Moscha
New Member
- Μηνύματα
- 1
- Likes
- 43
- Επόμενο Ταξίδι
- ROADTRIP ΣΤΟ ΠΕΔΕΜΟΝΤΙΟ
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΟΛΥΝΗΣΙΑ
Είμαι αρκετά χρόνια μέλος στο forum αλλά πάντοτε διάβαζα τις ταξιδιωτικές ιστορίες άλλων μελών και δεν αποφάσιζα μέχρι σήμερα να γράψω έστω και μία από τις δικές μου ταξιδιωτικές εμπειρίες. Ο λόγος ήταν ότι θεωρούσα ότι δεν έχω κάτι περισσότερο να προσθέσω πέραν όσων διάβαζα κατά καιρούς από τους υπόλοιπους λάτρεις των ταξιδιών.
Μετά από πολλή σκέψη όμως, διανύοντας μία περίοδο εσωτερικής ηρεμίας πλέον, αποφάσισα να περιγράψω έστω επιγραμματικά το ομορφότερο ταξίδι της ζωής μου μέχρι σήμερα. Ένα ταξίδι μοναδικό για τους λόγους που θα αναφέρω παρακάτω, το οποίο θα κουβαλάω πάντα στην καρδιά μου με αγάπη , νοσταλγία και πολύ πόνο ταυτόχρονα.
Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε 1-26 Αυγούστου 2018 με παρέα τον σύζυγό μου και το τετράχρονο ΑΜΕΑ αγοράκι μας, τον Ευθύμη-Ποσειδόνα, ο οποίος απεβίωσε τον Μαιο 2019 λόγω ίωσης του αναπνευστικού σε ηλικία 4,5 ετών. Έχοντας φτάσει πλέον στο σημείο της αποδοχής του θανάτου του, μετά από πολλή προσωπική δουλειά, αποφάσισα να γράψω αυτήν την ιστορία και να αποτελεί έναν φόρο τιμής για ένα παιδάκι που ήρθε στον κόσμο να με διδάξει πολλά. Πρώτα απ' όλα με έκανε καλύτερο άνθρωπο (όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό), μου έδειξε πόση δύναμη κουβαλάμε μέσα μας χωρίς να το γνωρίζουμε εκ των προτέρων και μου έδειξε πόσα μπορούμε να αντέξουμε. Πάνω απ' όλα μου έδειξε ότι ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες η ζωή είναι όμορφη και ότι μπορούμε να χαμογελάμε ακόμα και όταν βιώνουμε απίστευτο ψυχικό ή σωματικό πόνο.
Αφιερώνω λοιπόν αυτήν την ιστορία στην μνήμη του παιδιού μου, που ήρθε για λίγο καιρό στον κόσμο μας με έναν σκοπό πολύ συγκεκριμένο και έφυγε για έναν άλλο κόσμο παίρνοντας για πάντα μαζί του ένα κομμάτι της καρδιάς μου, που θα ανήκει για πάντα αποκλειστικά και μόνο σε εκείνον.
Λυπάμαι αν ξεκίνησα με βαρύ κλίμα και ζητώ συγγνώμη εάν σας χάλασα για λίγο τη διάθεση. Θα ξεκινήσω να σας δίνω τώρα ιδέες για μέρη που μπορείτε να επισκεφθείτε σε διάστημα ενός μηνός, ακόμα και αν έχετε ΑΜΕΑ μαζί σας, διότι το ταξίδι αυτό προσαρμόστηκε στις ανάγκες των ΑΜΕΑ κυρίως, και μάλιστα μικρού παιδιού. Οι εναλλαγές στις εικόνες που είχαμε ήταν απίστευτα όμορφες. Είδαμε παραλιακές πόλεις, πόλεις σημαντικές ιστορικά, αλλά και βουνά και κοιλάδες.
Ξεκινάμε λοιπόν...
Ο Ευθύμης ανήκε στα ΑΜΕΑ που χαρακτηρίζονταν κυρίως από υποτονική τετραπληγία και επιληψία. Αυτό σημαίνει ότι δεν περπατούσε, μπορούσε να καθίσει αλλά με υποστήριξη, δεν μιλούσε και είχε ελεγχόμενη επιληψία με φαρμακευτική αγωγή. Ενίοτε αρρώσταινε με λοιμώξεις του ανώτερου ή κατώτερου αναπνευστικού συστήματος. Όλα τα ανωτέρω σημαίνουν επί του πρακτέου ότι έπρεπε να έχουμε μαζί μας ιατρικό εξοπλισμό. Άρα, όταν έχεις ένα μικρό παιδί ΑΜΕΑ μαζί το πρώτο που δεν ξεχνάς είναι η τακτική φαρμακευτική του αγωγή (με επιπλέον σκευάσματα σε περίπτωση έλλειψης για κάποιον λόγο) και η έκτακτη φαρμακευτική αγωγή (π.χ. αντιβιωτικά για παιδιά, παρακεταμόλη, σύριγγες κλπ). Επιπλέον, μία φιάλη οξυγόνου των 20 λίτρων με γυαλάκια μύτης ή μάσκα για την περίπτωση υποξαιμίας, νεφελοποιητής για λήψη υγρών φαρμάκων σε μορφή εισπνοών καθώς και μηχάνημα για αναρρόφηση σάλιων ή βλενών σε έκτακτη περίπτωση λόιμωξης καθώς και το απαραίτητο αναπηρικό αμαξίδιο αναλόγως της ηλικίας του παιδιού. Όλα τα μηχανήματα που ανέφερα χρειάζονται σε περίπτωση τακτικής χρήσης τους ή έκτακτης ανάγκης μέχρι να μεταβείτε στο κοντινότερο νοσοκομείο. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχάσετε το βιβλιάριο υγείας του παιδιού με όλα τα εμβόλια που έχει κάνει καθώς και ένα πλήρες ιατρικό ιστορικό από τον κυρίως θεράποντα ιατρό μεταφρασμένο και στα Αγγλικά ή σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, ώστε να γνωρίζουν οι γιατροί, που ενδεχομένως χρειαστεί να το εξετάσουν, ακριβώς την κλινική κατάσταση του παιδιού, τη φαρμακευτική του αγωγή και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται όλα από τους προσωπικούς του γιατρούς και να εντοπίσετε παιδιατρικά νοσοκομεία κοντά στις περιοχές που θα διανυκτερεύετε, ώστε να μην αγχώνεστε εάν προκύψει κάτι. Τέλος, να έχετε εκδώσει από το ασφαλιστικό σας ταμείο την Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης για δωρεάν πρόσβαση σε δημόσια νοσοκομεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης.
Από εκεί κι έπειτα, όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Φορτώνετε αποσκευές στο αμάξι και την καλή σας διάθεση και ξεκινάτε την οικογενειακή σας περιπέτεια
Εμείς λοιπόν ξεκινήσαμε από Αθήνα , οδικώς για Πάτρα όπου επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για Μπάρι. Κλασικά το ταξίδι με το πλοίο υπέροχο. Από Μπάρι κατευθυνθήκαμε προς Αμάλφι. Απόλαυση η παραλιακή διαδρομή. Στο Αμάλφι διανυκτερεύσαμε και απολάυσαμε την όμορφη μικρή πόλη με βόλτα όλη μέρα. Δύσκολη η μετακίνηση διότι έχει αρκετά σκαλάκια σε πολλά σημεία, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει πρόσβαση με αναπηρικό αμαξίδιο σε όλα τα σημεία, αλλά μπορείτε να απολάυσετε την παραλιακή βόλτα κια να θαυμάσετε το Αμάλφι από εκεί, καθώς και να δείτε έστω ένα μέρος από τα σοκάκια. Δεν πειράζει, αρκεί κια αυτό. Την επομένη φύγαμε για Σορέντο. Ακολουθήσαμε κια πάλι την παραλικαή διασρομή με τα χωριά να "κρέμονται" από πάνω μας αμφιθεατρικά. Το Σορέντο σαφώς πιο μεγάλο και καλύτερα προσβάσιμο. Υπέροχη πόλη, ωραίος πεζόδρομος , καταπληκτική pizza στο "Da Franco" (κατά τη γνώμη μου στην τριάδα της καλύτερης πίτσας σε όλη την Ιταλία). Μπάνιο δε κάναμε καθώς ήταν δύσκολη η πρόσβαση προς παραλία. Αλλά γενικά να σας πω ότι μπάνιο κάναμε μόνο μία φορά σε όλο το ταξίδι και αυτό το μετανιώσαμε. Αύγουστος και πολυκοσμία στις παραλίες των δυτικών ιταλικών ακτών σημαίνει απίστευτη βρωμιά , θολά νερά , υπερβολική υγρασία. Το μόνο δηλαδή που δεν μου άρεσε σε όλο το ταξίδι ήταν οι ιταλικές θάλασσες. Γενικά τα δικά μας νερά δεν συγκρίνονται. Αν θέλετε να απολαύσετε θάλασσα, Ελλάδα και πάλι Ελλάδα!
Μετά το ονειρικό Σορέντο επισκεφθήκαμε την Πομπηία. Ανατριχιαστικός χώρος. Θα ήθελα να ξαναπάω. Εκεί είχε ειδική διαδρομή για οικογένειες, βρεφικά καρότσια και αναπηρικά αμαξίδια. Εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να δεις όλο τον χώρο, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτού είναι προσβάσιμο μέσω της ειδικής διαδρομής. Οπότε εάν έχετε ΑΜΕΑ ή είστε ΑΜΕΑ μπορείτε να επισκεφθειτε τον χώρο άφοβα. Είναι και πολύ εξυπηρετικοί οι υπάλληλοι και θα σας βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείτε. Φυσικά τον Αύγουστο έχει υπερβολική ζέστη, οπότε μην ξεχάσετε τον απαραίτητο εξοπλισμο για την προστασία από τον ήλιο!
Μετά την Πομπηία συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε βόρεια. Διασχίζαμε τον παραλιακό δρόμο ως επί το πλείστον για να απολαμβάνουμε την θέα. Στη Νάπολη δεν μπήκαμε. Περάσαμε απ' έξω και κατευθυνθήκαμε στην υπέροχη Gaeta. Ήταν από τις πολέις που απολαύσαμε περισσότερο στο ταξίδι μας. Ίσως επειδή ενθουσίασε τον Ευθύμη... Ψαροχώρι η Gaeta. Ωραία βόλτα στον παραλιακό πεζόδρομο και εύκολη πρόσβαση παντού. Είχαμε νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα ενός χώρου με κουζίνα. Έξω ακριβώς από το διαμέρισμα είχε ψαραγορά. Αγοράσαμε λοιπόν ολόφρεσκιες γαρίδες (ο σύζυγος γνωρίζει πολύ καλά από ψάρια και θαλασσινά). Της τηγανίσαμε και φάγαμε φαγάκι που μύριζε θάλασσα
Επόμενη στάση το μικρούλη και γλυκούλη Γκροσέτο. Μέσα σε κυκλικά τείχη όπου απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων, εκτός από εκείνα των μονίμων κατοίκων και επαγγελματιών. Υπέροχες οι βόλτες μας μέσα στο ιστορικό κέντρο. Εξαιρετική η πρόσβαση ακόμα και περιμετρικά των τειχών. Υπέροχο φαγητό και τέλεια η διαμονή μας σε b&b. Δεν είχε ασανσέρ, οπότε εκεί η πρόσβαση για ΑΜΕΑ ειναι εφικτή μόνο μεχρι κάποιας ηλικίας που μπορείς να κουβαλήσεις στην αγκαλιά σου το ανήλικό. Η οικοδέσποινα, δε, εξαιρετική.
Την επομένη συνεχίσαμε για τριήμερο στα Cinque Terre. Θα πει κανείς "Μα πώς πήγατε εκεί?". Κι όμως γίνεται. Μείναμε σε δωμάτιο στην είσοδο του Riomaggiore τα πρώτα 2 βράδια. Οπότεκάναμε την βόλτα μας περπατώντας μέχρι την προκυμαία. Έχουν ασφαλτοστρώσει το μεγαλύτερο μέρος του κεντρικού δρόμου του χωριού, οπότε ακόμα και με το αμαξίδιο κατεβαίνεις άνετα. Στα γύρω στενά πήγαμε έχοντας αγκαλιά τον Ευθύμη και είδαμε ένα μικρό μέρος μόνο. Αλλά δεν μας πείραξε. Πήραμε γεύση. Ηπιαμε και το καλύτερο Aperol Spritz που έχουμε πιει ποτέ, σε ένα από τα πρώτα μπαράκια που συναντάς στη δεξιά πλευρά του δρόμου κατεβαίνοντας μέσα στο χωριό. Απολαύσαμε και πολύ καλή ροκ μουσική που έπαιζε το μαγαζί. Ονειρεμένη βραδιά. Τις επόμενες δύο μέρες επισκεφθήκαμε τη αγαπημένη μας τελικά Manarola , την Corneglia και το Monterosso al Mare. Η τρίτη διανυκτέρευση έγινε στη Vernazza. Το Monterosso al Mre είχε την ευκολότερη πρόσβαση, αλλά δεν θα ξαναπήγαινα. Είναι το λιγότερο γραφικο από τα 5 χωριά. Η Corneglia έχει τη δυσκολότερη πρόσβαση λόγω των διαρκώς ανηφορικών σοκακίων, οπότε εάν κυλάς αναπηρικό αμαξίδιο είναι πολύ κουραστικό. Εχει εξαιρετική θέα όμως στο πέλαγος. Η Manarola μας έκλεψε ην καρδιά. Κουκλίστικη και ρομαντική. Να περπατήσετε στον δρόμο των ερωτευμένων και να θαυμάσετε το αμφιθεατρικά χτισμένο πολύχρωμο χωριό καθώς δύει ο ήλιος. Η Vernazza όμορφη με επίσης καλή πρόσβαση. Καλή πρόσβαση και το τρένο που συνδέει τα χωριά μεταξύ τους.
Επόμενος σταθμός το αγαπημένο μας Rapallo. Εκεί μείναμε σε μία villa του 19ου αι. που την είχαν μετατρέψει σε ξενώνα. Ευγενέστατοι οικοδεσπότες, μαγευτική θέα στην πόλη, υπέροχος ο ξενώνας, καλό πρωινό και γνωρίσαμε και 2 ευγενέστατους Δανούς όταν πέρναμε το πρωινό μας στο μεγάλο κοινό τραπέζι, χάρη στην παρότρυνση των οποίων αποφασίσαμε αργότερα και επισκεφθήκαμε την λατρεμένη μας πλέον Δανία 2 φορές μέχρι σήμερα. Το Rapallo είναι πολύ καλά προσβάσιμο για ΑΜΕΑ. Πεζοδρομημένο, επίπεδο, και με το καλύτερο παγωτό mango που φάγαμε ποτέ. Αν βρεθείτε ποτέ εκεί να δοκιμάσετε και φρέσκο τόνο. Εγώ που δεν τρώωτον τόνο, αυτό ήταν ό,τι καλύτερο έχω φάει ποτέ! Στο Rapallo είναμε 2 βράδια. Επισκεφθήκαμε και την Santa Margherita Ligure και το Portofino. Υπέροχες διαδρομές και στις 2 πόλεις με εξαιρετική πρόσβαση επίσης.
Φεύγοντας από Rapallo οδηγήσαμε για Γένοβα. Εκεί μείναμε 1 ημέρα. Στόχος μας ήταν να δούμε το ναυτικό μουσείο. Μέχρι σήμερα θεωρώ το ναυτικό μουσείο της Γένοβας το καλύτερο που έχω επισκεφθεί. Μου άρεσε πολύ και της Πορτογαλίας που πήγα πέρσι, αλλά το καλύτερο νομίζω θα το δείτε στη Γένοβα. Σαν πόλη η Γένοβα δεν έχει κάτι να πει. Είναι υπερβολικά πυκνοκατοικημένη και με αρκετή εγκληματικότητα απ' ό,τι καταλάβαμε. Ωστόσο αξίζει μία στάση για το ναυτικό μουσείο καθώς και μία βόλτα με καραβάκι για να δείτε φάλαινες. Εμείς δεν πήγαμε βόλτα με το καραβάκι γιαί φοβηθήκαμε λόγω του παιδιού. Θα ήθελα όμως να το επιχειρήσω μελλοντικά εάν με βγάλει ξανά ο δρόμος προς τα εκεί. Επίσης, είναι κομβικό σημείο για να ξεκουραστείτε από ώρες οδήγησης πηγαίνοντας προς Γαλλία.
Φεύγοντας από Γένοβα μας έπιασε μια δυνατή βροχή που το gps τρελάθηκε κάναμε 2 φορές κύκλους στις γέφυρες και στους κόμβους μέχρι να βγούμε στην autostrada με κατεύθυνση προς Γαλλία. Τελικά καταφέραμε και βγήκαμε. Την επομένη μάθαμε από τον πατέρα μου ότι εξαιτίας των έντονων βροχοπτώσεων έπεσε μία από τις μεγάλες αυτές γεφυρες της Γένοβας με αποτέλεσμα των θάνατο 32 ατόμων. Ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί πριν πέσει η γέφυρα την είχαμε διασχύσει εμείς!! Τέλος πάντων, εμείς κάναμε στάση μετά τη Γένοβα στο Σαν Ρέμο με διανυκτέρευση στην Imperia pπου ήταν σαφώς πιο οικονομική. Η Imperia ηταν η μόνη πόλη που δεν μας άρεσε καθόλου. Αξίζει μόνο για διανυκτέρευση, καθώς όταν έχεις ΑΜΕΑ μαζί σου πρέπει να κάνεις συχνότερες στάσεις γιατί πρέπει να ξεκουράζεται το παιδί από το αμάξι. Στόχος ήταν να δούμε το Σαν Ρέμο λοιπόν. Γλυκούλι το Σαν Ρέμο. Ωραίος πεζόδρομος για βόλτα, ωραία μαρίνα , εύκολη η πρόσβαση από παντού, γενικά μία καλή στάση για βόλτα και να φάμε κάτι. Μετά το Σαν Ρέμο μπήκαμε στο Μονακό. Στάση στο Μόντε Κάρλο. Πολύ ωραία η βόλτα μας εκεί. Ήπιαμε καφέ έξω από το καζίνο και έπαιξε τρελό κουτσομπολιό με τον σύζυγο. Γελάσαμε, είδαμε τα πανάκριβα αυτοκίνητα και την χλιδή γενικά παντού, και γενικά περάσαμε πολύ όμορφα σε αυτήν την στάση. Επίσης πολύ καλή πρόσβαση παντού στο Μόντε Κάρλο. Μπορεί να είναι αμφιθεατρικά χτισμένο, αλλά πεζοδρόμια και δρόμοι είναι εξαιρετικά, οπότε ακόμα κι εμείς που αφήσαμε το αμάξι σε κλειστό parking λίγο πιο ψηλά από το κέντρο, δεν κουραστήκμε ιδιαίτερα με το αμαξίδιο.
Φύγαμε λοιπόν από Μόντε Κάρλο και φτάσαμε στην υπέροχη Νίκαια. Αγαπημένη πλέον πόλη η Νίκαια. Εξαιρετική η πρόσβαση για ΑΜΕΑ. Επίεδη πόλη. Υπέροχος τεράστιος και άνετος ο διάσημος παραλιακός πεζοδρομός της. Όμορφα σοκάκια, καλαίσθητες πλατείες, ωραίο φαγητό και η ωραιότερη παιδική χαρά που έχουμε επισκεφθεί. Όλα ξύλινες κατασκευές με σχέδια από τον θαλάσσιο κόσμο. Έντονη η διαφορά με την συμπεριφορά των Γάλλων. Πιο ψυχρή και λιγότερο επικοινωνιακοί από τους Ιταλούς. Γενικά η συμπεριφορά των Ιταλών απέναντι στα παιδιά είναι η καλύτερη απ' όλες τις χώρες που έχουμε επισκεφθεί. Η διάθεσή τους να σε βοηθήσουν, να βρουν τρόπο να εξυπηρετηθείς (ακόμα και από τους μη επαγγελματίες, μιλάω για τον απλό κόσμο που θα συναντήσεις στον δρόμο) δεν συγκρίνεται με καμία άλλη χώρα. Τουλάχιστον από αυτά που έχω δει εγώ προσωπικά, για να μην παρεξηγηθώ... Ωστόσο η Νίκαια είναι σκέτη απόλαυση.
Το ταξίδι με κατεύθυνση δυτικά σταμάτησε στη Νίκαια. Από εκεί κι έπειτα αρχισαμε να κατευθυνόμαστε βόρεια προς τα εθνικά πάρκα στα σύνορα των γαλλοϊταλικών Άλπεων. Στόχος το γραφικό Sisteron. Μέχρι να φτάσουμε Sisteron περάσαμε από υπέροχα φαράγγια, ποτάμια, λίμνες... Κάναμε στάση στο Castellane. Γραφικό μεσαιωνικό χωριουδάκι. Είχε παζάρι με πήλινες χειροτεχνίες και διαφορετικές τεχνοτροπίες από τους καλλιτέχνες. Πραγματικά υπέροχα δημιουργήματα. Είχε και τρεις μουσικούς που έπαιζαν δική τους μουσική βασισμένη σε μουσικά μοτίβα του Μεσαίωνα. Ο Ευθύμης ενθουσιάστηκε με τη μουσική! Εάν βρεθείτε σε εκείνα τα μέρη συνιστώ ανεπιφύλακτα το Castellane και την ευρύτερη περιοχή. Αν θυμάμαι καλά η λίμνη που σταματήσαμε να χαζέψουμε θέα ήταν στο Εθνικό πάρκο Verdon. Το λέω με επιφύλαξη όμως, καθώς ξέχασα να το σημειώσω στον χάρτη. Γενικά όμως όλη η περιοχή εκεί είναι καταπληκτική! Το Sisteron λοιπόν είναι ένα επίσης μεσαιωνικό χωριό με απόκρυμνους βράχους και ποτάμι. Μικρό και όμορφο, λίγο κουραστικό λόγω ανηφόρας / κατηφόρας, αλλά διαχειρίσιμο. Ανάμεσα σε φανταστικό φυσικό τοπίο, ό,τι πρέπει για διανυκτέρευση. Ήμασταν και πολύ τυχεροί γιατί εκείνη την κυριακή που μείναμε εκεί είχαν μεσαιωνικό φεστιβάλ. Παρέλαση με ρούχα εποχής, άλογα, μουσική με παραδοσιακά μεσαιωνικά μουσικά όργανα, παρουσίαση επαγγελμάτων της εποχής κλπ. Το απολαύσαμε. Εμείς δεν το γνωρίζαμε ότι θα πετυχαίναμε το φεστιβάλ, οπότε επειδή διοργανώνεται κάθε Αύγουστπο, αξίζει να κάνετε μία έρευνα και να κανονίσετε τη διαμονή σας κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Χαμός από τον κόσμο δεν γίνεται, καθώς αυτά τα μέρη είναι γνωστά κατά κύριο λόγο στους Γάλλους και στους Ιταλούς. Οπότε ακόμα και Αύγουστο, οι περισσότεροι ταξιδιώτες προτιμούν παραλιακά μέρη και έτσι απολαμβάνεται τα μέρη αυτά πολύ άνετα.
Το επόμενο πρωί συνεχίσαμε την πριήγησή μας στα βουνά με στόχο να φτάσουμε στο Briancon. Εκεί φτάσαμε αργά απόγευμα διότι απολαύσαμε όλη τη διαδρομή μέσα από τα δάση, στάση σε τεχνητή λίμνη όπου κατασκήνωναν οικογένειες, θαυμάσαμε κάτι περίεργα πετρώματα που είναι διάσημα αλλά δεν θυμάμαι πώς λέγονταν (δείτε φωτό) και γενικά όλη η μέρα κύλησε ήρεμα μέσα στα εθνικά πάρκα των Alpes Maritimes. Και φτάσαμε τελικά στο Briancon. Εμείς μέναμε ακριβώς έξω από τα τείχη του ιστορικού κέντρου της πόλης καθώς ήταν πολύ πιο οικονομικά. Οπότε για να δούμε αυτήν την πολύ ωραία μεσαιωνική πόλη αποφασίσαμε να πάρουμε τον Ευθύμη βόλτα με το αμαξίδιο και να μην χρησιμοποιήσουμε το αμάξι. Δυστυχώς, παρ'όλο που η πόλη ειναι πανέμορφη, ήταν λάθος επιλογή για ΑΜΕΑ. Είναι χτισμένη πάνω σε λόφο, με απότομες ανηφορες και κατηφόρες. Είνια πολύ κουραστικό να κυλάς το αμαξίδιο. Δεν έχει σκαλάκια, οπότε είναι θετικό ότι τα δρομάκια είναι πολύ καλά φτιαγμένα και διατηρημένα, αλλά θα κουραστείτε και δεν θα απολάυσετε την πόλη. Εμείς δηλαδή,παρ' όλο που με τον Ευθύμη κάναμε πράγματα που άλλοι δεν διανοούταν καν να επιχειρήσουν, εκεί δεν ευχαριστηθήκαμε. Εν τω μεταξύ όλα ήταν κλεισμένα, δεν βρίσκαμε να φάμε και έκλειναν και νωρίς. Εγώ όταν πεινάω δε είμαι γκρινιάρα. Οπότε είχαμε λυσσάξει της πείνας και ψάχναμε να κάτσουμε οπουδήποτε. Για καλή μας τύχη τελικά βρήκαμε σε μία μικρή στρογγυλή πλατεία μία μπυραρία και απολάυσαμε πολύ καλή μπύρα και ανέλπιστα ωραίο φαγητο
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε την επόμενη μέρα μέσα από την ωραιότερη διαδρομή όλου του ταξιδιού και μία από τις καλύτερες που έχουμε κάνει ποτέ με τον σύζυγό μου όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί. Ξεκινήσαμε λοιπόν από Briancon με τελικό προορισμό την Val d'Izere. Διασχύσαμε τον δρόμο που ακολουθούν οι ποδηλάτες για τον γύρο της Γαλλίας. Φιδογυριστοί δρόμοι, κοιλάδες γεμάτες λεβάντες, μεσαιωνικά χωριά και από πάνω μας ο Παγετώνας. Στάση στο Valloire. Ποταμάκια δεξιά μας, ποδηλάτες μπρος , πίσω, ένα ζευγάρι Έλληνες με την μηχανή τους να μας κορνάρει, φτάνουμε στον Παγετώνα και τελικά μστα 2770 μέτρα στην κορυφή Col de l'Iseran. Μαγεία. Τα λόγια περιττά. Να ανεβείτε εκεί πάνω. Οπωσδήποτε! Από την άλλη μεριά η Val d'Izere. Ακόμα αναπολώ εκείνες τις στιγμές. Μείναμε στο Chalet Colinn. Εξαιρετικό. Η φιλοξενία από τις 2 φίλες μιας κάποιας ηλικίας υπέροχη. Η θέα στη λίμνη Tignes έξω από το δωμάτιό μας δεν περιγράφεται με λόγια. Ο σκύλος τους ο Βουαγιού , τσοπανόσκυλο τεραστίων διαστάσεων που είχε κολλήσει με τον Ευθύμη, η ησυχία του τοπίου, η ατμόσφαιρα ηρεμίας που υπήρχε διαρκώς...Είναι λίγα τα λόγια μπροστά σε αυτό που ζήσαμε εκεί. Μας είχαν προτείνει και μία ωραία διαδρομή σε λόφο από πάνω, στρωμένο και καθαρισμένο με χώμα, και γύρω μας να κυκλοφορούν μαρμότες! Περπατήσαμε άνετα με το αμαξίδιο μέχρι ένα σημείο που έπρεπε να περάσουμε ποταμάκι. Από εκεί κι έπειτα δεν πήγαμε λόγω του αμαξιδίου. Όμως έστω και αυτήν την απόσταση την απολάυσαμε και σίγουρα την απόλαυσε και ο Ευθύμης. Οπότε είναι από τις δραστηριότητες φιλικές προς ΑΜΕΑ που συνιστώ να πραγματοποίησετε εάν βρεθείτε σε αυτά τα μέρη. Όσο για την πόλη της Val d'Izere, αυτή είναι χειμερινό θέρετρο για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ. Ωστόσο, είναι μία όμορφη πόλη για να κάνετε την βόλτα σας ακόμα και το καλοκαίρι με λίγο κόσμο και να απολάυσετε το γύρω φυσικό περιβάλλον. Υποδομές εξαιρετικές.
Μετά από 2 ημέρες απόλυτης ηρεμίας στην Val d'Izere ξεκινήσαμε επιστροφή για Ιταλία με κατεύθυνση την Susa. Σε αυτό το σημείο να σας ενημερώσω ότι η διαφορά στους δρόμους της Γαλικής επαρχίας σε σχέση με τους ιταλικούς είναι τεράστια. Με το που περάσαμε τα σύνορα για Ιταλία μέσα από επαρχιακό δρόμο και όχι από διόδια για να απολαύσουμε την φύση, αμέσως καταλάβαμε ότι μπήκαμε Ιταλία. Οι δρόμοι ασφαλτοστρωμένοι στο πουθενά! Καμία λακκούβα κλπ κλπ. Στη Γαλλία το οδικό δίκτυο υστερεί σε σχέση με το ιταλικό. Θα δεις λακκούβες και όχι τόσο καλή σηματοδότηση. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν βρίσκεις βενζινάδικο στη Γαλλία!! Εμείς ευτυχώς φεύγοντας από Briancon για Val d' Izere είχαμε φροντισει να φουλάρουμε το αμάξι με βενζίνη. Διότι το επόμενο βενζινάδικο από το Briancon το βρήκαμε στα 50 χλμ!! Και εκτός αυτού, όταν πήγαμε να βάλουμε βενζίνη για προληπτικούς λόγους, δεν μπορούσαμε τελικά διότι μας ενημέρωναν ότι ήταν άδειο και είχε μόνο πετρέλαιο Εντάξει τρέλα 
Οπότε, φροντίστε να έχετε μαζί σας κανένα μπιτόνι βενζίνη καλού κακού...
Κλείνω την μεγάλη παρένθεση και επιστρέφω στην Susa. Αδιάφορη σαν πόλη, καλά πεζοδρόμια, ωραίο φαγητό, ό,τι πρέπει για στάση για διανυκτέρευση. Μόνο γι' αυτό όμως. Δεν αξίζει να μείνετε για άλλους λόγους. Και έτσι φύγαμε από Susa και φτάσαμε Τορίνο. Το οποίο νομίζω είναι πολύ αδικημένο. Μου το είχαν περιγράψει ότι είναι βιομηχανική πόλη, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο και δεν χάνεις τίποτα και να μην πας. Τώρα αυτά είναι γούστα θα μου πείτε... Εγώ λοιπόν έχω εντελλώς αντίθετη γνώμη. Είναι από τις μεγάλες ιταλικές πόλεις που θα επισκεπτόμουν άνετα ξανά. Το ιστορικό κέντρο υπέροχο. Το Αιγυπτιακό μουσείο καταπληκτικό. Ο καφές στο Baretti, το γλυκό και η ατμοσφαιρα του καφέ-ζαχαροπλαστείου εξαιρετικά, η βόλτα σε όλη την πόλη προσβάσιμη από παντού και στην τελική ήταν η πόλη που έκανε την καλύτερη εντύπωση στον Ευθύμη μας. Μπορεί το παιδί μας να μην μπορούσε να μιλήσει, αλλά ήταν όλη μέρα χαρούμενος με γέλια απίστευτα και πάνω απ' όλα ξύπνιος σε όλη τη διάρκεια της ημέρας (κάτι που λόγω της υποτονίας του δεν είχε ξαναγίνει). Οπότε επηρεασμένη ίσως και από την διάθεση του παιδιού μου, το Τορίνο θα είναι μέσα στην καρδιά μου καθώς εκεί έζησα την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, η οποία επισκιάζει ακόμα και την γέννηση των επόμενων 2 παιδιών μου. Ήταν τέτοια η ευτυχία, που δεν μπορώ να την περιγραψωμε λόγια. Μεροληπτώ λοιπόν και γι'αυτό δεν πορώ να είμαι αντικειμενική με το Τορίνο. Όμως αν αφήσω το συναίσθημα στην άκρη, θα σας πρότεινα να το επισκεφθείτε και να απολάυσετε την βόλτα σας και οπωσδήποτε να επισκεφθείτε το αιγυπτιακό μουσείο. Και αν είστε ΑΜΕΑ θα το απολαύσετε στο έπακρο καθώς δεν θα δυσκολευθείτε πουθενά.
Τελευταίος σταθμόςμετά από 2 ημέρες στο Τορίνο ήταν η αγαπημένη πόλη του συζύγου η Βερόνα. Έχουμε πάει 3-4 φορές σε αυτήν την πόλη και κάθε φορά την απολαμβάνουμε σαν να είναι πρώτη φορά. Δεν χρειαζεται να πω πολλά γι'αυτην την πόλη. Μικρή, εύκολα προσβάσιμη στο ιστορικό της κέντρο, με ένα υπέροχο ποτάμι, σοκάκια για ατέλειωτες βόλτες και μία φινέτσα μοναδικά ιταλική! Δεν θα πω για τα αξιοθέατα, καθώς αυτά είναι γνωστά και από πολλές άλλες ιστορίες που έχω διαβάσει στο forum. Οπότε θα προτείνω 3 πράγματα: φαγητό στο εξαιρετικό YARD RESTAURANT, παραγγείλτε pizza από το Pepper Pizza και αν μπορείτε οικονομικά να ψωνίσετε παπούτσια από το Benheart. To αστείο που έχουμε να θυμώμαστε είναι το βράδυ στο δωμάτιο που μείναμε είχαν πιάσει τα γέλια τον Ευθύμη και να φωνάζει και να γελάει μέχρι τις 3 το πρωί. Μας είχε πιάσει κι εμάς νευρικό γέλιο. Το πρωί που πήγαμε στον χώρο του πρωινού μας έβλεπαν με άγριο μάτι η άλλη οικογένεια που έμενε εκεί. Προφανώς δεν τους αφήσαμε να κοιμηθούν. Αλλά ειλικρινά δεν με απασχολούσε καθόλου. Ήταν τέτοια η ευτυχία μας που όλα τα άλλα έμοιαζαν μηδαμινά.
Επιστροφή για Ελλάδα λοιπόν από Βενετία. Μπήκαμε και πάλι στο πλοίο της Super Fast Ferries και επειδή δεν είχαν κόσμο μας έκαναν αναβάθμιση στην καμπίνα δωρεάν. Πήραμε δίκλινη με διπλό κρεβάτι και παράθυρο χωρίς επιπλέον χρέωση. Απόλαυση και πάλι το ταξίδι της επιστροφής και ένας Ευθύμης πανευτυχής!
Εν κατακλείδι, αυτό που έχω αποκομίσει από το εν λόγω ταξίδι είναι ότι ήταν μεν ένα μεγάλο εγχείρημα διότι έπρεπε να ρυθμίσω πάρα πολλά πράγματα για να γίνει εφικτό με ένα μικρό παιδί ΑΜΕΑ. Ωστόσο τα καταφέραμε. Μπορεί υπό άλλες ιδανικότερες συνθήκες να βλέπαμε ακόμα περισσότερα πράγματα. Αλλά το σημαντικό είναι ότι καταφέραμε και το πραγματοποιησαμε, έστω και υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Και έχει μείνει για πάντα χαραγμένο μέσα μας. Με τον Ευθύμη σε αυτά τα 4,5 χρόνια που έζησε και που βρισκόμασταν ουκ ολίγες φορές στο νοσοκομείο, με μια στρατιά γιατρών να τον παρακολουθούν όλο τον χρόνο και να κοντεύουμε να τον χάσουμε ξανά, παρ' όλες αυτές τις δυσκολίες λοιπόν, ταξιδέψαμε μαζί του πολλές φορές. Δεν πτοηθήκαμε από την κατάστασή του, δεν τον κρύψαμε, τον βγάλαμε στον κόσμο και έκανε με εμάς ό,τι θα έκανε οποιοδηποτε άλλο τυπικό παιδάκι με τους γονείς του, στον βαθμό πάντα που μπορούσε. Η συμβουλή μου λοιπόν προς όλους όσους θα διαβάσουν αυτήν την ιστορία είναι: ΖΗΣΤΕ! Ζήστε κάθε στιγμή με τα παιδιά σας, μην αγχώνεστε για πράγματα που διορθώνονται και απολαύστε τα παιδιά σας σαν να μην υπάρχει αύριο.
Μετά από πολλή σκέψη όμως, διανύοντας μία περίοδο εσωτερικής ηρεμίας πλέον, αποφάσισα να περιγράψω έστω επιγραμματικά το ομορφότερο ταξίδι της ζωής μου μέχρι σήμερα. Ένα ταξίδι μοναδικό για τους λόγους που θα αναφέρω παρακάτω, το οποίο θα κουβαλάω πάντα στην καρδιά μου με αγάπη , νοσταλγία και πολύ πόνο ταυτόχρονα.
Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε 1-26 Αυγούστου 2018 με παρέα τον σύζυγό μου και το τετράχρονο ΑΜΕΑ αγοράκι μας, τον Ευθύμη-Ποσειδόνα, ο οποίος απεβίωσε τον Μαιο 2019 λόγω ίωσης του αναπνευστικού σε ηλικία 4,5 ετών. Έχοντας φτάσει πλέον στο σημείο της αποδοχής του θανάτου του, μετά από πολλή προσωπική δουλειά, αποφάσισα να γράψω αυτήν την ιστορία και να αποτελεί έναν φόρο τιμής για ένα παιδάκι που ήρθε στον κόσμο να με διδάξει πολλά. Πρώτα απ' όλα με έκανε καλύτερο άνθρωπο (όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό), μου έδειξε πόση δύναμη κουβαλάμε μέσα μας χωρίς να το γνωρίζουμε εκ των προτέρων και μου έδειξε πόσα μπορούμε να αντέξουμε. Πάνω απ' όλα μου έδειξε ότι ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες η ζωή είναι όμορφη και ότι μπορούμε να χαμογελάμε ακόμα και όταν βιώνουμε απίστευτο ψυχικό ή σωματικό πόνο.
Αφιερώνω λοιπόν αυτήν την ιστορία στην μνήμη του παιδιού μου, που ήρθε για λίγο καιρό στον κόσμο μας με έναν σκοπό πολύ συγκεκριμένο και έφυγε για έναν άλλο κόσμο παίρνοντας για πάντα μαζί του ένα κομμάτι της καρδιάς μου, που θα ανήκει για πάντα αποκλειστικά και μόνο σε εκείνον.
Λυπάμαι αν ξεκίνησα με βαρύ κλίμα και ζητώ συγγνώμη εάν σας χάλασα για λίγο τη διάθεση. Θα ξεκινήσω να σας δίνω τώρα ιδέες για μέρη που μπορείτε να επισκεφθείτε σε διάστημα ενός μηνός, ακόμα και αν έχετε ΑΜΕΑ μαζί σας, διότι το ταξίδι αυτό προσαρμόστηκε στις ανάγκες των ΑΜΕΑ κυρίως, και μάλιστα μικρού παιδιού. Οι εναλλαγές στις εικόνες που είχαμε ήταν απίστευτα όμορφες. Είδαμε παραλιακές πόλεις, πόλεις σημαντικές ιστορικά, αλλά και βουνά και κοιλάδες.
Ξεκινάμε λοιπόν...
Ο Ευθύμης ανήκε στα ΑΜΕΑ που χαρακτηρίζονταν κυρίως από υποτονική τετραπληγία και επιληψία. Αυτό σημαίνει ότι δεν περπατούσε, μπορούσε να καθίσει αλλά με υποστήριξη, δεν μιλούσε και είχε ελεγχόμενη επιληψία με φαρμακευτική αγωγή. Ενίοτε αρρώσταινε με λοιμώξεις του ανώτερου ή κατώτερου αναπνευστικού συστήματος. Όλα τα ανωτέρω σημαίνουν επί του πρακτέου ότι έπρεπε να έχουμε μαζί μας ιατρικό εξοπλισμό. Άρα, όταν έχεις ένα μικρό παιδί ΑΜΕΑ μαζί το πρώτο που δεν ξεχνάς είναι η τακτική φαρμακευτική του αγωγή (με επιπλέον σκευάσματα σε περίπτωση έλλειψης για κάποιον λόγο) και η έκτακτη φαρμακευτική αγωγή (π.χ. αντιβιωτικά για παιδιά, παρακεταμόλη, σύριγγες κλπ). Επιπλέον, μία φιάλη οξυγόνου των 20 λίτρων με γυαλάκια μύτης ή μάσκα για την περίπτωση υποξαιμίας, νεφελοποιητής για λήψη υγρών φαρμάκων σε μορφή εισπνοών καθώς και μηχάνημα για αναρρόφηση σάλιων ή βλενών σε έκτακτη περίπτωση λόιμωξης καθώς και το απαραίτητο αναπηρικό αμαξίδιο αναλόγως της ηλικίας του παιδιού. Όλα τα μηχανήματα που ανέφερα χρειάζονται σε περίπτωση τακτικής χρήσης τους ή έκτακτης ανάγκης μέχρι να μεταβείτε στο κοντινότερο νοσοκομείο. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχάσετε το βιβλιάριο υγείας του παιδιού με όλα τα εμβόλια που έχει κάνει καθώς και ένα πλήρες ιατρικό ιστορικό από τον κυρίως θεράποντα ιατρό μεταφρασμένο και στα Αγγλικά ή σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, ώστε να γνωρίζουν οι γιατροί, που ενδεχομένως χρειαστεί να το εξετάσουν, ακριβώς την κλινική κατάσταση του παιδιού, τη φαρμακευτική του αγωγή και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται όλα από τους προσωπικούς του γιατρούς και να εντοπίσετε παιδιατρικά νοσοκομεία κοντά στις περιοχές που θα διανυκτερεύετε, ώστε να μην αγχώνεστε εάν προκύψει κάτι. Τέλος, να έχετε εκδώσει από το ασφαλιστικό σας ταμείο την Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης για δωρεάν πρόσβαση σε δημόσια νοσοκομεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης.
Από εκεί κι έπειτα, όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Φορτώνετε αποσκευές στο αμάξι και την καλή σας διάθεση και ξεκινάτε την οικογενειακή σας περιπέτεια
Εμείς λοιπόν ξεκινήσαμε από Αθήνα , οδικώς για Πάτρα όπου επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για Μπάρι. Κλασικά το ταξίδι με το πλοίο υπέροχο. Από Μπάρι κατευθυνθήκαμε προς Αμάλφι. Απόλαυση η παραλιακή διαδρομή. Στο Αμάλφι διανυκτερεύσαμε και απολάυσαμε την όμορφη μικρή πόλη με βόλτα όλη μέρα. Δύσκολη η μετακίνηση διότι έχει αρκετά σκαλάκια σε πολλά σημεία, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει πρόσβαση με αναπηρικό αμαξίδιο σε όλα τα σημεία, αλλά μπορείτε να απολάυσετε την παραλιακή βόλτα κια να θαυμάσετε το Αμάλφι από εκεί, καθώς και να δείτε έστω ένα μέρος από τα σοκάκια. Δεν πειράζει, αρκεί κια αυτό. Την επομένη φύγαμε για Σορέντο. Ακολουθήσαμε κια πάλι την παραλικαή διασρομή με τα χωριά να "κρέμονται" από πάνω μας αμφιθεατρικά. Το Σορέντο σαφώς πιο μεγάλο και καλύτερα προσβάσιμο. Υπέροχη πόλη, ωραίος πεζόδρομος , καταπληκτική pizza στο "Da Franco" (κατά τη γνώμη μου στην τριάδα της καλύτερης πίτσας σε όλη την Ιταλία). Μπάνιο δε κάναμε καθώς ήταν δύσκολη η πρόσβαση προς παραλία. Αλλά γενικά να σας πω ότι μπάνιο κάναμε μόνο μία φορά σε όλο το ταξίδι και αυτό το μετανιώσαμε. Αύγουστος και πολυκοσμία στις παραλίες των δυτικών ιταλικών ακτών σημαίνει απίστευτη βρωμιά , θολά νερά , υπερβολική υγρασία. Το μόνο δηλαδή που δεν μου άρεσε σε όλο το ταξίδι ήταν οι ιταλικές θάλασσες. Γενικά τα δικά μας νερά δεν συγκρίνονται. Αν θέλετε να απολαύσετε θάλασσα, Ελλάδα και πάλι Ελλάδα!
Μετά το ονειρικό Σορέντο επισκεφθήκαμε την Πομπηία. Ανατριχιαστικός χώρος. Θα ήθελα να ξαναπάω. Εκεί είχε ειδική διαδρομή για οικογένειες, βρεφικά καρότσια και αναπηρικά αμαξίδια. Εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να δεις όλο τον χώρο, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτού είναι προσβάσιμο μέσω της ειδικής διαδρομής. Οπότε εάν έχετε ΑΜΕΑ ή είστε ΑΜΕΑ μπορείτε να επισκεφθειτε τον χώρο άφοβα. Είναι και πολύ εξυπηρετικοί οι υπάλληλοι και θα σας βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείτε. Φυσικά τον Αύγουστο έχει υπερβολική ζέστη, οπότε μην ξεχάσετε τον απαραίτητο εξοπλισμο για την προστασία από τον ήλιο!
Μετά την Πομπηία συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε βόρεια. Διασχίζαμε τον παραλιακό δρόμο ως επί το πλείστον για να απολαμβάνουμε την θέα. Στη Νάπολη δεν μπήκαμε. Περάσαμε απ' έξω και κατευθυνθήκαμε στην υπέροχη Gaeta. Ήταν από τις πολέις που απολαύσαμε περισσότερο στο ταξίδι μας. Ίσως επειδή ενθουσίασε τον Ευθύμη... Ψαροχώρι η Gaeta. Ωραία βόλτα στον παραλιακό πεζόδρομο και εύκολη πρόσβαση παντού. Είχαμε νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα ενός χώρου με κουζίνα. Έξω ακριβώς από το διαμέρισμα είχε ψαραγορά. Αγοράσαμε λοιπόν ολόφρεσκιες γαρίδες (ο σύζυγος γνωρίζει πολύ καλά από ψάρια και θαλασσινά). Της τηγανίσαμε και φάγαμε φαγάκι που μύριζε θάλασσα
Επόμενη στάση το μικρούλη και γλυκούλη Γκροσέτο. Μέσα σε κυκλικά τείχη όπου απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων, εκτός από εκείνα των μονίμων κατοίκων και επαγγελματιών. Υπέροχες οι βόλτες μας μέσα στο ιστορικό κέντρο. Εξαιρετική η πρόσβαση ακόμα και περιμετρικά των τειχών. Υπέροχο φαγητό και τέλεια η διαμονή μας σε b&b. Δεν είχε ασανσέρ, οπότε εκεί η πρόσβαση για ΑΜΕΑ ειναι εφικτή μόνο μεχρι κάποιας ηλικίας που μπορείς να κουβαλήσεις στην αγκαλιά σου το ανήλικό. Η οικοδέσποινα, δε, εξαιρετική.
Την επομένη συνεχίσαμε για τριήμερο στα Cinque Terre. Θα πει κανείς "Μα πώς πήγατε εκεί?". Κι όμως γίνεται. Μείναμε σε δωμάτιο στην είσοδο του Riomaggiore τα πρώτα 2 βράδια. Οπότεκάναμε την βόλτα μας περπατώντας μέχρι την προκυμαία. Έχουν ασφαλτοστρώσει το μεγαλύτερο μέρος του κεντρικού δρόμου του χωριού, οπότε ακόμα και με το αμαξίδιο κατεβαίνεις άνετα. Στα γύρω στενά πήγαμε έχοντας αγκαλιά τον Ευθύμη και είδαμε ένα μικρό μέρος μόνο. Αλλά δεν μας πείραξε. Πήραμε γεύση. Ηπιαμε και το καλύτερο Aperol Spritz που έχουμε πιει ποτέ, σε ένα από τα πρώτα μπαράκια που συναντάς στη δεξιά πλευρά του δρόμου κατεβαίνοντας μέσα στο χωριό. Απολαύσαμε και πολύ καλή ροκ μουσική που έπαιζε το μαγαζί. Ονειρεμένη βραδιά. Τις επόμενες δύο μέρες επισκεφθήκαμε τη αγαπημένη μας τελικά Manarola , την Corneglia και το Monterosso al Mare. Η τρίτη διανυκτέρευση έγινε στη Vernazza. Το Monterosso al Mre είχε την ευκολότερη πρόσβαση, αλλά δεν θα ξαναπήγαινα. Είναι το λιγότερο γραφικο από τα 5 χωριά. Η Corneglia έχει τη δυσκολότερη πρόσβαση λόγω των διαρκώς ανηφορικών σοκακίων, οπότε εάν κυλάς αναπηρικό αμαξίδιο είναι πολύ κουραστικό. Εχει εξαιρετική θέα όμως στο πέλαγος. Η Manarola μας έκλεψε ην καρδιά. Κουκλίστικη και ρομαντική. Να περπατήσετε στον δρόμο των ερωτευμένων και να θαυμάσετε το αμφιθεατρικά χτισμένο πολύχρωμο χωριό καθώς δύει ο ήλιος. Η Vernazza όμορφη με επίσης καλή πρόσβαση. Καλή πρόσβαση και το τρένο που συνδέει τα χωριά μεταξύ τους.
Επόμενος σταθμός το αγαπημένο μας Rapallo. Εκεί μείναμε σε μία villa του 19ου αι. που την είχαν μετατρέψει σε ξενώνα. Ευγενέστατοι οικοδεσπότες, μαγευτική θέα στην πόλη, υπέροχος ο ξενώνας, καλό πρωινό και γνωρίσαμε και 2 ευγενέστατους Δανούς όταν πέρναμε το πρωινό μας στο μεγάλο κοινό τραπέζι, χάρη στην παρότρυνση των οποίων αποφασίσαμε αργότερα και επισκεφθήκαμε την λατρεμένη μας πλέον Δανία 2 φορές μέχρι σήμερα. Το Rapallo είναι πολύ καλά προσβάσιμο για ΑΜΕΑ. Πεζοδρομημένο, επίπεδο, και με το καλύτερο παγωτό mango που φάγαμε ποτέ. Αν βρεθείτε ποτέ εκεί να δοκιμάσετε και φρέσκο τόνο. Εγώ που δεν τρώωτον τόνο, αυτό ήταν ό,τι καλύτερο έχω φάει ποτέ! Στο Rapallo είναμε 2 βράδια. Επισκεφθήκαμε και την Santa Margherita Ligure και το Portofino. Υπέροχες διαδρομές και στις 2 πόλεις με εξαιρετική πρόσβαση επίσης.
Φεύγοντας από Rapallo οδηγήσαμε για Γένοβα. Εκεί μείναμε 1 ημέρα. Στόχος μας ήταν να δούμε το ναυτικό μουσείο. Μέχρι σήμερα θεωρώ το ναυτικό μουσείο της Γένοβας το καλύτερο που έχω επισκεφθεί. Μου άρεσε πολύ και της Πορτογαλίας που πήγα πέρσι, αλλά το καλύτερο νομίζω θα το δείτε στη Γένοβα. Σαν πόλη η Γένοβα δεν έχει κάτι να πει. Είναι υπερβολικά πυκνοκατοικημένη και με αρκετή εγκληματικότητα απ' ό,τι καταλάβαμε. Ωστόσο αξίζει μία στάση για το ναυτικό μουσείο καθώς και μία βόλτα με καραβάκι για να δείτε φάλαινες. Εμείς δεν πήγαμε βόλτα με το καραβάκι γιαί φοβηθήκαμε λόγω του παιδιού. Θα ήθελα όμως να το επιχειρήσω μελλοντικά εάν με βγάλει ξανά ο δρόμος προς τα εκεί. Επίσης, είναι κομβικό σημείο για να ξεκουραστείτε από ώρες οδήγησης πηγαίνοντας προς Γαλλία.
Φεύγοντας από Γένοβα μας έπιασε μια δυνατή βροχή που το gps τρελάθηκε κάναμε 2 φορές κύκλους στις γέφυρες και στους κόμβους μέχρι να βγούμε στην autostrada με κατεύθυνση προς Γαλλία. Τελικά καταφέραμε και βγήκαμε. Την επομένη μάθαμε από τον πατέρα μου ότι εξαιτίας των έντονων βροχοπτώσεων έπεσε μία από τις μεγάλες αυτές γεφυρες της Γένοβας με αποτέλεσμα των θάνατο 32 ατόμων. Ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί πριν πέσει η γέφυρα την είχαμε διασχύσει εμείς!! Τέλος πάντων, εμείς κάναμε στάση μετά τη Γένοβα στο Σαν Ρέμο με διανυκτέρευση στην Imperia pπου ήταν σαφώς πιο οικονομική. Η Imperia ηταν η μόνη πόλη που δεν μας άρεσε καθόλου. Αξίζει μόνο για διανυκτέρευση, καθώς όταν έχεις ΑΜΕΑ μαζί σου πρέπει να κάνεις συχνότερες στάσεις γιατί πρέπει να ξεκουράζεται το παιδί από το αμάξι. Στόχος ήταν να δούμε το Σαν Ρέμο λοιπόν. Γλυκούλι το Σαν Ρέμο. Ωραίος πεζόδρομος για βόλτα, ωραία μαρίνα , εύκολη η πρόσβαση από παντού, γενικά μία καλή στάση για βόλτα και να φάμε κάτι. Μετά το Σαν Ρέμο μπήκαμε στο Μονακό. Στάση στο Μόντε Κάρλο. Πολύ ωραία η βόλτα μας εκεί. Ήπιαμε καφέ έξω από το καζίνο και έπαιξε τρελό κουτσομπολιό με τον σύζυγο. Γελάσαμε, είδαμε τα πανάκριβα αυτοκίνητα και την χλιδή γενικά παντού, και γενικά περάσαμε πολύ όμορφα σε αυτήν την στάση. Επίσης πολύ καλή πρόσβαση παντού στο Μόντε Κάρλο. Μπορεί να είναι αμφιθεατρικά χτισμένο, αλλά πεζοδρόμια και δρόμοι είναι εξαιρετικά, οπότε ακόμα κι εμείς που αφήσαμε το αμάξι σε κλειστό parking λίγο πιο ψηλά από το κέντρο, δεν κουραστήκμε ιδιαίτερα με το αμαξίδιο.
Φύγαμε λοιπόν από Μόντε Κάρλο και φτάσαμε στην υπέροχη Νίκαια. Αγαπημένη πλέον πόλη η Νίκαια. Εξαιρετική η πρόσβαση για ΑΜΕΑ. Επίεδη πόλη. Υπέροχος τεράστιος και άνετος ο διάσημος παραλιακός πεζοδρομός της. Όμορφα σοκάκια, καλαίσθητες πλατείες, ωραίο φαγητό και η ωραιότερη παιδική χαρά που έχουμε επισκεφθεί. Όλα ξύλινες κατασκευές με σχέδια από τον θαλάσσιο κόσμο. Έντονη η διαφορά με την συμπεριφορά των Γάλλων. Πιο ψυχρή και λιγότερο επικοινωνιακοί από τους Ιταλούς. Γενικά η συμπεριφορά των Ιταλών απέναντι στα παιδιά είναι η καλύτερη απ' όλες τις χώρες που έχουμε επισκεφθεί. Η διάθεσή τους να σε βοηθήσουν, να βρουν τρόπο να εξυπηρετηθείς (ακόμα και από τους μη επαγγελματίες, μιλάω για τον απλό κόσμο που θα συναντήσεις στον δρόμο) δεν συγκρίνεται με καμία άλλη χώρα. Τουλάχιστον από αυτά που έχω δει εγώ προσωπικά, για να μην παρεξηγηθώ... Ωστόσο η Νίκαια είναι σκέτη απόλαυση.
Το ταξίδι με κατεύθυνση δυτικά σταμάτησε στη Νίκαια. Από εκεί κι έπειτα αρχισαμε να κατευθυνόμαστε βόρεια προς τα εθνικά πάρκα στα σύνορα των γαλλοϊταλικών Άλπεων. Στόχος το γραφικό Sisteron. Μέχρι να φτάσουμε Sisteron περάσαμε από υπέροχα φαράγγια, ποτάμια, λίμνες... Κάναμε στάση στο Castellane. Γραφικό μεσαιωνικό χωριουδάκι. Είχε παζάρι με πήλινες χειροτεχνίες και διαφορετικές τεχνοτροπίες από τους καλλιτέχνες. Πραγματικά υπέροχα δημιουργήματα. Είχε και τρεις μουσικούς που έπαιζαν δική τους μουσική βασισμένη σε μουσικά μοτίβα του Μεσαίωνα. Ο Ευθύμης ενθουσιάστηκε με τη μουσική! Εάν βρεθείτε σε εκείνα τα μέρη συνιστώ ανεπιφύλακτα το Castellane και την ευρύτερη περιοχή. Αν θυμάμαι καλά η λίμνη που σταματήσαμε να χαζέψουμε θέα ήταν στο Εθνικό πάρκο Verdon. Το λέω με επιφύλαξη όμως, καθώς ξέχασα να το σημειώσω στον χάρτη. Γενικά όμως όλη η περιοχή εκεί είναι καταπληκτική! Το Sisteron λοιπόν είναι ένα επίσης μεσαιωνικό χωριό με απόκρυμνους βράχους και ποτάμι. Μικρό και όμορφο, λίγο κουραστικό λόγω ανηφόρας / κατηφόρας, αλλά διαχειρίσιμο. Ανάμεσα σε φανταστικό φυσικό τοπίο, ό,τι πρέπει για διανυκτέρευση. Ήμασταν και πολύ τυχεροί γιατί εκείνη την κυριακή που μείναμε εκεί είχαν μεσαιωνικό φεστιβάλ. Παρέλαση με ρούχα εποχής, άλογα, μουσική με παραδοσιακά μεσαιωνικά μουσικά όργανα, παρουσίαση επαγγελμάτων της εποχής κλπ. Το απολαύσαμε. Εμείς δεν το γνωρίζαμε ότι θα πετυχαίναμε το φεστιβάλ, οπότε επειδή διοργανώνεται κάθε Αύγουστπο, αξίζει να κάνετε μία έρευνα και να κανονίσετε τη διαμονή σας κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Χαμός από τον κόσμο δεν γίνεται, καθώς αυτά τα μέρη είναι γνωστά κατά κύριο λόγο στους Γάλλους και στους Ιταλούς. Οπότε ακόμα και Αύγουστο, οι περισσότεροι ταξιδιώτες προτιμούν παραλιακά μέρη και έτσι απολαμβάνεται τα μέρη αυτά πολύ άνετα.
Το επόμενο πρωί συνεχίσαμε την πριήγησή μας στα βουνά με στόχο να φτάσουμε στο Briancon. Εκεί φτάσαμε αργά απόγευμα διότι απολαύσαμε όλη τη διαδρομή μέσα από τα δάση, στάση σε τεχνητή λίμνη όπου κατασκήνωναν οικογένειες, θαυμάσαμε κάτι περίεργα πετρώματα που είναι διάσημα αλλά δεν θυμάμαι πώς λέγονταν (δείτε φωτό) και γενικά όλη η μέρα κύλησε ήρεμα μέσα στα εθνικά πάρκα των Alpes Maritimes. Και φτάσαμε τελικά στο Briancon. Εμείς μέναμε ακριβώς έξω από τα τείχη του ιστορικού κέντρου της πόλης καθώς ήταν πολύ πιο οικονομικά. Οπότε για να δούμε αυτήν την πολύ ωραία μεσαιωνική πόλη αποφασίσαμε να πάρουμε τον Ευθύμη βόλτα με το αμαξίδιο και να μην χρησιμοποιήσουμε το αμάξι. Δυστυχώς, παρ'όλο που η πόλη ειναι πανέμορφη, ήταν λάθος επιλογή για ΑΜΕΑ. Είναι χτισμένη πάνω σε λόφο, με απότομες ανηφορες και κατηφόρες. Είνια πολύ κουραστικό να κυλάς το αμαξίδιο. Δεν έχει σκαλάκια, οπότε είναι θετικό ότι τα δρομάκια είναι πολύ καλά φτιαγμένα και διατηρημένα, αλλά θα κουραστείτε και δεν θα απολάυσετε την πόλη. Εμείς δηλαδή,παρ' όλο που με τον Ευθύμη κάναμε πράγματα που άλλοι δεν διανοούταν καν να επιχειρήσουν, εκεί δεν ευχαριστηθήκαμε. Εν τω μεταξύ όλα ήταν κλεισμένα, δεν βρίσκαμε να φάμε και έκλειναν και νωρίς. Εγώ όταν πεινάω δε είμαι γκρινιάρα. Οπότε είχαμε λυσσάξει της πείνας και ψάχναμε να κάτσουμε οπουδήποτε. Για καλή μας τύχη τελικά βρήκαμε σε μία μικρή στρογγυλή πλατεία μία μπυραρία και απολάυσαμε πολύ καλή μπύρα και ανέλπιστα ωραίο φαγητο
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε την επόμενη μέρα μέσα από την ωραιότερη διαδρομή όλου του ταξιδιού και μία από τις καλύτερες που έχουμε κάνει ποτέ με τον σύζυγό μου όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί. Ξεκινήσαμε λοιπόν από Briancon με τελικό προορισμό την Val d'Izere. Διασχύσαμε τον δρόμο που ακολουθούν οι ποδηλάτες για τον γύρο της Γαλλίας. Φιδογυριστοί δρόμοι, κοιλάδες γεμάτες λεβάντες, μεσαιωνικά χωριά και από πάνω μας ο Παγετώνας. Στάση στο Valloire. Ποταμάκια δεξιά μας, ποδηλάτες μπρος , πίσω, ένα ζευγάρι Έλληνες με την μηχανή τους να μας κορνάρει, φτάνουμε στον Παγετώνα και τελικά μστα 2770 μέτρα στην κορυφή Col de l'Iseran. Μαγεία. Τα λόγια περιττά. Να ανεβείτε εκεί πάνω. Οπωσδήποτε! Από την άλλη μεριά η Val d'Izere. Ακόμα αναπολώ εκείνες τις στιγμές. Μείναμε στο Chalet Colinn. Εξαιρετικό. Η φιλοξενία από τις 2 φίλες μιας κάποιας ηλικίας υπέροχη. Η θέα στη λίμνη Tignes έξω από το δωμάτιό μας δεν περιγράφεται με λόγια. Ο σκύλος τους ο Βουαγιού , τσοπανόσκυλο τεραστίων διαστάσεων που είχε κολλήσει με τον Ευθύμη, η ησυχία του τοπίου, η ατμόσφαιρα ηρεμίας που υπήρχε διαρκώς...Είναι λίγα τα λόγια μπροστά σε αυτό που ζήσαμε εκεί. Μας είχαν προτείνει και μία ωραία διαδρομή σε λόφο από πάνω, στρωμένο και καθαρισμένο με χώμα, και γύρω μας να κυκλοφορούν μαρμότες! Περπατήσαμε άνετα με το αμαξίδιο μέχρι ένα σημείο που έπρεπε να περάσουμε ποταμάκι. Από εκεί κι έπειτα δεν πήγαμε λόγω του αμαξιδίου. Όμως έστω και αυτήν την απόσταση την απολάυσαμε και σίγουρα την απόλαυσε και ο Ευθύμης. Οπότε είναι από τις δραστηριότητες φιλικές προς ΑΜΕΑ που συνιστώ να πραγματοποίησετε εάν βρεθείτε σε αυτά τα μέρη. Όσο για την πόλη της Val d'Izere, αυτή είναι χειμερινό θέρετρο για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ. Ωστόσο, είναι μία όμορφη πόλη για να κάνετε την βόλτα σας ακόμα και το καλοκαίρι με λίγο κόσμο και να απολάυσετε το γύρω φυσικό περιβάλλον. Υποδομές εξαιρετικές.
Μετά από 2 ημέρες απόλυτης ηρεμίας στην Val d'Izere ξεκινήσαμε επιστροφή για Ιταλία με κατεύθυνση την Susa. Σε αυτό το σημείο να σας ενημερώσω ότι η διαφορά στους δρόμους της Γαλικής επαρχίας σε σχέση με τους ιταλικούς είναι τεράστια. Με το που περάσαμε τα σύνορα για Ιταλία μέσα από επαρχιακό δρόμο και όχι από διόδια για να απολαύσουμε την φύση, αμέσως καταλάβαμε ότι μπήκαμε Ιταλία. Οι δρόμοι ασφαλτοστρωμένοι στο πουθενά! Καμία λακκούβα κλπ κλπ. Στη Γαλλία το οδικό δίκτυο υστερεί σε σχέση με το ιταλικό. Θα δεις λακκούβες και όχι τόσο καλή σηματοδότηση. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν βρίσκεις βενζινάδικο στη Γαλλία!! Εμείς ευτυχώς φεύγοντας από Briancon για Val d' Izere είχαμε φροντισει να φουλάρουμε το αμάξι με βενζίνη. Διότι το επόμενο βενζινάδικο από το Briancon το βρήκαμε στα 50 χλμ!! Και εκτός αυτού, όταν πήγαμε να βάλουμε βενζίνη για προληπτικούς λόγους, δεν μπορούσαμε τελικά διότι μας ενημέρωναν ότι ήταν άδειο και είχε μόνο πετρέλαιο
Εντάξει τρέλα Οπότε, φροντίστε να έχετε μαζί σας κανένα μπιτόνι βενζίνη καλού κακού...Κλείνω την μεγάλη παρένθεση και επιστρέφω στην Susa. Αδιάφορη σαν πόλη, καλά πεζοδρόμια, ωραίο φαγητό, ό,τι πρέπει για στάση για διανυκτέρευση. Μόνο γι' αυτό όμως. Δεν αξίζει να μείνετε για άλλους λόγους. Και έτσι φύγαμε από Susa και φτάσαμε Τορίνο. Το οποίο νομίζω είναι πολύ αδικημένο. Μου το είχαν περιγράψει ότι είναι βιομηχανική πόλη, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο και δεν χάνεις τίποτα και να μην πας. Τώρα αυτά είναι γούστα θα μου πείτε... Εγώ λοιπόν έχω εντελλώς αντίθετη γνώμη. Είναι από τις μεγάλες ιταλικές πόλεις που θα επισκεπτόμουν άνετα ξανά. Το ιστορικό κέντρο υπέροχο. Το Αιγυπτιακό μουσείο καταπληκτικό. Ο καφές στο Baretti, το γλυκό και η ατμοσφαιρα του καφέ-ζαχαροπλαστείου εξαιρετικά, η βόλτα σε όλη την πόλη προσβάσιμη από παντού και στην τελική ήταν η πόλη που έκανε την καλύτερη εντύπωση στον Ευθύμη μας. Μπορεί το παιδί μας να μην μπορούσε να μιλήσει, αλλά ήταν όλη μέρα χαρούμενος με γέλια απίστευτα και πάνω απ' όλα ξύπνιος σε όλη τη διάρκεια της ημέρας (κάτι που λόγω της υποτονίας του δεν είχε ξαναγίνει). Οπότε επηρεασμένη ίσως και από την διάθεση του παιδιού μου, το Τορίνο θα είναι μέσα στην καρδιά μου καθώς εκεί έζησα την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, η οποία επισκιάζει ακόμα και την γέννηση των επόμενων 2 παιδιών μου. Ήταν τέτοια η ευτυχία, που δεν μπορώ να την περιγραψωμε λόγια. Μεροληπτώ λοιπόν και γι'αυτό δεν πορώ να είμαι αντικειμενική με το Τορίνο. Όμως αν αφήσω το συναίσθημα στην άκρη, θα σας πρότεινα να το επισκεφθείτε και να απολάυσετε την βόλτα σας και οπωσδήποτε να επισκεφθείτε το αιγυπτιακό μουσείο. Και αν είστε ΑΜΕΑ θα το απολαύσετε στο έπακρο καθώς δεν θα δυσκολευθείτε πουθενά.
Τελευταίος σταθμόςμετά από 2 ημέρες στο Τορίνο ήταν η αγαπημένη πόλη του συζύγου η Βερόνα. Έχουμε πάει 3-4 φορές σε αυτήν την πόλη και κάθε φορά την απολαμβάνουμε σαν να είναι πρώτη φορά. Δεν χρειαζεται να πω πολλά γι'αυτην την πόλη. Μικρή, εύκολα προσβάσιμη στο ιστορικό της κέντρο, με ένα υπέροχο ποτάμι, σοκάκια για ατέλειωτες βόλτες και μία φινέτσα μοναδικά ιταλική! Δεν θα πω για τα αξιοθέατα, καθώς αυτά είναι γνωστά και από πολλές άλλες ιστορίες που έχω διαβάσει στο forum. Οπότε θα προτείνω 3 πράγματα: φαγητό στο εξαιρετικό YARD RESTAURANT, παραγγείλτε pizza από το Pepper Pizza και αν μπορείτε οικονομικά να ψωνίσετε παπούτσια από το Benheart. To αστείο που έχουμε να θυμώμαστε είναι το βράδυ στο δωμάτιο που μείναμε είχαν πιάσει τα γέλια τον Ευθύμη και να φωνάζει και να γελάει μέχρι τις 3 το πρωί. Μας είχε πιάσει κι εμάς νευρικό γέλιο. Το πρωί που πήγαμε στον χώρο του πρωινού μας έβλεπαν με άγριο μάτι η άλλη οικογένεια που έμενε εκεί. Προφανώς δεν τους αφήσαμε να κοιμηθούν. Αλλά ειλικρινά δεν με απασχολούσε καθόλου. Ήταν τέτοια η ευτυχία μας που όλα τα άλλα έμοιαζαν μηδαμινά.
Επιστροφή για Ελλάδα λοιπόν από Βενετία. Μπήκαμε και πάλι στο πλοίο της Super Fast Ferries και επειδή δεν είχαν κόσμο μας έκαναν αναβάθμιση στην καμπίνα δωρεάν. Πήραμε δίκλινη με διπλό κρεβάτι και παράθυρο χωρίς επιπλέον χρέωση. Απόλαυση και πάλι το ταξίδι της επιστροφής και ένας Ευθύμης πανευτυχής!
Εν κατακλείδι, αυτό που έχω αποκομίσει από το εν λόγω ταξίδι είναι ότι ήταν μεν ένα μεγάλο εγχείρημα διότι έπρεπε να ρυθμίσω πάρα πολλά πράγματα για να γίνει εφικτό με ένα μικρό παιδί ΑΜΕΑ. Ωστόσο τα καταφέραμε. Μπορεί υπό άλλες ιδανικότερες συνθήκες να βλέπαμε ακόμα περισσότερα πράγματα. Αλλά το σημαντικό είναι ότι καταφέραμε και το πραγματοποιησαμε, έστω και υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Και έχει μείνει για πάντα χαραγμένο μέσα μας. Με τον Ευθύμη σε αυτά τα 4,5 χρόνια που έζησε και που βρισκόμασταν ουκ ολίγες φορές στο νοσοκομείο, με μια στρατιά γιατρών να τον παρακολουθούν όλο τον χρόνο και να κοντεύουμε να τον χάσουμε ξανά, παρ' όλες αυτές τις δυσκολίες λοιπόν, ταξιδέψαμε μαζί του πολλές φορές. Δεν πτοηθήκαμε από την κατάστασή του, δεν τον κρύψαμε, τον βγάλαμε στον κόσμο και έκανε με εμάς ό,τι θα έκανε οποιοδηποτε άλλο τυπικό παιδάκι με τους γονείς του, στον βαθμό πάντα που μπορούσε. Η συμβουλή μου λοιπόν προς όλους όσους θα διαβάσουν αυτήν την ιστορία είναι: ΖΗΣΤΕ! Ζήστε κάθε στιγμή με τα παιδιά σας, μην αγχώνεστε για πράγματα που διορθώνονται και απολαύστε τα παιδιά σας σαν να μην υπάρχει αύριο.
Attachments
Last edited:
