I wore black on St-Germain de prés feelings in the air they love today It's true, I don't believe in love beyond the grave, but then I listened to a trumpet play.....
Ενα τραγουδι γραμμενο απο εναν Αγγλο ο οποιος αγαπησε το Παρισι οπως κανεις αλλος.....
Ένα από τα καλύτερα γαλλικά τραγούδια κατά τη γνώμη μου, που δυστυχώς ένα συγκρότημα-πυροτέχνημα το έβγαλε και με ελληνικούς στίχους πριν 3-4 χρόνια. Τουλάχιστον το έκανε πιο γνωστό στην Ελλάδα, για να δούμε και την πιο θετική πλευρά των πραγμάτων..
Μικρό αφιέρωμα στην Lhasa Del Dela, που πέθανε την 1/1/2010 σε ηλικία μόλις 37 χρονών από καρκίνο του μαστού. Μεξικανο – αμερικάνικης καταγωγής έκανε καριέρα στον Καναδά και στο Παρίσι. Μεγάλη της επιτυχία ο δίσκος La Llorona το 1997. Παρακάτω παραθέτουμε δυο μελαγχολικά της γαλλόφωνα τραγούδια, που ερμηνεύει με την βελούδινη φωνή της :
1. La confession
La route chante
Quand je m’en vais
Je fais trois pas…
La route se tait
La route est noire
À perte de vue
Je fais trois pas…
La route n’est plus
Sur la marée haute
Je suis montée
La tête est pleine
Mais le cœur n’a
Pas assez
Mains de dentelle
Figure de bois
Le corps en brique
Les yeux qui piquent
Mains de dentelle
Figure de bois
Je fais trois pas…
Et tu es là
Sur la marée haute
Je suis montée
La tête est pleine
Mais le cœur n’a
Pas assez
que s'est-il passé mon saint germain des pres
non rien ne peut plus masquer tes yeux cernés
on te lumiénise on te concertisemais ton coeur qui bat ne bat plus du bon coté
ou es-tu passé mon saint germain des prés
toi qui m'as donné l'âme pour me trouver
même tes fenêtres ouvertes sont closes
qui a bien pu t'emmener
un soir il pleuvait moi je te découvrais
et je découvrais aussi tes nuits
l'amitié l'amour et encore mieux que ça
un monde à moi dans ce monde
ou es-tu passé mon saint germain des prés
ma jeunesse se perd elle ne peut plus penser
qu'il pleut sur la ville une fille titube
et rentre avec sa solitude
Είναι τρελλοί αυτοί οι Γαλάτες!
Σε προηγούμενο post μου παρέθεσα μερικά παραδοσιακά τραγούδια ερωτικού περιεχομένου, τα οποία στην ουσία ήταν τραγούδια που τραγουδούσαν οι στρατιώτες στις μάχες με ένα γενικότερο νόημα: "κάτι πολύ άσχημο συμβαίνει εδώ, τι καλά που θα ήταν να είμαι με την καλή μου αλλού".
Όμως στα παιδιά τους οι τρελλοί αυτοί γαλάτες τραγουδούν τραγούδια φρίκης και σπλάτερ. Ένα παραδοσιακό τραγούδι, το οποίο μου τα έβαζαν και το άκουγα οταν ήμουν παιδάκι και μου σηκωνόταν η τρίχα καγγελο από το φόβο (ούτε που σκέφτηκα ποτέ να το βάλω να τ΄ακούσει η κόρη μου) είναι το La legende de St Nicolas.
Η υπόθεση έχει ως εξής: Τρια μικρά παιδάκια τα οποία χάθηκαν στους αγρούς, ζήτησαν καταφύγιο στο σπίτι ενός χασάπη ο οποίος τα σκότωσε, τα έκοψε κομματάκια και τα έκανε παστά. Επτά χρόνια αργότερα ο Αγιος Νικόλαος περνά από το σπίτι του χασάπη, ζητά να δειπνήσει αρνειται το ζαμπόν και το βοδινό που του προσφέρει ο χασάπης και ζητά από το παστό που υπάρχει επί επτά χρόνια στο κελάρι. Ο χασάπης καταλαβαίνει οτι ο Άγιος Νικόλαος τον ανθίστηκε και την κοπάνησε. Ο Άγιος τον σταματά, του δηλώνει οτι αν μετανοήσει ο Θεός θα τον συγχωρέσει και κάνει νόημα με τα τρια δάκτυλά του και τα τρία σκοτωμένα παιδιά αναστήθηκαν. Το πρώτο λέει οτι κοιμήθηκε καλά, το δεύτερο συμφωνεί και το τρίτο λέει οτι ονειρεύοταν τον παράδεισο.
Κοιτάχτε πόσο χαριτωμένα το λέει η Δωροθέα:
Αναρωτιέμαι, μια και είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι του 14ου αιώνα, μήπως το άσμα αυτό συγκαλύπτει κανένα περιστατικό δολοφονίας και ανθρωποφαγίας.