Μια μέρα στη Ρώμη
Η ιστοριά απευθύνεται κυρίως σε άτομα που πάνε στην Ρώμη για 1-2 μέρες και θέλουν να τα χωρέσουν όλα για να μπορέσουν να δουν όσα περισσότερα πράγματα γίνεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες για την πρωτεύουσα της Ιταλίας μπορεί να ρίξει μια ματιά στην ιστορία μου: "http://www.travelstories.gr/community/threads/Ρώμη-Στη-Φωλιά-Των-Ιταλών.55365/"
Αναζήτηση προορισμού
Παρότι δεν έχουν περάσει ούτε δύο μήνες από το τελευταίο ταξίδι μου στο εξωτερικό πάντα είμαι έτοιμος για νέες περιπέτειες, έστω και αν σχεδόν όλα τα σαββατοκύριακα μου είναι γεμάτα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα ελάχιστα διήμερα που δεν δουλεύω να είμαι με το δάχτυλο στην σκανδάλη για επικείμενο ταξίδι . Αυτή την φορά ήθελα να κάνω μια έκπληξη στην κοπέλα μου και να αποδράσουμε έστω για 1-2 μέρες από την καθημερινότητα μας. Στο κόλπο μπήκε και ένας φίλος που επίσης ήθελε να κάνει έκπληξη στην κοπέλα του και έτσι ξεκίνησε ένας μαραθώνιος για να μπορέσουμε να βρούμε τον προορισμό μιας και οι μέρες είχαν περάσει και οι τιμές είχαν αρχίσει ήδη να τρομάζουν. Ψήθηκα άγρια για Βαρσοβία που βρήκα εισιτήρια με 140 ευρώ με αναχώρηση Σάββατο μεσημέρι και επιστροφή Δευτέρα βράδυ αν και με χαλούσε λίγο η τιμή γιατί τις κανονικές μέρες μπορεί κάποιος να βρει εισιτήριο με τα μισά λεφτά και ακόμα λιγότερα. Άρχισα να συγκεντρώνω πληροφορίες για Πολωνία αλλά μέχρι να πάρουμε το οκ ότι δεν δουλεύoυν όλοι το τριήμερο, συνέβη ότι συμβαίνει πάντα. Όποτε ξεκινάω να προετοιμάζω ταξίδι πριν κλείσω εισιτήρια ποτέ δεν πάω στο μέρος που έχω βάλει στο μάτι. Μια ώρα καθυστέρηση για να μου επιβεβαιώσουν ότι όλοι είναι ελεύθεροι για ταξίδι και οι τιμές για Πολωνία εκτινάχθηκαν στα 200+. Στα γρήγορα έβαλα στο παιχνίδι Κωνσταντινούπολη, Ρόδο και Ρώμη αν και έχω πάει σε όλα ξανά και ξανά. Η Ρόδος αποκλείστηκε γρήγορα γιατί ο φίλος ήθελε εξωτερικό και μιας και οι πτήσεις για Τουρκία δεν βόλευαν (άσε που οι μπόμπες πάνε και έρχονται) καταλήξαμε στην αγαπημένη Ρώμη. Το ταξίδι κλείστηκε στα 137 ευρώ το άτομο (Rynair στο πήγαινε και Allitalia για την επιστροφή) και αναχώρηση πρωί Κυριακής για να είμαστε εκεί στις 07:50 το πρωί και την επόμενη μέρα πάλι πρωί να είμαστε πίσω...Υπερβολική η τιμή για μέρος που έχει ξαναπάει κάποιος και για μια μόνο μέρα αλλά αυτά τα κασκαντεριλίκια είναι στο αίμα μου πλέον.Η προετοιμασία
Κάθε φορά που επισκέπτομαι την αιώνια πόλη, λέω φτάνει πια την χόρτασες, δες και κανένα άλλο μέρος και όλο επιστρέφω. Αυτή την φορά όμως μπορώ να υπερηφανευτώ ότι έκανα την κορυφαία επιλογή σε ξενοδοχείο από άποψη τοποθεσίας. Στην καρδιά της Ρώμης πάνω στην βια ντελ κόρσο, ένα λεπτό μόλις από την πίατσα ντελ πόπολο, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από το La maison del corso. Η τιμή για ένα δωμάτιο για 4 άτομα κλείστηκε στα 100 ευρώ(αν και μου πέρασε από το μυαλό να την βγάλουμε όλη μέρα έξω και να πάμε απευθείας αεροδρόμιο αργά το βράδυ) και έμενε μόνο να βγάλω το πρόγραμμα για να υπάρχει ένας μπούσουλας για το τι θα δούμε μιας και το άλλο ζευγάρι δεν είχε επισκεφθεί ποτέ την πόλη. Αν πηγαίναμε μόνοι μας Ρώμη όλη η μέρα μας θα ήταν χαλαρή, με λιγότερα αξιοθέατα και περισσότερα αγαπημένα μέρη. Το άλλο ζευγάρι έπρεπε να πάρει μια γεμάτη τζούρα από Ρώμη οπότε στην περίπτωση μας δεν υπήρχε άλλος δρόμος που λέει και το τραγούδι. Σκοπός να τα δούμε όλα κυριολεκτικά και μεταφορικά και αυτό μόνο με πρόγραμμα survivor γινόταν. Με πολύτιμο βοηθό το mytrip που είχα σχεδιάσει το προηγούμενο ταξίδι μου στη Ρώμη(είχα ήδη έτοιμα τα σημεία που με ενδιαφέρουν) έφτιαξα ένα πρόγραμμα για να υπάρχει μια σειρά και από εκεί και πέρα στην πράξη θα φαινόταν αν θα μπορούσαμε να το ακολουθήσουμε μέχρι τελικής πτώσης.Όλη η εβδομάδα πέρασε με το να συζητάμε για το που θα μπορούσαμε να πάμε το τριήμερο για να μην καταλάβουν οι γυναίκες της παρέας ότι έχει κλειστεί ταξίδι και που. Ο τρόπος ανακοίνωσης άλλαζε στο μυαλό μου συνεχώς, μέχρι να τις ξυπνήσουμε χαράματα και να τους πούμε ετοιμαστείτε πάμε ταξίδι είχα σκεφτεί. Τελικά πήγαμε στην πιο νορμάλ ανακοίνωση, Σάββατο βράδυ για να μπορούν να ετοιμάσουν τα πράγματα τους χωρίς όμως να πούμε κουβέντα για το ποιος θα είναι ο προορισμός. Για να αποπροσανατολίσω μόνο την δικιά μου της είπα να πάρει μαγιό γιατί δεν ήθελα να καταλάβει νωρίτερα που θα ταξιδέψουμε.
Το ταξίδι
Πρωινό ξύπνημα με ψυχρολουσία γιατί αν και για την πτήση της Κυριακής είχα κάνει ήδη check in έπρεπε πριν φύγουμε να μας κάνω για την επιστροφή και να τυπώσω τις κάρτες επιβίβασης. Το τσεκ ιν άνοιξε ξημερώματα οπότε με το που χτύπησε το ξυπνητήρι έκατσα αμέσως στον υπολογιστή και εκεί άρχισαν τα ωραία. Στην προσπάθεια μου να διαλέξω θέσεις επέλεξα μια στην έξοδο κινδύνου χωρίς να δω ότι η allitalia θέλει 25 ευρώ εξτρά για την συγκεκριμένη και δεν με άφηνε για κανένα λόγο να διαλέξω κάποια άλλη. Άλλη δουλειά δεν είχα 4 το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι από το να μιλάω με Ιταλία και πάντα με τον φόβο να καθυστερήσω ή να ακουστεί κάποιο στοιχείο που θα προδώσει τον προορισμό μας νωρίτερα.. Τέλος καλό όλα καλά και έστω και μετά από 3 τηλεφωνήματα βρήκα την άκρη και κατεβήκαμε τρέχοντας κάτω που μας περίμενε το άλλο ζευγάρι. Παρά το πρωινό μούδιασμα ήμασταν εντός χρόνου και αφού η μετακίνηση μας θα γινόταν με αυτοκίνητο δεν υπήρχε λόγος άγχους. Παρκάρισμα σε ένα από τα πολλά πάρκινγκ που βρίσκονται στην περιοχή και μεταφορά με βανάκι στο αεροδρόμιο. Η ώρα της αποκάλυψης ήρθε λίγο πριν τον πρώτο έλεγχο αφού έπρεπε να μοιράσω τις κάρτες επιβίβασης. Έβγαλα από το τσαντάκι μου ένα ταξιδιωτικό οδηγό της Ρώμης και ο ενθουσιασμός στα μάτια των γυναικών της παρέας, πλέον ήταν φανερός.Καλημέρα Ρώμη
Άφιξη στο αεροδρόμιο και τι καλύτερο αν θέλει κάποιος να τσακωθεί, από το να πάει στην πιάτσα των ταξί. Ξέρουμε από πριν ότι η τιμή για να σε πάει στο κέντρο της πόλης είναι 30 ευρώ αλλά με το που πλησιάζουμε μας προσεγγίζει ένας τύπος από τους πολλούς ταξιτζήδες και μας προσγειώνει στην πραγματικότητα. Λογικά πρέπει να ήταν ο αρχικλέφτης και όπως καταλαβαίνετε προσπαθούσε να μας πείσει ότι η τιμή δεν είναι 30 ευρώ που έλεγαν όλες οι πινακίδες και ότι την Κυριακή δεν ισχύει η στάνταρ τιμή. Ρίχνουμε ένα τσακωμό και τον αφήνω για να πάω να πιάσω 2 αστυνομικούς που ήταν λίγα μέτρα πιο εκεί και να φάω τα μούτρα μου γιατί Αγγλικά δεν μιλούσαν ούτε για αστείο. Δεν ήθελα να χαλαστώ περισσότερο αν και μπορούσα να το τραβήξω και άλλο και επειδή ήδη είχαμε χάσει 30 λεπτά κόψαμε εισιτήριο λεωφορείου με 4.90 και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης χωρίς να δώσουμε συνέχεια. Το λεωφορείο κάνει τέρμα στο τέρμινι και από εκεί έπρεπε να πάρουμε το μετρό για να κατέβουμε στο Φλαμίνιο που είναι κ η στάση που ήταν το ξενοδοχείο μας. Πριν μπούμε στην διαδικασία της έκδοσης του εισιτηρίου πέρασε από το μυαλό μου να κόψουμε 24ωρο αλλά μετά από μια μικρή σύσκεψη αποφασίσαμε να πάρουμε απλό εισιτήριο με 1.50 ευρώ και βλέπουμε. Στην αποβάθρα του μετρό γινόταν το αδιαχώρητο και οι πρώτες ενδείξεις έδειχναν ότι η πόλη βουλιάζει από κόσμο. Σκεφτείτε για να μπούμε στο βαγόνι έπρεπε να ποδοπατηθούμε με χιλιάδες άλλους επιβάτες. Για μια στιγμή ένοιωσα ότι είμαι στην Κίνα αλλά εντάξει 2-3 στάσεις ήταν έπρεπε να κάνουμε υπομονή (δεν ήταν κάτι δύσκολο αφού καταφέραμε να μπούμε). Με το που αντικρίσαμε την πιάτσα ντελ Πόπολο άρχισαν οι πρώτες φωτογραφίες και χωρίς να χάσουμε πολύ χρόνο κινηθήκαμε προς το ξενοδοχείο που βρισκόταν 50 μέτρα στην αρχή της via del corso. Την τελευταία φορά που πήγα Ρώμη είχα μείνει 500 μέτρα πιο κάτω μετά την πιάτσα ντελ πόπολο αλλά αυτή την φορά η τοποθεσία του ξενοδοχείου ήταν το κάτι άλλο. Ανεβήκαμε πάνω στον τρίτο όροφο και αφού πληρώσαμε τους δημοτικούς φόρους (3.5 ευρώ το άτομο) αφήσαμε τις βαλίτσες μας στο δωμάτιο (αν και δεν ήταν ακόμα έτοιμο γιατί μόλις είχαν φύγει αυτοί που έμεναν) και ξεχυθήκαμε στους δρόμους..Χιλιάδες κόσμος στην πλειοψηφία τους τουρίστες, είχαν κατακλύσει τους κεντρικούς δρόμους της αιώνιας πόλης αν και αυτό δεν μου έκανε εντύπωση μετά από 7-8 φορές που έχω βρεθεί στη Ρώμη.. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάει στην Ιταλία μια φορά και να είμαστε εμείς και εμείς αλλά αυτή την φορά πρέπει να είχε ρεκόρ επισκεψιμότητας. Τα μαγαζιά αν και Κυριακή ήταν όλα ανοιχτά και πως να μην είναι θα μου πεις με τόσο χρήμα να περπατάει στους δρόμους ελεύθερο. Πρώτο μου μέλημα όταν πάω σε πόλη του εξωτερικού (μιας και όλα μου τα κινητά είναι καρτοκινητά) είναι να βρω να αγοράσω κάρτα δεδομένων για να μπορώ να έχω ίντερνετ. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι όταν πήγα Μόναχο πριν 2 μήνες είχα βάλει 100 mb σε μια Q κάρτα που έχω που δεν έπαιξαν ποτέ (τελικά τους ζήτησα τα λεφτά πίσω όταν γύρισα Ελλάδα και μου τα έδωσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα).Ο φίλος που ήταν μαζί είχε αγοράσει από πριν φύγουμε κάποια πακέτα δεδομένων κοσμοτέ αλλά δεν είχε καλύτερη τύχη από μένα. Μετά από 6 φορές που μίλησε στο κινητό για να του δώσουν οδηγίες για να αλλάξει τις ρυθμίσεις, χαΐρι δεν είχαμε δει και καταφύγαμε στην λύση της αγοράς ίντερνετ από εκεί. Στον σταθμό του τέρμινι έχει αρκετές εταιρείες για όποιον θέλει (την προηγούμενη φορά είχα βάλει από την tre) αλλά τώρα ήμασταν στο κέντρο της πόλης. Μπροστά μας η τιμ και η wind, με τους πρώτους να μας δίνουν τα 4 gb 25 ευρώ και τους δεύτερους τα 2 gb 20 ευρώ και δώρο μια κάρτα σιμ με 200 λεπτά χρόνο ομιλίας. Αν μέναμε πάνω από μια μέρα θα επιλέγαμε την ΤΙΜ αλλά για λιγότερο από 24 ώρες ήταν μια χαρά τα 2 gb ( τα λεπτά ομιλίας δεν τα χρησιμοποιήσαμε ποτέ). Αφού έκανα το κινητό μου hotspot για να μπορούν να μπαίνουν όλοι στο ίντερνετ κατευθυνθήκαμε προς το Ginger που θα σταματούσαμε για πρωινό.
Το μαγαζί είναι χωμένο στα σοκάκια κοντά στην πίατσα ντι Σπάνια και προσφέρεται για αρκετά γεύματα της ημέρας (πρωινό.απεριτίβο και άλλα). Πρώτη μας σκέψη ήταν να κάτσουμε αλλά επειδή είχαμε χάσει αρκετό χρόνο πήραμε 3 μπαγκέτες στο χέρι (οι τιμές είναι χαμηλότερες αν τα πάρεις take away). Το μαγαζί είναι ακριβούτσικο (6-7.5 για μια ολόκληρη μπαγκέτα) αλλά τα υλικά στα κόβει με μηχανές σαν αυτές που έχουν τα σουπερμαρκετ και έχει γενικότερα ένα πολύ ωραίο στιλάκι. Με μια μπαγκέτα σβήνει την πείνα 2 ατόμων εκτός αν έχετε ταξιδέψει με rynair (που δεν δίνουν ούτε κουλουράκι) σαν εμάς και πεινάτε σαν λύκοι. Επόμενη στάση μας ήταν το Βατικανό και ο Άγιος Πέτρος και στον δρόμο μας για εκεί περάσαμε από απέξω από το καστελ σαν Αντζελο σε μια πολύ όμορφη διαδρομή που γινόταν ακόμα πιο όμορφη λόγω της ηλιόλουστης ημέρας.
Το καλό με όλα τα αξιοθέατα στο κέντρο είναι ότι το ένα από το άλλο είναι σχετικά κοντά και έτσι μπορεί να βρεθεί κάποιος να έχει περπατήσει απίστευτα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλάβει. Είναι και αυτά τα βότσαλα που αν δεν φοράς αθλητικά παπούτσια σου καρφώνουν και νιώθεις ότι είσαι φακίρης και περπατάς πάνω σε καρφιά. Πέντε λεπτά μέσα στο Πάνθεον, κάποιες γρήγορες φωτογραφίες και ανεφοδιασμό επειγόντως. Το καλύτερο μέρος για να πιείτε καφεδάκι είναι το Sant Eustachio που πλέον η φήμη του είναι τόσο μεγάλη που γίνεται χαμός για ένα τραπεζάκι. Παρά το γεγονός ότι είχε αρκετό κόσμο, βρήκαμε αμέσως τραπέζι και κάτσαμε για να ξαποστάσουμε και να απολαύσουμε, οι μισοί τον καταπληκτικό καφέ του και οι άλλοι μισοί τον κατακόκκινο χυμό πορτοκάλι. Αν μπείτε μέσα και πιείτε το καφεδάκι σας στο όρθιο όπως καταλαβαίνετε θα σας στοιχίσει πολύ φτηνότερα. Δύο χυμοί και δύο διπλά καφεδάκια μας στοίχησαν 23 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Όποιος φύγει από το μαγαζί και δεν πάρει χύμα καφέ η κάψουλες (επιτρέπεται η μεταφορά τους στις χειραποσκευές) θα κάνει μεγάλο λάθος. Το γράφω εγώ που δεν έχω πιει ποτέ στην ζωή μου καφέ αλλά όσους έχω πάει εκεί ή τους το έχω προτείνει να πάνε ακόμα τον εξυμνούν λες και ήπιαν θεϊκό νέκταρ.
Πιάτσα ναβόνα για φωτογραφίες και αναζήτηση του Bartolucci που είναι ένα κλασσικό παιχνιδάδικο με ξύλινα παιχνίδια (κάτι ανάλογο έχει φτιαχτεί στην Ρόδο). Κυρίαρχο στοιχείο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τον Πινόκιο που φιγουράρει και σε ένα παγκάκι απέξω από το μαγαζί. Όποιος έχει μικρά παιδιά θα του φανεί πολύ ενδιαφέρον το κόνσεπτ του μαγαζίου με τις τιμές να είναι λίγο ακριβούτσικες κατά την κρίση μου.
Το κορυφαίο αξιοθέατο για μένα είναι η fontana de trevi και τώρα που την ανακαίνισαν είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Αφιερώσαμε αρκετή ώρα για να τα τραβήξουμε φωτογραφίες αν και ο κόσμος είχε δημιουργήσει το αδιαχώρητο. Όποιος επισκεφθεί το σημείο και έχει την δυνατότητα να το κάνει δύο φορές, μια με το φως του ήλιου και μια το βράδυ φωτισμένη που είναι το κάτι άλλο. Πετάξαμε το νόμισμα μας και αν όλα πάνε καλά θα πάω άλλη μια φόρα στην Ρώμη μήπως με βαρεθούν και μου δώσουν την υπηκοότητα αν και δεν μιλάω παρά μόνο 4-5 λέξεις Ιταλικά.
Σε όλα μου τα ταξίδια στην Ρώμη ποτέ δεν παρέλειψα να σταματήσω στον Giolitti και να πάρω παγωτό. Δεν είναι τόσο ωραίο για να κάτσεις και σε συνδιασμό με τις ακριβότερες τιμές σε σχέση με το να το πάρεις στο χέρι (είναι πολιτική όλων των καφέ η διαφορετική τιμή του όρθιου με το αράζω με τις ώρες που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα) αποφασίσαμε να το πάρουμε μαζί. Διάβασα και αλλού ότι είναι το χειρότερο σε σχέση με άλλα που κυκλοφορούν αλλά δεν συμφωνώ καθόλου και έχω δοκιμάσει πάρα πολλά για να μπορώ να κρίνω. Η τεράστια ουρά πάνω από 50 άτομα για ένα παγωτό είναι η καλύτερη απόδειξη. Αν ένα μαγαζί χαλάσει την ποιότητα του με τόσα site με κριτικές που κυκλοφορούν τα νέα μαθεύονται τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνεις πότε θα φτάσει στο σημείο να είναι άδειο και να τρώνε τα παγωτά οι υπάλληλοι για να μην χαλάσουν. Ο καθένας μπορεί να δοκιμάσει και πάντα με τα κριτήρια του να αποφασίσει αν θα πάει ξανά ή όχι.
Αφήσαμε πίσω μας τις γλυκές απολαύσεις και συνεχίσαμε το περπάτημα με προορισμό την πιάτσα ντι Σπάνια.Περάσαμε ένα πολύ εντυπωσιακό ζαχαροπλαστείο που τραβάει τα βλέμματα όλων αλλά δεν μπήκαμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε, ίσως την επόμενη φορά.
Σταματήσαμε όμως σε μια κυριούλα που σου έγραφε το όνομα σου σε σκούφους,ποδιές και άλλα παρόμοια και φτιάξαμε ένα σκούφο για δώρο.Το μαγαζί της είναι ακριβώς απέναντι από την τζελατερία Vinchι φεύγοντας από την φοντάνα ντι τρέβι.
Τα σκαλιά δεν άργησαν να εμφανιστούν μπροστά μας με τον κόσμο να τα έχει πλημμυρίσει και να μην αφήνει πολλά περιθώρια για φωτογραφίες. Υπό άλλες περιστάσεις θα ανεβαίναμε πάνω γιατί είναι πολύ ωραία για περπάτημα με τους καλλιτέχνες που σου φτιάχνουν το πορτραίτο να προσθέτουν μια άλλη ομορφία στο ήδη όμορφο τοπίο αλλά το στομάχι μας είχε ήδη αρχίσει να χτυπάει κόκκινο.
Πριν κατευθυνθούμε προς τη πιτσαρία που θα έσβηνε την πείνα μας κάναμε ένα πέρασμα από το κατάστημα του Disney που είναι στα στενά κοντά στην πιάτσα ντι Σπάνια.
Η πίτσα ρε που ήταν η επιλογή μας για φαγητό μας δικαίωσε για άλλη μια φορά. Λένε ότι οι πιτσαδόροι εκπαιδεύονται στην Νάπολι και όσες φορές έχω πάει δεν έχω φύγει ποτέ παραπονεμένος. Το μαγαζί μάλιστα ήταν ούτε 50 μέτρα από το δωμάτιο μας.
Με γεμάτες πλεόν τις μπαταρίες είπαμε να ανέβουμε για μισή ώρα στο ξενοδοχείο και να δούμε με πιο προσεκτικό μάτι το δωμάτιο μας και το πρωί είχαμε φύγει βιαστικά. Το διαμέρισμα ήταν κανονικό με ξεχωριστές κρεββατοκάμερες και μπαλκόνια το κάθε δωμάτιο.
Ο τίτλος survivor δεν έχει μπει τυχαία στην ιστορία μου γιατί μετά από 20 λεπτά πήραμε τον δρόμο για το πάρκο στη βίλα μποργκέζε.Δεν είχαμε χρόνο να νοικιάσουμε ποδήλατο μιας και ήδη είχε αρχίσει να νυχτώνει και οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να τα μαζεύουν.
Τελικός προορισμός μας η λίμνη για βαρκάδα αλλά με το που φτάσαμε είχε βγει ήδη ανακοίνωση για να επιστρέψουν τις τελευταίες βάρκες στην αφετηριά και έτσι μείναμε με την όρεξη.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και αφού περάσαμε από τον σταθμό του Φλαμίνιο και χαζέψαμε σε μια μικρή υπαίθρια αγορά (από ότι θυμάμαι είναι εκεί πάντα) χωρίς ωστόσο να αγοράσουμε κάτι σταματήσαμε στο chipstar που από την προηγούμενη φορά το είχα βάλει στο μάτι και ήθελα να δοκιμάσω. Το μαγαζάκι έχει πατάτες τηγανιτές με αρκετές διαφορετικές σος για γαρνιτούρα. Πήραμε μια μερίδα για να την φάμε και οι 4 μαζί αφού σε 2 ώρες θα πηγαίναμε πάλι για φαγητό και δεν υπήρχε λόγος να κάνουμε γουρουνιά κανονική.
Θαυμάσαμε και το τέλειο κλείδωμα που είχε κάνει ένας στο ποδήλατο του και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το δωμάτιο με τους περισσότερους να διαμαρτύρονται για έντονους πόνους στα πόδια μετά από το ακατάπαυστο περπάτημα.
Ξεκούραση ένα γρήγορο μπανάκι και μια τζόυρα ύπνο και πάλι έξω για να πάμε Τραστέβερε που είχαμε κλείσει τραπέζι στο Λα σκάλα. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη αλλά τα 2+ χιλίομετρα μετά από τόσο δύσκολη μέρα την έκαναν να φαντάζει ατελείωτη.
Το μαγαζί το έχω επισκεφθεί πολλές φορές και αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει εκτός από την υπέροχη τοποθεσία είναι η καρμπονάρα του που είναι η κλασσική συνταγή με το αυγό και πραγματικά τα σπαέι.Μην δοκιμάσετε να πάτε χωρίς να έχετε κάνει κράτηση γιατί είναι λίγο δύσκολο να βρείτε τραπέζι. Εμείς σκεφτείτε με κράτηση και περιμέναμε δέκα λεπτά μέχρι να μας βάλουν στο τραπέζι μας.Βέβαια είναι κύριοι μας κέρασαν νερό μας έφεραν μοσχάτο ντα στι (εννοείται δωρεάν) μέχρι να κάτσουμε και να παραγγείλουμε. Η επιλογή μας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από μια καρμποναρα για τον καθένα και από ένα πιάτο με κοτόπουλο για το κάθε ζευγάρι αντί να πάρουμε κάποια πρώτα πιάτα (αν κ τα μακαρόνια τα θεωρούν πρώτα)
Τα μακαρόνια έχουν 9 ευρώ και το κυρίως 11.50 αν θυμάμαι καλά και μας πρότεινε ο σερβιτόρος αντί για ένα ποτήρι κρασί ο καθένας να πάρουμε ένα μπουκάλι με 14 που και πολύ ωραιο ήταν και ήπιαμε και παραπάνω. Το πρόγραμμα μου κανονικά είχε για μετά μπύρα στο αλαντιν, ποτάκι στο σαριβάρι , κάμπο ντι φίορι, φοντάνα ντι τρέβι , γλυκό στο πόμπι και πίσω στο ξενοδοχείο αλλά το τράβηγμα στους προσαγωγούς της κοπέλας μου τα ακύρωσε όλα. Περιοριστήκαμε στο να περάσουμε από το κάμπο ντι φίορι και με τα χίλια ζόρια καταφέραμε να περπατήσουμε μέχρι το δωμάτιο.
Το ρολοί που φοράω και μετράει τα βήματα όταν μπήκαμε στο ξενοδοχείο είχε περάσει τα 30.000. Μιλάμε για μια απόσταση 27 χιλιομέτρων που θα έκανε και τους πιο γυμνασμένους να λακίσουν. Ξέχασα να πω ότι με το που έφτασα στο ξενοδοχείο το πρωί έκλεισα οδηγό μέσω της ρεσεψιόν για να μας πάει στο Φλουμιντσίνο που φεύγει η Αλιταλια. Μας είχαν προτείνει την μεταφορά με 45 ευρώ από το ξενοδοχείο και για την άφιξη μας αλλά αφού το ταξί από Τσιαμπίνο κοστίζει 30 έκρινα ότι δεν άξιζε. Στην επιστροφή όμώς το άλλο αεροδρόμιο έχει άλλη ταρίφα 40-45 νομίζω οπότε το θεώρησα καλό ντιλ και το κλείσαμε αμέσως. Σκεφτειτε για να πάμε 4 άτομα θα θέλαμε ο καθένας 1.5 ευρώ εισιτήριο μετρό και 11.50 ευρώ τραίνο χωρίς να υπολογίσω την ταλαιπωρία και το ξύπνημα μια ώρα νωρίτερα. Το ραντεβού μας ήταν για τις 7 το πρωί και ο οδηγός ήταν κύριος και στην ώρα του. Με το βανάκι φορτωμένο με τις αποσκευές μας και το κεφάλι μας γεμάτο αναμνήσεις φτάσαμε στο αεροδρόμιο Φλουμιντσίνο που είναι αρκετά μεγαλύτερο από το άλλο και με πολύ περισσότερα μαγαζιά. Κάναμε κάποια τελευταία ψώνια και αποχαιρετήσαμε την Ρώμη για άλλη μια φορά. Η επόμενη φορά θα είναι μόνο για βόλτες, ψώνια και φαγητό και όχι αγώνας δρόμου. Στην περίπτωση μας τερματίσαμε όλοι μπορεί όχι με τόσο καλό χρόνο αλλά είδαμε σχεδόν τα πάντα από όσα είχα σχεδιάσει. Δεν πήγαμε βια βένετο ή Πομπι και στα δύο βραδυνά μαγαζιά με τους τραυματισμούς αλλά την αποστολή την φέραμε εις πέρας. ARIVEDECHI ROMA.
Last edited:
