traveladdict
Member
- Μηνύματα
- 1.380
- Likes
- 1.345
- Επόμενο Ταξίδι
- Λος Άντζελες
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Η Ρώμη δεν μου αρέσει. Τη θεωρώ υπερεκτιμημένη.
Με χαλάει που είναι μεγάλη πόλη και όμως αποπνέει έναν επαρχιωτισμό.
Λείπουν ίσως τα μεγαλειώδη κτίρια - με εξαίρεση κάποιες εκκλησίες. Δεν έχει εκείνα τα ανάκτορα του Παρισιού της Βιέννης, του Λονδίνου ούτε τα σούπερ κτίρια της Μαδρίτης. Είναι κάτι σαν την Αγία Πετρούπολη: θεατρικό σκηνικό με χαμηλά κτίρια που θα ταίριαζαν σε επαρχιακή πόλη της νότιας Ευρώπης.
Πουθενά ο παλμός και η δυναμική μιας παγκόσμιας πρωτεύουσας.
Μετά είναι και οι λιθόστρωτοι δρόμοι. Ωραίοι, γραφικοί, αλλά με έναν συνεχή θόρυβο που σου παίρνει τα αυτιά από τα λάστιχα των αυτοκινήτων που ταλαιπωρούνται πάνω τους.
Ο Τίβερης πάντα υποβαθμισμένος, με κάτι ωραία καφέ, αλλά τίποτα σπουδαίο. Αυτό το βρίσκεις και στο Ντύσελντορφ στο Ρήνο.
Παντού γκράφιτι, απίστευτη βρωμιά και κακόγουστοι Ιταλοί κολλημένοι στη χρυσή Ιταλική δεκαετία των 80's, όπου κυριαρχούσαν οι Ρίκι ε Πόβερι και οι Ραντιοράμα: Χρυσές καδένες, Γιαλιά Ρέιμπαν και πολύχρωμα σταράκια, ή επιτηδευμένα μοκασίνια.
Προσοχή δεν μιλάω για το Μιλάνο έτσι? εκεί είναι άλλος κόσμος.
Τελευταία φορά πήγα στη Ρώμη το Φεβρουάριο. ήταν σταθμός για ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη και λόγω της απεργίας εδώ, έφυγα μια μέρα νωρίτερα για το κομμάτι Αθήνα -Ρώμη.
Έμεινα σε ένα καλό ξενοδοχείο πάνω από τα σκαλάκια.
Η ταλαιπωρία από το αεροδρόμιο ήταν απίστευτη.
Το τρένο περνά μέσα από κάκιστες συνοικίες με παράγκες ( ούτε στο Ζαφύρι δεν έχει τέτοιες) και αυλές με πεταμένα λάστιχα, παλιοκρέβατα και κοτέτσια.
Στον κεντρικό σταθμό κατεβήκαμε και μέχρι το μετρό περάσαμε στοές υποβαθμισμένες, κατασκότεινες, που δεν έχουν συντηρηθεί εδώ και δεκαετίες.
Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, είδαμε και πάθαμε να βρούμε το ξενοδοχείο που ήταν ψηλά και πως να σέρνεις τα μπαγκάζια στα στενά πεζοδρόμια ( το Κολωνάκι έχει φαρδύτερα) και να αναγκάζεσαι να κατεβαίνεις στο δρόμο με τους κυβόλιθους που προανέφερα και να σέρνεις τη βαλίτσα εκεί.
Το βράδυ αναγκαστήκαμε να φάμε στο Μακντόναλντς (!!!!!!!!!!!!), γιατί όλα τα εστιατόρια της περιοχής έκλειναν στις 11.
Στη Φοντάνα ντι Τρέβι, άθλιοι πακιστανοί μικροπωλητές χρέωναν το νερό χρυσάφι και οι μόνοι επισκέπτες ήταν έλληνες οπαδοί του Παναθηναϊκού, που έπαιζε την επόμενη.
Την άλλη μέρα προκειμένου να μην ξαναυποστούμε την ίδια ταλαιπωρία, πήραμε ταξί για το αεροδρόμιο, που μας χρέωσε 55 ευρώ.
Επειδή στο Παρίσι δεν έχω αντιμετωπίσει αυτά που αντιμετώπισα στη Ρώμη και επειδή το Παρίσι είναι μια παγκόσμια πρωτεύουσα ενώ η Ρώμη δεν είναι, ψήφισα Παρίσι.
Αν και πιστεύω ότι αυτή η σύγκριση είναι άδικη για τη Ρώμη.
Θα έπρεπε να συγκρίνεται με πόλεις του δικού της βεληνεκούς, όπως η Πράγα, η Αθήνα, ή το Μόναχο.
Με χαλάει που είναι μεγάλη πόλη και όμως αποπνέει έναν επαρχιωτισμό.
Λείπουν ίσως τα μεγαλειώδη κτίρια - με εξαίρεση κάποιες εκκλησίες. Δεν έχει εκείνα τα ανάκτορα του Παρισιού της Βιέννης, του Λονδίνου ούτε τα σούπερ κτίρια της Μαδρίτης. Είναι κάτι σαν την Αγία Πετρούπολη: θεατρικό σκηνικό με χαμηλά κτίρια που θα ταίριαζαν σε επαρχιακή πόλη της νότιας Ευρώπης.
Πουθενά ο παλμός και η δυναμική μιας παγκόσμιας πρωτεύουσας.
Μετά είναι και οι λιθόστρωτοι δρόμοι. Ωραίοι, γραφικοί, αλλά με έναν συνεχή θόρυβο που σου παίρνει τα αυτιά από τα λάστιχα των αυτοκινήτων που ταλαιπωρούνται πάνω τους.
Ο Τίβερης πάντα υποβαθμισμένος, με κάτι ωραία καφέ, αλλά τίποτα σπουδαίο. Αυτό το βρίσκεις και στο Ντύσελντορφ στο Ρήνο.
Παντού γκράφιτι, απίστευτη βρωμιά και κακόγουστοι Ιταλοί κολλημένοι στη χρυσή Ιταλική δεκαετία των 80's, όπου κυριαρχούσαν οι Ρίκι ε Πόβερι και οι Ραντιοράμα: Χρυσές καδένες, Γιαλιά Ρέιμπαν και πολύχρωμα σταράκια, ή επιτηδευμένα μοκασίνια.
Προσοχή δεν μιλάω για το Μιλάνο έτσι? εκεί είναι άλλος κόσμος.
Τελευταία φορά πήγα στη Ρώμη το Φεβρουάριο. ήταν σταθμός για ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη και λόγω της απεργίας εδώ, έφυγα μια μέρα νωρίτερα για το κομμάτι Αθήνα -Ρώμη.
Έμεινα σε ένα καλό ξενοδοχείο πάνω από τα σκαλάκια.
Η ταλαιπωρία από το αεροδρόμιο ήταν απίστευτη.
Το τρένο περνά μέσα από κάκιστες συνοικίες με παράγκες ( ούτε στο Ζαφύρι δεν έχει τέτοιες) και αυλές με πεταμένα λάστιχα, παλιοκρέβατα και κοτέτσια.
Στον κεντρικό σταθμό κατεβήκαμε και μέχρι το μετρό περάσαμε στοές υποβαθμισμένες, κατασκότεινες, που δεν έχουν συντηρηθεί εδώ και δεκαετίες.
Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, είδαμε και πάθαμε να βρούμε το ξενοδοχείο που ήταν ψηλά και πως να σέρνεις τα μπαγκάζια στα στενά πεζοδρόμια ( το Κολωνάκι έχει φαρδύτερα) και να αναγκάζεσαι να κατεβαίνεις στο δρόμο με τους κυβόλιθους που προανέφερα και να σέρνεις τη βαλίτσα εκεί.
Το βράδυ αναγκαστήκαμε να φάμε στο Μακντόναλντς (!!!!!!!!!!!!), γιατί όλα τα εστιατόρια της περιοχής έκλειναν στις 11.
Στη Φοντάνα ντι Τρέβι, άθλιοι πακιστανοί μικροπωλητές χρέωναν το νερό χρυσάφι και οι μόνοι επισκέπτες ήταν έλληνες οπαδοί του Παναθηναϊκού, που έπαιζε την επόμενη.
Την άλλη μέρα προκειμένου να μην ξαναυποστούμε την ίδια ταλαιπωρία, πήραμε ταξί για το αεροδρόμιο, που μας χρέωσε 55 ευρώ.
Επειδή στο Παρίσι δεν έχω αντιμετωπίσει αυτά που αντιμετώπισα στη Ρώμη και επειδή το Παρίσι είναι μια παγκόσμια πρωτεύουσα ενώ η Ρώμη δεν είναι, ψήφισα Παρίσι.
Αν και πιστεύω ότι αυτή η σύγκριση είναι άδικη για τη Ρώμη.
Θα έπρεπε να συγκρίνεται με πόλεις του δικού της βεληνεκούς, όπως η Πράγα, η Αθήνα, ή το Μόναχο.
....να παινευεσαι τοσο για τις εξαιρετικές επιλογές σου σε εστιατορια ανα τον κοσμο και να πας στο μοναδικο που δεν πετυχαινει την παστα στη 
Traveller, I do... 
