Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία Inter-rail 1990. Ένα νοσταλγικό ταξίδι.

[tripakias]

Παρατηρησα πως ενω δεν κρατουσες σημειωσεις θυμασαι παρα πολλα απο αυτο το πολυ ομορφο ταξιδι. Υποψιαζομαι πως αν κρατουσες σημειωσεις κατα τη διαρκεια του ταξιδιου θα θυμωσουν λιγοτερα σημερα και θα εχανες αρκετες σημαντικες λεπτομερειες. Αν καθοσουν να τα σημειωσεις μετα την επιστροφη στην Ελλαδα ισως θα εχανες τον ενθουσιασμο να τα μοιραστεις με φιλους και γνωστους.

Στο πρωτο ταξιδι που εκανα με φοιτητοπαρεα, το 2000 στη Νοτια Ισπανια-Γιβραλταρ τραβουσα συνεχως με την καμερα. Απο 8 ημερων ταξιδι εχω 14 τριωρες κασετες. Οταν γυρισαμε συνειδητοποιησα πως δεν το ειχα ζησει οπως οι υπολοιποι. Ουσιαστικα εκεινο που μου ειχε μεινει ηταν το αγχος μη μεινω απο μπαταρια ή δεν τραβηξω καποιο αξιοθεατο. Εκτοτε το οπτικοακουστικο υλικο απο τα ταξιδια μου περιοριζεται στο ελαχιστο που κυριως εχει να κανει με αποτυπωση των συνταξιδιωτων, της παρεας και του χαβαλε. Οπως καναμε στις σχολικες εκδρομες κι οπως κανατε κι εσεις.

Σκεψου πως την ιστορια σου την κανουν μοναδικη η φρεσκαδα και η ανεμελια της παρεας, οι αναμνησεις σου και η νοσταλγια ή το αγνωστο μιας αλλης εποχης. Γι΄αυτο το ταξιδι ειναι εξωτικο. Αν εκανες την ιδια ακριβως διαδρομη σημερα μονη σου παρουσιαζοντας μας φωτογραφιες υψηλης αναλυσης απο διαφορα τοπια και αξιοθεατα και δινοντας στιγνες πληροφοριες για τα μερη που συναντησες, οι περισσοτεροι θα την εβρισκαν ομορφη, χρησιμη αλλα ψιλοαδιαφορη. Και ποιος δεν μπορει να βρει μια τετοια περιγραφη-οδηγο ταξιδιου σημερα στο ιντερνετ;

Σε όλα τα μέρη που πέρασα τότε με το τρένο ξαναπήγα τα επόμενα χρόνια εκτός... από τη Σκωτία και την Ιρλανδία... που θέλω πολύ να ξαναπάω. Τώρα θα τα δω με άλλο μάτι και σίγουρα πολύ αλλαγμένα...

Ποσο αλλαγμενα βρηκες τα μερη που ξαναεπισκεφθηκες; Απο τις φωτογραφιες σου τα περισσοτερα δεν φαινονται να εχουν αλλαξει και πολυ. Σε πολλες μονο η ποιοτητα τους και το look της εποχης κανουν τη διαφορα.

 

[KIKI]

Τριπάκια εχεις απολυτο δίκιο με τις καμερες και τις φωτογραφικες στα ταξιδια .
Οταν καποιος υπερβαλει χάνει πολλες στιγμές απο την απόλαυση .
Καποιες φωτογραφίες τις θέλω ετσι για την ανάμνηση αλλά ως εκει.

 

[hlhjac]

τι ιστορία ρε φίλε! Εύγε! well done!

 

[Grerena]

Να είσαι καλά , μου θυμίζεις ωραία ταξίδια με τραίνα σε νεαρή ηλικία .

Σε ευχαριστώ πολύ.
Χαίρομαι που σου προκάλεσα όμορφες αναμνήσεις!
Αναμνήσεις τις οποίες πολλές φορές έχεις αναφέρει, αλλά παρά τις προκλήσεις …δεν βλέπω να ξεκινάς και εσύ καμιά ιστορία.
Μήπως ήρθε και η σειρά σου;

Υποψιαζομαι πως αν κρατουσες σημειωσεις κατα τη διαρκεια του ταξιδιου θα θυμωσουν λιγοτερα σημερα και θα εχανες αρκετες σημαντικες λεπτομερειες.

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Κατά πάσα πιθανότητα θα έχανα στιγμές από το ταξίδι, τις οποίες αναπολώ τώρα και μάλιστα μπορεί αυτές οι συγκεκριμένες στιγμές να ήταν και οι πιο σημαντικές.

Αν καθοσουν να τα σημειωσεις μετα την επιστροφη στην Ελλαδα ισως θα εχανες τον ενθουσιασμο να τα μοιραστεις με φιλους και γνωστους.

Οι σημειώσεις που πιθανώς να κράταγα (αν είχα σκεφτεί να το κάνω) ενδεχομένως να είχαν σχέση με τα πρακτικά και διαδικαστικά του ταξιδιού και όχι ίσως με πράγματα που τότε δεν μου έκαναν εντύπωση… αλλά τώρα μου κάνουν…
Τελικά μου “έμειναν” αυτά που έχω διηγηθεί …τόσες φορές σε φίλους κατά τη διάρκεια των χρόνων ξανά και ξανά…
Θα ‘θελα να είχα κρατήσει σημειώσεις, αλλά και που δεν το έκανα δεν νομίζω τελικά να “έβγαινε” διαφορετική η ιστορία…

εκεινο που μου ειχε μεινει ηταν το αγχος μη μεινω απο μπαταρια ή δεν τραβηξω καποιο αξιοθεατο

Δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να το αποβάλλω αυτό. Δεν έχω καμία σχέση με το πώς ήμουνα το 1990. Στα τωρινά μου ταξίδια έχω το άγχος μη χάσω κάτι, μήπως βγάλω λίγες φωτογραφίες, μήπως προσπεράσω κάτι σημαντικό και δεν το δω…. Γι’ αυτό πολλά μέρη που μου αρέσουν ξαναπηγαίνω προκειμένου να τα απολαύσω …τη δεύτερη φορά. Την πρώτη βγάζω φωτογραφίες και τρέχω να προλάβω τα openings times των αξιοθεάτων και των μουσείων με άγχος και τη δεύτερη φορά πάω για βόλτα, καφέ και ρομαντζάδα…

Αν εκανες την ιδια ακριβως διαδρομη σημερα μονη σου παρουσιαζοντας μας φωτογραφιες υψηλης αναλυσης απο διαφορα τοπια και αξιοθεατα και δινοντας στιγνες πληροφοριες για τα μερη που συναντησες, οι περισσοτεροι θα την εβρισκαν ομορφη, χρησιμη αλλα ψιλοαδιαφορη.

Στο τέλος της εβδομάδας φεύγω για ένα τριήμερο με φίλες, για Μπολόνια. Αρχίζει να μου περνάει απ’ το μυαλό να αφήσω να περάσουν καμιά δεκαριά χρόνια … για να γράψω την ιστορία αυτή, γιατί αν τη γράψω αμέσως μάλλον δεν θα έχει και πολύ ενδιαφέρον…

 

[tripakias]

Στο τέλος της εβδομάδας φεύγω για ένα τριήμερο με φίλες, για Μπολόνια. Αρχίζει να μου περνάει απ’ το μυαλό να αφήσω να περάσουν καμιά δεκαριά χρόνια … για να γράψω την ιστορία αυτή, γιατί αν τη γράψω αμέσως μάλλον δεν θα έχει και πολύ ενδιαφέρον…

Κοιταξε για αρκετους ή πολλους μπορει να εχει ενδιαφερον. Για μενα αν σ' ενδιαφερει (που σιγα να μην) δεν θα εχει κανενα ενδιαφερον και ζητημα αν διαβασω την πρωτη παραγραφο. Δηλαδη για να καταλαβεις ετσι πως το σκεφτομαι 3 γυναικες στην Μπολονια, μονο αν γραψεις για κανενα λεσβιακο τριο θα μου αρεσει.

Αλλα εγω δεν ειμαι αντιπροσωπευτικο δειγμα αναγνωστη. Ειναι πολυ λιγες οι ιστοριες που μου αρεσαν ωστε να τις διαβασω ολοκληρες. Και αυτη ειναι μια απο αυτες. Αν κι εχω την εντυπωση πως εχω διαβασει κι αλλη σου ιστορια. Ισως τελικα να μου αρεσει και τροπος που γραφεις. Αλλα πολλες φορες βλεπω εναν ωραιο τιτλο και ειναι τοσο ανιαρο το περιεχομενο που νιωθω πως διαβαζω για να δωσω πανελληνιες. Δεν κατηγορω φυσικα τους συγγραφεις. Κι εγω χαλια γραφω (ουτε νοημα δεν βγαινει πολλες φορες). Αλλα δυστυχως αμα η ιστορια περιοριζεται σε τουριστικα tips που αφθονουν στο διαδικτυο δεν...Δεν ειμαστε ολοι @dim kyr να γραφουμε για βουρκο και να τον πουλαμε στους αναγνωστες για τζακουζι, δυστυχως.

 

[Grerena]

Σκόρπιες «θύμησες»
Είναι γεγονός ότι το εισιτήριο του inter-rail με βοήθησε να θυμηθώ τη σειρά με την οποία επισκεφτήκαμε τα διάφορα μέρη ή ακόμα και κάποια μέρη (όπως το Hilversum, το Holyhead κ.α.) που με τον καιρό δεν θυμόμουν τα ονόματά τους.
Τα ενθύμια, οι φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, οι καρτ-ποστάλ, ακόμα και τα σουβέρ από τις μπύρες (που έπαιρνα για σουβενίρ) με βοήθησαν επίσης να θυμηθώ πολλά. Όσο τα σκάλιζα, τόσο περνούσαν εικόνες από μπροστά μου, τόσο ζωντάνευε το ταξίδι, τόσο το …ξαναζούσα.

Υπήρχαν όμως και μερικά άλλα που ήταν σφηνωμένα στο μυαλό μου, τα οποία τα θυμόμουν χωρίς βοήθεια.
Σκόρπιες αναμνήσεις και έντονες παραστάσεις. Κάποιες χαριτωμένες, κάποιες ταλαιπωρία, κάποιες ρομαντικές, κάποιες αστείες, οι οποίες μαζί με όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο ταξίδι, αυτό του δικού μου inter-rail.
Έτσι λοιπόν σκόρπιες (και αξέχαστες) και όπως μου έρχονται στο μυαλό θα τις αναφέρω…..

Θυμάμαι στο Λονδίνο εκεί που περπατούσαμε με τον Kal να περπατάει κάποια μέτρα πίσω μας, κάποιος τον πλησίασε ντίρλα στο μεθύσι και του είπε κάτι. Εμείς μπροστά δεν το ακούσαμε και ο Kal που το άκουσε … δεν το κατάλαβε. Αφού δεν το κατάλαβε περιορίστηκε λοιπόν στο να σηκώσει απλά τους ώμους υπονοώντας μιαν απάντηση του τύπου «δεν ξέρω». Αφού ο “ντίρλα” δεν πήρε απάντηση από τον δικό μας, απευθύνθηκε σε έναν άλλο περαστικό. Ο περαστικός όμως του απάντησε και ο “ντίρλα” τον «ευχαρίστησε» δίνοντας του μια μπουνιά στο σαγόνι. Έκπληκτοι μείναμε να κοιτάμε τη φάση και να νιώθουμε πολλοί τυχεροί που ο Kal δεν ήξερε τα Αγγλικά του μεθυσμένου και έτσι δεν είχε απαντήσει στον… Ορέστη Μακρή.

Θυμάμαι σε κάποιον σταθμό τρένου να έχουμε απλώσει την πραμάτεια μας, που μόλις είχαμε ψωνίσει από ένα Σούπερ Μάρκετ προσπαθώντας να φτιάξουμε σάντουιτς. Είχαμε απλώσει πάνω στα παγκάκια χαρτοπετσέτες, ψωμάκια, τυράκια, μαρουλάκια, σακουλάκια και όλος ο κόσμος μας κοιτούσε περίεργα.

Θυμάμαι σε κάποια διαδρομή σε τρένο, όταν τα αγόρια είπαν ότι πεινάνε, η Cat και εγώ ψάχνοντας στο σάκο με τα τρόφιμα ανακαλύψαμε ότι είχε περισσέψει λίγο κέικ. Μόνο που όταν το ανοίξαμε διαπιστώσαμε ότι είχε πιάσει λίγη μουχλίτσα. Δεν το κάναμε όμως καθόλου θέμα. Κοιταχτήκαμε με νόημα, δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα και σαν να κάναμε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο πήραμε τα μαχαιράκια μας και την καθαρίσαμε και στη συνέχεια τη σερβίραμε στα αγόρια. Μια χαρά ήταν. Το φάγανε (και δεν έπαθαν τίποτα).

Θυμάμαι ένα βράδυ, είχε τόσο κόσμο το τρένο που δεν καταφέραμε να βρούμε ένα ολόκληρο κουπέ ελεύθερο για όλους. Βρήκαμε ένα με δύο θέσεις κατειλλημένες. Αναγκαστικά τα δύο άτομα θα πήγαιναν σε άλλο κουπέ ή θα άραζαν απ’ έξω στα πτυσσόμενα καθισματάκια. Ο κλήρος έπεσε σε μένα και σε ένα αγόρι. Προτιμήσαμε να καθίσουμε απ’ έξω από το κουπέ. Αισθανόμασταν ανασφάλεια να μην βλεπόμαστε. Έτσι θα προσέχαμε καλύτερα και τα πράγματα. Το τρένο όμως όσο περνούσε η ώρα τόσο και γέμιζε κόσμο. Σε κάποια στιγμή το βαγόνι ολόκληρο και ο διάδρομος ήταν τόσο γεμάτος, που θυμάμαι είχα καθίσει κάτω και ακουμπώντας στο σακίδιο μου, με είχε πάρει ο ύπνος. Ούτε ήταν δυνατόν να αλλάξει η βάρδια με τέτοιο στρίμωγμα, ούτε γινόταν να προσέξουμε τα πράγματα με τέτοιο πατείς με, πατώ σε που επικρατούσε και τέτοια κούραση που είχα. Πρέπει να ήταν η πιο κουραστική διαδρομή που κάναμε βράδυ.

Θυμάμαι όμως και μερικές υπέροχες διαδρομές με το τρένο μισοάδειο και εμάς αραχτούς σε βαγόνι με τραπεζάκια να παίζουμε πόκα. Οι μάρκες μας ήταν στραγάλια και αντιπροσώπευαν Αγγλικές λίρες. Τα χρέη της Αγγλίας (όπως τα αποκαλούσαμε) και τα κέρδη, τα “γράφαμε” και η εξόφληση τους θα γινόταν αργότερα στην Ελλάδα, γιατί από το ταξίδι αυτό μάλλον δεν θα περίσσευαν χρήματα. Ενίοτε παίζαμε και οι έξι, αλλά κυρίως πιο “φτιαγμένα” με το… σπορ ήταν τα αγόρια.

Θυμάμαι σούρουπο στο Δουβλίνο καθώς περπατούσαμε σε κάποιο δρόμο όλοι μαζί συζητώντας αμέριμνοι μας σταμάτησε ξαφνικά ένας τύπος και μας ρώτησε: «παιδιά τουρίστες είστε;» «Ναι!» του απαντήσαμε. Και συνέχισε: «Καλό θα είναι να μην πάτε από αυτόν τον δρόμο γιατί είναι λίγο κακόφημος…».

Θυμάμαι κάπου στην Ιρλανδία έπεσαν τα γενέθλιά μου. Το ένα αγόρι μπήκε καθυστερημένα και τελευταίο στο κουπέ μας με μια τούρτα στο χέρι. Μεγάλη έκπληξη ήταν για μένα, αλλά και χαρά για όλους για την ατασθαλία που θα κάναμε. Φάγαμε μια ολόκληρη σοκολατένια τούρτα! Το τρένο κουνούσε και είχαμε γίνει όλοι χάλια. Γεμίσαμε σοκολάτες τον τόπο όλο.

Στο βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας, στο Inverness πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Χαρήκανε πολύ. Είχανε να με ακούσουν… δεν θυμάμαι πόσες μέρες. Πρέπει να τους είχα πάρει και από το Λονδίνο. Αυτό το τηλέφωνο όμως το θυμάμαι γιατί ο μπαμπάς μου με ρώτησε: «Το τέρας το είδες»; όχι του απάντησα …και μου είπε: «Κρίμα»!

Πολύ έντονη σκηνή για μένα ήταν σε μια αίθουσα αναμονής στο λιμάνι του Holyhead, ενώ περιμέναμε το καράβι που θα μας πήγαινε Ιρλανδία. Είχαμε φτάσει εκεί αργά τη νύχτα και το καράβι θα έφευγε πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με τζαμαρίες για τοίχο, που σου επέτρεπαν να βλέπεις την προβλήτα. Αν ήταν μέρα θα μπορούσαμε να δούμε και τη θάλασσα. Είχαμε αράξει όλοι στα καναπεδάκια της αίθουσας και με μαξιλάρι τα σακίδιά μας λαγοκοιμόμασταν έως και χοντροκοιμόμασταν. Η ερημιά και η ησυχία του σταθμού βοήθησαν τον ύπνο μας. Γύρω στις 4:00 άνοιξα τα μάτια μου. Κάτι με ξύπνησε. Ένα θρόισμα, ένα χαρχάλεμα. Άνοιξα τα μάτια μου και ίσα που είδα την πλάτη ενός άνδρα που μόλις έβγαινε από την πόρτα της αίθουσας. Από την πόρτα μπήκε μέσα καπνός. Η ομίχλη πρέπει να ήταν. Είχε ομίχλη στο λιμάνι! Η σκηνή που θυμάμαι ήταν μια καμπαρντίνα να απομακρύνεται ανεμίζοντας μέσα στην ομίχλη…
Μπορεί να μην φαντάζει πολύ συναρπαστικό όλο αυτό, αλλά για μένα που διένυα την εποχή που διάβαζα Αγκάθα Κρίστι, μου φάνηκε σαν σκηνή από μυθιστόρημά της. Η εικόνα που είχα για την Βρετανία ήταν αυτή, που μου είχε μεταφέρει η Αγκάθα Κρίστι και δεν ήταν το Big Ben και η Trafalgar, αλλά αυτή η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ μυστηρίου με την ομίχλη, τον άνδρα, την αίθουσα αναμονής, τα τρένα, τη προβλήτα, το μισοσκόταδο, που τόσο καιρό φανταζόμουν και ονειρευόμουν διαβάζοντας τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι. Μόλις είχα συναντήσει αυτήν την “ατμόσφαιρα” … σε ένα λιμάνι της Ουαλίας, ένα ξημέρωμα του Οκτώβρη!


Ε π ί λ ο γ ο ς
Είναι φανερό ότι δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τα αξιοθέατα αυτού του ταξιδιού. Ίσως και να μην είδαμε και πολλά.
Το Big Ben, το Κοινοβούλιο, το Buckingham, το Hyde Park, την Chinatown, την Trafalgar square, το Old Trafford, το Albert’s Dock, τα κανάλια του Άμστερνταμ, τους “κύβους” του Ρότερνταμ. Περπατήσαμε όμως σε Ζυρίχη, Λονδίνο, Γλασκώβη, Λίβερπουλ, Ίνβερνες, Δουβλίνο, Μπέλφαστ, Άμστερνταμ, Ρότερνταμ.
Από μουσεία μόνο στο Madame Tussauds είχαμε πάει και σ’ αυτό όχι όλοι, οι μισοί μόνο (τα τρία κορίτσια). Άντε να υπολογίσω και το κάστρο στο Εδιμβούργο; Να το βάλω και αυτό στα μουσεία αφού είχε είσοδο.

Στο Λονδίνο, το London Eye δεν υπήρχε τότε, ούτε η Millennium bridge, ούτε το Ο2 αρένα, ούτε το Skygarden και το Shard, οι δύο ουρανοξύστες. Πω, πω πόσο έχει αλλάξει αυτή η πόλη, αλλά και πόσο διαχρονική είναι! Πολύ χαίρομαι που είχα πάει τότε. Από τότε έχω πάει άλλες τρεις φορές. Το 2009, το 2010 και το 2015.
Oύτε και τα Hoverspeed υπάρχουν τώρα. Τώρα τη Μάγχη την περνάμε με το τούνελ. Ούτε καν η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει! Πω, πω πως έχει αλλάξει ο κόσμος!!!

Σήμερα αν οργάνωνα ένα ταξίδι στα ίδια αυτά μέρη θα το οργάνωνα πολύ διαφορετικά. Κατ’ αρχήν θα το οργάνωνα. Δεν θα τολμούσα να ξεκινήσω έτσι….μάλλον. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί και να τολμούσα, αν έβρισκα μια παρέα που θα ήθελε να το ζήσει …με αυτόν τον τρόπο.
Δεν συγκρίνεται αυτό το …άγνωστο. Που πάμε; όπου βολέψει το τρένο. Που θα μείνουμε το βράδυ; όπου βρούμε πιο οικονομικά, στην ανάγκη και στο σταθμό. Τι θα φάμε; Θα ψωνίσουμε από το σούπερ μάρκετ υλικά και θα φτιάξουμε μόνοι μας το φαγητό μας.

Πόσα αξιοθέατα πέρασα από δίπλα τους και δεν τα είδα! Δεν ξέρω και αν με ενδιέφεραν τότε. Δεν εμβαθύναμε τότε και πολύ, στο θέμα “αξιοθέατα”. Μάλλον η περιπέτεια ήταν πιο συναρπαστική.
Τώρα όμως άλλαξα. Τώρα κυνηγάω τα αξιοθέατα, τα landmarks, τα happenings, τα Unesco sites!
Χρόνια αργότερα όταν κοίταζα τη λίστα των Unesco ανακάλυψα ότι σε αυτό το ταξίδι είχα πάει σε δύο Κληρονομιές της Unesco. Το λιμάνι του Λίβερπουλ και το κάστρο του Εδιμβούργου!!!

Τι μου άρεσε πιο πολύ;
Το Λονδίνο μου άρεσε και τότε και τώρα και πάντα θα μου αρέσει...
Οι πόλεις – λιμάνια σαν το Λίβερπουλ και το Ρόττερνταμ...
Το λιλιπούτειο Inverness...
Το οικείο Δουβλίνο...
Μα πιο πολύ μου άρεσε η …περιπέτεια που ζήσαμε.

Με θυμάμαι στο πατρικό μου σπίτι να περιγράφω με ενθουσιασμό στους γονείς μου τις διάφορες φάσεις από το ταξίδι. Ήμουν πάρα, πάρα, πάρα, μα πάρα πολύ κουρασμένη σωματικά! Και εκείνοι είχαν απορία. Πως γίνεται κάτι που με είχε εξουθενώσει τόσο πολύ να μου άρεσε συγχρόνως και τόσο πολύ! Μαζοχισμός;
Παρόλα αυτά είχα καταλάβει από τότε την αξία αυτού του ταξιδιού και έκανα πολλές προσπάθειες να πείσω την παρέα να ξανακάνουμε κι άλλο ταξίδι την επόμενη χρονιά, την ίδια εποχή. Φανταζόμουν ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία, τώρα που είμαστε φοιτητές και έχουμε χρόνο, κουράγιο και διάθεση. Δυστυχώς όμως η μια κοπελιά της παρέας ένιωθε πολύ κουρασμένη μετά από το 2ο αυτό inter-rail (για αυτήν ήταν το 2ο) και δεν πείστηκε, καναδυό άλλοι παραείχαμε μαζέψει χρωστούμενα μαθήματα, ένας άλλος δεν είχε λεφτά και το σχέδιο ναυάγησε. Οπότε αυτό το inter-rail ήταν το πρώτο και το τελευταίο μου!

Με τα παιδιά αυτά συνεχίσαμε την παρέα μέχρι και λίγο μετά το πτυχίο. Μετά χαθήκαμε. Με τους τέσσερις από αυτούς. Ο αρχηγός μετά τις σπουδές του γύρισε στην πατρίδα του, η Cat έφυγε για δουλειά στο εξωτερικό (Γερμανία στην αρχή και μετά Αγγλία), τη Val και τον Geo τους έχασα τελείως και τον πέμπτο τον Kal, τον βλέπω κάθε μέρα, γιατί ….. τον παντρεύτηκα!

Τη Γιουγκοσλαβία δεν την πρόλαβα. Πήγα όμως πολλά χρόνια αργότερα σε όλες τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Σε Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, Γερμανία και Ιταλία πήγα επίσης πολλές φορές.
Σκωτία όμως και Ιρλανδία έχω να πάω από τότε.

Μέχρι να καταφέρω να πάω ξανά έχω τις καρτ-ποστάλ εκείνης της εποχής να με προσκαλούν…..

Ήταν ένα υπέροχο και νοσταλγικό ταξίδι…
Και την ιστορία του ... την ευχαριστήθηκα πολύ…

 

[travelbreak]

Παρατηρησα πως ενω δεν κρατουσες σημειωσεις θυμασαι παρα πολλα απο αυτο το πολυ ομορφο ταξιδι. Υποψιαζομαι πως αν κρατουσες σημειωσεις κατα τη διαρκεια του ταξιδιου θα θυμωσουν λιγοτερα σημερα και θα εχανες αρκετες σημαντικες λεπτομερειες. Αν καθοσουν να τα σημειωσεις μετα την επιστροφη στην Ελλαδα ισως θα εχανες τον ενθουσιασμο να τα μοιραστεις με φιλους και γνωστους.

Στο πρωτο ταξιδι που εκανα με φοιτητοπαρεα, το 2000 στη Νοτια Ισπανια-Γιβραλταρ τραβουσα συνεχως με την καμερα. Απο 8 ημερων ταξιδι εχω 14 τριωρες κασετες. Οταν γυρισαμε συνειδητοποιησα πως δεν το ειχα ζησει οπως οι υπολοιποι. Ουσιαστικα εκεινο που μου ειχε μεινει ηταν το αγχος μη μεινω απο μπαταρια ή δεν τραβηξω καποιο αξιοθεατο. Εκτοτε το οπτικοακουστικο υλικο απο τα ταξιδια μου περιοριζεται στο ελαχιστο που κυριως εχει να κανει με αποτυπωση των συνταξιδιωτων, της παρεας και του χαβαλε. Οπως καναμε στις σχολικες εκδρομες κι οπως κανατε κι εσεις.

Σκεψου πως την ιστορια σου την κανουν μοναδικη η φρεσκαδα και η ανεμελια της παρεας, οι αναμνησεις σου και η νοσταλγια ή το αγνωστο μιας αλλης εποχης. Γι΄αυτο το ταξιδι ειναι εξωτικο. Αν εκανες την ιδια ακριβως διαδρομη σημερα μονη σου παρουσιαζοντας μας φωτογραφιες υψηλης αναλυσης απο διαφορα τοπια και αξιοθεατα και δινοντας στιγνες πληροφοριες για τα μερη που συναντησες, οι περισσοτεροι θα την εβρισκαν ομορφη, χρησιμη αλλα ψιλοαδιαφορη. Και ποιος δεν μπορει να βρει μια τετοια περιγραφη-οδηγο ταξιδιου σημερα στο ιντερνετ;



Ποσο αλλαγμενα βρηκες τα μερη που ξαναεπισκεφθηκες; Απο τις φωτογραφιες σου τα περισσοτερα δεν φαινονται να εχουν αλλαξει και πολυ. Σε πολλες μονο η ποιοτητα τους και το look της εποχης κανουν τη διαφορα.

Εγώ διαφωνώ. Οι φωτογραφίες για μένα είναι αναντικατάστατες και συχνά με κάνουν να δίνω μεγαλύτερη σημασία στο θέμα, προσπαθώντας να τραβήξω καλύτερη εικόνα.
Τώρα, αν το θυμάμαι ή όχι δεν με απασχολεί, από τη στιγμή που το έχω αιχμαλωτίσει σε φωτογραφία. Το ζήτημα είναι αν ξανακοιτάμε τις φωτογραφίες που ως ψηφιακές τις τραβάμε κατά δεκάδες. Γι αυτό έχουμε και τις εκτυπώσεις.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια από όλα μου τα ταξίδια οι φωτογραφίες είναι τακτοποιημένες σε άλμπουμ. Οι παλιότερες στο παλιό στυλ και τα τελευταία πέντε χρόνια σε φωτοβιβλία. Τα τελευταία δεν πιάνουν πολύ χώρο και κάνεις ό,τι μέγεθος θέλεις τις φωτογραφίες σου.
Κι εγώ από τα inter-rail που έκανα έχω ελάχιστες φωτογραφίες κι ευτυχώς έχω τις σημειώσεις που κρατούσα. Η αλήθεια είναι ότι στις σημειώσεις δεν γράφεις όλες τις λεπτομέρειες διότι δεν τις αξιολογείς σωστά την πρώτη μέρα. Εδώ συμφωνώ απόλυτα με τη @Grerena ότι σου μένουν τελικά εκείνα που διηγείσαι τα επόμενα χρόνια στους φίλους σου ή εκείνα που αναπολείς με την παρέα σου.

 

[travelbreak]

Στο πρωτο ταξιδι που εκανα με φοιτητοπαρεα, το 2000 στη Νοτια Ισπανια-Γιβραλταρ τραβουσα συνεχως με την καμερα. Απο 8 ημερων ταξιδι εχω 14 τριωρες κασετες.

Φίλε ήταν πολλές. Ή κάνεις λάθος; Σε οκτώ μέρες 42 ώρες βίντεο; Απίθανο. Νομίζω ότι μέχρι μια ώρα τη μέρα (αν είναι από τις καλές τουριστικά μέρες) είναι αρκετή. Όσο αφορά στις φωτογραφίες αν μια μέρα έχει πάνω από 300 τη θεωρώ ενδιαφέρουσα, Αν έχει λιγότερες, άστην.

 

[Sassenach77]

Κάτι που συνέβηκε χρόνια μετά στη Θεσσαλονίκη…..

Είμαι σίγουρη οτι το έχεις κρατήσει και εσύ

INVERNESS
Νομίζω όμως, ότι είναι από τις πιο όμορφες και γραφικές πόλεις που έχω δει … μέχρι σήμερα.

Είναι....ακόμα!

Υ.Γ. Θα σε "τσιγκλίζω" μέχρι να πάς και να γράψεις ιστορία, για να την διαβάσω

Μέχρι να καταφέρω να πάω ξανά έχω τις καρτ-ποστάλ εκείνης της εποχής να με προσκαλούν…..

Αυτές τις κάρτ-ποστάλ να τις κρατάς σαν κόρη οφθαλμού, γιατί αντιπροσωπεύουν ένα ταξίδι μοναδικό.-

Ήταν ένα υπέροχο και νοσταλγικό ταξίδι…
Και την ιστορία του ... την ευχαριστήθηκα πολύ…

Σε ευχαριστώ που την δημοσίευσες και μου έδωσες την δυνατότητα να την διαβάσω!

Υ.Γ. Ποτέ δεν είναι παράλογο να μεταβείς στο Ινβερνές απο το Μάντσεστερ μέσω Λονδίνου και Γλασκώβης

 

[Grerena]

Είμαι σίγουρη οτι το έχεις κρατήσει και εσύ

Είσαι απίστευτη! Το κράτησες! Το βρήκες! Και το πόσταρες;
Ήμουν και εγώ σε αυτή τη συναυλία! Φορούσα ένα T-Shirt των U2 και “χτυπιόμουν” μπροστά από την αυλαία.
Το έχω και εγώ το εισιτήριο. Απλά δεν θυμάμαι που είναι. Δεύτερο πατάρι και τρίτη κούτα δεξιά ή πρώτο πατάρι και δεύτερη κούτα αριστερά;

Θα σε "τσιγκλίζω" μέχρι να πάς και να γράψεις ιστορία, για να την διαβάσω

Μα! Εγώ θα πρέπει να σε “τσιγκλίσω” για αυτό το θέμα. Θα πρέπει να προηγηθεί η δική σου ιστορία πρώτα! Θα πρέπει να τηρηθεί η σειρά. Πως θα πάω αν δεν έχει προηγηθεί πρώτα μια «Σκωτία με τα μάτια της Sassenach77»; Το θέμα είναι ότι την έχω προγραμματίσει για τον Οκτώβριο του 2019. Οπότε βιάσου…

Σε ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία μου και βέβαια να πω ότι … χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε.

 

[vasiliss]

την έχω προγραμματίσει για τον Οκτώβριο του 2019

Αυτό θα πει μακροπρόθεσμος προγραμματισμός.

 

[KostasLia]

Απολαυστικη για ακομη μια φορα!!!