Ινδία India,it never ends

[amsterdam]

Go on Lalibela....

 

[babaduma]

"Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν,
μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; ​

Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι,
Η FAMEK κάμνει πόλεμο με φίλους και μ’ανίψια..."​

Λάθος timing διάλεξες κοπέλα μου να συνεχίσεις την υπέροχη ιστορία σου! ​

Τώρα, λοιπόν, που φαίνεται να κατακάθεται ο χθεσινοβραδυνός κουρνιαχτός, ας επαναφέρουμε την τάξη και να αναδείξουμε την ιστορία σου στη θέση που της ταιριάζει! ​

 

[Lalibela]

babadum...δωσε link να διαβασω και γω

 

[LULLU]

...με καθηλωσες !!!! ...ενας καταιγισμος απο χαστουκια αναμνησεων.....

 

[nina]

φοβερη αφηγηση!!!!!!!περιμενω την συνεχεια...
ειδικα εκει που εισαι μονη στην ομιχλη πριν το σαφαρι πωπωπωπωπωπω

 

[Lalibela]

Περνούμε από τα ξενοδοχεία και περισυλλέγονται τα πουλάκια, τυλιγμένα με τις κουβερτούλες ,τα σκουφάκια και όλα τα συναφή.
Το κρύο δεν είναι όσο τσουχτερό περίμενα ,αργότερα ...ήταν χειρότερο από όσο νόμιζα ότι θα είναι .
Το τελευταίο ξενοδοχείο στη διαδρομή στέκεται μέσα στην ομίχλη...είναι το πιο μοναχικό μέσα στο ξημέρωμα και παρόλο που είναι το ομορφότερο που συναντώ ,το φόντο της ομίχλης παίρνει όλη τη δόξα κάνοντας το να ξεπηδά από θρίλερ.
Φτάνουμε στο δάσος .....
Έξω από το πάρκο βρίσκονται 2-3 Ινδοί που πουλούν γάντια ,κασκόλ και ακουστικά για το κρύο.Πιο πέρα στέκονται κι άλλοι αμέριμνοι ή διστακτικοί να πλησιάσουν....
Εδώ ...εδώ ....πίσω από αυτό το τοίχος είδα τις λεοπαρδάλεις που σου λεγα ....,μου κάνει ο Γερμανός.
Είστε πολυ τυχερός...
Ναι μπορώ να πω ότι είμαι ....

Αυτό το γραφείο προτιμούν οι ντόπιοι ...,είχα σκεφτεί όταν είχα δει ένα μάτσο Ινδούς το πρωί μπροστά μου, ήμουν η μόνη γυναίκα.... αλλά όταν άρχισα να παρατηρώ γύρω μου πιο προσεχτικά διαπίστωσα ότι έπρεπε να βάλω τον εγωισμό ή το ρατσισμό μου στην άκρη,είχα να κάνω με ανθρώπους.
Πριν έρθουν οι Γερμανοί,σκεφτόμουν ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον το σαφάρι μόνο με ντόπιους...και ίσως μεγαλύτερη επιτυχία.
Το τζιπ έχει μισογεμίσει , ανάμεσα σε τουρίστες και Ινδούς περίμενω να συναντήσω την αγαπημένη μου γάτα....ή οποιοδήποτε άλλο ζώο.
Το πάρκο έχει πολλά είδη πουλιών και άγριων ζώων αλλά η τίγρης ήταν ο κυριότερος λόγος που βρισκόμουν εκεί.
Αρχικά παρατηρούσαμε πουλιά και λίγα ελάφια....ήμουν ενθουσιασμένη αν και δεν ήταν ότι περίμενα.Ίσως γιατί δεν είχα ποτέ ξανά τέτοια εμπειρία...
Τα επιφωνήματα διαδέχονται το ένα το άλλο ...καθώς συναντάμε πουλί ή ζώο και έπειτα σταματούν για να το φωτογραφήσουμε.
Περιμένω να δω που θα μας βγάλει όλο αυτό....έχω αρχίσει να τρέμω από το κρύο αλλά είναι μόνο η αρχή...και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια λίμνη.
Αρκετά ελάφια φαίνονται κάτω από τα δέντρα ,που βρίσκονται μπροστά μου...αλλά ουσιαστικά κάθονται αρκετά μακριά...ένα μικρό βυζαίνει τη μάνα του ,οι κροκόδειλοι έχουν βουτήξει για τα καλά και ...το ροζ, αυτό το ροζ χρώμα μέσα στη λίμνη που ορίζει το πιο γλυκό συναίσθημα που θα μπορούσε να γεννηθεί,άλλοτε σβήνεται από την ομίχλη και άλλοτε ζωντανεύει.
Προχωρούμε και δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Είμαι στον πλανήτη τους και έχω μπει στην καθημερινότητα τους. Κάθονται εδώ ...ξεδιψούν, ζευγαρώνουν, κρύβονται ή μάχονται νιώθω να με κοιτούν μα κι αν δεν κοιτούν...ξέρουν,με αισθάνονται ...και ξεχύνονται όλα εδω μπροστά μου σε μια λίμνη όπου τα χρώματα γίνονται πότε θαμπά απ 'την ομίχλη και πότε ζεσταίνουν το τοπίο λίγες σπιθαμές πάνω από το νερό.
Δεν γίνεται με αυτόν τον τρόπο μια τέτοια εισβολή.
Πέντε αυτοκίνητα να τριγυρνούν φορτωμένα τουρίστες και φακούς ,κουβέρτες και σκουφιά...στην μια εκ των πέντε ζωνών του πάρκου.
Τι χρωστούν τα ζώα, αν στα λιγοστά μέρη που έχουν περιοριστεί ,μπαίνουν μέσα τζιπ ....και σε ποιον ανήκει τελικά αυτή η αντιλόπη που βλέπω μπροστά μου?
Ίσως σε μια τίγρη ...σε κανέναν άλλον.
Βαθιά μέσα μου ζητώ να φυλαχτούν ή να μείνουν ακίνητα ,όσο μπορούν, να μείνουν ανέγγιχτα από μένα κι απ αυτούς που σταματούν πότε πότε, κοιτούν το χώμα..κι έπειτα συναντιούνται τα βλέμματά τους συνομωτικά, πατώντας ταυτόχρονα το γκάζι δίπλα τους...
Δεν θα μπορούσα να νιώσω διαφορετικά μπροστά σε αυτή τη μαγεία ...δεν ήταν φανταστική θέα...μπορώ να πω ότι βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο και ένιωθα για πρώτη φορά τους κανόνες που ορίζουν την ζωή ,τον θάνατο ,την ίδια την επιβίωση.
Μετά από λίγες ώρες ...φτάνουμε πάλι στο χωριό....
Κατεβαίνω τρέμοντας ...προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι η ώρα είναι 11 ...έχει ήλιο και δεν είμαι στο δάσος...μάταια.
Το τζιπ χοροπηδούσε σαν τρελό,η κουβέρτα όταν ξέφευγε από το πόδι μου προσέφερε πάγο μέσα σε λίγα λεπτά...,δεν μπορούσα να κάνω ένα κοντινό....της προκοπής και επιπλέον νύσταζα.
Η καλύτερη θέση για φωτογραφίες και για το αγιάζι.... επίσης.
Περπατώ τρέμοντας μέσα στην κουβέρτα και ψάχνω ζεστή γωνιά.Παρόλο που όλα είναι σε μια ευθεία δεν μπορω να θυμηθώ αν το δωμάτιό μου είναι ...μπρος ή πίσω.
Πως ήταν το σαφάρι?
Όπως όλα... τόσες μέρες .....
Παίρνω ένα τσάι ,"ξηλώνω" και την δεύτερη κουβέρτα από το μονό κρεβάτι δίπλα στο δικό μου και κάθομαι στις καρέκλες έξω από το δωμάτιο.
Πρέπει να φύγω για Τζαιπούρ ....να πάρω τα πράγματα ....και να αποφασίσω τελικά που θέλω να πάω....είμαι κουρασμένη για την δύση και λίγο άτυχη για την ανατολή.
Πιάνω συζήτηση με το προσωπικό του resort .... μοιράζω τσιγάρα ...πίνω το τσάι μου και νιώθω τυχερή όταν ένα συμβάν τους καλεί όλους λίγο πιο πέρα.Με παίρνει ο ύπνος με μια κουβέρτα στα πόδια και ό,τι έχω στην αγκαλιά.Ανοίγω τα μάτια μου κοιτάζω το ρολόι ,έχω λίγη ώρα ακόμα να βυθιστώ και καθόλου δύναμη να σηκωθώ.
Η σκέψη ότι πρέπει κάποια στιγμή να φτάσω στη Τζαιπούρ με τινάζει από τον ύπνο.
Ένας ευγενικός υπάλληλος προθυμοποιείται να με μεταφέρει με το μηχανάκι του μέχρι το σταθμό...πράγμα που εχω ζητήσει εγώ από την αρχή...πριν κλείσω το δωμάτιο .
Κάθομαι λίγα δευτερόλεπτα και κοιτώ τη σέλα ...στο μυαλό μου έρχονται εικόνες γυναικών που έχω συναντήσει στο δρόμο να κάθονται με τα πόδια ενωμένα στο πλάι της μοτοσυκλέτας ....και αποφασίζω να φερθώ σεμνά..ο ήλιος ξεκινά να με ζεσταίνει ,ο οδηγός μου οδηγεί ήρεμα και η βόλτα γίνεται γλυκιά,ίσως η πιο όμορφη μέχρι τώρα.
Εμ....μμμ θα ήθελα να με πας πρώτα σε ένα μέρος....όπου αγοράζουν οι γυναίκες...γυναικεία πράγματα.....!
Φτάνουμε στο bazaar και αντιλαμβάνομαι την πραγματική του ουσία ...δεν το πλασάρει κανείς...γιατί?Γιατί ήμουν στο Ranthambore.
Πως εξηγείς σε έναν Ινδό πωλητή ανάμεσα σε δεκάδες μανο ,βραχιόλια ,χένες και 2-3 περίεργους πάνω από το κεφάλι σου τι γυναικείο ζητάς?
Με αρκετές δόσεις περιέργειας από πάνω μου , εντοπίζω αυτό που θέλω και το δείχνω με το χέρι....!
Ως δια μαγείας εξαφανίζονται οι υπόλοιποι και μένω μόνο με τον οδηγό μου ..πληρώνοντας τον πωλητή και χαιδέυοντας τα εκατοντάδες κρεμάμενα κόκκινα βραχιολάκια της τύχης ...,σκεπτόμενη πόσους υποψήφιους έχω ....,για λίγη τύχη παραπάνω.
Τα βραχιολάκια είναι από κόκκινη κλωστή και στολίζονται με μπίλιες, ίσως ένα μικρό κοχύλι και γυαλιστερές μικρές πολύχρωμες κλωστίτσες, έτοιμες σε μεγαλύτερο μέγεθος να διακοσμήσουν ...τούρτα.
Βουτάω καμιά δεκαριά και παίρνω και τα τελευταία δυο κρεμαστά ...φτιαγμένα από μαύρη κλωστή ...με μόνο στολίδι μια μικρή μεταλλική πλάκα η οποία εξελίχθηκε σε θήκη που κρύβει ένα μικρό αλουμινένιο νυστέρι....το οποίο είδα μετά ....αλλίως θα έβρισκα και από αυτά καμιά δεκαριά.
Τυλίγω το μαύρο κολιέ από κλωστή ,δυο τρεις φορές στον καρπό μου και προχωρώ..τι να την κάνω την κόκκινη τυχη όταν έχω την μαύρη.

 

[meli]

Ανυπομονω για την συνεχεια!!!!

 

[vagantos]

Πολύ καλή αφήγηση. Καταιγισμός εικόνων και συναισθημάτων.

 

[Giristroula]

Τι ωραία που μας τα λες...Μη μας αφήσεις να περιμένουμε πολύ για τη συνέχεια!

 

[Lalibela]

Ο σταθμός είναι πιο καθαρός από ότι περίμενα και σε σχέση με οτι έχω συναντήσει μέχρι τώρα ,δεν έχει πολύ κόσμο.
Δεν άργησα να κάνω φιλίες ...
Έχω βγάλει τη φωτογραφική και τραβάω όσο περιμένω το τρένο.
Οι μικροπωλητές αρχίζουν τα αστεία μεταξύ τους.
Καταλήγουν βάζοντας φρούτα και μπουκάλια νερού στα κεφάλια "συναδέλφων".
Ένας παχουλός κύριος ,σε ένα μαγαζάκι , μου κάνει νόημα να πλησιάσω και να τραβήξω.Έπειτα από δυο τρεις φωτογραφίες παρακινεί να μου γράψει κάποιος τη διεύθυνση του στο σταθμό ώστε να τις ταχυδρομήσω.
Το τρένο έρχεται και ψάχνω θέση .
Τα καθίσματα γεμίζουν ένα τσούρμο γυναίκες.
Κάθομαι στριμωγμένα δίπλα σε μια κοπέλα γύρω στα 20 .
Μαζί της είναι η μητέρα,οι αδερφές και τα ανίψια.
Τα πιτσιρίκια πηγενοέρχονται στα πόδια μου ζητώντας μονίμως φαγητό.Κάποιες γυναίκες, αφού πρώτα γευμάτισαν στα πιατάκια τους και έδωσαν στα παιδιά,ξεκίνησαν να καθαρίζουν φρούτα .
Πως λοιπόν να καθίσει ήρεμος ο πιτσιρικάς με το αλλήθωρο γαλάζιο βλέμμα που με προσπερνά για να φτάσει μέχρι τη θεία του.
Βγάζω τις πράσινες σελίδες και ξεκινώ να γράφω.
Επιχειρώ να ξύσω το μολύβι μου αλλά το αλουμίνιο δεν βοηθά.
Όση ώρα προσπαθώ οι Ινδές με κοιτούν διακριτικά .
Η κοπέλα προθυμοποιείται να με βοηθήσει.
Μιλά ελάχιστες λέξεις αγγλικών αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να περάσει το τρίωρο ευχάριστα συζητώντας .
Η μάνα της έκπληκτη κοιτά τις φωτογραφίες των παιδιών και των εγγονιών .Αν δεν έχουν καλή πόζα.. τους μαλώνει ,ταυτόχρονα σβήνω φωτογραφίες και χαρίζω στον αλλήθωρο εγγονό μπισκότα .
Η μηχανή περνά από χέρι σε χέρι και δίνουν οδηγίες σε μια πιο φτωχή γυναίκα που κάθεται σιωπηλά με την κόρη της, να προσέχει πως την κρατά.
Φτάνουμε στην Τζαιπούρ αγκαλιαζόμαστε οικογενειακώς,ανταλλάσουμε τηλέφωνα ,παίρνω ένα rickshaw και κατευθύνομαι στο ξενοδοχείο.
Η είσοδος γίνεται θριαμβευτικά ...,ανεβαίνω στο δωμάτιο, κάνω ένα μπάνιο επιτέλους με καυτό νερό και ετοιμάζω τα πράγματά μου.
Ζητώ από την απογευματινή βάρδια να μου κλείσει ένα εισιτήριο για Άγκρα.
Δεν θα βρείτε σήμερα θέση για Άγκρα μου ,απαντά ο υπάλληλος.
Θα το κοιτάξετε όμως, έτσι δεν είναι ?
Ναι ,βεβαίως.
Αφού ψάξαμε μαζί από τον φορητό τους,αποφάσισα να πάω μέχρι τον σταθμό να βγάλω το εισιτήριο, γιατί ήταν σίγουρος ότι δεν υπάρχει θέση .
Πιάνω κουβέντα με έναν Ιταλό στο rickshaw μέχρι το σταθμό και το μόνο που θυμάμαι από τη συζήτηση είναι ότι είναι κουρασμένος ενώ εγώ αντιθέτα πετάω στα σύννεφα.
Φτάνω στο σταθμό, αρχικά ρωτώ στην έκδοση και μου απαντούν ότι δεν υπάρχει θέση .
Φεύγω και κατευθύνομαι στο reservation περιμένω στην ουρά και νιώθω τα συνηθισμένα, έντονα και αδιάφορα σπρωξίματα των Ινδών.
Πως γίνεται να συμπεριφέρονται σαν ιππότες οπουδήποτε αλλού και με τόση αγένεια στα γκισέ με τα εισιτήρια ,δεν το κατάλαβα ποτέ.
Συμπληρώνω ένα χαρτί όπως να ναι και ό,τι να ναι και βγάζω ένα εισητήριο για τις 6 το πρωί.
Στο δρόμο γίνεται χαμός ..παρόλο που έχει νυχτώσει τα κορναρίσματα είναι καταιγιστικά , τους βλέπω σταματημένους στις διασταυρώσεις έτοιμους να ξεκινήσουν και νώθω ότι είμαι στόχος.
Βρίσκω ένα rickshaw για το hawa mahal και πάνω που βιάζομαι να φτάσω pink city και να ξεμπερδεύω με τη μάχη της πασμίνας ,μας σταματά η αστυνομία.
Σώσε με ,μου λέει ο οδηγός.
Μην ανησυχείς ,σκέφτομαι και λέω,βασίσου πάνω μου....
Τι παρακάλεσα ,τι γκρίνιαξα ,ανένδοτος ο αστυνομικός με την ανυπαρξία διπλώματος.
Κούρνιαξα σε μια γωνιά και μετά από κανα τέταρτο άρχισα να ψάχνω άλλο οδηγό καθώς δεν ήθελα να καταχραστώ άλλο το χρόνο που μου είχαν δώσει από το ξενοδοχείο για να πάρω τα πράγματα και να φύγω.
Περίμενε ,μου λέει οδηγός.
Άντε να περιμένω ,σκέφτομαι,τι να σε κάνω...
Μετά από μισή ώρα σχεδόν ...και μισό πακέτο τσιγάρα μοιρασμένο τριγύρω ,τον αφήνουν.
Με ξαναρωτά που πάμε ...του απαντώ στο hawa mahal και μου ζητά τα διπλά χρήματα.
Τον παρατάω και φεύγω με τα πόδια....
Μετά από λίγη ώρα παίρνω άλλο rickshaw και κατευθύνομαι στις πασμίνες.
Οι τρεις γυναίκες απέξω....θα το θυμάσαι?
Ναι ,θα το θυμάμαι .
Σίγουρα?Οι τρεις γυναίκες ....μην το ξεχάσεις είναι σημαντικό.
Ναι φυσικά ,άλλωστε είστε ο μόνος που έχετε τρεις κούκλες έξω από το μαγαζί .
Απέναντι από το hawa mahal ,μου είχε πει η μαμά της φιλενάδας μου, η οποία δεν μιλούσε αγγλικά και θα πήγενα ούτως ή άλλως.
Δεν ήξερα ποιό μαγαζάκι εννούσε ακριβώς ,αλλά η ώρα κόντευε 9 και οι 3 γυναίκες... με υποδέχτηκαν με θέρμη.
Φεύγω για το ξενοδοχείο και πιάνω σύζητηση με τον οδηγό.
Είμαι και γω φοιτητής!
Αλήθεια?Τι σπουδάζεις?
Μαθαίνω αγγλικά.Θα με βοηθήσουν στη δουλειά μου.
Μπράβο,συνέχισε έτσι .
...έχω και μια φίλη από τη Γαλλία...την γνώρισα εδώ πριν 10 χρόνια ,ήμουν μικρός σε ηλικία.Έρχεται κάθε χρόνο ξέρεις...
Πόσο χρονών είναι ?
Α ...είναι μεγάλη,διδάσκει στο πανεπιστήμιο και σε ένα χρόνο βγαίνει στη σύνταξη.Θα έρθει εδώ να μείνει μόνιμα.Λατρεύει το Ρατζαστάν ,μας επισκέπτεται κάθε χρόνο.Έρχεται μια βδομάδα στη Τζαιπούρ ,γυρίζει όλο το υπόλοιπο Ρατζαστάν και επιστρέφει για περίπου 10 μέρες εδώ ξανά.

Φτάνω στο ξενοδοχείο ,βουτάω τους σάκους ,παραγγέλνω μια ιταλικη μακαρονάδα που ήταν φυσικά και αυτή καυτερή (όχι θα την γλίτωνε) αλλά πεντανόστιμη και αφού ζητάω τον λογαριασμό ,ρωτώ και για υπολογιστή να "ξεφορτώσω" τις φωτογραφίες από την μηχανή στο στικ ,όπως συνήθιζα.
Δεν ξέρετε ότι έχουμε αίθουσα ιντερνετ στο ξενοδοχείο μας?
Όχι δυστυχώς,κρίμα να το μαθαίνω τώρα που φεύγω .

Ψάχνω να βρω το στικ μου..,ψάχνω ,ξαναψάχνω,ανεβαίνω στο δωμάτιο ....,τίποτα.Έχω χάσει σχεδόν όλες τις φωτογραφίες.
Κάθομαι στο καναπεδάκι στην είσοδο,κοιτώ το πάτωμα και αποφασίζω να γυρίσω πίσω.
Φόρτωνω τις φωτογραφίες στο δεύτερο στικ που είχα μαζί και φεύγω για το σταθμό του τρένου.
Χωρίς ύπνο ,με δυο σάκους και την ψυχή στα πόδια μπαίνω στον κλασικό βρωμοσταθμό που δεν έχει πουθενά να ακουμπήσεις.
Έχω σταμπάρει ένα μαγαζάκι που η ταμπέλα αναγράφει 24 ώρες.Εκεί θα περάσω σχεδόν όλη τη νύχτα ,σκέφτομαι.
Ξεκινώ να γράφω στο τετράδιο μου και αρχίζω να νυστάζω.
Βάζω μαξιλάρι τον μεγάλο σάκο στη μια καρέκλα ,παίρνω αγκαλία τον μικρό σάκο ,κατεβάζω κουκούλα και κλείνω τα μάτια.
Μετά από 5 λεπτά με σκουντά κάποιος απότομα.
Ο Ινδός που δέχεται παραγγελείες ,κρατά το ταμείο και φυσικά έχει ύφος στρατηγού ,μου λέει με αηδία ότι υπάρχει waiting room.
Από ποια μεριά να το πιάσω?
Να ξεκινήσω με τη φράση ... το έχεις δει το waiting ;Ή να του πω ...Εδώ γίνονται όλα φόρα παρτίδα.......το ότι με πήρε ο ύπνος στο %^&*ο που βρωμάει κάρυ σε πείραξε?
Ζω το θέατρο του παραλόγου ακόμα και στις πιο ανύποπτες στιγμές.
Αρχίζω να χάνω την ψυχραιμία μου ,αλλά δεν το εκφράζω ανοιχτά.
Η ψυχολογία μου έχει αλλάξει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Δεν είναι το περιστατικό εκεί ,είναι ότι δεν έχω κοιμηθεί στο ξενοδοχείο.Δεν υπήρχε κανένας λόγος να με υποβάλω σε αυτή την διαδικασία.Ή μαλλον υπήρχε ένας.Δεν ήθελα να πάρω rickshaw μέσα στη νύχτα και αν κοιμόμουν στο ξενοδοχείο δεν την γλίτωνα.
Ήταν ένας φόβος που ουσιαστικά έπρεπε να αντιμετωπίσω από την πρώτη μέρα,αλλά δεν μπορούσα.
Πηγένω στο waiting ...κάθομαι πίσω από δυο μεσήλικες Δυτικές που φορούν φούξια....αγκαλιάζω ξανά τους σάκους και προσπαθώ να κοιμηθώ.Από το μεγάφωνο της αίθουσας, από τη 1 μέχρι τις 4 το πρωί ακούγεται μια γυναικεία φωνή που μιλά εναλλάξ αγγλικά και χίντι , με ενδιάμεση μουσικούλα ,λέγοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα...και μάλιστα αν διακρίνω καλά με ενθουσιασμό.
Είναι ζήτημα αν κάθε 10-15 λεπτά σταματά για 2 λεπτά.
Τα νεύρα μου γίνονται κρόσια.
Στις 5 το πρωί ζητάω από έναν αστυνομικό να προσέχει τα πράγματά μου ...,πηγένω στις "πεντακάθαρες "τουαλέτες του σταθμού που αφήνεις και χρήματα ...,παίρνω ένα τσάι και επιστρέφω να πάρω τους σάκους ,τους οποίους είχε δεχτεί με το ζόρι δίπλα στην καρεκλίτσα του.Τον ευχαριστώ και περιμένω υπομονετικά το τρένο.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ώρα ήρθε...
Κάθομαι στριμωγμένα με μια Ινδή.
Έρχεται ένας άντρας και προσπαθεί να την σηκώσει από τη θέση του.Τον παρακαλάει να κάτσει μαζί μου και γω του επιτίθομαι λέγοντάς του ότι είναι το ίδιο πράγμα αν κάτσει αυτός στις άδειες θέσεις απέναντι.Η φτωχή Ινδή επιμένει και με σφίγγει από το μπράτσο, ενώ συνεχίζουμε εναλλάξ ντουέτο,παρακάλια και γκάζια.Υποχωρεί και κάθεται δίπλα της.
Απέναντί μας καταφθάνει άλλο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων .
Είναι όλοι σόι.Σόι που τρώει σιροπιαστά σε χάρτινα πιατάκια ,ρουφώντας ανα δευτερόλεπτο μέχρι και το τελευταίο ίχνος της λυωμένης ζάχαρης με ένα τόσο χαρακτηριστικό τρόπο, που με βάζει σε δολοφονικές σκέψεις...
Υπομονή ...κάποια στιγμη θα σταματήσουν ,δεν μπορεί.... κάποιος εκεί πάνω ....θα σου δείξει έλεος,σκέφτομαι.
Το παράθυρο δεν κλείνει καλά και κρυώνω.
Βάζω στις σχισμές την εφημερίδα που ειχα αγοράσει περιμένοντας το τρένο και γλιτώνω λίγο κρύο.
Το κεφάλι μου γέρνει στο παράθυρο.
Η κουκούλα είναι το μαξιλάρι μου και το τοίχος στη βρωμιά.
Η Ινδή κοιμάται στον ώμο μου ,έχει πέσει σχεδόν όλη πάνω μου .Νίωθω λίγο άβολα στην αρχή αλλά ξέρω ότι το χέρι μου είναι μαλακό μαξιλάρι και επίσης με ζεσταίνει ,έτσι λαγοκοιμάμαι όσο μπορώ.
Φτάνω στην Άγκρα.
Στο ίδιο σημείο που περίμενα πριν λίγες ημέρες μέχρι να μας επιτρέψουν την είσοδο υπάρχουν αρκετοί μικροπωλητές που πουλούν κυρίως φρούτα .Είναι κάτι που επιβεβαιώνει ότι υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος για να το επισκεφθεί κάποιος.Δεν είχα τέτοιου είδους αγωνία,άλλωστε ήξερα ότι έχω χρόνο στη διάθεση μου.Μου κάνει εντύπωση όμως που όλοι αυτοί την προηγούμενη φορά έλειπαν και σκέφτομαι ότι το ωράριο των μικροπωλητών είναι ένα καλό σημάδι όταν επισκέπτεσαι ένα τόσο τουριστικό μέρος.
Οι ουρές είναι μικρές...,περιμένω χαμένη στη σκέψεις μου .
Παίρνω το εισιτήριο ,βουτάω τα δώρα..για τους τουρίστες,ένα μπουκαλάκι νερό και καλύμματα παπουτσίων και φεύγω προς το χώρο φύλαξης αποσκευών δίπλα στις δεμένες καμήλες.
Αφήνω τους σάκους και κατευθύνομαι στην είσοδο.
Είμαι πολύ κουρασμένη ,δεν έχω όρεξη για ξεναγούς και μύθους ποιος, που ,πότε και γιατί.Έχω πάρει τα μαθήματα ,από τον Oscar και τους "Θησαυρούς της τέχνης" by unesco ,για την κατασκευή ,τα μάρμαρα τις πέτρες και όλα τα στολίδια.Θέλω απλά να το δω.
Φτάνω στο έλεγχο και ανακαλύπτουν τα τσιγάρα μου με τον αναπτήρα.Φεύγω ξανά λοιπόν προς τον χώρο φύλαξης αποσκευών να αφήσω τα τσιγάρα.
Τα αφήνω και ξανά πισω στον έλεγχο μήπως και το δω ..τελικά.
Αφού μπερδέυτηκα λίγο και πήγενα προς την έξοδο....ξαναγύρισα πίσω ,πήρα οδηγίες που θα μπω ....και μπήκα.

To ίδιο το Taj το προτιμούσα μέσα στο σκοτάδι και την ομίχλη όπως το χα πρωτοδεί.
Είχα διαβάσει ότι οι αμέτρητοι επισκέπτες εκεί χαλούν την εικόνα του .Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω.Δυστυχώς οι περισσότεροι επισκέπτες το θεωρούν παιδική χαρά και το περπατούν με ενθουσιασμό ,τα πιτσιρίκια τρέχουν σαν τρελά,μερικοί στήνονται να βγάλουν τα υποδήματα και άλλοι σαν και μένα φορούν τα άσπρα καλύμματα στα παπούτσια τους και προχωρούν.Όλο αυτό το σκηνικό σε συνδυασμό με το"μολυσμένο"μάρμαρο ,τους επαγγελματίες φωτογράφους και την εικόνα κοντά στα εξωτερικά τείχη του μαυσωλείου,η οποία "χανόταν" από τα κατά τ'άλλα συμμετρικά μογγολικού ρυθμού κτίρια ,με ενοχλούσε.
Η θέα του Γιαμούνα προκαλεί ρωγμές στην χαλασμένη ατμόσφαιρα και προσπαθεί να επαναφέρει την μαγεία σε συνδυασμό με την ηρεμία.
Άσχετα με το μέγεθός του...,εστιάζοντας στα ανάγλυφα σχέδια και στις πετρούλες που το κοσμούν χωρίς να το φορτώνουν ,το βρήκα κομψά και λιτά φιλοτεχνημένο.Οι περικοπές από το Κοράνι ,πάνω στα τείχη δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν .
Εσωτερικά κάποιοι τουρίστες τριγυρνούν και κάποιοι σπρώχνονται μαζί με Ινδούς μπροστά στο άνοιγμα του μαρμάρινου διατρητού τοίχους που περιβάλλει τους μαρμάρινους κενούς τάφους.
Ο τάφος του αυτοκράτορα είναι το μόνο στοιχείο που χαλά τη συμμετρία ...καθώς δεν είχε προβλεφθεί παρά έγινε αργότερα.
Ο λόγος ήταν αυτοκρατορικοί οικογενειακοί καυγάδες που κατέληξαν στην προδοσία.
Οι πραγματικοί τάφοι βρίσκονται υπόγεια αυτής της αίθουσας.
Οι φωτογραφίες μέσα απαγορεύονται ,γιαυτό μόλις έφυγαν οι φύλακες οι μισοί φωτογράφιζαν και οι άλλοι μισοί φυλούσαν τσίλιες.
Μετά από αυτό το φωτογραφικό ξεσάλωμα αποφασίζω να φύγω.
Όσο αφορά την ρομαντική ιστορία αγάπης,υπήρχε ένα κομμάτι σε αυτήν που με συγκινούσε περισσότερο και δεν είχε σχέση με την κατασκευή του Τaj.
Στην εποχή μας θα ήταν ένας επιδεικτικός τάφος.
Ακούγεται ότι κάτι τέτοιο ήταν και τότε.Μια επίδειξη ισχύος σε μορφή μαυσωλείου με θόλο που ζυγίζει περισσότερο από 13.000 τόνους.


Επιστρέφω στο χώρο των αποσκευών και ρωτώ για κάποια τουαλέτα κοντά.
Με κατευθύνουν δίπλα στο δασάκι όπου είχαμε κάνει παραβιάσεις με τον Αμερικάνο .Προχωρώ και μόλις φτάνω ,κοιτώ και ξανακοιτώ για να σιγουρευτώ ότι είναι τουαλέτες.
Μπα όχι αποκλείεται ,σκέφτομαι και κάνω να προχωρήσω.
Η μυρωδιά με ξαναγυρνά επιτόπου πίσω.
Μήπως είναι τουαλέτες τελικά? ....για να πλησιάσω να δω καλύτερα ..
Οι δύο Ινδοί που κάθονται απέξω και δείχνουν να κάνουν μακροβούτια στο Γάγγη με χρονομέτρηση ποιος θα φτάσει πρώτος στα ghat, με παρακινούν να μπω στην τουαλέτα ...που εντάξει η μυρωδιά ...η σπασμένη πόρτα όμως 30 πόντους από το έδαφος ...πως αντιμετωπίζεται?
Φεύγω όπως όπως και αυτοί μου φωνάζουν...
Εδώ είναι η τουαλέτα ...έλα.
Ναι τώρα ..,μάλιστα μπροστά σας θα γδυθώ...γιατί να μπαίνω μέσα μωρέ ,άμα υπάρχει αγάπη....
Τριγυρνώ στα σοκάκια της Άγκρα έτοιμη στην κυριολεξία να καταρρεύσω ,πεινασμένη και παραδόξως ήρεμη.
Σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να πάω μέχρι το σταθμό να βγάλω εισιτήριο για το Δελχί και να επιστρέψω ώστε να βρω φαγητό με θέα....
Περπατάω με τους σάκους μέσα στο σταθμό και οι Ινδοί πέφτουν πάνω μου σαν να το κάνουν επίτηδες.Με κάθε σπρωξία μετακινούμαι "μισό μέτρο" .Η πίεσή μου ανεβαίνει απότομα.Υπομονή σκέφτομαι ,δεν σου μένει κάτι άλλο.
Παίρνω το εισιτήριο για το Δελχί και ξεχνάω τα εστιατόρια στην Άγκρα ....Το τρένο φτάνει σε λίγες ώρες...(ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) έτσι αποφασίζω να φάω στο σταθμό.
Δεν έχω όρεξη για μετακινήσεις και επιπλέον μου συμβαίνει κάτι περίεργο.Νιώθω μεγαλύτερη οικειότητα στο σταθμό.Προσπαθώ να μην εξηγήσω αυτό το φαινόμενο στον εαυτό μου και χάσω πάσα ιδέα για μένα ,προσπερνώ το συναίσθημα αγάπης για το σταθμό και ψάχνω τον κατάλογο με το φαγητό να δω τι καλό... θα γευματίσω πάλι στο εστιατόριο -έβερεστ-κατσαρίδες περπατούν κοντά στο τραπέζι μου, του σταθμού.
Το φαγητό εξαίσιο ...από μπαγιάτικο μέχρι αισχρό.
Τρώω όσο μπορώ από το κινεζο-ινδικό φαγητό μου και βλέπω τους Ινδούς να κοιτούν όλο χαρά τα εξαίσια ινδικά πιάτα της βιτρίνας.
Έπειτα τρώνε βουτώντας μέσα στις σάλτσες κάνοντας τις πίτες φτυαράκι ...και παίρνοντας όλη την σάλτσα από το πιάτο.
Βγαίνω έξω για τσιγάρο και παίρνω ένα τηλέφωνο να ενημερώσω ότι επιστρέφω.
Παράλληλα δυο παιδάκια πάρα πολύ φτωχά χτυπούν τη τζαμένια πόρτα στην πίσω πλευρά . Η πίσω πλευρά του μαγαζίου είναι μια στενή γυμνή λωρίδα γης,αποτελούμενη αποκλειστικά από βρεγμένο χώμα "εξαιρετικής "μυρωδιάς.
Σε κάποια σημεία μυρίζει πολύ έντονα.Σε κάποια άλλα η κατάσταση είναι υποφερτή αλλά μόλις ζεστάνει ο καιρός...οι αποκρουστικές μυρωδιές με θέμα το κάρυ θα το κάνουν αριστούργημα..
Ευτυχώς που δεν ήρθε κανείς μαζί μου,σε αυτό το ταξίδι.
Οι ώρες στο σταθμό περνούν ευχάριστα.
Πιάνω κουβέντα με συνταξιδιώτες ,χαζέυω τους πάγκους,ρωτώ για το τεράστιο μεταλλικό σκεύος με το ζεστό γάλα...και τα πήλινα πιατάκια τριγύρω, αν έχει ζάχαρη αλλά και τι είναι ακριβώς...,διαβάζω εφημερίδα και ψυχογραφώ όσο μπορώ.
Που και που ρωτώ την πλατφόρμα μου και όλοι λένε ένα διαφορετικό νούμερο.Αγαπημένο σπορ να χαζεύω τον πίνακα με τις καθυστερήσεις.Αφου τα βάλαμε κάτω με κάποιους Δυτικούς και ξεψαχνίσαμε τον κάθε κωδικό του εισητηρίου με βοηθούς τα βαγόνια που περνούσαν και τον πίνακα με τις καθυστερήσεις, μπορώ να πω ότι πλέον δεν κινδυνεύω να πάρω το λάθος τρένο.
Έτσι τι μένει?Να κοιτάω από περιέργεια πότε θα έρθει το τρένο για άλλους προορισμούς και πόσο θα περιμένουν ακόμα κάποιοι.
Κάθομαι στην κολώνα του σταθμού και παρατηρώ έναν Ινδό που προσπαθεί να φορτίσει το κινητό του στην πρίζα....που ήταν κρυμμένη στην κολώνα.Για την ακρίβεια γυρνά από κολώνα σε κολώνα και ψάχνει να φορτίσει το κινητό.
Παίζει με τα καλώδια πάνω από το κεφάλι μου, αισθάνομαι ότι ενοχλώ και τραβιέμαι πιο δίπλα.Στρογγυλοκάθεται κοντά μου και καυγαδίζει με ενδιάμεσες γλύκες ...τηλεφωνικώς πάνω από μια ώρα συνήθως χαμηλόφωνα.
Με πλησιάζει ένα παλικάρι και με ρωτά για το τρένο.
Αρχίζουμε συζήτηση ...και μετά από λίγο τα ελληνικά..
Έρχεται και η παρέα του ...με την οποία σπουδάζει μαζί ....ανά χώρα ...και ανά εξάμηνο ...Εδώ και δύο εβδομάδες βρίσκονται σε ένα πανεπιστήμιο στο Δελχί και γυρνούν από ημερήσια εκδρομή στο Taj.
Καλό κουράγιο ,του τονίζω συνέχεια,ενδιάμεσα σε αυτά που του αφηγούμαι.
Μιλάμε και αισθάνομαι κάτι να με ακουμπά στο πόδι...γυρίζω και βλέπω έναν Ινδό χωρίς πόδια ...πάμφτωχο και μάλλον λεπρό να με σκουντά .Αρχικά αιφνιδιάζομαι αλλά μόλις βλέπω με τι έχω να κάνω ,το προσπερνώ.
Ξέρω γιατί οι Ινδοί το προσπερνούν...γιατί έχουν μάθει.
Έμαθα και γω.Λάθος ή σωστό δεν μπορούσα να πράξω διαφορετικά.
Στη καλύτερη εκδοχή του το θεωρώ άμυνα και την αμέσως προηγούμενη τρομάζω να την σκέφτομαι.
Μετά από λίγη ώρα έρχονται δύο τεράστιες κατσαρόλες δίπλα μου.Κάθομαι λίγο πιο πέρα και συνεχίζω να μιλάω με τον Κύπριο.
Οι Ινδοί πουλούν φαγητό ..., ανακατεύουν τον κόκκινο χυλό της κατσαρόλας που έχουν στερεώσει στο τσιμεντένιο παγκακι που περιβάλλει την κολώνα.
Μετά από λίγη ώρα σπρώχνουν πάλι την κατσαρόλα ..Πόση ώρα να στηριχτείς σε μια κατσαρόλα που σε σπρώχνει κάθε 10 λεπτά.Σηκώνομαι και πάω να αγοράσω μπανάνες.
Μπανάνες τελείως άνοστες.Τις χάριζω σε ένα πιτσιρίκι που ζητιανεύει για κάμποση ώρα στα πόδια μας.
Αυτό με τη σειρά του τις κοιτά με περιφρόνηση αλλά της αρπάζει με τόση σβελτάδα και τις βάζει κάτω από την κόκκινη σχισμένη μπλούζα του ,που το κοιτώ απορημένη.
Έπειτα συνεχίζει να ζητάει χρήματα.
Στο τέλος το διώχνει με τρόπο ο Κύπριος.
Πηγένω προς τα εισιτήρια να επιβεβαιώσω τις καθυστερήσεις και να κάνω και μια βόλτα στην τουαλέτα που βρίσκεται κοντά στο waiting room ,όπου είναι όλοι πτώματα ..πέσμενοι πάνω σε γκρί μάλλινες κουβέρτες ανάμεσα σε πουγκιά και βαλίτσες σκεπασμένοι επίσης με γκρι κουβέρτες .
Το γκρι και το σκουρο καφέ συνήθως κυριαρχεί ...
Όχι ότι δεν βλέπω άλλα χρώματα ...αλλά τα γκρι "πτώματα"μου κάνουν περισσότερη εντύπωση .
Τα μαντηλάκια που είχα για τα χέρια ,με έχουν σώσει στις τουαλέτες.
Έχω τα δύο τελευταία στην τσέπη του μπουφάν και χαίρομαι τόσο πολύ που τα πήρα τελικά μαζί μου.
Τα νύχια μου είναι μονίμως μαύρα.Όσο κι αν τα πλένω.
Ο νιπτήρας της τουαλέτας είναι βουλωμένος και ξεχειλίζει από νερό το οποίο χύνεται στο πάτωμα .
Μια κυρία πλένει το πρόσωπό της πάνω από τα νερά που ξεχειλίζουν και μου χαμογελά.Με ρωτά από που είμαι ,της απαντώ από την Ελλάδα και κείνη με τη σειρά της μου λέει ότι είναι και αυτή τουρίστρια εκεί.Κατάγεται από μια χώρα της Ασίας που δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ.
Επιστρέφοντας στην παρέα των φοιτητών ,βλέπω ένα διαφορετικό τρένο ,σε μια πιο απομονωμένη πλατφόρμα .Αν δεν κάνω λάθος ονομάζεται το τρένο του μαχαραγιά.Πλησιάζω να δω καλύτερα και από τα ανοιχτά φώτα μέσα διακρίνω Ινδούς σε στυλ υπηρετών να το περιποιούνται.Ωραίο τρένο σκέφτομαι... Γιατί είναι απομονωμένο άραγε...
Όση ώρα μιλώ με τον Κύπριο έχω ξεχαστεί και δεν έχω τηλεφωνήσει σε κάποιο ξενοδοχείο στο Δελχί να ρωτήσω για δωμάτιο.
Κάποια στιγμή με ρωτά που θα μείνω και τότε αποφασίζω ότι είναι ώρα... να επικοινωνήσω με το ξενοδοχείο που έμενα την πρωτη μέρα.
Μιλάω με το ξενοδοχείο και μου λένε ότι δεν υπάρχει δωμάτιο.
Η ώρα έχει φτάσει 10-11 το βράδυ και ξέρω ότι θα φτάσω πολύ αργά στο Δελχί.Έτσι τους ρωτώ αν μπορώ να πάω εκεί ...μόλις φτάσει το τρένο ... και να μείνω στα καναπεδάκια τους μέχρι να ξημερώσει .Ο άνθρωπος ευγενέστατα μου απαντά καταφατικά.
Κλείνω το θέμα του ξενοδοχείου και ελπίζω να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο το τρένο γιατί το ricksaw μέχρι την περιοχή Pahar Ganj θα διένυε μεγάλη απόσταση .
Δυστυχώς θα φτάναμε σε ένα σταθμό που δεν ήταν κοντά στην περιοχή του ξενοδοχείου ...,ήταν αρκετά νότια και κοντά στους ξενώνες των παιδιών.
Άρα δεν είχα κανένα περιθώριο να έχω κάποιον μαζί μου έστω στα μισά της διαδρομής μέχρι το ξενοδοχείο.
Δεν αγχωνόμουν πολύ βέβαια ,ήμουν απορροφημένη με τον Κύπριο και την συζήτηση.
Το γεγονός ότι ήταν στη Νότια Αφρική λίγο πιο πριν και ότι σπούδαζε σε διαφορετικές χώρες με είχε απορροφήσει πλήρως.
'Εκανα υπολογισμούς μήπως συνεχίσω το πανεπιστήμιο...σύντομα και δεν το αφήσω να αιωρείται και την μάνα μου να ωρύεται για δεύτερο χαρτί .
Σιγά τα χαρτιά ...χωρίς αντίκρυσμα ,σκέφτομαι.
Μήπως να ξεκινήσω σπουδές στο Δελχί που τουλάχιστον έχει.. δεν έχει αντίκρυσμα ...θα χει περιπέτεια?
Πως θα αντέξω το κάρυ και πως θα μεταφέρω την σκύλα που έφτασε τα 60 κιλά....μόνο αυτά ...
Έχει να πέσει δίαιτα στο Δελχί....ίδια θα την κάνω με τα αδέσποτα που βλέπω...και όλα έχουν το ίδιο χρώμα και σουλούπι.
Λευκά ή κανελί με λίγο μακριά μουσουδίτσα .
Υπομονετικά περιμένουν να γλείψουν τα πιατάκια που πετούν κάτω οι Ινδοί.
Σηκώνομαι, παίρνω το νερό μου και κατευθύνομαι σε ένα μικροσκοπικό και αδύνατο που προσπαθούσε να πιει νερό, γλείφοντας το βρεγμένο έδαφος ή κάνοντας ακροβατικά να φτάσει τον μεγάλο νεροχύτη, με πλακάκια στην επιφάνεια, όπου πίνουν νερό οι ταξιδιώτες ...
Βρίσκω ένα χάρτινο κουτάκι και του ρίχνω νερό.
Ο Ρώσος έχει μείνει ενθουσιασμένος και μου χαμογελά.
Σιγά το κατόρθωμα ...μόνο το κάρυ να αναλογιστεί κανείς που γλείφει αυτό το σκυλί,φτάνει για να το λυπηθεί.
Η σκούπα από κλαδιά καθαρίζει τα πάντα σε λίγα λεπτά.
Ένας Ινδός με γρήγορες και βιαστικές κινήσεις αφού πρώτα έχουν ρίξει νερό στο έδαφος του σταθμού και έχουν βρέξει όλα τα σκουπίδια ,καθαρίζει νευρικά χωρίς να υπολογίζει τίποτα.
Κάθομαι και κοιτώ όλο απορία τι θα πρωτοκαθαρίσει,αν και είχα δει πολλές φορές το σκηνικό μπροστά μου,ήμουν σίγουρη ότι ο σταθμός δεν καθαρίζει.Κι όμως ...όλα τα σκουπίδια έφευγαν σε λίγα λεπτά στις ράγες του τρένου και το έδαφος από κόκκινο γινόταν πάλι γκρι.Θα μας τρελάνουν τελείως, σκέφτομαι.
Τέλεια σκούπα .Έψαχνα τρόπο μέσα στο μυαλό μου πως θα ξεσηκώσω μια...
Τι θα πω στο αεροπλάνο που θα προεξέχει από το σάκο.Θα με περάσουν για τρελή,αυτό δεν μαζεύεται... με τίποτα.
Πέρα από αυτό ,άντε να εξηγήσεις στην Αθήνα τι εστί ινδική σκούπα από κλαδιά.
Μανά ήρθα... ,τα κλαδιά που βλέπεις να προεξέχουν από το σάκο.. είναι η μαγική σούπα που έφερα από την Ινδία.
Να δεις τι καθάριζαν με αυτή...Φαντάσου βουνά από σκουπίδια βρεγμένα ,χυμένες σάλτσες...
Για κακή μου τύχη έρχεται το τρένο με συνέπεια κοντά στην τέταρτη ανακοινωμένη ώρα .....αποχώρησης .
Τα παιδία έχουν πρώτη θέση και γω τρίτη ...Κοιταζόμαστε με τον Κύπριο και δίνουμε ραντεβού μόλις φτάσει το τρένο στην αποβάθρα του Δελχί.Ήθελε να σιγουρευτεί ότι θα φτάσω στο ξενοδοχείο ή ότι θα πάω τουλάχιστον σε ένα που ψιθύριζε πριν κάτι ώρες ο Ρώσος.
Δεν είχα καταλάβει και πολλά από αυτά που έλεγε για το ξενοδοχείο που ήξερε ...και δεν ρωτούσα ..το άφηνα στην τύχη του .Είχα μάθει ότι καλύτερα είναι να μην υπολογίζω σε κάτι.Ό,τι γίνει λοιπόν.
Στο τρένο έχω βγάλει τις πράσινες σελίδες και γράφω.
Μόλις τελειώσω με τα πράσινα φύλλα θα συνεχίσω στο τετράδιό μου.
Με απορροφά αρκετά το γράψιμο αλλά που και που σηκώνω το κεφάλι μου να κοιτάξω τριγύρω.
Διαγώνια κάθεται ένα ζευγάρι ανάμεσα στα 50- 60.Απέναντί μου δυο Ινδοί στην ηλικία μου φιλαράκια ...και απέναντι από το ζευγάρι άλλος ένας πιτσιρικάς Ινδός.
Το ζευγάρι ζει χρόνια στην Αμερική.Ο άντρας είναι Αμερικάνος και εκείνη Ινδή.
Δεν με άφησαν σε ησυχία,είχα συγγραφικό οίστρο... και μου τον έκοβαν κάθε λίγο.
Αναγκάζομαι να συστηθώ ,να εξηγήσω γιατί ταξιδεύω μόνη μου και που πάω βραδιάτικα στο Δελχί.
Ρίχνουμε πολύ γέλιο όλοι μαζί και στο τέλος μοιράζω τα τελευταία μου ευρώ...
Ακόμα και ο Αμερικάνος το κοιτά με περιέργεια.Μάλιστα το άρπαξε πρώτος να το δει.
Το νόμισμα περνά από χέρι σε χέρι.Το χαρίζω στον έναν Ινδό.Με ρωτά την αξία του και μόλις την μαθαίνει κοιτά με γουρλωμένα μάτια τον συμπατριώτη του που καθόταν απέναντί μου ,χαμογελά και του λέει... έχω σχεδόν 60 ρούπιες!!
Τα παλικάρια δεν φαίνονται φτωχά γι αυτό και παίρνω το θάρρος να του πω ότι μόλις υπάρξει οικονομική στενότητα ...να το χαλάσει...
Βάζουν τα γέλια και μετά από λίγα δευτερόλεπτα κοιτάζονται σοβαρά.. με το βλέμμα που λέει.. τι γελάω αφού θα το κάνω αργά ή γρήγορα, πάντα ξεμένω από λεφτά...
Δεν το κατάλαβα μόνο εγώ αυτό ,αλλά και το ζευγάρι... που με αυτή την ταυτόχρονη εναλλαγή των εικόνων στα προσωπά των Ινδών ...σκάσαμε όλοι μαζι στα γέλια.
Βλέπω την απογοήτευση του ενός που δεν έχει ευρώ και δίνω τα τελευταία δυο εικοσάλεπτα που είχα.
Τέτοια απρόσμενη χαρά σε πρόσωπο που του δωρίζουν κάτι.. δεν έχω ξαναδεί.
Φτάνουμε στις αποβάθρες στο Δελχί.
Ψάχνω να βρω τον Κύπριο και το ζευγάρι με καλεί..
Θα έρθεις τελικά μαζί μας να πάμε όλοι μαζί σε ένα ξενοδοχείο ... ,με βομβαρδίζουν με προτάσεις σε όλη τη διαδρομή.
Ανεβαίνω τα σκαλιά και γυρίζω συνέχεια το κεφάλι μου προς τα πίσω ψάχνοντας τον.
Νιώθω άσχημα γιατί ...τουλάχιστον δεν έχουμε χαθεί ...παρά φεύγω χωρίς να πω ένα γειά.
Επιπλέον σκέφτομαι ότι μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι έφυγα μπορεί να με ψάχνει.Δεν έμαθα ποτέ τι έκανε .
Κατεβαίνω τα σκαλιά του σταθμού προς την έξοδο και βλέπω στο πεζοδρόμιο κάτω από τις σκάλες αρκετούς Ινδούς να κάθονται κολλητά και σκυφτοί τυλιγμένοι με κουβέρτες.
Πιστεύω ότι αν δεν ήμουν μόνη σε αυτό το ταξίδι θα καθόμουν καμιά ώρα ακόμα στο σταθμό να δω τι γίνεται επιτέλους και πως λειτουργεί αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που βλέπω μπροστά μου.Βλέπω φτώχια,οδηγούς,μυρίζομαι ναρκωτικά,και δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα ...γιατί πρέπει να φύγω..
Δεν ξέρω γιατί ,αλλά μετά την ξαφνική αγάπη για τον σταθμό στην Άγκρα,έχω αρχίσει να ξετρελαίνομαι και με το Δελχί ενώ παράλληλα εκνευρίζομαι που ακολουθώ το ζευγάρι.
Τα δυο παλικάρια κανονίζουν οδηγό και τιμή.
Φεύγω με το ζευγάρι στριμωγμένα μέσα σε ένα ricksaw.
Έχει ξεκινήσει να βρέχει ,κάνει κρύο και δεν θυμάμαι πότε κοιμήθηκα σαν άνθρωπος τελευταία φορα.
Δεν με ενοχλεί όμως ,παραμένω ήρεμη.
Θα πάει ο άντρας μου μέσα στο ξενοδοχείο να ρωτήσει την τιμή του δωματίου και μεις θα κάτσουμε στο ricksaw,μου λέει η Ινδή.
Οκ, απαντάω εγώ.
Πρόσεχε ...δεν πρέπει να μας δουν ,...αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ σκληροί στο παζάρι,χρειάζονται ειδικό χειρισμό,συνεχίζει η Ινδή.
Οκ (λέμε)
Ο οδηγός κρυώνει και επιπλέον βρέχεται όσο πηγενοέρχεται να δει τι θα γίνει με το grand παζάρι.
Κάποια στιγμή ο Αμερικάνος βγαίνει και προσεγγίζει το απέναντι....ξενοδοχείο.
Αρχίζω να αναπολώ τα καναπεδάκια του ξενοδοχείου που με περίμεναν ... με κείνη την εσοχή απέναντί τους όλο βιβλία.
Προσπαθώ να βρω τρόπο να φύγω .
Ρωτώ τον Αμερικάνο πόσα χρήματα θα δώσω για το δωμάτιο...και έχω έτοιμη την απάντηση
Α είναι πολλά ...μάλλον θα φύγω .
Δεν έχω υπολογίσει όμως ότι μπροστά είναι και ο ξενοδόχος...
Ο οποίος κατεβάζει κι άλλο την τιμή...
Ο Αμερικάνος έχει καταχαρεί που θα δώσει λιγότερες ρούπιες και γω είμαι μέσα στα μαύρα πανιά....
Ανεβαίνω στο δωμάτιο και το παίρνω απόφαση ότι θα φύγω το πρωί.
Αφήνω τους σάκους στο πάτωμα...και κοιτώ γύρω μου το δωμάτιο...
Μου θυμίζει κάτι ξενοδοχεία που βλέπω στις ταινίες με τον πρωταγωνιστή να φορά άσπρο φανελάκι με τιράντες ..χρυσή αλυσίδα στο λαιμό ,να σβήνει τσιγάρα στο πάτωμα και να περιμένει να φέρει τα λεφτά η Μαρία από το πεζοδρόμιο .Ο ιδιοκτήτης ανένδοτος να μείνω εκεί.
Αφού βλέπω τα κατάμαυρα σεντόνια του δεύτερου δωματίου και πλέον έχω όντως λόγο να μην μου κάνει το ξενοδοχείο, παίρνω τους σάκους μου και αποχωρώ, ζητώντας να καλέσω ένα ταξί.
Θυμίσου ,μου λέει ο Αμερικάνος ,ότι εδώ είσαι κοντά στο αεροδρόμιο...γιατί να φύγεις?.H επιμονή του αρχίζει να με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο.
Δεν έχει ταξί τέτοια ώρα μου λέει αγριεμένος ο ιδιοκτήτης.
Δεν πειράζει απαντώ και γω αγριεμένη και φεύγω .
Το ψηλό παλικάρι με το ροζ πουκάμισο που είχε τρομερό φιλότιμο και έβγαζε τίμια το ψωμί του προσπαθεί να με "σπρώξει" σε ένα άλλο ξενοδοχείο λίγο πιο κάτω .
Φεύγω και περπατάω μαζί του.Μπλεκόμαστε στα στενά...πηδάμε κάτι αλυσίδες και στο τέλος φτάνουμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο.
Ο ιδιοκτήτης επιμένει να μείνω .Εγώ θέλω να φύγω.
Που θες να πας ....το δωμάτιο το είδες..?
Το είδα ,δεν μου κάνει ...,ευχαριστώ πολύ.
Έχω και άλλο να σου δείξω..
Δεν θέλω ευχαριστώ ,καλύτερα να φύγω.
Που πας ...το είδες;...με ρωτά αγριεμένος
Εγώ φεύγω κάνει ο Ινδός με το ροζ πουκάμισο.
Δεν θέλω να το δω ,θέλω να καλέσω ένα ταξί να φύγω.
Έξω έχει...μου απαντά μέσα στα νεύρα ο ιδιοκτήτης και μου δείχνει με το δάχτυλο την πόρτα.
Παίρνω τον σακατεμένο μου εγωισμό μαζί με τους βρώμικους σάκους και φεύγω.
Περπατώ ,φυσικά χωρίς να ξέρω που είμαι αλλά ευτυχώς δεν βρέχει.
Φτάνω σε μια διασταύρωση και βλέπω από μακριά κάποιον.
Τον κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα μιας και είναι αρκετά μακριά και προσπαθώ να καταλάβω τι κάνει μέσα στη νύχτα όρθιος στο πεζοδρόμιο.Έχω την εντύπωση ότι κάτι περιμένει .Μου μοιάζει πολύ για Δυτικός.
Περπατάω προς το μέρος του και ακούω να φωνάζει στα χίντι.Φωνάζει και με καλεί..,γυρίζω πλάτη και φεύγω.Ακούω κι άλλες φωνές μαζί με τη δική του.
Δεν μένω να δω τι θέλουν...περπατάω γρήγορα κοιτάζοντας γύρω μου.Είμαι μόνη μου, φορτωμένη και είναι όλα νεκρά.Τα πάντα.
Έχω σταματήσει να κοιτώ γύρω μου,περπατώ βιαστικά κοιτώντας κάτω ,περιμένοντας πότε θα φτάσουν οι Ινδοί που διασχίζουν την λεωφόρο.Δεν κάνω σκέψεις ,μου έχουν τελειώσει ,όπως και οι τρομερές ιδέες που είχα νυχτιάτικα.
Σηκώνω για ένα δευτερόλεπτο το κεφάλι μου και βλέπω λευκό φως δεξιά μου.Λίγα σκαλιά και μια πόρτα ανοιχτή. Μερικά μέτρα να περπατούσα ακόμα σκυφτή θα το προσπερνούσα .
Ανεβαίνω τα σκαλιά και διαπιστώνω ότι είναι εταιρεία κουριερ.
Μπαίνω μέσα και αντικρύζω υπαλλήλους.. κυρίως αγόρια να πηγενοέρχονται βιαστικά και φασαριόζικα ,κουβαλώντας και ξεχωρίζοντας πακέτα και δέματα.
Ο πρώτος που συναντώ είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία υπάλληλος κοντά στα 40 ,αδυνατούλης με γυαλιά.
Αφήνω κάτω τους σάκους και τους εξηγώ είναι ότι έχω ξεμείνει γιατί έφτασε το τρένο αργά ,έχω φύγει από δυο ξενοδοχεία και θέλω να καλέσω ένα ταξί να με πάει κάπου αλλού.
Ζητώ να με φιλοξενήσουν για λίγο ...μαζεύονται γύρω μου και εξηγούν ο ένας στον άλλον τι συμβαίνει γιατί από τους 6 -7 δεν ξέρει σχεδόν κανείς αγγλικά.
Τα παιδιά είναι ευγενέστατα ,μου προσφέρουν τσάι όσο κάθομαι όρθια στην πόρτα και κοιτώ το δρόμο.
Πίνω το τσάι μου κοιτάζοντας έξω, καθισμένη πλέον σε μια καρέκλα δίπλα στην πόρτα και προσπαθώ σιωπηλά να πνίξω δάκρυα.
Φέρνουν μια μικροσκοπική σόμπα που είχαν στο βάθος της αποθήκης ,δίπλα στο γραφείο και με πείθουν να κάτσω κοντά της.Σκουπίζω τα δάκρυα μου και τους παρατηρώ να δουλεύουν στον ίδιο ρυθμό αλλά μέσα σε απόλυτη σιγή.
Μετά από λίγη ώρα ,καθόμαστε όλοι μαζί και συζητάμε πότε με νοήματα ,πότε με αγγλικά και καμιά φορά ζωγραφίζοντας .
Κάνουν "εταιρικό" συμβούλιο για τα ξενοδοχεία της περιοχής που ήμουν και καταλαβαίνω ότι κάποιοι τα ξέρουν και κάποιοι όχι.
Κάποιοι έχουν μείνει...σε αυτά τα ξενοδοχεία και κάποιοι απλά εκφέρουν γνώμη ακούγοντας από τους υπόλοιπους κοροιδίες του στυλ αφού δεν ξέρεις ...γιατί μιλάς.
Τους αναφέρω ότι θα ήθελα να ταχυδρομήσω φωτογραφίες στο Ranthambore και ρωτώ αν μπορώ να το κάνω μέσω της εταιρείας τους .Κοιτούν το χαρτάκι με τη διεύθυνση ,κάνουν ένα δεύτερο σύντομο συμβούλιο και με επιβεβαιώνουν ότι οι φωτογραφίες θα φτάσουν.
Η ώρα πλησιάζει 6 το πρωί και σε λίγη ώρα πρέπει να πάνε σπίτια τους.
Έχω ξεκινήσει τα τηλέφωνα στα ξενοδοχεία του Pahar Ganj και κάποια στιγμή ξυπνάω κάποιον υπάλληλο.
Μετά από λίγη ώρα έχουν βγει όλοι στη λεωφόρο και σταματούν ένα rickshaw.
Φτάνω επιτέλους στο πολυπόθητο Pahar Ganj.

 

[meli]

Πω,πω,πω......
Τι καταιγισμος ηταν αυτος κοριτσι μου!!!
Το διαβασα ολο με τοση αγωνια,σαν να εβλεπα εργο!!!
Εχω μεινει αφωνη....

 

[LULLU]

.. τι ηταν και αυτο παναγια μου?!!!! μου κοπηκαν τα ηπατα μεχρι να βρεις πορτα να μπεις !!!!