anthonymvb
Member
- Μηνύματα
- 9
- Likes
- 13
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΑργεντινηΙαπωνια ΓαλΠολυν
Περιεχόμενα
Part 1 (DF, Teotihuacan, Guadalajara)
Ήταν 31-1-2005. Μετά από 2 παρατάσεις είχα επιτέλους παραδώσει τη διπλωματική και γύριζα Ελλάδα. Θα ξεκινούσα παράλληλα τη θητεία μου στις αρχές Μαρτίου.
Στο μυαλό μου ήξερα καλά τι ήθελα να κάνω… Ήταν η μεγάλη ευκαιρία για υπερατλαντικό ταξίδι. Χρόνος υπήρχε ενώ με περιμένανε με ανοιχτές αγκάλες για να μου δείξουν τη χώρα τους οι 3 μεξικάνοι φιλοι-συμφοιτητές μου και η μεξικάνα φίλη μου που μου είχαν κάνει ήδη πλύση εγκεφάλου όλη τη χρονιά: Μέχικο – Μέχικο!!!
To email που τους στέλνω ξεκινά‘Salto el charco y vengo al otro lade del lago!’. Η αλλιώς πηδάω την νερολακούβα και έρχομαι στην άλλη πλευρά της λίμνης!. ¨Ήταν η φράση που αυτοί άλλωστε πάντα έλεγαν όταν θέλουν να πουν ότι περνάνε τον Ατλαντικό.
Χτυπάω τις πτήσεις στο ιντερνέτ και μου βγάζει μια τρελή τιμή!! Δοκιμάζω κάτι άλλο. Αθηνα –ΝΥ με επιστροφή και από εκει ΝΥ-Μεξικό με επιστροφή. 300 ευρώ λιγότερα συνολικά και θα δω και ΝΥ!!!...κατευθείαν booked…
Η πρώτη φορά μου στην ΝΥ μόνος για 2 ολόκληρες μέρες ήταν εκπληκτική και απίστευτη εμπειρία. Όπως και αυτή βέβαια που την ακολούθησε λίγο πιο νότια!
Φθάνω μετά από 5 ώρες πτήση στο Μέξικο Σιτυ!! Με παραλαμβάνουν οι 4 φίλοι μου και μου λένε ότι θα μείνω στη Σουζάνα που έχει το μεγαλύτερο σπίτι από τους 4. Έμενε σε μια περιοχή κανένα 30 λεπτό από το κέντρο. Αυτό που μου κάνει εντύπωση μόλις φτάνω είναι ότι για να μπεις στην περιοχή περνάς από έλεγχο (!!) κάτι σαν πύλη. Μου λέει η φίλη μου ότι όλοι που έχουν σπίτι στην περιοχή πληρώνουν ένα πόσο για τους ιδιωτικούς φύλακες της περιοχής και αυτό δεν γίνεται μόνο σε περιοχές με υψηλά εισοδήματα αλλά και μεσαία-υψηλά.
Έμενε σε μια τριώροφη μονοκατοικία και μπορώ να πω ότι το επίπεδο ζωής ενός Έλληνα που μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία με το αντίστοιχο ενός Μεξικάνου που κάνει το ίδιο , όταν είναι στη χώρα τους είναι η μέρα με τη νύχτα αφού ενώ έχουν την ίδια αγοραστική δύναμη ενώ τιμές είναι αρκετά διαφορετικές και στα ακίνητα…
Όταν της το λέω αυτό μου λέει ότι οι πλούσιοι στο Μεξικό έχουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα δικά τους για σπίτια και τα παιδιά τους πάνε στο σχολείο με ελικόπτερα και για σκι δεν καταδέχονται να πάνε Αμερική ή Καναδά αλλά μόνο Άλπεις. Οπότε θεωρεί τον εαυτό της μέρος της μέσης τάξης.
....
Το αμάξι της είναι μια μάρκα που δεν την έχω ξαναδεί ποτέ. Η βενζίνη πολύ φθηνή , μετριέται σε γαλόνια και ¨ΟΛΑ τα πρατήρια είναι μιας εταιρίας της κρατικής Petreleos Mexicanos (PEMEX).
Το ραδιόφωνο όλη την ώρα παίζει "los ultimos exitos de Luis Miguel¨.
Η δρόμοι έχουν τεράστια κίνηση τις ώρες αιχμής και είναι λογικό αφού στην ευρύτερη περιοχή ζουν 30 εκ. άνθρωποι.
Παρόλο που ήταν μέσα Φεβρουαρίου και η πόλη ήταν χτισμένη σε υψόμετρο ο καιρός ήταν αντίστοιχος ελληνικός Μάϊος.
Φθάνουμε στο Zocalo .Είναι μακράν η μεγαλύτερη πλατεία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Τεράστια .Όπως και η γιγαντιαία σημαία του Μεξικού. Μπροστά είναι ένας από τους μεγαλύτερους ναούς της Λατινικής Αμερικής ο CathedralMetropolitana.
Στο πλάι το PalacioNacional όπου ήταν το παλάτι των Ισπανών και το χτίσανε πάνω σε μνημεία των Αζτέκων για να δείξουν την υπεροχή τους . Σε κάποια σημεία φαίνονται.
Σήμερα μένει ο πρόεδρος του Μεξικού. Μέσα υπάρχουν υπέροχες τοιχογραφίες του DiegoRiviera. Απεικονίζουν την αποικιακή ιστορία και μερικές είναι λίγο βίαιες αφού δείχνουν Ισπανούς να βγάζουν μάτια ιθαγενών.
Πιο δίπλα Templo Mayor είναι μνημεία Αζτέκων που ήρθαν στο φως στα 70ς όταν σκάβανε για μετρό.
Μετά από φαγητό και βόλτες στα στενά γυρίσαμε στο Zocaloτο απόγευμα για να δούμε την τελετή κατεβάσματος της γιγαντιαίας σημαίας. Μετά απο τελετή με μπαντα , 13 στρατιώτες την παραλαμβάνουν και την κουβαλούν.
Μετά ανεβήκαμε για καφέ στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου που είναι στο πλάι της πλατειάς δεξιά από τον καθεδρικό. Η θέα τέλεια και το θεωρώ must.
Πιο πέρα από την κεντρική πλατεία ξεκινάει η Reforma.H champs elysee του Μεξικού. Επί της λεωφόρου αυτής βρίσκεται το άγαλμα του τελευταίου Βασιλιά των Αζτέκων , το χρηματιστήριο ένα μοντερνο κτηριο και ο άγγελος της Ανεξαρτησίας από τους Ισπανούς.
Στο πλάι της Ρεφόρμα είναι η zona rosa η πρωην 'πονηρή' περιοχη του Μεξικού που σήμερα είναι γεμάτη καφέ και εστιατόρια.
Αξίζει να αναφέρω ότι επί 13 μέρες στο Μεξικό δεν αισθάνθηκα φόβο και ανασφάλεια ΠΟΤΕ. Κάτι που μου είχαν προδικάσει οι γονείς μου ¨εκεί σκοτώθηκε ο γιος του Γιαννιτση κτλ’. Παρεμπίπτοντος είχε σκοτωθεί στο Ταξκο , στη μέση της απόστασης Μέξικο Σιτι-Ακαπούλκο. Κατά τη γνώμη μου πρόβλημα υπάρχει μόνο στα περάσματα ναρκοτικών στο βορρά ή αν πας γυρεύοντας. (Με κοσμήματα και ακριβά ρούχα μόνος σε φτωχογειτονιές)
Η Ρεφόρμα καταλήγει σε ένα τεράστιο πάρκο το Τσαπουλτεπεκ με λίμνες μεσα , ενα παλάτι και μνημεία από τον πόλεμο εναντίων των Αμερικάνων στα μεσα του 19ου. Ακριβώς δίπλα είναι το μουσείο ανθρωπολογίας. Αξίζει οπωσδήποτε επίσκεψη αφού έχει πολλά εκθέματα από προκολομβανούς πολιτισμούς (Μαγιας + Αζτέκας).
Πιστεύω ότι το ανοιχτό λεωφορείο που σταματάει σε όλα τα σημαντικά μέρη είναι καλός τρόπος (μετά το ακουραστο περπάτημα βεβαια) για να δει κάποιος αρκετά από τα σημαντικά σημεία της πόλης. Από τι θυμάμαι διασχίζει όλη τη Ρεφόρμα , πάει κεντρική πλατεία αλλά και Τσαπουλτεπεκ.
Άλλα μέρη που με πήγαν και μου άρεσαν ήταν η συνοικία Κογιοκαν, Πολύ ωραίο μέρος για περίπατο με κήπους και καφετέριες . Εκεί βρισκεται το σπίτι μουσείο του Τρότσκι οταν εφυγε από την ΕΣΣΔ λόγω Σταλιν καθώς και το σπίτι –μουσειό της αγαπημένης Φριντα Καλο.
Λίγο πιο νότια από το Κογιοκάν είναι Universidad Nacional de Mexico. Έχει καμια 300ριά χιλιάδες φοιτητές και ένα εντυπωσιακό κτίριο βιβλιοθήκης με τεράστιες τοιχογραφίες.
Λίγο πιο δίπλα είναι το Ολυμπιακό Στάδιο που έγιναν οι αγώνες του 1968 και σήμερα παιζει η ΠΟΥΜΑΣ ποδοσφαιρο και αμερικάνικο ποδοσφαιρο.
Λίγο πιο νοτιο ανατολικά είναι το Χοτσιμίλκο. Είναι μια περιοχή με κανάλια όπου στην αρχή της υπάρχουν κατι στολισμένες βάρκες που θυμίζουν γόνδολες και καταλήγουν σε ένα χωριό με το ίδιο όνομα.
Κάθε μία έχει γυναικείο όνομα και διασχίζει το ποτάμι . Η ατμόσφαιρα είναι τέλεια αφού παίζουν μεξικάνικη μουσική ενώ στις όχθες της λίμνης είναι κήποι με πολλά λουλούδια.
Κανένα 40λεπτο έξω από την πόλη του Μεξικού είναι το απίστευτο Τεοτιχουάκαν. Αρχαιολογικό μέρος φτιάχτηκε πριν από Αζτέκους και μετά για άγνωστο λόγω εγκαταλείφτηκε. Μετά το παρέλαβαν οι Αζτέκοι αλλά το διατήρησαν όπως ήταν . Μιλάμε για μεγάλη έκταση με δύο πυραμίδες του Ήλιου (πολύ μεγάλη αλλά μικρότερη του Καϊρου)
και του Φεγγαρίου (πιο μικρή αλλά σε υψηλότερο υψόμετρο και καλύτερη θέα -φωτο κατω).
Λόγω βλάστησης κτλ πέρασε για πολλά χρόνια απαρατήρητο από τους Ισπανούς που το θεωρούσαν μύθο.
Η μεγάλη του Ηλίου και η Λεωφόρος των νεκρών (από τη μικρή):
Μετά από DF πήγαμε με αμάξι Γκουανταλαχάρα. Η διαδρομή ηταν 6 περίπου ώρες και ο δρόμος στην εθνική οδό ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Είναι η 2η μεγαλύτερη πόλη στα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας. Έχει ανοιχτές πλατείες φαρδιούς δρόμους ένα μεγάλο καθεδρικό ενώ σε μια πλατεία δεσπόζει ένα άγαλμα της Ελληνίδας Θεάς Αθηνάς!
Εκεί πήγαμε και παρακολουθήσαμε τον αγώνα Γκουαδαλαχαρα- Κρουζ Αζουλ (από την πόλη του Μεξικό) που είναι ντέρμπι. Οι οπαδοί πήγαιναν ΜΑΖΙ στο γήπεδο , κάθονταν μαζί στις εξέδρες , τραγουδούσανε μαζί και το γήπεδο 70000 θέσεων γεμάτο!.. Με έπιασε ένα πολιτισμικό σόκ όταν σκέφτηκα τι γίνεται στην Ελλάδα. Την ομάδα μου στην Ελλάδα πάντως την ξέρανε!! Δε θα πω ποια είναι ; ) Μετά το μάτς απέξω υπάρχουν υπαίθρια μακρόστενα ξύλινα τραπέζια όπου κάθεται όποιος προλαβαίνει και τρώνε ολοι μαζί. Κυρίως κρέας αν θυμάμαι καλά. Με λίγα λόγια η όλη διαδικάσία είναι μια γιορτή.
Ήταν 31-1-2005. Μετά από 2 παρατάσεις είχα επιτέλους παραδώσει τη διπλωματική και γύριζα Ελλάδα. Θα ξεκινούσα παράλληλα τη θητεία μου στις αρχές Μαρτίου.
Στο μυαλό μου ήξερα καλά τι ήθελα να κάνω… Ήταν η μεγάλη ευκαιρία για υπερατλαντικό ταξίδι. Χρόνος υπήρχε ενώ με περιμένανε με ανοιχτές αγκάλες για να μου δείξουν τη χώρα τους οι 3 μεξικάνοι φιλοι-συμφοιτητές μου και η μεξικάνα φίλη μου που μου είχαν κάνει ήδη πλύση εγκεφάλου όλη τη χρονιά: Μέχικο – Μέχικο!!!
To email που τους στέλνω ξεκινά‘Salto el charco y vengo al otro lade del lago!’. Η αλλιώς πηδάω την νερολακούβα και έρχομαι στην άλλη πλευρά της λίμνης!. ¨Ήταν η φράση που αυτοί άλλωστε πάντα έλεγαν όταν θέλουν να πουν ότι περνάνε τον Ατλαντικό.
Χτυπάω τις πτήσεις στο ιντερνέτ και μου βγάζει μια τρελή τιμή!! Δοκιμάζω κάτι άλλο. Αθηνα –ΝΥ με επιστροφή και από εκει ΝΥ-Μεξικό με επιστροφή. 300 ευρώ λιγότερα συνολικά και θα δω και ΝΥ!!!...κατευθείαν booked…
Η πρώτη φορά μου στην ΝΥ μόνος για 2 ολόκληρες μέρες ήταν εκπληκτική και απίστευτη εμπειρία. Όπως και αυτή βέβαια που την ακολούθησε λίγο πιο νότια!
Φθάνω μετά από 5 ώρες πτήση στο Μέξικο Σιτυ!! Με παραλαμβάνουν οι 4 φίλοι μου και μου λένε ότι θα μείνω στη Σουζάνα που έχει το μεγαλύτερο σπίτι από τους 4. Έμενε σε μια περιοχή κανένα 30 λεπτό από το κέντρο. Αυτό που μου κάνει εντύπωση μόλις φτάνω είναι ότι για να μπεις στην περιοχή περνάς από έλεγχο (!!) κάτι σαν πύλη. Μου λέει η φίλη μου ότι όλοι που έχουν σπίτι στην περιοχή πληρώνουν ένα πόσο για τους ιδιωτικούς φύλακες της περιοχής και αυτό δεν γίνεται μόνο σε περιοχές με υψηλά εισοδήματα αλλά και μεσαία-υψηλά.
Έμενε σε μια τριώροφη μονοκατοικία και μπορώ να πω ότι το επίπεδο ζωής ενός Έλληνα που μπορεί να κάνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία με το αντίστοιχο ενός Μεξικάνου που κάνει το ίδιο , όταν είναι στη χώρα τους είναι η μέρα με τη νύχτα αφού ενώ έχουν την ίδια αγοραστική δύναμη ενώ τιμές είναι αρκετά διαφορετικές και στα ακίνητα…
Όταν της το λέω αυτό μου λέει ότι οι πλούσιοι στο Μεξικό έχουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα δικά τους για σπίτια και τα παιδιά τους πάνε στο σχολείο με ελικόπτερα και για σκι δεν καταδέχονται να πάνε Αμερική ή Καναδά αλλά μόνο Άλπεις. Οπότε θεωρεί τον εαυτό της μέρος της μέσης τάξης.
....
Το αμάξι της είναι μια μάρκα που δεν την έχω ξαναδεί ποτέ. Η βενζίνη πολύ φθηνή , μετριέται σε γαλόνια και ¨ΟΛΑ τα πρατήρια είναι μιας εταιρίας της κρατικής Petreleos Mexicanos (PEMEX).
Το ραδιόφωνο όλη την ώρα παίζει "los ultimos exitos de Luis Miguel¨.
Η δρόμοι έχουν τεράστια κίνηση τις ώρες αιχμής και είναι λογικό αφού στην ευρύτερη περιοχή ζουν 30 εκ. άνθρωποι.
Παρόλο που ήταν μέσα Φεβρουαρίου και η πόλη ήταν χτισμένη σε υψόμετρο ο καιρός ήταν αντίστοιχος ελληνικός Μάϊος.
Φθάνουμε στο Zocalo .Είναι μακράν η μεγαλύτερη πλατεία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Τεράστια .Όπως και η γιγαντιαία σημαία του Μεξικού. Μπροστά είναι ένας από τους μεγαλύτερους ναούς της Λατινικής Αμερικής ο CathedralMetropolitana.
Στο πλάι το PalacioNacional όπου ήταν το παλάτι των Ισπανών και το χτίσανε πάνω σε μνημεία των Αζτέκων για να δείξουν την υπεροχή τους . Σε κάποια σημεία φαίνονται.
Σήμερα μένει ο πρόεδρος του Μεξικού. Μέσα υπάρχουν υπέροχες τοιχογραφίες του DiegoRiviera. Απεικονίζουν την αποικιακή ιστορία και μερικές είναι λίγο βίαιες αφού δείχνουν Ισπανούς να βγάζουν μάτια ιθαγενών.
Πιο δίπλα Templo Mayor είναι μνημεία Αζτέκων που ήρθαν στο φως στα 70ς όταν σκάβανε για μετρό.
Μετά από φαγητό και βόλτες στα στενά γυρίσαμε στο Zocaloτο απόγευμα για να δούμε την τελετή κατεβάσματος της γιγαντιαίας σημαίας. Μετά απο τελετή με μπαντα , 13 στρατιώτες την παραλαμβάνουν και την κουβαλούν.
Μετά ανεβήκαμε για καφέ στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου που είναι στο πλάι της πλατειάς δεξιά από τον καθεδρικό. Η θέα τέλεια και το θεωρώ must.
Πιο πέρα από την κεντρική πλατεία ξεκινάει η Reforma.H champs elysee του Μεξικού. Επί της λεωφόρου αυτής βρίσκεται το άγαλμα του τελευταίου Βασιλιά των Αζτέκων , το χρηματιστήριο ένα μοντερνο κτηριο και ο άγγελος της Ανεξαρτησίας από τους Ισπανούς.
Αξίζει να αναφέρω ότι επί 13 μέρες στο Μεξικό δεν αισθάνθηκα φόβο και ανασφάλεια ΠΟΤΕ. Κάτι που μου είχαν προδικάσει οι γονείς μου ¨εκεί σκοτώθηκε ο γιος του Γιαννιτση κτλ’. Παρεμπίπτοντος είχε σκοτωθεί στο Ταξκο , στη μέση της απόστασης Μέξικο Σιτι-Ακαπούλκο. Κατά τη γνώμη μου πρόβλημα υπάρχει μόνο στα περάσματα ναρκοτικών στο βορρά ή αν πας γυρεύοντας. (Με κοσμήματα και ακριβά ρούχα μόνος σε φτωχογειτονιές)
Η Ρεφόρμα καταλήγει σε ένα τεράστιο πάρκο το Τσαπουλτεπεκ με λίμνες μεσα , ενα παλάτι και μνημεία από τον πόλεμο εναντίων των Αμερικάνων στα μεσα του 19ου. Ακριβώς δίπλα είναι το μουσείο ανθρωπολογίας. Αξίζει οπωσδήποτε επίσκεψη αφού έχει πολλά εκθέματα από προκολομβανούς πολιτισμούς (Μαγιας + Αζτέκας).
Πιστεύω ότι το ανοιχτό λεωφορείο που σταματάει σε όλα τα σημαντικά μέρη είναι καλός τρόπος (μετά το ακουραστο περπάτημα βεβαια) για να δει κάποιος αρκετά από τα σημαντικά σημεία της πόλης. Από τι θυμάμαι διασχίζει όλη τη Ρεφόρμα , πάει κεντρική πλατεία αλλά και Τσαπουλτεπεκ.
Άλλα μέρη που με πήγαν και μου άρεσαν ήταν η συνοικία Κογιοκαν, Πολύ ωραίο μέρος για περίπατο με κήπους και καφετέριες . Εκεί βρισκεται το σπίτι μουσείο του Τρότσκι οταν εφυγε από την ΕΣΣΔ λόγω Σταλιν καθώς και το σπίτι –μουσειό της αγαπημένης Φριντα Καλο.
Λίγο πιο νότια από το Κογιοκάν είναι Universidad Nacional de Mexico. Έχει καμια 300ριά χιλιάδες φοιτητές και ένα εντυπωσιακό κτίριο βιβλιοθήκης με τεράστιες τοιχογραφίες.
Λίγο πιο δίπλα είναι το Ολυμπιακό Στάδιο που έγιναν οι αγώνες του 1968 και σήμερα παιζει η ΠΟΥΜΑΣ ποδοσφαιρο και αμερικάνικο ποδοσφαιρο.
Λίγο πιο νοτιο ανατολικά είναι το Χοτσιμίλκο. Είναι μια περιοχή με κανάλια όπου στην αρχή της υπάρχουν κατι στολισμένες βάρκες που θυμίζουν γόνδολες και καταλήγουν σε ένα χωριό με το ίδιο όνομα.
Κάθε μία έχει γυναικείο όνομα και διασχίζει το ποτάμι . Η ατμόσφαιρα είναι τέλεια αφού παίζουν μεξικάνικη μουσική ενώ στις όχθες της λίμνης είναι κήποι με πολλά λουλούδια.
Κανένα 40λεπτο έξω από την πόλη του Μεξικού είναι το απίστευτο Τεοτιχουάκαν. Αρχαιολογικό μέρος φτιάχτηκε πριν από Αζτέκους και μετά για άγνωστο λόγω εγκαταλείφτηκε. Μετά το παρέλαβαν οι Αζτέκοι αλλά το διατήρησαν όπως ήταν . Μιλάμε για μεγάλη έκταση με δύο πυραμίδες του Ήλιου (πολύ μεγάλη αλλά μικρότερη του Καϊρου)
και του Φεγγαρίου (πιο μικρή αλλά σε υψηλότερο υψόμετρο και καλύτερη θέα -φωτο κατω).
Λόγω βλάστησης κτλ πέρασε για πολλά χρόνια απαρατήρητο από τους Ισπανούς που το θεωρούσαν μύθο.
Η μεγάλη του Ηλίου και η Λεωφόρος των νεκρών (από τη μικρή):
Μετά από DF πήγαμε με αμάξι Γκουανταλαχάρα. Η διαδρομή ηταν 6 περίπου ώρες και ο δρόμος στην εθνική οδό ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Είναι η 2η μεγαλύτερη πόλη στα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας. Έχει ανοιχτές πλατείες φαρδιούς δρόμους ένα μεγάλο καθεδρικό ενώ σε μια πλατεία δεσπόζει ένα άγαλμα της Ελληνίδας Θεάς Αθηνάς!
Εκεί πήγαμε και παρακολουθήσαμε τον αγώνα Γκουαδαλαχαρα- Κρουζ Αζουλ (από την πόλη του Μεξικό) που είναι ντέρμπι. Οι οπαδοί πήγαιναν ΜΑΖΙ στο γήπεδο , κάθονταν μαζί στις εξέδρες , τραγουδούσανε μαζί και το γήπεδο 70000 θέσεων γεμάτο!.. Με έπιασε ένα πολιτισμικό σόκ όταν σκέφτηκα τι γίνεται στην Ελλάδα. Την ομάδα μου στην Ελλάδα πάντως την ξέρανε!! Δε θα πω ποια είναι ; ) Μετά το μάτς απέξω υπάρχουν υπαίθρια μακρόστενα ξύλινα τραπέζια όπου κάθεται όποιος προλαβαίνει και τρώνε ολοι μαζί. Κυρίως κρέας αν θυμάμαι καλά. Με λίγα λόγια η όλη διαδικάσία είναι μια γιορτή.
