure. Μια τετράωρη διαδρομή με μηχανοκίνητη πιρόγα αντίθετα προς το ρεύμα ενός ορμητικού ποταμού, με μικρές διακοπές πεζοπορίας σε περιβάλλον σαβάνας όπου το νερό ήταν ρηχό και μια στάση για πικ νικ και μπανάκι σε φυσικές κολυμπήθρες μιας όχθης. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής το νερό έρεε άφθονο μέσα στη βάρκα συνοδευόμενο από κραυγές φόβου ή απότομου δροσίσματος. Κι ενώ είχες την αίσθηση πως αν μετακινούσε έστω κι ένας το βάρος του προς μια μεριά, η βάρκα θα γέμιζε νερό ακαριαία και θα πήγαινε στον πάτο... εγώ πάλι ανησυχούσα για τις κάμερες. Τίποτα το απρόοπτο ευτυχώς δε συνέβη. Σχεδόν τίποτα. Μόνο που μείναμε από μηχανή, κι έπρεπε να αποβιβαστούμε ξανά στην ακροποταμιά μέχρι οι οδηγοί να επισκευάσουν επιτόπου το μοτέρ! Η διαδρομή ανάμεσα στα tepui ήταν μαγευτική. Tepui στην τοπική γλώσσα των ιθαγενών ονομάζονται τα επιβλητικά τραπεζοειδή βουνά που υψώνονται απότομα μέσα από τη ζούγκλα ή τη σαβάνα σ' αυτό το σημείο της Αμερικανικής ηπείρου και πιστεύεται οτι είναι απομείναντες γεωλογικοί σχηματισμοί από την εποχή της απόσχισης από την Αφρικανική ήπειρο. Από τη στέγη ενός απ' αυτά τα "νησιά της ξηράς" κατακρημνίζεται ο καταρράκτης Angel, ο ψηλότερος του κόσμου, από ύψος 980 μέτρων. Απ' το σημείο της κατασκήνωσης η θέα του καταρράκτη ήταν εξαιρετική, όμως η προσέγγιση σ' αυτόν απαιτούσε ακόμα μία ώρα πεζοπορίας μέσα σε τροπική ζούγκλα, σ' ένα μονοπάτι γεμάτο πυκνές ρίζες δέντρων σε δαιδαλώδεις σχηματισμούς. Το να βρεθεί κανείς κάτω απ' αυτή τη σχεδόν ενός χιλιομέτρου ροή ήταν μοναδική εμπειρία, όχι όμως τόσο συγκλονιστική όσο το ίδιο το περιβάλλον τοπίο και η διαδρομή. Μετά από ένα σύντομο μπανάκι στις πολλές κολυμπήθρες που σχηματίζονται στην κοίτη πήραμε το δρόμο της επιστροφής εν μέσω πυκνής τροπικής καταιγίδας. Τώρα το μονοπάτι είχε γίνει αληθινή πρόκληση, καθώς το νερό δημιουργούσε μεγάλες λακούβες κρύβοντας τις ρίζες και τους βράχους του εδάφους και κάνοντας ασταθές το κάθε βήμα. Και παρά την πρόβλεψη για αδιάβροχα φτάσαμε στον καταυλισμό βρεγμένοι ως το κόκκαλο. Κι εδώ να επισημάνω πως στην ομάδα συμμετείχαν και δυο κοριτσάκια περίπου 7 και 9 ετών χωρίς καμία αγωνία και επιτήρηση από το Γερμανικής καταγωγής πατέρα τους και την εξωτική μουλάτη φίλη του. Αυτό το σχόλιο το καταθέτω για να προβληματιστούμε σε σχέση με τη δική μας νοοτροπία και υπερπροστατευτισμό.
Αφού φορέσαμε τα λιγοστά στεγνά ρούχα που απέμεναν στη μικρή μας αποσκευή, δειπνήσαμε όλοι μαζί στον ανοικτό χώρο της κατασκήνωσης και αναπαυθήκαμε στις αιώρες μας. Η νύχτα στην υγρή ζούγκλα εξελίχτηκε ψυχρότερη απ' ότι περίμενα, τα ρούχα λιγοστά κι εγώ είχα παραλείψει να ζητήσω κουβέρτα. Η αναμονή για τις πρώτες ακτίνες του ήλιου μου φάνηκε ατελείωτη.
Και στη συνέχεια, ξανά στη βάρκα με το δροσερό νεράκι του ποταμού να μας λούζει για να επιστρέψουμε στην Canaima.
Ήταν φυσικό επακόλουθο, δυο μέρες μετά κι ενώ έχουμε επιστρέψει στη ζεστή Playa Colorada, εγώ να ψήνομαι στον πυρετό. Η ανησυχία μου όμως είχε να κάνει κυρίως με το φόβο της μαλάριας, καθώς τα περίφημα χάπια δεν τα πήρα ποτέ αλλά τα σημάδια των κουνουπιών ήταν αμέτρητα πάνω μου. Η ιδέα του να περάσω τις υπόλοιπες διακοπές μου σε κάποιο νοσοκομείο της Λατινικής Αμερικής δε μου φάνταζε πολύ ευχάριστη. Οι ντόπιοι όμως με καθησύχασαν διαβεβαιώνοντάς με οτι είναι πολύ σπάνιο να κολλήσει μαλάρια κάποιος τουρίστας. Ένα κουνούπι αρκεί, σκέφτηκα εγώ. Άλλωστε ο εν λόγω αυτόχθων με το προσαρμοσμένο ανοσοποιητικό, την είχε τσιμπήσει 2 φορές. Τέλος καλό ευτυχώς. Δε γνώρισα το νοσοκομείο του Puerto La Cruz αλλά ένα club με εξωτικές αμαζόνες χορεύτριες στο πάνω διάζωμα, συνοδεία με το upper class ποτό της χώρας. Whisky and soda. Μετά και από αυτή την εμπειρία επιβιβαστήκαμε στο νυχτερινό λεωφορείο με προορισμό το Caracas αφού φυσικά περάσαμε από έλεγχο μετάλλων όπως σε αεροδρόμιο. Άλλο ένα ευτράπελο μου συνέβη στη διαδρομή όταν κατά τις 3 τα ξημερώματα το λεωφορείο έκανε στάση για τουαλέτα σ' ένα τριτοκοσμικό, σκοτεινό σταθμό λεωφορείων. Υπό την επήρεια του αλκοόλ και της νύστας, επιχείρησα να κατέβω αλλά γρήγορα το μετάνιωσα αντικρίζοντας ένα πλήθος ύποπτες φάτσες κι ένα άθλιο δωματιάκι τουαλέτας με ατελείωτη ουρά απ' έξω. Υπομονή μέχρι το Caracas σκέφτηκα διώχνοντας κάθε σκέψη υγρού στοιχείου απ' το μυαλό μου. Επιστρέφοντας όμως αντίκρισα δεκάδες όμοια λεωφορεία με κλειστές πόρτες, αδυνατώντας να αναγνωρίσω το δικό μου, ενώ κάποια ξεκινούσαν κι έφευγαν. Μάλλον το αλκοόλ δεν ήταν χρήσιμος σύμβουλος αλλά τ' ομολογώ, προς στιγμήν πανικοβλήθηκα. Κανείς δε μου έδινε σημασία, κανείς δε μιλούσε αγγλικά και η παρέα μου κοιμόταν του καλού καιρού πίσω απ' τα φιμέ τζάμια κάποιου λεωφορείου. Μια ανάσα ανακούφισης ακολούθησε όταν αναγνώρισα τα πρόσωπα κάποιων ντόπιων συνταξιδιωτών να περιμένουν έξω από το σωστό λεωφορείο.
Το Caracas αποκαλύφτηκε με μια μαγευτική ομορφιά και μελαγχολία, τυπική της Νοτίου Αμερικής. Τα γυάλινα κτίρια της πρωτεύουσας αντανακλούσαν το βαρύ συννεφιασμένο ουρανό, ενώ οι καταπράσινοι λόφοι που περιστοιχίζουν την πόλη είναι διάσπαρτοι από πολύχρωμες φαβέλες, παραγκουπόλεις από τσίγκους, ξύλινα καφάσια, χαρτόνια ή στην καλύτερη περίπτωση γυμνά τούβλα.
Η κίνηση μέχρι το αεροδρόμιο ήταν ασφυκτική. Η πτήση για τα νησιά Los Roques σίγουρα χαμένη. Πράγματι. Επτά ώρες αναμονή για την επόμενη πτήση εξαιτίας της καπατσοσύνης του Chris που μας έπεισε να προτιμήσουμε την άνεση του λεωφορείου αντί για αεροπλάνο μέχρι το Caracas.
Πετάμε πάνω απ' τα Los Roques και απ' το παράθυρο του δεκαεξαθέσιου ελικοφόρου αντικρύζουμε τις αποχρώσεις του τυρκουάζ που δημιουργείται εσωτερικά του κοραλλιογενούς φράγματος των νησιών και εξωτερικά το βαθύ μπλε του Ατλαντικού. Προσγείωση στο μικρό, χωμάτινο αεροδιάδρομο του Grand Roque και μετά από σύντομο περπάτημα στο μικροσκοπικό νησί φτάνουμε στα απλά δωματιάκια μας. Οι τιμές του νησιού ακριβές, συγκρίσιμες με Ελλάδα και όχι με αυτές που είχαμε συνηθίσει στο υπόλοιπο ταξίδι. Το φαγητό που περιλαμβανόταν στο πακέτο διαμονής ήταν ολόφρεσκο ψάρι barracuda με lime, νοστιμότατο, σαν κι αυτό που τρώγαμε στα παραγκένια ταβερνάκια στην άμμο της Playa Colorada.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, σ' ένα από τα ατμοσφαιρικά μπαράκια του νησιού, ξαπλωμένος σε μια chez long και ατενίζοντας τους φωτεινούς γαλαξίες, έκλεισα τα μάτια μου.
Η βάρκα μας περίμενε νωρίς το πρωί. Ιsland hopping σε πολλά αμμώδη, επίπεδα νησάκια. Η πιο λευκή άμμος που είχα δει μέχρι τότε. Φτιαγμένη από μικροσκοπικά τρίμματα κοραλιών, δημιουργούσαν μια εκτυφλωτική αντανάκλαση που σε συνδυασμό με τον τροπικό ήλιο, σε έψηνε ακόμα και κάτω απ' την ομπρέλα. Το μόνο που μπορούσε να διακόψει την ηρεμία σου ήταν οι πελεκάνοι που βουτούσαν μανιωδώς σε μικρή απόσταση πιάνοντας την τροφή τους. Δεν είναι εύκολο να περιγράψω περαιτέρω αυτά τα μαγευτικά card postal τοπία με το μαγευτικό βυθό, ούτε το ίδιο το νησί Grand Roque, με τα πολύχρωμα σπιτάκια του, τους ολημερίς αραχτούς παππούδες, τα ανέμελα παιδάκια, και τα ζευγάρια ντόπιων που χορεύουν samba τα βράδια.
Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω, είναι πως η Βενεζουέλα ήταν ίσως το ομορφότερο ταξίδι που έχω κάνει. Ένα ταξίδι σ' έναν χαμένο κόσμο.

 

[LULLU]

... στην ιδια κατασκηνωση μειναμε και εμεις κατω απο τον καταρακτη.. οσο για τα Ροκες απιστευτο χρωμα νερου και αμμου...στο γυρισμο αναστεναξαν οι βαλιτσες απο τα κοχυλια και ας υπηρχε απαγορευση...δεν μπορεσαμε να αντισταθουμε!!!!!!!

 

[go2dbeach]

Alejandro ευχαριστω πολυ για τη συνεχεια της ιστοριας. Αργησες αλλα μας φυλαγες το καλυτερο για το τελος!
Οι φωτογραφιες σου πολυ ωραιες..

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Κεντρικής & Νότιας Αμερικής.

 

[fenia42]

deja vu? ?