The Travelstories Continuous Story (the real deal)

[maltakias]

Το κεφάλι του Πέδρο ήταν έτοιμο να εκραγεί. Να έφταιγε άραγε το μπουγαδόνερο που πουλάει για ρούμι το μπαρ της Ιζαμπέλα στο Bairro Alto; Μπα,δεν ήταν η πρώτη φορά που μεθούσε στο συγκεκριμένο μαγαζί. Κι αυτή η εντυπωσιακή μουλάτα που «ψάρεψε» από το διπλανό τραπέζι που να ήταν άραγε; Θυμόταν καλά ότι είχαν ανέβει παρέα στο δωμάτιο. ‘Τι κώλος!’ πρόλαβε να σκεφτεί, πριν ο οξύς πόνος στο υπογάστριό του να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα.

- Mierda,
γρύλισε, ‘την πάτησα σαν αρχάριος. Σιγά μην ήθελε εμένα αυτή η γκόμενα’. Η δεύτερη γροθιά προσγειώθηκε στο πρόσωπό του, στο σημαδεμένο πρόσωπό του. Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που έμπλεκε σε καυγά, μόνο που αυτή φαινόταν πιο οργανωμένη. ‘Μπράβοι με κοστούμια των χιλίων ευρώ; Κάποιος τους πληρώνει πολύ καλά για να δέρνουν.’
- Μίλα τσογλάνι.
- Και σαν τι θέλετε να πω ρε παίδες;
Καλοβαλμένα και γυμνασμένα παιδιά. Όχι σαν κάτι άσβερκες αρκούδες που συνοδεύουν ρώσους μαφιόζους. Αυτοί έμοιαζαν να υπηρετούν αφεντικό της υψηλής κοινωνίας.
-Μου τη δίνουν όταν κάνουν πως δεν ξέρουν.
Αυτός ήταν ο έτερος της παρέας και μάλλον προϊστάμενος του παλικαριού που περιποιούνταν τον Πέδρο. Έδειχναν βορειοευρωπαίοι, μιλούσαν μεν Ισπανικά -για να τους καταλαβαίνει- και με καλή προφορά, αλλά το παρουσιαστικό τους παρέπεμπε μετά βεβαιότητας σε Σκανδιναβούς. Όχι τόσο λόγω της φυσιογνωμίας τους αλλά κυρίως λόγω της κομψότητας και των τρόπων τους. Είχε κάτι αριστοκρατικό αυτό το δεξί ντιρέκτ του ψηλέα που τον κοπάναγε.

 

[zmaria]

Όσο αριστοκρατικός κι αν φαινόταν ο ξανθός γίγαντας, οι γροθιές του ήταν βάρβαρες κι απάνθρωπες, επίπονες πολύ. Τι στο καλό συνέβαινε δεν μπορούσε να καταλάβει ο Πέδρο. Προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και να θυμηθεί όλα όσα προηγήθηκαν το σουρεαλιστικό σκηνικό που ζούσε, αλλά ο συνδυασμός των απανωτών χτυπημάτων μαζί με τον πονοκέφαλο του κλασσικού πια χανγκόβερ των τελευταίων μηνών, το έκανε να μοιάζει αδύνατο.

Τον πίεζαν να ομολογήσει, αλλά τι ακριβώς, ήτανε κάτι που του διέφευγε. «Τι δουλειά έχεις εσύ με τον Στίβεν?» ρωτούσαν ξανά και ξανά και πολύ θα το ήθελε, αλλά δεν είχε απάντηση ο δόλιος! Ο μόνος Στίβεν που ήξερε ήταν ένας πιτσιρικάς τουρίστας που είχε έρθει πριν πολλά χρόνια με την οικογένεια του για διακοπές. Παρά τις διαφορετικές τους κουλτούρες είχανε δέσει αρκετά οι δυο τους κι είχαν περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι μαζί, κάνοντας όλα αυτά που κάνουν δυο έφηβα παιδιά πάνω στην τρέλα τους. Από τότε είχε να τον δει.. Tι να έκανε άραγε ο μπαγάσας?..

«Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι τέτοιες ώρες?» μονολόγησε από μέσα του, ο εξαντλημένος πια Πέδρο. Ώσπου μια φωτογραφία που του κόλλησαν βίαια στην μούρη του, τον έκανε να κρεμάσει το σαγόνι του (το ματωμένο σαγόνι του) και να απορεί σοκαρισμένος. Κοίταζε μια την φώτο, μια τον βασανιστή του και δεν είχε τι να πει στην ντελικάτη αλλά εξοργισμένη φωνή.

«Λέγε ρε αλήτη, που τον ξέρεις??? Λέγε γιατί θα φύγεις νεκρός από εδώ μέσα! Λέγε!!!»

Στην φωτογραφία τον κοιτούσε κατάματα ένας τριαντάρης άντρας που του θύμιζε πολλά. Ένα σημάδι στο φρύδι του άντρα, διέλυσε την κάθε του αμφιβολία. Ναι, ήταν ο Στίβεν εκείνου του καλοκαιριού!!!! Ο φίλος που είχε μέσα στην καρδιά του κι όμως ποτέ δεν έμαθε νέα του ξανά! Τα μάτια του γουρλώσανε αφύσικα κι αναρωτήθηκε απελπισμένος, πόσο ακόμα πιο σουρεαλιστικό, θα ήτανε τούτο το πρωινό..

 

[mfish]

Γέλασε με το σημάδι, τι του θυμιζε....τα πρωτα ξενυχτια, τέρμα μεθυσμένοι και ενας καβγας για τη καρδιά μιας πανέμορφης μελαχρινης ...τι κοπελαρα ηταν αυτη...αξιζε ενα σημαδάκι στο μετωπο...σα και τωρα θυμάται που τους κυνηγούσε ολο το βραδυ ο αγροίκος γκομενος της...και οταν τους έπιασε τον περιποιήθηκε τον Στιβεν....Στιβ οπως τον φωναζε αυτος παντα για συντομια......ωραιότατα προσγειωθηκε το μπουκαλι στο κεφαλι του....μα πως την λεγαν , Ροζα? Η μηπως Μαργαριτα? Και τι να κανει τωρα αυτη? Σίγουρα εχει γίνει μοντέλο, ίσως και τραγουδίστρια , είχε υπέροχη φωνη....Κριμα που ο Στιβ δε προλαβε να κανει τιποτα παραπάνω.... Α ρε Στιβ τι καρδιοκατακτητης που ησουν.....
Μια αλλη γροθιά τον προσγείωσε στη πραγματικότητα. Τελικα και το αριστερο του χερι δε πηγαινε πισω, τον περιποιηθηκε αριστοκρατικά ο βορειος !!!
-λεγε που τον ξερεις τον Στιβεν επανελαβε ο μάλλον αρχηγός!
- ε μα ισως τον ξέρω, απαντα ο Πεδρο, δεν ειμαι βεβαιος......μα εχω χρονια να τον δω.....δεν ειμαι καν βεβαιος...του φέρνει κάπως....
-δεν εισαι βεβαιος απαντα ο σκανδιναβος? Θα σε σκοτωσω καταλαβαινεις?
–μα γιατι τον ψάχνετε????
- δεν είναι δουλειά σου, απάντα που τον ξέρεις.....
-μα δεν τον ξερω απαντά φοβισμένος , που σκατα εχεις μπλέξει Στιβ σκεφτηκε μέσα του...
-Και αυτα τι ειναι?????
λεει ο βόρειος ....Και του πετα 2 εισιτηρια αεροπορικα.... το βλεμμα του σκαλωσε στα ονοματα....το εβλεπε καθαρα μα δε μπορουσε να το πιστεψει, ηταν ενα εισιτηριο για αυτον και ενα για τον Στιβ....Προορισμός η αργεντινή, τι δουλειά εχει ο Στιβ στην αργεντινή.....θα τρελαθω σκεφτηκε απο μεσα του ,πρεπει να ειναι καποιο αστειο του Στιβ ολο αυτο.....Του είχα πει οτι παντα ηθελα να παω αργεντινή....Τωρα εξηγουνται ολα, παντα πλακατζης ο Στιβ , δεν εχει αλλαξει καθολου!!! -ενταξει φιλε μας διασκεδασες απαντα γελωντας στον ψηλο περιμένωντας να ανταποκριθεί στο χαμογελό του.....
Αντι για αυτό αλλη μια γροθιά τον εκανε να ζαλιστει τοσο που το δωματιο σκοτεινιασε...

 

[galat]

Δύο εισιτήρια για Αργεντινή;
Όσο συνερχόταν από τον λήθαργο το μυαλό του ήταν κολλημένο στην ερώτηση αυτή. Πως ήταν δυνατόν ο Στιβ, μετά από τόσα χρόνια χωρίς επικοινωνία, να πήρε την πρωτοβουλία να αγοράσει για τους δυο τους δύο εισιτήρια για Αργεντινή; Τι σκοπό μπορεί να είχε ένα τέτοιο ταξίδι; Που είχε μπλέξει ο Στιβ και είχε πλέον μπλέξει και τον ίδιο;
Άκουγε πλέον καθαρά τις ομιλίες γύρω του αλλά σκόπιμα απέφευγε να δείξει σημεία ανάκτησης των αισθήσεων του, προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να σκεφτεί το τι συνέβαινε και τι θα έπρεπε να κάνει.
Δύο εισιτήρια για Αργεντινή;
Και ξάφνου μία ιδέα του ήρθε στο μυαλό. Την φράση αυτή την είχε ξανακούσει πρόσφατα ή μάλλον για να ήταν ακριβής την είχε διαβάσει. Στο travelstories από αυτόν τον νέο χρήστη τον travelakia, που του την έμπαινε συνέχεια, αλλά με τον οποίο από την άλλη έμοιαζε να έχει και τόσα κοινά. Ήταν αυτός που είχε ανοίξει την συζήτηση για την Αργεντινή, λες και ήξερε όλες τις καταχωνιασμένες μέσα του και ανεκπλήρωτες επιθυμίες για ένα ταξίδι στην Αργεντινή, που ονειρευόταν από τα νεανικά του χρόνια. Στην συζήτηση αυτή και αφού είχαν μιλήσει για ποδόσφαιρο και τάγκο κατέληξαν να διαγωνίζονται σε επιφωνήματα θαυμασμού για τους καταρράκτες του Ιγκουαζού και τους παγετώνες της Παταγωνίας. Και εκεί είναι που ο travelakias πέταξε την πρόταση : «Δύο εισιτήρια για Αργεντινή και φύγαμε».
Ποιος ήταν λοιπόν αυτός ο travelakias; Τι σχέση είχε με τον Στιβ; Ήταν όλα αυτά ένα κακό παιχνίδι της τύχης ή ήταν όλα προσχεδιασμένα;

 

[KLEOPATRA]

Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται ή καλύτερα οι καλοκαιρινές κραιπάλες με παλιά φιλαράκια όπως ο Στιβ.Η τύχη λοιπόν του έπαιζε περίεργα παιχνίδια.
“Η τύχη μου έφερε το Στιβ μέσα από το travelstories;” αναρωτήθηκε….
“ Η τύχη μου ξαναέφερε το Στιβ πίσω, μέσα από αυτή τη φωτογραφία και τις γροθιές της ανελέητης συμμορίας;”
-Δε θα περιμένουμε για πολύ μάγκα μου …..διέκοψε τις σκέψεις του ένα ακόμα επώδυνο ντιρέκτ.
-Ξέρνα τώρα τι σχέση έχεις με τον τύπο και τι δουλειά έχετε ή πάτε να κάνετε στην Αργεντινή.
¨Έπρεπε να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη ,να κερδίσει λίγο χρόνο…..και σε καμία περίπτωση να μην αποκαλύψει, να μην προδώσει την ολοένα και πιθανότερη σχέση του Στιβ με το ταξιδιωτικό φόρουμ, μέσω του οποίου μάλλον τον είχε ξαναβρεί.
Το ζαλισμένο του μυαλό έπρεπε να δουλέψει πυρετωδώς ..μα δεν ήταν καθόλου εύκολο ..οι τύποι τον είχαν στριμώξει για τα καλά .Ένιωθε σα κυνηγημένο ποντίκι στη γωνία .
-Λοιπόν μη βαράτε άλλο λέμε ……αυτό τo εισιτήριο για την Αργεντινή το κέρδισα σε διαγωνισμό περιοδικού .Μέσα στους όρους της συμμετοχής υπήρχε η εξής ρήτρα :οι νικητές θα είναι δύο και δεν θα γνωρίζονται μεταξύ τους!

 

[maltakias]

Οι μάπες σταμάτησαν προς στιγμήν και αφού οι φύλακες-διάβολοί μου αλληλοκοιτάχτηκαν για ένα διάστημα,ο αρχιμπράβος έβγαλε το κινητό του από την εσωτερική τσέπη του καλοραμμένου σακακιού του και κάλεσε τον πρώτο αριθμό που φάνηκε να εμφανίζεται στην οθόνη του.
-Σβεν εδώ….
Τον άκουσα να λέει ενώ απομακρυνόταν.Η δικαιολογία που σκαρφίστηκα μου κέρδισε λίγο χρόνο να συνέλθω και με την ευκαιρία να σας συστηθώ.

Με λένε Πέδρο Άλβαρεζ από την Καταλονία.Πλασάρομαι ως σκίπερ στο επάγγελμα αλλά τα κύρια έσοδά μου προέρχονται από το παραεμπόριο έργων τέχνης.Δεν έχω λόγο να σας κρυφτώ, εξάλλου και να το θέλω θα τα ξεράσω όλα σε αυτούς τους νταήδες με το ξύλο που θα μου ρίξουν οπότε ας τα μάθετε εσείς πρώτοι.Λατρεύω το καλό αλκοόλ και τις όμορφες γυναίκες,αλλά βολεύομαι με ότι βρω κι από τα δύο όταν οι καιροί το επιβάλλουν.

Ο περίφημος Στιβ,για τον οποίο τις τρώω τόση ώρα,ήταν ένας κοκκινοτρίχης Βρετανός από το Coventry που,έφηβοι τότε,είχαμε γνωριστεί πριν χρόνια σε ένα μπαρ του Salou,κοντά στην Tarragona,που παραθέριζαν οι οικογένειές μας.Λίγο αλάνι, λίγο μέθυσος,λίγο τσαμπουκαλής,τυπικός Άγγλος με άλλα λόγια.Ξεκινήσαμε να φλερτάρουμε την ίδια γυναίκα και καταλήξαμε να τις τρώμε για την ίδια γυναίκα. Σοφία!!! Σοφία τη λέγανε,σαν τη ρουφιάνα τη βασίλισσα,φτου.Το ξύλο μας ένωσε τότε και έτσι που το βλέπω θα μας ενώσει και τώρα.

Ο φουσκωτός Σβεν ερχόταν πάλι προς το μέρος μου κι εκεί που ετοιμαζόμουν να ξαναρχίσει η κλωτσοπατινάδα άκουσα προς μεγάλη έκπληξη να μου λέει:

-Τράβα στην τουαλέτα να σουλουπωθείς λιγάκι,σε 10’ θα κατέβουμε στο σαλόνι.Το αφεντικό θέλει να σου μιλήσει προσωπικά.

 

[battered_suitcase]

Δύο τεράστια μπράτσα με άρπαξαν και με πέταξαν μέσα από τη στενή πόρτα του μπάνιου, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια: «Πλύνε τα αίματα.»
Απότομο κλείσιμο πόρτας πίσω μου.
Μέσα στο σκοτάδι, έπιασα σφιχτά το πρώτο αντικείμενο που θυμόμουν ότι υπάρχει κοντά στην πόρτα – το νιπτήρα. Τον γράπωσα τόσο σφιχτά που νόμιζα ότι θα σπάσει αυτό το παλιοπράμα, φτηνιάρικο σαν όλο το δωμάτιο, σαν όλο το ξενοδοχείο και σαν όλη τη ζωή μου εδώ που τα καλοσκέφτομαι.
Τσιγκουνεύτηκες τις πολυτέλειες, Πέδρο..Που στο διάολο είναι τώρα το φως;;
Άρπαξα το κορδόνι που αιωρούνταν από το ταβάνι και το τράβηξα με λύσσα. Χα! Ωραίο θέαμα..Οι τύποι είναι όντως δεξιοτέχνες… Πώς να πλύνεις τα αίματα, όταν τα ίδια σου τα μάτια είναι δύο λίμνες αίμα;
Με τη βρύση να τρέχει μανιασμένα, και τα αυτιά μου να βουίζουν, παραμένω σε εγρήγορση: Ποιος στο διάολο θέλει να με δει, τι θέλουν από μένα, που σκατά έμπλεξε ο Στιβ και τι με σέρνει και μένα σ’αυτό το βόθρο μαζί του, ποιοι είναι αυτοί οι τύποι και ποιο είναι το αφεντικό που θέλει εμένα, δε βλέπω καλά το αίμα τρέχει από παντού, πρέπει να φύγω.
Πρέπει να φύγω.
Το μικρό, μίζερο παράθυρο πάνω από τη λεκάνη δεν είναι λύση. Το εξετάζω στα γρήγορα, ψηλαφώντας σαν τρελός τις γωνίες, τις αποστάσεις, το σώμα μου. Δεν είναι λύση, δε χωράω, θα σφηνώσω, από κάτω φωταγωγός, που βγαίνει, θα σκοτωθώ, θα με πιάσουν, θα πέσω πάνω στα μούτρα του αφεντικού… Ρε άι στο διάολο, θα τα παίξω όλα για όλα.
Με τη βρύση να τρέχει ακόμα, βγάζω τα παπούτσια και τη σίτα πίσω από το παράθυρο, κι αρχίζω να σέρνομαι, να ρουφάω την κοιλιά, να κρατάω την ανάσα, να σέρνομαι…
Ωχ! Αυτός ο γδούπος ακούστηκε πολύ! Προσγειώνομαι πάνω στο σκληρό, τραχύ τσιμέντο του φωταγωγού. Λες να έσπασα τίποτα; Χα, αρκεί να μην έσπασα τα πόδια μου, γιατί πρέπει να γίνω καπνός..
Τρέχοντας στον ακάλυπτο, βλέπω μια άγρια φάτσα να φωνάζει από το παράθυρο του μπάνιου μου και να με δείχνει..
Χαιδεύω το εισιτήριο στην τσέπη μου και συνεχίζω να τρέχω, χωρίς παπούτσια, χωρίς λεφτά, γεμάτος ερωτηματικά.

 

[KLEOPATRA]

Ποτέ η ανάγκη για επιβίωση δε μου έκοβε τόσο την ανάσα ,καθώς έτρεχα λαχανιασμένος στα στενά σοκάκια της πόλης .Περίμενα εναγωνίως να εμφανιστούν στην επόμενη στροφή του δρόμου οι διώκτες μου.
Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς ,όσο μπορούσε δηλαδή μέσα στη θολούρα που του είχε δημιουργήσει η προηγούμενη κλωτσοπατινάδα .
Οι πληγές από τα χτυπήματα είχαν ξανανοίξει και πόσο πονούσαν γαμώτο!!
«Λεφτα ναδα!
Ασφάλεια ναδα!
Εξηγήσεις ναδα!
Εισιτήριο σι!»
Άλλη επιλογή δε φαινόταν να υπάρχει.Αυτό το εισιτήριο είναι ο μονάδικός μου τρόπος διαφυγής από τη χώρα .Λες αυτος ο μπαγάσας ο Στιβ να σκάσει μύτη μέσα στο αεροπλάνο?Τι ακριβώς να θέλει από μενα., που με θυμήθηκε…..;
Βέβαια το πρώτο πράγμα που θα σκεφτούν οι Σκανδιναβοί είναι το εισιτήριο και το αεροδρόμιο.Δε μπορώ να πάω έτσι ..με τα αίματα και θα πρέπει να μεταμφιεστώ φαντάζομαι.
Χώνομαι στην εσοχή μιας πόρτας με το στήθος μου να σφυροκοπάει και βγάζω το εισιτήριο.Ρίχνω μια βιαστική ματιά ..η πτήση είναι σε 2 μέρες .Πρέπει να ανασυντάξω δυνάμεις κ να δω αν θα το κάνω τελικά ή όχι.

-Που είναι Σβεν ..τον βλέπεις ;
Ακούγονται οι λαχανιασμένες φωνές τους .Χώνομαι έντρομος στη μικρή αυλίτσα που ανοίγεται μπροστά μου. Και κει ένα παιδικό μελαχρινό κεφαλάκι και δύο τρομαγμένα μαύρα μάτια με τραβούν προς τα μέσα .
-Σενιόρ ..σενιόρ !!Εδώ..εδώ…!

 

[getxowoman]

Obrigado του ψιθυρίζω, και αυτό απλά μου χαμογελάει. Agua του ζητάω και τρέχοντας μου το φέρνει. Σκέφτεται ότι κάποιος μάλλον τον λυπήθηκε διότι σαν μάνα εξ ουρανού εμφανίστηκε αυτή η αυλή και αυτά τα τρομαγμένα μελαχρινά ματάκια. Χρειαζόταν να ξαποστάσει 5 λεπτά, να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Να συνειδητοποιήσει τι παίζει και ποιές θα είναι οι επόμενες κινήσεις του. Βγάζει το εισητήριο από τη τσέπη και γουρλώνει τα μάτια, μόλις διαπίστωσε οτι η πτήση είναι απο Μαδρίτη!!!!! Φτου σου, τώρα πρέπει να πάω Μαδρίτη. Χαχαχα μα πώς φανταζόμουνα ο αθεόφοβος οτι θα φύγω χωρίς διαβατήριο από την Πορτογαλία; Η πτήση για Buenos Aires είναι σε δυο μέρες απο Μαδρίτη. Πρέπει με κάποιο μέσο να φτάσω στο σπίτι μου στη Σαλαμάνκα, πρίν με προλάβουν! Α και τον Στιβ πρέπει να βρώ, α ρε μπαγάσα, α ρε...!
'Ολα αυτά βασανίζουν τον Πέδρο καθώς τρέχει σα τρελός στους δρόμους της πρωτεύουσας. Εδώ και μισή ώρα είχε αφήσει τη δροσιά της αυλής και το χαμόγελο του μικρού παιδιού.

Μαρία, αυτή θα με βοηθήσει! Χρειάζομαι χρήματα άμεσα και μέσο να φύγω για Σαλαμάνκα. Ο Πέδρο θυμήθηκε τη Μαρία, μια πανέμορφη, ψηλή Βραζιλιάνα που είχε γνωρίσει πρίν 2 μέρες στο Forcado. 'Ενα φτηνιάρικο μπαρ, όπου με 10ευρώ μπορείς να ακούσεις fado. Η Μαρία, fadista στο επάγγελμα, είχε μια μελαγχολική φωνή που δεν μάγεψε όχι μόνο τον Πέδρο, αλλά και όλους τους πεινασμένους για fado τουρίστες. Πεινασμένος και ο Πέδρο για νέες ερωτικές περιπέτειες την κατάφερε τη Μαρία και κατέληξαν στο σπίτι της. Μα που ακριβώς μένει; Θυμόταν ότι πήρανε το τραμ με το νούμερο 28 και κατεβήκανε στην Alfama, αλλά που μένει ακριβώς; Τα πόδια του ήδη πονάνε, διψάει πολύ, αυτή η υγρασία στη Λισσαβόνα είναι ανυπόφορη.

La bodega, ναι αυτό είναι, φωνάζει ο Πέδρο, λα μποδέγα, αυτό το μπαρ βρίσκεται απέναντι απο το σπίτι της Μαρίας. Η επιγραφή του μπαρ του ήρθε ξαφνικά στο μυαλό, ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε, όταν έκλεινε πίσω του την πόρτα της Μαρίας. La Bodega! Ωραία σκέφτηκε, δεύτερη φορά σε λιγότερο απο μια ώρα του είχε χαμογελάσει η τύχη του! Ώρα ήταν άλλωστε, τόσο αίμα είχε φτύσει! Πρέπει να μάθω που βρίσκεται το μπαρ.....

 

[maltakias]

 

[Traveller]

O Στηβ έβγαλε το ψεύτικο μουστάκι και έριξε νερό στο πρόσωπό του… μόλις είχε φτάσει στη Μαδρίτη και αμέσως έτρεξε στις τουαλέτες του Chamartin να σουλουπωθεί… τι νύχτα κι αυτή σκέφτηκε… το βραδινό τρένο από την Λισσαβώνα ήταν μαρτύριο, αλλά δεν τολμούσε να πάρει αεροπλάνο…

Από την στιγμή που η σπιτονοικοκυρά του στην Alfama του τηλεφώνησε πως το δωμάτιο του παραβιάστηκε και δυο ξανθοί μπράβοι το έκαναν άνω κάτω, δεν το πολυσκέφτηκε… η επιχείρηση κινδύνευε και αυτός έπρεπε να εξαφανιστεί… σίγουρα θα βρήκαν τα εισιτήρια μονολόγησε… όλα κατέρρεαν… τι κρίμα… και είχε τόσο παιδευτεί να βρει αυτόν τον βλάκα τον Ισπανό… θα ήταν η τέλεια κάλυψη… ποιος θα υποψιάζονταν δυο εργένηδες μεθύστακες, που θα έκαναν ένα μπάτσελορ πάρτυ στο Μπουένος Άιρες; Τώρα όμως τα πράγματα γίνονταν στριμόκωλα… δεν ήταν πια και τόσο τραγικό που ανακάλυψαν τον Πέδρο, αναλώσιμος ήταν αυτός ο βλάκας, το θέμα ήταν που βρήκαν το Μπουένος Άιρες… οι «άλλοι» ήξεραν πλέον ότι το deal θα γίνονταν στην Αργεντινή και αυτό ήταν κακό, πολύ κακό…

Πήγε στο καφέ του σταθμού και ήπιε μονορούφι ένα σκέτο εσπρέσο να ηρεμήσει και να σκεφτεί… η πρώτη κίνηση που έπρεπε να κάνει ήταν να αγοράσει καινούργια εισιτήρια… σκέφτηκε το travelhippo… το τέλειο site… το είχαν φτιάξει κάτι φιλαράκια από την Αθήνα και ήταν η πιο σίγουρη λύση… άνοιξε το laptop και τσέκαρε την επόμενη πτήση της Avianca για Bogota… τέλεια … είχε πτήση αύριο το πρωί στις 09.25… θα καθόταν στην Κολομβία για μια δυο μέρες να ηρεμήσουν τα πράγματα και μετά θα συνέχιζε για Buenos… εντάξει, θα έχανε δυο μέρες, οι δικοί του θα φώναζαν, δεν θα είχε και κάλυψη, αλλά άλλη επιλογή δεν υπήρχε… από Μαδρίτη για Buenos με απευθείας πτήση δεν υπήρχε περίπτωση να πάει… οι «άλλοι» σίγουρα θα του την είχαν στημένη…

Προς το παρών όμως έπρεπε να ξεκουραστεί… αυτό το ντάκα ντούκα του τρένου τον σκότωσε... σταμάτησε ένα taxi και σε μισή ώρα λούφαζε σε ένα μονόκλινο στο Tryp της Grand Via… για μια στιγμή σκέφτηκε τον Πέδρο και γέλασε… η σκέψη ότι θα τραβούσε των παθών του τον τάραχο για πάρτη του, μάλλον τον διασκέδασε… αυτός ο βλάκας αν ακόμη με θυμάται θα νομίζει πως είμαστε φίλοι σκέφτηκε, πριν αλλάξει πλευρό και αρχίζει να ροχαλίζει…

 

[battered_suitcase]

Είδε περίεργα όνειρα εκείνη τη νύχτα. Από αυτά τα όνειρα τα κολασμένα, που ανασύρουν δαιμόνια και βγάζουν σκελετούς από ντουλάπες και σε καταριούνται να στριφογυρνάς ιδρωμένος μέχρι να’ρθει η νέα μέρα να σου τρίψει το φως της στη μούρη.
Ασυνήθιστο πράγμα τα όνειρα για τον Στηβ, ασυνήθιστα γενικότερα για ανθρώπους της κοψιάς του, χοντρόπετσους και κυνικούς, με ανηλεή έλλειψη φαντασίας. Και όμως, εκείνη τη ζεστή μαδριλένικη βραδιά, στο στενάχωρο μονόκλινο της Grand Via, όλες οι αμαρτίες του Στηβ πότισαν τους τοίχους και τα σεντόνια, στριφογύρισαν στο κρεβάτι μαζί του, ξεχύθηκαν σε κάθε σπιθαμή του δωματίου και ρούφηξαν όλο το οξυγόνο.
Ασθμαίνοντας, ανίκανος να ξεχωρίσει πότε είναι ξύπνιος και πότε όχι, πότε αρχίζει το ένα όνειρο και πότε τελειώνει το άλλο, άπλωνε το ιδρωμένο χέρι του να πιάσει φαντάσματα με τα οποία πίστευε ότι είχε ξεμπερδέψει εδώ και καιρό.
«Να πάρει και να σηκώσει Ιζαμπέλα! Να σε πάρει και να σηκώσει! Όχι εγώ, όχι εγώ, ξέρεις πως δεν ήμουν εγώ, δε θα το κανα ποτέ αυτό σε σένα, σάρκα από τη σάρκα μου, όχι εγώ»
Σηκώθηκε κουρέλι με το πρώτο φως της μέρας , άνοιξε το παράθυρο και πήρε μια γερή τζούρα από το στριφτό τσιγάρο του.
«Να σε πάρει και να σε σηκώσει, με σένα έχω ξεμπερδέψει, τ’ακούς; Έχω ξεμπερδέψει.»
Πήρε μια ακόμα γερή τζούρα, κοίταξε αηδιασμένος τη γόπα και την πέταξε στη μικρή αυλή κάτω από το παράθυρο. Προσγειώθηκε στο πλακόστρωτο και έμεινε να κοιτάζει την αναμμένη κάφτρα για ώρα σα χαμένος, μέχρι που έσβησε εντελώς. Και τότε, σαν να ξύπνησε από τη μεγαλύτερη μαστούρα της ζωής του – κι είχε περάσει πολλές- σηκώθηκε απότομα και άρχισε να ντύνεται.
«Πάμε αγόρι μου. Το’χεις ξανακάνει αυτό.»