Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία Inter-rail 1990. Ένα νοσταλγικό ταξίδι.

[Sassenach77]

Αχ αυτά τα Inter-rail πόσο αρέσουν σε παλιούς αλλά και στους νεότερους! (Εγώ ως παλιός πήγα να γράψω το νεότερους με ωμέγα: νεώτερους.)
Έτσι μου έρχεται να γράψω και το τρίτο μου Inter-rail!
Μη με πιέζετε (χα!), θέλει χρόνο.

Εγώ προτιμώ να κάνεις τον Υπερσιβηρικό και μετά να μας γράψεις γι' αυτό!!!
Άντε να πραγματοποιούμε όνειρα λέμεεεε

 

[Grerena]

Τουλαχιστον εχω να λεω οτι στο πρωτο μου interRail το 2010 προλαβα τον ελεγκτη που τρυπουσε το κουτακι και επρεπε να γραψω εγω την διαδρομη

Θέλεις να πεις ότι δεν τρυπάει πια ο ελεγκτής το εισιτήριο;
Πως γίνεται ο έλεγχος σήμερα στα τρένα; Αυτά τα road trips με αυτοκίνητο και τα φθηνά αεροπορικά σήμερα μας έχουν παρασύρει...
Ποιος να το φανταζότανε ότι θα υπήρχε κάποια στιγμή που θα αναπολούσαμε τον ελεγκτή του τρένου που τρυπούσε το κουτάκι...

Εγώ ως παλιός πήγα να γράψω το νεότερους με ωμέγα: νεώτερους

Εγώ πήγα να γράψω το τρένα με αι: τραίνα

Έτσι μου έρχεται να γράψω και το τρίτο μου Inter-rail!
Μη με πιέζετε (χα!), θέλει χρόνο.

Να το γράψεις, αξίζει το χρόνο...
Πάλι θα "ζηλέψω" (με την καλή έννοια), γιατί τώρα δεν θα μπορώ και να "απαντήσω" με άλλο δικό μου inter-rail...

 

[travelbreak]

Εγώ προτιμώ να κάνεις τον Υπερσιβηρικό και μετά να μας γράψεις γι' αυτό!!!
Άντε να πραγματοποιούμε όνειρα λέμεεεε

Έχει στοιχειώσει αυτός ο Υπερσιβηρικός για μένα. Η σύζυγός μου δεν θέλει τα τρένα και μου είναι δύσκολο να το ταιριάξω και να πάω μόνος. Δε γίνονται δυο μεγάλα ταξίδια καλοκαίρι!

 

[Grerena]

Σκωτία
Η συνέχεια είχε Γλασκώβη και Εδιμβούργο. Βέβαια από Σκωτία … πήγαμε και στο Ίνβερνες, αλλά … αργότερα, σε δεύτερη φάση, όταν ξαναπήγαμε Σκωτία σε … αυτό το ταξίδι. Μπορεί τώρα να φαίνεται λίγο ακαταλαβίστικο αυτό, αλλά οι διαδρομές (με τρένο) ήταν μέσα στη φιλοσοφία του ταξιδιού, κάτι που θα εξηγήσω αργότερα.

ΓΛΑΣΚΩΒΗ
Φτάσαμε λοιπόν Γλασκώβη. Εκεί, στο σταθμό του τρένου μείναμε πολύ ώρα ψάχνοντας να βρούμε τρόπο να κλείσουμε κάπου δωμάτιο για να μείνουμε. Δεν υπήρχε booking office, όπως στο σταθμό της Βικτώρια στο Λονδίνο. Η Cat όμως είχε ένα βιβλιαράκι με λίστα των youth hostel της Ευρώπης. Η λίστα είχε και 2-3 στην Γλασκώβη. Αγοράσαμε τηλεκάρτα και αρχίσαμε τα τηλέφωνα. Το ένα hostel ήταν στου διαόλ… , πολύ μακριά εννοώ, το άλλο δεν απαντούσε στο τηλέφωνο και μας έμεινε άλλο ένα, το οποίο και απάντησε. Αλλά τι μας έλεγε οέο; Ήταν αδύνατο να καταλάβουμε από το τηλέφωνο τα Αγγλικά που μιλούσανε οι Σκωτζέζοι. Ανέλαβε η Cat που είχε λίγο καλύτερο αυτί. Αλλά και εκείνη δυσκολεύτηκε. Τελικά μιλήσαμε με τη γλώσσα του νηπιαγωγείου. Συλλαβιστά, με γράμμα γράμμα μέχρι να συνεννοηθούμε. Τελικά συνεννοηθήκαμε. Είχε κρεβάτια ελεύθερα.
Φτάσαμε στο hostel. Ήταν όπως φανταζόμουν ότι είναι τα hostel. Χωριστά τα κοριτσάκια από τα αγοράκια, σε δωμάτια με 12 σειρές κουκέτες. Είχε lock rooms και πρωινό. Δεν ήταν κακό. Για τότε και για την ηλικία μας ήταν μια χαρά. Πάντως σε σχέση με τα τρένα ήταν χλίδα.

Στη reception του hostel αποκτήσαμε και ένα “μπλοκ διανυκτερεύσεων”. Αυτό ήταν ένα βιβλιαράκι, στη μια σελίδα του οποίου υπήρχαν έξι διαχωριστικές θέσεις. Μετά από κάθε διανυκτέρευση μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα κουπονάκι/αυτοκόλλητο, το οποίο κολλούσαμε αντίστοιχα στην κάθε θέση. Με τη συμπλήρωση και των 6 κουπονιών (μετά από 6 δηλ. διανυκτερεύσεις σε Youth Hostels) κερδίζαμε μία διανυκτέρευση. Εμείς όμως κολλήσαμε μόνο δύο και … δεν φτάσαμε ποτέ στα έξι.

Κερδίσαμε όμως το ενθύμιο…

Τα Αρχικά HYA σημαίνουν Youth Hostels Association και το S σημαίνει Scottish. Αργότερα όταν πήγαμε σε hostel στην Ιρλανδία αποκτήσαμε και το 2ο κουπόνι μας από το Ι(International) ΥΗ Association.
Έχω ξεχάσει να αναφέρω ότι από την Ελλάδα είχαμε εκδώσει μια κάρτα (Youth Card), με την οποία αποδεικνύαμε τα …νιάτα μας και ότι είμαστε φοιτητές προκειμένου για να έχουμε κάποιες εκπτώσεις. Στην ουσία ήταν ένα Ευρωπαϊκό πάσο, το οποίο χρησιμοποιήσαμε και στα hostels!

Η υπόλοιπη ημέρα ήταν αφιερωμένη στη Γλασκώβη. Πήγαμε για βόλτα στο κέντρο της. Θυμάμαι που περπατήσαμε σε έναν κεντρικό δρόμο, την Buchanan street και αράξαμε για καφέ ή μπύρα στην St. Enoch square. Πήγαμε και σε ένα εμπορικό κέντρο (τύπου Mall). Γιατί πήγαμε εκεί; Γιατί ούτε τέτοιου τύπου κλειστές αγορές δεν υπήρχαν τότε στην Ελλάδα και εμείς βλέπαμε για πρώτη φορά. Δεν νομίζω όμως ότι μας άρεσε.

Βόλτα στο κέντρο της Γλασκώβης...

Στην St. Enoch square...

Το βράδυ πήγαμε σε pub και ήπιαμε Scotch whiskey. Στη Σκωτία είμαστε άλλωστε. Έπρεπε να δοκιμάζουμε και τα τοπικά προϊόντα. Δεν θυμάμαι μάρκα. Οι μισοί της παρέας όμως ήπιαν και μπύρα. Τη μάρκα της μπύρας τη θυμάμαι! Ήταν η Tennent’s, μιας ζυθοποιίας με έδρα τη Γλασκώβη. Ποιο ντόπιο προϊόν δεν έχει! Πως και θυμάμαι μάρκα ενώ δεν θυμάμαι άλλα κι άλλα; Γιατί "βουτούσα" τα σουβέρ! Άλλες εποχές… άλλα ήθη!
Η pub ήταν στην νότια όχθη του Clyde (του ποταμού που διασχίζει την Γλασκώβη), σε περιοχή λίγο πιο κοσμική και θυμάμαι ότι είχαμε περάσει αρκετές φορές τα γεφύρια του ποταμού, στο ύψος του κέντρου της πόλης, επειδή το youth hostel ήταν στη βόρεια πλευρά.
Τα γεφύρια ήταν το καλύτερό μου. Πολύ μου άρεσαν τα γεφύρια τότε. Τότε τα έβρισκα πολύ ρομαντικά. Μπορεί να έφταιγε η ηλικία, μπορεί και το ότι δεν είχα δει πολλά ως τότε.

Η πιο όμορφη γέφυρα ήταν η Glasgow Suspension Bridge...

Η γέφυρα αυτή δικαιολογεί το μακρύ της όνομα “South Portland Street Suspension Bridge” επειδή αποτελεί τη συνέχεια της Portland Street και είναι και κρεμαστή (suspension). Είναι μια παλιά πεζογέφυρα (150 ετών), η οποία λόγω του σφυρήλατου σίδερου από το οποίο είναι κατασκευασμένη, αλλά και λόγω των πέτρινων τοξωτών σκελετών που έχει στα άκρα της είναι από τις πιο όμορφες του ποταμού Clyde στη Γλασκώβη.

Αγόρασα και καρτ ποστάλ με τη γέφυρα αυτή για να τη θυμάμαι...

Ένα άλλο απόκτημα της νυχτερινής μας περιπλάνησης στη Γλασκώβη είναι και η παρακάτω φωτογραφία της γέφυρας Gorbals St. Το ότι χαραμίσαμε μια φωτογραφία για να βγάλουμε μια όχι και τόσο ωραία γέφυρα και μάλιστα θεόστραβα μάλλον έφταιγαν τα Whiskey….

ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟ
Την άλλη ημέρα το πρωί μετά το πρωινό μας μαζέψαμε τα πράγματά μας (αν και στα hostel δεν απλώνεσαι και πολύ) τα κλειδώσαμε σε ντουλαπάκια και φύγαμε για ημερήσια εκδρομή στο Εδιμβούργο.
Δεν ήταν μακριά. Περίπου μια ώρα με το τρένο.
Με το που φτάσαμε όμως και μελετήσαμε τα δρομολόγια των τρένων συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας για το Εδιμβούργο, γιατί έπρεπε να προλάβουμε κάποια τελευταία τρένα δεδομένου ότι το βράδυ θα αναχωρούσαμε για Ιρλανδία.
Θυμάμαι ένα σκηνικό, που στεκόμασταν σε μια διασταύρωση, όπου δεξιά ήταν η πόλη του Εδιμβούργου και αριστερά ήταν το κάστρο του και έπρεπε να αποφασίσουμε σε ποιο από τα δύο θα πηγαίναμε. Δεν είχαμε χρόνο και για τα δύο. Έπρεπε να διαλέξουμε. Δεν θυμάμαι να υποστήριξε κάποιος φανατικά κάτι και ούτε θυμάμαι πως αποφασίσαμε, αλλά τελικά πήγαμε στο κάστρο.

Περπατήσαμε λίγο στη γειτονιά που οδηγούσε στο κάστρο…..

Ώσπου φτάσαμε….

Το Κάστρο του Εδιμβούργου είναι ένα ιστορικό φρούριο, το οποίο έχει διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην ιστορία της Σκωτίας, τόσο ως βασιλική κατοικία όσο και ως στρατιωτικό οχυρό, αλλά και ως βάση του βρετανικού στρατού στη Σκωτία αργότερα. Πρόκειται για ένα τεράστιο συγκρότημα πολύ καλά διατηρημένο και μοιάζει με ένα πραγματικό κάστρο μάχης.
Το κάστρο το περπατήσαμε και το είδαμε αρκετά καλά, χωρίς όμως να θυμάμαι και λεπτομέρειες.
Θυμάμαι κανόνια, πανοπλίες, μεγαλοπρεπείς αίθουσες και όμορφη θέα στην πόλη….

Τελικά πήγα στο Εδιμβούργο, αλλά δεν …. είδα το Εδιμβούργο. Ή μάλλον δεν το περπάτησα γιατί το είδα πανοραμικά από το κάστρο του.

Στο κάστρο του Εδιμβούργου συναντήσαμε και έναν Έλληνα. Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που συναντήσαμε σε όλο το ταξίδι. Προθυμοποιήθηκε να μας βγάλει μια φωτογραφία και τους έξι μαζί. Ήταν η μοναδική φωτογραφία που έχουμε όλοι μαζί, στην οποία έχουμε φόντο το Εδιμβούργο.

Μια χαρά την έβγαλε ο πατριώτης. Εγώ την παραποίησα λίγο….

Επιστρέψαμε Γλασκώβη για να πάρουμε τα πράγματά μας από το hostel και φύγαμε προς Ουαλία και στη συνέχεια Ιρλανδία.

 

[Grerena]

Ιρλανδία
Για να πάμε Ιρλανδία έπρεπε να πάμε σε κάποιο λιμάνι. Η μικρότερη θαλάσσια διαδρομή που μπορούσαμε να διασχίσουμε ήταν από το Holyhead της Ουαλίας προς το λιμάνι του Δουβλίνου.
Θα πηγαίναμε στο λιμάνι Holyhead και από εκεί με καράβι θα φτάναμε Δουβλίνο.
Από τη Γλασκώβη φύγαμε αργά. Είπαμε ότι θέλαμε να εκμεταλλευτούμε τις νύχτες για να μετακινούμαστε, για να κοιμόμαστε για να γλυτώνουμε ξενοδοχείο. Μόνο που αυτή η διαδρομή δεν διήρκησε ολόκληρο βράδυ. Ήταν σχετικά μικρή και είχε και μετεπιβίβαση, στο Grewe. Μπήκαμε στο τρένο και εκεί που μας πήρε ο ύπνος, ξυπνήσαμε, για να αλλάξουμε τρένο και εκεί που μας ξαναπήρε ο ύπνος, ξαναξυπνήσαμε, γιατί είχαμε φτάσει στο Holyhead. Στο λιμάνι φτάσαμε νωρίς (γύρω στις 4:00 το πρωί). Και νύχτα δεν είχε πλοίο για απέναντι. Οπότε ο υπόλοιπος ύπνος της βραδιάς θα ολοκληρωνόταν στην αίθουσα αναμονής του σταθμού.
Αυτή η βραδιά μου φάνηκε πολύ βάρβαρη. Ένιωθα συνεχώς ότι ξυπνούσα στον πρώτο ύπνο.

ΔΟΥΒΛΙΝΟ
Πήραμε πρωινό πλοίο και στο Δουβλίνο φτάσαμε σχετικά πρωί. Δεν θυμάμαι πως βρήκαμε hostel, αλλά μάλλον δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου (τις ταλαιπωρίες τις θυμάμαι όλες ). Πήγαμε καρφί στο hostel, αφήσαμε τα πράγματα μας και βγήκαμε αμέσως βόλτα.

Η μπροσούρα του hostel...

Για την Αγγλία γνώριζα πολλά πράγματα. Γνώριζα πολλές πόλεις της, πολλά αξιοθέατα της, αρκετά στοιχεία και από την ιστορία της και είχα διαμορφώσει και μια δική μου προσωπική άποψη για αυτή τη χώρα από τα πάμπολλα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι που είχα διαβάσει.
Για την Ιρλανδία όμως, … λίγα ήταν αυτά που ήξερα. Γνώριζα ότι το Δουβλίνο ήταν πρωτεύουσα με ένα αξιόλογο Πανεπιστήμιο, ότι εδώ γεννήθηκε ο IRA, που δρούσε τρομοκρατικά κυρίως στο γειτονικό Μπέλφαστ, ότι από εδώ κατάγεται το Ιρλανδέζικο Whiskey και ο Irish Coffee και φυσικά ότι από εδώ κατάγεται ο Μπόνο και όλο το συγκρότημα των U2!!!
Διανύαμε την πρώτη δεκαετία της δόξας του συγκροτήματος και εγώ προσωπικά είχα ξοδέψει πολλές ώρες να ακούω και να χορεύω το “New Years Day” και το “In the Name of Love”. Ήμουν ενθουσιασμένη που θα πήγαινα στην πατρίδα των U2. Κατά βάθος έλπιζα ότι μπορεί να συναντούσα και τον Μπόνο στο δρόμο.
Όλα αυτά τα αναφέρω προσπαθώντας να μεταφέρω το κλίμα της εποχής, αλλά και τη διάθεση που είχα.
Παρόλο λοιπόν που είχα περιορισμένες γνώσεις για τη χώρα, το Δουβλίνο που φάνηκε πολύ οικείο.
Μου άρεσε πάρα πολύ η πόλη. Ήταν πολύ γραφική, με πολύ προσιτούς και φιλικούς κατοίκους, από τον περαστικό στο δρόμο που ρωτήσαμε πληροφορίες μέχρι τους σερβιτόρους και τους μπάρμαν των pubs που πήγαμε.
Πήγαμε σε pub νωρίς, προκειμένου να πιούμε καφέ και ήπιαμε … Irish coffee. Θέλαμε να δοκιμάζουμε οτιδήποτε ντόπιο. Θυμάμαι όμως ότι δεν μου άρεσε και πολύ, αλλά ευχαριστήθηκα που το δοκίμασα. Επίσης, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Trinity College.

Το Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου ανήκει στην ελίτ των Πανεπιστημίων της Ευρώπης μαζί με την Οξφόρδη και το Cambridge. Όλος ο χώρος του Πανεπιστημίου, με τα κτίρια, τις αυλές, τα πάρκα, τα γήπεδα ...εξέπεμπε μια γοητεία, μια αίγλη μιας άλλης εποχής, που εγώ τουλάχιστον μέχρι τότε δεν είχα ξανασυναντήσει.

Στο College Park βρίσκεται και το γήπεδο ράγκμπυ του Πανεπιστημίου…..

Ευχαριστήθηκα πολύ τη βόλτα αυτή, αλλά και τις βόλτες πάνω από τα πολλά γεφύρια του Liffey ποταμού, που και αυτή η πόλη είχε πολλά. Το περπατήσαμε πολύ το Δουβλίνο.

Ότι δεν βγάζαμε φωτογραφία... το αγοράζαμε σε καρτ-ποστάλ...

Ή ότι αγοράζαμε σε καρτ - ποστάλ ...δεν το βγάζαμε φωτογραφία...

Δεν θυμάμαι πως καλύψαμε το θέμα του φαγητού (κάτι θα φάγαμε), θυμάμαι όμως ότι ξαναπήγαμε σε pub το βράδυ και ήπιαμε Irish Whiskey. Στην Ιρλανδία βρισκόμασταν άλλωστε. Δεν θυμάμαι μάρκα Whiskey (δεν θα είχε σουβέρ για να βουτήξω).
Το ξενυχτήσαμε εκείνο το βράδυ. Περάσαμε όμορφα. Δεν μας έκανε καρδιά να γυρίσουμε στο hostel.
Παρόλη την ευδιαθεσία μας όμως, είχαμε και ένα άγχος σχετικά με την επιστροφή μας στο hostel, γιατί ήταν ήδη πολύ αργά και ανησυχούσαμε αν θα τα καταφέρουμε να μπούμε μέσα. Το hostel είχε ένα επιτρεπόμενο όριο βραδινής προσέλευσης, το οποίο εμείς, ήδη το είχαμε παραβιάσει. Το όριο ήταν περίπου 10:00 με 10:30, είχε ήδη περάσει 12:00 και είμαστε ακόμη στο δρόμο...

Η υπερένταση της προηγούμενης νύχτας και τα πολλά Whiskey και Irish coffee, που είχαμε πιει δεν μας “άφηναν” να πάμε για ύπνο. Τελικά, ύστερα από πολλές βραδινές βόλτες, χαζολογήματα και “παιχνίδια” στο δρόμο …..

φτάσαμε στο hostel και ευτυχώς … η πόρτα άνοιξε.
Άκρα σιγή επικρατούσε και μισοσκόταδο προφανώς.
Χαιρετηθήκαμε λοιπόν κορίτσια από αγόρια και πήγαμε στους θαλάμους μας.
……………………….
Η νύχτα όμως, αναμενόταν ελαφρώς επεισοδιακή τουλάχιστον για τον θάλαμο των αγοριών.
Αυτή τη σκηνή τη θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες διότι από τότε την έχω ακούσει να την διηγείται ο Kal τόσες πολλές φορές σε φίλους και σε γνωστούς, που δεν χάθηκε στη λήθη.

Τα αγόρια μπήκαν στο θάλαμο “στα νύχια” για να μην ενοχλήσουν... Ήταν σκοτεινά και σχεδόν ψηλαφιστά βρήκαν τα κρεβάτια τους. Προσπαθούσαν να βολευτούν όσο γίνεται πιο διακριτικά, αφού ήδη αισθάνονταν άσχημα που παραβίασαν την επιτρεπόμενη ώρα προσέλευσης.
Ο Nick και ο Geo θα κοιμόντουσαν στην ίδια κουκέτα πάνω κάτω και ο Kal δυο κρεβάτια μακριά,στο πάνω μέρος μιας άλλης.
Με το που ξάπλωσαν, αφού είπαν δυο κουβέντες ψιθυριστά τους πήρε ο ύπνος αμέσως. Όταν λέμε αμέσως, εννοούμε στο λεπτό. Μόνο που ο ύπνος τους ήταν πολύ “ηχηρός”. Ο Nick και ο Geo ροχάλιζαν. Μιλάμε όμως για πολύ ροχαλητό. Ο Kal το περιέγραψε σαν έναν απίστευτο θόρυβο, που προφανώς τους ξύπνησε όλους. Ο Kal άρχισε γελάει μηχανικά περιμένοντας αντίδραση από τους γείτονες. Και η αντίδραση ήταν …γέλια. Ξύπνησαν όλοι και άρχισαν να γελάνε. Τους φάνηκε αστείο! Κάποιος μάλιστα άρχισε να μιμείται και το ροχαλητό τους, οπότε τα γέλια πολλαπλασιάστηκαν!. Ο Kal κατέβηκε από το κρεβάτι του και πήγε στους δύο μοναδικούς κοιμισμένους του θαλάμου και σπρώχνοντάς τους, τους γύρισε πλευρό. Με το που έγινε αυτό ακούστηκαν επιφωνήματα επιδοκιμασίας. Μέχρι και χειροκροτήματα έπεσαν από κάποιους!!! Είχανε κάνει το θάλαμο … γήπεδο!
Μετά από αυτό υποθέτω ότι κοιμήθηκαν πια, αφού δεν είχαμε άλλη ανταπόκριση ούτε από τον Kal, ούτε από κανέναν άλλο.

Νομίζω ότι και οι υπόλοιποι θα θυμούνται το Δουβλίνο και αυτούς τους γραφικούς Έλληνες, που τους ξαγρύπνησαν εκείνο το βράδυ!

Την επόμενη ημέρα το πρωί εμείς τα κοριτσάκια ξυπνήσαμε κανονικά και πήγαμε για το πρωινό μας. Είχαμε συνεννοηθεί από το προηγούμενο βράδυ να συναντηθούμε αγόρια και κορίτσια μια συγκεκριμένη ώρα για φαγητό. Μόνο που τα αγόρια δεν ήρθαν! Περιμέναμε και περιμέναμε, ώσπου έκλεισε η αίθουσα του πρωινού και πήγαμε έξω από το θάλαμό τους, για να δούμε τι πάθανε. Δεν επιτρεπόταν να μπούμε μέσα, οπότε βρήκαμε ένα τυχαίο αγόρι και το παρακαλέσαμε να ψάξει να τους βρει. Τελικά τους είχε πάρει ο ύπνος και με το ζόρι σηκώθηκαν …μετά τη λήξη του πρωινού φαγητού.

BELFAST
Με ένα τσαμπί μπανάνες τα αγόρια ξεγέλασαν την πείνα τους στα γρήγορα, γιατί έπρεπε να πάρουμε το τρένο για το Belfast.

Στο σταθμό του Belfast … μας έκαναν εντύπωση τα graffiti…

Το ξέρω ότι γίνομαι γραφική αλλά θα πω ότι πάλι δεν θυμάμαι πολλά από το Belfast. Θυμάμαι όμως ότι μου είχε φανεί πολύ συναρπαστικό. Το ότι βρισκόμουν δηλαδή στο νησί της Ιρλανδίας, αλλά σε Αγγλικό έδαφος! Θυμάμαι ότι κάναμε βόλτα σε έναν κεντρικό πεζόδρομο, ο οποίος κατέληγε στο τεράστιο οικοδόμημα, που ήταν το Δημαρχείο της πόλης.

Το Δημαρχείο είναι ένα μπαρόκ κτίριο που διαθέτει ένα κολοσσιαίο χάλκινο θόλο σε ένα πολύ χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα που είναι ορατός από πολύ μακριά και λειτουργεί σαν ορόσημο για την πόλη.
Χαζολογήσαμε πολύ ώρα σε εκείνο τον πεζόδρομο. Donegall λεγόταν, όπως και η ομόνυμη πλατεία του Δημαρχείου. Ήταν ένα κομμάτι της πόλης που είχε πολύ κόσμο και κίνηση. Κάναμε βόλτα, χαζέψαμε τις βιτρίνες και βγάλαμε και κανα δυο φωτογραφίες. Έχω την αίσθηση ότι τότε τουλάχιστον δεν είχε και τίποτα άλλο να δούμε…..

Στο δρόμο για τον σταθμό πήρε το μάτι μας ένα μπλόκο. Κάτι ένοπλοι στρατιωτικοί είχαν σταματήσει ένα αυτοκίνητο, είχαν ανοίξει το πορτ – μπαγκάζ και έκαναν έλεγχο.
Γενικά κατά την επίσκεψή μας στη Β. Ιρλανδία είχαμε και λίγο το νου μας μήπως γίνει τίποτα. Είμαστε λίγο «τεντωμένοι». Ήταν η εποχή που ακόμα γίνονταν τρομοκρατικές ενέργειες για την απελευθέρωση της Β. Ιρλανδίας! Τον Ιούλιο και το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους είχαν γίνει οι πιο πρόσφατες, με θύματα αστυνομικούς και στρατιώτες.
Εγώ από το Belfast πάντως πιο έντονα θυμάμαι τη σκηνή του μπλόκου, παρά την πόλη και τη βόλτα μας σε αυτήν.

Επιστρέψαμε στο Δουβλίνο, πήραμε τα πράγματά μας από το hostel και πήγαμε στο λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής για την Ουαλία. Αποχαιρέτισα το Δουβλίνο έχοντας μια πίκρα που δεν κατάφερα να συναντήσω τον Μπόνο. Είχα την ελπίδα μέχρι την τελευταία στιγμή. Ούτε που το φανταζόμουνα τότε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να τον συναντήσω, όπως π.χ. σε μια συναυλία… Κάτι που συνέβηκε χρόνια μετά στη Θεσσαλονίκη…..

Ήταν αργά. Πάλι βράδυ θα ταξιδεύαμε και πάλι διακοπτόμμενα αφού η διαδρομή ήταν περίπου 3,5 ώρες, που σημαίνει ότι θα φτάναμε απέναντι νύχτα.
Τελικά, κράτησε περισσότερο το ταξίδι, γιατί είχε κύμα ή … μπορεί επειδή είχε κύμα εμένα να μου φάνηκε μεγάλο το ταξίδι. Είχε όμως πολύ κύμα. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά. Λαγοκοιμηθήκαμε ανάμεσα στους παφλασμούς. Καλά και εδώ κουνάει; εγώ νόμιζα ότι κουνούσαν μόνο τα πλοία του Αιγαίου.
Φτάσαμε αξημέρωτα στο Holyhead με εμάς “κουδούνια” από το ταξίδι. Εκεί, ενώ πιστεύαμε ότι θα περιμέναμε το πρωί για να φύγουμε, περιέργως υπήρχε άμεση ανταπόκριση και μάλιστα με λεωφορείο για το Grewe, από το οποίο θα συνεχίζαμε με τρένο.
Μα δεν είναι περίεργο που δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από το Belfast π.χ. αλλά θυμάμαι ότι πήραμε λεωφορείο από Holyhead για Grewe; Είναι γιατί μου έκανε εντύπωση τότε το λεωφορείο. Ήταν δυόροφο και ήταν η πρώτη φορά, που έμπαινα σε δυόροφο λεωφορείο. Ανεβήκαμε και καθίσαμε επάνω και δεξιά. Η διαδρομή κράτησε κανένα δύωρο. Επί δύο ώρες σε κάθε στροφή νόμιζα ότι θα τρακάρουμε. Δεν μπορούσα να συνηθίσω αυτήν την ανάποδη οδήγηση με τίποτα.

Τι έντονη βραδιά ήταν αυτή. Τη μία το καράβι με το κύμα, την άλλη το λεωφορείο με τις ανάποδες στροφές! Σχεδόν αδημονούσα να γυρίσω στην ασφάλεια του τρένου. Άσε που και πιο καλά κοιμόμουν στα τρένα.
Από το Grewe πήραμε τρένο για Manchester, αρκετά πρωινή ώρα.

 

[Grerena]

MANCHESTER
Ένα πράγμα είδαμε μόνο στο Manchester. Όχι ότι δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα! Είδαμε μόνο ένα αξιοθέατο! Το γήπεδο Old Trafford! Δεν νομίζω άλλωστε να υπήρχε και τίποτε άλλο να δούμε… κατά τα αγόρια της παρέας.

Πήγαμε λοιπόν στο γήπεδο της Manchester United. Μόνο που ήταν κλειστό. Ειδικά ο Nick και ο Geo απογοητεύτηκαν πολύ που το βρήκαμε κλειστό. Και ήταν και ημέρα Κυριακή. Νομίζω ότι κατά βάθος πίστευαν ότι θα “πετύχουν” και αγώνα, όπως εγώ πίστευα ότι θα συναντήσω τον Μπόνο στους δρόμους του Δουβλίνου; Αρκεστήκαμε λοιπόν μόνο σε καναδυό φωτογραφίες του εξωτερικού χώρου.

Οι πέντε μας έξω από την πόρτα του γηπέδου…

Πάντως η εικόνα του γηπέδου όπως είναι τώρα (σύμφωνα με φωτογραφίες του internet) δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε δει εμείς. Είναι φανερό ότι το γήπεδο έχει αλλάξει αισθητά από το 1990.
Πάντως εγώ το Old Tafford το συγκαταλέγω στα γήπεδα που έχω πάει και ας μην μπήκα μέσα.

Κατά τα άλλα από το Manchester πήραμε μόνο μια πολύ πολύ μικρή “μυρωδιά”. Είδα μια πόλη με κτίρια Βικτωριανής εποχής σε κεραμιδί απόχρωση σαν αυτό που έχει για φόντο ο Kal στην παρακάτω φωτογραφία…

Μετά τη μικρή αυτή βόλτα… φύγαμε για Λίβερπουλ.

LIVERPOOL
Παραλίγο και στο Λίβερπουλ να δούμε ένα πράγμα μόνο. Ποιο; Μα, το γήπεδο της Λίβερπουλ, το Anfield!
Τώρα όμως εμείς τα κορίτσια είχαμε λίγο διαφορετική άποψη. Όχι ότι είναι κακό το να πάω να δω ένα γήπεδο ακόμα (ας είναι και βασικό αξιοθέατο), αλλά όχι όμως να δω μόνο γήπεδα από την επίσκεψή μου αυτή στις δύο πόλεις! Άσε που κάτι μου έλεγε ότι και το Anfield κλειστό θα ήταν και αυτό.
Έχοντας “κλείσει” από γήπεδα σήμερα, αναγκαστήκαμε να χωριστούμε πάλι. Γενικά δεν μας άρεσε να χωρίζουμε γιατί είχαμε πάντα το άγχος της επανασύνδεσης…
Τα τρία κορίτσια αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στο λιμάνι του Λίβερπουλ. Παρασύραμε μάλιστα και τον Geo, που ήρθε και αυτός μαζί μας. Τα άλλα δύο αγόρια μετά το γήπεδο θα τα συναντούσαμε σε κάποιο προκαθορισμένο σημείο του λιμανιού κάποια ώρα.

Δύο πολύ χαρακτηριστικά κτίρια στην είσοδο του λιμανιού του Λίβερπουλ. Τα Royal Liver building και Cunard Building είναι ορατά από μακριά...

Το σημείο που βγάλαμε αυτή τη φωτογραφία όσο και αν έψαξα στο χάρτη … δεν το βρήκα. Νομίζω ότι έχει καλυφθεί με ένα κτίριο (μάλλον εμπορικό κέντρο).

Για το λιμάνι του Λίβερπουλ δεν μπορώ εδώ να μην πω δυο κουβέντες και γιατί έχω αδυναμία στον βιομηχανικό τουρισμό, αλλά και γιατί ανήκει στην παγκόσμια κληρονομιά της Unesco.
Το "Dock Albert" όπως ονομάζεται επισήμως προς τιμήν του πρίγκιπα Αλβέρτου, άνδρα της Βασίλισσας Βικτώριας, άνοιξε επίσημα το 1846 και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του κόσμου την εποχή που η Αγγλία ήταν μεγάλη αυτοκρατορία.
Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του λιμανιού θεωρήθηκε επαναστατικός για την εποχή του, για πολλούς λόγους. Κατασκευάστηκε από χυτοσίδηρο, τούβλο και πέτρα, χωρίς δομικό ξύλο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έτσι το πρώτο μη-εύφλεκτο σύστημα αποθήκης στον κόσμο. Η φορτοεκφόρτωση των εμπορευμάτων από τα πλοία προς και από τις αποθήκες γινόταν απευθείας με χρήση του πρώτου (στο είδος του) στον κόσμο υδραυλικού συστήματος μεταφοράς εμπορευμάτων.
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Dock Albert χρησίμευσε και ως βάση για τον Βρετανικού Στόλο.
Η ταχεία ανάπτυξη όμως της ναυτιλιακής τεχνολογίας και ο ανταγωνισμός, από άλλα νεότερα λιμάνια του Ηνωμένου Βασιλείου οδήγησαν στο κλείσιμο του λιμανιού το 1972.

Όταν εμείς επισκεφτήκαμε το λιμάνι (το 1990) είχε περάσει μόλις μια πενταετία από την ανακατασκευή / “αναγέννησή” του. Σήμερα, το Albert Dock αποτελεί την καρδιά της τουριστικής ζωής της πόλης, ένα από τα πολύ σημαντικά αξιοθέατα του Ηνωμένου Βασιλείου και το μεγαλύτερο συγκρότημα λιμενικών κτιρίων και αποθηκών της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Εμείς βέβαια όλα τα παραπάνω “βαρύγδουπα” δεν τα γνωρίζαμε τότε. Γνωρίζαμε απλά ότι το λιμάνι του Λίβερπουλ είναι πολύ σημαντικό, αλλά και πολύ ωραίο για βόλτα.

Πετύχαμε ωραία μέρα. Κάναμε βόλτα στη μαρίνα τρώγοντας ένα παγωτό στο χέρι. Περπατήσαμε στις αποβάθρες, χαζεύοντας τις πρώην αποθήκες και τα σύγχρονα μαγαζιά. Ήταν ένας αρκετά μεγάλος χώρος, στον οποίο χαζολογήσαμε αρκετή ώρα μέχρι να γυρίσουν οι υπόλοιποι. Και δεν πρέπει τότε να ήταν και στην πλέον τουριστική ακμή του, ακόμα.

Και επειδή οι δικές μας φωτογραφίες δεν πλησιάζουν και πολύ την πραγματικότητα…..
κάποιες σημερινές φωτογραφίες … από το internet, μάλλον είναι καλύτερες…

Μετά από τον καφέ, το παγωτό και τη βόλτα μας κάποια στιγμή συναντήσαμε και τους υπόλοιπους δύο της παρέας.
Κάναμε και μια τελευταία μικρή βολτίτσα για να δουν και εκείνοι το λιμάνι.

Μετά τη βόλτα μας στο Λίβερπουλ πήραμε πάλι το τρένο για Manchester. Τώρα δεν ξέρω γιατί. Μάλλον είχαμε αφήσει εκεί τα πράγματά μας ή εκεί είχε σταθμό “κόμβο” για οπουδήποτε. Δεν θυμάμαι.
Στη συνέχεια τέθηκε το θέμα: «που πάμε τώρα;»
Εδώ θέλω να θυμίσω ότι εμάς στόχος ήταν να πάμε σε κάποια βασικά μέρη στη Μ. Βρετανία και Ιρλανδία, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς σειρά. Το θέμα ήταν επίσης αυτά να τα κάνουμε με το μικρότερο δυνατό κόστος. Το κόστος έπεφτε άπαξ και αποφεύγαμε τις διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία ή hostels. Κάπου όμως έπρεπε να κοιμηθούμε. Το ιδανικό και δωρεάν κατάλυμα ποιο ήταν; Απάντηση: Τα τρένα.
Έτσι πήραμε την επόμενη απόφαση για το που θα κοιμηθούμε σήμερα. Στο τρένο. Σε ποια διαδρομή; Μα σε μια μεγαλούτσικη διαδρομή, για να κοιμηθούμε σερί. Να μη χρειαστεί να κόψουμε τον ύπνο μας στη μέση. Και ποια ήταν μεγάλη διαδρομή; Μα η Λονδίνο – Γλασκώβη!!!!!
Και έτσι και κάναμε. Πήραμε τρένο από το Manchester και πήγαμε Λονδίνο. Και από το Λονδίνο πήραμε βραδινό τρένο για να …ξαναπάμε Γλασκώβη!
Μπορεί τώρα που το λέω και το θυμάμαι να φαίνεται παράλογο, αλλά τότε το θεωρούσαμε πάρα πολύ φυσικό και μπορεί μάλιστα να ήταν και η τέλεια λύση!
Κοιμηθήκαμε πολύ όμορφα το βράδυ κατά τον γνωστό και πολύ προσφιλή μας τρόπο και το πρωί είμαστε Γλασκώβη! Δεν μας έφτανε όλη αυτή η διαδρομή θέλαμε και άλλη. Τη Γλασκώβη την είχαμε ψιλοδεί. Τι να κάνουμε τώρα; Ας πάμε μια ημερήσια στο Inverness, το οποίο βρίσκεται 270χλμ. βορειότερα.
Και έτσι βρεθήκαμε στο βορειότερο σημείο αυτού του ταξιδιού!
Φτάσαμε στο Inverness στις 15/10/1990 ύστερα από … κάποιες ώρες ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε το προηγούμενο απόγευμα από το Manchester και κάνοντας αυτή τη διαδρομή…

Ξανά Σκωτία…
INVERNESS
Τι θυμάμαι από το Inverness;
Ότι έβρεχε όλη την ημέρα. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν ένα στοιχείο, το οποίο να συντέλεσε ώστε να μου φανεί από τις πιο όμορφες και γραφικές πόλεις που είχα δει ποτέ μέχρι τότε. Νομίζω όμως, ότι είναι από τις πιο όμορφες και γραφικές πόλεις που έχω δει … μέχρι σήμερα.

Η πόλη διαρρέεται από το ποτάμι Ness. Το river Ness έχει μήκος μόλις 10κμ, ξεκινάει από το βόρειο άκρο της διάσημης λίμνης Loch Ness, περνάει από το Inverness και χύνεται στη Βόρεια θάλασσα. Αυτός είναι και ο λόγος που δόθηκε στην πόλη το όνομα αυτό. Inverness στα αρχαία Σκωτζέζικα σημαίνει “στόμα της Ness”!
Στη μια όχθη έχει ένα βράχο, με ένα κάστρο στην κορυφή του.

Ανεβήκαμε ως το κάστρο, από τον κήπο του οποίου είχαμε μια τέλεια εικόνα του ποταμού και της πόλης. Νομίζω ότι αν δεν έβρεχε μπορεί και να είχαμε ορατότητα και ως τη λίμνη, από το σημείο που είμαστε.

Εδώ νομίζω ότι βγάλαμε την ωραιότερη φωτογραφία του ταξιδιού…

Στην απέναντι όχθη φαίνεται και ο καθεδρικός του Inverness, που λόγω των δύο πύργων του, εμένα μου θύμιζε πολύ τον αντίστοιχο της Ζυρίχης.

Και εδώ προσπαθώντας να βγάλουμε την πιο αστεία φωτογραφία του ταξιδιού ... μας έμεινε τουλάχιστον το φόντο…να θυμόμαστε…

Την περπατήσαμε την πόλη.
Μου άρεσε πολύ η βόλτα κατά μήκος του ποταμού Ness, καθώς και οι βόλτες πάνω από τα γεφύρια του, που ήταν και πολλά. Το ωραιότερο απ’ όλα ήταν το Greig Street Bridge, το οποίο διασχίσαμε και πολλές φορές. Πολύ μου άρεσαν τα γεφύρια τότε…

Η αναρτημένη γέφυρα Greig Street Bridge ήταν η ομορφότερη….

Το ίδιο γεφύρι με φόντο την Old High church από τη μία μεριά και την Πρεσβυτεριανή εκκλησία της Σκωτίας από την άλλη, εκκλησίες πολύ χαρακτηριστικές του Inverness…

Ακόμα και ο William Turner, ο μεγάλος αυτός Άγγλος ζωγράφος της σχολής του ρομαντισμού, παρόλο που ειδικευόταν στις θαλασσογραφίες, είχε αφιερώσει έναν πίνακά του στην ομορφιά του Inverness.
Αυτό μη νομίζεται ότι το γνώριζα τότε. Αργότερα το ανακάλυψα…

Μου άρεσε επίσης πολύ και η αίσθηση ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στη λίμνη του Lochness. Αναρωτιόμουν (από μέσα μου) αφού το ποτάμι του Inverness επικοινωνεί με τη Lochness, μήπως συναντήσουμε και τη Nessi!!! Και όλο και κοιτούσα…..

Το είχαμε ψάξει λίγο αν μας βγαίνει να πάμε μέχρι τη λίμνη, αλλά δεν ήταν εφικτό. Αντ’ αυτού … είδαμε όμως τη Nessi σε μια καρτ-ποστάλ της εποχής…

Μπορεί να μην είδαμε τα περίφημα Highlands της Σκωτίας (παρά μόνο από το παράθυρο του τρένου) είδαμε όμως την πρωτεύουσα των Highlands, το Inverness.
Μετά το Inverness, πήραμε το τρένο (παλιά μας τέχνη κόσκινο) για Λονδίνο. Ταξιδέψαμε όλο το απόγευμα και το βράδυ, κάνοντας όμως και καναδυό μετεπιβιβάσεις σε Perth και Γλασκώβη, ώσπου πρωί πια φτάσαμε Λονδίνο και από εκεί πήραμε τρένο για Dover.

Το απόκομμα του εισιτηρίου, που δείχνει τις διαδρομές που κάναμε στις 15/10/90…..!!!

Έχε γεια Μ. Βρετανία. Θα σε ξαναέβλεπα πάλι το 2009! Και μάλιστα πολύ αλλαγμένη!

 

[KIKI]

Τι μου θυμίζεις με τους νυκτερινους υπνους στα τραινα λόγω οικονομίας !
Και εγω στα ιντερεηλ μια βραδυά την εβγαζα σε τραινο και την επομενη σε φτηνά καταλύματα .
Παντως σε Ιταλία και Ισπανία πάντα έμενα σε σπιτια ντοπιων που νοικιαζαν δωματια , πότε μόνη και στην αναγκη και με αλλους μαζι . Το τότε Airbnb !!!

 

[Grerena]

Ταξίδι επιστροφής
Συνήθως όταν έρθει η ώρα για το ταξίδι επιστροφής … έχει τελειώσει το ταξίδι. Μπαίνεις στο πλοίο, στο τρένο ή στο αυτοκίνητο και απλά επιστρέφεις στη βάση σου.
Το δικό μας όμως ταξίδι επιστροφής δεν ήταν απλά μια διαδρομή. Ήταν ένα ταξίδι ……….μέσα στο ταξίδι.

Στη Μ. Βρετανία φτάσαμε σχετικά “καρφί”. Μια στάση κάναμε μόνο στο ανέβασμα στη Ζυρίχη. Τώρα όμως στο κατέβασμα είπαμε να το πάμε πιο χαλαρά. Θέλαμε να κάνουμε μια στάση στο Ρότερνταμ, μία στο Άμστερνταμ και όταν πια θα είμαστε σε Γιουγκοσλαβικά εδάφη θα επιλέγαμε και εκεί να κατεβούμε κάπου.
Στο Άμστερνταμ θέλαμε οπωσδήποτε να πάμε, γιατί ο Geo μας είχε υποσχεθεί τσάμπα διανυκτέρευση. Είχε ένα θείο εκεί εστιάτορα και θα πηγαίναμε να κοιμηθούμε σπίτι του. Τέλειο σενάριο.
Γιουγκοσλαβία θέλαμε να σταματήσουμε, γιατί ήταν όλα πάμφθηνα. Θα περνούσαμε σαν βασιλιάδες ακόμα και εμείς που είμαστε "τσαμπατζήδες". Έτσι τουλάχιστον μας είχε πει ο Nick, που είχε ξαναπεράσει από εκεί στο προηγούμενο inter-rail του, την προηγούμενη χρονιά με τον ίδιο τρόπο.
Βέβαια σε ένα ταξίδι σαν και αυτό που είναι όλα απρογραμμάτιστα… δεν χωράνε σχέδια. Τίποτα από αυτά δεν συνέβηκε. Η επιστροφή μας γενικά ήταν πάρα πολύ επεισοδιακή και χωρίζεται σε πολλά κεφάλαια...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΛΛΑΝΔΙΑ…
Από το νησί της Μ. Βρετανίας φύγαμε από άλλη θαλάσσια διαδρομή. Βγήκαμε στην Οστάνδη του Βελγίου. Αυτό αν δεν είχα το βιβλιαράκι του εισιτηρίου δεν θα το θυμόμουν με τίποτα.
Στη διαδρομή μας για το Άμστερνταμ βρισκόταν το Ρότερνταμ, στο οποίο κάναμε μια στάση.
Το Ρότερνταμ μου φάνηκε μοντέρνο, φουτουριστικό. Σαν μια πόλη που ερχόταν από το μέλλον. Γεμάτο κανάλια, όμορφες γέφυρες, και σπίτια με μοντέρνα αρχιτεκτονική. Μου “χτύπησε” πολύ η διαφορετικότητά του. Καμία σχέση με το Λονδίνο και γενικά από την πολύ κλασική Μ. Βρετανία.

Φτάνοντας στο σταθμό του Rotterdam, χωρίς να απομακρυνθούμε ιδιαίτερα από αυτόν είδαμε ένα πολύ χαρακτηριστικό και όμορφο κομμάτι της πόλης. Πολύ κοντά στο σταθμό βρίσκεται ένα γνωστό landmark, που δεν είναι άλλο από τα περίφημα κυβικά σπίτια του Ρόττερνταμ. Εκεί κοντά επίσης βρίσκεται και η αγορά (Markthal ) της πόλης, αλλά και πάρα πολλά μαγαζιά και μπαράκια γύρω από τις πολλές μαρίνες, που βρίσκονται μεταξύ των Cubes/σπιτιών και του ναυτικού μουσείου της πόλης.

Τα cube houses είναι κλασικά σπίτια σε μορφή κύβου, στραμμένα κατά 45 μοίρες και τοποθετημένα πάνω σε εξαγωνικούς πυλώνες. Όλα τα σπίτια μοιάζουν να ενώνονται το ένα με το άλλο. Το κάθε ένα δείχνει να αντιπροσωπεύει ένα δέντρο και όλα τα σπίτια μαζί να αναπαριστούν ένα δάσος!

Βγάλαμε και μια αποτυχημένη φωτογραφία στα cubes (που πολύ έκλαψα για αυτή αργότερα).

Κάναμε βόλτα στα κανάλια, ανάμεσα από τις μαρίνες του λιμανιού και καθίσαμε κλασικά και για μπύρα. Από εκεί είχαμε και ορατότητα στην πολύ εντυπωσιακή γέφυρα Willembrug.

Η γέφυρα Willemsbrug είναι μια εντυπωσιακή καλωδιακή γέφυρα βαμμένη σε κόκκινο χρώμα, που μέσα στη νύχτα φαντάζει μοντέρνα και παραμυθένια συγχρόνως. Παρόλα αυτά η δημοφιλέστερη γέφυρα είναι η γειτονική (γαλάζιου χρώματος) Erasmusbridge.
Αφού περπατήσαμε αρκετά την περιοχή αυτή του λιμανιού… έφτασε η ώρα να φύγουμε.

Από εκεί πήραμε τρένο και φτάσαμε Άμστερνταμ. Φτάσαμε Άμστερνταμ αργά το βράδυ. Πρέπει να ήταν περίπου 11:00 η ώρα. Ο Geo πήγε να πάρει τηλέφωνο τον θείο του. Οι υπόλοιποι είχαμε κάνει ένα κύκλο γύρω από τα πράγματά μας και περιμέναμε την έκβαση του τηλεφώνου. Δεν τον έβρισκε (το θείο) στο τηλέφωνο. Πήρε ακόμα ένα. Που είναι ο θείος ... οεο;; Βγήκε μια γυναίκα. Μάλλον η γυναίκα του θείου ήταν! Μια Ολλανδή που ζορίστηκε πολύ να συνεννοηθεί. Πάρε αργότερα, του είπε. Αργότερα; Τι αργότερα; Είναι 11:00 η ώρα και εμείς είμαστε στο σταθμό στο Άμστερνταμ!
Υπήρχε μια περίεργη κινητικότητα εκείνη την ώρα γύρω από το σταθμό. Και είχε μόλις συμβεί και κάποιο περιστατικό έξω από το σταθμό. Οι σειρήνες των αστυνομικών αυτοκινήτων ακούγονταν δυνατά και μέσα στο σκοτάδι της νύχτας δημιουργούσαν σκηνικό ταινίας... με κλέφτες και αστυνόμους! Κάποια συμπλοκή είχε γίνει και μάθαμε ότι υπήρχε κάποιος τραυματίας. Ο σταθμός ήταν γεμάτος... με περίεργα πρόσωπα, που μπορεί κάποιος να ... φανταστεί για τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό μιας πολυπολιτισμικής πόλης σαν το Άμστερνταμ!! Οπότε...είχαμε αρχίσει να αγχωνόμαστε! Εδώ δεν έπαιζε το σενάριο να κοιμηθούμε στο σταθμό. Το ... "κόβαμε" για επικίνδυνο. Και τα τελευταία τρένα (αυτά των μεγάλων αποστάσεων), που χρησιμοποιούσαμε για ύπνο, είχαν φύγει.
Εμείς είχαμε κάνει ένα πηγαδάκι γύρω από τα πράγματά μας και δίπλα στο τηλέφωνο περιμένοντας τα αποτελέσματα του τηλεφώνου.
Μετά από κανα δυο τηλέφωνα, επιτέλους … βρήκαμε το θείο! Τα μάσαγε στον Geo. Κάτι του “δεν χωράμε” μας έλεγε και “θα σας πάω κάπου άλλου να βγάλετε το βράδυ” έλεγε, αλλά “θα πρέπει να πάρετε το τρένο και να κατεβείτε σε ένα σταθμό μισή ώρα από εκεί που είστε και θα έρθω να σας πάρω”.
Τι να κάνουμε; Πήραμε το τελευταίο τρένο (θα ήταν και 12 παρά) και μισή ώρα μετά κατεβήκαμε στον σταθμό που μας είχε υποδείξει ο θείος. Hilversum λεγόταν. Την Οστάνδη μπορεί να μην τη θυμόμουν ότι πήγα, …. το Hilversum όμως δεν το ξέχασα!
Μόνο εμείς κατεβήκαμε από το τρένο. Σε έναν έρημο σταθμό και η ώρα ήταν περασμένες δώδεκα και εμείς μόνοι μας να περιμένουμε τον θείο.
Που είναι ο θείος; Θα έρθει; Η απόλυτη ερημιά. Τι θα κάνουμε αν δεν έρθει; Και πως θα έρθει να μας πάρει; Με φορτηγό; Είμαστε έξι και έχουμε και πράγματα. Κατά τη μια παρά εμφανίστηκε ο θείος με ένα ΙΧ. Τι χαρά! τουλάχιστον ήρθε.
Φιλιά αγκαλιές με τον Geo. “Τι κάνεις ανηψιέ;” κτλ.
Υπήρχε πρόβλημα. Δεν το ήξερε η γυναίκα του ότι θα έρθουμε και δεν ήταν προετοιμασμένη. Λογικό το βρίσκω. Του Geo δεν του είχε περάσει από το μυαλό κάτι τέτοιο (άντρες!) και σε όλο τα ταξίδι μας έταζε λαγούς με πετραχήλια. Με τι προσδοκίες φτάσαμε στο Άμστερνταμ δε λέγεται. Σε μεταφρασμένα ελληνικά η αντίδραση της Ολλανδέζας είμαι σίγουρη ότι θα ήταν κάπως έτσι: «Τι θα μου φέρεις εδώ μέσα 6 ψωρίλους για να φάνε να πιούνε και να κοιμηθούνε; Αστειεύεσαι. Να κόψουν το λαιμό τους.»
Έτσι ο θείος βρήκε τη λύση….
«Μην ανησυχείτε παιδιά. Θα σας πάω σε ένα μαγαζί που μόλις νοίκιασα, προκειμένου να το κάνω ταβέρνα. Δεν το έχω διαμορφώσει ακόμα. Μπορείτε να βολευτείτε εκεί το βράδυ». «Χικ»!! Τι «Χικ» ήταν αυτό; Τα ‘χε πιει τα ποτηράκια του ο θείος!
«Ναι, αλλά είμαστε πολλοί, βρε θείε. Να πάμε σε δυο δόσεις»!
«Όχι» λέει «Μπείτε στ’ αμάξι όλοι μαζί. Όλοι οι... καλοί χωράνε».
Και μπήκαμε. Έξι εμείς και ένας αυτός επτά … μαζί και τα πράγματα. Και ξεκινήσαμε. Και οδηγούσε και οδηγούσε και δεν φτάναμε. Και κάπου ανάμεσα από τα χέρια, τα πόδια και τους σάκους σε κάποια φάση και ύστερα από 2-3 χλμ βλέπω από το παράθυρο … το σταθμό τρένων του Hilversum! Μα στο σταθμό είμαστε ακόμα; Παναγία μου! Πάλι εδώ είμαστε; Και που είναι το...μαγαζί που νοίκιασε; Δεν θυμάται που είναι; Ήταν πολλά τα ποτηράκια τελικά που είχε πιεί ο θείος και θα μας στουκάρει πουθενά. Πως μπλέξαμε έτσι;
Πραγματικά τρόμαξα!
Με τα πολλά … το βρήκαμε. Μόνο παλαμάκια που δεν πατήσαμε. Μας άνοιξε την πόρτα του...μαγαζιού - σπιτιού και …. μας χαιρέτησε. Μέσα δεν μπήκε! Έφυγε! Μας χαιρέτησε και έφυγε. Ε ρε παντόφλα που θα είχε το βράδυ…..

Εμείς θα κοιμόμασταν, όπως όπως και το πρωί θα τραβούσαμε την πόρτα και θα φεύγαμε.
Που να κοιμηθούμε; ένας άδειος ...χώρος ήταν! Είχε μόνο μια μοκέτα κάτω και δωματιάκια δωματιάκια με νεροχυτάκια. Ευτυχώς, είχε νερό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μας σχηματίστηκε η εντύπωση ότι το σπίτι αυτό πρέπει να ήταν πρώην “σπίτι”. Τελικά το hostel ήταν χλιδή μπροστά σε αυτό. Ποιο hostel, … το τρένο ήταν χλιδή μπροστά σε αυτό! Το απαρνηθήκαμε σήμερα και να τι πάθαμε…

Κοιμηθήκαμε πάντως μονοκόμματα. Καιρό είχαμε να κοιμηθούμε χωρίς διακοπές και χωρίς να ξυπνάμε στον “πρώτο ύπνο”. Σηκωθήκαμε πολύ νωρίς το πρωί (πλυθήκαμε λίγο, ευτυχώς) και φύγαμε.
Γυρίσαμε Άμστερνταμ στον κεντρικό σταθμό, όπου αφήσαμε τα πράγματα σε lock rooms και πήγαμε βόλτα.

Μπροστά στον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ...

Όσο έντονα και με κάθε λεπτομέρεια θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ και την ιστορία με το θείο, τόσο δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από τη βόλτα μας στο Άμστερνταμ. Η προηγούμενη βραδιά είχε επισκιάσει τα πάντα.

Θυμάμαι απλά ... ότι μου άρεσε...

Κάναμε βόλτες στα κανάλια, καθίσαμε και για μπύρα και …. ψωνίσαμε. Ναι, ψώνισα και εγώ. Υπέπεσα στο αμάρτημα. Έκανα και εγώ αυτά που κατηγορούσα. Με πείσανε ότι ήταν όλα πιο φθηνά από την Ελλάδα και πήρα μία καμπαρντίνα (πολύ μακριά, σε κυπαρισσί χρώμα, με διπλές βάτες και τεράστια πέτα… μπλιαχ). Έτσι ήταν τότε η μόδα. Τα αγόρια ψώνισαν παπούτσια πάλι!

Στο σταθμό του τρένου ποζάραμε με τα ψώνια μας. Μέχρι και το ταμπελάκι με την τιμή φαινότανε.

Η παραπάνω φωτογραφία μπορεί να είναι και η μοναδική στην οποία φαίνεται και ένα τρένο… από τα πολλά που πήραμε σε αυτό το ταξίδι… Παραλίγο να τελειώσει το ταξίδι και εμείς να μη φωτογραφίσουμε τον ... πρωταγωνιστή...

Σε αυτό το ταξίδι έφαγα για πρώτη φορά πατάτες με σος, αυτό το πολύ χαρακτηριστικό φαγητό “του δρόμου” των κάτω χωρών. Καταπληκτικό μου φάνηκε. Ύστερα από τόσες κονσέρβες και σάντουιτς μου φάνηκε σαν gourmet γεύμα και ήταν και ζεστό.
Πήραμε απογευματινό τρένο και φύγαμε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ…
Θέλω να θυμίσω, ότι βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1990. Λείπαμε ήδη 14 ημέρες από την Ελλάδα, που σημαίνει ότι δεν είχαμε επαφή με την επικαιρότητα. Κινητά τηλέφωνα και internet... δεν υπήρχαν, οπότε δεν είχαμε μάθει τα νέα ... του κόσμου.
Μπήκαμε στο τρένο για Μόναχο, στο οποίο θα αλλάζαμε τρένο με κατεύθυνση προς Ιδομένη. Στο τρένο πήρε το αυτί μας κάτι σχετικά με αναταραχές στην Γιουγκοσλαβία. Έπεσε στα χέρια μας και μια εφημερίδα Γερμανική, που με τα λίγα Γερμανικά της Cat καταλάβαμε ότι έπαιζε η λέξη “πόλεμος”. Δεν νομίζω όμως ότι δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Δεν ψάξαμε σε κάποιο σταθμό π.χ. του Μονάχου, που κατεβήκαμε για λίγες ώρες, να μάθουμε σχετικά.
Αλλάξαμε λοιπόν τρένο και πήραμε κατεύθυνση προς Γιουγκοσλαβία. Παρόλο που ήταν μέρα, εμείς είχαμε κάνει τα καθίσματα κρεβάτια και είχαμε απλωθεί. Υπήρχαν πράγματα παντού, οι μισοί ήταν ξάπλα, οι άλλοι μισοί όρθιοι και παίζαμε σαν μικρά παιδιά “καλτσοπόλεμο”. Ήταν και από τις ελάχιστες φορές που ταξιδεύαμε με το φως της ημέρας, οπότε χαζολογούσαμε και από τα παράθυρα το τοπίο, το οποίο ήταν και πολύ εντυπωσιακό, αφού διασχίζαμε Αυστριακό έδαφος.

Και εκεί που είμαστε μέσα στην τρελή χαρά, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του κουπέ και ένας ελεγκτής Αυστριακός μας λέει με αυστηρό ύφος «μαζέψτε τα. Κατεβαίνετε».
Κατεβαίνουμε; Γιατί κατεβαίνουμε; «Εμείς πάμε Ελλάδα»
«Να πάτε, αλλά όχι από εδώ. Κλείσανε τα σύνορα. Πρέπει να κατεβείτε».
Μας κόπηκε η χαρά μαχαίρι. Αρχίσαμε πανικόβλητοι να μαζεύουμε. Δεν ξέρω πόση ώρα κάναμε. Κατεβήκαμε από το τρένο άρον άρον. Εμείς, και όλο το τρένο!
Και που κατεβήκαμε; Κάπου στην Αυστρία. Στο Rosenbach, κοντά στο Willach, 20χλμ. περίπου από τα σύνορα της σημερινής Σλοβενίας.
Τι κάνουμε τώρα;
Πόλεμος! Τι πόλεμος; Γιατί πόλεμος; Πότε πόλεμος; Εμείς πως θα πάμε Ελλάδα;
Επισήμως βέβαια, ο Πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας άρχισε κάποιους μήνες μετά, αλλά από το Φθινόπωρο του ’90 είχαν ξεκινήσει αναταραχές. Θα επακολουθούσαν εκλογές, όμως οι αποσχιστικές τάσεις ήταν έντονες από τότε. Εμείς δεν είχαμε καταλάβει προφανώς το μέγεθος του προβλήματος, παρόλο που είχαν φτάσει στα αυτιά μας φήμες ότι τα πράγματα επιδεινώνονται στη Γιουγκοσλαβία.
Το όλο ξαφνικό της κατάστασης, εν τω μέσω της ευδιάθετης κατάστασης, στην οποία βρισκόμασταν ήταν αρκετά σοκαριστικό.
Δεν είχαμε όμως και πολλά περιθώρια σχετικά με το τι θα κάναμε στη συνέχεια. Παρά την αναποδιά εμείς είχαμε εισιτήριο – bateau. Θα επιστρέφαμε πίσω μέσω Ιταλίας και Αδριατικής, όπως ήρθαμε, αναγκαστικά.

Τα προβλήματα όμως τώρα ήταν άλλα. Μας απασχολούσαν ερωτήματα του τύπου:
Πότε θα φτάσουμε; Θα μας φτάσουν τα λεφτά μας; Λιρέτες έχουμε; Έχει περισσέψει καμιά κονσέρβα; Ακόμα και από αυτές που δεν μας αρέσουν;
«Ας μπούμε σε Ιταλικό έδαφος και βλέπουμε»
«Έχει άμεσα τρένο για Βενετία»!

Και πήραμε το τρένο και φτάσαμε Βενετία. Φτάσαμε βράδυ. Βενετία δεν είδαμε. Μόνο τρένο αλλάξαμε. Ο σταθμός όμως κατέληγε στο Grand Canal, οπότε ήταν ευκαιρία να βγούμε λίγο έξω από το σταθμό να βγάλουμε έστω μια νυχτερινή φωτογραφία… στη Βενετία. Νύχτα όμως και με τις φωτογραφικές που είχαμε τότε… τι φωτογραφία να βγάλουμε, που να φαίνεται και η Βενετία; Μόνο εμείς και ένας πάσσαλος φάνηκε στη φωτογραφία, που εμφανίστηκε πολύ αργότερα ως γνωστόν. Πολύ είχα στενοχωρηθεί για αυτή τη φωτό, στην οποία...δεν φαινόταν η Βενετία. Γι’ αυτό και αργότερα ξαναπήγα στη Βενετία… άλλες πέντε φορές!
Πήραμε τρένο προς Πρίντεζι.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΤΑΛΙΑ…
Η διαδρομή από Βενετία προς Πρίντεζι ήταν αρκετά μεγάλη. Οπότε κατά τα γνωστά βρήκαμε ένα κουπέ και απλωθήκαμε πάλι. Δεν ήταν γραφτό μας όμως να πάμε μονοκοπανιά στο Πρίντεζι.
Κάπου στα μισά της Ιταλίας, πάλι σε μια στιγμή που είμαστε χαλαροί και απλωμένοι, ήρθε ο ελεγκτής για έλεγχο. Είδε τα εισιτήριά μας και μας είπε κάτι στα Ιταλικά. Εμείς δεν καταλάβαμε τι μας είπε. Ζητούσαμε εξηγήσεις, στα Αγγλικά και στα ολίγα Γερμανικά που μας έβγαιναν. Ο διάλογος συνεχιζόταν και αφού δεν καταλάβαινε κανένας κανέναν … ανέβαιναν και οι τόνοι. Στο τέλος ο ελεγκτής αφού είχε φουντώσει για τα καλά, ζήτησε βοήθεια από κάποιον άλλο (αγγλομαθή ταξιδιώτη μάλλον) και έτσι μάθαμε τελικά ότι το τρένο, που είμαστε μέσα, ήταν ταχεία και εμείς είχαμε εισιτήρια για regionale. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να πληρώσουμε τη διαφορά σε λιρέτες. Ποια διαφορά; Εμείς δεν είχαμε λιρέτες. Βασικά, ΔΕΝ είχαμε και λεφτά.
«Τότε θα κατεβείτε και χάρη σας κάνω», μας είπε ο ελεγκτής.
Μέχρι να “μαζευτούμε”, πάλι δεν ξέρω πόση ώρα κάναμε. Το μόνο που ξέρω ήταν ότι καθυστερήσαμε την αναχώρηση της «ταχείας» μέχρι να μαζέψουμε τα πράγματά μας. Είχαμε και τα sleeping bags απλωμένα. Κλωτσηδόν κατεβήκαμε!
Και που κατεβήκαμε; Η ταμπέλα του σταθμού έλεγε Benevento. Που είναι το Benevento; Άγνωστο. Οκ! Δεν μας νοιάζει πια και πολύ. Θα πάρουμε το επόμενο και θα συνεχίσουμε για Πρίντεζι. Πότε έρχεται το επόμενο; Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι μείναμε πολλές ώρες στο σταθμό του Benevento και τα τρένα πήγαιναν και ερχόντουσαν. Άλλα πήγαιναν … όχι Πρίντεζι και άλλα ήταν ταχείες και το δικό μας (regionale) για Πρίντεζι είχε καθυστέρηση.

Παλιά πρακτική των Ινδιάνων... Έρχεται το τρένο;

Είμαστε όμως σε μια αρκετά δύσκολη κατάσταση. Λιρέτες δεν είχαμε, αφού δεν είχαμε καν στο πρόγραμμα να περάσουμε από Ιταλία στο γυρισμό, αλλά ούτε και προμήθειες είχαμε, αφού τέτοια μέρα το σενάριο έλεγε κανονικά ότι θα είμαστε στα σύνορα της Ελλάδας και η αλήθεια είναι ότι και η κούραση αλλά και η πείνα, είχε αρχίσει να μας καταβάλει.
Στο σταθμό, αυτό θυμάμαι, ότι αναγκαστήκαμε να ανοίξουμε τις κονσέρβες που δεν τρώγονταν με τίποτα.
Εκείνες που είχαμε αγοράσει κατά λάθος; Παρόλη την πείνα μας δεν καταφέραμε να τις φάμε. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον είχαμε αγοράσει κονσέρβες για... pet! Μόνο ο Kal ήταν παλικάρι… ή πεινούσε πιο πολύ.

Αφού αφιερώσαμε και φωτογραφία για αυτό!!!

Μετά από ώρες ήρθε το τρένο μας, μπήκαμε και χωρίς να απλωθούμε πολύ, ρίξαμε τους ύπνους μας, μέχρι επιτέλους να φτάσουμε στο Πρίντεζι.

Εκεί είχαμε …. άλλα συμβάντα.
Έπρεπε κάτι να προμηθευτούμε για το πλοίο. Από χρήματα κάποιοι δεν είχαν “μία” και κάποιοι είχαν ελάχιστα, λιρέττες δε ακόμα πιο λίγες. Σίγουρα πάντως αυτά που είχαμε σαν ομάδα δεν έφταναν με τίποτα για να ταίσουν 6 άτομα. Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε έξω από έναν φούρνο και αγοράσαμε...λίγο ψωμί. Κι όμως... τσακωθήκαμε γι΄ αυτό το... ένα καρβέλι ψωμί! Η πείνα μας ξύπνησε... αρχέγονα ένστικτα ! Το σκηνικό ήταν ...έντονο και σουρεαλιστικό, οπότε και αξέχαστο :
Ήταν αργά το απόγευμα και ο φούρνος έκλεινε και είχε μόνο ένα καρβέλι ψωμί. Τέθηκε θέμα αν τα λεφτά που είχε ο ένας θα τα έτρωγε μόνος του στο ψωμί ή αν θα τα διέθετε για να το μοιραστούμε… μαζί με λίγη μερέντα. Δεν φτάνει αυτό, τα τελευταία χρήματα τα διεκδίκησα και εγώ με την Cat για να αγοράσουμε ντραμαμίνες. Είχαμε ακούσει ότι θα είχε κύμα και δεν θα την παλεύαμε την φουρτούνα.... Πέσανε και κάτι αγοραπωλησίες τσιγάρων (με ότι άλλο νόμισμα μας είχε περισσέψει). Σε κάποιους είχαν τελειώσει τα τσιγάρα και κάποιοι είχαν περίσσευμα, πράγμα που σημαίνει ότι με τις ελάχιστες λιρέτες που είχαμε προσπαθούσαμε να αγοράσουμε ψωμί, μερέντα, ντραμαμίνες και να χορτάσουμε. Δεν βγαίνανε τα κουκιά.
Η ρήξη ήταν μεγάλη. Είχε συσσωρευτεί μεγάλη ταλαιπωρία και αϋπνία. Είμαστε 16 ημέρες στο δρόμο
Τελικά δεν θυμάμαι ποιοι υποχώρησαν (γιατί δεν θυμάμαι ποιοι υποστήριζαν τι) εκτός από μένα που ήθελα ντραμαμίνες. Πήραμε το ψωμί με τη μερέντα και τα μοιραστήκαμε. Στο πλοίο μπήκαμε πολύ νευριασμένοι όλοι και σε όλη τη διαδρομή δεν μιλούσε κανένας σε κανέναν. Ούτε το πρωτόκολλο του ύπνου δεν τηρήσαμε, ούτε βάρδιες, ούτε φύλαξη πραγμάτων. Ο καθένας κοιμήθηκε στη γωνιά του και δεν πρόσεχε κανένας κανέναν!
Όλη αυτή η αρνητική διάθεση κόπηκε μαχαίρι με το που φτάσαμε Ηγουμενίτσα. Εκεί θα κατέβαινε ο Nick για να συνεχίσει προς Θεσσαλονίκη, που ήταν η πατρίδα του. Οι υπόλοιποι θα συνεχίζαμε προς Πάτρα και μετά Αθήνα.

Η διαδρομή που κάναμε... Οδύσσεια!

Στην Ηγουμενίτσα λοιπόν, ξεχάσαμε όλα τα άσχημα, σαν να μην έγιναν ποτέ. Χαιρετηθήκαμε με το Nick και δώσαμε ραντεβού για μπύρα στην Αθήνα.
Ε! Αν δεν υπήρχε και αυτό το επεισοδιακό φινάλε τι θα είχαμε να θυμόμαστε;
Οι υπόλοιποι πέντε φτάσαμε στην Αθήνα, το απόγευμα της 20ης Οκτωβρίου 1990.
Έπεσα για ύπνο και ξύπνησα (με μικρά διαλειμματάκια για φαγητό) μια εβδομάδα μετά!

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το ταξίδι ήταν τόσο… στερημένο! Τώρα που έχουν περάσει χρόνια σκέφτομαι ότι κανένας από τους έξι, δεν είχε ιδιαίτερο οικονομικό πρόβλημα. Θα μπορούσαμε να μέναμε άνετα, πιο συχνά σε hostel και όχι με τόσες πολλές διανυκτερεύσεις στα τρένα. Ή θα μπορούσαμε να τρώγαμε πιο συχνά σε φαγάδικα και όχι τόσο πρόχειρο φαγητό, που φτιάχναμε μόνοι μας. Ή θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερο σε διάρκεια ταξίδι και όχι μόνο 17 ημερών. Τότε όμως μου φαινόταν πολύ φυσιολογικό να κάνουμε, ένα...στερημένο ταξίδι. Ένα ταξίδι που να ήταν κατά το δυνατόν δικό μας και όχι ένα ταξίδι με την συμμετοχή των... γονιών μας! Σαν ένα ταξίδι ενηλικίωσης... Και ίσως τελικά ένα τέτοιο ταξίδι ήταν...

Συνεχίζεται...

 

[travelbreak]

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το ταξίδι ήταν τόσο… στερημένο! Τώρα που έχουν περάσει χρόνια σκέφτομαι ότι κανένας από τους έξι, δεν είχε ιδιαίτερο οικονομικό πρόβλημα. Θα μπορούσαμε να μέναμε άνετα, πιο συχνά σε hostel και όχι με τόσες πολλές διανυκτερεύσεις στα τρένα. Ή θα μπορούσαμε να τρώγαμε πιο συχνά σε φαγάδικα και όχι τόσο πρόχειρο φαγητό, που φτιάχναμε μόνοι μας. Ή θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερο σε διάρκεια ταξίδι και όχι μόνο 17 ημερών.

Στο πρώτο μας Inter-rail είχαμε ακριβώς το ίδιο σκεπτικό. Έτσι αν και είχαμε πολλά λεφτά για την εποχή και την ηλικία μας, γυρίσαμε τέσσερα κιλά ο καθένας λιγότεροι σε βάρος. Στο δεύτερο όμως Inter-rail ούτε κοιμόμασταν τόσο πολύ στα τρένα και ποτέ δε μείναμε νηστικοί. Ξοδέψαμε όμως τα διπλάσια χρήματα. Βέβαια δεν είχε τη γλυκιά νοσταλγία του πρώτου. Έχω πει σε φίλους μας φάσεις από το πρώτο ουκ ολίγες φορές αλλά ελάχιστες από το δεύτερο.
Θεωρώ ότι αν είχατε χρόνο έπρεπε να διαρκέσει το ταξίδι περισσότερες μέρες. Μου φάνηκε ότι τρέχατε: ελάχιστος χρόνος στην Ιρλανδία, στο Άμστερνταμ κλπ. Κι εμείς τρέχαμε, αλλά τουλάχιστο σχεδόν εξαντλήσαμε το χρόνο του εισιτηρίου.
Είναι αλήθεια όμως ότι μετά τις πρώτες 15 μέρες σε πιάνει η επιθυμία της επιστροφής.

 

[Grerena]

Στο πρώτο μας Inter-rail είχαμε ακριβώς το ίδιο σκεπτικό. Έτσι αν και είχαμε πολλά λεφτά για την εποχή και την ηλικία μας, γυρίσαμε τέσσερα κιλά ο καθένας λιγότεροι σε βάρος. Στο δεύτερο όμως Inter-rail ούτε κοιμόμασταν τόσο πολύ στα τρένα και ποτέ δε μείναμε νηστικοί. Ξοδέψαμε όμως τα διπλάσια χρήματα. Βέβαια δεν είχε τη γλυκιά νοσταλγία του πρώτου. Έχω πει σε φίλους μας φάσεις από το πρώτο ουκ ολίγες φορές αλλά ελάχιστες από το δεύτερο.
Θεωρώ ότι αν είχατε χρόνο έπρεπε να διαρκέσει το ταξίδι περισσότερες μέρες. Μου φάνηκε ότι τρέχατε: ελάχιστος χρόνος στην Ιρλανδία, στο Άμστερνταμ κλπ. Κι εμείς τρέχαμε, αλλά τουλάχιστο σχεδόν εξαντλήσαμε το χρόνο του εισιτηρίου.
Είναι αλήθεια όμως ότι μετά τις πρώτες 15 μέρες σε πιάνει η επιθυμία της επιστροφής.

Πραγματικά δεν ξέρω αν είχαμε περιθώριο ή όχι να "μεγαλώσουμε" το ταξίδι. Θυμάμαι πάντως ότι αναχωρήσαμε αμέσως μετά το τέλος της εξεταστικής και θέλαμε να προλάβουμε και τις Δημοτικές εκλογές που γίνονταν Οκτώβριο, τουλάχιστον τις επαναληπτικές. Ήταν βλέπεις και αυτές οι πρώτες μας. Πρώτη φορά θα ψηφίζαμε.
Από την άλλη μεριά όμως δεν νομίζω ότι αντέχαμε περισσότερες ημέρες. Είχαμε κουραστεί πολύ.
Παρόλη την κούραση, εγώ ήθελα να πάμε και άλλο την επόμενη χρονιά αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα.
Πάντως τότε δεν είχα καταλάβει ότι τρέχαμε. Τώρα που το βλέπω εξ΄ αποστάσεως βλέπω ότι ... όντως τρέχαμε.
Μάλλον όμως δεν είχε και πολύ σημασία ο προορισμός... αλλά το ταξίδι.

 

[marioskotz]

Μακράν η ωραιότερη ιστορία που έχω διαβάσει!!!

Είναι σαν να ταξίδεψα μαζί σας!!!

Θα ήθελα να έβρισκα συνταξιδιώτες να το προσπαθούσαμε...

Τα πάντα είναι δρόμος!!!!!!!

 

[KIKI]

Τι ωραίο κεφάλαιο !
Να είσαι καλά , μου θυμίζεις ωραία ταξίδια με τραίνα σε νεαρή ηλικία .