Ιταλία Vedi Napoli e poi muori! Road trip Napoli-Vezouvio-Pompeii-Capri-Amalfitana-Alberobello-Matera-Bari

[Klair]

Πολυ όμορφη και χρήσιμη ιστορία. Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες ολες αυτές τις πληροφορίες και εντυπώσεις μαζί μας!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για τον χρόνο που αφιέρωσες να διαβάσεις την ιστορία μου.
Καλά ταξίδια, γεμάτα εμπειρίες και όμορφες εικόνες!

 

[Klair]

Φτάνοντας μετά από πολύωρη περιπλάνηση, κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο στο εσωτερικό της παλαίστρας καθίσαμε στη σκιά για λίγη ξεκούραση.

Δε φαντάζεστε την έκπληξή μου και τη χαρά μου, όταν μπαίνοντας κάτω από τις κερκίδες, στη σκοτεινή καμάρα που φαίνεται στη φωτογραφία-εκεί δηλαδή που ήταν τα δωμάτια προετοιμασίας των αθλητών-βρέθηκα σε μια έκθεση με φωτογραφίες, video, μουσική και προβολές του αγαπημένου μου ροκ συγκροτήματος, των Pink Floyd, οι οποίοι έδωσαν συναυλία μέσα στον χώρο της παλαίστρας χωρίς θεατές.

Αυτά είχα γράψει τότε σε αυτήν την ιστορία για το υπέροχο οδικό ταξίδι μας στη Νάπολη και την ακτή Αμάλφι. Και σήμερα εντελώς τυχαία έπεσα σε αυτήν τη δημοσίευση:

Δείτε online τη μυθική εμφάνιση των Pink Floyd στην Πομπηία.

Pink Floyd Live At Pompeii: Η ιστορική συναυλία των Pink Floyd στο αρχαίο αμφιθέατρο της Πομπηίας προβάλλεται online στο YouTube την Παρασκευή 24 Απριλίου.
Μετά τις #MetallicaMondays, ήρθαν οι #PinkFloydFridays. Όσοι τους ακολουθούν με παρατηρητικότητα, γνωρίζουν πως η Παρασκευή είναι μέρα Pink Floyd στο διαδίκτυο. Για καιρό ήταν η μέρα που επιλέχθηκε να ανεβαίνουν παλιά βίντεο στο επίσημο κανάλι YouTube του συγκροτήματος. Την περίοδο της καραντίνας, θα είναι η μέρα που θα βλέπουμε τις πιο ιστορικές συναυλίες τους. Έτσι, μετά το μουσικό φιλμ «Pulse» που προβλήθηκε στις 17 Απριλίου, σειρά έχει το μουσικό ντοκιμαντέρ «Pink Floyd Live At Pompeii», που θα προβληθεί απόψε και θα είναι διαθέσιμο στο YouTube για 24 ώρες στο πλαίσιο του YouTube Festival.
Σε σκηνοθεσία του Adrian Maben, το φιλμ «Pink Floyd Live At Pompeii» που κυκλοφόρησε το 1972, έπειτα από έξι μέρες απίθανων-για τα χρόνια εκείνα-γυρισμάτων, τον Οκτώβριο του 1971, αποτυπώνει την ανυπέρβλητη εμφάνιση του συγκροτήματος στον ιστορικό αρχαίο αμφιθεατρικό χώρο της Πομπηίας, υπό τη «σκιά του Βεζούβιου», χωρίς παριστάμενους και η online διάθεσή του αποκτά έναν ισχυρό συμβολισμό για το lockdown.

Συνέχεια: https://www.athensvoice.gr/culture/...hiki-synaylia-ton-pink-floyd-stin-pompiia?amp

Οι φανς σπεύσατε να το παρακολουθήσετε:

 

[Filfil]

3 Άνθρωποι, 12 Μέρες, 1 Αυτοκίνητο, 11 Προορισμοί, 1500 Χιλιόμετρα Οδικό Δίκτυο, 115 Χιλιόμετρα Ποδαρόδρομος!


Η ιδέα για ένα οδικό καλοκαιρινό ταξίδι στην Ιταλική Ριβιέρα έπεσε στο τραπέζι τα Χριστούγεννα του 2015, χωρίς να γνωρίζουμε και πολλές λεπτομέρειες για την Costiera Amalfitana και τα χωριά που την αποτελούν, εκτός βέβαια από το διάσημο Αμάλφι, από το οποίο πήρε και το όνομά της όλη η ακτογραμμή.

Ακόμη θέλαμε 4,5 μήνες, μέχρι το Πάσχα του 2016, για να πραγματοποιήσουμε το ήδη κανονισμένο ταξίδι μας στο Μεξικό και εμείς κάναμε όνειρα για το καλοκαίρι. Καλά θα δούμε, άσε να περάσουν οι γιορτές, έχουμε και το Μεξικό μπροστά μας, να δούμε πώς θα πάνε και τα οικονομικά ήταν οι δεύτερες σκέψεις που διατυπώθηκαν για να καταλαγιάσουν τις μικρές σπίθες που ξεκίνησαν να ανάβουν στο μυαλό και την καρδιά μας!

Πέρασαν λίγες μέρες αλλά το νέο ταξιδιωτικό μικρόβιο που κόλλησα με εκείνη τη συζήτηση άρχισε να μου τρώει τον εγκέφαλο και δεν άργησα να στρωθώ μπροστά στον υπολογιστή και να αρχίσω την έρευνα για το πως μπορώ να οργανώσω ένα road trip που να περιλαμβάνει τη Νάπολη και την Ακτή Αμάλφι.

Το καλό στην όλη προσπάθεια ήταν, ότι αν και πάρα πολύ νωρίς γνώριζα τις ημερομηνίες που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι. Μετά από διάφορους συνδυασμούς περιοχών, χιλιομετρικών μετρήσεων και οικονομικών υπολογισμών βγήκε ένα πρώτο πλάνο του ταξιδιού, το οποίο έπρεπε να παρουσιάσω και στα υπόλοιπα δύο μέλη της οικογένειας για να δω αντιδράσεις.

Επικράτησε ενθουσιασμός μπορώ να πω και μάλιστα ο γιος μου πρόσθεσε 2 ακόμα προορισμούς, που θα μπορούσαμε να εντάξουμε στο ταξίδι, τους οποίους δε γνώριζα καν, αλλά όταν είδα φωτογραφίες ξετρελάθηκα: τη Ματέρα και το Αλμπερομπέλλο.

Έτσι λοιπόν καταλήξαμε οριστικά στους εξής προορισμούς: Napoli (3 διανυκτερεύσεις), Vezouvio-Pompeii-Sorrento (1 διανυκτέρευση), Capri (1 διανυκτέρευση), Positano (1 διανυκτέρευση), Ravello (1 διανυκτέρευση), Matera (1 διανυκτέρευση), Bari (1 διανυκτέρευση).

Έχει μπει ο Ιανουάριος πλέον, το πρόγραμμα του καλοκαιρινού ταξιδιού υπάρχει, αλλά για να δούμε έτσι από περιέργεια τι γίνεται με ξενοδοχεία? Τι τιμές παίζουν? Έχουμε πιθανότητες να το πραγματοποιήσουμε ή θα μείνουμε μόνο στην οργάνωση? Μήπως είναι νωρίς ακόμα να ξεκινήσω το ψάξιμο και τα ξενοδοχεία δε δίνουν κρατήσεις για τον Ιούλιο?

Μπαίνω στο Booking και αρχίζω την αναζήτηση πρώτα για τους ακριβούς προορισμούς (Αμάλφι-Κάπρι κ.λ.π) και παθαίνω ένα μικρό σοκ. Όχι μόνο μπορείς να κάνεις κρατήσεις, αλλά υπάρχει και περιορισμένη διαθεσιμότητα, καθώς πολλά καταλύματα είναι ήδη εξαντλημένα.

Χτυπάει συναγερμός στην ομήγυρη! Αν θέλουμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι και να βρούμε ξενοδοχεία σε προσιτές για τα οικονομικά μας τιμές, θα πρέπει να τα κλείσουμε άμεσα!

Ξεκινάει λοιπόν, Γενάρη μήνα το ξαναλέω, ένας Μαραθώνιος εντοπισμού των κατάλληλων για την περίπτωσή μας ξενοδοχείων. Και λέω για την περίπτωσή μας, διότι λόγω αυτοκινήτου έπρεπε να διαθέτουν εννοείται δωρεάν parking (όσο αυτό ήταν δυνατόν) ή έστω με μικρή χρέωση, να είναι τρίκλινα, σε λογικές τιμές, να διαθέτουν πρωινό, να μην είναι στο κέντρο και υπάρχει πρόβλημα πρόσβασης με το αυτοκίνητο (κάποιοι δρόμοι στα χωριά της ακτής κλείνουν για τα αυτοκίνητα το βράδυ και μετατρέπονται σε πεζόδρομους) και φυσικά να έχουν ΔΩΡΕΑΝ ακύρωση σε περίπτωση που το ταξίδι ματαιωνόταν. Πολλοί παράγοντες για να συνδυαστούν για τόσους πολλούς προορισμούς!

Ο επιμένων (και πορωμένος θα συμπλήρωνα) όμως νικά!

Και να η λίστα με τα ξενοδοχεία: Napoli (3 βράδια, πρωινό, δωρεάν parking) Hotel Tiempo (158€ και τα 3 βράδια+18€ φόρος για τα 3 άτομα και τα 3 βράδια) / Sorrento (1 βράδυ, πρωινό, δωρεάν parking) Hotel Desiree (111€+3€ φόρος) / Capri (1 βράδυ, πρωινό, δεν πήραμε αυτοκίνητο στο Κάπρι) Hotel Antico Monastero Di Anacapri (150€) / Positano (1 βράδυ, πρωινό) Villa Palumbo (140€) / Ravellο (1 βράδυ, 120€) Casa Cecilia / Μatera (1 βράδυ, πρωινό, δωρεάν parking) Alma Camere (100€+3€ φόρος) και τέλος Bari (1 βράδυ, πρωινό, parking με χρέωση 10€) Β&B Kerry Blu (80€).

Εδώ θέλω να κάνω κάποιες επιπλέον παρατηρήσεις για τα ξενοδοχεία: Στο Positano και στο Ravello πληρώσαμε ιδιωτικό parking 25€ την ημέρα, καθώς τα 2 αυτά ξενοδοχεία δε διέθεταν δικό τους χώρο στάθμευσης. Σε γενικές γραμμές όλα τα καταλύματα ήταν αξιοπρεπή, με πολύ καλό και πλούσιο πρωινό, με εξαίρεση αυτό της Ματέρα που πρόσφερε σε διπλανό μπαρ ένα κρουασάν ή μηλόπιτα με καφέ. Το μόνο ξενοδοχείο που δεν πρόσφερε πρωινό ήταν στο Ravello, αλλά δε μας ενόχλησε καθόλου καθώς η Villa Cecilia ήταν όντως βίλα με 2 κρεβατοκάμαρες, ωραίο μπάνιο, βεράντα με απίστευτη θέα, ησυχία, σε ωραίο σημείο του χωριού και φτιάξαμε μόνοι μας πρωινό, αφού το κατάλυμα διέθετε και ψυγείο. Εκείνο το ξενοδοχείο που ήταν παλιό, μύριζε μούχλα και δεν το συνιστώ ήταν το Desiree στο Sorrento, αλλά οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τον οικοδεσπότη του διότι μας διέθεσε δωρεάν το parking του ξενοδοχείου του και μετά το check out, κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο Capri.

Κάπως έτσι λοιπόν στα τέλη του Γενάρη άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μια ιδέα που απλώς ειπώθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου και που ακόμη δεν ξέραμε καλά καλά αν τελικά θα υλοποιηθεί γιατί 6 μήνες είναι πολύς καιρός!

Ο μόνος κρίκος που έλειπε για να δέσουν όλα και να γίνουν πραγματικότητα ήταν το κλείσιμο των εισιτηρίων με το πλοίο από Πάτρα για Μπάρι, αλλά αυτό το αφήσαμε για πολυυυυυύ αργότερα, όταν θα ξέραμε ότι η ζυγαριά γέρνει σίγουρα στο ΝΑΙ !

Και αυτό συνέβη στις 7 Μαίου!

Έχοντας μόλις γυρίσει από Μεξικό, η εικόνα ήταν πλέον ξεκάθαρη και ήμασταν σίγουροι ότι μπορούμε να προχωρήσουμε στο τελευταίο μας βήμα και να σφραγίσουμε την πραγματοποίηση ενός ακόμη ταξιδιού κλείνοντας τα ακτοπλοϊκά μας εισιτήρια με SUPERFAST FERRIES, τα οποία κόστισαν 417€ round trip για 1 αυτοκίνητο και 3 επιβάτες, οικονομική θέση (όχι καμπίνα).

Είχαμε αποφασίσει ότι για να εξοικονομήσουμε χρήματα από τα εισιτήρια του πλοίου θα τη βγάζαμε με sleeping bag το βράδυ, είτε στο κατάστρωμα, είτε μέσα στις μοκέτες αν άφηναν, σαν τον παλιό καλό καιρό που οργώναμε τα Ελληνικά νησιά και το Αιγαίο όλοι μαζί, Έλληνες και τουρίστες στα καταστρώματα των πλοίων, με κιθάρες και τραγούδια μέχρι το ξημέρωμα, φτάνοντας μετά από ατελείωτες ώρες στην Ανάφη ή την Αμοργό!

Η αντίστροφη μέτρηση για τις 23/7 είχε ήδη αρχίσει και καθώς οι μέρες κυλούσαν η προσμονή γινόταν εντονότερη.

Έχω τη γνώμη ότι η καλή προετοιμασία για τα αξιοθέατα και τις γειτονιές, που θέλει ένας ταξιδιώτης να επισκεφθεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του σε έναν τόπο είναι πολύ σημαντική, καθώς σε γλιτώνει από άσκοπες μετακινήσεις, χάσιμο χρόνου, επιπλέον έξοδα και κούραση.

Επειδή λοιπόν θεωρούσα ότι οι 2,5 μέρες που διαθέταμε για να εξερευνήσουμε τη Νάπολη δεν ήταν αρκετές σκέφτηκα να χωρίσω την πόλη σε συνοικίες, με τα ενδιαφέροντα αξιοθέατα της κάθε μιας από αυτές, ώστε να διευκολυνθούμε στις μετακινήσεις μας και να μη χάνουμε χρόνο. Όλα αυτά βέβαια στα όρια του εφικτού γιατί πάντα κάτι θα σου τραβήξει την προσοχή και θα αλλάξεις πορεία ή κάποιο απρόβλεπτο γεγονός μπορεί να σε αναγκάσει να αλλάξεις το πρόγραμμά σου.

Η Νάπολη πάντως είναι μια πόλη συναρπαστική, γεμάτη ζωντάνια, με μεσαιωνικά κτίρια, κάστρα, παλιές εκκλησίες, στενά δρομάκια, πολλές πλατείες, έναν παραλιακό δρόμο με θέα στον Βεζούβιο, πάρκα, κατακόμβες, τρελούς Ιταλούς οδηγούς και πολλά πολλά σκουπίδια στους δρόμους.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν μπήκαν σε τάξη και δημιουργήθηκε ο εξής κατάλογος:

SPACCANAPOLI: Η περιοχή αποτελείται από στενά γραφικά δρομάκια αλλά και την κεντρική και πολυσύχναστη Via San Biaggio, η οποία διασχίζει την παλιά πόλη και αποτελεί την καρδιά του ιστορικού κέντρου. Το ιστορικό κέντρο της Νάπολη είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης και έχει ανακηρυχθεί Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO από το 1995. Η περιοχή αποκαλείται και "υπαίθριο μουσείο" καθώς εδώ βρίσκονται τα περισσότερα ιστορικά κτίρια, εκκλησίες, πλατείες, μοναστήρια και φυσικά εστιατόρια και καταστήματα.

Οριοθετείται μεταξύ της πλατείας Gesu Nuovo και του Καθεδρικού Ναού (Duomo) και εδώ θα δει κανείς την Church of Gesu Nuovo με την ιδιαίτερη πρόσοψη, το μοναστήρι της Santa Chiara που χρονολογείται από το 1310 και καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1943. Οι ζημιές του μοναστηριού αποκαταστάθηκαν δίνοντας μεγάλη σημασία στις αρχικές λεπτομέρειες κατασκευής. Εδώ βρίσκεται η εκκλησία San Gregorio Armeno, αλλά και ο ομώνυμος δρόμος με τις χειροποίητες φάτνες. Επίσης ο επισκέπτης βλέπει την πλατεία Bellini, την πλατεία Domenico, την εκκλησία San Lorenzo Maggiore, τον Καθεδρικό Ναό Duomo, γοτθικού ρυθμού αφιερωμένο στον πολιούχο της πόλης San Gennaro, την Basilica Santa Restituta, η οποία χρονολογείται από τον 4ο μ.Χ. αιώνα και λέγεται ότι οι κολώνες της προέρχονται από τον ναό του Απόλλωνα και την Piazza San Gaetano στην οδό Tribunali (εδώ βρίσκεται η είσοδος της υπόγειας πόλης αλλά και ένα μαγαζάκι που πουλάει ντόπιο limoncello σε πολύ καλές τιμές, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα καταστήματα που συναντήσαμε σε όλη την ακτή Αμάλφι).

Σε κοντινή απόσταση από την πλατεία Gesu Nuovo βρίσκεται και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το οποίο ήταν βάση του Βασιλικού Ιππικού στα τέλη του 16ου αιώνα και σήμερα στεγάζει μια από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές συλλογές παγκοσμίως με εκθέματα που χρονολογούνται ακόμη και από την προϊστορική περίοδο, καθώς επίσης και θησαυρούς από την Πομπηία.

PIAZZA PLEBISCITO: Με αφετηρία την Piazza Municipio βλέπουμε το Castel Νuovo, το οποίο ξεκίνησε να χτίζεται στα τέλη του 13ου αιώνα και εκτός από βασιλική κατοικία υπήρξε και τόπος διαμονής καλλιτεχνών και διανοούμενων καθώς ο βασιλιάς Ροβέρτος της Ανζού υπήρξε μέγας προστάτης των τεχνών και των γραμμάτων. Η πλατεία Plebiscito είναι η πιο εντυπωσιακή της Νάπολη και το κέντρο της μοντέρνας πόλης, ενώ γύρω από αυτή συναντάμε το Βασιλικό Παλάτι (Palazzo Reale), την Basilica Reale San Francesco di Paola, το θέατρο San Carlo γνωστό για την τέλεια ακουστική του, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του το 1737 και ανακαινίστηκε έπειτα από πυρκαγιά το 1816, το ιστορικό καφέ Gambrinus, την Galleria Umberto, τη Via Toledo με τα ωραιότερα εμπορικά καταστήματα και τη συνοικία Quartieri Spagnoli, η οποία έγινε για να στεγάσει Ισπανούς στρατιώτες και από αυτούς πήρε το όνομά της.

VOMERO: Η πιο όμορφη, ήσυχη και κυριλέ συνοικία της Νάπολη με ωραία καφέ και εστιατόρια, καταστήματα, δενδρόφυτους δρόμους και ωραία κτίρια. Εδώ αξίζει μια επίσκεψη στη Villa Floridiana με το μεγάλο πάρκο πάνω στον λόφο με θέα στον κόλπο της Νάπολη, στο Κάστρο Sant Elmo που χρονολογείται από το 1275 και βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της πόλης με θέα μέχρι τον Βεζούβιο, στο μοναστήρι San Martino που χρονολογείται από το 1325 και αποτελούσε κατοικία καρθουσιανών μοναχών, ενώ από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα εδώ εργάζονταν μερικοί από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής. Κάτω από το Κάστρο Sant Elmo ξεκινούν και τα Panoramic Stairways "Pedamentina", φαρδιά σκαλιά που σε κατεβάζουν όλο τον λόφο και καταλήγουν στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

CHAIA: Από την Piazza Vittoria ξεκινά η Riviera di Chaia και η ομώνυμη περιοχή με τα καλύτερα εμπορικά μαγαζιά της πόλης και ειδικά στους δρόμους: Poerio, Calabrito, Mille, Filangeri, Piazza Martiri. Εδώ συναντά κανείς τους καλύτερους, αλλά λιγοστούς ράφτες που έχουν απομείνει, καθώς και το ονομαστό για τις γραβάτες του κατάστημα από το 1914, τη Marinella. Λέγεται ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης αλλά και πολλοί άλλοι διάσημοι ήταν πελάτες του συγκεκριμένου καταστήματος. Σε αυτήν την περιοχή βρίσκεται και η Villa Communale, το μεγαλύτερο πάρκο της Νάπολη με τον ζωολογικό κήπο. Κατά μήκος της παραλίας και περνώντας το πάρκο φτάνεις στο λιμανάκι Mergellina, τη συνοικία των ψαράδων γεμάτη με καϊκια, κότερα και εστιατόρια.

POSILLIPO (Παυσίλυπο): Έτσι ονόμαζαν οι Αρχαίοι Έλληνες τη χερσόνησο που χωρίζει τη Νάπολη από το Πουτσουόλι, διότι θεωρούσαν ότι η ομορφιά του τοπίου και η καταπληκτική θέα προς την πόλη και τον Βεζούβιο έπαυαν τη λύπη. Εδώ βρίσκονται τα ωραιότερα σπίτια και οι παραλίες στις οποίες οι Ναπολιτάνοι κάνουν το μπάνιο τους.

LUNGOMARE CARACCIOLO: Το περίφημο Castel dell' Ovo βρίσκεται εδώ. Είναι το παλαιότερο Κάστρο και χρονολογείται από τον 12ο αιώνα. Δεσπόζει στο πρώην νησί Megaride και έχει επίσης καταπληκτική θέα στον Βεζούβιο ειδικά κατά το ηλιοβασίλεμα. Μια απογευματινή βόλτα επιβάλλεται στο γραφικό λιμανάκι Santa Lucia με τα κότερα και τις ψαροταβέρνες ακριβώς πριν το Κάστρο.

Τέλος ο λόφος του CAPODIMONTE και το MUSEO DI CAPODIMONTE: Το ανάκτορο του Καρόλου έγινε από νωρίς μουσείο διότι ο βασιλιάς κατείχε πολλά έργα τέχνης και χρειαζόταν χώρο για να τα τοποθετήσει. Φιλοξενεί μεγάλη συλλογή ναπολιτάνικης ζωγραφικής μεταξύ 15ου και 17ου αιώνα.

Οι κατακόμβες του San Gennaro επίσης βρίσκονται σε αυτόν τον λόφο. Πρόκειται για τις παλαιότερες και πιο φημισμένες ιταλικές κατακόμβες, οι οποίες χρονολογούνται από τον 2ο μ.Χ. αιώνα, με υπέροχες τοιχογραφίες που διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι σήμερα.

Αυτό λοιπόν ήταν το μενού των αξιοθέατων που θα προσπαθούσαμε να ακολουθήσουμε κατά την παραμονή μας στη Νάπολη και εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι τα καταφέραμε σε ικανοποιητικό βαθμό αφήνοντας δυστυχώς εκτός την επίσκεψη στο εσωτερικό του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου γιατί ο χρόνος δεν έβγαινε με τίποτα πιστεύοντας ότι θα αποζημιωθούμε με την επίσκεψη στην Πομπηία. Χρειάστηκε να περπατήσουμε πάρα πολύ (γενικά τo ΄χουμε με το περπάτημα και δεν πτοούμαστε να κάνουμε χιλιόμετρα ποδαρόδρομου προκειμένου να δούμε όσα πιο πολλά πράγματα μπορούμε) αλλά σε αυτό το ταξίδι θεωρώ ότι ξεπεράσαμε εαυτούς και όρια αντοχής.


Η 23η Ιουλίου έφτασε και εμείς πανέτοιμοι κατευθυνόμαστε για το λιμάνι της Πάτρας. Ώρα αναχώρησης 18:00 αλλά έπρεπε να βρισκόμαστε εκεί 2 ώρες νωρίτερα για το check in των εισιτηρίων. Αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να επιβιβαστούμε νωρίς στο πλοίο και να έχουμε την άνεση της επιλογής άνετων και αναπαυτικών καναπέδων στο σαλόνι για την αρχή του ταξιδιού. Για το βράδυ θα αράζαμε στο κατάστρωμα. Άλλο ένα ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε με καλό καιρό, χωρίς αέρα, ήρεμη θάλασσα και πολύ ενθουσιασμό για τις μέρες που θα ακολουθούσαν!

Οι πολλές ώρες στο καράβι μπορώ να πω ότι πέρασαν άνετα χωρίς ιδιαίτερη κούραση, παρ' όλο που ο ύπνος δεν ήταν και πολύ άνετος. Το φαγητό για "καραβίσιο" ήταν αξιοπρεπές αλλά οι τιμές "καραβίσιες". Η θερμοκρασία στο εσωτερικό του πλοίου κατάλληλη για πολικές αρκούδες γι'αυτό ένα μπουφανάκι πάντα χρειάζεται. Οι βόλτες στο κατάστρωμα επιβεβλημένες για ξεμούδιασμα και φωτογραφίες την ώρα του ηλιοβασιλέματος.

Άφιξη στο Μπάρι την επόμενη μέρα 24/7 στις 12 το μεσημέρι τοπική ώρα, ορισμός προορισμού στο gps Νάπολη και φύγαμε για autostrada.

Μπάρι - Νάπολη 260 km, περίπου 2h και 50', Ιταλικής εθνικής οδού είχαμε να διανύσουμε μεσημέρι Κυριακής 24/7. Δεν αργήσαμε και πολύ να συναντήσουμε τα πρώτα διόδια, στα οποία παίρνεις μόνο ένα χαρτάκι πατώντας το κουμπί σε ένα αυτόματο μηχάνημα και πληρώνεις πολύ αργότερα λίγο πριν αφήσεις την Εθνική οδό, μπαίνοντας πλέον στα περίχωρα της πόλης.

Η Ιταλική ύπαιθρος σε καθαρά Μεσογειακό στυλ θα έλεγα ότι δε διαφέρει και πολύ από το Ελληνικό επαρχιακό τοπίο, αν εξαιρέσεις τα αμέτρητα τούνελ της όλης διαδρομής και ένα απέραντο αιολικό πάρκο, που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, αφού όσο μακριά και να κοιτάξουν τα μάτια σου, δεξιά ή αριστερά βλέπουν ανεμογεννήτριες σπαρμένες στα απέραντα θερισμένα Ιταλικά χωράφια, ενώ τεράστια ρολά σαν σούσι με χορτάρι είναι διασκορπισμένα παντού, μάλλον για να στεγνώσουν κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Η διαδρομή πλαισιώνεται ακόμη από λόφους με ωραία χωριά σκαρφαλωμένα στις κορυφές τους. Η ώρα κύλησε ευχάριστα παρατηρώντας ένα τόσο όμορφο τοπίο και τα δεύτερα διόδια έκαναν την εμφάνισή τους γεγονός που σήμαινε ότι πλησιάζαμε στον προορισμό μας. Κόστος διαδρομής 18€ και έξοδος από την autostrada. Ήδη βρισκόμασταν στα προάστια της Νάπολη. Άφιξη στο ξενοδοχείο Tiempo, τακτοποίηση, μπανάκι και έξοδος για την πρώτη μας βόλτα στην καρδιοκλέφτρα Νάπολη.

Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν αυτή που περιμέναμε, αφού στον κεντρικό παραλιακό δρόμο Via Nuova Marina υπήρχαν έργα σε εξέλιξη και γινόταν ο κακός χαμός από κίνηση, μποτιλιάρισμα, κορναρίσματα και βέσπες να τρυπώνουν παντού. Καλώς ήρθατε στην Ιταλική "οδηγική" πραγματικότητα σκεφτήκαμε εκείνη την ώρα. Άλλο να διαβάζεις στο Travelstories και στους τουριστικούς οδηγούς ότι οι Ιταλοί οδηγοί είναι απαράδεκτοι στην οδήγηση και άλλο να το ζεις live και με έργα στους δρόμους!

Μετά από μια ώρα περιπλάνησης στους Ναπολιτάνικους δρόμους ήμουν πλέον πεπεισμένη ότι δε θα τη βγάζαμε καθαρή μέχρι το τέλος του ταξιδιού! Κάποιο μηχανάκι ή αυτοκίνητο θα έπεφτε πάνω μας. Ευτυχώς οι φόβοι μου διαψεύστηκαν και όλα κύλησαν ομαλά μέχρι το τέλος, αλλά ομολογώ ότι αρκετές φορές τη γλιτώσαμε στην τρίχα. Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι ο οδηγός μας ήταν αστέρι και με την ικανότητά του και την εμπειρία του πολλές φορές αποσόβησε τον κίνδυνο.

Καταφέραμε εν τέλει να κάνουμε όλη την παραλιακή διαδρομή μέχρι σχεδόν τη Mergellina, βλέποντας ότι και σε άλλα σημεία της πόλης επικρατούσε οργασμός έργων ανακαίνισης σε δρόμους, πλατείες, κτίρια. Όλη η πόλη ένα απέραντο εργοτάξιο. Γυρίσαμε πάλι προς τα πίσω για να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να κατευθυνθούμε στο ιστορικό κέντρο για να αρχίσουμε την εξερεύνησή μας.

Το θέμα του parking τώρα είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία καθώς η πόλη χωρίζεται σε ζώνες και σε κάποιες από αυτές δεν μπορείς να μπεις καθόλου με το αυτοκίνητο. Οι πληροφορίες μου είναι φτωχές επί του θέματος, γιατί δεν μπήκαμε καθόλου στη διαδικασία να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες μιας και δε μας ενδιέφερε να μπούμε τόσο κοντά στο κέντρο με το αυτοκίνητο.

Όμως εξόχως σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν παρκάρεις ΠΟΥΘΕΝΑ χωρίς να πληρώσεις εισιτήριο στα παρκόμετρα και παρκάρεις στις μπλε διαγραμμίσεις, αν ποτέ βρεις ελεύθερη θέση! Το κόστος στάθμευσης εξαρτάται από την περιοχή και τις ώρες που επιθυμείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου και οι χρεώσεις αναγράφονται πάνω στα μηχανήματα. Σε ιδιωτικά parking που ρωτήσαμε μας ζητούσαν 5€ την ώρα, οπότε δε συμφέρει, ενώ με λίγη επιμονή θα βρεθεί κάποια θέση.

Και να ΄μαστε επιτέλους στην αφετηρία της βόλτας μας, την περίφημη Piazza del Gesu Nuovo. Από εδώ ξεκινούν όλα!

Piazza Gesu Nuovo

Church of Gesu Nuovo

Santa Chiara

San Gregorio Armeno και τα μαγαζάκια με τις χειροποίητες φάτνες.

Χαρακτηριστικά δρομάκια του ιστορικού κέντρου.

Λεπτομέρειες από πόρτες.

Duomo

Via Tribunali

Το ιστορικό κέντρο της πόλης πραγματικά μας γοήτευσε με την πληθώρα των μεσαιωνικών κτιρίων, τους πολλούς ναούς, τις πλατείες, τα μικρά μαγαζάκια με τα σουβενίρ, τα καφέ και τα εστιατόρια. Τα στενά δρομάκια με τις απλωμένες μπουγάδες πάνω από τα κεφάλια των περαστικών και τα παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο στην πλατεία του Duomo, αλλά και στις πιο μικρές γειτονιές δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, απλής, καθημερινής, διαφορετικής!

Το μόνο που χαλούσε αυτό το ιδιαίτερο σκηνικό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας ήταν τα σκουπίδια και οι ακαθαρσίες των ζώων στους δρόμους της πόλης. Αλήθεια πως γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο σ' ένα τόσο όμορφο περιβάλλον?

Είχε νυχτώσει πλέον για τα καλά και είχε έρθει η ώρα για αναζήτηση φαγητού. Οι πληροφορίες που διαθέταμε έλεγαν ότι στη Via Tribunali βρίσκεται το Sorbillo, νούμερο 1 εστιατόριο της πόλης και φυσικά ξεκινήσαμε την αναζήτησή του, αλλά δε σταθήκαμε τυχεροί να δοκιμάσουμε το φαγητό του καθώς το κατάστημα ήταν κλειστό. Επόμενη επιλογή ήταν το Presidente στον ίδιο δρόμο, το οποίο μάλιστα είχαμε ήδη συναντήσει προηγουμένως στη βόλτα μας και καθίσαμε εκεί για φαγητό.

Παραγγείλαμε διάφορες πίτσες οι οποίες ήταν νόστιμες και σε πολύ καλές τιμές οπότε και μείναμε αρκετά ευχαριστημένοι με την ποιότητα του φαγητού, αλλά όχι τόσο με το σέρβις γιατί το μαγαζί ήταν γεμάτο και το προσωπικό λίγο.

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο γιατί ήδη είχε περάσει η ώρα και το εισιτήριο στάθμευσης είχε λήξει. Δε θέλαμε δυσάρεστες εκπλήξεις πρώτη μέρα στη Νάπολη. Η βραδιά όμως δεν είχε τελειώσει από τώρα. Ήταν νωρίς ακόμα για επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Επόμενος προορισμός για το υπόλοιπο της πρώτης βραδιάς στη Νάπολη ήταν η Piazza Municipio, για να δούμε το Castel Nuovo και στη συνέχεια θα προχωρούσαμε προς Piazza Plebiscito. Με δυσκολία βρήκαμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο κάθετο δρομάκι της Παραλιακής, προφανώς επειδή ήταν Κυριακή βράδυ, όλος ο κόσμος ήταν στους δρόμους, στις πλατείες και τα μαγαζιά. Έτσι κι αλλιώς η Παραλιακή οδός είναι αγαπημένο στέκι των Ναπολιτάνων, οι οποίοι συνηθίζουν να κάνουν καθημερινά τη βόλτα τους εκεί ή να πίνουν τον καφέ τους σε κάποιο από τα πολλά μαγαζιά της περιοχής ακόμη και να ψαρεύουν στα μικρά λιμανάκια!!

Φτάσαμε στην Piazza Municipio στην οποία "φυσικά" γίνονταν έργα, αλλά παρ' όλα αυτά, το Castel Nuovo έστεκε εκεί, αγέρωχο στο πέρασμα του χρόνου και φωταγωγημένο, προς τέρψιν οφθαλμών των τουριστών που αδιάκοπα το φωτογράφιζαν. Το ίδιο κάναμε και εμείς. Μάλιστα γινόταν και κάποια εκδήλωση εκείνη την ώρα γιατί μπαίνοντας μέσα στο Κάστρο, στον προαύλιο χώρο είδαμε κόσμο, μια εξέδρα και παιδάκια ντυμένα με παραδοσιακές στολές. Κάποιο θεατρικό δρώμενο μόλις είχε τελειώσει, μας πληροφόρησε σε άψογα αγγλικά, μια μικρούλα ηθοποιός, η Ιζαμπέλα!

Συνεχίσαμε για Piazza Plebiscito, την ωραιότερη πλατεία της Νάπολη, όπως πολλοί αναφέρουν, η οποία περιτριγυρίζεται από σημαντικά αξιοθέατα και ιστορικά κτίρια όπως: το Palazzo Reale, το θέατρο San Carlo, την Basilica Reale San Francesco di Paola, το ιστορικό καφέ Gabrinus κ.α.

Φτάνοντας λοιπόν εδώ πραγματικά αντικρίζεις μια διαφορετική πόλη απ' ότι εκείνη του ιστορικού κέντρου. Ένας αέρας πιο κοσμοπολίτικος, πιο σύγχρονος, πιο χλιδάτος, πιο κυριλέ φαίνεται με την πρώτη ματιά, πως πνέει σ' αυτήν τη μοντέρνα συνοικία της Νάπολη. Εδώ υπάρχει ένα μπλέξιμο του παλιού με το καινούριο, σε ωραίες αναλογίες και αρμονίες που είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο στα μάτια του επισκέπτη και ελκυστικό για την εξερεύνησή του.

Η παράσταση στο θέατρο San Carlo μόλις είχε τελειώσει και μια "Ιταλική πασαρέλα" εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας, με καλοντυμένες κυρίες και σικ κυρίους, να εξέρχονται του θεάτρου και να κατακλύζουν το πεζοδρόμιο προς αναζήτηση ταξί.

Η Via Toledo πραγματικός καταναλωτικός μαγνήτης και το Gabrinus σκέτη κόλαση με γλυκά, γλυκά, γλυκά... και πολύ παγωτό, τι να πρωτοδιαλέξεις?

Στο Palazzo Reale γίνονταν-τι άλλο?-έργααααα και ήταν όλο καλυμμένο με ύφασμα στο οποίο απεικονιζόταν το κτίριο στην ανακαινισμένη του μορφή! Μου αρέσει αυτό το σύστημα που έχουν οι Ιταλοί να δείχνουν όμορφα τα κτίριά τους ενώ βρίσκονται σε ανακαίνιση (το έχω συναντήσει και σε άλλες Ιταλικές πόλεις).

Στη μεγάλη πλατεία του λαού πάλι παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο κι ας ήταν πλέον πολύ αργά το βράδυ, ενώ οι Ιταλοί είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλάκια τους και ήταν όλοι μαζεμένοι στα σκαλιά συζητώντας μεγαλόφωνα και χειρονομώντας έντονα, παίζοντας με τα ζώα τους.

Η Galleria Umberto σε μικρογραφία, μου θύμισε την Galleria Vittorio Emanuele του Μιλάνο.... μου θύμισε ξαναλέω για να μην παρεξηγηθώ-καθώς δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε αυτά τα δύο οικοδομήματα. Και εδώ πάλι-μαντέψτε-έργα και σκαλωσιές, ευτυχώς σε ένα τμήμα και όχι σε όλο το εσωτερικό του εμπορικού.

Κάπου εδώ όμως η κούραση άρχισε να μας χτυπάει καμπανάκι και η επιστροφή προς το ξενοδοχείο ήταν πλέον επιβεβλημένη. Εδώ θα επιστρέφαμε ξανά, για να απολαύσουμε αυτήν τη γειτονιά της Νάπολη και μέρα φυσικά!

Και για να δικαιολογήσω τα 115 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο της επικεφαλίδας μου.....αρχίζω το μέτρημα από τώρα:

Κυριακή 24/7 : 10 χιλιόμετρα περπάτημα.

Η Δευτέρα 25/7 ξεκίνησε απολαμβάνοντας ένα πλούσιο πρωινό στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, καταστρώνοντας τα σημερινά σχέδια της εξερεύνησής μας. Το πρόγραμμα ήταν σφιχτό με πολλές εναλλαγές περιοχών και συνοικιών, γι' αυτό πρότεινα να κινηθούμε χωρίς αυτοκίνητο, αλλά με τα ΜΜΜ, ώστε να αποφύγουμε το άγχος του παρκαρίσματος και των παρκόμετρων, καθώς γνωρίζαμε από που θα ξεκινήσουμε αλλά όχι που θα καταλήξουμε κατά τη διάρκεια της σημερινής μας βόλτας.

Η πρότασή μου έγινε δεκτή με δυσαρέσκεια, αλλά ο προορισμός κλείδωσε: Quartieri Spagnoli για αρχή και η αναχώρηση προς αναζήτηση του πλησιέστερου σταθμού metro της περιοχής μας, έγινε.

Ο σταθμός Toledo στον οποίο κατεβήκαμε μας ξάφνιασε πολύ ευχάριστα με την ιδιαιτερότητά του, καθώς αμέτρητες μικρές ψηφίδες δημιουργούσαν την αίσθηση ότι περιβάλλεσαι από θάλασσα!

Η Via Toledo εκείνη την ώρα έσφυζε από ζωή! Κόσμος πηγαινοερχόταν πάνω κάτω, μπαινόβγαινε σε μαγαζιά κρατώντας σακούλες με ψώνια, μητέρες είχαν βγάλει βόλτα παιδιά με καροτσάκια και γκρουπ τουριστών δημιουργούσαν κυκλοφοριακό κομφούζιο!

Δεν αφήσαμε κανένα καταναλωτικό δαιμόνιο να μας παρασύρει και γρήγορα χωθήκαμε στη συνοικία των Ισπανών. Εδώ δεν έχει καμία μα καμία σημασία σε ποιον δρόμο βρίσκεσαι, αφού όλα τα στενά είναι σχεδόν ίδια, αντιθέτως όσο πιο πολύ χάνεσαι στα δρομάκια, τόσο πιο πολύ αφουγκράζεσαι, οσμίζεσαι, γεύεσαι τον παλμό αυτής της τόσο ιδιαίτερης και συναρπαστικής πόλης.

Είναι πολύ εντυπωσιακό, το πως τόσα λίγα μέτρα διαδρομής είναι ικανά να σε μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο και ακόμα εντυπωσιακότερο, το γεγονός ότι αυτοί οι δύο κόσμοι, δημιουργούν ταυτόχρονα μια εικόνα-ευρωστίας και παρακμής-,-ευζωίας και μιζέριας-,-πλούτου και φτώχειας-.

Και όμως, όλοι αυτοί οι διαφορετικοί κρίκοι, αλληλοσυμπληρώνονται δημιουργώντας μια γερή αλυσίδα, άρρηκτα δεμένης με το παρελθόν, αλλά ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν και τα τόσα έργα που συντελούνται ταυτόχρονα σε όλη την πόλη.

Στη συνέχεια από τοv σταθμό Augusteo πήραμε το Funicolare με προορισμό τη χλιδάτη συνοικία της Νάπολη, το Vomero.

Το τελεφερίκ σε ανεβάζει σε ελάχιστα λεπτά στην κορυφή του λόφου και βγαίνοντας από τον σταθμό βρίσκεσαι για μια ακόμη φορά, σε ένα άλλο σκηνικό. Ωραίοι δενδρόφυτοι δρόμοι, αρχοντικά καλοδιατηρημένα σπίτια, ακριβά εμπορικά καταστήματα, πλατείες με γουστόζικα καφέ και εστιατόρια, περισσότερη καθαριότητα στους δρόμους και ένας μεγάλος πνεύμονας πρασίνου, το πάρκο με τη Villa Floridiana συνθέτουν τη συνοικία Vomero. Το πάρκο λοιπόν ήταν και ο επόμενος προορισμός μας, αναζητώντας λίγη δροσιά κάτω από τα ψηλά δέντρα του αλλά και ψήγματα ξεκούρασης μετά από το πολύ περπάτημα στη συνοικία των Ισπανών.

Για τη θέα από την άκρη του πάρκου, θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν...

Απαραίτητη κρίθηκε η στάση-για καφέ και χυμούς-στην κεντρική πλατεία πριν την επίσκεψή μας στο Κάστρο Sant Elmo. Καθίσαμε σ' ένα συμπαθητικό καφέ-βιβλιοπωλείο!! Πρωτότυπος συνδυασμός, δε θυμάμαι το όνομά του, με πρωτότυπη επίσης παρουσίαση των ροφημάτων που παραγγείλαμε καθώς συνοδεύονταν από διάφορα μπωλάκια, παραμπωλάκια με σνακς και ξηρούς καρπούς, κανονική υπερπαραγωγή!

Η διαδρομή μέχρι το Sant Elmo μας έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε ακόμη περισσότερο αυτήν την όμορφη συνοικία, καθώς εδώ επικρατούσε ηρεμία και τάξη στους δρόμους, χωρίς κυκλοφοριακό χάος, κορναρίσματα και τρέλα.

Η είσοδος στο Κάστρο κοστίζει 5€ και υπάρχει ένα ασανσέρ που σε ανεβάζει επάνω.

Η θέα είναι πραγματικά μαγευτική. Όλη η Νάπολη απλώνεται μπροστά σου ξεδιάντροπα ελκυστική και το βλέμμα σου φτάνει μέχρι πέρα μακριά, στον γίγαντα που για την ώρα κοιμάται, τον Βεζούβιο.

Ίσως γι' αυτό λένε οι Ιταλοί: Vedi Napoli e poi muori (τη Νάπολη να δω, κι ας πεθάνω)!

Δε χορταίναμε να κάνουμε βόλτες απ' άκρη, σ' άκρη και να τραβάμε φωτογραφίες. Οι μηχανές και τα κινητά είχαν πάρει φωτιά!

Ξαφνικά, ένας τεράστιος, κατάμαυρος όγκος άρχισε να κινείται απειλητικά προς την πόλη, από την πλευρά του Βεζούβιου και να σκοτεινιάζει σταδιακά μια-μια τις συνοικίες της Νάπολη.

Πρώτα έφτασε ο αέρας, ο οποίος στο πέρασμά του, υποχρέωσε κάθε λογής σκουπίδια και πλαστικά μπουκάλια να στήσουν τρελό χορό γύρω μας. Μέχρι και καρέκλες παρέσυρε, κινώντας τες απειλητικά κατά πάνω μας. Βάλαμε μια τρεχάλα και άρον άρον εγκαταλείψαμε το Κάστρο βγαίνοντας στον περίβολο, προβληματισμένοι για το αν θα έπρεπε να παραμείνουμε εκεί μέχρι να περάσει το μπουρίνι ή αν θα συνεχίζαμε την πορεία μας προς το κέντρο της πόλης. Αποφασίσαμε το δεύτερο και μάλιστα δεν πήραμε το τελεφερίκ για να κατέβουμε, αλλά επιλέξαμε την Pedamentina a San Martino (Panoramic Stairways) για την κάθοδό μας. Μέχρι να ΄ρθει και η βροχή θα έχουμε κατέβει σκεφτήκαμε και θα δούμε και την υπέροχη αυτή διαδρομή που ξεκινάει κάτω από το Κάστρο και το Μοναστήρι του San Martino.

Τα ΄θελε και μας ο κ....

Απότομες καταβάσεις, στροφές ζιγκ-ζαγκ και 414 επιμήκη σκαλιά οδηγούν 650 μέτρα κάτω από το
Castel Sant' Elmo προς το ιστορικό κέντρο της πόλης. Η Pedamentina a San Martino είναι η βασίλισσα των σκαλοπατιών της Νάπολης, της οποίας η ύπαρξη έχει ήδη τεκμηριωθεί από τον 14ο αιώνα. Η κατασκευή αυτής της σκάλας φαίνεται να συνδέεται με την ίδρυση του Μοναστηριού του San Martino, το οποίο μαζί με το Castel Sant' Elmo αντιπροσωπεύουν το φυσικό σημείο άφιξης των σκαλοπατιών. Η σκάλα αυτή σκοπό είχε να συνδέσει δύο διαφορετικές περιοχές της πόλης της Νάπολης, δηλαδή το Certosa di San Martino και το Castel Sant΄ Elmo που βρίσκονται στον λόφο Vomero, με το ιστορικό κέντρο που βρίσκεται κατάντη. Η σκάλα χρησιμοποιήθηκε επίσης για αμυντικούς σκοπούς σε περίπτωση πολιορκίας του Castel Sant΄ Elmo.

Στα μισά της διαδρομής ξεκίνησαν οι πρώτες χοντρές σταγόνες και λίγο πριν φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο (εκεί καταλήγει αυτή η διαδρομή) υποχρεωθήκαμε να προφυλαχθούμε από την καταιγίδα κάτω από ένα υπόστεγο, ενώ οι Ιταλοί με αυτοκίνητα και βέσπες περνούσαν ξυστά από δίπλα μας, γκαζώνοντας τα οχήματά τους, για να βγάλουν την ολισθηρή ανηφόρα.

Σαν έκοψε η μεγάλη μπόρα χωθήκαμε πια στα στενά και ολισθηρά δρομάκια της παλιάς πόλης και επιδοθήκαμε για άλλη μια φορά στην αναζήτηση του Sorbillo για φαγητό, χωρίς όμως να σταθούμε-για δεύτερη φορά-τυχεροί. Ήταν και πάλι κλειστό.

Καταλήξαμε στο Di Matteo στη Via Tribunali και δεν απογοητευτήκαμε. Το φαγητό ήταν μια χαρά και οι τιμές ωραιότατες επίσης! Το δύσκολο ήταν τώρα, μετά από τόσο περπάτημα, η επιστροφή στο ξενοδοχείο με τα ΜΜΜ, αλλά έγινε και αυτό και μάλιστα δεν ανεβήκαμε στο δωμάτιο, αλλά πήραμε το αυτοκίνητο και επισκεφθήκαμε την ΙΚΕΑ, έξω από τη Νάπολη, ψάχνοντας κάποια προϊόντα που δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Επιστρέψαμε εξαντλημένοι και εδώ έλαβε τέλος και η δεύτερη μέρα!

Δευτέρα 25/7: 16 χιλιόμετρα περπάτημα.


Η Τρίτη 26/7 ξεκίνησε με τη βόλτα μας στην πιο αρχοντική συνοικία της Νάπολη, το Posillipo, τη συνοικία της οποίας η ομορφιά και η θέα έπαυαν τη λύπη κατά την άποψη των Αρχαίων Ελλήνων. Και μάλλον είχαν απόλυτο δίκιο!

Εκπληκτικά αρχοντικά κατρακυλάνε στον λόφο, τρυπωμένα μέσα στο πράσινο, φτάνοντας μέχρι τη θάλασσα. Τεράστια δέντρα προσφέρουν δροσιά και οξυγόνο στους κατοίκους αυτής της περιοχής και μικρούλες παραλίες τους δροσίζουν τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Μικρά μπαλκονάκια στην άκρη του δρόμου δίνουν την ευκαιρία στους περαστικούς για μια στάση, χαρίζοντάς τους άπλετη θέα σε ολόκληρο τον κόλπο της Νάπολη. Μικρές πλατειούλες, παραδοσιακά μαγαζάκια και κάποια εστιατόρια πλαισιώνουν ακόμη αυτό το πανέμορφο μέρος!

Στους πρόποδες του λόφου συναντήσαμε τη Mergellina, πρώην συνοικία ψαράδων, με πολλά καφέ και εστιατόρια, ένα μικρό λιμανάκι με περισσότερα κότερα πλέον παρά καϊκια και μια μικρή παραλία, στην οποία γινόταν χαμός από λουόμενους.

Είχαμε αφήσει εκκρεμότητες όμως από το πρώτο μας βράδυ και επιστρέψαμε για να τις καλύψουμε. Ποιές ήταν αυτές? Μα φυσικά η ημερήσια επίσκεψη και φωτογράφιση της Piazza Plebiscito.

Basilica Reale San Francesco di Paola. Η οπή στον τρούλο θυμίζει το Πάνθεον της Ρώμης.

Palazzo Reale και Galleria Umberto σε ανακαίνιση.

Εσωτερικός προαύλιος χώρος του Παλατιού. Λειτουργούσε μόνο μια αίθουσα στο ισόγειο και οι κήποι ήταν επίσης κλειστοί.

Galleria Umberto

Castel Nuovo

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε αυτόν τον δρόμο, ακριβώς δίπλα από το Castel Nuovo

και καταλήξαμε στους κήπους Molosiglio και το λιμάνι.

Από αυτό το σημείο της πόλης, ο επόμενος προορισμός μας απείχε 1,2 km περπάτημα και δεν ήταν άλλος από το περίφημο Castel dell' Ovo. Πριν την είσοδο του Κάστρου συναντάς το γραφικό λιμανάκι της Santa Lucia, με πολλά σκάφη και ψαροταβέρνες που από το σούρουπο και μετά κατακλύζονται από κόσμο.

Το Castel dell' Ovo, όπως ήδη έχω αναφέρει είναι το παλαιότερο Κάστρο και βρίσκεται πάνω σε πρώην νησί και νυν χερσόνησο, χωρίς εισιτήριο εισόδου. Η θέα που προσφέρει στην πόλη από την κορυφή του είναι επίσης αξιοθαύμαστη και πάρα πολύς κόσμος το επισκέπτεται σε καθημερινή βάση.

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν πολύ ιδιαίτερος, μιας και πρώτη φορά θα μπαίναμε σε κατακόμβες, γι' αυτό η κούραση και η ζέστη δε μας πτόησαν, αλλά συνεχίσαμε ακάθεκτοι ορίζοντας τοποθεσία στο gps: Catacombe di San Gennaro, λόφος του Capodimonte, χωρίς διόδια!

Αυτό είναι ένα προάστιο, λίγο έξω από την πόλη, περίπου 20' με 30' λεπτά διαδρομής μέσα από δαιδαλώδεις συνοικίες με ανηφορικά, στενά πολλές φορές δρομάκια και αρκετή κίνηση. Πάντως η διαδρομή ήταν όμορφη και σου έδινε τη δυνατότητα να δεις πιο απομακρυσμένες γειτονιές και πιο φτωχικές συνοικίες με τεράστιες πολυκατοικίες και μικρομάγαζα γύρω από μικρές πλατείες.

Η ξενάγησή μας στις κατακόμβες ξεκινούσε στις 16:00 οπότε είχαμε χρόνο για να πιούμε κάτι δροσιστικό στο καφέ. Το εισιτήριο εισόδου κοστίζει 8€ και υπάρχουν μειωμένα εισιτήρια για φοιτητές και σπουδαστές.

Η αγωνία και η περιέργεια για το τι θα βλέπαμε ήταν μεγάλη, καθώς αιώνες ιστορίας ξετυλίγονται στον υπόγειο αυτό λαβύρινθο των κατακομβών, οι οποίες παραμένουν ανέπαφες από τον χρόνο και τη ζωή που συνεχίζει να κυλάει πάνω από αυτές. Από τον 2ο αι. μ.Χ. μέχρι και τους βομβαρδισμούς του 1940 υπήρξαν καταφύγιο των Ναπολιτάνων. Χωρίζονται σε 2 επίπεδα και αρχικά ήταν τόπος ταφής μιας ευγενούς οικογένειας ενώ στη συνέχεια δόθηκε χώρος ταφής και Χριστιανών. Η επέκταση ξεκίνησε τον 4ο αι. τοποθετώντας τα οστά του Αγριππίνου, πρώτου προστάτη της Νάπολη, σε έναν μονό λάκκο από ηφαιστιακή πέτρα, στη Βασιλική που αφιερώθηκε σε αυτόν. Ακόμη διατηρείται η επισκοπική καρέκλα σκαλισμένη στον βράχο και ένας βωμός στον οποίο οι πιστοί μπορούσαν να δουν και να αγγίξουν τον τάφο.

Το δεύτερο επίπεδο εκτείνεται γύρω από τη Βασιλική του Αγίου Αγριππίνου με δικτυωτή δομή. Ο επιβλητικός κατώτερος θάλαμος με ύψος 6 μέτρα φιλοξενεί μεγάλη κολυμβήθρα φτιαγμένη από τον επίσκοπο Παύλο ΙΙ, ο οποίος βρήκε εκεί καταφύγιο τον 8ο αι. κατά τη διάρκεια των Εικονομαχιών.

Οι άνω κατακόμβες προέρχονται από έναν αρχαίο τάφο του 3ου αι. στον οποίο διατηρούνται κάποιες από τις αρχαιότερες χριστιανικές τοιχογραφίες της νότιας Ιταλίας. Εδώ μεταφέρθηκαν τα οστά του San Gennaro, μετέπειτα πολιούχου της πόλης, τον 5ο αι. Λόγω των πολλών μαρτύρων οι άνω κατακόμβες μετατράπηκαν σε ιερό χώρο προσκυνήματος και πολυπόθητο μέρος για ταφή. Η καταγωγή του San Gennaro είναι ακόμη άγνωστη, αλλά μάλλον γεννήθηκε το 272 μ.Χ. και αποκεφαλίστηκε το 305 μ.Χ. όταν συνελήφθη για προστασία Χριστιανών.

Η θερμοκρασία στις κατακόμβες κυμαίνεται από 15 έως 22 βαθμούς και ο φωτισμός γίνεται με τεχνολογία LED για προστασία των τοιχογραφιών.

Αυτή είναι η αρχαιότερη τοιχογραφία των κατακομβών, η οποία χρονολογείται από τον 2ο αι. μ.Χ. και παριστάνει τον Αδάμ και την Εύα.

Χορτασμένοι θέαμα και ιστορία ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης προς αναζήτηση φαγητού, για να χορτάσουμε και τα στομάχια μας, τα οποία διαμαρτύρονταν εντόνως μετά από τόσες ώρες περιπλάνησης στη Νάπολη και τα περίχωρα αυτής!

Βρήκαμε να παρκάρουμε στη Via Foria κοντά στην Piazza Cavour και επιλέξαμε να φάμε στη L' Antica Pizzeria da Michel, ξακουστό μαγαζί από το 1870!

Κάμποσος ποδαρόδρομος (1,2 km να πάμε και άλλο τόσο για να γυρίσουμε στο αυτοκίνητο), αλλά δε βαριέσαι είπαμε, τόσα και τόσα χιλιόμετρα έχουμε περπατήσει τώρα θα κολώσουμε! Εξάλλου θα μας αποζημιώσει το φαγητό για το οποίο είχαμε διαβάσει τα καλύτερα λόγια.

Δυστυχώς όμως, κατά τη δική μας πάντα άποψη, οι μαργαρίτες που μας σέρβιραν ήταν ό,τι χειρότερο έχουμε δοκιμάσει EVER!! Και λέω "δοκιμάσει" γιατί δεν τις φάγαμε!!

Απογοητευμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, αγοράζοντας μπισκότα και κρουασάν από ένα super market για να συμπληρώσουμε το γεύμα μας. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και το βράδυ βγήκαμε για μια βόλτα στην περιοχή της Chaia με τα ωραία εμπορικά μαγαζιά.

Το τελευταίο αντίο όμως στη Νάπολη το είπαμε κάτω από το Κάστρο του Sant Elmo στο Vomero, μαζί με τον νεαρόκοσμο της πόλης, που μαζεύεται εκεί, για να φλερτάρει ή να πιει μια μπίρα ή να ακούσει λίγη μουσική απολαμβάνοντας αυτήν την εικόνα!

Τρίτη 26/7: 13 χιλιόμετρα περπάτημα.


Τετάρτη 27/7 και είμαστε πανέτοιμοι να αποχαιρετήσουμε την ωραία Νάπολη και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για έναν πολύ πολύ ιδιαίτερο προορισμό!

Η αλήθεια είναι, ότι όλους αυτούς τους μήνες προσμονής, ο Βεζούβιος και η Πομπηία ήταν οι δύο τοποθεσίες για τις οποίες τρέφαμε τη μεγαλύτερη λαχτάρα να επισκεφθούμε! Δεν είναι και λίγο να βρεθείς στο στόμα του διασημότερου ηφαιστείου της Ευρώπης, κοιτώντας τον τεράστιο κρατήρα του, που έσπειρε τον θάνατο και την καταστροφή, πετρώνοντας για πάντα τον χρόνο, στο διασημότερο Ρωμαϊκό θέρετρο, την Πομπηία!

22 km μας χώριζαν από την επίτευξη αυτού του στόχου, ο οποίος βρίσκεται στις δυτικές ακτές της Ιταλίας και κατά τον ιστορικό Στράβωνα οι πλαγιές του ήταν σκεπασμένες με ωραίους αγρούς και καλλιέργειες. Η πρώτη έκρηξη έγινε το 79 μ.Χ. και κατέστρεψε τρεις μεγάλες πόλεις: την Πομπηία, το Ηράκλειο και τις Σταβίες. Έγιναν και άλλες μεγάλες εκρήξεις, με τελευταία το 1906 που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές και θανάτους πολλών ανθρώπων.

Σήμερα οι περιοχές γύρω από το ηφαίστειο είναι πολύ πυκνοκατοικημένες, παρά τον κίνδυνο που γνωρίζουν ότι διατρέχουν οι κάτοικοι, καθώς τα εύφορα ηφαιστειογενή εδάφη προσφέρουν πλούτο από την καλλιέργειά τους. Οι πλαγιές του είναι κατάφυτες από κήπους, ενώ ιδιαίτερα ευδοκιμούν τα αμπέλια από τους αρχαιότατους ακόμη χρόνους. Τα κρασιά του Βεζούβιου ήταν πασίγνωστα από τη Ρωμαϊκή εποχή, ενώ είναι περιζήτητο και το κρασί με το όνομα "Λάκριμα Κρίστι" (τα δάκρυα του Χριστού).

Πράγματι όταν φτάσαμε στους πρόποδες του βουνού και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε για την κορυφή, η βλάστηση ήταν οργιώδης με τεράστια δέντρα και πολύ πυκνούς θάμνους, που έκρυβαν τον ήλιο και πρόσφεραν απίστευτη δροσιά.

Φτάσαμε σε μια διασταύρωση και εκεί υπήρχε ένα κιόσκι με υπαλλήλους, οι οποίοι μας ενημέρωσαν ότι εδώ πρέπει να αφήσουμε το αυτοκίνητο πληρώνοντας 5€ για τη στάθμευση και να συνεχίσουμε μέχρι την είσοδο για το βουνό είτε περπατώντας, είτε παίρνοντας ταξί.

Αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί με 2€/άτομο με επιστροφή και πολύ καλά κάναμε, όπως διαπιστώσαμε εκ των υστέρων, γιατί η απόσταση μέχρι την είσοδο του βουνού ήταν πολύ μεγάλη και ανηφορική εννοείται και θα καταναλώναμε πολύτιμη ενέργεια και δυνάμεις χωρίς λόγο. Αυτά τα λεγόμενα ταξί είναι πουλμανάκια 8-10 ατόμων, που σταματούν σε ένα σημείο της διαδρομής για να βγάλεις τα εισιτήρια εισόδου (10€)/άτομο και σε αφήνουν στο μεγάλο parking ακριβώς πριν την είσοδο.

Κοσμοσυρροή επικρατούσε στο ξεκίνημα της ανάβασης, όσο όμως προχωρούσες και ο καθένας έβρισκε τον ρυθμό του, η κίνηση αραίωνε. Θα χαρακτήριζα μέτρια τη δυσκολία ανάβασης, περισσότερο λόγω ζέστης, παρά λόγω απόστασης ή ανηφόρας. Η κατάβαση ίσως ήταν δυσκολότερη γιατί γλιστρούσες πολύ εύκολα στα χαλίκια και τις πέτρες. Ένα πάντως είναι σίγουρο, ότι θέλει κλειστά παπούτσια (αθλητικά ή ορειβατικά) και όχι σαγιονάρες όπως είδα μερικούς να φορούν. Μετά το τέλος της επίσκεψης στο βουνό, στην έξοδο, σε περιμένουν βούρτσες και σκούπες για να καθαρίσεις τα παπούτσια σου από τη σκόνη και αν θέλεις αφήνεις ένα μικρό φιλοδώρημα!

Ο κόλπος της Νάπολη με όχι και τόσο καλές ατμοσφαιρικές συνθήκες για πιο καθαρές φωτογραφίες

Καταπληκτική εμπειρία, αξίζει σίγουρα η κούραση και η ταλαιπωρία, καθώς το θέαμα αποζημιώνει τον επισκέπτη.

Ο επόμενος πολυπόθητος προορισμός μας απείχε 40 km περίπου και φυσικά δεν ήταν άλλος από την Πομπηία. Φτάσαμε ντάλα μεσημέρι στον Αρχαιολογικό χώρο, παρκάραμε με χρέωση 10€ το αυτοκίνητο, σε ιδιωτικό parking, πολύ κοντά στην κεντρική είσοδο του χώρου, την Porta Marina και βγάλαμε εισιτήρια με 13€/άτομο. Εφοδιαστήκαμε με χάρτες και οδηγούς και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας.

Η Πομπηία ήταν πόλη της νότιας Ιταλίας, στην πλευρά της Τυρρηνικής θάλασσας κοντά στη σημερινή Νάπολη. Χτίστηκε τον 5ο αι. από Έλληνες στους πρόποδες του Βεζούβιου και αργότερα έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων. Η τοποθεσία της και το κλίμα της την έκαναν το καλύτερο θέρετρο της αρχαίας Ρώμης. Πολλοί Ρωμαίοι είχαν χτίσει εξοχικές επαύλεις διακοσμημένες με περίτεχνα έργα, αγάλματα, ψηφιδωτά και ζωγραφική. Το 62 μ.Χ. έγινε ένας δυνατός σεισμός που συντάραξε την πλούσια και όμορφη αυτή πόλη. Ο σεισμός αυτός δεν ήταν παρά ο προάγγελος της ολικής της καταστροφής.

Πράγματι στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ. μετά από μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, ένα τεράστιο κύμα τέφρας έθαψε τα πάντα και πέτρωσε τον χρόνο και τους κατοίκους σ' αυτήν την πλούσια, σπάταλη και πανέμορφη Ρωμαϊκή πόλη. Οι ανασκαφές έφεραν στα μάτια μας, ζωντανή ολόκληρη την πόλη, αποκαλύπτοντας πολλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των κατοίκων της.

Διασώθηκαν προστατευμένες από τον χρόνο πολλές επαύλεις στολισμένες με τοιχογραφίες, πολυάριθμοι ναοί, καταστήματα, κρήνες, ιδιωτικά σπίτια, οίκοι ανοχής, το μεγάλο θέατρο και η παλαίστρα. Άνθρωποι που έτρωγαν ξαπλωμένοι σε ανάκλιντρα και άλλοι που έτρεχαν για να σωθούν, μικρά παιδιά που έπαιζαν και σώματα ζώων στους δρόμους της πόλης διασώθηκαν επίσης.

Θερμοπωλείο, κατάστημα που πουλούσε ζεστό κρασί το οποίο αποθήκευαν σε αυτές τις στρογγυλές γούρνες.

Το εσωτερικό του οίκου ανοχής με τα κρεβάτια και την τουαλέτα του:

Η Πομπηία είναι μεγάλη πόλη και χρειάζεται να της αφιερώσεις αρκετό χρόνο και πολύ περπάτημα για να δεις τους περισσότερους από τους θησαυρούς της. Την περίοδο πριν την καταστροφή της, η πόλη αριθμούσε 25,000 κατοίκους, οι οποίοι περνούσαν τον χρόνο τους στην αγορά, στα λουτρά, στο θέατρο ή στην παλαίστρα. Φτάνοντας μετά από πολύωρη περιπλάνηση, κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο στο εσωτερικό της παλαίστρας καθίσαμε στη σκιά για λίγη ξεκούραση.

Δε φαντάζεστε την έκπληξή μου και τη χαρά μου, όταν μπαίνοντας κάτω από τις κερκίδες, στη σκοτεινή καμάρα που φαίνεται στη φωτογραφία-εκεί δηλαδή που ήταν τα δωμάτια προετοιμασίας των αθλητών-βρέθηκα σε μια έκθεση με φωτογραφίες, video, μουσική και προβολές του αγαπημένου μου ροκ συγκροτήματος, των Pink Floyd, οι οποίοι έδωσαν το 1974, συναυλία μέσα στον χώρο της παλαίστρας.

Εξουθενωμένοι πλέον επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό το κέντρο της σύγχρονης πόλης προς αναζήτηση φαγητού. Βολευτήκαμε με κάτι γρήγορο σε γνωστή αλυσίδα fast food, κάναμε και μια μικρή βόλτα γύρω από την πλατεία με την εκκλησία, αγοράσαμε σουβενίρ και αναχωρήσαμε για Ακτή Αμάλφι και Sorrento για διανυκτέρευση.


To Sorrento είναι μια μικρή πόλη στην Καμπανία, στη νότια Ιταλία με 17.000 περίπου κατοίκους και δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Η πόλη έχει θέα στον κόλπο της Νάπολη και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το κοσμοπολίτικο Capri. Από το λιμάνι του γίνονται καθημερινά δρομολόγια για το Capri, γι' αυτό και εμείς το επιλέξαμε για διανυκτέρευση.

Έχει ακόμα δύο γραφικά λιμανάκια: τη Marina Grande και τη Marina Piccola. Το 1558 η πόλη λεηλατήθηκε από τον Οθωμανικό στόλο ως μέρος του αγώνα των Τούρκων με τους Ισπανούς, οι οποίοι είχαν τον έλεγχο της μισής Νότιας Ιταλίας την εποχή εκείνη. Το 1648 οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν εναντίον των Ισπανών, ενώ το 1656 μια επιδημία έπληξε την πόλη, ωστόσο το Sorrento παρέμεινε σημαντική δύναμη της νότιας Καμπανίας. Εδώ έζησαν ο Γκαίτε και ο Καζανόβα εξυμνώντας τις ομορφιές του τοπίου.

Αφήνοντας πλέον αρκετά πίσω μας την Πομπηία και περνώντας και το τελευταίο τούνελ μήκους 5 km-εκεί είχαμε μισή και πλέον ώρα μποτιλιάρισμα-αρχίσαμε σιγά-σιγά να παίρνουμε γεύση από την περίφημη Ακτή Αμάλφι και τον στριφογυριστό, στενό, όλο στροφές δρόμο με τη θεσπέσια θέα στην ήρεμη Τυρρηνική θάλασσα. Χωριά σκαρφαλωμένα σε καταπράσινους λόφους, απότομοι ψηλοί γκρεμοί, κατάφυτες χαράδρες και μικρά-μικρά τούνελ άρχισαν να μας γοητεύουν και ακόμα ήμασταν στην αρχή!

Το ταξίδι με το αυτοκίνητο σε αυτήν την περιοχή είναι συναρπαστική και συνάμα προκλητική εμπειρία. Λεμονόκηποι υπάρχουν παντού σε όλη την ακτή και εκτός από το περίφημο limoncello, τα λεμόνια κυριαρχούν παντού! Είδα κυρία να φορά φόρεμα με τυπωμένα λεμόνια στο ύφασμά του!

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και παρ' όλη την κούραση και το περπάτημα της ημέρας αποφασίσαμε να περπατήσουμε τα 2 km μέχρι το κέντρο της πόλης για μια μικρή εξερεύνηση. Τελικά η μικρή εξερεύνηση κατέληξε σε πιο μεγάλη εξερεύνηση, καθώς η πόλη ήταν πανέμορφη και έσφυζε από ζωή, στα στενά και γραφικά δρομάκια της. Κόσμος πήγαινε, ερχόταν, γέμιζε τα εστιατόρια, τα μαγαζιά, τα καφέ, τις πλατείες. Κανονικό πάρτι! Πού να μας κάνει καρδιά να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο! Και δώστου περπάτημα από δω, πάμε να δούμε και από κει.....Ε να μην πάμε και μέχρι το λιμάνι να δούμε από πού φεύγει το καράβι για το Capri? Μην ψάχνουμε το πρωί και καθυστερούμε.

Για να κατέβεις στη Marina Piccola και από εκεί να φτάσεις δίπλα, στο λιμάνι απ' όπου αναχωρούν τα πλοία υπάρχουν δύο τρόποι: ή κατεβαίνεις πολλααααά σκαλιά ή παίρνεις ασανσέρ! Ναι παρακαλώ, ένα ασανσέρ τοποθετημένο στον κάθετο βράχο σε κατεβάζει με 1,80€ (με επιστροφή), άνετα και γρήγορα στον προορισμό σου. Έτσι εξυπηρετούνται και οι λουόμενοι της μικροσκοπικής παραλιούλας που βρίσκεται εκεί και οι αμέτρητοι ταξιδιώτες που καθημερινά κατακλύζουν το λιμάνι για τις ημερήσιες εκδρομές τους στο γειτονικό Capri.

Τελικά αργά το βράδυ πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Τα πόδια δεν πονούσαν πλέον, λες και κάτι μαγικό είχε συμβεί και οι πόνοι είχαν εξαφανιστεί. Αύριο ξημέρωνε μια καινούρια μέρα και ακόμα περισσότερες συγκινήσεις μας περίμεναν.

Capri ερχόμαστε.....

Τετάρτη 27/7: 17 δύσκολα χιλιόμετρα περπάτημα (ανάβαση στον Βεζούβιο και περπάτημα στην Πομπηία κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο).


Από τον σχεδιασμό ακόμα αυτού του ταξιδιού, το Capri αποτελούσε έναν σημαντικό προορισμό για εμάς, καθώς δεν μπορείς να παραλείψεις ένα τέτοιο μέρος, τόσο διάσημο και κοσμοπολίτικο όπως η Καπρέα νήσος. Αυτήν την ονομασία έδωσαν οι Αρχαίοι Έλληνες, που αποίκησαν πρώτοι το νησί, την εποχή της Μεγάλης Ελλάδας, λόγω της παρουσίας πολλών αγριογούρουνων στα πυκνά τότε δάση του νησιού. Το Capri αποτέλεσε τουριστικό θέρετρο από τη Ρωμαϊκή εποχή και είχε μαγέψει τον αυτοκράτορα Τιβέριο, ο οποίος έχτισε στα καλύτερα σημεία του νησιού πολυτελέστατες βίλες.

Αποτελεί επίσης αγαπημένο προορισμό αμέτρητων διάσημων προσώπων από την εποχή του Jack Lemon και της Sofia Loren μέχρι τη σημερινή εποχή του Brand Pitt και του Tom Cruise, αφού συνδυάζει μαγευτική φυσική ομορφιά και μοναδικής αρχιτεκτονικής σπίτια-βίλες, λιθόστρωτα δρομάκια για περιπάτους μέσα από ολάνθιστους κήπους, φινέτσα και είναι πρότυπο φιλικής ανάπτυξης για το περιβάλλον. Ολόκληρο το νησί αποπνέει μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα που γοητεύει τους χιλιάδες επισκέπτες που το κατακλύζουν καθημερινά.

Για να μπορέσεις όμως να γνωρίσεις, να γευτείς, να μυρίσεις, να αισθανθείς, να νιώσεις, να ζήσεις όλα αυτά που μπορεί να σου δώσει αυτός ο "βράχος των ονείρων" πρέπει να του αφιερώσεις χρόνο. Μέρες και όχι λίγες ώρες, όπως συμβαίνει με τα άπειρα γκρουπ, που κάνουν απόβαση κάθε μέρα στη Marina Grande, τρέχοντας πίσω από τα χρωματιστά σημαιάκια των ξεναγών τους. Πρέπει να κοιτάξεις πίσω από τους προβολείς που αδιάκοπα φωτίζουν το νησί, για να σου αποκαλυφθεί το παρασκήνιο και τότε μόνο θα τα έχεις δει όλα, σε τούτο τον μοναδικό παράδεισο.

Πρωινό Πέμπτης 28/7 κατηφορίζουμε με τα πόδια τον δρόμο από το ξενοδοχείο Desiree του Sorrento, με προορισμό το λιμάνι, για την αναχώρισή μας με το πλοίο Caremar, για Capri. Επιβιβαζόμαστε στο άνετο, κλιματιζόμενο ferry και σαλπάρουμε ακριβώς στην ώρα μας-9:30-για τη Marina Grande, το πολυσύχναστο λιμάνι του Capri. Διάρκεια ταξιδιού μισή ώρα και κόστος εισιτηρίων 30€/άτομο round trip.

Με τη θάλασσα κάλμα και την υγρασία στο φουλ προσεγγίζουμε το λιμάνι, στη βορεινή πλευρά του νησιού, που βρίσκεται κάτω από μια καταπράσινη πλαγιά με διάσπαρτα σπίτια χαμένα και χωμένα μέσα στη βλάστηση. Η Marina Grande είναι ένα πολύβουο λιμάνι, καθώς εδώ αράζουν όλα τα πλοία που μεταφέρουν τους επισκέπτες στο νησί, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν μέσο για να μεταφερθούν στο Capri ή στο Anacapri, τον δεύτερο οικισμό του νησιού. Οι επιλογές είναι πολλές καθώς έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε λεωφορεία, τελεφερίκ ή cabrio (ειδικής κατασκευής) ταξί.

Η ουρά στο τελεφερίκ ήταν απίστευτη και είπαμε να ρωτήσουμε έναν ταξιτζή πόσο θέλει για να μας πάει στο ξενοδοχείο μας στο Anacapri. 25€ ήταν η ταρίφα, οπότε αμέσως αλλάξαμε γνώμη και στηθήκαμε και εμείς στη σειρά για να ανέβουμε με το τελεφερίκ αφού πρώτα βγάλαμε εισιτήρια, λίγο πιο πέρα στα ταμεία, με 1,80€/άτομο. Τελικά η αναμονή δεν ήταν κάτι φοβερό, η ουρά προχωρούσε αρκετά γρήγορα και η διαδρομή με την όμορφη θέα μας αποζημίωσε πλήρως.

Το τελεφερίκ τερματίζει στην κεντρική πλατεία του Capri, ένα πανέμορφο μπαλκόνι με άπλετη θέα στο λιμάνι, στο άγριο καταπράσινο βουνό Solaro και φυσικά στην απέραντη καταγάλανη θάλασσα.

Από εδώ έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο για Anacapri. Βγάλαμε άλλα εισιτήρια 1,80€/άτομο και επιβιβαστήκαμε με σειρά προτεραιότητας στο μικρό λεωφορείο. Από την πλατεία προηγουμένως είχαμε δει μακριά πέρα στο βουνό, έναν δρόμο, γαντζωμένο στον απότομο γκρεμό, να στριφογυρίζει το κορμί του Solaro και αναρωτηθήκαμε αν αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στον δεύτερο μεγάλο οικισμό του νησιού.

Και πράγματι το λεωφορείο κινούμενο με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, άρχισε να ανηφορίζει το βουνό, ακολουθώντας τον στενό, φιδίσιο δρόμο μοιάζοντας να αιωρείται στον γκρεμό, χαρίζοντάς μας εκπληκτική θέα στη Marina Grande, αλλά και σε όλη τη βόρεια πλευρά του νησιού. Μετά από αυτήν την περιπέτεια που ζήσαμε και βγήκαμε αλώβητοι στην Piazza Vittoria του Anacapri ονομάσαμε το πουλμανάκι αυτό και όλα τα υπόλοιπα που χρησιμοποιήσαμε κατά την παραμονή μας στο νησί: "ο Χάρος", καθώς όλοι οι οδηγοί τους, μηδενός εξαιρουμένου είχαν την ίδια οδηγική συμπεριφορά. Παράνοια!!

Το Anacapri είναι χτισμένο στη δυτική πλευρά του όρους Solaro, αθέατο από το λιμάνι και τη Χώρα, αφού παρεμβάλλεται ανάμεσα, η κατακόρυφη πλευρά του βουνού, η οποία μοιάζει να το προστατεύει από τα φώτα της δημοσιότητας, κρατώντας το μακριά από τον πολύ κόσμο, προσφέροντας περισσότερη ησυχία και γαλήνη, ειδικά από το απόγευμα και έπειτα, που το έχουν εγκαταλείψει και οι τελευταίοι ημερήσιοι τουρίστες.

Η ονομασία του οφείλεται στην υψηλή τοποθεσία που είναι χτισμένο και πιθανόν το πρώτο συνθετικό του ονόματός του να προέρχεται από την ελληνική λέξη "άνω". Ο κεντρικός δρόμος του είναι η Via Orlandi, ένας αρκετά μακρύς πεζόδρομος που διασχίζει το χωριό και αποτελεί την κεντρική αγορά του. Πολλά μαγαζάκια, καφέ, εστιατόρια, μικρούλες πλατείες, εκκλησίες συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, χωρίς όμως να γίνεται συνωστισμός ή το αδιαχώρητο. Εδώ η καθημερινότητα των κατοίκων κυλά σε πιο ήρεμους ρυθμούς, σε ένα γαλήνιο περιβάλλον, γεμάτο κήπους με λουλούδια, δέντρα, όμορφα σπίτια και διάχυτη τέχνη παντού, ακόμη και σε δημόσια παγκάκια και σκάλες σπιτιών!!

Διασχίζοντας τη Via Orlandi, στην πρώτη μικρή πλατεία που συναντήσαμε είδαμε το διάσημο Casa Rossa, ένα μεγάλο κόκκινο κτίριο, που χτίστηκε από έναν Αμερικανό μεταξύ 1876 και 1898 και σήμερα στεγάζει συλλογή από πίνακες ζωγραφικής, ενώ στην πρόσοψή του υπάρχει ελληνική επιγραφή, η οποία χαιρετά τους πολίτες της "πόλης της απραξίας"!

Λίγο πιο κάτω, δεξιά, ένα στενό δρομάκι η Via San Nicola, μας οδήγησε στην ομώνυμη μικρούλα πλατεία, όπου δεσπόζει η μεγάλη εκκλησία St. Michael, διάσημη για το ζωγραφισμένο πάτωμά της και τους πίνακες ζωγραφικής μεγάλων Ναπολιτάνων καλλιτεχνών.

Συνέχεια της εκκλησίας αποτελεί το πρώην μοναστήρι και νυν ξενοδοχείο, που θα μας φιλοξενούσε για το σημερινό βράδυ το: Antico Monastero di Anacapri. Δε μάθαμε ποτέ πως το πρώην μοναστήρι περιήλθε στην κυριότητα του σημερινού ιδιοκτήτη του, αυτό όμως που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι, πως η οικογένεια που το εκμεταλλεύεται, σεβάστηκε απόλυτα την ιστορία του κτίσματος και ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τις αντίκες και τα έργα τέχνης, ενώ διατήρησε ανέπαφα πολλά στοιχεία του μοναστηριού, όπως για παράδειγμα τις στενές και κοντές πόρτες των πρώην κελιών και νυν 3 όλων κι όλων, δωματίων του καταλύματος. Η δε τραπεζαρία που σερβιριζόταν το πρωινό ήταν καλύτερη και από αίθουσα μουσείου.

Και αυτό είναι μόνο το κελάρι-είσοδος του ξενοδοχείου.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, λάβαμε χάρτες και αναλυτικότατες οδηγίες για τα αξιοθέατα από τους ευγενέστατους ιδιοκτήτες, καθώς και προτάσεις για εστιατόρια και γρήγορο φαγητό. Πανέτοιμοι λοιπόν ξεκινήσαμε για τη νούμερο 1 ατραξιόν του Anacapri: την ανάβαση με το μονοθέσιο λιφτ στην κορυφή του Monte Solaro. Το πήραμε από την κεντρική πλατεία Vittoria με κόστος εισιτηρίου 11€ round trip και μέσα σε λίγη ώρα μας μετέφερε στα 590 μέτρα υψόμετρο, ανηφορίζοντας τη δυτική πλαγιά του βουνού, πάνω από κατάφυτους κήπους με λουλούδια, μποστάνια με όλων των ειδών τα λαχανικά, τεράστια δέντρα, οξιές και καστανιές χαρίζοντάς μας απερίγραπτη θέα σε ολόκληρο το νησί!

Το καρεκλάκι σε αφήνει λίγα μόλις μέτρα πριν την κορυφή και ανεβαίνοντας την υπόλοιπη διαδρομή με τα πόδια νομίζεις ότι βρίσκεσαι πρώτη θέση σε αεροπλάνο και πετάς πάνω από το νησί. Αν μάλιστα είσαι τυχερός όπως εμείς και έχει πάχνη που ανεβαίνει από τη θάλασσα καλύπτοντας τις απόκρημνες, βραχώδεις ακτές, τότε σίγουρα πετάς μέσα στα σύννεφα, μην μπορώντας να χωρέσεις στο οπτικό σου πεδίο την τόση ομορφιά που σε περιτριγυρίζει!

Επιστρέψαμε στην πλατεία Vittoria και σταθήκαμε για λίγο στη σκιά των δέντρων προσπαθώντας να επεξεργαστούμε και να χωνέψουμε αυτό που πριν λίγη ώρα είχαμε καταπιεί αχόρταγα με όλες μας τις αισθήσεις!

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας προς τη βίλα San Michele που χτίστηκε από τον Σουηδό συγγραφέα Axel Munthe, ο οποίος έζησε πολλά χρόνια εδώ, μαγεμένος από τις ομορφιές του νησιού αλλά και τα αρχαία αντικείμενα. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του για όλα αυτά, ώστε συγκέντρωσε μια τεράστια συλλογή από μάρμαρα, κολώνες, αγάλματα, σαρκοφάγους κ.α. μέσα στην κατοικία του η οποία έχει μετατραπεί σε ένα υπέροχο μουσείο.

Περπατώντας στο λιθόστρωτο μονοπάτι στην άκρη της βίλας, φτάσαμε σε ένα από τα ωραιότερα μπαλκόνια του νησιού με καταπληκτική θέα στο λιμάνι και το Capri. Από εδώ ξεκινούν και τα Phoenician Steps ή αλλιώς Scala Fenicia. Πρόκειται για την αρχαία οδό που συνέδεε το Anacapri με τη Marina Grande, μια υπέροχη διαδρομή από 800 σκαλιά που άρχισαν να φτιάχνονται από Αρχαίους Έλληνες και ήταν ο μοναδικός τρόπος να φτάσει κανείς στο Anacapri μέχρι το 1874.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο και συγκεκριμένα αναζητούσαμε το μαγαζί Pasta e Pizza (take away) στον πεζόδρομο, για να φάμε κάτι πρόχειρο για την ώρα, μιας και το βράδυ σκοπεύαμε να κατέβουμε στη Χώρα για φαγητό και Capri by night. Αγοράσαμε panini και κομμάτια pizza και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για πολύ λίγη ξεκούραση καθώς μας περίμενε μια ακόμα διαδρομή σε ένα αρχαίο μονοπάτι, με σκοπό να φτάσουμε στην άκρη του γκρεμού, εκατοντάδες μέτρα πάνω από τη θάλασσα, με θέα τους βράχους Faraglioni πέρα μακριά στον ορίζοντα, βλέποντας τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα!

Μετά την εκκλησία της Αγίας Σοφίας, αριστερά και όλο ευθεία ξεκινάει μια διαδρομή, όχι πολύ γνωστή στους πολλούς τουρίστες, αλλά ιστορική, αρχαία και πανέμορφη. Η Via Migliara, Ρωμαϊκή οδός διατρέχει μέχρι και σήμερα καλλιεργημένα χωράφια με κάθε λογής ζαρζαβατικά, απέραντους πανέμορφους κήπους με χιλιάδες λουλούδια, δέντρα, θάμνους και αρχοντικές κατοικίες χαμένες μέσα στο πράσινο. Πήρε το όνομά της από το κεχρί, φυτό που καλλιεργούνταν στα μεγάλα χωράφια της περιοχής, κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους και καταλήγει σε ένα σημείο κατάφυτο από πεύκα, που αν θυμάμαι καλά από τα λεγόμενα του ξενοδόχου ονομάζεται "φιλοσοφικό πάρκο". Είχε μάλιστα και κάποια παγκάκια μάλλον για τους....φιλόσοφους που έρχονται εδώ για να εμπνευστούν και να διαλογιστούν. Εμείς πάντως στο συγκεκριμένο σημείο δε συναντήσαμε ψυχή! Στην υπόλοιπη διαδρομή, φινετσάτοι Ιταλοί κάτοικοι της περιοχής, έκαναν jogging και έβγαζαν τα σκυλιά τους βόλτα, απολαμβάνοντας το υπέροχο δειλινό.

Πριν το τέλος της διαδρομής υπάρχει το διάσημο εστιατόριο Gelsomina που πηγαινοφέρνει τους πελάτες του με πουλμανάκι, από και προς το κέντρο του Anacapri.

Η βραδιά συνεχίστηκε στο Capri.

Μπήκαμε πάλι σε ένα λεωφορείο "Χάρο", το οποίο κατρακυλώντας σαν τρελό τον στενό, όλο στροφές δρόμο, μας άφησε λίγο πριν την Piazzetta. Εδώ βρίσκεται ο ψηλός Πύργος με το ρολόι, ο ναός του Αγίου Στεφάνου με τα πολλά σκαλιά, καταφύγιο κουρασμένων τουριστών για λίγη ανάπαυλα, το Δημαρχείο και φυσικά η μικροσκοπική πλατεία, περιτριγυρισμένη από καφέ και εστιατόρια. Εδώ χτυπά η καρδιά του νησιού και πολλοί έχουν παρομοιάσει την πλατεία με ανοιχτό θέατρο, όπου όλοι έρχονται για να δουν και να τους δουν! Πριν από πολλά χρόνια η Piazzetta αποτελούσε την υπαίθρια αγορά του νησιού, ενώ σήμερα είναι σημείο συνάντησης ντόπιων, τουριστών και διάσημων επισκεπτών. Σίγουρα είναι μια αξέχαστη εμπειρία να καθίσεις σε ένα καφέ ή έστω στα σκαλάκια της εκκλησίας και να αφεθείς στην παρατήρηση όλων των δρώμενων που συμβαίνουν γύρω σου. Χωθήκαμε μέσα στα στενά δρομάκια της πόλης, γεμάτοι λαιμαργία, να χορτάσουμε όσες περισσότερες βραδινές εικόνες μπορούσαμε από αυτήν την τόσο φημισμένη και διάσημη γωνιά του πλανήτη.

Τα εστιατόρια έσφυζαν από ζωή, τα πανάκριβα καταστήματα φωταγωγημένα περίμεναν τους εύπορους πελάτες να ξοδέψουν χιλιάδες ευρώ για ένα μόνο ζευγάρι πέδιλα, ενώ η ουρά για ένα χωνάκι παγωτό μετρούσε κάμποσα μέτρα. Αναζητήσαμε και εμείς κάποιο εστιατόριο για φαγητό. Οι επιλογές ήταν κάμποσες, αλλά προτιμήσαμε να καθίσουμε στο Baco di Buca, για το οποίο είχαμε διαβάσει καλές κριτικές: "Ανθρακες όμως ο θησαυρός"!

Οι μερίδες ήταν παιδικές θα έλεγα. Παραγγείλαμε μπριζόλα η οποία ήταν ένα σκέτο κομμάτι κρέας χωρίς κανένα συνοδευτικό και τα σκαλοπίνια ήταν τρία κομματάκια κρέας σε μέγεθος και πάχος τσιπς. Οι τιμές ήταν 15€ για το κάθε πιάτο και οι πατάτες που αναγκαστικά παραγγείλαμε επιπλέον κόστιζαν 5€ μια μικρή μερίδα. Εν ολίγοις με το φαγητό την πατήσαμε στο συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά συμπληρώσαμε το δείπνο μας με γλυκάκια από ένα ζαχαροπλαστείο στην πλατεία.

Μετά το φαγητό συνεχίσαμε να βολτάρουμε στα σοκάκια του νησιού, να χαζεύουμε τις βιτρίνες των μεγάλων οίκων μόδας στην υπέρλαμπρη Via Camerelle, να παρατηρούμε τα χλιδάτα ξενοδοχεία με τους πανέμορφους καταπράσινους κήπους και τον κόσμο που πλέον είχε αρχίσει να αραιώνει γιατί η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά.

Καθίσαμε στα ξύλινα παγκάκια του μπαλκονιού, πάνω από το σημείο άφιξης του τελεφερίκ και η θέα του φωτισμένου λιμανιού ήταν πραγματικά μαγευτική! Τα μάτια δε χόρταιναν να ρουφούν εικόνες!

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα με το Capri και αποσυρθήκαμε στο ήσυχο Anacapri για ύπνο, γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες.


Πέμπτη 28/7: 13 χιλιόμετρα περπάτημα.


Η Παρασκευή 29/7 ξεκίνησε με ένα πλούσιο πρωινό, το οποίο θα μας γέμιζε ενέργεια και δύναμη για να βγάλουμε εις πέρας, το επίσης πλούσιο και απαιτητικό πρόγραμμα της ημέρας, το οποίο περιλάμβανε πολύ πεζοπορία κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο στο νοτιοανατολικό κομμάτι του νησιού, για να δούμε μερικά από τα ομορφότερα και πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα και τοπία του Capri.

Οι οδηγίες του ξενοδόχου υπήρξαν πολύτιμη προσφορά για αυτό το εγχείρημα καθώς μας γλίτωσαν από άδικη ταλαιπωρία και κούραση. Μας συμβούλεψε λοιπόν, να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από τη Via le Botteghe και όχι από τη Via Tragara, καθώς έτσι θα είχαμε να κατέβουμε τα εκατοντάδες σκαλιά, που θα συναντούσαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής μας και όχι να τα ανέβουμε. Τη Via le Bottege διαδέχεται η Via Fuorlovado και αυτήν η Via Croce και τελικά μπήκαμε στη Via Matermania ένα καταπληκτικό πλακόστρωτο δρομάκι, που διατρέχει το βουνό και περνάει από τα ωραιότερα σπίτια, ξενοδοχεία και αρχοντικά του νησιού.

Φτάσαμε μετά από λίγη ώρα, στο απομονωμένο καφέ-εστιατόριο Le Grottelle, το οποίο είναι χωμένο μέσα στα θεόρατα πεύκα και τους απόκρημνους βράχους και αποτελεί όαση δροσιάς και ξεκούρασης λίγο πριν το Arco Naturale. Παίρνοντας το κατηφορικό δρομάκι, αριστερά του καφέ, σε λίγα μόλις λεπτά, αντικρίσαμε ένα έργο τέχνης της φύσης, δηλαδή μια μεγάλη καμάρα, ύψους 18 μέτρων, μέσα από την οποία θαυμάσαμε την απέραντη θάλασσα που βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα. Παλιά το Arco Naturale ήταν σπηλιά, η οροφή της οποίας κατέρρευσε για να δημιουργηθεί αυτό το παράξενο γλυπτό. Σήμερα γίνονται έργα στον βράχο, ο οποίος είναι ντυμένος με σκαλωσιές, για την προστασία και διατήρησή του, στο πέρασμα του χρόνου.

Επιστρέψαμε πίσω στο καφέ για να πάρουμε το άλλο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη Via Pizzolungo, μέσα από μια ακόμα μαγευτικότερη διαδρομή. Από εδώ λοιπόν ξεκίνησαν τα εκατοντάδες σκαλιά για τα οποία μας είχε προετοιμάσει ο ξενοδόχος! Κατεβαίναμε και ξανακατεβαίναμε, δίχως τέλος σκαλιά, έχοντας την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε άλλο μέρος, μακριά από τον κόσμο, όπου εδώ πρωταγωνιστές ήταν οι απότομοι βράχοι, τα πυκνά δάση, οι σπηλιές και φυσικά η απέραντη καταγάλανη θάλασσα. Περπατούσαμε ανάμεσα από χιλιάδες κορμούς δέντρων, οι οποίοι έκρυβαν τον ήλιο, δημιουργώντας μοναδική δροσιά, για τους τολμηρούς περιπατητές αυτού του μοναδικού τοπίου! Κάποια στιγμή φτάσαμε έξω από την είσοδο μιας μεγάλης σπηλιάς, της Grotta di Matermania, που βρίσκεται κοντά στα 180 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, με ύψος 10 μέτρα και πλάτος 20 περίπου μέτρα.

Συνεχίσαμε την πορεία μας στο στενό μονοπάτι που ακολουθεί το ανάγλυφο της ακτογραμμής και βρεθήκαμε πάνω από τον κάβο Massulo, όπου δεσπόζει ένα ακόμα αξιοθέατο, το περίφημο κόκκινο σπίτι του Κούρτσιο Μαλαπάρτε, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της Ιταλικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που έχτισε εκεί ο ίδιος, με τη βοήθεια τοπικού τεχνίτη. Εδώ ο Jean Luc Godard γύρισε ταινία το 1963. Η βίλα στέκεται 32 μέτρα πάνω από τα κύματα με θέα όλο τον κόλπο του Σαλέρνο και έχει πρόσβαση κυρίως από τη θάλασσα. Εγκαταλείφθηκε μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη, υπέστη βανδαλισμούς και υπέφερε από τα στοιχεία της φύσης για πολλά χρόνια, ενώ η πρώτη σοβαρή ανακαίνιση ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Δωρήθηκε στο ίδρυμα Giorgio Ronchi και χρησιμοποιείται για διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Αφήνοντας πίσω μας τη βίλα και τη Via Pizzolungo μπήκαμε πλέον στη Via Tragara, έναν ήσυχο δρόμο που μας γυρίζει πίσω στη Ρωμαϊκή εποχή και χαρακτηρίζεται από την άπλετη θέα που προσφέρει στους τεράστιους και διάσημους, τρίδυμους βράχους Faraglioni. Εδώ συναντήσαμε ένα ακόμη μπαλκόνι που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα, άριστο παρατηρητήριο του συμπλέγματος των τριών κατακόρυφων βράχων, που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από τα βαθιά καταγάλανα νερά της Τυρρηνικής θάλασσας.

Ο πρώτος βράχος είναι ο μεγαλύτερος, με ύψος 111 μέτρα και επικοινωνεί με τη στεριά με έναν ισθμό, στον οποίο είδαμε κόσμο να κάνει μπάνιο. Ο δεύτερος είναι ο μικρότερος με ύψος 81 μέτρα και ο τρίτος φτάνει τα 105 μέτρα. Ο δεύτερος βράχος είναι ο εντυπωσιακότερος λόγω της τεράστιας οπής που έχει στη βάση του, μέσα από την οποία διέρχονται τα σκάφη που ολημερίς οργώνουν τη θάλασσα.

Μείναμε αρκετή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο, να θαυμάζουμε το ανεπανάληπτο αυτό θέαμα και συνεχίσαμε να διανύουμε τη Via Tragara πλησιάζοντας όλο και περισσότερο πλέον στην πόλη. Αυτός ο δρόμος συνέχισε να μας εκπλήσσει ολοένα και περισσότερο, καθώς πολύχρωμα λουλούδια, όμορφα δέντρα, κήποι με τεράστιους κάκτους, βουκαμβίλιες που κάλυπταν ολόκληρους τοίχους, κουκλίστικα ξενοδοχεία που ξεπετάγονταν μέσα από τεράστιους θάμνους, βεράντες κρεμασμένες πάνω από τους γκρεμούς, όλα βρίσκονταν σε μια αρμονία που ήταν αδύνατον να εντοπίσεις κάτι κακόγουστο ή παράταιρο. Εικόνες μαγευτικές ξετυλίγονταν σε κάθε μας βήμα και μας συνόδεψαν μέχρι τον επόμενο προορισμό μας: τους κήπους του Αυγούστου!

Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα, στο ομορφότερο σημείο του νησιού είναι οι κήποι του Αυγούστου, όπου μια πανδαισία φυτών, δέντρων και λουλουδιών ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των επισκεπτών που συρρέουν κατά εκατοντάδες, για να θαυμάσουν ένα θέαμα απερίγραπτου κάλλους. Πληρώνοντας είσοδο 3€ και ανεβαίνοντας μερικά σκαλάκια βρεθήκαμε σε ένα υπέροχο μπαλκόνι, πάνω από τον γκρεμό, με καταπληκτική θέα στους βράχους Faraglioni στα αριστερά μας, ενώ δεξιά μας είχαμε μια πανοραμική άποψη της Marina Piccola. Χαμηλώσαμε το βλέμμα μας και μείναμε εκστασιασμένοι, καθώς κάτω από τα πόδια μας κρέμεται κυριολεκτικά στο χάος, ένα λιθόστρωτο δρομάκι που είναι σκαλισμένο στον απότομο βράχο. Είναι η διάσημη Via Krupp, ένας φιδογυριστός δρόμος, με διαδοχικές φουρκέτες και προστατευτικά πεζούλια που κατρακυλάει στο κενό ενώνοντας το Capri με τη Marina Piccola. Φυσικά και ήταν στα σχέδιά μας να τον κατέβουμε μέχρι κάτω, στο μικρό λιμανάκι, αλλά δυστυχώς αυτή η επιθυμία μας δε θα γινόταν πραγματικότητα καθώς ο δρόμος ήταν κλειστός στο κοινό, εδώ και δύο χρόνια, λόγω έργων συντήρησης.

Συνεπαρμένοι και συνάμα συγκλονισμένοι από τις πανέμορφες εικόνες πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς την Piazzetta, αφού πρώτα δροσιστήκαμε με φρέσκια λεμονάδα από την καντίνα στη Via Matteoti.

Θέλαμε να κάνουμε μια ακόμη επανάληψη, της χθεσινοβραδινής μας βόλτας, στην καρδιά της πόλης πριν την αποχαιρετήσουμε με το τελευταίο πλοίο των 7:45 και ιδού το αποτέλεσμα!

Ένα από τα πολλά καταστήματα που συναντάς στο Capri, αλλά και σε όλα τα χωριά της Ακτής Αμάλφι με χειροποίητα σανδάλια.

Είχαμε καμιά ώρα και παραπάνω χρόνο ακόμη, μέχρι να πάρουμε το τελεφερίκ για να κατέβουμε στο λιμάνι, για την αναχώρησή μας και αράξαμε με panini στο χέρι, στα σκαλάκια της εκκλησίας. Εκεί έμελλε να γίνουμε μάρτυρες ενός απίστευτου γεγονότος που έλαβε χώρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και όσων έτυχε να βρίσκονται στο σημείο εκείνο!!

Να και οι καλεσμένοι

Δώστε λίγη προσοχή παρακαλώ στο καλόγουστο ομπρελίνο του κυρίου!!

Αποχαιρετήσαμε το υπέροχο Capri, το οποίο μας πρόσφερε πολλές συγκινήσεις και ανεπανάληπτες εικόνες ομορφιάς και αναχωρήσαμε για το Sorrento, όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Μπήκαμε για τα καλά πλέον στον πιο διάσημο αυτοκινητόδρομο, που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, στριφογυρίζει στην άκρη των βουνών προκαλώντας ίλιγγο με τη θεαματικότητα που προσφέρει, καθώς ξεδιπλώνει μετά από κάθε στροφή του, μια παλέτα γεμάτη από φαράγγια, γέφυρες, τούνελ και πολύχρωμα χωριά βουτηγμένα στο πράσινο. Το τοπίο επιβλητικό, άγριο, απρόσιτο καθηλώνει τον ταξιδευτή και δεν του επιτρέπει ούτε για μια στιγμή να αποτραβήξει το βλέμμα του.

Μετά από 40 περίπου λεπτά μαγευτικής διαδρομής φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του πανέμορφου Pozitano, που αποτελούσε την επόμενη στάση του οδοιπορικού μας. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν πάνω στον δρόμο, σε σημείο με άπλετη θέα στη χαράδρα που αυλακώνει το χωριό και σε απόσταση περίπου 2 km από το κέντρο.

Το τοπίο ειδυλλιακό και πανέμορφο αλλά ήδη αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι εδώ υπάρχει σοβαρό θέμα με το παρκάρισμα, καθώς ο δρόμος που διατρέχει το χωριό, είναι πολύ στενός, με αυτοκίνητα σταθμευμένα σε όλο του το μήκος, εννοείται με χρέωση και χώρος πουθενά για το δικό μας αυτοκίνητο. Σταθήκαμε μόνο για λίγα λεπτά σε ένα σημείο, ίσα ίσα να κατεβάσουμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και αναγκαστικά κλείσαμε το αυτοκίνητο σε ιδιωτικό parking, με ημερήσια χρέωση 25€. Έτσι κι αλλιώς τι ήταν για μας ο ποδαρόδρομος?

Ήταν πλέον 10 το βράδυ όταν ξεμπερδέψαμε με όλα αυτά και η πείνα μας χτυπούσε καμπάνες ούτε καν καμπανάκια. Βρήκαμε ένα συμπαθητικό εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο και φάγαμε εκεί, μακαρονάδες και πίτσα, νόστιμα και σε καλές τιμές. Μας κέρασαν και limoncello στο τέλος. Το έλεγαν Saraceno D' Oro.

Επόμενη κίνηση για σήμερα επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος με αυτήν την εικόνα για καληνύχτα!

Παρασκευή 29/7: 15 χιλιόμετρα περπάτημα.

Αυτή η θέα από τη βεράντα του δωματίου μας, στη Villa Palumbo, ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μας, το πρωινό του Σαββάτου 30/7. Καταβροχθίσαμε γρήγορα το πλούσιο φαγητό που μας πρόσφεραν στην πάνω βεράντα του ξενοδοχείου και πήραμε τους δρόμους.

Πραγματικά τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψει κάποιος το θέαμα που αντικρίζει, ρίχνοντας τη ματιά του γύρω-γύρω, σε ένα από τα ωραιότερα χωριά της Ακτής. Σίγουρα μένεις άφωνος, βλέποντας τα σπίτια καρφωμένα στην πλαγιά του απότομου βράχου, να μοιάζουν ότι αιωρούνται μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Μια πολύχρωμη χιονοστιβάδα κατρακυλάει άτακτα από το βουνό και καταλήγει ακριβώς πάνω στα μαύρα βότσαλα της μεγάλης παραλίας. Κατά τη γνώμη μου είναι το ομορφότερο θέαμα όλης της ακτογραμμής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και όλα τα υπόλοιπα χωριά δεν είναι πανέμορφα.

Ίσως αυτό που κάνει το Pozitano να ξεχωρίζει είναι ότι μοιάζει με ζωντανό πίνακα ζωγραφικής. Παστέλ ξεθωριασμένα χρώματα, σπίτια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, καρφωμένα στα βράχια, στενά δαιδαλώδη σοκάκια με άπειρα σκαλιά, ένας χρυσός τρούλος της Santa Maria Assunta, μια καταπράσινη χαράδρα που κόβει το χωριό στα δύο, μαύρα βότσαλα στις παραλίες, τρύπες στα θεόρατα βράχια που ορθώνονται άγρια πάνω από τη θάλασσα, ατελείωτο πράσινο παντού, λουλούδια και μια καταγάλανη θάλασσα συνθέτουν ένα κάδρο ανείπωτης ομορφιάς! Ακόμα και το κιτς θέαμα από τις εκατοντάδες ομπρελοξαπλώστρες της Spiaggia Grande υποβαθμίζεται μπροστά στο μεγαλείο του υπολοίπου τοπίου. Τα βαρκάκια πηγαινοέρχονται αδιάκοπα μεταφέροντας κόσμο και τα μαγαζάκια κατά μήκος της παραλίας σφύζουν από ζωή.

Ολόκληρο το Positano προσφέρεται για ατελείωτο περπάτημα λόγω του τρόπου που είναι οικοδομημένο. Τα στενά, όλο σκαλιά σοκάκια, δεν επιτρέπουν τίποτε άλλο, παρά μόνο το στρίμωγμα σε πολλά σημεία, μαζί με άλλους περιπατητές που ολημερίς τρέχουν για να το εξερευνήσουν!

Ακριβώς πάνω από την παραλία δεσπόζει ο ναός της Santa Maria Assunta, ορατός από κάθε σημείο της πόλης, ο οποίος φιλοξενεί την εικόνα της Madonna, η οποία σύμφωνα με τον θρύλο κλάπηκε από το Βυζάντιο και ενώ μεταφερόταν από πειρατές στη Μεσόγειο κατέληξε στη θάλασσα λόγω τρομερής θαλασσοταραχής. Οι κάτοικοι βρήκαν την εικόνα, τη μετέφεραν στο χωριό και η κακοκαιρία σταμάτησε.

Το Positano, κατά πάσα πιθανότητα πήρε το όνομά του από τον θεό Ποσειδώνα, ενώ οι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για σταθμό, κατά τα ταξίδια τους στη Μεσόγειο θάλασσα. Ίσως ο John Steinbeck να συνέβαλε στη διάδοση της ομορφιάς της πόλης, όταν έγραψε πως: ''Είναι ένα ονειρικό μέρος το οποίο δε μοιάζει πραγματικό όταν είσαι εκεί, αλλά γίνεται απόλυτα αληθινό όταν έχεις φύγει". Έτσι κατέληξε από φτωχό ψαροχώρι, σε τοπ τουριστικό προορισμό εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Στριφογυρίζαμε για ώρες στα στενά του και στην παραλία του, ξανά και ξανά, δίχως να χορταίνουμε να το φωτογραφίζουμε από κάθε οπτική γωνία και πιθανό διαφορετικό σημείο του.

Μετά τον πέτρινο στρογγυλό Πύργο που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, συνεχίζοντας το λιθόστρωτο μονοπάτι που είναι ριζωμένο στον βράχο βρίσκεσαι στην άλλη παραλία της πόλης τη Spiaggia Fornillo.

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, όταν αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο από την "πλατεία" για να επιστρέψουμε στο γκαράζ και στο αυτοκίνητο που μας περίμενε εκεί από την προηγούμενη μέρα.

Ο μοναδικός δρόμος που διατρέχει όλο το χωριό είναι τόσο στενός, ώστε δε χωράνε δύο αυτοκίνητα, οπότε αναγκαστικά είναι μονόδρομος. Πρέπει λοιπόν να κάνεις όλο τον κύκλο, κάθε φορά που επιθυμείς να πας σε οποιοδήποτε μέρος της πόλης. Αυτό φυσικά έκανε και το λεωφορείο, προς μεγάλη μας χαρά, καθώς είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουμε την πόλη από πολύ ψηλά! Τόσο πολύ μας άρεσε η διαδρομή αυτή, ώστε όταν πήραμε το αυτοκίνητο, πριν αποχαιρετήσουμε οριστικά το Positano, την ξανακάναμε και μόνοι μας για περισσότερη εμπέδωση και φυσικά για φωτογράφιση.

Ο στενός αυτοκινητόδρομος 163 συνεχίζει να στριφογυρίζει γαντζωμένος στην άκρη των δυσπρόσιτων βράχων, περνώντας από το επόμενο γνωστό ψαροχώρι της Ακτής, το Praiano, χτισμένο γύρω από έναν κάβο, πάνω από το μικρό ομώνυμο λιμανάκι του. Εδώ βρίσκεται και το γνωστό Club Africana, μια σπηλιά πάνω από τη θάλασσα, στο οποίο έχουν διασκεδάσει πολλοί επώνυμοι αστέρες του σινεμά, της πολιτικής και του τραγουδιού, από τον Φρανκ Σινάτρα και τον Τζον Κένεντι μέχρι τον Νουρέγιεφ. Λέγεται ότι πήρε το όνομά του, από την ιδέα της Μαργκότ Φοντέϊν, η οποία πρότεινε στον ιδιοκτήτη του, να καλέσει στο club, ένα έθνικ γκρουπ από την Κένυα.

Επόμενο χωριό είναι το Furore, το οποίο έγινε γνωστό από μια παραξενιά της φύσης, η οποία έχει αντιγράψει ένα Νορβηγικό φιόρδ, τοποθετώντας το ανάμεσα στα απότομα βράχια. Ο δρόμος περνάει πάνω από μια γέφυρα, η οποία ενώνει τις δύο πλευρές του βουνού, τρυπώνει αμέσως μετά σε ένα μικρούτσικο τούνελ και συνεχίζει την πορεία του για το Αμάλφι.

Είχαμε μπει πλέον στην καρδιά της ακτής και τα πρώτα σπιτάκια του Amalfi έκαναν την εμφάνισή τους. Στη συνέχεια μας υποδέχτηκε το πολύβουο λιμάνι και η μεγάλη προφυλαγμένη στην αγκαλιά του κόλπου, παραλία του. Δε σταματήσαμε όμως εδώ, γιατί ο προορισμός μας για την ώρα ήταν άλλος.

7 χιλιόμετρα πάνω από το Amalfi, μια πολύ όμορφη διαδρομή, μέσα από κατάφυτες απότομες πλαγιές ενός φαραγγιού, καταλήγει στον εξώστη αυτού του υπέροχου θεάτρου που αποκαλείται Costiera Amalfitana, στο πασίγνωστο ορεινό μεσαιωνικό χωριό Ravello.

Περίφημα παλάτια με υπέροχους κήπους, αρχοντικά σπίτια, πέτρινοι πύργοι, κουκλίστικα πλακόστρωτα δρομάκια, μια μεγάλη πλατεία με σικάτα καφέ, κομψά καταστήματα, πιθάρια με πολύχρωμα λουλούδια, ψηλόκορμα πεύκα, ανείπωτη πανοραμική θέα, χαρακτηρίζουν αυτό το καταπληκτικό χωριό στο οποίο θα διανυκτερεύαμε τούτο το βράδυ.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό parking, με 24ωρη χρέωση 20€ και ξεκινήσαμε για το κατάλυμά μας, τη Villa Cecilia. Την περιγραφή θα την κάνουν οι φωτογραφίες...

Είσοδος

Η μπροστινή βεράντα

Η θέα από την πίσω βεράντα

Μέχρι και οι διακόπτες εκπέμπουν τέχνη.

Γυρίσαμε όλο το χωριό, δεν είναι και πολύ μεγάλο και μείναμε με ανοιχτό το στόμα, θαυμάζοντας εκτός από τα ωραία τοπία και σπίτια, την καλαισθησία, τη φινέτσα και την αριστοκρατική αρχοντιά που αποπνέει αυτό το μέρος. Όλα περιποιημένα, καθαρά, φροντισμένα με αγάπη και μεράκι, λες και κάποιο αόρατο χέρι, ολημερίς μοχθεί να τα διατηρήσει όλα τέλεια! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στο Ravello και μάλιστα στη Villa Rufolo εμπνεύστηκε ο Wagner και έγραψε τη γνωστή όπερα Parsifal. Εδώ υπάρχουν επίσης εργαστήρια υπέροχων κεραμικών, τα οποία είναι πανάκριβα αλλά τα βρίσκεις να κοσμούν ξενοδοχεία, κήπους και καταστήματα.

Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε για λίγο το Ravello και να γνωρίσουμε το κοσμοπολίτικο Amalfi, τον πυρήνα ολόκληρης της ακτογραμμής, έναν κορυφαίο ταξιδιωτικό προορισμό, το μεγαλύτερο και πιο δημοφιλές θέρετρο, διάσημο σε όλο τον κόσμο. Για πολλούς αιώνες υπήρξε μια από τις πιο αναπτυγμένες θαλασσοπολιτείες της Μεσογείου, αποτελώντας ισχυρή ναυτική δύναμη κυριαρχώντας μαζί με τους Βυζαντινούς στο εμπόριο, όταν ακόμα η Βενετία ήταν στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξής της. Το 1343 μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε από τσουνάμι με αποτέλεσμα να αρχίσει η παρακμή της.

Αποφασίσαμε να κινηθούμε με το λεωφορείο από το Ravello, αφού το αυτοκίνητο ήταν ήδη παροπλισμένο για τις επόμενες 24 ώρες, αλλά και γιατί η υπόθεση παρκαρίσματος στο Amalfi θα ήταν σίγουρα τραγωδία. Αποβιβαστήκαμε στην πλατεία που είναι πάνω από το λιμάνι, εκεί που δεσπόζει το άγαλμα του Flavio Gioia, ο οποίος καταγόταν από εδώ και λέγεται ότι εφηύρε τη ναυτική πυξίδα. Αυτό το σημείο είναι και το τέρμα όλων των λεωφορείων που κινούνται στα χωριά της Ακτής. Κατευθυνθήκαμε πρώτα προς το λιμάνι, περπατώντας στον μεγάλο βραχίονα που μπαίνει βαθιά μέσα στη θάλασσα και έχεις πανοραμική άποψη όλης της πόλης.

Στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο που ξεκινάει από το άγαλμα του Flavio Gioia και σε βάζει στην καρδιά της πόλης και της κίνησης. Μετά από λίγα μέτρα βρεθήκαμε στο μαγευτικότερο σημείο του Amalfi, στην πλατεία Duomo. Εδώ δεσπόζει ο ναός του Αγίου Ανδρέα, με τη μεγαλοπρεπή είσοδο, τα φαρδιά σκαλοπάτια και το ψηλό Καμπαναριό. Η πρόσοψη είναι Μαυριτανική με Γοτθικές επιρροές και διαμορφώθηκε έτσι από τον 19ο αι. Σε Κρύπτη φυλάσσεται μέρος των λειψάνων του Αγίου που μεταφέρθηκαν εκεί το 1210 από την Κωνσταντινούπολη, καθώς επίσης και χρυσή λάρνακα με την κάρα Του.

Εδώ χτυπά ο παλμός ολόκληρης της πόλης! Κόσμος συνωστίζεται στα καφέ και τα εστιατόρια, κάθεται στα σκαλάκια της εκκλησίας, περπατάει κατά μήκος του δρόμου που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της συνοικίας, γεύεται νόστιμα παγωτά από τις πολλές gelateries, αγοράζει αναμνηστικά και μπουκαλάκια από το διάσημο λικέρ όλης της Ακτής, το limoncello.

Πίσω από τον Καθεδρικό, περνώντας κάτω από ένα μικρό τούνελ, ξεκινούν εκατοντάδες ανηφορικά σκαλιά, τα οποία καταλήγουν ψηλά στο βουνό, που βρίσκεται το κοιμητήριο της πόλης. Αυτό όμως θα το επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα με το φως του πρωινού.

Κρήνη Cap e Ciuccio. Εδώ ξεδιψούσαν τα γαϊδουράκια που έρχονταν φορτωμένα σοδειές από την κοιλάδα των Μύλων.

Περιπλανηθήκαμε κάμποσες ώρες στα δρομάκια του Amalfi και αργά το βράδυ, με το τελευταίο λεωφορείο επιστρέψαμε στο Ravello κατάκοποι, νομίζοντας ότι στο χωριό θα επικρατούσε νέκρα...αμ δε!! Ήταν ζωντανότατο και δε μας άφησε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, αλλά μας έβαλε στον πειρασμό για μια νυχτερινή βόλτα στα πανέμορφα σοκάκια του!

Έτσι έκλεισε άλλη μια βραδιά του ταξιδιού μας. Αύριο αποχαιρετάμε την Ακτή Αμάλφι και αναζητάμε άλλους προορισμούς, ιδιαίτερους, διαφορετικούς.

Σάββατο 30/7: 8 χιλιόμετρα περπάτημα.


Κατά τις 11:00 το πρωί της Κυριακής 31/7 αφήσαμε τη Villa Cecilia στο Ravello, μεταφέραμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τα ανηφορικά σκαλοπάτια της Via S. Francesco με προορισμό τη Villa Cimprone. Όλη η διαδρομή είναι περίπου 800-1000 μέτρα, τα οποία είναι υπέρ αρκετά για να σε μαγέψουν για μια ακόμα φορά και να σου προσφέρουν θέαμα για άπειρες φωτογραφίες.

Στα μέσα περίπου της διαδρομής συναντήσαμε το μοναστήρι της Santa Chiara, το οποίο ήταν ανοικτό και μπορέσαμε να επισκεφθούμε το εσωτερικό του. Υπήρχε μάλιστα και μια έκθεση ζωγραφικής, με έργα μάλλον κάποιου τοπικού καλλιτέχνη, τα οποία παρίσταναν τοπία από τη γύρω περιοχή, θαλασσογραφίες και λουλούδια.

Συνεχίσαμε την πορεία μας στη Via Santa Chiara, ένα λιθόστρωτο στενό μονοπάτι, με θέα στην ακριβώς αντίθετη πλευρά του χωριού, η οποία είναι ορατή μόνο από εδώ. Στα απέναντι βουνά κάποιος άλλος οικισμός βρίσκεται σκαρφαλωμένος και χαμένος μέσα στο πυκνό πράσινο, ενώ κάτω από τα πόδια μας, απλώνονται περιποιημένα και φορτωμένα με καρπούς μποστάνια, τα οποία θαρρείς κατρακυλάνε μέσα στη βαθιά χαράδρα που διασχίζει το χωριό!

Τι μαγεία, τι τοπία, τι ομορφιά! Νομίζεις πως όλα γύρω σου είναι ψεύτικα. Λες και ξεπήδησαν από τους πίνακες ζωγραφικής του καλλιτέχνη που είδαμε νωρίτερα και απλώθηκαν γύρω για να μας μαγέψουν! Και στο βάθος, το μπλε χρώμα της θάλασσας να ενώνεται με το γαλάζιο του ουρανού, αφήνοντας ασαφή τα όρια της αρχής και του τέλους του καθενός!

Μέχρι και οι αριθμοί των σπιτιών ακτινοβολούν καλαισθησία, γούστο και φινέτσα, τόσο ταιριαστοί είναι με το όλο σκηνικό που σε περιβάλλει! Αυτές οι μικρές πινελιές που κάνουν πάντα τη διαφορά!

Το μονοπάτι τελειώνει στην είσοδο της Villa Cimprone την οποία δεν επισκεφθήκαμε στο εσωτερικό της, καθώς το εισιτήριο των 7€ μας φάνηκε υπερβολικό για να δούμε κάποιους επιπλέον, πιο "καλλιτεχνικά" φτιαγμένους κήπους. Οι κήποι που είδαμε σε όλο το Ravello αλλά και στις προηγούμενες πόλεις (Capri, Sorrento, Pozitano), πιστέψτε με, αξίζουν πολύ περισσότερο, γιατί είναι αυθεντικοί, δουλεμένοι με μεράκι και αγάπη από τους ιδιοκτήτες τους. Η δε θέα είναι πανοραμική από όλο το Ravello, γι' αυτό εξάλλου αποκαλείται και το "μπαλκόνι" της Ακτής Αμάλφι. Μια ιδέα όμως την πήραμε:

Αποχαιρετήσαμε το κουκλίστικο Ravello και κατηφορίσαμε την ίδια πανέμορφη διαδρομή, πάνω από την απότομη κατάφυτη χαράδρα, με προορισμό το Amalfi για μια τελευταία πρωινή βόλτα. Η μόνη επιλογή που είχαμε για παρκάρισμα ήταν το μεγάλο δημοτικό parking στο λιμάνι με χρέωση 5€ την ώρα, καθώς ερχόμενοι, δεν είδαμε πουθενά αλλού στον δρόμο ελεύθερη θέση και μάλιστα κανά δυό χιλιόμετρα πριν την πόλη, συναντήσαμε έναν γερανό, ο οποίος μάζευε μηχανάκια από μια στροφή που "εμπόδιζαν" την κυκλοφορία.

Φτάνοντας στο κυκλικό που στέκεται το άγαλμα του Flavio Gioia, υπήρχε τροχονόμος ο οποίος δεν άφηνε κανένα αυτοκίνητο να μπει στο parking, γιατί πολύ απλά ήταν γεμάτο! Κάναμε άλλη μια μεγάλη βόλτα προς την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία είχαμε έρθει, τίποτα! Ούτε πόντος ελεύθερος. Επιστρέψαμε πάλι στο λιμάνι, τίποτα, τα ίδια. Στείλαμε τα φιλιά μας στο Amalfi και βάλαμε πλώρη για τον επόμενο προορισμό μας, το Alberobello, 300 περίπου χιλιόμετρα δρόμος.

Η διαδρομή, στο ίδιο μοτίβο, περνούσε μέσα από τα υπόλοιπα ωραιότατα αλλά όχι τόσο διάσημα ή τουριστικά χωριά της Ακτής. Πάντως οι παραλίες τους ήταν γεμάτες ομπρέλες και ξαπλώστρες χωρίς να αφήνουν σπιθαμή ελεύθερο χώρο, οι εκκλησίες τους ήταν το ίδιο εντυπωσιακές με φανταχτερούς τρούλους, τα σπίτια σκαρφαλωμένα στο βουνό περιτριγυρισμένα από δέντρα και πράσινο, η θέα στη θάλασσα το ίδιο εντυπωσιακή και η μυρωδιά του λεμονιού διάχυτη στον αέρα.

Η δεύτερη παραλία του Amalfi φεύγοντας προς Atrani.

Atrani

Atrani

Vietri sul Mare

Vietri sul Mare

Vietri sul Mare: Στους ντόπιους αρέσει να αποκαλούν αυτήν την πόλη, "Το πρώτο μαργαριτάρι του Αμάλφι". Φημίζεται για τα κεραμικά (πιάτα-γλάστρες-πλακάκια-σκεύη) που κατασκευάζονται εδώ από τον 5ο αι. και τροφοδοτεί όλα τα καταστήματα και τα ξενοδοχεία της περιοχής.

Τα πρώτα σπίτια και το λιμάνι του Salerno έκαναν την εμφάνισή τους σηματοδοτώντας το τέλος της γοητευτικής Costiera Amalfitana.

Διασχίσαμε το Salerno δίχως να σταματήσουμε πουθενά. Δε θέλαμε πλέον καμία άλλη καθυστέρηση. Ο επόμενος προορισμός ήταν μπροστά και είχαμε μεγάλη έξαψη, περιέργεια και ανυπομονησία να τον συναντήσουμε.

Salerno


Το Κυριακάτικο μεσημέρι της 31ης Ιουλίου, μας βρήκε να οδηγούμε στις πεδιάδες της Νότιας Ιταλίας, στην άλλοτε φημισμένη Μεγάλη Ελλάδα, στον δρόμο που περνάει ανάμεσα από απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αγροκτήματα, ελαιόδενδρα, αμπέλια και χωριά πάνω σε κατάφυτους λόφους.

Κάθε τόσο τραβούσαν την προσοχή μας ένα ή δύο μαζί παράξενα κτίσματα, λευκά, πέτρινα, με κωνικές στέγες από πέτρες τοποθετημένες κυκλικά, οι οποίες στο τέλος της οροφής κατέληγαν σε κώνο. Οι περιβόητοι τρούλοι άρχισαν αραιά προς το παρόν, να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την ανυπομονησία μας να φτάσουμε στο χωριό. Όσο πλησιάζαμε τόσο περισσότερο αισθητή γινόταν η παρουσία τους.

Ο κεντρικός δρόμος, στον οποίο μπήκαμε μετά από λίγη ώρα χωρίζει το χωριό σε δύο πλευρές. Από τη μια πλευρά, προς τον νότο, απλώνεται το πιο πολυσύχναστο κομμάτι του Alberobello, με μικρά ανηφορικά δρομάκια που διακλαδώνονται μεταξύ των τρούλων, με μαγαζάκια αναμνηστικών και είδη δώρων. Απέναντι, ανατολικά, εκτείνεται η λιγότερο εμπορική συνοικία, η οποία είναι πιο παραδοσιακή και πολλοί από τους τρούλους χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για κατοικίες.

Οι τρούλοι των οποίων το όνομα προέρχεται από τη Βυζαντινή λέξη turris ή κατά άλλους από την Ελληνική λέξη θόλος (τρούλος), δεν ήταν απλώς δημιουργήματα της φαντασίας των κατοίκων της περιοχής. Η κατασκευή τους συνδέεται με το διάταγμα του Βασιλείου της Νάπολη κατά τον 15ο αι.

Κατασκευάζονταν χωρίς κονίαμα και χρησίμευαν σαν αποθήκες ή προσωρινά καταφύγια των αγροτών, αλλά και μόνιμες κατοικίες μερικών μικροϊδιοκτητών γης. Οι χωρικοί όμως στερούνταν οποιουδήποτε πολιτικού και ιδιοκτησιακού προνομίου και δικαιώματος καθώς ευνοούνταν ως προς τη σοδειά, αφού μόνο ένα πολύ μικρό μέρος αυτής αποδιδόταν ως φόρος στο Βασίλειο. Αυτό λοιπόν σήμαινε ότι τα καταλύματά τους έπρεπε να μην είναι μόνιμα και απαγορευόταν με διάταγμα η οποιαδήποτε σταθερή κατοικία.

Τον 17ο αι. ένας από τους Κόμητες που κυβερνούσαν την περιοχή, στο όνομα του βασιλιά της Ισπανίας είχε την ιδέα αυτού του ιδιαίτερου τρόπου κατασκευής των κατοικιών, ώστε να προστατεύονται οι αγρότες από τις αντίξοες συνθήκες του χειμώνα ή τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Έτσι σε περίπτωση αιφνίδιου ελέγχου του Ισπανού μονάρχη γκρέμιζαν σε πολύ λίγο χρόνο τους τρούλους, γλιτώνοντας τις συνέπειες του νόμου.

Ο δρόμος εισόδου στο χωριό.

Από εδώ ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στο Alberobello, γνωστό και με το όνομα "η πρωτεύουσα των τρούλων". Όλο το χωριό μοιάζει σαν σκηνικό παραμυθιού ή μάλλον καλύτερα σαν παραμυθένιο χωριό, ενώ στρίβοντας σε κάθε δρομάκι του νομίζεις ότι από την επόμενη στροφή θα πεταχτεί κάποια φιγούρα παιδικού ήρωα. Με δυσκολία πιστεύεις ότι σε αυτά τα σπίτια μπορεί να κατοικούν άνθρωποι σε κανονικό μέγεθος και όχι χαρακτήρες παιδικών παραμυθιών. Μόλις όμως κοιτάξεις στο εσωτερικό αυτών των κτισμάτων, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι την έξυπνη εργονομία του χώρου και την άνεση που προσφέρει όλο αυτό το ύψος της οροφής. Ο οικισμός εξακολουθεί να διατηρεί την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του, παρά τον αδιάκοπο συνωστισμό των τουριστών, που τον κατακλύζουν όλες τις εποχές του χρόνου.

Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου χτισμένη με την ίδια τεχνική των τρούλων πάνω στον λόφο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα σύμβολα που είναι ζωγραφισμένα πάνω στις πέτρες των τρούλων, καθώς παραπέμπουν σε εποχές κατά τις οποίες οι χωρικοί έκαναν έκκληση για μεταφυσική βοήθεια και προστασία από το κακό μάτι, ζωγραφίζοντας με κιμωλία, μαγικά, παγανιστικά σύμβολα. Πρωτόγνωρα σχέδια συμβολίζουν την πνευματικότητα, την ενέργεια, την ενότητα και τη δύναμη. Σύμβολα του Ήλιου και των Πλανητών, του Δία, του Άρη, του Ποσειδώνα και της Αφροδίτης, του ζωδιακού κύκλου αλλά και σύμβολα που αναφέρονται στον Χριστό και την αδελφοσύνη. Ακόμα και η χρήση της κιμωλίας σαν υλικό ήταν εσκεμμένη καθώς συμβόλιζε την κάθαρση.

Είχαμε ολοκληρώσει τη βόλτα μας στο πιο "τουριστικό" κομμάτι του χωριού, είχαμε κάνει και τα ψώνια μας σε σουβενίρ και δωράκια, όταν η ξαφνική μπόρα που ξέσπασε σε χρόνο ρεκόρ, μας ανάγκασε να επιστρέψουμε τρέχοντας στο δημοτικό parking, για να προφυλαχθούμε μέσα στο αυτοκίνητο. Το φαινόμενο κράτησε μισή ώρα περίπου και μετά, σαν να μη συνέβη τίποτα βγήκε ξανά ο ήλιος και εμείς από το αυτοκίνητο, για να ολοκληρώσουμε την ξενάγησή μας στο Alberobello, με τη δεύτερη και πιο παραδοσιακή πλευρά του χωριού. Πράγματι εδώ υπήρχε λιγότερος κόσμος και τα σπίτια φαίνονταν ότι χρησίμευαν για μόνιμες κατοικίες κάποιων ανθρώπων, γιατί είδαμε μπουγάδες απλωμένες στις μικροσκοπικές αυλές και αυτοκίνητα αραγμένα απ' έξω.

Ξύλινη σφαίρα φωτιστικό στα δρομάκια του χωριού. Από τα μικρά κενά που αφήνουν τα μεταξύ τους καρφωμένα σανίδια διαχέεται το φως.

Είχε έρθει η στιγμή να αφήσουμε το Alberobello, το οποίο η Ιταλική κυβέρνηση έχει ανακηρύξει σε Εθνικό Μνημείο, ενώ από το 1996 η πόλη συμπεριλαμβάνεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, καθώς θεωρείται "διακεκριμένης παγκοσμίου αξίας", λόγω της προϊστορικής τεχνικής κατασκευής που επιβίωσε ανά τους αιώνες, και όχι απλώς διατηρήθηκε, αλλά συνέχισε να χρησιμεύει μέχρι και σήμερα.

Μια ωριαία διαδρομή μας οδήγησε πίσω, στον επόμενο προορισμό μας για σήμερα, την πόλη Ματέρα. Εδώ θα περνούσαμε το βράδυ μας, στο κατάλυμα Alma Camere, το οποίο βρισκόταν στην καρδιά της ιδιαίτερης όσο και παράξενης αυτής πόλης. Μας υποδέχτηκε ζεστά, μια κομψή Ιταλίδα, η οποία δε μιλούσε Αγγλικά και χρησιμοποιούσε ως διερμηνέα τον αγγλομαθή πιτσιρικά γιο της, ο οποίος μας κατατόπισε πλήρως για τα αξιοθέατα της πόλης και μας εφοδίασε με χάρτες και σημειώσεις για τα πάντα!

Ιδιαίτερη εντύπωση μας προξένησε και το δωμάτιο, το οποίο προφανώς ήταν πρώην sasso (θα εξηγήσω στη συνέχεια τι είναι τα sassi) ήταν φυσικά υπόγειο, με τεχνητό φωτισμό και απίστευτη δροσιά μες το κατακαλόκαιρο.

Αναζωογονηθήκαμε με ένα ωραιότατο μπανάκι και ορμήσαμε να δούμε και από κοντά, το θέαμα που μας συνεπήρε, όταν είδαμε την πόλη από μακριά ανηφορίζοντας τον στενό δρόμο που οδηγεί στο κέντρο της.

Η πρώτη εικόνα ήταν κάτι το τρομακτικό, το πρωτόγνωρο, το εντυπωσιακό και σίγουρα το κινηματογραφικό, καθώς αμέτρητες σκοτεινές τρύπες στον βράχο και σπίτια στο χρώμα του πετρώματος, σε ακανόνιστη διάταξη, το ένα πάνω στο άλλο ή μέσα στο άλλο, σκαρφάλωναν από την άκρη του γκρεμού, πάνω από μια χαράδρα στην οποία έτρεχε ένα ρυάκι, καταλήγοντας στην κορυφή του λόφου.

Η Ματέρα κλείνει στους τοίχους των σπιτιών και των σπηλαίων της την ιστορία ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη, αφού τα παλαιότερα ευρήματα φτάνουν πίσω στην Παλαιολιθική Εποχή, σχεδόν 400.0000 χρόνια. Η πόλη κατοικήθηκε από τον 6ο αι. και ήταν τμήμα της Μεγάλης Ελλάδας. Τρεις αιώνες αργότερα οι Ρωμαίοι την οχύρωσαν σε έναν λόφο 400 μέτρων και ακριβώς πάνω από τα τείχη δημιουργήθηκαν δύο συνοικίες σκαμμένες στον μαλακό ασβεστολιθικό βράχο: το Sasso Caveoso και το Sasso Barisano. Το μαλακό έδαφος οδήγησε τους κατοίκους στη δημιουργία αυτού του αξιοθαύμαστου δικτύου, όπου μάζευαν νερό και εξασφάλιζαν την αναγκαία ύδρευση, σε μια περιοχή με παρατεταμένη ανομβρία.

Ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν τις σπηλιές για αποθήκες και στάβλους για τα ζώα τους. Η χρυσή εποχή της πόλης ξεκίνησε το 1663 όταν ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Επαρχίας Μπαζιλικάτα και τελείωσε το 1803 με τη μεταφορά του κέντρου της Επαρχίας, στην Ποτέντσα. Από τότε ξεκίνησε μια βαθιά παρακμή, η οποία οδήγησε τους κατοίκους στην εξαθλίωση και την απόλυτη φτώχεια με αποτέλεσμα οι τρύπες και οι σπηλιές, να μετατραπούν σε δικές τους κατοικίες, συγκατοικώντας μαζί με τα ζώα τους σε άθλιες συνθήκες μέσα στη βρώμα και την υγρασία. Κοιμόντουσαν όλοι μαζί (παιδιά και γονείς) στα ίδια κρεβάτια ή κοίμιζαν τα μωρά τους ακόμα και μέσα σε συρτάρια, στερούμενοι κάθε αγαθό και εντελώς παρατημένοι από το κράτος.

Το τέλος της τρωγλοδυτικής ζωής για τους κατοίκους των Sassi ήρθε το 1952, όταν ο ισχυρός άνδρας της πολιτικής, Αλντίντσε ντε Γκάσπαρι επισκέφθηκε τη Ματέρα και εξέδωσε άμεσα νόμους ώστε οι 15.000 κάτοικοι να μεταφερθούν σε νέες συνοικίες. Η εκκένωση κράτησε μέχρι το 1968 οπότε η ιδιοκτησία των σπηλαίων-κατοικιών πέρασε στο κράτος, το οποίο πολύ αργότερα άρχισε να παραχωρεί τα σπίτια σε ιδιώτες με τον όρο της επιδοτούμενης ανακαίνισής τους. Σήμερα η Ματέρα είναι πλήρως αναγεννημένη και δέχεται στο εντυπωσιακό τοπίο που την περιβάλλει αναρίθμητους τουρίστες παρέχοντας στους 5.000 μόνιμους κατοίκους της μια καλή ζωή.

Έχοντας λοιπόν και εμείς στα χέρια μας όλες αυτές τις πληροφορίες και τους χάρτες ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας πρώτα από το Sasso Barisano, με σκοπό να δούμε κάποια από τα σημαντικότερα αξιοθέατα όπως: την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, την εκκλησία του Αγίου Πέτρου του Barisano, το μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου και στη συνέχεια περπατώντας τον δρόμο παράλληλα με τη χαράδρα να καταλήξουμε στο Duomo ψηλά πάνω στον λόφο.

Αυτή η κρεμαστή γέφυρα πάνω από το ποτάμι οδηγεί στο μονοπάτι, στο απέναντι από την πόλη βουνό, απ' όπου έχεις πανοραμική θέα όλης της Ματέρα. Η ξενοδόχος μας συμβούλεψε αν θέλουμε να κάνουμε αυτή την πεζοπορία να ξεκινήσουμε πολύ πρωί, πριν τις 7, για να αποφύγουμε την πολύ ζέστη της ημέρας. Σκεφτόμασταν να το κάνουμε την επόμενη μέρα, πρωί-πρωί, μέχρι που κάποια στιγμή, την ώρα του ηλιοβασιλέματος είδαμε κάποια αυτοκίνητα στην κορυφή του βουνού και τότε καταλάβαμε ότι ανεβαίνει δρόμος μέχρις εκεί, από την πίσω μεριά της πόλης και αποφασίσαμε να ανέβουμε, φεύγοντας την επόμενη το απόγευμα για Bari, με το αυτοκίνητο.

Την ώρα του δειλινού η πόλη παίρνει τα ωραιότερα χρώματα, μιας και την ημέρα κυριαρχεί το μονότονο αλλά και τόσο απόκοσμο γκρίζο-μπεζ χρώμα της ασβεστολιθικής πέτρας. Και όσο χαμηλώνει το φως και πέφτει σιγά-σιγά το σκοτάδι γίνεται ολοένα και πιο μυστήρια, πιο ατμοσφαιρική και νομίζεις πως μέσα από τα χαλάσματα, θα πεταχτεί ο Μελ Γκίμπσον, αναζητώντας το τέλειο σκηνικό για τη δική του ταινία των Παθών του Ιησού.

Πραγματικά οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν ούτε στο μισό, την αίσθηση του στοιχειωμένου τοπίου που νιώθεις να σε περιβάλλει όταν βρίσκεσαι εκεί και περπατάς στα δαιδαλώδη σοκάκια, ανεβοκατεβαίνοντας διαρκώς στενά σκαλιά πάνω από τρύπες ή χαλάσματα. Προς τιμήν τους οι Ιταλοί, δεν έχουν αλλοιώσει ούτε στο ελάχιστο, τη μορφολογία αυτής της πολύπαθης πόλης, με αποτέλεσμα να σε βάζουν από την πρώτη κιόλας στιγμή στο πνεύμα και το κλίμα μιας αλλοτινής ταραγμένης εποχής.

Έχοντας κάνει τον γύρο και διασχίσει όλο το Sasso Barisano καταλήξαμε πλέον στο κέντρο, εκεί απ' όπου αρχίσαμε τη βόλτα μας το απόγευμα. Μόνο που τώρα το σκηνικό που συναντήσαμε ήταν τελείως μα τελείως διαφορετικό, λες και ξαφνικά ξεφυτρώσαμε σε άλλη πόλη! Πλημμύρα κόσμου κυκλοφορούσε παντού! Πού ήταν όλοι αυτοί το απόγευμα που περάσαμε από εδώ? Σωστό πανηγύρι στον κεντρικό δρόμο της Ματέρα! Τα εμπορικά μαγαζιά ανοιχτά, τα καφέ γεμάτα, τα εστιατόρια ακόμα πιο γεμάτα! Πάθαμε πλάκα, δεν το πιστεύαμε ότι γινόταν αυτός ο χαμός. Ούτε στο Capri τέτοια κοσμοσυρροή. Ευτυχώς με μια μικρή αναμονή βρήκαμε τραπέζι στο συμπαθητικό εστιατόριο La Focagna στον κεντρικό δρόμο, το οποίο ήταν γεμάτο Ιταλούς! Ε.. είπαμε για να κάθονται εδώ ντόπιοι, κάτι θα ξέρουν. Πράγματι γευτήκαμε ωραίες πίτσες και μακαρονάδες και μια πολύ ιδιαίτερη σαλάτα, με πρασινάδα, καρύδια και μήλο.

Αν και ξεθεωμένοι από τη γεμάτη μέρα και το πολύ περπάτημα συνεχίσαμε τη βόλτα μας στον πεζόδρομο και μετά το φαγητό χαζεύοντας το πλήθος να πηγαινοέρχεται αδιάκοπα, τα ωραία κτίρια και τους επιβλητικούς ναούς. Αγοράσαμε μαγνητάκια καμωμένα με γκρίζο πηλό, τέλειες απομιμήσεις της πόλης, βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες και τελικά αποσυρθήκαμε στο Sasso μας για ξεκούραση και ύπνο. Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα περιελάμβανε εξερεύνηση του Sasso Caveoso.

Κυριακή 31/7: 10 χιλιόμετρα περπάτημα.


Tο πρωινό της Δευτέρας 1/8 προτελευταίας μέρας του ταξιδιού ήταν αφιερωμένο στην εξερεύνηση της δεύτερης συνοικίας της Ματέρα, του Sasso Caveoso, στο οποίο σημαντικό αξιοθέατο είναι ο ναός της Santa Maria d' Idris σκαμμένος εξ' ολοκλήρου μέσα στον βράχο, στο ψηλότερο σημείο, με πανοραμική θέα στο Sasso Barizano.

Εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν το πλήθος των εκκλησιών και των μοναστηριών που συναντήσαμε, καθώς η πόλη δεν είναι τόσο μεγάλη, ώστε να δικαιολογεί έναν τέτοιο αριθμό μνημείων. Και όμως υπάρχει εξήγηση για αυτό το γεγονός: Η περίοδος της Εικονομαχίας (726-843 μ.Χ.) έπαιξε καταλυτικό ρόλο για τη φυσιογνωμία της περιοχής. Η διαμάχη αυτή ανάγκασε χιλιάδες μοναχούς τους λεγόμενους Βασιλειανούς, να μεταναστεύσουν από τη Συρία και την Καππαδοκία στην περιοχή, ενισχύοντας την Ελληνικότητα αλλά και την εικονολατρεία.

Εγκαταστάθηκαν στη Νότιο Ιταλία μαζί με τις οικογένειές τους, συχνά σε υπόσκαφες πόλεις, μεταφέροντας τον τρόπο ζωής τους και αναβιώνοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία και το λειτουργικό της. Γι' αυτό και η Ματέρα αναφέρεται και ως η "Καππαδοκία της Ιταλίας".

Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης

Η περιήγηση συνεχίστηκε σε όλα τα στενά δρομάκια, σκαλάκια, πλατείες της πόλης, κάτω από τον καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο, με το θέαμα όμως να μας αποζημιώνει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, ότι διάφορες τοποθεσίες της Ματέρα, οι οποίες θυμίζουν περιοχές μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλές χριστιανικές ταινίες, από το 1964 με το Ευαγγέλιο κατά Ματθαίον του Pasolini μέχρι το 2004 με τα Πάθη του Χριστού του Gibson.

Αναλάβαμε δυνάμεις τρώγοντας panini με μοτσαρέλα, ντομάτα και πλατύφυλλο βασιλικό και πίνοντας παγωμένο νερό και χυμούς στην Piazza Sedile. Εκεί βρίσκεται ένα super-market, το Divella το οποίο εκτός του ότι έχει τα πάντα, σερβίρει 5-6 διαφορετικά μαγειρεμένα φαγητά, σαλάτες και σάντουιτς. Έχει έξω τραπεζάκια για να φας και να ξεκουραστείς. Τιμές οικονομικότατες για γρήγορο φαγητό. Αγοράσαμε και διάφορα ζυμαρικά που φτιάχνονται στη Ματέρα, ξεκουραστήκαμε και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Θα αποχαιρετούσαμε την πόλη ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο στο απέναντι βουνό, έχοντας ολόκληρη τη Ματέρα απλωμένη μπροστά στα μάτια μας.

70 χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από τον τελικό προορισμό αυτού του ταξιδιού το Bari, πρωτεύουσα της Απουλίας και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Ιταλίας. Είναι μια παραθαλάσσια, ζωντανή πόλη και αποτελεί σταυροδρόμι για πολλούς ακόμη προορισμούς. Το λιμάνι του είναι σημείο εισόδου τόσο από τη χώρα μας, όσο και από την Αλβανία και την Κροατία. Γνώρισε άνθηση με την άφιξη των Ρωμαίων, υπήρξε έδρα του Βυζαντινού διοικητή της Νότιας Ιταλίας και καταστράφηκε με τους βομβαρδισμούς του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή πόλη που γνώρισε τον χημικό πόλεμο, όταν τη νύχτα της 2ας Δεκεμβρίου 1943, Γερμανικά βομβαρδιστικά βύθισαν στο λιμάνι της πόλης συμμαχικά πλοία, μεταξύ των οποίων και το Αμερικανικό "Τζον Χάρβευ" το οποίο μετέφερε αέριο μουστάρδας προοριζόμενο για χρήση, αν οι Γερμανικές δυνάμεις ξεκινούσαν χημικό πόλεμο. Η παρουσία του αερίου ήταν άκρως απόρρητη και οι αρχές στην ξηρά δεν το γνώριζαν, με αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των θυμάτων, καθώς οι γιατροί μη γνωρίζοντας τι έχουν να αντιμετωπίσουν έδιναν θεραπεία που πολλές φορές είχε τα αντίθετα αποτελέσματα για τους ασθενείς. Η όλη υπόθεση κρατήθηκε μυστική για πολλά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου και μέχρι σήμερα πολλοί κάτοικοι αγνοούν το τι συνέβη πραγματικά.

Σήμερα είναι μια σύγχρονη, νεανική-λόγω των πανεπιστημίων της-πόλη με όμορφες πλατείες, μεγάλες λεωφόρους, ιστορικά μνημεία, πολυτελή καταστήματα και έντονη νυχτερινή ζωή.

Εδώ λοιπόν φτάσαμε και εμείς το απόγευμα ψάχνοντας το κατάλυμά μας για την αποψινή μας διανυκτέρευση. Το Kerry Blu είναι ένα Β&Β, με δωμάτια σε μια πολυκατοικία κεντρικά στο Bari, με βασικές υποδομές. Το καλό ήταν ότι συνεργάζονταν με ένα υπόγειο parking σε μια κοντινή πλατεία και μπορέσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο με μόλις 10€ χρέωση, μέχρι την επόμενη μέρα που θα αναχωρούσαμε για Ελλάδα.

Τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε για την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην πόλη αναζητώντας κάποιο εστιατόριο για φαγητό σαν αρχή. Δε φαντάζεστε τη χαρά μας όταν ανακαλύψαμε ότι λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας υπήρχε μαγαζί με σουβλάκια!

Και μάλιστα ήταν κατάμεστο από Ιταλούς που απολάμβαναν greek souvlaki και χωριάτικες σαλάτες μετά μανίας. Μετά από τόσες πίτσες και μακαρονάδες, τα σουβλάκια και η σαλάτα με τη φέτα ήταν βάλσαμο για την πείνα μας και τα στομάχια μας.

Μια Ιταλίδα από το διπλανό τραπέζι μας ρώτησε αν η γλώσσα που μιλάμε είναι Ελληνικά και όταν πήρε καταφατική απάντηση θέλησε να πάρει πληροφορίες για την Κρήτη, καθώς θα ερχόταν διακοπές στην Ελλάδα τον Αύγουστο. Φυσικά την κατατοπίσαμε πλήρως για όλα τα αξιοθέατα και τις παραλίες της Κρήτης, αφού ο γιος μου είναι φοιτητής στο Ηράκλειο και γνωρίζουμε σε ικανοποιητικό επίπεδο τις ομορφιές του νησιού.

Πλήρως ικανοποιημένοι και χορτασμένοι από το φαγητό καταλήξαμε στην παραλιακή του Bari, όπου πολύς κόσμος έκανε τη βόλτα του, καθόταν στα παγκάκια απολαμβάνοντας τη θέα στη θάλασσα, έκανε ποδήλατο, ψάρευε ή δειπνούσε στα πολλά εστιατόρια κατά μήκος του δρόμου. Περπατήσαμε όλη την παραλιακή και στη συνέχεια φτάσαμε στο Castello Svevo για να χωθούμε μέσα στον λαβύρινθο της παλιάς πόλης.

Μας εντυπωσίασε το γεγονός ότι κατά μήκος της τάφρου του Κάστρου, στο φαρδύ πεζοδρόμιο, κάτοικοι των απέναντι σπιτιών είχαν φέρει τα καρεκλάκια τους και καθόντουσαν παρέες-παρέες συζητώντας, ενώ τα πιτσιρίκια έτρεχαν γύρω τους παίζοντας ή κάνοντας ποδήλατο. Αυτό το σκηνικό το είδαμε και στη συνέχεια, μέσα στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης. Μου έφερε στη μνήμη μου παιδικές αναμνήσεις, από τις γειτονιές της Αθήνας, τότε που ο κόσμος άφηνε τα κλειδιά πάνω στις πόρτες και μαζευόταν στις αυλές των σπιτιών ή στους δρόμους, κάνοντας αυτό που είδα να κάνουν και οι κάτοικοι του Bari.

ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ!

Η παλιά πόλη προσελκύει πολλούς τουρίστες με τα στενά γραφικά δρομάκια και τις εκκλησίες της. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Καθεδρικός Ναός του Βari 12ου-13ου αι. με τις αρμονικές γραμμές, ο οποίος αντικατέστησε προγενέστερο Βυζαντινό Ναό και η Βασιλική του Αγίου Νικολάου με επιδράσεις από τη Βυζαντινή-Νορμανδική-Λομβαρδική-Συριακή αρχιτεκτονική.

Αξιοθέατο βέβαια αποτελεί και η ίδια η παλιά πόλη με τον λαβύρινθο των στενών σοκακιών της, που νομίζεις ότι έχεις περάσει και ξαναπεράσει από το ίδιο δρομάκι. Πολλά μπαράκια και cafe έχουν ανοίξει σ' αυτήν τη γωνιά της πόλης που άλλοτε αποτελούσε επικίνδυνο μέρος.

Η Piazza Mercantile είναι μια όμορφη πλατεία μπροστά από το Palazzo Sedile περιτριγυρισμένη από cafe, μπαράκια και εστιατόρια. Εδώ μαζεύεται όλος ο νεαρόκοσμος του Bari για να διασκεδάσει, γεμίζοντας ασφυκτικά όλα τα μαγαζιά της πλατείας.

Με αυτήν την πλατεία κλείσαμε και εμείς τη σημερινή μας περιήγηση στην πόλη του Bari. Κρατώντας χωνάκια με νοστιμότατο παγωτό στο χέρι από το Martinucci επιστρέψαμε για τον τελευταίο μας ύπνο σε Ιταλικό έδαφος. Ευτυχώς το πλοίο μας για Πάτρα αναχωρούσε την επομένη το απόγευμα στις 19:30, οπότε υπήρχε πολύς χρόνος για μια ακόμα περιπλάνηση στην πόλη!!


Δευτέρα 1/8: 9 χιλιόμετρα περπάτημα.


Ξεκινήσαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας-Τρίτη 2/8-, χαλαρά χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα, θέλοντας απλά να ξαναδούμε την παλιά πόλη του Bari με τους ναούς και τα δαιδαλώδη δρομάκια στο φως της μέρας, με τα μαγαζάκια όλα ανοιχτά και τον κόσμο να στριμώχνεται στα στενά, να κάνει τα ψώνια του στις μικρές αγορές της συνοικίας ή να πίνει τον καφέ του στα μικρά καφέ της γειτονιάς. Ο δρόμος μας οδήγησε πρώτα στο Castello Svevo, το οποίο μας κίνησε το ενδιαφέρον να το επισκεφθούμε, πριν χωθούμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Μας είχε κάνει εντύπωση από το προηγούμενο βράδυ με τον καλλιτεχνικό φωτισμό του και τη μεγάλη τάφρο του.

Πιθανώς χτίστηκε το 1132 από τον Νορμανδό Βασιλιά Roger II και καταστράφηκε το 1156 από τον Βασιλιά William της Σικελίας. Ξαναχτίστηκε και ενισχύθηκε το 1233 από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Fredrick II. Το Κάστρο περιβάλλεται από τάφρο σε όλες τις πλευρές, εκτός από τη βόρεια, η οποία συνορεύει με τη θάλασσα και η είσοδός του προσεγγίζεται από τη γέφυρα και την πύλη στη νότια πλευρά του. Το εισιτήριο κοστίζει 3€ και δυστυχώς όταν το επισκεφθήκαμε εμείς, το πάνω τμήμα με τις επάλξεις του ήταν κλειστό λόγω επισκευών.

Το παλιό Μπάρι ή Μπαριβέκια ήταν το επόμενο μέρος που θα βολτάραμε, για να δούμε ξανά αυτόν τον ατμοσφαιρικό λαβύρινθο, των μικρών, στενών και μπερδεμένων μονοπατιών, συναντώντας στη διαδρομή μας μερικές από τις ιστορικότερες εκκλησίες και πλατείες της πόλης.

Ο Καθεδρικός Ναός με τον μεγάλο ρόδακα της πρόσοψης, στολισμένο με πέτρινα τερατάκια και φανταστικά ζώα.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου, αριστούργημα Ρωμαϊκής τεχνοτροπίας, κατασκευασμένος την περίοδο 1089-1197.

Palazzo di Sedile.

Η πλατεία Mercantile με το Palazzo di Sedile, σχεδόν έρημη στο φως της μέρας, ενώ το βράδυ κυριολεκτικά μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο ανοιχτό club, με πολύ-πολύ κόσμο να κατακλύζει όλα τα γύρω μαγαζιά!

Το Bari πάντως δεν είναι μόνο η παλιά πόλη με τους ναούς και τις πλατείες ή το πολύβουο εμπορικότατο λιμάνι του. Είναι μια σύγχρονη μοντέρνα επίσης πόλη, με ωραίες λεωφόρους γεμάτες κομψά καταστήματα, εστιατόρια και καφέ. Μπορώ να πω ότι μας εξέπληξε ευχάριστα καθώς περπατώντας πλέον στην Corso Cavour συναντήσαμε το θέατρο Petruzzelli, το οποίο υπήρξε ένα από τα σημαντικά κτίρια της Ιταλίας, άψογα διατηρημένο στο διάβα των αιώνων αλλά και καταστήματα με εντυπωσιακές βιτρίνες!

Δεν αντισταθήκαμε πια στο κάλεσμα των πινακίδων: "Saldi-Saldi-Saldi" παντού και ενδώσαμε στους καταναλωτικούς πειρασμούς που μας περιτριγύριζαν!

Κάναμε τις αγορές μας, φάγαμε και κάτι πρόχειρο στον δρόμο για να μας κρατήσει και αναχωρήσαμε για το parking και το αυτοκίνητο.

Τακτοποιηθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε για το λιμάνι προς επιβίβαση και απόπλου για Ελλάδα. Άλλο ένα ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του γεμίζοντάς μας εμπειρίες, εικόνες, γνώση και αρκετή κούραση, απαραίτητη όμως προϋπόθεση για να αποκτήσεις όλα τα προηγούμενα.

Τρίτη 2/8: 4 χιλιόμετρα περπάτημα.

Έχω τόσες απορίες για το καπρι θα ήταν εύκολο να με διευκολύνατε; 🥲

 

[Klair]

Έχω τόσες απορίες για το καπρι θα ήταν εύκολο να με διευκολύνατε; 🥲

Παρακαλώ ρωτήστε ό,τι θέλετε και αν γνωρίζω τις απαντήσεις με μεγάλη μου χαρά θα σας βοηθήσω.

 

[Iris_90]

Υπέροχο φωτογραφικό ταξίδι στη πολυαγαπημένη των περισσότερων Ιταλία ... Η Νάπολη είχε μια ιδιαίτερη γοητεία , η Ματέρα μυστηριακή , το Αμάλφι και το Κάπρι κουκλίστικα , το Ατράνι μια ζωγραφιά , το Αλμπερομπέλο απλά παραμυθένιο ... Ευχαριστούμε για το πανέμορφο φωτογραφικό ταξίδι !!!

 

[Klair]

Υπέροχο φωτογραφικό ταξίδι στη πολυαγαπημένη των περισσότερων Ιταλία ... Η Νάπολη είχε μια ιδιαίτερη γοητεία , η Ματέρα μυστηριακή , το Αμάλφι και το Κάπρι κουκλίστικα , το Ατράνι μια ζωγραφιά , το Αλμπερομπέλο απλά παραμυθένιο ... Ευχαριστούμε για το πανέμορφο φωτογραφικό ταξίδι !!!

Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο και τα τόσο καλά σου λόγια. Αγαπάμε Ιταλία και το αποτυπώνουμε με κάθε τρόπο. Φωτογραφικό αλλά και περιγραφικό. Καλά ταξίδια να έχουμε!

 

[Iris_90]

Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο και τα τόσο καλά σου λόγια. Αγαπάμε Ιταλία και το αποτυπώνουμε με κάθε τρόπο. Φωτογραφικό αλλά και περιγραφικό. Καλά ταξίδια να έχουμε!

@Klair Καλά ταξίδια σε όλους μας !!!

 

[Saida]

Ποιο Νάπολη pass προτείνετε ότι συμφέρει να αγοράσουμε ώστε να δούμε τα πιο σημαντικά σημεία στην Νάπολη ;;

 

[elatouil]

Campania 3 days: 2 πρώτα αξιοθέατα δωρεάν και 50% έκπτωση στα υπόλοιπα (ΜΑΖΙ με Πομπηία)
Napoli 3 days: 3 πρώτα αξιοθέατα δωρεάν και 50% έκπτωση στα υπόλοιπα (ΧΩΡΙΣ Πομπηία)

διαλέγεις κ παίρνεις..

 

[Klair]

Ποιο Νάπολη pass προτείνετε ότι συμφέρει να αγοράσουμε ώστε να δούμε τα πιο σημαντικά σημεία στην Νάπολη ;;

Υπάρχει η 3ήμερη κάρτα η οποία προσφέρει δωρεάν επίσκεψη σε δύο αξιοθέατα και 50% έκπτωση στις υπόλοιπες επισκέψεις. Επίσης περιλαμβάνει δωρεάν μετακινήσεις στην περιοχή της Καμπανίας. Η κάρτα κοστίζει 49 ευρώ.

3 day tourist card + Transport: you'll enjoy free access to two tourist attractions and a discount of 50% on the rest of the visits. This option also includes free transport throughout the Campania region.

Η 7ήμερη από την άλλη περιλαμβάνει δωρεάν είσοδο σε 5 αξιοθέατα ή μουσεία και πάνω από 50% έκπτωση σε άλλες δραστηριότητες. Δεν περιλαμβάνει επομένως δωρεάν μετακινήσεις και κοστίζει 59 ευρώ.

7 day tourist card: includes free access to 5 attractions or museums, and discounts of up to 50% on other activities.

Αν έχετε δικό σας μεταφορικό μέσο και θέλετε να δείτε δωρεάν περισσότερα αξιοθέατα και μουσεία τότε συμφέρει η 7ήμερη. Αν θέλετε να έχετε δωρεάν μετακινήσεις τότε η 3ήμερη είναι μονόδρομος.

Το Castel dell' Ovo είναι δωρεάν.

To Castel Sant' Elmo κοστίζει

• Full price from Wednesday to Monday until 4pm € 5.00
• Full price on Tuesday and from Wednesday to Monday until 4pm € 2.50

Το εισιτήριο στο Αρχαιολογικό Μουσείο κοστίζει 15 ευρώ και η είσοδος στις κατακόμβες του San Gennaro κοστίζει 9 ευρώ.

Η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας κοστίζει 15 ευρώ.

Αναλόγως λοιπόν τις επιθυμίες σας επιλέγετε την κάρτα που σας συμφέρει.

 

[Smaragda53]

Ακόμα μια ιστορία-μαγεία από την Klair!
Υ.Γ. Στην Ετ2 παίχθηκε μια πολύ ωραία ιταλική σειρά "Οι Αδερφές", γυρισμένη όλη στη Ματέρα.

 

[fantina]

Είσαι θεά!!! Τέλειες περιγραφές και φωτογραφίες. Έχω κλείσει το ίδιο σχεδόν ταξίδι, απλά εμείς θα κινηθούμε με αεροπλάνο Αθήνα-Νάπολη (3 διανυκτερεύσεις), θα φύγουμε από εκεί με συγκοινωνία (δεν έχω καταλήξει πως ακόμα) για Ραβέλλο (5 διανυκτερεύσεις) από όπου θα δούμε την ακτή και μετά από Σαλέρνο με νοικιασμένο αυτοκίνητο για Ποσειδωνία, Ματέρα, Αλμπερομπέλλο, Πούλια για να καταλήξουμε Μπάρι και να γυρίσουμε με αεροπλάνο Αθήνα. Το μόνο που με αγχώνει είναι οι λίγες μέρες 8-18 Ιουλίου και δεν ξέρω αν θα τα προλάβουμε όλα. Όπως καταλαβαίνεις έχει πέσει μελέτη.