Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
Η καλοκαιρινή Βιέννη ήταν μια κούκλα. Αν και το τραμ πέρασε ακριβώς δίπλα του το άφησε να τον προσπεράσει. Ο καιρός ήταν τέλειος, προκαλούσε για περπάτημα κι εκείνος δεν βιάζονταν. Το ραντεβού του ήταν στις 3, έξω από τον Αγ. Στέφανο, και η ώρα ήταν ακόμη 12.30.
Ο Πέδρο είχε φτάσει στο Schwechat στην ώρα του, στις 11.45. Βαλίτσες δεν είχε και με γοργό βήμα πήγε προς το Cat. Ήταν τυχερός, αυτό το υπέροχο τρένο έφευγε για το κέντρο της πόλης, σε δύο λεπτά. Κάθισε σε μια από τις καταπράσινες θέσεις, σήμα κατατεθέν του Cat, και 16 ακριβώς λεπτά αργότερα χάζευε το Stadtpark. Δυο πιτσιρικάδες έπαιζαν με ένα beagle και μια παρέα από τέσσερις αρχοντοβιεννέζες γιαγιάδες τιτίβιζαν σε δυο παγκάκια. Βγήκε στο Ring και σε δέκα λεπτά είδε μπροστά του την Όπερα. Όχι ότι είχε ιδέα από Όπερα, αλλά τον ιντριγκάριζε η σκέψη να παρακολουθήσει κάποτε μια παράσταση. Είχε ακούσει πελάτες του να μιλούν με ενθουσιασμό για την Όπερα της Βιέννης και μέσα του ήθελε κάποτε να γνωρίσει αυτό τον μαγικό μουσικό κόσμο. Εις μάτην. Αν και είχε επισκεφθεί 3-4 φορές την πόλη, πάντα το αμελούσε και μια φορά που ψάχτηκε δεν είχε καταφέρει να βρει εισιτήριο. Η σκέψη να ακολουθήσει κάποια οργανωμένη ξενάγηση δεν τον ενθουσίαζε.
Η Kärntner Strasse έσφυζε από ζωή. Λες και όλη η Βιέννη ξεχύθηκε στον πεζόδρομο. Κοίταγε σα χαμένος τα μαγαζιά ώσπου έφτασε στον Αγ. Στέφανο. Τα πολύχρωμα πλακάκια της στέγης έλαμπαν από τον ήλιο και τα δεκάδες ξεσκέπαστα Fiaker σε φλέρταραν για μια βόλτα. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του. 13.15, είχε ακόμη σχεδόν δύο ώρες να σπαταλήσει στην πόλη. Πείνασε. Μπήκε σε μια στοά δίπλα από την εκκλησία, χάζεψε ένα μαγαζί με κρασιά, έριξε μια ματιά σε κάποιο άλλο που πουλούσε αδιάφορα σουβενίρ και κατέληξε στο Figlmuller. To αγαπούσε το Figlmuller. Πολλοί έλεγαν πως είναι μια tourist trap, αλλά αυτός αδιαφορούσε. Όσες φορές είχε πάει στη Βιέννη τα μεσημέρια έτρωγε εκεί.
Περίμενε κανένα δεκάλεπτο ουρά, μια που ήταν ώρα αιχμής και ένας βλοσυρός σερβιτόρος τον οδήγησε σε ένα μικρό στριμωγμένο τραπέζι. Παρήγγειλε τα κλασσικά. Ένα σνίτσελ, μια πατατοσαλάτα και μια μεγάλη μπύρα. Πέντε λεπτά αργότερα το γιγάντιο σνίτσελ προσγειώθηκε στο τραπεζάκι του. Έφαγε με όρεξη, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις μαυρισμένες μυώδης λαγόνες ενός εντυπωσιακού milf που κάθονταν απέναντί του. Αθεράπευτα γυναικάς προσπάθησε να χαμογελάσει στην εντυπωσιακή Βιεννέζα αλλά εισέπραξε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Ας ήταν, ούτως ή άλλως, η ώρα του ραντεβού πλησίαζε. Ζήτησε τον λογαριασμό και τρία λεπτά αργότερα βρίσκονταν στην κεντρική είσοδο της εκκλησίας.
Το ρολόι έδειχνε 3.03 όταν ένας νεαρός ντυμένος με παραδοσιακή βιεννέζικη στολή τον πλησίασε προσπαθώντας να τον πείσει να αγοράσει κάποιο κονσέρτο κλασσικής μουσικής για το ίδιο βράδυ. Ο Πέδρο αρνήθηκε ευγενικά, αλλά ο νεαρός επέμεινε. Μια γυναικεία σιλουέτα, ντυμένη κι αυτή με τα ίδια παραδοσιακά ρούχα, τον πλησίασε από πίσω λέγοντας του με έντονη προφορά στα Ισπανικά, να την ακολουθήσει. Ο Πέδρο έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και τότε ο νεαρός με την στολή βρήκε την ευκαιρία να τον πιάσει από το μπράτσο. Του χαμογέλασε δείχνοντάς του το μικρό όπλο που κρατούσε στο αριστερό του χέρι, που το έκρυβαν οι φραμπαλάδες της στολής. Ο Πέδρο είχε παγιδευτεί και αναγκάστηκε να υπακούσει…
Ο Πέδρο είχε φτάσει στο Schwechat στην ώρα του, στις 11.45. Βαλίτσες δεν είχε και με γοργό βήμα πήγε προς το Cat. Ήταν τυχερός, αυτό το υπέροχο τρένο έφευγε για το κέντρο της πόλης, σε δύο λεπτά. Κάθισε σε μια από τις καταπράσινες θέσεις, σήμα κατατεθέν του Cat, και 16 ακριβώς λεπτά αργότερα χάζευε το Stadtpark. Δυο πιτσιρικάδες έπαιζαν με ένα beagle και μια παρέα από τέσσερις αρχοντοβιεννέζες γιαγιάδες τιτίβιζαν σε δυο παγκάκια. Βγήκε στο Ring και σε δέκα λεπτά είδε μπροστά του την Όπερα. Όχι ότι είχε ιδέα από Όπερα, αλλά τον ιντριγκάριζε η σκέψη να παρακολουθήσει κάποτε μια παράσταση. Είχε ακούσει πελάτες του να μιλούν με ενθουσιασμό για την Όπερα της Βιέννης και μέσα του ήθελε κάποτε να γνωρίσει αυτό τον μαγικό μουσικό κόσμο. Εις μάτην. Αν και είχε επισκεφθεί 3-4 φορές την πόλη, πάντα το αμελούσε και μια φορά που ψάχτηκε δεν είχε καταφέρει να βρει εισιτήριο. Η σκέψη να ακολουθήσει κάποια οργανωμένη ξενάγηση δεν τον ενθουσίαζε.
Η Kärntner Strasse έσφυζε από ζωή. Λες και όλη η Βιέννη ξεχύθηκε στον πεζόδρομο. Κοίταγε σα χαμένος τα μαγαζιά ώσπου έφτασε στον Αγ. Στέφανο. Τα πολύχρωμα πλακάκια της στέγης έλαμπαν από τον ήλιο και τα δεκάδες ξεσκέπαστα Fiaker σε φλέρταραν για μια βόλτα. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του. 13.15, είχε ακόμη σχεδόν δύο ώρες να σπαταλήσει στην πόλη. Πείνασε. Μπήκε σε μια στοά δίπλα από την εκκλησία, χάζεψε ένα μαγαζί με κρασιά, έριξε μια ματιά σε κάποιο άλλο που πουλούσε αδιάφορα σουβενίρ και κατέληξε στο Figlmuller. To αγαπούσε το Figlmuller. Πολλοί έλεγαν πως είναι μια tourist trap, αλλά αυτός αδιαφορούσε. Όσες φορές είχε πάει στη Βιέννη τα μεσημέρια έτρωγε εκεί.
Περίμενε κανένα δεκάλεπτο ουρά, μια που ήταν ώρα αιχμής και ένας βλοσυρός σερβιτόρος τον οδήγησε σε ένα μικρό στριμωγμένο τραπέζι. Παρήγγειλε τα κλασσικά. Ένα σνίτσελ, μια πατατοσαλάτα και μια μεγάλη μπύρα. Πέντε λεπτά αργότερα το γιγάντιο σνίτσελ προσγειώθηκε στο τραπεζάκι του. Έφαγε με όρεξη, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις μαυρισμένες μυώδης λαγόνες ενός εντυπωσιακού milf που κάθονταν απέναντί του. Αθεράπευτα γυναικάς προσπάθησε να χαμογελάσει στην εντυπωσιακή Βιεννέζα αλλά εισέπραξε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Ας ήταν, ούτως ή άλλως, η ώρα του ραντεβού πλησίαζε. Ζήτησε τον λογαριασμό και τρία λεπτά αργότερα βρίσκονταν στην κεντρική είσοδο της εκκλησίας.
Το ρολόι έδειχνε 3.03 όταν ένας νεαρός ντυμένος με παραδοσιακή βιεννέζικη στολή τον πλησίασε προσπαθώντας να τον πείσει να αγοράσει κάποιο κονσέρτο κλασσικής μουσικής για το ίδιο βράδυ. Ο Πέδρο αρνήθηκε ευγενικά, αλλά ο νεαρός επέμεινε. Μια γυναικεία σιλουέτα, ντυμένη κι αυτή με τα ίδια παραδοσιακά ρούχα, τον πλησίασε από πίσω λέγοντας του με έντονη προφορά στα Ισπανικά, να την ακολουθήσει. Ο Πέδρο έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και τότε ο νεαρός με την στολή βρήκε την ευκαιρία να τον πιάσει από το μπράτσο. Του χαμογέλασε δείχνοντάς του το μικρό όπλο που κρατούσε στο αριστερό του χέρι, που το έκρυβαν οι φραμπαλάδες της στολής. Ο Πέδρο είχε παγιδευτεί και αναγκάστηκε να υπακούσει…
