tourism4all στην Κω

[damasta]

ΚΕΦΑΛΟΣ

Σε αυτό το ταξίδι η οργάνωση χαρακτηριζόταν από τα μότο “βλέποντας και κάνοντας” και “χαλαρά”. Κάποια στιγμή είχα σημειώσει σημεία ενδιαφέροντος χωρίς να τα ψάξω όμως περισσότερο.


Δευτέρα λοιπόν και τα μουσεία είναι κλειστά. Αποφασίζουμε λοιπόν να πάμε στο πιο μακρινό οικισμό στην Κέφαλο.


Πρώτα όμως μια άλλη νέα εμπειρία: πρωϊνό στα χρόνια του κοροναϊού.


Στο οικογενειακό ξενοδοχείο λειτουργούσε μπουφές με τον εξής τρόπο: τα τραπεζοκαθίσματα βρίσκονταν σε εξωτερικό χώρο και κάθε φορα που κάποιο από αυτά άδειαζε ,αμέσως ψεκαζόταν με απολυμαντικό. Στην συνέχεια σου δινόταν ένα φυλλάδιο στο οποίο τσέκαρες τις προτιμήσεις σου και στα έφερναν άμεσα στο τραπέζι σου.


Παρατηρώντας τους υπόλοιπους πελάτες καταλαβαίνουμε ότι είμαστε οι μόνοι Έλληνες σε ένα μέτριας χωρητικότητας και πληρότητας κατάλυμα.


Όλα καλά ,αλλά ένας καφές κρύος είναι απαραίτητος .Παρά τους βοριάδες στην θάλλασα ,στην στεριά έχει ιδιαίτερη ζέστη.


Η διαδρομή αποκαλύπτει ένα νησί με γόνιμα εδάφη ,παρατημένα για χάρη του τουρισμού. Βέβαια έκπληξη μου προκαλoυν τα γελάδια που υπάρχουν αριστερά και δεξιά της εθνικής; επαρχιακής; οδού.

Σε 40΄ φτάνουμε στην Κέφαλο και συνεχίζουμε προς τα δυτικά όπου πάει ο δρόμος. Στην αρχή ο δρόμος έχει πυκνή βλάστηση αριστερά δεξιά ,σύντομα όμως το σκηνικό αλλάζει. Τα εδάφη έχουν το χρώμα της άμμου με χαμηλή βλάστηση(θυμάρια και κέδροι.Μελίσια και αιγοπρόβατα αλλά ελεύθερα αλλά σε περιφραγμένους χώρους. Πολλά ξωκλήσια σε άσπρο και γαλάζιο .Υπάρχουν και κάποια χαμηλά μικρά σπίτια ,νέες οικοδομές.

Στο τέλος του δρόμου υπάρχει εστιατόριο ,ομπρέλες και δυο τρεις ξένοι .Η θάλλασα έχει κύμα .Σκέφτομαι πόσο όμορφα θα είναι το ηλιοβασίλεμα εδώ.


Παίρνουμε το δρόμο προς τα πίσω και φτάνοντας στον οικισμό στρίβουμε προς Λιμνιώνα. Κι εδώ αέρας δυνατός αλλά και να μην είχε ,μπάνιο δεν θα έκανα.

Επιστροφή και ανάβαση σε ότι έχει απομείνει από το κάστρο. Ωραία θέα προς τον κόλπο και την Νίσυρο στο βάθος.

Περιήγηση τέλος .Ώρα για μπάνιο. Στην παραλία του Αγ. Στεφάνου. Το 5αστερο νεόκτιστο ξενοδοχείο ακριβώς από πάνω φέτος δεν λειτούργησε (όπως και πολλές άλλες επιχειρήσεις στο νησί).Στην παραλία υπάρχουν ξαπλώστρες επί πληρωμή και είναι μονόδρομος ελλείψη οποιασδήποτε σκιάς. Σαν χορτάσαμε μπάνιο και χαλάρωση επιστέφουμε στην βάση μας.


Απόψε λέμε να φάμε στο Broadway .Αμ δε. Κι αυτό κλειστό τις Δευτέρες.


Περπατώντας για το κέντρο της πόλης συναντάμε ένα μαγαζί Special.Θυμήθηκα τα σχόλια για τα παγωτά του, είχε και ζέστη .Λέμε “δεν παίρνουμε μια μπαλίτσα να δροσιστούμε ,να μην μας κόψει και την όρεξη”. Μπαίνουμε μέσα απαραίτητα με τις μάσκες μας και μένουμε μπροστά στην βιτρίνα των παγωτών. Αφού αποφασίζουμε πιάνει ένα χάρτινο κύπελο σαν αυτό για τον καφέ και βάζει ...βάζει.
”Μία μπάλα παρακαλώ” εμείς. ”Μία σας βάζω “η απάντηση.


Χανόμαστε στα στενά ,κάπου αγοράζουμε ένα σουβλάκι στο χέρι , στο λιμάνι ρίχνουμε μια ματιά στα τουριστικά πλοία και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής χαζεύοντας και συζητώντας.


''Αύριο πάλι έτσι μακριά θα πάμε;” ρωτάει το ταίρι.


“Όχι καλέ, τα μακρινά τελειώσανε. ”απαντάω.


Πού να ήξερε!!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[damasta]

ΚΕΦΑΛΟΣ

Σε αυτό το ταξίδι η οργάνωση χαρακτηριζόταν από τα μότο “βλέποντας και κάνοντας” και “χαλαρά”. Κάποια στιγμή είχα σημειώσει σημεία ενδιαφέροντος χωρίς να τα ψάξω όμως περισσότερο.


Δευτέρα λοιπόν και τα μουσεία είναι κλειστά. Αποφασίζουμε λοιπόν να πάμε στο πιο μακρινό οικισμό στην Κέφαλο.


Πρώτα όμως μια άλλη νέα εμπειρία: πρωϊνό στα χρόνια του κοροναϊού.


Στο οικογενειακό ξενοδοχείο λειτουργούσε μπουφές με τον εξής τρόπο: τα τραπεζοκαθίσματα βρίσκονταν σε εξωτερικό χώρο και κάθε φορα που κάποιο από αυτά άδειαζε ,αμέσως ψεκαζόταν με απολυμαντικό. Στην συνέχεια σου δινόταν ένα φυλλάδιο στο οποίο τσέκαρες τις προτιμήσεις σου και στα έφερναν άμεσα στο τραπέζι σου.


Παρατηρώντας τους υπόλοιπους πελάτες καταλαβαίνουμε ότι είμαστε οι μόνοι Έλληνες σε ένα μέτριας χωρητικότητας και πληρότητας κατάλυμα.


Όλα καλά ,αλλά ένας καφές κρύος είναι απαραίτητος .Παρά τους βοριάδες στην θάλλασα ,στην στεριά έχει ιδιαίτερη ζέστη.


Η διαδρομή αποκαλύπτει ένα νησί με γόνιμα εδάφη ,παρατημένα για χάρη του τουρισμού. Βέβαια έκπληξη μου προκαλoυν τα γελάδια που υπάρχουν αριστερά και δεξιά της εθνικής; επαρχιακής; οδού.

Σε 40΄ φτάνουμε στην Κέφαλο και συνεχίζουμε προς τα δυτικά όπου πάει ο δρόμος. Στην αρχή ο δρόμος έχει πυκνή βλάστηση αριστερά δεξιά ,σύντομα όμως το σκηνικό αλλάζει. Τα εδάφη έχουν το χρώμα της άμμου με χαμηλή βλάστηση(θυμάρια και κέδροι.Μελίσια και αιγοπρόβατα αλλά ελεύθερα αλλά σε περιφραγμένους χώρους. Πολλά ξωκλήσια σε άσπρο και γαλάζιο .Υπάρχουν και κάποια χαμηλά μικρά σπίτια ,νέες οικοδομές.

Στο τέλος του δρόμου υπάρχει εστιατόριο ,ομπρέλες και δυο τρεις ξένοι .Η θάλλασα έχει κύμα .Σκέφτομαι πόσο όμορφα θα είναι το ηλιοβασίλεμα εδώ.


Παίρνουμε το δρόμο προς τα πίσω και φτάνοντας στον οικισμό στρίβουμε προς Λιμνιώνα. Κι εδώ αέρας δυνατός αλλά και να μην είχε ,μπάνιο δεν θα έκανα.

Επιστροφή και ανάβαση σε ότι έχει απομείνει από το κάστρο. Ωραία θέα προς τον κόλπο και την Νίσυρο στο βάθος.

Περιήγηση τέλος .Ώρα για μπάνιο. Στην παραλία του Αγ. Στεφάνου. Το 5αστερο νεόκτιστο ξενοδοχείο ακριβώς από πάνω φέτος δεν λειτούργησε (όπως και πολλές άλλες επιχειρήσεις στο νησί).Στην παραλία υπάρχουν ξαπλώστρες επί πληρωμή και είναι μονόδρομος ελλείψη οποιασδήποτε σκιάς. Σαν χορτάσαμε μπάνιο και χαλάρωση επιστέφουμε στην βάση μας.


Απόψε λέμε να φάμε στο Broadway .Αμ δε. Κι αυτό κλειστό τις Δευτέρες.


Περπατώντας για το κέντρο της πόλης συναντάμε ένα μαγαζί Special.Θυμήθηκα τα σχόλια για τα παγωτά του, είχε και ζέστη .Λέμε “δεν παίρνουμε μια μπαλίτσα να δροσιστούμε ,να μην μας κόψει και την όρεξη”. Μπαίνουμε μέσα απαραίτητα με τις μάσκες μας και μένουμε μπροστά στην βιτρίνα των παγωτών. Αφού αποφασίζουμε πιάνει ένα χάρτινο κύπελο σαν αυτό για τον καφέ και βάζει ...βάζει.
”Μία μπάλα παρακαλώ” εμείς. ”Μία σας βάζω “η απάντηση.


Χανόμαστε στα στενά ,κάπου αγοράζουμε ένα σουβλάκι στο χέρι , στο λιμάνι ρίχνουμε μια ματιά στα τουριστικά πλοία και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής χαζεύοντας και συζητώντας.


''Αύριο πάλι έτσι μακριά θα πάμε;” ρωτάει το ταίρι.


“Όχι καλέ, τα μακρινά τελειώσανε. ”απαντάω.


Πού να ήξερε!!!

 

[damasta]

εν αρχή.........ΑΝΤΙΜΑΧΕΙΑ
Ο ήλιος καίει και ο βοριάς έχει δυναμώσει σήμερα.


Κατευθυνόμαστε προς Μαστιχάρι. Ένα πρώην ψαροχώρι ,νυν τουριστικό οικισμό αλλά και πορθμείο για την Κάλυμνο απέναντι ,με 2 πλοία και αρκετά δρομολόγια ,καθημερνά .Ο πειρασμός μεγάλος , αλλά διαφωνούμε για το εάν θα μας συνοδεύσει ο" δίτροχος αγαπημένος”.

Έτσι παίρνουμε τον δρόμο για το κάστρο της Αντιμάχειας.


Ο δρόμος στρίβει στην γωνία του στρατοπέδου της Κω. Από την μια μεριά γυμνάζονται οι φαντάροι και από την άλλη βόσκουν προβατάκια. Περνάμε χέρσα χωράφια που μοιάζουν θερισμένα ,με τον αέρα να μας μαστιγώνει . Κι εκεί που πιστεύουμε ότι κάπου κάναμε κάτι λάθος νάτο μπροστά μας ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ

Μπαίνουμε μέσα και αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλο πρέπει να ήταν. Η θέα προς τον κόλπο της Καρδαμαινας είναι απρόσκοπτη.

Αλλά τί εγκατάλειψη είναι αυτή; Είναι φανερό από το εγκαταλελλειμενο κιόσκι στην είσοδο ότι κάποτε είχε εισιτήριο η επίσκεψη του. Οι ερημωμένες τουαλέτες και η κατεστραμμένη ηλεκτρολογική εγκατάσταση με τους σπασμένους προβολείς είναι ισχυρή ένδειξη ότι στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν δόθηκαν χρήματα για την ανάδειξη του.


Τί συνέβη κι έχει αφεθεί στην τύχη του;


Γιατί οι ντόπιοι επιτρέπουν στα ζώα τους να περιφέρονται μέσα στο κάστρο προκαλώντας μεγαλύτερη καταστροφή;


Γιατί τόση εγκατάλειψη σε ένα τέτοιο μνημείο;


Με ένα σφίξιμο στην καρδιά και αρκετά μουδιασμένοι με αυτά που αντίκρυσαν τα μάτια μας ,συνεχίζουμε για Καρδάμαινα.


Για την Καρδάμαινα είχα ακούσει ότι είναι πολύ τουριστική.

Ο κοροναϊός έχει κάνει το θαύμα του.Ο κόσμος είναι κατά πολύ λιγότερος από αυτόν στα χωριά μας τον Αύγουστο. Στις ομπρέλες που κάτσαμε, οι γύρω μας ήταν ντόπιοι. Απολαύσαμε το μπάνιο μας συνοδεία μιας κρύας μπίρας και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε , προτείνω αθώα


”Μωρέ ,δεν πάμε και στο κάστρο στο Πυλί; Πάνω στον δρόμο μας είναι.”


25 χρόνια συμβίωσης έχουν κάνει γνωστά την “απληστία μου” στα ταξίδια. Διακρίνω το βλέμμα :”πού σκοπεύεις να μας τραβολογάς τέτοια ώρα τρελή;”. Αλλά περιέργως η πρόταση μου γίνεται δεκτή. Κι έτσι ξεκινάμε ανεβαίνοντας την πλαγιά του όρους Δικαίου. Στο Πυλί ζητάμε οδηγίες για το κάστρο και η χαμογελαστή καφετζού αφού μας τις δίνει συμπληρώνει:”Δεν θα μπορέσετε να ανεβείτε, πηγαίνετε στην Ζια καλύτερα”. Τώρα και οι δυο είμαστε σίγουροι ότι πρέπει και να πάμε και να ανεβούμε.

Φτάνοντας εντυπωσιάζει με την τοποθεσία του .Δεν αποκαλείται τυχαία “Μυστράς των Δωδεκανήσων”.Η ανάβαση στο μεγαλύτερο μέρος της είναι στην σκια δέντρων. Μόνο το τελευταίο κομμάτι είναι γυμνό. Το Τιγκάκι , η Ψέριμος,η Κάλυμνος και τα τουρκικά παράλια ελέγχονταν από το φρούριο αυτό. Το παλαιό χωριό βρισκόταν προστατευμένο στην πλαγιά πίσω του και από τα χαλάσματα δείχνει μεγάλο.


Κι εδώ βέβαια το ίδιο σενάριο .Εγκατάλειψη ,στο έλεος της φύσης και των αιγοπροβάτων.


Ο δρόμος μας οδηγεί στην Ζια.


Σοκ!!Περιμέναμε ένα μέρος τουριστικό αλλά αυτό ξεπερνάει την φαντασία μας.Η απογοήτευση από ότι αντικρύζουμε βαραίνει την κούραση της ημέρας.


Επιστέφουμε στην βάση μας με σκοπό να καταφέρουμε να φάμε στο Broadway απόψε.


Χρόνο για ξεκούραση δεν έχουμε πολύ .Γύρω στις 8:00 βρισκόμαστε στο μαγαζί.


Τα τραπέζια είναι όλα γεμάτα. Ο σερβιτόρος μας πληροφορεί ότι ελεύθερο τραπέζι θα έχει γύρω στις 9:30.!!! Δεν έχουμε κουράγιο να πάμε πουθενά . Κάποιος θεός μας λυπάτε και ένα τραπέζι αδειάζει . Ότι λένε, ακούσετε ή διαβάσετε για το συγκεκριμένο μαγαζί είναι αληθινό.


Απόψε το ταίρι δεν ρωτάει για το αυριανό πρόγραμμα.

 

[damasta]

από τον Ασκληπιό στον Διόνυσο

Όταν είπαμε στους γνωστούς μας για το ταξίδι αυτό , η πρώτη τους κουβέντα ήταν για το Ασκληπιείο.


Αυτό έχει σειρά σήμερα . Περνώντας το Πλατάνι σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος.


Στα εκδοτήρια υπάρχει προσφορά ενιαίου εισιτηρίου για το Ασκληπιείο, την Ρωμαϊκή οικία και το μουσείο στην τιμή των 15Ε με ισχύ 3 ημερών, το οποίο επιλέγουμε.

Απλώνεται σε επίπεδα μέσα σε μια κατάφυτη πλαγιά. Όσο ανεβαίνεις η θέα σε εντυπωσιάζει.

Παρά την έντονη ζέστη περνάμε αρκετή ώρα στον χώρο .Οι ενημερωτικές ταμπέλες βοηθάνε τόσο στην κατανόηση της ιστορίας του μέρους αλλά και της εποχής που κτίστηκε και λειτούργησε.


Φεύγουμε έχοντας πάρει μια Πρώτη ιδέα της σημασίας που έδινε η αρχαία ιατρική, στην αρμονία του ανθρώπου με την φύση και αυτής για την υγεία του.


Και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε το βουνό . Επόμενη στάση :το χωριό Χαϊχουτες. Το χωριό φάντασμα. Νιώθουμε περίεργα περπατώντας ανάμεσα στα χαλάσματα. Κανα δυο σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί και η εκκλησία του χωριού στέκει στην γωνιά με την καλύτερη θέα. Αργότερα το βράδυ ,ψάχνοντας στο διαδύκτιο ,βρήκα αυτή την ανάρτηση με φωτογραφίες του χωριού από προηγούμενα χρόνια.
ΟΙ ΧΑΪΧΟΥΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Συνεχίζοντας και σε μικρή απόσταση ξαναφτάνουμε στην Ζια. Ένα όμορφο και γραφικό χωριό που θυσίασε την αυθεντικότητα του στο βωμό του τουρισμού.

Και συνεχίζουμε για Λινοτόπι.Η ιστορία του κρασιού στην Κω ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια. Εκεί γύρω στο 80 ,η κερδοφόρα συνεταιριστική επιχείρηση VINCO ,κλείνει λόγω έλλειψης σταφυλιών. Οι αμπελουργοί στρέφονται μαζικά προς τον τουρισμό .Την τελευταία δεκαετία όμως γίνονται αξιόλογες προσπάθειες αναβίωσης του ντόπιου αμπελώνα.


Οι αμπελώνες Τριανταφυλλόπουλου είναι ένα από τα δυο οινοποιεία που έχουμε ξεχωρίσει για επίσκεψη .

Οι εγκαταστάσεις του είναι νεόκτιστες ,σύγχρονες και μέσα στον αμπελώνα.


Την στιγμή που φτάνουμε έχει ήδη ξεκινήσει γευσιγνωσία με μια μεγάλη οικογένεια Άγγλων. Άλλες χρονιές θα απαιτούταν ραντεβού, ας όψεται ο ιος. Περνάμε σε διπλανό τραπέζι ,καθόμαστε και ξεκινάει η γευσιγνωσία. Όπως περνάνε τα μπουκάλια από μπροστά μας, έτσι περνάνε και πολλά θέματα συζήτησης. Αθλητικά ,οικονομικά, τοπική αυτοδιοίκηση, τουρισμός, υγεία, κορονοϊός. Μπροστά στα μάτια μας είχαμε απλωμένο τον αμπελώνα και στο βάθος την θάλλασα . Το κρασί γέμιζε τα ποτήρια μας και έμοιαζε ύβρις να μην το πιούμε.

Η συζήτηση κράτησε και μετά το τέλος της γευσιγνωσίας. Ένα τρίωρο γεμάτο που πέρασε πολύ ευχάριστα .


Είναι ώρα για μπάνιο αλλά με το κρασί που έχουμε καταναλώσει το μόνο που θέλουμε είναι ύπνος.


Καταλήγουμε για μπάνιο αργά το απόγευμα στην άδεια από ξένους τουρίστες παραλία της Λάμπης.


Με βαριά καρδιά φεύγουμε λίγο πριν ανάψουν τα φώτα του δρόμου.

 

[damasta]

Η ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ

Το 1933 ένας μεγάλος σεισμού ισοπέδωσε την πόλη της Κω.


Η ιταλική διοίκηση βρίσκει ευκαιρία για εκτεταμένες ανασκαφές .Μέχρι το 1940 έχουν προχωρήσει και σε αναστηλώσεις των ευρημάτων τους.


Ένα από αυτά είναι και η Ρωμαϊκή οικία ,χτισμένη πάνω σε οικία ελληνιστικών χρόνων, με υπέροχα μωσαϊκά ,πολλά δωμάτια και 3 αίθρια.

Η διαδρομή μέσα στο κτήριο σε μεταφέρει στο παρελθόν.





Από τα αξιοθέατα των ενιαίων εισιτηρίων τώρα είχε μείνει μόνο ένα ακόμα προς επίσκεψη: το Αρχαιολογικό μουσείο.


Κατευθυνόμαστε λοιπόν προς την πλατεία Ελευθερίας. Το κτήριο κτισμένο το 1935 αποτελεί και αυτό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.


Πριν ξαναφορέσουμε τις μάσκες μας και μπούμε μέσα, καθόμαστε στο Άριστον. Άμα βρεθείς εδώ επιβάλλεται να δοκιμάσεις μπουγάτσα και τυρόπιτα με μέλι.

Και άμα δοκιμάσεις θα έρχεσαι κάθε μέρα. Τουλάχιστον αυτό συνέβει σε εμάς.


Καρδαμωμένοι λοιπόν μπαίνουμε στο μουσείο.

Οι συλλογές μικρές αλλά σου δίνουν με γλαφυρό τρόπο την ιστορία του τόπου από τα προϊστορικά μέχρι τα πρωτοχριστιανικά χρόνια.

Ομολογώ ότι οι επισκέψεις σε δυο εσωτερικούς αρχαιολογικούς χώρους ,σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μας ζάλισε . Ήταν και η μάσκα ,απαραίτητο αξεσουάρ πλέον, συν η ζέστη το μόνο που επιθυμούσαμε πια ήτανε θάλλασα.


Η πρώτη σκέψη ήταν να πάμε στα Θερμά. Φτάσαμε μέχρι την καντίνα αλλά η ζέστη ήταν αφόρητη για να κάνουμε την διαδρομή μέχρι κάτω και πάλι πίσω με τα πόδια.


Καταλήξαμε λοιπόν στην παραλία του Αγ. Φωκά.

Η παραλία εδώ έχει μαύρο βότσαλο, η θάλλασα προστατευμένη από τους βοριάδες και οι ξαπλώστρες αραιές . Οι παραγγελίες γίνονται μέσω εφαρμογής στο κινητό ,όταν είναι έτοιμες σε ειδοποιούν και τις παραλαμβάνεις μόνος σου ενώ κάθε φορά που κάποια ξαπλώστρα αδειάζει η υπάλληλος καταφθάνει με έναν ψεκαστήρα (αγροτικό) και δεν αφήνει τίποτα στεγνό!!!





Το βράδι μας βρίσκει στο Πλατάνι. Είχα σημειώσει :κεμπάπ στου Αράπ. Πράγματι εξαιρετικό. Όπως και η μελιτζανοσαλάτα ,και το συνοδευτικό πιλάφι με μια ιδέα από κύμινο αλλά και το τηγανητό συκώτι. Εκείνο τον χαλβά όμως που κέρασε στο τέλος, δεν μπορώ να τον ξεχάσω.


Με τόσο φαγητό αδύνατο να πέσουμε για ύπνο. Περιπλανιόμαστε περπατώντας στην νυχτερινή πόλη μέχρι να νιώσουμε κάπως ελαφρύτεροι.

 

[damasta]

ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.......

Έφτασε Παρασκευή και μένουν αρκετά που δεν έχουμε επισκεφθεί.


Στο πρωϊνό παρατηρούμε ότι επικρατεί μια αναστάτωση. Η Ολλανδία είχε χαρακτηρίσει πορτοκαλί τα Ελληνικά νησιά, δίνοντας την δυνατότητα στους πολίτες της να επιστρέψουν χωρίς χρηματική επιβάρυνση μέχρι την Κυριακή. Όποιοι επιθυμούσαν να παραμείνουν θα έπρεπε να επιστρέψουν μέσω Αθήνας με δικά τους έξοδα ,ενώ παράλληλα για το χρονικό διάστημα της διαμονής τους δεν θα είχαν ασφαλιστικές παροχές.


Για δες!!!! Τόσες μέρες εμείς νομίζαμε τους Ολλανδούς για Γερμανούς.


Επηρεασμένοι από το όλο κλίμα ξεκινάμε με τα πόδια για το ρωμαϊκό Ωδείο. Περπατώντας μέσα από τα στενά της πόλης έχουμε την δυνατότητα να δούμε την καθημερινότητα των μονίμων κατοίκων της, το ιταλικό πολεοδομικό σχέδιο που εφαρμόστηκε μετά τον σεισμό του 1933 καθώς και την αρχιτεκτονική των κτιρίων, παλαβότερων και νεότερων.

Χαλαρωμένοι κάπως φτάνουμε στο Ωδείο .Στο εσωτερικό του λειτουργεί μια μικρή έκθεση σχετική με το κτήριο.

Συνεχίζουμε ακριβώς απέναντι σε εξωτερικούς αρχαιολογικούς χώρους. Παρόλο που εισιτήριο δεν υφίσταται εδώ ,ο χώρος δείχνει να μην μείνει όλο το 24ωρο ανοιχτός. Προχωρούμε στο αρχαίο γυμνάσιο και το αρχαίο νυμφαίο ,ενώ ακριβώς από πάνω τους βρίσκονται τα ερείπια αρχαίου τείχους .Ερείπια οκίων, δημοσίων κτιρίων, ναών με αλλαγή λατρείας βρίσκονται σπαρμένα μέσα στο χώρο. Κάποτε, πριν καιρό, εδώ έγινε καταγραφή, συντήρηση, σήμανση, κάλυψη. Τώρα πια μόνο ενθύμια όλων αυτών.


Βγαίνοντας κατευθυνόμαστε προς την πλατεία Ελευθερίας. Είπαμε ,”δεκατιανό” στο Άριστον.


Συνεχίζουμε με την Περιοχή συνοικία λιμένος ,εκεί που βρίσκονταν η αρχαία αγορά του νησιού.

Αυτά τα αρχαία βρίσκονται πιο κεντρικά . Κι όμως βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τα προηγούμενα. Σε μερικά σημεία δε τα αρχαία κρύβονται μέσα σε βλάστηση!!!


Η ζέστη έχει γίνει δυσάρεστη .Και οι δυο μας θέλουμε θάλλασα.

Ξεκινάμε με κατεύθυνση τον Αγ. Φωκά. Μετά το Ψαλίδι και πριν το φυλάκιο του Αγ. Φωκά παρατηρούμε να υπάρχουν έξοδοι προς την παραλία και αποφασίζουμε να κατέβουμε σε μια από αυτές. Τεράστια βοτσαλωτή παραλία ,με αλμυρίκια να χαρίζουν παχιά σκιά , ο κόσμος ελάχιστος. Οι στιγμές χαλάρωσης που μας χάρισε το μέρος ήταν ανεκτίμητες. Εμείς για μας. Πόσο μας είχαν λείψει αυτές οι στιγμές. Όποιες σκέψεις υπήρχαν για κάποια τουριστική εκδρομή σε κάποια από τα γύρω νησιά ,διαγράφονται.

Η βραδυνή βόλτα στην πόλη μας ανεβάζει στην πλατεία Διαγόρα. Ο δρόμος γεμάτος με τουριστικά . Μα που βρισκόμαστε ; Μοναστηράκι; Πλάκα; Κι όμως εάν παρατηρήσεις πίσω από τα stad με τα τουριστικά υπάρχει ομορφιά και ιστορία.


Μερικά στενά πιο μακριά πέφτουμε μπροστά σε ένα σουβλατζίδικο: σουβλάκι με παραδοσιακή λαγάνα. Ο κόσμος είναι ντόπιος ,η κίνηση έντονη ,εμείς Αθηναίοι και η επιλογή μονόδρομος.


Με τα σουβλάκια μας στο χέρι ,κλείνουμε την μέρα μας.

 

[damasta]

ΣΕΡΓΙΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Το πρωί μας βρίσκει να ξεκινάμε από την πλατεία Διαγόρα. Στην επεξηγηματική πινακίδα διαβάζουμε ότι η συνοικία εδώ διαμορφώθηκε από την ιταλική διοίκηση μετά τον σεισμό του 1933 .Χτίστηκαν κατοικίες και εργαστήρια στα οποία στεγάστηκαν τεχνίτες. Στην ταμπέλα εμφανίζονται και τα σχέδια των κτιρίων αυτών. Προσπαθούμε να καταλάβουμε εάν υπάρχει κτήριο από εκείνη την εποχή αλλά είναι πολύ δύσκολο .

Κατηφορίζουμε τον δρόμο που ανεβήκαμε το προηγούμενο βράδυ. Τα μαγαζιά δεν έχουν απλώσει την πραμάτεια τους στο στενό με αποτέλεσμα να είναι εμφανής η ομορφιά της γειτονιάς. Με αργούς ρυθμούς κατηφορίζουμε ρουφώντας τις εικόνες και ακούγοντας τις συζητήσεις των καταστηματαρχών που ανοίγουν σιγά-σιγά.

Βγαίνουμε στην πλατεία Ελευθέριας και καθόμαστε στο “Άριστον”.


Από το τραπέζι μας παρατηρούμε την κίνηση στην πλατεία. Ένας πατέρας με τον πιτσιρικά γιο του έχουν ψωνίσει τα απαραίτητα για το σχολείο και κάνουν μια στάση για μπουγάτσα. Είναι πρωτάκι και με χαρά περιεργάζεται τα ψώνια του.


Πιο δίπλα μια γιαγιά με ένα παππού ετοιμάζονται να φύγουν. Ο παππούς έχει εμφανή τα σημάδια του εγκεφαλικού στο περπάτημα του. Η γιαγιά κατευθύνεται στο παρκαρισμένο μηχανάκι μπροστά στο κατάστημα. Είναι η οδηγός του και ο παππούς συνοδηγός!!!

Συνεχίζουμε περνώντας από το κτήριο της συναγωγής ,το πλάτανο του Ιπποκράτη και επιστρέφουμε από το λιμάνι για να πάρουμε τον δρόμο για την θάλλασα.


Επιλέγουμε την ίδια παραλία με εχθές. Να μαζέψουμε χαλάρωση για τις μέρες που έρχονται.

Μια τελευταία απογευματινή βόλτα μέχρι τα τείχη του κλειστού κάστρου της Νεραντζιάς και καθόμαστε για φαγητό στα χθεσινά σουβλάκια.

Οι πελάτες στην συντριπτική πλειοψηφία ντόπιοι που έρχονται να παραλάβουν παραγγελία. Αποκορύφωμα της βραδιάς ένας μπόμπιρας χαμογελαστός σκάει μύτη χοροπηδώντας με την παραγγελία γραμμένη στο χαρτί στο ένα χέρι και την πιστωτική κάρτα στο άλλο . Σαν σκηνή ελληνικής ταινίας.


Αυτή η μέρα δεν είχε κάτι καινούριο σε αξιοθέατα. Καθώς η μισερή φετινή τουριστική σεζόν φθάνει στο τέλος της , η καθημερινότητα των ντόπιων αλλάζει. Μας δίνει την δυνατότητα μιας μικρής ,κλεφτής ματιάς στην καρδιά του τόπου. Στους ανθρώπους της.

 

[damasta]

Η Κυριακη της Αναχωρησης


Η σημερνή Κυριακή δεν έχει καμιά σχέση σε κίνηση με την προηγούμενη Κυριακή της άφιξής μας.

Αποφασίσαμε το τελευταίο μας μπάνιο να γίνει στα Θερμά. Ο ήλιος και η ζέστη δεν μας αποθαρρύνει αυτή την φορά. Άλλωστε είναι τελευταία ευκαιρία να δούμε αυτό το σπάνιο φυσικό φαινόμενο. Ο κόσμος είναι αρκετός ,κάποιοι μάλιστα επιστέφουν κι όλας. Στην παραλία έχουν κατέβει κατσίκια ψάχνοντας φαγητό, κάνοντας την περιοχή να μας θυμίζει έντονα Νότια Κρήτη. Μπαίνουμε στα θερμά νερά.......στα πολύ θερμά νερά . Ευτυχώς ο ελαφρύς κυματισμός της θάλλασας φέρνει κρύο νερό και κατεβάζει σε κάποιες μεριές την θερμοκρασιακά . Όταν δεν αντέχουμε πια βουτάμε στην δροσερή θάλλασα και μετά πάλι στα θερμά.

Τα ιαματικά λουτρά κουράζουν πάντα.
Επιστροφή για σιέστα λοιπόν. Ο ευγενικός ξενοδόχος, μας παραχώρησε το δωμάτιο έως την ώρα αναχώρησης μας.


“Μέχρι το μεσημέρι δεν θα έχουν μείνει ξένοι τουρίστες”, μας είχε πει.

Αργά το μεσημέρι βγαίνουμε για να φάμε κάτι. Επικρατεί απολυτή ησυχία. Ελάχιστοι άνθρωποι κινούνται στον δρόμο. Καθώς η πόλη έχει πολλά μικρά πάρκα ,πνιγμένα στην σκια πυκνών δέντρων, επιλέγουμε να κάνουμε ένα μίνι πικ-νικ χαζεύοντας τα κτήρια γύρω από αυτήν.


Στην τελευταία βόλτα αποχαιρετισμού της πόλης κάνουμε δυο στάσεις: στην Καθολική εκκλησία

και στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου.

Τραυματισμένες ανεπανόρθωτα από τον σεισμό του 2017 όπως και άλλα μνημεία.


Στις 20.00 το BLUE STAR δένει στο λιμάνι. Χρειαστήκαν 50΄ για να φορτώσει και να αποχαιρετίσουμε την Κω.


Στην Κάλυμνο το καράβι δένει μακριά ,στον λιμενοβραχίονα έξω από το λιμάνι . Μέσα στο σκοτάδι μόνο τα φώτα φαίνονται.

Κάπου μέσα στον ύπνο μου, θα ακούσω τις ανακοινώσεις για την Λέρο και την Πάτμο. Είναι η κούραση της ημέρας και το κούνημα από τα μποφόρ που με νανουρίζουν.


Την αγαπημένη Σύρο όμως θα βγω να την χαιρετήσω.


Μετά από 12 ώρες δένουμε Πειραιά . Στα γκαράζ του πλοίου ερχόμαστε νωρίς-νωρίς σε επαφή με την επικίνδυνη καθημερινότητα της πόλης . Ένας ηλικιωμένος οδηγός ,ιδιοκτήτης ενός ολοκαίνουριου μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτου, δυσκολεύεται να χειριστεί το κιβώτιο ταχυτήτων και βάζει όπισθεν. Την κατάσταση σώζουν οι άνθρωποι του πλοίου.


20΄αργοτερα και αρτιμελής αγκαλιάζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα.


Έχουμε επιστρέψει στην βάση μας.

 

[damasta]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ





Η Κως είναι το πρώτο νησί των Δωδεκανήσων που επισκέπτομαι ,δεύτερο για το ταίρι.

Στα θετικά της είναι :η θέση της (πολύ κοντά σε αλλά κατοικημένα νησιά),το κλίμα της(ήπιο),ο πλούτος της γης της(εύφορη γη-κτηνοτροφία), οι θάλλασες για κάθε γούστο, η ιστορία της(μάρτυρες τα μνημεία της).


Στα θετικά του νησιού θα προσμετρήσω και τους ανθρώπους του. Σε μια πολύ δύσκολη χρονιά τους είδα να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα με χαμόγελο ,παρόλο που το μέλλον τους είναι αβέβαιο και το ξέρουν.


Στα αρνητικά είναι :ο απόλυτα τουριστικός προσανατολισμός του νησιού, η εγκατάλειψη των ιστορικών μνημείων (τόσο στην ύπαιθρο όσο και στην πόλη).


Η ποιότητα ζωής στην Κω θα μπορούσε να είναι πολύ υψηλή. Τα επίπεδα υγείας και παιδείας όμως είναι όπως σε κάθε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας.


Ιδιαίτερα για την υγεία, στο νησί του Ιπποκράτη όταν αρρωστήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη αναζητούν ίαση εκτός νησιού.

ΤΕΛΟΣ

 

[psilos3]

Πολύ όμορφη η ιστορία σου για ένα νησί που επισκέφτηκα κι εγώ πριν λίγες μέρες.
Συμφωνώ απόλυτα με τον επίλογο σου, τόσο προς τα θετικά, όσο κυριότερα προς τα αρνητικά συμπεράσματα που είναι εμφανέστατα.
Καλά ταξίδια και καλές ιστορίες εύχομαι!

 

[katkats]

Ευχαριστώ @damasta για τη ματιά σου στην Κω. Να πω ότι ήσασταν τυχεροί μέσα στην ατυχία του κορωνοϊού που την είδατε έτσι ήρεμη, άδεια και ανθρώπινη. Δεν την έχω επισκεφθεί, αλλά πέρυσι έφαγα 5-6 ώρες μεταξύ αεροδρομίου και Καρδάμαινας. Καμία σχέση.

 

[thanos75]

Πολύ ωραία και λεπτομερέστατη η καταγραφή της Κω στην ιστορία σου damasta και συμφωνώ απόλυτα με την οπτική σου. Ενα νησί που αγαπώ και το έχω γνωρίσει πολύ καλά σε 2 ταξίδια μου εκεί. Η μόνη επισήμανση που έχω να κάνω είναι πως η εγκατάλειψη των μνημείων και του πολιτιστικού του πλούτου είναι κάτι που δυστυχώς το βλέπει κανείς έντονα σε όλη τη χώρα μας και δυστυχώς έχει να κάνει με τη διαχρονική απαξίωση του πολιτιστικού κεφαλαίου και πλούτου από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις. Ουσιαστικά στην Κω βλέπεις ό,τι ίσως βλέπεις και στην υπόλοιπη Ελλάδα στον τομέα αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι σε μια από τις τουριστικές "ναυαρχίδες" της χώρας μας θα περίμενε κανείς τα μνημεία και όλες οι υποδομές που σχετίοζονται με την ιστορία και τον πολιτισμό να λάμπουν! Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Και πάλι καλά να λέμε που στον 20ο αιώντα έγινα κάποια σοβαρά έργα αναστήλωσης και διατήρησης των μνημείων κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας.
Πάντως θα πρέπει να αναφερθεί πως μεγάλο πισογύρισμα στον τομέα αυτό αποτέλεσε και ο σεισμός του 2017. ΄Έχοντας δει το νησί σε σαφέστερα πιο "λαμπερή" ΄φάση το καλοκαίρι του 2014 (λίγο πριν και τη κρίση του προσφυγικού), πραγματικά οι εικόνες μετά το σεισμό "πόνεσαν". Δυστυχώς φαίνεται πως ακόμα δεν έχουν ξεπεραστεί όλες οι πληγές- και μάλλον φαίνεται πως τα πολιτιστικά μνημεία θεωρήθηκαν τη δεδομένη στιγμή "δεύτερη προτεραιότητα". Ας ελπίσουμε το νησί να βρει στο προσεχές μέλλον την ποιότητα ζωής που του αξίζει πραγματικά
Υ.Γ. Και εγώ λατρεύω απίστευτα τη Σύρα. Ο,τι ώρα και να περάσω από το λιμάνι της με το πλοίο, και σε όποιον προορισμό και να κατευθύνομαι, δεν υπάρχει περίπτωση μα μην βγω να μην τη φωτογραφίσω. Η μεγάλη μου νησιωτική αδυναμία
Υ.Γ. 2 Συμπάθησα και εγώ απίστευτα τους Κώες