ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
Έγιναν πολλές συζητήσεις για την πολιτική ορθότητα αυτού του ταξιδιού. Πόσο σωστό θεωρείται από ευαίσθητους, σκεπτόμενους ανθρώπους ( για εμάς λέω) να επισκεφτούν μια χώρα που παρουσιάζει κατάφωρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Μήπως αυτό θεωρηθεί ως υποστήριξη του απολυταρχικού καθεστώτος, ή είναι ένα δείγμα συμπαράστασης στους πολίτες της χώρας; Άκρη δεν βγάλαμε αλλά τελικά πήγαμε τέσσερις άντρες και δύο γυναίκες, βασίλισσες μας είχανε. Ήταν καλοκαίρι του 1998, τόσο παλιά.
Στο αεροδρόμιο, γνωρίζουμε τον οδηγό του mini bus, ένας συμπαθητικός νεαρός απροσδιορίστου ηλικίας, με τις καλύτερες συστάσεις και την διαβεβαίωση από το πρακτορείο ότι μιλάει αγγλικά, δίνουμε τα χέρια φορτώνουμε τα πράγματα και δρόμο.
Δίπλα στον οδηγό κάθεται ο Σταύρος που ευγενικός όπως πάντα αναλαμβάνει να κάνει την πρώτη επαφή με τον άνθρωπο που τις επόμενες 12 μέρες θα βρίσκεται στο τιμόνι για χάρη μας, ερώτηση : “do you speak English?” απάντηση “yes”, ερώτηση “which is your name?” απάντηση “yes”, ερώτηση “my name is Stauros which yours” απάντηση “yes”. Οκ τα αγγλικά του δεν είναι το δυνατό του σημείο, άλλωστε στη χώρα του βρισκόμαστε εμείς οφείλουμε να βρούμε τρόπο να συνεννοηθούμε μαζί του.
Έχουμε αφήσει πίσω μας την πρωτεύουσα Ραγκούν και πορευόμαστε προς τον πρώτο μας προορισμό, ο επαρχιακός δρόμος είναι στενός και περνάει μέσα από μικροσκοπικά χωριά και ατελείωτους οριζόνες, στην πορεία μας συναντάμε πολύ λίγα αυτοκίνητα αλλά πολλές βοϊδάμαξες !!!!. Το σούρουπο πέφτει γλυκά γύρω μας το ίδιο και η απόδοση του αυτοκινήτου μας ώσπου σταματάει τελείως, εντελώς, καμιά ανταπόκριση, ο οδηγός μουρμουρίζοντας ακατάληπτα στην γλώσσα του βγαίνει και κατευθύνεται στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου περιμένω ότι θα ανοίξει να εξετάσει την μηχανή, έκπληκτη τον παρακολουθώ να προσπερνά το καπό, να κάνει τον γύρο του αυτοκινήτου και να ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, ο οδηγός κοιτάζει τον Σταύρο στα μάτια, ο Σταύρος κοιτάζει τον οδηγό στα μάτια, σιγή, με απλές κινήσεις εξηγεί στον φίλο μας ότι πρέπει να βγει από την θέση του, αυτός υπακούει και ο οδηγός μας με μια αποφασιστική κίνηση σηκώνει το κάθισμα αποκαλύπτοντας ένα μέρος της μηχανής. Δεν είμαι ειδική αλλά μηχανή κάτω από κάθισμα δεν το έχω ξανασυναντήσει. Γρήγορα αποδεικνύεται ότι ούτε ο οδηγός μας είναι ειδικός, καμιά εμφανείς ζημιά δεν φαίνεται να υπάρχει και αυτός κοιτάζει απορημένος τον βοηθάμε όσο μπορούμε, οι άντρες κοιτάζουν και αυτοί με την σειρά τους εμείς ρίχνουμε φως με τους φακούς μας, κάποια στιγμή δίνω τον φακό κεφαλής μου στον οδηγό και του δείχνω να τον φορέσει στο κεφάλι, δεν καταλαβαίνει και του τον φοράω εγώ, μας κοιτάζει έκπληκτος γιατί κάτι τέτοιο δεν είχε ξανασυναντήσει, αλλά ούτε αυτό τον βοηθάει να βρει την βλάβη.
Η μέρα φεύγει, η νύχτα έρχεται και η κατάσταση μας παραμένει στάσιμη, μετά από αρκετές διαβουλεύσεις αποφασίζουμε ότι θα σταματήσουμε το επόμενο αυτοκίνητο κάποιος από τους άντρες (εμείς είπαμε βασίλισσες) θα πάει μαζί του στο επόμενο χωριό για να βρει κάποιον μηχανικό και να τον φέρει να μας σώσει.
Δεν θα σας διηγηθώ πόσο περιμέναμε να περάσει αυτοκίνητο, είχε σουρουπώσει και είχε μειωθεί η κίνηση, έως και οι βοϊδάμαξες είχαν λιγοστέψει. Όμως τα καταφέραμε, το αυτοκίνητο σταμάτησε, ο κάτοχος του δέχτηκε να πάρει κάποιον από μας, και ο Γιώργος μας έφυγε μαζί του.
Κάποια στιγμή ο Γιώργος γυρίζει επιτέλους, μαζί του φέρνει τον μηχανικό και τους περισσότερους από τους κατοίκους του χωριού. Από ότι μας είπε η διαδρομή για το χωριό ήταν σύντομη, και τον μηχανικό τον βρήκαν γρήγορα, αλλά ο τύπος ή ενθουσιάστηκε με την προοπτική να βοηθήσει 6 τουρίστες ή η ζωή του χωριού παρά είναι πληκτική το θέμα είναι ότι σταματούσε σε κάθε σπίτι και ανακοίνωνε τα νέα στους συγχωριανούς του οι οποίοι άφηναν ότι είχαν να κάνουν και πήδαγαν στο φορτηγό μαζί του. Έτσι σε εμάς έφτασε ένα λεφούσι κόσμος. Ο οδηγός μας βρέθηκε ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους και αναθάρρησε άρχισαν να μιλάνε όλοι μαζί μας παρατηρούσαν μας έδειχναν, το κέφι άναψε ακόμα περισσότερο όταν ο οδηγός έβαλε στο κεφάλι του τον φακό μου τότε να δείτε γέλια. Όλη αυτή η κατάσταση που φαντάζει ίσως προσβλητική ήταν τόσο αθώα και κεφάτη και το ενδιαφέρον αυτών των ανθρώπων τόσο αγνό και άδολο που κάνεις μας δεν αισθάνθηκε θιγμένος. Η ζημιά αποκαταστάθηκε και αποχωρίσαμε μέσα σε κύματα ενθουσιασμού.
Αυτή ήταν η πρώτη έντονη επαφή μας με τους κατοίκους αυτής της χώρας. Μείναμε σε resorts περπατήσαμε στα βουνά και επισκεφθήκαμε χωριά χωμένα μέσα σε οργιώδη βλάστηση όπου τα σπίτια ήταν πάνω σε πασσάλους, μακρόστενα και σε κάθε ένα από αυτά έμεναν έως και δέκα οικογένειες με την δική τους εστία φωτιάς η κάθε μία και ένα μικρό ιδιωτικό χώρο για κάθε ζευγάρι, τα παιδιά κοιμόντουσαν γύρω από την φωτιά. Νοιώσαμε την επιβλητική γοητεία μιας τεράστια κοιλάδες γεμάτης παγόδες, απολαμβάνοντας το σούρουπο σκαρφαλωμένοι στον πιο ψηλό ναό. Είδαμε κουκλοθέατρο με αυτές τις καταπληκτικές μαριονέτες τους, στο Μανταλάι. Το λεωφορείο μας μετατράπηκε σε βάρκα για να περάσουμε μέσα από δρόμους πλημμυρισμένους από τους μουσώνες. Αντικρίσαμε αυτές τις περίεργες φιγούρες που ονομάζονται «γυναίκες καμηλοπαρδάλεις» και έχουν πολύ πολύ μακρύς λαιμούς γεμάτους κρίκους. Περάσαμε λίγες χαλαρές μέρες σε μια παραλία με φοίνικες, γεμάτη με κόκκινα καβούρια και περιτριγυρισμένη από μικρά χωριά. Είδαμε όμως και κατάδικους με αλυσίδες στην άκρη του δρόμου να σπάνε πέτρες, και στρατιώτες μπήκαν στο αυτοκίνητο μας και μας συνόδευσαν για μια σύντομη διαδρομή για να μην βγάλουμε φωτογραφίες.
Θα ήθελα να σας τα δείξω όλα αυτά με φωτογραφίες και ελπίζω να βρω γρήγορα τον τρόπο, όμως αυτό που δεν μπορώ να σας μεταδώσω μέσα από εικόνες είναι αυτή η πηγαία καλοσύνη των κατοίκων, η ηρεμία τους, η αίσθηση της ασφάλειας που ένοιωσα για πρώτη φορά στην ζωή μου ότι ώρα και να ήταν όπου και να βρισκόμουν ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι κινδυνεύω ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Γι αυτό και σας διηγήθηκα την περιπέτεια μας με το αυτοκίνητο, άλλωστε για τις ομορφιές του τόπου υπάρχει το έξοχο κείμενο της renata που με κάλυψε, τα ίδια περίπου κάναμε και εμείς. Είναι από τα πράγματα που με συναρπάζουν στην Ασία, το άλλο είναι οι ορυζώνες με τις αχυροκαλύβες, δεν ξέρω κάτι παθαίνω όταν τα βλέπω. Εσείς ;;;
Στο αεροδρόμιο, γνωρίζουμε τον οδηγό του mini bus, ένας συμπαθητικός νεαρός απροσδιορίστου ηλικίας, με τις καλύτερες συστάσεις και την διαβεβαίωση από το πρακτορείο ότι μιλάει αγγλικά, δίνουμε τα χέρια φορτώνουμε τα πράγματα και δρόμο.
Δίπλα στον οδηγό κάθεται ο Σταύρος που ευγενικός όπως πάντα αναλαμβάνει να κάνει την πρώτη επαφή με τον άνθρωπο που τις επόμενες 12 μέρες θα βρίσκεται στο τιμόνι για χάρη μας, ερώτηση : “do you speak English?” απάντηση “yes”, ερώτηση “which is your name?” απάντηση “yes”, ερώτηση “my name is Stauros which yours” απάντηση “yes”. Οκ τα αγγλικά του δεν είναι το δυνατό του σημείο, άλλωστε στη χώρα του βρισκόμαστε εμείς οφείλουμε να βρούμε τρόπο να συνεννοηθούμε μαζί του.
Έχουμε αφήσει πίσω μας την πρωτεύουσα Ραγκούν και πορευόμαστε προς τον πρώτο μας προορισμό, ο επαρχιακός δρόμος είναι στενός και περνάει μέσα από μικροσκοπικά χωριά και ατελείωτους οριζόνες, στην πορεία μας συναντάμε πολύ λίγα αυτοκίνητα αλλά πολλές βοϊδάμαξες !!!!. Το σούρουπο πέφτει γλυκά γύρω μας το ίδιο και η απόδοση του αυτοκινήτου μας ώσπου σταματάει τελείως, εντελώς, καμιά ανταπόκριση, ο οδηγός μουρμουρίζοντας ακατάληπτα στην γλώσσα του βγαίνει και κατευθύνεται στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου περιμένω ότι θα ανοίξει να εξετάσει την μηχανή, έκπληκτη τον παρακολουθώ να προσπερνά το καπό, να κάνει τον γύρο του αυτοκινήτου και να ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, ο οδηγός κοιτάζει τον Σταύρο στα μάτια, ο Σταύρος κοιτάζει τον οδηγό στα μάτια, σιγή, με απλές κινήσεις εξηγεί στον φίλο μας ότι πρέπει να βγει από την θέση του, αυτός υπακούει και ο οδηγός μας με μια αποφασιστική κίνηση σηκώνει το κάθισμα αποκαλύπτοντας ένα μέρος της μηχανής. Δεν είμαι ειδική αλλά μηχανή κάτω από κάθισμα δεν το έχω ξανασυναντήσει. Γρήγορα αποδεικνύεται ότι ούτε ο οδηγός μας είναι ειδικός, καμιά εμφανείς ζημιά δεν φαίνεται να υπάρχει και αυτός κοιτάζει απορημένος τον βοηθάμε όσο μπορούμε, οι άντρες κοιτάζουν και αυτοί με την σειρά τους εμείς ρίχνουμε φως με τους φακούς μας, κάποια στιγμή δίνω τον φακό κεφαλής μου στον οδηγό και του δείχνω να τον φορέσει στο κεφάλι, δεν καταλαβαίνει και του τον φοράω εγώ, μας κοιτάζει έκπληκτος γιατί κάτι τέτοιο δεν είχε ξανασυναντήσει, αλλά ούτε αυτό τον βοηθάει να βρει την βλάβη.
Η μέρα φεύγει, η νύχτα έρχεται και η κατάσταση μας παραμένει στάσιμη, μετά από αρκετές διαβουλεύσεις αποφασίζουμε ότι θα σταματήσουμε το επόμενο αυτοκίνητο κάποιος από τους άντρες (εμείς είπαμε βασίλισσες) θα πάει μαζί του στο επόμενο χωριό για να βρει κάποιον μηχανικό και να τον φέρει να μας σώσει.
Δεν θα σας διηγηθώ πόσο περιμέναμε να περάσει αυτοκίνητο, είχε σουρουπώσει και είχε μειωθεί η κίνηση, έως και οι βοϊδάμαξες είχαν λιγοστέψει. Όμως τα καταφέραμε, το αυτοκίνητο σταμάτησε, ο κάτοχος του δέχτηκε να πάρει κάποιον από μας, και ο Γιώργος μας έφυγε μαζί του.
Κάποια στιγμή ο Γιώργος γυρίζει επιτέλους, μαζί του φέρνει τον μηχανικό και τους περισσότερους από τους κατοίκους του χωριού. Από ότι μας είπε η διαδρομή για το χωριό ήταν σύντομη, και τον μηχανικό τον βρήκαν γρήγορα, αλλά ο τύπος ή ενθουσιάστηκε με την προοπτική να βοηθήσει 6 τουρίστες ή η ζωή του χωριού παρά είναι πληκτική το θέμα είναι ότι σταματούσε σε κάθε σπίτι και ανακοίνωνε τα νέα στους συγχωριανούς του οι οποίοι άφηναν ότι είχαν να κάνουν και πήδαγαν στο φορτηγό μαζί του. Έτσι σε εμάς έφτασε ένα λεφούσι κόσμος. Ο οδηγός μας βρέθηκε ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους και αναθάρρησε άρχισαν να μιλάνε όλοι μαζί μας παρατηρούσαν μας έδειχναν, το κέφι άναψε ακόμα περισσότερο όταν ο οδηγός έβαλε στο κεφάλι του τον φακό μου τότε να δείτε γέλια. Όλη αυτή η κατάσταση που φαντάζει ίσως προσβλητική ήταν τόσο αθώα και κεφάτη και το ενδιαφέρον αυτών των ανθρώπων τόσο αγνό και άδολο που κάνεις μας δεν αισθάνθηκε θιγμένος. Η ζημιά αποκαταστάθηκε και αποχωρίσαμε μέσα σε κύματα ενθουσιασμού.
Αυτή ήταν η πρώτη έντονη επαφή μας με τους κατοίκους αυτής της χώρας. Μείναμε σε resorts περπατήσαμε στα βουνά και επισκεφθήκαμε χωριά χωμένα μέσα σε οργιώδη βλάστηση όπου τα σπίτια ήταν πάνω σε πασσάλους, μακρόστενα και σε κάθε ένα από αυτά έμεναν έως και δέκα οικογένειες με την δική τους εστία φωτιάς η κάθε μία και ένα μικρό ιδιωτικό χώρο για κάθε ζευγάρι, τα παιδιά κοιμόντουσαν γύρω από την φωτιά. Νοιώσαμε την επιβλητική γοητεία μιας τεράστια κοιλάδες γεμάτης παγόδες, απολαμβάνοντας το σούρουπο σκαρφαλωμένοι στον πιο ψηλό ναό. Είδαμε κουκλοθέατρο με αυτές τις καταπληκτικές μαριονέτες τους, στο Μανταλάι. Το λεωφορείο μας μετατράπηκε σε βάρκα για να περάσουμε μέσα από δρόμους πλημμυρισμένους από τους μουσώνες. Αντικρίσαμε αυτές τις περίεργες φιγούρες που ονομάζονται «γυναίκες καμηλοπαρδάλεις» και έχουν πολύ πολύ μακρύς λαιμούς γεμάτους κρίκους. Περάσαμε λίγες χαλαρές μέρες σε μια παραλία με φοίνικες, γεμάτη με κόκκινα καβούρια και περιτριγυρισμένη από μικρά χωριά. Είδαμε όμως και κατάδικους με αλυσίδες στην άκρη του δρόμου να σπάνε πέτρες, και στρατιώτες μπήκαν στο αυτοκίνητο μας και μας συνόδευσαν για μια σύντομη διαδρομή για να μην βγάλουμε φωτογραφίες.
Θα ήθελα να σας τα δείξω όλα αυτά με φωτογραφίες και ελπίζω να βρω γρήγορα τον τρόπο, όμως αυτό που δεν μπορώ να σας μεταδώσω μέσα από εικόνες είναι αυτή η πηγαία καλοσύνη των κατοίκων, η ηρεμία τους, η αίσθηση της ασφάλειας που ένοιωσα για πρώτη φορά στην ζωή μου ότι ώρα και να ήταν όπου και να βρισκόμουν ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι κινδυνεύω ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Γι αυτό και σας διηγήθηκα την περιπέτεια μας με το αυτοκίνητο, άλλωστε για τις ομορφιές του τόπου υπάρχει το έξοχο κείμενο της renata που με κάλυψε, τα ίδια περίπου κάναμε και εμείς. Είναι από τα πράγματα που με συναρπάζουν στην Ασία, το άλλο είναι οι ορυζώνες με τις αχυροκαλύβες, δεν ξέρω κάτι παθαίνω όταν τα βλέπω. Εσείς ;;;
)
