liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 343
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Skydiving στο Wollongong
Η ιδέα έπεσε μετά από μπυροποσία στα γενέθλια φίλου πριν 2 εβδομάδες περίπου:
«Τί extreme να κάνουμε?»
«Skydive!», πετάγομαι
«οκ»
«οκ?»
«οκ»
«άντε, πάλι με στιγμιαία νουντλς θα τη βγάζουμε τον επόμενο μήνα»
Κι έτσι απλά, πήραμε την απόφαση τρεις καλοί φίλοι, να κάνουμε κάτι που πάντα θέλαμε, να πηδήξουμε από τα 14000 πόδια και να πετάξουμε!
Μετά από μικρή έρευνα αποφασίσαμε να το κάνουμε στο Wollongong, 1-1μιση ώρα έξω από το Sydney με αυτήν την εταιρεία: Skydive the Beach
Όσο πλησίαζε η μεγάλη μέρα, όλο και πιο πολύ αγχωνόμασταν, όλο και περισσότερο το σκεφτόμασταν, όλο και λιγότερες ώρες κοιμόμασταν...ώσπου τελικά ξημέρωσε η μεγάλη μέρα και στις 7 το πρωϊ είμασταν όλοι στη George Street, έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης, με μάτια κατακόκκινα από την αϋπνία, για να μας παραλάβει το πουλμανάκι της εταιρείας. Από τα 12 περίπου άτομα, οι 3 μόνο ήταν γένους αρσενικού (οι φίλοι μου 2 από αυτούς) και κάθε φορά που κατέφθανε και μια ακόμη κοπέλα κοίταζαν ο ένας τον άλλον και γελούσαν «τί γίνεται ρε παιδιά? μήπως δεν θα ‘πρεπε να είμαστε εδώ?»
Μετά από μιάμιση βασανιστική ώρα φτάσαμε στο μέρος όπου θα κάναμε skydiving. Μπήκαμε στο χώρο αναμονής, συμπληρώσαμε διάφορα χαρτιά ενώ παρακολουθούσαμε σε μια μεγάλη οθόνη την πτώση άλλων παιδιών κι αγχωνόμασταν κι ενθουσιαζόμασταν όλο και πιο πολύ! Ειδικά τη στιγμή που έδειχνε κάποιον να κρεμά τα πόδια του από την ανοιχτή πόρτα και να πηδάει, μας έπιανε σύγκρυο, σκουντιόμασταν και σκάγαμε στα γέλια λέγοντας ένα σωρό βλακείες περιμένοντας να ‘ρθει η ώρα που θα έφευγε η δική μας παρτίδα . Ξαφνικά ένας από μας αρχίζει να χτυπιέται και να δείχνει με το δάχτυλο έξω από το παράθυρο. Γυρνάμε όλοι και βλέπουμε τα άτομα της πρώτης παρτίδας να προσγειώνονται ένας-ένας. Βγαίνουμε γρήγορα έξω και κοιτάμε ψηλά στον ουρανό τις μικρές μαύρες κουκίδες που ολοένα και μεγάλωναν και γίνονταν άνθρωποι που κρέμονταν από μπλε-κίτρινα αλεξίπτωτα κι έβγαζαν τα τελευταία ουρλιαχτά ενθουσιασμού λίγα δευτερόλεπτα πριν αγγίξουν το έδαφος. Βλέποντας τους ένιωθα πολύ πιο σίγουρη για την απόφασή μου!
Μετά αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, φορέσαμε τις στολές μας και μας έκαναν μια μικρή 5λεπτη ενημέρωση για το πώς πρέπει να πηδήξουμε «Καθίστε στα γόνατα!Χέρια στο στήθος! Μπανάνα!» και γελούσαμε τεντώνοντας το σώμα μας ώστε να πάρει σχήμα μπανάνας. Λέγαμε γιατί το κάνει ο καθένας: για τους περισσότερους (μεταξύ τους κι ένας 65άρης) ήταν δώρο γενεθλίων είτε σε φίλο, είτε στον εαυτό τους. Μετά αγκαλιαστήκαμε οι τρεις μας «αν γίνει καμιά στραβή χάρηκα που σας γνώρισα παιδιά!» λέει ο ένας, «αν γίνει τίποτα έχεις εξηγήσεις να δώσεις στους δικούς μου!» μου λέει γελώντας ο άλλος «σκάστε, με αγχώνετε, το ξέρετε ότι έχω υψοφοβία!»λέω εγώ . Άρχισαν ύστερα να έρχονται ένας-ένας οι τύποι με τους οποίους θα πηδούσαμε, (μιας και θα κάναμε tandem skydive, δηλαδή δεμένοι με κάποιον επαγγελματία) συστηνόμαστε, ανοίγουν τις κάμερες που είχαν δεμένες στον καρπό του χεριού τους και μας παίρνουν μίνι συνέντευξη «είσαι έτοιμη?» «μπα...αλλά θα το κάνω» «μόνη ή με φίλους?» «με φίλους» (φίλοι αρχίζουν να χοροπηδάνε μπροστά στην κάμερα κάνοντας καραγκιοζιλίκια) κτλ, κτλ. Μετά ανεβαίνουμε στο βανάκι, πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο, ανεβαίνουμε στο αεροπλανάκι μας σε 2 σειρές ο ένας πίσω από τον άλλον, 16 άτομα συνολικά. Ο ένας από τους φίλους μου ήταν πρώτος ακριβώς μπροστά από την πόρτα, ο άλλος στη μέση κι εγώ τελευταία...το πιο αστείο της υπόθεσης ήταν πως ενώ εμείς είμασταν ένα μικρό βήμα πριν από το έμφραγμα, οι εκπαιδευτές διάβαζαν εφημερίδα, έστελναν μηνύματα με το κινητό ή κουτσομπόλευαν με τον πιλότο. Ο καθένας τους το κάνει 9 φορές τη μέρα...
Ενώ βρισκόμαστε ήδη πολύ ψηλά γυρνά και μου λέει ο δικός μου, ο Κιπ «οκ, είμαστε στα 3000 πόδια, έχουμε ακόμα» «ΑΚΟΜΑ?»σκέφτομαι...και πριν το καταλάβω λέει κάποιος «οκ παιδιά 5 λεπτά», τελευταίο γρήγορο τσεκ εξοπλισμού και προτού το πάρουμε χαμπάρι, σε δευτερόλεπτα, ανοίγει η πόρτα και φρουπ πάει ο πρώτος!!! «Μα-Μα-Μάϊκλ...» σκέφτομαι...κι ο ένας μετά τον άλλον με διαφορά δευτερολέπτων βουτούσαν όλοι στο κενό και κάθε φορά ακουγόταν ένας θόρυβος σαν να τους ρουφάει σκούπα!
Φυσικά σε λίγες στιγμές ήρθε και η σειρά μου...όλα γίνονται σε δέκατα δευτερολέπτων, χωρίς να προλάβω να συνειδητοποιήσω τίποτα. Πόρτα, χέρια στο στήθος, κεφάλι πίσω, βουτιά!!!!!! Αυτό το ένα δευτερόλεπτο ή τα δέκατα δευτερολέπτου που πέφτεις από το άνοιγμα του αεροπλάνου κι αντικρύζεις τον ουρανό από κάτω σου είναι υπεράνω κάθε περιγραφής! (σχολιάζαμε μετά γελώντας πως αυτόματα χάσαμε όλοι 5 χρόνια από τη ζωή μας εκείνη τη στιγμή). Για 60 δευτερόλεπτα απλά πέφτεις στο κενό...θυμάμαι πως τα πρώτα ούρλιαζα, η αδρεναλίνη ανάμεικτη με χαρά κυριολεκτικά στο μάξιμουμ και μετά ξαφνικά ανοίγει το αλεξίπτωτο και σταματάω να πέφτω και...απλά πετάω κι επιπλέω στον αέρα! Πραγματικά νιώθεις πως πετάς κι επιπλέεις, δεν έχεις την αίσθηση πως πέφτεις! Ο Κιπ μου δίνει τότε τα χερούλια «Τράβα! Δυνατά!» Τραβάω το ένα κι ουρλιάζω ξανά από χαρά καθώς το αλεξίπτωτο στρίβει και μαζί του κι εμείς στον αέρα. Ύστερα τραβάω το άλλο και γυρνάμε από την άλλη μεριά, με αφήνει να οδηγώ για λίγο χαζεύοντας το υπέροχο τοπίο κάτω από τα πόδια μου: θάλασσα, αμμουδιά και πράσινο...και μετά ξαναπαίρνει τα χερούλια και τα τραβάει δυνατά μαζί και γυρνάμε ανάσκελα και μαζί και το στομάχι μου ανάποδα-ξαναουρλιάζω από ενθουσιασμό και σιγά σιγά μετά από 3-4 λεπτά, φτάσαμε λίγο πάνω από το χώρο προσγείωσης. Βάζω τα χέρια κάτω από τα γόνατα και σηκώνω τα πόδια ψηλά όπως μας είχαν δέιξει και φρουπ! γλιστράω στο έδαφος. Σηκώνομαι, το πιο τεράστιο χαμόγελο που είχα ποτέ στη ζωή μου είναι καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου, λες και μου το ‘χουν πιάσει με μανταλάκια «πώς ήταν?» με ρωτάει ο Κιπ «ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!» τρέχω και συναντάω τους φίλους μου λίγα μέτρα πιο πέρα, αγκαλιαζόμαστε, χοροπηδάμε και γελάμε! Πάμε ν’αλλάξουμε, να πάρουμε τα dvds μας και περιμένουμε να έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στο Sydney ξαπλωμένοι ανάσκελα στο γρασίδι, χαζεύοντας τις κουκίδες που απάρτιζαν την επόμενη ομάδα και σκεφτόμασταν πως πριν λίγα λεπτά, μια από αυτές τις κουκίδες που πετούν εκεί ψηλά στον ουρανό, είμασταν εμείς...
Αν θα το ξανάκανα? 100%!!!
«Τί extreme να κάνουμε?»
«Skydive!», πετάγομαι
«οκ»
«οκ?»
«οκ»
«άντε, πάλι με στιγμιαία νουντλς θα τη βγάζουμε τον επόμενο μήνα»
Κι έτσι απλά, πήραμε την απόφαση τρεις καλοί φίλοι, να κάνουμε κάτι που πάντα θέλαμε, να πηδήξουμε από τα 14000 πόδια και να πετάξουμε!
Μετά από μικρή έρευνα αποφασίσαμε να το κάνουμε στο Wollongong, 1-1μιση ώρα έξω από το Sydney με αυτήν την εταιρεία: Skydive the Beach
Όσο πλησίαζε η μεγάλη μέρα, όλο και πιο πολύ αγχωνόμασταν, όλο και περισσότερο το σκεφτόμασταν, όλο και λιγότερες ώρες κοιμόμασταν...ώσπου τελικά ξημέρωσε η μεγάλη μέρα και στις 7 το πρωϊ είμασταν όλοι στη George Street, έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης, με μάτια κατακόκκινα από την αϋπνία, για να μας παραλάβει το πουλμανάκι της εταιρείας. Από τα 12 περίπου άτομα, οι 3 μόνο ήταν γένους αρσενικού (οι φίλοι μου 2 από αυτούς) και κάθε φορά που κατέφθανε και μια ακόμη κοπέλα κοίταζαν ο ένας τον άλλον και γελούσαν «τί γίνεται ρε παιδιά? μήπως δεν θα ‘πρεπε να είμαστε εδώ?»
Μετά από μιάμιση βασανιστική ώρα φτάσαμε στο μέρος όπου θα κάναμε skydiving. Μπήκαμε στο χώρο αναμονής, συμπληρώσαμε διάφορα χαρτιά ενώ παρακολουθούσαμε σε μια μεγάλη οθόνη την πτώση άλλων παιδιών κι αγχωνόμασταν κι ενθουσιαζόμασταν όλο και πιο πολύ! Ειδικά τη στιγμή που έδειχνε κάποιον να κρεμά τα πόδια του από την ανοιχτή πόρτα και να πηδάει, μας έπιανε σύγκρυο, σκουντιόμασταν και σκάγαμε στα γέλια λέγοντας ένα σωρό βλακείες περιμένοντας να ‘ρθει η ώρα που θα έφευγε η δική μας παρτίδα . Ξαφνικά ένας από μας αρχίζει να χτυπιέται και να δείχνει με το δάχτυλο έξω από το παράθυρο. Γυρνάμε όλοι και βλέπουμε τα άτομα της πρώτης παρτίδας να προσγειώνονται ένας-ένας. Βγαίνουμε γρήγορα έξω και κοιτάμε ψηλά στον ουρανό τις μικρές μαύρες κουκίδες που ολοένα και μεγάλωναν και γίνονταν άνθρωποι που κρέμονταν από μπλε-κίτρινα αλεξίπτωτα κι έβγαζαν τα τελευταία ουρλιαχτά ενθουσιασμού λίγα δευτερόλεπτα πριν αγγίξουν το έδαφος. Βλέποντας τους ένιωθα πολύ πιο σίγουρη για την απόφασή μου!
Μετά αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, φορέσαμε τις στολές μας και μας έκαναν μια μικρή 5λεπτη ενημέρωση για το πώς πρέπει να πηδήξουμε «Καθίστε στα γόνατα!Χέρια στο στήθος! Μπανάνα!» και γελούσαμε τεντώνοντας το σώμα μας ώστε να πάρει σχήμα μπανάνας. Λέγαμε γιατί το κάνει ο καθένας: για τους περισσότερους (μεταξύ τους κι ένας 65άρης) ήταν δώρο γενεθλίων είτε σε φίλο, είτε στον εαυτό τους. Μετά αγκαλιαστήκαμε οι τρεις μας «αν γίνει καμιά στραβή χάρηκα που σας γνώρισα παιδιά!» λέει ο ένας, «αν γίνει τίποτα έχεις εξηγήσεις να δώσεις στους δικούς μου!» μου λέει γελώντας ο άλλος «σκάστε, με αγχώνετε, το ξέρετε ότι έχω υψοφοβία!»λέω εγώ . Άρχισαν ύστερα να έρχονται ένας-ένας οι τύποι με τους οποίους θα πηδούσαμε, (μιας και θα κάναμε tandem skydive, δηλαδή δεμένοι με κάποιον επαγγελματία) συστηνόμαστε, ανοίγουν τις κάμερες που είχαν δεμένες στον καρπό του χεριού τους και μας παίρνουν μίνι συνέντευξη «είσαι έτοιμη?» «μπα...αλλά θα το κάνω» «μόνη ή με φίλους?» «με φίλους» (φίλοι αρχίζουν να χοροπηδάνε μπροστά στην κάμερα κάνοντας καραγκιοζιλίκια) κτλ, κτλ. Μετά ανεβαίνουμε στο βανάκι, πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο, ανεβαίνουμε στο αεροπλανάκι μας σε 2 σειρές ο ένας πίσω από τον άλλον, 16 άτομα συνολικά. Ο ένας από τους φίλους μου ήταν πρώτος ακριβώς μπροστά από την πόρτα, ο άλλος στη μέση κι εγώ τελευταία...το πιο αστείο της υπόθεσης ήταν πως ενώ εμείς είμασταν ένα μικρό βήμα πριν από το έμφραγμα, οι εκπαιδευτές διάβαζαν εφημερίδα, έστελναν μηνύματα με το κινητό ή κουτσομπόλευαν με τον πιλότο. Ο καθένας τους το κάνει 9 φορές τη μέρα...
Ενώ βρισκόμαστε ήδη πολύ ψηλά γυρνά και μου λέει ο δικός μου, ο Κιπ «οκ, είμαστε στα 3000 πόδια, έχουμε ακόμα» «ΑΚΟΜΑ?»σκέφτομαι...και πριν το καταλάβω λέει κάποιος «οκ παιδιά 5 λεπτά», τελευταίο γρήγορο τσεκ εξοπλισμού και προτού το πάρουμε χαμπάρι, σε δευτερόλεπτα, ανοίγει η πόρτα και φρουπ πάει ο πρώτος!!! «Μα-Μα-Μάϊκλ...» σκέφτομαι...κι ο ένας μετά τον άλλον με διαφορά δευτερολέπτων βουτούσαν όλοι στο κενό και κάθε φορά ακουγόταν ένας θόρυβος σαν να τους ρουφάει σκούπα!
Φυσικά σε λίγες στιγμές ήρθε και η σειρά μου...όλα γίνονται σε δέκατα δευτερολέπτων, χωρίς να προλάβω να συνειδητοποιήσω τίποτα. Πόρτα, χέρια στο στήθος, κεφάλι πίσω, βουτιά!!!!!! Αυτό το ένα δευτερόλεπτο ή τα δέκατα δευτερολέπτου που πέφτεις από το άνοιγμα του αεροπλάνου κι αντικρύζεις τον ουρανό από κάτω σου είναι υπεράνω κάθε περιγραφής! (σχολιάζαμε μετά γελώντας πως αυτόματα χάσαμε όλοι 5 χρόνια από τη ζωή μας εκείνη τη στιγμή). Για 60 δευτερόλεπτα απλά πέφτεις στο κενό...θυμάμαι πως τα πρώτα ούρλιαζα, η αδρεναλίνη ανάμεικτη με χαρά κυριολεκτικά στο μάξιμουμ και μετά ξαφνικά ανοίγει το αλεξίπτωτο και σταματάω να πέφτω και...απλά πετάω κι επιπλέω στον αέρα! Πραγματικά νιώθεις πως πετάς κι επιπλέεις, δεν έχεις την αίσθηση πως πέφτεις! Ο Κιπ μου δίνει τότε τα χερούλια «Τράβα! Δυνατά!» Τραβάω το ένα κι ουρλιάζω ξανά από χαρά καθώς το αλεξίπτωτο στρίβει και μαζί του κι εμείς στον αέρα. Ύστερα τραβάω το άλλο και γυρνάμε από την άλλη μεριά, με αφήνει να οδηγώ για λίγο χαζεύοντας το υπέροχο τοπίο κάτω από τα πόδια μου: θάλασσα, αμμουδιά και πράσινο...και μετά ξαναπαίρνει τα χερούλια και τα τραβάει δυνατά μαζί και γυρνάμε ανάσκελα και μαζί και το στομάχι μου ανάποδα-ξαναουρλιάζω από ενθουσιασμό και σιγά σιγά μετά από 3-4 λεπτά, φτάσαμε λίγο πάνω από το χώρο προσγείωσης. Βάζω τα χέρια κάτω από τα γόνατα και σηκώνω τα πόδια ψηλά όπως μας είχαν δέιξει και φρουπ! γλιστράω στο έδαφος. Σηκώνομαι, το πιο τεράστιο χαμόγελο που είχα ποτέ στη ζωή μου είναι καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου, λες και μου το ‘χουν πιάσει με μανταλάκια «πώς ήταν?» με ρωτάει ο Κιπ «ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!» τρέχω και συναντάω τους φίλους μου λίγα μέτρα πιο πέρα, αγκαλιαζόμαστε, χοροπηδάμε και γελάμε! Πάμε ν’αλλάξουμε, να πάρουμε τα dvds μας και περιμένουμε να έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στο Sydney ξαπλωμένοι ανάσκελα στο γρασίδι, χαζεύοντας τις κουκίδες που απάρτιζαν την επόμενη ομάδα και σκεφτόμασταν πως πριν λίγα λεπτά, μια από αυτές τις κουκίδες που πετούν εκεί ψηλά στον ουρανό, είμασταν εμείς...
Αν θα το ξανάκανα? 100%!!!
