Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Roadtrip στην Ιρλανδία; Why not?

[french_fries]

Roadtrip στην Ιρλανδία; Why not?

Αυτό απαντήσαμε στη φίλη μας, όταν μας πρότεινε να ταξιδέψουμε πέρυσι τον Ιανουάριο στο νησί του James Joyce. Άλλωστε, γιατί διαλέξαμε να κάνουμε Erasmus στις Βρυξέλλες; Για να είμαστε πιο κοντά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μήπως; Όχι, φυσικά! Επιλέξαμε τις Βρυξέλλες ,επειδή βρίσκονται στο κέντρο της Ευρώπης κι έτσι θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά ταξίδια στα μέρη που ο ήλιος σνομπάρει, εντάξει εγώ τη διάλεξα και γιατί εκεί φτιάχνουν τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες στον κόσμο... Το αποφασίσαμε, λοιπόν, μετά από την επιμονή που έδειξε η φίλη μας (η αλήθεια είναι ότι οι υπόλοιποι τρεις της παρέας είχαμε βάλει στο μάτι το Λονδίνο) και εξ' αιτίας της αγάπης μας στις μπύρες και το Jameson.

Το πλάνο του ταξιδιού έγινε στα γρήγορα όπως πρέπει να γίνεται στα ερασμίτικα ταξίδια. Μπορούσαμε να αφιερώσουμε μάξιμουμ τέσσερις μέρες στο νησί, αλλά θέλαμε να δούμε τα πάντα, επομένως διαλέξαμε να μετακινηθούμε με αυτοκίνητο. Γενναία απόφαση για τα παιδιά που ήταν οι οδηγοί (εγώ δεν είχα δίπλωμα οδήγησης), αλλά υπολογίσαμε τα θετικά και τα αρνητικά, τα έσοδα και τα έξοδα και καταλήξαμε πως αν δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε απίστευτα με τα μέσα μεταφοράς, θα έπρεπε να νοικιάσουμε ένα μικρό αμάξι που να χωράει τέσσερα άτομα και τέσσερις (πολύ) μικρές αποσκευές.

Θέλαμε επίσης (ως φοιτητές) να κάνουμε το ταξίδι όσο πιο οικονομικό γίνεται. Διαλέξαμε να μείνουμε σε hostels και σε ένα ξενοδοχείο τύπου bed&breakfast, για να ξεκουραστούμε και μια μέρα σαν σωστοί άνθρωποι. Συνολικά η διαμονή μας στοίχισε 80 ευρώ, ενώ το αυτοκίνητο το πληρώσαμε μετά από δικό μας λάθος αρκετά ακριβά (300 ευρώ συνολικά χωρίς τα έξοδα της βενζίνης). Εισιτήρια κλείσαμε με τη Ryanair, η τιμή των οποίων δεν ξεπέρασε τα 50 ευρώ ανά άτομο.

Η διαδρομή που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ήταν η εξής: Δουβλίνο-Μπέλφαστ-Galway-Cork-Δουβλίνο ξανά.

Είστε έτοιμοι για τη συνέχεια; Εμείς πάντως ήμασταν πανέτοιμοι!


Ημέρα 1η Δουβλίνο-Μπέλφαστ

Το αεροπλάνο της Ryanair έφευγε από το κεντρικό αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Το τονίζω αυτό, γιατί συνήθως οι πτήσεις της συγκεκριμένης εταιρείας φεύγουν από το Charleroi (περιοχή που απέχει μια ώρα από τις Βρυξέλλες) και άρα γλιτώσαμε τα έξοδα του τρένου (15 ευρώ). Η πτήση ήταν πολύ πρωινή, αλλά ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι και ανυπόμονοι να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της Ιρλανδίας! Φτάσαμε στο Δουβλίνο γύρω στις 10 το πρωί και παρά το ψιλόβροχο το κρύο δεν ήταν τόσο τσουχτερό όσο στις Βρυξέλλες και αυτό μας χαροποίησε (ήμασταν προετοιμασμένοι για χειρότερα). Πρώτη μας δουλειά φυσικά ήταν να πάρουμε στα χέρια μας τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Είχαμε κάνει κράτηση σε γνωστή εταιρεία ,αλλά όταν φτάσαμε στα γραφεία της, ένας κοκκινομάλλης γύρω στα τριάντα μας ενημέρωσε πως θα χρειαστεί μια πιστωτική κάρτα, για να επικυρώσει την ενοικίαση. Σοκ. Εμείς δεν είχαμε μαζί μας πιστωτικές κάρτες παρά μόνο χρεωστικές. Όσο κι αν τον παρακαλέσαμε με τα εξαιρετικά αγγλικά μας, εκείνος ήταν ανένδοτος. Μας έπιασε ένας μικρός πανικός, καθώς το πλάνο του ταξιδιού κατέρρεε μπροστά στα μάτια μας και το πιο στενάχωρο ήταν πως εμείς είχαμε ήδη πληρώσει για την ενοικίαση και άρα θα χάναμε και τα χρήματα που είχαμε δώσει (περίπου 75 ευρώ ο καθένας). Μας εξήγησε πως το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να μας συστήσει σε μια άλλη τοπική εταιρεία που ενδεχομένως να δεχόταν να μας παραχωρήσει αυτοκίνητο χωρίς να έχουμε πιστωτική κάρτα. Έτσι κι έγινε! Πληρώσαμε βέβαια αρκετά χρήματα παραπάνω ,αλλά ευτυχώς οι Ιρλανδοί αποδείχθηκαν αρκετά εξυπηρετικοί. Μετά από μια ώρα συνεννόησης με έναν άλλον κοκκινομάλλη Ιρλανδό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο ανακουφισμένοι και πανέτοιμοι για το Μπέλφαστ.
Η φίλη-οδηγός προσαρμόστηκε πολύ εύκολα στον διαφορετικό τρόπο οδήγησης κι έτσι σχετικά γρήγορα φτάσαμε στη Βόρεια Ιρλανδία. Η Βόρεια Ιρλανδία δεν έχει μεγάλες διαφορές από την Ιρλανδία, καταλαβαίνεις ίσως τη διαφορά από τις δεκάδες σημαίες της Μεγάλης Βρετανίας που παρατηρείς στα κτίρια. Το Μπέλφαστ είναι μια κλασική βρετανική πόλη. Θα είμαι ξεκάθαρη από την αρχή, δε με εντυπωσίασε η συγκεκριμένη πόλη. Δε λέω πως δεν αξίζει να την επισκεφθείτε, αλλά δε νομίζω ότι αν την παραλείψετε, θα χάσετε πολλά. Φτάσαμε το μεσημεράκι στο hostel ,όπου μας υποδέχθηκε μια φιλική κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία (!). Τακτοποιηθήκαμε και κάναμε μια βόλτα στους δρόμους γύρω από το hostel (ήταν πολύ κοντά στο Queen’s University).

(φώτο από το hostel)

Περπατήσαμε αρκετά, γιατί δεν έκανε πολύ κρύο. Χαζέψαμε διάφορα κτίρια (το Δημαρχείο κ.α.) και κάναμε μια μικρή στάση στο Subway (είπαμε πως θέλαμε να μας βγει οικονομική η εκδρομή). Συνεχίσαμε για να επισκεφθούμε τις «γραμμές ειρήνης», μία σειρά από τείχη που διαχωρίζουν τις καθολικές από τις προτεσταντικές κοινότητες και εκτείνονται από μερικές εκατοντάδες μέτρα έως και πέντε χιλιόμετρα. Αυτό σίγουρα αξίζει να το επισκεφθείτε, αν σας βγάλει ο δρόμος προς τα εκεί! Είχε αρχίσει σιγά-σιγά να νυχτώνει, επομένως μετά από μια τελευταία βόλτα στα μαγαζιά της πόλης (έπρεπε να δούμε και την αγορά), σταματήσαμε για μια μπύρα (επιτέλους!) σε μια ιρλανδική pub (Duke of York).

(οι μπύρες παραδόξως δε μου άρεσαν )


Όταν βγήκαμε και πάλι έξω, είχε κιόλας βραδιάσει. Σε αυτό το σημείο, η παρέα χωρίστηκε στα δυο, οι μισοί επιστρέψαμε κατάκοποι στο hostel κι οι άλλοι μισοί συνέχισαν τη βόλτα τους προς το Titanic Belfast, ένα από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της πόλης που σχετίζεται με το ναυάγιο του Τιτανικού (ο Jack χωρούσε στη σανίδα ), αξίζει πάντως μια επίσκεψη από αυτά που μου είπαν οι φίλοι. Η υπόλοιπη μέρα περιελάμβανε άραγμα στο hostel και γνωριμία με τους υπόλοιπους συγκατοίκους του δωματίου (μέναμε με άλλα δυο κορίτσια από τη Γαλλία). Ήπιαμε μια-δυο μπύρες ακόμα και ξαπλώσαμε νωρίς, καθώς μας περίμενε μια γεμάτη και όπως αποδείχθηκε αξέχαστη μέρα!

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Dina Z]

Η Ιρλανδια ειναι ψηλα στην λιστα μου γι αυτο καθε πληροφορια ειναι ευπροσδεκτη. Πηγατε μηπως και στα λεγομενα "ψαροχωρια"; Ποια ειναι αυτα;
Περιμενω την συνεχεια.

 

[french_fries]

Η Ιρλανδια ειναι ψηλα στην λιστα μου γι αυτο καθε πληροφορια ειναι ευπροσδεκτη. Πηγατε μηπως και στα λεγομενα "ψαροχωρια"; Ποια ειναι αυτα;
Περιμενω την συνεχεια.

Ελπίζω οι πληροφορίες που δίνω να σας φανούν χρήσιμες! Γενικά όπως καταλαβαίνετε ήταν ένα low-budget ταξίδι, αλλά το απολαύσαμε! Δυστυχώς δεν περάσαμε από τα ψαροχώρια, θα έπρεπε να παραλείψουμε την επίσκεψη στα Cliffs of Moher και δε θέλαμε με τίποτα να χάσουμε αυτή την εμπειρία!

 

[french_fries]

Ημέρα 2η Μπέλφαστ- Galway

Τη δεύτερη μέρα ξυπνήσαμε πολύ πρωί, μιας και είχαμε μακρύ ταξίδι μπροστά μας. Το πλάνο περιλάμβανε πολλές ώρες στο αμάξι, έτσι φροντίσαμε και το γεμίσαμε με βενζίνη ,φούλαρα το κινητό με τραγούδια, και άρα με δυο λόγια ήμασταν πανέτοιμοι να πάρουμε τον δρόμο για το Galway. Είχαμε σκοπό να επισκεφθούμε τη γέφυρα Carrick-a-rede, το μονοπάτι του Γίγαντα κι ύστερα θα κατηφορίζαμε προς τα νότια ,ώσπου θα συναντούσαμε το πολύχρωμο Galway. Το πλάνο μας ήταν η φιλόδοξο, αλλά το συστήνω ανεπιφύλακτα, αν αποφασίσετε να κινηθείτε με αμάξι.

(η ομίχλη μας έκανε παρέα το πρωί)

Πρώτη μας στάση η γέφυρα Carrick-A-Rede. Πρόκειται για μια κρεμαστή γέφυρα από σχοινιά και ξύλα τοποθετημένη ανάμεσα σε δυο απότομους γκρεμούς. Είναι ένα από τα πιο μοναδικά αξιοθέατα της Βόρειας Ιρλανδίας και θα τολμούσα να πω και όλης της Ευρώπης δεδομένου ότι δε βρίσκεις εύκολα κάτι αντίστοιχο σε κάποιο άλλο μέρος. Οι Ιρλανδοί το έχουν εκμεταλλευτεί αυτό, οπότε αν θες να περάσεις τη γέφυρα, θα πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο γύρω στις 8-10 λίρες, αλλά αν δεν είστε υψοφοβικοί, τότε σίγουρα πρέπει να το κάνετε! Αναγκαστικά αφήσαμε το αυτοκίνητό μας αρκετά μακριά από τη γέφυρα και περπατήσαμε περίπου δέκα-δεκαπέντε λεπτά ,μέχρι να φτάσουμε στο σημείο. Το τοπίο ήταν μαγευτικό! Πράσινοι γκρεμοί, στενά μονοπάτια, ελεύθερα πρόβατα εδώ κι εκεί, δεν υπήρχε πολύς τουρισμός οπότε επικρατούσε μια απόκοσμη ησυχία και καθώς περπατούσαμε δε χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες. Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός οπότε περάσαμε χωρίς προβλήματα τη γέφυρα η οποία κουνούσε αρκετά. Η μια φίλη ζορίστηκε λίγο στην επιστροφή, αλλά επενέβη η κυρία που επέβλεπε τη γέφυρα και όλα πήγαν καλά.

(η διαδρομή προς τη γέφυρα)

(η απίστευτη θέα)

Φύγαμε από εκεί με τις καλύτερες εντυπώσεις και συνεχίσαμε για το μονοπάτι του Γίγαντα (Giant’s Causeway). Πρόκειται για ένα μονοπάτι με εξάγωνες πέτρες που εφάπτονται μεταξύ τους. Οι στήλες αυτές είναι από βασάλτη (ηφαιστειογενές πέτρωμα). Η συμμετρία τους είναι εντυπωσιακή όπως και οι θρύλοι που τις περιβάλλουν. Αν σας αρέσουν αυτά τα παιχνίδια της φύσης, αξίζει να το επισκεφθείτε. Δυστυχώς όμως, δε μας έμεινε καθόλου χρόνος να περάσουμε από το “The Dark Hedges”, ένα δάσος/δρόμος με υποβλητική γοητεία (εκεί έχουν γυριστεί πολλές σκηνές του Game of Thrones).

(στιγμιότυπο από τη διαδρομή)

Κόντευε αργά μεσημέρι όταν επιτέλους φτάσαμε στα μισά της διαδρομής (είχαμε όμως τουλάχιστον τρεις ώρες ακόμα μπροστά μας) και αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση στο Sligo, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Για να είμαι ειλικρινής, ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από αυτή την πόλη, σίγουρα αξέχαστες θα μου μείνουν οι ακτές της και τα τεράστια κύματα που τις χτυπούσαν (είχε αρχίσει να φυσάει ένας μανιώδης αέρας από τη στιγμή που φύγαμε από τη γέφυρα). Κάτσαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο της περιοχής (Eala Bhan), αλλά εξ’ αιτίας μιας ελαφριάς στομαχικής διαταραχής δοκίμασα μόνο κοτόπουλο και όχι κάποια από τις ιρλανδικές σπεσιαλιτέ που μας πρότεινε ο σερβιτόρος. Πήραμε κάποιες απαραίτητες ανάσες (κυρίως οι οδηγοί) και συνεχίσαμε για το Galway. Όσο βέβαια άρχιζε να νυχτώνει, τόσο πιο δύσκολο γινόταν για εμάς να χαζεύουμε από τα παράθυρά μας το ιρλανδικό τοπίο. Μετά από αρκετό τραγούδι μέσα στο αμάξι, συζήτηση και (λίγο) ύπνο, φτάσαμε γύρω στις 9 στο ξενοδοχείο. Είχαμε κλείσει δυο δίκλινα δωμάτια. Ήταν αρκετά ευρύχωρα και καλοδιατηρημένα, (ή ίσως έτσι να μας φάνηκαν, αφού το προηγούμενο βράδυ είχαμε κοιμηθεί σε ένα στενόμακρο δωμάτιο με κουκέτες), το μπάνιο επίσης ήταν πολύ καθαρό. Δυστυχώς, ήμασταν πολύ κουρασμένοι και μετά από το γρήγορο μπάνιο, το κρεβάτι φάνταζε ο ιδανικότερος και καταλληλότερος προορισμός. Το Galway θα το εξερευνούσαμε την επόμενη μέρα!

 

[Nikos86]

Πολυ ωραία ιστορία, ανυπομονώ για την συνεχεια! Έχω πάει τρεις φορές Λονδίνο και δεν αξιώθηκα ο άχρηστος να πάω Ιρλανδία αλλά είναι στους πρωτους ταξιδιωτικούς μου στοχους!

 

[french_fries]

Πολυ ωραία ιστορία, ανυπομονώ για την συνεχεια! Έχω πάει τρεις φορές Λονδίνο και δεν αξιώθηκα ο άχρηστος να πάω Ιρλανδία αλλά είναι στους πρωτους ταξιδιωτικούς μου στοχους!

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια! Πιστεύω ότι αξίζει να επισκεφθεί κανείς την Ιρλανδία ακόμα κι αν έχει πάρει μια ιδέα από τη βρετανική εξοχή ή τα σκωτσέζικα κάστρα... Είναι μοναδική η κουλτούρα και η καλοσύνη των Ιρλανδών!

 

[french_fries]

Ημέρα 3η Galway-Cliffs of Moher-Cork


Το τρίτο πρωινό μας βρήκε να περιπλανιόμαστε στο μικρό και πολύ χαριτωμένο Galway. Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, έτσι ώστε να έχουμε αρκετό χρόνο να εξερευνήσουμε την πόλη, αλλά και για να φάμε ένα καλό πρωινό (το προηγούμενο βράδυ από την κούραση είχαμε ξεχάσει εντελώς να φάμε, άρα ήμασταν άκρως πεινασμένοι!). Χρησιμοποιήσαμε το αυτοκίνητο, για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης και ενώ ψάχναμε για parking, το δικό μου μάτι έπεσε πάνω σε έναν ωραίο φούρνο ,αμέσως έδωσα το σήμα στα υπόλοιπα παιδιά να σταματήσουμε εκεί. Ο φούρνος λεγόταν Griffins Bakery και σας τον συστήνω ανεπιφύλακτα! Εγώ δοκίμασα ένα μάφιν με βατόμουρα κι ένα μεγάλο μπισκότο με σοκολάτα ενώ κάποιοι άλλοι φίλοι ομελέτα. Ήταν πράγματι εξαιρετικά στη γεύση… Ήπιαμε τον καφέ μας, οργανώσαμε κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες στο πλάνο μας και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε το περπάτημα!

Το Galway αποτελείται από μόλις 75.000 κατοίκους, αλλά νομίζω ήταν από τις πιο ζωντανές πόλεις που επισκεφθήκαμε στην Ιρλανδία. Δε ξέρω αν ευθυνόταν η μέρα (Σάββατο), αλλά οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή και παιδάκια. Γενικά, η πόλη δεν έχει πολλά αξιοθέατα, αλλά αξίζει να της αφιερώσετε μια επίσκεψη (ειδικά αν το συνδυάσετε με τα Cliffs of Moher), άλλωστε την έχει υμνήσει και ο Ed Sheeran (βλ.=Galway girl, το οποίο αποτέλεσε και το επίσημο soundtrack της εκδρομής μας). Χαζέψαμε επίσης την εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι και ο πολιούχος της πόλης και τον ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό ναό της Ανάληψης της Θεοτόκου, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες ακόμα, συγχρωτιστήκαμε με τους Ιρλανδούς, για να πιάσουμε το vibe της πόλης κι ύστερα πήραμε την απόφαση (έπαιξε ρόλο και η μια φίλη που άρχισε να γκρινιάζει για το κρύο και τη βροχή, ήθελα να της πω «στην Ιρλανδία ήρθες διακοπές κοπέλα μου, πώς θα το ζήσουμε διαφορετικά;» αλλά κρατήθηκα για να διατηρήσω καλό το κλίμα στην παρέα) και ξεκινήσαμε το δρόμο για τους μαγευτικούς γκρεμούς.

(ο καθεδρικός ναός της Ανάληψης της Θεοτόκου)


Θα μας έπαιρνε περίπου 1μιση ώρα μέχρι να φτάσουμε στα Cliffs of Moher κι έτσι ανοίξαμε τη μουσική κι αφήσαμε τα τραγούδια να μας κάνουν παρέα. Τη διαδρομή αξίζει να την κάνεις με το αυτοκίνητο. Σταματήσαμε 2-3 φορές σε διάφορους ναούς-πύργους-κάστρα που πετυχαίναμε πού και πού. Η ομίχλη και το ψιλόβροχο έκανε την υπόθεση ακόμα πιο ατμοσφαιρική.

(στιγμιότυπα από τη διαδρομή)


Ε, μέχρι να τραγουδήσουμε πέντε-έξι φορές το Galway girl ,είχαμε φτάσει κιόλας στο νούμερο ένα αξιοθέατο της Ιρλανδίας. Όλοι μιλάνε γι’ αυτό, όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το περιλαμβάνουν στα must see, άξιζε όντως; Ήμασταν μόλις μερικά μέτρα μακριά από το να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι. Ο χώρος του parking ήταν άπλετος, οπότε δε δυσκολευτήκαμε με αυτό το κομμάτι. Πληρώσαμε 3.50 ευρώ ο καθένας (αρκετά καλή η τιμή του εισιτηρίου). Η οργάνωση από την πλευρά των Ιρλανδών ήταν από κάθε άποψη άριστη. Αγοράσαμε τα εισιτήρια κι αρχίσαμε να περπατάμε προς τους γκρεμούς ,όταν και διαπιστώσαμε πως ο αέρας δυνάμωνε υπερβολικά. Αν και έχω μια εμπειρία από δυνατούς ανέμους (είμαι από νησί) , αυτό ήταν το κάτι άλλο! Ένιωθα τα αυτιά μου να πονάνε, ήμουν σίγουρη πως θα με έπαιρνε ο αέρας! Φυσικά αυτό δε μας πτόησε ιδιαίτερα, καθώς πλησιάζαμε τους γκρεμούς, το τοπίο μας καθήλωσε. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να γίνω υπερβολικά γλαφυρή, αφού οι φωτογραφίες τα λένε όλα. Οι τουρίστες ήμασταν αρκετοί παρά τον κακό καιρό, υπήρχαν επίσης και πολλά παιδάκια. Τραβήξαμε μπόλικες φωτογραφίες όσο μας επέτρεπε ο άνεμος κι ύστερα αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος των γκρεμών, στα μονοπάτια, για κάμποση ώρα, πατήσαμε και λίγες λάσπες αλλά who cares, η θέα από ορισμένα σημεία ήταν το κάτι άλλο! Υπάρχουν τοίχοι, τα οποία σε αποτρέπουν από το να πας πολύ κοντά στους γκρεμούς ,αλλά αν θες, μπορείς να τα πηδήξεις, μόνο όμως με δική σου ευθύνη, η μια φίλη το τόλμησε, εγώ δεν το προσπάθησα καν!

Περίπου μισή ώρα μετά από αρκετή εξερεύνηση, αρχίσαμε να νιώθουμε το κρύο πιο έντονο κι έτσι μπήκαμε στο καλοφτιαγμένο μουσείο που διατηρούν εκεί οι φίλοι μας οι Ιρλανδοί. Δεν είχα το κουράγιο να το απολαύσω όπως θα ήθελα, προτίμησα να χαζέψω λίγο τα αναμνηστικά που πουλούσαν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο (παραδόξως τα βρήκα όλα αρκετά χαριτωμένα). Κάποια από τα παιδιά ψώνισαν κιόλας, μετά οδεύσαμε όλοι μαζί προς το αμάξι. Το συμπέρασμα πάντως ήταν ένα και όλη η παρέα συμφώνησε με αυτό: άξιζε τον κόπο! Ναι, είναι όντως μια μοναδική εμπειρίας ζωής. Ναι, νιώθεις πραγματικά ότι αγγίζεις την άκρη του κόσμου και ναι, εννοείται πως αν βρεθείτε στην Ιρλανδία, δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε την ευκαιρία να επισκεφθείτε τα Cliffs of Moher!


Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως το πρωί που καθόμασταν και πίναμε τον καφέ μας στον εξαιρετικό ιρλανδικό φούρνο, η μια οδηγός πρότεινε μετά τα Cliffs of Moher να συνεχίσουμε το ταξίδι παραλιακά και όχι έτσι όπως μας πρότεινε το google maps, για να μπορέσουμε με αυτόν τον τρόπο να απολαύσουμε πιο μοναδικά και ιδιαίτερα τοπία. Για να σας δώσω να καταλάβετε, στη μια εκδοχή (αυτή του google maps) θα χρειαζόμασταν περίπου 2μιση ώρες, για να φτάσουμε στον προορισμό μας, ενώ στην άλλη 4μιση. Δεδομένου όμως ότι δε μας πίεζε κανείς να φτάσουμε νωρίς στο Cork, αποφασίσαμε πως αν οι οδηγοί δεν έχουν θέμα, τότε κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να πάμε παραλιακά. Όλοι οι δρόμοι άλλωστε μας είχαν φανεί πολύ καλοί. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, και κατά τη διάρκεια της διαδρομής κάναμε και μερικές στάσεις ακόμα στα μικρά ιρλανδικά χωριά.

Κάποιες φορές βέβαια αισθανόμασταν απελπιστικά μόνοι κι ήμασταν σχεδόν βέβαιοι πως είχαμε κάνει κάποιο λάθος, αλλά λίγο αργότερα πετυχαίναμε μια ταμπέλα που μας έδινε κουράγιο. Παραλείψαμε το μεσημεριανό γεύμα (είχαμε φάει καλά το πρωί), αλλά κάπου στις έξι κι ενώ το gps μας ενημέρωνε πως είχαμε ακόμη δυο ώρες ταξίδι μπροστά μας, οι κοιλιές μας άρχισαν να παραπονιούνται και είπαμε πως θα σταματούσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο πρώτο decent εστιατόριο που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Δεν πέρασε πολλή ώρα κι ευτυχώς εντοπίσαμε ένα εμπορικό κέντρο. Σταματήσαμε εννοείται, αν και αποδείχθηκε πως οι επιλογές ήταν κάπως περιορισμένες. Burger ή πίτσα; Εγώ σε αυτό το ερώτημα πάντα ψηφίζω το δεύτερο! Η ψηφοφορία έληξε υπέρ μου τελικά κι έτσι καταλήξαμε να τρώμε στην Pizza Hut. Το κατάστημα ήταν γεμάτο, είχε και παιδότοπο ,άρα υπήρχαν παντού παιδάκια. Ο σερβιτόρος κατάλαβε πως ξεχωρίζουμε μάλλον και μας ρώτησε από πού είμαστε, του εξηγήσαμε και φάνηκε πολύ χαρούμενος, μας πρότεινε μάλιστα να επισκεφθούμε Cobh, το τελευταίο μέρος που σταμάτησε ο Τιτανικός πριν το ναυάγιο (δεύτερη φορά που ο Τιτανικός κάνει την εμφάνισή του σε αυτό το ταξίδι). Είχε τύχει να διαβάσω γι’ αυτό το μέρος σε κάποιο site και πάντα μ’ αρέσει να ακούω τη γνώμη των ντόπιων, έτσι άρχισα να πιέζω τα παιδιά, για να το βάλουμε στο αυριανό πρόγραμμα, αλλά δυστυχώς δε φάνηκαν πολύ ψημένοι. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στο Δουβλίνο, μου απάντησαν και το δέχτηκα.


Γύρω στις 8μιση φτάσαμε επιτέλους στο Cork… Για την πόλη αυτή δεν είχαμε συλλέξει πολλές πληροφορίες, το μόνο που γνωρίζαμε είναι πως εκεί παρασκευάζεται η περίφημη Murphy’s. Είχαμε υποσχεθεί μεταξύ μας πως απόψε το πρόγραμμα δε θα περιλάμβανε μόνο ύπνο, αλλά και έξοδο σε κάποια pub (δε θα πίναμε ένα ουίσκι στην υγειά του Oscar Wilde; ). Βρήκαμε με σχετική ευκολία το hostel που ήταν παρεμπιπτόντως και bar (!). Το δωμάτιο μας αποτελούνταν από οχτώ κουκέτες στις οποίες έμεναν και αγόρια και κορίτσια (μικτές). Ο χώρος δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρός, αλλά δε μας απασχόλησε και πολύ αυτό. Εμείς απλώς θα κοιμόμασταν εκεί. Μαζί μας στο δωμάτιο ήταν και δυο Καναδέζες, μας είπαν πως πριν λίγο καιρό είχαν ξεκινήσει το gap year τους. Ήταν συμπαθέστατες. Ξεκουραστήκαμε για κάποια ώρα, το αγόρι της παρέας μάλιστα κοιμήθηκε, οπότε αναγκαστικά γύρω στις 10 τον ξυπνήσαμε.

Βγήκαμε έξω με σκοπό να βρούμε την ιδανική pub, αλλά και να θαυμάσουμε όσο μας επέτρεπε το σκοτάδι το Cork. Το κρύο ήταν τσουχτερό, λίγα μέτρα μακριά από το hostel εντοπίσαμε ένα αξιόλογο bar, αλλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ψάξιμο και το περπάτημα. Για να πω την αλήθεια μου φάνηκε αρκετά όμορφή η πόλη. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο κέντρο όλο και πιο συχνά συναντούσαμε παρέες νέων παιδιών (λογικό αφού ήταν Σάββατο βράδυ). Στην αρχή μας έκαναν εντύπωση δυο πράγματα: α) το ελαφρύ ντύσιμο όλων (τα αγόρια κοντομάνικα και τα κορίτσια κοντά σορτς κι εμείς με παλτά και κασκόλ ), β) το πόσο μεθυσμένοι ήταν όλοι, αν και ήταν μόλις 11 παρά (!) (στην Ελλάδα στις 11 δεν έχουμε ξεκινήσει καν να πίνουμε, όμως άλλη κουλτούρα, άλλες συνήθειες).

Στο κέντρο όλες οι pub είχαν πολύ φασαρία για τα γούστα μας κι έτσι μετά από μια μίνι-σύσκεψη αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην pub που είχαμε πρωτοσυναντήσει. Το bar ονομαζόταν White Rabbit και τελικά αποδείχθηκε άριστη επιλογή. Πιάσαμε ένα τραπέζι και παραγγείλαμε ομόφωνα από ένα Jameson ο καθένας (γιατί αλλιώς να πίνεις ρακή στην Κρήτη κι αλλιώς να πίνεις και το Jameson στην Ιρλανδία)! Σε κάποια φάση στα μέσα της βραδιάς ένας μισομεθυσμένος Ιρλανδός πλησίασε την παρέα μας κι ενώ έπαιζε ένα τραγούδι του Bowie, άρχισε να μας εξιστορεί την ιστορία γνωριμίας του με τον δημοφιλή τραγουδιστή… Εξωπραγματικό; Δε ξέρω αν ήταν όντως αληθινή η ιστορία, αλλά αυτός ο τύπος μας επιβεβαίωσε πως οι Ιρλανδοί είναι όντως πολύ φιλικοί και λίγο "τρελοί"! Το υπόλοιπο της βραδιάς περιλάμβανε συζήτηση μέχρι τις 2 περίπου και μετά επιστροφή στο hostel για ύπνο. Είχε σχεδόν φτάσει η ώρα του Δουβλίνου! James Joyce σου ερχόμαστε!

 

[french_fries]

Ημέρα 4η Δουβλίνο


Είχαμε φτάσει σχεδόν στο φινάλε αυτού του ταξιδιού, αλλά είχαμε αφήσει εσκεμμένα το καλύτερο για το τέλος. Το Δουβλίνο ως η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας συγκεντρώνει πολλά αξιοθέατα και αντικειμενικά είναι αρκετά δύσκολο τα δεις όλα μέσα σε μια μέρα, δυστυχώς όμως το budget κι ο χρόνος που είχαμε δε μας επέτρεπαν να αφιερώσουμε παραπάνω μέρες σε αυτή την υπέροχη πόλη.

Το πλάνο μας: Πολύ πρωινό ξύπνημα (η απόσταση Cork-Δουβλίνου είναι περίπου 3 ώρες) και άφιξη στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου, εκεί θα παραδίδαμε το μεταφορικό μέσο που περάσαμε τα πάνδεινα για να αποκτήσουμε (aka το αμάξι). Είχαμε αποφασίσει πως θα κινούμασταν με τα μέσα και τα πόδια στην πόλη (και όντως το Δουβλίνο είναι μια πόλη που μπορείς να την περπατήσεις), κι έτσι δεν υπήρχε λόγος να κρατήσουμε για μια ακόμη μέρα το αυτοκίνητο. Άλλωστε, θα ήταν περισσότερο βάρος παρά διευκόλυνση (με το parking κλπ.) . Επιπλέον, η πτήση μας έφευγε την επόμενη μέρα κάπου στις 6 και κάτι το πρωί, οπότε δε θέλαμε να κουβαλάμε την υποχρέωση του αμαξιού μέχρι την τελευταία στιγμή. Από το αεροδρόμιο θα παίρναμε ένα ωραιότατο κόκκινο λεωφορείο το οποίο θα μας μετέφερε στο κέντρο της πόλης. Το hostel βρισκόταν σε πολύ κεντρικό σημείο, οπότε μας βόλευε εξαιρετικά. Θα αφήναμε τις μικρές μας βαλίτσες και θα αρχίζαμε την εξερεύνηση. Εκείνη η μέρα ήταν μάλλον μια μάχη ενάντια στη νύχτα. Έπρεπε δηλαδή να προλάβουμε να δούμε όσα πιο πολλά αξιοθέατα ήταν δυνατόν πριν πέσει το σκοτάδι στην πόλη.

Κι όλα έγιναν according to the plan (όπως λένε και οι φίλοι μας οι Ιρλανδοί). Γύρω στις 12 το μεσημέρι ήμασταν ελεύθεροι να αλώσουμε το Δουβλίνο. Η διαδικασία παράδοσης του αυτοκινήτου ήταν πολύ απλή, χάσαμε μόνο λίγο χρόνο με την αναμονή του λεωφορείου (το εισιτήριο κόστισε βέβαια 10 ευρώ!). Το hostel βρισκόταν πολύ κοντά στο αποστακτήριο του Jameson κι έτσι «αναγκαστικά» ξεκινήσαμε από εκεί. Αν είστε λάτρης του ουίσκι, μην το παραλείψετε! Περάσαμε υπέροχα, η περιήγηση ήταν πλούσια και είχε πολλές πληροφορίες. Το gift shop ήταν επίσης πολύ ιδιαίτερο. Βγαίνοντας από το μουσείο αισθανθήκαμε τις κοιλιές μας να γουργουρίζουν, κόντευε κιόλας 2 και δεδομένου ότι είχαμε κάνει skip το πρωινό, είχαμε αρχίσει να πεινάμε πολύ. Κάναμε ένα μικρό meeting, εγώ επέμενα να βρούμε μια ιρλανδική pub, οι περισσότεροι όμως δεν είχαν κουράγιο ,για να ψάξουν κι έτσι καταλήξαμε σε ένα από αυτά τα εστιατόρια που φτιάχνει τα πάντα, αλλά δε φτιάχνει τίποτα καλά. Δοκίμασα πέννες με πέστο. Δε θα πρότεινα το μαγαζί, αλλά τουλάχιστον χορτάσαμε.

(το αποστακτήριο του Jameson)

Επομένη στάση το Guinness Storehouse. Αρκετά μεγάλο και εντυπωσιακό εξωτερικά. Τα κορίτσια της παρέας δε θέλαμε να μπούμε μέσα εν αντιθέσει με το αγόρι που προτίμησε να μυηθεί στα μυστικά της πιο διάσημης μαύρης μπύρας του κόσμου. Χωρίσαμε τους δρόμους μας και δώσαμε ραντεβού στην εκκλησία του Αγίου Πατρικίου πριν νυχτώσει.

Όσο το αγόρι έπινε μπύρες, εμείς επισκεφθήκαμε το κάστρο του Δουβλίνο, το Trinity College, τον καθεδρικό Ναό της εκκλησίας του Χριστού (μαγευτικός!),το γλυπτό The Spire, που αποτελεί το σύμβολο του Δουβλίνου και είναι μια χαλύβδινη "βελόνα" ύψους 120 μ., ενώ υπήρξε και το υψηλότερο γλυπτό του κόσμου, την αγορά της πόλης, διάφορες εντυπωσιακές γέφυρες και το άγαλμα του James Joyce.

(ο καθεδρικός Ναό της εκκλησίας του Χριστού)

(η είσοδος για το κάστρο του Δουβλίνου)


Κόντευε περίπου πέντε και μισή όταν τελικά συναντηθήκαμε στην εκκλησία του Αγίου Πατρικίου. Εντυπωσιακή απέξω, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να μπούμε μέσα. Απογοητευτήκαμε αρκετά.

«Τι θα έλεγε κανείς για μια Guinness στην περιοχή Temple Bar;» πρότεινε η μια φίλη.

«Εννοείται είμαστε μέσα!» αναφωνήσαμε όλοι. Ξεχάσαμε την όποια απογοήτευση προφανώς.

Θα πρέπει οπωσδήποτε πριν φύγετε από το Δουβλίνο να επισκεφθείτε την περιοχή Temple Bar. Παλιά θεωρούταν μποέμ συνοικία ,διατηρεί βέβαια ακόμα τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της. Βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Liffey, και αποτελείται από λιθόστρωτα σοκάκια, τα οποία πλημμυρίζουν κάθε βράδυ με μεγάλες παρέες από ντόπιους και τουρίστες που λένε τα νέα τους ακούγοντας ιρλανδικά τραγούδια. Υπέροχη ατμόσφαιρα! Πριν κάτσουμε στην ομώνυμη pub περάσαμε από την Meeting House Square: εκεί θα συναντήσει κανείς υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, υπαίθριο θέατρο και πολλά άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα. Χαζέψαμε τους πάγκους, αλλά είχε έρθει η ώρα να απολαύσουμε τη Guinness μας σε ιρλανδικό έδαφος.

Ήμασταν τυχεροί, βρήκαμε τραπέζι σχεδόν αμέσως. Το μέρος είχε έντονη φασαρία, αλλά και live ιρλανδική μουσική! Απολαύσαμε και τα δυο!

Κόντευε εννιά, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη. Ο κόσμος δεν ήταν τόσος όσος το απόγευμα, αλλά ακόμη κυκλοφορούσαν αρκετοί νέοι και πολλοί τουρίστες. Χωθήκαμε για λίγο στα σοκάκια και τους λαβύρινθους της πόλης κι αποφασίσαμε να πορευτούμε προς τη γέφυρα Halfpenny που χτίστηκε το 1816. Ήταν φωτισμένη με τα χρώματα της ιρλανδικής σημαίας. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι για μερικά λεπτά και αφήσαμε τη στιγμή να μας απορροφήσει. Το roadtrip στην Ιρλανδία είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος του κι εμείς είχαμε γεμίσει με απίστευτες εμπειρίες που θα διηγούμαστε για καιρό.

Επιστρέψαμε νωρίς στο hostel, τσιμπήσαμε κάτι και πέσαμε γύρω στις 11 για ύπνο. Το επόμενο πρωί (αν και επικρατούσε σκοτάδι ακόμα έξω) αποχαιρετίσαμε βιαστικά το Δουβλίνο που ακόμα κοιμόταν, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο (το εισιτήριο κόστισε περίπου 8 ευρώ) και μισοκοιμισμένοι ονειρευόμασταν την επόμενη περιπέτειά μας.

Συμπερασματικά, το Δουβλίνο είναι μια πόλη ζωντανή και κεφάτη, πάνω από όλα όμως είναι μια πόλη που σε μαγεύει γιατί είναι σύγχρονη και ταυτόχρονα οι δρόμοι της εκπέμπουν ιστορία. Ένα πράγμα που παρατήρησα και μου άρεσε πολύ είναι οι δεκάδες αφίσες που διαφήμιζαν θεατρικές παραστάσεις και διάφορες καλλιτεχνικές δράσεις, αυτό δεν το παρατήρησα σε καμία άλλη πόλη που επισκέφθηκα κατά τη διάρκεια του Erasmus, μια ακόμη απόδειξη πως το Δουβλίνο τιμά την πολιτιστική κληρονομιά που του άφησαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες που «γέννησε».Στα μελλοντικά μου ταξιδιωτικά σχέδια είναι σίγουρα μια δεύτερη επίσκεψη στο Δουβλίνο, νομίζω του αξίζει!


Τι πρέπει να κάνετε λοιπόν αν βρεθείτε στην Ιρλανδία;

1) Να επισκεφθείτε τα Cliffs of Moher.

2) Να ταξιδέψετε στην εξοχή της Βόρειας Ιρλανδίας.

3) Να δοκιμάσετε να πιείτε ένα Jameson και μια Guinness.

4) Να αφιερώσετε μια μέρα στο Galway.


Τι πρέπει να κάνετε στην Ιρλανδία που δεν κάναμε εμείς;

1) Να αφιερώσετε περισσότερες μέρες στο Δουβλίνο.

2) Να επισκεφθείτε το Cobh

3) Να δοκιμάσετε περισσότερες ιρλανδικές σπεσιαλιτέ.

4) Να μη ξεχάσετε να κρατάτε μαζί σας μια πιστωτική κάρτα (ειδικά αν θέλετε να νοικιάσετε αυτοκίνητο).



Ελπίζω να απολαύσατε την ιστορία μου και να μη σας κούρασα!



Keep travelling!

 

[Dina Z]

Καλε, γιατι να κουραστουμε;
Αντιθετως! Η ιστορια σου ειναι ενδιαφερουσα και καλογραμμενη.
Ευχομαι να κανεις κι αλλα ταξιδια και να τα ευχαριστηθεις το ιδιο.

 

[Sassenach77]

Άντε με το καλό και roadtrip στη Σκωτία τώρα! Σίγουρα θα σας αρέσει
Πολύ ωραία ιστορία!!!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[georgeant]

Έχω προγραμματίσει κι εγώ ένα road trip σε Σκωτία και Ιρλανδία για τον επόμενο Απρίλιο και η ιστορία σου ήταν πολύ βοηθητική. Ευτυχώς που έγραψες το tip για τον παραλιακό δρόμο μετά το Cliffs of Moher γιατί είχα βάλει στο πρόγραμμα τη διαδρομή που προτείνει το google. Ίσως θα πρέπει να το ξαναδώ λίγο.

Στην αρχή μας έκαναν εντύπωση δυο πράγματα: α) το ελαφρύ ντύσιμο όλων (τα αγόρια κοντομάνικα και τα κορίτσια κοντά σορτς κι εμείς με παλτά και κασκόλ ), β) το πόσο μεθυσμένοι ήταν όλοι, αν και ήταν μόλις 11 παρά (!) (στην Ελλάδα στις 11 δεν έχουμε ξεκινήσει καν να πίνουμε, όμως άλλη κουλτούρα, άλλες συνήθειες).

Ακριβώς την ίδια εντύπωση μας είχε κάνει κι εμάς όταν το είχαμε δει στο Εδιμβούργο ένα βράδυ που είχαμε βγει! Εμείς κουκουλωμένοι με παλτό και κασκόλ, να έχουμε παγώσει ολόκληροι και οι Σκωτσέζες με τιραντάκι και μινι φούστες! Μετά από διεξοδική έρευνα για το συμβάν ρώτησα και μου είπαν (από έγκυρη πηγή που ζει μόνιμα UK) ότι α) ξεκινούν να πίνουν πριν βγουν, ήδη από το σπίτι. Για προθέρμανση! Για αυτό πολλοί είναι ήδη λιάρδα από τις 23:00. β) το ότι πίνουν από το σπίτι τους βοηθάει και στο να μην κρυώνουν τόσο όταν βγουν έξω αλλά ο κύριος λόγος που φοράνε τόσα λίγα ρούχα είναι πιο απλός: Γιατί κάποτε πρέπει να τα βάλουν! Ω, ναι! Αν είναι λοιπόν Μάιος (όπως όταν είχαμε πάει εμείς) και κάνει ψοφόκρυο, δεν έχει σημασία γιατί είναι Μάιος. Αν δε βάλεις το τιραντάκι Μάιο-Ιούνιο σου λέει πότε θα το βάλεις; Το Δεκέμβρη;