Βουλγαρία Tour στην Βουλγαρία.

[kabamarou]

Πρόλογος


Η Βουλγαρία είναι μια χώρα που την έχω επισκεφτεί με φίλους γύρω στις 10 φορές. Εχω χάσει και τον λογαριασμό, τόσες φορές που πήγαΛόγω του ότι θα ήταν βαρετό να γράψω 10 μικρές ιστορίες η έστω για μια από τις επισκέψεις μου και μόνο, αποφάσισα να φτιάξω μια ιστορία όπου θα συμπεριλάβω όλα αυτά που έχω ζήσει. Πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις που καλύπτουν την περίοδο 2007-2011 με τρόπο γραμμένο όσον το δυνατόν πιο αντικειμενικό και με προσπάθεια για πλήρη απουσία προκατάληψης. Αυτά που γράφω πιστεύω ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον για ανθρώπους που θέλουν να μάθουν για χώρες πέρα από τις δημοφιλέστερες από τουριστικής άποψης. Λέω ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον λόγω του ότι μερικοί από την παρέα μου γνώριζαν την Βουλγαρική γλώσσα αρκετά καλά ώστε να πιάσουμε συζητήσεις με ντόπιους, επίσης συνήθως δεν μέναμε σε ξενοδοχεία αλλά φιλοξενούμασταν σε σπίτια και ακόμη γνωρίζω αρκετούς Βούλγαρους και έχω συζητήσει μαζί τους κατά καιρούς. Όλα αυτά τα στοιχεία νομίζω ότι συντελούν στο να μπορέσει να καταγράψει κάποιος καλύτερα την κουλτούρα τον πολιτισμό και τις συνήθειες των ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που θα το έκαναν καλύτερα αυτό αλλά εύχομαι και η δική μου προσπάθεια να αξίζει.Στον χάρτη φαίνονται με μπλε γραμμή η πορεία μας και με κόκκινες βούλες τα μέρη που επισκεφτήκαμε.



Διαδρομή προς τα σύνορα και Σαντάνσκι


Το 2007 λοιπόν, 5 άτομα από την Θεσσαλονίκη ξεκινήσαμε με ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με πράγματα στο φουλ αλλά και διάθεση για να ανακαλύψουμε μια νέα χώρα που είναι δίπλα μας αλλά ταυτόχρονα είναι και άγνωστη σε μεγάλο βαθμό στους περισσότερους. Για να πω την αλήθεια καθότι είμαι και λίγο φοβητσιάρης με έκανε να είμαι λίγο σφιγμένος το γεγονός σχετικά με το τι μπορεί να συναντήσουμε. Ήξερα ότι η Βουλγαρία είναι μια χώρα που είναι πολύ πιο φτωχή από την Ελλάδα και θεωρούσα ότι αυτό ίσως μας καθιστούσε στόχους για κλοπές και ίσως ακόμη και για επιθέσεις εναντίον μας καθότι δεν γνώριζα με τι διάθεση βλέπουν τους ευκατάστατους ξένους στα μέρη τους, ειδικά στα μη τουριστικά. Είχα ακούσει μάλιστα ότι πολλοί όταν θέλουν να επισκεφτούν το Σαντάνσκι αφήνουν το αυτοκίνητο στα σύνορα και συνεχίζουν με taxiγια λόγους ασφαλείας.


Με όλους αυτούς τους ενδοιασμούς από την μεριά μου καθώς διασχίζαμε τον δρόμο σε 2 ώρες περίπου φτάσαμε στα σύνορα. Οι συνοριοφύλακες μας αφήσανε χωρίς να ασχοληθούν ιδιαίτερα μαζί μας και κοιτώντας με μια γρήγορη υποτυπώδη ματιά τις ταυτότητες μας. Πιστεύω ότι ακόμη και ταυτότητες άλλων να είχαμε θα μας άφηναν να περάσουμε Με το που περάσαμε τα σύνορα άρχισα να νιώθω σφιγμένους τους μυς μου και το στομάχι μου κοιτώντας γύρω γύρω με μια αίσθηση σαν το παιδάκι που πάει πρώτη ημέρα σχολείο.


Κάναμε μια βόλτα στα dutyfrees και πήγαμε να βγάλουμε μετά την βινιέτα. Είναι ένα αυτοκόλλητο που σου δίνουν και κολλάς στο τζάμι για τις ημέρες που είσαι στην Βουλγαρία και το κόστος της είναι ανάλογα με το χρονικό διάστημα που θέλεις να κάτσεις. Για μια εβδομάδα περίπου το κόστος ήταν γύρω στα 5-10 Ευρώ. Αν σε πιάσουν στο δρόμο η στα σύνορα όταν πας να φύγεις χωρίς αυτήν υπάρχει κάποιο μικρό πρόστιμο. Το απίστευτο βέβαια είναι ότι κανείς δεν σε ενημερώνει για το ότι πρέπει να την βγάλεις ούτε και για το που θα την βγάλεις! Αφού πληρώσαμε για αυτήν σε ένα σημείο κοντά στα σύνορα περιμέναμε για το αυτοκόλλητο που ήμασταν ενήμεροι ότι πρέπει να πάρουμε αλλά η υπάλληλος έκανε το κοροΐδο και δεν μας το έδινε! Όταν της το υπενθυμίσαμε αυτή έκανε και καλά ότι το ξέχασε και μας το έδωσε. Τα πρώτα Βουλγαράκια ρομά αλλά και μεγαλύτεροι κάνανε την εμφάνιση τους σε ένα σημείο που σταματήσαμε ζητώντας μας χρήματα και προσπαθώντας να μας καθαρίσουν τα τζάμια του αυτοκίνητου. Το σφίξιμο έκανε την επανεμφάνιση μέσα μου καθώς δεν ήξερα πόσο θα το τραβήξουνε αλλά τελικά μας άφησαν ήσυχους.


Συνεχίσαμε λοιπόν την διαδρομή μέσα στο έδαφος της Βουλγαρίας και ενώ ήμασταν μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα η διαφορά ήταν έκδηλη. Τα μισά περίπου σπίτια ήταν ασοβάντιστα αλλά σε πολλά από αυτά φαίνονταν δορυφορικά πιάτα.


Λίγο πριν το Σαντάνσκι κάναμε μια στάση για βενζίνη. Γνωρίζοντας ότι η βενζίνη εδώ είναι φθηνότερη είχαμε βάλει μόνο 10€ από Θεσσαλονίκη και εδώ το φουλάραμε

Ακολούθησε άλλη μια στάση πριν μπούμε στο Σαντάνσκι για φαγητό στο εστιατόριο happy.Είναι μια αλυσίδα εστιατορίων στην Βουλγαρία που εκείνη την περίοδο είχε το καλύτερο φαγητό μάλλον στην πόλη από όσο το ψάξαμε και το γεύμα μας βγήκε 5€.

Μέσα στο μαγαζί περιφέρονταν σερβιτόρες με κοντές φούστες ενώ έξω από το μαγαζί είχε μια πολυθρόνα που καθόσουν και σου έκανε μασάζ μόνο με 1 λέβα, δηλαδή μισό Ευρώ. Γενικά ο υπολογισμός από λέβα σε Ευρώ ήταν ιδιαίτερα εύκολος καθώς 2 λέβα ήταν σχεδόν ένα Ευρώ. Στα πιο πολλά μέρη στο Σαντάνσκι δέχονταν να πληρώσεις και σε Ευρώ πάντως. Το μασάζ ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό και τόνωσε το κουρασμένο κορμί μου από την αϋπνία καθώς πριν από την αναχώρηση για ταξίδια δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ από το άγχος της αναμονής.


Μετά από αρκετό ψάξιμο στο Σαντάνσκι βρήκαμε τελικά το διαμέρισμα που θα φιλοξενούμασταν σε μια ήσυχη γειτονιά.

Η οικοδομή ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση για τα δεδομένα της πόλης αλλά ήταν φανερό ότι δεν καθαρίζονταν μάλλον ποτέ και τα πατώματα ήταν γεμάτα σκόνη. Γενικά οι Βούλγαροι έχουν πολύ χαμηλό επίπεδο καθαριότητας σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα και αυτό το διαπίστωσα και από άλλες οικοδομές που μπήκα μέσα αλλά και από μαγαζιά.


Στο Σαντάνσκι όταν έρχεσαι πρώτη φορά σου προκαλούν εντύπωση τα πολλά ασοβάντιστα σπίτια.

Τις επόμενες ημέρες τις περάσαμε στο Σαντάνσκι κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά όπου πουλάνε πολλές απομιμήσεις επώνυμων προϊόντων σε χαμηλή ποιότητα βέβαια και το λέω αυτό γιατί κάτι μπλουζάκια που αγόρασα μου βγήκαν ψιλομάπα Στο δρόμο συναντούσαμε πολλούς Έλληνες που πήγαιναν για ψώνια στα καταστήματα για ρούχα και αλλά πράγματα αλλά ακόμη και στα supermarkets για είδη πρώτης ανάγκης. Υπάρχει πολύς κόσμος επίσης που έρχεται μέχρι εδώ για να αγοράσει σόμπες στην μισή σχεδόν τιμή από την Ελλάδα αλλά και πολλά άτομα που έρχονται για να φτιάξουν τα δόντια τους η να επισκεφτούν τα τοπικά λουτρά! Σε πολλά καταστήματα υπάρχουν Ελληνικές λέξεις σε χαρτόνια που είναι κολλημένα στα τζάμια. Συχνά σε εξυπηρετούν στα Ελληνικά ενώ αν κυκλοφορεί μια αντροπαρέα η ένας άντρας μόνος του είναι σίγουρο ότι θα τους προσεγγίσουν πόρνες η προαγωγοί μιλώντας τους στα Ελληνικά για να ψαρέψουν πελατεία. Ναι δεν ανέφερα ότι υπάρχει και αυτού του είδους ο τουρισμός όπου πολλοί πάνε εκεί γιατί είναι πιο φθηνό το πληρωμένο sex. Κράχτες επίσης σε φωνάζουν στα Ελληνικά για να επισκεφτείς ταβερνάκια. Γενικά είναι ένα τουριστικό μέρος το Σαντάνσκι που έχει πολλούς ξένους και νιώθεις σχετικά άνετα όταν περπατάς σε αυτό.

Οι περισσότεροι που έρχονται βέβαια κάνουν το λάθος να περπατήσουν μόνο τον γνωστό κεντρικό δρόμο με τα καταστήματα και τα εστιατόρια

(που τα ΣΚ γίνεται πεζόδρομος) και να φύγουν αγνοώντας ότι στο το τέλος του πεζόδρομου και πίσω από το ξενοδοχείο sandanskiβρίσκεται ένα τεράστιο και υπέροχο πάρκο.

Κάνοντας βόλτα σε αυτό το αχανές πάρκο αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν μια πόλη 30000 κατοίκων σε μια φτωχή χώρα να έχει στο κέντρο της ένα μέρος που στην Θεσσαλονίκη ούτε καν το ονειρευόμαστε.

Μέσα στο πάρκο υπήρχε μια λίμνη όπου μπορούσε να κάνει κάποιος θαλάσσιο ποδήλατο αλλά και μια φούσκα μεγάλη διαφανής όπου μπαίνανε μέσα παιδάκια και κινούταν μέσα στην λίμνη με αυτή.

Είναι γενικά πολύ όμορφη η αίσθηση να έχεις ένα μεγάλο χώρο πρασίνου κοντά στο σπίτι που μένεις και να κάνεις βόλτες και να ξεχνιέσαι και αναρωτιόμουν μερικές στιγμές ακόμη και για την πιθανότητα να πάω να μείνω στο Σαντάνσκι καθώς το γεγονός ότι η ζωή εκεί είναι φθηνή αποτελεί ένα δέλεαρ για κάποιον που έχει ένα πολύ μικρό σταθερό εισόδημα. Για αυτόν τον λόγο και αρκετοί συνταξιούχοι από διάφορες χώρες μένουνε εκεί. Με απλά λόγια με 300€ τον μήνα εκεί την περνάς μια χαρά. Ίσως βέβαια αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσο είναι επικίνδυνα να ζεις μόνιμα στο Σαντάνσκι. Θα παραθέσω απλά τα λόγια μιας Ελληνίδας γύρω στα 50 που έμεινε γύρω στα 2 χρόνια εκεί «Περισσότερο φοβάμαι όταν κυκλοφορώ το βράδυ στην Θεσσαλονίκη παρά στο Σαντάνσκι».


Κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση εκεί στο φαγητό είναι ότι πουλούσαν popcornμέσα σε νάιλον σακούλες, ότι στην πίτσα που έπαιρνες στο χέρι έβαζες και μαγιονέζα από πάνω αν ήθελες και πως το πιο γευστικό πράγμα που δοκίμασα ήταν το ντονέρ το οποίο δεν είναι Βουλγάρικης αλλά Τούρκικης προέλευσης. Οι Βούλγαροι επίσης φημίζονται ότι έχουν ωραία σαλάμια και τυριά. Έχουν επίσης ένα πράγμα σαν κακάο που είναι ότι πιο αηδιαστικό έχω δοκιμάσει στην ζωή μου από ροφήματα. Εντύπωση επίσης προκαλούν και οι μπύρες τους που κυκλοφορούν και σε συσκευασίες του 1,5 λίτρου σε πλαστικό και έχουν καλή γεύση. Ένα μικρό σοκ έφαγα όταν αγόρασα ένα ρύζι που ήταν τοπικό προϊόν και έκανα το λάθος να το μαγειρέψω στο σπίτι μου όταν γυρίσαμε χωρίς να το έχω πλύνει πρώτα και ένιωσα κάτι σαν χώματα μέσα στο στόμα μου.


Οι μέρες περάσανε με βόλτες αλλά και με επιτραπέζια παιχνίδια και συζητήσεις μέσα στο σπίτι που πολλές φορές διαρκούσαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Μετά ακολουθούσε ύπνος πάνω στα ξύλινα πατώματα καθότι δεν υπήρχαν κρεβάτια για όλους αλλά δεν μας προβλημάτιζε σχεδόν καθόλου αυτό το πράγμα γιατί

ήταν τόσο όμορφη η παρέα και η αίσθηση ότι είμαστε σε μια ξένη χώρα όλοι μαζί, που αυτό το πράγμα επισκιάζονταν. Τα πρωινά βέβαια ξυπνούσα κάπως απότομα σε σχέση με την Ελλάδα γιατί τα Βουλγαρικά σπίτια δεν έχουν παντζούρια. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν θέλεις να σηκωθείς με την ανατολή του ήλιου και το σπίτι δεν έχει πολύ χοντρές και σκούρες κουρτίνες το φως σε χτυπάει στα μάτια κατευθείαν και ξενερώνεις. Εγώ βέβαια κουκουλωνόμουν με την κουβέρτα και συνέχιζα τις ξάπλες μέχρι να ξυπνήσουν και να σηκωθούν όλοι στο σπίτι




Η απόπειρα για να πάμε Πλόβντιφ (Φιλιπούπολη) και το πέρασμα από Γκότσε ντέλτσεφ


Ενας από την παρέα έχει επισκεφτεί την Φιλιπούπολη και μια μέρα μας έριξε την πρόταση να πεταχτούμε από το Σαντάνσκι αυθημερόν και να πάμε καθώς είναι ένα μέρος πολύ όμορφο και γραφικό (από ότι έχω δει και από φωτογραφίες εκ των υστέρων). Ξεκινήσαμε λοιπόν με ενθουσιασμό το πρωί ανυποψίαστοι έχοντας σαν στόχο αν θυμάμαι καλά να φτάσουμε σε περίπου 4 ώρες, να κάνουμε μερικές βόλτες εκεί και το βράδυ να είμαστε πάλι Σαντάνσκι. Ο δρόμος όμως ήταν απίστευτα χάλια και γεμάτος λακούβες που μόνο τζίπ θα μπορούσε να περάσει άνετα. Νομίζοντας ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος ρωτούσαμε συνέχεια στον δρόμο τους ντόπιους για το αν πηγαίναμε καλά για το Πλόβντιφ και προς μεγάλη μας έκπληξη όλοι μας λέγανε ότι πηγαίνετε καλά. Ο δρόμος ήταν τόσο χάλια ειδικά από ένα σημείο που περνούσε από το βουνό που συζητούσαμε συνέχεια για το αν ήταν σωστό να συνεχίσουμε η να γυρίσουμε προς τα πίσω.


Μετά από δυόμιση ώρες περίπου και έχοντας καλύψει μόλις το 1/3 της διαδρομής περίπου φτάσαμε στο Γκότσε Ντέλτσεφ. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα σε αυτό και να γυρίσουμε προς τα πίσω μετά. Το Γκότσε Ντέλτσεφ δέχεται μεγάλο αριθμό επισκεπτών από Ελλάδα καθώς είναι πολύ κοντά στην Δράμα και για αυτό πολλά μαγαζιά έχουν και εδώ Ελληνικές επιγραφές κολλημένες στις βιτρίνες. Οι κάτοικοι γενικά ήταν και εδώ εξοικειωμένοι με την παρουσία των Ελλήνων και πέρα από κάτι μικρές αδιάφορες ματιές δεν νιώσαμε ανεπιθύμητοι.


Επικρατούσε μια αποπνικτική μουντίλα και λόγω συννεφιάς αλλά και λόγω της διάθεσης που εξέπεμπαν οι άνθρωποι. Ήταν σαν να είχε πέσει μια βόμβα την προηγούμενη ημέρα να είχε σκοτώσει αρκετά χιλιάδες άτομα και όλοι να ήταν σε πένθος. Δεν διεκρινες χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων ούτε ακουγόταν καμιά δυνατή φωνή, πράγμα που γενικά συναντήσαμε στα περισσότερα μέρη της χώρας που πήγαμε αλλά εδώ ήταν πιο έντονο. Κυκλοφορούσε πολύς λίγος κόσμος έξω παρότι δεν είχε νυχτώσει ακόμη και δεν είχε κρύο. Μου φάνηκε πολύ παράξενο ότι υπάρχει κόσμος που ζει έτσι και κοιτώντας τα κτίρια φανταζόμουν πώς να ζούνε οι άνθρωποι μέσα σε αυτά και αναρωτιόμουν για το πόσο μπορεί να θεωρηθεί ζωή φυσιολογική για άνθρωπο αυτό το πράγμα.

Η φτώχεια έκανε και σε αυτό το μέρος έντονη την αίσθηση της και τρελάθηκα σε μια στιγμή που είδα κάποια πιτσιρίκια χωμένα κυριολεκτικά μέσα σε έναν κάδο να ψάχνουν.

Παρόλα αυτά υπάρχει μέσα στο κέντρο της πόλης ένα πολύ μεγάλο όμορφο πάρκο που κάναμε μια βόλτα και μας άρεσε. Γενικά η πόλη δεν παρουσίαζε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν μου έκανε αίσθηση να βγάλω και πολλές φωτογραφίες.

Πάντως παρά τους φόβους μου ούτε σε αυτό μέρος μας απείλησε κανείς η μας έκανε να φοβηθούμε. Αναχωρήσαμε μετά από λίγες ώρες λοιπόν πάλι για το Σαντάνσκι μην φτάνοντας στον αρχικό μας προορισμό αλλά έχοντας στην διάνοια μας μια ακόμη καινούρια εμπειρία που δεν μετανιώσαμε που την ζήσαμε φυσικά γιατί και καλή παρέα είχαμε και κάναμε χαβαλέ αλλά είμαι της γνώμης γενικά ότι το κάθε μέρος έχει να σου δώσει κάτι το διαφορετικό και πως μια επίσκεψη σε έναν καινούριο τόπο δεν πάει ποτέ τζάμπα.

 

[john-data]

Είσαι ωραίος kabamarou!
Περιμένω να γράψεις και για bansko (θα πάω τη Δευτέρα) να δω τι άλλο καλό έχει εκτός απο το χιονοδρομικό!

 

[kabamarou]

Α δεν νομίζω να έχω γράψει για Μπάνσκο μέχρι την Δευτέρα και για να πω την αλήθεια στο Μπάνσκο είχαμε κάτσει μια ημέρα μόνο και δεν παρατήρησα κάτι που να μου έκανε πολύ εντύπωση και να θέλω να το προτείνω.

 

[villi]

Εμένα για να πω την αλήθεια το Σαντάνσκι δε μου άρεσε.Επίσης πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι βρίσκουν και ψωνίζουν,τουλάχιστον τα ρούχα είναι πολύ χαμηλής ποιότητας.Το πάρκο όμως φαίνεται πολύ ωραίο οπότε θα φροντίσω την επόμενη φορά που θα περάσω από την πόλη να το επισκεφτώ!Περιμένω και τις επόμενες περιγραφές σου!

 

[kabamarou]

Πέτριτς και Μέλνικ

Πέτριτς(Πετρίτσι)
Την επόμενη ημέρα αποφασίσαμε να πάμε στο Πέτριτς η αλιώς Πετρίτσι όπως προφέρετε στα Ελληνικά ,για να δούμε κάτι φίλους που μένουν εκεί.Το Πέτριτς έχει περίπου τον ίδιο πληθυσμό με το Σαντάνσκι(30.000) και είναι μια πόλη που την επισκέπτονται αρκετοί από Ελλάδα για να κάνουν τα ψώνια τους αλλά σαφώς λιγότεροι από το Σαντάνσκι από ότι παρατήρησα. Κάναμε μερικές βόλτες στους δρόμους στα καταστήματα και σε κάποιο μικρό εμπορικό κέντρο όπου οι γυναίκες αγόρασαν καλλυντικά και μετά πήγαμε και φάγαμε σε ένα κεντρικό εστιατόριο όπου για άλλη μια φορά φαγητό,σαλάτα και αναψυκτικό βγήκαν γύρω στα 5 ευρώ το άτομο.Οι φίλοι μας που μένουν εκεί μας είπαν μάλιστα ότι πολλές φορές δεν μαγειρεύουν στο σπίτι μιας και μπορείς να πας σε τοπικά εστιατόρια και να φας μια σούπα με 1,5 ευρώ περίπου. Φωτογραφίες δεν έβγαλα σχεδόν καθόλου εκτός από αυτές που βγήκαμε μεταξύ μας γιατί δεν θεώρησα ότι υπήρχε κάτι που άξιζε να φωτογραφηθεί εκτός από μια επιγραφή σε ένα κατάστημα που ήταν γραμμένη στα Ελληνικά εντελώς λάθος και μας έκανε να γελάσουμε αρκετά και να διερωτηθούμε πως είναι δυνατόν να βάζουν μια επιγραφή στο μαγαζί τους χωρίς να ρωτήσουν πρώτα κάποιον Ελληνα για το πως γράφεται

Το βράδυ επισκεφτήκαμε το διαμέρισμα των φίλων μας όπου μένανε σε μια σοφίτα που την νοίκιαζαν γύρω στα 80 ευρώ τον μήνα. Γενικά με 100 ευρώ περίπου έβρισκες και βρίσκεις ακόμη και τώρα ένα αρκετά καλό διαμέρισμα για να μείνεις στο Πέτρις αλλά και στο Σαντάνσκι. Εγκαταλείψαμε τελικά το διαμέρισμα των φίλων μας και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Σαντάνσκι διασχίζοντας σκοτεινούς και κακοτράχαλους δρόμους με μια μυστηριώδης αίσθηση να μας διαπερνάει σαν να ήμασταν πρωταγωνιστές σε ταινία θρίλερ όπου κάτι κακό θα συνέβαινε ανά πάσα στιγμή.Τελικά δεν συνέβη τίποτα ευτυχώς και ανεβήκαμε στο διαμέρισμα όπου φιλοξενούμασταν και την πέσαμε για ύπνο

Μέλνικ(Μελένικο)
Το πρωί χαιρετίσαμε την γυναίκα που μας φιλοξενούσε και ξεκινήσαμε για το Μέλνικ (Μελένικο στα Ελληνικά) όπου είναι σχεδόν μισή ώρα με το αυτοκίνητο από το Σαντάνσκι.

Είναι ένας ιδιαίτερα γραφικός προορισμός με σπίτια κτισμένα με μακεδονίτικη αρχιτεκτονική και φημίζεται για το ότι παράγει το καλύτερο κρασί της Βουλγαρίας.Το κρασί αυτό είναι αρκετά στυφό και το προτιμούσε και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, παλιός πρωθυπουργός της Αγγλίας.Το μέρος επίσης είναι ξακουστό για τις αμμώδεις πυραμίδες που είναι ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο παγκοσμίως και από ότι διάβασα μοναδικό στα Βαλκάνια.
Τα ξενοδοχεία έχουν πολύ καλές τιμές και από ότι θυμάμαι είχαμε πληρώσει γύρω στα 10 ευρώ το άτομο μαζί με πρωινό.Το Μέλνικ έχει γύρω στους 300 μόνιμους κατοίκους που στηρίζονται σίγουρα από τον τουρισμό καθώς δέχεται αρκετούς τουρίστες όλο τον χρόνο.
Παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον ιστορικά για τους Ελληνες όπως φαίνεται και από το παρακάτω link
http://meleniko.gr/

Δυσκολευτήκαμε να το βρούμε λίγο όμως γιατί σε ένα σημείο που έπρεπε να στρίψουμε δεν υπήρχε πινακίδα

Αφού αφήσαμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο που ήταν φτιαγμένο σε παραδοσιακό στυλ ξεχυθήκαμε στους δρόμους για βόλτες.Επισκεφτήκαμε ένα παλιό οινοποιείο όπου μας δώσανε να δοκιμάσουμε και το όμορφο κρασί τους.

Ο υπάλληλος μας είπε ότι παλιά όλα τα σπίτια στην περιοχή είχαν υπόγεια όπου φτιάχνονταν και αποθηκεύονταν το κρασί.Επισκεφτήκαμε και ένα παλιό αρχοντικό σπίτι που είχε είσοδο ένα Ευρώ.

Αφού βγήκαμε από το αρχοντικό ανεβήκαμε σε ένα ψηλό σημείο λίγο πιο πάνω όπου καθίσαμε και κοιτούσαμε την υπέροχη θέα του Μέλνικ από ψηλά.

Προχωρήσαμε προς τα κάτω και επισκεφτήκαμε τα ερείπια μιας παλιάς εκκλησίας

και συνεχίσαμε την βόλτα μας στους δρόμους.

Κάτσαμε στην καφετέρια ενός ξενοδοχείου στην συνέχεια όπου ο καφές το τσάι και τα αναψυκτικά κόστιζαν γύρω στο μισό ευρώ.

Το βράδυ γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και μαζευτήκαμε σε ένα δωμάτιο όλοι για παρεούλα όπου έπεσε πολύ χαβαλές και γέλιο.Η βραδιά έληξε λίγο απότομα και άδοξα τελικά κάποια στιγμή μετά από παρατήρηση από τα διπλανά δωμάτια

Το πρωί που ξυπνήσαμε φάγαμε ένα χορταστικό πρωινό και για λίγο επέστρεψα μόνος στο δωμάτιο και κοίταξα από το παράθυρο την πανέμορφη θέα του ήσυχου και γραφικού μέρους.

Ήμουν μόνος και αυτό με βοήθησε να κάνω κάποιες βαθιές σκέψεις για αυτό που ζούσα. Ξεχείλισαν από μέσα μου αισθήματα εκτίμησης. Όχι απλά για την όμορφη θέα που κοιτούσα αλλά και για το ότι μετά από πολλά χρόνια επιτέλους έκανα πραγματικότητα το όνειρο μου να περιπλανηθώ σε μια ξένη χώρα και να ανακαλύψω την κουλτούρα της μαζί με μια θαυμάσια παρέα.

Σαν επίλογο για το Μέλνικ θέλω να πω ότι κατά την γνώμη είναι πολύ λίγο γνωστό αναλογικά με την ομορφιά που έχει σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές και την πολύ κοντινή απόσταση από την Ελλάδα.


Η περιήγηση με την παρέα μου στην Βουλγαρία εννοείται ότι συνεχίστηκε...

 

[Borealis]

φάγαμε τα καλύτερα χρόνια μας στη Μελλενίκου να βγάζουμε φωτοτυπίες και να που επιτέλους είδαμε πως είναι και το ίδιο!

 

[kabamarou]

Ευχαριστώ για το μήνυμα γιατί με έκανες να θυμηθώ να γράψω το Μέλνικ και με την Ελληνική του ονομασία (Μελένικο)

 

[Borealis]

Ευχαριστώ για το μήνυμα γιατί με έκανες να θυμηθώ να γράψω το Μέλνικ και με την Ελληνική του ονομασία (Μελένικο)

Με 80% ελληνικό πληθυσμό μέχρι το 1913,σήμερα μοιρασμένοι στις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη.

 

[damasta]

View attachment 69889
Πρόλογος


Η Βουλγαρία είναι μια χώρα που την έχω επισκεφτεί με φίλους γύρω στις 10 φορές. Εχω χάσει και τον λογαριασμό, τόσες φορές που πήγαΛόγω του ότι θα ήταν βαρετό να γράψω 10 μικρές ιστορίες η έστω για μια από τις επισκέψεις μου και μόνο, αποφάσισα να φτιάξω μια ιστορία όπου θα συμπεριλάβω όλα αυτά που έχω ζήσει. Πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις που καλύπτουν την περίοδο 2007-2011 με τρόπο γραμμένο όσον το δυνατόν πιο αντικειμενικό και με προσπάθεια για πλήρη απουσία προκατάληψης. Αυτά που γράφω πιστεύω ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον για ανθρώπους που θέλουν να μάθουν για χώρες πέρα από τις δημοφιλέστερες από τουριστικής άποψης. Λέω ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον λόγω του ότι μερικοί από την παρέα μου γνώριζαν την Βουλγαρική γλώσσα αρκετά καλά ώστε να πιάσουμε συζητήσεις με ντόπιους, επίσης συνήθως δεν μέναμε σε ξενοδοχεία αλλά φιλοξενούμασταν σε σπίτια και ακόμη γνωρίζω αρκετούς Βούλγαρους και έχω συζητήσει μαζί τους κατά καιρούς. Όλα αυτά τα στοιχεία νομίζω ότι συντελούν στο να μπορέσει να καταγράψει κάποιος καλύτερα την κουλτούρα τον πολιτισμό και τις συνήθειες των ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που θα το έκαναν καλύτερα αυτό αλλά εύχομαι και η δική μου προσπάθεια να αξίζει.Στον χάρτη φαίνονται με μπλε γραμμή η πορεία μας και με κόκκινες βούλες τα μέρη που επισκεφτήκαμε.



Διαδρομή προς τα σύνορα και Σαντάνσκι


Το 2007 λοιπόν, 5 άτομα από την Θεσσαλονίκη ξεκινήσαμε με ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με πράγματα στο φουλ αλλά και διάθεση για να ανακαλύψουμε μια νέα χώρα που είναι δίπλα μας αλλά ταυτόχρονα είναι και άγνωστη σε μεγάλο βαθμό στους περισσότερους. Για να πω την αλήθεια καθότι είμαι και λίγο φοβητσιάρης με έκανε να είμαι λίγο σφιγμένος το γεγονός σχετικά με το τι μπορεί να συναντήσουμε. Ήξερα ότι η Βουλγαρία είναι μια χώρα που είναι πολύ πιο φτωχή από την Ελλάδα και θεωρούσα ότι αυτό ίσως μας καθιστούσε στόχους για κλοπές και ίσως ακόμη και για επιθέσεις εναντίον μας καθότι δεν γνώριζα με τι διάθεση βλέπουν τους ευκατάστατους ξένους στα μέρη τους, ειδικά στα μη τουριστικά. Είχα ακούσει μάλιστα ότι πολλοί όταν θέλουν να επισκεφτούν το Σαντάνσκι αφήνουν το αυτοκίνητο στα σύνορα και συνεχίζουν με taxiγια λόγους ασφαλείας.


Με όλους αυτούς τους ενδοιασμούς από την μεριά μου καθώς διασχίζαμε τον δρόμο σε 2 ώρες περίπου φτάσαμε στα σύνορα. Οι συνοριοφύλακες μας αφήσανε χωρίς να ασχοληθούν ιδιαίτερα μαζί μας και κοιτώντας με μια γρήγορη υποτυπώδη ματιά τις ταυτότητες μας. Πιστεύω ότι ακόμη και ταυτότητες άλλων να είχαμε θα μας άφηναν να περάσουμε Με το που περάσαμε τα σύνορα άρχισα να νιώθω σφιγμένους τους μυς μου και το στομάχι μου κοιτώντας γύρω γύρω με μια αίσθηση σαν το παιδάκι που πάει πρώτη ημέρα σχολείο.


Κάναμε μια βόλτα στα dutyfrees και πήγαμε να βγάλουμε μετά την βινιέτα. Είναι ένα αυτοκόλλητο που σου δίνουν και κολλάς στο τζάμι για τις ημέρες που είσαι στην Βουλγαρία και το κόστος της είναι ανάλογα με το χρονικό διάστημα που θέλεις να κάτσεις. Για μια εβδομάδα περίπου το κόστος ήταν γύρω στα 5-10 Ευρώ. Αν σε πιάσουν στο δρόμο η στα σύνορα όταν πας να φύγεις χωρίς αυτήν υπάρχει κάποιο μικρό πρόστιμο. Το απίστευτο βέβαια είναι ότι κανείς δεν σε ενημερώνει για το ότι πρέπει να την βγάλεις ούτε και για το που θα την βγάλεις! Αφού πληρώσαμε για αυτήν σε ένα σημείο κοντά στα σύνορα περιμέναμε για το αυτοκόλλητο που ήμασταν ενήμεροι ότι πρέπει να πάρουμε αλλά η υπάλληλος έκανε το κοροΐδο και δεν μας το έδινε! Όταν της το υπενθυμίσαμε αυτή έκανε και καλά ότι το ξέχασε και μας το έδωσε. Τα πρώτα Βουλγαράκια ρομά αλλά και μεγαλύτεροι κάνανε την εμφάνιση τους σε ένα σημείο που σταματήσαμε ζητώντας μας χρήματα και προσπαθώντας να μας καθαρίσουν τα τζάμια του αυτοκίνητου. Το σφίξιμο έκανε την επανεμφάνιση μέσα μου καθώς δεν ήξερα πόσο θα το τραβήξουνε αλλά τελικά μας άφησαν ήσυχους.


Συνεχίσαμε λοιπόν την διαδρομή μέσα στο έδαφος της Βουλγαρίας και ενώ ήμασταν μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα η διαφορά ήταν έκδηλη. Τα μισά περίπου σπίτια ήταν ασοβάντιστα αλλά σε πολλά από αυτά φαίνονταν δορυφορικά πιάτα.


Λίγο πριν το Σαντάνσκι κάναμε μια στάση για βενζίνη. Γνωρίζοντας ότι η βενζίνη εδώ είναι φθηνότερη είχαμε βάλει μόνο 10€ από Θεσσαλονίκη και εδώ το φουλάραμε

Ακολούθησε άλλη μια στάση πριν μπούμε στο Σαντάνσκι για φαγητό στο εστιατόριο happy.Είναι μια αλυσίδα εστιατορίων στην Βουλγαρία που εκείνη την περίοδο είχε το καλύτερο φαγητό μάλλον στην πόλη από όσο το ψάξαμε και το γεύμα μας βγήκε 5€.

Μέσα στο μαγαζί περιφέρονταν σερβιτόρες με κοντές φούστες ενώ έξω από το μαγαζί είχε μια πολυθρόνα που καθόσουν και σου έκανε μασάζ μόνο με 1 λέβα, δηλαδή μισό Ευρώ. Γενικά ο υπολογισμός από λέβα σε Ευρώ ήταν ιδιαίτερα εύκολος καθώς 2 λέβα ήταν σχεδόν ένα Ευρώ. Στα πιο πολλά μέρη στο Σαντάνσκι δέχονταν να πληρώσεις και σε Ευρώ πάντως. Το μασάζ ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό και τόνωσε το κουρασμένο κορμί μου από την αϋπνία καθώς πριν από την αναχώρηση για ταξίδια δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ από το άγχος της αναμονής.


Μετά από αρκετό ψάξιμο στο Σαντάνσκι βρήκαμε τελικά το διαμέρισμα που θα φιλοξενούμασταν σε μια ήσυχη γειτονιά.
View attachment 69895
Η οικοδομή ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση για τα δεδομένα της πόλης αλλά ήταν φανερό ότι δεν καθαρίζονταν μάλλον ποτέ και τα πατώματα ήταν γεμάτα σκόνη. Γενικά οι Βούλγαροι έχουν πολύ χαμηλό επίπεδο καθαριότητας σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα και αυτό το διαπίστωσα και από άλλες οικοδομές που μπήκα μέσα αλλά και από μαγαζιά.


Στο Σαντάνσκι όταν έρχεσαι πρώτη φορά σου προκαλούν εντύπωση τα πολλά ασοβάντιστα σπίτια. View attachment 69897 View attachment 69896 View attachment 69891

Τις επόμενες ημέρες τις περάσαμε στο Σαντάνσκι κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά όπου πουλάνε πολλές απομιμήσεις επώνυμων προϊόντων σε χαμηλή ποιότητα βέβαια και το λέω αυτό γιατί κάτι μπλουζάκια που αγόρασα μου βγήκαν ψιλομάπα Στο δρόμο συναντούσαμε πολλούς Έλληνες που πήγαιναν για ψώνια στα καταστήματα για ρούχα και αλλά πράγματα αλλά ακόμη και στα supermarkets για είδη πρώτης ανάγκης. Υπάρχει πολύς κόσμος επίσης που έρχεται μέχρι εδώ για να αγοράσει σόμπες στην μισή σχεδόν τιμή από την Ελλάδα αλλά και πολλά άτομα που έρχονται για να φτιάξουν τα δόντια τους η να επισκεφτούν τα τοπικά λουτρά! Σε πολλά καταστήματα υπάρχουν Ελληνικές λέξεις σε χαρτόνια που είναι κολλημένα στα τζάμια. Συχνά σε εξυπηρετούν στα Ελληνικά ενώ αν κυκλοφορεί μια αντροπαρέα η ένας άντρας μόνος του είναι σίγουρο ότι θα τους προσεγγίσουν πόρνες η προαγωγοί μιλώντας τους στα Ελληνικά για να ψαρέψουν πελατεία. Ναι δεν ανέφερα ότι υπάρχει και αυτού του είδους ο τουρισμός όπου πολλοί πάνε εκεί γιατί είναι πιο φθηνό το πληρωμένο sex. Κράχτες επίσης σε φωνάζουν στα Ελληνικά για να επισκεφτείς ταβερνάκια. Γενικά είναι ένα τουριστικό μέρος το Σαντάνσκι που έχει πολλούς ξένους και νιώθεις σχετικά άνετα όταν περπατάς σε αυτό.
View attachment 92703



Οι περισσότεροι που έρχονται βέβαια κάνουν το λάθος να περπατήσουν μόνο τον γνωστό κεντρικό δρόμο με τα καταστήματα και τα εστιατόρια
View attachment 69900 (που τα ΣΚ γίνεται πεζόδρομος) και να φύγουν αγνοώντας ότι στο το τέλος του πεζόδρομου και πίσω από το ξενοδοχείο sandanskiβρίσκεται ένα τεράστιο και υπέροχο πάρκο.
View attachment 92704



Κάνοντας βόλτα σε αυτό το αχανές πάρκο αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν μια πόλη 30000 κατοίκων σε μια φτωχή χώρα να έχει στο κέντρο της ένα μέρος που στην Θεσσαλονίκη ούτε καν το ονειρευόμαστε. View attachment 69890 View attachment 69899
Μέσα στο πάρκο υπήρχε μια λίμνη όπου μπορούσε να κάνει κάποιος θαλάσσιο ποδήλατο αλλά και μια φούσκα μεγάλη διαφανής όπου μπαίνανε μέσα παιδάκια και κινούταν μέσα στην λίμνη με αυτή.
View attachment 69903


View attachment 69904 Είναι γενικά πολύ όμορφη η αίσθηση να έχεις ένα μεγάλο χώρο πρασίνου κοντά στο σπίτι που μένεις και να κάνεις βόλτες και να ξεχνιέσαι και αναρωτιόμουν μερικές στιγμές ακόμη και για την πιθανότητα να πάω να μείνω στο Σαντάνσκι καθώς το γεγονός ότι η ζωή εκεί είναι φθηνή αποτελεί ένα δέλεαρ για κάποιον που έχει ένα πολύ μικρό σταθερό εισόδημα. Για αυτόν τον λόγο και αρκετοί συνταξιούχοι από διάφορες χώρες μένουνε εκεί. Με απλά λόγια με 300€ τον μήνα εκεί την περνάς μια χαρά. Ίσως βέβαια αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσο είναι επικίνδυνα να ζεις μόνιμα στο Σαντάνσκι. Θα παραθέσω απλά τα λόγια μιας Ελληνίδας γύρω στα 50 που έμεινε γύρω στα 2 χρόνια εκεί «Περισσότερο φοβάμαι όταν κυκλοφορώ το βράδυ στην Θεσσαλονίκη παρά στο Σαντάνσκι».


Κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση εκεί στο φαγητό είναι ότι πουλούσαν popcornμέσα σε νάιλον σακούλες, ότι στην πίτσα που έπαιρνες στο χέρι έβαζες και μαγιονέζα από πάνω αν ήθελες και πως το πιο γευστικό πράγμα που δοκίμασα ήταν το ντονέρ το οποίο δεν είναι Βουλγάρικης αλλά Τούρκικης προέλευσης. Οι Βούλγαροι επίσης φημίζονται ότι έχουν ωραία σαλάμια και τυριά. Έχουν επίσης ένα πράγμα σαν κακάο που είναι ότι πιο αηδιαστικό έχω δοκιμάσει στην ζωή μου από ροφήματα. Εντύπωση επίσης προκαλούν και οι μπύρες τους που κυκλοφορούν και σε συσκευασίες του 1,5 λίτρου σε πλαστικό και έχουν καλή γεύση. Ένα μικρό σοκ έφαγα όταν αγόρασα ένα ρύζι που ήταν τοπικό προϊόν και έκανα το λάθος να το μαγειρέψω στο σπίτι μου όταν γυρίσαμε χωρίς να το έχω πλύνει πρώτα και ένιωσα κάτι σαν χώματα μέσα στο στόμα μου.


Οι μέρες περάσανε με βόλτες αλλά και με επιτραπέζια παιχνίδια και συζητήσεις μέσα στο σπίτι που πολλές φορές διαρκούσαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Μετά ακολουθούσε ύπνος πάνω στα ξύλινα πατώματα καθότι δεν υπήρχαν κρεβάτια για όλους αλλά δεν μας προβλημάτιζε σχεδόν καθόλου αυτό το πράγμα γιατί

ήταν τόσο όμορφη η παρέα και η αίσθηση ότι είμαστε σε μια ξένη χώρα όλοι μαζί, που αυτό το πράγμα επισκιάζονταν. Τα πρωινά βέβαια ξυπνούσα κάπως απότομα σε σχέση με την Ελλάδα γιατί τα Βουλγαρικά σπίτια δεν έχουν παντζούρια. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν θέλεις να σηκωθείς με την ανατολή του ήλιου και το σπίτι δεν έχει πολύ χοντρές και σκούρες κουρτίνες το φως σε χτυπάει στα μάτια κατευθείαν και ξενερώνεις. Εγώ βέβαια κουκουλωνόμουν με την κουβέρτα και συνέχιζα τις ξάπλες μέχρι να ξυπνήσουν και να σηκωθούν όλοι στο σπίτι




Η απόπειρα για να πάμε Πλόβντιφ (Φιλιπούπολη) και το πέρασμα από Γκότσε ντέλτσεφ


Ενας από την παρέα έχει επισκεφτεί την Φιλιπούπολη και μια μέρα μας έριξε την πρόταση να πεταχτούμε από το Σαντάνσκι αυθημερόν και να πάμε καθώς είναι ένα μέρος πολύ όμορφο και γραφικό (από ότι έχω δει και από φωτογραφίες εκ των υστέρων). Ξεκινήσαμε λοιπόν με ενθουσιασμό το πρωί ανυποψίαστοι έχοντας σαν στόχο αν θυμάμαι καλά να φτάσουμε σε περίπου 4 ώρες, να κάνουμε μερικές βόλτες εκεί και το βράδυ να είμαστε πάλι Σαντάνσκι. Ο δρόμος όμως ήταν απίστευτα χάλια και γεμάτος λακούβες που μόνο τζίπ θα μπορούσε να περάσει άνετα. Νομίζοντας ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος ρωτούσαμε συνέχεια στον δρόμο τους ντόπιους για το αν πηγαίναμε καλά για το Πλόβντιφ και προς μεγάλη μας έκπληξη όλοι μας λέγανε ότι πηγαίνετε καλά. Ο δρόμος ήταν τόσο χάλια ειδικά από ένα σημείο που περνούσε από το βουνό που συζητούσαμε συνέχεια για το αν ήταν σωστό να συνεχίσουμε η να γυρίσουμε προς τα πίσω.


Μετά από δυόμιση ώρες περίπου και έχοντας καλύψει μόλις το 1/3 της διαδρομής περίπου φτάσαμε στο Γκότσε Ντέλτσεφ. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα σε αυτό και να γυρίσουμε προς τα πίσω μετά. Το Γκότσε Ντέλτσεφ δέχεται μεγάλο αριθμό επισκεπτών από Ελλάδα καθώς είναι πολύ κοντά στην Δράμα και για αυτό πολλά μαγαζιά έχουν και εδώ Ελληνικές επιγραφές κολλημένες στις βιτρίνες. Οι κάτοικοι γενικά ήταν και εδώ εξοικειωμένοι με την παρουσία των Ελλήνων και πέρα από κάτι μικρές αδιάφορες ματιές δεν νιώσαμε ανεπιθύμητοι.


Επικρατούσε μια αποπνικτική μουντίλα και λόγω συννεφιάς αλλά και λόγω της διάθεσης που εξέπεμπαν οι άνθρωποι. Ήταν σαν να είχε πέσει μια βόμβα την προηγούμενη ημέρα να είχε σκοτώσει αρκετά χιλιάδες άτομα και όλοι να ήταν σε πένθος. Δεν διεκρινες χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων ούτε ακουγόταν καμιά δυνατή φωνή, πράγμα που γενικά συναντήσαμε στα περισσότερα μέρη της χώρας που πήγαμε αλλά εδώ ήταν πιο έντονο. Κυκλοφορούσε πολύς λίγος κόσμος έξω παρότι δεν είχε νυχτώσει ακόμη και δεν είχε κρύο. Μου φάνηκε πολύ παράξενο ότι υπάρχει κόσμος που ζει έτσι και κοιτώντας τα κτίρια φανταζόμουν πώς να ζούνε οι άνθρωποι μέσα σε αυτά και αναρωτιόμουν για το πόσο μπορεί να θεωρηθεί ζωή φυσιολογική για άνθρωπο αυτό το πράγμα. View attachment 69898
Η φτώχεια έκανε και σε αυτό το μέρος έντονη την αίσθηση της και τρελάθηκα σε μια στιγμή που είδα κάποια πιτσιρίκια χωμένα κυριολεκτικά μέσα σε έναν κάδο να ψάχνουν. View attachment 69894
Παρόλα αυτά υπάρχει μέσα στο κέντρο της πόλης ένα πολύ μεγάλο όμορφο πάρκο που κάναμε μια βόλτα και μας άρεσε. Γενικά η πόλη δεν παρουσίαζε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν μου έκανε αίσθηση να βγάλω και πολλές φωτογραφίες.

Πάντως παρά τους φόβους μου ούτε σε αυτό μέρος μας απείλησε κανείς η μας έκανε να φοβηθούμε. Αναχωρήσαμε μετά από λίγες ώρες λοιπόν πάλι για το Σαντάνσκι μην φτάνοντας στον αρχικό μας προορισμό αλλά έχοντας στην διάνοια μας μια ακόμη καινούρια εμπειρία που δεν μετανιώσαμε που την ζήσαμε φυσικά γιατί και καλή παρέα είχαμε και κάναμε χαβαλέ αλλά είμαι της γνώμης γενικά ότι το κάθε μέρος έχει να σου δώσει κάτι το διαφορετικό και πως μια επίσκεψη σε έναν καινούριο τόπο δεν πάει ποτέ τζάμπα.

Το Bansko ειναι μια απεραντη ξενοδοχειουπολη. Πραγματι το πιο εντυπωσιακο εκει ειναι το χιονοδρομικο. Επισης και μια επισκεψη στην παλια πολη και κυριως στην εκκλησια της θα σε εντυπωσιασει. Εσωτερικα εναι φτιαγμενη ολη με ξυλο(ακομα και οι κολωνες) και βαμμενο με διαφορα μοτιβα σε πολυ εντυπωσιακα χρωματα ,το τεμπλο ειναι ξυλογλυπτο και οι αγιογραφιες με εντονα χρωματα .

Εμένα για να πω την αλήθεια το Σαντάνσκι δε μου άρεσε.Επίσης πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι βρίσκουν και ψωνίζουν,τουλάχιστον τα ρούχα είναι πολύ χαμηλής ποιότητας.Το πάρκο όμως φαίνεται πολύ ωραίο οπότε θα φροντίσω την επόμενη φορά που θα περάσω από την πόλη να το επισκεφτώ!Περιμένω και τις επόμενες περιγραφές σου!

Για τα ψωνια θα συμφωνισω μαζι σου.
Το παρκο ηταν αυτο που με εντυπωσιασε. Παρολο που περπατησα ενα μικρο του μερος μεκανε να νιωσω παραπονο για την ελλειψη τετοιον χωρων στον αστικο ιστο της Αθηνας αλλακαι αλλων αστικων πολεων.