giorgoStar
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 316
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
E Ο τίτλος μπορεί να παραπλανεί διότι ο γύρος της αγαπημένης λίμνης που τη μοιράζονται χώρες και κρατίδια δεν επιφυλάσσει υποχρεωτικά εκπλήξεις αλλά υπάρχουν 2-3 σημεία που αξίζει θαρρώ να τα δει κανείς. To γεγονός ότι μπαινοβγαίνεις στα σύνορα των χωρών, το κάνει συναρπαστικό και αλλάζουν στα μάτια σου διαφορετικά είδη αρχιτεκτονικής και συναντάς διαφορετικούς ανθρώπους. Το ταξίδι το κάναμε οδικώς, γίνεται και με τρένο αλλά και με ακτοπλοϊκή μεταφορά όπως στο Como. Η διαδρομή ασφαλής και ευχάριστη, μέσα από άφθονο πράσινο, απέραντους αμπελώνες στα βορειοανατολικά της, φοβερές υποδομές με τεράστιους χώρους αναψυχής (κάμπινγκ, θαλάσσια σπορ, μαρίνες), ξέγνοιαστους ντόπιους (είναι από τις πιο πλούσιες περιοχές των χωρών τους) και μια εσάνς από Μέλανα Δρυμό, παρακλάδια του οποίου αγγίζουν δειλά δειλά τους πρόποδες των οικισμών της Κωνσταντίας(όπως την ονομάζουμε).
Α. Το πήραμε από κάτω προς τα πάνω και αποδείχτηκε σοφότατο γιατί η διαδρομή από Ζυρίχη μέσα από το καντόνι Glarus είναι κλάσεις ανώτερη από τον αυτοκινητόδρομο που σε πετάει απλά στην Konstanz. Ξυστά δεξιά μας το Λίχτενσταϊν, περνάμε το Ρήνο (ναι ναι φτάνει μέχρι εδώ), σύνορα με Αυστρία και πρώτη στάση το Bregenz. Γλυκό, χαλαρό, τουριστικό. Η προβλήτα τού λιμανιού δε με εντυπωσίασε και δεν υπήρχε κάτι που όταν ξέφευγε το μάτι να δημιουργούσε μια ωραία εικόνα με το φόντο. Ήταν απλά μια μπλε λίμνη και από πίσω χαμηλά οικήματα με δέντρα. Η αρχική εντύπωση, λοιπόν, με κράτησε πίσω.
Το παλιό ταχυδρομείο μόνο εμβληματικό και γρήγορα προς την είσοδο της παλιάς πόλης για να νιώσουμε...και ευτυχώς νιώσαμε. Και λίγο η καλοκαιρία, λίγο η θετική ενέργεια κάποιων δρωμένων για παιδιά που έτυχε να λαμβάνουν χώρα εκείνη τη μέρα στην παλιά πόλη, μας συνεπήρε η τσάρκα και μπήκαμε στο κλίμα.
Καφεδάκι ανα χείρας και ανακαλύπτω ένα δρομάκι που σε ανεβάζει στην Άνω Πόλη (Oberland). Εκεί υποκλίθηκα. Όταν το αντικρύζεις μοίαζει με έναν οικισμό που κρέμεται από το λόφο. Πολλή παράδοση, πολλά λουλούδια, μεράκλωμα και αίσθηση ότι μπήκες σε άλλο χώρο και χρόνο. Μου έκανε εντύπωση μάλλον που ήταν μια παλιά πόλη, μέσα σε μια παλιά πόλη μιας πόλης.
¨Εδώ είναι για Airbnb και για άραγμα¨ μου λέει ο φίλος μου ενώ εγώ από τη μια αντίκρυζα την game of thrones πύλη και από πίσω εμβληματικός ο Martinsturm. Στην κατάβαση συναντήσαμε την καθολική εκκλησία του Ιησού Χριστού, που μου θύμισε αρχιτεκτονική ναών σε Αγγλία - ΗΠΑ παρά γερμανόφωνων καθολικών και ήταν και αυτό μια ευχάριστη έκπληξη. Ωραία αίσθηση το Bregenz και δεν του το ´χα απ´την αρχή.
B. Αμαξάκι και βουρ για την επόμενη στάση. Περνάμε σύνορα για Γερμανία και δη για Βαυαρία. Η Βαυαρία γενικά γνωρίζουμε ότι περιποιείται. Δεν αφήνει τίποτε αναξιοποίητο ή στην τύχη του. Κι αν κάτι είναι όμορφο, θα το διαμορφώσουν έτσι ώστε να φαίνεται ομορφότερο. Προορισμός το Lindau, νησάκι για την ακρίβεια που συνδέεται με λωρίδα γης. Τεράστια οργανωμένα πάρκινγκ για να αφήνεις το αυτοκίνητο εκτός νησιού και να απολαμβάνεις τη μαγεία που ξεκινά με το που εισέρχεσαι. Ο κήπος της πόλης σε φιλοξενεί, γεμάτος κόσμο να απολαμβάνει τη βόλτα του, γύρω τριγύρω τα ιστιοπλοϊκά να γεμίζουν τον περιβάλλοντα υδάτινο χώρο και χωρίς πολλά πολλά βαυαρική παλιά πόλη.
Από την πλατεία του Ποσειδώνα παντού σοκάκια, εκκλησίες, μικρά και μεγάλα εμβλήματα κι αγάλματα, σχέδια, χρώματα, λουλούδια, το εντυπωσιακό παλιό δημαρχείο, ζωγραφισμένο απ´άκρη σ´άκρη και δε χρειάζεσαι να ψάχνεις, σε οδηγεί η πόλη αυτόματα.
Φτάνουμε στην κάτω πλευρά του νησιού. Εκεί βρισκεται το λιμανάκι, ιστορικά ξενοδοχεία, μαρίνα, ιδιωτικό lake bar, o Mangturm με την κοτσίδα της Ραπουντζέλ να κρέμεται από το παραθυράκι του, και στο βάθος δύο προβλήτες, μία με ένα φάρο και η άλλη αντικρυστά μ´ένα λιοντάρι. Ωραία είστε εδώ. Θα ξανάρθουμε οπωσδήποτε.
Γ. Συνεχίζουμε για το πιο αστικό Friedrichshafen, περνώντας πλέον στο κρατίδιο Μπάντεν-Βούρτενμπεργκ της Γερμανίας. Η πολη είναι γενέτειρα του Ζέπελιν για τον οποίο υπάρχει σαφώς μουσείο και ένα Ζέπελιν συνέχεια πάνω από τα κεφάλια μας.
Με το που εισερχόμαστε αλλάζει τελείως το οικοδόμημα και συναντούμε αυτόν το σιχαμένο τύπο πολυκατοικιών-κλουβιών που έχτιζαν σωρηδόν στα 60s-70s για να μαντρώνουν τους μετανάστες. Παλιά πόλη δεν έχουμε εδώ. Αυτό που σώζει την κατάσταση όμως είναι η παραλιακή της, που ναι θα το πω, μου θύμισε ελληνική περαντζάδα. Κόσμος και ντουνιάς, παραδοσιακές ορχήστρες να παίζουν παντού μουσική, χίπις να ψυχαγωγούν με αθλοπαιδιές, ένα lake bar πολύ μεσογειακά φτιαγμένο, παιδάκια στο νερό, πικ νικ στα πάρκα και ο περίπατος να σε ξεβγάζει στο παλάτι που δυστυχώς ήταν ήδη κλειστό αλλά το μονοπατάκι σου δίνει μια ξεχωριστή θέα της ιδιωτικής προβλήτας του (Schlosssteg).
Δ. Σουρουπώνει σιγά σιγά και τελευταία μας στάση για φαγητό πριν επιστρέψουμε σπίτι, δεν είναι άλλη από την πόλη Konstanz, για την οποία νομίζω δε χρειάζονται συστάσεις. Πολλοί φίλοι στο φόρουμ έχουν επισκεφτεί και έχουν διηγηθεί την ιστορία τους γι ´αυτή, έτσι κι εγώ δε θα επεκταθώ. Πλούσια πόλη, τη διεκδίκησαν και Ελβετοί και Αψβούργοι και Γερμανοί στον προσδιορισμό τους ως κράτη και κατα τύχη δεν τη βομβάρδισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στον πόλεμο γιατί νόμιζαν ότι ανήκει στην Ελβετία. Γεωγραφικά βρίσκεται ούτως ή άλλως πάνω στο σύνορο. Αυτό της δίνει μια αίγλη διότι διατήρησε όλη της την ιστορική φυσιογνωμία αλλά τυχαίνει να ενισχύεται και επουσιωδώς με τους Ελβετούς που περνούν τα σύνορα για ψώνια, συνδυάζοντας την τέλεια βόλτα, οικονομικά στα γερμανικά σούπερ μάρκετ-ναούς και με πολύ δυνατές επιλογές για φαγητό και ποτό. Το χρήμα λοιπόν που πέφτει στην πόλη, φαίνεται. Επειδή την ξέρουμε, λοιπόν, κάναμε μόνο μια βόλτα στο λιμάνι να θαυμάσουμε την Imperia, το περιστρεφόμενο γυναικείο άγαλμα, σήμα κατατεθέν της πόλης και να φάμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης που έσφυζαν από κόσμο, ντόπιους και επισκέπτες.
Σημείωση: επειδή η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν αυθόρμητη, είχα βάλει στο πλάνο μόνο αυτά που είχα σημειωμένα στα κιτάπια μου. Υπάρχουν εντούτοις 1-2 μέρη που παραλείφθησαν αλλά θα τα προσθέσω εν ευθέτω χρόνω. Μείνετε συντονισμένοι!
Α. Το πήραμε από κάτω προς τα πάνω και αποδείχτηκε σοφότατο γιατί η διαδρομή από Ζυρίχη μέσα από το καντόνι Glarus είναι κλάσεις ανώτερη από τον αυτοκινητόδρομο που σε πετάει απλά στην Konstanz. Ξυστά δεξιά μας το Λίχτενσταϊν, περνάμε το Ρήνο (ναι ναι φτάνει μέχρι εδώ), σύνορα με Αυστρία και πρώτη στάση το Bregenz. Γλυκό, χαλαρό, τουριστικό. Η προβλήτα τού λιμανιού δε με εντυπωσίασε και δεν υπήρχε κάτι που όταν ξέφευγε το μάτι να δημιουργούσε μια ωραία εικόνα με το φόντο. Ήταν απλά μια μπλε λίμνη και από πίσω χαμηλά οικήματα με δέντρα. Η αρχική εντύπωση, λοιπόν, με κράτησε πίσω.
Το παλιό ταχυδρομείο μόνο εμβληματικό και γρήγορα προς την είσοδο της παλιάς πόλης για να νιώσουμε...και ευτυχώς νιώσαμε. Και λίγο η καλοκαιρία, λίγο η θετική ενέργεια κάποιων δρωμένων για παιδιά που έτυχε να λαμβάνουν χώρα εκείνη τη μέρα στην παλιά πόλη, μας συνεπήρε η τσάρκα και μπήκαμε στο κλίμα.
Καφεδάκι ανα χείρας και ανακαλύπτω ένα δρομάκι που σε ανεβάζει στην Άνω Πόλη (Oberland). Εκεί υποκλίθηκα. Όταν το αντικρύζεις μοίαζει με έναν οικισμό που κρέμεται από το λόφο. Πολλή παράδοση, πολλά λουλούδια, μεράκλωμα και αίσθηση ότι μπήκες σε άλλο χώρο και χρόνο. Μου έκανε εντύπωση μάλλον που ήταν μια παλιά πόλη, μέσα σε μια παλιά πόλη μιας πόλης.
¨Εδώ είναι για Airbnb και για άραγμα¨ μου λέει ο φίλος μου ενώ εγώ από τη μια αντίκρυζα την game of thrones πύλη και από πίσω εμβληματικός ο Martinsturm. Στην κατάβαση συναντήσαμε την καθολική εκκλησία του Ιησού Χριστού, που μου θύμισε αρχιτεκτονική ναών σε Αγγλία - ΗΠΑ παρά γερμανόφωνων καθολικών και ήταν και αυτό μια ευχάριστη έκπληξη. Ωραία αίσθηση το Bregenz και δεν του το ´χα απ´την αρχή.
B. Αμαξάκι και βουρ για την επόμενη στάση. Περνάμε σύνορα για Γερμανία και δη για Βαυαρία. Η Βαυαρία γενικά γνωρίζουμε ότι περιποιείται. Δεν αφήνει τίποτε αναξιοποίητο ή στην τύχη του. Κι αν κάτι είναι όμορφο, θα το διαμορφώσουν έτσι ώστε να φαίνεται ομορφότερο. Προορισμός το Lindau, νησάκι για την ακρίβεια που συνδέεται με λωρίδα γης. Τεράστια οργανωμένα πάρκινγκ για να αφήνεις το αυτοκίνητο εκτός νησιού και να απολαμβάνεις τη μαγεία που ξεκινά με το που εισέρχεσαι. Ο κήπος της πόλης σε φιλοξενεί, γεμάτος κόσμο να απολαμβάνει τη βόλτα του, γύρω τριγύρω τα ιστιοπλοϊκά να γεμίζουν τον περιβάλλοντα υδάτινο χώρο και χωρίς πολλά πολλά βαυαρική παλιά πόλη.
Από την πλατεία του Ποσειδώνα παντού σοκάκια, εκκλησίες, μικρά και μεγάλα εμβλήματα κι αγάλματα, σχέδια, χρώματα, λουλούδια, το εντυπωσιακό παλιό δημαρχείο, ζωγραφισμένο απ´άκρη σ´άκρη και δε χρειάζεσαι να ψάχνεις, σε οδηγεί η πόλη αυτόματα.
Φτάνουμε στην κάτω πλευρά του νησιού. Εκεί βρισκεται το λιμανάκι, ιστορικά ξενοδοχεία, μαρίνα, ιδιωτικό lake bar, o Mangturm με την κοτσίδα της Ραπουντζέλ να κρέμεται από το παραθυράκι του, και στο βάθος δύο προβλήτες, μία με ένα φάρο και η άλλη αντικρυστά μ´ένα λιοντάρι. Ωραία είστε εδώ. Θα ξανάρθουμε οπωσδήποτε.
Γ. Συνεχίζουμε για το πιο αστικό Friedrichshafen, περνώντας πλέον στο κρατίδιο Μπάντεν-Βούρτενμπεργκ της Γερμανίας. Η πολη είναι γενέτειρα του Ζέπελιν για τον οποίο υπάρχει σαφώς μουσείο και ένα Ζέπελιν συνέχεια πάνω από τα κεφάλια μας.
Με το που εισερχόμαστε αλλάζει τελείως το οικοδόμημα και συναντούμε αυτόν το σιχαμένο τύπο πολυκατοικιών-κλουβιών που έχτιζαν σωρηδόν στα 60s-70s για να μαντρώνουν τους μετανάστες. Παλιά πόλη δεν έχουμε εδώ. Αυτό που σώζει την κατάσταση όμως είναι η παραλιακή της, που ναι θα το πω, μου θύμισε ελληνική περαντζάδα. Κόσμος και ντουνιάς, παραδοσιακές ορχήστρες να παίζουν παντού μουσική, χίπις να ψυχαγωγούν με αθλοπαιδιές, ένα lake bar πολύ μεσογειακά φτιαγμένο, παιδάκια στο νερό, πικ νικ στα πάρκα και ο περίπατος να σε ξεβγάζει στο παλάτι που δυστυχώς ήταν ήδη κλειστό αλλά το μονοπατάκι σου δίνει μια ξεχωριστή θέα της ιδιωτικής προβλήτας του (Schlosssteg).
Δ. Σουρουπώνει σιγά σιγά και τελευταία μας στάση για φαγητό πριν επιστρέψουμε σπίτι, δεν είναι άλλη από την πόλη Konstanz, για την οποία νομίζω δε χρειάζονται συστάσεις. Πολλοί φίλοι στο φόρουμ έχουν επισκεφτεί και έχουν διηγηθεί την ιστορία τους γι ´αυτή, έτσι κι εγώ δε θα επεκταθώ. Πλούσια πόλη, τη διεκδίκησαν και Ελβετοί και Αψβούργοι και Γερμανοί στον προσδιορισμό τους ως κράτη και κατα τύχη δεν τη βομβάρδισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στον πόλεμο γιατί νόμιζαν ότι ανήκει στην Ελβετία. Γεωγραφικά βρίσκεται ούτως ή άλλως πάνω στο σύνορο. Αυτό της δίνει μια αίγλη διότι διατήρησε όλη της την ιστορική φυσιογνωμία αλλά τυχαίνει να ενισχύεται και επουσιωδώς με τους Ελβετούς που περνούν τα σύνορα για ψώνια, συνδυάζοντας την τέλεια βόλτα, οικονομικά στα γερμανικά σούπερ μάρκετ-ναούς και με πολύ δυνατές επιλογές για φαγητό και ποτό. Το χρήμα λοιπόν που πέφτει στην πόλη, φαίνεται. Επειδή την ξέρουμε, λοιπόν, κάναμε μόνο μια βόλτα στο λιμάνι να θαυμάσουμε την Imperia, το περιστρεφόμενο γυναικείο άγαλμα, σήμα κατατεθέν της πόλης και να φάμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης που έσφυζαν από κόσμο, ντόπιους και επισκέπτες.
Σημείωση: επειδή η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν αυθόρμητη, είχα βάλει στο πλάνο μόνο αυτά που είχα σημειωμένα στα κιτάπια μου. Υπάρχουν εντούτοις 1-2 μέρη που παραλείφθησαν αλλά θα τα προσθέσω εν ευθέτω χρόνω. Μείνετε συντονισμένοι!
