Περού Peru

[Sokratis]

Παντως τα πρακτορεια κοβουν κεφαλια....

Κοριτσια μην τρελαινεστε...το γραψατε αρκετες φορες και ισως ειναι ετσι.
Δεν εχουν ομως ολοι την ανεση του χρονου και τη διαθεση να το ψαξουν μονοι τους και στο φιναλε καποιοι προτιμουν να πληρωσουν παραπανω και να απολαυσουν παροχες. Εκτος αυτου πρεπει να συγκρινονται ομοειδη πραγματα οπως η τιμη του ιδιου ξενοδοχειου αν το εκλεινες μεμονωμενα. Ειναι φυσικο αν καποιος μενει σε χοστελ ή τριαστερο να πληρωνει λιγοτερο απο πενταστερο και το οτι του κοστισε φτηνοτερα δεν αποτελει μετρο συγκρισης. Το χασομερι με ταξι, ποδαροδρομο και ΚΤΕΛ για καποιον που ο χρονος του περισσευει δεν σημαινει τιποτα, για καποιον αλλο ομως καθιστα το ταξιδι αδυνατο.

 

[KIKI]

Και μενα παντως μου αρεσε η Λιμα...
Μοναδικη στιγμη ενα βραδυ σε ενα παρακμιακο μπαρακι-μπακαλικο-καφενειο...δεν ξερω πως να το πω...που πιναμε ποτα με ντεκορ κρεμασμενα ολα τα γραμματα του Δον κιχωτη στην δουλτσινεα...απιστευτη στιγμη!! Η Λιμα πιστευω οτι σε προκαλει να την ανακαλυψεις..
Παντως τα πρακτορεια κοβουν κεφαλια....

εσυ κουβεντα δεν θα μας εχεις πει για το ταξιδι στο Περου
που εξαφανιστηκες ; :roll:

 

[meli]

Ειμαι χαμενη στο διαστημα αυτο τον καιρο...

 

[derion]

4η ημέρα
Ήταν χαμένη ημέρα. Περιμέναμε τους υπόλοιπους του group να πετάξουν πάνω από τις γραμμές της Νάσκα. Κατά τις 1 το μεσημέρι φύγαμε. Κάναμε μία στάση σε ένα αδιάφορο οινοποιείο στην περιοχή της Ίκα, όπου μας έδειξαν πώς φτιάχνουν ποτά. Κατά τις 9 το βράδυ φτάσαμε κατάκοποι στη Λίμα. Να έχετε υπόψη ότι οι οδικές διαδρομές στο Περού είναι πολύ κουραστικές. Ο Παναμερικανικός Αυτοκινητόδρομος είναι για μεγάλη απόσταση μόνο 1 λωρίδα και αν βρεθούν φορτηγά, την έκατσες. Οι οδηγοί είναι παράτολμοι, κάνουν επικίνδυνες προσπεράσεις. Επίσης, ανάβουν προβολείς και σε τυφλώνουν.

5η ημέρα
Αναχώρηση για Πουέρτο Μαλδονάδο αεροπορικά μέσω Κούσκο με τη LAN.

 

[derion]

Το lodge ήταν 30 χιλιόμετρα στον ποταμό Πουέρτο Μαλδονάδο (παραπόταμος του Αμαζονίου) μετά την πόλη του Πουέρτο Μαλδονάδο. Κατά μήκος του ποταμού βλέπεις μερικά Lodge και εγκαταστάσεις με χρυσοθήρες για εξόρυξη χρυσού. Φτάσαμε απόγευμα και μετά ένα σύντομο γεύμα κάναμε το νυχτερινό σαφάρι για αλιγάτορες που ήταν ίσως η κορυφαία εμπειρία της ζούγκλας. Ήταν συντομότατη δυστυχώς, γύρω στα 20 λεπτά και είδαμε βάτραχο και αλιγάτορα μες το σκοτάδι. Αλλά αυτό που αξίζει δεν είναι τα αμφίβια αλλά ο μαγευτικός ουρανός με τα τόσα αστέρια που δεν φαίνονται στις πόλεις και η γαλήνια ατμόσφαιρα του ποταμού. Είναι μαγική εμπειρία η επαφή με τη φύση.. Το lodge ήταν καλό, απλό, με βασικές ανέσεις, αλλά δεν χρειαζόσουν πολλά περισσότερα. Ήταν υπερυψωμένα σπιτάκια. Ηλεκτρικό είχε ορισμένες ώρες της ημέρας. Ζεστό νερό δεν είχε, αλλά δεν το χρειαζόσουν, διότι ο καιρός ήταν ζεστός και υγρός και το δροσερό νερό ήταν ευχάριστο. Έντομα μες το σπιτάκι δεν υπήρχαν. Γενικά, η παρατήρησή μου για τη ζούγκλα είναι ότι ήταν "βατή" και "αποστειρωμένη". Την περίμενα πιο αυθεντική. Άκουσα ότι στο Ικίτος στο βόρειο ΠΕρού είναι πιο αυθεντικά. Οπωσδήποτε και στο Πουέρτο Μαλδονάδο ήταν ωραία. Και για μένα που ήταν πρώτη μου επαφή με Αμαζόνιο μου άρεσε. Δεν ξετρελάθηκα όμως με τη φύση.Ούτε ήταν κάτι το "πρωτόγονο" ούτε πολλά ζώα είχε, όπως θα φανεί και από όσα ακολουθούν στην 6η ημέρα.

 

[derion]

6η ημέρα
Πεζοπορία στη ζούγκλα 12 χιλιόμετρα. Η πεζοπορία είναι ευχάριστη. Η χλωρίδα είναι ενδιαφέρουσα. Κυρίως απαρτίζεται από φοινικοειδή. Όμως, δεν είναι αυτό που έρχεται στο μυαλό καθενός όταν ακούει "ζούγκλα". Η βλάστηση είναι χαμηλή και το φως του ήλιου διαπερνά τις φυλλωσιές. Δυστυχώς, η πανίδα είναι ανύπαρκτη -τουλάχιστον μη ορατή σε εμάς, εκτός από κάποιους πιθήκους. Για να δεις κάτι παραπάνω πρέπει να είσαι μικρή παρέα και να μην κάνεις καθόλου θορύβους. Τα ζώα αποφεύγουν τους ανθρώπους. Χρειάζεται ησυχία και υπομονή να δεις κάποια. Ωραία συνοδεία ήταν τα κρωξίματα παπαγάλων και λοιπών πουλιών! Γενικά η πεζοπορία στη ζούγκλα ήταν ευχάριστη εμπειρία αλλά τουλάχιστον σε εκείνο το μέρος έλειπε το "ιδιαίτερο" που ίσως περίμενε κάποιος από ζούγκλα. Ευτυχώς ο καιρός ήταν σύμμαχός μας καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μας στη ζούγκλα. Είχε ζέστη, όχι, όμως, ανυπόφορη και δεν έβρεξε ούτε σταγόνα. Με βροχή φαντάζομαι ότι οι βόλτες δυσχεραίνονται πολύ λόγω της λάσπης.

7η ημέρα
Ουσιαστικά και αυτή η μέρα χαμένη. Διότι αναχωρούμε από το lodge Και μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο του Πουέρτο Μαλδονάδο και να αναχωρήσουμε φεύγει η μισή μέρα. Δυστυχώς, είμαστε άτυχοι και η πτήση της LAN για Κούσκο έχει 1,5 ώρα καθυστέρηση. Παρένθεση να πω ότι όλες οι εσωτερικές πτήσεις είναι γεμάτες τουρίστες. Η LAN χρησιμοποιεί Airbus 319, γεγονός που σημαίνει ότι περίπου 130-140 είναι σε κάθε πτήση. Εννοείται οι περισσότεροι τουρίστες. Τα αεροπορικά είναι απαγορευτικά στην τιμή για το μέσο Περουβιανό. Άφιξη στο Κούσκο. Η καθυστέρηση της πτήσης αποδεικνύεται καθοριστική, καθώς προλαβαίνουμε μόνο τον Καθεδρικό του Κούσκο και την Πλάθα δε Άρμας, ενώ αρχικά στο πρόγραμμα για το απόγευμα της 7ης ημέρας ήταν και Σακσαιουαμάν, Ταμποματσάι κτλ. Λοιπόν, αν ένα πράγμα έπρεπε να ξεχωρίσω από το ταξίδι στο Περού είναι δίχως αμφιβολία το Κούσκο. Για μένα το Κούσκο είναι Νο 1 με διαφορά! Η πόλη είναι εκπληκτική!! Είναι ισπανική πόλη χτισμένη πάνω στα ερείπια της αρχαίας πρωτεύουσας των Ίνκα. Αυτό που την κάνει μοναδική είναι η αρχιτεκτονική της και το χρώμα της, οι άνθρωποι και η ζωντανή της παράδοση. Είπα πιο πάνω για το Μάτσου Πίκτσου ότι έχει χάσει τη μαγεία του από τις ορδές των τουριστών. Και το Κούσκο έχει πολύ τουρισμό.. Αλλά το Κούσκο έχει γωνιές που σε καλούν να τις ανακαλύψεις. Νομίζω δεν έχει αλλοιωθεί τουριστικά. Το πρώτο απόγευμα πήγαμε στον Καθεδρικό μόνο. Πολύ όμορφος Ναός. Αλλά απαγορεύονται αυστηρά οι φωτογραφίες. Εγώ αψήφησα την απαγόρευση ... αλλά τελικά την έπαθα. Λίγο πριν το τέλος της ξενάγησης, ένας φρουρός με αντελήφθη και με υποχρέωσε να γυρίσω μία μία τις φωτογραφίες και να διαγράψω όσες είχα βγάλει μέσα από τον Καθεδρικό. Εννοείται ότι δεν αγόρασα καρτ ποστάλ, καθώς αυτή την πολιτική τη θεωρώ απαράδεκτη (σου απαγορεύω τις φωτογραφίες για να σε αναγκάζω να αγοράζεις σουβενίρ). Δείπνο και μετά ύπνος ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα ...γιατί.......

 

[derion]

8η ημέρα
Δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλο το βράδυ. Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή και είχα δύσπνοια και δυσφορία.. Με είχε πιάσει η νόσος του υψομέτρου.. Στο group λίγα άτομα επηρεάστηκαν. Από όσους τουλάχιστον είπαν την αλήθεια. Άλλοι είχαν πονοκέφαλο. Εγώ δεν είχα πονοκέφαλο, αλλά είχα δύσπνοια και ταχυκαρδία. Το πρωί της 8ης ημέρας που ξύπνησα - χωρίς να έχω κλείσει μάτι το προηγούμενο βράδυ - είχα 37,5 δέκατα. Αποφάσισα να μην ακολουθήσω το γκρουπ που θα πήγαινε Σακσαιουαμαν και Ιερά Κοιλάδα αλλά να περιηγηθώ μόνος μου στο Κούσκο, ώστε, αν η αδιαθεσία μου εντεινόταν, να επέστρεφα στο ξενοδοχείο. Τελικά, μόνο χαμένος δεν βγήκα... Το ΚΟύσκο είναι εκπληκτική πόλη, ανεπιφύλακτα το Νούμερο 1 του ταξιδιού μου.. Με πρακτορείο δεν μπορείς να τη χαρείς, γιατί σε πάνε μόνο στην Πλάθα δε Άρμας, ενώ η πόλη έχει πάρα πολλά να δεις. Εγώ περπάτησα από τις 9 το πρωί ως τις 4 το απόγευμα. Υπόψη ότι η πόλη έχει ανηφόρες και κατηφόρες και σου κόβεται η ανάσα λόγω υψομέτρου. Θέλει περπάτημα με το μαλακό. Εγώ στην 7ωρη περιήγησή μου επισκέφτηκα μεταξύ άλλων: Εκκλησίες (Santa Clara, de la Compania, De la Merced, Καθεδρικός, Κορικάντσα, Άγιος Δομίνικος, Αγία Καταλίνα, San Francisco, San Pedro, Santa Teresa), Πλατείες (δε Άρμας και Cusipata), Μουσεία (Προκολομβιανής Τέχνης, de Arte Religioso, Historico Regional, Inka) και τη γειτονιά των καλλιτεχνών San Blas. Φχαριστήθηκα τη βόλτα μου πάρα πολύ και δεν μετάνιωσα καθόλου που δεν ακολούθησα το γκρουπ. Το απόγευμα ο πυρετός μου ανέβηκε στο 37,7 και έπεσα κατάκοπος για ύπνο.

9η ημέρα
Ευτυχώς ο πυρετός μου πέρασε και κοιμήθηκα καλά το προηγούμενο βράδυ. Βέβαια αυτή τη μέρα ήλθε η ώρα μίας ήπιας γαστρεντερίτιδας που θα ξεσπούσε στο Άγουας Καλιέντες.. Ήταν η μέρα του Μάτσου Πίκτσου λοιπόν. Πήραμε το τραίνο από το Πορόι (μισή ώρα με το λεωφορείο από το Κούσκο) και σε 3 ώρες περίπου φτάσαμε στο Άγουας Καλιέντες στους πρόποδες των βουνών όπων βρίσκεται το Μάτσου Πίκτσου. Το τραίνο (Vistadome) ήταν γεμάτο τουρίστες.

 

[derion]

Από το Άγουας Αλιέντες πήραμε λεωφορείο και μετά 20 λεπτά φτάσαμε στο Μάτσου Πίκτσου. Όπως έχω ήδη προαναφέρει, το Μάτσου Πίκτσου - κατά την ταπεινή μου γνώμη, που φυσικά δεν είναι αναντίρρητη - δεν είναι κάτι τόσο φοβερό όσο το παρουσιάζουν. Βέβαια, ταξίδι στο Περού χωρίς Μάτσου Πίκτσου δεν νοείται.. Αλλά το θεωρώ υπερβολικό και υπερτιμημένο να λογίζεται ως ο σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος της Νότιας Αμερικής. Το εντυπωσιακό είναι αναμφίβολα η φύση και η τοποθεσία του. Ανάμεσα σε βουνοκορφές και σε οργιαστική βλάστηση, η θέα του σου κόβει την ανάσα. Όμως, το σύμπλεγμα των κτιρίων, μερικά εκ των οποίων είναι ανακατασκευασμένα, δεν δικαιολογεί - κατά τη γνώμη μου - τον τόσο παγκόσμιο θαυμασμό.. Αυτό που με χάλασε πάρα πολύ είναι η πλήρης και απόλυτη απουσία ενημερωτικών πινακίδων για τα μνημεία. Αν πάει κάποιος μόνος του, ακόμη και αν έχει τουριστικό οδηγό (DK, LOnely Planet Κτλ), δεν θα καταλάβει και πολλά, διότι δεν υπάρχει καμία απολύτως πινακίδα που να δείχνει πού βρίσκεται τι.. Επομένως, πρέπει να έχεις ξεναγό. Ο δικός μας ισπανόφωνος ξεναγός ήταν δυστυχώς τραγικός. Είχε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ στο Κούσκο και ήλθε βαριεστημένος να κάνει ξενάγηση ως αγγαρεία. Ο δικός μας αρχηγός του γκρουπ ήξερε περισσότερα. Πάλι καλά που μας αποζημίωσε το φανταστικό τοπίο και τρελαθήκαμε στις φωτός! Επίσης, η ξενάγηση διαρκεί περίπου ένα δίωρο, μετά φαγητό στο Άγουας Καλιέντες (όπου όμως δεν έφαγα και πολλά, γιατί η γαστρεντερίτιδα είχε κάνει ορατά τα αποτελέσματά της..) και επιστροφή με τραίνο και λεωφορείο στο Κούσκο.

10η ημέρα
Μετά ένα καλό ύπνο (είχα πλέον εξοικειωθεί στο υψόμετρο -τουλάχιστον του Κούσκο) ξεκίνησα για το Πούνο. Η διαδρομή έγινε οδικώς με λεωφορείο. Είναι 400 χιλ. που διανύονται περίπου σε 8 ώρες. Η διαδρομή είναι εξοντωτική. Πράγματι το τοπίο είναι πολύ διαφορετικό για τα δικά μας βιώματα. Λόγω του υψομέτρου υπάρχει ελάχιστη βλάστηση, κυρίως γρασίδι για τα καμηλοειδή (λάμα, αλπακά κτλ) και σχεδόν καθόλου δέντρα. Αυτό το τοπίο είναι ενδιαφέρον ως ένα βαθμό, αλλά από ένα σημείο και μετά γίνεται πολύ βαρετό και μονότονο λόγω της επανάληψης των ιδίων εικόνων.. Πριν το ΠΟύνο, κάναμε παράκαμψη για να δούμε τους ταφικούς Πύργους του Σιγιουστάνι. Είναι εντυπωσιακοί πύργοι - τάφοι διαφόρων τεχνοτροπιών - πολιτισμών και ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η θέα στη λίμνη που βρίσκεται από κάτω. Όμως, φτάσαμε απόγευμα και είχε τόσο κρύο!!! Μετά 40<χιλ. φτάσαμε στο Πούνο. Και ετοιμάστηκα για έναν ελαφρύ ύπνο. Κούνια που με κούναγε.. Νόμιζα ότι είχα προσαρμοστεί στο υψόμετρο. Όμως το Κούσκο είναι περίπου 3.500 μέτρα ύψος, ενώ το Πούνο 4.000 μέτρα. Μπορεί 500 μέτρα να φαίνονται μικρή διαφορά, εμένα, όμως, μου φάνηκαν κυριολεκτικά βουνό!!! Για δεύτερη φορά δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλο το βράδυ, ενώ είχα ένα βουητό που μου έφευγε το κεφάλι και μία ταχυκαρδία που τρελαινόμουν.

 

[derion]

11η ημέρα
Εν πάσει περιπτώσει την επόμενη μέρα σηκώθηκα (δεν λέω ξύπνησα, γιατί δεν είχα κοιμηθεί καθόλου) για την κλασική μίνι κρουαζιέρα στα πλωτά νησιά Ούρος, που βρίσκονται 5 χιλ. περίπου στον κόλπο του Πούνο. Το κρύο δεν ήταν απλό τσουχτερό, σε περόνιαζε ολόκληρο.. Παρόλαυτα, ανέβηκα στο πλοιάριο και ανταμοίφθηκα με εκπληκτικές φωτογραφίες! Στο νησί που αποβιβαστήκαμε έγινε η κλασική ξενάγηση για τα πλωτά νησιά και τη λίμνη Τιτιτάκα γενικότερα και αγοράσαμε δωράκια από τους κατοίκους. Ωραία εμπειρία. Αλλά πιστεύω πιο ενδιαφέρον θα ήταν να επισκεφτούμε κάποιο νησί (όχι πλωτό)" μες τη λίμνη (π.χ. Αμαντάνι κτλ), αλλά γι αυτά χρειάζεται πιο πολύς χρόνος. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το αεροδρόμιο της Χουλιάκα (1 ώρα από το Πούνο) και εγώ έκανα προσευχή να φτάσω το νωρίτερο δυνατό στο επίπεδο ου ωκεανού, γιατί δεν άντεχα άλλο το υψόμετρο. Πράγματι, με το που έφτασα στη Λίμα, η ταχυκαρδία, η δύσπνοια πέρασαν μονομίας και η διάθεση μου έφτιαξε πάραυτα! Το απόγευμα- βραδάκι κάναμε βόλτα στη συνοικία των καλλιτεχνών στο Barranco. Συστήνεται ανεπιφύλακτα. Σημειωτέον, χρησιμοποιήσαμε λεωφορείο για να πάμε από το Μιραφλόρες στο Μπαράνκο και για την επιστροφή. Τα λεωφορεία είναι ασφαλέστατα και αποτελούν εμπειρία. Πρέπει ο τουρίστας να μπει μέσα, να νιώσει λίγο την καθημερινότητα των Περουβιανών. Τα λεωφορεία έχουν εισπράκτορα που φωνάζει τις στάσεις. Όπως ξαναείπα, η Λίμα μου άρεσε πολύ, πολύ χρώμα και καθόλου δήθεν!

12η ημέρα
Το ταξίδι στο Περού έφτασε στο τέλος. Το πρωί κάναμε μία βόλτα στο ιστορικό κέντρο, όπου απολαύσαμε τα όμορφα κτίρια και τις ωραίες πλατείες και το απόγευμα πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο. Η πτήση της Iberia -φουλ από πληρότητα- έφυγε στην ώρα της και με ενδιάμεσο σταθμό τη Μαδρίτη φτάσαμε Αθήνα αργά το βράδυ της 13ης ημέρας.

 

[derion]

Γενικές εντυπώσεις:
Σίγουρα το Περού είναι εμπειρία ζωής..
Έχει τόσα πολλά και διαφορετικά τοπία, μία απίστευτη ποικολομορφία που δεν συναντάται εύκολα σε ένα κράτος. Έρημος, ψηλά βουνά και ζούγκλα διαδοχικά. Το ταξίδι είναι πολύ δύσκολο λόγω των διαρκών εναλλαγών καιρικών συνθηκών. Είναι αλήθεια ότι στο ΠΕρού πρέπει να έχεις ρούχα για όλες τις εποχές. Τον Αύγουστο που πήγα εγώ στα παράλια (Λίμα και έρημος) είχε δροσούλα (γύρω στους 18 βαθμούς όλη την ημέρα). Στη ζούγκλα είχε 25 βαθμούς το βράδυ και 35 την ημέρα, οπότε θέλει καλοκαιρινά ρούχα (δεν χρειάζεται μπουφανάκι). Απλά θέλει τύχη να μην βρέξει. Όσο ήμασταν εμείς δεν έριξε σταγόνα. Κουνούπια δεν έχει. Αυτός ο πανικός για την ελονοσία και τον κίτρινο πυρετό είναι μάλλον άνευ αντικειμένου. Τουλάχιστον στο Νότιο ΠΕρού στο Πουέρτο Μαλδονάδο τα πράγματα είναι τόσο ελεγχόμενα που δεν χρειάζεται ίσως ούτε DEET. Προσωπικά δεν συνάντησα κουνούπια ούτε στην πεζοπορία των 12χιλιομέτρων που κάναμε στη ζούγκλα -πολώ δε μάλλον δεν συνάντησα κουνούπια στο lodge. Δεν θέλω να το παίξω έξυπνος. Και έκανα το εμβόλιο για τον κίτρινο πυρετό στην Αθήνα πριν το ταξίδι (σε εμένα το εμβόλιο είχε παρενέργειες -είχα πυρετό 39 για 1 ημέρα). Όμως μαλαρόν για την ελονοσία δεν πήρα και εκ του αποτελέσματος καλά έκανα. Φυσικά, ο καθένας έχει την ενημέρωσή του από το γιατρό του και αποφασίζει.. Στα υψίπεδα συνάντησα τις περισσότερες δυσκολίες. Από τις 4 μέρες που ήμουν τις 2 ήμουν αδιάθετος (δύσπνοια, ταχυκαρδία, δέκατα, γαστρεντερίτιδα). Το ιδανικό είναι να ανεβαίνεις το υψόμετρο σιγά - σιγά για να προσαρμόζεσαι. Όμως, όταν οι μέρες της άδειας είναι περιορισμένες, αυτό δεν γίνεται. Οι καιρικές συνθήκες στα υψίπεδα είναι δύσκολες. Το πρωί πολύ κρύο μες την ημέρα ζέστη και εκτυφλωτικός ήλιος (ιδίως στο Πούνο - Χουλιάκα). Οπότε πρέπει να ντύνεται κάποιος ως κρεμμύδι και να βγάζει ρούχα αναλόγως τη ζέστη. Με βάση τα ανωτέρω, το ταξίδι στο ΠΕρού είναι δύσκολο, όμως αξίζει τα (πολλά) χρήματα του και την ταλαιπωρία, γιατί προσφέρει πρωτόγνωρες και μοναδικές εμπειρίες και πολλά και τελείως διαφορετικά μεταξύ τους τοπία και μέρη..

 

[derion]

Cusco Plaza de Armas

 

[derion]

View from Korikancha Cusco