ipanag
Member
- Μηνύματα
- 316
- Likes
- 151
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]Το πρωί αναχωρώ από το σταθμό της Τασκένδης. Επόμενη στάση, η ξακουστή [B]Σαμαρκάνδη[/B
- Κεφάλαιο 3ο]Στο τρένο δίπλα μου κάθεται μια Αγγλίδα, η Φιόνα. Ταξίδευε μόνη της χωρίς να γνωρίζει καθόλου τη γλώσσα. Η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση τη Σαμαρκάνδη και τη Μπουχάρα, είναι σχεδόν απίθανο να βρεις άνθρωπο να μιλάει έστω και λίγα αγγλικά. Το έβρισκε όμως ενδιαφέρον να προσπαθεί να συνεννοηθεί με νοήματα και συνήθως τα κατάφερνε. Θα ήταν οδηγός για ένα γκρουπ Άγγλων και έκανε το ταξίδι μόνη της για να δει τα ξενοδοχεία και τους ντόπιους ξεναγούς και να βεβαιωθεί ότι όλα είναι εντάξει πριν πραγματοποιηθεί το ταξίδι του πρακτορείου της. Το τοπίο από το παράθυρο του τρένου ήταν όπως το αφήσαμε κοντά στη Σαμαρκάνδη. [B]Στέπες [/B
Central Asia, *stan (Uzbekistan, Kyrgyzstan, Kazakhstan)
Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα ποια ήταν τα ερεθίσματα που με οδήγησαν σ' αυτά τα μέρη. Ίσως το ότι δεν ήξερα τίποτα για τις χώρες αυτές, ίσως η περιέργεια για το άγνωστο να με οδήγησε εκεί. Σπάνια ακούς κάτι για αυτές τις χώρες. Πρώην μέλη της Σοβιετικής ένωσης, απόγονοι του Τζένγκις Χαν, μουσουλμάνοι, τι χαρακτηρίζει τελικά τους ανθρώπους εκεί; Λίγο απ' όλα μπορώ να απαντήσω τώρα πια. Είναι ένα απίστευτο μείγμα πολιτισμών και κουλτούρας και πολύ δύσκολο να το αφομοιώσεις σε ένα σύντομο ταξίδι.
Λίγα λόγια για την προετοιμασία. Το ταξίδια άρχισε να γεννιέται στο νου μου αρκετούς μήνες πριν. Αγοράζω το σχετικό Lonely Planet και ταυτόχρονα αναζητώ μερικές βασικές πληροφορίες στο internet. Δύο μήνες πριν έχω σχεδόν πάρει την απόφασή μου και έχω καταστρώσει ένα στοιχειώδες πλάνο. Κάνω κράτηση για τα αεροπορικά εισιτήρια μέσω των τούρκικων αερογραμμών, καθώς προσφέρουν την καλύτερη τιμή και έχουν καθημερινά δρομολόγια, ώστε να το συνδυάσω με τις αργίες του Πάσχα για λιγότερη άδεια από τη δουλειά. Έχω αποφασίσει να επισκεφθώ το Ουζμπεκιστάν και λίγο από Κυργυστάν και Καζακστάν, συνολικά 12 μέρες. Και για τις τρεις χώρες χρειάζομαι βίζα. Για το Κυργυστάν δεν υπάρχει εκπροσώπηση στην Ελλάδα. Επικοινωνώ με email με την πρεσβεία τους στις Βρυξέλλες και τους στέλνω το διαβατήριο και συμπληρωμένη την αίτηση. Για το Καζακστάν, η διαδικασία ήταν αρκετά γρήγορη και απλή στην προξενική αρχή στην Αθήνα. Για το Ουζμπεκιστάν ισχύουν ακόμη οι σοβιετικές δύστροπες διαδικασίες. Πρόσκληση από επίσημο ουζμπέκικο ταξιδιωτικό πρακτορείο και μετά αίτηση για βίζα. Η υπάλληλος της πρεσβείας στην Αθήνα ήθελε να με οδηγήσει οπωσδήποτε σε ελληνικό πρακτορείο για την έκδοση της βίζας, κάτι που θα στοίχιζε πολύ ακριβότερα, αλλά τελικά ξεμπέρδεψα με ένα invitation letter από το internet όπως και στη περίπτωση της Ρωσίας (βλέπε σχετική ιστορία). Για την έκδοση της βίζας πρέπει να πληρώσω σε αμερικάνικα δολάρια! Γενικά στο Ουζμπεκιστάν το δολάριο είναι το νόμισμα που χρειάζεται ο επισκέπτης.
Η πτήση με τις τούρκικες αερογραμμές είναι αρκετά άνετη. Μερικές ώρες στην Κωνσταντινούπολη είναι αρκετές για να βγω για μια εξόρμηση για τη χαρά του ουρανίσκου, στα γνωστά πια μέρη. Η δεύτερη πτήση με φέρνει πια στα εδάφη του Ουζμπεκιστάν και στο αεροδρόμιο της Τασκένδης. Οι ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων μεγάλες και περιμένουμε όλοι υπομονετικά. Η γραφειοκρατία αρκετή, από μια χώρα που αν ήθελε θα μπορούσε να προσελκύσει πολύ τουρισμό και να βελτιώσει σημαντικά τη φτωχή οικονομία της. Μετά ακολουθεί επίσης λεπτομερής τελωνειακός έλεγχος για το τι μπαίνει στη χώρα. Όλα δείχνουν να είναι αυστηρά. Σε 2 περίπου ώρες ξεμπερδεύω από όλες αυτές τις διαδικασίες και έξω αρχίζει να χαράζει. Καλή ώρα σκέφτομαι, για να βρω κάποιο λεωφορείο και να αποφύγω τους "κλέφτες" ταξιτζήδες, που ζητάνε υπέρογκα ποσά. Βγαίνοντας όμως από όλο αυτό τον έλεγχο ένας διάδρομος με οδηγεί σε μια ομάδα ενοχλητικών κραχτών. Άλλος για ξενοδοχείο, άλλος για ταξί, άλλος να μου αλλάξει δολάρια στη μαύρη αγορά, πέφτουν όλοι πάνω μου και με πολιορκούν παρόλο που τους λέω στα ρώσικα ότι δε θέλω τίποτα απ' όλα αυτά. Πολύ επίπονη η διαδικασία να τους ξεφορτωθώ και να βρω το επίσημο ανταλλακτήριο συναλλάγματος. Τελικά τα καταφέρνω και αλλάζω μερικά δολάρια σε ουζμπέκικα σουμ. Το χαρτονόμισμα μεγαλύτερης αξίας είναι αντίστοιχο του μισού ευρώ περίπου και όπως καταλαβαίνετε γέμισα με ένα τεράστιο πακέτο χαρτονομισμάτων. Ζητάω και μια απόδειξη για την μετατροπή καθώς ξέρω ότι πρόκειται μια χώρα με αυστηρή και κλειστή νομισματική πολιτική. Πχ από τα ΑΤΜ δε μπορείς να κάνεις ανάληψη τοπικού νομίσματος! Σημειώστε αυτή την απόδειξη για τη στιγμή που θα φεύγω από τη χώρα(*).
Βγαίνω έξω από το αεροδρόμιο και ψάχνω τα λεωφορεία. Βλέπω μόνο ένα μικρό παρκιν αυτοκινήτων. Μια γυναίκα μπαίνει στο αυτοκίνητό της και θεωρώ τη μόνη μου ελπίδα για βοήθεια. Τη ρωτάω στα ρώσικα και ευτυχώς καταλαβαίνω που περίπου είναι η στάση των λεωφορείων. Δε θα το έβρισκα μόνος μου και εδώ το Lonely planet δε βοήθησε καθόλου. Τεράστιες λεωφόροι με πολλές λωρίδες θυμίζουν σοβιετικές εποχές. Ωστόσο έρημοι αυτή την πρωινή ώρα. Το παλιό λεωφορείο κινείται στον ελαφρά ανηφορικό δρόμο με δυσκολία, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι δε θα φθάσει ποτέ. Στο βάθος φαίνεται μια αλληλουχία από φανάρια στην τεράστια ευθεία, που αλλάζουν χρώμά από το πράσινο στο κόκκινο και το λεωφορείο μοιάζει να μην κινείται καθόλου. Περνάει και ο εισπράκτορας για το αντίτιμο του εισιτηρίου, 300 σουμ (ήτοι 15c). Λίγο αργότερα με ενημερώνει ότι φθάσαμε στη στάση που είχα ζητήσει, Amir Timur площадь (πλατεία του Ταμερλάνου, ελληνιστί) που είναι το κεντρικό σημείο της πόλης. Είχα επικοινωνήσει με ένα ξενοδοχείο, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν μου έχουν κάνει κράτηση. Τελικά όλα καλά με το ξενοδοχείο. Ξεκουράζομαι λίγο και βγαίνω έξω να παω να βγάλω εισιτήρια για το τρένο για τις επόμενες μετακινήσεις μου. Το ξενοδοχείο μου κάνει το registration, μια διαδικασία υποχρεωτική και το μαγικό χαρτάκι που χρειάζεσαι κατά την έξοδο από τη χώρα. Παίρνω και το διαβατήριό μου, ώστε να πάω στο σταθμό να βγάλω εισιτήρια. Η πόλη έχει 3 γραμμές μετρό, κατασκευασμένο από τη σοβιετική εποχή και αν σου κλείσουν τα μάτια θαρρείς ότι βρίσκεσαι στη Μόσχα. Τόσο πολύ μοιάζουν οι σταθμοί μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια.
Μια πρώτη σύντομη περιπλάνηση στη πόλη μου δίνει την εντύπωση ότι θέλω πολύ καιρό για να αφομοιώσω τη κουλτούρα τους. Οι άνθρωποι έχουν πρόσωπα με μογγόλικα χαρακτηριστικά, μιλούν ρώσικα αλλά και ουζμπέκικα (τούρκικη γλώσσα) ενώ οι επιγραφές στους δρόμους είναι με κυριλλικούς χαρακτήρες. Υποτίθεται μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, αλλά πρακτικά δε βλέπω κανένα τζαμί ούτε γυναίκες με μαντίλες. Πόλη αρκετά ήσυχη, παντού αρκετοί ένστολοι αστυνομικοί και ένα καθεστώς αρκετά αυταρχικό και κλειστό. Η οικονομία της χώρας πολύ φτωχή λόγω του καθεστώτος και της κλειστής αγοράς. Τα μοναδικά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους αχανείς δρόμους είναι παλιά Lada και Daewoo. Daewoo γιατί όπως μαθαίνω από τον Αϊμπεκ αργότερα, παράγονται στη χώρα τους (και εξάγονται σε όλες τις πρώην Σοβιετικές χώρες για λογαριασμό της μητρικής εταιρείας). Ο καπιταλισμός δε φαίνεται να έχει αγγίξει την κλειστή αυτή χώρα και επομένως δε βλέπεις τις μεγάλες κοινωνικές αντιθέσεις που υπάρχουν αλλού. Οι άνθρωποι χαμηλών τόνων. Πλέον μέσα στη πόλη δεν υπάρχουν ενοχλητικοί κράχτες με μικρή ίσως εξαίρεση τα παζάρια. Οι τουρίστες σχεδόν ανύπαρκτοι στη πόλη και εγώ συνήθως περνώ απαρατήρητος καθώς βαδίζω στη πόλη.
Δύο μέρες έχω στην Τασκένδη, αρκετές για να δω τα λίγα αξιοθέατα και να πάρω μια πρώτη γεύση για το τι σημαίνει κεντρική Ασία και τι θα ακολουθήσει στο ταξίδι μου. Το Chorsu bazaar πολύ εντυπωσιακό. Ένα κυκλικό κτήριο με ένα τεράστιο θόλο και μέσα πάγκοι με όλων των ειδών τα πράγματα, όσπρια, λαχανικά φρούτα, ζυμαρικά, μπαχαρικά. Χρώματα και αρώματα που σε ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα. Έξω από το κτήριο το παζάρι επεκτείνεται με πρόχειρους πάγκους και νάυλον για προστασία από τη βροχή, σε δαιδαλώδεις στενούς διαδρόμους. Χάνεσαι πραγματικά χαζεύοντας τους μικροπωλητές. Αρκετά ενδιαφέρον και το μικρότερο Oloy (Alayksy) bazaar, όπου κανείς μπορεί να βρει και μερικά σουβενίρ, πράγμα σπάνιο για τη πόλη. Από τη περιήγησή μου δε μπορεί να λείψει και η γαστρονομική εξερεύνηση. Μια πίτα με λαχανικά από το δρόμο, τυλιγμένη σε ένα χαρτί βιβλίου ήταν η πρώτη μου επαφή. Γευστικότατη. Αλλά η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν το πλοβ. Ρύζι που έχει βράσει σε μεγάλα καζάνια, σερβιρισμένο με αρνίσιο κρέας. Όπως και σε κάθε γεύμα μου σχεδόν, συνοδεύεται με το παραδοσιακό τσάι που ρέει άφθονο (φέρνουν ολόκληρη κανάτα).
Πίσω από το Chorsu bazaar υπάρχει ένα κομμάτι της παλιάς πόλης που έχει παραμείνει με μικροεπισκευές από το μεγάλο σεισμό του 1966. Λίγο πέρα από τη βουή της πόλης, μικρά πλινθόκτιστα σπιτάκια και τα παιδιά να παίζουν στα στενά σοκάκια. Εικόνα εντελώς διαφορετική από την υπόλοιπη πόλη που σου δίνει μια εικόνα του παρελθόντος. Τέλος καταφέρνω και επικοινωνώ με τον Αϊμπεκ, που είχαμε μιλήσει από το couchsurfing. Ο Αϊμπεκ είχε τη καλοσύνη να προσπαθήσει να με βρει στο αεροδρόμιο, παρόλο που του είχα πει ότι φθάνω μέσα στη νύχτα και δεν ήθελα να τον ταλαιπωρώ. Δυστυχώς όμως μπέρδεψε τις ημερομηνίες και γι' αυτό δε βρεθήκαμε. Τελικά τα είπαμε ένα απόγευμα στη Τασκένδη. Μου έδειξε κάποια ενδιαφέροντα μέρη της πόλης, αν και είχα γυρίσει αρκετά μόνος μου. Συζητήσαμε αρκετά καθώς είχα τόσες πολλές απορίες για τη χώρα και το λαό τους. Με εξαίρεση τα μικρά παιδιά όλοι οι μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να μιλάνε ρώσικα και είναι δύσκολο να αλλάξουν. 10 χρόνια μετά την ανεξαρτησία τους, η κυβέρνηση ακόμα καταβάλει προσπάθειες για να κάνει κυρίαρχη γλώσσα τα ουζμπέκικα. Στη πόλη ζει και ένα μεγάλο ποσοστό Ρώσων εποίκων από τη σοβιετική εποχή. Ο Αϊμπέκ θα ήθελε πολύ η χώρα του να γίνει πιο μοντέρνα, αλλά προς το παρόν του αρέσει που υπάρχει αυτή η ανοχή στο διαφορετικό, μεταξύ των διάφορων εθνοτήτων που ζουν στη μεγάλη πόλη της Τασκένδης.
Συνεχίζεται ...
Φωτογραφίες όπως ξέρετε εδώ:
http://www.periplanisi.com/photos/centralasia2008/
Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα ποια ήταν τα ερεθίσματα που με οδήγησαν σ' αυτά τα μέρη. Ίσως το ότι δεν ήξερα τίποτα για τις χώρες αυτές, ίσως η περιέργεια για το άγνωστο να με οδήγησε εκεί. Σπάνια ακούς κάτι για αυτές τις χώρες. Πρώην μέλη της Σοβιετικής ένωσης, απόγονοι του Τζένγκις Χαν, μουσουλμάνοι, τι χαρακτηρίζει τελικά τους ανθρώπους εκεί; Λίγο απ' όλα μπορώ να απαντήσω τώρα πια. Είναι ένα απίστευτο μείγμα πολιτισμών και κουλτούρας και πολύ δύσκολο να το αφομοιώσεις σε ένα σύντομο ταξίδι.
Λίγα λόγια για την προετοιμασία. Το ταξίδια άρχισε να γεννιέται στο νου μου αρκετούς μήνες πριν. Αγοράζω το σχετικό Lonely Planet και ταυτόχρονα αναζητώ μερικές βασικές πληροφορίες στο internet. Δύο μήνες πριν έχω σχεδόν πάρει την απόφασή μου και έχω καταστρώσει ένα στοιχειώδες πλάνο. Κάνω κράτηση για τα αεροπορικά εισιτήρια μέσω των τούρκικων αερογραμμών, καθώς προσφέρουν την καλύτερη τιμή και έχουν καθημερινά δρομολόγια, ώστε να το συνδυάσω με τις αργίες του Πάσχα για λιγότερη άδεια από τη δουλειά. Έχω αποφασίσει να επισκεφθώ το Ουζμπεκιστάν και λίγο από Κυργυστάν και Καζακστάν, συνολικά 12 μέρες. Και για τις τρεις χώρες χρειάζομαι βίζα. Για το Κυργυστάν δεν υπάρχει εκπροσώπηση στην Ελλάδα. Επικοινωνώ με email με την πρεσβεία τους στις Βρυξέλλες και τους στέλνω το διαβατήριο και συμπληρωμένη την αίτηση. Για το Καζακστάν, η διαδικασία ήταν αρκετά γρήγορη και απλή στην προξενική αρχή στην Αθήνα. Για το Ουζμπεκιστάν ισχύουν ακόμη οι σοβιετικές δύστροπες διαδικασίες. Πρόσκληση από επίσημο ουζμπέκικο ταξιδιωτικό πρακτορείο και μετά αίτηση για βίζα. Η υπάλληλος της πρεσβείας στην Αθήνα ήθελε να με οδηγήσει οπωσδήποτε σε ελληνικό πρακτορείο για την έκδοση της βίζας, κάτι που θα στοίχιζε πολύ ακριβότερα, αλλά τελικά ξεμπέρδεψα με ένα invitation letter από το internet όπως και στη περίπτωση της Ρωσίας (βλέπε σχετική ιστορία). Για την έκδοση της βίζας πρέπει να πληρώσω σε αμερικάνικα δολάρια! Γενικά στο Ουζμπεκιστάν το δολάριο είναι το νόμισμα που χρειάζεται ο επισκέπτης.
Η πτήση με τις τούρκικες αερογραμμές είναι αρκετά άνετη. Μερικές ώρες στην Κωνσταντινούπολη είναι αρκετές για να βγω για μια εξόρμηση για τη χαρά του ουρανίσκου, στα γνωστά πια μέρη. Η δεύτερη πτήση με φέρνει πια στα εδάφη του Ουζμπεκιστάν και στο αεροδρόμιο της Τασκένδης. Οι ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων μεγάλες και περιμένουμε όλοι υπομονετικά. Η γραφειοκρατία αρκετή, από μια χώρα που αν ήθελε θα μπορούσε να προσελκύσει πολύ τουρισμό και να βελτιώσει σημαντικά τη φτωχή οικονομία της. Μετά ακολουθεί επίσης λεπτομερής τελωνειακός έλεγχος για το τι μπαίνει στη χώρα. Όλα δείχνουν να είναι αυστηρά. Σε 2 περίπου ώρες ξεμπερδεύω από όλες αυτές τις διαδικασίες και έξω αρχίζει να χαράζει. Καλή ώρα σκέφτομαι, για να βρω κάποιο λεωφορείο και να αποφύγω τους "κλέφτες" ταξιτζήδες, που ζητάνε υπέρογκα ποσά. Βγαίνοντας όμως από όλο αυτό τον έλεγχο ένας διάδρομος με οδηγεί σε μια ομάδα ενοχλητικών κραχτών. Άλλος για ξενοδοχείο, άλλος για ταξί, άλλος να μου αλλάξει δολάρια στη μαύρη αγορά, πέφτουν όλοι πάνω μου και με πολιορκούν παρόλο που τους λέω στα ρώσικα ότι δε θέλω τίποτα απ' όλα αυτά. Πολύ επίπονη η διαδικασία να τους ξεφορτωθώ και να βρω το επίσημο ανταλλακτήριο συναλλάγματος. Τελικά τα καταφέρνω και αλλάζω μερικά δολάρια σε ουζμπέκικα σουμ. Το χαρτονόμισμα μεγαλύτερης αξίας είναι αντίστοιχο του μισού ευρώ περίπου και όπως καταλαβαίνετε γέμισα με ένα τεράστιο πακέτο χαρτονομισμάτων. Ζητάω και μια απόδειξη για την μετατροπή καθώς ξέρω ότι πρόκειται μια χώρα με αυστηρή και κλειστή νομισματική πολιτική. Πχ από τα ΑΤΜ δε μπορείς να κάνεις ανάληψη τοπικού νομίσματος! Σημειώστε αυτή την απόδειξη για τη στιγμή που θα φεύγω από τη χώρα(*).
Βγαίνω έξω από το αεροδρόμιο και ψάχνω τα λεωφορεία. Βλέπω μόνο ένα μικρό παρκιν αυτοκινήτων. Μια γυναίκα μπαίνει στο αυτοκίνητό της και θεωρώ τη μόνη μου ελπίδα για βοήθεια. Τη ρωτάω στα ρώσικα και ευτυχώς καταλαβαίνω που περίπου είναι η στάση των λεωφορείων. Δε θα το έβρισκα μόνος μου και εδώ το Lonely planet δε βοήθησε καθόλου. Τεράστιες λεωφόροι με πολλές λωρίδες θυμίζουν σοβιετικές εποχές. Ωστόσο έρημοι αυτή την πρωινή ώρα. Το παλιό λεωφορείο κινείται στον ελαφρά ανηφορικό δρόμο με δυσκολία, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι δε θα φθάσει ποτέ. Στο βάθος φαίνεται μια αλληλουχία από φανάρια στην τεράστια ευθεία, που αλλάζουν χρώμά από το πράσινο στο κόκκινο και το λεωφορείο μοιάζει να μην κινείται καθόλου. Περνάει και ο εισπράκτορας για το αντίτιμο του εισιτηρίου, 300 σουμ (ήτοι 15c). Λίγο αργότερα με ενημερώνει ότι φθάσαμε στη στάση που είχα ζητήσει, Amir Timur площадь (πλατεία του Ταμερλάνου, ελληνιστί) που είναι το κεντρικό σημείο της πόλης. Είχα επικοινωνήσει με ένα ξενοδοχείο, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν μου έχουν κάνει κράτηση. Τελικά όλα καλά με το ξενοδοχείο. Ξεκουράζομαι λίγο και βγαίνω έξω να παω να βγάλω εισιτήρια για το τρένο για τις επόμενες μετακινήσεις μου. Το ξενοδοχείο μου κάνει το registration, μια διαδικασία υποχρεωτική και το μαγικό χαρτάκι που χρειάζεσαι κατά την έξοδο από τη χώρα. Παίρνω και το διαβατήριό μου, ώστε να πάω στο σταθμό να βγάλω εισιτήρια. Η πόλη έχει 3 γραμμές μετρό, κατασκευασμένο από τη σοβιετική εποχή και αν σου κλείσουν τα μάτια θαρρείς ότι βρίσκεσαι στη Μόσχα. Τόσο πολύ μοιάζουν οι σταθμοί μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια.
Μια πρώτη σύντομη περιπλάνηση στη πόλη μου δίνει την εντύπωση ότι θέλω πολύ καιρό για να αφομοιώσω τη κουλτούρα τους. Οι άνθρωποι έχουν πρόσωπα με μογγόλικα χαρακτηριστικά, μιλούν ρώσικα αλλά και ουζμπέκικα (τούρκικη γλώσσα) ενώ οι επιγραφές στους δρόμους είναι με κυριλλικούς χαρακτήρες. Υποτίθεται μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, αλλά πρακτικά δε βλέπω κανένα τζαμί ούτε γυναίκες με μαντίλες. Πόλη αρκετά ήσυχη, παντού αρκετοί ένστολοι αστυνομικοί και ένα καθεστώς αρκετά αυταρχικό και κλειστό. Η οικονομία της χώρας πολύ φτωχή λόγω του καθεστώτος και της κλειστής αγοράς. Τα μοναδικά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους αχανείς δρόμους είναι παλιά Lada και Daewoo. Daewoo γιατί όπως μαθαίνω από τον Αϊμπεκ αργότερα, παράγονται στη χώρα τους (και εξάγονται σε όλες τις πρώην Σοβιετικές χώρες για λογαριασμό της μητρικής εταιρείας). Ο καπιταλισμός δε φαίνεται να έχει αγγίξει την κλειστή αυτή χώρα και επομένως δε βλέπεις τις μεγάλες κοινωνικές αντιθέσεις που υπάρχουν αλλού. Οι άνθρωποι χαμηλών τόνων. Πλέον μέσα στη πόλη δεν υπάρχουν ενοχλητικοί κράχτες με μικρή ίσως εξαίρεση τα παζάρια. Οι τουρίστες σχεδόν ανύπαρκτοι στη πόλη και εγώ συνήθως περνώ απαρατήρητος καθώς βαδίζω στη πόλη.
Δύο μέρες έχω στην Τασκένδη, αρκετές για να δω τα λίγα αξιοθέατα και να πάρω μια πρώτη γεύση για το τι σημαίνει κεντρική Ασία και τι θα ακολουθήσει στο ταξίδι μου. Το Chorsu bazaar πολύ εντυπωσιακό. Ένα κυκλικό κτήριο με ένα τεράστιο θόλο και μέσα πάγκοι με όλων των ειδών τα πράγματα, όσπρια, λαχανικά φρούτα, ζυμαρικά, μπαχαρικά. Χρώματα και αρώματα που σε ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα. Έξω από το κτήριο το παζάρι επεκτείνεται με πρόχειρους πάγκους και νάυλον για προστασία από τη βροχή, σε δαιδαλώδεις στενούς διαδρόμους. Χάνεσαι πραγματικά χαζεύοντας τους μικροπωλητές. Αρκετά ενδιαφέρον και το μικρότερο Oloy (Alayksy) bazaar, όπου κανείς μπορεί να βρει και μερικά σουβενίρ, πράγμα σπάνιο για τη πόλη. Από τη περιήγησή μου δε μπορεί να λείψει και η γαστρονομική εξερεύνηση. Μια πίτα με λαχανικά από το δρόμο, τυλιγμένη σε ένα χαρτί βιβλίου ήταν η πρώτη μου επαφή. Γευστικότατη. Αλλά η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν το πλοβ. Ρύζι που έχει βράσει σε μεγάλα καζάνια, σερβιρισμένο με αρνίσιο κρέας. Όπως και σε κάθε γεύμα μου σχεδόν, συνοδεύεται με το παραδοσιακό τσάι που ρέει άφθονο (φέρνουν ολόκληρη κανάτα).
Πίσω από το Chorsu bazaar υπάρχει ένα κομμάτι της παλιάς πόλης που έχει παραμείνει με μικροεπισκευές από το μεγάλο σεισμό του 1966. Λίγο πέρα από τη βουή της πόλης, μικρά πλινθόκτιστα σπιτάκια και τα παιδιά να παίζουν στα στενά σοκάκια. Εικόνα εντελώς διαφορετική από την υπόλοιπη πόλη που σου δίνει μια εικόνα του παρελθόντος. Τέλος καταφέρνω και επικοινωνώ με τον Αϊμπεκ, που είχαμε μιλήσει από το couchsurfing. Ο Αϊμπεκ είχε τη καλοσύνη να προσπαθήσει να με βρει στο αεροδρόμιο, παρόλο που του είχα πει ότι φθάνω μέσα στη νύχτα και δεν ήθελα να τον ταλαιπωρώ. Δυστυχώς όμως μπέρδεψε τις ημερομηνίες και γι' αυτό δε βρεθήκαμε. Τελικά τα είπαμε ένα απόγευμα στη Τασκένδη. Μου έδειξε κάποια ενδιαφέροντα μέρη της πόλης, αν και είχα γυρίσει αρκετά μόνος μου. Συζητήσαμε αρκετά καθώς είχα τόσες πολλές απορίες για τη χώρα και το λαό τους. Με εξαίρεση τα μικρά παιδιά όλοι οι μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να μιλάνε ρώσικα και είναι δύσκολο να αλλάξουν. 10 χρόνια μετά την ανεξαρτησία τους, η κυβέρνηση ακόμα καταβάλει προσπάθειες για να κάνει κυρίαρχη γλώσσα τα ουζμπέκικα. Στη πόλη ζει και ένα μεγάλο ποσοστό Ρώσων εποίκων από τη σοβιετική εποχή. Ο Αϊμπέκ θα ήθελε πολύ η χώρα του να γίνει πιο μοντέρνα, αλλά προς το παρόν του αρέσει που υπάρχει αυτή η ανοχή στο διαφορετικό, μεταξύ των διάφορων εθνοτήτων που ζουν στη μεγάλη πόλη της Τασκένδης.
Συνεχίζεται ...
Φωτογραφίες όπως ξέρετε εδώ:
http://www.periplanisi.com/photos/centralasia2008/
