ΗΠΑ Surfin' USA

[pulsar]

Εισαγωγή

..η πρώτη φορά που βρέθηκα στα ΗΠΑμερικάνικα εδάφη ήταν τον Μάρτιο του 2007, οπότε και ένοιωσα τα πρώτα ερωτικά φτερουγίσματα για την πόλη της Νέας Υόρκης. Τι κι αν μας έφαγε το κρύο και το χιόνι, έκτοτε δεν μπόρεσε ποτέ να βγει από το μυαλό και την καρδιά μου, με αποτέλεσμα να ψάχνω την πρώτη ευκαιρία που θα με ξανάφερνε στην αγκαλιά της.

Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους η επιστροφή στη μητρόπολη είχε αρχίσει να ωριμάζει σαν ιδέα στο μυαλό της εύθυμης τριμελούς παρέας μας. Οι μόνοι μου ενδοιασμοί είχαν να κάνουν με το γεγονός πως επειδή οι ΗΠΑ ήταν τόσο μεγάλες και άγνωστες στα μάτια μου, ήθελα οπωσδήποτε να δω και κάτι ακόμα. Η έρευνα και οι ενθουσιώδεις περιγραφές όσων έχουν βρεθεί στο μακρινό Σαν Φρανσίσκο δεν άργησαν να θέσουν υπό εξέταση τη σύνδεση της Νέας Υόρκης με την ηλιόλουστη Καλιφόρνια.

Ακόμα, όμως, δεν ένοιωθα πλήρης. Χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να ικανοποιηθούν οι ακόρεστες ταξιδιωτικές ορέξεις μου. Θα το πω, το έναυσμα δώθηκε διαβάζοντας ένα σχετικό trip report, συνειδητοποιώντας πόσο πολύ θέλω να βρεθώ θαυμάζοντας το τοπίο του Grand Canyon National Park. Και για εκεί οι περιορισμένες επιλογές μου με οδήγησαν στην εξής μία: Την κολασμένη και αινιγματική μεγαλούπολη της ερήμου. Viva Las Vegas λοιπόν, που θα έλεγε κι ο μακαρίτης ( ; ) ο Elvis, κι εγώ βρέθηκα πρωτοχρονιάτικα να ψάχνω εισιτήρια. Το μόνο που με χαλούσε ελαφρώς στην όλη υπόθεση ήταν πως αν βάζαμε κάτω τα προγράμματα των μελών της παρέας, η μόνη κοινή διαθέσιμη περίοδος ήταν η high season του Αυγούστου. Εξ ου και η βιασύνη να κλείσουν τα αεροπορικά πριν αρχίσουν οι τιμές να παίρνουν την ανηφόρα.

Η αναζήτηση διήρκεσε μερικές μέρες, ώσπου ένας συνδυασμός 8 πτήσεων (τόσες νόμιζα τότε, αλλά βγήκα ψεύτης ), εταιριών και codeshare κωδικών φάνταζε ο ιδανικός. H τιμή, μόλις που ήταν τετραψήφια. Τον παραθέτω:

01/08/2008 SKG-MUC A3500
01/08/2008 MUC-JFK LH410
06/08/2008 JFK-LAS AA257
07/08/2008 VGT-GCN Vision (RBY) 121
07/08/2008 GCN-VGT Vision (RBY) 121
08/08/2008 LAS-SFO WN1165
12/08/2008 SFO-FRA UA900
13/08/2008 FRA-SKG A3531

Κάπως έτσι, λοιπόν, έκλεισε ο πρώτος κύκλος της εκδρομής, με τις κρατήσεις των ξενοδοχείων να έπονται.
Επειδή, όμως, δεν άξιες αναφοράς εδώ, θα κάνω μια σύντομη περιγραφή όταν έρθει η ώρα της διαμονής.
Α! Διάλεξα και θέσεις (που δεν τις τήρησε σχεδόν καμία εταιρία ).

SX-BGH ήταν ασφυκτικά γεμάτο, με αποτέλεσμα η μοναδική ( ; ) διαθέσιμη τριάδα να είναι αυτή της 24 ABC.

Αναχώρηση on time (κάτι μοναδικό, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια) για μια αδιάφορη πτήση, με ενδιαφέρουσες συνοδούς στα γνωστά πρότυπα, αλλά και άπειρες. Το καρτ χτύπησε τουλάχιστον 10 φορές σε κάποιο κάθισμα κατά τη διάρκεια του σερβιρίσματος, τα ψωμάκια που ήταν αποθηκευμένα στα ντουλάπια πάνω από το κεφάλι μου μου ήρθαν αγκαλιά, και για να μην τα πολυλογώ, μια γενικότερη ανοργανωσιά. Με τα πολλά και με λίγο ύπνο, φτάσαμε σε remote stand του MUC, όπου μας παρέλαβε ένας βιαστικός οδηγός λεωφορείου για να μας αφήσει λίγο αργότερα στην είσοδο του Τ2.

Με αγωνία είδα στην οθόνη πως η LH410 θα γινόταν στην γνωστή ώρα. Όλα καλά λοιπόν, περπάτημα και ξαναπερπάτημα, ξανά check-in, οι θέσεις που είχα δεσμεύσει τηλεφωνικά στην LH δεν υπήρχαν (συμβαίνει και στους Γερμανούς) και καταλήξαμε στις 27G, με το υπερτεράστιο seat pitch, και 28Η και Κ. Έλεγχος σε αμερικάνικα πρότυπα για τις πτήσεις προς Αμερική και βρισκόμαστε να περιμένουμε στην Η18 με το πανέμορφο Α346 να μας χαμογελά από το παράθυρο περιμένοντας το boarding. Αμ δε, αλλαγή θύρας και ώρας για μιάμιση ώρα μετά και βρισκόμαστε σε αναμονή του νέου μας ιπτάμενου φίλου μπροστά από το άδειο παράθυρο.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Το D-AIHM, τεράστιο και ολοκαίνουριο (ούτε 2 ετών) άρχισε να ετοιμάζεται να μας υποδεχτεί. Boarding και ετοιμασίες για το pushback χωρίς άλλη καθυστέρηση και μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν στον αέρα με τους RR Trent 500 να σφυρίζουν ευχάριστα. Χωρίς περιστροφές, μπορώ να πω πως το Α346 είναι ότι πιο ωραίο, άνετο, ήσυχο και πολιτισμένο έχω πετάξει. Bye bye triple seven, βρήκες αντικαταστάτη στην καρδιά μου. Το seat pitch νορμάλ για τα σύγχρονα πρότυπα, το γεύμα τυπικό αλλά καλό, το ίδιο και οι αεροσυνοδοί, αλλά όταν βρέθηκα στην 27G, απλώθηκα και έκλεισα τα βλέφαρα μου τα ξέχασα όλα. Τόσο ώστε οι συνταξιδιώτες μου εις μάτην προσπαθούσαν να με ξυπνήσουν για να δω την ιπτάμενη παρέα μας. Έτσι, ο τηλεφακός ποτέ δε μπήκε στη μηχανή μου, κι η φωτογραφία που έβγαλαν θα έλεγα πως είναι λιγάκι αφαιρετική. Οι ώρες πέρασαν με ύπνο, μουσική, λίγη ψυχαγωγία στην προσωπική οθόνη του IFE, βόλτα στο galley για να ξεπιαστώ και κατανάλωση snacks και αναψυκτικών. Το πρωινό ήταν ό,τι χειρότερο γεύτηκα στο ταξίδι συνολικά, κάτι σαν τσουρέκι γεμιστό με λουκάνικο και μουστάρδα. Η πείνα υπερίσχυσε, όμως, και το έφαγα. Άφιξη στο (άσχημο) JFK, immigration, βαλίτσες (κλασσικά γκαντέμης και πάντα τελευταίος) και ταξάκι για να μας οδηγήσει στο 109 της Ε42nd str.

Εκεί βρίσκεται το Grand Hyatt NY, σε αχτύπητη τοποθεσία, ανάμεσα στο κτίριο του Grand Central Terminal και του Chrysler Building. Η τιμή στην οποία έκλεισα το δωμάτιο, πίσω στον παγωμένο Φεβρουάριο, ήταν καλή και σε συνδυασμό με το παρηκμασμένο δολλάριο (κάπου στο 1,57) δεν χρειάστηκε να δώσουμε κάτι το εξωφενικό. Αυτά σκεφτόμουν καθώς ανέβαινα στον 29ο όροφο του δωματίου μας και βλέποντας από το παράθυρο την πόλη.

Παρασκευή, γαρ, το MoMA είχε δωρεάν είσοδο, και δεδομένου ότι το είχαμε ξαναεπισκεφτεί, μπορούσαμε να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα ώστε να θαυμάσουμε το υπέροχο κτίριο και τη γειτονιά του. Από το MoMA συνεχίσαμε τη βόλτα στην Times Square, στο Rockefeller Center κι από εκεί στο ξενοδοχείο, αφού η αϋπνία της προηγούμενης ημέρας σε συνδυασμό με το jet lag είχαν αρχίσει να μας εξουθενώνουν περίπου στις έντεκα. Η επόμενη ημέρα μας βρήκε ξύπνιους από πολύ νωρίς και αποφασισμένους για εξοντωτικό ποδαρόδρομο. Πρωϊνό στο αγαπημένο μας "μαγαζάκι", το καφέ που βρίσκεται στη γωνία 28Ε με 5th ave ( εδώ δηλαδή) και στο οποίο είχαμε επενδύσει μεγάλα ποσά συναλλάγματος την προηγούμενη φορά. Ο "κατήφορος" στο Manhattan δεν είχε τελειωμό, πρώτα στο Soho, όπου αντί για τον Μαρξ, συναντήσαμε μια μπόρα και στη συνέχεια στην Chinatown, την Wall Street και την γειτονιά των γιάπηδων, γενικότερα. Η βόλτα μας έβγαλε τελικά στον τερματικό σταθμό του Staten Island Ferry, απ' όπου είδαμε μια κυρία, και μια λωρίδα γης φυτεμένη με κτίρια.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε για πρωινό μετά σερφαρίσματος στο hotspot του διπλανού μας Bryant Park. Από εκεί, επίσκεψη στο (μετρίως ενδιαφέρον) ΜΕΤ, με την υπέροχη ταράτσα. Κατόπιν, επίσκεψη στο υπόγειο του συμπλέγματος της Time Warner, όπου βρίσκεται η καλύτερη αγορά τροφίμων του κόσμου ( ; ). Whole Foods, και εξωφρενικές προμήθειες για πικνικ στο πάρκο. Εκεί, μετά το υπέροχο φαγητό, απολαύσαμε τη βαρκάδα μας με θέα στο San Remo. Το βράδυ περιελάμβανε γεύμα στο Spice Market.

Οι μέρες στη ΝΥ κύλησαν μέσα σε μια δημιουργική χαλαρότητα, με επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο, όπου μάθαμε πως κι οι σαυρούλες αγαπιούνται. Βρίσκεται στο Bronx, και στο μετρό μέχρι εκεί ήμασταν οι μόνοι λευκοί και δακτυλοδεικτούμενοι. Πήραμε το ύφος "έχω ξανακάνει τη συγκεκριμένη διαδρόμη 7000 φορές στο παρελθόν" και είδαμε πως είναι η άσχημη πλευρά της πόλης. Φωτογραφίες δεν έχει, γιατί η μηχανή απλά δε βγήκε από την τσάντα. Απλά να πω πως το υπέργειο μετρό με τη σκουριασμένη μεταλλική υπερκατασκευή μας υπενθύμισε πως η πόλη είναι πολλών ταχυτήτων και πως δεν έχουν όλοι τα ίδια προνόμια. Το μουσείο φυσικής ιστορίας ήταν ένα ακόμα απωθημένο μου από την πρώτη επίσκεψη, αλλά τελικά δε με ενθουσίασε πέραν μερικών αξιαγάπητων εκθεμάτων. Η αγαπημένη μου βόλτα στην πόλη, βέβαια, παραμένει αυτή στην γέφυρα του Brooklyn με την υπέροχη θέα στην πόλη. Πραγματοποιήθηκε το τελευταίο απόγευμα, μετά από την επίσκεψη μας στον δήμο του Brooklyn, που δείχνει να ξεφεύγει για τα καλά από τον άσχημο του εαυτό. Για το τέλος έμεινε η άνοδος στο Top of the Rock. Μακράν προτιμότερο από τη μέγιστη τουριστική παγίδα του Empire State Building, με καλύτερη θέα, λιγότερα σύρματα, λιγότερο κόσμο και μεγαλύτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Με αυτήν την εικόνα αποχαιρέτησα τη μεγαλούπολη, στην οποία θα επιστρέψω σίγουρα κάποια στιγμή.

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pulsar]

New York

Οι καιρός πέρασε γρήγορα, οι χαλαρές προετοιμασίες είχαν φτάσει στο τέλος τους κι εγώ μισοάϋπνος σηκώθηκα στις 05:00 για να ετοιμάσω την άφιξη μου στο πολυαγαπημένο "Μακεδονία". Ήταν η εβδομάδα που οι εργαζόμενοι της LH αποφάσισαν να κάνουν απεργία μετα από 7 αιώνες και παρά το γεγονός πως η πτήση μας από το Μόναχο δεν ήταν στη λίστα των ακυρωθέντων που έβγαινε κάθε βράδυ για την επόμενη ημέρα, μια μικρή ανησυχιά με διακατείχε.

Μετά από περισυλλογή των υπόλοιπων μελών της εύθυμης παρέας, φτάσαμε λίγα λεπτά μετά τις έξι το πρωί στην μικρή σχετικά ουρά του check-in της πολιτισμένης εταιρίας. Οι αποσκευές μας θα είχαν την τύχη να φτάσουν κατευθείαν στο JFK, σε αντίθεση μ'εμάς, που θα χρειαζόμασταν ένα δεύτερο check-in στο MUC. Ας είναι, σκέφτηκα. Παρά την μικρή ουρά, όμως, το αείμνηστο ex-Cronus ex-Aegean SX-BGH ήταν ασφυκτικά γεμάτο, με αποτέλεσμα η μοναδική ( ; ) διαθέσιμη τριάδα να είναι αυτή της 24 ABC.

Αναχώρηση on time (κάτι μοναδικό, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια) για μια αδιάφορη πτήση, με ενδιαφέρουσες συνοδούς στα γνωστά πρότυπα, αλλά και άπειρες. Το καρτ χτύπησε τουλάχιστον 10 φορές σε κάποιο κάθισμα κατά τη διάρκεια του σερβιρίσματος, τα ψωμάκια που ήταν αποθηκευμένα στα ντουλάπια πάνω από το κεφάλι μου μου ήρθαν αγκαλιά, και για να μην τα πολυλογώ, μια γενικότερη ανοργανωσιά. Με τα πολλά και με λίγο ύπνο, φτάσαμε σε remote stand του MUC, όπου μας παρέλαβε ένας βιαστικός οδηγός λεωφορείου για να μας αφήσει λίγο αργότερα στην είσοδο του Τ2.

Με αγωνία είδα στην οθόνη πως η LH410 θα γινόταν στην γνωστή ώρα. Όλα καλά λοιπόν, περπάτημα και ξαναπερπάτημα, ξανά check-in, οι θέσεις που είχα δεσμεύσει τηλεφωνικά στην LH δεν υπήρχαν (συμβαίνει και στους Γερμανούς) και καταλήξαμε στις 27G, με το υπερτεράστιο seat pitch, και 28Η και Κ. Έλεγχος σε αμερικάνικα πρότυπα για τις πτήσεις προς Αμερική και βρισκόμαστε να περιμένουμε στην Η18 με το πανέμορφο Α346 να μας χαμογελά από το παράθυρο περιμένοντας το boarding. Αμ δε, αλλαγή θύρας και ώρας για μιάμιση ώρα μετά και βρισκόμαστε σε αναμονή του νέου μας ιπτάμενου φίλου μπροστά από το άδειο παράθυρο.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Το D-AIHM, τεράστιο και ολοκαίνουριο (ούτε 2 ετών) άρχισε να ετοιμάζεται να μας υποδεχτεί. Boarding και ετοιμασίες για το pushback χωρίς άλλη καθυστέρηση και μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν στον αέρα με τους RR Trent 500 να σφυρίζουν ευχάριστα. Χωρίς περιστροφές, μπορώ να πω πως το Α346 είναι ότι πιο ωραίο, άνετο, ήσυχο και πολιτισμένο έχω πετάξει. Bye bye triple seven, βρήκες αντικαταστάτη στην καρδιά μου. Το seat pitch νορμάλ για τα σύγχρονα πρότυπα, το γεύμα τυπικό αλλά καλό, το ίδιο και οι αεροσυνοδοί, αλλά όταν βρέθηκα στην 27G, απλώθηκα και έκλεισα τα βλέφαρα μου τα ξέχασα όλα. Τόσο ώστε οι συνταξιδιώτες μου εις μάτην προσπαθούσαν να με ξυπνήσουν για να δω την ιπτάμενη παρέα μας. Έτσι, ο τηλεφακός ποτέ δε μπήκε στη μηχανή μου, κι η φωτογραφία που έβγαλαν θα έλεγα πως είναι λιγάκι αφαιρετική. Οι ώρες πέρασαν με ύπνο, μουσική, λίγη ψυχαγωγία στην προσωπική οθόνη του IFE, βόλτα στο galley για να ξεπιαστώ και κατανάλωση snacks και αναψυκτικών. Το πρωινό ήταν ό,τι χειρότερο γεύτηκα στο ταξίδι συνολικά, κάτι σαν τσουρέκι γεμιστό με λουκάνικο και μουστάρδα. Η πείνα υπερίσχυσε, όμως, και το έφαγα. Άφιξη στο (άσχημο) JFK, immigration, βαλίτσες (κλασσικά γκαντέμης και πάντα τελευταίος) και ταξάκι για να μας οδηγήσει στο 109 της Ε42nd str.

Εκεί βρίσκεται το Grand Hyatt NY, σε αχτύπητη τοποθεσία, ανάμεσα στο κτίριο του Grand Central Terminal και του Chrysler Building. Η τιμή στην οποία έκλεισα το δωμάτιο, πίσω στον παγωμένο Φεβρουάριο, ήταν καλή και σε συνδυασμό με το παρηκμασμένο δολλάριο (κάπου στο 1,57) δεν χρειάστηκε να δώσουμε κάτι το εξωφενικό. Αυτά σκεφτόμουν καθώς ανέβαινα στον 29ο όροφο του δωματίου μας και βλέποντας από το παράθυρο την πόλη.

Παρασκευή, γαρ, το MoMA είχε δωρεάν είσοδο, και δεδομένου ότι το είχαμε ξαναεπισκεφτεί, μπορούσαμε να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα ώστε να θαυμάσουμε το υπέροχο κτίριο και τη γειτονιά του. Από το MoMA συνεχίσαμε τη βόλτα στην Times Square, στο Rockefeller Center κι από εκεί στο ξενοδοχείο, αφού η αϋπνία της προηγούμενης ημέρας σε συνδυασμό με το jet lag είχαν αρχίσει να μας εξουθενώνουν περίπου στις έντεκα. Η επόμενη ημέρα μας βρήκε ξύπνιους από πολύ νωρίς και αποφασισμένους για εξοντωτικό ποδαρόδρομο. Πρωϊνό στο αγαπημένο μας "μαγαζάκι", το καφέ που βρίσκεται στη γωνία 28Ε με 5th ave ( εδώ δηλαδή) και στο οποίο είχαμε επενδύσει μεγάλα ποσά συναλλάγματος την προηγούμενη φορά. Ο "κατήφορος" στο Manhattan δεν είχε τελειωμό, πρώτα στο Soho, όπου αντί για τον Μαρξ, συναντήσαμε μια μπόρα και στη συνέχεια στην Chinatown, την Wall Street και την γειτονιά των γιάπηδων, γενικότερα. Η βόλτα μας έβγαλε τελικά στον τερματικό σταθμό του Staten Island Ferry, απ' όπου είδαμε μια κυρία, και μια λωρίδα γης φυτεμένη με κτίρια.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε για πρωινό μετά σερφαρίσματος στο hotspot του διπλανού μας Bryant Park. Από εκεί, επίσκεψη στο (μετρίως ενδιαφέρον) ΜΕΤ, με την υπέροχη ταράτσα. Κατόπιν, επίσκεψη στο υπόγειο του συμπλέγματος της Time Warner, όπου βρίσκεται η καλύτερη αγορά τροφίμων του κόσμου ( ; ). Whole Foods, και εξωφρενικές προμήθειες για πικνικ στο πάρκο. Εκεί, μετά το υπέροχο φαγητό, απολαύσαμε τη βαρκάδα μας με θέα στο San Remo. Το βράδυ περιελάμβανε γεύμα στο Spice Market.

Οι μέρες στη ΝΥ κύλησαν μέσα σε μια δημιουργική χαλαρότητα, με επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο, όπου μάθαμε πως κι οι σαυρούλες αγαπιούνται. Βρίσκεται στο Bronx, και στο μετρό μέχρι εκεί ήμασταν οι μόνοι λευκοί και δακτυλοδεικτούμενοι. Πήραμε το ύφος "έχω ξανακάνει τη συγκεκριμένη διαδρόμη 7000 φορές στο παρελθόν" και είδαμε πως είναι η άσχημη πλευρά της πόλης. Φωτογραφίες δεν έχει, γιατί η μηχανή απλά δε βγήκε από την τσάντα. Απλά να πω πως το υπέργειο μετρό με τη σκουριασμένη μεταλλική υπερκατασκευή μας υπενθύμισε πως η πόλη είναι πολλών ταχυτήτων και πως δεν έχουν όλοι τα ίδια προνόμια. Το μουσείο φυσικής ιστορίας ήταν ένα ακόμα απωθημένο μου από την πρώτη επίσκεψη, αλλά τελικά δε με ενθουσίασε πέραν μερικών αξιαγάπητων εκθεμάτων. Η αγαπημένη μου βόλτα στην πόλη, βέβαια, παραμένει αυτή στην γέφυρα του Brooklyn με την υπέροχη θέα στην πόλη. Πραγματοποιήθηκε το τελευταίο απόγευμα, μετά από την επίσκεψη μας στον δήμο του Brooklyn, που δείχνει να ξεφεύγει για τα καλά από τον άσχημο του εαυτό. Για το τέλος έμεινε η άνοδος στο Top of the Rock. Μακράν προτιμότερο από τη μέγιστη τουριστική παγίδα του Empire State Building, με καλύτερη θέα, λιγότερα σύρματα, λιγότερο κόσμο και μεγαλύτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Με αυτήν την εικόνα αποχαιρέτησα τη μεγαλούπολη, στην οποία θα επιστρέψω σίγουρα κάποια στιγμή.

 

[pulsar]

Las Vegas

..το τελευταίο πρωινό στην ΝΥ ήταν θλιμμένο και μελαγχολικό. Έτσι αποφασίσαμε να πνίξουμε τον πόνο μας σε κάποια τελευταία ψώνια και σε κοτόπουλο με κάρι, από τον πλανόδιο κάπου κοντά στην W47th με 6th ave. Μία και μισή η ώρα παραλαμβάναμε τις βαλίτσες μας από το ξενοδοχείο και επιβιβαζόμασταν ξανά σε ταξί με προορισμό το JFK. Το ταξί από/προς το αεροδρόμιο κοστίζει περίπου 45$ και είναι μάλλον ο πιο ξεκούραστος και μη-αγχωτικός τρόπος μετακίνησης. Μέχρι εκείνη την Τετάρτη. Η κίνηση έμοιαζε να πνίγει κάθε πιθανό τρόπο διαφυγής από το Manhattan. Ο Ινδός με το τουρμπάνι στο τιμόνι παρόλα αυτά έμοιαζε χαλαρός. Χαλαρώσαμε κι εμείς και απολαύσαμε τη βόλτα που σίγουρα θα είχε μωτ < 10km/h. Μετά από περίπου 45' για μια απόσταση που με τα πόδια θα την κάναμε στον μισό χρόνο, άρχισα όμως να προβληματίζομαι. :? Η πτήση μας έφευγε σε ούτε δύο ώρες κι εμείς δεν είχαμε βγεί ακόμα από το νησί. Με κουτσή συνεννόηση πως πρέπει να βιαστούμε, και αφού είχαμε πατήσει στο Queens, ο ομάρ ταρίφ άρχισε να οδηγάει όσο πιο χαροτικά μπορούσε, με συνεχείς σφήνες και φρεναρίσματα που μετέδιδαν συνεχή g στα κουρασμένα σώματα μας. Μέχρι που βγήκε από τη highway και μπήκε σε έναν οικισμό που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. Στροφή σε βενζινάδικο και κατεβαίνει. Μεταξύ απορίας και άγχους, μία ώρα και λίγο πριν την αναχώρηση, τον βλέπουμε να μιλάει με τον (Ινδό) ιδιοκτήτη του βενζινάδικου, να μπαίνει και να φεύγουμε. Εξήγηση καμία για την απρόσμενη στάση. Για να μη σας κουράσω άλλο, συνεννοήθηκε για το πως θα φτάσουμε στο JFK από κάποιον B-road, ΄όπως και έγινε κανένα δεκάλεπτο αργότερα.

Σταματάμε και κάνουμε Check-in στο πεζοδρόμιο, έξω από το ολοκαίνουριο (και όχι κάτι το φοβερό) Τ8. Είχε κανονικό counter, απ' όπου παρέλαβαν με καροτσάκι τις αποσκευές μας, κι εμείς μέσα σε 5' είχαμε ξεμπερδέψει και οδεύαμε προς τον έλεγχο ασφαλείας. Κλασσικά πράγματα, χωρίς παπούτσια και λοιπά επικίνδυνα πράγματα είδαμε πως η πτήση έχει (τι περίεργο!) μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Έτσι, όχι μόνο προλάβαμε, αλλά φάγαμε και πίτσα. Επιβίβαση στο παμπάλαιο 757-200 του αμερικάνικου δεινοσαύρου των αερομεταφορών, ΑΑ, το οποίο είναι και το μοναδικό αεροπλάνο του ταξιδιού που δεν μπόρεσα να δω registration. Αν είχα δει, θα έβρισκα σίγουρα το αεροπλάνο εικοσαετίας (και λίγο λέω) με ξεχαρβαλωμένα καθίσματα και βρωμερά υφάσματα. το μόνο καλό στη υπόθεση είναι πως το seat pitch ήταν κι αυτό εικοσαετίας, με άνεση και άπλα. Οι θέσεις που είχα κλείσει αυτή τη φορά μας δώθηκαν κανονικά και ήταν οι 25 ABC. Η πληρότητα γύρω στο 70% (ο Αύγουστος είναι low season στη Νεβάδα λόγω ζέστης) και οι συνεπιβάτες είτε ανδροπαρέες που πήγαιναν για να κάνουν ζημιά (και καλά) είτε ζευγάρια όλων των ηλικιών που απλά έχουν εξοχικά στην περιοχή. Pushback και κάπου στην τροχοδρόμηση είδα να ξεπροβάλει από μακριά το Α380 της EK! Ήταν η περίοδος που μόλις το είχαν παραλάβει και έκαναν δοκιμαστικές πτήσεις ανα την Αμερική. Η μηχανή ήταν στο ντουλάπι, και για να μη γίνω σπαστικός και προκλητικός την άφησα στη θέση της χωρίς φωτογραφία. Τo ταξίδι κύλησε πιο βαρετά από ποτέ, αφού ξέχασα κατά λάθος το ipod στη βαλίτσα που ταξίδευε στο αμπάρι, το IFE ήταν της εποχής που όλοι πήγαιναν στο Vegas για να δουν τον Elvis και δεν είχα ιδέα που βρισκόμασταν. Φαγητό δεν προσφέρονταν και τη μονοτονία έσπασε μόνο η δωρεάν κοκα-κόλα. Το κουτάκι που μου προσέφερε το μεσήλικο πλήρωμα ήταν της Coca-Cola Brazil και ήταν γραμμένο στα βραζιλιάνικα. Κάπου εκεί κοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα είχαμε ήδη αρχίσει την κάθοδο, ο ήλιος έδυε, και μόλις περάσαμε κάτω από τα σύννεφα το κοκκινωπό χρώμα σε συνδυασμό με την πρωτόγνωρη ξεραϊλα της ερήμου με έκανε να νομίζω πως φτάσαμε στον Άρη. Στην κυριολεξία δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ούτε όμως και κάτι σαν τη strip που κατάφωτη έκανε την εμφάνιση της στη μέση του πουθενά. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συνέβη και που βρισκόμασταν είχαμε ήδη προσγειωθεί και μπαίναμε στο τερμιναλ 1 του McCarran. Όπως ίσως έχετε διαβάσει, υποδοχή με κουλοχέρηδες, ενδοαεροδρομιακό τραινάκι και πάμε για το Baggage Claim.

Παραλαβή και ταξάκι για το MGM Grand, στο οποίο είχα κρατήσει ένα δωμάτιο με τα πιο άνετα κρεβάτια που έχω δει στη ζωή μου. Δυστυχώς, μόλις 6ος όροφος και για θέα το New York New York απέναντι να μου θυμίζει κάτι από την πόλη που άφησα πίσω. Φυσικά, καθοδόν για το δωμάτιο περνάς από το καζίνο υποχρεωτικά, στο οποίο η πρόσβαση είναι ελεύθερη για όποιον θέλει, χωρίς καμία διατύπωση ή έλεγχο όπως συμβαίνει στη μικρή μας χώρα. Τακτοποίηση, μπάνιο για να φύγει η βρωμιά που μαζέψαμε στα 2.000+ μίλια που κάναμε από το πρωί και έτοιμοι για βόλτα. Κάπου εδώ να πω πως οι τιμές στα ξενοδοχεία και τα πακέτα για το Λας είναι αρκούντως φτηνα, ως κομμάτι της πολιτικής που θέλει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο στον τζόγο.

Δεν ήμουν σίγουρος αν έφταιγε το ότι ήταν βράδυ ή το ότι στην Ελλάδα το καλοκάιρι ψηθήκαμε, αλλά τη ζέστη του Las Vegas, έως και ευχάριστη θα την έλεγα. Υγρασία ελάχιστη (όσοι έχουν το προνόμιο να μένουν στην πιο υγρή πόλη του κόσμου, Θεσσαλονίκη, θα το εκτιμήσουν) και μάλλον πιο πολύ ενοχλητικός ήταν ο υπερβολικός κλιματιμός σε όλους τους κλειστούς χώρους. Δείπνο εντός του MGM σε ένα ζουγκλο-ειδές εστιατόριο (με σήμα το λιοντάρι της MGM) γιατί η πείνα ήταν μεγάλη κι η όρεξη για πειραματισμούς μικρή. Βόλτα στην Las Vegas Boulevard, που θα την παρομοίαζα με την 26ης Οκτωβρίου για τους Θεσσαλονικέις και την Συγγρού για τους ΑΘηναίους. Φαρδιά, με πολλή κίνηση, αδιάφορο περιβάλλον, πολλούς μεξικανούς να μοιράζουν κάρτες για Call Girls και μαγαζιά με τουριστικά σουβενίρ. Φυσικά τα διάσημα ξενοδοχεία τριγύρω θύμιζαν που βρισκόμαστε, αλλά έξω από αυτά, μια παρακμή. Από τα διάφορα που επισκευτήκαμε πιο πολύ μου άρεσε το Bellagio, με το πολύ προσεγμένο περιβάλλον και τον εκπληκτικό εσωτερικό κήπο. Δυστυχώς, η λεωφόρος ήταν τόσο μεγάλη, όσο κι η κούραση μας (άλλωστε με ακόμα -3 ώρες στο ρολόι, στη Νέα Υόρκη την ίδια στιγμή ήταν ήδη ξημερώματα), και η πρωϊνή παραλαβή για το Grand Canyon απαιτούσε ξύπνημα νωρίς. Έτσι, επιστρέψαμε στα τεράστια κρεβάτια μας για λίγη ξεκούραση.

Πρωί, παραλαβή από το λεωφορειάκι της Vision Holidays και βουρ για το Las Vegas North, απ' όπου θα ξεκινούσε το τουρ στο South Rim. Αναμονή στο ευχαριστο περιβάλλον του αεροσταθμού και (τι άλλο; ) ανακοίνωση πως το τουρ θα καθυστερήσει. Ευτυχώς με διαβεβαίωσαν πως αυτό δε θα επηρρεάσει τη διάρκεια του, κι έτσι το μόνο που έμενε ήταν να αφιχθεί το Dornier 328 που θα μας μετέφερε. Πράγματι, με περίπου μια ώρα καθυστέρηση έφτασε δίπλα στο κτίριο το N328MX με την ασιατικής καταγωγής συνοδό, της οποίας τα Αγγλικά μετα βίας καταλάβαινα. Απογείωση και χαμηλή πτήση πάνω από το Hoover Dam και το άγριο τοπίο. Το τουρ, τελικά μου έπεσε μικρό. Το τοπίο είναι τόσο συγκλονιστικό και ασυνήθιστο, που την επόμενη φορά που θα βρεθώ στα μέρη, θα καθήσω τρεις μέρες απλά για να κοιτάω και να σκέφτομαι. Μερικές φωτογραφίες. Δεν έλλειψαν οι μικροί επισκέπτες. Μετά από περίπου τρεις ώρες στο μέρος (το οποίο οι Αμερικάνοι έχουν φροντίσει να είναι τέλειο, καθαρότατο, και με πολύ χαρακτήρα, είναι άλλωστε εθνικό πάρκο) πήγαμε μια σύντομη επίσκεψη στο κέντρο τουριστών για μερικά σουβενίρ (πήρα ένα ημερολόγιο στη γιαγιά μου) και μάθαμε πως ο ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα. Με τις έλικες να γυρίζουν επιστροφή στο Vegas και λεωφορειάκι για το MGM, απ' όπου βλέπετε το ότι το μέρος δεν έχει κάτι να πει εκτός από τα καζίνο. Το City Center που χτιζόταν είναι πράγματι εντυπωσιακό.

Η απογευματοβραδυνή μας βόλτα περιελάμβανε και το show με τα λιοντάρια στο MGM αλλά και το show με τα συντριβάνια στο Bellagio, όπου δειπνήσαμε στον μεγαλύτερο και καλύτερο μπουφέ που έχω δει στη ζωή μου. Βραδυνή βόλτα στο καζίνο του ξενοδοχείου, όπου είδα με τα μάτια μου Ισπανό στη ρουλέτα να έχει κάνει δεκάδες μάρκες των 10.000 δολλαρίων και να τις χάνει σωρηδόν γελώντας. Ύπνος στις 3 με αφύπνηση στις 5:30 για να προλάβουμε την WN1165 της Southwest για το San Fran.

 

[pulsar]

San Francisco

Check-in το πεζοδρόμιο ξανά, αλλά μετ' εμποδίων. Ο (ψιλοαγενής) υπάλληλος της Southwest μου έλεγε πως η βαλίτσα μου είναι υπερβαρη κατά 5 λίβρες και πως θα πρέπει ή να πληρώσω υπέρβαρο ή να βάλω μερικά πράγματα στη χειραποσκευή μου. Η απάντηση προφανής, κι η Lowepro με τα φωτογραφικά δέχτηκε μερικούς ακόμα από τους οδηγούς και τα βιβλία που δε χρειαζόμουν. Έλεγχος και τα λοιπά, κι η νύστα με κυριεύει. Επιβίβαση από την C1 στο 737-7H4 N480WN, εισιτήριο το οποίο απέκτησα σε promo fare, κάπου στα 60 δολλάρια, αν δε με απατά η μνήμη μου, και προτιμήθηκε έναντι της Virgin America. "Οne for the money, two for the show, three to get ready, and go cat go" ανεφώνησε η εύθυμη επικεφαλής του πληρώματος, κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο ευχάριστη, και απογείωση από τον 25R. Όσοι καθόμασταν από δεξιά απολαύσαμε μια πολύ όμορφη στιγμή, με το πρωινό φως να λούζει τη Las Vegas Boulevard. Η πληρότητα ήταν τέτοια που ο καθένας μας είχε από μια ελεύθερη τριάδα να απλώσει το κουρασμένο του κορμί και λίγη ώρα μετά πυκνά σύννεφα έκρυψαν την έρημο και μας άφησαν στην αγκαλιά του Μορφέα. Τα χαμηλά σύννεφα δεν διαλύθηκαν ούτε πάνω από την Bay Area, με αποτέλεσμα η κάθοδος να γίνει στα τυφλά κι εμείς να αναρωτιόμαστε που είναι το San Fran. "Wow, another nice landing!" είπε η ξανθιά κι ευχάριστη συνοδός κι ο καιρός μάλλον απογοητευτικός, με ψιλόβροχο και τα σχετικά. Ευτυχώς που η αποβίβαση έγινε σε φυσούνα, γιατί με το που παραλάβαμε τις αποσκευές ψάχναμε για τα καλά κρυμμένα στον πάτο της βαλίτσας χειμωνιάτικα μπουφαν μας.

"Είχες δίκιο!", μου απέδωσαν τα εύσημα οι συνταξιδιώτες σχετικά με την επιμονή μου σε χοντρά ρουχα για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μας. Βλέπετε, με είχε προειδοποιήσει κι ο Mark Twain: "The coldest winter I ever spent was a summer in San Francisco." και δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω. BART και αποβίβαση στην Powell str, όπου δυο τετράγωνα πιο πάνω ήταν το ξενοδοχείο που επιλέξαμε. Οικονομικό και με μικρά δωμάτια αλλά πεντακάθαρο και σε καταπληκτική τοποθεσία. Stratford Hotel, δίπλα στη Union Square. Δυστυχώς ήταν ακόμα 10 το πρωί και το check-in ήταν αρκετά αργότερα. Αφήσαμε τις βαλίτσες, λοιπόν, ντυθήκαμε ζεστά και φύγαμε για πρωϊνό. Επιλέξαμε το καφέ του SFMoMA του MoMA δηλαδή του San Francisco (πρώτος σταθμός ΜοΜΑ, καθιερώθηκε ), στο οποίο, όμως είχαμε έναν πολύ καλό λόγο να πάμε: Την έκθεση με έργα της Frida Kahlo. Μετά την έκθεση περιηγηθήκαμε και στις υπόλοιπες εκθέσεις το μουσείου, όπως αυτή με έργα σύγχρονης κινεζικής τέχνης, όπως επίσης θαυμάσαμε και το υπέροχο κτίριο. Κάπου εκεί επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να κάνουμε επιτέλους check-in, ενώ ο ήλιος είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του. Στη συνέχεια γνωριμία με την πόλη, όπου είδαμε πως τα πυροσβεστικά οχήματα είναι ίδια σε όλες τις ΗΠΑ. Όσοι έχουν διαβάσει Το Lucky Luke "Η άμαξα" θα νοιώσουν μια οικειότητα με την πόλη. Φυσικά, το πιο χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι οι λόφοι και οι ανηφόρες, που καμιά φορά σε δυσκολεύουν ακόμα και στις πιο βασικές ανάγκες, όπως και ο πύργος της Transamerica.

Για τις υπόλοιπες μέρες, το πρόγραμμα ήταν αρκετά χαλαρό, με βόλτες με το τραμ, το οποίο στο τέρμα κάνει αναστροφή χάρη στη μυική δύναμη του οδηγού, πολύ ποδαρόδρομο από και προς τη Lombard str και βόλτα στη Fisherman's Wharf και την Pier 39 για να δούμε τις φώκιες (sea lions για την ακρίβεια) και τ' άλλα ζωάκια. Κάναμε επίσης βόλτα μέσα στον κόλπο του San Francisco για να δούμε τη γέφυρα (στην οποία θα επανέλθω), αλλά και τη φυλακή του Alcatraz. Κάπου πετύχαμε και μια παλιά αυτοκινητιστική δόξα σε εκθεσιακή κατάσταση. Κάπως έτσι, μεταξύ βόλτας, φαγητού, pancakes και ομελετών για πρωϊνό και winebars, με κρασί από τη γειτονική Napa Valley, για το βράδυ οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Για την τελευταία, αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα πάνω στη Golden Gate, αλλά και στη γύρω περιοχή, που έχει καταπληκτική φύση και ατμόσφαιρα. Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από εκεί: 1, 2, 3, 4 και 5.

Κλείνοντας, να πω πως το San Francisco είναι μια πόλη ιδανική για χαλαρές βόλτες, όμορφα κτίρια, με υπέροχη ατμόσφαιρα, που οφείλεται και στους διάφορους πλανόδιους καλλιτέχνες που βρίσκονται παντού, όπως ο σαξοφωνίστας που κάθε βράδυ άραζε στην γωνία του ξενοδοχείου δίνοντας καταπληκτικές ερμηνίες. Το μόνο που δε συνηθίσαμε ήταν το κρύο (Αύγουστος μήνας, το βράδυ βλέπαμε 11-12 βαθμούς), αλλά ευτυχώς τα σύννεφα υπήρχαν συνήθως μόνο το πρωί, δίνοντας τη θέση τους σε όμορφες λιακάδες. Αλλά ο καιρός είναι τόσο ευμετάβλητος, όσο και τα ρεύματα του κόλπου, που μόνο μυημένοι surfers μπορούν να δαμάσουν.

 

[pulsar]

Η Οδύσσεια ενός ξενιτεμένου

Ξύπνημα την Τρίτη 12 Αυγούστου με συννεφιά (τι περίεργο! ) και πρωϊνο στο αγαπημένο Olympic της Geary str. Παραλαβή αποσκευών, BART και άφιξη κατά τις 12 παρά στο SFO. Η UA900 ήταν προγραμματισμένη για τις 13:51 (η ακρίβεια τους μάρανε) αλλά η ουρά στο check-in της United μάλλον απογοητευτική ήταν. 5 long haul έφευγαν σε παραπλήσια ώρα και όλες τσεκάριζαν σε εκείνα τα 7-8 γκισέ. Όλες οι φυλές του κόσμου στην ουρά, κι οθόνη ήταν σαφής: UA900 New time 17:40. Μάλιστα. Τουλάχιστον δε θα μας επηρρεάσει η καθυστέρηση στο τσεκ-ιν. Η ανταπόκριση στη μακρινή Φρανκφούρτη είχε τεσσεράμιση ώρες κενό, οπότε όλα καλώς.

Αφού όλοι περιμέναμε την κυρία με τα 4 σκυλάκια, που έκανε πάνω από 1:30 ώρα να περάσει τις διατυπώσεις για το ταξίδι, δεσμεύοντας το ένα counter, κι αφού κρατούσαμε τη θέση εκ περιστροφής, έφτασε η σειρά μας. Η ασιάτισσα υπάλληλος του handling ζήτησε τα διαβατήρια μας. Ανοίγω ξεχωριστή παράγραφο:

Τα κοιτάει, τα ξανακοιτάει, τα ξαναματακοιτάει και ζητάει τη visa. Παίρνω το ένα διαβατήριο και της δείχνω την αμερικάνικη visa μέσα. "Όχι", μου λέει, "τη visa της Γερμανίας" Κάπου εκεί κατάλαβα πως δε θα βγάλουμε εύκολα άκρη και οπλίστηκα με υπομονή. Της εξηγώ με ηρεμία πως επειδή το διαβατήριο είναι ελληνικό και ανήκουμε εις την Ευρωπαϊκή Ένωση, δε χρειάζομαι βίζα για να ταξιδέψω στη Γερμανία. Με απόλυτο ύφος μου λεεί πως ο υπολογιστής της βγάζει πως θέλουμε βιζα και πως απορεί πως μπήκαμε στη χώρα χωρις βιζα. Ε, τότε άρχισα να επιμένω και να λέω πως είναι απαράδεκτο αυτό για την εταιρία, οπότε έφυγε και πήγε να ρωτήσει μια συνάδελφο σχετικά. Η συνάδελφος δε τη διαφώτισε και ξανά τα ίδια. Την 50η φορά που ξεφύλλισε το διαβατήριο, το βλέμμα της άστραψε. Στην πρώτη σελίδα γράφει με μικρά γράμματα "Ευρωπαϊκή Ένωση" σε όλες τις γλώσσες της Ένωσης και τότε μόνο πείστηκε πως η μικρή μας χώρα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πως δε χρειαζόμαστε βίζα. Τυπώνει τις κάρτες για το πρώτο σκέλος SFO-FRA, όπου βλέπω πως α) δε μου έδωσε τις θέσεις που είχα κλείσει από το site της UA. β) δεν μας έχει βάλει σε τριάδα, λέγοντας πως δεν υπάρχει καμία διαθέσιμη. Στη συνέχεια, πήγε να τυπώσει τις κάρτες του δεύτερου σκέλους, οπότε και μου είπε πως θα χάσουμε την ανταπόκριση και πως θα μας βάλει σε εναλλακτική πτήση. Της εξηγώ με βάση τις ώρες που έχουμε μπροστά μας πως μάλλον αυτό δε θα συμβεί και πως αν φύγουμε όντως στις 17:40 όλα θα πάνε καλά. Επέμενε, επέμενα και άρχισε να τυπώνει το δικό μου boarding pass με τις εναλλακτικές πτήσεις μέσω FRA και ZRH. Εκεί μου εξήγησε πως δε μπορεί να μας βάλει όλους στις ίδιες πτήσεις και πως πρέπει να ψάξει να βρει διαφορετική πτήση και για τους άλλους δύο συνταξιδιώτες. Εγώ να λέω τα δικά μου, αυτή τα δικά της, όσπου τυπώνει τα boarding pass και των άλλων δύο για να δω πως σε αυτούς έχει δώσει την αρχική πτήση που είχα κλείσει, δηλαδή την A3531. Ε, τα παίρνω και της λέω πως εμένα με έστελε μέσω Φρανκφούρτης και Ζυρίχης, ενώ τους άλλους δύο με την αρχική πτήση της Aegean. Φυσάει, ξεφυσάει και μου δίνει και εμένα pass με την Aegean. Κάπου εκεί είχα αποκάμει, είχα σπαστεί όσο δεν πάει (ακόμα και τώρα που το γράφω έχω εξοργιστεί), είχα χάσει μισή ώρα μπροστά στο γκισέ και έφυγα αλλόφρων.

Στις ώρες που είχαμε μπροστά μας, πήγαμε για ένα τελευταίο γεύμα επί αμερικανικού εδάφους και στις 17:00 πήγαμε στην πύλη 98. Ο Τζάμπουρας πουθενά, όμως. Ένας κύριος του αεροδρομίου που περίμενε στην πύλη μου εξήγησε πως το αεροπλάνο που ήταν να πετάξουμε αρχικά καθηλώθηκε λόγω βλάβης και πως η καθυστέρηση οφείλεται στο ότι περιμένουμε να έρθει από η πτήση από FRA, να ετοιμαστεί το αεροπλάνο και να πετάξουμε με αυτό πίσω. Στις 17:40 δεν είχε εμφανιστεί το 747 και ακόμα περιμέναμε. Τελικά, ίσως να χάναμε το connection, σκέφτηκα. Τελικά εμφανίστηκε κατά τις 18:00 το N182UA και η νέα ώρα αναχώρησης έγινε η 18:40, κάτι ανέφικτο, βέβαια. Στις 19:00 ήμασταν ακόμα εκεί, και το boarding τελικά άρχισε στις 19:15, για να απογειωθούμε στις 20:00, με έξι ώρες καθυστέρηση. Κατά το pushback και το taxi μέτρησα 3 τριάδες θέσεων ελεύθερες σιχτιρίζοντας για ακόμα μια φορά την καλή κυρία του check-in.

Το σχέδιο ήταν να μιλήσω στον διπλανό μου και αν ταξίδευε μόνος να τον στείλω πίσω στη θέση του συνταξιδιώτη μου στην σειρά 52, όπου θα είχε και δύο θέσεις άδειες για τον εαυτό του. Ήταν ένας Αμερικανοαιγύπτιος 18άρης που ταξίδευε στην Αίγυπτο για να πάει να σπουδάσει. Του το ζήτησα ευγενικά και δέχτηκε. Οι επόμενες ώρες πέρασαν χωρίς προσωπικό IFE, αλλά με φαϊ (δε θυμάμαι τι ήταν αλλά το έφαγα), ύπνο και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με μια Αμερικάνα συνεπιβάτιδα, που γνώριζε πολύ καλά τα του ελληνοκυπριακού, αλλά και διάφορα ευρωπαϊκά θέματα χωρίς να έχει επαγγελματική σχέση με αυτά. Το άλλο απόγευμα φτάναμε στην Φρανκφούρτη (χάσαμε κλασσικά τον χρόνο) κι όλο το αεροπλάνο επί ποδος να προλάβει τα (σφιχτά) Connections ή να βρει εναλλακτικούς τρόπους προς τους προορισμούς του. Remote stand, λεωφορείο, άφιξη στο τερμιναλ και απλά διαπιστώνουμε πως η Α3 ήταν για άλλη μια φορά συνεπής και αναχώρησε χωρίς εμάς. Οι άνθρωποι της allied LH μας οδήγησαν σε μια ουρά με όσους χάσανε τις πτήσεις τους, πίσω από καμιά 100ρια Ινδούς. Κάπου εκεί, μας πλησιάζει ένας Γερμανός και μας ρωτάει: "Είστε Έλληνες;" "Ναι" "Ταξιδεύετε για Θεσσααλονίκη;" "Ναι" "Ορίστε τα εισιτήρια σας!" Και μας βγάζει τρια ωραιότατα εισιτήρια για ZRH με την LH3734, απ' όπου το βράδυ θα παίρναμε την κλασσική LX1850 για το τιμημένο SKG. Οι άνθρωποι είχαν προνοήσει πριν από εμάς για εμάς και μας έβγαλαν από μεγάλο κόπο! Check-in ξανά για τις δύο εναπομένουσες πτήσεις και πάμε στην Β33 για να περιμένουμε καμιά ώρα μέχρι το boarding. Κατόπιν, επιβίβαση στο D-AILM για μια σύντομη πτήση προς την όμορφη Ζυρίχη. Την ηρεμία μου διέκοψε ο ιπτάμενος φροντιστής: "Ο κύριος pulsar;" "Ναι" "Οι αποσκευές σας δεν έχουν φορτωθεί" Αναμενόμενο, σκέφτηκα. Μέχρι να βγαλουν όλες τις αποσκευές από το 744 και να κάνουν διαλογή.. Και ενημέρωση από το έδαφος στο εν πτήσει Α319.. Καλό το service.

Από εκεί και πέρα, άφιξη στο Kloten, αναμονή και αίσθηση Ελλάδας στην πύλη για την επιβίβαση, όπου όλοι φώναζαν και σπρωχνόντουσαν. Το καινούριο και πεντακάθαρο HB-IOD μας έφερε και πάλι σπίτι μετά από 29 ώρες σε αεροδρόμια και αεροπλάνα, χωρίς αποσκευές αλλά γεμάτους εικόνες.

Και για την ιστορία, οι αποσκεύες ήρθαν την άλλη μέρα το πρωί με την Austrian μέσω Βιέννης. Και μας ήρθε ταχυδρομικά από το Σικάγο ένα Voucher των 250 δολλαρίων από τη United ως συγνώμη για την ταλαιπωρία.

Αυτά, και εις το επανειδήν σε νέες περιπέτειες!

 

[Defkalion]

Διάβολε!!!

Μούδωσες υλικό να διαβάσω το βράδυ. Σούπερ ταξίδι το βλέπω μέχρι στιγμής. Με έβαλες στην πρίζα να γράψω κι'εγώ για το δικό μου

 

[varioAthens]

Σούπερ!!!
Ευχαριστούμε pulsar!!!

 

[McElk]

Σφιχτοδεμένη εξιστόρηση με έμφαση στα αεροπλάνα και αεροδρόμια, δόσεις χιούμορ και αρκετά απρόοπτα. Από τη μια η χοντροκεφαλιά της υπαλλήλου με την βίζα Γερμανίας (!) από την άλλη η γαλαντομία της United με το δώρο …. Ενδιαφέρουσες οι φωτογραφίες και ο τρόπος παράθεσης στο κείμενο.

 

[go2dbeach]

Pulsar ευχαριστουμε πολυ για την ομορφη αφηγηση! Πολυ ωραιες φωτογραφιες και φοβερη μουσικη εισαγωγη με τους beach boys
Αντε και στα δικα μου καποτε προς ΗΠΑ

 

[KIKI]

Ωραιο οδοιπορικο και ωραια αφηγηση .....
Σε ευχαριστουμε πολυ .....

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Βόρειας Αμερικής.

 

[GTS]

Απολαυστική ιστορία από τον "ξάδελφο" του Traveller....φαντάζομαι να τα λέτε σε fora των aviator-maniacs και να ξεδίνετε....αυτός βέβαια προτιμά κάτι Ρωσικά περίεργα.....

Ωραία ιστορία εν τέλει.....φοβάμαι ότι πλησιάζει η ώρα μου για το Μεγάλο Μήλο....την είδα και στον ύπνο μου πρόσφατα. Φευ!!