Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Φωτογραφίες-από αέρος και πρώτες εντυπώσεις
- L.A. (μέρος Β)
- Φωτογραφίες-Σάντα Μόνικα
- Φωτογραφίες-Μουσείο Κέντρο Τέχνης Γκετί
- L.A. (μέρος Γ)
- L.A. (μέρος Δ)
- Φωτογραφίες
- Chinatown
- Φωτογραφίες - L.A. (Down Town)
- Φωτογραφίες - Little Tokyo
- Φωτογραφίες - L.Α. Down Town
- Φωτογραφίες - Σούρουπο στο L.A.
- Φωτογραφίες - L.A. (by night..)
- L.A. (μέρος Ε)
- Φωτογραφίες - Venice Beach
- Φωτογραφίες - Santa Monica
- L.A. (μέρος ΣΤ)
- Φωτογραφίες - Holywood & Universal Studios
(LA, μέρος Α)
Τα ταξίδια από μικρή ασκούσαν πάνω μου ιδιαίτερη γοητεία....Τα μακρινά, ακόμα πιο πολύ...Νησιά του Πάσχα, Περού, Μεξικό, Αργεντινή, Γη του Πυρρός, Αφρική, Ινδίες, Νεπάλ, Δρόμος του Μεταξιού....μέρη που και μόνο το όνομά τους με ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς, με γεμίζει εικόνες, που με "καλούν" με μια δική τους, ιδιαίτερη γοητεία να τα επισκεφθώ, να γίνω μέρος τους, να τα κάνω δικά "μου"...Ωστόσο, για κάποιο περίεργο λόγο, οι Η.Π.Α. δεν ήταν ποτέ στους ονειρεμένους προορισμούς μου -στα μερη που θα πέταγα τη "σκούφια" μου για να διακτινιστώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, την άλλη κι όλας στιγμή..
Όταν, Σεπτέμβριος μήνας ήταν, η στενή μου (Ιταλίδα) φίλη και νυν κάτοικος Παρισιού, κέρδισε υποτροφία για έρευνα στο Ίδρυμα Γκετί του L.A., χάρηκα πραγματικά. Λαμπρό μυαλό, κοπέλα δυναμική και πολυτάλαντη, είμαι σίγουρη ότι άξιζε και παραπάνω μια τέτοια διάκριση και ευκαιρία. Κατά καιρούς ανταλλάσαμε τα νέα μας, ωστόσο ήταν μια έκπληξη για μένα, όταν, στη συνομιλία μας στα γενέθλιά μου μου είπε, απρόσμενα, "λοιπόν, πότε θα έλθεις;" "στο Παρίσι;", τη ρώτησε ξαφνιασμένη. "μα, εδώ", μου λέει απορημένη με την απάντησή μου, σπεύδοντας να εξηγήσει ότι θα χαρεί πολύ να με δει, ότι η υποτροφία παρέχει στους "τυχερούς" υπότροφους στέγαση σε ένα μεγάλο οίκημα με ανεξάρτητα διαμερίσματα, το καθένα από τα οποία διαθέτει δύο υπνοδωμάτια, σαλόνι, και κουζίνα, ότι το μόνο κόστος θα είναι τα αεροπορικά, ότι η παρέα (οι 12 περίπου υπότροφοι) ήταν όλοι "μια χαρα παιδιά", ότι δεν θα είχα να νοιαστώ για έξοδα εκεί (τους παρέχονταν μισθός και βασικός εξοπλισμός για διατροφή, μετακινήσεις και όλες τις βασικές ανέσεις μιας σύγχρονης ζωής). Για μια στιγμή η ιδέα του ταξιδιού έλαμψε στο μυαλό μου (είχα και μια εβδομάδα άδεια, καθότι το καλοκαίρι, λόγω εκτάκτων οικογενειακών συγκυριών, είχα παραμείνει στην Αθήνα), όμως αμέσως έφυγε πάλι...μεγάλη απόσταση, λίγες μέρες, πολλά τα έξοδα..."Τουλάχιστον ψάξε στο ίντερνετ, συχνά έχει προσφορές και δεν είναι τόσο ακριβά όσο νομίζεις", επέμεινε η καλή νεράιδα του επεκείμενου ταξιδιού..Έτσι, την επόμενη μέρα, μπήκα στο ίντερνετ, αναζητώντας πτήσεις για LAX (όπως ονομάζεται το αεροδρόμιο του LA), αναγκαστικά με ενδιάμεσο σταθμό, καθώς απευθείας πτήσεις από το Ελ.Βενιζέλος δεν υπάρχουν. Με λιγο ψάξιμο, διαπίστωσα ότι οι περισσότερες πτήσεις κυμαίνονταν γύρω στα 800-900 ευρώ μετ' επιστροφής (τελική τιμή, με φόρους), όμως υπήρχαν και πτήσεις που ξεκινούσαν από 500 ευρώ, και ελάχιστες (αλλα με πολύωρες αναμονές, και άβολες ώρες) από 480! Καθόλου άσχημα δηλαδή αν σκεφθείς ότι μιλάμε για υπερατλαντική πτήση, που μάλιστα εν συνεχεία διασχίζει και όλη την Αμερική, για να προσγειωθεί στις ακτές κοντά του Ειρηνικού Ωκεανού...Παρόλα αυτά, ακόμα και τότε, δεν ήταν κάτι που "επιδίωξα", -κυρίως ήταν μια σειρά συγκυριών (κάτι η φιλενάδα μου που επέμενε, κάτι που από τη δουλειά με ενημερώσανε ότι η άδεια δεν μεταφέρεται και ότι πρέπει να έχω πάρει τις μέρες της άδειάς μου μέχρι το τέλος του έτους, κάτι η ενθάρρυνση της οικογένειας, που πρότεινε μάλιστα να συμβάλει ως δώρο γενεθλίων το μισό ποσό των εισιτηρίων, αν η τιμή δεν είναι πολύ ακριβή...). Ηταν, κατά έναν τρόπο, σαν αυτό το ταξίδι, να "ήθελε" να γίνει....Αφού διαπίστωσα ότι το θέμα της άδειας είναι επομένως εφικτό, (και μάλιστα κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να χρειαστεί να τη ζητήσω και να επικαλεστώ αιτίες και αφορμές, - γιατί, μια εβδομάδα, στην Αθήνα, ε, δεν λέει, λέει; ειδικά όταν σου παρουσιάζεται μια τέτοια ευκαιρία) μπηκα πάλι στο ίντερνετ, και βλέπω συνδυασμό πτήσεων (Air France /Delta Airlines) με τελικό κόστος ~520 € (Aθήνα -Παρίσι-L.A, LA-N.Yόρκη-Αθήνα). Η ενδιάμεση αναμονή ήταν πολύ μικρή (μόλις μια ώρα και στις δύο πτήσεις, που σήμαινε τρέξιμο στο αεροδρόμιο και εμπιστοσύνη στο σύμπαν ότι η βαλίτσα θα προλάβει να κάνει την αλλαγή, οι πτήσεις όμως ήταν της ίδιας εταιρείας, που σε καλύπτει σε περίπτωση καθυστερήσεων. Κάτι τελευταίες εκρεμμότητες (visa, για την οποία κάνεις αίτηση ηλεκτρονικά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και σου αποστέλλεται σχετική φόρμα) και ανανέωση διαβατηρίου (η αλήθεια είναι ότι το να ταξιδεύεις με ταυτότητα σε όλη πλέον την ευρωπαικη ένωση με είχε κάνει να το αμελήσω) ευτυχώς τακτοποιήθηκαν σε διάστημα εβδομάδας (προς μεγάλη μου -ευχάριστη έκπληξη- οι υπάλληλοι της Τροχαίας στο τμήμα των Διαβατηρίων επέδειξαν προθυμία και αποτελεσματικότητα), και, προτού καλά καλά το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα, βράδυ Παρασκευής, να ετοιμάζω βαλίτσες για ...L.A....!
Πάνω στην ώρα της ετοιμασίας, ήρθε και το τηλεφώνημα της φίλης, συμβουλεύοντάς μου για πολλοστή φορά να μην έχω μαζί μου τίποτα φαγώσιμο (δεν επιτρέπουν τη μεταφορά τροφίμων οι Αμερικανικές αρχές) και επιμένοντας να μην ξεχάσω να πάρω...μαγιό (we' ll go for swimming, by the pool, we will have a pool party, don't forget your swim suit, put it on your bag now!). Για να πω την αλήθεια, η σκέψη του μπάνιου Δεκέμβρη μήνα μου φαινόταν σχεδόν εξωπραγματική (λατρεύω τη θάλασσα αλλα δεν ανήκω στους χειμερινούς κολυμβητές), αλλά, τόση επιμονή, ανέσυρα και τα μαγιό, χώρο δεν πιάνουν (έτσι και αλλιως σεντόνια και πετσέτες, υπήρχαν εκεί, δεν θα κουβαλούσα). Ο καιρός προβλεπόταν καλός, 23 βαθμούς κελσίου, η θερμοκρασία έπεφτε όμως το βράδυ (οπότε να πάρω και ένα ελαφρύ παλτουδάκι). Μουσική, Φωτογραφική μηχανή, βιβλία για το δρόμο, φυσικά ταυτότητα, διαβατήριο, βίζα, και ένας...πηγαίος ξαφνικός ενθουσιασμός.. Καθότι τυγχάνο οπαδός φανατική των ταξιδιών (είναι η ψυχή, που είναι ταξιδιάρα!), πολλές φορές χαζεύω μόνη μου τον χάρτη, - όμως μια ακόμη ματιά με έκανε να συγκρατήσω ένα σιγανό σφύριγμα μέσα απ' τα δόντια μου...Παρίσι, και μετά πτήση πάνω απ' τη Γροιλανδία, από Καναδά, πάνω από την Ηπειρωτική "Χώρα" της Αμερικής, για να φθάσω στον Ειρηνικό Ωκεανό...Πως λέμε στην άλλη άκρη του κόσμου....Αυτό! Έκανα νοητά τη διαδρομή με το δάχτυλό μου πάνω στο χάρτη..ουάου...
Το πρωινό ξύπνημα είναι πάντα δύσκολο, ειδικά αν το "πρωί" είναι στις 4 τα ξημερώματα, καθότι η πτήση για Παρίσι ήταν στις 7 το πρωί...Το check in κύλησε ομαλά, θέση σε παράθυρο βρέθηκε, η βαλίτσα κύλησε στο διάδρομο των αποσκευών με τα απαραίτητα ταμπελάκια (ραντεβού στο LAX!), και η κοπέλα στο γκισέ μου σημείωσε την πύλη που θα έπρεπε να αναζητήσω στο Charles de Gaul, το αεροδρόμιο του Παρισιού, για άμεση αποβίβαση στην επόμενη πτήση. Λίγη ώρα αργότερα, και σχεδόν παράλληλα με τον ήλιο που ανέτειλε, το αεροπλάνο της Air France απογειωνόταν από το Ελ. Βενιζέλος και έπαιρνε στροφή προς τα βορειοδυτικά, ενώ οι ακτογραμμές μίκραιναν συνεχώς μέχρι που χάθηκαν από τον ορίζοντα. Για πολύ ώρα το μόνο που έβλεπα ήταν μπαμπαδένια σύννεφα, βαμβακωτά, τόσο αφράτα που θαρρείς και αν τα άγγιζες θα έλιωναν... Το τοπίο άλλαξε απότομα όταν το αεροπλάνο βρέθηκε πάνω στους ψηλούς, απότομους όγκους των Άλπεων: τοπία καταχιόνιστα, μυτερές κορυφές, πλαγιές απότομες, εικόνες που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος από ντοκυμαντέρ του BBC ή του National Geographic..Αγρια τοπία, απότομα, κάτασπρα και επιβλητικά... Στη μονοτονία του άσπρου, ένα μικρό αεροπλάνο της Swissair με το χαρακτηριστικό κόκκινο σταυρό πέρασε χαμηλά από κάτω μας....Τί ταχύτητες πάνω από τα σύννεφα, σκέφθηκα μαγεμένη....Τί θαύμα, αυτά τα ταξίδια στον αέρα..Τί επινόηση του ανθρώπινου μυαλού...Η αεροσυνοδός διέκοψε τις σκέψεις μου προσφέροντας καφέ και πρωινό....Μασουλώντας ένα κουλουράκι, με το ζεστό φλυτζάνι ανα χείρας, χάθηκα πάλι στο πανόραμα του κόσμου, σύννεφα και χιόνια και βουνά, - μια ευρώπη ντυμένη στα λευκά..
Λίγες ώρες μετά, το αεροπλάνο άρχισε να χαμηλώνει πάνω από μια Γαλλία....παγωμένη....Το Παρίσι ήταν...βουτηγμένο στο χιόνι..Δρόμοι, κτίρια, σπίτια, όλα κάτασπρα, και χιόνι να πέφτει πυκνό...Μετά από μερικούς κύκλους, προσγειωθήκαμε σε ένα αεροδρόμιο....χιονισμένο. Μάλιστα στο σημείο προσγείωσης δεν ήρθε φυσούνα, αλλά η γνωστή παλαιά (και αγαπημένη) σκαλίτσα, ενώ δίπλα περίμεναν δύο λεωφορειάκια, που και αυτά φαίνονταν...χιονισμένα (στην οροφή τους το χιόνι θα ήταν σίγουρα μια παλάμη). Εκπληκτη, βρέθηκα ξαφνικά (με το ελαφρύ, τύπου πιο πολύ "καμπαρτίνα" παλτό μου) σε θερμοκρασία ..εξωτερικού περιβάλλοντος...Με τα παπουτάκια- μπαλαρίνες (θεώρησα πως μπότες σε τόσες ώρες πτήσεων θα ήταν μάλλον...κουραστικό) και την καμπαρντίνα εκτέθηκα ξαφνικά σε...αρκτική σχεδόν θερμοκρασία, και, άρχισα, προσεχτικά, να κατεβαίνω τη σκάλα του αεροπλάνου που και αυτή ήταν γεμάτη χιόνια -και χιόνιζε!!! Οι υπόλοιποι επιβάτες με κοίταξαν μάλλον περίεργα, ενώ με προσπερνούσαν, όλοι ντυμένοι σαν εσκιμώοι (εμ, Παρίσι πήγαιναν οι άνθρωποι, είχαν προνοήσει...). Παγωμένη, βρέθηκα κάποια στιγμή στο κτίριο του αεροδρομίου, τρία τέταρτα πριν την αναχώρηση της επόμενης πτήσης, η πύλη αναχώρησης της οποίας ήταν...στην άλλη άκρη του αεροδρομίου..Τρέχοντας σχεδόν, έφθασα στο check in, -για να αντικρύσω μπροστά μου...ουρές!! η ώρα περνούσε κι εγώ προσπαθούσα να βρω κάποιον υπεύθυνο για να ρωτήσω αν θα προλάβω την πτήση, όταν μια υπάλληλος βγήκε μπροστά και ανήγγειλε ότι τυχόν επιβάτες για την πτήση της Air France για LA θα έπρεπε να προηγηθούν...Δυστυχώς δεν είχε θέση σε παράθυρο (μου έδωσαν όμως θέση σε διάδρομο, που ήταν η...αμέσως καλύτερη, ή τουλάχιστον λιγότερο χειρότερη, επιλογή). Σχεδόν τρέχοντας (μου έκαναν νόημα και οι υπάλληλοι του αεροδρομίου να βιαστώ) πέρασα το check in, και έφθασα στη πύλη (στην άκρη του αεροδρομίου), όπου οι επιβάτες είχαν ήδη αρχίσει να επιβιβάζονται στο αεροπλάνο...
¨Ετσι, σχεδόν λαχανιασμένη (και παγωμένη!) επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, όπου, όπως ανακαλύψαμε αμέσως μετά (και αφού όλος ο κόσμος είχε επιβιβαστεί), η πυκνή χιονόπτωση καθιστούσε αδύνατη την απογείωση και θα έπρεπε να "περιμένουμε"..Η αναμονή ήταν εξαιρετικά εκνευριστική στο στενό χώρο του αεροπλάνου (τουλάχιστον στην οικονομική θέση), οι καπνίζοντες διαμαρτύρονταν, το χιόνι έπεφτε πυκνό, και εμένα με έπιασε μια ξαφνική ανησυχία, -το αεροπλάνο δεν θα έφευγε, δεν θα έφθανα στο LA, και θα έπρεπε να μείνω σε ένα παγωμένο, χιονισμένο Παρίσι, ενώ το μόνο που είχα στη βαλίτσα (που ποιός ξέρει που ήταν αυτή τη στιγή) ήταν πουκαμισάκια, ελαφριά πουλοβεράκια, τζινάκι, φουστίτσες, και...μαγιό....! Μετά από 4,5 ωρες αναμονή, ειχα σχεδόν απελπιστεί (θα έμενα Γαλλία!!!) και έτσι, όταν επιτέλους δόθηκε άδεια απογείωσης, ένιωσα μια βαθειά, βαθειά ανακούφιση....Επιτέλους, φεύγαμε...!
Κοντά 5 ώρες αναμονή σε ένα αεροπλάνο, και στη συνέχεια 11 ώρες πτήση είναι....πολλές ώρες, ακόμα και για μένα που λατρεύω τα αεροπλάνα. Ευτυχώς, ο συνεπιβάτης μου (από Λίβανο, όπως μου είπε αργότερα) ήταν αρκετά ευγενικός, και δεν είχε πρόβλημα να έχουμε το παράθυρο ανοιχτό. Ακόμα καλύτερο όμως (και πιο άνετο) αποδείχτηκε το παράθυρο στον κοινόχρηστο χώρο πριν την κουζίνα του αεροπλάνου...Οι αεροσυναδοί (μόνο άνδρες!) ήταν πολύ ευγενικοί, μάλιστα ο ένας είδε ένα βιβλίο που κρατούσα μαζί μου και αναγνώρισε τα Ελληνικά, είχε παλαιότερα ζήσει στην Ελλάδα κάποια χρόνια, και έτσι πιάσαμε μια χαλαρή συζήτηση, που εκτός απο ευχάριστη είχε ως αποτέλεσμα 1) να κάθομαι όση ώρα θέλω στο "παράθυρο" των αεροσυνοδών, κοντά στο χώρο της "κουζίνας", αν μπορώ να το πω έτσι, έναν μικρό χώρο πριν έναν άλλο μικρό χώρο που ετοιμάζανε δίσκους και φαγητά, 2) να τσιμπήσω μεν λίγο απο το φαγητό(γενικά το "πλαστικό" φαγητό δεν μου αρέσει, ε, ναι, είμαι κομματάκι ιδιότροπη!) αλλά να μου δοθούν 3 σουφλεδάκια σοκολάτας αντί 1 (αφού είδαν ότι ήταν σχεδόν το μόνο που έφαγα) και 3) εκτιμώντας δεόντως την αδυναμία μου στη...σοκολάτα, να μου προσφέρουν παγωτά-ξυλάκια, τα οποία επίσης τίμησα δεόντως....Επίσης, η θέα από παράθυρο ήταν εντυπωσιακή...Τα παγόβουνα της Γροιλανδίας, κορυφές και πάγοι και ατέλειωτες άπρες κοιλάδες και λίμνες -πολλές λίμνες- στον Καναδά, στεριά (με λίγο πράσινο) στα ηπειρωτικά εδάφη, και πολύς ουρανός, και σύννεφα...Αυτή είναι η Αμερική, λοιπόν! σκέφθηκα...Οι ώρες πάντως, ακόμα και με θέα, και κουβέντα, και γλυκά, είναι πολλές (αν βάλουμε και τις 3,5 ωρες Αθήνα -Παρίσι έκλεινα σχεδόν 20 ώρες στον άερα, οπότε αισθάνθηκα σαφώς ανακούφιση όταν ο πιλότος ανήγγειλε ότι πλησιάζει η ώρα της προσγείωσης στο L.A. Kαθότι έπρεπε να επιστρέψω στη θέση μου δεν είχα πλήρη θέα, όμως είδα (και ένιωσα) μισή στροφή πάνω απ' τη θάλασσα (ο Ειρηνικός, λοιπόν!), και μετά εναν ροζ ουρανό με πολλούς, πολλούς, λεπτούς και ψηλούς φοίνικες...(βέβαια, Καλιφόρνια, δεν είμαστε.
Και μετά, ...φθάσαμε...Δια μαγείας, όλοι οι επιβαίνοντες πριν καν ανοίξουν οι πόρτες βρέθηκαν με ένα κινητό στο χέρι! Ανοιξα λοιπόν και εγώ το δικό μου, και διαπίστωσα με έκπληξη ότι η Vodafone, ή μάλλον το συμβαλλόμενο δίκτυο, είχε...αριστότατο σήμα...Πρώτη ενημέρωση, σπίτι, "ναι, έφθασα, καλά" (είχαν μάθει για τη χιονόπτωση στη Γαλλία, πολλές πτήσεις ακυρώθηκαν, και λίγο μετά που απογειωθήκαμε το αεροδρόμιο του Παρισιού...έκλεισε λόγω καιρικών συνθηκών). Δεύτερο μήνυμα, δυστυχώς η φίλη μου δεν μπορούσε να έλθει γιατί είχε μια διάλεξη που δεν έπρεπε να χάσει και δεν είχε υπολογίσει την τόση καθυστέρηση, μπορούσα να πάρω ένα ταξί και να βρεθούμε "σπίτι;". Αλοίμονο, μπορούσα, δεν θα μπορούσα? στο κατω κατω, η πτήση θα έφθανε κανονικά μεσημέρι, και ήδη ήταν σούρουπο, ενω ακόμα δεν είχαμε περάσει τους απαραίτητους ελέγχους. Ο κόσμος πολύς, όμως ο έλεγχος ήταν γρήγορος και αποτελεσματικός, διαβατήριο, βίζα, ένα χαρτί για τον τόπο (δ/ση διαμονής), το λόγο και κάποια τυπικά στοιχεία και μια κάμερα που σε φωτογράφιζε (Αμερική είναι αυτή!),μετά ένα πέρασμα από σκυλιά (όχι λυκόσκυλα, σκυλιά μικρόσωμα, τύπου τεριέ, κάτι που μου έκανε εντύπωση!, δυστυχώς όμως δεν με άφησαν να παίξω μαζί τους :-( ) που σε μύριζαν για έλεγχο, και μετά, μια γλυκιά ανακούφιση καθώς είδα τη βαλίτσα μου να φιγουράρει περήφανα κάνοντας κύκλους στη σχετική "ταινίας"..'Ολα καλά, λοιπόν! Και ο καιρός, καλός! Και κάπως έτσι, βγήκα απο το αεροδρόμιο, κατευθυνόμενη προς τη μεγάλη ουρά των ταξί (τα οποία, όπως μου είχε αναφέρει στο μήνυμά της η φίλη μου, έχουν αναρτημένο τιμοκατάλογο των διαδρομών...Sunset Blvd, είπα, απολαμβάνοντας το όμορφο, εξωτικό σχεδον όνομα...Ηταν η ώρα του Ηλιοβασιλέματος, και εγώ πήγαινα στη Λεωφόρου του Ηλιοβασιλέματος, έτοιμη να συναντήσω τη φίλη μου και να γνωρίσω αυτό το νέο κόσμο!
Ο ταξιτζής αποδείχτηκε αντίστοιχης ιδιοσυγκρασίας με το μέσο προφίλ του Έλληνα ταξιτζή: ομιλητικότατος. Ρώτησε (όχι, που δεν ρώταγε!) από που είμαι (επιχειρώντας μία πρόβλεψη ότι είμαι από Ισπανία -δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλοί με "κάνουν" για Ισπανίδα) , και όταν του είπα από Ελλάδα, έβγαλε έντονα επιφωνήματα χαράς, και αφού μου έκανε επίδειξη των γνώσεών του σε ελληνικές λέξεις (γειά σου, καλά, αθήνα, μουζάκα, σουβλάκι) έβαλε ένα cd με ελληνικά τραγούδια (το οποίο και μετά μου χάρισε). Ήταν κυρίως παλαιά τραγούδια (νέο κύμα), που όμως δεν μπόρεσα να ακούσω, γιατί με το που έβαζε ένα τραγούδι το άλλαζε για να με βάλει να ακούσω και το επόμενο, κ.ο.κ. Εγώ πάλι άκουγα...με το ένα αυτί, το μυαλό μου ήταν αλλού, ήθελα απλά να ξεκουραστώ και να απολαύσω τις νέες εικόνες, αυτό το νέο κόσμο όπου όλα είναι τόσο.."μεγάλα".,, -μεγάλοι φοίνικες, μεγάλοι λεωφόροι, μεγάλα αυτοκίνητα (σε όλο το LA τα δικά μας, "μεσαία" αυτοκίνητα, απλά, δεν κυκλοφορούν, είναι όλα..μεγάλα, ζήτημα όλη την εβδομάδα που έμεινα να είδα 1 yaris!!!) μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα, μεγάλοι κόμβοι, μεγάλα γκαράζ (πολυόροφα, ουρανοξύστες-γκαράζ, ήταν απίστευτο!)....Η διαδρομή ήταν μεγάλη, η κίνηση αρκετή, και έτσι μάλλον ξαφνιάστηκα όταν φθάσαμε και ο ταξιτζής μου ζήτησε απλά...39 δολάρια! (στην Ελλάδα θα ήταν τουλάχιστον τα..διπλάσια), ενώ παράλληλα μου χάρισε το cd, με βοήθησε με τη βαλίτσα και μου ευχήθηκε καλή διαμονή. Ενα τεράστιο κτίριο, με ψηλούς τοίχους στο χρώμα της ώχρας, από το εσωτερικό του οποίου ξεχώριζε μια συστάδα από ψηλούς, αδύνατους φοίνικες όρθωνε τον όγκο του μπροστά μου.Κοίταξα τον αριθμό (ναι, ήταν ο σωστός). Κουδούνια δεν υπάρχουν, μόνοι κωδικοί. Πληκτρολόγησα τον αριθμό που μου είχε δώσει η φίλη μου, έριξα μια ματιά στον κατακόκκινο ουρανό (ο ήλιος είχε δύσει αφήνοντας διάσπαρτο ένα ροζ, πορφυρό χρώμα), και περίμενα.
Τα ταξίδια από μικρή ασκούσαν πάνω μου ιδιαίτερη γοητεία....Τα μακρινά, ακόμα πιο πολύ...Νησιά του Πάσχα, Περού, Μεξικό, Αργεντινή, Γη του Πυρρός, Αφρική, Ινδίες, Νεπάλ, Δρόμος του Μεταξιού....μέρη που και μόνο το όνομά τους με ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς, με γεμίζει εικόνες, που με "καλούν" με μια δική τους, ιδιαίτερη γοητεία να τα επισκεφθώ, να γίνω μέρος τους, να τα κάνω δικά "μου"...Ωστόσο, για κάποιο περίεργο λόγο, οι Η.Π.Α. δεν ήταν ποτέ στους ονειρεμένους προορισμούς μου -στα μερη που θα πέταγα τη "σκούφια" μου για να διακτινιστώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, την άλλη κι όλας στιγμή..
Όταν, Σεπτέμβριος μήνας ήταν, η στενή μου (Ιταλίδα) φίλη και νυν κάτοικος Παρισιού, κέρδισε υποτροφία για έρευνα στο Ίδρυμα Γκετί του L.A., χάρηκα πραγματικά. Λαμπρό μυαλό, κοπέλα δυναμική και πολυτάλαντη, είμαι σίγουρη ότι άξιζε και παραπάνω μια τέτοια διάκριση και ευκαιρία. Κατά καιρούς ανταλλάσαμε τα νέα μας, ωστόσο ήταν μια έκπληξη για μένα, όταν, στη συνομιλία μας στα γενέθλιά μου μου είπε, απρόσμενα, "λοιπόν, πότε θα έλθεις;" "στο Παρίσι;", τη ρώτησε ξαφνιασμένη. "μα, εδώ", μου λέει απορημένη με την απάντησή μου, σπεύδοντας να εξηγήσει ότι θα χαρεί πολύ να με δει, ότι η υποτροφία παρέχει στους "τυχερούς" υπότροφους στέγαση σε ένα μεγάλο οίκημα με ανεξάρτητα διαμερίσματα, το καθένα από τα οποία διαθέτει δύο υπνοδωμάτια, σαλόνι, και κουζίνα, ότι το μόνο κόστος θα είναι τα αεροπορικά, ότι η παρέα (οι 12 περίπου υπότροφοι) ήταν όλοι "μια χαρα παιδιά", ότι δεν θα είχα να νοιαστώ για έξοδα εκεί (τους παρέχονταν μισθός και βασικός εξοπλισμός για διατροφή, μετακινήσεις και όλες τις βασικές ανέσεις μιας σύγχρονης ζωής). Για μια στιγμή η ιδέα του ταξιδιού έλαμψε στο μυαλό μου (είχα και μια εβδομάδα άδεια, καθότι το καλοκαίρι, λόγω εκτάκτων οικογενειακών συγκυριών, είχα παραμείνει στην Αθήνα), όμως αμέσως έφυγε πάλι...μεγάλη απόσταση, λίγες μέρες, πολλά τα έξοδα..."Τουλάχιστον ψάξε στο ίντερνετ, συχνά έχει προσφορές και δεν είναι τόσο ακριβά όσο νομίζεις", επέμεινε η καλή νεράιδα του επεκείμενου ταξιδιού..Έτσι, την επόμενη μέρα, μπήκα στο ίντερνετ, αναζητώντας πτήσεις για LAX (όπως ονομάζεται το αεροδρόμιο του LA), αναγκαστικά με ενδιάμεσο σταθμό, καθώς απευθείας πτήσεις από το Ελ.Βενιζέλος δεν υπάρχουν. Με λιγο ψάξιμο, διαπίστωσα ότι οι περισσότερες πτήσεις κυμαίνονταν γύρω στα 800-900 ευρώ μετ' επιστροφής (τελική τιμή, με φόρους), όμως υπήρχαν και πτήσεις που ξεκινούσαν από 500 ευρώ, και ελάχιστες (αλλα με πολύωρες αναμονές, και άβολες ώρες) από 480! Καθόλου άσχημα δηλαδή αν σκεφθείς ότι μιλάμε για υπερατλαντική πτήση, που μάλιστα εν συνεχεία διασχίζει και όλη την Αμερική, για να προσγειωθεί στις ακτές κοντά του Ειρηνικού Ωκεανού...Παρόλα αυτά, ακόμα και τότε, δεν ήταν κάτι που "επιδίωξα", -κυρίως ήταν μια σειρά συγκυριών (κάτι η φιλενάδα μου που επέμενε, κάτι που από τη δουλειά με ενημερώσανε ότι η άδεια δεν μεταφέρεται και ότι πρέπει να έχω πάρει τις μέρες της άδειάς μου μέχρι το τέλος του έτους, κάτι η ενθάρρυνση της οικογένειας, που πρότεινε μάλιστα να συμβάλει ως δώρο γενεθλίων το μισό ποσό των εισιτηρίων, αν η τιμή δεν είναι πολύ ακριβή...). Ηταν, κατά έναν τρόπο, σαν αυτό το ταξίδι, να "ήθελε" να γίνει....Αφού διαπίστωσα ότι το θέμα της άδειας είναι επομένως εφικτό, (και μάλιστα κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να χρειαστεί να τη ζητήσω και να επικαλεστώ αιτίες και αφορμές, - γιατί, μια εβδομάδα, στην Αθήνα, ε, δεν λέει, λέει; ειδικά όταν σου παρουσιάζεται μια τέτοια ευκαιρία) μπηκα πάλι στο ίντερνετ, και βλέπω συνδυασμό πτήσεων (Air France /Delta Airlines) με τελικό κόστος ~520 € (Aθήνα -Παρίσι-L.A, LA-N.Yόρκη-Αθήνα). Η ενδιάμεση αναμονή ήταν πολύ μικρή (μόλις μια ώρα και στις δύο πτήσεις, που σήμαινε τρέξιμο στο αεροδρόμιο και εμπιστοσύνη στο σύμπαν ότι η βαλίτσα θα προλάβει να κάνει την αλλαγή, οι πτήσεις όμως ήταν της ίδιας εταιρείας, που σε καλύπτει σε περίπτωση καθυστερήσεων. Κάτι τελευταίες εκρεμμότητες (visa, για την οποία κάνεις αίτηση ηλεκτρονικά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και σου αποστέλλεται σχετική φόρμα) και ανανέωση διαβατηρίου (η αλήθεια είναι ότι το να ταξιδεύεις με ταυτότητα σε όλη πλέον την ευρωπαικη ένωση με είχε κάνει να το αμελήσω) ευτυχώς τακτοποιήθηκαν σε διάστημα εβδομάδας (προς μεγάλη μου -ευχάριστη έκπληξη- οι υπάλληλοι της Τροχαίας στο τμήμα των Διαβατηρίων επέδειξαν προθυμία και αποτελεσματικότητα), και, προτού καλά καλά το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα, βράδυ Παρασκευής, να ετοιμάζω βαλίτσες για ...L.A....!
Πάνω στην ώρα της ετοιμασίας, ήρθε και το τηλεφώνημα της φίλης, συμβουλεύοντάς μου για πολλοστή φορά να μην έχω μαζί μου τίποτα φαγώσιμο (δεν επιτρέπουν τη μεταφορά τροφίμων οι Αμερικανικές αρχές) και επιμένοντας να μην ξεχάσω να πάρω...μαγιό (we' ll go for swimming, by the pool, we will have a pool party, don't forget your swim suit, put it on your bag now!). Για να πω την αλήθεια, η σκέψη του μπάνιου Δεκέμβρη μήνα μου φαινόταν σχεδόν εξωπραγματική (λατρεύω τη θάλασσα αλλα δεν ανήκω στους χειμερινούς κολυμβητές), αλλά, τόση επιμονή, ανέσυρα και τα μαγιό, χώρο δεν πιάνουν (έτσι και αλλιως σεντόνια και πετσέτες, υπήρχαν εκεί, δεν θα κουβαλούσα). Ο καιρός προβλεπόταν καλός, 23 βαθμούς κελσίου, η θερμοκρασία έπεφτε όμως το βράδυ (οπότε να πάρω και ένα ελαφρύ παλτουδάκι). Μουσική, Φωτογραφική μηχανή, βιβλία για το δρόμο, φυσικά ταυτότητα, διαβατήριο, βίζα, και ένας...πηγαίος ξαφνικός ενθουσιασμός.. Καθότι τυγχάνο οπαδός φανατική των ταξιδιών (είναι η ψυχή, που είναι ταξιδιάρα!), πολλές φορές χαζεύω μόνη μου τον χάρτη, - όμως μια ακόμη ματιά με έκανε να συγκρατήσω ένα σιγανό σφύριγμα μέσα απ' τα δόντια μου...Παρίσι, και μετά πτήση πάνω απ' τη Γροιλανδία, από Καναδά, πάνω από την Ηπειρωτική "Χώρα" της Αμερικής, για να φθάσω στον Ειρηνικό Ωκεανό...Πως λέμε στην άλλη άκρη του κόσμου....Αυτό! Έκανα νοητά τη διαδρομή με το δάχτυλό μου πάνω στο χάρτη..ουάου...
Το πρωινό ξύπνημα είναι πάντα δύσκολο, ειδικά αν το "πρωί" είναι στις 4 τα ξημερώματα, καθότι η πτήση για Παρίσι ήταν στις 7 το πρωί...Το check in κύλησε ομαλά, θέση σε παράθυρο βρέθηκε, η βαλίτσα κύλησε στο διάδρομο των αποσκευών με τα απαραίτητα ταμπελάκια (ραντεβού στο LAX!), και η κοπέλα στο γκισέ μου σημείωσε την πύλη που θα έπρεπε να αναζητήσω στο Charles de Gaul, το αεροδρόμιο του Παρισιού, για άμεση αποβίβαση στην επόμενη πτήση. Λίγη ώρα αργότερα, και σχεδόν παράλληλα με τον ήλιο που ανέτειλε, το αεροπλάνο της Air France απογειωνόταν από το Ελ. Βενιζέλος και έπαιρνε στροφή προς τα βορειοδυτικά, ενώ οι ακτογραμμές μίκραιναν συνεχώς μέχρι που χάθηκαν από τον ορίζοντα. Για πολύ ώρα το μόνο που έβλεπα ήταν μπαμπαδένια σύννεφα, βαμβακωτά, τόσο αφράτα που θαρρείς και αν τα άγγιζες θα έλιωναν... Το τοπίο άλλαξε απότομα όταν το αεροπλάνο βρέθηκε πάνω στους ψηλούς, απότομους όγκους των Άλπεων: τοπία καταχιόνιστα, μυτερές κορυφές, πλαγιές απότομες, εικόνες που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος από ντοκυμαντέρ του BBC ή του National Geographic..Αγρια τοπία, απότομα, κάτασπρα και επιβλητικά... Στη μονοτονία του άσπρου, ένα μικρό αεροπλάνο της Swissair με το χαρακτηριστικό κόκκινο σταυρό πέρασε χαμηλά από κάτω μας....Τί ταχύτητες πάνω από τα σύννεφα, σκέφθηκα μαγεμένη....Τί θαύμα, αυτά τα ταξίδια στον αέρα..Τί επινόηση του ανθρώπινου μυαλού...Η αεροσυνοδός διέκοψε τις σκέψεις μου προσφέροντας καφέ και πρωινό....Μασουλώντας ένα κουλουράκι, με το ζεστό φλυτζάνι ανα χείρας, χάθηκα πάλι στο πανόραμα του κόσμου, σύννεφα και χιόνια και βουνά, - μια ευρώπη ντυμένη στα λευκά..
Λίγες ώρες μετά, το αεροπλάνο άρχισε να χαμηλώνει πάνω από μια Γαλλία....παγωμένη....Το Παρίσι ήταν...βουτηγμένο στο χιόνι..Δρόμοι, κτίρια, σπίτια, όλα κάτασπρα, και χιόνι να πέφτει πυκνό...Μετά από μερικούς κύκλους, προσγειωθήκαμε σε ένα αεροδρόμιο....χιονισμένο. Μάλιστα στο σημείο προσγείωσης δεν ήρθε φυσούνα, αλλά η γνωστή παλαιά (και αγαπημένη) σκαλίτσα, ενώ δίπλα περίμεναν δύο λεωφορειάκια, που και αυτά φαίνονταν...χιονισμένα (στην οροφή τους το χιόνι θα ήταν σίγουρα μια παλάμη). Εκπληκτη, βρέθηκα ξαφνικά (με το ελαφρύ, τύπου πιο πολύ "καμπαρτίνα" παλτό μου) σε θερμοκρασία ..εξωτερικού περιβάλλοντος...Με τα παπουτάκια- μπαλαρίνες (θεώρησα πως μπότες σε τόσες ώρες πτήσεων θα ήταν μάλλον...κουραστικό) και την καμπαρντίνα εκτέθηκα ξαφνικά σε...αρκτική σχεδόν θερμοκρασία, και, άρχισα, προσεχτικά, να κατεβαίνω τη σκάλα του αεροπλάνου που και αυτή ήταν γεμάτη χιόνια -και χιόνιζε!!! Οι υπόλοιποι επιβάτες με κοίταξαν μάλλον περίεργα, ενώ με προσπερνούσαν, όλοι ντυμένοι σαν εσκιμώοι (εμ, Παρίσι πήγαιναν οι άνθρωποι, είχαν προνοήσει...). Παγωμένη, βρέθηκα κάποια στιγμή στο κτίριο του αεροδρομίου, τρία τέταρτα πριν την αναχώρηση της επόμενης πτήσης, η πύλη αναχώρησης της οποίας ήταν...στην άλλη άκρη του αεροδρομίου..Τρέχοντας σχεδόν, έφθασα στο check in, -για να αντικρύσω μπροστά μου...ουρές!! η ώρα περνούσε κι εγώ προσπαθούσα να βρω κάποιον υπεύθυνο για να ρωτήσω αν θα προλάβω την πτήση, όταν μια υπάλληλος βγήκε μπροστά και ανήγγειλε ότι τυχόν επιβάτες για την πτήση της Air France για LA θα έπρεπε να προηγηθούν...Δυστυχώς δεν είχε θέση σε παράθυρο (μου έδωσαν όμως θέση σε διάδρομο, που ήταν η...αμέσως καλύτερη, ή τουλάχιστον λιγότερο χειρότερη, επιλογή). Σχεδόν τρέχοντας (μου έκαναν νόημα και οι υπάλληλοι του αεροδρομίου να βιαστώ) πέρασα το check in, και έφθασα στη πύλη (στην άκρη του αεροδρομίου), όπου οι επιβάτες είχαν ήδη αρχίσει να επιβιβάζονται στο αεροπλάνο...
¨Ετσι, σχεδόν λαχανιασμένη (και παγωμένη!) επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, όπου, όπως ανακαλύψαμε αμέσως μετά (και αφού όλος ο κόσμος είχε επιβιβαστεί), η πυκνή χιονόπτωση καθιστούσε αδύνατη την απογείωση και θα έπρεπε να "περιμένουμε"..Η αναμονή ήταν εξαιρετικά εκνευριστική στο στενό χώρο του αεροπλάνου (τουλάχιστον στην οικονομική θέση), οι καπνίζοντες διαμαρτύρονταν, το χιόνι έπεφτε πυκνό, και εμένα με έπιασε μια ξαφνική ανησυχία, -το αεροπλάνο δεν θα έφευγε, δεν θα έφθανα στο LA, και θα έπρεπε να μείνω σε ένα παγωμένο, χιονισμένο Παρίσι, ενώ το μόνο που είχα στη βαλίτσα (που ποιός ξέρει που ήταν αυτή τη στιγή) ήταν πουκαμισάκια, ελαφριά πουλοβεράκια, τζινάκι, φουστίτσες, και...μαγιό....! Μετά από 4,5 ωρες αναμονή, ειχα σχεδόν απελπιστεί (θα έμενα Γαλλία!!!) και έτσι, όταν επιτέλους δόθηκε άδεια απογείωσης, ένιωσα μια βαθειά, βαθειά ανακούφιση....Επιτέλους, φεύγαμε...!
Κοντά 5 ώρες αναμονή σε ένα αεροπλάνο, και στη συνέχεια 11 ώρες πτήση είναι....πολλές ώρες, ακόμα και για μένα που λατρεύω τα αεροπλάνα. Ευτυχώς, ο συνεπιβάτης μου (από Λίβανο, όπως μου είπε αργότερα) ήταν αρκετά ευγενικός, και δεν είχε πρόβλημα να έχουμε το παράθυρο ανοιχτό. Ακόμα καλύτερο όμως (και πιο άνετο) αποδείχτηκε το παράθυρο στον κοινόχρηστο χώρο πριν την κουζίνα του αεροπλάνου...Οι αεροσυναδοί (μόνο άνδρες!) ήταν πολύ ευγενικοί, μάλιστα ο ένας είδε ένα βιβλίο που κρατούσα μαζί μου και αναγνώρισε τα Ελληνικά, είχε παλαιότερα ζήσει στην Ελλάδα κάποια χρόνια, και έτσι πιάσαμε μια χαλαρή συζήτηση, που εκτός απο ευχάριστη είχε ως αποτέλεσμα 1) να κάθομαι όση ώρα θέλω στο "παράθυρο" των αεροσυνοδών, κοντά στο χώρο της "κουζίνας", αν μπορώ να το πω έτσι, έναν μικρό χώρο πριν έναν άλλο μικρό χώρο που ετοιμάζανε δίσκους και φαγητά, 2) να τσιμπήσω μεν λίγο απο το φαγητό(γενικά το "πλαστικό" φαγητό δεν μου αρέσει, ε, ναι, είμαι κομματάκι ιδιότροπη!) αλλά να μου δοθούν 3 σουφλεδάκια σοκολάτας αντί 1 (αφού είδαν ότι ήταν σχεδόν το μόνο που έφαγα) και 3) εκτιμώντας δεόντως την αδυναμία μου στη...σοκολάτα, να μου προσφέρουν παγωτά-ξυλάκια, τα οποία επίσης τίμησα δεόντως....Επίσης, η θέα από παράθυρο ήταν εντυπωσιακή...Τα παγόβουνα της Γροιλανδίας, κορυφές και πάγοι και ατέλειωτες άπρες κοιλάδες και λίμνες -πολλές λίμνες- στον Καναδά, στεριά (με λίγο πράσινο) στα ηπειρωτικά εδάφη, και πολύς ουρανός, και σύννεφα...Αυτή είναι η Αμερική, λοιπόν! σκέφθηκα...Οι ώρες πάντως, ακόμα και με θέα, και κουβέντα, και γλυκά, είναι πολλές (αν βάλουμε και τις 3,5 ωρες Αθήνα -Παρίσι έκλεινα σχεδόν 20 ώρες στον άερα, οπότε αισθάνθηκα σαφώς ανακούφιση όταν ο πιλότος ανήγγειλε ότι πλησιάζει η ώρα της προσγείωσης στο L.A. Kαθότι έπρεπε να επιστρέψω στη θέση μου δεν είχα πλήρη θέα, όμως είδα (και ένιωσα) μισή στροφή πάνω απ' τη θάλασσα (ο Ειρηνικός, λοιπόν!), και μετά εναν ροζ ουρανό με πολλούς, πολλούς, λεπτούς και ψηλούς φοίνικες...(βέβαια, Καλιφόρνια, δεν είμαστε
.Και μετά, ...φθάσαμε...Δια μαγείας, όλοι οι επιβαίνοντες πριν καν ανοίξουν οι πόρτες βρέθηκαν με ένα κινητό στο χέρι! Ανοιξα λοιπόν και εγώ το δικό μου, και διαπίστωσα με έκπληξη ότι η Vodafone, ή μάλλον το συμβαλλόμενο δίκτυο, είχε...αριστότατο σήμα...Πρώτη ενημέρωση, σπίτι, "ναι, έφθασα, καλά" (είχαν μάθει για τη χιονόπτωση στη Γαλλία, πολλές πτήσεις ακυρώθηκαν, και λίγο μετά που απογειωθήκαμε το αεροδρόμιο του Παρισιού...έκλεισε λόγω καιρικών συνθηκών). Δεύτερο μήνυμα, δυστυχώς η φίλη μου δεν μπορούσε να έλθει γιατί είχε μια διάλεξη που δεν έπρεπε να χάσει και δεν είχε υπολογίσει την τόση καθυστέρηση, μπορούσα να πάρω ένα ταξί και να βρεθούμε "σπίτι;". Αλοίμονο, μπορούσα, δεν θα μπορούσα? στο κατω κατω, η πτήση θα έφθανε κανονικά μεσημέρι, και ήδη ήταν σούρουπο, ενω ακόμα δεν είχαμε περάσει τους απαραίτητους ελέγχους. Ο κόσμος πολύς, όμως ο έλεγχος ήταν γρήγορος και αποτελεσματικός, διαβατήριο, βίζα, ένα χαρτί για τον τόπο (δ/ση διαμονής), το λόγο και κάποια τυπικά στοιχεία και μια κάμερα που σε φωτογράφιζε (Αμερική είναι αυτή!),μετά ένα πέρασμα από σκυλιά (όχι λυκόσκυλα, σκυλιά μικρόσωμα, τύπου τεριέ, κάτι που μου έκανε εντύπωση!, δυστυχώς όμως δεν με άφησαν να παίξω μαζί τους :-( ) που σε μύριζαν για έλεγχο, και μετά, μια γλυκιά ανακούφιση καθώς είδα τη βαλίτσα μου να φιγουράρει περήφανα κάνοντας κύκλους στη σχετική "ταινίας"..'Ολα καλά, λοιπόν! Και ο καιρός, καλός! Και κάπως έτσι, βγήκα απο το αεροδρόμιο, κατευθυνόμενη προς τη μεγάλη ουρά των ταξί (τα οποία, όπως μου είχε αναφέρει στο μήνυμά της η φίλη μου, έχουν αναρτημένο τιμοκατάλογο των διαδρομών...Sunset Blvd, είπα, απολαμβάνοντας το όμορφο, εξωτικό σχεδον όνομα...Ηταν η ώρα του Ηλιοβασιλέματος, και εγώ πήγαινα στη Λεωφόρου του Ηλιοβασιλέματος, έτοιμη να συναντήσω τη φίλη μου και να γνωρίσω αυτό το νέο κόσμο!
Ο ταξιτζής αποδείχτηκε αντίστοιχης ιδιοσυγκρασίας με το μέσο προφίλ του Έλληνα ταξιτζή: ομιλητικότατος. Ρώτησε (όχι, που δεν ρώταγε!) από που είμαι (επιχειρώντας μία πρόβλεψη ότι είμαι από Ισπανία -δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλοί με "κάνουν" για Ισπανίδα) , και όταν του είπα από Ελλάδα, έβγαλε έντονα επιφωνήματα χαράς, και αφού μου έκανε επίδειξη των γνώσεών του σε ελληνικές λέξεις (γειά σου, καλά, αθήνα, μουζάκα, σουβλάκι) έβαλε ένα cd με ελληνικά τραγούδια (το οποίο και μετά μου χάρισε). Ήταν κυρίως παλαιά τραγούδια (νέο κύμα), που όμως δεν μπόρεσα να ακούσω, γιατί με το που έβαζε ένα τραγούδι το άλλαζε για να με βάλει να ακούσω και το επόμενο, κ.ο.κ. Εγώ πάλι άκουγα...με το ένα αυτί, το μυαλό μου ήταν αλλού, ήθελα απλά να ξεκουραστώ και να απολαύσω τις νέες εικόνες, αυτό το νέο κόσμο όπου όλα είναι τόσο.."μεγάλα".,, -μεγάλοι φοίνικες, μεγάλοι λεωφόροι, μεγάλα αυτοκίνητα (σε όλο το LA τα δικά μας, "μεσαία" αυτοκίνητα, απλά, δεν κυκλοφορούν, είναι όλα..μεγάλα, ζήτημα όλη την εβδομάδα που έμεινα να είδα 1 yaris!!!) μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα, μεγάλοι κόμβοι, μεγάλα γκαράζ (πολυόροφα, ουρανοξύστες-γκαράζ, ήταν απίστευτο!)....Η διαδρομή ήταν μεγάλη, η κίνηση αρκετή, και έτσι μάλλον ξαφνιάστηκα όταν φθάσαμε και ο ταξιτζής μου ζήτησε απλά...39 δολάρια! (στην Ελλάδα θα ήταν τουλάχιστον τα..διπλάσια), ενώ παράλληλα μου χάρισε το cd, με βοήθησε με τη βαλίτσα και μου ευχήθηκε καλή διαμονή. Ενα τεράστιο κτίριο, με ψηλούς τοίχους στο χρώμα της ώχρας, από το εσωτερικό του οποίου ξεχώριζε μια συστάδα από ψηλούς, αδύνατους φοίνικες όρθωνε τον όγκο του μπροστά μου.Κοίταξα τον αριθμό (ναι, ήταν ο σωστός). Κουδούνια δεν υπάρχουν, μόνοι κωδικοί. Πληκτρολόγησα τον αριθμό που μου είχε δώσει η φίλη μου, έριξα μια ματιά στον κατακόκκινο ουρανό (ο ήλιος είχε δύσει αφήνοντας διάσπαρτο ένα ροζ, πορφυρό χρώμα), και περίμενα.
