panius
Member
- Μηνύματα
- 668
- Likes
- 2.744
Εντάξει, επιβίωσα μια χαρά! Το είχα λίγο άγχος αυτό το ταξίδι είναι η αλήθεια, καθότι οι Κινέζοι όσο να πεις είναι... κάπως διαφορετικοί και η συνεννόηση μαζί τους μπουζούκι και μπαγλαμάς μαζί. Αφού είδα και απόειδα να πείσω χωρίς επιτυχία φίλους, γνωστούς έως και λιγότερο γνωστούς, μη σου πω και αγνώστους να ακολουθήσουν, έσφιξα τα δόντια, έφτιαξα βαλίτσα προσφυγική (είχε μέσα από χαρτιά υγείας μεχρι τονοσαλάτες και μπάρες δημητριακών) και λέω άντε τράβα και ό,τι γίνει ας γίνει.
η υπερσύγχρονη κάρτα 4G της China Unicom μου ήρθε σε... μυξομάντηλο τυλιγμένη με λαστιχάκι!
Η κινέζικη γλώσσα είναι νομίζω το πιο περίεργο χαρακτηριστικό αυτού του λαού. Η λέξη «ma» για παράδειγμα: αν την πεις με ανιούσα φορά της φωνής, σημαίνει «μανούλα». Αν την πεις με κατιούσα φορά της φωνής σημαίνει «γαϊδούρα»! Αυτό εμένα βέβαια με διευκόλυνε αφάνταστα καθώς εγκατέλειψα εξαρχής τις όποιες προσπάθειες να μιλήσω εις την κινεζικήν. Δεν είχα βλέπετε καμία όρεξη να βρεθώ σε κανά κινέζικο γκούλαγκ στην έρημο Γκόμπι στα καλά καθούμενα βρίζοντας άθελά μου τον Μάο ή το Κόμμα. Άσε.
Φυσικά, η αποκλειστική χρήση αγγλικών στην Κίνα είναι προβληματική:
Σκηνή 1η: Αεροδρόμιο Κάπιταλ Πεκίνου: πληρώνω εισιτήριο στο γκισέ για τα λεωφορεία που σε πάνε στην πόλη. «Bus No7, outside up over there» μου είπε η χαριτωμένη κινεζούλα. Εγώ πάλι έβλεπα ένα λεωφορείο με το νούμερο 7 στα 10 μέτρα χαμηλότερα από εκεί που ήμουν.
«This one? Down there?» Ρωτάω...
«Yes, yes! Over there…up» μου απαντάει!
Σκηνή 2η: Check in στο ξενοδοχείο στο Πεκίνο. Όλα άψογα μέχρι που η υπάλληλος, όλο επαγγελματισμό μου λέει: «Δισγουμνομπλεσφιστ». Με τα πολλα κατάλαβα το “this room”. Το υπόλοιπο ήταν σαν το αίνιγμα της Σφίγγας. «Νομπλεσφιστ, νομπλεσφιστ!» έλεγε και ξανάλεγε πανικόβλητη η ρεσεψιονιστ. Στο τέλος μου το έγραψε. «Αααα! Νο μπρεκφαστ!» και αυτή με υφάκι «καλά βλαμμένο είσαι; Αυτό σου λέω τόση ώρα!» μου έδειξε το δρόμο προς τα ασανσέρ.
Σκηνή 3η: Χτυπάει το τηλέφωνο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Σιάν. Ήταν από τη ρεσεψιόν:
«Σιε χσιεεε τσιεεεε σχι τσι σχιααα λι ααα?»
«I am sorry, do you speak English?»
«Yeeees»
«okey»
«a! Okeey byee!» και μου το κλείνει!
Είπα να πάρω πίσω αλλά γρήγορα λέω «μην πας γυρεύοντας και σου ρθει το room service με τα αυτιά γουρουνιού που μόλις παρήγγειλες»
"Το νούμερο 2; Εξαιρετική επιλογή! Έρχεται αμέσως!"
Σκηνή 4η: Παραγγέλνω μια Πέπσι στην πασίγνωστη αλυσίδα φαστ φουντ από το Κεντάκυ που βρίσκεται παντού στην Κίνα. Δεν καταλάβαιναν Χριστό! Τι φωναχτά τους το ‘λεγα, τι συλλαβιστά γραμμα – γράμμα, τίποτα αυτοί. Μαζεύτηκαν και οι τρεις ταμείες του πάγκου σε κύκλο να κάνουν ιατρικό συμβούλιο. Φώναξαν και τον προϊστάμενο από μέσα μπας και καταλάβουν τι ζητάει ο απελπισμένος και ιδρωμένος λάο–γάι (ξένος). Έλεος ρε παιδιά! Δεν ζητάω λίστα κρασιών από μοναστήρι στο Μον Πελιέ! Τρία αναψυκτικά έχει το μαγαζί. Τι δεν καταλαβαίνετε!!!! Στο τέλος μπαίνω στο ιντερνετ από το κινητο και τους δείχνω φωτό.
«Αααααα! Μπάι – Σσσι!!!»
Συμπέρασμα. Μην προσπαθείτε να μιλήσετε αγγλικά σε επίπεδο νηπιαγωγείου για να καταλάβει ο κινέζος. Ο εγκέφαλός του δουλεύει σε άλλες συχνότητες. Πάρτε κινητά, φωτογραφικές, μπλοκ ζωγραφικής, τέμπερες, ότ,ι βρείτε τέλος πάντων και δείξτε εικόνες!
Δεν το περίμενα! Και όμως τα ελληνικά μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα. Μόλις μου ερχόταν ο κινέζος να με πάει τσάρκα με το τρίκυκλο (οι πιο φορτικοί απ’ όλους) και αφού δεν ίδρωνε το αυτί του με την ευγενική λονδρέζικη αγγλική μου άρνηση, τον άρχιζα στα ελληνικά δυτικών προαστίων και γινότανε μπουχός μέσα σε λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα! Αυτοί οι άνθρωποι, που μια ζωή το αυτί τους έχει συνηθήσει μόνο σε «τσχιεε», «σχιεεε», και αμέτρητα «ααααααα» αυξομειούμενης τονικότητας, μόλις άκουγαν ανθρώπινο στόμα να βγάζει «εξωγήινους» ελληνικούς ήχους όπως «θρ», πρέπει να πάθαιναν μίνι κρασάρισμα στο ακουστικό νευρικό σύστημα. Ειλικρινά δεν χρειαζόταν να πω τίποτα περισσότερο από ένα «Άσε με άνθρωπέ μου! Μπούρου μπούρου μου ζάλισες τον έρωτα!» για να τον χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα στο κεφάλι και να εξαφανιστεί αποσβολωμένος.
Δυστυχώς, η φορτικότητα των ταξιτζίδων και λοιπών μηχανοκίνητων και ποδοκίνητων μεταφορέων με έκαναν υπερβολικά επιφυλακτικό που πρέπει να αρνήθηκα τουλάχιστον 2 γνήσιες προσφορές ανθρώπων που με έβλεπαν στη στάση με τη βαλίτσα, σταματούσαν το ΙΧ τους και με προσκαλούσαν να με πάρουν μαζί τους. Όταν ο άλλος έχει την κόρη του μέσα με τη βαλίτσα και σου λέει “train, train, come” τι κακό μπορεί να σου κάνει; Κάτσε τώρα Παναγιώτη 20 λεπτά στη στάση και μπες στο λεωφορείο με την πινακίδα στα κινέζικα, ελπίζοντας να σε πάει μέχρι το σταθμό!
Έχω να το λέω. Οι κινέζοι τελικά αποδείχθηκαν πολύ φιλικοί άνθρωποι. Έρχονται, σου πιάνουν την κουβέντα με τα λιγοστά αγγλικά που ξέρουν, απλά και μόνο για να σου μιλήσουν, να μάθουν αν περνάς καλά και να βγουν φωτογραφία μαζί σου. Πρέπει να βγήκα πάνω απο 10 φορές φωτογραφία με άγνωστους Κινέζους και πραγματικά ένιωσα άσχημα που δεν τους έλεγα και εγώ να βγούμε φωτογραφία με τη δική μου μηχανή.Ειδικά στο Σιάν έχασα το λογαριασμό! Με έβλεπαν να τρώω τεράστιο καλαμάρι τηγανιτό σε σουβλάκι, μου χαμογελούσαν, έλεγαν «μπράβο», μου έκαναν “thumbs up” και έρχονταν δίπλα μου να βγούμε φωτογραφία και οι τρεις μας: εγώ, ο κινέζος και το τεράστιο καλαμάρι! Πρέπει να το θεώρησαν μεγάλη τιμή που ένας ξένος τολμάει και δοκιμάζει κινέζικο εξτρίμ street food (αχ και να ξεραν τι πλοκαμοφόρα ζώα τρώμε κι εμείς εδώ στο Ελλάντα).
Η Κίνα, λοιπόν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και πραγματικά το καταχάρηκα αυτό το ταξίδι. Σε κάθε μου βήμα ένιωθα τον παλμό και τον δυναμισμό αυτής της χώρας και έπαιρνα κι εγώ κάτι από την ενέργειά της. Ένας λαός περήφανος που ο μισός ζει ακόμα στην εποχή της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο, με τα μπλε πουκάμισα εργασίας, ταλαιπωρημένος, με σκαμμένο πρόσωπο αλλά και στωικός συνάμα και ο άλλος μισός να έχει τηλεμεταφερθεί από τις πιο μοντέρνες γειτονιές του Τόκυο ή της Σεούλ, με μοντέρνα ντυσίματα και κουρέματα, τεράστια smartphones και πανάκριβα αυτοκίνητα. Κομμουνιστικά μπλόκ και τηλεοπτικές διαφημίσεις σοβιετικής αισθητικής από τη μία, πολυόροφα εμπορικά κέντρα, διαστημικοί σιδηροδρομικοί σταθμοί και γιαπωνέζικο μάρκετινγκ στις γιγαντο-οθόνες από την άλλη...
Η κινέζικη γλώσσα είναι νομίζω το πιο περίεργο χαρακτηριστικό αυτού του λαού. Η λέξη «ma» για παράδειγμα: αν την πεις με ανιούσα φορά της φωνής, σημαίνει «μανούλα». Αν την πεις με κατιούσα φορά της φωνής σημαίνει «γαϊδούρα»! Αυτό εμένα βέβαια με διευκόλυνε αφάνταστα καθώς εγκατέλειψα εξαρχής τις όποιες προσπάθειες να μιλήσω εις την κινεζικήν. Δεν είχα βλέπετε καμία όρεξη να βρεθώ σε κανά κινέζικο γκούλαγκ στην έρημο Γκόμπι στα καλά καθούμενα βρίζοντας άθελά μου τον Μάο ή το Κόμμα. Άσε.
Φυσικά, η αποκλειστική χρήση αγγλικών στην Κίνα είναι προβληματική:
Σκηνή 1η: Αεροδρόμιο Κάπιταλ Πεκίνου: πληρώνω εισιτήριο στο γκισέ για τα λεωφορεία που σε πάνε στην πόλη. «Bus No7, outside up over there» μου είπε η χαριτωμένη κινεζούλα. Εγώ πάλι έβλεπα ένα λεωφορείο με το νούμερο 7 στα 10 μέτρα χαμηλότερα από εκεί που ήμουν.
«This one? Down there?» Ρωτάω...
«Yes, yes! Over there…up» μου απαντάει!
Σκηνή 2η: Check in στο ξενοδοχείο στο Πεκίνο. Όλα άψογα μέχρι που η υπάλληλος, όλο επαγγελματισμό μου λέει: «Δισγουμνομπλεσφιστ». Με τα πολλα κατάλαβα το “this room”. Το υπόλοιπο ήταν σαν το αίνιγμα της Σφίγγας. «Νομπλεσφιστ, νομπλεσφιστ!» έλεγε και ξανάλεγε πανικόβλητη η ρεσεψιονιστ. Στο τέλος μου το έγραψε. «Αααα! Νο μπρεκφαστ!» και αυτή με υφάκι «καλά βλαμμένο είσαι; Αυτό σου λέω τόση ώρα!» μου έδειξε το δρόμο προς τα ασανσέρ.
Σκηνή 3η: Χτυπάει το τηλέφωνο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Σιάν. Ήταν από τη ρεσεψιόν:
«Σιε χσιεεε τσιεεεε σχι τσι σχιααα λι ααα?»
«I am sorry, do you speak English?»
«Yeeees»
«okey»
«a! Okeey byee!» και μου το κλείνει!
Είπα να πάρω πίσω αλλά γρήγορα λέω «μην πας γυρεύοντας και σου ρθει το room service με τα αυτιά γουρουνιού που μόλις παρήγγειλες»
Σκηνή 4η: Παραγγέλνω μια Πέπσι στην πασίγνωστη αλυσίδα φαστ φουντ από το Κεντάκυ που βρίσκεται παντού στην Κίνα. Δεν καταλάβαιναν Χριστό! Τι φωναχτά τους το ‘λεγα, τι συλλαβιστά γραμμα – γράμμα, τίποτα αυτοί. Μαζεύτηκαν και οι τρεις ταμείες του πάγκου σε κύκλο να κάνουν ιατρικό συμβούλιο. Φώναξαν και τον προϊστάμενο από μέσα μπας και καταλάβουν τι ζητάει ο απελπισμένος και ιδρωμένος λάο–γάι (ξένος). Έλεος ρε παιδιά! Δεν ζητάω λίστα κρασιών από μοναστήρι στο Μον Πελιέ! Τρία αναψυκτικά έχει το μαγαζί. Τι δεν καταλαβαίνετε!!!! Στο τέλος μπαίνω στο ιντερνετ από το κινητο και τους δείχνω φωτό.
«Αααααα! Μπάι – Σσσι!!!»
Συμπέρασμα. Μην προσπαθείτε να μιλήσετε αγγλικά σε επίπεδο νηπιαγωγείου για να καταλάβει ο κινέζος. Ο εγκέφαλός του δουλεύει σε άλλες συχνότητες. Πάρτε κινητά, φωτογραφικές, μπλοκ ζωγραφικής, τέμπερες, ότ,ι βρείτε τέλος πάντων και δείξτε εικόνες!
Δεν το περίμενα! Και όμως τα ελληνικά μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα. Μόλις μου ερχόταν ο κινέζος να με πάει τσάρκα με το τρίκυκλο (οι πιο φορτικοί απ’ όλους) και αφού δεν ίδρωνε το αυτί του με την ευγενική λονδρέζικη αγγλική μου άρνηση, τον άρχιζα στα ελληνικά δυτικών προαστίων και γινότανε μπουχός μέσα σε λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα! Αυτοί οι άνθρωποι, που μια ζωή το αυτί τους έχει συνηθήσει μόνο σε «τσχιεε», «σχιεεε», και αμέτρητα «ααααααα» αυξομειούμενης τονικότητας, μόλις άκουγαν ανθρώπινο στόμα να βγάζει «εξωγήινους» ελληνικούς ήχους όπως «θρ», πρέπει να πάθαιναν μίνι κρασάρισμα στο ακουστικό νευρικό σύστημα. Ειλικρινά δεν χρειαζόταν να πω τίποτα περισσότερο από ένα «Άσε με άνθρωπέ μου! Μπούρου μπούρου μου ζάλισες τον έρωτα!» για να τον χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα στο κεφάλι και να εξαφανιστεί αποσβολωμένος.
Δυστυχώς, η φορτικότητα των ταξιτζίδων και λοιπών μηχανοκίνητων και ποδοκίνητων μεταφορέων με έκαναν υπερβολικά επιφυλακτικό που πρέπει να αρνήθηκα τουλάχιστον 2 γνήσιες προσφορές ανθρώπων που με έβλεπαν στη στάση με τη βαλίτσα, σταματούσαν το ΙΧ τους και με προσκαλούσαν να με πάρουν μαζί τους. Όταν ο άλλος έχει την κόρη του μέσα με τη βαλίτσα και σου λέει “train, train, come” τι κακό μπορεί να σου κάνει; Κάτσε τώρα Παναγιώτη 20 λεπτά στη στάση και μπες στο λεωφορείο με την πινακίδα στα κινέζικα, ελπίζοντας να σε πάει μέχρι το σταθμό!
Έχω να το λέω. Οι κινέζοι τελικά αποδείχθηκαν πολύ φιλικοί άνθρωποι. Έρχονται, σου πιάνουν την κουβέντα με τα λιγοστά αγγλικά που ξέρουν, απλά και μόνο για να σου μιλήσουν, να μάθουν αν περνάς καλά και να βγουν φωτογραφία μαζί σου. Πρέπει να βγήκα πάνω απο 10 φορές φωτογραφία με άγνωστους Κινέζους και πραγματικά ένιωσα άσχημα που δεν τους έλεγα και εγώ να βγούμε φωτογραφία με τη δική μου μηχανή.Ειδικά στο Σιάν έχασα το λογαριασμό! Με έβλεπαν να τρώω τεράστιο καλαμάρι τηγανιτό σε σουβλάκι, μου χαμογελούσαν, έλεγαν «μπράβο», μου έκαναν “thumbs up” και έρχονταν δίπλα μου να βγούμε φωτογραφία και οι τρεις μας: εγώ, ο κινέζος και το τεράστιο καλαμάρι! Πρέπει να το θεώρησαν μεγάλη τιμή που ένας ξένος τολμάει και δοκιμάζει κινέζικο εξτρίμ street food (αχ και να ξεραν τι πλοκαμοφόρα ζώα τρώμε κι εμείς εδώ στο Ελλάντα).
Η Κίνα, λοιπόν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και πραγματικά το καταχάρηκα αυτό το ταξίδι. Σε κάθε μου βήμα ένιωθα τον παλμό και τον δυναμισμό αυτής της χώρας και έπαιρνα κι εγώ κάτι από την ενέργειά της. Ένας λαός περήφανος που ο μισός ζει ακόμα στην εποχή της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο, με τα μπλε πουκάμισα εργασίας, ταλαιπωρημένος, με σκαμμένο πρόσωπο αλλά και στωικός συνάμα και ο άλλος μισός να έχει τηλεμεταφερθεί από τις πιο μοντέρνες γειτονιές του Τόκυο ή της Σεούλ, με μοντέρνα ντυσίματα και κουρέματα, τεράστια smartphones και πανάκριβα αυτοκίνητα. Κομμουνιστικά μπλόκ και τηλεοπτικές διαφημίσεις σοβιετικής αισθητικής από τη μία, πολυόροφα εμπορικά κέντρα, διαστημικοί σιδηροδρομικοί σταθμοί και γιαπωνέζικο μάρκετινγκ στις γιγαντο-οθόνες από την άλλη...
