Κίνα Solo στην Κίνα πασχαλιάτικα; Γίνεται!

[panius]

Πεκίνο

Eίναι μια πόλη που δεν βγαίνει με τίποτα μέσα στις 2 ή 3 μέρες που οργανώνουν τα περισσότερα πρακτορεία. Όσοι έχουν πάει με οργανωμένο γκρουπ και λένε ότι είδαν Πεκίνο, λυπάμαι αλλά δεν είδαν την τύφλα τους. Μπορεί να είδαν Απαγορευμένη Πόλη, Καλοκαιρινό Παλάτι, Ναό του Παραδείσου και Σινικό Τείχος, αλλά Πεκίνο δεν είδαν. Εγώ έκατσα 6 μέρες και νομίζω είδα ελάχιστα.

Μάλλον θα χρειαστώ κάμποσα κεφάλαια για το Πεκίνο. Για να δούμε...

Mia (πολυόροφη) παριζιάνικη πινελιά στους δρόμους του Πεκίνου


ΠΕΚΙΝΟ: εφιάλτης στην πόλη με τις λεύκες:

Εκατομμύρια λεύκες πρέπει να έχουν φυτευτεί στα περίχωρα του Πεκίνου. Τις βλέπεις να σχηματίζουν απέραντες δεντροστοιχείες από το αεροδρόμιο προς το κέντρο. Ο δε ουρανός, χιόνιζε αυτό το σπαστικό μπαμπάκι που βγάζει η λεύκα την Άνοιξη. Μέχρι να μπω στο λεωφορείο για το κέντρο έφτυνα και φύσαγα μπαμπάκι από στόμα και ρουθούνια. Η χαρά της αλλεργίας.



ΠΕΚΙΝΟ: Ένα ατέλειωτο μποτιλιάρισμα.

Είπα να πάρω λεωφορείο να φτάσω στην πόλη οδικώς, για να απολαύσω τις πρώτες εικόνες της κινεζικής πρωτεύουσας. Στο τσακ έχασα το υπερσύγχρονο λεωφορείο με τα μεγάλα φιμέ παράθυρα. Το επόμενο ήρθε ευτυχώς, μόλις 5 λεπτά μετά, μόνο που δεν θα το έλεγες και τόσο σύγχρονο. Πιο πολύ έφερνε σε αυτό που ταξίδευε η Αλίκη Βουγιουκλάκη ως άντρας (λέμε τώρα) και τραγούδαγε για σορολό και άδειες τσέπες. Μπαίνω μέσα, στριμώχνομαι σε μια θεόστενη θέση και μετά από λίγο άρχισε το μαρτύριο. Μας προσπερνούσαν τρίκυκλα, ποδήλατα, χελώνες, εμείς εκεί. Με σταθερή ταχύτητα 0 έως 5 χιλιόμετρα την ώρα. Κάθε φορά που έμπαινε το όχημα σε κόμβο για να στρίψει, εγώ αναθαρρούσα! Με σιγουριά Αθηναίου οδηγού που έβγαινε από την πηγμένη Κατεχάκη για να μπει στην Περιφερειακή Υμηττου, έλεγα μέσα μου «επιτέλους, τώρα θα μολάρει η κίνηση» Αμ δε! Από τη μια μέγγενη στην άλλη μπαίναμε. Το πόδι άρχισε να πονάει από την ακινησία. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Ο θρόμβος από το αίμα που έπηζε ήταν έτοιμος να φύγει από το γόνατο και να πάει να καρφωθεί στον πνεύμονα. Άρχισα, ειλικρινά, να νιώθω κλειστοφοβικά σύνδρομα μέχρι που, ως δια μαγείας ο δρόμος ελευθερώθηκε 1 μόλις χιλιόμετρο πριν το ξενοδοχείο και εγώ ίσα που πρόλαβα να κατέβω στη στάση με όλα τα συμπράγκαλα ανά χείρας και τον οδηγό να μου τη λέει από πάνω που δεν ήμουν έτοιμος να αποβιβαστώ. Έλεος δηλαδή!

Συνολικός χρόνος διαδρομής; Περίπου 2 ώρες (40 λεπτά σε νορμάλ συνθήκες)

Κίνηση; Μην ακούω αηδίες!!!




ΠΕΚΙΝΟ: Ξενοδοχείο

Ξενοδοχείο στο Πεκίνο, χωρίς πινακίδα 500 τετραγωνικά στην οροφή να λάμπει μπουρδελέ χρωματάκι φανταχτερό, να το βλέπεις στα 3 χιλιόμετρα απόσταση δεν νοείται. Θα ήταν τουλάχιστον παρακατιανό και όχι 5στερο σαν το δικό μου.

διακριτική και αφαιρετική σήμανση...

Έκλεισα στο Jingtailong International Hotel, νότια της πλατείας ΤιενΑνμεν. Τεράστιο δωμάτιο, καθαρό, με αρκετές δωρεάν παροχές.

Στα συν:

· η τιμή. Το βρήκα στο Booking με μόλις 40 ευρώ η βραδιά. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς 5 αστέρων (μάλλον στην κατηγορία 4 θα το έβαζα) αλλά και πάλι νομίζω πολύ καλή ευκαιρία!

· Το 24ωρο σούπερ μάρκετ (7/11) ακριβώς δίπλα στην είσοδο. Πολύ βολικό!!! Τα έτοιμα noodles εκεί είναι πραγματικά πλήρη γεύματα και όχι νεροπλήματα σαν αυτά που έχουμε εδώ.

Το πρώτο μου γεύμα επί Κίνας. Yammy!


· Το μετρό, μόλις 2 λεπτά περπάτημα απόσταση.

Στα πλην:

· Όχι και τόσο καλό Wi-fi (δεν με πολυπείραξε. Είχα το κινητό).

· Η τηλεόραση έδειχνε μόνο κινέζικα κανάλια (μικρό το κακό. Απόλαυσα απίστευτα κινέζικα τάλεντ σόου στο CCTV-3, το κρατικό ψυχαγωγικό κανάλι. Υπόψιν, μέτρησα 15 κρατικά κανάλια!!!)

· Το σχεδόν, αποκλειστικά κινέζικο πρωινό. Φοβερή ποικιλία, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να φάω πρωινιάτικα βραστό μαϊντανό (οι κινέζοι τον τιμήσανε δεόντως)

· Η τοποθεσία. Δεν ήταν άσχημη, βόλευε για τα αξιοθέατα, αλλά είχα την αίσθηση ότι ήμουν μακριά από τις ζωντανές περιοχές της πόλης που βρίσκονται βόρεια και ανατολικά της Τιεναμέν.

Πεκίνο: κάγκελα παντού

Κληρονομιά των διαδηλώσεων του 1989, τα κάγκελα πέριξ της πλατείας ΤιενΑνμεν είναι σαν να σου λένε: «άντε πάγαινε από δω, και πολύ έκατσες». Το να μπω μέσα στην πλατεία ήταν σκέτος γολγοθάς. Η πλατεία είναι απροσπέλαστη από τα νότια. 5 σειρές ψηλά κάγκελα τη φράζουν κυριολεκτικά. Έπρεπε να κατέβω στη στάση Qianmen του μετρό, να περάσω αεροπορικό έλεγχο, να βγώ από την άλλη είσοδο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, να περπατήσω 500 μέτρα βόρεια προς το Εθνικό Μουσείο της Κίνας, να στηθώ 5 λεπτά σε άλλη ουρά, να ξαναπεράσω αεροπορικό και σωματικό έλεγχο αυτή τη φορά για να μπώ επιτέλους.... σε άλλη ουρά για το Μαυσωλείο του Μάο!!! Τα νεύρα μου!!!

Για να μη με λέτε υπερβολικό...



Πεκίνο: Μαυσωλείο του Μάο

Άντε λέω, ευκαιρία να δω μια ακόμα μούμια εκτός από τις αιγυπτιακές. Και άλλα κάγκελα. Πολλά κάγκελά! Ο κόσμος σαν τα πρόβατα προχωρούσε αυστηρά οριοθετημένα αναμεσα στα κάγκελα. Μόνο παρέλαση που δεν μας ανάγκασαν να κάνουμε. Φτάνουμε κάποτε στην είσοδο του μαυσωλείου. Ξανά μανά έλεγχος! Μου ανοίγουν την τσάντα και αρχίζουν αυστηρά να μου φωνάζουν σαν να βρήκαν κολομβιανή κοκκαϊνη μέσα. Τώρα, λέω, θα με τσουβαλιάσουν και θα με στείλουν πακέτο στα Ιμαλάϊα να σπάω πέτρες. Με παραδίδουν σε πιο ευγενική κινεζούλα όργανο της τάξης που μου δείχνει πινακίδα στα αγγλικά ότι απαγορεύονται φωτογραφικές μηχανές μέσα στο άδυτο. Το γεγονός ότι όλοι περνούσαν με κάτι τηλεφωνάρες να! με κάμερες πολλών μεγκαπίξελ δεν τους πείραζε! Τέλος πάντων! Σαν απόβρασμα της κοινωνίας με πέταξαν έξω από μια πίσω πόρτα και εγώ βρέθηκα επιτέλους μέσα στην πλατεία! Yeah!!!

Πεκίνο: Τιεν ΑνΜεν

‘Η αλλιώς: τα μαρμαρένια αλώνια. Παγκάκι, ούτε για δείγμα. Έτσι και πας μέρα μεσημέρι και μείνεις πάνω άπο 10 λεπτά, έχεις γίνει τηγανιτό αυγό. Τριγύρω, γκρίζα σοσιαλιστικά μεγαθήρια! Δεν ξέρω αν φταίνε τα γεγονότα του ‘89, αλλά αυτή η πλατεία σε απωθεί με κάθε τρόπο. Αστυνομία παντού! Στην Κίνα υπάρχουν 2 αστυνομίες: οι ανθρώπινες και οι Ρομποκοπ. Οι ανθρώπινη αστυνομία φοράει μπλε στολή. Μπορείς να της μιλήσεις αν θες. Η Ρόμποκοπ αστυνομία φοράει πράσινη στολή, προχωρά με στρατιωτικό βηματισμό, πιάνει θέσεις σε καίρια σημεία, είναι αμίλητη, ανέκφραστη και (χωρίς καμία δόση υπερβολής) κουνάει το κεφάλι δεξιά – αριστερά σαρώνοντας κάθε σπιθαμή εδάφους και αέρα, σαν κάμερα παρακολούθησης. Βγαίνει από τα εργοστάσια του στρατου; Του Κόμματος; Θα σας γελάσω. Είναι πάντως σίγουρα τα μάτια και τα αυτιά του καθεστώτος. Μια διαρκής υπενθύμιση, ότι κοιτάξτε, πλουτίστε όσο θέλετε, χαρείτε αμαρτωλό καπιταλισμό, αλλά μην τυχόν και αμφισβητίσετε το ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα... δεν θέλετε να ξέρετε, (σατανικό γέλιο)!

Υποχρεωτική στάση για φωτογραφία στην ομολογουμένως εντυπωσιακή σημαία με φόντο το πορτραίτο του Μάο και άντε γεια! Ούτε που ξαναπάτησα!

Τι να μας πουν τώρα κάτι Πιάτσες Ναβόνες και Ντι Σπάνιες μπροστά στην ομορφιά της ΤιενΑνμεν!



ΠΕΚΙΝΟ: Το μέγεθος μετράει


Από τα δαιδαλώδη ιστορικά μνημεία που θέλεις 1 μέρα για να γυρίσεις το καθένα, μέχρι τα σύγχρονα μεγαθήρια και τις αχανείς πλατείες, η πόλη είναι απάνθρωπα τεράστια. Βλέπεις στο βάθος τις στέγες της Απαγορευμένης Πόλης και λες, «Έλα μωρέ κοντά είναι»... και περπατάς... και περπατάς... και οι στέγες παραμένουν εκεί, στο ίδιο σημείο του ορίζοντα μακρινές και απρόσιτες. Όταν κάποτε καταφέρεις να φτάσεις, τότε μαθαίνεις ότι, όοοοχι δεν έχεις φτάσει ακόμα στην Απαγορευμένη Πόλη αλλά στην, ας πούμε, Πύλη της Ουράνιας Ευδαιμονίας που οδηγεί στην Απαγορευμένη Πόλη (τι μανία και αυτή των Κινέζων να βάζουν και ένα επίθετο μπροστά από κάθε όνομα!). Περνάς την Πύλη της Ουράνιας Ευδαιμονίας και σε πιάνει η Υπέρτατη Απελπισία γιατί βλέπεις την επόμενη πύλη στα 500 μέτρα μακριά και δεν είσαι καν σίγουρος ότι θα είναι η είσοδος στην Απαγορευμένη Πόλη και όχι κάποια άλλη Πύλη της Παραδείσιας Ομορφιάς, 200 μέτρα πριν τη ρημάδα την Απαγορευμένη. Μην το γελάτε. 500 μέτρα από δω, 200 μέτρα από ‘κει, μέχρι να φτάσεις στο κυρίως αξιοθέατο, θέλεις να γυρίσεις σπίτι να κοιμηθείς κανά 2ωρο.

Μόλις 800 μέτρα μήκος! Τίποτα!!!


Πεκίνο - Η χαρά του συνταξιούχου!


Θες τα υπέροχα πάρκα της πόλης, θες το μαυσωλείο του Μάο, θες το γεγονός ότι τα πάντα γι’ αυτούς είναι δωρεάν, Το Πεκίνο τραβάει τους 70 και άνω σαν μαγνήτης. Και δεν μιλάμε για τον παραδοσιακό γεράκο που θα αρκεστεί σε μια πρέφα στο καφενείο. Ο Κινέζος παππούς είναι πιο δραστήριος και από τον 25χρονο Έλληνα που βαριέται και τα μούσια του να ξυρίσει και έχει γίνει σαν καλόγερος της Μονής Εσφιγμένου.

Θα δείτε ηλικιωμένους να συμμετέχουν σε χορωδίες στο πάρκο να τραγουδούν (πατριωτικά; κομμουνιστικά; ) εμβατήρια, να χορεύουν ταγκό στα πεζοδρόμια, να κάνουν ομαδικές ασκήσεις με σπαθιά, μπάλες, ρακέτες, να παίζουν κινέζικα επιτραπέζια στα παγκάκια. Θα τους δείτε να γυμνάζονται εντατικά, να κάνουν έλξεις στα μονόζυγα πιο πολλές και από τον 25χρονο που είπαμε παραπάνω και πολύ-πολύ ποδήλατο. Θα δείτε γιαγιάδες με τα κινητά να βγάζουν φωτογραφίες τα λουλούδια και τις πεταλούδες ή να πλέκουν κατά δεκάδες στα πάρκα μιλώντας με τις φίλες τους. Δεν θα ξεχάσω τη σκηνή, όπου μια ομάδα ηλικιωμένων καθόταν υπομονετικά στο πάρκο του Ναού του Παραδείσου να βγει κάποιο πουλί από τη φωλιά του δέντρου για να το φωτογραφίσουν. Θα μου πείτε πού το περίεργο; Έπρεπε να δείτε τι μηχανές είχαν! Κάτι τηλεφακοί – τηλεσκόπια που θα τους ζήλευε και επαγγελματίας φωτορεπόρτερ. Πού βρήκαν τέτοιον εξοπλισμό οι συνομήλικοι του Μάο και κυρίως πώς ήξεραν να τον χρησιμοποιούν; Πραγματικά μπράβο τους!

Ο Κινέζος συνταξιούχος θα φορέσει κακόγουστη πολύχρωμη φόρμα και θα πάει με γκρούπ να δει όλα τα αξιοθέατα της πόλης. Θα τους δείτε σίγουρα να ακολουθούν με στρατιωτική σχεδόν πειθαρχεία την ξεναγό τους, η οποία σκούζει στον τηλεβόα για να ακουστεί στη βαρήκοη πελατεία της, ξεκουφαίνοντας όλους τους υπόλοιπους. Πολλοί θα κρατάνε και σημαιάκια. Η πρωτεύουσα της Κίνας πρέπει να ασκεί ιδιαίτερη γοητεία στους ηλικιωμένους κατοίκους της. Ως νέοι, δεν είχαν τη δυνατότητα να πάνε ούτε μέχρι το διπλανό χωριό παρά μόνο εκτελούσαν τις εντολές που έρχονταν από ένα μακρινό και άγνωστο κέντρο. Αυτό το κέντρο πρέπει να είχε πάρει μυθικές διαστάσεις μέσα στο μυαλό τους και τώρα που τους δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να το γνωρίσουν, φροντίζουν να το κάνουν όσο καλύτερα γίνεται. Θα στηθούν 5 η ώρα τα χαράματα να πουν τον Εθνικό Ύμνο και να δουν την έπαρση της σημαίας στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν. Θα καθίσουν υπομονετικά στην ουρά να προσκηνύσουν τον Μάο, θα βγάλουν περίφανες φωτογραφίες μπροστά από το (κακάσχημο) Μέγαρο του Λαού και θα ανέβουν αγόγγυστα όλες τις ανηφοριές του Σινικού Τείχους.

Προσκυνώ Κινέζο παππού (και γιαγιά)!

 

[alice~]

Υπέροχη η ιστορία σου!! Ενα τέτοιο ταξίδι πρεπει να ειναι μια πολυ ωραια και διαφορετική εμπειρία. Περιμένουμε την συνεχεια με ανυπομονησία

 

[panius]

Πεκίνο – Απαγορευμένη Πόλη

Αφήνω την πλατεία ΤιενΑνμεν σχεδόν τρεκλίζοντας. Αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουνα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση του 20ωρου ταξιδιού, το πλαστικό φαγητό που έφαγα χθες βράδυ, η κοσμοπλημμύρα, ή η ταλαιπωρία και η άσχημη εντύπωση που αποκόμισα με τους τόσους ελέγχους, την σταλινική αυστηρότητα και τα κάγκελα στην πλατεία. Γεγονός είναι ότι το αίσθημα ιλίγγου στο κεφάλι μου δεν έλεγε να φύγει.


Αγνοώ επιδεικτικά τον Μάο και το πορτραίτο του που κρέμεται σαν σεμεδάκι πάνω από την Πύλη της Παραδεισένιας Ειρήνης που οδηγεί στην Απαγορευμένη Πόλη, συνεχίζω λίγα μέτρα δυτικότερα και μπαίνω στο υπέροχο...


Zhongshan Park!


Όαση! Θεόσταλτο δώρο που εξαφάνισε τα δυσάρεστα συμπτώματα της ζαλάδας μονομιάς! Βρήκα μια υπέροχη τσαγερί από τα τέλη του 19ου αιώνα και έκατσα για μια ωρίτσα, ίσα να συνέλθω και να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Ζεν καταστάσεις με την κινέζικη "τόινγκ - τόινγκ" μουσική να παίζει διακριτικά από τα μεγάφωνα, τα κόκκινα φαναράκια και τους πέτρινους κήπους που φέρνουν θετική ενέργεια (το πιστεύω αυτό). Το πράσινο τσάι το λάτρεψα! Ελαφρύ και καταπραϋντικό. Δεν ξέρω αν το έπινα σωστά όμως γιατί την μισή πρασινάδα που επέπλεε στο ποτήρι την βόσκησα σαν προβατάκι των Άλπεων. Δεν με χάλασε όμως. Τη βρήκα πεντανόστιμη. Χάρμα ήταν και τα γεμιστά μπισκοτάκια με τα ανάγλυφα ιδεογράμματα που συνόδεψαν το τσάι μου. Να ‘ναι καλά η σερβιτόρα που μου έβαλε μπόλικα και είχα να μασουλάω στις απέραντες εκτάσεις της Απαγορευμένης Πόλης.

Εκπληκτικής ομορφιάς ήταν και οι τουλίπες, απλωμένες σε όλη την έκταση του πάρκου σχηματίζοντας υπέροχες χρωματικές συνθέσεις. Τα περήφανα γηρατειά της Κίνας, φυσικά είχαν πάθει παράκρουση και έβγαζαν ακατάπαυστα κοντινές λήψεις και την παραμικρή χρωματική απόχρωση! Ακόμα εκεί πρέπει να είναι και να φωτογραφίζουν τις (ξεραμένες πια) τουλίπες.

Σε σχέση με τα άλλα τεράστια και ιστορικά πάρκα του Πεκίνου το παρκάκι αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας, όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο της πόλης και χωρίς τα φωνακλάδικα πλήθη, που αποτελεί μια πραγματική όαση ηρεμίας και χαλάρωσης. Άσε που έβγαλε από πάνω μου όλη την αρνητική ενέργεια της Τιενανμεν. Αυτό πού το πας;

Στα βόρεια του πάρκου, σχεδόν άγγιζες την ηρεμία, με θέα τις κλαίουσες ιτιές, την τάφρο και τους πύργους της Απαγορευμένης Πόλης.

Απαγορευμένη Πόλη (Θα την λεώ ΑΠ για συντομία)

Γατάκια Ευρωπαίοι! Έχουμε και εμείς γκαργκόιλ και είναι πιο τρομαχτικά απ' τα δικά σας. Να εδώ, η Βλοσυρή Κότα! μπρρρρρρ...

ΑΠ λοιπόν! Το μεγαλύτερο ανακτορικό συγκρότημα στον πλανήτη και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο. Αν και 600 ετών, επιβάλλεται στο σύγχρονο Πεκίνο και το οριοθετεί ακόμα και 70 χιλιόμετρα μακριά! Όλοι οι Περιφερειακοί αυτοκινητόδρομοι της πόλης -5 τον αριθμό παρακαλώ! (σχεδιάζεται και 6ος) - έχουν ως απόλυτο κέντρο την ΑΠ! Όλες οι μεγάλες κεντρικές λεωφόροι είναι απόλυτα παράλληλες με τα τείχη της ΑΠ.
Το ίδιο το Πεκίνο οφείλει την ύπαρξή του στην ΑΠ. Τη δημιούργησαν οι καρακομπλεξάρες Μογγόλοι για να δείξουν στους πολιτισμένους Κινέζους ότι δεν ήταν βάρβαροι κτηνοτρόφοι (μάλλον δεν τους πολυ-έπεισαν) και την πήραν μετά οι Μινγκ (ναι, αυτοί με τα βάζα) για να τη φέρουν σε αυτό το απόγειο που βλέπουμε σήμερα.

Για πάμε να την γνωρίσουμε...


Περνάς την πύλη. (αν έχεις δει και τον Τελευταίο Αυτοκράτορα ένα ρίγος σε πιάνει όσο να πεις).
Εντυπωσιάζεσαι από το τεράστιο μέγεθος της πλατείας που ανοίγεται μπροστά σου και το εντυπωσιακό κτήριο στο βάθος.
Όλο ενδιαφέρον διαβάζεις ότι πρόκειται για την αίθουσα της Προστατευτικής Αρμονίας χτισμένη το χίλια τετρακόσια τόσο.
Θαυμάζεις τη λιτή και απέριττη αρχιτεκτονική και προχωράς γεμάτος ικανοποίηση που δεν είσαι αμερικανάκι χαζοτουρίστας, αλλά ένας καλλιεργημένος άνθρωπος με γνήσιο ενδιαφέρον για την ιστορία και την τέχνη των άλλων λαών.
Έλα όμως που αμέσως μετά, να σου ξανά πάλι το ίδιο σκηνικό. Απέραντη πλατεία και εντυπωσιακό (και ίδιο) κτήριο στο βάθος! Ο χάρτης λέει ότι εκεί είναι η αίθουσα της Μέσης Αρμονίας και εκεί σε ζώνουν τα φίδια και αναρωτιέσαι πόσες Αρμονίες προβλέπει το κινέζικο Φενγκ Σούι, να ξέρουμε πόσο θα περπατήσουμε βρε αδερφέ!

3 είναι η αρμονίες μην σας κουράζω, (Προστατευτική, Μέση και Υπέρτατη) και τόσες είναι και οι αντίστοιχες αίθουσες, όλες ίδιες! Μετά ξεκινάνε τα παλάτια της Επίγειας Γαλήνης, της Ουράνιας Αγνότητας, των Χιλίων Φθινοπώρων, και δεν ξέρω και εγώ πόσα άλλα, όλα ίδια και απαράλλακτα και εσύ έχεις προ πολλού ξεχάσει την καλλιέργεια και έχεις γίνει αμερικανάκι χαζοτουρίστας που περιφέρεσαι ασκόπως λέγοντας «Well…its'like…wharever… who cares? booooring…lets go to the mall...”


Αυτά τα λέει η πλειοψηφία. Εγώ ξετρελάθηκα! Έκατσα 3 ώρες γεμάτες και το καταφχαριστήθηκα! Έβαλα κινέζικη τσιν τσαν τσον μουσική στα ακουστικά, να μην ακούω τις παραφωνίες από τα τρύπια μεγάφωνα των ξεναγών και των σεκιουριτάδων, έκλεισα τον οδηγό (τι σημασία έχει να ξέρω αν το κτήριο που βλέπω ονομάζεται Παραδεισένια Αγνότητα ή Ονειρεμένη Απαλότητα. Σουπλίν είμαι; ) και εξερεύνησα τον χώρο με τους δικούς μου ρυθμούς. Ξέφευγα από τις ορδές των τουριστών και τις τεράστιες αίθουσες των θρόνων και πήγαινα στα μικρότερα και πιο άγνωστα κτήρια, σχεδόν άδεια από κόσμο, τα οποία φιλοξενούσαν ωραίες εκθέσεις κεραμικής και καλλιγραφίας. Τα περισσότερα από αυτά περιμένουν ακόμα την ανακαίνισή τους. Τα χρώματα και οι τοιχογραφίες είναι ξεθωριασμένες αλλά η αίσθηση περισσότερο αυθεντική σε σχέση με τα πιο σημαντικά κτήρια που στην κυριολεξία λάμπουν ύστερα από πολυετείς και πολυέξοδες αναστηλώσεις (δεν χόρταινα να κοιτάζω τους ολόχρυσους ζωγραφιστούς δράκους που πλαισιώνουν τα κτήρια αυτά απ’ άκρη σε άκρη για να φέρουν καλή τύχη στον αυτοκράτορα).

Εννοείται ξετρελάθηκα με τα λιοντάρια! Το απόλυτο κινέζικο κλισέ! Πρέπει να έβγαλα καμιά 10αριά φωτογραφίες μόνο το λιονταροστόμα.

Στην αίθουσα των ρολογιών φυσικά και πήγα! Δώρα από τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης, τα περισσότερα ρολόγια χρονολογούνται μεταξύ 1700 και 1800. Σωστά κομψοτεχνήματα, απίστευτα λεπτοδουλεμένα και με τόσο περίπλοκους μηχανισμούς στο εσωτερικό τους που δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι έβλεπα τους προγόνους των σημερινών ρομπότ. Ελέφαντες κουνούσαν τις προβοσκίδες τους, παγόδες εμφανίζονταν από τη βάση, μικρά ανθρωπάκια έγραφαν καλλιγραφικά ιδεογράμματα, όλα υπέροχα αριστουργήματα και τόσο μικροσκοπικά!

Πόσο λοιπόν μπορεί να διαρκέσει μία επίσκεψη στην ΑΠ;
Χμμμμ.... δύσκολο...
Αν είσαι Κινέζος μπορεί να θέλεις και 2 μέρες.
Για την παρέα μας εδώ, που αγαπάμε να γνωρίζουμε νέα πράγματα, πιστεύω 3 με 4 ώρες είναι καλά.
Για την υπόλοιπη μάζα, σε μια ωρίτσα την ξεπετάς άνετα! (γιατί, να λέμε και του στραβού το δίκιο, από ένα σημείο και μετά η ΑΠ επαναλαμβάνεται μονότονα σαν ρώσικη κούκλα μπαμπούσκα).

Βγήκα από την βόρεια πύλη και έκατσα για λίγο στην τάφρο της ΑΠ, να πάρω δυνάμεις. Ήταν 5 το απόγευμα, η ημέρα τελείωνε και δεν είχα δει τίποτε ακόμα από την πόλη. Ωραίο το Πεκίνο του αυτοκράτορα, εντυπωσιακό αλλά άσχημο και απωθητικό το κυβερνητικό Πεκίνο.... όμως το αληθινό Πεκίνο πώς είναι;

 

[isabelle]

Εκτός από ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ταλαντούχο συγγραφέα, να προσθέσω κι ένα ακόμη προς το προσφιλές μου γουρουνάκι Ηydronetta που επέμενε μετ' επιτάσεως να διαβάσω αυτην την ιστορία. Πόσο δίκιο είχε!
Panius, you made my day!

Σε ο,τι αφορά το Πεκίνο, από την πλευρά μου θα ομολογησω ότι, με εξαιρεση τη γειτονιά όπου μείναμε (ένα από τα ελάχιστα παλιά χουτόνγκ που διασώθηκαν από την λαίλαπα των ολυμπιακων αγώνων), έχω κρατήσει μάλλον αρνητικά συναισθηματα για την πόλη. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν της αφιέρωσα ιδιαίτερο χρόνο καθώς δεν αποτελούσε στόχο του τότε ταξιδιού μου στην Κίνα το 2012, παρά μονάχα αφετηρία και κατάληξη της διαδρομής μας στο δρόμο του μεταξιού στο Σιν Γιανγκ. Περιμένω λοιπόν με ενδιαφέρον τη συνέχεια μήπως και μου αλλάξεις την εικόνα. Αλλά και να μην συμβεί αυτό, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιως ξέρω από τώρα ότι θα περάσω ωραία διαβάζοντάς σε!

 

[panius]

Σε ευχαριστώ @isabelle Εγώ πάλι περίμενα το Πεκίνο γκρίζο, γεμάτο commie blocks και με εντυπωσίασε ευχάριστα με το πράσινο, τα πάρκα, τα νερά και τα μνημεία του.

Γουρουνάκι σε ευχαριστώ για το promotion!!! Για να σου το ανταποδώσω, πήρα σουβλάκι με κοτόπουλο σήμερα (μόνο για σήμερα)

 

[hydronetta]

Σε ευχαριστώ @isabelle Εγώ πάλι περίμενα το Πεκίνο γκρίζο, γεμάτο commie blocks και με εντυπωσίασε ευχάριστα με το πράσινο, τα πάρκα, τα νερά και τα μνημεία του.
Γουρουνάκι σε ευχαριστώ για το promotion!!! Για να σου το ανταποδώσω, πήρα σουβλάκι με κοτόπουλο σήμερα (μόνο για σήμερα)

ανήκεις στους ξεκληρίζοντες το υπέροχο είδος μου εν είδει πιτόγυρου;
Αδυνατώ να ανακαλέσω πολλά από το Πεκίνο, τη θολούρα στην Τιεν Αν Μεν θυμάμαι και τα άπειρα κινέζικα γκρουπ με τις ντουντούκες, αλλά ευχαριστώ και πάλι για το ταξίδι μεσα από το κείμενο και τις εικόνες
ΥΓ Το promotion κοστίζει κατι τις. Σε πμ ο αριθμός λογαριασμού μου για τη μίζα.

 

[panius]

ανήκεις στους ξεκληρίζοντες το υπέροχο είδος μου εν είδει πιτόγυρου;

Ποια πιτόγυρα! εδώ έχω φάει γουρουνι ρινόκερο με μήλο στο στόμα και 2 πυροτεχνήματα να καίνε από πάνω!!! χαχαχαχαχα!!!!
Σόρρυ για το θρίλερ, δεν το θελα, αλλά έγινε στη Γερμανία σε μπυραρία της Κολωνίας. Έπρεπε να δοκιμάσω για την ταξιδιωτική εμπειρία

 

[hydronetta]

Ποια πιτόγυρα! εδώ έχω φάει γουρουνι ρινόκερο με μήλο στο στόμα και 2 πυροτεχνήματα να καίνε από πάνω!!! χαχαχαχαχα!!!!
Σόρρυ για το θρίλερ, δεν το θελα, αλλά έγινε στη Γερμανία σε μπυραρία της Κολωνίας. Έπρεπε να δοκιμάσω για την ταξιδιωτική εμπειρία

Τότε θα σου κοστίσει κάτι τις παραπάνω για να κάνω τα στραβά μάτια και να μην σε καταγγείλω για γενοκτονία του είδους

 

[panius]

Πεκίνο - Πολυκατοικίες

Καλά τα παλάτια και τα μέγαρα, ο κόσμος όμως πού ζει;

Το όνειρο κάθε νέου Κινέζου είναι να αποκτήσει το δικό του "κλουβάκι" σε έναν 40όροφο πύργο "καρμπόν" από αυτούς που χτίζονται κυριολεκτικά κατά εκατοντάδες στα προάστια. Είναι σαν να έχουνε βγει όλοι τους από ένα τεράστιο φωτοτυπικό μηχάνημα. Τόσο ίδιοι! Ανάλογο οικοδομικό οργασμό, μόνο στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης έχω ξαναδεί. Φυσικά, όλοι οι γνωστοί μου που έβλεπαν τις εικόνες σταβώνανε και άρχιζαν τα σχόλια: "Πω πω χάλι μαύρο, τριτοκοσμικό! Δεν φτιάχνουν φυλακές καλύτερα; Εγώ δεν μένω εκεί και να μου το χάριζαν!" Εντάξει, δεν έχουν άδικο, όμως εμείς ειδικά που έχουμε φτιάξει εκατοντάδες χιλιάδες άθλια μικροσκοπικά κλουβιά καταπατώντας κάθε έννοια ελεύθερου χώρου, δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να μιλάμε. Τουλάχιστον αυτοί έχουν και χώρους ελεύθερους και θέα από το μπαλκόνι. Δεν βλέπουν τα βρακιά του απέναντι, ούτε τους βοθροσωλήνες στους φωταγωγούς.

αν πάσχετε από Αλτσχάιμερ, μην αγοράσετε διαμέρισμα στο Πεκίνο

Πεκίνο - Χούτονγκς

Αυτό όμως που μου έκανε τεράστια εντύπωση λόγω της αντίθεσης που δημιουργούν με τη σύγχρονη εικόνα, είναι τα hutongs, οι παλιές γειτονιές του κέντρου που έχουν ακόμα διασωθεί και βρίσκονται διάσπαρτες παντού!

Μπορεί να είναι ένα μόνο μικρό δρομάκι δίπλα σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο, ή συνοικίες ολόκληρες που σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές! Οι στατιστικές δείχνουν ότι έχουν συρρικνωθεί σε ανησυχητικό βαθμό για να δώσουν τη θέση τους σε πιο σύγχρονες κατασκευές, εγώ όμως πάλι είχα την αίσθηση ότι αυτές οι παλιές γειτονιές κυριαρχούν σε όλο το Πεκίνο! Δεν χρειαζόταν καν να τις ψάξω. Αρκούσε απλά να περπατήσω στον κάθετο μιας μοντέρνας λεωφόρου για να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο, στην παλιά Κίνα με τα στενά δρομάκια, τα μικρά σπιτάκια, λίγο πιο βρώμικη, πολύ πιο φτωχική αλλά τόσο αυθεντική!

Πολλά hutongs συνάντησα νότια, πηγαίνοντας προς τον Ναό του Παραδείσου, αλλά τα πιο ωραία ήταν αυτά βόρειο-δυτικά της Απαγορευμένης Πόλης κοντά στις τρεις Λίμνες (Shichahai Lakes), για μένα η πιο όμορφη γειτονιά σε όλο το Πεκίνο και τοποθεσία διαμονής μου αν ποτέ το ξαναεπισκεφτώ.

Λόγω ιστορικής σημασίας και ομορφιάς, τα hutongs αυτά έχουν κριθεί διατηρητέα, και βλέπεις πολλές εργασίες αναστήλωσης εν' εξελίξει. Οι ντόπιοι όμως, κυρίως ο πνευματικός κόσμος διαμαρτύρονται, γιατί στην Κίνα (όπως και στην Ιαπωνία) η έννοια αναστήλωση μπορεί να σημαίνει "το γκρεμίζω ολοσχερώς και το ξαναχτίζω όπως ήταν, ολοκαίνουργιο!"

πάμε για μια μπυρίτσα;

Όπως και να 'χει εγώ έμεινα γοητευμένος με την περιοχή εκεί γύρω από τις λίμνες. Πήγα και ξαναπήγα! Πανέμορφο περιβάλλον να περπατάς με τις ώρες στις όχθες των λιμνών. Μπαράκια, ρουφ γκάρντεν, κινέζικη ροκ και ποπ και καραόκε πάρτι τα βράδια. Η κινεζική νεολαία στα καλύτερά της, αλλά και πολλές οικογένειες με τα παιδάκια τους να βολτάρουν κάτω από τις εκατοντάδες κλαίουσες ιτιές που θρόιζαν απαλά τη φυλλωσιά τους στο αεράκι.

Δημόσιες Τουαλέτες

Είναι παντού! Σε κάθε δρόμο και στενό θα τις βρείτε μπροστά σας! Συνήθως έχουνε μία κουρτίνα μπροστά από την πόρτα και είναι τόσες, μα τόσες πολλές που σίγουρα θα αναρωτηθείτε: "Μα καλά, ακράτεια έχουν όλοι οι Κινέζοι;" Πιστεύω ότι τις έφτιαξαν έτσι άφθονες και μπόλικες για να τις βρίσκουν εύκολα και οπουδήποτε, ώστε να σταματήσει η κακή συνήθεια να κατουράνε στα πεζοδρόμια (όπως πχ στην Ινδία).


Εμπορικά Κέντρα

Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, ένα τουρ στα εμπορικά κέντρα του Πεκίνου θα το κάνεις, θες δε θες! Καταρχήν πάνε όλοι οι ντόπιοι! Είναι τεράστια, είναι το ένα δίπλα στο άλλο και αν μη τι άλλο αξίζει μια βόλτα μόνο και μόνο για να θαυμάσεις την φουτουριστική αρχιτεκτονική τους και να χαζέψεις στα food court περίεργα κινέζικα τρόφιμα και γλυκίσματα σε ωραίες συσκευασίες.

Το πιο μοντέρνο είναι το Galaxy Soho! Το βρήκα τυχαία, ανατολικά της ΤιενΑνμεν, πηγαίνοντας προς το ιστορικό μοναστήρι Zihua Si Temple (δυστυχώς, δεν το πρόλαβα ανοιχτό). Καμπυλοειδές στο σχήμα, πολυόροφο με εναέριες γέφυρες και αυγοειδείς πύργους, το εμπορικό αυτό κέντρο μοιάζει με διαστημόπλοιο που προσγειώθηκε καταμεσής στην παλιά γειτονιά.

Το πιο κυριλέ είναι το The Malls at Oriental Plaza, στην αρχή του εμπορικού δρόμου Wangfujing. Εκεί οι πωλήτριες μου έσπασαν τα νεύρα! Ήθελα να συγκρίνω τιμές στα αρώματα μήπως βρω καμιά καλή ευκαιρία (ούτε καν! Πανάκριβα!). Με υφάκι χιλίων καρδιναλίων μου κατσικώνονταν δίπλα μου, μην τυχόν και τους κλέψω το πολύτιμο εμπόρευμα. Δεν με ξέρουν όμως καλά! Έχω δουλέψει χρόνια σε πολυτελή ξενοδοχεία και αυτό το υφάκι έχω μάθει να το κάνω κι εγώ πολύ καλά, σίγουρα καλύτερα από την προλετάρισσα υπαλληλίσκα. "Να σας πω... μανδάμ, το τάδε άρωμα θέλω και δεν το βρίσκω... είναι δυνατόν να μην το έχετε... εδώ; Α...δεν το έχετε... τσ, τσ, τσ, τσ... Malls at Oriental Plaza... σιγά τη Γκαλερί Λαφαγιέτ! Δε βάζετε κανά τσουβάλι με αρωματικές ρίζες απ'έξω να ξέρουμε και εμείς τι προσδοκίες θα έχουμε απ' το μαγαζάκι σας; Άντε γεια!"

Στην περιοχή Xidan δυτικά της TienAnmen συνάντησα την μεγαλύτερη συγκέντρωση εμπορικών κέντρων. Έχει μάλιστα φτιαχτεί εναέρια πεζογέφυρα εκατοντάδων μέτρων μήκους, ώστε να μη χρειάζεται να περνάς τις διαβάσεις για να πας από το ένα στο άλλο. Εκεί είχα την πιο διασκεδαστική συνομιλία με κινέζο πωλητή. Ήθελα να αγοράσω κινητό συγκεκριμένης κινέζικης μάρκας και το βρήκα σε πραγματικά πολύ καλή τιμή (150 ευρώ φθηνότερα απ'ότι εδώ). Το κινητό δεν το πήρα τελικά (βασικά το πήρα online χεχεχεχεχε), γελάσαμε όμως με την ψυχή μας στην προσπάθειά μας να συνεννοηθούμε! Ουσιαστικά παίζαμε παντομίμα επί 15 λεπτά!


Business District

Μπορεί η Σανγκάη και το Χονγκ Κονγκ να είναι τα αδιαμφισβήτητα οικονομικά κέντρα αυτής της τεράστιας χώρας, αλλά και το Πεκίνο δεν πάει πίσω! Η επιχειρηματική του περιοχή, ανατολικά της ΤιενΑνμεν είναι άκρως εντυπωσιακή, γυαλιστερή και δυτική σε όλα της. Το μοναδικό μέρος που ήπια καφέ καπουτσίνο της προκοπής σε όλο μου το ταξίδι και τον πλήρωσα φυσικά σε δυτικές τιμές. Αξίζει μια βόλτα μέχρι εκεί για να θαυμάσετε την περίεργη αρχιτεκτονική του κτηρίου της Δημόσιας Τηλεόρασης, καθώς και τον ψηλότερο ουρανοξύστη του Πεκίνου, ο οποίος είναι εμφανώς επηρεασμένος από τους μακαρίτες Διδύμους Πύργους της Νέας Υόρκης!

 

[panius]

Pingyao

Την τρίτη ημέρα του ταξιδιού έχω προγραμματίσει να αφήσω το Πεκίνο για λίγο και να πάω να δω τον πήλινο στρατό στο Xi'an.

Για το Pingyao δεν γνώριζα ούτε την ύπαρξή του. Έψαχνα στο internet για παραδοσιακές πόλεις στην Κίνα (δυστυχώς έχουν απομείνει ελάχιστες) και πρέπει πρώτη φορά να διάβασα στο tripadvisor για αυτό και μάλιστα όχι κολακευτικά λόγια. Πολύ τουριστικό, πολύς κόσμος, πολύ μικρό και γενικά πολύ κακό για το τίποτα. Μάλλον δεν είχα σκοπό να πάω μέχρι εκεί, μέχρι που έμαθα ότι πρόσφατα άνοιξε καινούργιος σταθμός για τα bullet trains, συν το γεγονός ότι βρίσκεται στο δρόμο για το Xi'an, οπότε να 'μαι στο τρένο με κατεύθυνση την πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη της Κίνας κατά πως λένε οι τουριστικοί οδηγοί για μια σύντομη στάση ουσιαστικά 20 ωρών.

Το τρένο ταχύτατο, άνετο και αθόρυβο περνούσε μέσα από καλοφροντισμένα χωράφια, αλλά αν εξαιρέσεις την διαδρομή στα περίχωρα του Πεκίνου, όπου είδα μέχρι και διαστημόπλοια, το υπόλοιπο τρίωρο ήταν αρκετά μονότονο με τα κινεζάκια μέσα στο βαγόνι να παίζουν θορυβώδη ηλεκτρονικά και να σκούζουν σαν ψυχασθενείς την ώρα της κρίσης.

Καθώς οι γραμμές highspeed είναι ολοκαίνουργιες, έχουν κατασκευαστεί πολύ έξω από τις πόλεις στις οποίες κάνουν στάση. Ήταν περίεργη αίσθηση να ταξιδεύεις μέσα στα ριζοχώραφα και ξαφνικά να προσεγγίζεις κάτι σταθμούς τεράστιους λες και είσαι στο κέντρο του Τόκιο.

Αφού αποβιβάστηκα, μπήκα στο μοναδικό λεωφορείο που περίμενε στο σταθμό και κατέβηκα με το GPS ανά χείρας στο πιο κοντινό σημείο που έδειχνε το στίγμα για την παλιά την πόλη. Χάρη στην τεχνολογία έφτασα στα παλιά τείχη χωρίς δυσκολία. Πέρασα τη Δυτική Πύλη και... Ω Τζέζους Κράιστ!!!
Τι βλέπουν τα δύσμοιρα ματάκια μου!!!!

"Ιαπωνία βγες έξω από την Κίνα!!!!" (σκηνή απ' τον Εξορκιστή)

Μην αφήσετε τις όποιες παραφωνίες να σας πτοήσουν. Η πόλη είναι γραφικότατη, με παλιά κτήρια και ναούς σωζόμενους από την εποχή των Μινγκ. Ξύλινοι πύργοι, πλακόστρωτα δρομάκια, εκατοντάδες κόκκινα φαναράκια και πάμπολλα καταστήματα, τουριστικά μεν, καλαίσθητα δε.

Το ξενοδοχείο μου (Pingyao Harmony Hotel) ήταν φουλ παραδοσιακό και στο δωμάτιο μέσα είχε ένα συμπαθητικό σκαλιστό τραπεζάκι... πάνω στο κρεβάτι!

Δεν ήξερα αν έπρεπε να το κατεβάσω ή όχι... τελικά το έκανα ένα ωραιότατο κομοδίνο και κοιμηθήκαμε μαζί τα δυο μας αγκαλίτσα! Την επόμενη μέρα ο ξενοδόχος επέμενε σώνει και καλά ότι είχα μείνει 2 μέρες και έπρεπε να πληρώσω το διπλάσιο. "Βρε καλέ μου Λι Ξι Ψι εχθές ήρθα δεν θυμάσαι; Που ήρθες με τη βεντούζα και μου ξεβούλωσες την τουαλέτα; (δεν φταίω εγώ... είχε μικρή λεκάνη...)
-"Aaaaa sorry sorry!!! Σε πέρασα για άλλον πελάτη. Αλλά και εσείς οι ξένοι... όλοι ίδιοι είστε!!!!"... Τι του λες τώρα...

Για να δείτε τα αξιοθέατα στο Pingyao πρέπει να πάρετε μια κάρτα πασπαρτού (120 γουάν) η οποία έχει διάρκεια 3 ημέρες και εξασφαλίζει την είσοδο στα τείχη, τους ναούς και όλα τα παλιά κτήρια ιστορικού ενδιαφέροντος. Ανέλπιστο δώρο ήταν η έκπτωση 50% που μου έκαναν στην τιμή λόγω φοιτητικής ιδιότητας! (δυστυχώς, το "Ι am a student at the Thessaly University" δεν έπιασε πουθενά αλλού )

Κατά το ηλιοβασίλεμα ανέβηκα στα παλιά τείχη απολαμβάνοντας όμορφες εικόνες και μια μακριά αλλά ξεκούραστη πεζοπορία. Μη φανταστείτε ότι σκαρφάλωνα σε τίποτα επάλξεις σαν τα δικά μας κάστρα. Εκεί τα τείχη είναι τόσο φαρδιά που θα μπορούσες άνετα να οδηγήσεις και αυτοκίνητο στην κορυφή τους αν επιτρεπόταν.

Ήταν παραμονές Πρωτομαγιάς, μια από τις μεγάλες κινέζικες εθνικές εορτές και ενώ ήμουν προετοιμασμένος για ορδές φωνακλάδων τουριστών, ο κόσμος στην πόλη ήταν σε πολύ λογικά και υποφερτά πλαίσια. Στα τείχη, ας πούμε, δεν συνάντησα πάνω απο 10 ανθρώπους σε όλη τη διαδρομή.

Μετά τη πεζοπορία ένα μασαζάκι στα ποδαράκια ήταν ότι έπρεπε! Πλήρωσα 50 γουάν (περίπου 6,5 ευρώ) για μια ώρα που περιελάμβανε: 20 λεπτά μούλιασμα σε ζεστό νερό με "φάρμακο" (μάλλον πράσινο τσάι ήταν - ελπίζω να μην το σέρβιραν μετά), πεντικιούρ και μασάζ μέχρι το γόνατο. Ωραία ήταν! Ξεκουράστηκα και χαλάρωσα. Νομίζω, η πιο μεγάλη διαφορά στις τιμές που συναντάς στην Ασία σε σχέση με εδώ είναι στο μασάζ! Αξίζει να πας και να ξαναπάς τόσο φθηνά που είναι!

Την άλλη μέρα σηκώθηκα νωρίς το πρωί να περπατήσω μέσα την πόλη και να προλάβω να δω όσα περισσότερα μπορούσα πριν πάρω το τρένο των 13.50 για Xi'an.

Τα μαγαζιά ήταν ακόμα κλειστά, ο κόσμος λιγοστός και θα ήταν όλα τόσο ωραία και ατμοσφαιρικά, αν δεν χαλούσε το όλο feeling ο πλανόδιος που είχε βάλει στο καρότσι του ηχείο στη διαπασών να παίζει (ασταμάτητα όμως) "happy birthday to you" μελωδία έτσι στο άσχετο και να ακούγεται από 200 μέτρα μακριά.

Το Pingyao είναι γνωστό ως το πρώτο τραπεζικό κέντρο της Κίνας. Κυρίως λοιπόν θα δείτε παλιές τράπεζες, οι οποίες όμως διέθεταν τα πάντα! Από μαγειρεία και αποθήκες μέχρι δωμάτια μαθητευόμενων, αλλά και τα πιο πολυτελή διαμερίσματα των αρχιλογιστών καθώς και τις επίσημες αίθουσες συναντήσεων με τους VIP πελάτες. Παίρνετε έτσι μια εικόνα της ζωής στην Κίνα του 1800.

Το Pingyao ήταν επίσης κέντρο εξετάσεων. Αιώνες πριν τους δικούς μας διαγωνισμούς ΑΣΕΠ, στην Κίνα για να μπεις στο Δημόσιο, έπρεπε να δώσεις γραπτές εξετάσεις πάνω στις αρχές και τα διδάγματα του Κομφούκιου. Ήταν ένα σύστημα που θεωρητικά επέτρεπε στον καθένα, ανεξαρτήτως τάξης, να ανέλθει κοινωνικά και να καταξιωθεί. Πρακτικά, βέβαια μόνο αυτοί που είχαν τη δυνατότητα καλής μόρφωσης - βλέπε πλούσιοι - μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του συστήματος. Στο ναό του Κομφούκιου και εξεταστικό κέντρο συνάμα, θα δείτε πολλά γραπτά από τους τότε διαγωνισμούς "ΑΣΕΠ".

Δυστυχώς ο χρόνος ήταν πολύ λίγος. Δεν μπόρεσα να δω όσα ήθελα, όπως πχ τους βουδιστικούς ναούς έξω από την πόλη που είναι μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Πήρα όμως μια καλή ιδέα παλιάς Κίνας σε ένα από τα πιο αυθεντικά σημεία της και για αυτόν το λόγο, χάρηκα που έκανα αυτή την ουσιαστικά ολιγόωρη στάση, στο δρόμο προς το Xi'an...

 

[panius]

Xi’an

με τόσο λαμπάκι να αναβοσβήνει, μια επιληψία την παθαίνεις, έτσι στα γρήγορα...

«sorry…out, excuse me…out, I want OUT»...
Hπρώτη μου γνωριμία με το Σιάν ήταν ένα απίστευτο στριμωξίδι στο μετρό από τον Σιδηροδρομικό σταθμό μέχρι το κέντρο. Σκηνές που βλέπουμε στα ντοκυμαντέρ με τους γαντοφόρους υπαλλήλους που παστώνουν τους επιβάτες μέσα στα βαγόνια έζησα, έτσι για καλωσόρισμα στην πόλη. Φωνές, κακό και πανικός: οι Κινέζοι που δεν φημίζονται για τους καλούς τους τρόπους άρχισαν να μπουκάρουν μέσα στο βαγόνι πριν αποβιβαστώ. Φωνάζω, σπρώχνω και με πολύ κόπο βγαίνω από τη μισόκλειστη πόρτα, προσπαθώντας να ξεσφηνώσω και το μπακ-πακ μου που παραλίγο να συνέχιζε το ταξίδι μονάχο του μέσα στο τρένο. Ήταν Πρωτομαγιά, εθνική τριήμερη αργία στη χώρα, και μιλιούνια επισκέπτες είχαν έρθει για citytour στην αρχαία πρωτεύουσα της Κίνας.

Τώρα πια βέβαια, μόνο αρχαία πόλη δεν θα πεις το Σιάν. Μοντέρνοι ουρανοξύστες, λεωφόροι και ιστορικά μνημεία να έχουν καταντήσει νησίδες απομονωμένες μέσα σε κυκλικούς κόμβους ταχείας κυκλοφορίας, αυτή είναι η σημερινή εικόνα της πόλης.

Σύγχρονο αστικό τοπίο, σε καμία όμως περίπτωση άσχημο. Το αντίθετο! Το Σιάν μου φάνηκε πολύ όμορφο, περιποιημένο, μοντέρνο και άκρως νεανικό! Είναι από τις μεγαλύτερες πανεπιστημιουπόλεις της χώρας και αυτό φαίνεται από τις παρέες που περπατούν στους δρόμους και τα νεανικά συγκροτήματα που παίζουν μουσική στις διασταυρώσεις και στις πλατείες.

Μια ατμόσφαιρα Ιαπωνίας, με τις γιγαντο-οθόνες και τα έξαλλα νεανικά ντυσίματα ήταν διάχυτη στην κεντρική πλατεία της πόλης, ανάμεσα στα ιστορικά κτήρια drum και bell tower, που τη νύχτα φωταγωγούνται με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο!

Ξενοδοχείο

Η μεγαλύτερη οικονομική ευκαιρία που πέτυχα σε όλο το ταξίδι! Έκλεισα μέσω booking με μόλις 35 ευρώ για 2 μέρες, στο Xi’an Toyoo Hotel σε τοποθεσία που δεν θα μπορούσε να είναι βολικότερη. Κεντρικότατο, δίπλα στο μετρό και 2 βήματα από τη μουσουλμανική συνοικία. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Μουσουλμανική Συνοικία

Είναι το επίκεντρο της ακμάζουσας μουσουλμανικής μειονότητας της πόλης. Εδώ θα δείτε κινεζούλες με μαντίλες και άντρες με άσπρα σκουφάκια. Μέχρι εκεί. Το Ισλάμ στο Σιάν μου φάνηκε πολύ λάιτ σε γενικές γραμμές.

μμμμ!!! γατούλι θα φάμε σήμερα..,

Θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει ως την «παλιά πόλη» του Σιάν, αν και δεν θα πας στη μουσουλμανική γειτονιά για την αρχιτεκτονική των κτηρίων, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι θαμμένη μέσα σε ένα συνονθύλευμα από εμπορεύματα, δίσκους με φαγητά και πολύχρωμες πινακίδες νέον που αναβοσβήνουν, συνθέτοντας ένα πραγματικά ντελιριακό περιβάλλον!

Αν και σκοπεύω να γράψω ξεχωριστό κεφάλαιο για το φαγητό, δεν γίνεται να μην αναφερθώ σε αυτό, γιατί όλη η μουσουλμανική συνοικία είναι ουσιαστικά μία τεράστια κουζίνα! Εδώ το αρνί είναι ο απόλυτος άρχοντας! Χιλιάδες σουβλάκια ετοιμάζονται επιτόπου και ψήνονται σε κάτι περίεργες, κινέζικης εμπνεύσεως ψησταριές που ξερνοβολούν φλόγες από τα πλαϊνά ανοίγματα και σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχουν ακόμα εκραγεί.

Θα δείτε ολόκληρα αρνιά κρεμασμένα από το τσιγκέλι, να ξεψαχνίζονται μπροστά στα μάτια σας και να αποκαλύπτεται σιγά – σιγά αυτούσιος ο σκελετός, ο οποίος και παραμένει εκεί ως τρόπαιο του καταστήματος.


Όπου και να έστρεφες το κεφάλι, έβλεπες πυκνούς ατμούς να ξεχύνονται μέσα από βαθιά καζάνια.


Πιο κάτω, δύο άντρες χτυπούσαν εναλλάξ με βαριά ξύλινα σφυριά ένα σφιχτό κολλώδες υλικό το οποίο φρόντιζαν να το πασπαλίζουν σε τακτά διαστήματα με ξηρούς καρπούς. Αφού το «έλιωναν» στο χτύπημα, το τεμάχιζαν σε κυβάκια και έφτιαχναν λαχταριστά λουκουμάκια.

Παραδίπλα, τεράστια ψωμιά σε σχήμα πίτσας με μια παχιά στώση από ηλιόσπορους επάνω.

Και ΚΟΣΜΟΣ! Υπήρχαν σοκάκια που απλά έκανες μεταβολή και έφευγες γιατί είχαν μπλεχτεί τρίκυκλα, ποδήλατα και πεζοί και είχαν όλοι ακινητοποιηθεί!


Η μουσουλμανική γειτονιά είναι μια πραγματική τροφή για τις αισθήσεις! Δεν χορταίνεις να ρουφάς εικόνες, μυρουδιές και γεύσεις οι οποίες σου προσφέρονται άπληστα και καταιγιστικά.


Είχα σκοπό τη δεύτερη μέρα, μετά τον πήλινο στρατό, να επισκεφτώ ιστορικές παγόδες στη νότια πλευρά της πόλης. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, τις διέγραψα απ’ το πρόγραμμα και ξαναπήγα στη μουσουλμανική συνοικία. Τόσο πολύ μου άρεσε η όλη ατμόσφαιρα εκεί και ήθελα να την ξαναζήσω.


GrandMosque

Στην καρδιά της Μουσουλμανικής συνοικίας είναι το ιστορικό, 600 ετών, Μεγάλο Τζαμί. Στις αυλές και στους κήπους του έχεις την ευκαιρία να ξεφύγεις λίγο από τον πανζουρλισμό και την πολυκοσμία των γύρω δρόμων και να χαλαρώσεις. Τίποτα βέβαια δεν θυμίζει ότι βρίσκεσαι σε ισλαμικό τέμενος. Κινέζικες πύλες, σκαλιστοί δράκοι, επικλινείς στέγες και μιναρές σε σχήμα παγόδας. Πιο κινέζικο, πεθαίνεις! Μόνο η αίθουσα προσευχής με το πράσινο χαλί και τους γονατισμένους πιστούς, μερικές επιγραφές στα αραβικά και οι προσευχές που ακούγονταν από τα μεγάφωνα, θύμιζαν ισλαμική θρησκεία.

Η κρήνη καθαρμού του Μεγάλου Τζαμιού!!!

Συμπεράσματα.


Το Σιαν είναι μία άκρως ενδιαφέρουσα πόλη που θέλει τουλάχιστον 3 γεμάτες ημέρες παραμονής για να μην την αδικήσεις. Εμένα, στόχος μου ήταν βεβαίως ο πήλινος στρατός. Θα ήθελα όμως να κάτσω μια ημέρα παραπάνω να δω και τα υπόλοιπα μνημεία της πόλης, τα τείχη και το Ιστορικό Μουσείο που είναι κορυφαίας καλλιτεχνικής και ιστορικής σημασίας. Μην ξεχνάμε, ότι εδώ ενοποιήθηκαν για πρώτη φορά οι διάφορες φυλές που εξελίχθηκαν στη συνέχεια στο κινεζικό έθνος.


Παράλληλα είναι μια πόλη ζωντανή, νεανική, μοντέρνα που χαίρεσαι απλά και μόνο να περπατάς τα φαρδιά, σκιερά πεζοδρόμια, χαζεύοντας μοντέρνες βιτρίνες και τρώγοντας δροσερά κομμάτια καρπούζι με μόλις 30 λεπτά απ’ τον πλανόδιο.


Πήλινος Στρατός

Στα 20 χιλιόμετρα απόσταση από το Σιάν μπήκε η πινέζα στον χάρτη. Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί!


Φρόντισα από τις 7 το πρωί να είμαι στην ουρά έξω από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης για να πάρω το λεωφορείο που θα με πήγαινε μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο (οδηγίες έχω γράψει σε προηγούμενο κεφάλαιο). Ο κόσμος πολύς, αλλά και η οργάνωση υποδειγματική! Δεκάδες λεωφορεία περίμεναν στη σειρά, τα οποία γέμιζαν και έφευγαν χωρίς καθυστέρηση. Μπράβο, λέω, πολύ αρχαιολάτρες οι Κινέζοι! Ναι, θα θελα! Το λεωφορείο άδειασε στην κυριολεξία στα μισά της διαδρομής σε ένα καινούργιο πολυθεματικό κέντρο που συνδύαζε καταστήματα, καφετέριες, σπα και διάφορες άλλες ψυχαγωγικές αμερικανιές. Καμιά δεκαριά φυτουκλάκια μόνο συνεχίσαμε μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο. Για να φτάσεις στο ψητό πρέπει να περπατήσεις κανά 20λεπτο, στο τέλος όμως αποζημιώνεσαι και με το παραπάνω!

3 τεράστια υπόστεγα προστατεύουν ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της αρχαιότητας. 8000 φιγούρες σε φυσικό μέγεθος, ένας ολόκληρος στρατός από πολεμιστές, τοξοβόλους, ιππείς, αξιωματικούς, είναι όλοι εκεί, άλλοι παρατεταγμένοι σε οργανωμένες σειρές, άλλοι μισοθαμμένοι ακόμα στο χώμα, άλλοι πίσω από γυάλινες προθήκες να βγείτε μαζί φωτογραφία παρεάκι.

Μην περιμένετε τον ρεαλισμό, την πλαστικότητα και την ομορφιά των ελληνικών αγαλμάτων που φιλοτεχνήθηκαν την ίδια χρονολογική περίοδο με τον πήλινο στρατό (περίπου το 200 πΧ.) Οι κινέζοι στρατιώτες είναι χοντροκομμένοι, με πόδια σαν μπουκάλες πετρογκάζ και κορμό σαν φιγούρες playmobil. Μεγαλύτερη προσοχή στη λεπτομέρεια έχει δοθεί στα κεφάλια, τα οποία είναι πιο φροντισμένα, το καθένα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το καθιστά μοναδικό σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Αυτό που πάνω απ’ όλα εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, είναι ο ασύλληπτος αριθμός αυτών των αγαλμάτων, αλλά και το όλο σκηνικό της ανασκαφής στα 10 μέτρα κάτω από το επίπεδο του εδάφους, με τα καρότσια να μεταφέρουν χώμα και τους αρχαιολόγους να φέρνουν στο φως νέα ευρήματα.

Το αριστούργημα αυτού του αρχαιολογικού χώρου δεν είναι όμως οι πήλινοι στρατιώτες, αλλά τα 2 ορειχάλκινα συμπλέγματα που βρέθηκαν δίπλα στο μαυσωλείο του αυτοκράτορα και αναπαριστούν τη βασιλική άμαξα και τη συνοδεία της. Θεωρούνται οι πιο ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές κατασκευές από χαλκό του αρχαίου κόσμου και έχουν καταχωρηθεί στην εθνική λίστα με τα 64 αντικείμενα που απαγορεύεται δια παντός να βγουν εκτός κινεζικού εδάφους (για περιοδείες, εκθέσεις κλπ. Οι πήλινοι στρατιώτες αντίθετα, που τους έχουν και μπόλικους, έχουν κοσμήσει κατά καιρούς τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου προκαλώντας πραγματική φρενίτιδα επισκεψιμότητας).

Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα, το μαυσωλείο του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα, βρίσκεται στα 3 χιλιόμετρα από τον πήλινο στρατό, είναι ένας πυραμιδοειδής λόφος που ακόμα δεν έχει ανασκαφεί και όλες οι πληροφορίες λένε ότι είναι ασύλητος! Ιντιάνα Τζόουνς του φόρουμ, σπεύσατε!

Μετά τον πήλινο στρατό, επέστρεψα στο Σιάν και έκανα μια ωραία βόλτα στην μουσουλμανική συνοικία πριν γυρίσω στο ξενοδοχείο. Λίγο πριν κοιμηθώ, ανοίγω την τηλεόραση. Τα κρατικά κανάλια, σε ένα παράλληλο, δικό τους σύμπαν, γιόρταζαν την εργατική πρωτομαγιά με στρατιωτικές χορωδίες, και προγράμματα σοβιετικής αισθητικής δεκαετίας 1970. Μόνο που τη θέση των ευτυχισμένων αγροτών με τα δρεπάνια και των εργατών στη χαλυβουργία, είχαν πάρει αυτόματα ρομπότ αυτοκινητοβιομηχανίας και μοντέρνα εργαστήρια υπερυψηλής τεχνολογίας. Και μια απίστευτη πλημμυρίδα περηφάνιας και ευτυχίας που ήμουν πολύ κουρασμένος να τη συμμεριστώ. Κλείνω την TV και ξεραίνομαι στον ύπνο.

 

[aspa]

Καλή σου μέρα. Θέλω την βοήθεια σου έγραψες
΄΄Πολλά hutongs συνάντησα νότια, πηγαίνοντας προς τον Ναό του Παραδείσου, αλλά τα πιο ωραία ήταν αυτά βόρειο-δυτικά της Απαγορευμένης Πόλης κοντά στις τρεις Λίμνες (Shichahai Lakes), για μένα η πιο όμορφη γειτονιά σε όλο το Πεκίνο και τοποθεσία διαμονής μου αν ποτέ το ξαναεπισκεφτώ.''
Έχω κλείσει τον Οκτώβρη να πάω Πεκίνο θα με βοηθήσεις με το ξενοδοχείο. Σε ποιά περιοχή είναι καλύτερα να δω τα αξιοθέατα και να κινούμαι πιο πολύ με τα πόδια.
Εκεί που λές δεν έχει μετρο?
Ευχαριστώ.