Ταϊλάνδη Koh Samui: Ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε, ένα απωθημένο έσβησε!

[sophie_3601]

Big Buddha - Wat Plai Laem

Ο ναός του Βig– Buddha φαινόταν από μακριά και καταλάβαινες αμέσως ότι έφτανες. Το τζιπάκι ακολούθησε έναν δρόμο περνώντας κάτω από κάτι σαν πύλη, ο οποίος ένωνε το μικρό νησάκι του Βig– Buddha με το υπόλοιπο Samui. Δεξιά και αριστερά του δρόμου υπήρχε θάλασσα και φαινόταν και η παραλία του Bigbuddhaπου αν και διάσημη πολύ στο νησί δεν με εντυπωσίασε. Να σημειώσω εδώ ότι το νησάκι αυτό το ξεχώριζες και βλεποντάς το από το αεροπλάνο. Το χρυσό άγαλμα του Buddha είναι το πιο διάσημο αξιοθέατο στο Samui και έχει ύψος 12 μέτρα και στον περιβάλλον χώρο κάτω από αυτό υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με souvernirκαι εστιατόρια. Όταν εμείς κλείσαμε το πακέτο λέγαμε «Δεν πειράζει και να μην δούμε τον Buddha ας κάνουμε πρώτα όλα τα άλλα και βλέπουμε! Ένα άγαλμα είναι μόνο!» Η αληθεια είναι ότι είμασταν τυχεροί που ήταν μέσα στο πρόγραμμα του safariκαι τον είδαμε γιατί αν δεν τον βλέπαμε δεν θα ξέραμε τι χάναμε, δεν γίνεται να πας μέχρι το Samuiτόσα χιλόμετρα μακριά και να μην δεις τον Buddha. Δεν ήταν απλά ένα άγαλμα, είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο εντυπωσιακό. Σίγουρα ποτέ δεν ήμουν φαν των αγαλμάτων, μουσείων...κλπ αλλά αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε.



Ανεβήκαμε λοιπόν πάνω στον ναό από τις σκάλες και κάναμε μια γύρα γύρω του, μπροστά είχε να ανάψεις και να αφήσεις εκεί ένα κεράκι. Κανονικά έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να ανέβουμε όπως μας είπαν αλλά κανείς δεν τα είχε βγάλει και μαζί με όλους τους τουρίστες ούτε και εμείς. Βγάλαμε φωτογραφίες, θαυμάσαμε την θέα από ψηλά και κατεβήκαμε. Γυρίσαμε σε όσο χρόνο μας είχε μείνει εκεί στα μαγαζιά που είχε από κάτω και φωνίσαμε ένα μπλουζάκι με ένα ελεφαντάκι επάνω για το μωρό μας το οποίο μας κόστισε 200 baht. Δεν ξέρω αν ήταν φτηνά ή ακριβά, πάντως η ίδια μπλούζα σε μεγάλο μέγεθος για τον σύζυγο μου έκανε 350 baht. Βλέποντας το άγαλμα από κάτω ήταν επιβλητικό. Η ξεναγός μας είπε ότι ο χρυσός επάνω του είναι ψεύτικος γιατί ήθελαν πολλά χρήματα τα οποία δεν είχαν για να το φτιάξουν με αληθινός χρυσό. Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα διαβάσει πουθενά και μου έκανε εντύπωση γιατί ωόμιζα ότι ήταν με αληθινό χρυσό. Ο χρόνος μας εκεί τελείωσε και ξεκινήσαμε για το WatPlaiLaemπου ήταν εκεί κοντά και φτάσαμε γρήγορα. Το Wat Plai Laem είναι ένας ενεργός Βουδιστικός ναός. Έδειχνε σαν μοναστήρι, δεν ξέρω όμως αν ήταν ή αν υπάρχει αυτός ο όρος στην Ταυλάνδη. Η είσοδος στον ναό είναι ελέυθερη. Όταν μας κατέβασαν από τα τζιπ μας είπαν να σεβαστούμε τον χώρο και να δούμε ότι θέλουμε με ηρεμία και κάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερη ησυχία. Πρώτα πήγαμε να δούμε το άγαλμα της Guanyin.



Το λευκό γιγαντιαίο και επιβλητικό άγαλμα της θεάς Guanyin με τα 18 χέρια, η θεά του ελέους και της συμπόνιας είναι σίγουρα μια γαλήνια παρουσία στο ναό. Η Guanyin πιστέυεται ότι είναι προστάτιδα της αγάπης καθώς και θεά της γονιμότητας. Επίσης πιστέυεται ότι προστατεύει τους ναυτικούς στην θάλασσα. Το πλήθος των χεριών της και των "όπλων" της είναι και η ικανότητα της για να παρέχει την βοήθεια της σε όλο τον κόσμο. Η ξεναγός επίσης μας είπε ότι το πλήθος των χεριών της συμβολίζει το πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει μια γυναίκα. Το Wat Plai Laem περιλαμβάνει ακόμα ένα μεγάλο γελαστό άγαλμα του Buddha το οποίο συμβολίζει την τύχη.



Σε αυτό ο Buddha κρατάει στο ένα του χέρι ένα πουγκί και στο άλλο ένα κομπολόι. Αρκετά εντυπωσιακό και αυτό. Και τα δυο αυτά μεγάλα αγάλματα μας είπαν ότι φτιάχτηκαν από χορηγίες κατοίκων. Στο χώρο υπήρχε ακόμα ένας ναός (αίθουσα τελετών) στον οποίο αφού βγάλαμε τα παπούτσια μας μπήκαμε μέσα. Ήθελα πολύ να δω πως είναι ένας Βουδιστικός ναός. Στο κέντρο του ναού και πάνω σε ένα χαμηλό βάθρο υπήρχε ένα μεγάλο κόκκινο χαλί στο οποίο δεν επιτρεπόταν να πατήσεις. Ήταν μόνο για τους μοναχούς που πήγαιναν να προσευχηθούν. Στην μία άκρη του χαλιού υπήρχε ένα χρυσό (αληθινό ή΄όχι δεν γνωρίζω) άγαλμα του Buddha και γύρω γύρω στους τοίχους και στο ταβάνι πολλές τοιχογραφίες, κάτι σαν τις δικές μας αγιογραφίες με πρωταγωνιστή πάντα τον Buddha.Ο ναός όπως και τα μεγάλα αγάλματα της Gyanyin και του Buddha περιβάλόταν από μια λίμνη που ήταν γεμάτη με ψάρια. Όταν οι επισκέπτες κάνουν μια δωρεά στον ναό, τους δίνεται τροφή για να ταϊσουν τα ψάρια. Τριγύρω υπήρχαν πολλά μικρότερα αγάλματα να δεις καθώς και ακόμα ένα κτίριο - ναός που ήταν πολύ εντυπωσιακό στο οποίο μας ενημέρωσαν ότι εκεί μπαίνουν μέσα μόνο οι μοναχοί. Οι μοναχοί φορούσαν πορτοκαλί ρούχα όπως αυτά που βλέπουμε στις στις ταινίες και απαγορέυεται να τους αγγίξεις. Προσπάθησα να βγάλω φωτογραφία έναν χωρίς να το καταλάβει για να τους θυμάμαι. Επόμενος προορισμός μας ήταν οι περίφημοι βράχοι grandmotherκαι grandfatherrocks.



Grandfather – Grandmother Rocks

Hin Ta and Hin Yai ο παππούς και η γιαγιά στα Ταϋλανδέζικα. Πρόκειται για σχηματισμούς βραχών που μοιάζουν με τα ανδρικά και τα γυναικεία γεννητικά όργανα.Η ιστορία που αναγράφεται σε μια πινακίδα κοντά στα βράχια περιγράφει την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που έμεναν με τον γιο τους. Όταν ο γιος τους ήρθε σε ηλικία γάμου αποφάσισαν να ταξιδέψουν και να πάνε να ζητήσουν το χέρι της νύφης για να τον παντρέψουν. Ξέσπασε όμως καταιγίδα, το σκάφος τους ναυάγησε και το ζευγάρι δεν ήταν ικανό να κολυμπήσει ως την ξηρά για να επιβιώσει, έτσι πέθαναν στην θάλασσα και τα σώματα τους πήραν την μορφή αυτών των βράχων ώς απόδειξη για τους γονείς της νύφης για τις προθέσεις τους. Παρόλη την τραγωδία του ζευγαριού όμως εμένα αυτοί οι βράχοι δεν μου φάνηκαν ιδιαίτερα εντυπωσιακοί. Είχε όμως ανάμεσα τους μια καταπληκτική μικρή παραλία και είχε και πάρα πολύ όμορφη θέα από επάνω, αλλά γλιστράγε πάρα πολύ, προσέχτε πολύ όταν πάτε!

 

[sophie_3601]

Samui Tropical Garden – Namaung Waterfall

Ακολούθησε επίσκεψη στους καταράκτες Namaung. Υπάρχουν δυο καταράκτες, ο ένας έχει ύψος 18 μέτρων και είναι εύκολα προσβάσιμος με όχημα, ενώ ο δέυτερος είναι ύψους περίπου 80 μέτρων και θέλεις 30 λεπτά περίπου περπάτημα για να τον δεις. Γενικά υπάρχουν αρκετοί καταράκτες στο Samui αλλά αυτοί οι δύο είναι οι πιο διάσημοι και από τα πιο γνωστά αξιοθέατα του νησιού. Πήγαμε να δούμε τον καταράκτη και ανεβήκαμε περίπου σε 15 λεπτά. Το τοπίο δεν χρειάζεται να πω πως ήταν συγκλονιστικό! Είμασταν μέσα στην φύση και ακούγαμε τα νερά να τρέχουν, παντού έβλεπες πράσινο, απλά υπέροχα! Ήταν από αυτά που ήθελα να δω όπωσδήποτε φτάνοντας στο νησί.






Ο καταράκτης να πω την αλήθεια φαινόταν πιο εντυπωσιακός στις φωτογραφίες που είχα δει στο internet και στο google earth και με απογοήτευσε λίγο αλλά αυτό οφειλόταν στο ότι δεν είχε πολύ νερό. Όπως μας είπαν και οι ξεναγοί δεν είχε πολλές βροχές φέτος και γι' αυτό και οι καταράκτες ήταν λίγο "φτωχοί" σε νερό. Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας κατεβήκαμε στον μικρότερο καταράκτη ο οποίος σχημάτιζε με το νερό του που έτρεχε προς τα κάτω μια φυσική πισίνα στην οποία μπορούσες να κάνεις και μπάνιο. Είχαν φτιάξει και νεροτσουλήθρες που κατέληγαν στην φυσική πισίνα. Εμείς είχαμε φορέσει τα μαγιό μας γιατί είχαμε σκοπό να κάνουμε μπάνιο από την αρχή αλλά τελευταία στιγμή το μετανιώσαμε. Ο χρόνος μας εκεί ήταν περιορισμένος και θέλαμε να το απολαύσουμε και όχι να είμαστε στο τρέξιμο του στυλ "άντε να βουτήξουμε και γρήγορα να βγούμε να στεγνώσουμε να φύγουμε..." Και να πω την αλήθεια είδαμε και κάτι σφήγκες στο νερό και λέμε «άστο μην μας τσιμπήσουν και χαλάσουμε τις διακοπές μας». Εκεί υπήρχε και ένα μαγαζάκι και καθίσαμε να απολαύσουμε το τοπίο. Α! Και κάτι που μου έκανε εντύπωση, εκεί κάπου μέσα στην φύση είδα μια ταμπέλα που είχε ένα χεράκι με ένα λουλούδι και από επάνω ένα απαγορευτικό και έλεγε «Donottouchtheflowers”. Ακολούθησε γεύμα σε εστιατόριο με εκπληκτική θέα του νησιου από ψηλά. Είχε ωραίο φαγητό, γέλιο και καλή παρέα αφού κάτσαμε και τα 6 άτομα του τζιπ μαζί και ανοίξαμε κουβέντα. Έξω από το εστιατόριο είχε ένα κλουβί με μαϊμούδες και μια λίμνη με γατόψαρα, κάτι που είδα πρώτη φορά.

 

[sophie_3601]

Buddha secret garden

Το Buddha secret garden είναι γνωστό και ως magic garden ή heaven garden. Μαγικός κήπος ή κήπος του παραδείσου. Η είσοδος και εκεί ήταν ελέυθερη αλλά έχω την εντύπωση ότι αν πας να το δεις μόνος σου πληρώνεις 80 baht (και αυτό το λέω με επιφύλαξη χωρίς να είμαι σίγουρη). Μπαίνοντας μέσα αντικρίζεις μια σκάλα που κατεβαίνει προς τα κάτω με πλούσια βλάστηση δεξιά και αριστερά της. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε λοιπόν τα σκαλάκια και το μέρος έμοιαζε μοναδικό. Το πρώτο που έβλεπες και δεν θα μπορούσες να μην το προσέξεις ήταν ένα μικρό διόροφο σπιτάκι έρημο, με τα φυτά να το έχουν αγκαλιάσει και να έχουν αναριχηθεί επάνω του... έμοιαζε σαν στοιχειωμένο και αυτό ήταν το δυνατό του σημείο. Ήταν με ανοιχτές τις πόρτες και θα ήθελα πολύ να μπω μέσα και να το εξερευνήσω αλλά δεν ξέρω αν αυτό επιτρεπόταν οπότε δεν μπήκα στον κόπο. Αυτό ήταν το σπίτι ενός αγρότη που έμενε κάποτε εκεί σε αυτόν τον κήπο μαζί με την οικογένεια του. Ο κήπος περιλάμβανε μια πλούσια συλλογή αγαλμάτων τα οποία τα είχε φτιάξει ο ίδιος ο αγρότης και απεικόνιζαν ζώα, θεότητες, ανθρώπους, ακόμα είχε φτιάξει και τον ίδιο του τον εαυτό.






Τα αγάλματα ήταν διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία του κήπου. Κάποια θα μπορούσες να πεις ότι φαίνονταν σαν να ήταν και κρυμένα καθώς τα ανακάλυπτες σιγά σιγά. Άνάμεσα σε όλα αυτά τα αγάλματα και το σπίτι ήταν και ένα μικρό ποταμάκι από έναν μικρό καταράκτη.



Όλα αυτά σαν σύνολο δημιουργούσαν ένα απίστευτο μέρος, σου έβγαζαν ένα πολύ όμορφο συναίσθημα και το μέρος αυτό σε ηρεμούσε. Μου άρεσε πάρα πολύ. Ο κήπος δεν ήταν πολύ μεγάλος αλλά καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί ψάχνοντας όλα τα αγάλματα και βγάζοντας φωτογραφίες μαζί τους. Όταν είδαμε το πλήθος να φεύγει ανεβήκαμε και εμείς τις σκάλες για την επιστροφή μας στο τζίπ.

 

[sophie_3601]

Είναι τρελοί αυτοί οι Ταϋλανδέζοι!!!

Επόμενος προορισμός μας το μεγαλύτερο υψόμετρο του βουνού, το viewpointνομίζω στα 650 μ. ύψος. Ανεβαίνοντας στα τζιπ μας ρώτησαν αν ήθελε κανείς να καθίσει επάνω στην κορυφή του, ξέρετε στο μέρος πάνω από τον οδηγό και τον συνοδηγό. Το ζευγάρι των Ιρλανδών ήθελε και έτσι ξεκινήσαμε με 4 άτομα στην καρότσα και 2 στην κορυφή. Εδώ άρχισε η διασκέδαση... Εντάξει ήξερα από την αρχή ότι ήρθα σε ένα νησί μιας χώρας όπου οι οδηγοί είναι οι χειρότεροι, όπου τα ατυχήματα είναι η πρώτη αιτία θανάτου, όπου όλοι μας είπαν "μην νοικιάσετε για την ασφάλεια σας", οι χάρτες επάνω έγραφαν «προσοχή!».... δεν είχα νιώσει όμως κανέναν κίνδυνο ή φόβο σε αυτοκίνητο εως τώρα. Το έβλεπα ότι οδηγούσαν τρελά, ότι κάνανε απότομες προσπεράσεις, ότι έτρεχαν σαν τους τρελούς αλλά ήξερα ότι αυτός είναι ο τρόπος τους να οδηγούν. Η θεωρεία μου ήταν ότι αυτοί δεν κινδύνευαν από ατυχήματα παρά μόνο οι τουρίστες που δεν ήξεραν τον τρόπο οδήγησης τους. Από εκείνη την ώρα που ξεκινήσαμε λοιπόν ο οδηγός άρχισε να κάνει τα τρελά του. Το τζιπ άρχισε να τρέχει με μανία μέσα στους χωματόδρομους της ζούγλας και εμείς να πηγαίνουμε πάνω - κάτω από τις λακούβες και τον ανώμαλο δρόμο. Οι Ιρλανδοί που είχαν κάτσει στην κορυφή τσίριζαν και γέλαγαν λες και βρισκόντουσαν σε τρενάκι του λούνα παρκ και εμείς οι υπόλοιποι από πίσω δέσαμε τις ζώνες μας που μέχρι τώρα ήταν διακοσμητικές επάνω στο τζιπ. Κρατιόμασταν και από τα σίδερα, λέγαμε τα δικά μας και γελάγαμε. Προσπάθησα να τραβήξω και με την κάμερα αλλά πρέπει είναι το χειρότερο βίντεο από όλα όσα τράβηξα γιατί το χέρι μου δεν είχε καμία σταθερότητα. Ο οδηγός πέρναγε επίτηδες κάτω από τα δέντρα στην άκρη του δρόμου και οι Ιρλανδοί στην κορυφή πιάνανε τα κλαδιά για να μην τους χτυπήσουν. Φτάνουμε σε μια απότομη κατηφόρα και εκεί τα έδωσε όλα!!! Όλοι μαζί φωνάζαμε και το ευχαριστιόμασταν, η αδρεναλίνη είχε φτάσει στα ύψη. Η εικόνα της φύσης γύρω μας ήταν καταπληκτική. Η αίσθηση της περιπλάνησης μέσα στην ζούγκλα, το τοπίο, τα όλα όσα είχαμε δει μέχρι εκείνη την ώρα και το πόσο καλά είχαμε περάσει έκαναν το safari μοναδικό. Σίγουρα αν ξαναπήγαινα παρόλο που τώρα τα έχω δει όλα αυτά, θα την ξαναέκανα αυτή την εκδρομή. Φτάνουμε σε μια αλάνα όπου ήταν και το viewpoint του βουνού. Ο οδηγός αφού μας έκανε πρώτα μερικές σβούρες με ταχύτητα γύρω - γύρω στην αλάνα μας άφησε να κατέβουμε και να βγάλουμε φωτογραφίες.Ο ξεναγός που καθόταν στο κάθισμα του συνοδηγού κατέβηκε και αυτός, έκοψε μερικά κόκκινα λουλούδια που ήταν εκεί και τα πρόσφερε στις 3 γυναίκες. Τα άλλα δυο τζιπ είχαν φτάσει πριν από εμάς. Η θέα ήταν καταπληκτική! Έβλεπες από αυτό το ύψος όλο το βουνό μέχρι κάτω και την θάλασσα, μέχρι και το kohPhangan που ήταν απέναντι. Σε έπιανε δέος, έβλεπες την ομορφιά του Samui σε όλο της το μεγαλείο. Είχε ένα ξύλινο βάθρο που από κάτω είχε κενό, στηριζόμενο στο γκρεμό που ανεβήκαμε όλοι επάνω για να βγάλουμε φωτογραφία. Βλέποντας το κενό από κάτω σε έπιανε ανατριχήλα και αναρωτιόσουν αν αυτό που πατάς στηρίζεται καλά και δεν θα πέσει.



Γυρίσαμε στα τζιπ και στην κορυφή αυτή την φορά κάθισε το ζευγάρι των Άγγλων. Φεύγοντας από εκεί η διαδρομή ήταν ακόμα πιο τρελή. Κάποια στιγμή ο δρόμος μπροστά μας έγινε πολύ πιο ανώμαλος. Είχε κάτι λακούβες μεγάλες σε μήκος και τεράστιες σαν τάφρους. Ο τρελός οδηγός μας πήγαινε και έπεφτε μέσα αντί να τις αποφέυγει και τα άλλα δυο τζιπ πίσω μας ακολουθούσαν και αυτά!





Πηγαίνοντας και πέφτοντας από λακούβα σε λακούβα έτσι όπως μας πήγαινε πέσαμε σε μία καλή και κολλήσαμε, η δεξιά ρόδα ήταν όλη μέσα! Πάταγε τέρμα το γκάζι για να μπορέσει να βγάλει το αυτοκίνητο αλλά τίποτα. Σταμάτησαν και τα άλλα τζιπ πίσω μας και περίμεναν να ξεκολλήσουμε αλλά εμείς τίποτα! Είχαμε κολλήσει για τα καλά! Κατεβήκαμε όλοι κάτω ώσπου ξανα ανεβήκαμε και καθίσαμε όλοι από την αριστερή πλευρά για να το βοηθήσουμε να βγει με το βάρος μας. Κάποια άτομα από τα άλλα τζιπ είχαν κατέβει και προσπαθούσαν άλλοι με τα χέρια τους να βοηθήσουν σηκώνοντας την ρόδα προς τα επάνω και άλλοι βάζοντας το βάρος τους στην αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου. Ο οδηγός πάτησε τέρμα το γκάζι και με λίγη προσπάθεια καταφέραμε να ξεκολλήσουμε. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι ενώ τα τζιπ που ακολουθούσαν είδαν ότι κολλήσαμε, πήγαν και αυτοί οι τρελοί οδηγοί τους και έπεσαν μέσα στην ίδια λακούβα αλλά ευτυχώς εκείνοι δεν κόλλησαν. Συνεχίσαμε την περιπετειώδη διαδρομή μας ώσπου.... τι βλέπουμε! Ο οδηγός μας είχε κατέβει από το τζιπ, έτρεχε δίπλα του και μας χαιρέταγε! Ο τρελός! Πηγαίναμε με το τζιπ χωρίς οδηγό! Εκεί τα χρειαστήκαμε όλοι μας! Δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό! Ευτυχώς η αγωνία μας κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα που όμως φάνηκαν αιώνες, μπήκε γρήγορα μέσα και ναι το ζήσαμε και αυτό! Φαντάσου να είσαι στο δάσος μέσα σε ένα τζιπ σε ανώμαλο χωματόδρομο και χωρίς οδηγό... τώρα που το σκέφτομαι γελάω αλλά εκείνη την ώρα τρόμαξα πολύ. "Δεν έχει τέτοια" του είπαν οι Ιρλανδοί "να μην το ξανακάνεις αυτό". Ο τρελός φόραγε επίσης ένα μαντήλι στο πρόσωπο του για να μην αναπνέει την άμμο από τον χωματόδρομο αλλά είχε καλυμμένα και τα μάτια του για να μην τον ενοχλεί η σκόνη και εμείς αρχικά νομίζαμε ότι δεν βλέπει (ήταν μαύρο το μαντήλι βλέπεις) αλλά για να ζούμε ακόμα υποθέτω ότι έβλεπε μια χαρά. Έτσι συνεχίσαμε την διαδρομή χωρίς άλλα απρόοπτα για την φυτεία δέντρων καουτσούκ. Εκεί κατεβήκαμε και μας έδειξαν πως παράγεται και μαζεύεται το λάτεξ από τα δέντρα.



Αρκετά ενδιαφέρον και αυτό. Αυτός ήταν και ο τελευταίος μας σταθμός για σήμερα. Φεύγοντας αφου μας ρώτησαν αν θέλαμε να κάτσουμε και εμείς στην κορυφή του τζιπ και είπαμε όχι (ναι το παραδέχομαι φοβόμουν να κάτσω εκεί επάνω) έκατσε ο ξεναγός μας. Το τζιπ πήγαινε πιο συντηρητικά τώρα. Χαζεύαμε την διαδρομή και την φύση. Στον δρόμο έβλεπες πολλά δέντρα καρύδας και των δυο ειδών. Όπως μας είπαν το ψηλό δέντρο καρύδας είναι που έβγαζε τις πιο νόστιμες (αυτές που πίνουμε) και από το χαμηλό δέντρο ήταν λίγο πιο πικρές (ελπίζω να μην τα μπέρδεψα και τα έγραψα ανάποδα). Βγάζαμε φωτογραφίες ώσπου σταματήσαμε κάτω από ένα δέντρο με κάτι κόκκινα μικρά φρούτα. Έκοψε μερικά ο ξεναγός και μας τα μοίρασε. Εμφανισιακά έμοιαζαν σαν μικρά μήλα αλλά στην γεύση ήταν πιο γλυκά. Τον ρωτήσαμε "πως τα λένε αυτά?" και σαν καλαμπουρτζής που ήταν μας απάντησε "φρούτα!". Κράτησα τα κουκούτσια τους και τα έφερα στην Αθήνα. Στο μέρος που είχαμε σταματήσει φαινόταν η θέα της θάλασσας και το νησάκι του big - Buddha. Συνεχίσαμε την διαδρομή με ήπιους τόνους και αφού κατεβήκαμε το βουνό σταματήσαμε πάλι και αφήσαμε τον ξεναγό να παεί σε ένα από τα άλλα τζιπ και στην κορυφή καθίσαν τα δυο κορίτσια, η Ιρλανδέζα με την Αγγλίδα. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και επιστρέφοντας πια στα resort μας, αφήσαμε πρώτα τα δυο ζευγάρια στα ξενοδοχεία τους και τελευταίοι φτάσαμε και εμείς στο δικό μας. Δώσαμε φιλοδόρημα στον οδηγό για το αξέχαστο safari που μας προσέφερε και πήγαμε στην παραλία μας για ένα χαλαρωτικό μπάνιο, κάτι που το χρειαζόμασταν μετά από όλο αυτό.

 

[go2dbeach]

Χαιρομαι που μας εγραψες τη συνεχεια. Το Σαμουι εχει αλλαξει πολυ οπως φαινεται , αλλα εξακολουθει να αρεσει ειδικα σε αυτους που πανε για πρωτη φορα στη χωρα. Ελπιζω να υπαρχει συνεχεια και συντομα :LOL: αν γινεται!

 

[jimakos]

Δεν θα συνεχισεις την ιστορια σου???