Sergei V/S Leni

[Traveller]

Πρώτη βόλτα στην Μελβούρνη. Flinders Station, ο εμβληματικός, πολυδαίδαλος, πρώτος σε κίνηση σιδηροδρομικός σταθμός ολόκληρης της Αυστραλίας. Εδώ καταλήγουν όλες οι προαστιακές γραμμές της πόλης, εδώ δίνονται τα ραντεβού των νεοφερμένων, εδώ είναι το κέντρο της πόλης. Τον σταθμό τον θυμόμουν από την πρώτη μου επίσκεψη, οκτώ χρόνια πριν, αλλά όπως θα διαπίστωνα σε λίγο, μάλλον είναι ένα από τα ελάχιστα που δεν έχουν αλλάξει στην πόλη.

Η Μελβούρνη στις μέρες μας ζει μια άνευ προηγουμένου οικονομική φρενίτιδα. Η Αυστραλέζικη οικονομία, με την βοήθεια Κινέζικων κεφαλαίων, ζει την απόλυτη ανάπτυξη, μια ανάπτυξη που έκανε τα πρώτα δειλά της βήματα στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και σήμερα προχωράει με βήματα σεισμού. Αυτά τα οικονομικά κεφάλαια λοιπόν σε συνδυασμό με την πρωτοφανή μετανάστευση, κυρίως από Ασιατικές τρικοσμικές χώρες, έχουν δημιουργήσει μια υπέροχη αύρα ανανέωσης, που στο πέρασμά της σκορπίζει κάθε τι παλιό. Η παλιά βαρετή Αγγλοσαξονική Μελβούρνη είναι πια παρελθόν. Οι μετανάστες δεν ζουν πια στο περιθώριο της καθημερινότητας, αλλά αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή. Η πολυπολιτισμικότητα είναι πλέον το κύριο χαρακτηριστικό της πόλης και σαν γιγάντια χιονοστιβάδα σαρώνει τα πάντα. Με κινητήρια δύναμη την νεολαία, που μπολιασμένη με φρέσκιες ιδέες δεν στέκεται σε φυλή και χρώμα, ολόκληρες περιοχές μεταμορφώνονται και από πληκτικές εργατικές συνοικίες μετατρέπονται σε μοδάτα προάστια, που δεν έχουν να ζηλέψουν σχεδόν τίποτε από τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά. Το Prahran, το Richmond, το Brunswick μα πάνω απ όλα το Fitzroy, είναι γεμάτα υπέροχα εστιατόρια, ατμοσφαιρικά καφέ, εκκεντρικές γκαλερί, καλόγουστες μπουτίκ. Κι αν το ψάξεις ακόμη παραπέρα και πας μια βόλτα στις καθαρά συνοικίες των μεταναστών, θα μείνεις άφωνος από το χρώμα και την απαράμιλλη αυθεντικότητα τους. Είναι πραγματικά παράξενο και συνάμα μαγικό να ζεις στη Μελβούρνη, αλλά να έχεις την αίσθηση ανάλογα με τις συνοικίες που επισκέπτεσαι, ότι βρίσκεσαι στο Πεκίνο, το Ανόι, το Δελχί, την Αθήνα ή την Ρώμη. Το συναίσθημα του να βομβαρδίζεσαι από γνήσιες εικόνες διαφορετικής καθημερινότητας μέσα στην ίδια πόλη είναι κάτι το συγκλονιστικό.

Η πόλη είναι γεμάτη αφίσες. Διαφημίζουν μια έκθεση αφιερωμένη στον Σκορτσέζε. Ιντριγκάρομαι. Ψάχνω για πληροφορίες. Αφήνω πίσω μου στον σταθμό, περνάω τον δρόμο και σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην Federation Square όπου και εδρεύουν τα κεντρικά γραφεία του οργανισμού τουρισμού της Μελβούρνης, ο αντίστοιχος ΕΟΤ δηλαδή, αν και η σύγκριση αποτελεί ύβρη. Το κτίριο είναι μοντέρνο, υπόγειο με high light τον πλούτο του έντυπου και προφορικού υλικού που αποκομίζεις. Εκτός από τα απλά και αναμενόμενα, χάρτες και διαφημιστικά, το πολυπληθές και ευγενέστατο προσωπικό σε βομβαρδίζει με κάθε είδους πληροφορία για την ιστορία της πόλης, για τις δυνητικές και ανάλογα με τα γούστα σου διαδρομές περιπάτου σε αυτή, για τα eventsπου τρέχουν, για τα κάθε είδους μουσεία και θέατρα, για την γαστριμαργική σκηνή και γενικά για δεκάδες πιθανά και απίθανα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Μια δεύτερη τεράστια αίθουσα είναι αφιερωμένη σε ολόκληρη την Victoria. Εδώ μπορείς να προμηθευτείς τα πάντα για να οργανώσεις την εκδρομή σου στην ευρύτερη περιφέρεια της Μελβούρνης. Από το πώς θα πας, που θα μείνεις και που θα φας, μέχρι αναλυτικές πληροφορίες για τα αξιοθέατα της κάθε περιοχής ανάλογα πάλι με τα ενδιαφέροντά σου.

Ρώτησα έναν συμπαθή μεσήλικα για τον Σκορτσέζε και με πληροφόρησε ότι παράλληλα με την έκθεση που είναι αφιερωμένη στη ζωή του, τρέχει και μια ρετροσπεκτίβα με τις σπουδαιότερες ταινίες του και φυσικά με εφοδίασε με τις ώρες προβολής. Όλα καλά κι όλα ωραία εκτός από ένα βασικό που μου είχε διαφύγει τελείως. Η έκθεση θα άνοιγε τις θύρες της την επόμενη εβδομάδα… ο τύπος είδε την απογοήτευσή στα μάτια μου, μου πέταξε το κλασσικό no worries και με πληροφόρησε ότι σαν λάτρης του κινηματογράφου θα άξιζε τον κόπο να επισκεφθώ το διπλανό Australian Centre for the Moving Image του οποίου, μια δωρεάν μάλιστα έκθεση, είναι αφιερωμένη στην ιστορία του κινηματογράφου. Το ACMI είναι ένα άλλο εμβληματικό κτίριο της Federation Square και με 1.300.000 επισκέπτες το 2014, αποτελεί, πίσω από την National Gallery of Victoria, το δεύτερο δημοφιλέστερο μουσείο της πόλης, ένα μουσείο για τους σινεφίλ, πραγματικό στολίδι. Η έκθεση ξεκινάει από τους αδελφούς Λυμιέρ και μετά από μια εκτενή αναφορά στην ιστορία του Αυστραλέζικου κινηματογράφου συνεχίζει με αφιέρωμα στις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου δίνοντας στον επισκέπτη την δυνατότητα να απολαύσει on demand χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ταινίες σταθμούς όπως το «Όσα παίρνει ο άνεμος», «Ο Πολίτης Κέην» «Οδύσσεια του διαστήματος»… η έκθεση συνεχίζει με την ιστορία της τηλεόρασης των Η/Υ και των video games.


Αποσβολωμένος κοίταγα την οθόνη μπροστά μου. Βρισκόμουν μπροστά στο sectionτου πολιτικού κινηματογράφου. Έπαιζα με το ποντίκι και δεν πίστευα στα μάτια μου. Πριν δευτερόλεπτα είχα κλικάρει το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» και απολάμβανα για πολλοστή φορά την συνταρακτική σκηνή της σκάλας. Προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ, που πάντα μου προκαλεί η συγκεκριμένη σεκάνς προχωρώ στην παρακάτω ταινία. Γροθιά στο στομάχι. «Ο Θρίαμβος της θέλησης», το αιρετικό απαγορευμένο αριστούργημα της Λένι Ρίφενσταλ για τα μάτια μου μόνο. Εντελώς ακομπλεξάριστα, με την πολυτέλεια που δίνει ο πανδαμάτορας χρόνος και η γεωγραφική απόσταση, οι υπεύθυνοι του ACMI επέλεξαν και άριστα επέλεξαν, τις δύο χαρακτηριστικότερες πολιτικές ταινίες όλων των εποχών. Ο Σεργκέι παρέα με την Λένι… τι υπέροχα που κυλά η ζωή στη Μελβούρνη…

 

[dimitrak]

Η μεγαλη επιστροφη....

 

[Defkalion]

Άσε μας καημένε.... μεταξουργείο έχεις πάει;

 

[panpan]

Χάθηκες πάλι.Τι νέα από κει κάτω;