soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Η Ψυχολογική Αξία των Χριστουγέννων ή πώς θα περάσουμε φέτος καλά με λιγότερα…
Της Δέσποινας Λιμνιωτάκη*
Φανταστείτε το ακόλουθο σενάριο: «…Μια γυναίκα ξυπνάει το πρωί. Το ημερολόγιο στον τοίχο δείχνει παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τινάζοντας τα σεντόνια από πάνω της, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει το πόσο γρήγορα ο χρόνος περνά, αποφασίζει να φερθεί ανάλογα.
Έχει διαβάσει στα περιοδικά πως η σωστή ατμόσφαιρα ξεκινάει μέσα από το σπίτι κι έτσι μπαίνει στη διαδικασία να το τακτοποιήσει: σκούπισμα, ξεσκόνισμα, συγύρισμα, παρκετάρισμα και πάλι πλύσιμο, σιδέρωμα, εποχιακή διακόσμηση. Έπειτα θυμάται τα δώρα κι έτσι ξεχύνεται με τον 13ο του μισθό στην αγορά να ψωνίσει playstation στα παιδιά. Ωστόσο, έχει προσκαλέσει για ρεβεγιόν στο σπίτι μερικούς συγγενείς και βιάζεται να μαγειρέψει. Γύρω στο μεσημέρι, ξεμπερδεύει τα καλώδια από τα φωτάκια που φύλαγε στο ντουλάπι από τον προηγούμενο χρόνο ενώ το τραπέζι στρώνεται, το κρέας μπαίνει στο φούρνο, το κρασί τσεκάρεται για την κατάλληλη θερμοκρασία. Τρέχει να πάρει το κουστούμι από το καθαριστήριο, στέλνοντας ταυτόχρονα ευχές από το κινητό σε όσους κατάφεραν να δραπετεύσουν από την πόλη. Επιστρέφει στο σπίτι για να κάνει ένα γρήγορο ντους, να ντυθεί και να ανοίξει την πόρτα σε άλλη μια τυπική συγκέντρωση που απέχει έτη φωτός από τον δικό της ορισμό της διασκέδασης. Στο μεταξύ, τα παιδιά έχουν μετατρέψει το σαλόνι σε πεδίο μάχης, πατώντας πάνω σε γυαλιστερά χαρτιά, σκορπώντας ψίχουλα στο πάτωμα από τα κουλουράκια κανέλας της γιαγιάς, αλλά η γυναίκα δεν βλέπει τίποτα από όλα αυτά. Αν και κουρασμένη αυτή την εποχή του χρόνου, παίρνει μια βαθιά ανάσα, βγάζοντας το παλτό της, ετοιμοπόλεμη, ακόμα δυνατή, έτοιμη για όλα. Η μήπως όχι; Κάπου ανάμεσα στην κουζίνα και το χωλ, εκεί δεξιά, στον μεγάλο καθρέπτη του τοίχου που είχε στολίσει με χρωματιστά λαμπιόνια, το μάτι της πέφτει στιγμιαία πάνω σε μια γνωστή φυσιογνωμία. Μια θηλυκή φιγούρα με σφιγμένα τα χείλη και κουρασμένο μέτωπο τη χαιρετά από μακριά. Κάτι της θυμίζει, αλλά η γυναίκα δεν τη γνωρίζει. Έτσι, την προσπερνά. Για ακόμη μια χρονιά. Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, αλλάζει ρούχα, φοράει ένα πρόχειρο χαμόγελο, του κουδούνι χτυπάει, όλα είναι έτοιμα, τρέχει ν’ ανοίξει την πόρτα, τρία-δύο-ένα: κυρίες και κύριοι οι γιορτές είναι εδώ – ευτυχισμένο το 2010!»
Φαντάζει απίθανο; Κι όμως, είναι μόνο ένα απόσπασμα από την καθημερινότητά μας σε εορταστικό φόντο, μια γεύση από την υπερβολή που μας διακρίνει λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τον παλιό χρόνο με την ελπίδα ότι - όταν έρθει το αύριο - τα πράγματα θα είναι επιτέλους διαφορετικά και όλες μας οι ευχές θα έχουν ως δια μαγείας πραγματοποιηθεί: καινούρια ρούχα φορεμένα πάνω από παλιές ιδέες, αποφάσεις ζωής που θα μείνουν στο ντουλάπι, αδιάφορες έξοδοι, επιπόλαια έξοδα, ξόδεμα γενικώς και σχέσεις που δεν οδηγούν πουθενά, είναι μερικές λεπτομέρειες από το ρεπερτόριο των διακοπών που ανακυκλώνεται. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι κατά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων βιώνουν συναισθήματα μοναξιάς και αβοηθησίας, μισώντας κάθε δευτερόλεπτο της επίπλαστης χαράς που προάγουν οι έμποροι και τα ΜΜΕ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, οι ημέρες των εορτών, δεν αποτελούν άλλη μια ευκαιρία για να φορτώσουμε την πιστωτική μας κάρτα, ούτε απαραίτητα η κατάλληλη εποχή για να οργανώσουμε συναρπαστικά ταξίδια προκειμένου «ν’αλλάξουμε παραστάσεις» κάπου αλλού: κανένας προορισμός δεν είναι ειδυλλιακός από μόνος του. Εξάλλου, αν κάποιος πρώτα δεν έχει περιπλανηθεί εσωτερικά, αν δεν έχει γνωρίσει τα σκοτεινά και άγνωστα μονοπάτια της ψυχής του, αν δεν έχει αποδεχτεί τις αδυναμίες του και δει τα λάθη του, αν δεν έχει αγαπήσει τον εαυτό του, αν δεν έχει εσωτερική πυξίδα και δικό του κέντρο βάρους, δεν πρόκειται να συγκινηθεί από τίποτα έξω από αυτόν γιατί, απλούστατα, δεν θα ξέρει το πως. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η καλή παρέα ως παράγοντας διασκέδασης και ψυχαγωγίας είναι τελικά ένας μύθος. Κανένας και τίποτα δεν πρόκειται να μας γεμίσει, αν τρωγόμαστε οι ίδιοι με τα ρούχα μας. Έτσι, καθώς στην Ελλάδα η μιζέρια και η γκρίνια είναι εθνικά σπορ, η προοπτική χαλάρωσης κι απόλαυσης του «εδώ και τώρα», των απλών πραγμάτων ή της στιγμής που «περνά και χάνεται», βουλιάζει σε ένα τσουνάμι θλίψης και ψυχαναγκασμού.
Αυτά τα Χριστούγεννα, ας αφιερώσουμε χρόνο για περισυλλογή και αυτοκριτική. Ας δώσουμε προτεραιότητα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις ως αντίδοτο της μιζέριας. Οι φίλοι και οι άνθρωποι που μας αγαπούν είναι το καλύτερο γιατρικό ενάντια στη κακοκεφιά. Ας γίνουμε «φιλικοί προς το περιβάλλον», όχι μόνο στέλνοντας χειροποίητα δώρα σε αυτούς αντί για ακριβά υποκατάστατα ευτυχίας, αλλά δίνοντας έμφαση στις ομάδες και την επικοινωνία. Ας στείλουμε λιγότερα sms (τι ψυχρός τρόπος να ευχηθείς) και περισσότερες κάρτες φτιαγμένες από μας με τον παλιό, πατροπαράδοτο τρόπο. Ας δημιουργήσουμε έναν παραπάνω πραγματικό φίλο, αντί για 1.364 virtual. Και τελικά, ας νοιώσουμε καλά με λιγότερα. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η ουσία: τις περισσότερες φορές είμαστε πολύ καλά, αλλά δεν νοιώθουμε έτσι. Οι περισσότεροι άνθρωποι κρυφά ή φανερά πιστεύουν στη μοίρα, στο σύμπαν που «συνωμοτεί» υπέρ αυτών ως δικαιολογία για να μη κάνουν οι ίδιοι τίποτα. Πιστεύουν δηλαδή στη σωτηρία που θα έρθει από έξω (όπου σωτηρία βλέπε μια άλλη ζωή, περισσότερα λεφτά, ένας ή περισσότεροι δυνατοί έρωτες και ένα μπότοξ). Και όχι μόνο αυτό, αλλά θεωρούν πως όλα τα παραπάνω είναι η προϋπόθεση για να είναι κανείς συναισθηματικά πλήρης κι ευτυχισμένος. Ωστόσο για την κακή μας ψυχολογική κατάσταση δεν φταίει ούτε η εμφάνιση, ούτε τα κιλά, ούτε τα πράγματα που δεν έχουμε ακόμα αποκτήσει, ούτε οι άνθρωποι τους οποίους δεν έχουμε ακόμα κερδίσει. Φταίει η βιασύνη μας να καταναλώσουμε αγαθά, προνόμια, σχέσεις. Φέτος, λοιπόν, ας κάνουμε τη διαφορά. Προσφέρονται, άλλωστε, οι καιροί. Χρειάζεται μια κρίση να μας οδηγήσει στη σωστή κρίση. Πότε θα καταλάβουμε μια για πάντα, πως η αληθινή ευτυχία θέλει δουλειά και δεν είναι ουρανοκατέβατη;
* Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι ψυχολόγος MSc
ΛΙΜΝΙΩΤΑΚΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ - Ηράκλειο Κρήτης, Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Σύμβουλος Ομάδων
(Άρθρο από την εφημερίδα "Πατρίδα" Ηρακλείου, αναδημοσιεύεται μετά από έγκριση της συγγραφέως, και μάλιστα επαινεί το Forum μας)
