Αχ αχ και ξανα αχ. Υπεροχο βιντεο.
Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ!3 χρόνια μετά...
20 χρόνια μετά!
Έτσι...Πως χαίρομαι όταν το fun club μου είναι τόσο εκδηλωτικό
Σ'ευχαριστώ πολύ!
Σ'ευχαριστώ φίλε μου. Οι ιστορίες μου ξαναζωντανεύουν τα ταξίδια μου γι'αυτό ίσως γράφω ακόμα. Και βέβαια το σημαντικό είναι να πείθουμε τους άλλους για νέους προορισμούς. Να πας λοιπόν και να σαι σίγουρος πως η Πορτογαλία δεν θα σε απογοητεύσει.
. Με ξαφνιάζει πάντως λίγο που η Πορτογαλία είναι ο τοπ προορισμός σου ως τώρα.
Μπες στο προφιλ μου εδω να δειςΚάνε κι ένα travelbuddy να δούμε που έχεις πάει
ευτυχώς που εχω και σενα και τα βρισκω ετοιμα γιατι με τοση δουλεια το καλοκαιρι , περα απο το να κλεισω εισιτηρια και ξενοδοχεια δεν προλαβα τιποτα αλλο να καμω την αλλη Κυριακή Λισαβωνα λοιπον για 5 βραδια και 2 Πορτο...Βιεννη Μπρατισλαβα μια χαρα πηγαν αρχιζω την μελετη δάσκαλε...
Ο τίτλος της ιστορίας είναι εμπνευσμένος από ένα τραγούδι που πρωτοάκουσα το 2008 και δίνει το στίγμα του ταξιδιού. Δείχνει την γενική αίσθηση που πήρα μαζί μου φεύγοντας από εκεί. Το πιο έντονο στοιχείο που υπερίσχυσε έναντι όλων όσων είδα και έζησα. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι αυτό περίεργα συναισθήματα με κατέκλυσαν… λύπη, λαχτάρα και μια ακαθόριστη επιθυμία! Λέξεις άγνωστες αλλά η δύναμη της μελωδίας αυτού του σύγχρονου fado έκανε την καρδιά να φτερουγίσει και να πάει εκεί! Το τραγούδι αυτό που μέχρι σήμερα το έχω ακούσει εκατοντάδες φορές πάντα μα πάντα με συγκινεί, με μελαγχολεί με συντροφεύει και με ταξιδεύει. Και όλα αυτά για την κυρά της θάλασσας. Την Πορτογαλία.
Είναι παράξενο όταν νοιώθεις δικό σου ένα μέρος πριν καν πας. Όταν αισθάνεσαι οικείο κάτι ξένο. Όταν ένας προορισμός είναι κάτι παραπάνω συναισθηματικά από ένα απλό ταξίδι. Όταν είναι το πρώτο μέρος που ξύπνησε την περιέργεια για μια ξένη χώρα στην παιδική ηλικία.
Mικρός στην αρχή της δεκαετίας του ’90 άκουσα για πρώτη φορά για την Πορτογαλία από τους Απαράδεκτους! Ναι την αγαπημένη σειρά όταν η τρελοπαρέα πήγε ταξίδι στην εξωτική αυτή χώρα! Ήταν μάλλον η πρώτη ξένη χώρα που είδα οπτικά από την τότε νέα ιδιωτική τηλεόραση που γέννησε μέσα μου την επιθυμία να ταξιδέψω, να ανακαλύψω!
Έτσι την έβλεπα πάντα την Πορτογαλία. Εξωτική και μακρινή. Η γλώσσα που σε πάει στη Βραζιλία, ο Ατλαντικός που τη χτυπάει αλύπητα, η απομόνωση της στο δυτικότερο άκρο της Ευρώπης. Όταν στο δημοτικό έμαθα για την Πορτογαλία των μεγάλων θαλασσοπόρων ένοιωσα μια έλξη και έπλασα έναν μεγαλύτερο μύθο για αυτή την σπουδαία χώρα.
Από εδώ οι ανήσυχοι εξερευνητές με κίνδυνο τη ζωή τους ξεκίνησαν με αποφασιστικότητα και όραμα να ανακαλύψουν τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από το 1430 και για περίπου 100 χρόνια οι πρωτοπόροι Βάσκο ντα Γκάμα, ο Μαγγελάνος, ο Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος, ο Βαρθολομαίος Ντιάζ, ο Πιέρο ντε Κοβίλια και άλλοι απέδειξαν ότι η Πορτογαλία ήταν η πιο έτοιμη κοινωνία να διερευνήσει τους θαλάσσιους δρόμους προς την Ανατολή για να ανακαλύψει τον Νέο Κόσμο! Χωρίς αυτούς ο κόσμος θα ήταν τελείως διαφορετικός!
Εδώ λοιπόν στο δυτικότερο σημείο της Ιβηρικής χερσονήσου στην άκρη της Ευρώπης, στη χώρα των πιο σπουδαίων θαλασσοπόρων χτύπησαν οι καρδιές μας για 7 μέρες. Έχω αγάπη για την θάλασσα και η σκέψη της γνωριμίας μου με τον Ατλαντικό Ωκεανό μου δημιουργούσε ένα δέος. Γι’ αυτό και ο στόχος μας δεν ήταν μονάχα οι μεσαιωνικές πόλεις και χωριά οι μπαρόκ εκκλησίες και τα μνημεία Unesco, αλλά περισσότερο θέλαμε να αισθανθούμε την μαγεία του Ατλαντικού ωκεανού. Την απεραντοσύνη του. Παραθαλάσσιοι οικισμοί, παραλίες, απόκρημνοι βράχοι, γκρεμοί, άγρια μαύρα νερά που λέει και το τραγούδι. Με λίγα λόγια θέλαμε να ζήσουμε την αύρα της κυράς της θάλασσας!
Το πρόγραμμά που έστησα ήταν υπερφιλόδοξο και μάλλον ουτοπικό. Πως άλλωστε να χωρέσουν τόσα πράγματα σε 7 μόνο μέρες. Πώς να πραγματοποιηθούν όλες αυτές οι διαδρομές χωρίς αυτοκίνητο. Πώς να επιτευχθούν αυτές οι αποστάσεις έχοντας για συνοδοιπόρο τον μόνιμο συνταξιδιώτη φίλο μου ο οποίος είναι βαρύς κι ασήκωτος, δεκτικός και συζητήσιμος αλλά μονίμως κουρασμένος και αρνητικός!
Η πτήση για Πορτογαλία ξεκινάει! Όσοι αγαπάτε την Ευρώπη, όσους σας αρέσει το φωτογραφικό υπερθέαμα, οι γραφικές γειτονιές, τα πανοράματα και τα ηλιοβασιλέματα, η θάλασσα και τα κύματα, όσους σας αρέσει η μουσική Fado, όσοι έχετε περιέργεια για αυτή τη χώρα, όσοι ήδη αγαπάτε την Πορτογαλία, όσους σας αρέσει το κρασί και τα… πλακάκια μείνετε συντονισμένοι!
Θα κλείσω αυτό το πρώτο κεφάλαιο όπως το άρχισα. Μουσικά. Μελαγχολικό δεν με λες ούτε πεσιμιστή σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο μάλιστα. Όμως λατρεύω την μουσική fado. Ακούγοντας fado αισθάνομαι μια μελαγχολία και νοσταλγία και μου δημιουργείται ένα αίσθημα κενού και λύπης αλλά πολλές φορές και χαράς! Μάλλον αυτή η μουσική πετυχαίνει τον σκοπό της. Που είναι να σε κάνει να θυμηθείς και να νοσταλγήσεις χαμένες αγάπες, ανθρώπους που έφυγαν ή να τραγουδήσεις για την θάλασσα. Το θέμα που πολλά τραγούδια fado κάνουν αναφορά. Η θάλασσα. Τα τραγούδια λοιπόν της μοίρας και του πεπρωμένου όπως είναι η μετάφραση της λέξης Fado αντανακλούν μια ολόκληρη κοινωνία, την ίδια την κουλτούρα του Πορτογαλικού λαού. Η μουσική αυτή που εντοπίζεται κάπου στο 1820 έχει περάσει τα σύνορα της Πορτογαλίας και έφτασε η φήμη της σε πολλές χώρες της υφηλίου. Αναφοράς άξιο ότι η Unesco έχει συμπεριλάβει το Fado σε άυλη παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.
Εκτός από το Senhora do mar ένα άλλο τραγούδι που λατρεύω και αναφέρεται επίσης στη θάλασσα είναι το πασίγνωστο Cancao do Mar (το τραγούδι της θάλασσας) από την σπουδαία σύγχρονη fadista την Dulce Pontes. Μια συγκλονιστική μελωδία και ερμηνεία που σε μεταφέρει με δύναμη και ακατανίκητη έλξη στην θάλασσα. Η συγκεκριμένη εκτέλεση βέβαια που το έκανε διάσημο ανά τον κόσμο είναι μια σύγχρονη διασκευή του 1994 ενώ η αυθεντική εκτέλεση είναι του 1955 από τον μύθο που ονομάζεται Amalia Rodrigues. Της πιο σπουδαίας τραγουδίστριας Fado που πέρασε ποτέ και με διεθνή αναγνώριση και που από το 1999 βρίσκεται στο πάνθεον των πιο μεγάλων προσωπικοτήτων της Πορτογαλίας.
Ανεβάστε την ένταση, απολαύστε το τραγούδι της θάλασσας και αφήστε την αύρα και τον ερωτισμό του να σας ταξιδέψει…η ιστορία μόλις άρχισε...
