Πολωνία Rzeszów. Πιο εύκολο να πας, παρά να το πεις.

[evaT]

Πρώτη φορά τη βλέπω αυτή την αεροπορική! Μάγια η μέλισσα;

Βλέπω τις φώτο σου κ μου λείπει η Κρακοβία ...

 

[psilos3]

Πρώτη φορά τη βλέπω αυτή την αεροπορική! Μάγια η μέλισσα;

Κι εγώ την είδα ξαφνικά μπροστά μου εκείνo το βράδυ.

Βλέπω τις φώτο σου κ μου λείπει η Κρακοβία ...

Η πόλη είναι έρωτας, τα χουμε πει.

 

[fenia42]

Πιερόγκι, βότκα κι Άγιος ο θεός

 

[jimp]

Πρώτη φορά τη βλέπω αυτή την αεροπορική! Μάγια η μέλισσα;

Βλέπω τις φώτο σου κ μου λείπει η Κρακοβία ...

Buzz, θυγατρική της Ryanair, πρώην Ryanair Sun, με εδρα την πολωνια εκτελεί πτήσεις από την Πολωνία για διάφορους προορισμούς για την Ryanair.
Βασικά είναι η Ryanair Πολωνίας. Πως υπάρχει Ryanair Uk, Wizzair Uk, ε κάπως έτσι

 

[Pel]

Πρώτη φορά τη βλέπω αυτή την αεροπορική! Μάγια η μέλισσα;

Βλέπω τις φώτο σου κ μου λείπει η Κρακοβία ...

Εγώ την είδα πρώτη φορά όταν είχε ανεβάσει μια φωτό η @mikrh tsopana γύρευε πόσο καιρό πριν....

 

[mikrh tsopana]

Εγώ την είδα πρώτη φορά όταν είχε ανεβάσει μια φωτό η @mikrh tsopana γύρευε πόσο καιρό πριν....

Για Κρακοβια επισης, ακριβως ενα χρονο πριν. Καλη μνημη!

 

[psilos3]

Η πρώτη επαφή & μέρα



Η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν από τις λίγες που ‘χω κάνει έως τώρα, μη σας πω η δεύτερη μετά τη Μπρέσια, που δεν είχα κάπου να στηριχτώ, κάτι να διαβάσω, μια αξιόπιστη πηγή όπως το travelstories και κάποιον που πήγε, ζήτημα που απ’ τη μία ακούγεται ανησυχητικό, από την άλλη όμως είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον!

Είναι γεγονός πως η πόλη κατεβαίνοντας από τον κεντρικό σταθμό δε σε κερδίζει με την όψη της, τουναντίον, ήξερα όμως ότι αυτό ίσως και να ναι κανόνας. Βέβαια μια διαφήμιση σ’ ένα τοίχο που μπορεί να μην ήξερα να τη διαβάσω αλλά την καταλάβαινα απόλυτα, μ’ έκανε προς στιγμή να χαμογελάσω και να πω «εδώ είμαστε»:

Ο δρόμος μ’ έβγαζε μέσα από το πάρκο/πλατεία «Ofiar Getta», αφιερωμένο στα θύματα του γκέτου της πόλης. Δε χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ για να καταλάβω τι είδους μνημείο είχα μπροστά μου, αφού ο βανδαλισμός του ξεχώριζε από μακριά. Εκ των υστέρων διάβασα ότι επρόκειτο για το «Pomnik Wdzięczności Armii», μνημείο ευγνωμοσύνης στον κόκκινο στρατό:

Άφησα το πάρκο απηυδισμένος με τη λήθη που έχει περιέλθει και προχώρησα στη συνέχεια του δρόμου μου. Έβλεπα αρκετές πλέον ωραίες προτάσεις που μόνο αδιάφορο δε μπορούσαν να μ’ αφήσουν, παρόλο που ήταν ακόμα νωρίς:

Μερικά βήματα πιο κάτω και μια συστάδα στολισμένων ημί-πεζόδρομων όπως αυτός της Grunwaldzka, με φέρναν στο ιστορικό κέντρο της πόλης και στο ξενοδοχείο μου:

Παρέλαβα το δωμάτιο με συνοπτικές διαδικασίες επιλέγοντας το πρωινό μενού της επομένης που στο σέρβιραν μέχρι τις 10 στο δωμάτιο σου και ξεχύθηκα και πάλι στους κρύους δρόμους του Rzeszów.

Ξεκίνησα ευθύς από τη διπλανή κεντρικότατη πλατεία της παλιάς πόλης «Rynek miejski» ή απλά πλατεία αγοράς, που μου άρεσε αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου σ’ αυτήν:

Το χαρακτηριστικότερο σημείο της είναι το πηγάδι της πόλης, το οποίο εφοδίαζε τους κατοίκους με νερό από τον 17ο αιώνα ακόμα και θεωρούνταν μεγάλης σημασίας. Σήμερα αποτελεί το πιο γνωστό σημείο συνάντησης:

Εκεί βρίσκεται και ένα από τα πιο γνωστά κτήρια του Rzeszow, το δημαρχείο (κτήριο του δικαστή) το οποίο και ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον 16ο αιώνα, με νεογοτθικά & αναγεννησιακά στοιχεία. Πριν την ολική ανακατασκευή του στο τέλος του 19ου, με το ρολόι στην οροφή του χτυπάει κάθε μία ώρα:

Η πλατεία χρονολογείται από τον 15ο αιώνα σε εποχές που η αγορά ήταν πολύ ζωντανή και πέρασε ουκ ολίγες συμφορές ανά τα χρόνια όπως μια μεγάλη πυρκαγιά, καταστροφές κ.α. Στο κέντρο περίπου βλέπει κανείς και το άγαλμα του Tadeusz Kosciuszko, υποστράτηγου του στρατού της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας:

Σήμερα είναι περικυκλωμένη από εστιατόρια, μπαράκια ξενοδοχεία, καθώς και ένα μουσείο που συνεχώς έβλεπα κλειστό:

Τριγύρισα φωτογραφίζοντας απ’ όσες πιο πολλές γωνίες μπορούσα, έχοντας διψάσει ήδη αρκετά. Επισήμως δεν είχα κάνει την εμφάνιση μου στην πόλη, μιας και μέχρι εκείνη την ώρα, 1:30 το μεσημέρι, δεν είχα επισκεφτεί κάποιο από τα μπαρ της. Χωρίς πολλές περιστροφές λοιπόν άνοιξα την πόρτα του Stary Browar Rzeszowski και κατευθύνθηκα προς το μπαρ παραγγέλνοντας μια ΙΡΑ. Μιλάμε για ένα bar – restaurant υψηλής αισθητικής και ποιότητας, που αν το είχαμε στη Θεσσαλονίκη θα χρέωνε 3€ την καλησπέρα κι άλλα 7€ τη μπύρα, στο Rzeszow όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, πληρώνοντας 15zl:

Βγήκα λίγη ώρα μετά κι αισθανόμουν επιτέλους πολύ καλύτερα, αποφεύγοντας διακριτικά τον μπαρμαν που έκοψε τι κουμάσι είμαι από ευγένεια μου πρότεινε να συνεχίσω με δοκιμή ενός άλλου βαρελιού. Έπρεπε βλέπετε να δω την πόλη, αλλά πρώτα να κάνω ακόμα μια πολύ σύντομη στάση μιας και η πείνα του μεσημεριού δε μου έδινε περιθώρια. Τι καλύτερο από μια αυθεντική zapiekanka βέβαια, κάτι που βρήκα με σχετική ευκολία λίγο μετά την πλατεία. Έπος:

Ήμουν πλέον βαθιά ικανοποιημένος από τα επιτεύγματα της ημέρας, έτσι προχώρησα αέρινα το 1,5 χιλιόμετρο της μάλλον αδιάφορης διαδρομής, μέχρι να μπω σ’ ένα ανηφορικό στενάκι που οδηγούσε σε πολύ καλύτερα αποτελέσματα, αρχιτεκτονικά και μη:

Προσπέρασα προς το παρόν τη «Fontanna Multimedialna» στην οποία θα επανερχόμουν

και μπήκα στο στενάκι «Aleja Lubomirskich» με τα όμορφα οικήματα. Τα χρώματα του φθινοπώρου έκαναν το παιχνίδι τους, δίνοντας πολύ πιο ωραία διάσταση στον όλο περίπατο:

Δεν άργησε να φανεί και το σημαντικότατο αξιοθέατο της πόλης, το κάστρο «Lubomirskich» με την χαρακτηριστική τάφρο να το περιτριγυρίζει, το γύρο της οποίας είχα ξεκινήσει να πραγματοποιώ:

Μέσω της οδού Kasztanami που οδηγεί στο κάστρο, μπορεί να συναντήσει κανείς μερικά από τα πιο ιδιαίτερα κτίσματα του Rzeszów, όπως η Wille secesyjne, μια νεομπαρόκ κατασκευή με διακόσμηση ημιξύλινου τοίχου, κατασκευής του 19ου αιώνα:

Εκεί βρίσκεται και το άγαλμα του Jan Pakosławic ,διπλωμάτη και ιππότη που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εδραίωση και επέκταση της πόλης κατά το 13Ο αιώνα:

Το περιμετρικό περπάτημα οδηγεί αναπόφευκτα μέχρι το κτήριο – ορόσημο της πόλης όπως προανέφερα, το κάστρο Lubomirskich, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1902 και αποτελεί σήμερα έδρα του επαρχιακού δικαστηρίου. Φυσικά στο συγκεκριμένο οικόπεδο προϋπήρχε φρούριο από τον 16ο αιώνα, οπότε το κάστρο -που φιλοξενούσε έως το 1981 και φυλακή- συνιστά τη φυσική του συνέχεια:

Μιας και δεν ήταν επισκέψιμο εκείνη την ώρα (όχι ότι προλάβαινα) συνέχισα τον περίπατο μου θέλοντας να φτάσω ως το «ποτάμι» της πόλης. Κατέβηκα τα σκαλάκια και συναντήθηκα ξανά με τον κεντρικό:

Δεν έβαλα τη λέξη ποτάμι τυχαία σε εισαγωγικά. Με τα έργα αποστράγγισης που συντελέστηκαν στη πόλη, περισσότερο για κανάλι το λες, κάτι που διαπίστωσα μόλις πάτησα το πόδι μου στη γέφυρα Zamkowy ένα χιλιόμετρο μετά. Ο κακός καιρός δεν εμπόδιζε σε τίποτα τους Πολωνούς να κάνουν τον περίπατο τους στο δρόμο άθλησης παράλληλα του καναλιού, ωστόσο εγώ δεν είχα λόγο να μείνω περισσότερο από 2-3 φωτογραφίες, επιστρέφοντας προς το κάστρο και το μνημείο του στρατού της πόλης Pomnik Niezłomnym Żołnierzom Armii. Η όλη φάση μου θύμισε αρκετά το Ζαγκρεμπ, 10 μήνες νωρίτερα:

Αυτή τη φορά περπάτησα μέσα απ’ το πολύ ωραίο παρκάκι και τη Fontanna Multimedialna που βρίσκεται εκεί. Τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει και θέαμα με τα φωτιζόμενα σιντριβάνια, σίγουρα όχι όμως υπό αυτές τις καιρικές συνθήκες:

Ακριβώς από πάνω συνάντησα και τα θερινά ανάκτορα «Letni Pałac Lubomirskich», μπαρόκ παλάτι με οικόσημο που κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα και φέρει επίσης το όνομα του ιδιοκτήτη των κτημάτων και κατ’ επέκτασιν της πόλης:

Όπως καταλαβαίνετε εύκολα από τις τελευταίες παραγράφους, πρόκειται για το πιο ελκυστικό ίσως σημείο της πόλης, με το κάστρο, το παλάτι, τις αρτ νουβο κατοικίες και τον δρόμο κάτω από τις καστανιές.

Κινούμουν πλέον αντίθετα προς το κέντρο και χωρίς να το καταλάβω είχα μπει στον πεζόδρομο 3 Maja στολισμένο και αυτόν λόγω εποχής, σ’ ένα εξίσου ωραίο σημείο του Rzeszów που μου φάνηκε μια μικρογραφία της Βαρσοβίας. Εκεί φιλοξενείται και το (επίσης κλειστό) μουσείο Okręgowe w Rzeszowie που είχα στις σημειώσεις μου,

Αλλά και ο ναός Rzymskokatolicki pw. Świętego Krzyża, ένας από τους πολλούς της πόλης:

Συνέχισα για μερικά μόνο μέτρα τις βόλτες πέρα δώθε στον πεζόδρομο, συναντώντας επιτέλους και λίγη κοσμοσυρροή:

Μέχρι που βρέθηκα μπροστά στο δικό μου ναό. Δε γινόταν να μη κάνω μια στάση για προσκύνημα…

(συγχωρήστε μου τις κακές φωτογραφίες στο τέλος του κεφαλαίου, απόρροια κάποιας αλλαγής στη ρύθμιση της κάμερας που δε παρατήρησα εκείνη την ώρα και όταν το κατάλαβα ήταν πλέον αργά…)

 

[psilos3]

Η νύχτα του Rzeszów



Δυσκολεύτηκα λίγο να βρω την περίπλοκη είσοδο της Ιρλανδικής pub, ωστόσο με το που άνοιξα τη πόρτα έμεινα αποσβολωμένος. Τι ομορφιά ήταν αυτή; Κάθισα στο bar και παρήγγειλα μία ΙΡΑ πίνοντας την με λαχτάρα, διπλώνοντας την λίγο αργότερα ρίχνοντας και κλεφτές ματιές στο ματσάκι του Mundial που έπαιζε εκείνη την ώρα:

Τα έχω πει και ξαναπεί άλλωστε καταντώντας γραφικός σε κάθε ιστορία, όμως σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου υπάρχει μια Ιρλανδική Pub να σου δώσει στήριγμα, ακόμα και σε χώρες που φαινομενικά δε χρειάζεται όπως η Πολωνία. Έκανα μια γύρα θαυμάζοντας αυτό το υπέροχο μέρος που θα μπορούσα να μείνω για ώρες:

Από τα μεγάφωνα βέβαια έπαιζε μόνο τραγούδια των αγαπημένων μου Thin Lizzy, όπως θα ‘πρεπε να κάνει κάθε τέτοιος χώρος που σέβεται την υπόσταση του. Τ’ ακούτε εκεί στο Δουβλίνο με τις ξενέρωτες Pop αηδίες; Ακούστε τα.

Έχω πάει κι έχω πάει σε Ιρλανδικές Pub στη ζωή μου, με τα καλύτερα να έρχονται εκεί που δε το περίμενα με τίποτα. Έλεγα ότι Pub όπως αυτή της Brescia πέρυσι τέτοια εποχή δε πρόκειται να ξανασυναντήσω, έλα όμως που το «αουτσάιντερ» Rzeszów ήρθε να κάνει την ανατροπή. Εντυπωσιακό:

Με δυσκολία βγήκα ξανά στον πεζόδρομο, έπρεπε όμως να συνεχίσω το πρόγραμμα μου. Ώρα 16:20 το μεσημέρι με το σκοτάδι να έχει πλέον κυριαρχήσει. Έχει κι αυτό την ομορφιά του δε λέω, ιδιαίτερα όταν βλέπεις τέτοιες εικόνες όπως της φωτισμένης εκκλησίας przy Kościele Farnym

Εκεί φιλοξενείται και το άγαλμα – μνημείο του «πατέρα» των Πολωνικών blues Tadeusza Nalepy, διάσημου τραγουδιστή και κιθαρίστα που αποφοίτησε από τη μουσική σχολή της πόλης. Πολύ μου αρέσουν κάτι τέτοια μνημεία!

Προχώρησα φτάνοντας πιο κοντά στην εκκλησία του 15ου αιώνα προκειμένου να την φωτογραφίσω. Η πλινθόκτιστη σήμερα εκκλησία με το ψηλό καμπαναριό της άλλαξε πολλές φορές μορφή μιας και καταστράφηκε πολλές φορές από τις επιδρομές Τατάρων, Βλάχων, Τούρκων κτλ. Λίγα κομμάτια έχουν απομείνει από το παλιό γοτθικό κτήριο, που μεταξύ άλλων αποτελεί τη τελευταία κατοικία των ιδιοκτητών της πόλης του 16ου αιώνα:

Άρχισα ν’ ανηφορίζω προς τη πλατεία, με τον κόσμο που κάνει τη βόλτα του να έχει αυξηθεί σημαντικά, αναλογικά ίσως με το κρύο:

Μια πιανίστρια στο πιάνο της πλατείας έδινε έναν πολύ ωραίο ρυθμό στο χριστουγεννιάτικο σκηνικό:

Το ιδανικά φωτισμένο κτήριο του δημαρχείου φάνταζε στα μάτια μου πολύ ωραιότερο εκείνη την ώρα παρά την ημέρα:

Κατηφόρισα μετά την πλατεία (σταμπάροντας παράλληλα και κάτι μπαράκια) προκειμένου να συνεχίσω με κάποια ακόμα αξιοθέατα.

Ο ημιπεζόδρομος Adama Mickiewicza, οδηγεί στο ομώνυμο πανεπιστήμιο αλλά και το άγαλμα του Πολωνού ποιητή, δημοσιογράφου, μεταφραστή και πολιτικού ακτιβιστή Adam Bernard Mickiewicz ο οποίος θεωρείται εθνικός ποιητής όχι μόνο στην Πολωνία, αλλά στη Λιθουανία και τη Λευκορωσία:

Ήθελα να δω βλέπετε και την συναγωγή Staromiejska της παλιάς πόλης, δείγμα του Εβραϊκού στοιχείου και σ’ αυτή τη γωνιά της Πολωνίας, ένα κτίριο που με τη σειρά του (όπως όλο σχεδόν το Rzeszów) υπέστη καταστροφές και μεγάλες πυρκαγιές:

Τριγύρισα λίγο ακόμα κάνοντας μερικά ψώνια, ήπια ένα δυνατό εσπρεσάκι που χρειαζόταν και πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο προκειμένου να γίνω λίγο άνθρωπος και να ξαναβγώ προς τα έξω:

Αυτό δεν άργησε να συμβεί μιας και υπήρχε ένα έξτρα κίνητρο, αυτό της παρακολούθησης του βραδινού αγώνα. Έτσι ξεκίνησα με ένα διαγώνιο πέρασμα από την πλατεία της αγοράς που δεν έλεγα να χορτάσω με τίποτα:

Κατέληξα να πίνω τις μπύρες μου μαζί με ντόπιους και τουρίστες στον πολύ ωραίο χώρο της Corners Pub αρχικά με παρακολούθηση του αγώνα και μετά με συμπαθητικές μουσικές:

Για τη συνέχεια που ήρθε μετά τις 11 το βράδυ ήμουν απόλυτα κατασταλαγμένος, έτσι επιτάσσαν οι συνθήκες άλλωστε στη χώρα που βρισκόμουν. Έκανα απλώς το γύρο του τετραγώνου και βρέθηκα πάλι στον ατμοσφαιρικό εκείνη την ώρα πεζόδρομο Mickiewicza:

Η αλυσίδα καταστημάτων με το σαφέστατο όνομα «Pijalnia Wódki i Piwa» που ανακάλυψα πέρυσι στη Βαρσοβία και πολύ με άρεσε, υπήρχε για καλή μου τύχη και στο Rzeszów. Προσοχή στη μετάφραση αγαπητοί φίλοι. Δεν είναι Wodki ή Piwa (μπύρα) είναι Wodki και Piwa. Με τις ερμηνείες δε πρέπει να παίζουμε…

Έπιασα ένα ωραίο γωνιακό σκαμπό στο μπαρ, πήρα δίπλα μου μια καταλογάρα να βλέπω κι άρχισα τις δοκιμές, με μπύρες συνοδευόμενες από βότκες Soplica ή και τοπικές, έτσι όπως ορίζει το αυστηρό πρωτόκολλο, βλέποντας αρκετό και ωραίο κόσμο να πηγαινοέρχεται στο μπαρ για σφηνάκια, ή να περνάει απλά από το μαγαζί για ένα – δύο γύρους σφηνοποσίας. Ωραία πράγματα και έθιμα!

Άφησα πίσω μου τον ημιυπόγειο χώρο του μαγαζιού γύρω στη μιάμιση με κατεύθυνση το ξενοδοχείο, όντας απόλυτα ικανοποιημένος και φυσικά απόλυτα γεμάτος.

Μέρα και νύχτα ωραίες εκατέρωθεν στο Rzeszów…

 

[psilos3]

Στα …έγκατα της παλιάς πόλης & τα υπόλοιπα αξιοθέατα



Ξύπνησα νωρίς, ή καλύτερα με ξύπνησαν, μιας και το πρωινό σ’ αυτό το ξενοδοχείο ερχόταν στο δωμάτιο όπως είπα, κάτι που βοήθησε στο να κινητοποιηθώ. Δεν είχα άλλωστε και πολλές ώρες στη διάθεση μου, έφταναν όμως για όσα ήθελα να κάνω.

Άφησα το σακίδιο στο δωμάτιο και κατηφόρισα, παίρνοντας έναν καφέ τις προκοπής από το απέναντι μάρκετ, μιας και αυτός του πρωινού δε πινότανε:

Έκανα μια βόλτα στην πλατεία ρίχνοντας και μια ματιά στην υπαίθρια έκθεση, πάνω σε ένα χώρο που χθες φιλοξενούσε μια συναυλία στον προθάλαμο του, και δεν ήταν άλλος από τον πρώτο μου στόχο:

Κατέβηκα τα σκαλάκια κι αφού σιγουρεύτηκα παρόλο που όλες οι επιγραφές ήταν στα Πολωνικά, πέρασα την πόρτα του μουσείου «Rzeszowskie Piwnice - interaktywna instytucja kultury», χωρίς να έχω προϊδεαστεί για το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης:

Έβγαλα το εισιτήριο μου κόστους 20zl και προχώρησα στο βάθος, με την οδηγία να περιμένω την Αγγλόφωνη βοηθό προκειμένου να μου κάνει μια εισαγωγή στο χάρτη πριν ξεκινήσω την περιήγηση μου, η οποία θα διαρκούσε τουλάχιστον μία ώρα:

Αν και αρκετοί οδηγοί αναφέρουν ως αξιοθέατο αόριστα το συγκεκριμένο μουσείο ως «κελάρια» της πόλης του Rzeszów, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Ευτυχώς η περιέργεια μου για τέτοια μέρη με οδήγησε στο να το δω από κοντά, κάτι που θα ήταν «έγκλημα» αν δε συνέβαινε.

Η υπάλληλος ήρθε και με μια άριστη περιγραφή του χώρου μ’ έβαλε για τα καλά στο νόημα. Επί της ουσίας επρόκειτο για το τμήμα μιας πόλης κάτω από την πόλη, όσο τουλάχιστον είχε συντηρηθεί και δοθεί προς επίσκεψη. Πρακτικά το μουσείο σχετίζεται με τη μεγάλη ιστορία της πόλης, τμήμα της οποίας αποτελούν τα υπόγεια κελάρια με τα πολλαπλά τους επίπεδα. Η ευνοϊκή θέση της πόλης και η ανάπτυξη του εμπορίου οδήγησαν στην κατασκευή τους αρχικά για αποθηκευτικούς λόγους κάτω από τα επίγεια καταστήματα και στη συνέχεια μέσα σε ένα ακανόνιστο δίκτυο θαλάμων και διαδρόμων σκαμμένων στο μαλακό χώμα για χώρους προστασίας, εμπορίου κτλ.

Η ενίσχυση των κελαριών γινόταν με ξύλο βελανιδιάς, πέτρες και τούβλα, προκειμένου να αποκτήσουν ανθεκτικότητα, μεταβάλλοντας τα σύντομα πέρα από ένα πολύ καλό αποθηκευτικό «κρυφό» χώρο από κλοπές ή και τις μεγάλες καταστροφές της πόλης (πυρκαγιές, επιδρομές κ.α.), σε ένα χώρο που χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων σε περιόδους πολέμων.

Μετά τον 18ο αιώνα όταν και άρχισε η παρακμή της πόλης τα κελάρια που δεν ήταν τόσο απαραίτητα δε συντηρήθηκαν, με αποτέλεσμα αρκετά να θαφτούν και να περιτοιχιστούν. Δυστυχώς όμως ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος τα επανάφερε σε χρήση, δίνοντας εκτός των άλλων κρυψώνα στους Εβραίους που είχαν δραπετεύσει από το γκέτο του Rzeszów.

Οι πολλαπλές αποστραγγίσεις των υδάτων της πόλης αλλά και η σαθρότητα του εδάφους κάτω από την πλατεία της αγοράς λόγων των βρόχινων υδάτων, αποτελούσε κίνδυνο για την πλατεία της αγοράς και τα οικήματα της, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν απανωτές εργασίες για 30 περίπου χρόνια με αρχαιολογική επίβλεψη, που είχε ως αποτέλεσμα τη διατήρηση των κελαριών στο νότιο & ανατολικό τμήμα της αγοράς, διαθέσιμα προς επίσκεψη ως τουριστική διαδρομή από το 2000 και μετά!

Ενθουσιασμένος με όσα είχα μάθει και είχα ακούσει ανυπομονούσα να ξεκινήσω αμέσως την περιήγηση μου στο -διαδραστικό εκτός των άλλων- μουσείο. Κατέβηκα τα σκαλιά ώστε να φτάσω στο πρώτο επίπεδο, περνώντας τα ερείπια του παλαιότερου διατηρητέου μέρους της πόλης:

Βρισκόμουν ακριβώς κάτω από το πηγάδι της πλατείας αγοράς που σας περιγράφω στο προηγούμενο κεφάλαιο, το οποίο χρησιμοποιούταν και κατά τη λειτουργία των κελαριών:

Έπαιξα λίγο με τους καθρέφτες, την κάμερα και τον πολύ προσεγμένο φωτισμό της διαδρομής, βλέποντας παράλληλα τον βάτραχο – σύμβολο (ένα απ’ όλα) της πόλης, που εικασίες λένε ότι έδωσε και το όνομα της. Μη με ρωτήσετε πως, δε κατάλαβα στα Πολωνικά…

Οι διαδραστικοί πίνακες άνοιγαν περαιτέρω οθόνες που συμπεριλάμβαναν χρηστικές πληροφορίες σχετικά με τη διαδρομή της πόλης ανά τους αιώνες;

Να κι ο χάρτης του δικτύου των στοών & κελαριών σε σχέση με την πλατεία και τα κτήρια που την περιβάλλουν, τουλάχιστον όσον αφορά το επισκέψιμο τμήμα:

Προχώρησα σε μια διαδρομή γεμάτη πληροφόρηση που άλλοτε βάθαινε, και άλλοτε ανέβαινε. Όπως είχα ενημερωθεί είχε γίνει διαπλάτυνση των περασμάτων για λόγους ευκολίας εκτός από ένα σημείο, που ήθελε να δείξει την πραγματικότητα:

Οι ατμοσφαιρικές στοές διαδεχόντουσαν η μία την άλλη:

Φτάνοντας σε κελάρια που χρησιμοποιήθηκαν ως χώροι λατρείας, δίνοντας έμφαση στην πολύ-θρησκευτική διάσταση του Rzeszów:

Όσο προχωρούσα στα ενδότερα διαπίστωνα κι εγώ την ακμή που είχε περιέλθει γενικότερα στην επαρχία από τον 15ο αιώνα και μετά, με το Rzeszów να αποτελεί τμήμα κτήσης αυτοκρατοριών. Μέχρι και κοσμήματα είχε το μενού, με την πόλη να έχει αναπτύξει δίκτυο χρυσοχοΐας:

Φυσικά δε θα μπορούσαν να παραλείψουν οι αναφορές και για τους δύο παγκοσμίους πολέμους, με τη θέση του Rzeszów στην κεντρική Ευρώπη να είναι κομβική όπως μπορούμε να δούμε:

Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ με όσα έβλεπα και φωτογράφισα που δε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Έφτανα πλέον στο μεγαλύτερο κελάρι της διαδρομής που ήταν χωρισμένο σε τμήματα και είχε ως χαρακτηριστικό του τον πολύ στενό διάδρομο 70cm, αλλά και την διατήρηση των οικοδομικών υλικών του τότε, χωρίς καμία προσθήκη ή συντήρηση!

Μπήκα στο ζυθοποιείο που φιλοξενούνταν στο χώρο (δυστυχώς χωρίς κέρασμα):

Συνεχίζοντας στο κατάστημα των κελαριών, όπου με περίμενε η κοπέλα του μουσείου για μια ακόμα μίνι ξενάγηση. Η ταμειακή μηχανή που βλέπετε ήταν του 19ου αιώνα και λειτουργούσε άψογα ακόμα και σήμερα, προκαλώντας με μάλιστα να τη δοκιμάσω!
Όσο για τα μυρωδικά που είχαν τα βάζα; Πιπέρι, σιναπόσπορος, κανέλλα, δάφνη (φυτρώνει και στην Πολωνία επειδή αντέχει τα υπερβολικά κρύα), «εκείνο το πολύ ακριβό που έχετε στην Ελλάδα;» σανφράν, «και το άλλο που μυρίζει ωραία και το βάζετε σ’ ένα Ελληνικό ποτό;» γλυκάνισος. Εντάξει, το «γλυκάνισος» χρειάστηκε να το πω 3-4 φορές γιατί δε της φάνηκε εύκολο σαν λέξη, πάντως στα της Ελλάδας ήταν ενημερωμένη:

Αφού πιάσαμε την κουβέντα έγινε και μια δεύτερη πληροφόρηση σχετικά με τα καταστήματα της πόλης που ναι ίδια έως σήμερα και αποτελούν την επίγεια προέκταση των Κελαριών. Ευχαρίστησα θερμά και συνέχισα προς το τελευταίο τμήμα του μουσείου που αφορά το σήμερα και το μετά του Rzeszów. Εκτός των άλλων ειδικοτήτων είναι και μια πόλη με εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της αεροναυπηγικής:

Εντυπωσιασμένος απ’ όσα είχα μάθει και δει έφτασα προς την έξοδο έχοντας χάσει όπως είναι λογικό εντελώς τον προσανατολισμό μου. Οδηγήθηκα μέσω μιας μικρής πόρτας στην άλλη άκρη της πλατείας, σχεδόν απέναντι από την pub που τα έπινα το προηγούμενο βράδυ…

Όχι ότι δεν ήταν καλή ιδέα για μια στάση (πάντα είναι) ωστόσο ήμουν συγκρατημένος προκειμένου να ολοκληρώσω πρώτα το υπόλοιπο μου πρόγραμμα. Κινήθηκα μέσω της Mikołaja Kopernika, βλέποντας αρχικά το μνημείο του Leopolda Lisa-Kuli, ήρωα του αγώνα ανεξαρτησίας της Πολωνίας:

Κατηφορίζοντας προς τον κυκλικό κόμβο απέναντι από το θέατρο Wanda Siemaszkowa του Rzeszów:

Εκεί βρίσκεται και η σπουδαία ενοριακή εκκλησία κατασκευής των αρχών του 17ου αιώνα και μετέπειτα μοναστηριού «Bazylika Wniebowzięcia NMP», με αναγεννησιακό και πρώιμο μπαρόκ στυλ, που εκτός των άλλων χρησιμοποιήθηκε αρχικά και ως μέρος του οχυρωματικού συστήματος της πόλης:

Φυσικά αυτό που μ’ έφερνε σε κείνη τη γειτονιά δεν ήταν άλλο από -ακόμη ένα- διάσημο μνημείο του Rzeszów που άρχισε να φαίνεται λίγα μέτρα πιο κάτω, απέναντι από το ομώνυμο ξενοδοχείο:

Μπήκα στο παρκάκι προκειμένου να έχω καλύτερη λήψη προς το «Pomnik Czynu Rewolucyjnego» όπως είναι το πλήρες όνομα του στα Πολωνικά. Το μνημείο των επαναστατικών αγώνων ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1967 με τα αποκαλυπτήρια του να γίνονται πρωτομαγιά του 1974 και αφορά τις μάχες που έχουν δοθεί στην περιοχή και τους αγώνες του λαού ενάντια στον κατακτητή, και πιο συγκεκριμένα και τα γεγονότα της εξεγέρσης των αγροτών στην Πολωνία κατά τον Μεσοπόλεμο και την απεργία των αγροτών του 1937:

Εξαρχής προκλήθηκαν αντιδράσεις αρχικά για τους συνειρμούς που προκαλεί η εμφάνιση του, με αποκορύφωμα αυτές του 2017 που ζητούσαν την κατεδάφιση του, η οποία αποτράπηκε με την παρέμβαση του δημάρχου, καθώς όπως τόνισε πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα και αναγνωρίσιμα αντικείμενα στο Rzeszów, με καλλιτεχνικά πλεονεκτήματα, συμπεριλαμβανομένων των αναφορών στην αρχαιότητα. Δε θα σχολιάσω τίποτα περισσότερο από όσα είπα στο δεύτερο κεφάλαιο περί λήθης…

Επέστρεψα προς το κέντρο με διαφορετική διαδρομή, ψάχνοντας παράλληλα ανεπιτυχώς και κάποιο αναμνηστικό από την πόλη, μια διαδρομή που οδηγούσε και πάλι στο τέλος της μέσω της πλατείας:

Φυσικά και τα «αξιοθέατα» δεν είχαν ακόμα τελειώσει, με το δρόμο της Adama Mickiewicza να μ’ οδηγεί σ’ ακόμα ένα απ’ αυτά, αρχής γενομένης από την εκκλησία Najświętszej Maryi Panny:

Το ζητούμενο όμως ήταν -ακόμα μια φορά σε εκδρομή- το παλιό νεκροταφείο (Stary Cmentarz) που αφορά και την παλαιότερη διατηρημένη νεκρόπολη του Rzeszów. Πρόκειται για μια έκταση 3,65 εκταρίων που φιλοξενεί 622 επιτύμβιες στήλες και τάφους. Το νεκροταφείο ιδρύθηκε το 1792 στα σύνορα της τότε πόλης και μεγεθύνθηκε τρεις φορές:

Είχα δει αρκετά ως εκείνη την ώρα και μου άξιζε ένα ωραίο διάλειμμα, το οποίο μη σας πω ψέματα, είχα προγραμματίσει. Ευκαιρίας δοθείσης είπα να παρακολουθήσω ένα ημίχρονο της Εθνικής ομάδας της Πολωνίας που αγωνιζόταν με αυτήν της Σαουδικής Αραβίας, παρέα με Πολωνούς δηλαδή στη χώρα τους, βλέποντας πως το ζούνε & πίνοντας μπυρίτσες. Βέβαια οι μπυρίτσες ήταν το μόνο που άξιζε από την όλη φάση, με το θέαμα να είναι λίγο χειρότερο του αντίστοιχου Ακράτητος – Προοδευτική στη Γ’ εθνική:

Χωρίς να μου απομένει πολύς χρόνος πλέον, ξαναβγήκα λίγο πριν τις τρεις στον πεζόδρομο της 3 Maja, με κατεύθυνση ένα εμπορικό λίγο πιο μακριά στο οποίο είκαζα ότι θα βρω κάποιο αναμνηστικό:

Ευτυχώς το όλο εγχείρημα ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα, επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή λίγα λεπτά αργότερα, βλέποντας και την εκκλησία przy Kościele Farnym με τα χαρακτηριστικά κόκκινα τούβλα της υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά:

Πριν μπω στο ξενοδοχείο για να πάρω το σακίδιο μου, έκανα και μια στάση στο Ιταλικό στο ισόγειο για μια πίτσα καθώς δε μπορούσα να περιμένω τη zapiekanka από το απέναντι κατάστημα:

Να κι ένα ακόμα ιδιαίτερο μαγαζί δίπλα στην είσοδο του ξενοδοχείου που η νεολέρα της πόλης τιμούσε δεόντως…

Αλλά κι ένα Ελληνικό εστιατόριο που μόλις είχα προσέξει λίγα μέτρα πιο κάτω, μιας και ως γνωστόν φυτρώνουμε παντού σαν τ’ αγριόχορτα:

Με ένα πακέτο μπισκότα για παρέα κατηφόρισα το δρόμο απέναντι από τη Bazylika Wniebowzięcia NMP που οδηγούσε στο σιδηροδρομικό σταθμό:

Επιβεβαίωσα καμιά δεκαριά φορές το γεγονός ότι βρίσκομαι στη σωστή πλατφόρμα, με τους χαρακτηριστικούς πίνακες δρομολογίων να βοηθούν σ’ αυτό:

Το τρένο που θα με οδηγούσε πίσω στην αγαπημένη ήρθε στην ώρα του.

Rzeszów κιόλας τέλος, με πολύ καλές εντυπώσεις…

 

[Smaragda53]

παράλληλα τον βάτραχο

Η πριγκίπισσα φίλησε τον βάτραχο κι αυτός μεταμορφώθηκε στον πρίγκηπα Ψηλό!!! Δεν άντεξα να μην το πω, έτσι που έβαλες τις φωτογραφίες πλάι-πλάι!!

 

[Lucie☆]

Μας έχεις βάλει σε μπελάδες να ξέρεις ψηλέ Εξαιτίας σου πήγα Μπρέσια.

 

[psilos3]

Μας έχεις βάλει σε μπελάδες να ξέρεις ψηλέ Εξαιτίας σου πήγα Μπρέσια.

Αυτά καλό είναι να γίνονται! Εντυπώσεις όμως δε λες κι ανησυχώ.
Αντε και με το καλό και στο Rzeszów