Ιαπωνία Tα λάθη πληρώνονται (από την IBERIA).......BRU-NRT με Error Fare

[flying Doc]

Tσάπτερ Ουάν (Chapter One - Κεφάλαιον Πρώτο) ή "Πως φτάσαμε ως εδώ".

Γενάρης, κρύο να πέφτει το δάχτυλο μέσα στο παπούτσι, να γυρνάς σπίτι από τη δουλειά κάπου στις 8 το βράδυ, έχοντας προηγουμένως χριστοπαναγιάσει τους πάντες στη δουλειά (κι εσένα μαζί που τη διάλεξες), τους αυστραλοπίθηκες στο δρόμο που προκαλούν μποτιλιάρισμα, τους γείτονες που δε σου αφήνουν μέρος να παρκάρεις και γενικά όλον τον κόσμο, μηδενός εξαιρουμένου.

Χαϊδεύεις "στοργικά" τα παιδιά στο κεφάλι (με το βλέμμα "Αν κάνετε φασααρία θα γίνω Ηρώδης"), χαϊδεύεις (αναγκαστικά) τη σύζυγο (μπας και σου βάλει να φάς), κι αφού πλύνεις ό,τι πρέπει να πλυθεί, ρίχνεις μια ματιά στην καθυβραδυνή (sic) συνήθεια, το http://www.fly4free.com. Kαι τότε μέσα στη βραδυνή ραστώνη, ακούγεται η αγριοφωνάρα " ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΟΟΟΝ" !!!!
Τα παιδιά σταματάνε το παιχνίδι, η γυναίκα μένει με τον κεφτέ στο πιρούνι, σειρήνες βαράνε, σκυλιά γαυγίζουν κι αφού κάπως ηρεμήσει η πλάση, μια φοβισμένη φωνή ρωτάει "Τι έπαθες αγάπη μου ? Κωλικό, ζοχά, φαλιρήσαμε και δεν το ξέρω, πόλεμος ?".

"Error Fare" απαντάς και συνεχίζεις να κοιτάς με μάτι επιληπτικού την οθόνη. "Error Fare, Error Fare, Error......."
H σύζυξ, αφήνει τον κιοφτέ, αφήνει τις γλύκες και ορθά-κοφτά ρωτάει "Άσε τις βλακείες και λέγε τι έπαθες, να φάμε επιτέλους και να καθήσουμε σαν άνθρωποι να δούμε τηλεόραση"
"Ποιά τηλεόραση ρε γυναίκα" απαντάς. "Κοίτα εδώ, η ΙBERIA δίνει το Βρυξέλλες - Τόκυο με 145€ !!!!!!!!!!) . Ναι καλά ακούσατε όλοι σας, BRU-ΜΑD-NRT-MAD-FRA με 145€.

Ακολουθεί ο επόμενος διάλογος (αυθεντικότατος, τον θυμάμαι ακόμα):
Moi : - Θα πάμε ? Ολοι μαζί, με τα παιδιά.
Elle : - Πότε ?
Moi : -Το Νοέμβριο (Προσοχή, είμαστε ακόμα στο Γενάρη)
Elle : - Πόσες ώρες ?
Moi: - 13 να πάμε, 14 να γυρίσουμε κι αλλες 1-2 από Φρανκφούρτη, ανάλογα με το μέσο κι αφού μείνουμε και 7-8 ώρες στη Φρανκφούρτη.
Elle : - Nα πάς μόνος σου.
Moi : - Eίσαι σίγουρη ? Δε μου κάνεις πλάκα ?
Εlle : - Oχι.

Ούτε εγώ της έκανα πλάκα, όταν 10 λεπτά αργότερα της έδειξα τυπωμένη την επιβεβαίωση της κράτησης.

Είμαστε ακόμα Γενάρη, το ταξιδι (θεωρητικά) θα γίνει το Νοέμβρη και η IBERIA πρόκειται να ξεκινήσει το δρομολόγιο MAD-NRT .... τον Οκτώβρη. Άρα ,αγόρασα εισητήριο για πτήση που ΔΕΝ υπάρχει, που ΘΑ ξεκινήσει σε 10 μήνες και που είναι λάθος τιμολογημένη από την εταιρεία.... Το πολύ πολύ , να κλάψω το 145ρι.....

Στέυ τιούντ. Το δε νεξτ τσάπτερ : Πλανινγκ, μπούκινγκ, φλάιτς (Stay tuned. To the next chapter : Planning, Booking, Flights)

 

[panius]

Δηλαδη για να καταλαβω, ξεκιναει τραβελ στορυ για αγαπημενη Ιαπωνια???? Αργεις! Πολυ αργεις! Γραφεεε!!!

 

[Action]

Μου άρεσε πολύ πολύ η αρχή .... μου άνοιξες την όρεξη για διάβασμα ... για πες παρακάτω για πες !

 

[flying Doc]

Εγώ γράφε, όταν μου έρθει η όρεξη γράφε. Λογικά αύριο θα ετοιμαστεί το τσάπτερ του . Τα υπόλοιπα θα αργήσουν γιατί πρέπει να οργανώσω και να φτιάξω τις φωτογραφίες (διαλογή, lightroom, CS, Flikr κλπ κλπ). Οι φωτογραφίες των πτήσεων είναι έτοιμες.

 

[flying Doc]

Τσάπετερ Του : Πλάνινγκ, Μπούκιγκ, Φλάιτς (Chapter Two: Planning, booking, flights)

Ξεφεύγοντας από την συνήθη πρακτική, να γράφω με τη σειρά που έγιναν τα γεγονότα, αυτή τη φορά θα βάλω σ' ενα κεφάλαιο τα logistics του ταξιδιού, γιατί ΑMSTEL έτσι μ' αρέσει.

Σαμπτσάπτερ Του-έι : Πλάνινγκ , λοτζίστικς εντ χοτέλς (sub-chapter two-(a) : Planning, logistics and hotels)

Το συγκεκριμένο ταξίδι, εκτός από error fare ήταν και σε συγκεκριμένες ημερομηνίες μέσα στο Νοέμβριο. Πιο συγκεκριμένα, άφηνε μόλις 4 διανυκτερεύσεις στην Ιαπωνική πρωτεύουσα. Καθώς ήταν η πρώτη (και ίσως η τελευταία φορά) που θα βρισκόμουν στη χώρα του Ανατέλωντος Ηλίου και έχοντας γνώση του γεγονότος ότι τα δύο αεροδρόμια Narita & Haneda , θεωρούνται παράδεισοι του planespotting, είχα προαποφασίσει να παίξω τον αγώνα με το σύστημα 1-2-1 ( Μία ολοκληρη ημέρα NRT, δύο ημέρες στο Τοκυο για sightseeing κι ό,τι προλάβω και μία ημερα στο HND) αν και θα προτιμούσα το σύστημα 4-0....τέλως πάντων.

Καθώς η πτήση προβλέπονταν να φτάσει στις 9:35 το πρωί, μου άφηνε ολόκληρη την πρώτη ημέρα ν' απολαύσω τα 2 observation decks του NRT, οπότε το να πάω νυχτιάτικα στο Τόκυο και απλά να πέσω για ύπνο ήταν χαμένος χρόνος. Ως πρώτη διανυκτέρευση επιλεχτηκε, φυσικά ποιό άλλο από το , Marroad International Hotel το οποίο και με free shuttle συνδέεται και με τα δύο terminals και σε κανονικές συνθήκες (καλοκαίρι που ξημερώνει νωρίς) προσφέρει άπλετη θέα στους διαδρόμους και τις επ΄αυτών κινήσεις αεροσκαφών. Δυστυχώς, στην περίπτωσή μου δεν θα ίσχυε αυτό αλλά και πάλι για λόγους spotter-ικής ηθικής, έπρεπε να μείνω εκεί, χώρις που η τιμή που πέτυχα μέσω του booking.com ήταν απλά αστεία. Για τους ίδιους λόγους το ξαναεπέλεξα και το τελευταίο βράδυ μιας και η πτήση επιστροφής αναχωρούσε το μεσημέρι και θα μου επέτρεπε ακόμα λίγες τελευταίες ώρες planespotting από τα observation decks.
Έμενε λοιπόν, να βρω ξενοδοχείο για τις 2 διανυκτερεύσεις στο Τόκυο. Επί πολλούς μήνες έκλεινα κι ακύρωνα ξενοδοχεία στο booking, βασισζόμενος κάθε φορά στις κριτικές του tripadvisor αλλά και στο πρόγραμμα περιήγήσεων που θα ακολουθούσα. Επί μήνες έμπαινα σε ταξιδιωτικά fora ελληνικά και ξένα, διάβαζα trip reports, βιβλία, ταξιδιωτικά περιοδικά και τελικά αρχές Οκτώβρη, κατέλήξα σέ ένα διήμερο ξεποδάριασμα, ώστε να δω όσο περισσότερα γίνεται, να δοκιμάσω την πολυαγαπημένη κουζίνα και βάση αυτού, συν της πολύ καλής τιμής στο booking, κατέληξα στο 4* Coco Grand Ueno Shinobazu, κλείνοντας ένα μικρό μονόκλινο με πρωϊνό. Οι κριτικές στο tripadvisor ήταν καλές, οι φωτογραφίες στο booking κολακευτικές και η τοποθεσία πάρα πολύ βολική για τις μετακινήσεις. Μόλις 5-10 λεπτά περπάτημα από το σταθμό Ueno όπου πέρα από τις δύο γραμμές metro εξυπηρετούσε και τη γραμμή Skyliner με απευθείας σύνδεση σε 40 μόλις λεπτά με το αεροδρόμιο.

Εδώ ανοίγω μια παρένθεση σχετικά με τις μετακινήσεις στο Τόκυο. Από όλο το διαδικτυακό διάβασμα που έριξα, είχα μια μικρή αμφιβολία για το αν θα κατάφερνα να κινηθώ μέσα στο λαβύρινθο των ΜΜΜ της Ιαπωνικής πρωτεύεουσας. Οταν διαβάζεις ότι το Μετρό πρακτικά διαχειρίζετι από 4-5 εταιρείες , η καθεμία με τις δικές τις γραμμές, δίκτυο και τρένα, ότι υπάρχουν διαφορετικοί ναύλοι ανάλογα με τη διαδρομή, ότι άλλοι λένε να βγάλεις μια Pasmo Card, άλλοι μια Suica card, άλλοι λενε για Rail Pass, χώρια τις μετακινήσεις από και προς τ' αεροδρόμια, είναι αλήθεια ότι μ' επιασε ένα ελαφρύ κόψιμο.
Τελικά, μετά από πολύ ψάξιμο και διάβασμα, κατέληξα στην όπως αποδείχτηκε για μένα, πιο συμφέρουσα οικονομικά και πρακτικά λύση. Μέσω του site του Skyliner έβγαλα το round trip εισητήριο για το Νarita + 3 μέρες απεριόριστες κινήσεις σε ΟΛΟ το δίκτυο του μετρό με μόλις 45€. Μπαινόβγαινα όπου ήθελα, όσες φορές ήθελα, χωρίς ν' αναπροσαρμόζω το κόμιστρο, χωρίς να ψαχνω για ψιλά. Είχα κατεβάσει και στο κινητό την επίσημη εφαρμογή του metro, που πραγματικά μ' εσωσε. Απλά έβαζα τους σταθμούς αναχώρησης και άφιξης και μου έβγαζε τη γραμμή που έπρεπε να πάρω, τη μετεπιβίβαση και τον προβλεπόμενο χρόνο ταξιδιού και μετεπιβίβασης. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον ταξιδέψει κατά κει.

Κλείνω την παρένθεση και ξαναγυρνάω στα ξενοδοχεία. Το Marroad, αυτοδιαφημίζεται 4στερο είναι όμως γερασμένο. Αν και υπάρχουν ίσως καλύτερα ξενοδοχεία γύρω από το αεροδρόμιο, για έναν hardcore planespotter είναι το απόλυτο κατάλυμμα. Η αίθουσα πρωϊνού στον τελευταίο όροφο, είναι πρακτικά ένα observation deck από μόνη της. Ασχετα αν δεν τη δοκίμασα λόγω των συνθηκών (πίσσα σκοτάδι στις 6 το πρωϊ). Το δωμάτιο ήταν καθαρό, μεγάλο και ....παρελθόντων ετών. Όμως, έβλεπε στον διάδρομο προσγείωσης, οι κουρτίνες δεν έκλεισαν ούτε λεπτό και ήταν ό,τι χρειαζόμουν για τον ολιγόωρο ύπνο της πρώτης αλλά και της τελευταίας ημέρας. Το schuttle bus του, πρακτικότατο και το wi-fi απλά ικανοποιητικό.
Το Coco (χάρην συντομίας) τα άξιζε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Κοντά στο σταθμό, άρα βασικότατο για τις μετακινήσεις. Με την πρώτη ματιά δεν εντυπωσίαζε σαν αρχιτεκτονική, περνώντας όμως την πόρτα άλλαζε αμέσως η εντύπωσή σου. Ενα μικρό lobby με ζεστά χρώματα, απίθανη μυρωδιά, δωρεάν καφέ 24 ώρες τη μέρα (βασικότατο), φιλικο προσωπικό με αρκετα ικανοποιητικά αγγλικά.
Το δωμάτιο μου βρισκόταν στον 5ο όροφο κι αν και μικρό, τοσοδούλι, ήταν άνετο (σάμπως κι έμεινα πολύ εκεί μέσα), υπερεξοπλισμένο , με καταπληκτική θέα στο πάρκο Ueno, τη θερμαινόμενη ηλεκτρονική λεκάνη WC του, μιά μικροσκοπική μπανιέρα που ήταν κατάλληλη για να πλένει ένα μωρό κι όχι έναν άνθρωπο, καθημερινό δωρεάν νεράκι, τσαγια, φυστίκια, energy bars και το κυριότερο ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ καθημερινά.
Το πρωϊνο ήταν καλό και χορταστικό και περιλάμβανε φυσικά ιαπωνκό (σούπες, ρύζια, ξερά ψάρια, ξερά @@ πεταλούδας, noodles κι ό,τι άλλο φανταστείτε να τρώνε οι Ιάπωνες το πρωϊ, αλλά και Δυτικού τύπου με τ΄αυγά του, τα δημητριακά του, καφέδες , φρούτα κλπ κλπ. Το μόνο που μ' ενόχλησε στο πρωϊνό ήταν ο τρόπο που έτρωγαν οι Ιάπωνες. Είχα διαβάσει ότι ρουφάνε με δύναμη, αλλά άλλο να το διαβάζεις κι άλλο να το ζεις. Την πρώτη κιόλας μέρα, έχοντας ψιλοσυνέρθει από το μαραθώνιο πτήσεων και planespotting, κατέβηκα ο χριστιανός να πιω έναν καφέ ν' ανοίξει το μάτι και πως κάνω να πιρουνιάσω τ' αυγά μου ρίχνει ο διπλανός μια σφυριχτή ρουφηξιά, σα τσέλιγκας που σαλαγάει τα πρόβατα. Με τη δεύετερη, του ρίχνω τη ματιά "έτσι και το ξανακάνεις, σου έχω βάλει το πιρούνι στο ανήλιαγο" κι αρχίζω να ρουφάω τη μύτη, την κοιλιά μου, το ψωμί, ρουφούσα τ΄αυγά, το τραπεζομάντηλο, τον καφέ, ούτε η Alexis Texas δεν έχει ρουφήξει τόσο. Με τα πολλά, ο γείτονας, το έπιασε το υπονοούμενο και συνέχισε να τρώει τα ζουμιά του πιο κόσμια

Υποχρεωτική διακοπή για διαφημήσεις . Θα είμαστε μαζί σας σε λίγο