ΗΠΑ New Orleans & New York: The Louisiana Blues

[evaT]

Jack Bauer λέει

Μπράβο ψηλέ, έβαλες άλλο ένα εμβληματικό ταξίδι στη φαρέτρα σου!

 

[psilos3]

Jack Bauer λέει

Λατρεία μεγάλη!

(Μόνο αυτός δε με έλεγξε εκείνη τη μέρα ,να μη πω τι μας έσπαγαν οι Αμερικανοί κάθε φορά που ήταν να πετάξουμε, τα ξέρεις).

Μπράβο ψηλέ, έβαλες άλλο ένα εμβληματικό ταξίδι στη φαρέτρα σου!

Σ' ευχαριστώ, ήταν όντως ένα τέτοιο ταξίδι και παρόλο που οι μέρες ήταν λίγες θεωρώ ότι πήγε εξαιρετικά, κάτι που θα γράψω και στον απολογισμό μου σε δύο κεφάλαια.

 

[KIKI]

Το τραγούδι που λέει ο Μυστακίδης ποιος το έγραψε;

 

[psilos3]

Το τραγούδι που λέει ο Μυστακίδης ποιος το έγραψε;

Είναι παραδοσιακό, από τα λεγόμενα ρεμπέτικα της Αμερικής και βρίσκεται στον δίσκο του Μυστακίδη με τις εξαιρετικές διασκευές που ονομάζεται «Αμέρικα», ένα κι ένα όλα.
Έχει κάνει τρομερή δουλειά με την αναβίωση αυτών των τραγουδιών στα πλαίσια της αναγνώρισης της λαϊκής κιθάρας, είναι πολύ μεγάλος μουσικός.

 

[psilos3]

Πλέοντας το Manhattan



Να που η τελευταία μέρα αυτού του έτσι κι αλλιώς μικρού ταξιδιού δεν άργησε να ξημερώσει, είχε όμως ακόμα να μας επιφυλάξει πολλές συγκινήσεις. Ξυπνήσαμε μετά από υπέροχο ύπνο στο πιο ωραίο δωμάτιο της του 8ημέρου, κατεβήκαμε για το τίμιο πρωινό του ξενοδοχείου κι αφού ετοιμαστήκαμε αφήσαμε τα πράγματα στο χώρο φύλαξης και βγήκαμε στους παγωμένους δρόμους της πόλης:

Η αφετηρία της γραμμής 1 που θα παίρναμε ήταν μόνο λίγα μέτρα μακριά μας, οδηγώντας μας 20 λεπτά μετά (μεγάλες οι αποστάσεις στο Μανχάταν) σ’ ένα γνώριμο για μας μέρος όπως αυτό του Chelsea:

Είχαμε λίγη ώρα στη διάθεση μας, γι’ αυτό και δε το σκεφτήκαμε καν όταν είδαμε μπροστά μας το Flannerys Bar που εν’ τέλει αποδείχτηκε γιάφκα των οπαδών της Tottenham (!) στη Νέα Υόρκη. Μάλιστα τα σπιρούνια εκείνη την ώρα έπαιζαν με τη Nottingham Forest, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να επικρατεί το αδιαχώρητο, με φωνές, φασαρίες και μπύρες, λίγο πριν τις 11 το πρωί. Παραγγείλαμε κι εμείς δύο (όχι που δε θα το κάναμε), πριν όμως ακούσουμε το θεϊκό «Only Cash» από την τύπισσα. Το cash δε μας έβγαινε παρά δύο δολάρια, μένοντας εν τέλει με την όρεξη:

Με κατεβασμένα μούτρα συνεχίσαμε τη διαδρομή μας μέσω της 14ης προς το ποτάμι, με το κρύο να μην αστειεύεται καθόλου:

Μπροστά μας για άλλη μια φορά το κτήριο Edge, με την κορυφή του να χάνεται μες τα σύννεφα:

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στις αποβάθρες Chelsea Piers και πιο συγκεκριμένα στη νο 61 που περίμενε δεμένο το πλοίο της City Cruises, όπου είχαμε κλείσει την περιήγηση των επομένων 2 ωρών, με περιπετειώδη τρόπο:

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εμείς είχαμε διαλέξει κάτι πολύ απλούστερο κόστους 28€ το άτομο μέσω της booking και του «cityexperiences.com», ίσα για να δούμε από θαλάσσης (ή ποταμού αν προτιμάτε) κάποια αξιοθέατα της πόλης έχοντας αφετηρία τις αποβάθρες κοντά στο ξενοδοχείο μας για να βολεύει στις μετακινήσεις.
Το προηγούμενο πρωί όμως ήρθε η πρώτη ακύρωση λόγω ελάχιστων συμμετοχών, μετατοπίζοντας μας σε καινούρια ώρα δρομολογίου. Το ίδιο απόγευμα έρχεται και νέα ακύρωση λόγω καιρού, με απολογητικό ύφος και δωρεάν αναβάθμιση σε κρουαζιέρα μετα φαγητού. Δε μας χάλασε! Εκμεταλλεύτηκα βέβαια το γεγονός παίζοντας το δυσαρεστημένος με όλες αυτές τις αλλαγές, κερδίζοντας επιπλέον και ποτά. Αμερική είσαι, πιάνουν κάτι τέτοια...

Μη τα πολυλογώ περισσότερο για τη μεγάλη μας τύχη, λίγο πριν τις 12 φορτωθήκαμε στο πλοίο πιάνοντας το κρατημένο τραπέζι μας, με το πρώτο πιάτο να σερβίρεται λίγο μετά συνοδεία ενός Manhattan cocktail που είχα διαλέξει για να είμαστε και στο κλίμα:

Στις 12 ακριβώς ξεκίνησε η πλεύση, αρχής γενομένης από τον Hudson River που περνάει δυτικά του Manhattan, με τις πρώτες εικόνες απέναντι στο Jersey City να είναι εντυπωσιακές:

Δε ξέρω τι ρόλο παίζει αυτό το τεράστιο ρολόι της colgate, είπα θα το ψάξω και δε το ‘κανα ακόμα, κάτι που είδα φωτογραφίζοντας από την ασφάλεια και τη ζεστασιά του κλειστού χώρου στον οποίο βρισκόμουν:

Βέβαια μερικές στιγμές μετά συνειδητοποίησα ότι η πρόσβαση στο ανοικτό κατάστρωμα ήταν εφικτή. «Μείνε όσο θέλεις, και όλη τη διάρκεια αν μπορείς» μου είπε ένας ευγενέστατος τύπος από το πλήρωμα, μ’ εμένα να ντύνομαι όσο καλύτερα γινόταν προκειμένου να αντιμετωπίσω το τσουχτερό κρύο:

Περιττό να πω βέβαια ότι η εμπειρία που ζούσαμε ήταν εξαιρετική, κάτι που νομίζω αποτυπώνεται αρκετά και στις εικόνες του φακού παρόλη τη συννεφιά και τον μουντό καιρό της ημέρας:

Είχαμε κιόλας μπει στον East River, εξ ανατολής αυτή τη φορά του νησιού, με τις σπουδαίες γέφυρες Manhattan και Brooklyn bridge να έρχονται στο οπτικό μου πεδίο. Αισθάνθηκα τυχερός μιας και είχα κατά νου να τις δούμε το προηγούμενο απόγευμα από ξηράς, με τη βροχή όμως να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα:

Ο Νίκος ήρθε να με φωνάξει μιας και το κυρίως είχε ήδη σερβιριστεί (πεντανόστιμο, το τσάκισα) με το πλοίο να κάνει στροφή 180 μοιρών την ίδια στιγμή, ξεκινώντας περίπου για την επιστροφή. Είχαμε τελειώσει; Όχι ακόμα:

Δε γινόταν να φύγουμε άλλωστε απ’ αυτή την πόλη και να μη δούμε τη μεγαλύτερη διασημότητα της, έστω και από θαλάσσης, προσεγγίζοντας λίγη ώρα μετά το Liberty Island. Εκεί βρίσκεται όπως καταλάβατε το άγαλμα της Ελευθερίας με τη γνωστή ιστορία του, όπου οι μεγάλοι υπέρμαχοι της ελευθερίας Γάλλοι το χαρίσανε ως δώρο στους ακόμα μεγαλύτερους ελευθερωτές Αμερικανούς. Νομίζω ότι η πρώτη εικόνα που είδα φτάνοντας -αφού είχα πιάσει την καλύτερη θέση στο κατάστρωμα- ,οδηγεί αναπόφευκτα σε συνειρμούς:

Πλησιάσαμε σε μια εύλογη απόσταση για φωτογραφίες, σε μια στιγμή όπου σχεδόν όλοι οι πελάτες του πλοίου – εστιατορίου είχαν ξεχυθεί στο κατάστρωμα:

Έβγαλα κι εγώ τις δικές μου, βγήκαμε και τις αναμνηστικές και αποχωρήσαμε συντόμως. Ορίστε και μια κοντινή:

Εξάλλου η πλεύση είχε ήδη ξεκινήσει, με το κλείσιμο του μενού να μη μπορεί να ναι κάτι άλλο από ένα παραδοσιακό Νεοϋορκέζικο Cheesecake:

Κι επειδή πολλά είπα για ποτάμια, νησιά και τα σχετικά, ορίστε μια εξαιρετική φωτογραφία που αλίευσα από ένα social και τα επεξηγεί όλα με πολύ ωραίο τρόπο για να έχετε και αίσθηση του χώρου, της πόλης και της πλεύσης που διανύσαμε:

Αφήσαμε ένα καλό φιλοδώρημα μην είμαστε και αχάριστοι, κι ευγνωμονώντας για την ανέλπιστη τύχη μας ξεχυθήκαμε και πάλι στους δρόμους του Μανχάταν.

Είχαμε συνέχεια…

 

[psilos3]

Αμέρικα ήταν και πάει…



Ώρα δύο και κάτι το μεσημέρι. Χρόνος υπήρχε ακόμα για όλα, όμως έπρεπε να κινηθούμε έξυπνα. Μπήκαμε ξανά στο μετρό λοιπόν και τη μπλε γραμμή αυτή τη φορά με προορισμό ξανά το Lower Manhattan και πιο συγκεκριμένα τη στάση World Trade Center:

Ορίστε και ο αγωγός που ξεκαπνίζει, κάτι που συναντήσαμε ουκ ολίγες φορές περπατώντας τη Νέα Υόρκη:

Λίγα μόνο βήματα μας χώριζαν από το Ground Zero ,σημείο μηδέν όπως αρεσκόμαστε να λέμε στα Ελληνικά, με το μουσείο 9/11 και το σουβενιράδικο να αποτελούν τις πρώτες εικόνες που αντίκρυσαν τα μάτια μας, μια όχι και τόσο ωραία δηλαδή εκδοχή, μιας και σύντομα διαπιστώσαμε ότι ακόμα κι απ’ αυτό υπάρχει στη μέση το κέρδος…

Όλοι γνωρίζουμε φυσικά τι έγινε στο σημείο αυτό την 11 του Σεπτέμβρη του 2001 και δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Προσωπικά θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις μέρες μιας και λίγο μετά παρουσιαζόμουν για θητεία, με τα μέτρα ασφαλείας να αυξάνονται ραγδαία μετά το συμβάν.

Σήμερα, στη θέση που κάποτε έστεκαν οι δίδυμοι πύργοι βρίσκονται τα μνημεία με τα ονόματα των νεκρών της ανείπωτης αυτής τραγωδίας:

Προσπεράσαμε γρήγορα το μουσείο του οποίου το εισιτήριο κόστιζε 29$ (αλίμονο) και κατευθυνθήκαμε και προς το δεύτερο, πανομοιότυπο μνημείο:

Εντύπωση μου έκανε η μεταλλική τεραστίων διαστάσεων πλάκα στον απέναντι τοίχο, που εξυμνεί την υπεράνθρωπη προσπάθεια των πυροσβεστών που έδωσαν τη μάχη τις πρώτες δύσκολες κι όχι μόνο ώρες:

Είχαμε δει πολλά και χρειαζόμασταν οπωσδήποτε μια στάση, με την Pub O’Hara’s να εμφανίζεται μπροστά μας σαν όαση. Τρομερό μπαρ, καταπληκτική μουσική, πολύ ωραίος για άλλη μια φορά κόσμος:

Ευτυχώς βολευτήκαμε γρήγορα σε μια θέση, παρατηρώντας, συζητώντας και δοκιμάζοντας. Τι είναι αυτή η μπύρα που σερβίρουν με φέτα πορτοκάλι φίλε; Πρέπει να την πιούμε, ξέρεις ότι μ' ενθουσιάζουν αυτές οι καινοτομίες:

Μεσημεράκι και υπό τη σκιά World Trade Center του και άλλων ουρανοξυστών, συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη, αποτυγχάνοντας για πολλοστή φορά να βρούμε και κάτι καλό να ψωνίσουμε:

Οι οδηγίες μου μας έβγαζαν καρφί προς τα κάτω, περνώντας επί τη ευκαιρία από την Trinity Church, επισκοπική εκκλησία του 17ου αιώνα, συνεχίζοντας στα δρομάκια ως το θεόρατο κτήριο του τύπου με τη γάτα στο κεφάλι που έχει διατελέσει και πρόεδρος των ΗΠΑ σ’ ένα πρόσφατο φεγγάρι:

Ο στόχος μας δεν ήταν άλλος από την περίφημη Wall street, το νο1 χρηματιστήριο αξιών του κόσμου με λίγα λόγια που τόσα έχουμε δει κι ακούσει, ταμπουρωμένο βεβαίως πίσω από κιγκλιδώματα με διακριτική παρουσία της ασφάλειας:

Ορίστε και η είσοδος του διάσημου κτηρίου, με τον μεγαλοπρεπή ναό να ξεχωρίζει στο βάθος, δίνοντας λίγο περισσότερο χρώμα στη μουντή αυτή γειτονιά:

• Που πάνε να τα πιούνε φίλε οι γιάπηδες με τα κοστούμια όταν τελειώνει ο χαρτοπόλεμος στη wall street;
• Που να ξέρω;
• Ξέρω εγώ, εκεί που θα πάμε να τα πιούμε κι εμείς. Ακολούθησε με

Έτσι με πολύ απλές διαδικασίες στρωθήκαμε στο μπαρ της Killarney Rose, ακόμα μια από τις πολλές εξαιρειτκές Ιρλανδικές αυτής της πόλης που κρατούσα στις σημειώσεις μου, με καλή μπύρα και μουσικάρες. Ρε τους Αμερικανοί, μπράβο, δε τους το χα!

Η άμμος στην κλεψύδρα της εκδρομής άδειαζε όμως απειλητικά, έτσι κινήσαμε προς το ξενοδοχείο για την παραλαβή των αποσκευών μας. Βασικά θέλαμε να ‘μαστε δίπλα (όχι ότι ήταν μακριά έτσι κι αλλιώς) προκειμένου να χαιρετήσουμε και αυτή την πόλη όπως της αξίζει, δηλαδή σ’ ένα ωραίο σκοτεινό μπαρ όπως το Ulysses που βρέθηκε αυτή τη φορά στο διάβα μας:

Ήπιαμε τις καστανές μας μπύρες στον πολύ ωραίο πραγματικά χώρο, θαυμάζοντας για τελευταία φορά την ευγένεια και το στυλ των κατοίκων:

Η κάβα κολλητά στο ξενοδοχείο που ήθελα να κάνω τα ψώνια μου μιας και παρέδιδα αποσκευή με απογοήτευσε, είτε από τιμές είτε από τα bourbon που ήθελα και δεν είχε, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες πήραμε τις αποσκευές μας και αναχωρήσαμε, με την τελευταία εικόνα της πόλης πριν χαθούμε από προσώπου γης να ναι αυτή της wall street:

Είχαμε την εμπειρία πλέον ώστε να ξεκινήσουμε αρκετά πιο νωρίς, πέντε ώρες πριν την πτήση συγκεκριμένα, για το αεροδρόμιο. Τι πιο λογικό φυσικά να φύγεις όπως ήρθες, με την καφέ γραμμή του Μετρό σκεφτήκαμε ψάχνοντας παράλληλα στο google maps.
Λάθος! Μεγάλο λάθος αγαπητοί φίλοι, μιας και στην πόλη αυτή κάθε μέρα μπορεί να συμβεί κάτι καινούριο με τις μετακινήσεις της. Ο συρμός δε τερμάτιζε στον Jamaica όπως υπολογίζαμε αλλά 7 στάσεις νωρίτερα, κάνοντας μας να ψάχνουμε τρόπο διαφυγής προκειμένου να φτάσουμε στο JFK.

Κατεβήκαμε στον σταθμό Broadway Junction κάπου μετά το Brooklyn εν μέσω βρώμας, πολυκοσμίας και μιας μίνι διαδήλωσης, με μια ευγενέστατη υπάλληλο να μας κατατοπίζει στο χάος, καθώς έπρεπε να περιμένουμε τη μπλε γραμμή σε συγκεκριμένη πλατφόρμα. Τελικώς φτάσαμε στον howard beach, τερματικό σταθμό του JFK Airtrain και επιτέλους κοντά 2 ώρες μετά αντικρύσαμε το αεροδρόμιο:

Η υπάλληλος της Turkish ήταν νέα και δε στροφάριζε καταλλήλως, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να μας δώσει καλές θέσεις μιας και εμφανιζόταν γεμάτη η πτήση (δεν ήταν), καθυστερώντας πάρα πολύ προκειμένου τελικά να μας βολέψει όχι για την υπερατλαντική αλλά για την πτήση Κων/πολη – Θεσσαλονίκη και να το υπερηφανεύεται. Μπράβο, συγχαρητήρια!

Πήραμε τις κάρτες επιβίβασης και κατευθυνθήκαμε για τελευταία φορά στο σιχαμένο έλεγχο του αεροδρομίου και μετά για ψώνια. Το μπουκαλάκι με το τίμιο bourbon που ψώνισα θα με περίμενε στην πύλη (!) και δε μπορούσα να το πάρω εκ των προτέρων, κάτι που δε μου ‘χε ξανατύχει πουθενά έως τώρα στα ταξίδια μου.

Θέλαμε οπωσδήποτε να πιούμε κάτι, είχαμε και το 9ωρο μπροστά μας, οπότε εμφανώς καταβεβλημένοι με όλα αυτά των τελευταίων ωρών φτάσαμε στο lounge της Turkish. Λυπούμαστε κύριοι, τώρα ανοίξαμε και δεν έχουμε φέρει αλκοολούχα ακόμη, ήταν η απάντηση της υπαλλήλου, κάνοντας με να αναφωνήσω «Τι κάνετε μωρέ;» και να τη βγάλω με εξαιρετικά κοκκινιστά σουτζουκάκια πίνοντας τσάι, ωσάν άλλος δερβίσης της Ανατολής.

Τελικώς το μυαλό μου που σε κάτι τέτοια κόβει μας οδήγησε στο απέναντι lounge της Lufthansa προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη, με το μπουκαλάκι κάτω δεξιά να αποτελεί ανάμνηση κοντά μια ώρα μετά. Δε γίνεται να πετάς τόσες ώρες στεγνός άλλωστε, δε κάνει, έχουν αποφανθεί κορυφαίοι επιστήμονες περί αυτού!

Η επιβίβαση ήταν σύντομη με το αεροσκάφος να απογειώνεται στην ώρα του, 23:55 Αμερικής με κατεύθυνση την Κωνσταντινούπολη, σε μια πτήση που κούνησε ελάχιστα βγαίνοντας από την αμερικανική ήπειρο και λίγες ώρες αργότερα μπαίνοντας στην ευρωπαϊκή.
Από την εταιρεία δεν έχω παράπονο, ωστόσο μου βγήκε λίγο η ψυχή (γι’ ακόμα μια φορά σε μεγάλη πτήση επιστροφής) μιας και η μπροστινή μου θεώρησε καλό να κάνει τη θέση πίσω τις 8μισι από τις 9 ώρες προκειμένου να απλώσει την 1.60 κορμάρα της, μ' εμένα να μη μπορώ να χωρέσω στη θέση μου.

Δε γίνεται άλλο αυτή η κατάσταση, θα ξεκινήσω εκστρατεία μου φαίνεται κόντρα στις αεροπορικές υπέρ του δικαιώματος των ψηλών, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια πώς να το κάνουμε, πρέπει να υπάρχουν κριτήρια στη κατανομή θέσεων.

Τουλάχιστον το 9ωρο δεν είναι πολύ τηρουμένων των αναλογιών, έτσι πέρασε γρήγορα κυρίως διαβάζοντας, με το IST που περισσότερο μοιάζει με εμπορικό και τις τιμές του να μοιάζουν περισσότερο Βόρειας Ευρώπης παρά Τουρκίας, να μας υποδέχεται και πάλι για ολιγόωρη αναμονή:

Που αλλού, στο lounge και πάλι, όπου αφού κάναμε το λάθος να πάρουμε δύο καφέδες με γεύση λίγο χειρότερη από καστανόχωμα το διορθώσαμε τάχιστα εμπιστευόμενοι και πάλι τα τοπικά προϊόντα, με όρεξη και διάθεση για άλλο τόσο:

Η πτήση για SELANΙK, γεμάτη κατά το ήμισυ από Ρώσους πολίτες προφανώς λόγω της απευθείας απαγόρευσης έφυγε με 40λεπτη καθυστέρηση, βάζοντας έτσι τον επίλογο Κυριακή βράδυ σε μια σύντομη αλλά υπέροχη εκδρομή.

Μια εκδρομή που θα μνημονεύεται για καιρό!

 

[Kyriakao]

Εκεί βρίσκεται όπως καταλάβατε το άγαλμα της Ελευθερίας με τη γνωστή ιστορία του, όπου οι μεγάλοι υπέρμαχοι της ελευθερίας Γάλλοι το χαρίσανε ως δώρο στους ακόμα μεγαλύτερους ελευθερωτές Αμερικανούς.

 

[Señor_Nada]

Πολύ δυνατή η περιγραφή για τη Νέα Ορλεανή. Τέτοια μέρη ψάχνω. Μοναδικό παράπονο που στα βιντεάκια δεν έβαλες το έπος stone the crow.

Ευχαριστούμε! Και εις άλλα με υγεία!

 

[psilos3]

Πολύ δυνατή η περιγραφή για τη Νέα Ορλεανή. Τέτοια μέρη ψάχνω. Μοναδικό παράπονο που στα βιντεάκια δεν έβαλες το έπος stone the crow.

Ευχαριστούμε! Και εις άλλα με υγεία!

Εγώ ευχαριστώ για όσα καλά γράφεις πάντα αλλά και για το κομμάτι που μου θύμησες και είχα ν' ακούσω καιρό. Δεν ήξερα ότι οι Down είναι από τη Νέα Ορλεάνη. Μουσικομάνα!

 

[psilos3]

Απολογισμός – σύνοψη


Θα κλείσω συνοψίζοντας με τον αγαπημένο τρόπο ερωταπαντήσεων προς τον εαυτό μου, όπως σε κάθε τέτοια ιστορία μου για ταξίδι εκτός Ευρώπης.

-Σου έφτασαν οι μέρες που είχες στη διάθεση σου;
Όσο κι αν τις εκμεταλλεύτηκα είναι ξεκάθαρο πως όχι, δεν έφτασαν. Ήταν όμως ο μόνος τρόπος να έρθει το συγκεκριμένο ταξίδι στα όρια του εφικτού και σαφώς το συνιστώ

-Θεωρείς ότι πήρες καλή γεύση των δύο πόλεων;
Σίγουρα, τουλάχιστον απ’ αυτό δεν έχω παράπονο, γέμισα εικόνες, έκανα πραγματάκια, όλα καλά.

-Πόσες μέρες πιστεύεις ότι θα ήταν ιδανικά να έχεις στη διάθεση σου και γιατί;
Άλλες τρεις στη Νέα Ορλεάνη θα τις ήθελα, αν και το πιθανότερο είναι ότι αν τις είχα να έμπαινε και το Nashville στην εξίσωση, ωστόσο 6 στην πόλη τις θεωρώ ιδανικές, για κάποιον βέβαια που έχει τη διάθεση να αφεθεί σ’ αυτήν, εξάλλου το είπα και το τόνισα: laissez les bon temps rouler (αφήστε τις καλές στιγμές να κυλήσουν) παιδιά, η πόλη είναι για χόρταση!

Για τη Νέα Υόρκη; Τα είπα και στον πρόλογο μου, μεγαλοπρεπής, εντυπωσιακή, ναι σε όλα, ωστόσο να πω την αμαρτία μου, δε τρελάθηκα. Δεν έχω την ίδια οπτική με τους περισσότερους, ούτε μπορώ να κατανοήσω πως επιλέγουν ένα ταξίδι στην πόλη κάποιοι για δεύτερη και τρίτη φορά. Θα ήθελα παραπάνω μέρες σίγουρα αλλά το κόστος είναι μεγάλο ως δυσβάσταχτο, ωστόσο δεν είμαι αρνητικός να ξαναφτάσω κάποια στιγμή εκεί χρησιμοποιώντας την ως πέρασμα για κάπου αλλού.

-Φαίνεται ότι έχουν μείνει εκκρεμότητες. Μήπως μετάνιωσες και θεωρείς ότι έπρεπε να μη τη κάνεις την εκδρομή έχοντας μόνο τόσες μέρες;
Σε καμία περίπτωση. Τόσο μπορέσαμε, τόσο κάναμε, το θέμα είναι απλό. Αν δε πάρεις την απόφαση ίσως να μη το κάνεις ποτέ.

-Θα ξαναπήγαινες στην Αμερική και συγκεκριμένα στις δύο πόλεις που είδες;
Ναι σε όλα. Στη Νέα Ορλεάνη; Σήμερα κιόλας. Βέβαια πλέον δεν αποτελεί διακαή πόθο εφόσον ο στόχος έχει επιτευχθεί, ωστόσο είναι πάντα ωραία να επιστρέφεις, ποτέ δε ξέρεις πως θα τα φέρει η ζωή. Φυσικά για τη χώρα οι προτεραιότητες μου έχουν αλλάξει, θέτοντας πάλι μακρινούς στόχους, όπως ένα roadtrip στην California για παράδειγμα.

-Ένιωσες κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της εκδρομής ανασφάλεια, φόβο ή κάτι να μη πηγαίνει καλά;
Αφού δε φάγαμε σφαίρα μια χαρά είμαστε.
Πλάκα κάνω βεβαίως, μιας και τέτοια ζητήματα με αγχώνουν πάντα πριν από ένα ταξίδι. Στο συγκεκριμένο πάντως γυρίσαμε αρκετά χωρίς να νιώσουμε ούτε μια στιγμή απειλή. Ίσως στο μετρό της ΝΥ, περισσότερο όμως επειδή δεν είμαστε εξοικειωμένοι.

-Πόσα χρήματα κόστισε τελικά το όλο εγχείρημα;
Δεν ήταν λίγα. Χονδρικά πάνω από ενάμισι χιλιάρικο, συμπεριλαμβανομένων όλων των εξόδων. Είπαμε, ακριβή η Αμερική, ιδιαίτερα αν είσαι λίγο του έξω.

-Θεωρείς ότι μπορούσες να κάνεις λιγότερα έξοδα;
Σαφώς, αν δε βγαίναμε αλόγιστα θα μπορούσαμε να ρίξουμε το ποσό. Πώς να κάνεις λιγότερα έξοδα όμως όταν σε μια 8ήμερη εκδρομή βλέπεις 35 διαφορετικά μπαρ (μετρημένα, ξέχωρα όσα πήγαμε δεύτερες και τρίτες φορές), δε γίνεται! Το φαγητό είναι επίσης ακριβό, για παράδειγμα ένας συνδυασμός burger-πατάτα-αναψυκτικού που ναι το πιο απλό σετ κόστιζε γύρω στα 14$, αλλά με το κατάλληλο ψάξιμο μπορείς να μη ξεφύγεις.

-Πιστεύεις ότι είναι κάτι που μπορούσες να κάνεις και δε το έκανες;
Αρκετά και στις δύο πόλεις, αν και όπως είπα είμαι ευχαριστημένος. Στη Νέα Υόρκη στοχευμένα αφήσαμε εκτός κάποια αξιοθέατα/επισκέψεις, δεν έβγαινε για πολλούς λόγους. Όσο για τη Νέα Ορλεάνη, θεωρώ πως επίσης είχαμε να δούμε πραγματάκια, μουσεία, γειτονιές κτλ.

-Ήταν το ταξίδι στην Αμερική τελικά τόσο δύσκολο όσο φάνταζε;
Όχι δεν ήταν δύσκολο, απαιτεί όμως καλή μελέτη και προγραμματισμό, ειδικότερα αν δε θέλεις να δώσεις μια περιουσία.

-Συνιστάς σε κάποιον την εκδρομή την ίδια περίοδο, όσον αφορά τις καιρικές και όχι μόνο συνθήκες;
Ναι, για δύο λόγους. Πρώτον στη Νέα Υόρκη θεωρείται κάτι σαν χαμηλή σεζόν απ’ ότι μας είπαν και αντίστοιχα στη Νέα Ορλεάνη είναι ακριβώς μετά το Mardi Gras, οπότε οι τιμές στη διαμονή πέφτουν σχετικά. Ο καιρός ήταν καλός σε γενικές γραμμές, χειμώνας στη Νέα Υόρκη βέβαια αλλά όχι απάλευτος, και καλοκαίρι με 30 βαθμούς στη Louisiana και αρκετή βέβαια υγρασία που είχε σαν αποτέλεσμα να μη φορέσουμε καν μακρυμάνικο. Όπως και να ‘χει αυτό από μόνο του είναι ενδιαφέρον, μέσα σε λίγες ώρες στην ίδια χώρα βγάζεις το σκουφί και φοράς τη βερμούδα…

-Ποιο είναι το σχόλιο σου για τους ανθρώπους που συναναστράφηκες σ’ αυτή την εκδρομή;
Το καλύτερο δυνατό, εν μέρει αναπάντεχα. Θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά εδώ για τους Αμερικάνους με τους οποίους συναναστραφήκαμε: Εξωστρεφείς, πρόσχαροι, ευγενικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, συμπέρασμα που δεν είναι μόνο δικό μου.

-Τι θα συμβούλευες σ’ αυτόν που ψάχνεται να κάνει κάτι αντίστοιχο, να δοκιμάσει μόνος ή με οργανωμένη εκδρομή;
Να τολμήσει, να διαβάσει πολύ καλά (δόξα τω θεώ πληροφόρηση έχουμε αρκετή στο travelstories), να ψάξει και να καταλήξει στο καλύτερο δυνατό γι’ αυτόν πρόγραμμα, οργανώνοντας το ταξίδι του μόνος. Σίγουρα θα ναι καλύτερο!

-Πιστεύεις ότι πέρασε το συναίσθημα της Νέας Ορλεάνης μέσα απ’ την ιστορία σου;
Ό,τι μπορούσα έκανα, ελπίζω να έχει περάσει έστω λίγο από τα γραπτά και τις εικόνες μου. Γιατί όταν μιλάμε για Νέα Ορλεάνη, μιλάμε πρώτα απ’ όλα για συναίσθημα.

-Βρήκες ομοιότητες σε σχέση με αντίστοιχα ταξίδια σου;
Ειλικρινά απαντώντας ναι, παρόλο που πήγαινα πρώτη φορά στη ζωή μου στην Αμερική. Στη Νέα Υόρκη ένιωσα παραδόξως μεγάλη οικειότητα, παρόλο που αυτά που βλέπεις στην αξιοθαύμαστη αυτή πόλη είναι πρωτόγνωρα. Παίζει ρόλο το σινεμά και οι σειρές, έχουν μια προσέγγιση λίγο ευρωπαϊκή, έχουμε εμείς μια προσέγγιση αμερικανική, είναι η γλώσσα, δε ξέρω θα σας γελάσω.

Στη δε «Big easy» οφείλω να γνωρίσω ότι είχε μια δόση καραϊβικής, τόση που να βρίσκω μερικές φορές ομοιότητες στο κέντρο της λες και περπατούσα σε γειτονιές της Αβάνας, απλά πιο καλοβαλμένες. Λίγο έτσι, μη παρεξηγηθώ.

- Πιστεύεις ότι θα ακολουθήσει κάποιος τη ταξιδιωτική σου διαδρομή βρίσκοντας αφορμή την ιστορία σου;
Αν βρει ενδιαφέρον μακάρι, γιατί όχι, όπως έγινε άλλωστε και με τις άλλες δύο εκτός Ευρώπης. Ελπίζω να έδωσα κάποια ιδέα μέσω της οπτικής μου. Εδώ είμαι για να βοηθήσω μετά χαράς όσο μπορώ.

Μέχρι τότε,
τα λέμε στην επόμενη ιστορία, μακρινή ή και πιο κοντινή, σε οποιαδήποτε ήπειρο αυτής της γης, με παγωμένες μπύρες & καλές μουσικές.

Ραντεβού ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα.



There is a house way down in New Orleans,
They call the Rising Sun

And it's been the ruin of many a poor boy,
And God I know I'm one!

 

[paefstra]

@psilos, για να μην τα πολυλογουμε, 1000ρικο χωρις τις μπυρες σε 35 μπαρ.
Φυγαμε!
Το σχολιο για τους ανθρωπους και το ποσο προσηνεις ειναι το ακουω χρονια τωρα απο τον αδερφο μου που παει συχνα για δουλεια.

 

[va5ilis]

Πολύ ωραία η ιστορία σου ψηλέ.
Γενικα στην νότια Αμερικη, και ειδικαι στο Τεξας και τη Λουιζιανα απο οσο τους εζησα, οι άνθρωποι ειναι πολυ φιλικοι. Δεν τους λενε αδικα southern gentlemen (δεν αποκλειω και τις γυναικες). Μεταξύ μας, και το μαγειρευτο φαγητο στην Λουιζιανα ειναι καλυτερο, χρησιμοποιουν τα δικα τους μπαχαρικα και οι περισσοτεροι ξερουν να μαγειρευουν.

Αφου σου αρέσει ο Stevie Ray Vaughan ίσως να κανεις ενα μελλοντικο ταξιδι στο Austin(του εχουν και αγαλμα). Εχει ακόμα την αίσθηση μια ¨μικρης φοιτητουπολης" που ομως μεγαλώνει πολυ γρήγορα. Ειναι πιο καθαρο απο την Νεα Ορλεανη αλλα εχει κατι το ιδιαιτερο. Keep Austin weird ειναι το συνθημα τους.

Ευχομαι πολλα ακομα μακρινα και ενδιαφεροντα ταξίδια!

Υ.Γ. Και για να ευλογησουμε τα γένια μας, εχουμε καλες blues μπαντες και στην Ελλαδα. Μου αρεσουν πολυ το πρωτο και το τελευταιο τραγουδι.