liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 343
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Ένα χρόνο περίπου πριν, με ταλάνιζε ολημερίς και κυρίως ολονυχτίς το δίλημμα «μεταπτυχιακό στην Ευρώπη ή στην Αυστραλία?»…άλλες φορές μου ήταν αδύνατον ν’ αποφασίσω «μεταπτυχιακό ή round the world για έναν χρόνο?»
Για να μη μακρηγορώ, πήρα τελικά την απόφασή μου, αποχαιρέτησα οικογένεια και φίλους και με την υπόσχεση να τους στείλω αυτά που μου ζητούσαν α)ντιντζεριντού, β)κοάλα, γ)καγκουρό, δ)έναν σέρφερ, να 'μαι στην Αυστραλία, πίσω στα θρανία, στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ. Είμαι φρέσκια ακόμη, δεν έχω κλείσει ούτε 3 εβδομάδες εδώ, αλλά έχω ήδη εξοικειωθεί πλήρως και δεν θέλω καθόλου να φύγω, το ένστικτό μου δεν έκανε λάθος
Θα προσπαθώ να γράφω όσο μπορώ για το παν/μιο και τη ζωή εδώ αν και με περιμένει πολύ διάβασμα και δουλειά τις εβδομάδες που ακολουθούν. Μπορεί να φαίνονται πολλές οι μέρες που βρίσκομαι στη μακρινή αυτή χώρα, αλλά πέρα από το παν/μιο όπου μας τάραξαν στις ενημερώσεις και τα welcome events (παν/μίου, μεταπτυχιακών γενικά, φοιτητών του τμήματός μας, μεταπτυχιακών φοιτητών του τμήματός μας, κτλ) και το κέντρο, δεν έχω δει και πολλά πράγματα ακόμη. Μου πήρε πολύ χρόνο να βρω δωμάτιο καθότι άρχισα να ψάχνω μόλις έφτασα, 2 βδομάδες πριν την έναρξη του εξαμήνου-χιλιάδες οι φοιτητές, λίγα τα δωμάτια.
Αξιώσεις δεν είχα μεγάλες και είμαι γενικά βολική σ’ αυτά τα θέματα, ένα κρεβάτι κι ένα γραφείο, κεντρικά, σε καλή τιμή έψαχνα (πολλά θες θα πείτε και δίκιο θα έχετε) αλλά πού…μερικές από τις επιλογές μου ήταν: διαμέρισμα 6 ατόμων που θα μοιραζόμουν με 10, στο οποίο το κρεβάτι όπου θα κοιμόμουν ήταν κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα (μαζί μ’ ένα ακόμη-διπλό το δωμάτιο). Ακόμη, μικρό στούντιο που θα μοιραζόμουν μ’ έναν 50άρη (no offence) που γυάλιζε το μάτι του, ετοιμόρροπο σπίτι που θα μοιραζόμουν με 2 περίεργους τύπους: «πρόσεχε, μη βγεις στην πίσω αυλή βράδυ έχει μετατραπεί σε ζούγκλα» λέει αυτός που με ξεναγούσε και μου δείχνει την ζούγκλα «δεν είναι κι άσχημα» λέω, «τη δουλειά της την κάνει» «ναι, κοίτα πάνω όμως», σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω έναν τεράστιο ιστό ένα μέτρο πάνω από τα κεφάλια μας να έχει καλύψει όλο τον κήπο από δέντρο σε δέντρο και διάσπαρτες αράχνες - τα έντομα γενικά δεν τα φοβάμαι, αλλά αυτές ήταν αυστραλέζικες αράχνες, μεγάλες και μοβόρες…για ν’ αναφέρω 3 από τα πρώτα σπίτια που είδα.
Το θέμα ήταν πως έχω διάβασμα κι έψαχνα κάτι για ένα χρόνο, αν ταξίδευα θα ήμουν λιγότερο απαιτητική. Ένα τέλειο σπιτάκι, με κήπο, ζεστά χρώματα και γήϊνα έπιπλα, γεμάτο ζωγραφιές και βιβλία, όπου θα συγκατοικούσα με τον σωσία του Νταλί είχε δεκάδες αιτήσεις (όπως τα περισσότερα) και καπαρώθηκε. Για να μην μιλήσω για τις φορές που έφαγα πόρτα επειδή «σόρυ, θέλουμε κινέζους», «σόρυ, μόνο ασιάτες»…
Τελικά ευτυχώς την ίδια μέρα που ξεκινούσαν τα μαθήματα βρήκα μια τρύπα, που είναι όμως ολόδικιά μου! Μένω επίσημα σ’ ένα μπαλκόνι στον 18ο όροφο ενός 23όροφου ουρανοξύστη που έχει μετατραπεί σε «δωμάτιο», δίπλα ακριβώς στην Chinatown και μοιράζομαι το διαμέρισμα με 3 συμπαθέστατους Ινδονήσιους. Συγκινήθηκα βαθιά όταν ανακάλυψα πως ένας από αυτούς χρησιμοποιεί τα αγαπημένα προϊόντα μαλλιών Gatsby
(μπορείς να βγάλεις την liz από την Ιαπωνία, αλλά όχι την Ιαπωνία από την liz)
Οι λευκοί στην περιοχή αποτελούμε μειοψηφία, κάθε μέρα τρώω σούσια, ταϋλανδέζικα και κινέζικα και ώρες-ώρες νιώθω σαν κομπάρσος στο chungking express (υπερβάλλω )
Για τη σχολή δεν έχω λόγια, είναι καταπληκτική και χαίρομαι πραγματικά που θα σπουδάσω εδώ πέρα! Θα γράψω περισσότερες λεπτομέρειες σε επόμενο ποστ!
Προς το παρόν, λίγα σποτάκια με τα μέρη που θέλω διακαώς να επισκεφτώ όσο θα βρίσκομαι εδώ
(το πλάνο της Whitehaven beach στο τέλος με αποτελειώνει)
(και ξανά Queensland)
Για να μη μακρηγορώ, πήρα τελικά την απόφασή μου, αποχαιρέτησα οικογένεια και φίλους και με την υπόσχεση να τους στείλω αυτά που μου ζητούσαν α)ντιντζεριντού, β)κοάλα, γ)καγκουρό, δ)έναν σέρφερ, να 'μαι στην Αυστραλία, πίσω στα θρανία, στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ. Είμαι φρέσκια ακόμη, δεν έχω κλείσει ούτε 3 εβδομάδες εδώ, αλλά έχω ήδη εξοικειωθεί πλήρως και δεν θέλω καθόλου να φύγω, το ένστικτό μου δεν έκανε λάθος
Θα προσπαθώ να γράφω όσο μπορώ για το παν/μιο και τη ζωή εδώ αν και με περιμένει πολύ διάβασμα και δουλειά τις εβδομάδες που ακολουθούν. Μπορεί να φαίνονται πολλές οι μέρες που βρίσκομαι στη μακρινή αυτή χώρα, αλλά πέρα από το παν/μιο όπου μας τάραξαν στις ενημερώσεις και τα welcome events (παν/μίου, μεταπτυχιακών γενικά, φοιτητών του τμήματός μας, μεταπτυχιακών φοιτητών του τμήματός μας, κτλ) και το κέντρο, δεν έχω δει και πολλά πράγματα ακόμη. Μου πήρε πολύ χρόνο να βρω δωμάτιο καθότι άρχισα να ψάχνω μόλις έφτασα, 2 βδομάδες πριν την έναρξη του εξαμήνου-χιλιάδες οι φοιτητές, λίγα τα δωμάτια.
Αξιώσεις δεν είχα μεγάλες και είμαι γενικά βολική σ’ αυτά τα θέματα, ένα κρεβάτι κι ένα γραφείο, κεντρικά, σε καλή τιμή έψαχνα (πολλά θες θα πείτε και δίκιο θα έχετε) αλλά πού…μερικές από τις επιλογές μου ήταν: διαμέρισμα 6 ατόμων που θα μοιραζόμουν με 10, στο οποίο το κρεβάτι όπου θα κοιμόμουν ήταν κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα (μαζί μ’ ένα ακόμη-διπλό το δωμάτιο). Ακόμη, μικρό στούντιο που θα μοιραζόμουν μ’ έναν 50άρη (no offence) που γυάλιζε το μάτι του, ετοιμόρροπο σπίτι που θα μοιραζόμουν με 2 περίεργους τύπους: «πρόσεχε, μη βγεις στην πίσω αυλή βράδυ έχει μετατραπεί σε ζούγκλα» λέει αυτός που με ξεναγούσε και μου δείχνει την ζούγκλα «δεν είναι κι άσχημα» λέω, «τη δουλειά της την κάνει» «ναι, κοίτα πάνω όμως», σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω έναν τεράστιο ιστό ένα μέτρο πάνω από τα κεφάλια μας να έχει καλύψει όλο τον κήπο από δέντρο σε δέντρο και διάσπαρτες αράχνες - τα έντομα γενικά δεν τα φοβάμαι, αλλά αυτές ήταν αυστραλέζικες αράχνες, μεγάλες και μοβόρες…για ν’ αναφέρω 3 από τα πρώτα σπίτια που είδα.
Το θέμα ήταν πως έχω διάβασμα κι έψαχνα κάτι για ένα χρόνο, αν ταξίδευα θα ήμουν λιγότερο απαιτητική. Ένα τέλειο σπιτάκι, με κήπο, ζεστά χρώματα και γήϊνα έπιπλα, γεμάτο ζωγραφιές και βιβλία, όπου θα συγκατοικούσα με τον σωσία του Νταλί είχε δεκάδες αιτήσεις (όπως τα περισσότερα) και καπαρώθηκε. Για να μην μιλήσω για τις φορές που έφαγα πόρτα επειδή «σόρυ, θέλουμε κινέζους», «σόρυ, μόνο ασιάτες»…
Τελικά ευτυχώς την ίδια μέρα που ξεκινούσαν τα μαθήματα βρήκα μια τρύπα, που είναι όμως ολόδικιά μου! Μένω επίσημα σ’ ένα μπαλκόνι στον 18ο όροφο ενός 23όροφου ουρανοξύστη που έχει μετατραπεί σε «δωμάτιο», δίπλα ακριβώς στην Chinatown και μοιράζομαι το διαμέρισμα με 3 συμπαθέστατους Ινδονήσιους. Συγκινήθηκα βαθιά όταν ανακάλυψα πως ένας από αυτούς χρησιμοποιεί τα αγαπημένα προϊόντα μαλλιών Gatsby
Οι λευκοί στην περιοχή αποτελούμε μειοψηφία, κάθε μέρα τρώω σούσια
, ταϋλανδέζικα και κινέζικα και ώρες-ώρες νιώθω σαν κομπάρσος στο chungking express (υπερβάλλω )Για τη σχολή δεν έχω λόγια, είναι καταπληκτική και χαίρομαι πραγματικά που θα σπουδάσω εδώ πέρα! Θα γράψω περισσότερες λεπτομέρειες σε επόμενο ποστ!
Προς το παρόν, λίγα σποτάκια με τα μέρη που θέλω διακαώς να επισκεφτώ όσο θα βρίσκομαι εδώ
(και ξανά Queensland)
Last edited by a moderator:
