Τουρκία Türkçe bilmiyorum! Πίνοντας τσάι με τους κούρδους στην Ανατολία

[isabelle]

Πάντως από τις όπως πάντα εξαιρετικές σου φωτογραφίες δεν μου προκύπτει και τόσο αδιάφορο το Ντιγιάρμπακιρ. Ένα αρωματάκι Ανατολής το βγάζει. Βέβαια, επειδή ξέρω λιγάκι από ανάλογες ματσαγκανιές, υποψιάζομαι ότι έστω και ασυνείδητα έστρεψες τον φακό σου σχεδόν αποκλειστικά στα ενδιαφέροντα σημεία.

 

[interted]

Πολύ ξεχωριστές οι εκκλησίες και το τζαμί που θυμίζει γοτθικό ρυθμό. Έχει πλάκα το γεγονός που το Ισλάμ έχει αυτή την ιεράρχιση ιερών χώρων ("ο 5ος πιο ιερός"), δηλαδή κάποιος έκατσε και σύνταξε Top 10 ή κάτι τέτοιο. Ευχαριστούμε για την ενδιαφέρουσα εξιστόρηση.

 

[hydronetta]

Πάντως από τις όπως πάντα εξαιρετικές σου φωτογραφίες δεν μου προκύπτει και τόσο αδιάφορο το Ντιγιάρμπακιρ. Ένα αρωματάκι Ανατολής το βγάζει. Βέβαια, επειδή ξέρω λιγάκι από ανάλογες ματσαγκανιές, υποψιάζομαι ότι έστω και ασυνείδητα έστρεψες τον φακό σου σχεδόν αποκλειστικά στα ενδιαφέροντα σημεία.

Πώς με ξέρεις πώς με ξέρεις, εννοείται ότι είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες γωνιές οι φωτογραφίες.

Πολύ ξεχωριστές οι εκκλησίες

Ιδιάιτερες γιάυτό που έχουμε στο μυαλό μας για ορθόδοξη εκκλησία, εντούτοις επειδή λατρεύω τη βυζαντινή διακόσμηση κι επειδή αυτές ήταν στο σύνολό τους αναστηλωμένες δυστυχώς δεν σου έβγαζαν εκείνο το "παλιακό " που περίμενα

 

[hydronetta]

Μardin, το υπερκεκτιμημένο

O Μεχμέτ το είχε θέσει ως εφικτό. Θα αγκαζάραμε ένα γνωστό του και θα κάναμε μονοήμερη εκδρομή στα περιξ του Diyarbakır: Mardin, Midyat & Hasankeyf , ένα οδικό δακτυλίδι 340 χλμ στη προνομιακή τιμή των 75 ευρώ. Η περιήγηση θα έκλεινε με ένα υπέροχο γεύμα με πέστροφες στις όχθες του Τίγρη πριν την επιστροφή στο Diyarbakır. Παρά τις διαμαρτυρίες μου ότι δεν θέλω να είμαστε στο τρέξιμο και θα μπορούσαμε να σπάσουμε το πρόγραμμα σε 2 μέρες και να κινηθούμε με τοπικές συγκοινωνίες, ήταν απόλυτος. Το πρόγραμμα το είχε ξανακάνει με απόλυτη επιτυχία στο παρελθόν, το αυτοκίνητο παρείχε ελευθερία κινήσεων (σωστός), ο μόνος περιορισμός ήταν ότι θα έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς κατά τις 7 το πρωί.
«Καλώς» είπα. «Δεν βάζω ξυπνητήρι, αναλάβετε να με ξυπνήσετε εσείς με το που θα φτάσετε στο ξενοδοχείο»
Δεν ήταν λοιπόν 7 αλλά 8.30 το πρωί που το τηλέφωνο στο δωμάτιο χτύπησε με τη γνώριμη φωνή του Μεχμέτ να με καλεί να ετοιμαστώ. Κατεβαίνοντας περιχαρής, βγήκα από το ξενοδοχείο αναμένοντας να συναντήσω το φίλο του με το αμάξι. Καλά υποθέσατε... δεν υπήρχε φίλος. Αντ’αυτού τον είδα να διαπραγματεύεται με ένα ταξιτζή κι όλο χαρά να μου ανακοινώνει ότι η προνομιακή τιμή και το πρόγραμμα παραμένουν ίδια. Εκνευρίστηκα αρχικά, υπήρξα δύσπιστος στη πορεία, αλλά τελικά ενέδωσα αφού στην τελική τίποτα θεωρητικά δεν θα άλλαζε παρά μόνο το αυτοκίνητο κι ο οδηγός.
Ξεκινήσαμε προς το Μardin μέσα σε ένα επίπεδο πληκτικό τοπίο καλύπτοντας αρκετά γρήγορα τα 90 χλμ που χωρίζουν τις δυο πόλεις καθώς ο δρόμος ήταν καινούργιος.

Ξεκινήσαμε τη περιήγηση από το ιστορικό μοναστήρι Deyrulzaferan που ανήκει στην Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία, 4 μόλις χλμ έξω από το Mardin στις πλαγιές λόφων.

To όνομά του κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «Μοναστήρι του Σαφράν»λόγω του χρώματος της πέτρας που ταιριάζει με το εκλεκτό μπαχαρικό. Είναι από τα αρχαιότερα (χτίστηκε το 495 μΧ) και σημαντικότερα στην Ανατολία, εξ’ου και οι τακτικοί επισκέπτες. Πριν το 1920 εδώ στεγαζόταν η έδρα του Πατριαρχείου της Αντιόχειας. Σε πρώτη ματιά το όλο οικοδόμημα φαντάζει αρκετά καινούργιο καθώς στο διάβα των αιώνων έχουν γίνει αρκετές προσθήκες. Για τη συντήρηση και για να αυξηθούν τα έσοδα η μοναστική κοινότητα επέβαλε εισιτήριο εισόδου, δημιούργησε καφετέρια και boutique shop (κι όχι μόνο να πουλάει κομποσκοίνια και εικόνες) για τους επισκέπτες.
Ο Μεχμέτ μου εδήλωσε ότι το έχει επισκεφθεί αρκετές φορές και δεν είχε λόγο να με συνοδεύσει (λες και θα πλήρωνε το εισιτήριο). Μoυ φόρτωσε όμως το ταξιτζή. Άλλωστε η ξενάγηση στο χώρο είναι δεδομένη και «μιλάνε αγγλικά σίγουρα» με διαβεβαίωσε.

Ο διακονιάρης που μας υποδέχθηκε όπως ψυχανεμιζόμουνα δεν μιλούσε γρι αγγλικά και δεν έδειξε καμιά προθυμία να μας ξεναγήσει. Μας πάσαρε ένα φυλλάδιο στα τουρκικά, έδειξε ποιοί χώροι είναι επισκέψιμοι κι εξαφανίστηκε. Ούτε και έδειξε να τον συγκινεί κάτι όταν του είπα «Ben Yunanlim Ortodoksim» (είμαι έλληνας ορθόδοξος) για να εξασφαλίσω ευνοϊκή μεταχείριση. Με τον ταξιτζή να με ακολουθεί σα το σκυλί, αρχικά επισκεφθήκαμε το υπόγειο αρχικό ιερό φτιαγμένο πάνω στα ερείπια ναού του Ήλιου. Το εντυπωσιακό ήταν η βαριά οροφή που δεν υποστηριζόταν από κολώνες ούτε με κάποιο υλικό μεταξύ των τεράστιων λίθων.

Πάνω από αυτό περνώντας από σκαλιστές ξύλινες πόρτες 300 ετών βρίσκονται τάφοι μητροπολιτών και πατριαρχών και δίπλα ακριβώς , το καθολικό της μονής που μου έκανε εντύπωση για το λιτό της εσωτερικό. Αξιομνημόνευτοι οι θρόνοι του πατριάρχη εξ’αριστερών και του μητροπολίτη εξ’ευωνύμων, ενώ το ιερό εντελώς διαφορετικό από τα δικά μας ορθόδοξα, έχει έντονες αραβικές αρχιτεκτονικές επιρροές. Το υπόλοιπο της επίσκεψης αναλώθηκε σε σύντομη περιήγηση στους υπόλοιπους εξωτερικούς χώρους του μοναστηριού.

Πόρτες 300 ετών

Δεν μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα ειδικά κάνοντας την σύγκριση με τα αντίστοιχα στον ελλαδικό χώρο. Απλώς η αρχαιότητα και η σημασία του μοναστηριού για την ολιγομελή πλέον χριστιανική κοινότητα είναι αυτά που με συγκίνησαν.

Σύμφωνα με το προγραμμα στο κεφάλι του Μεχμέτ σειρά είχε ο αρχαιολογικός χώρος της Dara για τον οποίο ο οδηγός της Bradt που είχα δεν είχε την παραμικρή αναφορά. Ο ταξιτζής παρερμηνεύοντας τις πινακίδες μας οδήγησε αρχικά πάνω σ’ένα κοπάδι πρόβατα σ'ενα χωριό πριν πάρουμε τη σωστή ρότα. Από κει και πέρα κατάλαβα πως άρχισε τη γκρίνια και το διαπληκτισμό με τον Μεχμέτ προφανώς γιατί η Dara του έπεφτε κάπως εκτός διαδρομής.

Περιπλανόμενοι στο στην επαρχία προς αναζήτηση της Dara

H Dara ή ελληνιστί Δάρας αποτέλεσε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδιού. Αποτελεί μια Νεκρόπολη σκαμένη στα βράχια εκεί, που κάποτε ήταν μια οχυρωμένη πόλη στρατηγικής σημασίας και θέατρο της μάχης του Δάρα μεταξύ των Βυζαντινών υπό τη διοίκηση του Βελισάριου και των Σασσανιδών Περσών που έληξε με ήττα των τελευταίων. Υπάρχει ένας περιφραγμένος αρχαιολογικός χώρος (το οποίο βρήκα κλειστό) και μια μεγάλη έκταση αφημένη στο έλεος των αμνοεριφίων, των παράνομων ζευγαριών και των junkies.

Η ατμόσφαιρα με τον ταξιτζή ήταν ηλεκτρισμένη. Το επιβεβαίωσα ρωτώντας το Μεχμέτ κι εκείνος άρχισε να πλάθει εναλλακτικά σενάρια: να του δώσουμε κάτι παραπάνω για να τον δελεάσουμε και να συνεχίσουμε για Μidyat αλλά όχι Hasankeyf ή να μείνουμε εκεί για βράδυ και να συνεχίσουμε με συγκοινωνία την επομένη (παραβλέποντας ότι πλήρωνα ήδη δωμάτιο στο Diyarbakır). Του ξεκαθάρισα ότι τα έκανε θάλασσα στη διαπραγμάτευση. Ο δε ταξιτζής στη κοσμάρα του άρχισε να έχει και λιγούρες διαμαρτυρόμενος , περίμενοντας να τον ταϊσω κιόλας. Ξηγήθηκα στο Μεχμέτ ότι δεν προτίθεμαι να πληρώσω τίποτε κερατιάτικο από τη στιγμή που δεν τηρήθηκαν τα συμφωνηθέντα. Αυτό σήμαινε βέβαια yok φαγητό και γι’αυτόν που ορεγόταν γεύμα σε αραβικό εστιατόριο στο Mardin… όπου θα έγλειφα λέει και τα δάκτυλά μου.
«Θέλω να δω το Μardin και μετά θα επιστρέψουμε. Ούτε γεύμα, ούτε τίποτα. Θα φάω μια και καλή το βράδυ στο Diyarbakır” ήταν η απόφασή μου. Κατέβασε μούτρα, έβαλε λουκέτο στο λαλίστατο στόμα του και με συνόδευσε κατειφής σε μια βόλτα εντός Mardin.

Το Mardin λοιπόν γνωρίζει τουριστική ανάπτυξη χάρις στη δημοσιότητα που του δόθηκε μέσω των τουρκικών σήριαλ. Η περίφημη Sila γυρίστηκε εκεί όπως με ενημέρωσαν στην Ελλάδα οι φανατικοί του είδους.

Η παλιά πόλη έχει μια προνομιακή θέση πάνω στις παρυφές ενός λόφου με πανοραμική θέα προς τον αχανή κάμπο. Στην κορυφή υπάρχει κάστρο που αλλοίμονο δεν είναι προσβάσιμο στους επισκέπτες καθώς είναι στρατιωτική βάση. Η πόλη διατρέχεται από ένα δρόμο όπου αναμικτα με νεώτερες κατασκευές υπάρχουν κάποια αρκετά ενδιαφέροντα αρχοντικά, μεντρεσέδες και τζαμιά με εσάνς αραβικού στοιχείου. Μια όμως η κακή διάθεση που είχα, μια ότι η βόλτα γινόταν στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη πόλη και είχε αρκετό κόσμο και κίνηση τροχοφόρων, κατέληξα να μη βρω κάτι το ρομαντικό ή το ξεχωριστά εντυπωσιακό σ’αυτή πόλη.
Θεωρώ το Mardin υπερεκτιμημένο για τα διθυραμβικά λόγια που γράφονταν στον οδηγό μου.

Επιστρέψαμε στο Diyarbakır. Είπα στο Μεχμέτ ότι προτιμώ να περάσω μόνος το απόγευμα. Έκανα μια μεγάλη βολτα γύρω από τα τείχη και περπάτησα χωρίς πρόβλημα μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Χάζεψα τα υπαίθρια μανάβικα με τα τεράστια πεπόνια, αγόρασα καινούργια παπούτσια γιατί αυτά που φορούσα παρέδωσαν πνεύμα κι έριξα ένα κούρεμα στα άφθονα μπαρμπέρικα της πόλης. Ήπια κούρδικο καφέ και λεμονάδα κουβεντιάζοντας για πολιτική με τον Mr Director στο γνώριμό μου στέκι στο Hasan Paşa Hanı πριν καταλήξω πια βράδυ για ένα χορταστικό κεμπάπ.
Απόλαυση η μοναξιά!

 

[karfitsa]

Λιτος,περιεκτικος,κατατοπιστικος,με πολυ χιουμορ....μια πολυ ωραια ιστορια....
(ακουσα,οτι ξεκιναει ενα καραβανι με γυναικες,που αφου περασει απο την Αιγυπτο,να ξεναγηθει απο τον πολυ σπουδαιο Τακη,θα συνεχισει,για Τουρκια,για ενα ραντεβου με τον Μεχμετ,για grand tour και για πολλα αλλα...φημες?)

 

[hydronetta]

(ακουσα,οτι ξεκιναει ενα καραβανι με γυναικες,που αφου περασει απο την Αιγυπτο,να ξεναγηθει απο τον πολυ σπουδαιο Τακη,θα συνεχισει,για Τουρκια,για ενα ραντεβου με τον Μεχμετ,για grand tour και για πολλα αλλα...φημες?)

Γιατί στα ψιλά γραμμένο; είναι πολυδιαφημισμένο τουρ. Ονομάζεται από τη γαλήνια γη του Νείλου στην ερωτική Ανατολία.
Ειδικά οι κυρίες θα έχουν σπέσιαλ περιποίηση. Με τον Μεχμέτ οφείλουν να έχουν ολοκληρωθεί ως γυναίκες.

 

[hydronetta]

Μidyat – Hasankeyf, η θλιμένη γοητεία

O Mεχμέτ αυτή τη φορά είχε καταλάβει τη γκάφα που είχε κάνει με το ταξιτζή, τον εκνευρισμό μου κι αποφάσισε να βάλει μυαλό. Γνωρίζοντας ήδη πως θέλω να πάω και στo Μidyat αποφάσισε ότι τελικά δεν έχει άλλη επιλογή και τροποποίησε εκ νέου το πρόγραμμα.
Με αστικό dolmuş πήγαμε προς το σταθμό των υπεραστικών dolmuş με κατεύθυνση το Mardin όπου θα κάναμε νέα μετεπιβίβαση σε άλλο dolmuş για το Midyat. Συνολικά ένα 3ωρο στιβαγμένοι στα dolmuş γίναμε ντολμαδάκια αλλά στην ιδέα του επαίνου από την προεδρο ΚΤΕΛοτουριστών dim kyr, έκανα τη καρδιά μου πέτρα. Όσο δε σκεφτόμουνα πόσο εύκολα και οικονομικά θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στο Mardin την προηγούμενη μέρα ένοιωθα το αίμα να κοχλάζει στον εγκέφαλό μου.
Η διαδρομή προς Mardin ήταν γνωστή κι αδιάφορη. Στο γεμάτο dolmuş πιάσαμε γαλαρία ανάμεσα στους ντοπιους, άνδρες επι το πλειστον. Μπροστά μου καθόταν ο πιο trendy επιβάτης. 'Ενα νέο παιδί, ψηλό, καστανό, χαριτωμένο, με τις πλάτες του – taqiyah στο κεφάλι να το θεωρήσω δεδομένο) ήρθε καπάκι το επόμενο. Στη γαλαρία του dolmuş για Midyat είχαν στρογγυλοκαθήσει μαυροφερμένες κυρίες σα το χάρο με niqab, αφήνοντας μόνο τα μάτια τους σε κοινή θέα. Η ιδέα και μόνο ότι δύο μαντράχαλοι θα καθόντουσαν στις μόνες ελεύθερες θέσεις δίπλα τους ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών εκ μέρους τους. Ο Μεχμέτ έδειξε να τα παίρνει στο κρανίο, άλλωστε και φανατικός μουσουλμάνος δεν ήταν και μου πρότεινε να πάρουμε το επόμενο dolmuş. Για να μη δημιουργήσω θέμα και ξεσπάσει νέος ιερός πόλεμος θρησκειών αδιαμαρτύρητα συμφώνησα και αναλώθηκα απολαμβάνοντας το τσαγάκι και το κουλούρι μου στο σταθμό.

Ε λοιπόν όσο το διάσημο Mardin δεν με κέρδισε, τόσο το ταπεινό Midyat από τη πρώτη ματιά μου έκανε «κλικ». Μπορεί να μην έχει την αμφιθεατρικότητα του Mardin όμως η παλιά χριστιανική συνοικία διαθέτει αναμφίβολη γοητεία με τα καμπαναριά των κλειστών πια εκκλησιών αδιάψευστους μάρτυρες του παρελθόντος.

Ο παμπόνηρος Μεχμέτ βλέποντας τον ενθουσιασμό μου άρχισε τα δικά του: «και δεν είναι υπέροχα; κοίτα πόση ιστορία.... δες πως συνυπάρχουν οι θρησκείες στον ίδιο χώρο..» και άλλα τέτοια ευφυολογήματα. Μου ερχόταν να τον πλακώσω στις σφαλιάρες γιατί μόλις ένα 24ωρο πριν μου έλεγε ότι το Midyat είναι μια από τα ίδια με το Mardin και δεν υπάρχει λόγος να χάσουμε χρόνο για επίσκεψη. Από κοντά ήθελα να κάψω και τον οδηγό της Bradt που μετά βίας αφιέρωνε 5 αράδες.
Η βόλτα στα σχεδόν ερημικά στενά της χριστιανικής συνοικίας του Midyat ήταν ένα μικρό γραφικό ταξίδι στο χρόνο αν και τα πολλά κτήρια ανακαινίζονται και μετατρέπονται σε πολυτελέστατες κατοικίες. Πάντα όμως με απόλυτο σεβασμό στην αρχιτεκτονική παράδοση.

Μπορεί όλες οι εκκλησιές να ήταν κλειστές μέσα στη παλιά πόλη, όμως βρήκαμε ένα κονάκι πρόσφατα ανακαινισμένο απ’όπου απόλαυσα και μια πανοραμική άποψη του παλιού και του καινούργιου. Από τη μια η γραφική παλιά πόλη με 4 καμπαναριά κι ούτε ένα μιναρέ, κι από την άλλη το σύγχρονο αστικό έκτρωμα τίγκα στον μιναρέ.

Επισκεφθήκαμε και τον μόνο λατρευτικό χώρο εν λειτουργία, το γειτονικό μοναστήρι όπου πλέον από τις προηγούμενες εμπειρίες μου δεν είχα και ιδιαίτερες προσδοκίες.

Το βαπτιστήριο στο καθολικό του μοναστηριού

Η διαδρομή από Midyat προς Hasankeyf ήταν μάλλον η πιο ενδιαφέρουσα του ταξιδιού με το υδάτινο στοιχείο κυρίαρχο. Ο ποταμός Τίγρης διέσχιζε το τοπίο με τους γυμνούς λόφους.

To Hasankeyf είναι ένα μικρό χωριό στις όχθες του ποταμού Τίγρη κι έχει μακραίωνη ιστορία. Κατοικήθηκε για πρώτη φορά από τους Ασσυρίους και στη συνέχεια διαδοχικά από Ρωμαίους, Βυζαντινούς , Τούρκους και Άραβες. Το θλιβερό είναι ότι το ιστορικό αυτό μέρος αποτελεί σήμερα μήλον της έριδος. Η ολοκλήρωση φράγματος που είναι στα σκαριά χρόνια τώρα αναμένεται να το βυθίσει για πάντα κάτω από το νερό. Κι αν δεν ήταν στη μέση η δυναμική αντίδραση των κατοίκων και η διεθνής κατακραυγή αυτό θα είχε ήδη συμβεί.

Το πρώτο αρχαιολογικό highlight του Hasankeyf είναι η ακρόπολη των Aρτουκιδών (δυναστεία τουρκομάνων του 11ου-12ου αιώνα), που επικρέμεται 100 μέτρα πάνω από τον ποταμό. Η εικόνα είναι εντυπωσιακή, ειδικά εκείνη του εξωτερικού τοίχου του παλατιού που κυριολεκτικά είναι σαν αετοφωλιά στην άκρη των βράχων. Αλλά ω τι παράδοξο (λέμε τώρα εμείς οι αφελείς) η προσβαση σ’αυτήν από έτους είναι απαγορευμένη για λόγους λέει ασφαλείας των επισκεπτών! Άτιμο φράγμα….

Το έτερον highlight είναι η παλιά γέφυρα, χτισμένη το 1116 από την ίδια δυναστεία και μια από τις εντυπωσιακότερες την περίοδο αυτή. Επειδή ο διάδρομος της γέφυρας ήταν κατασκευασμένος από ξύλο , έτσι ώστε να μπορεί να αφαιρεθεί σε περίπτωση επίθεσης , ως αποτέλεσμα σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλιά της. Είναι όμως αρκετά για να προσδώσουν μια γοητεία στο μέρος που είναι σχετικά τουριστικό.

Το βλέπετε το μιναρέ;;; Αν λειτουργήσει το φράγμα δεν θα τον ξαναδείτε

Το σκηνικό συμπληρώνουν πολλά τζαμιά, συχνότερα ερείπια, χρονολογούμενα την αντίστοιχη περίοδο.

Τόσο περιξ του χωριού αλλά και απέναντι κατα μήκος του ποταμού υπάρχουν σπήλαια στα ασβεστολιθικά βράχια παλαιότερες τρωγλοδυτικές κατοικίες (τώρα καταφύγιο για αμνοερύφια).

Δυστυχώς αφενός ο κάκιστος οδηγός της Bradt που δεν έδινε περισσότερα στοιχεία, αφετέρου η αγνοια του Μεχμέτ και η ανάγκη να προλάβουμε τις συγκοινωνίες δεν μου επέτρεψαν να επισκεφθώ και κάποια άλλα αξιομνημόνευτα ιστορικά αξιοθέατα στην περιοχή.
Γοητεία και θλίψη ήταν η επίσκεψη στο Hasankeyf δεδομένου του αμφίβολου μέλλοντός του. Αν οι τεχνοκράτες επικρατήσουν τότε ιστορία χιλιάδων ετών θα βρεθεί στον πάτο της τεχνητής λίνης και θα αποτελεί πια αρχειακό φωτογραφικό υλικό. Ήδη το μοντέρνο έκτρωμα-οικισμός στις παρυφές της πλαγιάς περιμένει τους ενοίκους του. Είναι θέμα χρόνου και συγκυριών.

Μέσω της αδιάφορης πόλης Batman (όχι Catwoman) επιστρέψαμε στο Diyarbakır. Το dolmuş μας άφησε στο πουθενά... και μας πήρε κάμποσο χρόνο να βρεθώ στα γνώριμά μου μέρη.
Πριν τον αποχαιρετήσω, επέμενε να πάμε παρέα στην Urfa κι άρχισε να κάνει τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους. Τον άφησα να δω μέχρι πού θα συνέχιζε αυτό το αστείο, καθώς είχα πλέον πάρει τις αποφάσεις μου. Θα συνέχιζα μόνος.

Από τα άγρια χαράματα σηκώθηκα κι εγκατέλειψα το ξενοδοχείο. Χωρίς εισιτήριο έφτασα στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων κάμποσα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της πόλης, ένα όμορφο χώρο σε αρχιτεκτονική αρμονία με τα τζαμιά της παλιάς πόλης. Το δις εξαμαρτείν όμως ουκ ανδρός σοφού. Τι πήγα χωρίς εισιτήριο; Το πρώτο διαθέσιμο λεωφορείο ήταν ήδη γεμάτο και έπρεπε να βολοδέρνω σαν τον κολασμένο άλλες 3 ώρες για την επόμενη αναχώρηση.

Τουρκικά ΚΤΕΛ
Εδώ λοιπόν τιμώντας την dim kyr θα κάνω μια παρένθεση για τα τουρκικά ΚΤΕΛ. Αν και προοιωνίζω το απαξιωτικό της σχόλιο ότι οι εν λόγω υπηρεσίες παραείναι πολυτελείς για τα γούστα της.
Αρχικά οι σταθμοί: Κατά κανόνα βρίσκονται εκτός κέντρου πόλης και απαιτείται μετακίνηση με dolmuş ή ταξί. Η πρώτη επιλογή οικονομικότερη μεν αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα βγάλετε άκρη δε, γιατί συχνά χρειάζεται συνδυασμός 2-3 dolmus. Kι επίσης σε γεμάτο dolmus δύσκολα μπαίνεις με βαλιτσάρα ή σακκίδιο. Αν χρησιμοποιήσεις ταξί στην αναχώρηση και την άφιξη μάλλον τότε θα σου κοστίσει ως και διπλάσιο απ’το εισιτήριο της διαδρομής.
Οι σταθμοί που είδα ήταν σύγχρονοι, περιποιημένοι, καθαροί και αυστηρά φυλασσόμενοι, τόσο που ο Σταθμός Κηφισσού φαντάζει φτωχός συγγενής.
Εταιρείες: Δεν υπάρχουν μονοπώλια. Δραστηριοποιούνται πολλές εταιρείες προς τους διάφορους προορισμούς. Αυτό καθιστά την επιλογή καμμιά φορά δύσκολη γιατί πρέπει να ρωτάς από γκισε σε γκισέ τον προορισμό σου και την ώρα αναχώρησης πριν κάνεις την τελική επιλογή. Αν βάλεις και τους τελάληδες που προσπαθούν να σε τραβήξουν στο δικό τους γκισέ, έχεις μπερδευτεί εντελώς. Κοινώς take your time! Eυτυχώς τα εισιτήρια είναι φθηνά (8 ευρώ για αποστάσεις 130-180 χλμ)
Λεωφορεία: Μάλιστα τώρα έρχονται τα μεγαλεία.
Αρχικά ως γνωστόν παραδίδεις αποσκευή. Ο γραβατωμένος υπάλληλος λοιπόν κολλά αυτοκόλλητο με τον αριθμό της θέσης σου και σου παραδίδει απόκομα (καλη ώρα όπως γίνεται στα αεροδρόμια).
Εισέρχεσαι στο Mercedes λεωφορείο, όπου προς μεγάλη έκπληξη διαπιστώνεις ότι κάθε θέση διαθέτει ατομική οθόνη και ακουστικά, η οποία λειτουργεί και προβάλλει τηλεοπτικά κανάλια. Speechless? Μιλάμε για ΚΤΕΛ στην Ανατολία παρακαλώ! Αφού το λεωφορείο λοιπόν ξεκινήσει να ρολάρει στο νέο οδικό δίκτυο με τις 3 λωρίδες ανα κατεύθυνση, έτερος γραβατωμένος υπάλληλος μοιράζει στους επιβάτες παγωτό ή γλυκό και ρόφημα. Speechless again? Eπαναλαμβάνω. Πρόκειται για ΚΤΕΛ στην Ανατολία!
Με τέτοιες συνθήκες λοιπόν και δεδομένου του αδιάφορου του τοπίου στη συγκεκριμένη περιοχή, η χρήση των ΚΤΕΛ είναι μονόδρομος για μεμονωμένους και μη ταξιδιώτες.

Δια του λόγου το αληθές

Κλείνει η παρένθεση.
Μετά λοιπόν από 2.30 ώρες ταξίδι το λεωφορείο με άφησε καταμεσήμερο στον εξίσου εντυπωσιακό και πολύβουο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων της Şanlıurfa.

 

[isabelle]

Πράγματι speechless, κι όχι μόνο για τα λεωφορεία. Μα τι παραγωγή είναι αυτή βρε παιδί μου! Εδώ δεν προλαβαίνω να σε διαβάσω, εσύ πότε προλαβαίνεις και τα γράφεις;

υ.γ. Επειδή σε εμπιστεύομαι, ομολογώ ότι η γνώμη σου για το Mardin με ψιλοτσάκισε. Άτιμα σήριαλ!

 

[hydronetta]

Πράγματι speechless, κι όχι μόνο για τα λεωφορεία. Μα τι παραγωγή είναι αυτή βρε παιδί μου! Εδώ δεν προλαβαίνω να σε διαβάσω, εσύ πότε προλαβαίνεις και τα γράφεις; υ.γ. Επειδή σε εμπιστεύομαι, ομολογώ ότι η γνώμη σου για το Mardin με ψιλοτσάκισε. Άτιμα σήριαλ!

Είπαμε τα είχα έτοιμα γραμμένα τα περισσότερα. Απομένουν άλλα δυο κεφάλαια εκ των οποίων ημιτελές το ένα. Αυτή τη φορά έβαλα μυαλό, αλλά ήταν και σύντομο ταξίδι. Περισσότερο χρόνο παίρνει η επιλογή, επεξεργασία και αναρτηση φωτογραφιών.
Αρχιτεκτονικά το Mardin είναι ενδιαφέρον (αν και εδώ έβαλα τις πιο γραφικές γωνιές του). Απλά έχει γίνει τουριστικό, έχει κόσμο, τροχοφόρα. Το ονόμασα Αράχωβα της Ανατολίας. Επίσης δεν μου άρεσε ο αχταρμάς μεταξύ παλαιού και νέου. Αντίθετα το Midyat είχε μια ξέχωρη παλιά πόλη με μηδενική παρουσία τουριστών, κάτι που λειτούργησε για μένα υπερ. Η αρχιτεκτονική είναι όντως παρόμοια αλλά την απολαμβάνεις πιο άνετα και χαλαρά στο Midyat.

 

[dim kyr]

Από που να αρχίσω? Από την αιματηρή -όπως θα εξελιχθεί σίγουρα- μονομαχία του Τάκη και του Μεχμέτ?
Από τον ίδιο τον Μεχμέτ?
Από το γεγονός ότι ένα περήφανο ελληνικό ροζ γουρούνι , κατάφερε να το γδύσει οικονομικά ένας Τούρκος/μπάρκουλης/χόμπιτ?
Από την βεβαιότητα ότι αν το συγκεκριμένο αυτό ροζ γουρούνι, ταξίδευε ένα μήνα Γαλλική Πολυνησία σε overwater θα του στοίχιζε σκανδαλωδώς φθηνότερα?
Οχι. Αρχίζω από αυτό: "Οι σταθμοί που είδα ήταν σύγχρονοι, περιποιημένοι, καθαροί και αυστηρά φυλασσόμενοι, τόσο που ο Σταθμός Κηφισσού φαντάζει φτωχός συγγενής."
Σε απλά Ελληνικά, αγαπητό ροζ γουρούνι, σου λέω ότι ακόμα και οι βλασφημίες έχουν ένα όριο.
Και τους "ναούς" ποτέ δεν τους υβρίζουν. Θα επανέλθω για περαιτέρω σχολιασμό, και για να ανακοινώσω και την τιμωρία που θα σου επιβάλλω για τα παραπάνω υβριστικά σχόλια, αν και την μηνυση εκ μέρους μου δεν βλέπω να την αποφεύγεις
(αίσχος μου φάνηκαν πάντως τα τουρκικά ΚΤΕΛ. πφ.... αλλά αν είσαι τριτοσκοσμική χώρα , τέτοια ΚΤΕΛ θα αναλογούν)

Ακολουθεί φωτό ΚΤΕΛ όπως θα έπρεπε να είναι:

 

[hydronetta]

το περίμενα το περίμενα
σκανδαλίστηκες τα μάλα από τα τουρκικά ΚΤΕΛ
dolmus κι αν δηλαδή

 

[dim kyr]

χε χε ... Μα τον Αλλάχ! Σκανδαλίστηκα! Πως μπόρεσες βρε κακομοίρη και καταδέχτηκες, και ταξίδεψες με αυτά τα βου κατηγορία? Τσ..τσ... χάλασες κι εσύ.
Το μεγάλο μου κατηγορώ πάντως είναι ότι μου έθεσες δίλλημα: Τάκης ή Μεχμέτ?
Ποντάρω σε Μεχμέτ κι ας με ξεμαλλιάσει η Vario. Ο Τάκης μπροστά του και πιο όμορφος είναι και πιο cult!
Eυγε για την ιστορία σου και τις φωτογραφίες σου, μέγα θύμα του Μεχμέτ!!!!