Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Αυτά, μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν! (part I)
Πέμπτη μεσημέρι και στο ρεπό μου δέχομαι τηλεφώνημα από τη φίλη μου τη Melisa, τουρκάλα στην καταγωγή, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Λονδίνο. «Σεκερίμ, κοίτα τι όμορφο καιρό έχει έξω! Έλα από το πατρικό μου (σημ. στο βόρειο Λονδίνο) να περάσουμε όλη τη μέρα στον κήπο, να ψήσουμε, να πιούμε. Το Σάββατο είναι τα γενέθλια μου, έλα να ξεκινήσουμε να γιορτάζουμε!» 40μέρες η γιορτή ΚΑΙ στην Τουρκία… «Θαυμάσια! Έρχομαι! Φέρνω και τις αιτήσεις που έχω να συμπληρώσω για δουλειά! Βρετανίδα μου εσύ, καλύτερα από μένα θα τα κάνεις!» Βάζω το φουστανάκι μου, τα τακούνια μου, βάφομαι αρωματίζομαι, παίρνω και το λάπτοπ αγκαλιά και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στο Bethnal Green Railway Station περιμένοντας το 1303 της National Express για Enfield.
Ο Bethnal Green Railway Station είναι ένας σταθμός-φάντασμα. Ποτέ στον ένα χρόνο που μένω δυο βήματα δεν έχω δει έστω και έναν υπάλληλο. Το γκισέ είναι πάντα ερμητικά κλειστό και αμπαρωμένο, στις αποβάθρες δεν υπάρχει κανείς. Σε μια από τις επιχειρήσεις σκούπα που γίνονται κατά καιρούς για να μειωθούν τα κόστη, κάποιοι σταθμοί τη γλίτωσαν, κάποιοι έχασαν τμήμα του προσωπικού τους και κάποιοι πιο… «δεύτεροι» απόμειναν τελείως ορφανοί. Μαντέψτε σε ποια κατηγορία ανήκει το Bethnal Green… JΚαι τι να τους κάνεις τους υπαλλήλους? Θα σκέφτηκαν οι ιθύνοντες. Εδώ όλα δουλεύουν ρολόι.
Στην φωτεινή ταμπέλα το προηγούμενο δρομολόγιο για Chingford δηλώνεται ως cancelled. Δεν ανησυχώ, μιας που το δικό μου λίγο μετά δηλώνει ότι θα έρθει κανονικά. 1303 πράγματι το τρένο πλησιάζει. Μαζεύω τα πράγματα μου, σηκώνομαι μαζί με άλλους, προχωράμε προς την αποβάθρα και… το 1303 της National Express για Enfield μας προσπερνά επιδεικτικά χωρίς ούτε καν να ελαττώσει ταχύτητα! Κοιταζόμαστεόλοιπαραξενεμένοι. Οπίνακαςγράφει: train cancelled due to signalling problems. Fair enough... καλά που μας ενημερώσατε! Καθόμαστε κάτω και περιμένουμε το επόμενο, 1333. Στο μεταξύ μαζεύονται κι άλλοι επιβάτες γύρω μας. τι έγινε ρε παιδιά? Δεν έχει τρένο! Μα πως δεν έχει, νάτο το επόμενο έρχεται! Το επόμενο έρχεται πράγματι, μας κάνει τη χάρη να κόψει λίγο ταχύτητα αλλά κι αυτό συνεχίζει την πορεία του αγέρωχο. Στο μεταξύ ο πίνακας γράφει: Train cancelled. Και αυτό, όπως και τα επόμενα τρένα, όπως και το επόμενο τρένο μου. Καταπληκτικά. Οι γύρω μου αρχίζουν να μανουριάζουν. Στέλνω στη Μελισα ότι τα τρένα ακυρώνονται. Σε πέντε λεπτά με παίρνει πίσω: μα τα κεντρικά λένε ότι όλα τα τρένα λειτουργούν κανονικά! Μωρέ μια χαρά λειτουργούν , έλα όμως που δεν σταματάνε στο ρημάδη το σταθμό.. Η μελίσα ξαναπαίρνει, την περνάνε για τρελή. «Σας είπαμε τα τρένα δουλεύουν! Ορίστε το επόμενο για Enfield is due at 1333!» Αποφασίζουμε να περιμένουμε, ενόσω κι άλλα τρένα περνούν από το σταθμό αγέρωχα. Το 1333 επίσης δεν σταματά ποτέ. Στο μεταξύ ο τρελός καλοκαιρινός ήλιος έχει δώσει τη θέση του σε καταιγίδα. Στριμωχνόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο στο 5χ3 σκέπαστρο και δεν κρατιέμαι να μην αναρωτηθώ τι γίνεται ας πούμε εδώ στις ατελείωτες μπόρες του χειμώνα… Πατάμε το κουμπάκι information που υπάρχει και στους σταθμούς του μετρό. Τελικά μια υπάλληλος αποφασίζει να το σηκώσει. «Ναι γεια σας, είμαστε αποκλεισμένοι στο Bethnal green train station, τα τρένα περνάν αέρα.» That’s impossible! Αφού το σύστημα μου δείχνει ότι όλα τα τρένα τρέχουν κανονικά!» (τον κακό σου τον καιρό) Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη. Μισό να κοιτάξω. Τελικά, λέει. βλέπω πως το επόμενο τρένο θα περάσει στην ώρα του. Την ίδια ακριβώς στιγμή, η πινακίδα γράφει cancelled. Την ενημερώνουμε σχετικά και μας λέει: μα σας παρακαλώ, αφού το βλέπω στο πρόγραμμα! (LOL) Είναι πιο εύκολο να βάλεις ένα δέντρο να χορέψει παρά να αλλάξεις τη γνώμη ξεροκέφαλου άγγλου. Της το κλείνουμε στα μούτρα.
Το επόμενο τρένο φυσικά και δεν σταμάτησε ποτέ, ούτε το παρεπόμενο: η μόνη μας παρηγοριά ήταν η φωτεινή επιγραφή, που αμείλικτη συνέχιζε να αναβοσβήνει: Cancelled, Cancelled, Cancelled.. Οι γύρω μου έχουν πια ξεχάσει κάθε φλέγμα και σιχτιρίζουν κανονικότατα. Ξαναπαίρνουμε τηλέφωνο. Το σηκώνει ένας τύπος. Ναι συγγνώμη το και το. Αμάλιστα, γιαμισόλεπτό, ναι, ε.. there is a signal problem in this platform. Ο υπόλοιπος σταθμός λειτουργεί κανονικά. (οου, ρήλυ????) Περιμένετε λίγο κι αν δεν σταματήσει κανένα τρένο, σηκωθείτε και φύγετε. (!!!) Την ίδια στιγμή, ένα τρένο σταματάει στην απέναντι αποβάθρα και κατεβάζει επιβάτες. Νιώθω ότι κάποιος μου γελάει στα μούτρα. Στο μεταξύ ο Mohamet, νέος επιτόπιος φίλος, ωρύεται προς τα κεντρικά: αν δεν πάρω εγκαίρως ένα τρένο χάνω την ανταπόκριση για βόρεια Αγγλία! Ο Άγγλος ατάραχος: Λυπάμαι κύριε, δεν μπορώ να κάνω τίποτε, δεν είναι στο χέρι μου. Μπορείτε να αιτηθείτε στην National Expressνα σας δώσει μια αποζημίωση…
Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, μιάμιση και βάλε ώρα στο σταθμό ήταν αρκετή. Ακόμα και ο πίνακας βαρέθηκε να ανακοινώνει ακυρώσεις τρένων και τώρα απλώς μας ενημερώνει πως τα εισιτήρια μας ισχύουν στα λεωφορεία και στο μετρό. Παίρνω το πολύτιμο εισιτήριο ανά χείρας, παίρνω τα τακούνια και το λάπτοπ μου και κατηφορίζω προς το Bethnal Green Tube station.
Bethnal Green Tube Station: έτερη πονεμένη ιστορία, αλλά δεν είναι της παρούσης. Εδώ, τουλάχιστον, υπάρχουν σποραδικά κάποιοι υπάλληλοι.. περιμένω σα γνήσια βρετανίδα στην ουρά, τσιμπαω έναν παγιδευμένο πίσω από το γκισέ.
-Το και το, περιμένω σαν τον μ*** τόσην ώρα ένα τρένο που έχει τον ασταμάτητο, μέχρι που αποφάσισα να πάω με το μετρό στον προορισμό μου και θέλω να μου επικυρώσετε το εισιτήριο.
Κοιτάει το απόκομμα που του ανεμίζω στα μούτρα, κοιτάει κι εμένα με ανασηκωμένο φρύδι.
-Ώστε το τρένο δεν σταμάτησε..
-Δεν σταμάτησε.
-Τι σας είπαν οι υπάλληλοι;
-Δεν υπήρχαν υπάλληλοι.
-Και τότε ποιος σας είπε ότι το εισιτήριο σας ισχύει και στο μετρό;
(μα που είναι ο προβολέας να μου τον ρίξει στα μούτρα?)
-Το έγραφε η φωτεινή επιγραφή.
-Πήρατε τη National Express?
-Την πήραμε.
-Και τι σας είπαν;
-Ότι τα τρένα λειτουργούν κανονικά.
-Αλλά τα τρένα δεν σταματούσαν;
-(Ωχου…) Όχι δεν σταματούσαν.
Κοιτάει το εισιτήριο μου λες και κρέμεται από αυτό η τύχη του κόσμου. Κοιτάει κι εμένα λες και είμαι στο Heathrow έτοιμη να το σκάσω από τη χώρα με μια βαλίτσα δολάρια. Ξανακοιτάει το εισιτήριο. Κοιτάω κι εγώ μαζί να δω μήπως γράφει τίποτε κει πάνω που το παρέλειψα.
-Ξέρετε, δουλεύω καιρό στο Tube, αυτό δεν μου έχει ξανατύχει.
Typical British. Όλα πάνε όπως τα έχουν κανονίσει, κι όταν δεν πάνε, πελαγώνουνε.
Ξαφνικά, μου λείπει η πατρίδα μου.
-Ακούστε, του λέω, υπάρχει ένας τρόπος να φτάσω στον προορισμό μου με μετρό μέχρι τον τάδε σταθμό στη ζώνη 5 κι από κει λεωφορείο. Σας παρακαλώ, ανοίχτε μου τη ρημάδα την πόρτα να μπω στο μετρό και να φτάσω κάποια στιγμή σήμερα.
-Μα, εντάξει εγώ σας άνοιξα εδώ να μπείτε, εκεί πως θα βγείτε?
-Θα ξαναπω κι εκεί την ίδια ιστορία.
Αυτό ήταν. Ξεκόλλησε! Μια και δυο ψάχνει στον υπολογιστή, παίρνει ένα νούμερο, του δίνουν ένα άλλο, καλεί, λέει δυο λόγια, του δίνουν έναν άλλο υπάλληλο, λέει λίγα λόγια περισσότερα, κλείνει, έρχεται ξανα στο γκισέ χαμογελώντας μου θριαμβευτικά.
-Έχετε δίκιο. Ορίστε περάστε και μην ανησυχείτε. Πήρα τον συνάδελφο στον εκεί σταθμό και του εξήγησα την περίπτωση σας. Θα σας ανοίξει εκείνος. Αν κάτι πάει στραβά, πείτε να με καλέσουν εδώ, λέγομαι Mo!
Γι αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που σας συμβεί κάποιο κουλό και είστε έτοιμοι να δηλώσετε «Αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν!» σκεφτείτε το μια δεύτερη φορά. Όχι μόνο δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, αλλά εδώ δεν είναι συνηθισμένοι σε αυτά και δεν ξέρουν και πώς να τα αντιμετωπίσουν.
Και να ήταν μόνο αυτό το περιστατικό..
Πέμπτη μεσημέρι και στο ρεπό μου δέχομαι τηλεφώνημα από τη φίλη μου τη Melisa, τουρκάλα στην καταγωγή, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Λονδίνο. «Σεκερίμ, κοίτα τι όμορφο καιρό έχει έξω! Έλα από το πατρικό μου (σημ. στο βόρειο Λονδίνο) να περάσουμε όλη τη μέρα στον κήπο, να ψήσουμε, να πιούμε. Το Σάββατο είναι τα γενέθλια μου, έλα να ξεκινήσουμε να γιορτάζουμε!» 40μέρες η γιορτή ΚΑΙ στην Τουρκία… «Θαυμάσια! Έρχομαι! Φέρνω και τις αιτήσεις που έχω να συμπληρώσω για δουλειά! Βρετανίδα μου εσύ, καλύτερα από μένα θα τα κάνεις!» Βάζω το φουστανάκι μου, τα τακούνια μου, βάφομαι αρωματίζομαι, παίρνω και το λάπτοπ αγκαλιά και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στο Bethnal Green Railway Station περιμένοντας το 1303 της National Express για Enfield.
Ο Bethnal Green Railway Station είναι ένας σταθμός-φάντασμα. Ποτέ στον ένα χρόνο που μένω δυο βήματα δεν έχω δει έστω και έναν υπάλληλο. Το γκισέ είναι πάντα ερμητικά κλειστό και αμπαρωμένο, στις αποβάθρες δεν υπάρχει κανείς. Σε μια από τις επιχειρήσεις σκούπα που γίνονται κατά καιρούς για να μειωθούν τα κόστη, κάποιοι σταθμοί τη γλίτωσαν, κάποιοι έχασαν τμήμα του προσωπικού τους και κάποιοι πιο… «δεύτεροι» απόμειναν τελείως ορφανοί. Μαντέψτε σε ποια κατηγορία ανήκει το Bethnal Green… JΚαι τι να τους κάνεις τους υπαλλήλους? Θα σκέφτηκαν οι ιθύνοντες. Εδώ όλα δουλεύουν ρολόι.
Στην φωτεινή ταμπέλα το προηγούμενο δρομολόγιο για Chingford δηλώνεται ως cancelled. Δεν ανησυχώ, μιας που το δικό μου λίγο μετά δηλώνει ότι θα έρθει κανονικά. 1303 πράγματι το τρένο πλησιάζει. Μαζεύω τα πράγματα μου, σηκώνομαι μαζί με άλλους, προχωράμε προς την αποβάθρα και… το 1303 της National Express για Enfield μας προσπερνά επιδεικτικά χωρίς ούτε καν να ελαττώσει ταχύτητα! Κοιταζόμαστεόλοιπαραξενεμένοι. Οπίνακαςγράφει: train cancelled due to signalling problems. Fair enough... καλά που μας ενημερώσατε! Καθόμαστε κάτω και περιμένουμε το επόμενο, 1333. Στο μεταξύ μαζεύονται κι άλλοι επιβάτες γύρω μας. τι έγινε ρε παιδιά? Δεν έχει τρένο! Μα πως δεν έχει, νάτο το επόμενο έρχεται! Το επόμενο έρχεται πράγματι, μας κάνει τη χάρη να κόψει λίγο ταχύτητα αλλά κι αυτό συνεχίζει την πορεία του αγέρωχο. Στο μεταξύ ο πίνακας γράφει: Train cancelled. Και αυτό, όπως και τα επόμενα τρένα, όπως και το επόμενο τρένο μου. Καταπληκτικά. Οι γύρω μου αρχίζουν να μανουριάζουν. Στέλνω στη Μελισα ότι τα τρένα ακυρώνονται. Σε πέντε λεπτά με παίρνει πίσω: μα τα κεντρικά λένε ότι όλα τα τρένα λειτουργούν κανονικά! Μωρέ μια χαρά λειτουργούν , έλα όμως που δεν σταματάνε στο ρημάδη το σταθμό.. Η μελίσα ξαναπαίρνει, την περνάνε για τρελή. «Σας είπαμε τα τρένα δουλεύουν! Ορίστε το επόμενο για Enfield is due at 1333!» Αποφασίζουμε να περιμένουμε, ενόσω κι άλλα τρένα περνούν από το σταθμό αγέρωχα. Το 1333 επίσης δεν σταματά ποτέ. Στο μεταξύ ο τρελός καλοκαιρινός ήλιος έχει δώσει τη θέση του σε καταιγίδα. Στριμωχνόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο στο 5χ3 σκέπαστρο και δεν κρατιέμαι να μην αναρωτηθώ τι γίνεται ας πούμε εδώ στις ατελείωτες μπόρες του χειμώνα… Πατάμε το κουμπάκι information που υπάρχει και στους σταθμούς του μετρό. Τελικά μια υπάλληλος αποφασίζει να το σηκώσει. «Ναι γεια σας, είμαστε αποκλεισμένοι στο Bethnal green train station, τα τρένα περνάν αέρα.» That’s impossible! Αφού το σύστημα μου δείχνει ότι όλα τα τρένα τρέχουν κανονικά!» (τον κακό σου τον καιρό) Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη. Μισό να κοιτάξω. Τελικά, λέει. βλέπω πως το επόμενο τρένο θα περάσει στην ώρα του. Την ίδια ακριβώς στιγμή, η πινακίδα γράφει cancelled. Την ενημερώνουμε σχετικά και μας λέει: μα σας παρακαλώ, αφού το βλέπω στο πρόγραμμα! (LOL) Είναι πιο εύκολο να βάλεις ένα δέντρο να χορέψει παρά να αλλάξεις τη γνώμη ξεροκέφαλου άγγλου. Της το κλείνουμε στα μούτρα.
Το επόμενο τρένο φυσικά και δεν σταμάτησε ποτέ, ούτε το παρεπόμενο: η μόνη μας παρηγοριά ήταν η φωτεινή επιγραφή, που αμείλικτη συνέχιζε να αναβοσβήνει: Cancelled, Cancelled, Cancelled.. Οι γύρω μου έχουν πια ξεχάσει κάθε φλέγμα και σιχτιρίζουν κανονικότατα. Ξαναπαίρνουμε τηλέφωνο. Το σηκώνει ένας τύπος. Ναι συγγνώμη το και το. Αμάλιστα, γιαμισόλεπτό, ναι, ε.. there is a signal problem in this platform. Ο υπόλοιπος σταθμός λειτουργεί κανονικά. (οου, ρήλυ????) Περιμένετε λίγο κι αν δεν σταματήσει κανένα τρένο, σηκωθείτε και φύγετε. (!!!) Την ίδια στιγμή, ένα τρένο σταματάει στην απέναντι αποβάθρα και κατεβάζει επιβάτες. Νιώθω ότι κάποιος μου γελάει στα μούτρα. Στο μεταξύ ο Mohamet, νέος επιτόπιος φίλος, ωρύεται προς τα κεντρικά: αν δεν πάρω εγκαίρως ένα τρένο χάνω την ανταπόκριση για βόρεια Αγγλία! Ο Άγγλος ατάραχος: Λυπάμαι κύριε, δεν μπορώ να κάνω τίποτε, δεν είναι στο χέρι μου. Μπορείτε να αιτηθείτε στην National Expressνα σας δώσει μια αποζημίωση…
Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, μιάμιση και βάλε ώρα στο σταθμό ήταν αρκετή. Ακόμα και ο πίνακας βαρέθηκε να ανακοινώνει ακυρώσεις τρένων και τώρα απλώς μας ενημερώνει πως τα εισιτήρια μας ισχύουν στα λεωφορεία και στο μετρό. Παίρνω το πολύτιμο εισιτήριο ανά χείρας, παίρνω τα τακούνια και το λάπτοπ μου και κατηφορίζω προς το Bethnal Green Tube station.
Bethnal Green Tube Station: έτερη πονεμένη ιστορία, αλλά δεν είναι της παρούσης. Εδώ, τουλάχιστον, υπάρχουν σποραδικά κάποιοι υπάλληλοι.. περιμένω σα γνήσια βρετανίδα στην ουρά, τσιμπαω έναν παγιδευμένο πίσω από το γκισέ.
-Το και το, περιμένω σαν τον μ*** τόσην ώρα ένα τρένο που έχει τον ασταμάτητο, μέχρι που αποφάσισα να πάω με το μετρό στον προορισμό μου και θέλω να μου επικυρώσετε το εισιτήριο.
Κοιτάει το απόκομμα που του ανεμίζω στα μούτρα, κοιτάει κι εμένα με ανασηκωμένο φρύδι.
-Ώστε το τρένο δεν σταμάτησε..
-Δεν σταμάτησε.
-Τι σας είπαν οι υπάλληλοι;
-Δεν υπήρχαν υπάλληλοι.
-Και τότε ποιος σας είπε ότι το εισιτήριο σας ισχύει και στο μετρό;
(μα που είναι ο προβολέας να μου τον ρίξει στα μούτρα?)
-Το έγραφε η φωτεινή επιγραφή.
-Πήρατε τη National Express?
-Την πήραμε.
-Και τι σας είπαν;
-Ότι τα τρένα λειτουργούν κανονικά.
-Αλλά τα τρένα δεν σταματούσαν;
-(Ωχου…) Όχι δεν σταματούσαν.
Κοιτάει το εισιτήριο μου λες και κρέμεται από αυτό η τύχη του κόσμου. Κοιτάει κι εμένα λες και είμαι στο Heathrow έτοιμη να το σκάσω από τη χώρα με μια βαλίτσα δολάρια. Ξανακοιτάει το εισιτήριο. Κοιτάω κι εγώ μαζί να δω μήπως γράφει τίποτε κει πάνω που το παρέλειψα.
-Ξέρετε, δουλεύω καιρό στο Tube, αυτό δεν μου έχει ξανατύχει.
Typical British. Όλα πάνε όπως τα έχουν κανονίσει, κι όταν δεν πάνε, πελαγώνουνε.
Ξαφνικά, μου λείπει η πατρίδα μου.
-Ακούστε, του λέω, υπάρχει ένας τρόπος να φτάσω στον προορισμό μου με μετρό μέχρι τον τάδε σταθμό στη ζώνη 5 κι από κει λεωφορείο. Σας παρακαλώ, ανοίχτε μου τη ρημάδα την πόρτα να μπω στο μετρό και να φτάσω κάποια στιγμή σήμερα.
-Μα, εντάξει εγώ σας άνοιξα εδώ να μπείτε, εκεί πως θα βγείτε?
-Θα ξαναπω κι εκεί την ίδια ιστορία.
Αυτό ήταν. Ξεκόλλησε! Μια και δυο ψάχνει στον υπολογιστή, παίρνει ένα νούμερο, του δίνουν ένα άλλο, καλεί, λέει δυο λόγια, του δίνουν έναν άλλο υπάλληλο, λέει λίγα λόγια περισσότερα, κλείνει, έρχεται ξανα στο γκισέ χαμογελώντας μου θριαμβευτικά.
-Έχετε δίκιο. Ορίστε περάστε και μην ανησυχείτε. Πήρα τον συνάδελφο στον εκεί σταθμό και του εξήγησα την περίπτωση σας. Θα σας ανοίξει εκείνος. Αν κάτι πάει στραβά, πείτε να με καλέσουν εδώ, λέγομαι Mo!
Γι αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που σας συμβεί κάποιο κουλό και είστε έτοιμοι να δηλώσετε «Αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν!» σκεφτείτε το μια δεύτερη φορά. Όχι μόνο δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, αλλά εδώ δεν είναι συνηθισμένοι σε αυτά και δεν ξέρουν και πώς να τα αντιμετωπίσουν.
Και να ήταν μόνο αυτό το περιστατικό..
