Γουατεμάλα Μεξικό To πουλί του Πι (Mεξικό - Γουατεμάλα)

[greco]

Εγω λεω να αφησουμε τον λαοφιλητο να συνεχισει τη συγγραφη του πονηματος του γιατι εδω και κατι μερες{για να παραφρασω παλιοτερο σχολιο του sokratis} εχουμε μεινει με το πουλι του Πι στο λαπτοπ.

 

[giannismits]

Εγω λεω να αφησουμε τον λαοφιλητο να συνεχισει τη συγγραφη του πονηματος του γιατι εδω και κατι μερες{για να παραφρασω παλιοτερο σχολιο του sokratis} εχουμε μεινει με το πουλι του Πι στο λαπτοπ.

Όντως! Το γουρούνι μας τάζει αλαπούτσες, μουναρ -ες και πουλιά και τελικά τίποτα! Μόνο λόγια

 

[GTS]

Εννοια σας και το πουλι του Πι ειναι μεγαλο

 

[FRIDA08]

tweet- tweet!

Που είναι το πουλί του Πι;

Περιμένουμε τη συνέχεια αγαπητέ.

 

[alma]

Έλα ντε. Είμαστε και τόσο λατινόφιλοι εδώ μέσα και μας άνοιξε η όρεξη με τις ωραίες φωτογραφίες και διηγήσεις. Ο λαός απαιτεί η ιστορία να συνεχιστεί.

 

[hydronetta]

Έλα ντε. Είμαστε και τόσο λατινόφιλοι εδώ μέσα και μας άνοιξε η όρεξη με τις ωραίες φωτογραφίες και διηγήσεις. Ο λαός απαιτεί η ιστορία να συνεχιστεί.

Θα συνεχιστεί, απλά λίγο φορτωμένο πρόγραμμα από δουλειά και υποχρεώσεις

 

[Sokratis]

Εχω πάνω απο 20 μέρες να μπω στο φόρουμ.
Επί 40 μέρες ήμουν σε νηστεία και προσευχή, μετά το Πάσχα πέρασα ένα δεκαήμερο αποτοξίνωσης απο το χλαπάκιασμα, μπήκα σήμερα και τι βλέπω;

Εννοια σας και το πουλι του Πι ειναι μεγαλο

Θεωρειτε αγαπητέ πως η απάντηση σας ειναι ισάξια ενός ταξιδιωτικού φόρουμ; Θα έπρεπε να απευθυνθείτε σε καποιο αντίστοιχο κυνηγετικό.

 

[hydronetta]

Τριγύρω από την Oaxaca

Bαρύς ο ουρανός και μύριζε βροχή. ΄Οχι κι οι καλύτεροι οιωνοί για να ξεκινήσεις μια βόλτα στην ύπαιθρο της Oaxaca. Επειδή ο καιρός έμοιαζε να είναι απρόβλεπτος κι επειδή το κύριο αξιοθέατο (ο αρχαιολογικός χώρος του Monte Alban, UNESCO κι αυτός) βρισκόταν σε απόσταση μόλις 9 χλμ, δεν τέθηκε εν αμφιβόλω το πρόγραμμα της διαδρομής.

Το Monte Albán είναι ένας μεγάλος προ-Κολομβιανός αρχαιολογικός χώρος που βρίσκεται στην κορυφή μιας τεχνητά ισοπεδωμένης κορυφογραμμής σε υψόμετρο περίπου 1.940 μέτρων.
Ιδρύθηκε γύρω στο 500 π.Χ., για να παρακμάσει και να εγκαταληφθεί γύρω στο 500-750 μ.Χ. Πέραν του ότι είναι μία από τις πρώτες και μεγαλύτερες πληθυσμιακά πόλεις της Κεντρικής Αμερικής, η σημασία του πηγάζει επίσης από το ρόλο του σαν το κατ 'εξοχήν κοινωνικοπολιτικό κι οικονομικό κέντρο των ιθαγενών Ζαποτέκων για σχεδόν μια χιλιετία.

Επειδή ουδείς από την παρέα δεν είχε αναλάβει το επίπονο έργο να μελετήσει τους χάρτες του χώρου, την ιστορία του και το τι βλέπει κανείς (πλην της επιμελούς Σε που όμως δεν είχε και διάθεση να περιφέρεται με τον LP ανά χείρας εκτελώντας χρέη μεταφραστή) αποφασίστηκε να πάρουν ξεναγό. Ο μοναδικός διαθέσιμος εκείνη τη στιγμή και με γνώσεις αγγλοϊσπανικών ήταν ένας υπέργηρος Ζαποτέκος που παρά τις δεκαετίες στην πλάτη του είχε περισσή χαρά και ενθουσιασμό να τους βοηθήσει να εντρυφήσουν στο μεγαλείο του πολιτισμού των προγόνων του.

Όσο η παρέα λοιπόν ανηφορίζει το λοφίσκο για να βρεθεί στον αρχαιολογικό χώρο, δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω λίγα λόγια για τους προ-Κολομβιανούς πολιτισμούς του Μεξικού, διότι ο Πι μας προέκυψε αυτή τη φορά εκνευριστικά ράθυμος για να διαβάσει έστω μια αράδα. Πιο καλά το έχει να κάνει ανάλυση για τους πολέμαρχους του Αφγανιστάν παρά για την ιστορία της χώρας που τον φιλοξενούσε στα χώματά της. Αφήστε δε που όλοι οι μεσοαμερικανικοί πολιτισμοί γίνανε αχταρμάς στο μυαλό του. Κάτι ανάλογο με Οστρογότθους, Βησιγότθους και λοιπούς Γότθους.

Εδώ και 3 χιλιετίες λοιπόν μεγάλες ομάδες Ινδιάνων διαμόρφωσαν εθνοτικές ομάδες:

Οι Ολμέκοι (πρώτος μεγάλος πολιτισμός του Μεξικού /1500-400πΧ) έζησαν στην ανατολική ακτή είχαν ιερογλυφική γραφή, αριθμητικό σύστημα, ημερολόγιο κι απ’ότι έκρινε ο Πι ήταν ιδιαίτερως ευφάνταστοι αγγειοπλάστες. Υπήρξαν και επιδέξιοι παίχτες του αρχαίου παιχνιδιού μπάλας. Γεννήτορες λοιπόν όλων των μεγάλων πολιτισμών της Μεσοαμερικής μεταλαμπάδευσαν επιτυχώς σε μεταγενέστερους πολιτισμούς τη τρέλλα με τη στρογγυλή θεά, είχαν όμως και κακές επιρροές όπως οι τελετουργικές αιματοχυσίες προς θεότητες.

Οι Τεοτιχουακάνος (400πχ-800μΧ) υπήρξαν άριστοι πολεοδόμοι, ειρηνόφιλοι αν κι ολίγον, έως πολύ θεοκράτες. Μια ματιά στο επιβλητικό Teotihuacan (στα περίχωρα του χαοτικού Μέξικο Σίτυ) πείθει ότι θα είχαν άριστες επαγγελματικές προοπτικές στο σχεδιασμό σύγχρονων πόλεων. Αν δεν εξαφανίζονταν κι αυτοί .

Οι Ζαποτέκοι (400πΧ-750μΧ) έφτιαξαν το εντυπωσιακό Monte Albán στα υψίπεδα της Οaxaca. Βορειότερα οι άσπονδοι εχθροί τους οι Μιστέκοι υπήρξαν άριστοι χρυσοχόοι.

Οι γνωστοί ανά την υφήλιο Μάγιας μεγαλούργησαν στην χερσόνησο Yucatan μεταξύ 300-900μΧ. Άριστοι τεχνίτες αλλά και μαθηματικοί κι αστρονόμοι. Το τελευταίο το κατείχε άριστα ο Φι που δεν έχει αφήσει άρθρο γι'άρθρο μεταφυσικής αδιάβαστο στο διαδίκτυο. Από μυστικές πύλες, ζώνες λυκόφωτος, ως τα μυστικά αρχαίων μαντείων και όλα τα συναφή λιακοπουλικά!

Οι Τολτέκοι ήρθαν αργότερα από τους προηγούμενους, κληρονόμησαν το Teotihuacan κι ήταν επιδέξιοι γλύπτες κι αρχιτέκτονες.

Όλοι αυτοί άνοιξαν το δρόμο στους Αζτέκους (1168 μΧ) που έχτισαν μια ευρεία και λαμπρή αυτοκρατορία πριν τους πάρουν φαλάγγι το 1521 οι ισπανοί κονκισταδόρες. Σε γενικές γραμμές όμως κι αυτοί μια από τα ίδια: τελετουργίες, ποδόσφαιρο, αστρονομία, μαθηματικά, κοσμογονία. Διότι τότε οι Ιερείς και η λοιπή Υψηλή Κοινωνία δεν είχε θέμα βιοπορισμού. Να’ναι καλά οι είλωτες που τους τάιζαν και δούλευαν γι’αυτούς (ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις εντελώς συμπτωματική). Παράλληλα δεν είχε ανακαλυφθεί η τηλεόραση και το ίντερνετ κι έτσι είχαν άπλετο χρόνο να σκοτώνουν παρατηρώντας τις κινήσεις της γης, της σελήνης και των πλανητών.

Ο Πί παρά τον αρχικό αχταρμά στο μυαλό του, με την ολοκλήρωση της επίσκεψης στο Μεξικό κατέληξε στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι οι πολιτισμοί της Μεσοαμερικής ήταν πιο ευρυμαθείς και προκομένοι από τους καταυλακιώτες Ίνκας και λοιπούς.

Περιηγήθηκαν για λίγο σε χώρους που παρέπεμπαν σε τύμβους πριν πάρουν το ανηφορικό μονοπάτι κι αντικρύσουν το μνημειακό κέντρο του Monte Albán, τη μεγάλη Κεντρική Πλατεία. Τριγυρισμένη από πλατφόρμες με κλίμακες όπου βρίσκονταν ναοί και κατοικίες της ελίτ.

Και βέβαια προς τέρψιν των προνομιούχων η Πλατεία διέθετε γήπεδο παιχνιδιού μπάλλας, πρόγονο του σημερινού καλαθο-ποδοσφαίρου (για το οποίο θα υπάρξει αργότερα εκτενής περιγραφή).

Ο Πι, αν και αρχαιολάτρης, δεν ξετρελλάθηκε. Άσε που ήταν συνέχεια ανέβα σκαλιά κατέβα σκαλιά και τα ταλαιπωρημένα γόνατά του διαμαρτύρονταν συνεχώς.
Κι εκεί που δεν διαφαινόταν κάτι ενδιαφέρον (οπτικά, διότι όσα περιέγραφε ο ξεναγός για τα ήθη κι έθιμα των Ζαποτέκων ήταν ενδιαφέροντα αν τον πρόσεχε και λιγάκι ο Πι) ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά από μια σειρά σκαλιστών πέτρινων μνημείων. Οι “χορευτές” (los Danzantes) είναι ανθρώπινες φιγούρες σε οριζόντια και κάθετη διάταξη με τα μάτια κλειστά και τα γεννητικά τους όργανα κομμένα. Κάποιοι από αυτούς είναι δυσμορφικοί και έχουν σημάδια ανθρωποθυσιών όπως προδίδει η αφαίρεση της καρδιάς τους. Πιθανότατα αναπαριστούν αιχμαλώτους πολέμου ή σαμάνους.

Πάνω από 300 "Danzantes" έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, και οι καλύτερα διατηρημένοι φυλάσσονται στο Μουσείο του χώρου.
Εκεί κατέληξε και η παρέα πριν πάρει το δρόμο για τον αρχαιολογικό χώρο της Mitla, 44χλμ ανατολικά της Oaxaca.

Στη διαδρομή απόλαυσαν μια πανοραμική άποψη της Oaxaca...

...κι απέτισαν φόρο τιμής στο μνημείο του ένδοξου τέκνου της τον πρόεδρο Benito Juarez που αποκατέστησε τη δημοκρατία στη χώρα, αντιστάθηκε στους αποικιοκράτες γάλλους (μα τι δουλειά είχαν αυτοί εδώ; ) κι έλαβε δραστικά μέτρα για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Μπορεί να αναπαύεται εν ειρήνη σίγουρος ότι οι συμπατριώτες του τον τίμησαν δεόντως δίνοντάς το όνομά του στο διεθνές αεροδρόμιο του Μέξικο Σίτυ, καλή ώρα όπως πράττουν όλοι οι καθωσπρέπει λαοί για τους εθνοπατέρες τους.

Με το που φτάσαν στη Mitla, ανοίξαν κι οι καταρράκτες του ουρανού. Ευτυχώς που αυτές οι τροπικές μπόρες δεν κρατάνε και πολύ.

Η Mitla είναι o δεύτερος σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος στην Oaxaca, Unesco κι αυτός. Ενώ το Monte Alban υπήρξε πολιτικό, η Mitla ήταν το κύριο θρησκευτικό κέντρο
Η πόλη έφτασε στο απόγειό της και το μεγαλύτερο μέγεθος μεταξύ 750 και 1521 μΧ και χτίστηκε ως πύλη μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και του κόσμου των νεκρών. Οι ευγενείς που θάβονταν εκεί, έμελλε να γίνουν οι “άνθρωποι σύννεφα” που μεσολαβούσαν για τους θνητούς στη γη. Ηλίου φαεινότερον γιατί οι ισπανοί κληρικοί δαιμονοποίησαν το χώρο και τον ρήμαξαν, χρησιμοποιώντας τα υλικά για το χτίσιμο της εκκλησίας San Pedro που δεσπόζει στην είσοδο του χώρου.

Τόσο στους τοίχους που έχουν απομείνει πίσω από την εκκλησία όσο και στο παλάτι και στα υπόλοιπα κτίσματα αυτό που απόλαυσε η παρέα και φωτογράφισε, είναι τα 14 διαφορετικά διακοσμητικά γεωμερικά σχήματα φτιαγμένα από πέτρες, που διατηρήθηκαν στη θέση τους χωρίς τη χρήση κάποιου υλικού συγκόλλησης. Μόνο με το βάρος τους.

Ο Πι βρήκε πιο ενδιαφέρουσα τη Mitla από το Monte Albán, αν και σε ένα παροξυσμό εθνικής ανάτασης, σχολίασε ότι οι ζωφόροι των αρχαιοελληνικών ναών, αιώνες πριν, ήταν πλειστάκις ανώτεροι.


Τα αρχαία ένα ολόκληρο πρωινό έφεραν μια λιγούρα στην ομάδα κι η Σε είχε πεισμώσει να ανακαλύψει που ήταν κρυμμένo το ταβερνείον Doña Chica στο γειτονικό χωριό. Τελικά το ξέθαψε κι έλαβε τα εύσημα για την επιμονή της. Τα πιάτα ήταν οπτικά μια πανδαισία, γευστικά όμως δεν θα πάρω κι όρκο πως ήταν κι ότι θεϊκότερο είχαν γευτεί οι κάλυκες του Πι. Στην τελική όμως ήταν από τα καλύτερα (και οικονομικότερα) γεύματα που έκαναν στο Μεξικό.

Με το στομάχι γεμάτο αγνόησαν τον βροχερό καιρό και πριν επιστρέψουν στην Oaxaca έκαναν μια στάση στην πολίχνη Tlacolula de Matamoros για να επισκεφθούν την εκκλησία La Asunción de Nuestra Señora του 16ου αιώνα. Κατ’ουσίαν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν το μπαρόκ παρεκκλήσιο του Εσταυρωμένου όπου υπάρχει ένα από τα αγάλματα του «Μαύρου Χριστού», τόσο θαυματουργόν ώστε να συρρέουν τα πλήθη των πιστών.

Εκδρομή στη περιοχή χωρίς κανείς να δοκιμάσει το ντόπιο αλκοολούχο ποτό, το Μezcal, θεωρείται ατόπημα. Παρασκευάζεται από απόσταγμα αγάβης και οι ντόπιοι λένε χαριτολογώντας: "Para todo mal, Mezcal, y para todo bien, también" (εννοώντας ότι το τσούζεις το Mezcal είτε είσαι άρρωστος, είτε είσαι καλά). Ακολουθούνται παραδοσιακοί τρόποι απόσταξης από πάμπολλες μικρές επιχειρήσεις και το αποτέλεσμα είναι ένας δυναμίτης περιεκτικότητας 55% σε οινόπνευμα. Ο Πι κι η παρέα του αρκέστηκαν σε πιο light εκδοχές του ποτού με γεύσεις εξωτικών φρούτων.

Τελευταία στάση ήταν στο κέντρο της πόλης Santa María del Tule όπου η ατραξιόν είναι το παμπάλαιο δένδρο του γένους Τaxodium mucronatum, ηλικίας περί τα 1500 έτη, με περιφέρεια κορμού στα 42 μέτρα ( ! ) και ύψος γύρω στα 35 μέτρα.

Η παρέα επιστρέφοντας στην Oaxaca ετοιμάστηκε σιγά σιγά για το μακρύ ολονύχτιο ταξίδι με το ΚΤΕΛ για την επόμενη στάση του ταξιδιού στο San Cristobal de las Casas.
Ο Πι στρογγυλοκάθησε στο άνετο λεωφορείο της ADO, απλώθηκε, τακτοποίησε προσεκτικά κι αναπαυτικά το πουλί του κι ανακάλεσε τις γλυκές αναμνήσεις από τις βόλτες στην Oaxaca.
Eξαίρεση εκείνο το άθλιο mole negro που τον έκανε να αναγουλιάζει και μόνο στη θύμησή του.

 

[KIKI]

οπως πάντα ωραία ιστορια και ομορφες φωτογραφιες .
Σε ευχαριστουμε .

 

[go2dbeach]

Δεν αφήσατε εκκλησία, αρχαίο και πέτρα που να μην είδατε . Το San Cristobal de las Casas λογικά πρέπει να σου άρεσε περισσότερο.Περιμένω τη συνέχεια
Ωραίες οι φωτογραφίες, αλλά μπορούμε να έχουμε και μία με το περίφημο πουλί?

 

[hydronetta]

Δεν αφήσατε εκκλησία, αρχαίο και πέτρα που να μην είδατε . Το San Cristobal de las Casas λογικά πρέπει να σου άρεσε περισσότερο.Περιμένω τη συνέχεια
Ωραίες οι φωτογραφίες, αλλά μπορούμε να έχουμε και μία με το περίφημο πουλί?

Έτσι φόρα κάρτα να δείξω το... πουλί μου; Όχι δα!
Όσο για το San Cristobal μην παίρνεις κι όρκο. Κι αν σε εξοργίσω περισσότερο γι'αυτό, τότε υπομονετικά θα αντέξω περισσότερα βασανιστήρια.
Είδες τι ανάποδος που είμαι; αντί να χαζεύω κοράλια και ψαράκια κοίταζα μη χάσω καμιά πέτρα… Αμετανόητος παιδί μου. Μαστίγιοοοοοοοο….

 

[hydronetta]

San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε)


Φωλιασμένο στα υψίπεδα ανάμεσα στα πευκοδάση, στη καρδιά μιας ταραγμένης, ιδιόμορφης πολιτισμικά περιοχής, στη γη των Zapatistas, είναι το San Cristóbal de las Casas.

Οι χαρακτηριστικές φούστες "α λα φλοκάτη" των γυναικών Tzotzil​

Aπωθημένο για τον Πι, καθώς πολλά και διαφορετικά στόματα του είχαν πιπιλίσει το μυαλό με επίθετα υπερθετικού βαθμού για τη συγκεκριμένη πόλη. Κατ’επέκταση κι εκείνος των υπολοίπων συταξιδιωτών του. Έτσι οι προσδοκίες ήταν υψηλές , ανάμεικτες με λαχτάρα να πατήσει τα χώματά του μια ώρα νωρίτερα.
Μόνο που δεν είχαν την ίδια γνώμη και οι ιθαγενείς της επαρχίας Chiapas. Το ολονύκτιο δρομολόγιο του ΚΤΕΛ έφτασε με 4ωρη καθυστέρηση. Oι ιθαγενείς, ολόκληρες φαμίλιες με γυναικόπαιδα, είχαν μπλοκάρει την επαρχιακή οδό. Ο Πι παραδόξως λες και τον είχαν ναρκώσει, μόλις που μισάνοιγε το βλέφαρο, έπαιρνε πρέφα ότι το λεωφορείο ήταν ακινητοποιημένο στο ίδιο σημείο και ξαναβυθιζόταν στη νιρβάνα του. Ούτε τους διαμαρτυρόμενους ιθαγενείς είδε, ούτε ποτέ φρόντισε να μάθει την αιτία της κινητοποίησης. Αδιαφορία χοιρείου είδους!

Είχε μεσημεριάσει σχεδόν σαν τακτοποιήθηκαν στο γοητευτικότατο κατάλυμμά τους και χωρίς χρονοτριβή ξεχύθηκαν στους δρόμους του San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε).

Μόνο που από τον αρχικό ενθουσιασμό,τη θέση πήρε λίγο λίγο μια μικρή απογοήτευση. Τα σπίτια χαμηλά και έμπροσθεν αυτών οι δρόμοι γεμάτοι παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Άρα οπτικά και φωτογραφικά ήταν ξενέρωμα.

Kαι μερικές άνευ αυτοκινήτων....

Υπό μάλης ο LP και η Σε σχεδίασε επί χάρτου το οδοιπορικό μας.

Ως λάτρης πρότεινε να επισκεφθούν αρχικά το Μουσείο Καφέ που περιγράφει την ιστορία του δημοφιλούς κόκκου, όπως αυτή εξελίχθηκε παλαιόθεν στην επαρχία των Chiapas. Ήταν μάλιστα κι αποφασιμένοι να δοκιμάσουν. Πιο αδιάφορο μουσείο δεν είχε ματαδεί ο Πι. Όλα δε ήταν στα ισπανικά και δεν καταλάβαιναν γρι. Ούτε σκέψη για καφέ βέβαια. Στο αίθριο, κάτω από πλεξιγκλάς οροφή δεν απολαμβάνεις τίποτα και η απαγόρευση καπνίσματος ήταν καταλυτική στην τελική απόφαση να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.

Αντιθέτως το αισθαντικόν parador με την περιποιημένη αυλή φιλοξένησε τους coffeeholic ταξιδιώτες μας. Ο Chiapas-καφές ατυχώς προέκυψε κι εδώ αδιάφορος, ευτυχώς που συνοδευόταν με ολιγότερον άγευστα καλούδια προς βρώσιν.

Oι Σανκριστομπαλιώτες φαίνεται πως δεν ακολουθούν τη μόδα του Μεξικού που θέλει κάθε κεντρική πλατεία να ονομάζεται Zocalo.
Στη Plaza 31 de Marzo χτυπά η καρδιά του San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε) και στα τριγύρω στενά προς όλες τις κατευθύνσεις που είναι γεμάτα εμπορικά καταστήματα, καφέ κι εστιατόρια.

Σ’αυτό που δεν διαφοροποιείται είναι η παρουσία του Καθεδρικού (Catedral) που παρότι του πήρε κάτι αιώνες για να ολοκληρωθεί, δεν εντυπωσίασε τον Πι. Το ίδιο κι η πλατεία μπορστά απ’αυτόν που έχει μετατραπεί σε υπόγειο πάρκινγκ. Η στιγμή όμως που μεταμορφώνεται φωτογραφικά είναι στα χρώματα του δειλινού.

Πήρανε το πεζόδρομο νότια προς τη πύλη Arco Del Carmen του 17ου αιώνα,

προχωρήσανε στους δρόμους δυτικά

και μετά στο πεζόδρομο βόρεια ανάμεσα σε εκατοντάδες ντόπιους κι ελάχιστους τουρίστες που απολάμβαναν την απογευματινή τους βόλτα.

Από κοντά κι εκατοντάδες ιθαγενείς να πουλάνε τις πραμάτειες τους κουβαλώντας τις συχνά πάνω στο κεφάλι τους. Ο Πι αναρωτήθηκε αν υποφέρουν από αυχενικό σύνδρομο ή αυτό είναι αποτέλεσμα μόνο πολύωρης στάσης μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή διαβάζοντας και γράφοντας ταξιδιωτικές ιστορίες.

Ο βορινός δρόμος κατέληγε στην εκκλησία και πρώην μοναστήρι Santo Domingo de Guzmán του 16ου αιώνα η οποία αναντίρρητα είναι και η ομορφότερη της πόλης. Οι γύψινοι δικέφαλοι αετοί της περίτεχνης πρόσοψης δεν μπέρδεψαν τον Πι ώστε να πέσει σε ένα ντελίριο πατριδολαγνείας θεωρώντας ότι είναι βυζαντινής εμπνεύσεως. Ίδιο συμβολο είχε κι η ισπανική μοναρχία.

Eικόνες κι από το εσωτερικό του ναού:

Το σκηνικό θα ήταν επιβλητικό αν έλειπε το μουσαμοδοπάζαρο των μικροπωλητων στην πλατεία. Την αγανάκτηση του Πι κατεύνασαν τα πολύχρωμα υφάσματα που πουλούσαν και που έβαλε στο ματι, φαντασιώνοντας τι θα ταίριαζε με τα χρώματα της τραπεζαρίας του. Αν υπέκυψε; Μα φυσικά!

Ονειροπαγίδες...​

Κι επειδή οι ουρανοί βάρυναν και πλάκωσε η νεροποντή, οι επικείμενες αγορές αυξάνουν την όρεξη, η μύτη του Φι τους οδήγησε στο μικρό μαγαζάκι απέναντι από τη πλατεία για φρεσκομαγειρεμένα quesilladas. Πρέπει να τους φάνηκαν νοστιμότατα αν κρίνω ότι οι παραγγελίες πήγαιναν κι έρχονταν μετά την αρχική δοκιμή.

Χορτασμένοι επέστρεψαν τους χώρους του παλιού μοναστηριού όπου λειτουργεί ένα εξαίσιο Μουσείο Υφαντουργίας. Εκεί ο Πι θαύμασε τη πολυχρωμία με την οποία οι ντόπιοι ύφαιναν τις φορεσιές τους και υποκλίθηκε στη δημιουργική φαντασία τους.

Είχε φτάσει πια αργά το απογευματάκι, επέστρεψαν στον ξενώνα τους κι ετοιμάστηκαν για τη βραδυνή έξοδο μετά κρεατοφαγίας. Μεξικάνικο ή Αργεντίνικο; (που είναι σταθερή αξία). Η ομάδα σύσσωμη είπε να δώσει μια ευκαιρία στους μεξικάνους να αποδείξουν ότι τουλάχιστον το κατέχουν στα ψητά κρεάτα. Ψιλοκυριλέ κατάσταση η επιλογή του Σι. Τους φορέσανε θεόρατες σαλιάρες και σέρβιραν τα ζουμερά κρεατικά που σαν γνήσια πρωτεύοντα κατασπάραξαν. Αλλά το μεράκι των αργεντίνων στο ψήσιμο –συγγνώμη- αλλά δεν την είχαν.


Chiapas

Η επιμονή του Πι το επόμενο πρωί να απολαύσουν μια πανοραμική άποψη του San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε) τους οδήγησε να ξεποδαριαστούν μέχρι να φτάσουν στο λοφίσκο Cerro de Guadelupe όπου βρίσκεται και μια εκκλησιά.

Eικόνες καθ'οδόν για το Cerro de Guadelupe​

Το να ανεβαίνεις σκαλιά σε υψόμετρο άνω των 2000 μέτρων δεν είναι και ό,τι ανετότερο.

Μπορεί να τους βγήκε η γλώσσα αλλά τα κατάφεραν! Για να απογοητευτούν όμως τραγικά. Τα δέντρα στο λόφο επέτρεπαν μόνο περιορισμένη άποψη της πόλης που κι αυτή δεν κατάφερε να αλλάξει τις αρχικές τους μέτριες εντυπώσεις από το San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε).

H Σε γρήγορα πήρε τη κατάσταση στα χέρια της. Βρήκε ταξιτζή για να εκδράμουν στα υψίπεδα των Chiapas, στα χωριά των ιθαγενών Tzotzil, San Lorenzo Zinacatlan αλλά κυρίως στο San Juan Chamula.

To πρώτο, ήταν μια σκέτη απογοήτευση οπτικά και ο μόνος λόγος που βρέθηκαν εκεί ήταν για να ξεναγηθούν στη κοοπερατίβα των γυναικών που πουλούσαν υφαντά και άλλα καλούδια, τα οποία ο Πι ετίμησε δεόντως. Ευτυχώς δεν ανήκουν στην κατηγορία αγορών που καταχωνιάζονται σ’ενα συρτάρι κι έτσι σήμερα τα πολύχρωμα μαξιλαράκια βρήκαν τη θέση τους στο καθιστικό του.

Αντιθέτως το San Juan Chamula είχε περισσό ενδιαφέρον και υπήρξε ομολογουμένως το highlight του διημέρου στην περιοχή αυτή. Kι αυτό δεν ήταν το χωριό (που είχε το μαύρο του χάλι) αλλά η Εκκλησία de San Juan και το νεκροταφείο στα περίχωρα της πόλης.
H κατάλευκη εκκλησιά έχει μια όμορφη μπρασινομπλε μπορντούρα με γεωμερικά σχέδια γύρω από την κύρια είσοδο. Ριπές φωτογραφικών κλικ εξωτερικά, σιγή όμως εσωτερικά καθώς η εντολή ήταν ριτή: απαγορεύεται η φωτογράφηση εντός του ναού.

Η πίστη των ιθαγενών Tzotzil είναι μια μίξη του Καθολικισμού με τις αρχαίες δοξασίες των Μάγια. Αρκετά για να σκορπά ρίγη ανατριχίλας στο Βατικανό που βγάζει φλύκταινες από τέτοιες πρακτικές.
Στο εσωτερικό του ναού δεν υπάρχουν στασίδια. Όλοι οι τοίχοι τριγύρω είναι γεμάτοι από αγάλματα φανταχτεροντυμένων αγίων σε κουβούκλια από γυαλί βαμμένα πράσινο και χρυσό, μπορστά από τα οποία τρεμοπαίζουν εκατοντάδες κεριά. Το δάπεδο του ναού καλύπτεται με πευκοβελόνες . Η πεποίθηση των ντόπιων είναι ότι μετατρέπονται σε δέντρα μετά το θάνατον κι έτσι αυτός είναι ο λόγος που οι πευκοβελόνες είναι σημαντικές.

(πηγή: http://blogdenuria.com)​

Για εννέα ημέρες κάθε μήνα, κάθε οικογένεια έρχεται στην εκκλησία με μερικές εκατοντάδες μικρά κεριά, ένα κοτόπουλο, ένα μπουκάλι αγίασμα κι ένα μπουκάλι… Coca Cola (και η Sprite κάνει πιστεύω). Για την ορθή τελετουργία υπάρχουν επαγγελματίες σαμάνοι. Πάνω στις πευκοβελόνες γονατίζουν μπροστά από έναν από τους αγίους. Αφού λοιώσουν ένα κερί στο μαρμάρινο δάπεδο αρχίζουν να κολλάνε τα υπόλοιπα σε σειρές. Αρχίζουν να ψελλίζουν ψαλμωδίες στη τοπική γλώσσα και παίρνουν το κοτόπουλο (που είναι δεμένο φτεροπόδαρα γιατί αλλοιώς σιγά μην καθόταν να μετέχει της τελετής) και το περιφέρουν πάνω από τις φλόγες των κεριών. Στη συνέχεια, τρίβουν και χτυπάνε το κοτόπουλο πάνω στο σώμα κάθε μέλους της οικογένειας. Το κοτόπουλο απορροφά τυχόν ασθένειες ή κακοτυχίες συμβαίνουν στην οικογένεια. Κι αφού λήξει η εντριβή και το κοτόπουλο έχει επιτελέσει τον ιερό του ρόλο, του αξίζει ένας ηρωικός θάνατος δια στραγγαλισμού ώστε να πάρει στον θάνατο μαζί του όλα τα κακά της οικογένειας. Εννοείται το μολυσμένο κοτόπουλο είναι ακτάλληλο προς βρώσιν. Μετά προσεύχονται πάνω από το μπουκάλι της Coca Cola και του αγιάσματος. Ρίχνουν λίγο από το δεύτερο στα κεφάλια τους και μετά πίνουν κι από τα δυό. Το ρεψιμο ενδείκνυται απόλυτα καθώς έτσι εξέρχονται του οργανισμού τα κακά πνεύματα.
Ηθικόν συμπέρασμα: ρευτείτε άφοβα κι όσο δυνατά θέλετε. Σε πιθανή επίπληξη μπορείτε να δώσετε μια αποστομωτική απάντηση για την μεταφυσική αξία του ρεψίματος.

Ο Πι που προέκυψε πολύ προληπτικός και το’χε ρίξει σε ξεματιάστρες για γλιτώσει από το κακό μάτι που του είχε σβερκωθεί, αναζήτησε εναγωνίως διαθέσιμο σαμάνο για να απαλλαγεί μιας και καλή απ’αυτό. Δεν πτοήθηκε ούτε στην πιθανότητα εντριβών με κοτόπουλο. Αλλά ας όψεται η έλλειψη χρόνου καθώς η τελετή είχε διάρκεια (κακά πνεύματα είχε να διώξει ο σαμάνος όχι τη πεθερά από το σπίτι) κι έτσι αποχώρησε άπρακτος.

Το ίδιο ατμοσφαιρικό ήταν και το νεκροταφείο με τους ξύλινους σταυρούς και το γκρέμι της εκκλησιάς στα περίχωρα του χωριού. Ταφόπλακες δεν υπήρχαν κι οι σταυροί ήταν συχνά στοιβαγμένοι σε σωρούς πολύχρωμα διακοσμημένοι με λουλούδια.

Ο Πι ήταν μέσα στη γκρίνια που δεν είχε καταφέρει να απαλλαγεί, και με τη βοήθεια επαγγελματία παρακαλώ, από τα κακόβουλα πνεύματα . Έτσι οι υπόλοιποι του τάξαν να βρει την υγειά του στο Museo de la Medicina Maya πίσω στο San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε) που αποτελεί και την έδρα των παραδοσιακών θεραπευτών παντός είδους. Η παραδοσιακή ιατρική των Μaya περιλαμβάνει μια μίξη από προσευχές στα πνεύματα της γης, ψηλάφηση του σφυγμού για να ακουστεί ο ήχος του αίματος και εξορκισμών των δαιμονίων με τη χρήση κεριών, κοκκάλων, πευκοβελονών, βοτάνων και βέβαια του ενδεδειγμένου κοτόπουλου.
Το Μουσείο πέραν του λίαν ενδιαφερόντος βίντεο για τις παραδοσιακές τεχνικές τοκετού και περιγεννητικής φροντίδας του νεογνού, δεν είχε ενδιαφέρον. Πάλι όλα στα ισπανικά γραμμένα, κάπου είχε ένα μποστάνι με βότανα, όμως ο Πι αλλού είχε το νου του. Έψαχνε το σαμάνο γιατί ήταν η τελευταία ευκαιρία να γιατροπορευτεί a la Μaya. Άτυχος και πάλι, καθώς αυτός ήταν άφαντος. Ήταν στην πόλη να ψωνίσει τα καλούδια του για τα ξόρκια.
Ίσως στη τελική καλύτερα, γιατί όφειλε πρώτα να εξαντλήσει το εγχώριο οπλοστάσιο από την Αγία Αναστασία τη Φαρμακολύτρια ως τον Ιαματικό Παντελεήμονα πριν καταφύγει σε σκοτεινές ανιμιστικές πρακτικές.

Η Σε θεώρησε ότι το πολιτιστικό oδοιπορικό στο San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε) δεν θα ήταν ολοκληρωμένο αν δεν επισκεέπτονταν το Na Bolom, ένα ατμοσφαιρικό μουσείο/ερευνητικό κέντρο στο σπίτι της ελβετίδας ανθρωπολόγου και φωτογράφου Gertrude Duby Blom και του Δανού αρχαιολόγου συζύγου της.
Πλούσια βιβλιοθήκη, ακόμα πιο ενδιαφέρουσα έκθεση από φωτογραφίες ιθαγενών Lacandón σχεδόν έναν αιώνα πριν, μαζί με εθνολογικά και αρχαιολογικά εκθέματα. Όσοι αναζητούν μια ξεχωριστή διαμονή, το μουσείο έχει και ξενώνα και προσφέρει γεύματα με προϊόντα από τον βιολογικό κήπο της.

Η ομάδα κατέληξε αργά το απόγευμα, υπό βροχή, πάλι στους πεζόδρομους πέριξ του Καθεδρικού όπου σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο περιδρόμιασε.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος τους πλησίασε μια πιτσιρίκα με παραδοσιακή στολή προτείνοντας τους τα χαϊμαλιά που είχε προς πώληση. Σαν συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε αγοραστικό ενδιαφέρον, έκανε μια κίνηση με τα δάχτυλα τείνοντας στο στόμα της. Πεινούσε. Δεν χρειάστηκαν λέξεις. Η παρέα μοίρασε γεμιστές τορτίγιες σ’αυτήν και σ΄όλα τα μέλη της οικογένειας. Στο πιτσιρικά, στη μάνα με το νήπιο στη πλάτη. Όλοι τους κοίταζαν μ'ενα βουβό βλέμμα ικανοποίησης.

Ποιός ξέρει, το πιθανότερο να ήταν χωρικοί που βρέθηκαν στη πόλη αναζητώντας μια καλύτερη τύχη πουλώντας ολημερίς σουβενίρ στους δρόμους. Ο οδηγός είχε πει ότι όσοι ασπάζονται διαφορετικό δόγμα εκτός του καθολικισμού (υπάρχουν πολλοί ευαγγελιστές εκεί) συχνά εκδιώκονται από τα χωριά τους.

Στο ίδιο θλιβερό έργο θεατές σ’άλλα μήκη και πλάτη αυτού του ταλαίπωρου πλανήτη.

San Cristóbal (de las Casas για μην μπερδευόμαστε) by night​