sapienza
Member
- Μηνύματα
- 1.245
- Likes
- 426
- Επόμενο Ταξίδι
- Roma
- Ταξίδι-Όνειρο
- Costiera Amalfitana
Περίμενα πώς και πώς να ξημερώσει.. Δεν έβλεπα την ώρα.. Απ τις 6:30 το πρωί άκουγα φωνές στο διάδρομο, μιας και πολλοί μαραθωνοδρόμοι κατέβαιναν στη σάλα για να πάρουν το πρωινό τους.. Ο αγώνας άλλωστε θα ξεκινούσε στις 9:15… Μας είχαν ενημερώσει ότι θα έπρεπε να είμαστε στο Κολοσσαίο απ τις 8 για να πάρουμε θέσεις..
Σηκώθηκα κι εγώ σιγά σιγά απ το κρεβατάκι μου, ετοιμάστηκα, φόρεσα το νούμερο μου και κατέβηκα στο σαλόνι του ξενοδοχείου.. Εκεί είχε στηθεί ένα μικρό πάρτι!! Αθλητές απ όλο τον κόσμο, όλοι μαζί , μέσα σ ένα κλίμα απίστευτης θετικής ενέργειας, όλοι μια παρέα, μιλούσαμε, κάναμε αστεία και ευχόμασταν καλή επιτυχία σ αυτούς που θα έτρεχαν τα 42χλμ!!!
Βγήκα απ το ξενοδοχείο με κατεύθυνση το Κολοσσαίο.. Για καλή μου τύχη, είχα πάρει κι ένα φούτερ μαζί, αν και την προηγούμενη μέρα την είχα περάσει με ένα κοντομάνικο μπλουζάκι, σήμερα η μέρα ήταν καλή αλλά όπως και να το κάνουμε 8 το πρωί θέριζε λιγάκι.. Από παντού συνέρεε κόσμος… Κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας… Ήταν πραγματικά μια μεγάλη γιορτή.. Στο δρόμο πέτυχα αρκετούς έλληνες αθλητές και τους ευχήθηκα..
Ένας απ τους πρωταγωνιστές της "stracanina"...
Φτάνοντας στο χώρο της εκκίνησης οι αθλητές άφηναν τα προσωπικά τους αντικείμενα σε βανάκια ανάλογα με το νούμερό τους, άτομα της διοργάνωσης ήταν εκεί για να μας καθοδηγήσουν, διάφορα υπαίθρια event, λίγο πιο κάτω γυμναστές σε μια εξέδρα έδιναν το ρυθμό και σχεδόν όλοι όσοι περνούσαμε από εκεί συμμετείχαμε για λίγο σένα πρόγραμμα αερόμπικ τόσο για το χαβαλέ όσο και για να ζεσταθούμε λιγάκι… Λίγο πολύ όλοι έβγαζαν τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες πριν την εκκίνηση…
Άτομα κάθε ηλικίας δίνουν το παρόν..
9:15 και ο 17ος Μαραθώνιος της Ρώμης ξεκινάει!!! Ένας αγώνας σημαντικός, σε μια χώρα που φέτος γιορτάζει τα 150 χρόνια της ένωσής της!! Ο κόσμος ζητωκραυγάζει και εμψυχώνει όλους αυτούς τους αθλητές που θα συμμετάσχουν, που θα διασχίσουν 42 μοναδικά χιλιόμετρα μέσα απ τα σημαντικότερα μνημεία της αιώνιας πόλης… Δε κρύβω ότι καλοπροαίρετα ζήλευα όλους τους συμμετέχοντες, τους θαύμαζα και θα ήθελα κι εγώ στο μέλλον να είμαι ικανή να καταφέρω κάτι ανάλογο…
Ο δικός μου μικρός Μαραθώνιος, η stracittadina, θα ξεκινούσε αμέσως μετά.. Λίγο μετά τις 9:30, απ άλλο σημείο εκκίνησης, την άλλη πλευρά του Κολοσσαίου, η αντίστροφη μέτρηση και ξεκινάμε σε ένα κλίμα περισσότερο γιορτής παρά αγώνα… Το “volare” έπαιζε δυνατά στα μεγάφωνα, ο κόσμος χόρευε και χειροκροτούσε.. Τριγύρω μου έβλεπα κόσμο κάθε ηλικίας, από παππούδες και γιαγιάδες, νέα παιδιά, μαμάδες με τα καροτσάκια με τα μωρά τους, γονείς με τα παιδιά τους, ανθρώπους που είχαν φέρει τα σκυλάκια τους, άτομα με ιδιαιτερότητες, τα πάντα όλα…
Δεξιά μας αμέσως μετά την εκκίνηση ο δήμαρχος της αιώνιας Gianni Alemanno μαζί με τον Ιάπωνα πρέσβη κουνούσαν τις σημαίες τους ενωμένοι, έπειτα απ το καταστροφικό σεισμό που συγκλόνισε τον κόσμο…
Κοίταζα μπροστά μου, πίσω μου , μα πόσος κόσμος τελικά είχε δηλώσει συμμετοχή? Ήταν απίστευτο!!! Καθ’ όλη τη διαδρομή των 4 χιλιομέτρων είχα μαζί μου τη Daniela.. Μια αξιαγάπητη Ιταλίδα που είχα την τύχη να γνωρίσω λίγο πριν ξεκινήσουμε.. Η Daniela κι αυτή πρώτη φορά σε μια τέτοια διοργάνωση, είχε κανονίσει να πάρει μέρος μαζί με μια φίλη της που ποτέ δε βρήκαμε μέσα στο πλήθος του κόσμου.. Στο δρόμο μας είχαν στηθεί διάφορα μίνι events, από μπάντες που έπαιζαν τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας, μουσικούς που έδιναν το ρυθμό με ιδιαίτερα όργανα, χορωδίες, κτλ…
Τα τέσσερα χιλιόμετρα τα έκανα πολύ χαλαρά, χωρίς να ζορίσω ιδιαίτερα το πόδι μου, δεν μας ενδιέφερε άλλωστε να κάνουμε κανένα ρεκόρ, ήταν περισσότερο η συμμετοχή, ο στόχος, και ένας όμορφος «περίπατος» στη Ρώμη , μέσα στο ιστορικό κέντρο, χωρίς αυτοκίνητα, παρέα με ένα πλήθος αγνώστων ατόμων που όμως έμοιαζε σα μια μεγάλη παρέα!!! Αυτό ήταν και το μήνυμα για τους περισσότερους απ αυτούς, αυτό που φώναζαν συνέχεια απ τα μεγάφωνα.. «Italia, nata per unire”!!!!
Επιστρέφοντας προς το Κολοσσαίο..
Στον τερματισμό, μας περίμεναν οι διοργανωτές οι οποίοι ζητούσαν απ τον κόσμο να τρέξει γρήγορα τα τελευταία μέτρα!!!Τέλος, αυτό ήταν, το ζήσαμε κι αυτό…Τελικά τα κατάφερα!!Πραγματικά όλη αυτή η αισιοδοξία κι η ενέργεια με είχαν κάνει να ξεχάσω το πρόβλημα που τόσο καιρό με ταλαιπωρούσε... Βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες με τη Daniela, χειροκροτήσαμε κι εμείς τους υπόλοιπους που τερμάτιζαν κι είπαμε να κατέβουμε στο τερματισμό του μεγάλου Μαραθωνίου..
Άλλωστε σε λίγη ώρα θα τερμάτιζε κι ο πρώτος Μαραθωνοδρόμος.. Για να πλησιάσουμε όμως στον τερματισμό ήταν αρκετά δύσκολο μιας κι έπρεπε να κάνουμε ένα τεράστιο κύκλο ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπων που παρακολουθούσαν.. Έτσι σταθήκαμε σε μια γωνιά, και από ένα ύψωμα καταφέραμε να δούμε τους πρώτους αθλητές που τερμάτιζαν…
Συνεχίσαμε προς τη piazza Venezia κάνοντας πρώτα μια στάση να ξαποστάσουμε κάτω απ τον ήλιο που μόλις είχε βγει.. Εκεί ξεκινήσαμε μια συζήτηση με τη Daniela, μιλήσαμε για τις ζωές μας, για τα ταξίδια μας, την αγάπη μου για την Ιταλία κι εκείνης για την Ελλάδα και τις ασχολίες μας.. Η Daniela είναι ιδιοκτήτρια ενός Bed & Breakfast, κοντά στο Βατικανό και με προσκάλεσε την επόμενη φορά να με φιλοξενήσει.. Μπορεί ακόμα να μην το έχω επισκεφτεί, αλλά γνωρίζοντας την, είμαι σίγουρη ότι η φιλοξενία της θα είναι μοναδική μιας και πρόκειται για ένα πολύ ανοιχτό, ευχάριστο και ευγενικό άτομο!!!
Bed and Breakfast near Gemelli hospital and Olimpic Stadium
Σταθήκαμε στο Vittorio Emmanuele και παρακολουθήσαμε κι από εκεί τους αθλητές που έφταναν στο τερματισμό…
Η Daniela έπρεπε να επιστρέψει σιγά σιγά σπίτι της κι εγώ έλεγα να κάνω μια βόλτα προς τη Piazza di Spagna… Εκεί λοιπόν χωριστήκαμε, ανταλλάζοντας πρώτα στοιχεία επικοινωνίας και μια υπόσχεση να βρεθούμε πάλι σύντομα στην Ελλάδα ή την Ιταλία… Η στάση του μετρό στο Κολοσσαίο ήταν κλειστή λόγω του Μαραθωνίου κι έτσι έπρεπε να διασχίσω τη via Nazionale για να περάσω απέναντι.. Ενώ αρχικά οι διοργανωτές άνοιγαν το δρόμο κι άφηναν ανά τακτά διαστήματα τον κόσμο να περάσει, την ώρα εκείνη περνούσε μεγάλο πλήθος αθλητών , μ αποτέλεσμα να πρέπει να κάνω πάλι ένα τεράστιο κύκλο.. Κάθισα και το σκέφτηκα, δεν ήξερα τι θ αντιμετωπίσω απ την άλλη πλευρά, πόσο χρόνο θα χρειαστώ έπειτα για να γυρίσω στο ξενοδοχείο μου λόγω του κόσμου, της κλειστής κυκλοφορίας, του συνοστισμού στο μετρό..(θα έπρεπε να κατέβω Cavour, αλλά θα γινόταν το αδιαχώρητο..) .. Έτσι αποφάσισα ν αλλάξω τελικά τα σχέδιά μου… Γύρισα προς το ξενοδοχείο κι ανέβηκα στη ταράτσα ώστε να δω το τερματισμό από εκεί.. Ότι καλύτερο… Μοναδική θέα…
Είχα αρχίσει να πεινάω και ν αγχώνομαι και πάλι για το πώς θα πάω στο Termini μιας και μετρό δεν είχε, για το αν θα έβρισκα ταξί και για το τι κατάσταση θα επικρατούσε στο σταθμό των τρένων μιας και οι περισσότεροι είχαν ήδη τερματίσει και πολλοί απ αυτούς θα γύριζαν στις πόλεις τους αλλά και το αεροδρόμιο.. Έτσι κάλεσα ένα ταξί, ήμουν αρκετά κουρασμένη για να το κόψω με τα πόδια και έφτασα αρκετά νωρίτερα στο termini.. Γύρισα όλα τα μαγαζιά για να περάσει η ώρα, έκατσα να φάω κάτι πρόχειρο και να πιώ ένα καφέ και πήρα το τρένο για το Fiumincino…
Κι εκεί αρκετή ώρα πριν απ τη πτήση αλλά δε με ένοιαζε ιδιαίτερα, απ το να τρέχω με άγχος καλύτερα έτσι.. Έκανα check in και κάνοντας τη βόλτα μου και πάλι στ αεροδρόμιο ανακάλυψα ένα μίνι παράρτημα της αγαπημένης “Antica Focacceria di San Francesco” που είχα τιμήσει δεόντως στο Παλέρμο… Δεν έχασα την ευκαιρία να κάνω μια στάση κι εκεί…
Η ώρα της επιβίβασης είχε φτάσει.. Παίρνουμε σειρά στον αεροδιάδρομο κι arrivederci Roma… Ένα ακόμα ταξίδι είχε μόλις τελειώσει, ένα ταξίδι που για μένα σήμαινε πολλά, που πέρασα υπέροχα κι εύχομαι να επιστρέψω στην αγαπημένη μου χώρα λίαν συντόμως..
Σηκώθηκα κι εγώ σιγά σιγά απ το κρεβατάκι μου, ετοιμάστηκα, φόρεσα το νούμερο μου και κατέβηκα στο σαλόνι του ξενοδοχείου.. Εκεί είχε στηθεί ένα μικρό πάρτι!! Αθλητές απ όλο τον κόσμο, όλοι μαζί , μέσα σ ένα κλίμα απίστευτης θετικής ενέργειας, όλοι μια παρέα, μιλούσαμε, κάναμε αστεία και ευχόμασταν καλή επιτυχία σ αυτούς που θα έτρεχαν τα 42χλμ!!!
Βγήκα απ το ξενοδοχείο με κατεύθυνση το Κολοσσαίο.. Για καλή μου τύχη, είχα πάρει κι ένα φούτερ μαζί, αν και την προηγούμενη μέρα την είχα περάσει με ένα κοντομάνικο μπλουζάκι, σήμερα η μέρα ήταν καλή αλλά όπως και να το κάνουμε 8 το πρωί θέριζε λιγάκι.. Από παντού συνέρεε κόσμος… Κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας… Ήταν πραγματικά μια μεγάλη γιορτή.. Στο δρόμο πέτυχα αρκετούς έλληνες αθλητές και τους ευχήθηκα..
Ο κόσμος αρχίζει να καταφθάνει στο Κολοσσαίο...
Ένας απ τους πρωταγωνιστές της "stracanina"...
Φτάνοντας στο χώρο της εκκίνησης οι αθλητές άφηναν τα προσωπικά τους αντικείμενα σε βανάκια ανάλογα με το νούμερό τους, άτομα της διοργάνωσης ήταν εκεί για να μας καθοδηγήσουν, διάφορα υπαίθρια event, λίγο πιο κάτω γυμναστές σε μια εξέδρα έδιναν το ρυθμό και σχεδόν όλοι όσοι περνούσαμε από εκεί συμμετείχαμε για λίγο σένα πρόγραμμα αερόμπικ τόσο για το χαβαλέ όσο και για να ζεσταθούμε λιγάκι… Λίγο πολύ όλοι έβγαζαν τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες πριν την εκκίνηση…
Λίγο αερόμπικ για να ζεσταθούμε...
Οι γυμναστές δίνουν το σύνθημα...
Άτομα κάθε ηλικίας δίνουν το παρόν..
..Και ιδιαίτερες εμφανίσεις...
Λίγο πρίν την εκκίνηση...
9:15 και ο 17ος Μαραθώνιος της Ρώμης ξεκινάει!!! Ένας αγώνας σημαντικός, σε μια χώρα που φέτος γιορτάζει τα 150 χρόνια της ένωσής της!! Ο κόσμος ζητωκραυγάζει και εμψυχώνει όλους αυτούς τους αθλητές που θα συμμετάσχουν, που θα διασχίσουν 42 μοναδικά χιλιόμετρα μέσα απ τα σημαντικότερα μνημεία της αιώνιας πόλης… Δε κρύβω ότι καλοπροαίρετα ζήλευα όλους τους συμμετέχοντες, τους θαύμαζα και θα ήθελα κι εγώ στο μέλλον να είμαι ικανή να καταφέρω κάτι ανάλογο…
Ο δικός μου μικρός Μαραθώνιος, η stracittadina, θα ξεκινούσε αμέσως μετά.. Λίγο μετά τις 9:30, απ άλλο σημείο εκκίνησης, την άλλη πλευρά του Κολοσσαίου, η αντίστροφη μέτρηση και ξεκινάμε σε ένα κλίμα περισσότερο γιορτής παρά αγώνα… Το “volare” έπαιζε δυνατά στα μεγάφωνα, ο κόσμος χόρευε και χειροκροτούσε.. Τριγύρω μου έβλεπα κόσμο κάθε ηλικίας, από παππούδες και γιαγιάδες, νέα παιδιά, μαμάδες με τα καροτσάκια με τα μωρά τους, γονείς με τα παιδιά τους, ανθρώπους που είχαν φέρει τα σκυλάκια τους, άτομα με ιδιαιτερότητες, τα πάντα όλα…
Η εκκίνηση της stracittadina..
Δεξιά μας αμέσως μετά την εκκίνηση ο δήμαρχος της αιώνιας Gianni Alemanno μαζί με τον Ιάπωνα πρέσβη κουνούσαν τις σημαίες τους ενωμένοι, έπειτα απ το καταστροφικό σεισμό που συγκλόνισε τον κόσμο…
Ο δήμαρχος της Ρώμης με τον Ιάπωνα πρέσβη..
Η μπάντα στην εκκίνηση...
"La stracittadina"
Κοίταζα μπροστά μου, πίσω μου , μα πόσος κόσμος τελικά είχε δηλώσει συμμετοχή? Ήταν απίστευτο!!! Καθ’ όλη τη διαδρομή των 4 χιλιομέτρων είχα μαζί μου τη Daniela.. Μια αξιαγάπητη Ιταλίδα που είχα την τύχη να γνωρίσω λίγο πριν ξεκινήσουμε.. Η Daniela κι αυτή πρώτη φορά σε μια τέτοια διοργάνωση, είχε κανονίσει να πάρει μέρος μαζί με μια φίλη της που ποτέ δε βρήκαμε μέσα στο πλήθος του κόσμου.. Στο δρόμο μας είχαν στηθεί διάφορα μίνι events, από μπάντες που έπαιζαν τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας, μουσικούς που έδιναν το ρυθμό με ιδιαίτερα όργανα, χορωδίες, κτλ…
Η πρώτη "stracanina" που έγινε στη Ρώμη...
La stracittadina- μια μεγάλη γιορτή...
Τα τέσσερα χιλιόμετρα τα έκανα πολύ χαλαρά, χωρίς να ζορίσω ιδιαίτερα το πόδι μου, δεν μας ενδιέφερε άλλωστε να κάνουμε κανένα ρεκόρ, ήταν περισσότερο η συμμετοχή, ο στόχος, και ένας όμορφος «περίπατος» στη Ρώμη , μέσα στο ιστορικό κέντρο, χωρίς αυτοκίνητα, παρέα με ένα πλήθος αγνώστων ατόμων που όμως έμοιαζε σα μια μεγάλη παρέα!!! Αυτό ήταν και το μήνυμα για τους περισσότερους απ αυτούς, αυτό που φώναζαν συνέχεια απ τα μεγάφωνα.. «Italia, nata per unire”!!!!
Στο δρόμο προς τη Santa Maria Maggiore..
Επιστρέφοντας προς το Κολοσσαίο..
Στον τερματισμό, μας περίμεναν οι διοργανωτές οι οποίοι ζητούσαν απ τον κόσμο να τρέξει γρήγορα τα τελευταία μέτρα!!!Τέλος, αυτό ήταν, το ζήσαμε κι αυτό…Τελικά τα κατάφερα!!Πραγματικά όλη αυτή η αισιοδοξία κι η ενέργεια με είχαν κάνει να ξεχάσω το πρόβλημα που τόσο καιρό με ταλαιπωρούσε... Βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες με τη Daniela, χειροκροτήσαμε κι εμείς τους υπόλοιπους που τερμάτιζαν κι είπαμε να κατέβουμε στο τερματισμό του μεγάλου Μαραθωνίου..
Ο τερματισμός...
Άλλωστε σε λίγη ώρα θα τερμάτιζε κι ο πρώτος Μαραθωνοδρόμος.. Για να πλησιάσουμε όμως στον τερματισμό ήταν αρκετά δύσκολο μιας κι έπρεπε να κάνουμε ένα τεράστιο κύκλο ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπων που παρακολουθούσαν.. Έτσι σταθήκαμε σε μια γωνιά, και από ένα ύψωμα καταφέραμε να δούμε τους πρώτους αθλητές που τερμάτιζαν…
Ένας απ τους πρώτους Μαραθωνοδρόμους...
Συνεχίσαμε προς τη piazza Venezia κάνοντας πρώτα μια στάση να ξαποστάσουμε κάτω απ τον ήλιο που μόλις είχε βγει.. Εκεί ξεκινήσαμε μια συζήτηση με τη Daniela, μιλήσαμε για τις ζωές μας, για τα ταξίδια μας, την αγάπη μου για την Ιταλία κι εκείνης για την Ελλάδα και τις ασχολίες μας.. Η Daniela είναι ιδιοκτήτρια ενός Bed & Breakfast, κοντά στο Βατικανό και με προσκάλεσε την επόμενη φορά να με φιλοξενήσει.. Μπορεί ακόμα να μην το έχω επισκεφτεί, αλλά γνωρίζοντας την, είμαι σίγουρη ότι η φιλοξενία της θα είναι μοναδική μιας και πρόκειται για ένα πολύ ανοιχτό, ευχάριστο και ευγενικό άτομο!!!
Bed and Breakfast near Gemelli hospital and Olimpic Stadium
Σταθήκαμε στο Vittorio Emmanuele και παρακολουθήσαμε κι από εκεί τους αθλητές που έφταναν στο τερματισμό…
Piazza Venezia...
Η Daniela έπρεπε να επιστρέψει σιγά σιγά σπίτι της κι εγώ έλεγα να κάνω μια βόλτα προς τη Piazza di Spagna… Εκεί λοιπόν χωριστήκαμε, ανταλλάζοντας πρώτα στοιχεία επικοινωνίας και μια υπόσχεση να βρεθούμε πάλι σύντομα στην Ελλάδα ή την Ιταλία… Η στάση του μετρό στο Κολοσσαίο ήταν κλειστή λόγω του Μαραθωνίου κι έτσι έπρεπε να διασχίσω τη via Nazionale για να περάσω απέναντι.. Ενώ αρχικά οι διοργανωτές άνοιγαν το δρόμο κι άφηναν ανά τακτά διαστήματα τον κόσμο να περάσει, την ώρα εκείνη περνούσε μεγάλο πλήθος αθλητών , μ αποτέλεσμα να πρέπει να κάνω πάλι ένα τεράστιο κύκλο.. Κάθισα και το σκέφτηκα, δεν ήξερα τι θ αντιμετωπίσω απ την άλλη πλευρά, πόσο χρόνο θα χρειαστώ έπειτα για να γυρίσω στο ξενοδοχείο μου λόγω του κόσμου, της κλειστής κυκλοφορίας, του συνοστισμού στο μετρό..(θα έπρεπε να κατέβω Cavour, αλλά θα γινόταν το αδιαχώρητο..) .. Έτσι αποφάσισα ν αλλάξω τελικά τα σχέδιά μου… Γύρισα προς το ξενοδοχείο κι ανέβηκα στη ταράτσα ώστε να δω το τερματισμό από εκεί.. Ότι καλύτερο… Μοναδική θέα…
Άποψη του Μαραθωνίου απ το Mercure Hotel...
Είχα αρχίσει να πεινάω και ν αγχώνομαι και πάλι για το πώς θα πάω στο Termini μιας και μετρό δεν είχε, για το αν θα έβρισκα ταξί και για το τι κατάσταση θα επικρατούσε στο σταθμό των τρένων μιας και οι περισσότεροι είχαν ήδη τερματίσει και πολλοί απ αυτούς θα γύριζαν στις πόλεις τους αλλά και το αεροδρόμιο.. Έτσι κάλεσα ένα ταξί, ήμουν αρκετά κουρασμένη για να το κόψω με τα πόδια και έφτασα αρκετά νωρίτερα στο termini.. Γύρισα όλα τα μαγαζιά για να περάσει η ώρα, έκατσα να φάω κάτι πρόχειρο και να πιώ ένα καφέ και πήρα το τρένο για το Fiumincino…
Κι εκεί αρκετή ώρα πριν απ τη πτήση αλλά δε με ένοιαζε ιδιαίτερα, απ το να τρέχω με άγχος καλύτερα έτσι.. Έκανα check in και κάνοντας τη βόλτα μου και πάλι στ αεροδρόμιο ανακάλυψα ένα μίνι παράρτημα της αγαπημένης “Antica Focacceria di San Francesco” που είχα τιμήσει δεόντως στο Παλέρμο… Δεν έχασα την ευκαιρία να κάνω μια στάση κι εκεί…
Απαραίτητη στάση στο Fiumincino...
Η ώρα της επιβίβασης είχε φτάσει.. Παίρνουμε σειρά στον αεροδιάδρομο κι arrivederci Roma… Ένα ακόμα ταξίδι είχε μόλις τελειώσει, ένα ταξίδι που για μένα σήμαινε πολλά, που πέρασα υπέροχα κι εύχομαι να επιστρέψω στην αγαπημένη μου χώρα λίαν συντόμως..
