annabell
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 44
- Επόμενο Ταξίδι
- Προς αναζήτηση...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Χάιλαντς, Σκωτία
Αναρωτιέμαι πραγματικά από πού να ξεκινήσω. Αρχικά, να πω ότι είναι η πρώτη φορά που γράφω ιστορία και το’ χω λίγο άγχος για να βγει καλή. Βασικά, άκυρο, όχι καλή, αλλά χρήσιμη σε όσους την διαβάσουν. Ας μην μακρηγορώ όμως! Η απόφαση για το ταξίδι στην Πράγα πάρθηκε κυριολεκτικά εν μια νυκτί. Χρόνια προσπαθούσα να πείσω τον σύντροφό μου να κάνουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό αλλά κάθε φορά με μια νέα δικαιολογία μου ξεγλιστρούσε! Με τα πολλά και ζηλεύοντας λιγουλάκι το ταξίδι που τελικά έκανα με μια φίλη την προηγούμενη χρονιά στην Βουδαπέστη, είπε το πολυπόθητο ναι!!! Και γω, αφού στη βράση κολλάει το σίδερο, έσπευσα να κατοχυρώσω τον προορισμό, μη και τυχόν μου αλλάξει γνώμη! 9 με 13 Φλεβάρη αποφασίστηκε το ταξίδι και αεροπορικά και ξενοδοχείο κλείσαμε αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά. Λόγω του γρήγορου της απόφασης δεν μπορούσαμε να έχουμε τρελές απαιτήσεις για τις τιμές των αεροπορικών. Παρόλα αυτά τα 220 ευρώ το άτομο που πληρώσαμε για πτήσεις με ανταπόκριση μου φάνηκαν αρκετά λογικά. Το δε ξενοδοχείο κόστισε μόλις 280 ευρώ για 4 νύχτες και με έκανε να πανηγυρίζω για την επιλογή μου καθώς βρισκόταν κυριολεκτικά στην καρδιά της παλιάς πόλης! Για όποιον ενδιαφέρεται, ήταν το Palac U Kocku, το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα!!
Ας βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και ας ξεκινήσω σιγά σιγά… όπως προανέφερα, τα αεροπορικά που κλείσαμε ήταν με ανταπόκριση. Κάπου εδώ ξεκίνησε το άγχος για μένα καθώς δεν είχα προσέξει πως στο αεροδρόμιο της Βιέννης είχαμε μόλις 30’ από την αποβίβαση από τη μια πτήση και την απογείωση της άλλης!! Μόλις το συνειδητοποίησα με έλουσε κρύος ιδρώτας! Και τι θα γίνει αν δεν προλάβουμε να αλλάξουμε αεροπλάνα??? Η πιο έγκυρη πηγή πληροφοριών που μπορούσα να βρω ήταν φυσικά το φόρουμ εδώ οπού ξεκοκάλισα κάθε ποστ και κάθε ιστορία σχετικά με την Austrian airlines και το αεροδρόμιο της Βιέννης! Μέχρι και στο street view της Google μπήκα μπας και μπορέσω να δω το αεροδρόμιο. Εν τέλει όλοι μου οι φόβοι ήταν αβάσιμοι, δεδομένου πως το εισιτήριο που κλείσαμε ήταν ενιαίο και η Austrian δεν είναι καμιά «χαζή» αεροπορική. Πατώντας τις πατούσες μας στο αεροδρόμιο της Βιέννης λοιπόν, τρέξαμε να βγούμε από το τούνελ που ενώνει το αεροπλάνο με το αεροδρόμιο, έτοιμοι για αγώνα ταχύτητας για να προλάβουμε να βρούμε την πύλη αναχώρησης για Πράγα. Αμ δε. Μια που βγήκαμε, μια που κάναμε δεξιά και να σου η πύλη να μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Και πόρτες μιας και μόλις είχε ξεκινήσει η επιβίβαση. Κάπου εκεί ήταν που επιτέλους χαλάρωσα και αποφάσισα να απολαύσω το ταξίδι που μόλις ξεκινούσε. Σε λιγότερο από μια ώρα βλέπαμε από το παράθυρο το φωτάκια της Πράγας! Βγαίνουμε λοιπόν από το αεροπλάνο και με τις σημειώσεις μου από εσάς εδώ ανα χείρας ψάχνουμε να βρούμε, αρχικά το ανταλλακτήριο του αεροδρομίου για να κάνουμε το πρώτο μας συνάλλαγμα και κατά δεύτερον το γκισέ για να βγάλουμε τα εισιτήριά μας.
Αρχικά, θα πω και γω όπως έχουν πει και άλλοι πριν από μένα, ότι το συνάλλαγμα στο αεροδρόμιο είναι μόνο για τα πρώτα έξοδα και συγκεκριμένα για τα εισιτήριο. Τίποτε άλλο. Αλλάξαμε όλα κι όλα 20 ευρώ και η διαφορά στην ισοτιμία με άλλα ανταλλακτήρια του κέντρου ήταν τεράστια.
Αφού βγάλαμε τα εισιτήριά μας, ψάξαμε να βρούμε τη στάση του αστικού. Έπρεπε να πάρουμε το 119 μέχρι τη στάση Nádraží Veleslavín όπου θα παίρναμε το μετρό. Σε γενικές γραμμές δεν δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να βρούμε τίποτα. Εκτός από το γεγονός ότι μπήκαμε σε λάθος λεωφορείο!! Ντάξει, όχι ακριβώς λάθος. Από ότι καταλάβαμε κατόπιν εορτής μπήκαμε σε αυτό που τελείωνε τη διαδρομή του στο αεροδρόμιο και όχι σε αυτό που ξεκινούσε από εκεί! Το αποτέλεσμα ήταν να μας κατεβάσει λίγα μέτρα παραπέρα ένας έξαλλος, που δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγε, οδηγός και να αναγκαστούμε να κάνουμε την απόσταση προς τα πίσω με τα πόδια. Μικρό το κακό λέμε όμως και μπαίνουμε στο σωστό λεωφορείο. Από εκεί και πέρα η σχέση μας με τις συγκοινωνίες της Πράγας ήταν παραπάνω από άριστη! Από την άλλη με τα πόδια, χανόμασταν διαρκώς! Αρχής γενομένης ψάχνοντας το ξενοδοχείο μας!! Το πρώην παλάτι που θα μέναμε ήταν ένα στενό κάτω από το αστρονομικό ρολόι. Κατά συνέπεια, με το μετρό κατεβήκαμε στη στάση Staroměstská. Όλη όλη η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε ήταν δεν ήταν 500 μέτρα! Είχα εκτυπώσει και χάρτη με τη διαδρομή και ήμασταν πανέτοιμοι. Αμ δε… θες λίγο το κάστρο που ξεπρόβαλε μπροστά μας μεγαλόπρεπο και φωτισμένο, θες η εκκλησία της Παναγιάς του Τυν, θες ο κόσμος? Κάτι από όλα αυτά μας μπέρδεψε τόοοσο πολύ που περιπλανιόμασταν σχεδόν ένα μισάωρο γύρω γύρω από το στενό του ξενοδοχείου! Φτάναμε στην πηγή και νερό δεν πίναμε. Με τα πολλά και με τη χρήση όσων offline χαρτών είχαμε στα κινητά μας καταφέραμε και φτάσαμε.
Να πω εδώ πω το δωμάτιο ήταν εξαιρετικό! Τεραστίων διαστάσεων με σάλα στην είσοδο και δυο πόρτες που οδηγούσαν η μια στην κρεβατοκάμαρα και η άλλη στο μπάνιο. Το μόνο που μας χάλασε ήταν τα δυο μονά ενωμένα κρεβάτια αντί για το διπλό που θα θέλαμε. Επίσης στο ισόγειο του ξενοδοχείου λειτουργούσε και μια μπυραρία, Fat cat λεγόταν , την οποία επισκεφτήκαμε και ένα βράδυ.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο βγήκαμε μια αναγνωριστική βόλτα κυρίως προς αναζήτηση τροφής μιας και ήμασταν όλη μέρα στο πόδι. Όταν καταλάβαμε πόσο κοντά ήμασταν στην πλατεία της παλιάς πόλης μας έπιασαν τα γέλια που καταφέραμε και περιπλανιόμασταν τόση ώρα για να βρούμε το ξενοδοχείο! Το λάθος μας ήταν ότι δεν μπήκαμε στο σωστό στενάκι αλλά στο διπλανό του! Μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση, ασχοληθήκαμε με το φλέγον ζήτημα: φαγητό!! Επειδή δεν είχα στις σημειώσεις μου κάτι κοντινό για να πάμε και επειδή ήμασταν και ολίγον τι ταλαιπωρημένοι καταλήξαμε στα KFC. Και μάλιστα πακέτο για το ξενοδοχείο. Θα ανακαλύπταμε την επόμενη μέρα την τσέχικη κουζίνα είπαμε…. Αλλά η λιχουδιά μας είχε άλλη άποψη. Καθώς λοιπόν γυρνούσαμε αμέριμνοι στο δωμάτιο πιάνει το μάτι μου μια μεγάλη ουρά από κόσμο. Τι είναι εδώ και περιμένουν, αναρωτήθηκα σιωπηλά, μη δώσω στόχο για τις ζοφερές μου σκέψεις ότι θα πήξουμε στο κοτόπουλο και δεν θα έχουμε τίποτα για επιδόρπιο. Κάπου εκεί βλέπω τις φώτο του καταστήματος πάνω πάνω που δείχνουν σαντιγές και σοκολάτες. Εδώ είμαστε λέω και κοντοστέκομαι. Μόλις είχαμε βρει τον εθισμό μας για όσες μέρες ήμασταν στην Πράγα. Τα trdelnik ή αλλιώς καμινάδες. Είναι αυτά τα εξαιρετικά ψητά ψωμάκια που κάνουν στην Βουδαπέστη, βουτηγμένα σε ζάχαρη ή κανέλα συνήθως. Αλλά η τσέχικη εκδοχή είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα. Γεμισμένα με λιωμένη σοκολάτα, παγωτό, φρούτα, σαντιγί και δεν ξέρω και γω τι άλλο!! Με τι μια στήθηκα στην ουρά συζητώντας με το έτερον ήμισυ για το πόσα να πάρουμε. Ένα μου λέει. Θα σκάσουμε μου λέει. Ναι σιγά του απαντάω και παίρνω 2, τα οποία κρατάω περήφανα στα χέρια μου. Μέχρι και ο υπάλληλος της reception γέλασε που με είδε έτσι! Τελικά τα δυο ήταν πολλά… αλλά από την άλλη ένα ίσον κανένα! Το καλό μου το αγόρι θυσιάστηκε και έφαγε και το μισοτελειωμένο δικό μου γιατί κρίμα να πάει χαράμι. Όλα τα βράδια που ακολούθησαν μας βρήκαν στο ξενοδοχείο με ένα trdelink αγκαλιά. Άμα μπορούσαμε να πάρουμε και μαζί μας θα παίρναμε, τόσο που μας άρεσαν.
Πρώτη μέρα
Η πρώτη μας μέρα στην πανέμορφη αυτή πόλη, που μας είχε μαγέψει ήδη από το πρώτο λεπτό, ξεκίνησε πολύ νωρίς καθώς θέλαμε να προλάβουμε την γέφυρα του Καρόλου χωρίς κόσμο. Έτσι και έγινε. Γύρω στις 9 είχαμε ήδη βγει και χαζεύαμε το κτήριο του Εθνικού Θεάτρου νομίζω, στο οποίο δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε καθώς γυρίζανε κάποια ταινία. Δεν μάθαμε ποια βέβαια, αλλά είχε ενδιαφέρον να χαζεύουμε από μακριά τον κόσμο που πηγαινοερχόταν για τα γυρίσματα. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς τα κάτω και φτάσαμε στην φημισμένη γέφυρα, την οποία τις επόμενες μέρες είδαμε και σχεδόν άδεια αργά το βράδυ.
. Εντυπωσιακότατη θα έλεγα, με τα γλυπτά να τραβούν την προσοχή είτε το θέλεις είτε όχι.
Βγάλαμε τις απαραίτητες φώτο και συνεχίσαμε για τον ναό του Αγίου Νικολάου. Προσωπικά έχω μια αδυναμία στις καθολικές εκκλησίες. Μπορώ να περνάω ώρες μέσα και απλά να χαζεύω γύρω μου. Ο καημένος ο Γιώργος έπρεπε να με τραβάει κάθε φορά που μπαίναμε σε εκκλησία! Η συγκεκριμένη είναι τεράστια και όπως είναι αναμενόμενο, πολύ εντυπωσιακή.
Να πω εδώ πως δυστυχώς δεν θυμάμαι καθόλου μα καθόλου τιμές εισιτηρίων. Σε αυτό βέβαια φταίει και η αλλαγή του νομίσματος που με μπερδεύει. Ααα, θυμάμαι όμως το καλύτερο ανταλλακτήριο σε ισοτιμία, το οποίο εννοείται βρήκα από σας εδώ, ήταν το Exchange, Kaprova 14/13, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην πλατεία της παλιάς πόλης. Για να επιστρέψω όμως σιγά σιγά, βγαίνοντας από την εκκλησία είχα στο πρόγραμμα να πάμε προς τα δυο μοναστήρια που έχει παραπάνω, το Loretta και το Strahov. Θες λίγο τα όσα είχα διαβάσει εδώ περί αντιτίμου για τις φωτογραφίες, θες και ότι κάπου δεν μου γέμιζαν το μάτι, αποφάσισα δημοκρατικά πάντα να μην πάμε. Ακόμα με κοροϊδεύει ο Γιώργος που «στράβωσα» όπως λέει με τα μοναστήρια και δεν πήγαμε. Τέσπα, όχι ότι του κακόπεσε το στράβωμά μου μιας και με τα πόδια είχα σκοπό να πάμε. Συνεχίσαμε λοιπόν την πορεία μας προς το κάστρο που τόσο μας μάγεψε φωτισμένο το προηγούμενο βράδυ. Να πω εδώ πως στην είσοδο της αυλής του κάστρου, αν μπορώ να την πω αυλή, είχε μηχανήματα ελέγχου μεταλλικών αντικειμένων και στρατό γύρω γύρω. Δεν ξέρω αν είναι σύνηθες ή έτυχε αλλά με παραξένεψε αρκετά. Παρόλα αυτά περάσαμε κύριοι από τον έλεγχο και βρήκαμε τα γκισέ για να πάρουμε το combo εισιτήριο που περιελάμβανε είσοδο σε 8, αν θυμάμαι καλά, αξιοθέατα. Πρώτα πρώτα μπήκαμε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βίτου. Επιβλητικός. Νομίζω δεν έχω άλλη λέξη για να τον περιγράψω. Πραγματικά αυτό το κτίσμα είναι τιτανοτεράστιο.
Η απορία μου κάθε φορά που μπαίναμε σε εκκλησία ήταν το πώς τα ζέσταιναν αυτά τα κτήρια! Έξω πρέπει να είχε γύρω στους 2 με 3 βαθμούς και μέσα σίγουρα μείον! Σαν να μην έφτανε αυτό, ένας υπάλληλος ανάγκασε τον Γιώργο να βγάλει το σκουφί του! Μόνο αυτόν και όχι και εμένα. Ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί. Η επίσκεψή μας τελείωσε πιο σύντομα από ότι θα ήθελα αφού κάποιος παραπονιόταν ότι τα αυτάκια του πάγωσαν!
Συνεχίσαμε με την είσοδό μας στο παλάτι, οπού ήταν πολύ λίγες οι αίθουσες που μπορούσαμε να επισκεφτούμε δυστυχώς, και για κάποιο άγνωστο λόγο δεν έβγαλα ούτε μια φώτο. Αυτό για το οποίο μετάνιωσα που δεν μπήκαμε τελικά ήταν ένα άλλο παλάτι παραδίπλα το Lobkowicz Palace, που κάπως το προσπεράσαμε και μετά ήταν αργά για να γυρίσουμε πίσω. Συνεχίσαμε προς το σοκάκι των αλχημιστών, χαζέψαμε τα μικρά σπιτάκια και μέσα σε ένα από αυτά βρήκαμε μουσείο με πανοπλίες. Μάλιστα με 2 ευρώ μπορούσες να ρίξεις με βαλλίστρα.
Βγαίνοντας από το σοκάκι συναντήσαμε τον πύργο Ντάλιμπορ τον οποίο χαζέψαμε λιγάκι και προχωρήσαμε. Είχε πλέον μεσημεριάσει και ήταν ώρα φαγητού. Που αλλού? Στο Olympia φυσικά. Για άλλη μια φορά το πήραμε ποδαράτο. Στη διαδρομή συναντήσαμε τις πάπιες που ζητούν φαγητό από τους περαστικούς αλλά και ένα εκπληκτικό πάρκο που πολύ ζήλεψα, κυρίως γιατί έβλεπα κόσμο με τα σκυλάκια του και πολύ θα ήθελα να είχα και τον δικό μου σκυλάκο μαζί.
Κάπου εδώ βρήκαμε και αυτά τα γιγάντια αγάλματα μωρών που δεν φωτογράφισα γιατί λίγο σκιάχτηκα!
Το Olympia μας άρεσε πάρα πολύ. Καθίσαμε αμέσως μιας και δεν είχε πολύ κόσμο και παραγγείλαμε εξίσου γρήγορα μιας και είχα ήδη το μενού μας στις σημειώσεις μου από δω. Παραγγείλαμε Pork ribs, σνίτσελ, μια σούπα και μια σαλάτα. Συν μια μπύρα, ένα μπουκάλι νερό και ένα αναψυκτικό. Ο λογαριασμός δεν ήταν πάνω από τα 25 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Η σούπα εμένα δεν μου άρεσε, όχι γιατί δεν ήταν καλή, αλλά γιατί είχε άνηθο μέσα που δεν τον τρώω καθόλου. Η σαλατούλα ήταν ενδιαφέρουσα. Τα pork ribs ήταν ότι καλύτερο έχω φάει!!!!!!! Ακόμα και τώρα τα σκέφτομαι και μου τρέχουν τα σάλια!!! Και το σνίτσελ καλό ήταν, αλλά σαν τα pork ribs τίποτα!!! Τα μνημονεύουμε πολύ συχνά μιας και δεν έχουμε βρει κάτι αντίστοιχο στον τόπο μας.
Αφού ξεκουραστήκαμε, ζεσταθήκαμε και πάνω απ’ όλα φάγαμε, σειρά είχε ο λόφος Πετρίν. Πήραμε το δρόμο προς το πάνω για να βρούμε το τελεφερίκ και να γλιτώσουμε λίγο ποδαρόδρομο. Αμ δε. Μπήκαμε κανονικά στο τελεφερίκ αλλά κανένας δεν μας προειδοποίησε για την στάση που κάνει στο ενδιάμεσο. Θεωρήσαμε λοιπόν πολύ φυσιολογικό να κατέβουμε. Όταν καταλάβαμε το λάθος μας ντραπήκαμε να ξαναμπούμε μέσα, οπότε και συνεχίσαμε τη διαδρομή με τα πόδια. Όπως είναι λογικό όταν φτάσαμε πια στην κορυφή καμία σημασία δεν έδινα σε τίποτα και ούτε που ήθελα να ακούσω για να ανέβουμε και στο αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ.
Πρότεινα όμως στον Γιώργο να ανέβει να βγάλει καμιά φώτο και γω να περιμένω κάτω αλλά ο γλυκούλης μου δεν ήθελε να με αφήσει μόνη. Κάπως έτσι χάθηκαν οι πανοραμικές της Πράγας που ονειρευόμουν… Μετά από όλα αυτά αποφασίσαμε να πάμε προς το δωμάτιο επιτέλους. Το επιτέλους είναι σχετικό γιατί ναι μεν κατεβήκαμε με το τελεφερίκ αλλά πάλι με τα πόδια γυρίσαμε. Περάσαμε από την γέφυρα απέναντι από του Καρόλου και συνεχίσαμε παράλληλα με το ποτάμι έως ότου βρούμε γνώριμα μέρη.
Όμορφη διαδρομή που θα ξανακάναμε και τις επόμενες μέρες. Με τόσο περπάτημα μου άνοιξε η όρεξη πάλι και ανεβαίνοντας στο δωμάτιο και πάλι κρατούσα 2 trdelink.
Δεύτερη μέρα
Σήμερα σειρά είχαν η παλιά και η καινούργια πόλη της Πράγας. Θέλαμε να ξεκινήσουμε από το αστρονομικό ρολόι και να συνεχίσουμε με τις εκκλησίες του Αγίου Νικολάου και της Παναγιάς του Τυν πριν μεταφερθούμε στην καινούργια πόλη. Αυτό που δεν έχω πει μέχρι τώρα είναι ότι το αστρονομικό ρολόι δεν λειτουργούσε. Για την ακρίβεια ήταν υπό συντήρηση.
Το ξενέρωμά μας που δεν θα βλέπαμε το πιο διάσημο αξιοθέατο δεν περιγράφεται. Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού και θα εξηγήσω αργότερα τι εννοώ. Ξεκινάμε λοιπόν από το δημαρχείο με σκοπό να δούμε τουλάχιστον αυτό αλλά οι ώρες τις ξενάγησης δεν μας βολεύουν οπότε αποφασίζουμε να επιστρέψουμε αργότερα και πηγαίνουμε απέναντι στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
Εδώ ήταν που πραγματικά το αγόρι μου πίστεψε ότι θα ασπαστώ τον καθολικισμό. Λόγω Κυριακής είχε λειτουργία στην εκκλησία και επιτρεπόταν η είσοδος στους τουρίστες μέχρι ένα σημείο οπού και καθίσαμε ήσυχα ήσυχα. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ξέρω τι με μάγεψε περισσότερο, η λειτουργία ή η εκκλησία. Ή ήταν ο συνδυασμός και των δυο που με έκανε να στέκομαι με το στόμα ανοιχτό. Εντυπωσιάστηκα και δεν ήθελα να φύγω. Αν σας δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσετε καθολική τελετή να το κάνετε! Μετά από αυτό έψαχνα να βρω σε ποια νησιά έχουμε καθολικούς για να πάμε το καλοκαίρι και να παρακολουθήσω λειτουργία στα ελληνικά ή στα λατινικά. Σε κάτι πιο οικείο από τα τσέχικα πάντως!
Ας τελειώσει εδώ το παραλήρημα μου μιας και αμέσως μετά πήγαμε στην Παναγιά του Τυν. Μας μπέρδεψε πάρα πολύ η είσοδός της που είναι τόσο κρυμμένη αλλά καταφέραμε και μπήκαμε. Περιπλανηθήκαμε λίγο μέσα, και ξεκινήσαμε να βρούμε μια άλλη εκκλησία, της Παναγιάς των Χιονιών.
Το πόσο δυσκολευτήκαμε να την βρούμε δεν θα το αναλύσω! Αλλά όταν επιτέλους φτάσαμε είδαμε πως και εκεί είχε λειτουργία κλειστή όμως για τους τουρίστες οπότε και θα άνοιγε μετά τις 11 νομίζω. Για να καλμάρουμε λίγο από την ταλαιπωρία μας πήγαμε λίγο παραδίπλα στο διάσημο café Louvre. Ήπιαμε τις σοκολάτες μας και πήραμε και 2 γλυκάκια.
Ένα τιραμισού και μια τύπου τούρτα. Δεν ξετρελάθηκα δυστυχώς με κανένα από το δυο. Ο χώρος πάντως πολύ όμορφος και η εξυπηρέτηση ταχύτατη. Κάπως έτσι πέρασε η ώρα και πήγαμε και πάλι στην εκκλησία που μας περίμενε. Όμορφη και αυτή αλλά σίγουρα λιγότερο εντυπωσιακή από τις προηγούμενες που είχαμε δει. Ακολούθως, το πρόγραμμα είχε πλατεία Βέντσεσλας και εθνικό μουσείο. Πολύ άπλα η πλατεία και λίγο χαοτική για τα γούστα μου θα έλεγα. Το δε μουσείο ήταν παρέα με το ρολόι υπό συντήρηση- ανακαίνιση και ήταν και αυτό κλειστό. Άλλη μια απογοήτευση, αλλά δεν πειράζει λέμε και συνεχίζουμε.
Το σχέδιο ήταν να βγούμε στον πύργο της Πυρίτιδας και από εκεί να πηγαίναμε για φαγητό στο Kolkovna celnice. Χωρίς πολλά απρόοπτα φτάσαμε στον προορισμό μας και συνεχίσαμε προς το εστιατόριο συναντώντας στο δρόμο και ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα κτήρια. Σε ότι έχει να κάνει με το φαγητό, νομίζω το Olympia μου άρεσε λίγο καλύτερα. Ίσως γιατί είχε λιγότερο κόσμο, δεν ξέρω. Σε άλλα νέα, πήραμε μια σαλάτα του Καίσαρα, τηγανιτές πατάτες, μια ποικιλία από λουκάνικα και αλλαντικά, ένα γεμιστό κοτόπουλο, νερό, μπύρα και αναψυκτικό. Ο λογαριασμός ήταν μικρότερος από την προηγούμενη μέρα και όσα φάγαμε νοστιμότατα.
Τελειώνοντας το φαγητό μας είδαμε απέναντί μας το Palladium, το εμπορικό κέντρο της Πράγας. Κρίμα να μην κάνουμε μια βόλτα είπαμε, οπότε περάσαμε το απόγευμά μας χαζεύοντας τις βιτρίνες του. Όταν κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε προς το δωμάτιο διασχίσαμε την διάσημη οδό Parizska και περάσαμε μια βόλτα από το Hard Rock Café για το απαραίτητο μπλουζάκι. Το βράδυ μας, μιας και είμαστε φαγανά παιδιά, το περάσαμε στη μπυραρία του ξενοδοχείου, το Fat cat, παρέα με burgers και μπύρα.
Τρίτη μέρα
Η τρίτη μας μέρα δυστυχώς δεν ήταν και πολύ καλή. Το πρόγραμμα είχε ζωολογικό κήπο και Vysehrad. Χωρίς κάποια προφανή αιτία έχω μια μανία με τους ζωολογικούς κήπους και ήταν δεδομένο πως ήθελα να επισκεφτώ έναν από τους παλαιότερους της Ευρώπης. Το να φτάσουμε εκεί απαιτούσε τραμ και αστικό και καθόλου δεν μας δυσκόλεψε μιας και οι συγκοινωνίες είναι ακριβέστατες και πάρα πολύ συχνές. Φτάνοντας, έφαγα το πρώτο ξενέρωμα με το ότι δεν μας έδωσα χάρτη του πάρκου μαζί με τα εισιτήρια αλλά έπρεπε να το πληρώσουμε σε κάτι μηχανήματα. Δεν πειράζει λέμε, σιγά τα λεφτά, ας πάρουμε έναν. Το μηχάνημα όμως είχε άλλη άποψη, μιας και όπως αποδείχθηκε ήταν χαλασμένο.Το κρύο ήταν τσουχτερό, βλέπε Φλεβάρης μήνας, και οι πρώτες νιφάδες έκαναν την εμφάνισή τους. Αλλά εμείς εκεί, αποφασισμένοι να δούμε τα πάντα. Τελικά σχεδόν 3 ώρες καθίσαμε, περπατώντας και μέσα στο κρύο μέχρι να αποφασίσουμε να φύγουμε. Δυστυχώς μετά από όλο αυτό, που δεν είναι ότι δεν μου άρεσε, απλά ήταν τεράστιο το πάρκο και πολύ μεγάλες οι αποστάσεις ανάμεσα στα ζωάκια, μας κούρασε τόσο πολύ που δεν είχαμε κουράγιο για το Vysehrad. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με τη σκέψη να φάμε κάτι και να πάμε στο Δημαρχείο της Παλιάς Πόλης για την ξενάγηση. Κάπου εδώ τυχαία πέσαμε πάνω στα σπίτια που χορεύουν.
Τελικά καταλήξαμε σε Burger King και τέζα στο δωμάτιο μέχρι αργά το βράδυ που πάλι άρχισαν να γουργουρίζουν οι κοιλιές μας. Βγήκαμε λοιπόν προς αναζήτηση τροφής, αλλά κρίμα δεν θα ήταν να μην πηγαίναμε και μια βόλτα στη γέφυρα του Καρόλου να την δούμε βράδυ?
Αφού κάναμε τη βραδινή μας βόλτα καταλήξαμε σε μια άλλη μπυραρία κοντά στο ξενοδοχείο μας της οποίας το όνομα δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα. Δεν ήταν τυχαία πάντως η επιλογή, μιας και την είχα στις σημειώσεις μου. Τελικά δεν φάγαμε στην μπυραρία, αλλά πήραμε hot dog και trdelnik για το δωμάτιο από την υπαίθρια αγορά που ήταν στημένη στην πλατεία της Παλιάς Πόλης. Τίποτα το φοβερό τα λουκανικάκια αλλά δεν με πείραξε καθόλου.
Τέταρτη μέρα
Τελευταία μας μέρα στην υπέροχη αυτή πόλη και το πρόγραμμα είναι σφιχτό μιας και πετούσαμε γύρω στις 16:00. Τρέξαμε πρωί πρωί να προλάβουμε την ξενάγηση στο Δημαρχείο και να ανέβουμε να θαυμάσουμε τη θέα του. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ξενάγηση και πραγματικά την συστήνω γιατί η ξεναγός μας κατέβασε και στα υπόγεια των κτηρίων εξηγώντας μας και γεγονότα της νεότερης ιστορίας της πόλης. Κάπου εδώ επιστρέψαμε για το check out, αφήνοντας τις βαλίτσες μας στη reception μέχρι την ώρα που θα φεύγαμε. Η τελευταία μας αποστολή ήταν η αναζήτηση της τέλειας μαριονέτας για την μικρή μου ξαδέρφη. Από μέρες είχαμε πέσει σε μια πολύ ωραία αγορά μέσα σε ένα τούνελ κοντά στη γέφυρα του Καρόλου, οπότε πήγαμε καρφί εκεί για τα τελευταία σουβενίρ. Τεράστια η ποικιλία σε μαριονέτες και σε όλες τις τιμές. Προτίμησα να της πάρω μια απλή πριγκίπισσα με μπλε φόρεμα σαν την αγαπημένη της Έλσα από την γνωστή ταινία. Κάπου εδώ τσιγκουνευτήκαμε να πάρουμε μια και για μας, μιας και όσες μας άρεσαν ήταν σχετικά τσιμπημένες, από 35 ευρώ και πάνω, και τώρα το μετανιώνουμε. Έτοιμοι με όλα τα σουβενίρ μας ανά χείρας καθίσαμε για ένα καφεδάκι στην πλατεία της παλιάς πόλης και πεταχτήκαμε μέχρι το Palladium για το μεσημεριανό μας. Αποχαιρετίσαμε την πόλη χαζεύοντας το κάστρο καθώς κατεβαίναμε προς το μετρό.
Κλείνοντας να κάνω και ένα σχόλιο, στην επιστροφή πετούσαμε μέσω Μονάχου με την Aegean. Καταλάβαμε ότι φτάνουμε στην πύλη αναχώρησης μας από τις φωνές και τον πανικό που επικρατούσε γύρω γύρω. Το χειρότερο δε, ήταν η συμπεριφορά κάποιου κυρίου σε μια κακόμοιρη αεροσυνοδό που έκανε το λάθος να του πει να βάλει την τσάντα του κάτω από το κάθισμα. Να μην μιλήσω για την φασαρία που επικρατούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης.
Αααα, το ουδέν κακό αμιγές καλού που έλεγα πιο πάνω? Ε, αποφασίσαμε ότι χρωστάμε ένα σαββατοκύριακο στην πόλη αυτή για να δούμε όσα δεν προλάβαμε και να πάρουμε μια μαριονέτα και για μας! Μπορεί να μην ακούγεται τίποτα φοβερό η απόφαση αυτή, αλλά για μένα είναι δέσμευση. Βασικά κάτι σαν τάμα. Και καλύτερα να τάξεις σε άγιο παρά σε μένα!!
Επίσης, το πρόγραμμά μας καθορίστηκε καθαρά με βάση τα προσωπικά μας γούστα. Ίσως να φαίνεται λειψό αλλά νομίζω δεν έχει νόημα να πας κάπου που δεν σου κινεί το ενδιαφέρον απλώς και μόνο για να πεις ότι πήγες.
Μας άρεσε πολύ η πόλη αυτή, την βρήκαμε μεσαιωνική και άκρως του γούστου μας. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να είναι για πάντα τόσο ψηλά στη λίστα μου μιας και είναι ελάχιστα τα ταξίδια που έχω κάνει, αλλά πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση σαν το πρώτο μας ταξίδι με τον Γιώργο. Ελπίζω να μην έγινα κουραστική! Πρώτη φορά το κάνω αυτό!
Ας βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και ας ξεκινήσω σιγά σιγά… όπως προανέφερα, τα αεροπορικά που κλείσαμε ήταν με ανταπόκριση. Κάπου εδώ ξεκίνησε το άγχος για μένα καθώς δεν είχα προσέξει πως στο αεροδρόμιο της Βιέννης είχαμε μόλις 30’ από την αποβίβαση από τη μια πτήση και την απογείωση της άλλης!! Μόλις το συνειδητοποίησα με έλουσε κρύος ιδρώτας! Και τι θα γίνει αν δεν προλάβουμε να αλλάξουμε αεροπλάνα??? Η πιο έγκυρη πηγή πληροφοριών που μπορούσα να βρω ήταν φυσικά το φόρουμ εδώ οπού ξεκοκάλισα κάθε ποστ και κάθε ιστορία σχετικά με την Austrian airlines και το αεροδρόμιο της Βιέννης! Μέχρι και στο street view της Google μπήκα μπας και μπορέσω να δω το αεροδρόμιο. Εν τέλει όλοι μου οι φόβοι ήταν αβάσιμοι, δεδομένου πως το εισιτήριο που κλείσαμε ήταν ενιαίο και η Austrian δεν είναι καμιά «χαζή» αεροπορική. Πατώντας τις πατούσες μας στο αεροδρόμιο της Βιέννης λοιπόν, τρέξαμε να βγούμε από το τούνελ που ενώνει το αεροπλάνο με το αεροδρόμιο, έτοιμοι για αγώνα ταχύτητας για να προλάβουμε να βρούμε την πύλη αναχώρησης για Πράγα. Αμ δε. Μια που βγήκαμε, μια που κάναμε δεξιά και να σου η πύλη να μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Και πόρτες μιας και μόλις είχε ξεκινήσει η επιβίβαση. Κάπου εκεί ήταν που επιτέλους χαλάρωσα και αποφάσισα να απολαύσω το ταξίδι που μόλις ξεκινούσε. Σε λιγότερο από μια ώρα βλέπαμε από το παράθυρο το φωτάκια της Πράγας! Βγαίνουμε λοιπόν από το αεροπλάνο και με τις σημειώσεις μου από εσάς εδώ ανα χείρας ψάχνουμε να βρούμε, αρχικά το ανταλλακτήριο του αεροδρομίου για να κάνουμε το πρώτο μας συνάλλαγμα και κατά δεύτερον το γκισέ για να βγάλουμε τα εισιτήριά μας.
Αρχικά, θα πω και γω όπως έχουν πει και άλλοι πριν από μένα, ότι το συνάλλαγμα στο αεροδρόμιο είναι μόνο για τα πρώτα έξοδα και συγκεκριμένα για τα εισιτήριο. Τίποτε άλλο. Αλλάξαμε όλα κι όλα 20 ευρώ και η διαφορά στην ισοτιμία με άλλα ανταλλακτήρια του κέντρου ήταν τεράστια.
Αφού βγάλαμε τα εισιτήριά μας, ψάξαμε να βρούμε τη στάση του αστικού. Έπρεπε να πάρουμε το 119 μέχρι τη στάση Nádraží Veleslavín όπου θα παίρναμε το μετρό. Σε γενικές γραμμές δεν δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να βρούμε τίποτα. Εκτός από το γεγονός ότι μπήκαμε σε λάθος λεωφορείο!! Ντάξει, όχι ακριβώς λάθος. Από ότι καταλάβαμε κατόπιν εορτής μπήκαμε σε αυτό που τελείωνε τη διαδρομή του στο αεροδρόμιο και όχι σε αυτό που ξεκινούσε από εκεί! Το αποτέλεσμα ήταν να μας κατεβάσει λίγα μέτρα παραπέρα ένας έξαλλος, που δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγε, οδηγός και να αναγκαστούμε να κάνουμε την απόσταση προς τα πίσω με τα πόδια. Μικρό το κακό λέμε όμως και μπαίνουμε στο σωστό λεωφορείο. Από εκεί και πέρα η σχέση μας με τις συγκοινωνίες της Πράγας ήταν παραπάνω από άριστη! Από την άλλη με τα πόδια, χανόμασταν διαρκώς! Αρχής γενομένης ψάχνοντας το ξενοδοχείο μας!! Το πρώην παλάτι που θα μέναμε ήταν ένα στενό κάτω από το αστρονομικό ρολόι. Κατά συνέπεια, με το μετρό κατεβήκαμε στη στάση Staroměstská. Όλη όλη η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε ήταν δεν ήταν 500 μέτρα! Είχα εκτυπώσει και χάρτη με τη διαδρομή και ήμασταν πανέτοιμοι. Αμ δε… θες λίγο το κάστρο που ξεπρόβαλε μπροστά μας μεγαλόπρεπο και φωτισμένο, θες η εκκλησία της Παναγιάς του Τυν, θες ο κόσμος? Κάτι από όλα αυτά μας μπέρδεψε τόοοσο πολύ που περιπλανιόμασταν σχεδόν ένα μισάωρο γύρω γύρω από το στενό του ξενοδοχείου! Φτάναμε στην πηγή και νερό δεν πίναμε. Με τα πολλά και με τη χρήση όσων offline χαρτών είχαμε στα κινητά μας καταφέραμε και φτάσαμε.
Να πω εδώ πω το δωμάτιο ήταν εξαιρετικό! Τεραστίων διαστάσεων με σάλα στην είσοδο και δυο πόρτες που οδηγούσαν η μια στην κρεβατοκάμαρα και η άλλη στο μπάνιο. Το μόνο που μας χάλασε ήταν τα δυο μονά ενωμένα κρεβάτια αντί για το διπλό που θα θέλαμε. Επίσης στο ισόγειο του ξενοδοχείου λειτουργούσε και μια μπυραρία, Fat cat λεγόταν , την οποία επισκεφτήκαμε και ένα βράδυ.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο βγήκαμε μια αναγνωριστική βόλτα κυρίως προς αναζήτηση τροφής μιας και ήμασταν όλη μέρα στο πόδι. Όταν καταλάβαμε πόσο κοντά ήμασταν στην πλατεία της παλιάς πόλης μας έπιασαν τα γέλια που καταφέραμε και περιπλανιόμασταν τόση ώρα για να βρούμε το ξενοδοχείο! Το λάθος μας ήταν ότι δεν μπήκαμε στο σωστό στενάκι αλλά στο διπλανό του! Μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση, ασχοληθήκαμε με το φλέγον ζήτημα: φαγητό!! Επειδή δεν είχα στις σημειώσεις μου κάτι κοντινό για να πάμε και επειδή ήμασταν και ολίγον τι ταλαιπωρημένοι καταλήξαμε στα KFC. Και μάλιστα πακέτο για το ξενοδοχείο. Θα ανακαλύπταμε την επόμενη μέρα την τσέχικη κουζίνα είπαμε…. Αλλά η λιχουδιά μας είχε άλλη άποψη. Καθώς λοιπόν γυρνούσαμε αμέριμνοι στο δωμάτιο πιάνει το μάτι μου μια μεγάλη ουρά από κόσμο. Τι είναι εδώ και περιμένουν, αναρωτήθηκα σιωπηλά, μη δώσω στόχο για τις ζοφερές μου σκέψεις ότι θα πήξουμε στο κοτόπουλο και δεν θα έχουμε τίποτα για επιδόρπιο. Κάπου εκεί βλέπω τις φώτο του καταστήματος πάνω πάνω που δείχνουν σαντιγές και σοκολάτες. Εδώ είμαστε λέω και κοντοστέκομαι. Μόλις είχαμε βρει τον εθισμό μας για όσες μέρες ήμασταν στην Πράγα. Τα trdelnik ή αλλιώς καμινάδες. Είναι αυτά τα εξαιρετικά ψητά ψωμάκια που κάνουν στην Βουδαπέστη, βουτηγμένα σε ζάχαρη ή κανέλα συνήθως. Αλλά η τσέχικη εκδοχή είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα. Γεμισμένα με λιωμένη σοκολάτα, παγωτό, φρούτα, σαντιγί και δεν ξέρω και γω τι άλλο!! Με τι μια στήθηκα στην ουρά συζητώντας με το έτερον ήμισυ για το πόσα να πάρουμε. Ένα μου λέει. Θα σκάσουμε μου λέει. Ναι σιγά του απαντάω και παίρνω 2, τα οποία κρατάω περήφανα στα χέρια μου. Μέχρι και ο υπάλληλος της reception γέλασε που με είδε έτσι! Τελικά τα δυο ήταν πολλά… αλλά από την άλλη ένα ίσον κανένα! Το καλό μου το αγόρι θυσιάστηκε και έφαγε και το μισοτελειωμένο δικό μου γιατί κρίμα να πάει χαράμι. Όλα τα βράδια που ακολούθησαν μας βρήκαν στο ξενοδοχείο με ένα trdelink αγκαλιά. Άμα μπορούσαμε να πάρουμε και μαζί μας θα παίρναμε, τόσο που μας άρεσαν.
Πρώτη μέρα
Η πρώτη μας μέρα στην πανέμορφη αυτή πόλη, που μας είχε μαγέψει ήδη από το πρώτο λεπτό, ξεκίνησε πολύ νωρίς καθώς θέλαμε να προλάβουμε την γέφυρα του Καρόλου χωρίς κόσμο. Έτσι και έγινε. Γύρω στις 9 είχαμε ήδη βγει και χαζεύαμε το κτήριο του Εθνικού Θεάτρου νομίζω, στο οποίο δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε καθώς γυρίζανε κάποια ταινία. Δεν μάθαμε ποια βέβαια, αλλά είχε ενδιαφέρον να χαζεύουμε από μακριά τον κόσμο που πηγαινοερχόταν για τα γυρίσματα. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς τα κάτω και φτάσαμε στην φημισμένη γέφυρα, την οποία τις επόμενες μέρες είδαμε και σχεδόν άδεια αργά το βράδυ.
Συνεχίσαμε με την είσοδό μας στο παλάτι, οπού ήταν πολύ λίγες οι αίθουσες που μπορούσαμε να επισκεφτούμε δυστυχώς, και για κάποιο άγνωστο λόγο δεν έβγαλα ούτε μια φώτο. Αυτό για το οποίο μετάνιωσα που δεν μπήκαμε τελικά ήταν ένα άλλο παλάτι παραδίπλα το Lobkowicz Palace, που κάπως το προσπεράσαμε και μετά ήταν αργά για να γυρίσουμε πίσω. Συνεχίσαμε προς το σοκάκι των αλχημιστών, χαζέψαμε τα μικρά σπιτάκια και μέσα σε ένα από αυτά βρήκαμε μουσείο με πανοπλίες. Μάλιστα με 2 ευρώ μπορούσες να ρίξεις με βαλλίστρα.
Το Olympia μας άρεσε πάρα πολύ. Καθίσαμε αμέσως μιας και δεν είχε πολύ κόσμο και παραγγείλαμε εξίσου γρήγορα μιας και είχα ήδη το μενού μας στις σημειώσεις μου από δω. Παραγγείλαμε Pork ribs, σνίτσελ, μια σούπα και μια σαλάτα. Συν μια μπύρα, ένα μπουκάλι νερό και ένα αναψυκτικό. Ο λογαριασμός δεν ήταν πάνω από τα 25 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Η σούπα εμένα δεν μου άρεσε, όχι γιατί δεν ήταν καλή, αλλά γιατί είχε άνηθο μέσα που δεν τον τρώω καθόλου. Η σαλατούλα ήταν ενδιαφέρουσα. Τα pork ribs ήταν ότι καλύτερο έχω φάει!!!!!!! Ακόμα και τώρα τα σκέφτομαι και μου τρέχουν τα σάλια!!! Και το σνίτσελ καλό ήταν, αλλά σαν τα pork ribs τίποτα!!! Τα μνημονεύουμε πολύ συχνά μιας και δεν έχουμε βρει κάτι αντίστοιχο στον τόπο μας.
Αφού ξεκουραστήκαμε, ζεσταθήκαμε και πάνω απ’ όλα φάγαμε, σειρά είχε ο λόφος Πετρίν. Πήραμε το δρόμο προς το πάνω για να βρούμε το τελεφερίκ και να γλιτώσουμε λίγο ποδαρόδρομο. Αμ δε. Μπήκαμε κανονικά στο τελεφερίκ αλλά κανένας δεν μας προειδοποίησε για την στάση που κάνει στο ενδιάμεσο. Θεωρήσαμε λοιπόν πολύ φυσιολογικό να κατέβουμε. Όταν καταλάβαμε το λάθος μας ντραπήκαμε να ξαναμπούμε μέσα, οπότε και συνεχίσαμε τη διαδρομή με τα πόδια. Όπως είναι λογικό όταν φτάσαμε πια στην κορυφή καμία σημασία δεν έδινα σε τίποτα και ούτε που ήθελα να ακούσω για να ανέβουμε και στο αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ.
Δεύτερη μέρα
Σήμερα σειρά είχαν η παλιά και η καινούργια πόλη της Πράγας. Θέλαμε να ξεκινήσουμε από το αστρονομικό ρολόι και να συνεχίσουμε με τις εκκλησίες του Αγίου Νικολάου και της Παναγιάς του Τυν πριν μεταφερθούμε στην καινούργια πόλη. Αυτό που δεν έχω πει μέχρι τώρα είναι ότι το αστρονομικό ρολόι δεν λειτουργούσε. Για την ακρίβεια ήταν υπό συντήρηση.
Ας τελειώσει εδώ το παραλήρημα μου μιας και αμέσως μετά πήγαμε στην Παναγιά του Τυν. Μας μπέρδεψε πάρα πολύ η είσοδός της που είναι τόσο κρυμμένη αλλά καταφέραμε και μπήκαμε. Περιπλανηθήκαμε λίγο μέσα, και ξεκινήσαμε να βρούμε μια άλλη εκκλησία, της Παναγιάς των Χιονιών.
Το πόσο δυσκολευτήκαμε να την βρούμε δεν θα το αναλύσω! Αλλά όταν επιτέλους φτάσαμε είδαμε πως και εκεί είχε λειτουργία κλειστή όμως για τους τουρίστες οπότε και θα άνοιγε μετά τις 11 νομίζω. Για να καλμάρουμε λίγο από την ταλαιπωρία μας πήγαμε λίγο παραδίπλα στο διάσημο café Louvre. Ήπιαμε τις σοκολάτες μας και πήραμε και 2 γλυκάκια.
Τελειώνοντας το φαγητό μας είδαμε απέναντί μας το Palladium, το εμπορικό κέντρο της Πράγας. Κρίμα να μην κάνουμε μια βόλτα είπαμε, οπότε περάσαμε το απόγευμά μας χαζεύοντας τις βιτρίνες του. Όταν κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε προς το δωμάτιο διασχίσαμε την διάσημη οδό Parizska και περάσαμε μια βόλτα από το Hard Rock Café για το απαραίτητο μπλουζάκι. Το βράδυ μας, μιας και είμαστε φαγανά παιδιά, το περάσαμε στη μπυραρία του ξενοδοχείου, το Fat cat, παρέα με burgers και μπύρα.
Τρίτη μέρα
Η τρίτη μας μέρα δυστυχώς δεν ήταν και πολύ καλή. Το πρόγραμμα είχε ζωολογικό κήπο και Vysehrad. Χωρίς κάποια προφανή αιτία έχω μια μανία με τους ζωολογικούς κήπους και ήταν δεδομένο πως ήθελα να επισκεφτώ έναν από τους παλαιότερους της Ευρώπης. Το να φτάσουμε εκεί απαιτούσε τραμ και αστικό και καθόλου δεν μας δυσκόλεψε μιας και οι συγκοινωνίες είναι ακριβέστατες και πάρα πολύ συχνές. Φτάνοντας, έφαγα το πρώτο ξενέρωμα με το ότι δεν μας έδωσα χάρτη του πάρκου μαζί με τα εισιτήρια αλλά έπρεπε να το πληρώσουμε σε κάτι μηχανήματα. Δεν πειράζει λέμε, σιγά τα λεφτά, ας πάρουμε έναν. Το μηχάνημα όμως είχε άλλη άποψη, μιας και όπως αποδείχθηκε ήταν χαλασμένο.Το κρύο ήταν τσουχτερό, βλέπε Φλεβάρης μήνας, και οι πρώτες νιφάδες έκαναν την εμφάνισή τους. Αλλά εμείς εκεί, αποφασισμένοι να δούμε τα πάντα. Τελικά σχεδόν 3 ώρες καθίσαμε, περπατώντας και μέσα στο κρύο μέχρι να αποφασίσουμε να φύγουμε. Δυστυχώς μετά από όλο αυτό, που δεν είναι ότι δεν μου άρεσε, απλά ήταν τεράστιο το πάρκο και πολύ μεγάλες οι αποστάσεις ανάμεσα στα ζωάκια, μας κούρασε τόσο πολύ που δεν είχαμε κουράγιο για το Vysehrad. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με τη σκέψη να φάμε κάτι και να πάμε στο Δημαρχείο της Παλιάς Πόλης για την ξενάγηση. Κάπου εδώ τυχαία πέσαμε πάνω στα σπίτια που χορεύουν.
Τέταρτη μέρα
Τελευταία μας μέρα στην υπέροχη αυτή πόλη και το πρόγραμμα είναι σφιχτό μιας και πετούσαμε γύρω στις 16:00. Τρέξαμε πρωί πρωί να προλάβουμε την ξενάγηση στο Δημαρχείο και να ανέβουμε να θαυμάσουμε τη θέα του. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ξενάγηση και πραγματικά την συστήνω γιατί η ξεναγός μας κατέβασε και στα υπόγεια των κτηρίων εξηγώντας μας και γεγονότα της νεότερης ιστορίας της πόλης. Κάπου εδώ επιστρέψαμε για το check out, αφήνοντας τις βαλίτσες μας στη reception μέχρι την ώρα που θα φεύγαμε. Η τελευταία μας αποστολή ήταν η αναζήτηση της τέλειας μαριονέτας για την μικρή μου ξαδέρφη. Από μέρες είχαμε πέσει σε μια πολύ ωραία αγορά μέσα σε ένα τούνελ κοντά στη γέφυρα του Καρόλου, οπότε πήγαμε καρφί εκεί για τα τελευταία σουβενίρ. Τεράστια η ποικιλία σε μαριονέτες και σε όλες τις τιμές. Προτίμησα να της πάρω μια απλή πριγκίπισσα με μπλε φόρεμα σαν την αγαπημένη της Έλσα από την γνωστή ταινία. Κάπου εδώ τσιγκουνευτήκαμε να πάρουμε μια και για μας, μιας και όσες μας άρεσαν ήταν σχετικά τσιμπημένες, από 35 ευρώ και πάνω, και τώρα το μετανιώνουμε. Έτοιμοι με όλα τα σουβενίρ μας ανά χείρας καθίσαμε για ένα καφεδάκι στην πλατεία της παλιάς πόλης και πεταχτήκαμε μέχρι το Palladium για το μεσημεριανό μας. Αποχαιρετίσαμε την πόλη χαζεύοντας το κάστρο καθώς κατεβαίναμε προς το μετρό.
Κλείνοντας να κάνω και ένα σχόλιο, στην επιστροφή πετούσαμε μέσω Μονάχου με την Aegean. Καταλάβαμε ότι φτάνουμε στην πύλη αναχώρησης μας από τις φωνές και τον πανικό που επικρατούσε γύρω γύρω. Το χειρότερο δε, ήταν η συμπεριφορά κάποιου κυρίου σε μια κακόμοιρη αεροσυνοδό που έκανε το λάθος να του πει να βάλει την τσάντα του κάτω από το κάθισμα. Να μην μιλήσω για την φασαρία που επικρατούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης.
Αααα, το ουδέν κακό αμιγές καλού που έλεγα πιο πάνω? Ε, αποφασίσαμε ότι χρωστάμε ένα σαββατοκύριακο στην πόλη αυτή για να δούμε όσα δεν προλάβαμε και να πάρουμε μια μαριονέτα και για μας! Μπορεί να μην ακούγεται τίποτα φοβερό η απόφαση αυτή, αλλά για μένα είναι δέσμευση. Βασικά κάτι σαν τάμα. Και καλύτερα να τάξεις σε άγιο παρά σε μένα!!
Επίσης, το πρόγραμμά μας καθορίστηκε καθαρά με βάση τα προσωπικά μας γούστα. Ίσως να φαίνεται λειψό αλλά νομίζω δεν έχει νόημα να πας κάπου που δεν σου κινεί το ενδιαφέρον απλώς και μόνο για να πεις ότι πήγες.
Μας άρεσε πολύ η πόλη αυτή, την βρήκαμε μεσαιωνική και άκρως του γούστου μας. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να είναι για πάντα τόσο ψηλά στη λίστα μου μιας και είναι ελάχιστα τα ταξίδια που έχω κάνει, αλλά πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση σαν το πρώτο μας ταξίδι με τον Γιώργο. Ελπίζω να μην έγινα κουραστική! Πρώτη φορά το κάνω αυτό!
