Μαρόκο Marocco...με "Φι","Χι" κ "Ντα"...(ταξίδι στο χρώμα)

[Dovacenti]

Ένα πρωινό καφεδάκι,δίπλα στη λίμνη παρέα με τούς "Φι","Χι" κ "Ντα" μιλώντας περι "ανέμων κ υδάτων" ώς συνήθως...κάποια στιγμή λοιπόν,η κουβέντα πήγε στα ταξίδια κ έπεσε η ιδέα... Μαρόκο!
Κάπως έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι μας...σαν καφεδάκι με καλή παρέα...θα προσπαθήσω να δώσω πληροφορίες(όσο πιο πολλές μπορώ) για τη χώρα,το ταξίδι κ όσα ζήσαμε αυτές τις έξι μέρες που μείναμε έκει...πάμε λοιπόν...

Αεροπορικά κλείσαμε περίπου τρεις μήνες πριν το ταξίδι με Ryanair (Θεσσαλονίκη-Τζιρόνα,Τζιρόνα-Μαρακές,Ραμπάτ-Τζιρόνα κ Τζιρόνα-Θεσσαλονίκη) στην τιμή των 262euro(Αύγουστος 14') έκαστος.
Η 4 Αυγούστου έφτασε κ έτσι πήραμε τα μπογαλάκια μας(όσο πιο compact γινόταν) κ φύγαμε για Θεσσαλονίκη...Ήπιαμε ένα καφεδάκι στο αεροδρόμιο κουβεντιάζοντας για τι άλλο...το Μαρόκο... κ δε βλέπαμε την ώρα να πετάξουμε για Τζιρόνα(δύο νύχτες) κ από εκεί για Μαρακές...
Φτάνοντας στη Τζιρόνα (100χμ έξω από τη Βαρκελώνη) βράδυ, πήραμε το bus κ μας πήγε στο κέντρο της πόλης...εκεί είχαμε κλείσει μια γκαρσονιέρα(αξιοπρεπέστατη) για 2 νύχτες,4 άτομα 100euro.Κάναμε το ντουζάκι μας κ πέσαμε για ύπνο...η περιπέτεια μόλις άρχιζε...

 

[Dovacenti]

Μετά απο δύο μέρες στη Τζιρόνα(όμορφη πόλη για ενδιάμεσο σταθμό)...βόλτες για καφέ,παγωτό κ φαγητό...δε θα μακρηγορήσω άλλο με την Ισπανία...που κατά την γνώμη μας είναι μιά χώρα που κ οι τεσσερίς μας θα ζούσαμε εκεί μόνημα...το βράδυ τις δεύτερης μέρας...ξανα για αεροδρόμιο...κ φύγαμε για Μαρακές...

Ώρα περίπου 21:00 (Μαρακές)
Το αεροπλάνο έχανε ύψος σιγά,σιγά κ κοιτώντας από τα παράθυρα τα φώτα του Μαρακές άρχισαν να πλησιάζουν όλο κ πιο κοντά μας....κ ξαφνικά....κάτι κενά αέρος...μια δεξιά,μια αριστερά,μια πάνω,μια κάτω(πολλά τα μποφόρ έξω)...με τα πολλά...πιάσαμε "στεριά" κ ομολογώ πως ήταν από της πιο δύσκολες πτήσεις που έχω κάνει...(El Bahar...που λέει κ η "Ντά"...).
Κ επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...στον έλεγχο τον διαβατηρίων...τα "ζώα μου αργά"...δύο θύρες ανοικτές για 500 άτομα...μετά από κανα δύωρο επιτέλους η σφραγίδα του Μαρακές κοσμούσε τα διαβατήρια όλων μας...
Στην έξοδο κάναμε συνάλλαγμα...(1euro=10dirham(περίπου))κ φύγαμε για Medina...

 

[Dovacenti]

Στο δρόμο...για την Medina...οι πρώτες εικόνες της Αφρικής περνούσαν μπροστά στα μάτια μας...κ που κ που...ακουγόταν κ καμιά ατάκα..."ωραία είναι...κοίτα,κοίτα...(η Ντά κ η Χί περισσότερο λόγω γένους θηλυκού...).
Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω τον κώδικα κυκλοφορίας στους δρόμους του Μαρόκου...ο χαμός...δε φαντάζεστε...το κυκλοφοριακό στην Ελλάδα είναι παράδεισος...

Medina (ώρα 23:20)

Περνώντας την πύλη της Medina...κ περιμένοντας τον Joseph(ο υπεύθυνος του Riad μας) με τις βαλίτσες ακόμη στο χέρι...η εικόνα γύρω μας ήταν σε μια άλλη εποχή...μυρωδιές κ εικόνες έδιναν ένα ξεχωριστό χρώμα στα συναισθήματά μας...
Hello...(ακούστηκε κάποια στιγμή μέσα στη βαβούρα από αραβογαλλικά)
Joseph..??(είπαν σχεδόν ταυτόχρονα "Ντά" κ "Χί")
How are you...?(σε σπαστά αγγλικά...ένας ξερακιανός κύριος με μουστάκι γύρω στα πενήντα με το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά...πλησίασε στο μέρος μας...)
Fine...("Ντά κ "Χί")
Welcome...χαμογελάσαμε όλοι μας αμήχανα...κ δώσαμε τα χέρια με το Joseph...
Ξεκινήσαμε για το λαβύρινθο της Medina...πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να προσανατολιστείς μέσα στα στενά της πόλης κ σε κάθε στενό προσπαθούσαμε να βάζουμε σημάδια...για να μη χανόμαστε της επόμενες μέρες...μετά από 15',μέσα σε μια διαδρομή όπου συναντούσες στο διάβα σου ανθρώπους να κουβαλάνε κάθε λογής πράγματα φτάσαμε τελικά στο Riad "dar lilas"(150e(περίπου) 4 άτομα για 3 νύχτες).
Ο Joseph έβγαλε από την τσέπη του το τεράστιο κλειδί κ άνοιξε την μεγάλη σιδερένια πόρτα...καλωσορίζοντάς μας...ο χώρος είχε μια παράξενη ηρεμία...κ ο χαμηλός φωτισμός σε συνδυασμό με τα κεριά που ήταν σκόρπια γύρω από το αίθριο κ κάτω από τα αστέρια της Αφρικής έδιναν στην ατμόσφαιρα ένα μαγευτικό τόνο...
Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι κ ο Joseph μας πρόσφερε τσάι μέντας...απλά εκπληκτικό...(το πιό ωραίο τσάι που έχω πιει στη ζωή μου...)χαλαρώσαμε...κουβεντιάσαμε για λίγο με το Joseph βολέψαμε τα πράγματα μας κάπως βιαστικά κ ξεκινήσαμε για την Jamaa el Fna...
Μπροστά η "Χί" κ η "Ντά" κ πίσω εγώ με τον "Φι" μιας που κ οι δύο χανόμαστε κ στο σπίτι μας...
Στη διαδρομή όλο κ μας πλησίαζαν διάφοροι τύποι, με φιλικό τρόπο θέλοντας είτε να μας πουλήσουν κάτι,είτε να μας οδηγήσουν στην πλατεία έναντι ανταλλάγματος φυσικά...(αν δεν δώσετε σημασία φεύγουν σχετικά εύκολα...)τα μαγαζάκια μέσα στα στενά εκείνη την ώρα κλείνανε...ένιωθες όμως την κινηματογραφική ατμόσφαιρα του παζαριού που είχε προηγηθεί...

Jamaa el Fna...(ώρα 00:45)...

 

[Dovacenti]

Αφήνοντας πίσω το λαβύρινθο κ τα στενά σοκάκια της Medina,φτάσαμε επιτέλους στη Jamaa el Fna...
Φωνές,εμπορεύματα,μάγοι,ζογκλέρ,χορευτές,χορεύτριες,ταχυδακτυλουργοί,ακροβάτες,ζωγράφοι,επίδοξοι καλλιτέχνες,πάγκοι με μπαχαρικά,ξηρούς καρπούς, διακοσμητικά κ ότι μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νούς...συνέθεταν το μαγευτικό αράβικο σκηνικό μιάς από της μεγαλύτερες πλατείες(παζάρι) του κόσμου...
Μέσα στη βαβούρα κ σε συνδιασμό με την κούραση απο το ταξίδι ένιωθες μιά γλυκιά μέθη...νόμιζες οτι όλα γύρω σου γυρνάνε με ένα μαγικό τρόπο...
Μετά από μια σύντομη βόλτα κ χαζεύοντας δεξιά κ αριστέρα ξεχασμένοι...ο καθένας στα δικά του ενδιαφέροντα....(κοντέψαμε να χάσουμε ο ένας τον άλλο...)
Πεινάωωω...ακούστηκε να λέει η "Χί"...θα φάμε τίποτα;
Ναί μάτια μου...απάντησα...νιώθοντας σα να με ξυπνάει κάποιος από το λήθαργο του παζαριού που είχα πέσει...σχεδόν ταυτόχρονα,πίσω μου,άκουσα το "Φί" κ τη "Ντά" πιασμένους χέρι χέρι...Ναί,ναί να φάμε κάτι...
Καθίσαμε σε μία από τις πολλές αυτοσχέδιες αραβοταβέρνες(πολύ βρώμικα παντού)...

Παραγγείλαμε...
Το φαγητό(200dh περίπου/4 άτομα) από μέτριο,μέχρι χάλια...αλλά από την πείνα που είχαμε το φάγαμε κακήν,κακώς..
Στο τέλος του "θεσπέσιου" γεύματος...έκατσε στην παρέα μας κ ο υπεύθυνος του "καταστήματος" κ προσπαθούσε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις...είχε δει τις φάτσες μας μάλλον...μας έμαθε λίγες αράβικες λέξεις...κ εμείς κάποιες ελληνικές...(το tips του το πήρε στο τέλος...) κ κάπως έτσι,εξαντλημένοι γυρίσαμε σπίτι...γύρω στις 02:30...ήπιαμε άλλο ένα τσαγάκι...για χωνευτικό...κ πήγαμε για ύπνο...
το πρώτο πρωινό στο Μαρόκο δεν ήταν μακριά...

 

[Dovacenti]

Medina,Marrakesh...Ώρα (09:15)

Ανοίγοντας τα μάτια μου,το δωμάτιο μου φάνηκε διαφορετικό από χθές το βράδυ...το φώς του ήλιου που έμπαινε απο τα μισόκλειστα πατζούρια έκανε την ατμόσφαιρα περίεργη...σα να είχε μιά δόση μυστηρίου...
μέσα στην ησυχία...άκουσα τις πρώτες φωνές στο δρόμο...κ μετά απο λίγο την πρωινή μουσουλμανική προσευχή...το μαρακές ξυπνούσε μαζί μου...
Ένα τρίξιμο...της ξύλινης πόρτας...που οδηγούσε στο κοινό μας wc...
Ξυπνηστεεέ....άκουσα το "Φί" να φωνάζει...απο το διπλανό δωμάτιο...
Άντε κορίτσια θα χάσουμε τη μέρα...είπα...Καλημέρααα!!!
Κατεβείτε...ερχόμαστεεεε...καλημέρα!("Χί" κ "Ντά")
Πήραμε πρωινό...(αράβικες πίτες με μέλι,φρούτα κ ζεστό τσάι)
Μιλήσαμε για λίγο με τον Joseph...περισσότερο πέρνοντας πληροφορίες τι να δούμε κ που να πάμε...κ βγήκαμε στο δρόμο...

Ώρα (10:00) περίπου...

Ξεκινήσαμε να δούμε το Jardin Majorelle(κάτι σάν εθνικός κήπος...) στην σύγχρονη πλευρά του Μαρακές...
Στα στενά δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος σε σχέση με το χθεσινοβραδινό πανικό...το πρωί η Medina έχει άλλο χρώμα...το κόκκινο τον σπιτιών,αλλάζει σε πορτοκαλί κ μετά σε ρόζ ή μπορντό,ανάλογα με την γωνία που χτυπά ο ήλιος την πόλη κ σε συνδιασμό με τις αργές κινήσεις τον περαστικών...νιώθεις ένα είδος σεβασμού στην πόλη...ηρεμία...

βγαίνοντας από την δυτική πύλη της Medina...

το σκηνικό άλλαξε...κ το φθαρμένο απο το χρόνο κομμάτι της πόλης έδινε τη θέση του στο σύγχρονο...ο κακώς χαμός...κορναρίσματα,καυσαέριο,κίνηση,ταχύτητα...με χίλια...σα να θέλουν όλοι να προλάβουν κάτι...(μα καλά δε φοβούνται..; η απάντηση είναι όχι!πιστεύουν ότι μόνο όταν θέλει ο Αλλάχ θα φύγουν απο τούτο τον κόσμο...οπότε όλοι πάνε σα τρελοί...εμείς όμως τι φταίμε;; )
Έτσι πήραμε το δρόμο για το Jardin Majorelle...περάσαμε κάποιες διασταυρώσεις...κάνοντας το σταυρό μας...μιάς που για να περάσεις πεζός δρόμο στο Μαρόκο χρειάζεσαι τη βοήθεια του Θεού(η κεντρική ιδέα είναι η ίδια!)...είναι σα να κάνεις extreme sports...πρέπει να το ζησείς για να το καταλάβεις...κ φτάσαμε στο Jardin Majorelle...

 

[Dovacenti]

Ώρα (12:15) Jardin Majorelle....

Ένας τεράστιος τοίχος(φράχτης)προστάτευε τον βοτανικό κήπο των δώδεκα στρεμμάτων από τα αδιάκριτα βλέμματα...ο κήπος σχεδιάστηκε από τον ομογενή Γάλλο καλλιτέχνη Ζακ Majorelle στη δεκαετία του 1920 και του 1930...το 1980 έγινε η κατοικία του Yves Saint Laurent κ το 2008 όταν πέθανε η τέφρα του σκορπίστηκε στον κήπο...
Έξω μερικοί πλανόδιοι πωλητές...πουλούσαν διάφορες αράβικες λιχουδιές...το μέρος φενόταν πολύ τουριστικό(κάτι που δε μου άρεσε κ πολύ)...βγάλαμε λοιπόν εισητήρια (5e ή 50dh) κ μετά τις αναμνυστικές φωτογραφίες...προχωρίσαμε στα ενδότερα...
Στην είσοδο ένιωθες αμέσως την διαφορά θερμοκρασίας...(μια όαση δροσιάς,μετά από το δύωρο που περπατούσαμε μέσα στον αφρικάνικο ήλιο...ανάμεσα στους τρελούς μαροκινούς οδηγούς...) ένα συντριβάνι δέσποζε στο χώρο με το που έμπαινες...κ λίγο πιο πέρα ένα παγκάκι...(σαν να σκεφτόμασταν όλοι το ίδιο πράγμα...) βρεθήκαμε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να καθόμαστε κάτω από την σκιά των δέντρων,απολαμβάνοντας την στιγμή...
Άντε προχωράμε...(ακούστηκε ο "Φί") μετά από λίγο...
Στα στενά μονοπάτια...δέντρα,θάμνοι,λουλούδια,πηγές,λιμνούλες,χρώματα...ένα τροπικό σκηνικό απλωνόταν μπροστά μας όσο προχωρούσαμε...λίγο πιο κάτω κ αριστερά μας...το μνημείο του γάλλου σχεδιαστή Yves Saint Laurent...(η "Ντά" πού είναι άνθρωπος της μόδας δεν έχασε την ευκαιρία)

Ξεχασμένοι...στις ομορφιές του κήπου...προχωρούσαμε δίχως να καταλαβαίνουμε το χρόνο...διαβένοντας τους κρεμαστούς κήπους...μια μεγάλη λίμνη με νούφαρα... ενώ μέσα στην ισυχία άκουγες κελαυδίσματα...(παραδεισένια ατμόσφαιρα...) πίσω από την λίμνη ξεπρόβαλε μέσα στα δέντρα κ τους γιγάντιους κάκτους το Blue Majorelle(η βίλα του διάσημου σχεδιαστή)...ένα κτήσμα όπως άρμοζε στο περιβάλλον όπου βρισκόταν...τέλος αφού είδαμε το μουσείο κ κάτι σα μπουτίκ του Yves Saint Laurent...(μερικές φωτογραφίες ακόμα)...φτάσαμε σιγά,σιγά στην έξοδο...γυρνόντας εκεί απο όπου είχαμε ξεκινήσει...

Πέρνοντας το δρόμο της επιστροφής στη Medina...ρωτούσαμε τιμές κ τρόπους για το πως μπορούμε να πάμε στη Merzuga(Sahara)της επόμενες μέρες...

 

[Dovacenti]

Medina (Ώρα περίπου 17:30)...

Επιστρέψαμε για ένα φρεσκάρισμα...στο Riad μας...κ μετά απο μισή ώρα...βγήκαμε ξανά στα στενά της Medina...τούτη τη φορά η αγορά ήταν ανοιχτή...κ πλησιάζοντας στη Jamaa el Fna ο κόσμος όλο κ πλήθαινε...
Μετά από μια σύντομη βόλτα...χαζεύοντας στα περίεργα αλλά συμπαθέστατα μαγαζάκια...

είπαμε να πάμε για φαγητό(είναι ένα από τα προβλήματα στο Μαρόκο)...που να πάμε;
Γιατί δεν πάμε σ'αυτό...έχει καλά σχόλια...(είπε η "Χί" κρατώντας ανοικτό τον explorer...)
Ναί,ναί το γράφει κ το tripadvisor(η "Ντά με το κινητό ανα χείρας...)
Κ δεν πάμε...
Μετά από 15' το βρήκαμε...(το όνομα του μου διαφεύγει....)
Ανεβήκαμε μια πολύ στενή κ απότομη (σχεδόν κάθετη) σκάλα...κ καταλήξαμε σε μια ταράτσα...το μαγαζάκι απλό,πολύ ζεστό κ φιλόξενο...το αφρικανικό αεράκι μας χάρισε μια δόση δροσιάς...όπως κοίταζες τις ταράτσες που απλωνόταν γύρο μας...οι καπνοί από τις φωτιές της αγοράς έκαναν τη Medina να μοιάζει ότι φλέγεται...όλα ιδανικά ως εδώ...το φαγητό όμως...;;;;;
Μια από τα ίδια...εγώ κ ο ¨Φί" κάτι φάγαμε...τα κορίτσια ίσα που δοκίμασαν...
ταζίν,ταζίν κ πάλι ταζίν...

Η ώρα πέρασε...κουβεντιάζοντας για το πρόγραμμα των επόμενων ημερών...(Ourika,Merzuca,επιστροφή Marrakesh κ από εκεί Rabat...σύνολο 1600χμ. περίπου)

Ώρα περίπου...23:00

Επιστρέφοντας στο riad...o Joseph μας είχε ετοιμάσει ναργιλέ κ μαροκινό κρασί...
Καθίσαμε στις αναπαυτικές ξαπλώστρες της ταράτσας μας...(από ταράτσα σε ταράτσα )...ενώ στην παρέα μας είχε καθίσει κ ο Joseph...μιλήσαμε για τα ήθη κ έθιμα(ελληνικά κ μαροκινά)πίνοντας το γλυκόπιοτο κρασάκι μας κ απολαμβάνοντας τον μεθυστικό ναργιλέ κ τον καπνό με γεύση πράσινο μήλ ο...(στη συντροφιά μας κ τα αστέρια της Αφρικής...)η βραδιά ήταν υπέροχη...Κατά τις 03:00 με μια δόση "Nirvana" καληνυχτίσαμε το Joseph κ πέσαμε σχεδόν μεθυσμένοι για ύπνο...τα μάτια μου έκλεισαν σχεδόν αμέσως...
(Το πρωί είχε εκδρομή Ourika...)

 

[Dovacenti]

Jamaa el Fna (Ώρα 10:οο)

Μετά από ένα σύντομο πρωινό στο riad...βγήκαμε στην πλατεία...με στόχο να πάμε στην Ourika!Φτάνοντας στο στάθμο (πολύ κοντά στην πλατεία) πέσαν πάνω μας όλοι οι Μαροκινοί "ταρίφες" της περιοχής...

Που να σας πάμε...;εγώ είμαι ο καλύτερος....οχι εγώ είμαι...να τσακώνονται ποιός θα μας κερδίσει για πελάτες του...βεβαία κ εμείς φωνάζαμε απο μακριά..(γυαλία,βερμούδες,καπέλα,φωτογραφικές μηχανές).
Με τα πολλά...αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε για Ourika με τα minibus παρέα με τους ντόπιους...(πρόταση των "Ντά" κ "Χί"(κρατήστε το αυτό...))...(εισιτήριο:25dh) έτσι κ αλλιώς ήταν μια διαδρόμη 30χμ.περίπου... που να ξέραμε τι μας περίμενε....

Ξεκινώντας όλοι μας περιμέναμε μια διαδρομή μιας ώρας...
Στο bus;;ο χαμός...βρωμιά,οχι βρωμιά...μιλάμε για βρωμιά...κ τι δεν υπήρχε μέσα...@#%&*!$#@ ο ένας πάνω στον άλλον...

Τα κορίτσια μας...Η "Χί" κ η "Ντά"...σε κατάσταση πανικού...χωρίς υπερβολή...!!!ενώ εγώ κ ο "Φί"......τελικά με υπομονή κ καλή διάθεση...μια ωρίτσα ήταν...
Έλα όμως που κάθε τόσο...κάναμε στάση...λέω δε γίνετε να μπουν άλλοι...δε χωράμε...κ όμως οι στάσεις συνεχίζονταν...στη γαλαρία που καθόμασταν κάποια στιγμή κοίταξα πίσω...κ ένας ήταν κρεμασμένος στη εξωτερική σκάλα του bus...
Η ώρα περνούσε κ δε φτάναμε...μετά το πήραμε κ εμείς στην "πλάκα"...τώρα που το σκέφτομαι...είναι ένα κομμάτι κ η περιπέτεια στα ταξίδια...αυτά σου μένουν να θυμάσαι...κ στο κάτω κάτω "ότι δεν μπορείς να το αποφύγεις...απόλαυσέ το!"
(Μετά από δυόμιση ώρες...)...επιτέλους φτάσαμε!!!!
Ourika Valley...η κοιλάδα κατοικείται κυρίως από Βερβέρους κ θεωρείται μια σχετικά παρθένα κοιλάδα,παρόλο που βρίσκεται κοντά στο Μαρακές...εκεί μπορείς να δεις την φύση του Μαρόκου,τους καταρράκτες κ να νιώσεις τον ορεινό τρόπο ζωής...(αυτά γράφει η Wikipedia)
Τώρα ας πάμε σε αυτό που είδα εγώ...
Η περιοχή είχε μετατραπεί σε ένα ατελείωτο παζάρι...το κίτς κυριαρχούσε παντού...χωρίς κανένα σεβασμό στη φύση...

κατά την γνώμη μου...δεν υπάρχει τίποτα άξιο λόγου στην περιοχή,ήταν από τα πράγματα που είδα κ απογοητεύτηκα...κάναμε κ μια διαδρομή μέχρι τον καταρράκτη...πολύς ο κόσμος στην ανάβαση...κ γυρίσαμε πίσω...δε θα ξαναπήγαινα Ourika για κανένα λόγο...

Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα από τα πολλά minibus...για την επιστροφή στο Μαρακές...(τουλάχιστο η επιστροφή ήταν πιο σύντομη...ή έτσι μας φάνηκε...)

Μαρακές (Ώρα 18:30)...

Ο ήλιος έπεφτε εκείνη την ώρα...σχεδόν βασίλευε...η πόλη είχε μια ξεχωριστή αραβική μαγεία...

Κάναμε μια βόλτα κ ρωτούσαμε για Merzuga(Sahara)...δεν βρήκαμε ούτε αμάξι για ενοικίαση...ούτε κάποια εκδρομή...
Καταβεβλημένοι από την κούραση αποφασίσαμε να πάμε με το λεωφορείο(κανονικό αυτή τη φορά) το πρωί στις οκτώ.
Φάγαμε σε ένα εστιατόριο με διεθνή κουζίνα...όχι κάτι το ιδιαίτερο όμως κ πήγαμε στο riad μας νωρίς...ήπιαμε το τσαγάκι μας...χαλαρώσαμε μπροστά στην πισίνα κ πέσαμε για ύπνο...το ταξίδι αύριο ήταν μεγάλο καθώς θα φτάναμε κοντά στα σύνορα με την Αλγερία...στη δυτική Σαχάρα...
Η Οδύσσεια μόλις άρχιζε...

 

[underwater]

Αυτές οι περιπέτειες και οι ταλαιπωρίες, ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται cult λεωφορεία και ΜΜΜ γενικώς, είναι από τα κομμάτια που σου μένουν περισσότερο μετά! Τα σκέφτεσαι όταν αναπολείς το ταξίδι και γελάς!

 

[Dovacenti]

Αυτές οι περιπέτειες και οι ταλαιπωρίες, ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται cult λεωφορεία και ΜΜΜ γενικώς, είναι από τα κομμάτια που σου μένουν περισσότερο μετά! Τα σκέφτεσαι όταν αναπολείς το ταξίδι και γελάς!

Συμφωνώ απόλυτα...κ που να δεις τι μας περίμενε παρακάτω...στο δρόμο για Merzuca...
Διαβάζω παράλληλα κ την δικιά σου ιστορία...ωραίες εικόνες underwater...καλή συνέχεια...

 

[Dovacenti]

(Ώρα 07:00)
Καλημέρα...άκουσα το "Φί"...
Πετάχτηκα από το κρεβάτι...(η ανυπομονησία για την Merzuga ήταν μεγάλη...)
Τα κορίτσια ήταν έτοιμα σχετικά νωρίς...
Μετά από ένα σύντομο πρωινό...αποχαιρετίσαμε το Joseph,ευχαριστώντας τον για όλα όσα μας πρόσφερε...(υπέροχος άνθρωπος κ οικοδεσπότης...)
Εκείνος με τη σειρά του...μας έδωσε το χέρι του εγκάρδια...κ μας ζήτησε μια card postal από την πόλη μας στην Ελλάδα,δίνοντάς μας την διεύθυνσή του...(σίγουρα ήταν ήταν κάτι που θα κάναμε με ευχαρίστηση...)

(Ώρα 07:40)
Φτάνοντας στο σταθμό...επικρατούσε ένας πανικός...μα καλά που πηγαίναν όλοι πρωί,πρωί...;;;
Βγάλαμε τα εισιτήρια μας(250dh/25e Marrakesh-Al Rashidiya...περίπου 9 ώρες δρόμο έτσι μας είπαν στο γκισέ...(μάλλον τα ρολόγια στο Μαρόκο λειτουργούν με άλλο τρόπο...) κ από εκεί η Merzuga ήταν σχετικά κοντά(άλλη μια ώρα)...
Το λεωφορείο(κλασικό τουριστικό)ξεκινούσε στις 09:00(οπότε γύρω στις 19:00-20:00 φυσιολογικά,θα φτάναμε Merzuga)...περιμένοντας,χαζεύαμε τους άραβες ταξιδιώτες...κ εκείνοι εμάς αντίστοιχα...
Φορτώσαμε τα πράγματά μας...μετά από ένα σύντομο καυγά της ¨Χί"(δε θέλει να την πιάνουν κορόιδο με τίποτα...)με τον οδηγό για τα tips τον αποσκευών ή κάτι τέτοιο...δεν πολυκατάλαβα...

Υ.γ:Κάνω αυτό τον πρόλογο γιατί τέτοια Οδύσσεια δεν την έχω ξαναζήσει...

(Ώρα 09:00)
Αφήνοντας πίσω μας το Marrakesh...ξεκινήσαμε να ανέβουμε το Μεγάλο Άτλαντα...το τοπίο σιγά,σιγά άλλαζε σε ορεινό...
(Ώρα 11:00)
Στο πρώτο χωριό κάναμε στάση για ξεκούραση κ δεκατιανό...(ευτυχώς είχαμε πάρει τα τοστάκια μας).
Εγώ κ ο "Φί",στην άκρη του δρόμου ακουμπώντας σε ένα πεζούλι κάναμε τσιγάρο...
Δίπλα μας(στα 5 μέτρα) δυο άντρες στα σκαλάκια ενός σπιτιού...
Κ οι δυο πάνω από εξήντα...γκρίζα μαλλιά,λίγα δόντια,άγρια πρόσωπα,χαρακτήρες βγαλμένοι από ταινία(Pirates of the Caribbean)...
Ο ένας μου κάνει νεύμα...να πάω κοντά του...
Κοιτάω γύρω μου...(εμένα λέει;; ...ναι εμένα λέει...με σεβασμό τον πλησίασα...)
-Going...Sahara...????(με βραχνή φωνή...την έχω ακόμη στα αφτιά μου..)
-Yes...(απάντησα με ένα χαμόγελο αμηχανίας...)
-Good luck...(είπε γεμάτος σοβαρότητα...κ σχεδόν ταυτόχρονα έβγαλε κ έβαλε στο στόμα του τη μασέλα που φορούσε).
Στραβοκατάπια...
-Ciggarete...?(μου έδειξε το τσιγάρο που κρατούσα στο χέρι μου...)
-Of cource...(του έστριψα...)
-Gracias...M@rihu@n@?(μου είπε καθώς του άναψα...).Στο Μαρόκο,όπου δουν στριφτό...νομίζουν είναι M@rihu@n@...δεν υπάρχει πουθενά καπνός...
-No,No...(είπα χαμογελώντας....)
Ακούσαμε τον οδηγό να μας καλεί να φύγουμε...
-Nice to meet you...(μου είπε απλώνοντας το χέρι...)
-Me to...(έπιασα το γεμάτο ρόζους χέρι του...ενώ εκείνος με άγγιξε στον ώμο...)
-Ciao...
-Bye...
(ο διάλογος αυτός μου έχει μείνει πολύ έντονα από το ταξίδι...σα να τον ξαναζώ...)
Συνεχίσαμε το δρόμο μας...το τοπίο όλο αγρίευε...κ όλο ανεβαίναμε...

Ο οδηγός την είχε δει Σουμάχερ...οι στροφές...ατελείωτες...ο δρόμος χάλια...σιγά,σιγά ζαλιστήκαμε όλοι...δίπλα μας,να ξερνάν ο ένας μετά τον άλλο...τα νεύρα μας...τσατάλια... οι ώρες να περνάνε κ να μη φτάνουμε...είχαμε χάσει το χρόνο...οι στάσεις κάθε 30' σε κάθε χωριό...ίσα να ανέβουν κ να κατέβουν ταξιδιώτες...

το ράδιο να παίζει Al Jazeera Fm...Εγώ..η "Χί",ο"Φί" κ η "Ντά"....
(Ώρα 19:00)
Δε θα φτάσουμε ποτέ....(είπε η "Ντά" σχεδόν κλαίγοντας...)
Όλοι το ίδιο νιώθαμε...
Μετά την κατάβαση είχαμε πιάσει πεδινά...το τοπίο άρχισε να αλλάζει σε σεληνιακό....ο ήλιος ήταν στη δύση του...

όμως δε Φτάναμε....

(Ώρα 21:00)
Με μια δόση Jet lag...εκεί που χάζευα αποφασισμένος ότι ο Γολγοθάς δε θα τελειώσει ποτέ....
Βλέπω καλά...;;;;
Πινακίδα(Al Rashidiya 30km).........Ανάσταση!!!!
-Παιδιά φτάνουμε...!!!είμαστε κοντά!!!!επιτέλους!!!ξεφώνισα...(οι Μαροκινοί με κοίταξαν με απορία...).

(Ώρα 21:30)
Al Rashidiyaaaa....φώναξε ο οδηγός τραβώντας χειρόφρενο...
Εξαντλημένοι...πήραμε τα μπαγκάζια μας...
-Tickets to Merzuga????(ρώτησε η "Χί" τον αχθοφόρο..)
-No,Merzuca today...
-Τι no merzuga???τι λέει αυτός ρε παιδιά...;;(είπε η "Χί" έτοιμη να τον σκοτώσει)
Όπως καταλάβατε...δεν είχε δρομολόγιο για Merzuga...
Τώρα τι κάνουμε;;(το δωμάτιο μας περίμενε στην έρημο...μα ήταν 100+ χμ.μακριά....)
Taxi...δεν υπήρχε άλλη λύση...
400dh/40e μέχρι το ξενοδοχείο...(ύστερα από πολλά παζάρια...)

Mercedes του 1980 το όχημα....

(Ώρα 23:00)
Πίσω η "Χι",η "Ντά" κ ο "Φί" μπροστά εγώ κ ένας cult οδηγός (όπως το taxi του...).
Ο δρόμος προς Merzuga ατελείωτες ευθείες...το σκοτάδι πυκνό...η κίνηση ελάχιστη...ο τύπος δίπλα μου να πάει με 160 (κάποια στιγμή πήγε το μάτι μου στο κοντέρ)...με τα παράθυρα μισάνοιχτα...να έχει βάλει την αγαπημένη του ραδιοκασέτα στη διαπασών,να έχει μερακλώσει κ να τραγουδάει...(τι άλλο θα μας συμβεί Θεέ μου...)
(Ώρα 00:00)
Ξαφνικά είδα στο δρόμο μια τεράστια ταμπέλα..."ATTENTION SAHARA" κ από κάτω το σκίτσο του Paris Dakar...(μα καλά που πάμε;;;ρώτησα τον εαυτό μου)
(Ώρα 00:45)
Κόψαμε ταχύτητα στρίψαμε κάπου αριστερά σε ένα χωματόδρομο...

-Kanz Erremal (είπε ο οδηγός μας χαμηλώνοντας πρώτα τον ήχο του ραδιοφώνου)
Έτσι κ αλλιώς ο δρόμος δεν είχε παρακάτω...
Ήμασταν στην πίσω πλευρά του ξενοδοχείου...το οποίο δε μας γέμισε κ πολύ το μάτι(μπορεί κ από την κούραση)...16 ώρες δρόμο άξιζαν τον κόπο;;;
Μπήκαμε στο εσωτερικό...ένας παράδεισος,μια όαση στις όχθες της έρημου...απόλυτη ησυχία...χτυπήσαμε το κουδουνάκι στη reception...εμφανίστηκε ένας κύριος με τη στολή των βερβέρων βγαλμένος από τα παραμύθια...
Μας οδήγησε στα δωμάτιά μας...(300dh/30e το δίκλινο/μέρα).
Αφήσαμε τα πράγματά μας...κ κατεβήκαμε...
Καθίσαμε στις αναπαυτικές μαξιλάρες δίπλα στην πισίνα απολαμβάνοντας τη στιγμή...μπροστά μας απλώνονταν η αμμόλοφοι Erg Chebbi κάτω από τα αστέρια της ερήμου ενώ ένα γλυκό αεράκι μας χάιδευε...η κούραση έφυγε με ένα μαγικό τρόπο...θα μπορούσαμε να το ξημερώσουμε εκεί ακούγοντας τις κραυγές των καμήλων...

Μετά από καμιά ώρα πέσαμε εξαντλημένοι,αλλά ευτυχισμένοι...για ύπνο...