Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Santa Monica
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Μέρος ΣΤ’
Την επόμενη μέρα ξύπνησα με ενθουσιασμό. Ούτε καν πρωινό δεν είχα υπομονή να φάω! Ήταν η μέρα της εκδρομής! Death Valley! Πόσες φορές θα είχα στη ζωή μου να δω αυτή την κοιλάδα; Μια ματιά στην άγρια και αφιλόξενη έρημο της Αμερικής;
Έλα όμως που όσο εμείς κάνουμε σχέδια, καμιά φορά η ζωή γελά! Και μια μικρή, απρόσεχτη στιγμή, είναι παραπάνω από αρκετή για να ανατρέψει σχέδια και να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων..
Αυτή η μικρή στιγμή ήλθε την ώρα που είχαμε βγει στο δρόμο, για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε μέχρι το γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων. Για πρώτη φορά, στρίβοντας στην πλατεία, είδαμε το λεωφορείο να έρχεται!. « Γρήγορα, Πάμε!», μου φώναξε η φιλενάδα μου σπρώχνοντάς με ελαφριά στην πλάτη για να τρέξουμε! Και εκεί, να την, η κακιά στιγμή! Έπεσα! Το θέμα όμως δεν είναι ότι έπεσα, είναι ότι έπεσα…με τα μούτρα! Στην κυριολεξία με τα μούτρα! (η φράση «σπάω τα μούτρα μου»!, ε, λοιπόν, δυστυχώς έμελλε να γνωρίσω πως βγαίνει!). Έντρομη, με το πρόσωπό μου στο πεζοδρόμιο, γεύτηκα πρώτα, και μετά ένιωσα, το αίμα! Και μιλάμε για πολύ αίμα! Ένα (πανικόβλητο) βλέμμα στη φίλη μου που με κοιτούσε κάτασπρη από το σοκ, μου επιβεβαίωσε ότι η κατάσταση δεν είναι καλύτερη από ότι φοβόμουν… Αβέβαια, έφερα το χέρι μου στο πρόσωπό μου! Το αίμα ποτάμι! Ήταν χωρίς αμφιβολία από τις στιγμές που έχω τρομάξει περισσότερο στη ζωή μου!
Ούτε κατάλαβα πως μπήκαμε σε ένα ταξί, και φθάσαμε σε μια κλινική! Νομίζω πως ήμουν σε αυτό που λένε « κατάσταση σοκ». Θυμάμαι πως το αίμα εξακολουθούσε να τρέχει, στα χέρια μου, στα ρούχα μου, παντού, και πως με μεγάλη φρίκη διαπίστωσα ότι είχε κοπεί ένα κομμάτι μπροστινού δοντιού! (κάτι που με έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα!). Οι επόμενες ώρες ήταν σχεδόν …σουρεαλιστικές.. Το αίμα να τρέχει, μια νοσοκόμα να με πλησιάζει, να με βάζουν σε μηχανήματα για ακτινογραφίες και εξετάσεις. Εκ των υστέρων, μπορώ πραγματικά να πω ότι ο γιατρός της κλινικής που με ανέλαβε και όλη του η ομάδα αποδείχτηκαν πραγματικά υπέροχοι, τόσο ως άνθρωποι όσο και ως επαγγελματίες! Πολύ σύντομα, αφού με καθησύχαζαν καθ’ όλη τη διάρκεια των εξετάσεων ότι όλα θα πάνε καλά, μου ήλθε η σύνοψη της κατάστασης: ένα βαθύ σχίσιμο στα χείλη (που ήταν και η πηγή της μεγάλης ποσότητας αίματος, τα χείλη είναι γεμάτα αιμοφόρα αγγεία, -το έμαθα και αυτό!-), ένα σπασμένο δόντι (που ίσως χρειαζόταν απονεύρωση) και μια εκδορά κάτω απ’ το μάτι. Και με σειρά αξιολόγησης: τα χείλη ήταν το πιο σοβαρό (έπρεπε να γίνουν ράμματα άμεσα γιατί το σκίσιμο ήταν πολύ βαθύ), για το δόντι (που σε λίγο θα ήξεραν αν θα χρειαζόταν απονεύρωση) υπήρχαν λύσεις, η εκδορά κάτω από το μάτι θα μελάνιαζε και σύντομα θα έδειχνε χειρότερη, αλλά ήταν εξωτερική και θα περνούσε, με αλοιφή και με το χρόνο της, δεν ήταν κάτι σοβαρό. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες καθότι το ατύχημά μου δεν έχει να κάνει με το οδοιπορικό – θα πω μόνο πως η διάγνωση και παροχή «πρώτων βοηθειών» ήταν άψογη, και, αν και μόνο εύκολη ασθενή δεν θα με χαρακτήριζες -ειδικά όταν άκουσα ότι πρέπει να γίνουν ράμματα σηκώθηκα όπως-όπως φωνάζοντας «no stitches!!», η όλη αντιμετώπιση ήταν άμεση και άψογα επαγγελματική. Τα ράμματα έγιναν (τα αφαίρεσα στην Αθήνα), και δεν έμεινε το παραμικρό σημάδι, στο δόντι (που τελικά δεν χρειάστηκε απονεύρωση) μου έφτιαξαν και μου έβαλαν (μέσα σε λίγες ώρες!) θήκη, (στην Ελλάδα η οδοντογιατρός μου δεν πίστευε ότι αυτή η άψογη δουλειά είχε γίνει σε λιγότερο από εικοσιτετράωρο) –και δεν φαίνεται καμία διαφορά από πριν-,και η εκδορά κάτω από το μάτι υποχώρησε όντως σε λίγο καιρό και μετά εξαφανίστηκε. Επίσης, αν και έχω ακούσει πολύ αντιφατικές απόψεις για το σύστημα υγείας και ασφάλισης στο εξωτερικό –και μάλιστα στην Αμερική-, έχω να πω ότι η ασφάλεια της φίλης μου ( από ότι κατάλαβα, για να μείνεις εκεί έστω και με υποτροφία, που είχε δοθεί από Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο, χρειάζεσαι ασφάλεια), κατόπιν δήλωσής της ότι, άθελά της, με έσπρωξε και έγινε αιτία για πρόκληση σωματικής βλάβης, και με την παράθεση των εγγράφων της κλινικής, κατέβαλε όλο –στο ακέραιο- το ποσό που δόθηκε στην κλινική για την θεραπεία μου (μέχρι και τα… παυσίπονα που πήραμε μετά από το φαρμακείο!). Δεν θα το πίστευα αν δεν έβλεπα με τα μάτια μου τα σχετικά έγγραφα! ( Πώς γίνεται με το σύστημά των περισσότερων ασφαλειών εδώ στην Ελλάδα; καμία σχέση!, και καμία γραφειοκρατία.). Δεν ξέρω αν ήταν συμπτωματικό (αν δηλαδή έτυχε με τη συγκεκριμένη ασφάλεια, και τις λεπτομέρειες αυτής), ούτε είμαι ειδήμων για το πώς λειτουργεί το σύστημα υγείας και των ασφαλιστικών εταιριών στην Αμερική, όμως εγώ μέσα στην ατυχία μου στάθηκα πραγματικά τυχερή!
Πάντως η μέρα εκείνη ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη! Θυμάμαι, πως, αφού ξεπέρασα το πρώτο (και το δεύτερο και το τρίτο) σοκ, βρέθηκα ξαπλωμένη σε μια τύπου- οδοντιατρική καρέκλα, με μια φιλική νοσοκόμα να μου χαϊδεύει τα μαλλιά για συμπαράσταση, ενώ ο γιατρός μου έκανε ράμματα στα χείλη, και εγώ κοιτούσα απέναντί μου την τζαμαρία που είχε θέα στους λόφους του LA, συνειδητοποιώντας, ίσως για πρώτη φορά, πως ήμουν σε ένα νοσοκομείο πολύ (!) μακριά από το σπίτι, απ’ τους δικούς μου, στην άλλη άκρη του κόσμου, και πως εκείνη τη στιγμή φοβόμουν, ναι, φοβόμουν πολύ! Και μετά σκέφτηκα πόσο… παράξενο, πόσο «σουρεαλιστικό» είναι όλο «αυτό». Και όταν ήλθε η φίλη μου και με αγκάλιασε, αισθάνθηκα για μια ακόμα φορά πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι. Και χαμογέλασα. Όλα θα πήγαιναν καλά.
Ολόκληρη σχεδόν τη μέρα την περάσαμε στην κλινική. Ευτυχώς, όταν τα ράμματα έγιναν και, μετά από μια αναμονή που σε εμένα φάνηκε τεράστια, μέχρι δηλαδή να αποφανθούν οι γιατροί ότι δεν χρειαζόταν απονεύρωση, να μου πάρουν τα μέτρα και δυο ώρες μετά να μου βάλουν τη θήκη (αντικειμενικά όπως κατάλαβα μετά ήταν απίστευτα γρήγορος χρόνος για μια τέτοια –και άψογη δουλειά), η όψη μου άρχισε να θυμίζει πάλι λίγο τον παλαιό (αν και όχι ακριβώς «καλό» εαυτό μου (καταπονημένο, αλλά αυτόν!) και η ανακούφισή μου ήταν τεράστια. Φύγαμε περασμένο απόγευμα, αφού μας ενημέρωσαν ότι έπρεπε να περάσουμε πάλι την επόμενη ημέρα να με δουν. Δεν ήμουν σε θέση να φάω τίποτα και έτσι σταματήσαμε και πήραμε ένα μεγάλο μιλκ σέικ (ήταν πετιμέζι, και με δυσκολία, λόγω των ενέσεων, μπορούσα να το ρουφήξω). Πήγαμε σπίτι και, αφού έκανα ένα ζεστό μπάνιο, καταπονημένη και τρομαγμένη ακόμα από το σοκ, κουκουλώθηκα στο κρεβάτι.
Την άλλη μέρα (τελευταία μου στο LA), καθότι ξημερώματα της επομένης πετούσα, η φίλη μου, τρομαγμένη ακόμα από το ατύχημά μου, πρότεινε να ξεκουραστώ και να περάσω τη μέρα στο κρεβάτι, μέχρι το απόγευμα που θα πηγαίναμε στο γιατρό. Κακή ιδέα, σκέφθηκα, ναι μεν το ατύχημα μου χάλασε τα σχέδια της προηγούμενης μέρας, όμως δεν θα μου χάλαγε και τη σημερινή!!. Μια ματιά στον καθρέφτη αποκάλυψε πως η όψη μου ήταν ακόμα κάπως… σοκαριστική, σαν να είχα πέσει θύμα κακοποίησης ήμουν, τουλάχιστον όμως ήμουν εγώ!, αρτιμελής από όσο μπορούσα να δώ!, και αυτό ήταν το βασικό! «Σήκω», της είπα, «πάμε να δούμε κάτι», «να προλάβουμε»! Στην αρχή απόρησε, όμως τα παρακάλια μου και οι διαβεβαιώσεις μου ότι αν έμενα μέσα θα κοίταζα συνέχεια τον καθρέφτη και θα αγχωνόμουν, ενώ αν πηγαίναμε βόλτα, έξω, όπως είχαμε αρχικά προγραμματίσει, θα έβλεπα πράγματα, θα ήμουν καλύτερα, τελικά έκαμψε τις αντιστάσεις της. Μετά από μια σύντομη «σύσκεψη» (όπου μου τόνισε ότι η βόλτα μας θα πρέπει να είναι κεντρικά, να υπάρχει κόσμος, και να της το πω αμέσως σε περίπτωση που δεν νιώσω καλά ή χρειαστώ κάποια φροντίδα), αποφασίσαμε να ζήσουμε την κλασική Αμερικανική εμπειρία του LA! Tί πιο LA δηλαδή, από το Hollywood! Και επί ευκαιρία, θα μπορούσαμε να δούμε και τα UniversalStudios!Βγάλαμε για τα Universal Studios εισιτήρια ηλεκτρονικά, και, αφού… έκανα ότι καλύτερο μπορούσα με την… αμφίεσή μου (δηλαδή μεγάλα μαύρα γυαλιά –της φιλενάδας μου- να καλύπτουν την εκδορά που σήμερα είχε γίνει πρήξιμο (!)κάτω απ’ το μάτι) και μαντήλι στο λαιμό που τύλιγε μέχρι και.. τη μύτη, ξεκινήσαμε.
LA για τους περισσότερους σημαίνει…Hollywood! Star system, δόξα καιφήμη! Όχι ότι με ενθουσίαζε ιδιαίτερα αυτό το «τρίπτυχο», αλλά αφού βρισκόμουν που βρισκόμουν στο LA, ευκαιρία να το δω και αυτό!
Αφού οργανώσαμε πρώτα καλά τη διαδρομή μας (αλλαγή δύο λεωφορείων και μετρό, αυτή τη φορά το κλασικό μετρό, το υπόγειο, όχι το λεωφορείο-metro) φθάσαμε στο Hollywood και τον δρόμο των αστεριών! Χωρίς να θέλω να απογοητεύσω τους «fun» του είδους (αν μη τι άλλο τοHollywood είναι από μόνο του μια…ιστορία, ένας μύθος!), αυτό που είδα μου φάνηκε μάλλον … «ψέυτικο», πώς να το πω, φτιαχτό! Αν και οφείλω να παραδεχθώ πως, περπατώντας στο δρόμο των αστεριών αισθάνθηκα εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση, μια έκπληξη ανάμεικτη με χαρά, ένα wow!,ως προς αυτό που λέμε «ήμουν κι εγώ εκεί!», ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι είδα τη «λάμψη», αυτό το «κάτι» που ίσως περίμενα να δω. Η αίσθηση του «φτιαχτού» (και μάλιστα του όχι ιδιαίτερα καλόγουστου φτιαχτού) ήταν διάχυτη. Πινακίδες και πλαστικές κατασκευές προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν (λέω «προσπαθούσαν», γιατί εμένα τουλάχιστον δεν με εντυπωσίασαν), τουρίστες χάζευαν –όπως και εμείς- τα ονόματα των αστεριών πάνω στα οποία πατούσαν, δείχνοντας που και πού κάποιο που προφανώς ανήκε στα αγαπημένα τους ονόματα, μεταμφιεσμένοι Σρεκ, Σαρλώ, Μέριλιν Μονρό και άλλοι ήρωες κυκλοφορούσαν θέλοντας να φωτογραφηθούν με τους τουρίστες έναντι αντιτίμου, κόσμος χάζευε τα αποτυπώματα των χεριών και τις υπογραφές διασήμων, γνωστών –ή και λιγότερων γνωστών – σταρ. Αρκετή κίνηση, ενώ που και που περνούσε και καμιά μακριά, πολύ μακριά, λιμουζίνα (αν ήταν σκύλος θα ήταν σίγουρα εξαίρετο δείγμα «μπασέ» ) με τζάμια φιμέ (άγνωστο αν φιλοξενούσε μέσα κάποιον σταρ εκείνη την ώρα, εμείς πάντως δεν είδαμε κανέναν σταρ) ενώ –κάτι που μου έκανε εντύπωση- στους δρόμους κοιμούνταν αρκετοί άστεγοι. Αυτή η αντίθεση θα έλεγα πως είναι τελικά και η εικόνα που περισσότερο θυμάμαι από το Hollywood, - την εικόνα μιας λιμουζίνας να περνάει δίπλα από έναν άστεγο που κοιμόταν στο δρόμο, - και την ίδια πάνω κάτω σκέψη πρέπει να έκανε και η φιλενάδα μου, γιατί, αφού πέρασε η λιμουζίνα, έστρεψε το βλέμμα της στον άστεγο και μετά σε εμένα, μουρμουρίζοντας – σε εμένα ή στον εαυτό της, δεν είμαι σίγουρη, - «that’s the real America»…Συμφώνησα με ένα νεύμα του κεφαλιού, προσθέτοντας από μέσα μου ένα «και δυστυχώς όχι μόνο η Αμερική». Ο απόλυτος πλούτος, η απόλυτη ένδεια. Στο ίδιο «κάδρο», όλα χωράνε. Απομακρυνθήκαμε βαδίζοντας πάνω στα αστέρια (που ήταν πάρα πολλά!) με μια απροσδιόριστη αίσθηση «ενοχής», - σαν παρατηρητές που είχαν δει κάτι που δεν «έπρεπε»..
Αφού περιμέναμε αρκετή ώρα το λεωφορείο, κατεβήκαμε σε ένα μέρος που έμοιαζε να είναι κάτι σαν είσοδος του «τουριστικού» μέρους των Universal Studios, - εκεί έφθαναν, ανά δεκάλεπτο, ειδικά λεωφορειάκια των Studiosόπου, με την επίδειξη του εισιτηρίου, επιβιβαζόσουν για να σε μεταφέρουν στο επισκέψιμο κομμάτι των πιο διάσημων Studiosτης Αμερικής. Το λεωφορείο μας άφησε έξω από την είσοδο των UniversalStudios, σε μια μεγάλη πλατεία με ψηλές φοινικιές και μια μεγάλη μεταλλική υδρόγειο σφαίρα, με τη σηματοδότηση των UniversalStudios, ενώ λίγο πιο πέρα ήταν και η είσοδος (έμπαινες πάλι με την επίδειξη του εισιτηρίου) στα Studios, που στην ουσία ήταν ένα τεράστιο θεματικό πάρκο, εμπνευσμένο από τους σταρ και τους ήρωες των κινηματογραφικών ταινιών. Το εισιτήριο ήταν κάτι σαν ημερήσιο «πάσο», με το οποίο μπορούσες να περιηγηθείς στο θεματικό αυτό πάρκο, κάνοντας διάφορες δραστηριότητες, από την δημοφιλή ξενάγηση στα studiosμέσα από ειδικά οχήματα τα οποία σε πήγαιναν σε διαμορφωμένους χώρους και σκηνικά και είχες την ευκαιρία να δεις πώς είχαν γυριστεί κάποιες σκηνές από διάσημες ταινίες, μέχρι δραστηριότητες τύπου «θεματικού» λούνα παρκ (δηλ. τρενάκια σε τούνελ τρόμου / μούμιας/ ζούγκλας κτλ, όλα εμπνευσμένα από τους ήρωες και τις υποθέσεις γνωστών ταινιών). Παράλληλα, μπορούσες να κάνεις shopping (εμείς κάναμε μόνο ..window shopping καθώς οι τιμές ήταν ιδιαίτερα τσιμπημένες) στα πολυάριθμα καταστήματα που υπήρχαν και που μπορούσες να βρεις αναμνηστικά δώρα και αξεσουάρ σχεδόν …για τα πάντα! Από Σαρλό, Ράμπο, Σούπερμαν, Spiderman, μέχρι Μέριλιν Μονρόε, με την τιμητική τους να έχουν όλα τα διάσημα cartoonτης Αμερικής (από όλους τους ήρωες του Disneyμέχρι Shrekκαι ότι μπορείς να φανταστείς!). Και φυσικά, η χαρά των παιδιών (μικρών και μεγάλων), με τους ήρωες του φαντασμαγορικού κόσμου των παραμυθιών (και όχι μόνο) να κυκλοφορούν χαιρετώντας τον κόσμο, μοιράζοντας χαμόγελα και αγκαλιές! (εγώ δέχτηκα μια μεγάλη αγκαλιά από τον Πλούτο!).
Αφού «ζαλιστήκαμε» λίγο ανεβαίνοντας σε αρκετά από τα ποικίλων ειδών «τρενάκια»-«βαγονάκια» που συναντούσαμε στη βόλτα μας (διαδρομή με τρενάκι σε τούνελ «τρόμου» με ουρλιαχτά και παράξενους ήχους και σκελετούς και τέρατα που εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου-πάνω σου- πίσω σου-πλάι σου, άλλη διαδρομή με βαγονάκια που σε μετέφεραν σε έναν κόσμο από ….άγριες μούμιες, τρενάκι που σε ταξίδευε σε φουτουριστικά σκηνικά, τύπου «οδύσσεια του διαστήματος» και άλλα παρεμφερή), και αφού γίναμε …παπί σε ένα τρενάκι που κυλούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε τούνελ από νερό, που έμοιαζε με ποτάμι μέσα μια προσομοίωση ζούγκλας, βρεθήκαμε μπροστά στην πιο δημοφιλή «ατραξιόν» των UniversalStudios, που δεν ήταν άλλη από την ξενάγηση στα ίδια τα studiosκαι στα «μυστικά» των σκηνικών και των εφέ του κινηματογραφικού κόσμου. Και εδώ ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε …ουρές! (η πρώτη μας σκέψη ήταν…. «ωχ και τώρα;! Θα περιμένουμε ώωωωρες!!!»), σύντομα όμως διαπιστώσαμε ότι οι ουρές κινούνταν σχετικά γρήγορα (η αναμονή τελικά κράτησε γύρω στα τρία τέταρτα). Όταν ερχόταν η σειρά σου και έφθανες μπροστά, σου έδιναν γυαλιά (για τρισδιάστατη προβολή) και επιβιβαζόσουν σε ειδικά λεωφορειάκια (εκτιμώ πως χωρούσαν περίπου 20-25 άτομα το κάθε ένα), τα οποία και ακολουθούσαν μια διαδρομή (διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας) μέσα σε επιλεγμένους χώρους των studios, ενώ υπήρχαν ηχεία από τα οποία άκουγες ηχογραφημένη την ξενάγηση στα studios(πληροφορίες για την ιστορία τους, και λεπτομέρειες για τα διάφορα σκηνικά). Αυτό ήταν κατά τη γνώμη μου και το πιο ενδιαφέρον «κομμάτι» της «εμπειρίας» των UniversalStudios, καθώς είχες την ευκαιρία να δεις κάποια σκηνικά (π.χ. πώς ένας «ψεύτικος» τοίχος –σκηνικό- μπορούσε να δώσει πραγματικά την εντύπωση μεταφοράς σε άλλη εποχή), κάποια κουστούμια, κάποιες ενδιαφέρουσες τρισδιάστατες προβολές (εξ ου και τα γυαλιά) με «τρικ» και εφέ, ενώ μέσα από την ηλεκτρονική ξενάγηση γίνονταν αρκετές αναφορές τύπου «πώς γυρίστηκε η ταινία». Η μεγάλη έμφαση είχε δοθεί – κατά τον τυπικό «Americanway”- , στις σκηνές των …καταστροφών! Από σκηνές με συγκρούσεις αυτοκινήτων, με τέρατα (π.χ. τα σαγόνια του καρχαρία), με δολοφονίες (ψυχρώ!, α λα Χίτσκοκ), πολύνεκρα δυστυχήματα (π.χ. σεισμό σε μετρό), μαζικές καταστροφές, ελικόπτερα που καταρρίπτονται, βόμβες που σκάνε, ερείπια και συντρίμμια, άλλο τίποτα! Οι fanτου είδους σίγουρα θα έμειναν ενθουσιασμένοι (προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι υπερ-εντυπωσιάστηκα, αλλά δεν είμαι και ιδιαίτερα fanαυτών των σκηνών). Σε κάποια σημεία της διαδρομής, πινακίδες ανακοίνωναν ότι απαγορεύεται η πρόσβαση λόγω «shooting» (δηλαδή «γυρισμάτων» εν ενεργεία), ωστόσο δεν μας έγινε ξεκάθαρο αν αυτό ήταν αλήθεια, ή κάποιου είδους διαφημιστικού «τρικ» για μεγαλύτερο εντυπωσιασμό των τουριστών).
Αν και δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα (χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το τί ακριβώς περίμενα, μάλλον κάποια μεγαλύτερη για να το πω έτσι «εμβάθυνση» στα γυρίσματα των ταινιών), και η όλη ξενάγηση μου φάνηκε πολύ «τουριστική» / «φτιαχτή» (με σαφή έμφαση, όπως ανέφερα και παραπάνω, σε σκηνές και εφέ «καταστροφών»), συν το ότι ήταν ηχογραφημένη (δηλ. δεν υπήρχε πχ η δυνατότητα για ερωτήσεις, απορίες, λεπτομέρειες κτλ), μπορώ να πω πως ήταν αν μη τι άλλο μια «typicalAmerican» εμπειρία.
Μετά την ξενάγηση, η…JessicaRabbitμας κέρασε σε ένα πλαστικό ποτηράκι καραμελωμένα αμύγδαλα (μέρος της προώθησης των πωλήσεων ενός κοντινού μαγαζιού), που όμως δεν κατάφερα να δοκιμάσω! (λόγω ραμμάτων και…δοντιού!). Η ώρα ήταν ήδη περασμένη (πλησίαζε απόγευμα), και, καθώς, LAείναι αυτό, οι αποστάσεις είναι μεγάαααλες, είχε φθάσει η ώρα της επιστροφής (οριακά προλαβαίναμε- δεν προλαβαίναμε το ραντεβού μας στην κλινική). Ως εκ τούτου δεν δοκιμάσαμε όλες τις δραστηριότητες (π.χ. κάποιες προβολές), πήραμε όμως μια καλή γεύση από ….τη βιομηχανία του Θεάματος!
Η μέρα τελείωσε ομαλά. Αγχωθήκαμε λίγο για το ραντεβού μας στην κλινική (είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει, και η κίνηση ήταν μεγάλη), και καθυστερήσαμε ένα δεκάλεπτο, όμως, τελικά, όλα καλά. Ο γιατρός αποφάνθηκε ότι όλα πήγαιναν πολύ καλά (αν και σαφώς θα έπρεπε να παίρνω παυσίπονα και να προσέχω τις επόμενες μέρες), και, ανακουφισμένες και ελαφρώς κουρασμένες, φύγαμε από την κλινική. Θέλοντας –παρά την κούραση- να αντιδράσουμε λίγο στο σύνδρομο του… επικείμενου «αποχωρισμού» και στη «μελαγχολία της επιστροφής μου», γυρίσαμε με τα πόδια. Ήταν απόσταση γεμάτης μιας ώρας περπατώντας, και έπεφτε μια σιγανή, ψιλή βροχούλα, όμως νιώθαμε όμορφα σουλατσάροντας αγκαζέ κάτω από μια ομπρέλα (η φίλη μου γνωρίζοντας καλύτερα τον καιρό ήταν.. εξοπλισμένη), φλυαρώντας για διάφορα πράγματα, και χαζεύοντας τα στολισμένα πλέον εν αναμονή των Χριστουγέννων σπίτια, - σε πολλές περιπτώσεις οι γείτονες (καθότι η περιοχή αποτελούνταν ως επι το πλείστον από μονοκατοικίες) έμοιαζαν να είχαν επιδοθεί σε έναν ξέφρενο μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος θα στολίσει πιο εντυπωσιακά την αυλή και το σπίτι του (και μιλάμε για μεγάααλες αυλές), και το αποτέλεσμα ήταν συχνά φαντασμαγορικό (στολισμένα δέντρα, στημένες φάτνες, φωταγωγημένα «ελαφάκια» και Άγιο-Βασίληδες), σε μια Χριστουγεννιάτικη υπερπαραγωγή (άλλοτε κιτς και άλλοτε εκπληκτικά παραμυθένια).
Η τελευταία νύχτα στο LAείχε έλθει, και εμείς, κρίκοι μιας φιλίας που κρατάει χρόνια και που δεν ξέραμε πότε (και πού!) θα ξαναβρεθούμε, μοιραστήκαμε μια σειρά από συντροφικές δραστηριότητες… Χαλάρωση στο Jacuzzi της αυλής (ότι πρέπει μετά από μια μεγάααλη μέρα), κουβέντα στον καναπέ, ενώ ετοιμάσαμε και φτιάξαμε ένα ….ολο δικό μας τιραμισού (ναι, αυτό, το αγαπημένο μου), το οποίο (το ομολογώ!) καταβροχθίσαμε εν ριπή οφθαλμού (εμ, καθώς ο γιατρός μου επέτρεπε να τρώω μόνο «μαλακά» πράγματα για λίγες μέρες, και καλύτερα «δροσερά προς κρύα», είπαμε να το εκμεταλλευθούμε!). Πρέπει μόλις να είχαμε κοιμηθεί όταν χτύπησε το κουδούνι, - η πτήση μου ήταν στις 6 το πρωί , και έτσι είχαμε καλέσει ταξί στις 4 για να με πάει αεροδρόμιο. Αφού διαβεβαίωσα την καλή μου φίλη ότι δεν χρειαζόταν να έλθει, και να κοιτάξει να κάτσει να κοιμηθεί καμιά ώρα γιατί είχε μπροστά της να αναπληρώσει τη μελέτη και την έρευνα των τελευταίων ημερών), βρέθηκα καθ’ οδών προς το αεροδρόμιο LAX, «ρουφώντας» από το παράθυρο τις εικόνες και τα vibesτων τελευταίων μου στιγμών στην μεγάλη πόλη του LA.
Ήταν αργότερα, στο αεροπλάνο, διασχίζοντας από ψηλά τα εδάφη της Αμερικής, που μου «ήλθε» μια συνειδητοποίηση όσον αφορά σε αυτή τη διάχυτη, «απροσδιόριστη» αίσθηση που είχα όλες αυτές τις μέρες στο LA, μια αίσθηση «διαφοράς» από τις Ευρωπαϊκές πόλεις, και που το πιο κοντινό σε λέξεις με τις οποίες θα μπορούσα να την αποδώσω είναι κάτι σαν…. «έλλειψη ιστορίας». Ίσως ακούγεται παράξενο, όμως νομίζω πως το LAμου άφησε αυτήν ακριβώς την αίσθηση, μια αίσθηση πως όλα, οι άνθρωποι, τα κτίρια, οι δρόμοι, όλα ήταν πολύ «καινούρια», καινούρια όχι από άποψη κατασκευής, αλλά κυρίως απέπνεαν αυτή την αίσθηση, του καινούριου, του «χωρίς το βάρος του παρελθόντος», του «αστιγμάτιστου», σε αντίθεση με τις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις οι οποίες, -σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου ιδιαίτερη αίσθηση-φέρουν μέσα τους, αποπνέουν και αντανακλούν το βάρος της ιστορίας, της δικής τους ιστορίας, των αιώνων και των ανθρώπων και των περιόδων και των ιδεών που πέρασαν από πάνω τους και τους δίνουν ένα ιδιαίτερο «βάρος», κάνοντάς τες αυτό ακριβώς που είναι. Δύσκολο να το εκφράσω με λόγια, και δεν μπορώ (ούτε και έχει «νόημα») να το «αποτιμήσω», απλά όταν σκέφτομαι πλέον την Αμερική αυτή η αίσθηση είναι κάτι που έρχεται στο μυαλό μου. Σαφώς και μια εβδομάδα στο LAείναι πολύ λίγος χρόνος για να γνωρίσεις την «Αμερική» (ούτε καν για να γνωρίσεις το ίδιο το LA), όμως η ζωή είναι μικρή, και η αίσθηση, η εμπειρία, το βίωμα των τόπων και των ανθρώπων, όσο μικρής διάρκειας και αν είναι αυτό, είναι για μένα βίωμα ανεξίτηλο, και από τα πράγματα εκείνα που (για μένα πάντα) αξίζουν στη ζωή! Δεν ξέρω αν θα βρεθώ ξανά στην Αμερική (ήταν πραγματικά ένα –εκτός προγράμματος – ταξίδι), και αν και σαφώς υπάρχουν πολλά άλλα μέρη στον κόσμο στα οποία θα ήθελα να πάω, ποιος ξέρει, αν είναι τυχερό, θα επιστρέψω μια μέρα, για να ζήσω νέες στιγμές, εντυπώσεις, και εμπειρίες!
Και, η ζωή συνεχίζεται…. Κρατάμε τα καλά (ταξίδια, μέρη, φιλίες), όλα αυτά που αγαπάμε και μας κάνουν, μεταξύ άλλο, αυτό που «είμαστε», και προχωράμε! J
Την επόμενη μέρα ξύπνησα με ενθουσιασμό. Ούτε καν πρωινό δεν είχα υπομονή να φάω! Ήταν η μέρα της εκδρομής! Death Valley! Πόσες φορές θα είχα στη ζωή μου να δω αυτή την κοιλάδα; Μια ματιά στην άγρια και αφιλόξενη έρημο της Αμερικής;
Έλα όμως που όσο εμείς κάνουμε σχέδια, καμιά φορά η ζωή γελά! Και μια μικρή, απρόσεχτη στιγμή, είναι παραπάνω από αρκετή για να ανατρέψει σχέδια και να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων..
Αυτή η μικρή στιγμή ήλθε την ώρα που είχαμε βγει στο δρόμο, για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε μέχρι το γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων. Για πρώτη φορά, στρίβοντας στην πλατεία, είδαμε το λεωφορείο να έρχεται!. « Γρήγορα, Πάμε!», μου φώναξε η φιλενάδα μου σπρώχνοντάς με ελαφριά στην πλάτη για να τρέξουμε! Και εκεί, να την, η κακιά στιγμή! Έπεσα! Το θέμα όμως δεν είναι ότι έπεσα, είναι ότι έπεσα…με τα μούτρα! Στην κυριολεξία με τα μούτρα! (η φράση «σπάω τα μούτρα μου»!, ε, λοιπόν, δυστυχώς έμελλε να γνωρίσω πως βγαίνει!). Έντρομη, με το πρόσωπό μου στο πεζοδρόμιο, γεύτηκα πρώτα, και μετά ένιωσα, το αίμα! Και μιλάμε για πολύ αίμα! Ένα (πανικόβλητο) βλέμμα στη φίλη μου που με κοιτούσε κάτασπρη από το σοκ, μου επιβεβαίωσε ότι η κατάσταση δεν είναι καλύτερη από ότι φοβόμουν… Αβέβαια, έφερα το χέρι μου στο πρόσωπό μου! Το αίμα ποτάμι! Ήταν χωρίς αμφιβολία από τις στιγμές που έχω τρομάξει περισσότερο στη ζωή μου!
Ούτε κατάλαβα πως μπήκαμε σε ένα ταξί, και φθάσαμε σε μια κλινική! Νομίζω πως ήμουν σε αυτό που λένε « κατάσταση σοκ». Θυμάμαι πως το αίμα εξακολουθούσε να τρέχει, στα χέρια μου, στα ρούχα μου, παντού, και πως με μεγάλη φρίκη διαπίστωσα ότι είχε κοπεί ένα κομμάτι μπροστινού δοντιού! (κάτι που με έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα!). Οι επόμενες ώρες ήταν σχεδόν …σουρεαλιστικές.. Το αίμα να τρέχει, μια νοσοκόμα να με πλησιάζει, να με βάζουν σε μηχανήματα για ακτινογραφίες και εξετάσεις. Εκ των υστέρων, μπορώ πραγματικά να πω ότι ο γιατρός της κλινικής που με ανέλαβε και όλη του η ομάδα αποδείχτηκαν πραγματικά υπέροχοι, τόσο ως άνθρωποι όσο και ως επαγγελματίες! Πολύ σύντομα, αφού με καθησύχαζαν καθ’ όλη τη διάρκεια των εξετάσεων ότι όλα θα πάνε καλά, μου ήλθε η σύνοψη της κατάστασης: ένα βαθύ σχίσιμο στα χείλη (που ήταν και η πηγή της μεγάλης ποσότητας αίματος, τα χείλη είναι γεμάτα αιμοφόρα αγγεία, -το έμαθα και αυτό!-), ένα σπασμένο δόντι (που ίσως χρειαζόταν απονεύρωση) και μια εκδορά κάτω απ’ το μάτι. Και με σειρά αξιολόγησης: τα χείλη ήταν το πιο σοβαρό (έπρεπε να γίνουν ράμματα άμεσα γιατί το σκίσιμο ήταν πολύ βαθύ), για το δόντι (που σε λίγο θα ήξεραν αν θα χρειαζόταν απονεύρωση) υπήρχαν λύσεις, η εκδορά κάτω από το μάτι θα μελάνιαζε και σύντομα θα έδειχνε χειρότερη, αλλά ήταν εξωτερική και θα περνούσε, με αλοιφή και με το χρόνο της, δεν ήταν κάτι σοβαρό. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες καθότι το ατύχημά μου δεν έχει να κάνει με το οδοιπορικό – θα πω μόνο πως η διάγνωση και παροχή «πρώτων βοηθειών» ήταν άψογη, και, αν και μόνο εύκολη ασθενή δεν θα με χαρακτήριζες -ειδικά όταν άκουσα ότι πρέπει να γίνουν ράμματα σηκώθηκα όπως-όπως φωνάζοντας «no stitches!!», η όλη αντιμετώπιση ήταν άμεση και άψογα επαγγελματική. Τα ράμματα έγιναν (τα αφαίρεσα στην Αθήνα), και δεν έμεινε το παραμικρό σημάδι, στο δόντι (που τελικά δεν χρειάστηκε απονεύρωση) μου έφτιαξαν και μου έβαλαν (μέσα σε λίγες ώρες!) θήκη, (στην Ελλάδα η οδοντογιατρός μου δεν πίστευε ότι αυτή η άψογη δουλειά είχε γίνει σε λιγότερο από εικοσιτετράωρο) –και δεν φαίνεται καμία διαφορά από πριν-,και η εκδορά κάτω από το μάτι υποχώρησε όντως σε λίγο καιρό και μετά εξαφανίστηκε. Επίσης, αν και έχω ακούσει πολύ αντιφατικές απόψεις για το σύστημα υγείας και ασφάλισης στο εξωτερικό –και μάλιστα στην Αμερική-, έχω να πω ότι η ασφάλεια της φίλης μου ( από ότι κατάλαβα, για να μείνεις εκεί έστω και με υποτροφία, που είχε δοθεί από Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο, χρειάζεσαι ασφάλεια), κατόπιν δήλωσής της ότι, άθελά της, με έσπρωξε και έγινε αιτία για πρόκληση σωματικής βλάβης, και με την παράθεση των εγγράφων της κλινικής, κατέβαλε όλο –στο ακέραιο- το ποσό που δόθηκε στην κλινική για την θεραπεία μου (μέχρι και τα… παυσίπονα που πήραμε μετά από το φαρμακείο!). Δεν θα το πίστευα αν δεν έβλεπα με τα μάτια μου τα σχετικά έγγραφα! ( Πώς γίνεται με το σύστημά των περισσότερων ασφαλειών εδώ στην Ελλάδα; καμία σχέση!, και καμία γραφειοκρατία.). Δεν ξέρω αν ήταν συμπτωματικό (αν δηλαδή έτυχε με τη συγκεκριμένη ασφάλεια, και τις λεπτομέρειες αυτής), ούτε είμαι ειδήμων για το πώς λειτουργεί το σύστημα υγείας και των ασφαλιστικών εταιριών στην Αμερική, όμως εγώ μέσα στην ατυχία μου στάθηκα πραγματικά τυχερή!
Πάντως η μέρα εκείνη ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη! Θυμάμαι, πως, αφού ξεπέρασα το πρώτο (και το δεύτερο και το τρίτο) σοκ, βρέθηκα ξαπλωμένη σε μια τύπου- οδοντιατρική καρέκλα, με μια φιλική νοσοκόμα να μου χαϊδεύει τα μαλλιά για συμπαράσταση, ενώ ο γιατρός μου έκανε ράμματα στα χείλη, και εγώ κοιτούσα απέναντί μου την τζαμαρία που είχε θέα στους λόφους του LA, συνειδητοποιώντας, ίσως για πρώτη φορά, πως ήμουν σε ένα νοσοκομείο πολύ (!) μακριά από το σπίτι, απ’ τους δικούς μου, στην άλλη άκρη του κόσμου, και πως εκείνη τη στιγμή φοβόμουν, ναι, φοβόμουν πολύ! Και μετά σκέφτηκα πόσο… παράξενο, πόσο «σουρεαλιστικό» είναι όλο «αυτό». Και όταν ήλθε η φίλη μου και με αγκάλιασε, αισθάνθηκα για μια ακόμα φορά πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι. Και χαμογέλασα. Όλα θα πήγαιναν καλά.
Ολόκληρη σχεδόν τη μέρα την περάσαμε στην κλινική. Ευτυχώς, όταν τα ράμματα έγιναν και, μετά από μια αναμονή που σε εμένα φάνηκε τεράστια, μέχρι δηλαδή να αποφανθούν οι γιατροί ότι δεν χρειαζόταν απονεύρωση, να μου πάρουν τα μέτρα και δυο ώρες μετά να μου βάλουν τη θήκη (αντικειμενικά όπως κατάλαβα μετά ήταν απίστευτα γρήγορος χρόνος για μια τέτοια –και άψογη δουλειά), η όψη μου άρχισε να θυμίζει πάλι λίγο τον παλαιό (αν και όχι ακριβώς «καλό» εαυτό μου (καταπονημένο, αλλά αυτόν!) και η ανακούφισή μου ήταν τεράστια. Φύγαμε περασμένο απόγευμα, αφού μας ενημέρωσαν ότι έπρεπε να περάσουμε πάλι την επόμενη ημέρα να με δουν. Δεν ήμουν σε θέση να φάω τίποτα και έτσι σταματήσαμε και πήραμε ένα μεγάλο μιλκ σέικ (ήταν πετιμέζι, και με δυσκολία, λόγω των ενέσεων, μπορούσα να το ρουφήξω). Πήγαμε σπίτι και, αφού έκανα ένα ζεστό μπάνιο, καταπονημένη και τρομαγμένη ακόμα από το σοκ, κουκουλώθηκα στο κρεβάτι.
Την άλλη μέρα (τελευταία μου στο LA), καθότι ξημερώματα της επομένης πετούσα, η φίλη μου, τρομαγμένη ακόμα από το ατύχημά μου, πρότεινε να ξεκουραστώ και να περάσω τη μέρα στο κρεβάτι, μέχρι το απόγευμα που θα πηγαίναμε στο γιατρό. Κακή ιδέα, σκέφθηκα, ναι μεν το ατύχημα μου χάλασε τα σχέδια της προηγούμενης μέρας, όμως δεν θα μου χάλαγε και τη σημερινή!!. Μια ματιά στον καθρέφτη αποκάλυψε πως η όψη μου ήταν ακόμα κάπως… σοκαριστική, σαν να είχα πέσει θύμα κακοποίησης ήμουν, τουλάχιστον όμως ήμουν εγώ!, αρτιμελής από όσο μπορούσα να δώ!, και αυτό ήταν το βασικό! «Σήκω», της είπα, «πάμε να δούμε κάτι», «να προλάβουμε»! Στην αρχή απόρησε, όμως τα παρακάλια μου και οι διαβεβαιώσεις μου ότι αν έμενα μέσα θα κοίταζα συνέχεια τον καθρέφτη και θα αγχωνόμουν, ενώ αν πηγαίναμε βόλτα, έξω, όπως είχαμε αρχικά προγραμματίσει, θα έβλεπα πράγματα, θα ήμουν καλύτερα, τελικά έκαμψε τις αντιστάσεις της. Μετά από μια σύντομη «σύσκεψη» (όπου μου τόνισε ότι η βόλτα μας θα πρέπει να είναι κεντρικά, να υπάρχει κόσμος, και να της το πω αμέσως σε περίπτωση που δεν νιώσω καλά ή χρειαστώ κάποια φροντίδα), αποφασίσαμε να ζήσουμε την κλασική Αμερικανική εμπειρία του LA! Tί πιο LA δηλαδή, από το Hollywood! Και επί ευκαιρία, θα μπορούσαμε να δούμε και τα UniversalStudios!Βγάλαμε για τα Universal Studios εισιτήρια ηλεκτρονικά, και, αφού… έκανα ότι καλύτερο μπορούσα με την… αμφίεσή μου (δηλαδή μεγάλα μαύρα γυαλιά –της φιλενάδας μου- να καλύπτουν την εκδορά που σήμερα είχε γίνει πρήξιμο (!)κάτω απ’ το μάτι) και μαντήλι στο λαιμό που τύλιγε μέχρι και.. τη μύτη, ξεκινήσαμε.
LA για τους περισσότερους σημαίνει…Hollywood! Star system, δόξα καιφήμη! Όχι ότι με ενθουσίαζε ιδιαίτερα αυτό το «τρίπτυχο», αλλά αφού βρισκόμουν που βρισκόμουν στο LA, ευκαιρία να το δω και αυτό!
Αφού οργανώσαμε πρώτα καλά τη διαδρομή μας (αλλαγή δύο λεωφορείων και μετρό, αυτή τη φορά το κλασικό μετρό, το υπόγειο, όχι το λεωφορείο-metro) φθάσαμε στο Hollywood και τον δρόμο των αστεριών! Χωρίς να θέλω να απογοητεύσω τους «fun» του είδους (αν μη τι άλλο τοHollywood είναι από μόνο του μια…ιστορία, ένας μύθος!), αυτό που είδα μου φάνηκε μάλλον … «ψέυτικο», πώς να το πω, φτιαχτό! Αν και οφείλω να παραδεχθώ πως, περπατώντας στο δρόμο των αστεριών αισθάνθηκα εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση, μια έκπληξη ανάμεικτη με χαρά, ένα wow!,ως προς αυτό που λέμε «ήμουν κι εγώ εκεί!», ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι είδα τη «λάμψη», αυτό το «κάτι» που ίσως περίμενα να δω. Η αίσθηση του «φτιαχτού» (και μάλιστα του όχι ιδιαίτερα καλόγουστου φτιαχτού) ήταν διάχυτη. Πινακίδες και πλαστικές κατασκευές προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν (λέω «προσπαθούσαν», γιατί εμένα τουλάχιστον δεν με εντυπωσίασαν), τουρίστες χάζευαν –όπως και εμείς- τα ονόματα των αστεριών πάνω στα οποία πατούσαν, δείχνοντας που και πού κάποιο που προφανώς ανήκε στα αγαπημένα τους ονόματα, μεταμφιεσμένοι Σρεκ, Σαρλώ, Μέριλιν Μονρό και άλλοι ήρωες κυκλοφορούσαν θέλοντας να φωτογραφηθούν με τους τουρίστες έναντι αντιτίμου, κόσμος χάζευε τα αποτυπώματα των χεριών και τις υπογραφές διασήμων, γνωστών –ή και λιγότερων γνωστών – σταρ. Αρκετή κίνηση, ενώ που και που περνούσε και καμιά μακριά, πολύ μακριά, λιμουζίνα (αν ήταν σκύλος θα ήταν σίγουρα εξαίρετο δείγμα «μπασέ» ) με τζάμια φιμέ (άγνωστο αν φιλοξενούσε μέσα κάποιον σταρ εκείνη την ώρα, εμείς πάντως δεν είδαμε κανέναν σταρ) ενώ –κάτι που μου έκανε εντύπωση- στους δρόμους κοιμούνταν αρκετοί άστεγοι. Αυτή η αντίθεση θα έλεγα πως είναι τελικά και η εικόνα που περισσότερο θυμάμαι από το Hollywood, - την εικόνα μιας λιμουζίνας να περνάει δίπλα από έναν άστεγο που κοιμόταν στο δρόμο, - και την ίδια πάνω κάτω σκέψη πρέπει να έκανε και η φιλενάδα μου, γιατί, αφού πέρασε η λιμουζίνα, έστρεψε το βλέμμα της στον άστεγο και μετά σε εμένα, μουρμουρίζοντας – σε εμένα ή στον εαυτό της, δεν είμαι σίγουρη, - «that’s the real America»…Συμφώνησα με ένα νεύμα του κεφαλιού, προσθέτοντας από μέσα μου ένα «και δυστυχώς όχι μόνο η Αμερική». Ο απόλυτος πλούτος, η απόλυτη ένδεια. Στο ίδιο «κάδρο», όλα χωράνε. Απομακρυνθήκαμε βαδίζοντας πάνω στα αστέρια (που ήταν πάρα πολλά!) με μια απροσδιόριστη αίσθηση «ενοχής», - σαν παρατηρητές που είχαν δει κάτι που δεν «έπρεπε»..
Αφού περιμέναμε αρκετή ώρα το λεωφορείο, κατεβήκαμε σε ένα μέρος που έμοιαζε να είναι κάτι σαν είσοδος του «τουριστικού» μέρους των Universal Studios, - εκεί έφθαναν, ανά δεκάλεπτο, ειδικά λεωφορειάκια των Studiosόπου, με την επίδειξη του εισιτηρίου, επιβιβαζόσουν για να σε μεταφέρουν στο επισκέψιμο κομμάτι των πιο διάσημων Studiosτης Αμερικής. Το λεωφορείο μας άφησε έξω από την είσοδο των UniversalStudios, σε μια μεγάλη πλατεία με ψηλές φοινικιές και μια μεγάλη μεταλλική υδρόγειο σφαίρα, με τη σηματοδότηση των UniversalStudios, ενώ λίγο πιο πέρα ήταν και η είσοδος (έμπαινες πάλι με την επίδειξη του εισιτηρίου) στα Studios, που στην ουσία ήταν ένα τεράστιο θεματικό πάρκο, εμπνευσμένο από τους σταρ και τους ήρωες των κινηματογραφικών ταινιών. Το εισιτήριο ήταν κάτι σαν ημερήσιο «πάσο», με το οποίο μπορούσες να περιηγηθείς στο θεματικό αυτό πάρκο, κάνοντας διάφορες δραστηριότητες, από την δημοφιλή ξενάγηση στα studiosμέσα από ειδικά οχήματα τα οποία σε πήγαιναν σε διαμορφωμένους χώρους και σκηνικά και είχες την ευκαιρία να δεις πώς είχαν γυριστεί κάποιες σκηνές από διάσημες ταινίες, μέχρι δραστηριότητες τύπου «θεματικού» λούνα παρκ (δηλ. τρενάκια σε τούνελ τρόμου / μούμιας/ ζούγκλας κτλ, όλα εμπνευσμένα από τους ήρωες και τις υποθέσεις γνωστών ταινιών). Παράλληλα, μπορούσες να κάνεις shopping (εμείς κάναμε μόνο ..window shopping καθώς οι τιμές ήταν ιδιαίτερα τσιμπημένες) στα πολυάριθμα καταστήματα που υπήρχαν και που μπορούσες να βρεις αναμνηστικά δώρα και αξεσουάρ σχεδόν …για τα πάντα! Από Σαρλό, Ράμπο, Σούπερμαν, Spiderman, μέχρι Μέριλιν Μονρόε, με την τιμητική τους να έχουν όλα τα διάσημα cartoonτης Αμερικής (από όλους τους ήρωες του Disneyμέχρι Shrekκαι ότι μπορείς να φανταστείς!). Και φυσικά, η χαρά των παιδιών (μικρών και μεγάλων), με τους ήρωες του φαντασμαγορικού κόσμου των παραμυθιών (και όχι μόνο) να κυκλοφορούν χαιρετώντας τον κόσμο, μοιράζοντας χαμόγελα και αγκαλιές! (εγώ δέχτηκα μια μεγάλη αγκαλιά από τον Πλούτο!).
Αφού «ζαλιστήκαμε» λίγο ανεβαίνοντας σε αρκετά από τα ποικίλων ειδών «τρενάκια»-«βαγονάκια» που συναντούσαμε στη βόλτα μας (διαδρομή με τρενάκι σε τούνελ «τρόμου» με ουρλιαχτά και παράξενους ήχους και σκελετούς και τέρατα που εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου-πάνω σου- πίσω σου-πλάι σου, άλλη διαδρομή με βαγονάκια που σε μετέφεραν σε έναν κόσμο από ….άγριες μούμιες, τρενάκι που σε ταξίδευε σε φουτουριστικά σκηνικά, τύπου «οδύσσεια του διαστήματος» και άλλα παρεμφερή), και αφού γίναμε …παπί σε ένα τρενάκι που κυλούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε τούνελ από νερό, που έμοιαζε με ποτάμι μέσα μια προσομοίωση ζούγκλας, βρεθήκαμε μπροστά στην πιο δημοφιλή «ατραξιόν» των UniversalStudios, που δεν ήταν άλλη από την ξενάγηση στα ίδια τα studiosκαι στα «μυστικά» των σκηνικών και των εφέ του κινηματογραφικού κόσμου. Και εδώ ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε …ουρές! (η πρώτη μας σκέψη ήταν…. «ωχ και τώρα;! Θα περιμένουμε ώωωωρες!!!»), σύντομα όμως διαπιστώσαμε ότι οι ουρές κινούνταν σχετικά γρήγορα (η αναμονή τελικά κράτησε γύρω στα τρία τέταρτα). Όταν ερχόταν η σειρά σου και έφθανες μπροστά, σου έδιναν γυαλιά (για τρισδιάστατη προβολή) και επιβιβαζόσουν σε ειδικά λεωφορειάκια (εκτιμώ πως χωρούσαν περίπου 20-25 άτομα το κάθε ένα), τα οποία και ακολουθούσαν μια διαδρομή (διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας) μέσα σε επιλεγμένους χώρους των studios, ενώ υπήρχαν ηχεία από τα οποία άκουγες ηχογραφημένη την ξενάγηση στα studios(πληροφορίες για την ιστορία τους, και λεπτομέρειες για τα διάφορα σκηνικά). Αυτό ήταν κατά τη γνώμη μου και το πιο ενδιαφέρον «κομμάτι» της «εμπειρίας» των UniversalStudios, καθώς είχες την ευκαιρία να δεις κάποια σκηνικά (π.χ. πώς ένας «ψεύτικος» τοίχος –σκηνικό- μπορούσε να δώσει πραγματικά την εντύπωση μεταφοράς σε άλλη εποχή), κάποια κουστούμια, κάποιες ενδιαφέρουσες τρισδιάστατες προβολές (εξ ου και τα γυαλιά) με «τρικ» και εφέ, ενώ μέσα από την ηλεκτρονική ξενάγηση γίνονταν αρκετές αναφορές τύπου «πώς γυρίστηκε η ταινία». Η μεγάλη έμφαση είχε δοθεί – κατά τον τυπικό «Americanway”- , στις σκηνές των …καταστροφών! Από σκηνές με συγκρούσεις αυτοκινήτων, με τέρατα (π.χ. τα σαγόνια του καρχαρία), με δολοφονίες (ψυχρώ!, α λα Χίτσκοκ), πολύνεκρα δυστυχήματα (π.χ. σεισμό σε μετρό), μαζικές καταστροφές, ελικόπτερα που καταρρίπτονται, βόμβες που σκάνε, ερείπια και συντρίμμια, άλλο τίποτα! Οι fanτου είδους σίγουρα θα έμειναν ενθουσιασμένοι (προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι υπερ-εντυπωσιάστηκα, αλλά δεν είμαι και ιδιαίτερα fanαυτών των σκηνών). Σε κάποια σημεία της διαδρομής, πινακίδες ανακοίνωναν ότι απαγορεύεται η πρόσβαση λόγω «shooting» (δηλαδή «γυρισμάτων» εν ενεργεία), ωστόσο δεν μας έγινε ξεκάθαρο αν αυτό ήταν αλήθεια, ή κάποιου είδους διαφημιστικού «τρικ» για μεγαλύτερο εντυπωσιασμό των τουριστών).
Αν και δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα (χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το τί ακριβώς περίμενα, μάλλον κάποια μεγαλύτερη για να το πω έτσι «εμβάθυνση» στα γυρίσματα των ταινιών), και η όλη ξενάγηση μου φάνηκε πολύ «τουριστική» / «φτιαχτή» (με σαφή έμφαση, όπως ανέφερα και παραπάνω, σε σκηνές και εφέ «καταστροφών»), συν το ότι ήταν ηχογραφημένη (δηλ. δεν υπήρχε πχ η δυνατότητα για ερωτήσεις, απορίες, λεπτομέρειες κτλ), μπορώ να πω πως ήταν αν μη τι άλλο μια «typicalAmerican» εμπειρία.
Μετά την ξενάγηση, η…JessicaRabbitμας κέρασε σε ένα πλαστικό ποτηράκι καραμελωμένα αμύγδαλα (μέρος της προώθησης των πωλήσεων ενός κοντινού μαγαζιού), που όμως δεν κατάφερα να δοκιμάσω! (λόγω ραμμάτων και…δοντιού!). Η ώρα ήταν ήδη περασμένη (πλησίαζε απόγευμα), και, καθώς, LAείναι αυτό, οι αποστάσεις είναι μεγάαααλες, είχε φθάσει η ώρα της επιστροφής (οριακά προλαβαίναμε- δεν προλαβαίναμε το ραντεβού μας στην κλινική). Ως εκ τούτου δεν δοκιμάσαμε όλες τις δραστηριότητες (π.χ. κάποιες προβολές), πήραμε όμως μια καλή γεύση από ….τη βιομηχανία του Θεάματος!
Η μέρα τελείωσε ομαλά. Αγχωθήκαμε λίγο για το ραντεβού μας στην κλινική (είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει, και η κίνηση ήταν μεγάλη), και καθυστερήσαμε ένα δεκάλεπτο, όμως, τελικά, όλα καλά. Ο γιατρός αποφάνθηκε ότι όλα πήγαιναν πολύ καλά (αν και σαφώς θα έπρεπε να παίρνω παυσίπονα και να προσέχω τις επόμενες μέρες), και, ανακουφισμένες και ελαφρώς κουρασμένες, φύγαμε από την κλινική. Θέλοντας –παρά την κούραση- να αντιδράσουμε λίγο στο σύνδρομο του… επικείμενου «αποχωρισμού» και στη «μελαγχολία της επιστροφής μου», γυρίσαμε με τα πόδια. Ήταν απόσταση γεμάτης μιας ώρας περπατώντας, και έπεφτε μια σιγανή, ψιλή βροχούλα, όμως νιώθαμε όμορφα σουλατσάροντας αγκαζέ κάτω από μια ομπρέλα (η φίλη μου γνωρίζοντας καλύτερα τον καιρό ήταν.. εξοπλισμένη), φλυαρώντας για διάφορα πράγματα, και χαζεύοντας τα στολισμένα πλέον εν αναμονή των Χριστουγέννων σπίτια, - σε πολλές περιπτώσεις οι γείτονες (καθότι η περιοχή αποτελούνταν ως επι το πλείστον από μονοκατοικίες) έμοιαζαν να είχαν επιδοθεί σε έναν ξέφρενο μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος θα στολίσει πιο εντυπωσιακά την αυλή και το σπίτι του (και μιλάμε για μεγάααλες αυλές), και το αποτέλεσμα ήταν συχνά φαντασμαγορικό (στολισμένα δέντρα, στημένες φάτνες, φωταγωγημένα «ελαφάκια» και Άγιο-Βασίληδες), σε μια Χριστουγεννιάτικη υπερπαραγωγή (άλλοτε κιτς και άλλοτε εκπληκτικά παραμυθένια).
Η τελευταία νύχτα στο LAείχε έλθει, και εμείς, κρίκοι μιας φιλίας που κρατάει χρόνια και που δεν ξέραμε πότε (και πού!) θα ξαναβρεθούμε, μοιραστήκαμε μια σειρά από συντροφικές δραστηριότητες… Χαλάρωση στο Jacuzzi της αυλής (ότι πρέπει μετά από μια μεγάααλη μέρα), κουβέντα στον καναπέ, ενώ ετοιμάσαμε και φτιάξαμε ένα ….ολο δικό μας τιραμισού (ναι, αυτό, το αγαπημένο μου), το οποίο (το ομολογώ!) καταβροχθίσαμε εν ριπή οφθαλμού (εμ, καθώς ο γιατρός μου επέτρεπε να τρώω μόνο «μαλακά» πράγματα για λίγες μέρες, και καλύτερα «δροσερά προς κρύα», είπαμε να το εκμεταλλευθούμε!). Πρέπει μόλις να είχαμε κοιμηθεί όταν χτύπησε το κουδούνι, - η πτήση μου ήταν στις 6 το πρωί , και έτσι είχαμε καλέσει ταξί στις 4 για να με πάει αεροδρόμιο. Αφού διαβεβαίωσα την καλή μου φίλη ότι δεν χρειαζόταν να έλθει, και να κοιτάξει να κάτσει να κοιμηθεί καμιά ώρα γιατί είχε μπροστά της να αναπληρώσει τη μελέτη και την έρευνα των τελευταίων ημερών), βρέθηκα καθ’ οδών προς το αεροδρόμιο LAX, «ρουφώντας» από το παράθυρο τις εικόνες και τα vibesτων τελευταίων μου στιγμών στην μεγάλη πόλη του LA.
Ήταν αργότερα, στο αεροπλάνο, διασχίζοντας από ψηλά τα εδάφη της Αμερικής, που μου «ήλθε» μια συνειδητοποίηση όσον αφορά σε αυτή τη διάχυτη, «απροσδιόριστη» αίσθηση που είχα όλες αυτές τις μέρες στο LA, μια αίσθηση «διαφοράς» από τις Ευρωπαϊκές πόλεις, και που το πιο κοντινό σε λέξεις με τις οποίες θα μπορούσα να την αποδώσω είναι κάτι σαν…. «έλλειψη ιστορίας». Ίσως ακούγεται παράξενο, όμως νομίζω πως το LAμου άφησε αυτήν ακριβώς την αίσθηση, μια αίσθηση πως όλα, οι άνθρωποι, τα κτίρια, οι δρόμοι, όλα ήταν πολύ «καινούρια», καινούρια όχι από άποψη κατασκευής, αλλά κυρίως απέπνεαν αυτή την αίσθηση, του καινούριου, του «χωρίς το βάρος του παρελθόντος», του «αστιγμάτιστου», σε αντίθεση με τις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις οι οποίες, -σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου ιδιαίτερη αίσθηση-φέρουν μέσα τους, αποπνέουν και αντανακλούν το βάρος της ιστορίας, της δικής τους ιστορίας, των αιώνων και των ανθρώπων και των περιόδων και των ιδεών που πέρασαν από πάνω τους και τους δίνουν ένα ιδιαίτερο «βάρος», κάνοντάς τες αυτό ακριβώς που είναι. Δύσκολο να το εκφράσω με λόγια, και δεν μπορώ (ούτε και έχει «νόημα») να το «αποτιμήσω», απλά όταν σκέφτομαι πλέον την Αμερική αυτή η αίσθηση είναι κάτι που έρχεται στο μυαλό μου. Σαφώς και μια εβδομάδα στο LAείναι πολύ λίγος χρόνος για να γνωρίσεις την «Αμερική» (ούτε καν για να γνωρίσεις το ίδιο το LA), όμως η ζωή είναι μικρή, και η αίσθηση, η εμπειρία, το βίωμα των τόπων και των ανθρώπων, όσο μικρής διάρκειας και αν είναι αυτό, είναι για μένα βίωμα ανεξίτηλο, και από τα πράγματα εκείνα που (για μένα πάντα) αξίζουν στη ζωή! Δεν ξέρω αν θα βρεθώ ξανά στην Αμερική (ήταν πραγματικά ένα –εκτός προγράμματος – ταξίδι), και αν και σαφώς υπάρχουν πολλά άλλα μέρη στον κόσμο στα οποία θα ήθελα να πάω, ποιος ξέρει, αν είναι τυχερό, θα επιστρέψω μια μέρα, για να ζήσω νέες στιγμές, εντυπώσεις, και εμπειρίες!
Και, η ζωή συνεχίζεται…. Κρατάμε τα καλά (ταξίδια, μέρη, φιλίες), όλα αυτά που αγαπάμε και μας κάνουν, μεταξύ άλλο, αυτό που «είμαστε», και προχωράμε! J
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Κάποιες φωτογραφίες από Holywood & Universal Studios
)
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
αθηνα123
Member
- Μηνύματα
- 283
- Likes
- 22
- Επόμενο Ταξίδι
- ?????????????????
- Ταξίδι-Όνειρο
- νησια μαρκισας
μπραβο δεσποινα και για το ταξιδι και για την ψυχραιμη αντιμετωπιση της αναποδιας που σου ετυχε. ευχαριστω για την ομορφη ιστορια
anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.792
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Βόρεια Αμερική.
georgia daskalaki
New Member
- Μηνύματα
- 1
- Likes
- 0
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑΣ ΣΑΣ. ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΣΤΟ ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ? ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ? ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΡΑΤΗΣΗ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΧΑΘΕΙ....
anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.792
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Καλώς ήρθες στην παρέα μας.
Σύμφωνα με τους όρους χρήσης:
Απαγορεύονται τα ΚΕΦΑΛΑΙΑ, στον τίτλο του μηνύματος αλλά και στο περιεχόμενό του. Όταν θέλετε να τονίσετε κάτι χρησιμοποιήστε bold χαρακτήρες. Eκτός του ότι είναι κουραστικό για αυτόν που διαβάζει το post με τους κεφαλαίους χαρακτήρες, γενικότερα ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής στον χώρο του Internet σημαίνει ότι "φωνάζετε", οπότε η άσκοπη και συνεχή χρήση τους είναι δυνατόν να προκαλέσει παρεξηγήσεις.
http://www.travelstories.gr/community/help/terms
Σύμφωνα με τους όρους χρήσης:
Απαγορεύονται τα ΚΕΦΑΛΑΙΑ, στον τίτλο του μηνύματος αλλά και στο περιεχόμενό του. Όταν θέλετε να τονίσετε κάτι χρησιμοποιήστε bold χαρακτήρες. Eκτός του ότι είναι κουραστικό για αυτόν που διαβάζει το post με τους κεφαλαίους χαρακτήρες, γενικότερα ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής στον χώρο του Internet σημαίνει ότι "φωνάζετε", οπότε η άσκοπη και συνεχή χρήση τους είναι δυνατόν να προκαλέσει παρεξηγήσεις.
http://www.travelstories.gr/community/help/terms
Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Εμένα όπως έγραψα και στην ιστορία μου με φιλοξένησαν, οπότε δυστυχώς δεν μπορώ αν σε βοηθήσω σε αυτό...Όμως από ότι είχα ρίξει μια ματιά υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία, για όλα τα βαλάντια...Αν νοικιάσετε αυτοκίνητο, θεωρώ ότι οι μετακινήσεις σας θα είναι πιο εύκολες, καθώς υπάρχει συγκοινωνία, αλλά μπορεί να είναι αργή και οι αποστάσεις είναι μεγάλες...Αν κινηθείτε με συγκοινωνία, καλό θα είναι να ψάξετε περισσότερο την τοποθεσία του ξενοδοχείου, να είναι σε "αρτηρία" που να βολεύει για να μη χάνετε πολύ χρόνο καθώς θα γυρίζετε την πόλη..
Aleja
Member
- Μηνύματα
- 13
- Likes
- 13
- Επόμενο Ταξίδι
- Δεν έχω ιδέα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος των ΗΠΑ οδικώς
Το Λος ´Αντζελες ειναι μια αχανής πόλη με πολύ μεγάλες αποστάσεις, με αποτέλεσμα ότι, όπου και να μείνεις,θα είσαι μακριά από πολλά μέρη που θα θες να επισκεφθείς. Εμείς είχαμε μείνει στο Μπέβερλυ Χιλς, που ήταν σχετικά κοντά στο Χόλλυγουντ και στα Γιουνιβέρσαλ Στούντιος. Πάντως αν πήγαινα ξανά την εποχή που πήγα (καλοκαίρι),θα έμενα στη Σάντα Μόνικα. Παραθαλάσσια περιοχή, με ωραία μαγαζιά για φαγητό/ ποτό και πολύ ζωντανή, ιδίως από το απόγευμα και μετά (όχι πολύ αργά). Θα σου έλεγα πάντως ν´ αποφύγεις το Downtown.
Last edited:
Nat ni
Member
- Μηνύματα
- 101
- Likes
- 140
Αύγουστο πήγαμε και μεις.Νοικιασαμε αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο ,ειναι τόσο μεγάλες οι αποστάσεις που το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο.Ξενοδοχείο δεν είχαμε κλείσει .Βρηκαμε πολύ εύκολα στο Μπεβερλυ Χιλς,πολύ καλό ξενοδοχείο .Πιστεύω οτι η ΗΠΑ ειναι μια εύκολη χώρα που μπορείς να βρεις χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία τα "πάντα".Μην αγχωνεσαι.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
Καζακστάν Κιργιστάν Κάτω εκεί στ' απέραντα, στ' απέραντα λιβάδια ....- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-
-
