Ταϊλάνδη Koh Samui: Ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε, ένα απωθημένο έσβησε!

[deka]

Με τον ενθουσιασμό σου μας μετέφερες κι εμάς στο Samui... Τι όμορφα!

 

[anny]

Επιστρέφοντας βρήκαμε έξω από το δωμάτιο μας ένα πιάτο με φρούτα (αυτά του καλωσορίσματος που ανέφερα για το γαμήλιο) και τα πήραμε μέσα να τα δοκιμάσουμε. Ήταν αρκετά ωραία θα έλεγα. Εδώ θα ήθελα την βοήθεια σας αν ξέρετε να μου πείτε πως τα λένε είναι στην παρακάτω φωτογραφία!

Το κόκκινο μαλλιαρό φρούτο είναι το rambutan (στα ταϋλανδέζικα Ng-ock) Rambutan - Wikipedia, the free encyclopedia
Το κίτρινο λέγεται longan (στα ταϋλανδέζικα Lum-Yai) Longan - Wikipedia, the free encyclopedia
Και το άλλο, προφανώς ειναι κάποιο είδος μανταρινιού.

 

[katkats]

Για το τρίτο είδος που όντως μοιάζει με μανιτάρι, αλλά δεν μπορεί να είναι:
νομίζω ότι είναι αυτό
Longan - Wikipedia, the free encyclopedia

 

[anny]

Για το τρίτο είδος που όντως μοιάζει με μανιτάρι, αλλά δεν μπορεί να είναι:
νομίζω ότι είναι αυτό
Longan - Wikipedia, the free encyclopedia

Το Longan το αναφέρω δεύτερο και είναι αυτό που βρίσκεται πάνω από το rambutan.
Και είδος μανταρινιού, όντως υπάρχει στην περιοχή.
Fruit's of Thailand - Tasty Tropical Fruit's: Tangerine (Som

 

[katkats]

Θέλω να κρυφτώ κάτω από το laptop. Διαβάζω γρήγορα και το μανταρίνι στο μυαλό μου έγινε μανιτάρι. Εννοείται ότι έχεις δίκιο anny.

 

[anny]

Θέλω να κρυφτώ κάτω από το laptop. Διαβάζω γρήγορα και το μανταρίνι στο μυαλό μου έγινε μανιτάρι. Εννοείται ότι έχεις δίκιο anny.

Κι εγώ νόμιζα ότι διάβασες φευγαλέα την απάντησή μου και δεν εννούσες πραγματικά μανιτάρι, αλλά μανταρίνι και ότι για το λάθος αυτό έφταιγε ο δαίμων του πληκτρολογίου.

 

[sophie_3601]

Ονειρεμένο θαλάσσιο πάρκο...

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Το ξημέρωμα δεν άργησε να έρθει. Στις 7:30 θα ερχόταν το πουλμανάκι να μας πάρει να φύγουμε για την προγραμματισμένη εκδρομή μας. Ξυπνήσαμε στις 6:30 αλλά ήταν μια από τις φορές που ξυπνάς και δεν σε ενοχλεί το πρωινό ξύπνημα. Ξυπνάς και έχεις όλη την καλή διάθεση να ξεκινήσεις την μέρα σου. Μέχρι τις 7:00 είχαμε ετοιμαστεί και πήγαμε να πάρουμε το πρωινό μας που ευτυχώς ξεκίναγαν να το σερβίρουν από νωρίς (7:00 - 10:00) και προλάβαμε. Τόσο νωρίς που ήτανε χρειαζόμασταν ένα καφεδάκι επειγόντως! Το προηγούμενο βράδυ δεν φαινόταν καθαρά το πόσο ωραίος ήταν ο χώρος του πρωινού. Όλα τα έπιπλα ξύλινα, οι καρέκλες και τα τραπέζια σκαλιστά όλα ταίριαζαν απόλυτα με το απλό και λιτό ύφος του νησιού. Ο μπουφές πλούσιος Ταυλανδέζικη κουζίνα, ομελέτες που τις έφτιαχναν σε στυλ φακέλου, τοστ, κέικ, κρουασάν και φρούτα. Ο καφές φυσικά Γαλλικός όπως στα περισσότερα μέρη στο εξωτερικό. Καθίσαμε μέχρι τις 7:30 ώσπου ήρθε το πουλμανάκι. Για άλλη μια φορά χαζεύαμε την διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στην προβλήτα του Nathon. Επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι το οποίο όταν φτάσαμε εμείς ήταν ήδη γεμάτο και φύγαμε. Οι θέσεις που βρήκαμε να κάτσουμε ήταν έξω και πίσω πίσω εκεί όπου δεν είχε σκέπαστρο από τον καυτό ήλιο. Δεν μας πτόησε όμως απλά βάζαμε αντηλιακό κάθε τρεις και λίγο. Γενικά μου αρέσει ο ήλίος μπορεί εδώ να κάθομαι με τις ώρες και να ψήνομαι αλλά όταν πηγαίνω διακοπές προσέχω πολύ περισσότερο. Ο λόγος είναι γιατί δεν θέλω να πάθω κάποιο έγκαυμα και να μου χαλάσει τις διακοπές, ενώ εδώ δεν με πειράζει αν κοκκινίσω και λίγο!
Ο προορισμός μας το θαλάσσιο πάρκο (Angthong national marine park) είναι ένα σύμπλεγμα 42 νησιών στο αρχιπέλαγος Angthong. Όλα τα νησιά του πάρκου είναι ακατοίκητα και κατοικήται μόνο το ένα από αυτά που είναι και το μεγαλύτερο το Phaluai το οποίο δεν ηλεκτροδοτείται και δεν είναι αναπτυγμένο τουριστικά. Ο πρώτος μας προορισμός ήταν το νησί Wua Ta lap. Στην διαδρομή βλέπαμε τα παρθένα νησιά που περνάγαμε του θαλάσσιου πάρκου με την πλούσια βλάστηση τους και τις υπέροχες παραλίες τους. Όλα τους εκπληκτικά, άλλα μικρά σαν μόνο ένας βράχος με βλάστηση και άλλα μεγαλύτερα, το κάθε ένα ξεχωριστό. Σαν γνήσιοι τουρίστες φωτογραφίζαμε τον κάθε βράχο - νησί που περνάγαμε και την κάθε παραλία με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ζοομ στην ψηφιακή. Το καραβάκι σταμάτησε! Είχαμε φτάσει! Περιμέναμε να έρθουν τα βαρκάκια να μας πάρουν και να μας κατεβάσουν στο νησί. Το θέαμα του νησιού εκπληκτικό, δεν μπορώ να περιγράψω απόλυτα αυτό που ένιωσα βλέποντας αυτό το τοπίο αλλά νομίζω ότι η φωτογραφία τα λέει όλα.





Ήταν αυτό που θα ήθελα να δω όταν φανταζόμουν ένα τροπικό μέρος. Για μένα που δεν είμαι πολυταξιδευμένη αυτό το μέρος ήταν ο παράδεισος. Κατεβήκαμε στο νησί και ένιωθα ήδη πολύ περίεργα λες και ήταν ψέμματα το ότι βρισκόμουν εκείνη την στιγμή εκεί. Το πρόγραμμα είχε αν ήθελες να ανέβεις στην κορυφή του νησιού και να δεις από το view point την θέα του ωκεανού από ψηλά, μας είπαν ότι είναι 40 λεπτά να πας και να έρθεις και είπαμε να μην πάμε και απλά να κάτσουμε και να ευχαριστηθούμε το νησί, την θάλασσα και το τοπίο κάτι που δεν μετανιώσαμε στην πορεία. Είμαι σίγουρη ότι η θέα θα ήταν εκπληκτική. Γενικά είμαστε της περιπέτειας και του περπατήματος δεν είναι ότι βαριόμασταν να πάμε, θέλαμε όμως να το ζήσουμε λίγο και να τα απολάυσουμε. Περιπλανηθήκαμε λίγο τριγύρω ώστε να δούμε όσο περισσότερο γινόταν μέρος του νησιού και μετά καθίσαμε στην παραλία. Τι παραλία ήταν αυτή, τι ομορφιά! Νομίζω ότι αυτή η παραλία και αυτή του Koh Tao (που πήγαμε άλλη μέρα) ήταν τα ωραιότερα που είδα σε αυτές τις διακοπές μου. Εννοείται πως την κάναμε και την βουτιά μας, εγώ ειδικά δεν άφησα παραλία για παραλία που να μην βουτήξω. Ξέρω ένα ζευγάρι που πήγε γαμήλιο στις Μαλδίβες και δεν βούτηξαν τα παιδιά στην θάλασσα λόγω των καρχαριών και έλεγα "κρίμα τόσα χιλιόμετρα και να μην βουτήξεις σε αυτά τα νερά". Είχα διαβάσει για καρχαρίες και στην Ταυλάνδη και ήμουν σίγουρη ότι υπάρχουν, είχα ρωτήσει και εσάς και μου είχατε πει ότι δεν είχατε δει... αλλά εγώ ήξερα μέσα μου ότι υπάρχουν ακόμα κι αν αυτοί είναι των υφάλων και δεν τρώνε (!)... αλλά θα βούταγα όπως και να έχει παντού. Πόσες φορές είχα πει ότι θα ηθελα να δω έναν καρχαρία... είμαι τρελή; Δεν ξέρω! Αν αναρωτιέστε πάντως δεν είδα ούτε και εγώ κανένα καρχαρία σε όσες παραλίες πήγα.
Η ώρα πέρασε και έφτασε η ώρα να αναχωρήσουμε με επόμενο προορισμό μας το νησί Mae Koh με την σμαραγδένια όπως την λένε λίμνη Talay Nai. Ήρθε το βαρκάκι, μας πήγε στο καράβι μας και συνεχίσαμε την πορεία μας για το Mae Koh. Ήταν κοντά από εκεί και δεν αργήσαμε να φτάσουμε. Κατεβήκαμε και βιαστήκαμε να πάμε να δούμε την λίμνη γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο. Όποιος είχε να κάνει κανό μετά έπρεπε να βιαστεί έτσι είχαμε μόνο 30 λεπτά και για να πας να δεις την λίμνη και να γυρίσεις χρειαζόσουν τα 15, όποιος πάλι δεν είχε να κάνει κανό έμενε και απολάμβανε το νησί περισσότερη ώρα. Έτσι ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες...



Ευτυχώς που είχαμε μαζί μας τα παπουτσάκια θαλάσσης και μας έσωσαν. Η σκάλα ήταν πολύ απότομη και σε κάποια σημεία ήταν και σχεδόν κάθετη κατά 90 μοίρες, χρειαζόσουν παπούτσια όπωσδήποτε για να ανέβεις. Άνετα μπορούσες να γλιστρήσεις και να πέσεις ή να χτυπήσεις και γι' αυτό ανεβαίναμε πολύ προσεχτικά. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τραβήξω την διαδρομή με την κάμερα γιατί έπρεπε να προσέχω στις σκάλες κάτι που δεν θα μπορούσα να το κάνω αν τράβαγα κιόλας. Φτάσαμε σε ένα θέαμα εκπληκτικό γύρω γύρω το ύψωμα του νησιού με την βλάστηση του και στην μέση η λίμνη με τα πράσινα νερά της.





Η λίμνη αυτή ενέπνευσε τον συγγραφέα του βιβλίου "The Beach" το οποίο έγινε αργότερα η γνωστή ταινία με τον Leonardo Di Caprio. Η ταινία όμως δεν γυρίστηκε εκεί αλλά στα phi phi. Το νερό είναι θαλασσινό και έχει βάθος 7 μέτρα. Κάπου διάβασα ότι η τρύπα με την οποία επικοινωνεί με τον ωκεανό και έχει περάσει το νερό μέσα είναι τόσο μικρή που δεν χωράει ούτε ψάρι τώρα τι είναι αλήθεια και τι όχι δεν γνωρίζω... Αφού μείναμε λίγη ώρα εκεί όσο προλαβαίναμε δηλαδή και τραβήξαμε τις φωτογραφίες μας κατεβήκαμε τις σκάλες προς τα πίσω γιατί μας περίμεναν τα κανό.



Δεν είχαμε ξανακάνει και ούτε ξέραμε αλλά είπαμε να το δοκιμάσουμε. Πήγαμε στην παραλία, εκεί μας εξήγησαν πως θα "οδηγήσουμε" το κανό και ξεκινήσαμε έχονταν έναν οδηγό μπροστά και έναν πίσω για κάθε ενδέχόμενο. Πηγαίναμε κάνοντας κουπί περιμετρικά του νησιού και βλέπαμε πράγματα, τοπία και σπηλιές στην θάλασσα που δεν θα μπορούσαμε να τα δούμε διαφορετικά γι' αυτό τον λόγο και μόνο αξίζει κανείς να κάνει το κανό. Ακόμα και σαν εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη, λίγο κουραστικό για εμάς που δεν ξέραμε αλλά τα καταφέρναμε μια χαρά. Δεν είμασταν ούτε οι πρώτοι αλλά ούτε και τελευταίοι στη σειρά κι αυτό ήταν πολύ ενθαρυντικό για εμάς τους πρωτάρηδες. Είχαμε πολύ πλάκα όμως γιατί φωνάζαμε μεταξύ μας "Δεξιά", "Αριστερά" εννοώντας το κουπί ώστε να κάνουμε το ίδιο και να πηγαίνει το κανό ευθεία. Περάσαμε από μακριά δυο - τρεις παραλίες ώσπου κατευθυνθήκαμε σε μια άλλη για να αφήσουμε τα κανό και να έρθει το καραβάκι να μας πάρει.



Ήταν η πρώτη παραλία που είδα χωρίς φοίνικες με κάτι άλλα δέντρα, είχε όμως πλούσια βλάστηση και αυτή και την δική της ξεχωριστή ομορφιά. Κάναμε και εκεί την βουτιά μας ώσπου ήρθε το καραβάκι και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μέχρι το Nathon και από εκεί με το πουλμανάκι πίσω στο ξενοδοχείο μας.

 

[sophie_3601]

Παράλλειψα να πω ότι στο καραβάκι φάγαμε και γεύμα το οποίο ήταν κοτόπουλο με λαχανικά και διάφορα φρούτα. Αναψυχτικά έπινες όσο ήθελες αλλά αν ήθελες μπύρα την πλήρωνες 70 baht.
Γυρίσαμε πίσω γεμάτοι από την σημερινή μέρα. Οι εντυπώσεις χαράκτηκαν βαθιά μέσα μας και η εμπειρία μας έγινε κιόλας ανάμνηση. Ήδη μας έλειπες το μέρος. Ξέραμε ότι δεν θα το ξαναδούμε αλλά είμασταν τυχεροί μόνο και μόνο που τα καταφέραμε να έρθουμε ως εδώ και να δούμε αυτή την ομορφιά. Το απογευματάκι η ώρα μας κύλησε όμορφα! Αφού μιλήσαμε μέσω skype με τους γονείς μας και είδαμε το μικρό μας πλασματάκι πήγαμε στην reception να κλείσουμε την αυριανή μας εκδρομούλα. Το μενού για αύριο είχε elephant safari και μας κόστισε 1800 baht το άτομο. Μετά πήγαμε στην παραλία μας. Έτσι την λέγαμε αυτή ήταν η δική μας παραλία, "η παραλία μας"! Πηγαίναμε κάθε μέρα και ξαπλώναμε στις μαξιλάρες ή τις λιγοστές ξαπλώστρες που είχε, δεν γινόταν να περάσει μέρα και να μην πάρουμε την "δόση" μας. Βουτήξαμε και ευχαριστηθήκαμε την θάλασσα πολύ περισσότερο από την προηγούμενη ημέρα που ήταν η αναγνωριστική για εμάς. Το τοπίο και μόνο ήταν αρκετό για να ικανοποιήσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς. Η ώρα μας πέρασε απολαμβάνοντας την θάλασσα και ήρθε το βραδάκι. Έπρεπε να πάμε για φαγητό και πεινάγαμε αρκετά γι' αυτό και είπαμε να μην πάρουμε Ταυλανδέζικο αλλά να δοκιμάσουμε τις πίτσες τους. Πήραμε μια απλή, μία με ανανά και μία σαλάτα ceasar. Οι πίτσες ήταν αρκετά νόστιμες, η σαλάτα όμως δεν έλεγε, πιθανών να μην μας άρεσε επειδή ήταν κάπως διαφορετική από την δική μας ceasar. Αυτά μας κόστισαν γύρω στα 800 baht. Καθίσαμε λιγάκι στο εστιατόριο και μετά κάναμε ξανά την καθιερωμένη βραδυνή μας βόλτα στην παραλία μας....

 

[go2dbeach]

Η λίμνη αυτή ενέπνευσε τον συγγραφέα του βιβλίου "The Beach" το οποίο έγινε αργότερα η γνωστή ταινία με τον Leonardo Di Caprio.

Εγω παλι εχω διαβασει οτι ο Alex Garland περασε 6 μηνες στο Palawan των Φιλιππινων και εμπνευστηκε το θεμα απο τη secret beach του νησιου Matinloc που ειναι στο ιδιο σκηνικο με τη λιμνη που περιγραφεις. Λεγεται οτι το βιβλιο The Beach γραφτηκε κατα τη διαμονη του στο El Nido.
Ο ιδιος εχει πει οτι σκοπιμα τοποθετησε το στορυ να διαδραματιζεται στην Ταυλανδη επειδη ειναι η μεκκα των backpackers. Τελος παντων οτι κι αν τον ενεπνευσε μια χαρα ηταν η ταινια.
Και το Angthong που σημαινει 'χρυσαφενιο μπωλ' ειναι πανεμορφο επισης

 

[sophie_3601]

off topic: Συγχωρέστε με που αδυνατώ να την τελειώσω.... θα ήθελα πολύ να ήμουν πιο πολύ ενεργό μέλος του forum μιας και μου αρέσει πολύ αλλά οι συνθήκες της ζωής μου δεν μου αφήνουν χρόνο... Ελπίζω στην άδεια μου να στρωθώ και να την τελειώσω την ιστορία μου!!!

 

[AMAGINI]

καλησπέρα Sophie,
μαζί σου ξαναταξίδεψα στο Samui .Ειναι μεγάλη πλανευτρα !!
Ελπίζω και ευχομαι να ξαναπάς .
Θα περιμένω την συνέχειά σου

 

[sophie_3601]

Elephant Safari

16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Το ξυπνητήρι χτύπησε, άλλη μια μέρα γεμάτη περιπέτεια και καινούργιες εικόνες ξεκίνησε... σηκωθήκαμε και ανοίξαμε τις κουρτίνες να δούμε τον καιρό. Μια υπέροχη λιακάδα και σήμερα! Μετά από αυτά που μου είχατε πει όταν σας είχα ρωτήσει για τον καιρό εκεί, ότι δηλαδή ακόμα και οι μπόρες είναι απίστευτες με τα χρώματα που αφήνουν στον ουρανό ήθελα πάρα πολύ πριν φύγω από αυτό το μέρος να δω και μια μπόρα, έτσι για την εμπειρία...αλλά δεν θα ήθελα να είναι σήμερα που είχαμε κανονίσει να πάμε σαφάρι για να μπορέσουμε να το απολαύσουμε. Ετοιμαστήκαμε, βάλαμε και τα μαγιό μας μέσα από τα ρούχα για ναι κάνουμε μπάνιο στους καταράκτες, πήραμε αντηλιακά, κάμερα και φύγαμε για ένα καλό πρωινό στο εστιατόριο. Καθίσαμε ως συνήθως σε ένα από τα τραπέζια και σερβιριστήκαμε περιμένοντας το πουλμανάκι να έρθει να μας πάρει, το περιμέναμε να φτάσει γύρω στις 9:00 και όντως 9:00 είχε έρθει! Τελικά δεν ήταν πουλμανάκι όπως περιμέναμε αλλά τζιπάκι, η εκδρομή μας ξεκίναγε από τώρα! Ανεβήκαμε πίσω στην καρότσα που χώραγε ίσα ίσα 6 άτομα και φύγαμε. Είχε και ζώνες να δεθείς γύρω γύρω αλλά κανείς δεν φόραγε και δεν φορέσαμε ούτε και εμείς απλά κρατιόμασταν από τα σίδερα στο πλάι. Είμασταν στο τζιπ 3 ζευγάρια, ένα ζευγάρι Ιρλανδών, ένα Άγγλων και εμείς οι Έλληνες. Για τα παιδιά ήταν το γαμήλιο ταξίδι τους, όλοι νιόπαντροι εκτός από εμάς (άλλο που και για εμάς ήταν το τρίτο γαμήλιο μας!). Πρώτος μας προορισμός ήταν το πάρκο με τους ελέφαντες για το safari. Μόλις φτάσαμε μπήκαμε μέσα και οι ξεναγοί μας (μια γυναίκα και ένας άνδρας), αφού μας κόλλησαν αυτοκόλητα που έγραφαν major στις μπλούζες για να μας ξεχωρίζουν, μας οδήγησαν ανεβαίνοντας κάτι σκαλάκια, πάνω σε ένα ξύλινο κιόσκι με ξύλινη στέγη για να περιμένουμε τους ελέφαντες. Δύο δύο τα άτομα άρχισαν σιγά σιγά να ανεβαίνουν στους ελέφαντες που έρχονταν και να ξεκινάνε... Ήρθε και ο δικός μας ο ελέφαντας... ακούμπησε την προβοσκίδα του πάνω στο κιόσκι όπως και οι άλλοι ελέφαντες και κάποιοι τον χάϊδευαν. Τι όμορφο ζώο! Τα είχα παρεξηγήσει! Μου φάνηκε πάρα πολύ χαδιάρης και ήρεμος αλλά ξέρω ότι ήταν εξημερωμένος και συνήθως είναι άγρια ζώα. Γενικά δεν είχα ξαναδεί ελέφαντα από τόσο κοντά ώστε να μπορώ να τον αγγίξω! Ανεβήκαμε με την βοήθεια του οδηγού μας και απολάυσαμε την βόλτα. Νόμιζα ότι θα φοβόμουν εκεί πάνω να μην πέσω αλλά το κάθισμα ήταν πολύ σταθερό και δεν αισθάνθηκα κανένα φόβο όσο απότομα κι αν πήγαινε ο ελέφαντας. Ακολουθούσε κάτι χωμάτινα δρομάκια μέσα στην φύση και στον δρόμο είδαμε και κανα δυο μαϊμούδες. Κάναμε μια στάση σε ένα κιόσκι που ήταν στον δρόμο μας και πούλαγε μπανάνες και αγοράσαμε ένα τσαμπί με 60 bahtγια να ταϊσουμε τον ελέφαντα. Μας τις έβαλαν σε μια σακουλίτσα και όποτε ακουγόταν αυτό το χριτς – χρατς (ξέρετε ο θόρυβος της σακούλας όταν βάζαμε μέσα το χέρι μας να πάρουμε μια μπανάνα), ο ελέφαντας ήταν πολύ έξυπνος και γύριζε την προβοσκίδα του προς τα επάνω να πάρει την μπανάνα. Με κατενθουσίασε και τις έφαγε όλες τις μπανάνες! Στην διαδρομή ο οδηγός έφτιαξε ένα δαχτυλίδι από πράσινα φύλλα που είχε μαζέψει για τον σύζυγο μου. Για εμένα έφτιαξε περισσότερα πράγματα, ένα δαχτυλίδι, κολιέ και βραχιολάκι! Ήταν τόσο όμορφα που τα αποξήρανα και τα έχω κρατήσει. Επίσης μας είδε που προσπαθούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και μας έβγαλε και εκείνος μερικές. Η βόλτα δεν ήταν και πολύ μεγάλη αλλά περάσαμε ωραία και όταν επιστρέψαμε στο αρχικό μας κιόσκι και κατεβήκαμε από τον ελέφαντα δώσαμε φιλοδώρημα στον οδηγό για τον κόπο του που μας έφτιαξε τα δαχτυλιδάκια και την ωραία μας βόλτα.Ακολούθησε σόου με ελέφαντες. Η γυναίκα ξεναγός μας τους έλεγε τι να κάνουν και αυτοί και τι δεν έκαναν! Κάθισαν σταυροπόδι, έπαιξαν χούλα – χουπ, έπαιξαν φυσαρμόνικα, μπασκετ, ποδόσφαιρο.... το καλύτερο απ’ όλα ήταν το «thai» μασαζ που έκανε ο ένας από τους δυο ελέφαντες που ήταν στο σόου σε έναν τουρίστα με το πόδι του. Πολύ γέλιο!!!



Μετά πήγαμε να δούμε σόου με μαϊμούδες. Βγάλαμε φωτογραφίες αφού πήραμε αγκαλιά μια μαϊμουδίτσα και μετά μας έδειξαν με την βοήθεια του άντρα ξεναγού πως καταβάζουν τις καρύδες από τα δέντρα. Έκαναν ποδήλατο, βαράκια, έπαιξαν κιθάρα και διάφορα ακόμα άλλα. Είχε και αυτό την πλάκα του αλλά το σόου με τους ελέφαντες ήταν άλλο πράγμα. Κάθε ένα όμως είχε την χάρη του.



Είδαμε και thai-boxingπου να πω την αλήθεια εμένα δεν μου άρεσε καθόλου... ίσως γιατί είμαι γυναίκα, δεν ξέρω αλλά μου φάνηκε λίγο αδιάφορο και περίμενα την ώρα να τελειώσει.Βγάλαμε μερικές ακόμα φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο τζιπ με προορισμό αυτή την φορά τον ναό του Βig– Buddha. Στην διαδρομή μας ακολουθούσαν ακόμα 2 τζιπ και είχαμε γίνει ένα γκρούπ 18 ατόμων που ενωθήκαμε στο πάρκο με τους ελέφαντες.