Γερμανία Δανία Νορβηγία Ουγγαρία Σουηδία Τσεχική Δημοκρατία Inter-Rail 1982. Γυρνώ πίσω 35 χρόνια

[Yorgos]

Για κάτι τέτοιες ιστορίες υπάρχει το travelstories, ΕΠΟΣ. Είναι αυτό που λένε πώς μπορείς να νιώσεις νοσταλγία για κάτι που δεν έζησες ποτέ. Αν και λείπουν πολύ οι φωτό της πρώτης...

 

[travelbreak]

Για κάτι τέτοιες ιστορίες υπάρχει το travelstories, ΕΠΟΣ. Είναι αυτό που λένε πώς μπορείς να νιώσεις νοσταλγία για κάτι που δεν έζησες ποτέ. Αν και λείπουν πολύ οι φωτό της πρώτης...

Η επαναστατικότητα της μεταπολίτευσης φταίει που δεν τραβούσα γενικά πολλές φωτογραφίες. Στο συγκεκριμένο ταξίδι δεν κρατούσα τη μηχανή μου.
Αλλά και όταν την κρατούσα σε ένα ταξίδι ή σε εκδρομή, έβγαζα κυρίως τοπία.
Ευτυχώς από τότε που γνώρισα τη γυναίκα μου, με την επιμονή της, ξεκίνησα να τραβώ πολλές φωτογραφίες γενικά.

 

[travelbreak]

19/4/1982 (07:00)

Μόλις φύγαμε από το Μπόντεν της Σουηδίας και τραβάμε για το Νάρβικ που είναι στη Νορβηγία. Έχομε ακόμα επτά ώρες δρόμο. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη. Παντού βέβαια κυριαρχεί το άσπρο από τα χιόνια. Είναι φανερό όμως ότι το χιόνι υποχωρεί του «καλοκαιριού» ερχόμενου. Τα νερά λιμνάζουν στις κοιλότητες του εδάφους και εγώ δεν ξέρω τι θα γίνουν τελικά. Οι πιο πολλές λίμνες είναι μισοπαγωμένες ενώ υπάρχουν και λίμνες εντελώς παγωμένες. Σου λέω: το θέαμα είναι ωραίο!

Παντού λοιπόν στη γη υπάρχουν δέντρα και χιόνια, και μερικά σπίτια που και που. Και ένα τρένο που τα διασχίζει όλα αυτά και τραβά στο βορρά. Σε δυο ώρες θα έχομε φτάσει στο βόρειο πολικό, που έκατσε ο Γιώργος και μου εξηγούσε τι είναι.

Μέχρι τότε από αστρονομία είχα μεσάνυχτα. Όμως μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια (χάρη στο Γιώργο) έγινα φανατικός αναγνώστης βιβλίων και περιοδικών του είδους.

Από την Ουψάλα ως τώρα έχομε αλλάξει τρία τρένα. Μάλιστα στο δεύτερο αναγκαστήκαμε και πληρώσαμε 35 κορώνες για να πάρομε κρεβάτι και να περάσομε τη νύχτα μας. Τώρα φυσικά οι νύχτες είναι μικρές, 6, 7 ώρες.

Είχαμε πλάκα σε αυτό το τρένο, που μπήκαμε στην Ουψάλα. Καθίσαμε σε ένα κάθισμα ο καθένας αρχικά. Μετά από κάποιο σταθμό μας είπαν να μετακινηθούμε σε άλλο βαγόνι, γιατί εκείνο στο οποίο βρισκόμασταν θα αποσυρόταν, αφού πλέον δεν υπήρχε τόσος κόσμος να ταξιδεύει βόρεια. Αυτό ξανάγινε κάμποσες φορές, μέχρι που τα μόνα διαθέσιμα καθίσματα ήταν στο εστιατόριο. Το οποίο μάλιστα θα έκλεινε ή δε ξέρω τι, και μας υποχρέωσαν να πάρομε κρεβάτι. Γι αυτό και πληρώσαμε τις 35 κορώνες.


Θυμάμαι ότι λίγο μετά τις δέκα που πήγαμε για ύπνο το φως ήταν δυνατό έξω. Κοιμηθήκαμε στις κουκέτες και κάποια στιγμή ξυπνώ και βλέπω έξω φως. Επειδή δεν φορούσα ρολόι δεν ήξερα την ώρα, αλλά αφού είχε ξημερώσει σηκώθηκα να κάνω τον καφέ μου. Βγαίνω στο διάδρομο να τον πιω και περνώντας ένας υπάλληλος του τρένου, μου λέει ότι η ώρα ήταν κάπου δύο ή δύο και μισή (άντε τρεις αν δε θυμάμαι τόσο καλά). Έπαθα σοκ: είχαμε ανέβει τόσο βόρεια που το σκοτάδι διαρκούσε ελάχιστες ώρες.


Κοιτάζοντας τώρα στο ίντερνετ, βλέπω ότι στο Μπόντεν της Σουηδίας στις 19 Απριλίου ο ήλιος ανατέλλει στις 4:38 και δύει στις 20:29. Το λυκόφως όμως τόσο ψηλά διαρκεί πολλές ώρες. Συγκεκριμένα το ναυτικό λυκόφως (Nautical twilight) αρχίζει από τις 01:40 ενώ το πολιτικό (Civil twilight) στις 03:35. Ενώ το ναυτικό λυκόφως τελειώνει στις 23:36 και το πολιτικό στις 21:34. Το ναυτικό λυκόφως υπάρχει όταν ο ήλιος είναι 0 ως 12 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα και το πολιτικό όταν ο ήλιος είναι κάτω από τον ορίζοντα από 0 ως 6 μοίρες. Άρα καλά θυμάμαι.

19/4/1982 (11:00)

Τώρα είμαστε στην Κιρούνα, δηλαδή περάσαμε τον βόρειο πολικό κύκλο και σε τρεις ώρες θα είμαστε στο Νάρβικ. Η Κιρούνα είναι μεγαλούτσικη πόλη. Πως διάολο αντέχουν οι άνθρωποι και ζουν σ’ αυτήν; Και πως περνάνε τον καιρό τους το χειμώνα; Κι όταν λέω χειμώνα, εννοώ 9 με 10 μήνες το χρόνο. Παίζοντας χιονοπόλεμο και κάνοντας σκι;

Τώρα τα δάση έχουν αραιώσει. Έλατα, κυπαρίσσια, δεν ξέρω τι ήτανε, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τώρα πια. Ίσως είναι από το πολικό κρύο, που λένε, και από εδώ και πάνω δεν έχει τέτοια.

Πολύ ώρα να καθίσομε στο Νάρβικ δεν έχομε σκοπό. Λίγο να στείλομε μερικές κάρτες, να αγοράσομε τίποτα να φάμε και μετά να φύγομε. Μάλλον θα κατέβομε νότια μέσω Νορβηγίας. Από το Νάρβικ θα πάρομε λεωφορείο και μετά από 150-200 χιλιόμετρα θα συναντήσομε τρένο να το πάρομε, χρησιμοποιώντας το inter rail. Μπορεί να δούμε και τα περίφημα Σκανδιναβικά φιόρδ. Έτσι, αν όλα πάνε καλά, αύριο το απόγευμα θα είμαστε στο Όσλο. Πριν από 15 μέρες ακριβώς ήμασταν στην Αθήνα. Διαβάζαμε ή μάλλον κάναμε σχέδια στις ανυψωτικές μηχανές.

20/4/1982 (07:00)

Η ιδέα να ανέβομε τόσο ψηλά ήταν αρκετά καλή. Άξιζε και τον κόπο και τα λεφτά. Το θέαμα ήταν (και συνεχίζεται ακόμα να είναι) από τα λίγα που έχω δει. Τώρα αν και έχει ομίχλη, θα σταματήσω να γράφω για να βλέπω έξω από το τρένο ό,τι μπορώ.

Καταπληκτικές εικόνες από το τρένο. Αρχικά με τις μισοπαγωμένες λίμνες της Σουηδίας και αργότερα το φιόρδ του Νάρβικ. Κρίμα που δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή!


Εδώ δεν τα έχω γράψει με σαφήνεια τα μέρη που περάσαμε. Στο Νάρβικ μείναμε λίγες ώρες και φύγαμε γιατί τα πάντα μας φάνηκαν πανάκριβα και νομίζω κάποιος που αλλάξαμε δολάρια μας τα πούλησε σε άσχημη για μας ισοτιμία. Μπήκαμε λοιπόν στο πούλμαν και πήγαμε στον πιο κοντινό σταθμό τρένου που όπως διαπιστώνω τώρα στο διαδίκτυο είναι στην πόλη Φάουσκε (Fauske). Απέχει 250 χιλιόμετρα από το Νάρβικ και ακολουθώντας τον Ε6 πράγματι μπαίνεις δυο φορές σε πλοίο για να διασχίσεις δυο φιόρδ.

20/4/1982 (13:00)

Τελικά αυτό το ταξίδι έχει πολλά απρόοπτα και ωραία. Κατά τις 9 το πρωί φτάσαμε σε μια πόλη, το Τροντχάιμ. Είχαμε σκοπό να αλλάξομε τρένο και να πάμε μέχρι το απόγευμα στο Όσλο. Μπήκαμε λοιπόν στο τρένο, αλλά εγώ έλεγα στο Γιώργο να μείνομε στην πόλη αυτή, γιατί ο καιρός ήταν πολύ ωραίος και έβλεπα κάτι πανέμορφα δάση τριγύρω και ήθελα να πάω. Εκείνος όμως δεν ήθελε. Τελικά επειδή το τρένο θα είχε καθυστέρηση αποφάσισε και αυτός να μείνομε, και έτσι τώρα την βρίσκομε σε ένα δάσος έξω από την πόλη.

Η πόλη δεν είναι καθόλου ωραία, τουλάχιστον στο κέντρο της που πήγα, αλλά εδώ νιώθω περίφημα. Θα φύγομε το βράδυ από εδώ και αύριο το πρωί θα βρισκόμαστε στο Όσλο.

Τώρα θα ήθελα να πω μερικά λόγια για τα μέρη που είδα στη Νορβηγία τις 24 ώρες που είμαι σε αυτήν. Ίσως είδαμε την πιο ωραία μεριά αυτής της χώρας σε μια πολύ καλή εποχή. Αν είχαμε δει και τον ήλιο του μεσονυχτίου, τότε ίσως θα τα είχαμε δει όλα. Τα φιόρδ είναι φοβερά σε ομορφιά. Τα είδαμε πολύ καλά γιατί από το Νάρβικ πήραμε λεωφορείο (δεν είχε τρένο) χτες το απόγευμα στις 4:30 και μετά από έξι ώρες ταξίδι φτάσαμε στον πρώτο σταθμό τρένου.

Το πούλμαν συνήθως πήγαινε παραλιακά και μάλιστα δυο φορές μπήκε σε καραβάκι, για να περάσει σε ευθεία το φιόρδ για να μην κάνει γύρο. Αυτά τα φιόρδ είναι φανταστικά. Μερικές γωνιές τους ήταν παγωμένες, αλλά έβλεπες ότι ο πάγος σιγά-σιγά έλιωνε. Και η ξηρά γεμάτη χιόνια και καταπράσινα δάση. Ήταν το κάτι άλλο, δεν μπορεί να περιγραφεί.

Σε όλη τη διαδρομή με το πούλμαν εκτός από τα υπέροχα τοπία που κοιτούσαμε, γελούσαμε με τον οδηγό. Μας θύμιζε πολύ τον Αθανάσιο (Θανασάκη) Κανελλόπουλο (πρώην υπουργό), οπότε Θανασάκη τον ανεβάζαμε Θανασάκη τον κατεβάζαμε.

Εν τω μεταξύ τα βλέπαμε όλα άνετα, γιατί εδώ αργεί να νυχτώσει. Μετά τις δέκα πια δεν μπορούσες να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα γύρω σου, αλλά αυτά που είχαμε δει ήταν αρκετά για να πάρομε μια καλή γεύση.

Πάντως στο Νάρβικ (όπου μείναμε περίπου τρεις ώρες) δεν συναντήσαμε και πολύ κρύο. Υπολογίζω τη θερμοκρασία γύρω στους 0oC. Οι ακτές την Νορβηγίας έχουν, έστω και τόσο ψηλά σε γεωγραφικό πλάτος, αρκετά χωριά και πόλεις. Φταίει που είναι δίπλα η θάλασσα και εκτός των άλλων διατηρεί κάποια ψηλότερη θερμοκρασία από την ηπειρωτική χώρα. Για παράδειγμα, τα μέρη της βόρειας Σουηδίας που περάσαμε είχαν λιγότερα σπίτια και βέβαια περισσότερο χιόνι.

Εδώ στο δασάκι που κάθομαι (και δίπλα κοιμάται ο Γιώργος) όπως είπα είναι πολύ ωραία. Το πιο ωραίο ίσως είναι τα ρυακάκια που είναι τριγύρω μας και δημιουργούνται από το χιόνι που λιώνει. Εγώ μετακινούμαι που και που, ακολουθώντας τις ακτίνες του ήλιου ώστε να μη βρίσκομαι ποτέ σε σκιά. Ούτως ή άλλως πάντως δεν κάνει κρύο. Τώρα θα την αράξω κάπου και ίσως κοιμηθώ.

20/4/1982 (20:00)

Έριξα λοιπόν κάτι πολύ σπέσιαλ ύπνους το μεσημέρι. Άραξα δίπλα στα δέντρα, μα κάτω από τον ήλιο σταθερά, και θα κοιμήθηκα πιο πολύ από δυο ώρες. Και δεν θα ξυπνούσα αν δεν έκανε τόσο πολύ ζέστη. Είχε στα χόρτα πάνω στα οποία κοιμόμουν κάτι περίεργα μυρμήγκια, μα δε με ένοιαζε. Μετά που σηκώθηκα έκανα την τουαλέτα μου κάτω από τα δέντρα, κάπνισα μερικά τσιγάρα και ξύπνησα το Γιώργο πετώντας του χιόνι. Πήγαμε και μια βόλτα λίγο πιο πάνω στο βουνό και τώρα ήρθαμε στο σταθμό. Θα φύγομε με το τρένο των 22:30.

Η Νορβηγία είναι αρκετά ακριβή χώρα. Μας έρχεται η μια κορώνα της πάνω από 11,5 δραχμές. Οι καρτ ποστάλ είναι πολύ ακριβές. Η μία κάνει δύο κορώνες. Και στη Σουηδία τόσο είχαν περίπου. Και στην Ελλάδα οι πιο ακριβές κάνουν 5 δραχμές. Στη Νορβηγία είναι πιο ακριβά τα πάντα. Ακόμη και στον καμπινέ να μπεις πληρώνεις μία ή δύο κορώνες, ανάλογα με την περίπτωση. Πάντως εμείς δεν πληρώσαμε ακόμα γι αυτό. Πάμε στα τρένα και στα πάρκα. Όπου βρούμε γενικά. Και το ευχαριστιόμαστε κιόλας.

Παρ’ όλες όμως τις ακρίβειες, εμείς τρώμε καλά. Σήμερα μάλιστα σκεφτόμασταν ότι σε αυτό το ταξίδι το έχομε παρακάνει. Δίνομε κάθε μέρα γύρω στα 2 με 2,5 κατοστάρικα. Φυσικά τρώμε φτηνά πράγματα. Όπως ξανάπα τρώμε γάλα, ψωμί και γιαούρτι. Πότε-πότε και σαλάμι, ενώ σπανιότερα τυρί.

21/4/1982 (13:00)

Όσλο: Τώρα φεύγει το τρένο από το Όσλο. Πρέπει να είναι ωραία πόλη, μα δυστυχώς δε θα τη δούμε. Γι αυτό φταίνε τα οικονομικά μας. Το Youth Hostel ήθελε γύρω στις 60 κορώνες τη βραδιά κι εμείς δεν τα δίναμε. Έτσι φύγαμε. Όπως βλέπω τώρα την πόλη μέσα από το τρένο που φεύγομε, έχει φανταστικά μέρη για να κάνεις βόλτα: θάλασσα, νησάκια, ωραία σπίτια, ό,τι θέλεις. Τώρα κουνά το τρένο και δε μου είναι εύκολο να γράφω.

21/4/1982 (21:00)

Γκέτεμποργκ: τελικά φτάσαμε σε αυτή την πόλη. Και λέω τελικά γιατί πριν φύγομε για το ταξίδι έλεγα στα παιδιά ότι θα πήγαινα 3, 4 μέρες στο Γκέτεμποργκ που έχω 2, 3 φίλους. Δεν ξέρω αν έχω ξαναγράψει εδώ γι αυτούς. Είχα γνωρίσει πέρσι το καλοκαίρι στην Αντίπαρο δυο αδέρφια (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) από δω και κάναμε κάμποσες μέρες παρέα. Μετά αλληλογραφούσαμε κατά διαστήματα και όλο μου έλεγαν να τους επισκεφτώ. Μια λοιπόν και ήρθα στη Σουηδία θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην τους έβλεπα. Πάντως ακόμα δεν τους πήρα τηλέφωνο γιατί ήρθα να τακτοποιηθώ με το Γιώργο σε ένα Youth Hostel της πόλης. Βέβαια θα μου έλεγαν να πάω να μείνω σ’ αυτούς, μα εγώ δε γουστάρω. Θα τους τηλεφωνήσω αργότερα και ίσως πάω αύριο από εκεί. Αυτό θα εξαρτηθεί από το αν θα μπορούν να φιλοξενήσουν και το Γιώργο ή αν ο Γιώργος φύγει για το Λουντ αύριο πάλι. Ας είναι όμως.

Μα πολύ αισιόδοξος ήμουν! Σιγά μη με φιλοξενούσαν! Και δεν ήξερα πώς να τους πω και για το Γιώργο! Με έγραψαν κανονικά. Ούτε ένα καφέ δεν ήπιαμε.

Στο Γκέτεμποργκ φτάσαμε στις έξι το απόγευμα. Ήρθαμε κατ’ ευθείαν εδώ (στο Youth Hostel) και μάλιστα το εισιτήριο για το λεωφορείο ήταν 5 κορώνες. Πολύ-πολύ ακριβό. Ήδη από τη Δανία πάντα υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε εισιτήριο, γιατί στις Σκανδιναβικές χώρες έχουν καλό σύστημα. Πάντως δε χρησιμοποιούμε συχνά τις αστικές συγκοινωνίες. Για παράδειγμα στη Στοκχόλμη δεν μπήκαμε καθόλου, στο Μάλμοε μόνο δύο φορές, κλπ. Τώρα είμαι πολύ κουρασμένος, έκανα ένα μπάνιο, που είχα 3, 4 μέρες να κάνω. Δεν πρόκειται απόψε να βγω καθόλου έξω. Θα πάω να τηλεφωνήσω στην Ελίζαμπεθ, θα αγοράσω και μερικές κάρτες για να τις γράψω απόψε και να τις στείλω αύριο. Έτσι μετά από μια δυο ώρες θα πέφτω για ύπνο.

Ο καλός καιρός στη Σκανδιναβία συνεχίζεται. Αν είναι έτσι εδώ ο Απρίλης δεν είναι και άσχημα. Μόνο στο Νάρβικ είχε συννεφιά. Πάντα λιακάδα έχομε και δε φυσά σχεδόν καθόλου. Το Youth Hostel που ήρθαμε είναι έξω από την πόλη αρκετά. Μένουμε σε δίκλινο δωμάτιο, και αυτό βέβαια είναι πολύ καλό. Πληρώνουμε από 41 κορώνες και ασφαλώς δεν έχει πρωινό. Εδώ στη Σουηδία αν θες πρωινό το πληρώνεις εξτρά γύρω στις 15 με 20 κορώνες.

22/4/1982 (23:00)

Καλή πόλη φαίνεται το Γκέτεμποργκ. Πρέπει να είναι και αρκετά μεγάλη. Όμως δεν κατάφερα να δω τους φίλους μου εδώ. Την κοπέλα τη βρήκα στο τηλέφωνο το πρωί μα μου έλεγε ότι είναι μισοάρρωστη και τέτοια και κατάλαβα ότι το έλεγε για να μην πάω να μείνω (ενώ δεν τόχα σκοπό) στο σπίτι της. Πήρα τηλέφωνο και το Ρούντη στο χωριό που μένει, αλλά τρεις φορές έλειπε. Μα τώρα πάω για ύπνο και αύριο θα γράψω για τις σημερινές ιστορίες που έχουν κάποιο ενδιαφέρον.

23/4/1982 (22:30)

Κοπεγχάγη: τώρα είμαστε στην Κοπεγχάγη περιμένοντας να πάει 11:45 για να πάρουμε το τραίνο και αύριο το πρωί να βρισκόμαστε στο Αννόβερο της Γερμανίας και από εκεί να πάμε στο Βερολίνο. Εδώ ήρθαμε στις 5:30 το απόγευμα.

Τώρα να γράψω μια ιστορία από το Όσλο που δεν έγραψα τις προηγούμενες μέρες. Πηγαίνοντας λοιπόν στο Όσλο από τον Τροντχάιμ με το τρένο, ο Γιώργος ψέκασε (=έκανε καμάκι) μία Νορβηγίδα (μέσα στο τρένο). Όταν φτάσαμε στο Όσλο, εγώ θα καθόμουν 5, 6 ώρες και μετά θα έφευγα (γιατί το κατάλυμα ήταν πανάκριβο). Ο Γιώργος ήθελε να πάει με το κορίτσι, μήπως και γινόταν τίποτα. Αποχαιρετιστήκαμε λοιπόν και λέγαμε ότι μάλλον θα συναντιόμασταν στο Γκέτεμποργκ.

Εγώ πήγα στις πληροφορίες και μετά τριγυρνούσα για λίγο στο σταθμό. Ξαναβρίσκω το Γιώργο τυχαία λίγο αργότερα. Είχε χωρίσει οριστικά με την Νορβηγίδα και περίμενε εκεί μήπως και τυχαία με συναντήσει. Έτσι μετά από ένα δεύτερο χωρισμό (μετά του Λουντ), πιο σύντομο όμως, ξανασμίξαμε με το Γιώργο.

Νομίζω θυμάμαι καλά ορισμένες λεπτομέρειες από αυτό το περιστατικό. Στο τρένο για το Όσλο ο Γιώργος πλεύρισε την κοπέλα αυτή. Απλά πιάσανε την κουβέντα, αλλά εκείνη θα ήταν πολύ ζεστή. Όταν φτάσαμε στο σταθμό είτε ο Γιώργος τη ρώτησε είτε αυτή του πρότεινε και θα πήγαινε να μείνει στο σπίτι της. Όλο χαρά ο Γιώργος με αποχαιρέτησε, πήρε τα πράγματά του και έφυγε με την κοπέλα. Φαντάζομαι καλού κακού θα κράτησε το τηλέφωνο των Youth Hostel του Όσλο και του Γκέτεμποργκ. Εγώ είχα σκοπό να μείνω στο Youth Hostel στο Όσλο, όμως ήταν ακριβό. Έτσι άφησα τα μπαγκάζια μου σε μια θυρίδα μέχρι να φύγει το επόμενο τρένο για Γκέτεμποργκ και έκανα βόλτα εκεί γύρω να δω λίγο την πόλη. Μετά από ώρα, που επέστρεψα για την αναχώρησή μου, πέτυχα το Γιώργο να με ψάχνει. Ήξερε ότι δε θα έμενα στην πόλη, και κατάλαβε ότι θα ήμουν έτοιμος να φύγω. Αλλά και εκείνος δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει παρά να συνεχίσει για το Γκέτεμποργκ.

Με την κοπέλα η δουλειά χάλασε ευτυχώς πολύ νωρίς: όπως πήγαιναν στο σπίτι της εκείνη του αποκαλύπτει ότι μένει με τον φίλο της! Τόσο απλά! Και δεν είχε πρόβλημα να φιλοξενήσει και ένα Έλληνα που της έκανε καμάκι στο τρένο.

Στο Γκέτεμποργκ που μείναμε ήμασταν οι δυο μας σε ένα δωμάτιο με δύο μόνο κρεβάτια. Την πρώτη βραδιά όλα καλά, αλλά το πρωί ο Γιώργος σκέφτηκε να κάνει το εξής κόλπο: είπε στη ρεσεψιόν ότι θα έφευγε το επόμενο βράδυ, ενώ εγώ είπα ότι θα μείνω. Δεν είχε σκοπό όμως να φύγει. Κάνανε το πρωί μία βόλτα στην πόλη και το μεσημέρι εγώ πήγα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ. Τον ξανασυνάντησα το απόγευμα στην πόλη που είχαμε δώσει ραντεβού. Είχαμε σκοπό να ξαναγυρίσουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο και να έμπαινε κρυφά μέσα ο Γιώργος. Θα έμενε στο δωμάτιο χωρίς βέβαια να πληρώσει. Πάμε λοιπόν το βράδυ πίσω, αλλά με λύπη μου βλέπω ότι το άλλο κρεβάτι του δωματίου μας ήταν πιασμένο από ένα Σκωτσέζο. Έτσι το κόλπο πήγε χαράμι. Ο Γιώργος αναγκάστηκε να πληρώσει κανονικά κρεβάτι και πήγε τζάμπα η ταλαιπωρία. Φυσικά έμεινε σε άλλο δωμάτιο.

Εγώ στο Γκέτεμποργκ τηλεφώνησα τρεις φορές στον Ρούντη, μα δεν τον βρήκα και έτσι έφυγα σήμερα από εδώ χωρίς να δω ούτε αυτόν ούτε την αδερφή του.

Η βόλτα που κάναμε με το Γιώργο χτες το απόγευμα στην πόλη ήταν πολύ καλή. Πήγαμε σε ένα ωραίο πάρκο και εγώ το ευχαριστήθηκα.

Τώρα στη Κοπεγχάγη που ήρθαμε, είχαμε χρόνο και κάναμε μια βόλτα μέχρι τη συνοικία Χριστιάνα. Εκεί έχουν καταληφθεί ένα σωρό σπίτια τώρα και χρόνια από νέους. Εκεί ζουν εντελώς ελεύθεροι. Εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια, αλλά ορισμένα από αυτά που είδα σήμερα, δεν μου γέμισαν το μάτι. Και ο κύριος λόγος είναι το πολύ χασίσι, και δεν ξέρω τι άλλα ναρκωτικά κυκλοφορούν εκεί μέσα, που παίρνει ο κόσμος. Μπήκαμε σε μια μπυραρία και με το που μπαίνεις βλέπεις ένα σωρό νέους να πουλούν «μαύρο». Οι πιο πολλοί εκεί μέσα ασχολούνται με το να φτιάχνουν τα τσιγάρα τους.

Εδώ τα γράφω σχετικά καλά για τη Χριστιάνα. Εκείνο όμως που μου έχει μείνει είναι μια άσχημη ανάμνηση. Πήγαμε να μπούμε στην μπυραρία και πριν την είσοδο έβλεπες δεξιά και αριστερά δυο σειρές από τύπους να κρατάνε τη μαύρη σα σοκολάτα και να είναι έτοιμοι να σου ξύσουν αν ήθελες να αγοράσεις. Εμείς προχωρήσαμε και καθίσαμε σε ένα τραπέζι να πιούμε μια μπύρα. Νομίζω ότι ήταν λίγο βρώμικο το μέρος. Δεν είχα συνηθίσει τότε τα ζώα στα μαγαζιά και ήταν ένα μεγάλο σκυλί που μου ήταν ενοχλητικό. Εκείνο που με απογοήτευσε τελείως ήταν μια κοπέλα που είδα έξω να κατεβάζει τα ρούχα της και να κατουρά σε κοινή θέα.

Σε λίγο λοιπόν φεύγουμε για το Αννόβερο, και μετά λέμε να πάμε για μία, δύο μέρες στο Βερολίνο. Aπό εκεί και πέρα δεν ξέρω καθόλου τι θα κάνουμε και που θα πάμε. Νομίζω όμως ότι αν υπάρχει τρένο από εκεί για την Πράγα θα το πάρουμε να πάμε.

 

[coco]

Χρησιμες οι πληροφοριες τι καρτα θα βγαλω,τι θα φαω τι θα πιω,πως θα παω απο Τσιαμπινο Ρωμη,περιοχη διαμονης κλπ...δεν λεω.Ομως ιστοριες σαν κι αυτη μενουν να δειχνουν το ταξιδι σαν εμπειρια..Ευχαριστω που μπηκες στον κοπο και μας χαρισες ενα τετοιο ταξιδι...

 

[travelbreak]

Χρησιμες οι πληροφοριες τι καρτα θα βγαλω,τι θα φαω τι θα πιω,πως θα παω απο Τσιαμπινο Ρωμη,περιοχη διαμονης κλπ...δεν λεω.Ομως ιστοριες σαν κι αυτη μενουν να δειχνουν το ταξιδι σαν εμπειρια..Ευχαριστω που μπηκες στον κοπο και μας χαρισες ενα τετοιο ταξιδι...

Πες τα!
Για μένα και για κάποιους όπως εσύ τα γράφω.
Ευχαριστώ.

 

[Dina Z]

Χρησιμες οι πληροφοριες τι καρτα θα βγαλω,τι θα φαω τι θα πιω,πως θα παω απο Τσιαμπινο Ρωμη,περιοχη διαμονης κλπ...δεν λεω.Ομως ιστοριες σαν κι αυτη μενουν να δειχνουν το ταξιδι σαν εμπειρια..

....και μετα χανουμε το ιδιο το ταξιδι και αναρωτιομαστε: "Αφου ολα πηγαν συμφωνα με το προγραμμα τι μου λειπει;"

Το ταξιδι στη Σκανδιναβια το σχεδιαζα επι 6 μηνες και η καλυτερη στιγμη μου ξερετε ποια ηταν;
Η συζητηση που ειχα μεσα στο νεκροταφειο μιας μικρης εκκλησιας στη Στοκχολμη με μια Ισπανιδα και δυο Περσιδες (ετσι συστηθηκαν)

 

[coco]

Κι η δικη μου περισυ,σε τρενο απο Μιλανο Βαρκελωνη με τη Γαλλιδα μαμα να διαβαζει την Οδυσσεια στις δυο μικρες κουκλιτσες κορες της..την χαρα της οταν της ειπα τη χωρα μου και το θερμο ευχαριστω της..

 

[Dina Z]

Μηπως τελικα αυτο που μενει ειναι οι μικρες αληθινες στιγμες με τους ανθρωπους η ισως ο καφες σε μια πλατεια; Δηλαδη τα πραγματα που συχνα προσπερναμε στη προσπαθεια μας να προλαβουμε να δουμε ακομα ενα μουσειο η ακομα μια πολη.

Ενδεχομενως να φανει σε καποιον πως ειμαι εκτος θεματος αλλα η οπτικη του νεαρου travelbreak με εβαλε σε προβληματισμο η για να το πω καλυτερα μου εδωσε εμπνευση για να εστιασω αλλου στο επομενο ταξιδι

 

[travelbreak]

Μηπως τελικα αυτο που μενει ειναι οι μικρες αληθινες στιγμες με τους ανθρωπους η ισως ο καφες σε μια πλατεια; Δηλαδη τα πραγματα που συχνα προσπερναμε στη προσπαθεια μας να προλαβουμε να δουμε ακομα ενα μουσειο η ακομα μια πολη.

Ενδεχομενως να φανει σε καποιον πως ειμαι εκτος θεματος αλλα η οπτικη του νεαρου travelbreak με εβαλε σε προβληματισμο η για να το πω καλυτερα μου εδωσε εμπνευση για να εστιασω αλλου στο επομενο ταξιδι

Παιδιά μην το παρατραβάμε. Καλά τα παγκάκια και τα πάρκα. Εμείς τότε όμως τρώγαμε το μισό μας χρόνο σε τέτοια. Ηταν και η εποχή διαφορετική και η ηλικία, σίγουρα. Δε μετανιώνω για τον τρόπο ταξιδιού μας, αλλά σήμερα δε μπορώ να τα αφήσω στην τύχη.
Για σκέψου: Τι θα προτιμούσες; Μια συνάντηση με ένα ιδιαίτερο ιθαγενή ή να αγναντεύεις τον παγετώνα Perito Moreno; Εγώ το δεύτερο όσο κι αν και το πρώτο θα ήταν καταπληκτικό.
Βέβαια είναι αλήθεια ότι στα ταξίδια μου λείπει πλέον αυτή η τότε χαλαρότητα.
Η ουσία είναι ότι και τότε περνούσα όπως ήθελα, το ίδιο και τώρα.

 

[Dina Z]

Παιδιά μην το παρατραβάμε.

Δεν καταλαβαινω την παραινεση.

σήμερα δε μπορώ να τα αφήσω στην τύχη.

Εδω συμφωνω

στα ταξίδια μου λείπει πλέον αυτή η τότε χαλαρότητα.

Σε αυτο αναφερομουν πριν. Οτι μπορω δηλαδη να ανακτησω καποιες φορες την χαλαρη και αυθορμητη διαθεση μου

 

[travelbreak]

Τελευταίο μέρος της περιγραφής του ταξιδιού μας.
Θα έχετε καταλάβει ότι το ταξίδι που διαβάσατε ήταν γραμένο εκείνη την εποχή. Υπενθυμίζω ότι μόνο τα πλάγια γράμματα είναι σύγχρονες προσθήκες.
Σήμερα το τελευταίο μέρος γίνεται λίγο πιο προσωπικό. Σκέφτηκα να αφαιρέσω το συγκεκριμένο κομμάτι (θα καταλάβετε διαβάζοντας τι εννοώ) αλλά σας νιώθω λίγο ως φίλους και ας μη γνωρίζω καθόλου τους περισσότερους.

24/4/1982 (16:00)

Είμαστε στο τρένο και σε μια δυο ώρες θα φτάσουμε στο Βερολίνο. Εμείς βέβαια θα πάμε μόνο στο Δυτικό. Τώρα μου ήρθε η ιδέα, να προσπαθήσω παίρνοντας από κάπου βίζα, να πάω και στο Ανατολικό. Θα δούμε τι μπορεί να γίνει.

Βρισκόμαστε στο έδαφος βέβαια της Ανατολικής Γερμανίας. Μερικές διαφορές από την Δυτική Γερμανία που μπορώ να δω είναι: Τα αυτοκίνητα που βλέπω έξω είναι μικρά και όχι από διάσημες μάρκες. Μια άλλη διαφορά είναι ότι τα σπίτια φαίνονται πιο παλιά και όχι τόσο περιποιημένα όπως στη Δυτική. Και τα δύο αυτά είναι χαρακτηριστικά των Ανατολικών χωρών.

Σήμερα πρωί-πρωί φτάσαμε στο Αννόβερο από την Κοπεγχάγη. Εγώ αγόρασα ένα ρολόι Citizen για τον αδερφό μου με 84 μάρκα. Είχα σκοπό να πάρω και ένα καλό κομπιουτεράκι, αλλά ήταν πολύ ακριβό και δεν το πήρα.

Το κομπιουτεράκι που ήθελα να πάρω ήταν ένα Texas, TI50. Το χρησιμοποιούσαν πολύ συμφοιτητές μας και το ήθελα. Πάμε λοιπόν σε ένα μαγαζί και του ζητάμε ένα κομπιουτεράκι Texas. Μας ρωτά ποιο μοντέλο θέλουμε και του λέμε επί λέξει: Τι Άι πενήντα. Αυτός μας κοίταζε περίεργα: What is this? Εμείς του επαναλαμβάνουμε: Τι Άι πενήντα. Πάλι δεν κατάλαβε. Επί τέλους καταλάβαμε εμείς και του το είπαμε κατανοητά: Τι Άι φίφτυ. Μας είπε την τιμή και φύγαμε. Τόσο έκανε και στην Ελλάδα.

24 Απριλίου 1982 (7:53:8) απόγευμα

Τώρα φορώ το ρολόι που πήρα για τον αδερφό μου, και αυτό το νόημα έχει η πλήρης αναγραφή της ώρας πιο πάνω.

Είμαι στο Βερολίνο (το Δυτικό), στην πόλη των τρελών. Και σε άλλες πόλεις έβλεπα ηλίθιες φάτσες (συνήθως φαίνονταν έτσι από το μεθύσι) μα εδώ είναι πάρα πολλές. Ίσως να έπεσα και σε τέτοια συνοικία που το έχει, να είναι πολλές άσχημες φάτσες.

Πάντως μέσα στο Youth hostel που είμαι τώρα, έχει πολλά ωραία κοριτσάκια. Είναι μικρά όμως και δεν είναι εύκολες οι προσβάσεις. Μια και μίλησα για καμάκι, αναφέρω ότι ο Γιώργος, κατά παράδοξο τρόπο, δεν έχει κάνει σ' αυτή την εκδρομή πολλά καμάκια. Πως και το έπαθε;

Στη Σκανδιναβία είχε πολλούς μεθυσμένος. Παντού έπεφτες σε θεοκούζουλους από το μεθύσι. Τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους, τους βλέπεις και ζητιανεύουν για να πιουν. Και καθώς πρέπει όμως άνθρωποι με κουστούμια και γραβάτα βλέπεις να κάνουν βλακείες από την επίδραση του πιοτού.

Και στην Ελλάδα μεθάνε οι άνθρωποι, μα πηγαίνουν με παρέα και τα πίνουνε. Και αυτό δείχνει το αντίθετο από ό,τι δείχνει εδώ πέρα. Δηλαδή ότι οι άνθρωποι εδώ νιώθουν μοναξιά. Το θεωρώ ηλίθιο να μπαίνουν, ας πούμε, στο τρένο και μέσα σε πέντε, έξι ώρες του ταξιδιού τους να κατεβάζουν 5, 6 μπουκάλια με οινόπνευμα διαφόρων ειδών. Τι να πεις; Τουλάχιστο στη Σκανδιναβία έχουν δεκάδες αστυνομικούς συνεχώς να περιπολούν. Σε όλους τους δρόμους το βλέπεις καθαρά. Και μάλλον προσέχουν εκτός των άλλων και τους μεθυσμένους. Εδώ στη Γερμανία όμως δεν βλέπω πολλούς αστυνομικούς.

Δεν ξέρουμε ακόμη πόσο θα καθίσουμε στο Βερολίνο. Πρέπει να μην είναι πάντως και τόσο δύσκολο να πάμε για μερικές ώρες στο Ανατολικό. Θα το ρωτήσουμε. Είναι κρίμα να έρθουμε ως εδώ και να μην το επισκεφτούμε.

Προσωρινά έχουμε κλείσει δωμάτιο εδώ για ένα βράδυ. Είναι και ακριβά: κάπου 15 μάρκα. Δηλαδή 400 δρχ.

Αρχίσαμε πάλι να κυκλοφορούμε τσάμπα με το μετρό. Το Youth hostel που μένουμε δεν είναι στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν είναι και πολύ έξω. Άλλωστε το Βερολίνο είναι τόσο μεγάλο, ακόμη και κομμένο στα δύο.

25 Απριλίου 1982, οχτώ το βράδυ

Καλησπέρα. Μην κλαις απόψε που σε πάλι μοναχός,

εσύ τη διάλεξες ετούτη τη ζωή

κι αν τώρα θες πολύ ν’ αλλάξεις δρόμο

προχώρα, πίσω να κάνεις δεν μπορείς.

Αυτούς τους στίχους είχα γράψει πριν μερικούς μήνες (το ποίημα έχει και άλλους, αυτούς μόνο θυμάμαι). Από τότε που τους έγραψα, πολύ συχνά τους τραγουδώ με κάποιο ρυθμό. Πολλές φορές όταν νιώθω βέβαια μόνος. Και τώρα έτσι νιώθω. Για να λένε την αλήθεια είμαι κιόλας. Αυτό πάντως δε σημαίνει ότι θα ήθελα και παρέα. Γουστάρω μόνος. Τώρα. Όχι και κάθε ώρα.

Πριν από λίγο τσατίστηκα με τον Γιώργο, για κάτι εντελώς ασήμαντο. Εκείνος έχει πάει για βόλτα στην πόλη. Θα πήγαινα μαζί του, αν και δεν είχα καθόλου όρεξη, αλλά μετά από το τσάτισμα προτίμησα να μην πάω, όχι τόσο για να μην είμαι μαζί του και εκνευρίζομαι, μα περισσότερο επειδή αποφάσισα να κάνω αυτό ακριβώς που θέλω.

Και νάμαι τώρα στο Τίεργκαρντεν του Βερολίνου, σε ένα άνετο παγκάκι, τριγυρισμένος από δέντρα και μία λιμνούλα με πάπιες μπροστά μου. Νιώθω περίφημα. Δεν θέλω τίποτα πιο πολύ, μόνο που αρχίζει να βραδιάζει και δεν θα είναι ωραία σε λίγο. Δε σκάω. Προς το παρόν εδώ είναι πολύ ωραία. Ησυχία και ομορφιά. Δεν είμαι κουρασμένος, δεν νυστάζω, δεν διψώ, δεν κρυώνω, έχω τσιγάρα, είμαι άνετος. Καλά να είναι ο Γιώργος που πήγε αλλού. Αν ήταν εδώ θα ήθελε να πάει αλλού, όταν εγώ είχα όρεξη να μείνω εδώ.

Ας γράψω λοιπόν καμία ιστορία, ώσπου να πλακώσει το σκοτάδι. Σήμερα το πρωί με το Γιώργο, γυρίσαμε όλο το Τίεργκαρντεν με τα πόδια. Είναι πολύ ωραίο πάρκο. Τα αίσχη αρχίζουν στα ανατολικά του, που είναι και η πύλη του Μαγδεμβούργου. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο χωρίζεται το Ανατολικό από τον Δυτικό Βερολίνο. Βλέπεις στρατιώτες, φρουρούς, απαγορευτικές πινακίδες, κάγκελα, τοίχους και από κάθε μεριά η πόλη κομμένη.

Οι άνθρωποι που μέχρι το πόλεμο ήταν γείτονες, τώρα τους χωρίζει εκτός από το τείχος, δύο διαφορετικά κράτη, δύο ιδεολογίες, δύο συστήματα. Τα σπίτια τους απέχουν λίγα μέτρα. Η ζωή τους χιλιόμετρα. Για να πάει ο ένας στον άλλον να ζητήσει κρεμμύδια, όπως παλιά, θέλει βίζες, ελέγχους, διαβατήρια, ιστορίες. Και αν τον αφήσουν τελικά. Μάλλον το φαγητό θα είναι άνοστο χωρίς κρεμμύδια. Αφού χώρισαν το λαό και τη χώρα στα δύο, τι διάολο ήθελαν να χωρίσουν και την πόλη; Και έτσι οι Δυτικοί είναι μαντρωμένοι και για να πάνε μία εκδρομή στην εξοχή, έρχονται στο Τίεργκαρντεν και τους βλέπεις στο γρασίδι και στα δέντρα να ψήνουν το φαΐ τους και να κάθονται κάτω να τρώνε λες και η κουζίνα του σπιτιού τους δεν είναι ένα χιλιόμετρο πιο πέρα.

Αυτή τη βόλτα στην Πύλη του Μαγδεμβούργου τη θυμάμαι κυρίως γιατί θυμάμαι το όνομα του δρόμου που περνά από εκεί: Unter den Linden Strasse, δηλαδή: Οδός υπό τας Φιλύρας. Εννοείται ότι μου το έμαθε ο Γιώργος με τα καλά Γερμανικά που γνώριζε.

Εμείς αύριο θα πάμε στο ανατολικό μέρος της πόλης, όσες διαδικασίες και αν θέλει. Και μάλλον από εκεί κατευθείαν στην Πράγα.

Εγώ από κάθε πόλη σχεδόν που πηγαίνουμε, στέλνω φωτογραφίες στους φίλους και συγγενείς μου στην Ελλάδα. Τις πιο πολλές πάντως τις έχω στείλει στον αδερφό μου. Οι κάρτες και εδώ είναι πανάκριβες. Στη Γερμανία κάνουν 10 με 15 δρχ η μία, αλλά στη Σκανδιναβία από 15 μέχρι 20 δρχ.

26 Απριλίου 1982, μεσάνυχτα

Είμαστε στο Ανατολικό Βερολίνο και σε λίγο φεύγουμε για Πράγα, αν δεν μας πετάξουν έξω από το τρένο. Σήμερα ήταν μία λίγο περιπετειώδης μέρα και θα ακολουθήσει μία περισσότερο περιπετειώδης νύχτα. Κατά τις 12 το μεσημέρι μπήκαμε στο Ανατολικό Βερολίνο, μετά από ένα μικρό έλεγχο. Ρωτήσαμε, και επειδή είχαμε βίζα για Τσεχοσλοβακία δεν χρειαζόταν σχεδόν τίποτα για να διασχίσουμε μέσα στη σημερινή μέρα την Ανατολική Γερμανία και να πάμε στη Πράγα.

Νιώθω πολύ τυχερός που έχω επισκεφτεί το Α. και Δ. Βερολίνο την εποχή του τείχους. Μάλιστα έζησα και την διαδικασία της μετακίνησης από το ένα στο άλλο, βλέποντας τους ντόπιους ηλικιωμένους με τις τσαντούλες τους να περνάνε. Αυτά που περιγράφω παρακάτω για τα χρήματα που ζητούσαν ήταν μια «τραγωδία» που τη ζήσαμε και στο Α. Βερολίνο και στην Τσεχοσλοβακία. Ποτέ δε γνώριζες ποιας χώρας το νόμισμα θα σου ζητήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να την πατήσουμε μερικές φορές.

Ήρθαμε λοιπόν στο σταθμό των τρένων για Πράγα, ρωτήσαμε πόσο κάνει το εισιτήριο. Μας απάντησε ο υπάλληλος και πήγαμε και αλλάξαμε χρήματα. Αλλάξαμε όσα μάρκα ανατολικά χρειαζόταν γι αυτό και ορισμένα ακόμα τα οποία ξοδέψαμε σε φαγητό και σε διάφορα άλλα.

Στην αρχή, εκεί στο σταθμό που ήμασταν, δεν ήταν καθόλου ωραία περιοχή και ήμασταν απογοητευμένοι από την ασχήμια, νομίζοντας ότι αυτή ήταν όλη κι όλη η πόλη (επειδή νομίζαμε ότι ήμασταν στο κέντρο). Πήγαμε όμως στην περιοχή Αλεξάντερ και εκεί ήταν πολύ ωραία. Στο δρόμο συναντήσαμε κάποιον που μας αλλάζετε μάρκα ανατολικά, δίνοντάς μας τρεις φορές περισσότερα από ό,τι η τράπεζα. Δεν αλλάξαμε όμως γιατί δε μας χρειάζονταν.

Θυμάμαι ότι κάτσαμε και φάγαμε από ένα γλυκό σε ένα ωραίο αλλά με χαμηλό φωτισμό μαγαζί. Είδαμε όμως ότι υπάρχουν και καλοντυμένοι άνθρωποι και χαρούμενοι. Όλη μέρα μόνο κακόκεφους και φτωχικούς γερμανούς βλέπαμε.

Κατά τις 11 το βράδυ πήγαμε στο σταθμό να βγάλουμε το εισιτήριο και μας λένε ότι πρέπει να πληρώσουμε σε μάρκα Δυτικής Γερμανίας. Εμείς όμως τέτοια δεν έχουμε πολλά και αποφασίσαμε να μπούμε στο τρένο και ας γίνει ό,τι γίνει.

Τελικά όμως ανακαλύπτουμε πως ο σταθμός που ήμασταν δεν είναι ο σωστός και κακήν κακώς πριν λίγο μεταφερθήκαμε στο σωστό σταθμό. Καθόμαστε τώρα λίγο, μέχρι να περάσει η ώρα. Το άσχημο είναι ότι θα μας ζητήσουν μάρκα Δυτικής Γερμανίας για το εισιτήριο οι ανατολικογερμανοί και οι τσεχοσλοβάκοι μπαίνοντας στη χώρα τους.

Για κάθε μέρα στη Τσεχοσλοβακία ακούσαμε ότι θέλουν 25 μάρκα και εμείς λέμε να καθίσουμε δύο μέρες. Έτσι συνολικά θέλει ο καθένας μας μαζί με το εισιτήριο 80 μάρκα και εμείς έχουμε 25. Βέβαια έχουμε δολάρια αν θέλουν, αλλά να δούμε τι διάολο θα γίνει. Και τι θα αποκάνουμε με τα μάρκα ανατολικής Γερμανίας δεν ξέρω. Δεν πειράζει όμως. Τι θα μας κάνουν; Το πολύ-πολύ να μας στείλουν στη Σιβηρία! Μα είναι βλάκες οι ανατολικοί; Τι δουλειά έχουν τα δυτικά μάρκα στο εισιτήριο τρένου ανατολικών χωρών; Μήπως επειδή είμαστε τουρίστες; Μάλλον.

Το Ανατολικό Βερολίνου δεν είναι και τόσο άσχημο, όσο μας φάνηκε την πρώτη ώρα που βγήκαμε από το σταθμό για να κάνουμε βόλτα. Πραγματικά τότε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα περάσουν δώδεκα ώρες αναμονής σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Τελικά δεν περάσαμε και τόσο άσχημα. Κι αν είχαμε αλλάξει και λίγα λεφτά παραπάνω, θα περνούσαμε καλύτερα. Και αυτό γιατί εδώ τα πράγματα είναι πιο φθηνά. Ειδικά τα φαγητά. Φαντάσου να αλλάζαμε και λεφτά στη μαύρη αγορά, θα ήταν τσάμπα.

Η όψη πάντως του Ανατολικού Βερολίνου διαφέρει αρκετά από του Δυτικού. Εδώ συναντάς πιο σοβαρούς ανθρώπους, ένα σωρό αστυνομικούς, όλα τα αυτοκίνητα είναι πολύ μικρά και γενικά έχει τα χαρακτηριστικά όλων των πόλεων της ανατολικής Ευρώπης. Η μόνη από αυτές τις πόλεις που διασώζεται, είναι ίσως η Βουδαπέστη, από όσες βέβαια έχω δει.

27 Απριλίου 1982, τέσσερις το απόγευμα

Τελικά δεν μας πέταξαν από το τρένο, δε μας έστειλαν στη Σιβηρία, δεν μας έκαναν σουβλάκια για τους πεινασμένους κουμουνιστές. Είμαστε ολόκληροι και μάλιστα στη Πράγα. Πληρώσαμε σε ένα ωραίο κορίτσι (ήταν ελεγκτής στο τρένο) το εισιτήριο της διαδρομής ως τα σύνορα σε μάρκα ανατολικής Γερμανίας και από εκεί ως την Πράγα σε μάρκα Δυτικής Γερμανίας. αφού δεν είχαμε τσέχικα.

Θα γράψω και άλλα για σήμερα, αλλά αργότερα, γιατί τώρα δεν με βολεύει.

28 Απριλίου 1982, οχτώ το πρωί

Η Πράγα είναι αρκετά ωραία πόλη. Θα γράψω τα χθεσινά γεγονότα τώρα. Για κάθε μέρα που θα μείνομε στην Τσεχοσλοβακία, είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάζομε περίπου δωδεκάμισι δολάρια ή 30 μάρκα. Έτσι εμείς αλλάξαμε 25 δολάρια ο καθένας. Μετά πήγαμε σε ένα τουριστικό γραφείο και κλείσαμε δωμάτιο σε ξενοδοχείο. Θα έπρεπε να πάμε εκεί μετά τις πέντε το απόγευμα, και τότε ήταν εννέα το πρωί ακόμα. Έτσι αφήσαμε τα πράγματά μας στο σταθμό και αρχίσανε τις βόλτες.

Πήγαμε σε κάτι δενδρόφυτους λόφους της πόλης και ήταν περίφημα. Όμως εγώ δεν είχα κοιμηθεί καλά όλο το βράδυ στο τρένο και δεν είχα και πολύ όρεξη. Κατά τις τρεις μας την έπεσαν και δυο μαυραγορίτες και αλλάξαμε 70 δολάρια και οι δυο μαζί. Με την αλλαγή που κάναμε στην τράπεζα κάθε κορώνα μας ερχόταν 6 δρχ ενώ με τη μαύρη γινόταν 2,50 δραχμές. Αρκετά καλή τιμή.

Έτσι κάναμε σχέδια για να αγοράσουμε διάφορα πράγματα με τα τόσα λεφτά που πήραμε.

Ήρθαμε στις 5:30 στο ξενοδοχείο και αντί για κτήριο βλέπουμε κάτι μεγάλα βαρέλια σκόρπια σε ένα κήπο. Σε ένα τέτοιο βαρέλι μείναμε. Έχει την πλάκα του αλλά είναι πολύ κρύο το δωμάτιο γιατί δεν θερμαίνεται. Κάθε βαρέλι έχει δύο κρεβάτια. Δεν είναι και πολύ άνετα αλλά είναι συμπαθητικά. Άλλωστε μας κοστίζει 60 κορώνες στον κάθε ένα, τι θέλαμε, πολυτέλειες;

Εγώ μόλις μπήκα μέσα στο βαρέλι, άρχισα να περιεργάζομαι τα λεφτά που μας έδωσαν οι μαυραγορίτες. Ήταν 1750 κορώνες. Ήταν τρία χαρτονομίσματα των 500 και τα άλλα ήταν ψιλά. Παρατηρώ ότι τα πεντακοσάρικα είχαν γραμμένη τη λέξη SPECIMEN με πολύ μικρές τρυπίτσες και μου φάνηκε περίεργο, γιατί πρώτη φορά έβλεπα τρύπες πάνω σε νόμισμα. Δηλαδή γιατί να έχουν τρύπες; Το λέω στον Γιώργο και κοιτάζοντας αυτός βλέπει χρονολογία έκδοσης 1941, που σημαίνει ότι τα τρία πεντακοσάρικά είναι άκυρα και οι μαυραγορίτες μας ψέκασαν κανονικά. Τα άλλα ψιλά ήταν εντάξει. Επίσης SPECIMEN σημαίνει δείγμα. Πως την πάθαμε έτσι και χάσαμε τόσα λεφτά, δεν μπορώ να καταλάβω.

Από εκείνη τη στιγμή χάσαμε την όρεξη μας και οι δύο. Τώρα και να πετύχουμε αυτούς τους τύπους, δεν μπορούμε να τους κάνουμε τίποτα. Να τους δείρομε, να τους πάμε στην αστυνομία; Βλακείες! Πάντως εγώ χθες βράδυ στο βαρέλι είχα κάτι νύστες και ξάπλωσα στις εφτά και ξύπνησα σήμερα το πρωί. Εγώ λέω να αλλάξω πάλι λεφτά στη μαύρη και να ψωνίσω αυτά που είχα σκοπό.

Λέγαμε να φύγουμε σήμερα το βράδυ για την Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε όρεξη να καθίσουμε πιο πολύ εδώ και γι αυτό ίσως φύγουμε νωρίτερα. Θα δούμε.

28/4/1982 (21:00)

Τελικά οι Τσέχοι μόνο που δεν μας ……... Είχαμε εισιτήριο ως τα σύνορά τους με την Αυστρία, αλλά δεν είχαμε κλείσει θέση. Για το ρεζερβέ έπρεπε να πληρώσουμε επιπλέον τέσσερις κορώνες, δηλαδή τίποτα, αλλά ήταν υποχρεωτικό και γι' αυτό μας έβαλαν πρόστιμο 40 φορές επιπλέον στον καθένα. Εμείς όμως δεν είχαμε κορώνες και μας άλλαξε αυτός ο υπάλληλος του τρένου δολάρια. Με την αλλαγή που μας έκανε, μας ήρθε γύρω στις 13 δραχμές κάθε κορώνα. Οι παλιοκλέφτες.

Με το τρένο φύγαμε στις τρεις το απόγευμα από τη Πράγα και σε λίγο θα φτάσουμε στη Βιέννη. Εν τω μεταξύ με τα λεφτά που είχαμε, αγοράσαμε κάτι πράγματα, κυρίως φαγώσιμα, από την Πράγα. Εγώ πήρα και δυο ρακέτες για πινγκ πονγκ με 120 κορώνες. Φαίνονται καλές.

28 Απριλίου 1982, 11:15 το βράδυ

Σήμερα παρ’ όλες τις ατυχίες στα οικονομικά, φανήκαμε τυχεροί στο να προφταίνουμε τα τρένα. Στην Πράγα ήμασταν σε λάθος σταθμό και τρέξαμε με τα πράγματα στα χέρια στο σωστό σταθμό, όπου φτάσαμε έξι λεπτά πριν φύγει το τρένο, που όμως είχε καθυστέρηση πέντε λεπτών. Και πριν από λίγο στη Βιέννη φτάσαμε στο σωστό σταθμό τέσσερα, πέντε λεπτά πριν φύγει το τρένο για το Ζάγκρεμπ. Και από εκεί βέβαια θα πάμε στη Αθήνα. Όμως εδώ στο τρένο δεν βολευτήκαμε καλά, γιατί έχει κόσμο. Πιστεύω στην πρώτη στάση να βρούμε κάποιο άδειο κουπέ.

29 Απριλίου 1982, εφτάμιση το πρωί

Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει και τους Γιουγκοσλάβους. Τώρα είμαστε στο Ζάγκρεμπ, σε ένα βαγόνι, αυτό με το οποίο ξεκινήσαμε από τη Βιέννη, που είναι εντελώς μόνο. Δηλαδή δεν έχει κανένα βαγόνι ούτε μπροστά ούτε πίσω. Ούτε μηχανή. Τίποτα. Μόνο κάμποσους ανθρώπους. Και περιμένουμε εδώ, πάνω από μία ώρα, και ο θεός ξέρει για πόσο ακόμα. Μάλλον θα περιμένει το βαγόνι μας κάποιο άλλο τρένο για να του κολλήσει και να συνεχίσει, ίσως μέχρι την Αθήνα.

Στο τρένο από την Πράγα για τη Βιέννη είχαμε παρέα δύο κάπως ευχάριστους τύπους: την Χέιζελ από την Σκωτία, που ζει στο Δ. Βερολίνο και τον Larry από την Αμερική. Αυτή τη στιγμή φεύγουμε με το τραίνο. Πολύ πιθανό να τους ξαναδούμε το καλοκαίρι στην Κρήτη που θα έρθουν, χωριστά ο καθένας. Τελικά το τρένο ξαναγύρισε πίσω και σταμάτησε. Δεν ξέρω τι διάολο έχει σκοπό να κάνει. Το άσχημο είναι ότι πλάκωσε και κόσμος.

Ας αφήσω όμως τα ηλίθια συστήματα των Γιουγκοσλάβων και ας πω και τίποτα από τα δικά μου. Γυρίζουμε τελικά στην Ελλάδα τέσσερις, πέντε μέρες νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζα και αυτό οφείλεται στο ότι καθίσαμε λιγότερες ημέρες στη Σκανδιναβία από όσες σκεφτόμασταν. Και μείναμε λιγότερο γιατί δεν καθίσαμε να προγραμματίσουμε καθόλου πόσες μέρες χρειαζόμασταν για τον γυρισμό. Αυτά για τώρα. Πάντως το τρένο τώρα έχει ξεκινήσει και προχωρά κανονικά.

30 Απριλίου 1982, οχτώ το βράδυ

Αθήνα: φτάσαμε τελικά σ’ αυτή την πόλη. Και μάλιστα με μεγάλη μας χαρά. Αν και σκεφτόμουν να φύγω σήμερα κιόλας για την Κρήτη, επειδή ήμουν κουρασμένος το άφησα μάλλον για αύριο. Πριν τέσσερις ώρες πατήσαμε σε ελληνικό χώμα και μάλιστα αθηναϊκό. Από την Πράγα μέχρι την Αθήνα είχαμε 48 ώρες συνεχώς μέσα στο τρένο, εκτός από τη Βιέννη που σταματήσαμε για μιάμιση ώρα. Διάφορα άλλα για την εκδρομή θα γράψω αργότερα εδώ ή αλλού.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη