Γουατεμάλα Μεξικό To πουλί του Πι (Mεξικό - Γουατεμάλα)

[hydronetta]

Σταυρώστε με σταυρώστε με…

δε βαρεθήκατε να γυρνάτε από αρχαία σε εκκλησίες και αντίστροφα;;;; Αδέρφια χαλαρώστε και αράξτε και σε καμιά παραλία!!! Πάντως το San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε) εμένα πολύ με άρεσε!!!!

Δεν λέω ωραία όλα αυτά αλλά ζέστες έρχονται και καμιά παραλία αλά Μέξικο θα ήθελα να δω. Όμως το γουρούνι δεν θα μας κάνει αυτή τη χάρη. Τελικά το θέλει το μαστίγωμα του!

Ούτε κόκκο άμμου δεν θα δείτε. Έπεται η αγαπημένη του GTS: Antigua (όχι Antigua & Barbuda, αλλά Antigua Guatemala) αλλά τι να πω που να μην το έχει ήδη γράψει…

 

[giannismits]

Δηλαδή σε τόσες μέρες δεν χωρούσε μια τόση δα παραλιούλα?Ντροπή.Τέλος πάντων ας πούμε οτι σε συγχωρούμε.Για να έρθει η Antigua.

 

[GTS]

Οχι αλλο μαστιγωμα, φτανει λυσσαρες.

 

[travelogatos]

το δες το καπελάκι δεν θα το ξαναδείς

 

[hydronetta]

Antigua Guatemala

Από τ’αξημέρωτα μας παρέλαβε το βανάκι του πρακτορείου αντάμα με άλλους ταξιδιώτες. Κατεύθυνση η Antigua της Γουατεμάλας.

Όσο πλησιάζαμε τα σύνορα τόσο το τοπίο γινόταν πιο ορεινό κι ενδιαφέρον, τόσο όμως κι ο ουρανός πιο βαρύς με τη χαμηλή νέφωση να καλύπτει τα πάντα.
Στα σύνορα αλλάξαμε μεταφορικό μέσον (κλασσική πρακτική στις λατινοαμερικάνικες χώρες), αφού σέρναμε τις βαλίτσες στη νεκρή ζώνη για να επιβιβαστούμε σ’ένα ακόμα πιο άβολο βαν.

Τα αρχικά πλάνα για μια βόλτα γύρω από τη λίμνη Atitlan πήγαν περίπατο. Αφενός το ταξίδι ήταν πολύωρο κι άβολο με αποτέλεσμα να είμαστε κουρασμένοι. Αφετέρου ήταν τέτοια η θολούρα κι η βροχή που δεν βλέπαμε πέρα από μερικές δεκάδες μέτρα, πόσο μάλλον ν’αγναντεύουμε τα βουνά γύρω από τη λίμνη.

Είχε σχεδόν νυχτώσει όταν φτάσαμε στον ξενώνα μας Hotel San Jorge. Χτυπήσαμε το κουδούνι, άνοιξε το καγκελόφρακτο παραθυράκι και ξεπρόβαλε η φυσιογνωμία της Evelyn. Της… Φράου Evelyn. Φράου κυριολεκτικά.

Jaaaa, Ich bin Frau Everyn​

Αφού μας καλωσόρισε με ένα πλατύ χαμόγελο γερμανίδας gauleiterin, μας μάζεψε κι άρχισε το κήρυγμα. Ότι ήταν περήφανη που δεν γίνει ληστεία ποτέ (!) σ’αυτό το ξενοδοχείο, ότι απαγορευόταν να φέρουμε στα δωμάτια ξένα άτομα, να νυχοπερπατάμε για να μην ενοχλούμε τους υπόλοιπους ένοικους και μια σειρά άλλων κανόνων καλής συμπεριφοράς που θύμιζαν οικοτροφείο. Η Φράου Evelyn επίσης τους είχε όλους σούζα στην επιχείρησή της. Από τ’αξημέρωτα σήκωσε τις υπαλλήλους για να μας ετοιμάσουν πρωινό. Ακόμα κι όταν καπάκι του στυλώ μου έπεσε στο γκαζόν, εκείνη το περιμάζεψε εν ριπή οφθαλμού επιδεικτικά καρφώνοντάς με ότι ρυπαίνω το φροντισμένο κήπο της. Και ως Φραου ήταν πλήρως οργανωτική και δικτυωμένη. Εύκολα μας βρήκε και σε ανταγωνιστική τιμή ταξί για να μας πάει στο Tikal, στο βορρά της χώρας.

Στο Hotel San Jorge​

Για την Antigua τι να αναφέρω που να μην το έχουν εξυμνήσει ήδη στο φόρουμ μας.
Eίναι εξαιρετικό παράδειγμα της ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής και ανεκτίμητη πολιτιστική αξία. Ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO το 1979.
Χτισμένη στα 1500 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας σε μια σεισμογενή περιοχή, η Αντίγκουα, υπέστη μεγάλες καταστροφές στο μεγάλο σεισμό του 1773. Έτσι το πολιτιστικό, οικονομικό, θρησκευτικό, πολιτικό και εκπαιδευτικό κέντρο ολόκληρης της περιοχής μεταφέρθηκε στην σημερινή πόλη της Γουατεμάλας.

Ας βολτάρουμε όπως ενδείκνυται στα λιθόστρωτα σοκάκια απολαμβάνοντας ένα αρχιτεκτονικό μοτίβο με βαθιές ευρωπαϊκές ρίζες, σε μια σειρά από θαυμάσια μνημεία κάποια με τις λαβωματιές του σεισμού. Ολόκληρη η πόλη είναι ένα ζωντανό μουσείο από ιστορικά κτίρια, μνημεία, συντριβάνια αλλά κι ερείπια.

Πρώτες εικόνες από τους δρόμους έξω από το ξενοδοχείο μας, αφού αποχαιρετήσαμε τη Φραου Εvelyn

Πρώτη στάση στην Εκκλησία San Francisco όπου ελάμβανε χώρα ακολουθία. Το εκκλησίασμα αμιγώς νεολαίοι με ομοιόμορφα T-shirts, προφανώς μέλη κάποια θρησκευτικής οργάνωσης

Στην έξοδο κι η πρώτη εικόνα των διαβόητων chicken buses, πρωην σχολικά λεωφορεία των ΗΠΑ. Κρίμα που δεν ανεβήκαμε σε κάποιο απ'αυτά αλλά είχα έναν ενδοιασμό αν θα χώραγαν τα πόδια μου…

Στάση στην μικρή πλατεία με το συντριβάνι έξω από το Convento Santa Clara

Στη διαδρομή προς τη Κεντρική πλατεία κι άλλες εκκλησιές ή ιστορικά κτήρια με περίτεχνες αυλές

Η πλατεία Plaza Mayor είναι μια πράσινη όαση στον αστικό ιστό. Κτήρια με αψιδωτές στοές την περιτριγυρίζουν

Εκεί δεσπόζει κι ο σχετικά λιτός εξωτερικά καθεδρικός ναός San José, ο οποίος εν όψει Μ.Εβδομάδας μας επιφύλλασε και υπερπαραγωγή στο εσωτερικό του

Κάνοντας ζικ ζακ στα στενά περάσαμε από το Convento de la Compania de Jesus, όπου η Σε δεν έχασε την ευκαιρία να επισκεφθεί και μια έκθεση φωτογραφίας.

Το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο στην Antigua είναι αναμφίβολα η αψίδα Arco de Santa Catalina. Σε μια καθαρή μέρα δημιουργεί το τέλειο κάδρο με φόντο το ηφαίστειο στα περίχωρα της Antigua. Δεν είμασταν τόσο τυχεροί ώστε να το απαθανατήσουμε. Υπήρξαμε όμως πολύ τυχεροί που παρά τις προβλέψεις για βροχές εμείς την γλιτώσαμε μόνο με βαριά συννεφιά…

Σ'αυτόν το πεζόδρομο την Avenida 5a Norte (η ονοματοδότηση των δρόμων στερείται γενικώς φαντασίας) εισέβαλα στην αγορά artesanias όπου ήμουν ικανός αν δεν υπήρχε περίπτωση να διαμαρτυρηθεί το πουλί μου, να σηκώσω το μισό παζάρι. Όμορφα naive ξυλόγλυπτα κι ειδικότερα οι μάσκες..

Εκεί σε κάτι χαλάσματα κρυφοκοιτάξαμε και τα άρματα που ετοιμάζονταν για τις λιτανείες των Παθών. Το Πάσχα γιορτάζεται με μεγαλοπρέπεια εδώ μαζεύοντας πλήθη επισκεπτών

Με τα πάθη του Κυρίου, υπάρχουν και τα πάθη των καθημερινών ανθρώπων που ζουν από την επαιτεία.

Εκεί γνωρίστηκαμε και με μια πριμαντόνα με το γλυκό της γιό. Με ενθουσίασε το ξύλινο αλογάκι του. Αφού συζητήσαμε (παραδόξως ήξερε κάμποσα αγγλικά) μας κάλεσε σε παράσταση στην Γουατεμάλα Σίτυ αλλά δυστυχώς εμείς θα βρισκόμασταν χιλιόμετρα μακρυά.

Στο τερμα του πεζόδρομου είναι η Εκκλησία La Merced, μάλλον η σημαντικότερη και σίγουρα η πιο περίτεχνη εξωτερικά στην Antigua.

Εδώ η προετοιμασία για την Μ.Εβδομάδα ήταν χολυγουντιανή υπερπαραγωγή. Αυτό που μας εξέπληξε όμως ήταν τα φρέσκα λαχανικά σε ποικίλα χρωματικά μοτίβα να κοσμούν το δάπεδο της εκκλησίας.

Επιστρέφοντας από την εκκλησιά, κάναμε στάση στην Posada De Don Rodrigo, όπου πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά στο εστιατόριό του. Όμορφη αυλή, ζωγράφοι και μουσικοί επί το έργον, αλλά επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τραπέζι ούτε για δείγμα.

Περπατήσαμε κι άλλο στα στενά. Επισκεφθήκαμε το Convento Capuchinas, που δεν δικαιολογούσε επουδενί το τσιμπημένο εισιτήριο εισόδου που πληρώσαμε.

Την πανέμορφη μισογκρεμισμένη εκκλησιά El Carmen

Αυτό όμως που προσέδωσε στην επίσκεψή μας μια νότα ήταν οι εορτασμοί εν όψει της επερχόμενης Μ.Εβδομάδας. Λιτανείες με αγάλματα των Παθών ολημερίς, δρόμοι διακοσμημένοι με φαντασία…

Βολτάραμε και σε λιγότερο τουριστικές περιοχές της πόλης. Κι εκεί άλλες εκκλησιές, αλλά και παρέες ηλικιωμένων που κάθοταν έξω από τα σπιτικά τους και κουτσομπόλευαν.

Επιστρέψαμε αργά προς το ξενοδοχείο μας, στην ηρεμία που διασφάλιζε η σιδερένια πυγμή της διευθύνουσας Φραου Evelyn.
Σ'όλους τους δρόμους οι γειτόνοι φρόντισαν να διακοσμήσουν το οδόστρωμα απ'όπου θα περνούσε αργότερα το βραδυ η λιτανεία. Η δημιουργικότητα κι η φαντασία σε όλο το μεγαλείο.

Αν και η λιτανεία, βραδυ πια, πέρασε κι έξω από το ξενοδοχείο μας, η Φραου Evelyn δεν είχε ξοδέψει ενέργεια για να διακοσμήσει (ως θα όφειλε) το οδόστρωμα έξω από το ξενοδοχείο της. Δεν είναι αυτά δουλειές για μια… Φραου.

Η Antigua μας άφησε άριστες εντυπώσεις και δικαιώνει απόλυτα τη φήμη της. Aλλά ήταν η Φράου Evelyn που γράφτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μας!

Κι επειδή νηστικό αρκούδι δεν …περπατά, δειπνήσαμε αξιοπρεπώς τουλάχιστον το πρώτο βράδυ στο εστιατόριο Sobremesa κοντά στον καθεδρικό. Αυτό όμως που ήταν ασυναγώνιστο ήταν το παγωγό που δοκιμάσαμε εκεί και τιμήσαμε δεόντως και την επομένη σε...διπλή δόση!
Η επόμενη επιλογή αν κι ευχάριστη στο μάτι ήταν τραγική για τους γευστικούς κάλυκες.

 

[GTS]

Αντιγουα, απο τα ωραιοτερα μερη στο κοσμο για μενα και με υπεροχες αναμνησεις.

 

[go2dbeach]

Ωραίες εικόνες, με συγκίνησε το σημερινό κεφάλαιο! Ήσουν τυχερός που βρέθηκες εκεί πριν τη Μ.Εβδομάδα

 

[hydronetta]

Ωραίες εικόνες, με συγκίνησε το σημερινό κεφάλαιο! Ήσουν τυχερός που βρέθηκες εκεί πριν τη Μ.Εβδομάδα

Αν κρίνω από τα άρματα που είχαν έτοιμα για λιτανεία η Μ.Εβδομάδα στην Antigua θα είναι εξαιρετική

 

[giannoula]

Καταπληκτικές εικόνες!!

 

[LULLU]

θα συμφωνήσω με τον Αντώνη η ωραιότερη πόλη της Γουατεμάλα και ίσως της Κ. Αμερικης..,εμεινα 4 βραδια συνολο και παλι δεν τη χορτασα....

 

[KLEOPATRA]

Μα ποσο ωραια γιορταζουν και τι φοβερος στολισμος με τα ανθη !!!
Πραγματικα υπεροχα εθιμα !
ΥΓ.Φιλοι αγαπημενοι του γκρουπ μας ...μην κολλατε στο γρουνι για παραλιες.Αφηστε τον να βαζει τα αρχαια και τα λουλουδια ...εχω ποσταρει εγω καποιες παραλιουλες

 

[hydronetta]

Quirigua – Tikal

Μέσα στο μαύρο σκοτάδι σηκωθήκαμε για να καλύψουμε τα 520 χιλιόμετρα μέχρι το νησάκι Flores, τη βάση για επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Tik’al. Το πρόγραμμα προέβλεπε στάση μόνο στον αρχαιολογικό χώρο Quirigua. Oύτε καν για φαγητό.
O ταξιτζής ήταν ανένδοτος. Έπρεπε να ξεκινήσουμε απ’τα αξημέρωτα για να μην πέσουμε σε κίνηση στο επαρχιακό οδικό δίκτυο.
Η Φράου Evelyn είχε αποβραδύς υποβάλλει τις υπαλλήλους της σε ποικιλία μαρτυρίων για να είναι σίγουρη ότι στις 4 τα χαράματα θα μας έχουν ετοιμάσει πρωινό. Ούτε άχνα αγανάκτησης δεν ξεστόμισαν οι δύσμοιρες.

Μέσα στο σκοτάδι προσπεράσαμε τα φώτα της σύγχρονης πρωτεύουσας της Γουατεμάλας, την Γουατεμάλα Σίτυ. Όσο όμως η μέρα ξημέρωνε τόσο η κίνηση αυξανόταν κι όλο αυξανόταν, με αποτέλεσμα κατά διαστήματα να γίνεται σημειωτόν.

Φτάσαμε στο Quirigua, που σηματοδοτούσε ότι είχαμε καλύψει το ήμισυ της διαδρομής κι όπου κληθήκαμε να πληρώσουμε ένα τσουχτερό εισιτήριο. Δεν επισκέπτεσαι ό,τι κι ό,τι... Είναι Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Τα ερείπια Quirigua είναι κυρίως γνωστά για μια σειρά ελκυστικών ανθρωπόμορφων ή ζωόμορφων στηλών κι αποτελούν μοναδική πηγή μελέτης του πολιτισμού των Μayas. Αν και η ανθρώπινη παρουσία χρονολογείται από το 200 μ.Χ., το Quirigua έφτασε στο ζενίθ της κατά την Ύστερη Κλασική Περίοδο (600-900 μ.Χ.) πριν πέσει σε παρακμή.
Περνώντας το δρομάκι μέσα σε πυκνό δάσος, βρεθήκαμε σ’έναν ανοικτό χώρο όπου βρίσκονταν διάσπαρτες οι στήλες.

Τι μου έκανε εντύπωση; Το κύμα φρικτής ζέστης ανάμικτης με υγρασία που μας υποδέχθηκε κάνοντας τα ρούχα σ’ελάχιστο χρόνο να κολλάνε πάνω μας. Με τόση δυσφορία, το ενδιαφέρον για τις στήλες έτεινε συνεχώς μειούμενο.

Ακολούθησε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα από πυραμίδες, βεράντες και σκάλες που αποτελούσαν την Ακρόπολη της Quirigua.

Αφού βολτάραμε και μέσα στη πυκνή βλάστηση για να καταλήξουμε χαμένοι σε μπανανοφυτείες, πήραμε τελικά το σωστό δρόμο εξόδου, ανακουφισμένοι που λυτρωθήκαμε από την πνιχτική τροπική υγρασία.

Ενθουσιασμένοι από το Quirigua δεν είμασταν…

"Η Γουατεμάλα χρειάζεται δουλειά κι όχι υποσχέσεις"​

Το κόμμα του λαού διαφημιζόταν παντού ακόμα και σε βράχια...​

Μποτιλιάρισμα σε εθνική οδό είχα να θυμηθώ από τη Κακιά Σκάλα στα νιάτα μου πριν φτιαχτούν οι νέες σήραγγες.
Αυτό όμως στη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Rio Dulce με ξεπερνούσε.

Ουσιαστικά σχεδόν σταματημένοι κατά διαστήματα, αποφασίσαμε να βγούμε από το αμάξι και να διασχίσουμε πεζή τη γέφυρα χαζεύοντας τις λίμνες ένθεν κακείθεν, τα πάμπολλα ιστιοφόρα, τα πιτσιρίκια να δροσίζονται στα νερά τους και το πλήθος επισκεπτών ενόψει διακοπών Πάσχα που κατέκλυζαν την περιοχή. Όλα τα είδη μπανιερών είχαν την τιμητική τους στα υπαίθρια εμπορικά.

Αφού καταφέραμε να επιζήσουμε μετά από ώρα μέσα σ’ένα συνονθύλευμα ζέστης, καυσαερίων, κορναρισμάτων και κόσμου που περιφερόταν πέρα δώθε, επιβιβαστήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο για να καλύψουμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι το γραφικό νησάκι Flores.

Γύρω γύρω φέρναμε το νησάκι μέχρι να εντοπίσουμε το ξενώνα μας κάτι που προκάλεσε ένα μικρό εκνευρισμό στην ομάδα που αδημονούσε μετά από συνολικά 13 ώρες ταξίδι (με τη στάση στο Quirigua) να χαλαρώσει λίγο στο συμπαθητικό Casa Amelia με θέα στη λίμνη Petén Itzá.
Φανταστείτε δηλαδή τi ταλαιπωρία πέρασε το …πουλί μου!

Ίσα ίσα προλάβαμε ανοικτό ένα τοπικό πρακτορείο για να οργανώσουμε την επίσκεψη στο Tik’al.
Κόντεψα να προκαλέσω εγκεφαλικά στην υπόλοιπη ομάδα σαν πρότεινα να κάνουμε το βραδυνό tour στο Tik’al. Απαιτούσε να ξεκινήσεις κατά τις 2 το βράδυ ώστε να βρίσκεσαι στον ψηλότερο ναό την κατάλληλη ώρα για ν’αγναντέψεις την ανατολή του ηλίου πάνω από το τροπικό δάσος.
Ευτυχώς την σολομόντεια λύση έδωσε η ΕΜΥ Γουατεμάλας. Προέβλεπε βροχές κι ο νεφοσκεπής ουρανός θα στεκόταν εμπόδιο στην ενατένιση της ανατολής. Έτσι καταλήξαμε προς ανακούφιση όλων στο κλασσικό πρωινό tour μετά ξεναγού.

Μπανιαρισμένοι, φρεσκαρισμένοι βγήκαμε για τη βραδυνή μας βόλτα στην προκυμαία της λίμνης όπου είχαν ήδη λάβει θέση τα υπαίθρια μαγειριά. Περίμενα πώς και πώς να δοκιμάσω γουατεμαλέζικο street food, όμως έμεινα με την όρεξη. Οτιδήποτε δοκιμάσαμε αν και πάμφθηνο, ήταν επιεικώς αδιάφορο. Ο Σι αρνήθηκε πεισματικά να δοκιμάσει έστω μια μπουκιά και προτίμησε να δειπνήσει στο συμπαθητικό εστιατόριο παραπλεύρως του ξενοδοχείου μας. Ήταν τέτοια η απογοήτευσή μας που τελικά τον ακολουθήσαμε κι εμείς για να βάλουμε μια μπουκιά της προκοπής στο στόμα μας.


Το Tik'al είναι τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης μέσα στα τροπικά δάση της βόρειας Γουατεμάλας, ένας από τους μεγαλύτερους αρχαιολογικούς χώρους του πολιτισμού των Μaya και από το 1979 Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (γίνεται να λείπω εγώ.

Σε μια πινακίδα σε διάφορες γλώσσες, μας υποδέχθηκε με "αψεγάδιαστα" ελληνικά το Tik’al: " ΚΑΝ Ω Σ ΗΡ Θ ΑΤΕ Σ ΤΟ ΤΙΚΑΑ" με το Θ πλήρως κακοποιημένο!

Αν και χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.Χ., έφτασε στο απόγειό της κατά την κλασσική περίοδο (200 - 900 μ.Χ.) όταν αποτελούσε πολιτικό, οικονομικό κέντρο της αυτοκρατορίας και μετρούσε ως και 400,000 ψυχές, πριν εγκαταληφθεί σταδιακά από τα τέλη του 10ου αιώνα. Οι ισπανοί conquistadores βρήκαν μόνο ερείπια σαν έφτασαν εκεί.
Η αρχαία πόλη, έκτασης 60 τχλμ χτίστηκε από τοπικό ασβεστόλιθο επικαλυμμένο με στόκο και περιλαμβάνει τα ερείπια των ναών που δεσπόζουν πάνω από 70 μέτρα, μεγάλα βασιλικά ανάκτορα, μια σειρά από μικρότερες πυραμίδες, παλάτια, κατοικίες, διοικητικά κτίρια, αποβάθρες και χαραγμένα πέτρινα μνημεία. Τα περισσότερα απ’αυτά ακόμα και σήμερα είναι μισοθαμμένα κάτω από τις ρίζες αιωνόβιων δένδρων.

Ακολουθήσαμε τη διαδρομή στους αρχαίους διαδρόμους που ένωναν τα σημεία της πόλης με το ξεναγό μας να έχει φαρυγγίτιδα από το πες πες σε δύο γλώσσες. Μια αγγλικά μια ισπανικά για τους αυτοχθονες. Αν ήμουν αρκετά επιμελής θα παρακολουθούσα με θρησκευτική ευλάβεια ότι μας έλεγε αλλά μαζί με τον Φι και τον Σι επιδοθήκαμε στο γνωστό γιαπονέζικο σπορ: να φωτογραφίζουμε αρειμανίως τα πάντα και υπο κάθε δυνατή οπτική γωνία. Μόνο η Σε υπήρξε επιμελέστατη.

Προχωρήσαμε στην Gran Plaza την οποία οριοθετούσαν δυό τεράστιες πυραμίδες ναοί μαζί με τα κτήρια της Βόρειας και Νότιας Ακρόπολης,

...στην Plaza de los Siete Templos και το τελετουργικό κέντρο Mundo Perdido,

...πριν καταλήξουμε στον Nαό ΙV.
O Ναός IV είναι του 8ου μ.Χ. αιώνα κατά την βασιλεία του Yik'in Chan Kawil (αυτοί οι Maya είχαν ονόματα σκέτους γλωσσοδέτες) και είναι o ψηλότερος στο Τik’al (70 μέτρα) αν όχι σ’ολόκληρο τον κόσμο των Maya.

Η επίσκεψη στο Tik’al είναι ημιτελής αν δεν αντικρύσεις από τη κορφή του Ναού IV το τροπικό δάσος. Υπομονετικά πήραμε την ανηφόρα στη ξύλινη σκάλα μαζί με αρκετούς άλλους επισκέπτες. Σαν φτάσαμε καθίσαμε στα σκαλιά χαλαρώνοντας κι αγναντεύοντας μια θάλασσα από δέντρα με κάποιες κορφές ναών-πυραμίδων να ξεπηδούν μέσα από το οργιώδες πράσινο.

Το απαθανατήσαμε, αποθανατιστήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής παρατηρώντας την πανίδα της περιοχής η οποία έχει αλλάξει συλλήβδην τις διατροφικές της συνήθειες μασουλώντας όποιο τυρογαριδάκι, δρακουλίνι κ.α. ήταν παραπεταμένο απο τους επισκέπτες. Δεν ξέρω ποιός έχει την πατρότητα αυτών των ανθυγιεινών snacks, πάντως οι Μεξικάνοι φαίνεται να τα τιμούν δεόντως αν κρίνω ότι τα εβρισκες παντού και σε τεράστιες συσκευασίες.

Ο καιρός μας είχε κάνει το χατήρι. Πέρα από κάποιες σποραδικές σταγόνες γλιτώσαμε την δυνατή βροχή που ξέσπασε σαν βρεθήκαμε πίσω στο Flores.

Μιας κι ήταν ακόμα νωρίς, κάναμε μια βόλτα στα γραφικά στενάκια του νησιού με την εκκλησιά στην κορφή

...και καταλήξαμε μετά από διαπραγματεύσεις να κάνουμε και μια βαρκάδα τριγύρω στη λίμνη απολαμβάνοντας τα χρώματα του δειλινού.

Με την θλιβερή εμπειρία του street food καταλήξαμε στο γνωστό εστιατόριο, γερμανού ιδιοκτήτη παρακαλώ, ο οποίος μας πρότεινε να δοκιμάσουμε το τοπικό ψάρι. Ξύνισα τα μούτρα μου διότι πάντα θεωρούσα τα ψάρια του γλυκού νερού αφενός άνοστα κι αφετέρου πάντα έδινα τα εύσημα στους συμπατριώτες μας που ξέρουν πως να σερβίρουν το ψητό ψάρι μαζί με το λαδολέμονο. Εντούτοις η ψαρούκλα Petenia splendida αποδείχθηκε ένα από τα νοστιμότερα ψάρια που έχω φάει ποτέ. Μετά τόση ανοστίλα που είχαμε δοκιμάσει, καταβροχθήσαμε τη Petenia ηδονίζοντας ατέρμονα τους γευστικούς μας κάλυκες.

Πασιχαρείς και με τις μπύρες να ρέουν άφθονες στο τραπέζι, επιστρέψαμε στον ξενώνα μας. Η επόμενη μέρα προβλεπόταν κουραστική καθώς θα διασχίζαμε πάλι τα Γουατεμαλο-μεξικανικά σύνορα για να φτάσουμε στο Palenque. Επειδή όμως η ζωή επιτάσσει άρτον και θεάματα, γίναμε και θιασώτες της λιτανείας στα δρομάκια του νησιού. Υπερπαραγωγή!