Ιταλία Vedi Napoli e poi muori! Road trip Napoli-Vezouvio-Pompeii-Capri-Amalfitana-Alberobello-Matera-Bari

[Maria Mavr]

Περιμένω με πολύ αγωνία Alberobello και Matera. Υπέροχα όλα ως τώρα στην πολυαγαπημένη μου Ιταλία!

 

[Nancoula1]

Τι όμορφη ανάρτηση! Γεμίζω αναμνήσεις από το δικό μου Καλοκαίρι, καθώς κάναμε την ίδια διαδρομή! Μην παραπονιέστε πάντως για τον αέρα, εμείς που ξεκινήσαμε Αύγουστο από τη Νάπολη συναντήσαμε τόση ζέστη (και υγρασία) που περιορίσαμε αρκετά την περιπλάνησή μας στο Ιστορικό Κέντρο προς όφελος των δροσερών Chiaia, Mergellina, Posilipo. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι μία πόλη που την ερωτεύεσαι!

 

[Klair]

Η Παρασκευή 29/7 ξεκίνησε με ένα πλούσιο πρωινό, το οποίο θα μας γέμιζε ενέργεια και δύναμη για να βγάλουμε εις πέρας, το επίσης πλούσιο και απαιτητικό πρόγραμμα της ημέρας, το οποίο περιλάμβανε πολύ πεζοπορία κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο στο νοτιοανατολικό κομμάτι του νησιού, για να δούμε μερικά από τα ομορφότερα και πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα και τοπία του Capri.

Οι οδηγίες του ξενοδόχου υπήρξαν πολύτιμη προσφορά για αυτό το εγχείρημα καθώς μας γλίτωσαν από άδικη ταλαιπωρία και κούραση. Μας συμβούλεψε λοιπόν, να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από τη Via le Botteghe και όχι από τη Via Tragara, καθώς έτσι θα είχαμε να κατέβουμε τα εκατοντάδες σκαλιά, που θα συναντούσαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής μας και όχι να τα ανέβουμε. Τη Via le Bottege διαδέχεται η Via Fuorlovado και αυτήν η Via Croce και τελικά μπήκαμε στη Via Matermania ένα καταπληκτικό πλακόστρωτο δρομάκι, που διατρέχει το βουνό και περνάει από τα ωραιότερα σπίτια, ξενοδοχεία και αρχοντικά του νησιού.

Φτάσαμε μετά από λίγη ώρα, στο απομονωμένο καφέ-εστιατόριο Le Grottelle, το οποίο είναι χωμένο μέσα στα θεόρατα πεύκα και τους απόκρημνους βράχους και αποτελεί όαση δροσιάς και ξεκούρασης λίγο πριν το Arco Naturale. Παίρνοντας το κατηφορικό δρομάκι, αριστερά του καφέ, σε λίγα μόλις λεπτά, αντικρίσαμε ένα έργο τέχνης της φύσης, δηλαδή μια μεγάλη καμάρα, ύψους 18 μέτρων, μέσα από την οποία θαυμάσαμε την απέραντη θάλασσα που βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα. Παλιά το Arco Naturale ήταν σπηλιά, η οροφή της οποίας κατέρρευσε για να δημιουργηθεί αυτό το παράξενο γλυπτό. Σήμερα γίνονται έργα στον βράχο, ο οποίος είναι ντυμένος με σκαλωσιές, για την προστασία και διατήρησή του, στο πέρασμα του χρόνου.

Επιστρέψαμε πίσω στο καφέ για να πάρουμε το άλλο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη Via Pizzolungo, μέσα από μια ακόμα μαγευτικότερη διαδρομή. Από εδώ λοιπόν, ξεκίνησαν τα εκατοντάδες σκαλιά για τα οποία μας είχε προετοιμάσει ο ξενοδόχος! Κατεβαίναμε και ξανακατεβαίναμε, δίχως τέλος σκαλιά έχοντας την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε άλλο μέρος, μακριά από τον κόσμο, όπου εδώ πρωταγωνιστές ήταν οι απότομοι βράχοι, τα πυκνά δάση, οι σπηλιές και φυσικά η απέραντη καταγάλανη θάλασσα. Περπατούσαμε ανάμεσα από χιλιάδες κορμούς δέντρων, οι οποίοι έκρυβαν τον ήλιο, δημιουργώντας μοναδική δροσιά, για τους τολμηρούς περιπατητές αυτού του μοναδικού τοπίου! Κάποια στιγμή φτάσαμε έξω από την είσοδο μιας μεγάλης σπηλιάς, της Grotta di Matermania, που βρίσκεται κοντά στα 180 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, με ύψος 10 μέτρα και πλάτος 20 περίπου μέτρα.

Συνεχίσαμε την πορεία μας στο στενό μονοπάτι που ακολουθεί το ανάγλυφο της ακτογραμμής και βρεθήκαμε πάνω από τον κάβο Massulo, όπου δεσπόζει ένα ακόμα αξιοθέατο, το περίφημο κόκκινο σπίτι του Κούρτσιο Μαλαπάρτε, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της Ιταλικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που έχτισε εκεί ο ίδιος, με τη βοήθεια τοπικού τεχνίτη. Εδώ ο Jean Luc Godard γύρισε ταινία το 1963. Η βίλα στέκεται 32 μέτρα πάνω από τα κύματα με θέα όλο τον κόλπο του Σαλέρνο και έχει πρόσβαση κυρίως από τη θάλασσα. Εγκαταλείφθηκε μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη, υπέστη βανδαλισμούς και υπέφερε από τα στοιχεία της φύσης για πολλά χρόνια, ενώ η πρώτη σοβαρή ανακαίνιση ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Δωρήθηκε στο ίδρυμα Giorgio Ronchi και χρησιμοποιείται για διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Αφήνοντας πίσω μας τη βίλα και τη Via Pizzolungo, μπήκαμε πλέον στη Via Tragara, έναν ήσυχο δρόμο που μας γυρίζει πίσω στη Ρωμαϊκή εποχή και χαρακτηρίζεται από την άπλετη θέα που προσφέρει στους τεράστιους και διάσημους, τρίδυμους βράχους Faraglioni. Εδώ συναντήσαμε ένα ακόμη μπαλκόνι που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα, άριστο παρατηρητήριο του συμπλέγματος των τριών κατακόρυφων βράχων, που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από τα βαθιά καταγάλανα νερά της Τυρρηνικής θάλασσας.

Ο πρώτος βράχος είναι ο μεγαλύτερος με ύψος 111 μέτρα και επικοινωνεί με τη στεριά με έναν ισθμό, στον οποίο είδαμε κόσμο να κάνει μπάνιο. Ο δεύτερος είναι ο μικρότερος με ύψος 81 μέτρα και ο τρίτος φτάνει τα 105 μέτρα. Ο δεύτερος βράχος είναι ο εντυπωσιακότερος λόγω της τεράστιας οπής που έχει στη βάση του, μέσα από την οποία διέρχονται τα σκάφη που ολημερίς οργώνουν τη θάλασσα.

Μείναμε αρκετή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο, να θαυμάζουμε το ανεπανάληπτο αυτό θέαμα και συνεχίσαμε να διανύουμε τη Via Tragara πλησιάζοντας όλο και περισσότερο πλέον στην πόλη. Αυτός ο δρόμος συνέχισε να μας εκπλήσσει ολοένα και περισσότερο, καθώς πολύχρωμα λουλούδια, όμορφα δέντρα, κήποι με τεράστιους κάκτους, βουκαμβίλιες που κάλυπταν ολόκληρους τοίχους, κουκλίστικα ξενοδοχεία που ξεπετάγονταν μέσα από τεράστιους θάμνους, βεράντες κρεμασμένες πάνω από τους γκρεμούς, όλα βρίσκονταν σε μια αρμονία που ήταν αδύνατον να εντοπίσεις κάτι κακόγουστο ή παράταιρο. Εικόνες μαγευτικές ξετυλίγονταν σε κάθε μας βήμα και μας συνόδεψαν μέχρι τον επόμενο προορισμό μας: τους κήπους του Αυγούστου!

Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα, στο ομορφότερο σημείο του νησιού είναι οι κήποι του Αυγούστου, όπου μια πανδαισία φυτών, δέντρων και λουλουδιών ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των επισκεπτών που συρρέουν κατά εκατοντάδες, για να θαυμάσουν ένα θέαμα απερίγραπτου κάλλους. Πληρώνοντας είσοδο 3€ και ανεβαίνοντας μερικά σκαλάκια, βρεθήκαμε σε ένα υπέροχο μπαλκόνι, πάνω από τον γκρεμό, με καταπληκτική θέα στους βράχους Faraglioni στα αριστερά μας, ενώ δεξιά μας είχαμε μια πανοραμική άποψη της Marina Piccola. Χαμηλώσαμε το βλέμμα μας και μείναμε εκστασιασμένοι, καθώς κάτω από τα πόδια μας, κρέμεται κυριολεκτικά στο χάος, ένα λιθόστρωτο δρομάκι που είναι σκαλισμένο στον απότομο βράχο. Είναι η διάσημη Via Krupp, ένας φιδογυριστός δρόμος, με διαδοχικές φουρκέτες και προστατευτικά πεζούλια που κατρακυλάει στο κενό, ενώνοντας το Capri με τη Marina Piccola. Φυσικά και ήταν στα σχέδιά μας να τον κατέβουμε μέχρι κάτω, στο μικρό λιμανάκι, αλλά δυστυχώς αυτή η επιθυμία μας δε θα γινόταν πραγματικότητα καθώς ο δρόμος ήταν κλειστός στο κοινό, εδώ και δύο χρόνια, λόγω έργων συντήρησης.

Συνεπαρμένοι και συνάμα συγκλονισμένοι από τις πανέμορφες εικόνες πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς την Piazzetta, αφού πρώτα δροσιστήκαμε με φρέσκια λεμονάδα από την καντίνα στη Via Matteoti.

Θέλαμε να κάνουμε μια ακόμη επανάληψη, της χθεσινοβραδινής μας βόλτας, στην καρδιά της πόλης πριν την αποχαιρετήσουμε με το τελευταίο πλοίο των 7:45 και ιδού το αποτέλεσμα!

Ένα από τα πολλά καταστήματα που συναντάς στο Capri, αλλά και σε όλα τα χωριά της Ακτής Αμάλφι με χειροποίητα σανδάλια.

Είχαμε καμιά ώρα και παραπάνω χρόνο ακόμη, μέχρι να πάρουμε το τελεφερίκ για να κατέβουμε στο λιμάνι, για την αναχώρησή μας και αράξαμε με panini στο χέρι, στα σκαλάκια της εκκλησίας. Εκεί έμελλε να γίνουμε μάρτυρες ενός απίστευτου γεγονότος που έλαβε χώρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και όσων έτυχε να βρίσκονται στο σημείο εκείνο!

Να και οι καλεσμένοι

Δώστε λίγη προσοχή παρακαλώ στο καλόγουστο ομπρελίνο του κυρίου!!

Αποχαιρετήσαμε το υπέροχο Capri, το οποίο μας πρόσφερε πολλές συγκινήσεις και ανεπανάληπτες εικόνες ομορφιάς και αναχωρήσαμε για το Sorrento, όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Μπήκαμε για τα καλά πλέον στον πιο διάσημο αυτοκινητόδρομο, που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, στριφογυρίζει στην άκρη των βουνών προκαλώντας ίλιγγο με τη θεαματικότητα που προσφέρει, καθώς ξεδιπλώνει μετά από κάθε στροφή του, μια παλέτα γεμάτη από φαράγγια, γέφυρες, τούνελ και πολύχρωμα χωριά βουτηγμένα στο πράσινο. Το τοπίο επιβλητικό, άγριο, απρόσιτο καθηλώνει τον ταξιδευτή και δεν του επιτρέπει ούτε για μια στιγμή να αποτραβήξει το βλέμμα του.

Μετά από 40 περίπου λεπτά μαγευτικής διαδρομής φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του πανέμορφου Pozitano, που αποτελούσε την επόμενη στάση του οδοιπορικού μας. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν πάνω στον δρόμο, σε σημείο με άπλετη θέα στη χαράδρα, που αυλακώνει το χωριό και σε απόσταση περίπου 2 km από το κέντρο.

Το τοπίο ειδυλλιακό και πανέμορφο αλλά ήδη αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι εδώ υπάρχει σοβαρό θέμα με το παρκάρισμα, καθώς ο δρόμος που διατρέχει το χωριό, είναι πολύ στενός, με αυτοκίνητα σταθμευμένα σε όλο του το μήκος, εννοείται με χρέωση και χώρος πουθενά για το δικό μας αυτοκίνητο. Σταθήκαμε μόνο για λίγα λεπτά σε ένα σημείο, ίσα ίσα να κατεβάσουμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και αναγκαστικά κλείσαμε το αυτοκίνητο σε ιδιωτικό parking, με ημερήσια χρέωση 25€. Έτσι κι αλλιώς τι ήταν για μας ο ποδαρόδρομος?

Ήταν πλέον 10 το βράδυ όταν ξεμπερδέψαμε με όλα αυτά και η πείνα μας χτυπούσε καμπάνες ούτε καν καμπανάκια. Βρήκαμε ένα συμπαθητικό εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο και φάγαμε εκεί, μακαρονάδες και πίτσα, νόστιμα και σε καλές τιμές. Μας κέρασαν και limoncello στο τέλος. Το έλεγαν Saraceno D' Oro.

Επόμενη κίνηση για σήμερα επιστροφή στο ξενοδοχείο και ύπνος με αυτήν την εικόνα για καληνύχτα!

Παρασκευή 29/7: 15 χιλιόμετρα περπάτημα.

 

[Klair]

Αυτή η θέα από τη βεράντα του δωματίου μας, στη Villa Palumbo, ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μας, το πρωινό του Σαββάτου 30/7. Καταβροχθίσαμε γρήγορα το πλούσιο φαγητό που μας πρόσφεραν στην πάνω βεράντα του ξενοδοχείου και πήραμε τους δρόμους.

Πραγματικά τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψει κάποιος το θέαμα που αντικρίζει, ρίχνοντας τη ματιά του γύρω-γύρω, σε ένα από τα ωραιότερα χωριά της Ακτής. Σίγουρα μένεις άφωνος, βλέποντας τα σπίτια καρφωμένα στην πλαγιά του απότομου βράχου, να μοιάζουν ότι αιωρούνται μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Μια πολύχρωμη χιονοστιβάδα κατρακυλάει άτακτα από το βουνό και καταλήγει ακριβώς πάνω στα μαύρα βότσαλα της μεγάλης παραλίας. Κατά τη γνώμη μου είναι το ομορφότερο θέαμα όλης της ακτογραμμής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και όλα τα υπόλοιπα χωριά δεν είναι πανέμορφα.

Ίσως αυτό που κάνει το Pozitano να ξεχωρίζει είναι ότι μοιάζει με ζωντανό πίνακα ζωγραφικής. Παστέλ ξεθωριασμένα χρώματα, σπίτια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, καρφωμένα στα βράχια, στενά δαιδαλώδη σοκάκια με άπειρα σκαλιά, ένας χρυσός τρούλος της Santa Maria Assunta, μια καταπράσινη χαράδρα που κόβει το χωριό στα δύο, μαύρα βότσαλα στις παραλίες, τρύπες στα θεόρατα βράχια που ορθώνονται άγρια πάνω από τη θάλασσα, ατελείωτο πράσινο παντού, λουλούδια και μια καταγάλανη θάλασσα συνθέτουν ένα κάδρο ανείπωτης ομορφιάς! Ακόμα και το κιτς θέαμα από τις εκατοντάδες ομπρελοξαπλώστρες της Spiaggia Grande υποβαθμίζεται μπροστά στο μεγαλείο του υπολοίπου τοπίου. Τα βαρκάκια πηγαινοέρχονται αδιάκοπα μεταφέροντας κόσμο και τα μαγαζάκια κατά μήκος της παραλίας σφύζουν από ζωή.

Ολόκληρο το Positano προσφέρεται για ατελείωτο περπάτημα λόγω του τρόπου που είναι οικοδομημένο. Τα στενά, όλο σκαλιά σοκάκια, δεν επιτρέπουν τίποτε άλλο, παρά μόνο το στρίμωγμα σε πολλά σημεία, μαζί με άλλους περιπατητές που ολημερίς τρέχουν για να το εξερευνήσουν!

Ακριβώς πάνω από την παραλία δεσπόζει ο ναός της Santa Maria Assunta, ορατός από κάθε σημείο της πόλης, ο οποίος φιλοξενεί την εικόνα της Madonna, η οποία σύμφωνα με τον θρύλο κλάπηκε από το Βυζάντιο και ενώ μεταφερόταν από πειρατές στη Μεσόγειο κατέληξε στη θάλασσα λόγω τρομερής θαλασσοταραχής. Οι κάτοικοι βρήκαν την εικόνα, τη μετέφεραν στο χωριό και η κακοκαιρία σταμάτησε.

Το Positano, κατά πάσα πιθανότητα πήρε το όνομά του από τον θεό Ποσειδώνα, ενώ οι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για σταθμό, κατά τα ταξίδια τους στη Μεσόγειο θάλασσα. Ίσως ο John Steinbeck να συνέβαλε στη διάδοση της ομορφιάς της πόλης, όταν έγραψε πως: ''Είναι ένα ονειρικό μέρος το οποίο δε μοιάζει πραγματικό όταν είσαι εκεί, αλλά γίνεται απόλυτα αληθινό όταν έχεις φύγει". Έτσι κατέληξε από φτωχό ψαροχώρι, σε τοπ τουριστικό προορισμό εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Στριφογυρίζαμε για ώρες στα στενά του και στην παραλία του, ξανά και ξανά, δίχως να χορταίνουμε να το φωτογραφίζουμε από κάθε οπτική γωνία και πιθανό διαφορετικό σημείο του.

Μετά τον πέτρινο στρογγυλό Πύργο που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, συνεχίζοντας το λιθόστρωτο μονοπάτι που είναι ριζωμένο στον βράχο βρίσκεσαι στην άλλη παραλία της πόλης τη Spiaggia Fornillo.

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, όταν αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο από την "πλατεία" για να επιστρέψουμε στο γκαράζ και στο αυτοκίνητο που μας περίμενε εκεί από την προηγούμενη μέρα.

Ο μοναδικός δρόμος που διατρέχει όλο το χωριό είναι τόσο στενός, ώστε δε χωράνε δύο αυτοκίνητα, οπότε αναγκαστικά είναι μονόδρομος. Πρέπει λοιπόν να κάνεις όλο τον κύκλο, κάθε φορά που επιθυμείς να πας σε οποιοδήποτε μέρος της πόλης. Αυτό φυσικά έκανε και το λεωφορείο, προς μεγάλη μας χαρά, καθώς είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουμε την πόλη από πολύ ψηλά! Τόσο πολύ μας άρεσε η διαδρομή αυτή, ώστε όταν πήραμε το αυτοκίνητο, πριν αποχαιρετήσουμε οριστικά το Positano, την ξανακάναμε και μόνοι μας για περισσότερη εμπέδωση και φυσικά για φωτογράφιση.

Ο στενός αυτοκινητόδρομος 163 συνεχίζει να στριφογυρίζει γαντζωμένος στην άκρη των δυσπρόσιτων βράχων, περνώντας από το επόμενο γνωστό ψαροχώρι της Ακτής, το Praiano, χτισμένο γύρω από έναν κάβο, πάνω από το μικρό ομώνυμο λιμανάκι του. Εδώ βρίσκεται και το γνωστό Club Africana, μια σπηλιά πάνω από τη θάλασσα, στο οποίο έχουν διασκεδάσει πολλοί επώνυμοι αστέρες του σινεμά, της πολιτικής και του τραγουδιού, από τον Φρανκ Σινάτρα και τον Τζον Κένεντι μέχρι τον Νουρέγιεφ. Λέγεται ότι πήρε το όνομά του, από την ιδέα της Μαργκότ Φοντέϊν, η οποία πρότεινε στον ιδιοκτήτη του, να καλέσει στο club, ένα έθνικ γκρουπ από την Κένυα.

Επόμενο χωριό είναι το Furore, το οποίο έγινε γνωστό από μια παραξενιά της φύσης, η οποία έχει αντιγράψει ένα Νορβηγικό φιόρδ, τοποθετώντας το ανάμεσα στα απότομα βράχια. Ο δρόμος περνάει πάνω από μια γέφυρα, η οποία ενώνει τις δύο πλευρές του βουνού, τρυπώνει αμέσως μετά σε ένα μικρούτσικο τούνελ και συνεχίζει την πορεία του για το Αμάλφι.

Είχαμε μπει πλέον στην καρδιά της ακτής και τα πρώτα σπιτάκια του Amalfi έκαναν την εμφάνισή τους. Στη συνέχεια μας υποδέχτηκε το πολύβουο λιμάνι και η μεγάλη προφυλαγμένη στην αγκαλιά του κόλπου, παραλία του. Δε σταματήσαμε όμως εδώ, γιατί ο προορισμός μας για την ώρα ήταν άλλος.

7 χιλιόμετρα πάνω από το Amalfi, μια πολύ όμορφη διαδρομή, μέσα από κατάφυτες απότομες πλαγιές ενός φαραγγιού, καταλήγει στον εξώστη αυτού του υπέροχου θεάτρου που αποκαλείται Costiera Amalfitana, στο πασίγνωστο ορεινό μεσαιωνικό χωριό Ravello.

Περίφημα παλάτια με υπέροχους κήπους, αρχοντικά σπίτια, πέτρινοι πύργοι, κουκλίστικα πλακόστρωτα δρομάκια, μια μεγάλη πλατεία με σικάτα καφέ, κομψά καταστήματα, πιθάρια με πολύχρωμα λουλούδια, ψηλόκορμα πεύκα, ανείπωτη πανοραμική θέα, χαρακτηρίζουν αυτό το καταπληκτικό χωριό στο οποίο θα διανυκτερεύαμε τούτο το βράδυ.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό parking, με 24ωρη χρέωση 20€ και ξεκινήσαμε για το κατάλυμά μας, τη Villa Cecilia. Την περιγραφή θα την κάνουν οι φωτογραφίες...

Είσοδος

Η μπροστινή βεράντα

Η θέα από την πίσω βεράντα

Μέχρι και οι διακόπτες εκπέμπουν τέχνη!

Γυρίσαμε όλο το χωριό, δεν είναι και πολύ μεγάλο και μείναμε με ανοιχτό το στόμα, θαυμάζοντας εκτός από τα ωραία τοπία και σπίτια, την καλαισθησία, τη φινέτσα και την αριστοκρατική αρχοντιά που αποπνέει αυτό το μέρος. Όλα περιποιημένα, καθαρά, φροντισμένα με αγάπη και μεράκι, λες και κάποιο αόρατο χέρι, ολημερίς μοχθεί να τα διατηρήσει όλα τέλεια! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στο Ravello και μάλιστα στη Villa Rufolo εμπνεύστηκε ο Wagner και έγραψε τη γνωστή όπερα Parsifal. Εδώ υπάρχουν επίσης εργαστήρια υπέροχων κεραμικών, τα οποία είναι πανάκριβα αλλά τα βρίσκεις να κοσμούν ξενοδοχεία, κήπους και καταστήματα.

Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε για λίγο το Ravello και να γνωρίσουμε το κοσμοπολίτικο Amalfi, τον πυρήνα ολόκληρης της ακτογραμμής, έναν κορυφαίο ταξιδιωτικό προορισμό, το μεγαλύτερο και πιο δημοφιλές θέρετρο, διάσημο σε όλο τον κόσμο. Για πολλούς αιώνες υπήρξε μια από τις πιο αναπτυγμένες θαλασσοπολιτείες της Μεσογείου, αποτελώντας ισχυρή ναυτική δύναμη κυριαρχώντας μαζί με τους Βυζαντινούς στο εμπόριο, όταν ακόμα η Βενετία ήταν στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξής της. Το 1343 μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε από τσουνάμι με αποτέλεσμα να αρχίσει η παρακμή της.

Αποφασίσαμε να κινηθούμε με το λεωφορείο από το Ravello, αφού το αυτοκίνητο ήταν ήδη παροπλισμένο για τις επόμενες 24 ώρες, αλλά και γιατί η υπόθεση παρκαρίσματος στο Amalfi θα ήταν σίγουρα τραγωδία. Αποβιβαστήκαμε στην πλατεία που είναι πάνω από το λιμάνι, εκεί που δεσπόζει το άγαλμα του Flavio Gioia, ο οποίος καταγόταν από εδώ και λέγεται ότι εφηύρε τη ναυτική πυξίδα. Αυτό το σημείο είναι και το τέρμα όλων των λεωφορείων που κινούνται στα χωριά της Ακτής. Κατευθυνθήκαμε πρώτα προς το λιμάνι, περπατώντας στον μεγάλο βραχίονα που μπαίνει βαθιά μέσα στη θάλασσα και έχεις πανοραμική άποψη όλης της πόλης.

Στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο που ξεκινάει από το άγαλμα του Flavio Gioia και σε βάζει στην καρδιά της πόλης και της κίνησης. Μετά από λίγα μέτρα βρεθήκαμε στο μαγευτικότερο σημείο του Amalfi, στην πλατεία Duomo. Εδώ δεσπόζει ο ναός του Αγίου Ανδρέα, με τη μεγαλοπρεπή είσοδο, τα φαρδιά σκαλοπάτια και το ψηλό Καμπαναριό. Η πρόσοψη είναι Μαυριτανική με Γοτθικές επιρροές και διαμορφώθηκε έτσι από τον 19ο αι. Σε Κρύπτη φυλάσσεται μέρος των λειψάνων του Αγίου που μεταφέρθηκαν εκεί το 1210 από την Κωνσταντινούπολη, καθώς επίσης και χρυσή λάρνακα με την κάρα Του.

Εδώ χτυπά ο παλμός ολόκληρης της πόλης! Κόσμος συνωστίζεται στα καφέ και τα εστιατόρια, κάθεται στα σκαλάκια της εκκλησίας, περπατάει κατά μήκος του δρόμου που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της συνοικίας, γεύεται νόστιμα παγωτά από τις πολλές gelateries, αγοράζει αναμνηστικά και μπουκαλάκια από το διάσημο λικέρ όλης της Ακτής, το limoncello.

Πίσω από τον Καθεδρικό, περνώντας κάτω από ένα μικρό τούνελ, ξεκινούν εκατοντάδες ανηφορικά σκαλιά, τα οποία καταλήγουν ψηλά στο βουνό, που βρίσκεται το κοιμητήριο της πόλης. Αυτό όμως θα το επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα με το φως του πρωινού.

Κρήνη Cap e Ciuccio. Εδώ ξεδιψούσαν τα γαϊδουράκια που έρχονταν φορτωμένα σοδειές από την κοιλάδα των Μύλων.

Περιπλανηθήκαμε κάμποσες ώρες στα δρομάκια του Amalfi και αργά το βράδυ, με το τελευταίο λεωφορείο επιστρέψαμε στο Ravello κατάκοποι, νομίζοντας ότι στο χωριό θα επικρατούσε νέκρα.....αμ δε!! Ήταν ζωντανότατο και δε μας άφησε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, αλλά μας έβαλε στον πειρασμό για μια νυχτερινή βόλτα στα πανέμορφα σοκάκια του!

Έτσι έκλεισε άλλη μια βραδιά του ταξιδιού μας. Αύριο αποχαιρετάμε την Ακτή Αμάλφι και αναζητάμε άλλους προορισμούς, ιδιαίτερους, διαφορετικούς.

Σάββατο 30/7: 8 χιλιόμετρα περπάτημα.

 

[Classical Dancer]

Νασαι καλά για το υπέροχο ταξιδι! Πρόκειται για το ταξίδι- όνειρό μου! Μακάρι να το πραγματοποιήσω σύντομα με παρέα αντίστοιχη με τη δική σου!! Ανυπομονώ για τη συνέχεια...

 

[Klair]

Κατά τις 11:00 το πρωί της Κυριακής 31/7 αφήσαμε τη Villa Cecilia στο Ravello, μεταφέραμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τα ανηφορικά σκαλοπάτια της Via S. Francesco με προορισμό τη Villa Cimprone. Όλη η διαδρομή είναι περίπου 800-1000 μέτρα, τα οποία είναι υπέρ αρκετά για να σε μαγέψουν για μια ακόμα φορά και να σου προσφέρουν θέαμα για άπειρες φωτογραφίες.

Στα μέσα περίπου της διαδρομής συναντήσαμε το μοναστήρι της Santa Chiara το οποίο ήταν ανοικτό και μπορέσαμε να επισκεφθούμε το εσωτερικό του. Υπήρχε μάλιστα και μια έκθεση ζωγραφικής, με έργα μάλλον κάποιου τοπικού καλλιτέχνη, τα οποία παρίσταναν τοπία από τη γύρω περιοχή, θαλασσογραφίες και λουλούδια.

Συνεχίσαμε την πορεία μας στη Via Santa Chiara, ένα λιθόστρωτο στενό μονοπάτι, με θέα στην ακριβώς αντίθετη πλευρά του χωριού, η οποία είναι ορατή μόνο από εδώ. Στα απέναντι βουνά κάποιος άλλος οικισμός βρίσκεται σκαρφαλωμένος και χαμένος μέσα στο πυκνό πράσινο, ενώ κάτω από τα πόδια μας, απλώνονται περιποιημένα και φορτωμένα με καρπούς μποστάνια, τα οποία θαρρείς κατρακυλάνε μέσα στη βαθιά χαράδρα που διασχίζει το χωριό!

Τι μαγεία, τι τοπία, τι ομορφιά! Nομίζεις πως όλα γύρω σου είναι ψεύτικα. Λες και ξεπήδησαν από τους πίνακες ζωγραφικής του καλλιτέχνη που είδαμε νωρίτερα και απλώθηκαν γύρω για να μας μαγέψουν! Και στο βάθος, το μπλε χρώμα της θάλασσας να ενώνεται με το γαλάζιο του ουρανού, αφήνοντας ασαφή τα όρια της αρχής και του τέλους του καθενός!

Μέχρι και οι αριθμοί των σπιτιών ακτινοβολούν καλαισθησία, γούστο και φινέτσα, τόσο ταιριαστοί είναι με το όλο σκηνικό που σε περιβάλλει! Αυτές οι μικρές πινελιές που κάνουν πάντα τη διαφορά!

Το μονοπάτι τελειώνει στην είσοδο της Villa Cimprone, την οποία δεν επισκεφθήκαμε στο εσωτερικό της, καθώς το εισιτήριο των 7€ μας φάνηκε υπερβολικό για να δούμε κάποιους επιπλέον, πιο "καλλιτεχνικά" φτιαγμένους κήπους. Οι κήποι που είδαμε σε όλο το Ravello αλλά και στις προηγούμενες πόλεις (Capri, Sorrento, Pozitano), πιστέψτε με, αξίζουν πολύ περισσότερο, γιατί είναι αυθεντικοί, δουλεμένοι με μεράκι και αγάπη από τους ιδιοκτήτες τους. Η δε θέα είναι πανοραμική από όλο το Ravello, γι' αυτό εξάλλου αποκαλείται και το "μπαλκόνι" της Ακτής Αμάλφι. Μια ιδέα όμως την πήραμε:

Αποχαιρετήσαμε το κουκλίστικο Ravello και κατηφορίσαμε την ίδια πανέμορφη διαδρομή, πάνω από την απότομη κατάφυτη χαράδρα, με προορισμό το Amalfi για μια τελευταία πρωινή βόλτα. Η μόνη επιλογή που είχαμε για παρκάρισμα ήταν το μεγάλο δημοτικό parking στο λιμάνι με χρέωση 5€ την ώρα, καθώς ερχόμενοι, δεν είδαμε πουθενά αλλού στον δρόμο ελεύθερη θέση και μάλιστα κανά δυό χιλιόμετρα πριν την πόλη, συναντήσαμε έναν γερανό, ο οποίος μάζευε μηχανάκια από μια στροφή που "εμπόδιζαν" την κυκλοφορία.

Φτάνοντας στο κυκλικό που στέκεται το άγαλμα του Flavio Gioia υπήρχε τροχονόμος ο οποίος δεν άφηνε κανένα αυτοκίνητο να μπει στο parking, γιατί πολύ απλά ήταν γεμάτο! Κάναμε άλλη μια μεγάλη βόλτα προς την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία είχαμε έρθει, τίποτα! Ούτε πόντος ελεύθερος. Επιστρέψαμε πάλι στο λιμάνι, τίποτα, τα ίδια. Στείλαμε τα φιλιά μας στο Amalfi και βάλαμε πλώρη για τον επόμενο προορισμό μας, το Alberobello, 300 περίπου χιλιόμετρα δρόμος.

Η διαδρομή, στο ίδιο μοτίβο, περνούσε μέσα από τα υπόλοιπα ωραιότατα αλλά όχι τόσο διάσημα ή τουριστικά χωριά της Ακτής. Πάντως οι παραλίες τους ήταν γεμάτες ομπρέλες και ξαπλώστρες χωρίς να αφήνουν σπιθαμή ελεύθερο χώρο, οι εκκλησίες τους ήταν το ίδιο εντυπωσιακές με φανταχτερούς τρούλους, τα σπίτια σκαρφαλωμένα στο βουνό περιτριγυρισμένα από δέντρα και πράσινο, η θέα στη θάλασσα το ίδιο εντυπωσιακή και η μυρωδιά του λεμονιού διάχυτη στον αέρα.

Η δεύτερη παραλία του Amalfi φεύγοντας προς Atrani

Atrani

Atrani

Vietri sul Mare

Vietri sul Mare

Vietri sul Mare: Στους ντόπιους αρέσει να αποκαλούν αυτήν την πόλη, "Το πρώτο μαργαριτάρι του Αμάλφι". Φημίζεται για τα κεραμικά (πιάτα-γλάστρες-πλακάκια- σκεύη) που κατασκευάζονται εδώ από τον 5ο αι. και τροφοδοτεί όλα τα καταστήματα και τα ξενοδοχεία της περιοχής.

Τα πρώτα σπίτια και το λιμάνι του Salerno έκαναν την εμφάνισή τους σηματοδοτώντας το τέλος της γοητευτικής Costiera Amalfitana.

Διασχίσαμε το Salerno δίχως να σταματήσουμε πουθενά. Δε θέλαμε πλέον καμία άλλη καθυστέρηση. Ο επόμενος προορισμός ήταν μπροστά και είχαμε μεγάλη έξαψη, περιέργεια και ανυπομονησία να τον συναντήσουμε.

Salerno

 

[Klair]

Νασαι καλά για το υπέροχο ταξιδι! Πρόκειται για το ταξίδι- όνειρό μου! Μακάρι να το πραγματοποιήσω σύντομα με παρέα αντίστοιχη με τη δική σου!! Ανυπομονώ για τη συνέχεια...

Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι να το πραγματοποιήσεις όσο πιο σύντομα γίνεται. Αξίζει πραγματικά να δεις όλα αυτά τα μέρη και να τα απολαύσεις με καλή παρέα.

 

[Klair]

Το Κυριακάτικο μεσημέρι της 31ης Ιουλίου, μας βρήκε να οδηγούμε στις πεδιάδες της Νότιας Ιταλίας, στην άλλοτε φημισμένη Μεγάλη Ελλάδα, στον δρόμο που περνάει ανάμεσα από απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αγροκτήματα, ελαιόδενδρα, αμπέλια και χωριά πάνω σε κατάφυτους λόφους.

Κάθε τόσο τραβούσαν την προσοχή μας ένα ή δύο μαζί παράξενα κτίσματα, λευκά, πέτρινα, με κωνικές στέγες από πέτρες τοποθετημένες κυκλικά, οι οποίες στο τέλος της οροφής κατέληγαν σε κώνο. Οι περιβόητοι τρούλοι άρχισαν αραιά προς το παρόν, να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την ανυπομονησία μας να φτάσουμε στο χωριό. Όσο πλησιάζαμε τόσο περισσότερο αισθητή γινόταν η παρουσία τους.

Ο κεντρικός δρόμος, στον οποίο μπήκαμε μετά από λίγη ώρα χωρίζει το χωριό σε δύο πλευρές. Από τη μια πλευρά, προς τον νότο απλώνεται το πιο πολυσύχναστο κομμάτι του Alberobello, με μικρά ανηφορικά δρομάκια που διακλαδώνονται μεταξύ των τρούλων, με μαγαζάκια αναμνηστικών και είδη δώρων. Απέναντι, ανατολικά, εκτείνεται η λιγότερο εμπορική συνοικία, η οποία είναι πιο παραδοσιακή και πολλοί από τους τρούλους χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για κατοικίες.

Οι τρούλοι των οποίων το όνομα προέρχεται από τη Βυζαντινή λέξη turris ή κατά άλλους από την Ελληνική λέξη θόλος (τρούλος), δεν ήταν απλώς δημιουργήματα της φαντασίας των κατοίκων της περιοχής. Η κατασκευή τους συνδέεται με το διάταγμα του Βασιλείου της Νάπολη κατά τον 15ο αι.

Κατασκευάζονταν χωρίς κονίαμα και χρησίμευαν σαν αποθήκες ή προσωρινά καταφύγια των αγροτών, αλλά και μόνιμες κατοικίες μερικών μικροϊδιοκτητών γης. Οι χωρικοί όμως στερούνταν οποιουδήποτε πολιτικού και ιδιοκτησιακού προνομίου και δικαιώματος, καθώς ευνοούνταν ως προς τη σοδειά, αφού μόνο ένα πολύ μικρό μέρος αυτής αποδιδόταν ως φόρος στο Βασίλειο. Αυτό λοιπόν σήμαινε ότι τα καταλύματά τους έπρεπε να μην είναι μόνιμα και απαγορευόταν με διάταγμα η οποιαδήποτε σταθερή κατοικία.

Τον 17ο αι. ένας από τους Κόμητες που κυβερνούσαν την περιοχή, στο όνομα του βασιλιά της Ισπανίας είχε την ιδέα αυτού του ιδιαίτερου τρόπου κατασκευής των κατοικιών, ώστε να προστατεύονται οι αγρότες από τις αντίξοες συνθήκες του χειμώνα ή τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Έτσι σε περίπτωση αιφνίδιου ελέγχου του Ισπανού μονάρχη γκρέμιζαν σε πολύ λίγο χρόνο τους τρούλους, γλιτώνοντας τις συνέπειες του νόμου.

Ο δρόμος εισόδου στο χωριό.

Από εδώ ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στο Alberobello, γνωστό και με το όνομα "η πρωτεύουσα των τρούλων". Όλο το χωριό μοιάζει σαν σκηνικό παραμυθιού ή μάλλον καλύτερα σαν παραμυθένιο χωριό, ενώ στρίβοντας σε κάθε δρομάκι του νομίζεις ότι από την επόμενη στροφή θα πεταχτεί κάποια φιγούρα παιδικού ήρωα. Με δυσκολία πιστεύεις ότι σε αυτά τα σπίτια μπορεί να κατοικούν άνθρωποι σε κανονικό μέγεθος και όχι χαρακτήρες παιδικών παραμυθιών. Μόλις όμως κοιτάξεις στο εσωτερικό αυτών των κτισμάτων, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι την έξυπνη εργονομία του χώρου και την άνεση που προσφέρει όλο αυτό το ύψος της οροφής. Ο οικισμός εξακολουθεί να διατηρεί την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του, παρά τον αδιάκοπο συνωστισμό των τουριστών, που τον κατακλύζουν όλες τις εποχές του χρόνου.

Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου χτισμένη με την ίδια τεχνική των τρούλων πάνω στον λόφο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα σύμβολα που είναι ζωγραφισμένα πάνω στις πέτρες των τρούλων, καθώς παραπέμπουν σε εποχές κατά τις οποίες οι χωρικοί έκαναν έκκληση για μεταφυσική βοήθεια και προστασία από το κακό μάτι, ζωγραφίζοντας με κιμωλία, μαγικά, παγανιστικά σύμβολα. Πρωτόγνωρα σχέδια συμβολίζουν την πνευματικότητα, την ενέργεια, την ενότητα και τη δύναμη. Σύμβολα του Ήλιου και των Πλανητών, του Δία, του Άρη, του Ποσειδώνα και της Αφροδίτης, του ζωδιακού κύκλου αλλά και σύμβολα που αναφέρονται στον Χριστό και την αδελφοσύνη. Ακόμα και η χρήση της κιμωλίας σαν υλικό ήταν εσκεμμένη καθώς συμβόλιζε την κάθαρση.

Είχαμε ολοκληρώσει τη βόλτα μας στο πιο "τουριστικό" κομμάτι του χωριού, είχαμε κάνει και τα ψώνια μας σε σουβενίρ και δωράκια, όταν η ξαφνική μπόρα που ξέσπασε σε χρόνο ρεκόρ, μας ανάγκασε να επιστρέψουμε τρέχοντας στο δημοτικό parking, για να προφυλαχθούμε μέσα στο αυτοκίνητο. Το φαινόμενο κράτησε μισή ώρα περίπου και μετά, σαν να μη συνέβη τίποτα βγήκε ξανά ο ήλιος και εμείς από το αυτοκίνητο, για να ολοκληρώσουμε την ξενάγησή μας στο Alberobello, με τη δεύτερη και πιο παραδοσιακή πλευρά του χωριού. Πράγματι εδώ, υπήρχε λιγότερος κόσμος και τα σπίτια φαίνονταν ότι χρησίμευαν για μόνιμες κατοικίες κάποιων ανθρώπων, γιατί είδαμε μπουγάδες απλωμένες στις μικροσκοπικές αυλές και αυτοκίνητα αραγμένα απ' έξω.

Ξύλινη σφαίρα φωτιστικό στα δρομάκια του χωριού. Από τα μικρά κενά που αφήνουν τα μεταξύ τους καρφωμένα σανίδια διαχέεται το φως.

Είχε έρθει η στιγμή να αφήσουμε το Alberobello, το οποίο η Ιταλική κυβέρνηση έχει ανακηρύξει σε Εθνικό Μνημείο, ενώ από το 1996 η πόλη συμπεριλαμβάνεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, καθώς θεωρείται "διακεκριμένης παγκοσμίου αξίας", λόγω της προϊστορικής τεχνικής κατασκευής που επιβίωσε ανά τους αιώνες, και όχι απλώς διατηρήθηκε, αλλά συνέχισε να χρησιμεύει μέχρι και σήμερα.

Μια ωριαία διαδρομή μας οδήγησε πίσω, στον επόμενο προορισμό μας για σήμερα, την πόλη Ματέρα. Εδώ θα περνούσαμε το βράδυ μας, στο κατάλυμα Alma Camere, το οποίο βρισκόταν στην καρδιά της ιδιαίτερης όσο και παράξενης αυτής πόλης. Μας υποδέχτηκε ζεστά, μια κομψή Ιταλίδα, η οποία δε μιλούσε Αγγλικά και χρησιμοποιούσε ως διερμηνέα τον αγγλομαθή πιτσιρικά γιο της, ο οποίος μας κατατόπισε πλήρως για τα αξιοθέατα της πόλης και μας εφοδίασε με χάρτες και σημειώσεις για τα πάντα!

Ιδιαίτερη εντύπωση μας προξένησε και το δωμάτιο, το οποίο προφανώς ήταν πρώην sasso (θα εξηγήσω στη συνέχεια τι είναι τα sassi) ήταν φυσικά υπόγειο, με τεχνητό φωτισμό και απίστευτη δροσιά μες το κατακαλόκαιρο.

Αναζωογονηθήκαμε με ένα ωραιότατο μπανάκι και ορμήσαμε να δούμε και από κοντά, το θέαμα που μας συνεπήρε, όταν είδαμε την πόλη από μακριά ανηφορίζοντας τον στενό δρόμο που οδηγεί στο κέντρο της.

Η πρώτη εικόνα ήταν κάτι το τρομακτικό, το πρωτόγνωρο, το εντυπωσιακό και σίγουρα το κινηματογραφικό, καθώς αμέτρητες σκοτεινές τρύπες στον βράχο και σπίτια στο χρώμα του πετρώματος, σε ακανόνιστη διάταξη, το ένα πάνω στο άλλο ή μέσα στο άλλο, σκαρφάλωναν από την άκρη του γκρεμού, πάνω από μια χαράδρα στην οποία έτρεχε ένα ρυάκι, καταλήγοντας στην κορυφή του λόφου.

Η Ματέρα κλείνει στους τοίχους των σπιτιών και των σπηλαίων της την ιστορία ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη, αφού τα παλαιότερα ευρήματα φτάνουν πίσω στην Παλαιολιθική Εποχή, σχεδόν 400.0000 χρόνια. Η πόλη κατοικήθηκε από τον 6ο αι. και ήταν τμήμα της Μεγάλης Ελλάδας. Τρεις αιώνες αργότερα οι Ρωμαίοι την οχύρωσαν σε έναν λόφο 400 μέτρων και ακριβώς πάνω από τα τείχη δημιουργήθηκαν δύο συνοικίες σκαμμένες στον μαλακό ασβεστολιθικό βράχο: το Sasso Caveoso και το Sasso Barisano. Το μαλακό έδαφος οδήγησε τους κατοίκους στη δημιουργία αυτού του αξιοθαύμαστου δικτύου, όπου μάζευαν νερό και εξασφάλιζαν την αναγκαία ύδρευση, σε μια περιοχή με παρατεταμένη ανομβρία.

Ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν τις σπηλιές για αποθήκες και στάβλους για τα ζώα τους. Η χρυσή εποχή της πόλης ξεκίνησε το 1663 όταν ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Επαρχίας Μπαζιλικάτα και τελείωσε το 1803 με τη μεταφορά του κέντρου της Επαρχίας, στην Ποτέντσα. Από τότε ξεκίνησε μια βαθιά παρακμή, η οποία οδήγησε τους κατοίκους στην εξαθλίωση και την απόλυτη φτώχεια με αποτέλεσμα οι τρύπες και οι σπηλιές, να μετατραπούν σε δικές τους κατοικίες, συγκατοικώντας μαζί με τα ζώα τους σε άθλιες συνθήκες μέσα στη βρώμα και την υγρασία. Κοιμόντουσαν όλοι μαζί (παιδιά και γονείς) στα ίδια κρεβάτια ή κοίμιζαν τα μωρά τους ακόμα και μέσα σε συρτάρια, στερούμενοι κάθε αγαθό και εντελώς παρατημένοι από το κράτος.

Το τέλος της τρωγλοδυτικής ζωής για τους κατοίκους των Sassi ήρθε το 1952, όταν ο ισχυρός άνδρας της πολιτικής, Αλντίντσε ντε Γκάσπαρι επισκέφθηκε τη Ματέρα και εξέδωσε άμεσα νόμους ώστε οι 15.000 κάτοικοι να μεταφερθούν σε νέες συνοικίες. Η εκκένωση κράτησε μέχρι το 1968 οπότε η ιδιοκτησία των σπηλαίων-κατοικιών πέρασε στο κράτος, το οποίο πολύ αργότερα άρχισε να παραχωρεί τα σπίτια σε ιδιώτες με τον όρο της επιδοτούμενης ανακαίνισής τους. Σήμερα η Ματέρα είναι πλήρως αναγεννημένη και δέχεται στο εντυπωσιακό τοπίο που την περιβάλλει αναρίθμητους τουρίστες παρέχοντας στους 5.000 μόνιμους κατοίκους της μια καλή ζωή.

Έχοντας λοιπόν και εμείς στα χέρια μας όλες αυτές τις πληροφορίες και τους χάρτες ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας πρώτα από το Sasso Barisano, με σκοπό να δούμε κάποια από τα σημαντικότερα αξιοθέατα όπως: την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, την εκκλησία του Αγίου Πέτρου του Barisano, το μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου και στη συνέχεια περπατώντας τον δρόμο παράλληλα με τη χαράδρα να καταλήξουμε στο Duomo ψηλά πάνω στον λόφο.

Αυτή η κρεμαστή γέφυρα πάνω από το ποτάμι οδηγεί στο μονοπάτι, στο απέναντι από την πόλη βουνό, απ' όπου έχεις πανοραμική θέα όλης της Ματέρα. Η ξενοδόχος μας συμβούλεψε αν θέλουμε να κάνουμε αυτή την πεζοπορία να ξεκινήσουμε πολύ πρωί, πριν τις 7, για να αποφύγουμε την πολύ ζέστη της ημέρας. Σκεφτόμασταν να το κάνουμε την επόμενη μέρα, πρωί-πρωί, μέχρι που κάποια στιγμή, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, είδαμε κάποια αυτοκίνητα στην κορυφή του βουνού και τότε καταλάβαμε ότι ανεβαίνει δρόμος μέχρις εκεί, από την πίσω μεριά της πόλης και αποφασίσαμε να ανέβουμε, φεύγοντας την επόμενη το απόγευμα για Bari, με το αυτοκίνητο.

Την ώρα του δειλινού η πόλη παίρνει τα ωραιότερα χρώματα, μιας και την ημέρα κυριαρχεί το μονότονο αλλά και τόσο απόκοσμο γκρίζο-μπεζ χρώμα της ασβεστολιθικής πέτρας. Και όσο χαμηλώνει το φως και πέφτει σιγά-σιγά το σκοτάδι γίνεται ολοένα και πιο μυστήρια, πιο ατμοσφαιρική και νομίζεις πως μέσα από τα χαλάσματα, θα πεταχτεί ο Μελ Γκίμπσον, αναζητώντας το τέλειο σκηνικό για τη δική του ταινία των Παθών του Ιησού.

Πραγματικά οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν ούτε στο μισό, την αίσθηση του στοιχειωμένου τοπίου που νιώθεις να σε περιβάλλει όταν βρίσκεσαι εκεί και περπατάς στα δαιδαλώδη σοκάκια, ανεβοκατεβαίνοντας διαρκώς στενά σκαλιά πάνω από τρύπες ή χαλάσματα. Προς τιμήν τους οι Ιταλοί, δεν έχουν αλλοιώσει ούτε στο ελάχιστο, τη μορφολογία αυτής της πολύπαθης πόλης, με αποτέλεσμα να σε βάζουν από την πρώτη κιόλας στιγμή στο πνεύμα και το κλίμα μιας αλλοτινής ταραγμένης εποχής.

Έχοντας κάνει τον γύρο και διασχίσει όλο το Sasso Barisano καταλήξαμε πλέον στο κέντρο, εκεί απ' όπου αρχίσαμε τη βόλτα μας το απόγευμα. Μόνο που τώρα το σκηνικό που συναντήσαμε ήταν τελείως μα τελείως διαφορετικό, λες και ξαφνικά ξεφυτρώσαμε σε άλλη πόλη! Πλημμύρα κόσμου κυκλοφορούσε παντού! Πού ήταν όλοι αυτοί το απόγευμα που περάσαμε από εδώ? Σωστό πανηγύρι στον κεντρικό δρόμο της Ματέρα! Τα εμπορικά μαγαζιά ανοιχτά, τα καφέ γεμάτα, τα εστιατόρια ακόμα πιο γεμάτα! Πάθαμε πλάκα, δεν το πιστεύαμε ότι γινόταν αυτός ο χαμός. Ούτε στο Capri τέτοια κοσμοσυρροή. Ευτυχώς με μια μικρή αναμονή βρήκαμε τραπέζι στο συμπαθητικό εστιατόριο La Focagna, στον κεντρικό δρόμο, το οποίο ήταν γεμάτο Ιταλούς! Ε.. είπαμε για να κάθονται εδώ ντόπιοι, κάτι θα ξέρουν. Πράγματι γευτήκαμε ωραίες πίτσες και μακαρονάδες και μια πολύ ιδιαίτερη σαλάτα με πρασινάδα, καρύδια και μήλο.

Αν και ξεθεωμένοι από τη γεμάτη μέρα και το πολύ περπάτημα συνεχίσαμε τη βόλτα μας στον πεζόδρομο και μετά το φαγητό, χαζεύοντας το πλήθος να πηγαινοέρχεται αδιάκοπα, τα ωραία κτίρια και τους επιβλητικούς ναούς. Αγοράσαμε μαγνητάκια καμωμένα με γκρίζο πηλό, τέλειες απομιμήσεις της πόλης, βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες και τελικά αποσυρθήκαμε στο Sasso μας για ξεκούραση και ύπνο. Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα περιελάμβανε εξερεύνηση του Sasso Caveoso.

Κυριακή 31/7: 10 χιλιόμετρα περπάτημα.

 

[Klair]

Tο πρωινό της Δευτέρας 1/8 προτελευταίας μέρας του ταξιδιού ήταν αφιερωμένο στην εξερεύνηση της δεύτερης συνοικίας της Ματέρα, του Sasso Caveoso, στο οποίο σημαντικό αξιοθέατο είναι ο ναός της Santa Maria d' Idris σκαμμένος εξ' ολοκλήρου μέσα στον βράχο, στο ψηλότερο σημείο, με πανοραμική θέα στο Sasso Barizano.

Εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν το πλήθος των εκκλησιών και των μοναστηριών που συναντήσαμε, καθώς η πόλη δεν είναι τόσο μεγάλη, ώστε να δικαιολογεί έναν τέτοιο αριθμό μνημείων. Και όμως υπάρχει εξήγηση για αυτό το γεγονός: Η περίοδος της Εικονομαχίας (726-843 μ.Χ.) έπαιξε καταλυτικό ρόλο για τη φυσιογνωμία της περιοχής. Η διαμάχη αυτή ανάγκασε χιλιάδες μοναχούς τους λεγόμενους Βασιλειανούς, να μεταναστεύσουν από τη Συρία και την Καππαδοκία στην περιοχή, ενισχύοντας την Ελληνικότητα αλλά και την εικονολατρεία.

Εγκαταστάθηκαν στη Νότιο Ιταλία μαζί με τις οικογένειές τους, συχνά σε υπόσκαφες πόλεις, μεταφέροντας τον τρόπο ζωής τους και αναβιώνοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία και το λειτουργικό της. Γι' αυτό και η Ματέρα αναφέρεται και ως η "Καππαδοκία της Ιταλίας".

Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης

Η περιήγηση συνεχίστηκε σε όλα τα στενά δρομάκια, σκαλάκια, πλατείες της πόλης, κάτω από τον καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο, με το θέαμα όμως να μας αποζημιώνει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, ότι διάφορες τοποθεσίες της Ματέρα, οι οποίες θυμίζουν περιοχές μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλές χριστιανικές ταινίες, από το 1964 με το Ευαγγέλιο κατά Ματθαίον του Pasolini μέχρι το 2004 με τα Πάθη του Χριστού του Gibson.

Αναλάβαμε δυνάμεις τρώγοντας panini με μοτσαρέλα, ντομάτα και πλατύφυλλο βασιλικό και πίνοντας παγωμένο νερό και χυμούς στην Piazza Sedile. Εκεί βρίσκεται ένα super-market, το Divella το οποίο εκτός του ότι έχει τα πάντα, σερβίρει 5-6 διαφορετικά μαγειρεμένα φαγητά, σαλάτες και σάντουιτς. Έχει έξω τραπεζάκια για να φας και να ξεκουραστείς. Τιμές οικονομικότατες για γρήγορο φαγητό. Αγοράσαμε και διάφορα ζυμαρικά που φτιάχνονται στη Ματέρα, ξεκουραστήκαμε και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Θα αποχαιρετούσαμε την πόλη ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο στο απέναντι βουνό, έχοντας ολόκληρη τη Ματέρα απλωμένη μπροστά στα μάτια μας.

70 χιλιόμετρα μας χώριζαν πλέον από τον τελικό προορισμό αυτού του ταξιδιού το Bari, πρωτεύουσα της Απουλίας και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Ιταλίας. Είναι μια παραθαλάσσια, ζωντανή πόλη και αποτελεί σταυροδρόμι για πολλούς ακόμη προορισμούς. Το λιμάνι του είναι σημείο εισόδου τόσο από τη χώρα μας, όσο και από την Αλβανία και την Κροατία. Γνώρισε άνθηση με την άφιξη των Ρωμαίων, υπήρξε έδρα του Βυζαντινού διοικητή της Νότιας Ιταλίας και καταστράφηκε με τους βομβαρδισμούς του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή πόλη που γνώρισε τον χημικό πόλεμο, όταν τη νύχτα της 2ας Δεκεμβρίου 1943, Γερμανικά βομβαρδιστικά βύθισαν στο λιμάνι της πόλης συμμαχικά πλοία, μεταξύ των οποίων και το Αμερικανικό "Τζον Χάρβευ" το οποίο μετέφερε αέριο μουστάρδας προοριζόμενο για χρήση, αν οι Γερμανικές δυνάμεις ξεκινούσαν χημικό πόλεμο. Η παρουσία του αερίου ήταν άκρως απόρρητη και οι αρχές στην ξηρά δεν το γνώριζαν, με αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των θυμάτων, καθώς οι γιατροί μη γνωρίζοντας τι έχουν να αντιμετωπίσουν έδιναν θεραπεία που πολλές φορές είχε τα αντίθετα αποτελέσματα για τους ασθενείς. Η όλη υπόθεση κρατήθηκε μυστική για πολλά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου και μέχρι σήμερα πολλοί κάτοικοι αγνοούν το τι συνέβη πραγματικά.

Σήμερα είναι μια σύγχρονη, νεανική-λόγω των πανεπιστημίων της-πόλη με όμορφες πλατείες, μεγάλες λεωφόρους, ιστορικά μνημεία, πολυτελή καταστήματα και έντονη νυχτερινή ζωή.

Εδώ λοιπόν φτάσαμε και εμείς το απόγευμα ψάχνοντας το κατάλυμά μας για την αποψινή μας διανυκτέρευση. Το Kerry Blu είναι ένα Β&Β, με δωμάτια σε μια πολυκατοικία κεντρικά στο Bari, με βασικές υποδομές. Το καλό ήταν ότι συνεργάζονταν με ένα υπόγειο parking σε μια κοντινή πλατεία και μπορέσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο με μόλις 10€ χρέωση, μέχρι την επόμενη μέρα που θα αναχωρούσαμε για Ελλάδα.

Τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε για την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην πόλη αναζητώντας κάποιο εστιατόριο για φαγητό σαν αρχή. Δε φαντάζεστε τη χαρά μας όταν ανακαλύψαμε ότι λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας υπήρχε μαγαζί με σουβλάκια!

Και μάλιστα ήταν κατάμεστο από Ιταλούς που απολάμβαναν greek souvlaki και χωριάτικες σαλάτες μετά μανίας. Μετά από τόσες πίτσες και μακαρονάδες, τα σουβλάκια και η σαλάτα με τη φέτα ήταν βάλσαμο για την πείνα μας και τα στομάχια μας.

Μια Ιταλίδα από το διπλανό τραπέζι μας ρώτησε αν η γλώσσα που μιλάμε είναι Ελληνικά και όταν πήρε καταφατική απάντηση θέλησε να πάρει πληροφορίες για την Κρήτη, καθώς θα ερχόταν διακοπές στην Ελλάδα τον Αύγουστο. Φυσικά την κατατοπίσαμε πλήρως για όλα τα αξιοθέατα και τις παραλίες της Κρήτης, αφού ο γιος μου είναι φοιτητής στο Ηράκλειο και γνωρίζουμε σε ικανοποιητικό επίπεδο τις ομορφιές του νησιού.

Πλήρως ικανοποιημένοι και χορτασμένοι από το φαγητό καταλήξαμε στην παραλιακή του Bari, όπου πολύς κόσμος έκανε τη βόλτα του, καθόταν στα παγκάκια απολαμβάνοντας τη θέα στη θάλασσα, έκανε ποδήλατο, ψάρευε ή δειπνούσε στα πολλά εστιατόρια κατά μήκος του δρόμου. Περπατήσαμε όλη την παραλιακή και στη συνέχεια φτάσαμε στο Castello Svevo για να χωθούμε μέσα στον λαβύρινθο της παλιάς πόλης.

Μας εντυπωσίασε το γεγονός ότι κατά μήκος της τάφρου του Κάστρου, στο φαρδύ πεζοδρόμιο, κάτοικοι των απέναντι σπιτιών είχαν φέρει τα καρεκλάκια τους και καθόντουσαν παρέες-παρέες συζητώντας, ενώ τα πιτσιρίκια έτρεχαν γύρω τους παίζοντας ή κάνοντας ποδήλατο. Αυτό το σκηνικό το είδαμε και στη συνέχεια, μέσα στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης. Μου έφερε στη μνήμη μου παιδικές αναμνήσεις, από τις γειτονιές της Αθήνας, τότε που ο κόσμος άφηνε τα κλειδιά πάνω στις πόρτες και μαζευόταν στις αυλές των σπιτιών ή στους δρόμους, κάνοντας αυτό που είδα να κάνουν και οι κάτοικοι του Bari.

ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ!

Η παλιά πόλη προσελκύει πολλούς τουρίστες με τα στενά γραφικά δρομάκια και τις εκκλησίες της. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Καθεδρικός Ναός του Βari 12ου-13ου αι. με τις αρμονικές γραμμές, ο οποίος αντικατέστησε προγενέστερο Βυζαντινό Ναό και η Βασιλική του Αγίου Νικολάου με επιδράσεις από τη Βυζαντινή-Νορμανδική-Λομβαρδική-Συριακή αρχιτεκτονική.

Αξιοθέατο βέβαια αποτελεί και η ίδια η παλιά πόλη με τον λαβύρινθο των στενών σοκακιών της, που νομίζεις ότι έχεις περάσει και ξαναπεράσει από το ίδιο δρομάκι. Πολλά μπαράκια και cafe έχουν ανοίξει σ' αυτήν τη γωνιά της πόλης που άλλοτε αποτελούσε επικίνδυνο μέρος.

Η Piazza Mercantile είναι μια όμορφη πλατεία μπροστά από το Palazzo Sedile περιτριγυρισμένη από cafe, μπαράκια και εστιατόρια. Εδώ μαζεύεται όλος ο νεαρόκοσμος του Bari για να διασκεδάσει, γεμίζοντας ασφυκτικά όλα τα μαγαζιά της πλατείας.

Με αυτήν την πλατεία κλείσαμε και εμείς τη σημερινή μας περιήγηση στην πόλη του Bari. Κρατώντας χωνάκια με νοστιμότατο παγωτό στο χέρι από το Martinucci επιστρέψαμε για τον τελευταίο μας ύπνο σε Ιταλικό έδαφος. Ευτυχώς το πλοίο μας για Πάτρα αναχωρούσε την επομένη το απόγευμα στις 19:30, οπότε υπήρχε πολύς χρόνος για μια ακόμα περιπλάνηση στην πόλη!


Δευτέρα 1/8: 9 χιλιόμετρα περπάτημα.

 

[Klair]

Ξεκινήσαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας-Τρίτη 2/8-, χαλαρά χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα, θέλοντας απλά να ξαναδούμε την παλιά πόλη του Bari με τους ναούς και τα δαιδαλώδη δρομάκια στο φως της μέρας, με τα μαγαζάκια όλα ανοιχτά και τον κόσμο να στριμώχνεται στα στενά, να κάνει τα ψώνια του στις μικρές αγορές της συνοικίας ή να πίνει τον καφέ του στα μικρά καφέ της γειτονιάς. Ο δρόμος μας οδήγησε πρώτα στο Castello Svevo, το οποίο μας κίνησε το ενδιαφέρον να το επισκεφθούμε, πριν χωθούμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Μας είχε κάνει εντύπωση από το προηγούμενο βράδυ με τον καλλιτεχνικό φωτισμό του και τη μεγάλη τάφρο του.

Πιθανώς χτίστηκε το 1132 από τον Νορμανδό Βασιλιά Roger II και καταστράφηκε το 1156 από τον Βασιλιά William της Σικελίας. Ξαναχτίστηκε και ενισχύθηκε το 1233 από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Fredrick II. Το Κάστρο περιβάλλεται από τάφρο σε όλες τις πλευρές, εκτός από τη βόρεια, η οποία συνορεύει με τη θάλασσα και η είσοδός του προσεγγίζεται από τη γέφυρα και την πύλη στη νότια πλευρά του. Το εισιτήριο κοστίζει 3€ και δυστυχώς όταν το επισκεφθήκαμε εμείς, το πάνω τμήμα με τις επάλξεις του ήταν κλειστό λόγω επισκευών.

Το παλιό Μπάρι ή Μπαριβέκια ήταν το επόμενο μέρος που θα βολτάραμε, για να δούμε ξανά αυτόν τον ατμοσφαιρικό λαβύρινθο, των μικρών, στενών και μπερδεμένων μονοπατιών, συναντώντας στη διαδρομή μας μερικές από τις ιστορικότερες εκκλησίες και πλατείες της πόλης.

Ο Καθεδρικός Ναός με τον μεγάλο ρόδακα της πρόσοψης, στολισμένο με πέτρινα τερατάκια και φανταστικά ζώα.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου, αριστούργημα Ρωμαϊκής τεχνοτροπίας, κατασκευασμένος την περίοδο 1089-1197.

Palazzo di Sedile.

Η πλατεία Mercantile με το Palazzo di Sedile, σχεδόν έρημη στο φως της μέρας, ενώ το βράδυ κυριολεκτικά μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο ανοιχτό club, με πολύ-πολύ κόσμο να κατακλύζει όλα τα γύρω μαγαζιά!

Το Bari πάντως δεν είναι μόνο η παλιά πόλη με τους ναούς και τις πλατείες ή το πολύβουο εμπορικότατο λιμάνι του. Είναι μια σύγχρονη μοντέρνα επίσης πόλη, με ωραίες λεωφόρους γεμάτες κομψά καταστήματα, εστιατόρια και καφέ. Μπορώ να πω ότι μας εξέπληξε ευχάριστα καθώς περπατώντας πλέον στην Corso Cavour συναντήσαμε το θέατρο Petruzzelli, το οποίο υπήρξε ένα από τα σημαντικά κτίρια της Ιταλίας, άψογα διατηρημένο στο διάβα των αιώνων αλλά και καταστήματα με εντυπωσιακές βιτρίνες!

Δεν αντισταθήκαμε πια στο κάλεσμα των πινακίδων: "Saldi-Saldi-Saldi" παντού και ενδώσαμε στους καταναλωτικούς πειρασμούς που μας περιτριγύριζαν!

Κάναμε τις αγορές μας, φάγαμε και κάτι πρόχειρο στον δρόμο για να μας κρατήσει και αναχωρήσαμε για το parking και το αυτοκίνητο.

Τακτοποιηθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε για το λιμάνι προς επιβίβαση και απόπλου για Ελλάδα. Άλλο ένα ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του γεμίζοντάς μας εμπειρίες, εικόνες, γνώση και αρκετή κούραση, απαραίτητη όμως προϋπόθεση για να αποκτήσεις όλα τα προηγούμενα.

Τρίτη 2/8: 4 χιλιόμετρα περπάτημα.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[skoumpi]

Πολυ όμορφη και χρήσιμη ιστορία. Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες ολες αυτές τις πληροφορίες και εντυπώσεις μαζί μας!