Ποια θρησκεία η πολιτική μπορεί να υπαγορεύει τέτοιου είδους κτηνωδίες ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω...
-----------------------------------
Στα της πόλης μας τώρα ο Μπέος έχει γίνει ένα απο τα πρώτα θέματα σε κανάλια ... τώρα τον κυνηγούν και οι φιλοζωικές οργανώσεις γιατί έβαλε φάτνη με ζωντανά προβατάκια και ένα πόνυ (που κολλάει δεν ξέρω απλά να χαίρονται τα παιδάκια ίσως) με υπεύθυνο γι' αυτά τον ιδιοκτήτη των...εδώ θα έλεγα ότι υπερβάλλουν οι οργανώσεις ....
Για τον Χριστουγεννιάτικο φωτισμό έδωσε ρέστα και Χριστουγεννιάτικο χωριό και με Λούνα Πάρκ και παγοδρόμιο (αυτό υπήρχε και πέρσι αλλά άλλαξε τοποθεσία) .... Άρτον και θεάματα είπαμε ...
Εκείνα τα κακόμοιρα αρνάκια σκέφτομαι μη παει κανένας και τα αρπάξει και αντί για Χριστούγεννα κάνει Πάσχα...
Σεξισμός, λογοκρισία, βία, φανατισμός: 16 σκίτσα ωμής πραγματικότητας
Η άσχημη πλευρά του σύγχρονου κόσμου μέσα από τα σκληρά και εύστοχα σχέδια του Luis Quiles
Τα παρακάτω σχέδια του Ισπανού Luis Quiles θα σας κάνουν να αισθανθείτε άβολα. Όχι επειδή είναι προκλητικά αλλά επειδή αντικατοπτρίζουν σαν καθρέφτης την ωμή πραγματικότητα. Ο εικονογράφος είχε αυτό ακριβώς τον στόχο. Να αναδείξει την άσχημη πλευρά της σημερινής κοινωνίας.
Η κυριαρχία των social media, η σεξουαλική εκμετάλλευση, ο καπιταλισμός που τρώει τη μεσαία τάξη, τα παιδιά που χρησιμοποιούνται στους πολέμους, η ομοφοβία, η βία, η λογοκρισία, η φτώχεια και ο θρησκευτικός φανατισμός που αναβιώνει, αποδίδονται μέσα από τη ματιά του Quiles, περνώντας στην οθόνη με έντονα χρώματα και εξαιρετικά σχέδια.
Κάποιοι έχουν ασκήσει έντονη κριτική στον ζωγράφο κρίνοντας τα έργα του ως ακραία.
Σε κάθε περίπτωση ο καλλιτέχνης αιχμαλωτίζει το βλέμμα και περνάει με τον πιο άμεσο τρόπο τα μηνύματα του μέσα από τον υπερρεαλισμό και αν μη τι άλλο, σε κάνει να σκεφτείς. Οι εικόνες μιλάνε άλλωστε από μόνες τους.
Οι Αυστραλοί αντέδρασαν με "ελαφρώς" διαφορετικό τρόπο απέναντι στους "ξένους" (μουσουλμάνους κλπ) μετά το επεισόδιο στο Σύδνευ. Δείτε το και πείτε μου ότι δεν είναι συγκλονιστικό.
Εξυπακούεται πως η ακόλουθη ιστορία είναι αποκύημα της φαντασίας μου.
Πάει ένας διερμηνέας σε μια από τις πιο εύπορες και μοντέρνες πόλεις της Νοτίου Αμερικής για διακοπούλες. Εκεί, μέσω γνωστών, πληροφορείται για μια δουλειά, όπου ζητείται διερμηνέας σε γλωσσικό συνδυασμό που κατέχει "για διεθνές event σε εξωτερικό χώρο". Παίρνει τηλέφωνο και πάει στη συνέντευξη, η οποία όμως δε γίνεται στην πόλη, αλλά σε δάσος έξω από αυτήν.
Οι 2 υπεύθυνοι έχουν ολίγον περίεργη εχέμ... στιλιστική άποψη, αλλά μιλούν σοβαρά. Πρόκειται για διεθνές δρώμενο, 5νθήμερο παρακαλώ πολύ, όπου άνθρωποι από διάφορες χώρες θα μαζευτούν για να μοιραστούν το πάθος τους για τη "φυσιολατρική κατανομή ρόλων". Αχά, λέει ο διερμηνέας.
Κι έρχεται η πρώτη ερώτηση: "για τα μασκαρέματα τι άποψη έχετε;". Εεεε, λέει ο διερμηνέας, ξέρω γω, και μένα με έντυνε η μάνα μου στην απόκριες. "Χαχα, όχι αυτό...εννοώ για τους ενηλίκους... για τα ξωτικά τι άποψη έχετε, τις νεράιδες, σας είναι οικεία;".
Πριν προλάβει να το βάλει στα πόδια ο διερμηνέας, μαθαίνει λοιπόν ότι υπάρχουν κάμποσοι παλαβοί που ντύνονται νεράιδες και ξωτικά και τη βρίσκουν στο δάσος. Αλλά έχει και καλύτερο: "τα έξοδα της αμφίεσής σας θα τα καλύψουν οι διοργανωτές". Ορίστε, θα ντυθώ και ξωτικό;
"Όχι ξωτικό καλέ, νεράιδα! Οι άνδρες ντύνονται νεράιδες και οι γυναίκες ξωτικά". Καλά ρε παιδιά και γιατί πρέπει να ντυθεί κι ο διερμηνέας, ρωτάει ο φουκαράς. "ε δεν είναι σωστό να χαλάσει την ατμόσφαιρα!" λέει ο ένας για να συμπληρώσει ο άλλος "αν σας καλέσουν για διερμηνεία στο Λευκό Οίκο, θα πάτε με σορτσάκι; Δε θα βάλετε κουστούμι;". Σωστά τα λέει ο άνθρωπος κι ο διερμηνέας κοιτάει στα κλαδιά να δει πού είναι κρυμμένο το staff της candid camera.
Αχά. Και λέει και το άλλο "βέβαια υπάρχει κι ένα μικρό πρόβλημα". Έεεεεεελα, σκέφτεται ο διερμηνέας γιατί μέχρι στιγμής ήταν dream job situation ;ola. "Μπορεί να βρέξει, βρέχει συχνά εδώ". Ε... δε θα έχουμε τέντες, ομπρέλες, κάτι; ρώτησε βλακωδώς ο διερμηνέας για να εισπράξει το γέλωτα και το ρητορικό ερώτημα "ελάτε τώρα... έχετε δει ποτέ ξωτικό με ομπρέλα;". Σωστά, στα τόοοοσα ξωτικά που είδα στη ζωή μου, ομρπέλα δεν κρατούσε κανένα.
Η όλη συζήτηση είχε πολλά "ε, ίσως να σας ξενίσει λίγο", "μην μας παρεξηγείτε", "ζητάμε βέβαια ένα βαθμό ανοικτόμυαλης προσέγγισης που δεν διαθέτουν πολλοί" (βρε τους στενόμυαλους, να μη ντύνονται νεράιδες και να το κάνουν με τις κουφάλες των δέντρων υπό βροχή και με ταυτόχρονη διερμηνεία), αλλά στο τέλος ξεφούρνισαν ότι βασικά ήθελαν κάποιος δικός τους να κάνει τη δουλειά, αλλά δε βρήκαν κάποιον με τα απαραίτητα προσόντα (μη με ρωτήσετε ποια είναι αυτά). Πάντως ευελπιστούν πως όποιος πάρει τη δουλειά θα αγαπήσει την κοινότητα και γιατί όχι θα ενταχθεί και σε αυτήν.
Αχά. Ξαναλέω, όλο αυτό είναι αποκύημα φαντασίας. Δε γίνονται αυτά στην πραγματική ζωή. Ούτε στα παραμύθια (με ξωτικά).
Ασε με να μαντεψω (για ρασιοναλιστικούς καθαρά λόγους): Ο υπευθυνος της συντευξης ονομαζόταν Πητερ Τζακσον. Το ολο κονσεπτ ονομαζόταν "Οι Χομπιτς επιστρεφουν και συναντουν το κλουβί με τις τρελές".